Timire
Lís Ní Chulainn
30
MISE EOGHAN Dia dhaoibh, a chairde óga, agus an Samhradh tagtha chugainn, chun deireadh a chur le ranganna agus chun sinn a scaoileadh amach faoin aer úr. Ach mo léan, leis an Samhradh tagann scrúduithe – an staidéar go meánoíche agus an díomá nuair a bhíonn ceisteanna ar an scrúdpháipéar faoi gach ábhar seachas an ceann a ndearna tú staidéar air. Nó, níos measa fós, nuair a bhíonn boscaí, agus na freagraí chomh cosúil lena chéile agus gan aon scríbhneoireacht ach an ‘tic’ a chur sa bhosca. Bíonn an seansagart anseo sa Choláiste ag taispeáint dúinn conas mar a chuir na manaigh fadó an t-eolas sna leabhair le cleite agus dúch, agus a rá, deir sé, nach ndéanann scoláirí ach ‘tic’ i mbosca.
Féiríní Nollag
Thosaigh an chaint sa rang mar gheall ar fhéiríní na Nollag agus cad a cheannóimis don sagart. Chuala mé féin é go minic ag caint ar a chosa agus ar dhéantúsóirí bróg ón iasacht, agus ar bhás an tseanghréasaí a dhéanadh bróga agus buataisí dó. ‘Ní fheadar mé,’ a dúirt sé liom lá amháin, ‘cén fáth go gceapann daoine go bhfuil an cruth céanna ar mhéara coise gach duine nuair nach bhfuil. Mo ghreidhn é sean-Liam a dhéanadh poll beag sa leathar san áit a raibh an fadharcán ag borradh, is a chuirfeadh píosa breise leathair san áit a raibh baol go siúlfadh cos amháin isteach ar an gcos eile. Conas a thuigfeadh an boc mór sin sa tSín nó san Iodáil cosa na nGael?’, a deireadh sé liom, agus ar ndóigh ní raibh freagra na ceiste agam. Ach nuair a luaigh mé sa rang go mb’fhéidir nár mhiste dul ag cuimhneamh ar phéire bróg nó buataisí mar bronntanas Nollag thosaigh siad go léir ag magadh fúm.
TIMIRE Winter_2011.indd 30
11/11/2011 11:47
