30 minute read
DE GENOMINEERDEN
wie zijn de 10de EDITIE!winnaars?
Roberto Payer
Advertisement
Pieter Bogaers
Paul van Eijndhoven
DE GENOMINEERDE RESTAURANTS ZIJN:
• Palladio, Amsterdam, restaurantpalladio.nl • Pianeta Terra, Amsterdam, pianetaterra.nl • Roberto’s Amsterdam, robertosrestaurant.nl • Momenti Italian Food & Wine, Brielle, momenti-brielle.nl • La Passione, Den Haag, restaurantlapassione.nl • La Dolce Vita, Eindhoven, ladolcevita-eindhoven.nl • Raimondi’s Villa Rozenrust, Leidschendam, villa-rozenrust.nl • Pasta e fagioli, Nijmegen, pastaefagioli.nl • Nerello, Rotterdam, nerello.nl • Aroma, Vaassen, restaurant-aroma.nl
DE JURYPRIJS
De 10de verkiezing van het Italië Magazine Restaurant van het Jaar 2022 bestaat uit twee delen, een publieksprijs en een juryprijs. De jury bestaat dit jaar uit: • Roberto Payer, voorzitter van de Italiaanse Kamer van Koophandel • Pieter J. Bogaers, culinair journalist • Paul van Eijndhoven, hoofdredacteur van Italië Magazine
DE PUBLIEKSPRIJS
Het stemmen voor de publieksprijs is inmiddels niet meer mogelijk.
DE UITSLAG - UITGESTELD
In Italië Magazine nr. 5, 2022 wordt bekendgemaakt welk van de tien restaurants de winnaar is van de juryprijs en welk restaurant winnaar is van de publieksprijs. De prijzen worden op 4 juli tijdens een feestelijke bijeenkomst in het Hilton Amsterdam uitgereikt.
Mede mogelijk gemaakt door:
Ongewone ijver
Sommige berichten kunnen alleen maar uit Italië komen. De Hoge Raad oordeelde eerder dit jaar dat de Italiaanse NS ten onrechte een treinconducteur had ontslagen. Francesco, zoals de conducteur heet, was vijf jaar geleden eruit geschopt omdat hij passagiers had ‘geterroriseerd’. Zo’n man die vrouwen betast en verbaal geweld gebruikt natuurlijk. Zo eentje, waarbij je je niet veilig voelt. Dat denk je dan onwillekeurig. Maar niets van dat alles. Zijn terreur bestond eruit dat hij serieus kaartjes had gecontroleerd. Kon je geen vervoersbewijs tonen, slingerde Francesco je op de bon. Was je ‘vergeten’ je ticket af te stempelen, dan toverde Francesco zijn bonnenboekje uit zijn borstzak (of een palmcomputer uit een houder). In een paar jaar tijd had Francesco 5000 boetes uitgedeeld. Rijp voor het Guinnessboek van gekke records. Als ik de baas van Trenitalia was, zou ik reuzeblij met zo’n conducteur zijn. Zijn bonnen uitschrijven levert mij twee ton op. Dat is toch een kwart van mijn jaarsalaris bij Trenitalia. Francesco kreeg van de Hoge Raad vooral gelijk op grond van het feit dat hij de boetes had uitgeschreven ‘zonder persoonlijk gewin’. Toch vond de rechtbank de treinconducteur maar een rare snuiter. De rechters schrijven in hun vonnis dat Francesco hoe dan ook ‘ongewone ijver’ aan de dag had gelegd en ‘onbuigzaam’ was. Tjonge, als de hoogste rechters een serieuze werker al ongewoon vinden, hoe is het dan wel niet gesteld met de Italiaanse productiviteit? Is Italië dan tóch het land van de siësta en het bordje torno subito (ben zo terug) op de gesloten winkeldeur dat er uren hangt? Hoe is Italië in hemelsnaam economisch een van de belangrijkste staten ter wereld geworden? In werkelijkheid wordt er juist heel hard gewerkt en leggen veel Italianen een bijna protestants arbeidsethos aan de dag. Maar het is waar dat Italiaanse controleurs in het algemeen geen bulldogs zijn. Laatst nog zat ik in de tram in Rome toen er zes van zulke beambten binnenkwamen. Je herkent ze direct. Ze dragen een opzichtig uniform. Ze hebben ook nog eens hun titel (‘Administra-
EWOUT KIECKENS WOONT AL VELE JAREN IN ROME. HIJ BELICHT OPMERKELIJKE ZAKEN VAN HET LEVEN IN ITALIË.
tieve politie’) op de borst van hun jasje laten weven en hebben een identiteitsbewijs zo groot als een rappersketting om hun nek hangen. Het is net alsof een groep skiërs een bus in de woestijn binnenkomt. Hun voorkomen heeft mogelijk te maken met voorliefde voor status en uniformen, maar zeker om zwartrijders de mogelijkheid te bieden te vluchten of snel nog even te stempelen. De drie ingangen worden door twee man geblokkeerd. Toch laten de controleurs toe dat drie mensen zich uit de tram wurmen. Het trambelletje gaat en het voertuig komt in beweging. De controleurs beginnen de kaartjes te controleren. Rara, iedereen heeft een geldig vervoersbewijs. Ik kan me nog goed herinneren dat ik eens – in het pre-digitale tijdperk – gepakt werd in bus 64. Dat is een bekende buslijn in Rome, omdat die altijd knoertvol zit en daarmee een geliefd podium is voor zakkenrollers. In zo’n sardineblikje komt geen controleur. Maar ik had me misrekend. Ook een jonge vrouw was de pineut. De boete was honderd euro. Die had ik niet op zak. Ook de vrouw had niet genoeg. De controleur vroeg me de inhoud van mijn portemonnee te laten zien en dat liet ik gedwee toe. Hij viste bij mij drie briefjes van twintig eruit en bij haar kwamen veertig euro los. Vervolgens schreef de controleur één boete uit. Hij vroeg ook nog eens op wiens naam de boete moest komen. De zwartrijder in mij toonde zich galant. Ik heb dus toen – en ik woonde nog maar net in Rome – aan den lijve de Italiaanse flexibiliteit ondervonden. De controleurs wisten heel goed dat ze anders ons beiden naar het kantoor hadden moeten meenemen. Het was gemakkelijker en, uit bedrijfsoogpunt gesproken, goedkoper om het met één boete af te doen. Okay, er is natuurlijk ook wel wat af te dingen op zulke flexibiliteit. Het zou vooral de slimmeriken verder brengen. Het is elk geval niet besteed aan Francesco van Trenitalia. •
EWOUT
Andiam� �� �e�tr�
Giovanni Cafaro was een Milanees die, toen hij zijn baan verloor, in de rij ging staan voor anderen tegen betaling. Marleen Scholten schreef een script gebaseerd op zijn verhaal, genaamd La codista. De voorstelling, gespeeld door Scholten, heeft de Italiaanse toneelschrijfprijs Antonio Conti gewonnen. Het is een humoristisch stuk over wachten, stilstaan en het verlangen soms langzamer te gaan. Scholten interviewde verschillende inwoners van Italië en vroeg hen wat stilstaan voor hen betekende. Ook stond ze voor dit project in vele rijen om het wachten zelf te ervaren. In la coda (de rij) vindt ze eenvoud en chaos, mensen die samenkomen op een plek met maar één doel: wachten tot de beurt aan hen is. La codista, Nederlandse Theaterfestival, Amsterdam, 1 t/m 11 september 2022. wunderbaum.nl De Nederlandse fotograaf Frank van Driel exposeert met Interconnesso in Lecce in boetiekhotel Palazzo Sant’Anna en het naastgelegen restaurant. Een selectie stillevens uit zijn series Tabula Rasa / Italia en Ephemeral en naaktportretten in zwart-wit uit Soul Scapes worden hier tentoongesteld.
Muziek doordrenkt de stad
Sinds 1973 wordt in Perugia, de hoofdstad van Umbrië, het bekende jazzfestival georganiseerd. Het is uitgegroeid tot een van de meest toonaangevende jazzfeesten in Europa. Umbria Jazz dompelt tien dagen lang de stad onder in een fantastische sfeer. Er zijn optredens van de beste (jazz)muzikanten ter wereld, zoals Tom Jones, Christone ‘Kingfish’ Ingram, Diana Krall en Dee Dee Bridgewater & The Memphis Soulphony. Jeff Beck sluit op 17 juli het festival af met een speciale gast. Behalve in de gesloten zalen worden ook veel concerten opgevoerd in de openlucht, zodat iedereen op het stadsplein en in de straten kan meegenieten van de muziek. Umbria Jazz 22, Perugia, 8 t/m 17 juli. umbriajazz.it
©VALENTINASPASARO
Ontmoeting van culturen
Van Driel refereert met zijn lichtgebruik en symboliek aan Hollandse en Italiaanse meesterschilders uit de 17de eeuw. Van Driels werk is internationaal bekroond en opgenomen in vele collecties. Interconnesso, Palazzo Sant’Anna, Lecce, 2 juli t/m 10 september 2022. palazzosantannalecce.com arte e cultura
Ro�e�nen �� Limb�r�
Lees en luister naar de verhalen over soldaten en hun families en ontdek hoe de Romeinen zo’n tweeduizend jaar geleden in Limburg leefden. In samenwerking met het Rijksmuseum van Oudheden presenteert Limburgs Museum Oevers vol Romeinen, een interactieve tentoonstelling voor het hele gezin. Aan de hand van de Dame van Voerendaal, een zandstenen hoofd gevonden op een heuvel aan de Via Belgica, en nog veel meer wonderlijke voorwerpen, verken je het alledaagse leven van de Romeinen. Oevers vol Romeinen, Limburgs Museum, Venlo, 20 mei t/m 4 september 2022. limburgsmuseum.nl
ARTE E CULTURA Een erotisch leven
Dat de bewoners van het oude Pompei een sensueel bestaan leidden werd bekend door de eerste ontdekkingen van archeologen in 1748. Afbeeldingen van erotische aard zijn te vinden op alle gebieden in het dagelijks leven in de stad, ook in badhuizen, heiligdommen en huishoudelijke kamers. De tentoonstelling Arte e sensualità nelle case di Pompei laat zien wat sensualiteit en erotiek betekende voor de Pompeianen aan de hand van beeldende kunst en fresco’s. Er worden zelfs recente ontdekkingen vertoond met erotische scènes; twee bronzen medailles, een elegant slaapkamerplafond en drie muren van Villa di Gragnano, die zijn gereconstrueerd na de restauratie. Alle zeventig werken komen uit de opslagruimten van het archeologische park. Arte e sensualità nelle case di Pompei, Palestra grande, Pompei, t/m 15 januari 2023. pompeiisites.org
Reis door de tijd
In het oude centrum van Rome nemen Piero Angela en Paco Lanciano je mee op een reis door duizenden jaren geschiedenis. Die wordt geprojecteerd op het Forum Augustus en laat via licht, animatie, geluidseffecten en korte films zien hoe het stadsleven er uitzag op dit archeologische stukje grond. Viaggio nei Fori vertelt van verdwenen tempels en standbeelden, zoals het twaalf meter hoge beeld van Augustus waar slechts een voetafdruk van over is door de vele aardbevingen die het Forum heeft moeten doorstaan. Viaggio nei Fori is te zien op diverse avonden in de zomer tot en met het najaar. Viaggio nei fori, Forum of Augustus, Rome, 17 juni t/m 7 november 2022. viaggioneifiori.it
Op zoek naar een wonder
Na het verlies van haar babydochter besluit Agata in haar eentje een reis te maken door het ruige landschap van Noord-Italië. Haar missie wordt gedreven door rouw en verlies, maar ze is ook vastbesloten om verlossing te vinden voor haar dochter. Het verhaal speelt zich af in 1900 en om als jonge vrouw alleen op pad te gaan, is niet geheel zonder gevaar. Gelukkig ontmoet ze onderweg de rondtrekkende jongen Lynx. Samen trotseren ze de zware tocht door het betoverende maar intimiderende landschap, op zoek naar een wonder. In Piccolo corpo laat regisseur Laura Samani zien hoe moederschap en vriendschap de wilskracht van een vrouw sterker maken. De prachtige cinematografie, de omgeving, en het Friulische dialect dat af en toe klinkt, maken deze eerste speelfilm van Samani zeer bijzonder. Piccolo corpo, vanaf 14 juli in de bioscoop.
Bocelli verbreekt de stilte
In het openluchttheater Teatro del Silenzio is het 364 dagen per jaar stil. Het ligt tussen de heuvels net buiten het dorpje Lajatico in de provincie Pisa. De enige artiest die eens per jaar de stilte mag doorbreken is de fameuze Andrea Bocelli, geboren en getogen in Lajatico. Op 28 juli vindt de 17de editie plaats die ondersteund zal worden door vele beroemde artiestenvrienden en het Teatro del Silenzio Orchestra, onder leiding van Alberto Bartalini. Deze zomer wordt een extra bijzonder project, volgens maestro Bocelli, want het markeert meer dan de helft van zijn carrière. Iedere keer betreedt hij op spectaculaire wijze het podium en wordt hij tijdens een partituur begeleid met visuele effecten. Het belooft weer een magistrale en onvergetelijke avond te worden. Andrea Bocelli in Concerto, Teatro del Silenzio, Lajatico, 28 juli 2022. teatrodelsilenzio.it
Misdaad in de Dordogne
Voor liefhebbers van Donna Leon’s ‘Commissario Brunetti’
MARTIN WALKER D e onverwachte vondst
Het vijfde deel in de sfeervolle, internationaal geprezen misdaadserie met Bruno, chef de police. Het is lente in de Franse Périgord, een tijd van schoonheid en rust. Maar niet voor Bruno, chef de police in Saint Denis. Op een boot wordt het lichaam van een vrouw gevonden, gedood in wat een satanisch ritueel lijkt te zijn. En Bruno heeft al genoeg op zijn bord. Hij bemiddelt zowel in een zaak van huiselijk geweld als bij een bedenkelijk voorstel voor lokale ontwikkeling dat té mooi lijkt om waar te zijn. Maar een moordzaak heeft altijd voorrang en de wortels hiervan liggen diep in het verleden begraven. Alles leidt terug naar het kasteel boven een bocht in de rivier, naar de oude vrouw die daar teruggetrokken leeft en naar het geheim dat verborgen is in de Duivelsgrot. Martin WALKER Een onverwachte vondst ‘De Courrèges-boeken mogen dan als misdaadfi ctie worden bestempeld, ze bieden ook een vermakelijk inzicht in het Franse dorpsleven, met een bijzondere nadruk op het eten en de wijn van het gebied’.France Magazine De Engelse Martin Walker (1947) is schrijver, historicus en politiek journalist. Hij werkte jarenlang voor The Guardian in o.a. Moskou en Washington. Sinds hij eind jaren negentig met zijn vrouw Julia een oude boerderij in de Dordogne kocht, schrijft hij thrillers over Benoît ‘Bruno’ Courrèges. brunochiefofpolice.com
‘De onweerstaanbare Bruno… die bergen trotseert en zich in grotten stort terwijl hij voorkomt dat verschillende listige misdaden en complotten de traditionele manier van leven in St Denis verstoren’. Literary Review Een zaak voor Bruno, chef de police
ISBN 978-90-832514-0-0
9 789083 251400
MARTIN WALKER D e Duivelsgrot
Cover Bruno deel 5.indd 1
LITERAIRE THRILLER
09-05-2022 15:26 Martin WALKER De Duivelsgrot ‘Het vijfde uitstapje met Bruno Courrèges – een scherpzinnige agent in een met truffels en kaas overladen dorp in de Périgord in Frankrijk – is Walkers beste tot nu toe, een eersteklas mysterie. Entertainment Weekly Een zaak voor Bruno, chef de police
LITERAIRE THRILLER
16-05-2022 11:15
Delen 4 en 5 van de sfeervolle, internationaal geprezen misdaadserie met Bruno, chef de police, zijn nu verkrijgbaar. Bestel ze in de webshop van Italië Magazine en betaal geen verzendkosten.
Het eerste deel in de sfeervolle, internationaal geprezen misdaadserie met Bruno, chef de police. Bruno Courrèges mag dan wel politiecommissaris zijn, eigenlijk heeft hij niet veel te doen in het kleine plaatsje Saint Denis in de Dordogne. Hij heeft een dienstwapen, maar dat draagt hij nooit. Hij heeft het recht mensen te arresteren, maar dat is in zijn loopbaan slechts één keer voorgekomen. Op Bevrijdingsdag wordt de grootvader van een Algerijnse dorpsgenoot dood aangetroffen. Men vermoedt een racistisch motief vanwege een groep extreem-rechtse jongeren die actief is in de buurt. Bruno is echter niet overtuigd en stelt een grondig onderzoek in, dat geheimen uit het verleden blootlegt en de verhoudingen binnen het dorp ernstig verstoort. ‘Lyrisch. . . . Walker schetst de geneugten van wijn, eten, liefde en vriendschap van zijn Franse gemeenschap met duidelijke genegenheid maar zonder sentimentaliteit. Zijn dorpelingen zijn niet méér immuun voor de moderne tijd dan de rest van ons – ze drinken gewoon betere wijn.’ Publishers Weekly De Engelsman Martin Walker (1947) is schrijver, historicus en politiek journalist. Hij werkte jarenlang voor The Guardian in o.a. Moskou en Washington. Sinds hij eind jaren negentig met zijn vrouw Julia een oude boerderij in de Dordogne kocht, schrijft hij thrillers over Benoît ‘Bruno’ Courrèges. brunochiefofpolice.com
ISBN 978-90-831675-2-7
9 789083 167527 MARTIN WALKER B runo chef de police
‘De geneugten van het leven in de Dordogne en een intrigerend mysterie… een winnende combinatie.’ Telegraph Martin WALKER Bruno chef depolice Het tweede deel in de sfeervolle, internationaal geprezen misdaadserie met Bruno, chef de police. Op een zomerochtend wordt politiecommissaris Bruno Courrèges ruw gewekt door de sirene op het gemeentehuis van Saint Denis, die de vrijwillige brandweer oproept. Bruno volgt de brandweer naar een grote loods die in lichterlaaie staat en de omliggende wijngaard in vlammen zet. Korte tijd later wordt het dorp in de Périgord bezocht door een Californische wijnmaker met grootse plannen. Hij wil een enorm wijnhuis in de vallei opzetten, wat een aardige opsteker zou zijn voor de plaatselijke economie. Het plan zaait verdeeldheid onder de bewoners van Saint-Denis, waarbij de gemoederen hoog oplopen. Als er een moord wordt gepleegd, neemt de dreiging serieuze vormen aan. Bruno laveert tussen voor- en Misdaad in tegenstanders op zoek naar de dader en probeert te voorkomen dat deze nog het hart van grotere misdaden begaat… de Dordogne
‘Het echte plezier van het boek is de plek zelf…. Terwijl lezers worden aangetrokken door wijnproeverijen, diners met truff elomelet en de oude waardigheid van een Franse jachthond, neemt de spanning in het verhaal toe.’ Houston Chronicle
De Engelse Martin Walker (1947) is schrijver, historicus en politiek journalist. Hij werkte jarenlang voor The Guardian in o.a. Moskou en Washington. Sinds hij eind jaren negentig met zijn vrouw Julia een oude boerderij in de Dordogne kocht, schrijft hij thrillers over Benoît ‘Bruno’ Courrèges. brunochiefofpolice.com
ISBN 978-90-831675-3-4 MARTIN WALKER D e vergelding
9 789083 167534
‘Walkers ontspannen stijl en humor brengen zijn boeiende held en het charmante dorp tot leven. Een van de leukste boeken die ik in lange tijd heb gelezen.’ Sunday Telegraph
Martin Het derde deel in de sfeervolle, internationaal geprezen misdaadserie met Bruno, chef de police. WALKER De vergelding De Franse Périgord is de bakermat van de zwarte truffel, en met vijfduizend euro per kilo is deze ‘zwarte diamant’ een kostbare schat. Wanneer blijkt dat de markt voor deze delicatesse wordt vervuild door de import van de goedkopere Chinese truffel, gaat politiecommissaris Bruno op onderzoek uit. De zaak wordt grimmig wanneer een goede vriend op brute wijze wordt vermoord, als waarschuwing voor anderen. Zijn vriend was niet alleen een truffelexpert, hij was ook een voormalig agent van de inlichtingendienst. Bruno’s speurwerk brengt hem van zonovergoten markten naar schemerige cafés, van chique recepties tot gespannen onderhandelingen - van alle paradijselijke geneugten van de regio tot zijn schimmige onderwereld - en Een zaak voor Bruno, herenigt hem met een verloren liefde. chef de police
‘Een charmant Frans dorpje, heerlijk eten, excentrieke karakters en een mysterie om het verhaal op dreef te houden… Smakelijk inderdaad.’ The Seattle Times
De Engelse Martin Walker (1947) is schrijver, historicus en politiek journalist. Hij werkte jarenlang voor The Guardian in o.a. Moskou en Washington. Sinds hij eind jaren negentig met zijn vrouw Julia een oude boerderij in de Dordogne kocht, schrijft hij thrillers over Benoît ‘Bruno’ Courrèges. brunochiefofpolice.com
ISBN 978-90-831675-4-1 MARTIN WALKER D e zwarte diamant
9 789083 167541
‘Maakt dat je direct een ticket wilt kopen om je onder te dompelen in la France profonde.’ Irish Independent
Martin WALKER Dezwarte diamant
Een zaak voor Bruno, chef de police
©IMAGESELECT/JUSTIN KASE ZTWOZ/ALAMY
KUNST VOOR EEN KUNST VOOR EEN BETERE WERELD BETERE WERELD
De universele beeldtaal van Lorenzo Quinn
Reusachtige handen die uit het Canal Grande opduiken om een eeuwenoud Venetiaans palazzo te beschermen tegen de stijgende zeespiegel of metershoge armen die een kanaal overbruggen als oproep om meer samen te werken: de spraakmakende projecten van de Italiaans-Amerikaanse beeldhouwer Lorenzo Quinn roepen de mensheid op beter voor elkaar te zorgen.
TEKST RONALD KUIPERS
Sommige kunst grijpt je bij de kladden, sleurt je uit je comfortzone en drukt je met de neus op de feiten. Dat we met onze ongeremde consumptiedrift de natuur verwoesten, elkaar het leven zuur maken en winstbejag boven naastenliefde plaatsen. De Italiaans-Amerikaanse beeldhouwer Lorenzo Quinn schuwt de grote thema’s niet. Bij hem geen vrijblijvende esthetiek of makkelijk sentiment. Quinn: “Elk beeld dat ik maak draagt een boodschap uit. De ene keer over verbondenheid en het belang van familie, de andere keer over het nemen van de juiste beslissingen, over leven en dood.” In één van Quinns meest iconische beeldenseries, The Force of Nature (De kracht van de natuur), zien we hoe Moeder Natuur – uitgebeeld als een geblinddoekte vrouwenfiguur – de baan door de ruimte bepaalt van haar kind, de aarde. De mens denkt in zijn arrogantie controle te hebben over de aarde, maar van tijd tot tijd, als tsunami’s of tornado’s hun verwoestende werk doen, wijst de almachtige Moeder Natuur hem zijn nederige plek. “Wij mensen zien onszelf als superieure wezens, met absolute controle over ons lot en onze omgeving. Maar we leven met een vals gevoel van veiligheid, totdat Moeder Natuur ons hardhandig wakker schudt.” Nu door onze industriële uitstoot de wereldwijde temperatuur stijgt en de poolkappen beginnen te smelten, nadert het moment waarop Moeder Natuur definitief haar geduld verliest...
Terug naar de bron
Dat Lorenzo zich zou ontwikkelen tot beeldhouwer had niemand verwacht, hijzelf nog het minst. In Rome, de stad waar hij in 1966 wordt geboren en zijn vroege jeugd doorbrengt, ziet iedereen Lorenzo vooral als ‘de zoon van die beroemde acteur’. Zijn vader is Anthony Quinn, de Mexicaans-Amerikaanse filmster die vanwege zijn glansrol in Fellini’s Oscarwinnende La strada in Italië een legendarische status geniet. In Lorenzo’s jeugd draait alles om acteren, zeker als hij op zesjarige leeftijd verhuist naar Hollywood: “Onze buurman aan de rechterkant was John Wayne en aan de linkerkant stond het huis van Kirk Douglas. Even verderop woonden Paul Newman, Henry Fonda en Jerry Lewis.” Zodra Lorenzo de schoolbanken is ontgroeid, lijkt het niet meer dan logisch dat hij in de voetsporen van zijn vader treedt. Hij weet grote rollen te bemachtigen in biografische films over de Italiaanse vioolbouwer Antonio Stradivari (samen met zijn vader) en de Spaanse schilder Salvador Dalí. Zijn talent wordt alom geprezen, maar Lorenzo bemerkt na verloop van tijd dat hij acteert om “de verkeerde redenen”, zoals competitie met zijn vader en het najagen van roem en rijkdom. Geïnspireerd door de excentrieke Dalí volgt Lorenzo in New York een opleiding >
tot beeldend kunstenaar, waar hij ontdekt dat navolging van Dalí’s surrealisme een doodlopende weg is: “Ik maakte slechts kopieën van iets dat een genie al eerder had gecreëerd.” Bij zijn speurtocht naar inspiratie die hem wél in de ziel raakt, komt Lorenzo terecht in het land waar zijn leven ooit begon: in Italië.
Handen
Het zijn vooral de marmeren beelden van Italiaanse grootmeesters als Michelangelo en Bernini die Lorenzo tot tranen roeren. Hun sensuele gebaren, schijnbaar fluweelzachte huid en fraai gespannen spieren geven de uitgebeelde personen een vitaliteit die ook na meerdere eeuwen nog sprankelend en fris is. Lorenzo hangt zijn penselen aan de wilgen en begint in 3D te werken, tot hij op een dag een sensatie beleeft: “Ik was bezig een torso te maken op basis van Michelangelo's tekening van Adam, een ambachtelijke klus. Maar ik kreeg een idee en begon materiaal weg te hakken, en ziedaar... opeens verscheen Eva uit Adams lichaam. Het beeld was begonnen als een puur academische oefening, maar het was mijn eerste echte kunstwerk geworden!” Van het menselijk lichaam zijn het vooral de handen die Lorenzo mateloos boeien: “Ik wilde beeldhouwen wat wordt beschouwd als het moeilijkste en technisch meest uitdagende lichaamsdeel. Handen hebben zoveel kracht – de kracht om lief te hebben, te haten, te creëren, te vernietigen. Ze zijn de dragers van universele boodschappen, die iedereen op de wereld begrijpt.” Lorenzo vindt zijn woonplaats New York niet geschikt voor een toekomstig leven als beeldhouwer. Niet alleen omdat deze stad “je menselijke waarden verhardt”, maar ook omdat er te weinig ambachtslieden zijn die weten hoe je brons moet gieten of marmer moet bewerken. Samen met zijn echtgenote Giovanna Cicutto en hun eerste zoon (er zullen later nog twee volgen) besluit hij te verhuizen naar Barcelona. Daar krijgt hij de beschikking over een groot atelier: “We hebben voor Spanje gekozen vanwege het Latijnse karakter, de humanitaire waarden en de geweldige vakmensen.”
Dolce vita
“Ik ben van nature verlegen en timide. Maar aan de andere kant ben ik ambitieus en wil ik dingen bereiken!” In Barcelona weet Lorenzo zijn ambities om te zetten in een indrukwekkende beeldenproductie. Hij beschikt over zijn eigen bronsgieterij en werkt daarnaast met materialen als hars, aluminium, marmer en staal. Kleinere beelden worden vaak in beperkte oplagen gemaakt, terwijl de grotere (tot wel twaalf meter hoog) als unieke kunstwerken worden afgeleverd. In de ontwerpen spelen verstrengelde handen vaak een hoofdrol. Lorenzo: “Ik ben dolblij als ik een onschuldig kind zie dat zijn liefde toont door zijn handjes naar
‘Support’ in Canal Grande, 2017.
©IMAGESELECT/KAMIRA/ALAMY
©ANP/ALEANDRO BIAGIANTI/AGF/SHUTTERSTOCK Lorenzo Quinn bij zijn werk ‘Give’ in de Bobolituinen, 2020.
je uit te strekken. En het is net zo vertederend om oudere mensen te zien die liefdevol elkaars hand vasthouden tijdens een avondwandeling.” Ook jeugdherinneringen zijn een rijke bron van inspiratie. In het ruim vier meter hoge beeld Vroom Vroom zien we een enorme kinderhand (gevormd naar de hand van één van Lorenzo’s zoontjes op vierjarige leeftijd), die een Fiatje 500 (een echte!) met Romeins nummerbord beetpakt. Lorenzo: “Dit was de eerste auto die ik kocht met het geld dat ik helemaal zelf had verdiend. Ik was zo blij als een kind met mijn nieuwste speeltje. Het werk symboliseert de onschuld en het plezier om de kleine dingen in het leven die ons gelukkig maken.” Met Dolce vita, een metershoge hand die een authentieke Vespa-scooter uit 1964 beetpakt als een speeltje, verwijst Lorenzo naar de verhalen die zijn vader altijd vertelde over de bruisende jaren zestig in Rome, met filmsterren die over de Via Veneto flaneerden en de vele Vespa’s die een nieuwe, vrijere tijd beloofden.
Bruggen bouwen
Naast de microkosmos van de intermenselijke relaties, zijn eigen gezin en jeugdherinneringen wordt Lorenzo’s inspiratie vooral gevormd door de grote thema’s van deze tijd: onderdrukking, geweld en klimaatverandering. Lorenzo: “We leven in een angstaanjagende tijd, en ik wil mensen aanzetten tot actie!” Zo zien we in een werk als Canned Society (Ingeblikte samenleving) een vrouwenfiguur die zit samengevouwen in een opengerold sardineblikje. Lorenzo: “De maatschappij wil ons in vakjes proppen, vooral vrouwen. Hen wordt verteld dat ze slank, lang en elegant moeten zijn, terwijl hun ware schoonheid in hun unieke talenten ligt.” Hoewel Lorenzo wereldwijd exposeert, van Frankrijk en Engeland tot China en Rusland, zijn zijn meest spraakmakende werken (al dan niet tijdelijk) tentoongesteld in zijn geboorteland Italië – vooral tijdens de Biënnales van Venetië. Op de Biënnale van 2011 verrast Lorenzo de wereld met zijn provocerende anti-oorlogsinstallatie This is Not a Game! (Dit is geen spel!), een vlot in de Venetiaanse lagune met daarop een Russische T55-tank en levens- >
grote speelgoedsoldaten. Lorenzo: “Leiders van de wereld gebruiken hun legers alsof het privé-speeltjes zijn waarmee ze kunnen dreigen en vernietigen, zoals een roekeloos kind zou doen.” Zes jaar later presenteert Lorenzo het Biënnale-beeld Support (Steun): twee negen meter hoge handen die oprijzen uit het Canal Grande om het historische hotel Ca’ Sagredo te ondersteunen. Het is Lorenzo’s manier om aandacht te vragen voor de kwetsbaarheid van de eeuwenoude palazzi en het gevaar van de stijgende zeespiegel. Op de Biënnale van 2019 toont Lorenzo met Building Bridges (Bruggen bouwen) zes paar armen die een ruim vijftig meter lange en twaalf meter hoge brug over een Venetiaans kanaal vormen, als eerbetoon aan de stad die voor een groot deel bestaat uit bruggen. Het is tevens Lorenzo’s oproep aan de internationale politiek om oude conflicten te overbruggen en de handen ineen te slaan.
Kunst voor iedereen
Lorenzo’s hart ligt bij de grote installaties die in de openbare ruimte worden geplaatst. Lorenzo: “Ik wil niet slechts enkele mensen gelukkig maken. Kunst in publieke ruimtes maakt iedereen blij, zelfs als ik er straks niet meer ben. Dat is waar ik voor werk.” Een recent voorbeeld van zo’n gemeenschappelijk kunstwerk is Give (Geef): de samengevouwen handen van een man en een vrouw, gemaakt van hars en gerecycled materiaal, dragen een olijfboom, symbool van de vrede. Your World (Jouw wereld) zal verschijnen op de plek waar enkele jaren geleden kunstenaar Christo een drijvende geeloranje pier creëerde: het Lago d’Iseo. Twee enorme handen komen uit het water tevoorschijn, en houden een zilverkleurige wereldbol vast met de continenten in het groen. De centrale boodschap is: wij hebben de wereld in onze handen, ga er zuinig mee om! Het werk zal grotendeels bestaan uit gerecycled plastic. De bedoeling is dat je als ‘toegangsprijs’ een plastic fles moet inleveren. In ruil daarvoor ontvang je een zaadje, dat je in je tuin of in een pot kunt planten, het begin van een nieuw stukje leven. Zo blijft Lorenzo continu bezig met kunst die de wereld een beetje beter maakt: “Een kunstenaar is nooit helemaal tevreden over zijn werk. De dag waarop je niet meer leert en je niet meer ontwikkelt, de dag waarop je tevreden bent: dat is de dag waarop je sterft als kunstenaar.” •
‘The Force of Nature’, Venetië, 2018.
©IMAGESELECT/MATTHIAS SCHOLZ/ALAMY
©IMAGESELECT/PIERLUIGI PALAZZI/ALAMY ‘Building Bridges’, Biënnale Venetië, 2019.
TIPS
Spraakmakende beelden
Lorenzo Quinn heeft zijn meest spraakmakende projecten in de openbare ruimte gerealiseerd in zijn geboorteland Italië. Maar anders dan in wereldsteden als Londen, Shanghai en New York, waar het publiek kan genieten van permanente beelden, hebben Lorenzo’s installaties in Italië vaak een tijdelijk karakter. Zijn bijdragen aan oudere Biënnales van Venetië (This is Not a Game! in de lagune en Support in het Canal Grande) zijn inmiddels – zoals gebruikelijk bij tijdelijke expo’s – verdwenen en Lorenzo’s bijdrage aan de Biënnale van 2019 (Building Bridges in het Arsenale) zal naar verwachting medio 2022 worden verwijderd. Soms worden Lorenzo’s beelden in de openbare ruimte ook verplaatst. Dolce vita was eerst te bewonderen bij Casina Valadier in het Villa Borghese-park in Rome, maar is later verhuisd naar Londen. Give reist langs meerdere Italiaanse steden. Het beeld begon zijn reis in Florence, verhuisde later naar Palermo en is tot de herfst van 2022 te bewonderen in Vicenza (Piazza Matteotti), waarna het zijn eindbestemming zal bereiken in Pietrasanta. Een uitzondering op deze tijdelijke en reizende objecten is Stop Playing! (Stop met spelen!), een beeld waarin een wereldbol wordt weggeschoten met een katapult (een oproep om zuiniger om te gaan met de aarde), dat permanent in de groene omgeving van het Venetiaanse Forte Marghera is te bewonderen. Een nieuw spraakmakend (maar wel weer tijdelijk) project heeft als titel Your World (Jouw wereld): twee reusachtige handen die oprijzen uit het Lago d’Iseo bij Sulzano en een zilvergroene wereldbol vasthouden, met de boodschap: wij hebben de wereld in onze handen, ga er zuinig mee om! Vanwege de nasleep van de coronapandemie is de oplevering van het kunstwerk helaas een jaar vertraagd: van zomer 2022 naar zomer 2023. Voor wie niet zo lang wil wachten: in ons eigen Leusden, bij het kantoor van Afas, is een permanent kunstwerk van Lorenzo te zien: You are the World (Jij bent de wereld) met een soortgelijke thematiek. Daarnaast kun je alle beelden van Lorenzo, permanent én tijdelijk, online bewonderen op zijn website: lorenzoquinn.com.
susan
SUSAN VAN DETH WOONT IN PADUA, EN DEELT HIER HAAR KEUKENGEHEIMEN MET ONS.
De souschef neemt het over
Vandaag is een dag voor introspectie. De dag voor het geven van lof aan wie het verdient, en eer aan wie de eer toekomt. In ons huishouden is er slechts één gerecht waar ik mijn handen niet aan brand, een gerecht dat enkel en alleen door mijn man vakkundig bereid mag worden: de fluweelzachte risotto. Wellicht zit het in de genen, want bij mijn schoonouders thuis was de situatie exact hetzelfde. Mijn man is normaal gesproken een kundige souschef die steevast klaagt over de ‘stomme werkjes’ die hij mag doen. Maar wanneer er risotto op het menu staat doe ik een stap terug, neem een glas wijn en bewonder de chef aan het werk. Nu wil het nog wel eens voorkomen dat ik als onuitstaanbare perfectionist mij met de bereiding wil bemoeien. Waarna de inmenging resoluut van de hand wordt gewezen en ik word gemaand mijzelf nog verder van het fornuis te verwijderen. Een risotto staat in tegenstelling tot veel Italiaanse gerechten niet alleen regionaal, maar door heel Italië op de menukaart. Van trattoria tot Michelin-driesterrenrestaurants. Er zijn honderden verschillende recepten te vinden en het idee is dat de rijst geldt als basis om vervolgens met de seizoenen mee te veranderen in een prachtige risotto. Overigens kan dit gerecht hier in restaurants vaak enkel vanaf twee personen besteld worden, en moet je rekenen op een minimale bereidingstijd van 25 minuten, aangezien het op bestelling gemaakt wordt. Een risotto dient de consistentie te hebben van een dikke romige soep, en wordt altijd alleen met een vork gegeten. Een van de meest bekende varianten is de risotto alla milanese. Dit recept zou speciaal zijn ontwikkeld voor het huwelijk van de dochter van een bekende Milanese glasbewerker. De inspiratie was de gouden kleur van de ramen in de duomo; de risotto moest deze exact weergeven en tijdens de bereiding werd er daarom saffraan aan toegevoegd. In de jaren negentig was het gebruik van fruit in risotto erg populair en het summum van decadentie is de variant waarbij tijdens het kookproces een hele fles champagne wordt toegevoegd. Deze risotto alla champagne wordt bij ons thuis vaak tijdens de kerstdagen bereid, gegarneerd met rauwe scampi. Wanneer de geur van risotto inmiddels ons hele huis heeft gevuld en zijn verplichte drie minuten heeft gerust is het moment daar. En oh, wat is hij altijd lekker. Iedereen weet natuurlijk dat eten nog beter smaakt als iemand anders het heeft bereid. Wanneer het dan ook nog met liefde door je man is gedaan, dan smaakt het extra goed. •
Van mijn keuken naar jouw keukentafel, Suus @su.sana.superfood
Risotto met een crème van peterselie, groene asperges & gamba’s
Ingrediënten (4 personen) • 100 g peterselie • 300 g groene asperges • 14 grote gamba’s (10 voor het recept en 4 voor garnering) • 2 l groentebouillon • 1 groot glas droge witte wijn • 300 g Carnaroli-rijst • 75 g ongezouten boter • 4 el geraspte parmigiano
Voorbereiding
Maak de peterselie schoon en verwijder de onderste 2 centimeter. Blancheer de blaadjes enkele minuten in gezouten water, giet ze af en knijp ze licht uit. Pureer in een keukenmachine tot een gladde crème. Blancheer in zout water 4 aspergekoppen per persoon totdat deze beetgaar zijn en zet weg. Maak de rest van de asperges schoon en snij deze in dunne ringetjes. Snij de 10 gamba’s voor het recept in kleine stukjes. Zet de bouillon op en zorg dat deze warm blijft op een laag vuurtje.
Bereiding
Verhit in een brede, ondiepe pan met dikke bodem een scheut olijfolie en rooster hierin 3 minuten de rijst. Deze moet echt gloeiend heet zijn
voordat je een glas witte wijn toevoegt en een goede snuf zout. Laat dit kort verdampen, zet het vuur lager en voeg een soeplepel hete bouillon toe. De regel is dat de rijst altijd onder het vocht moet staan. Zorg dus dat je in de buurt blijft, en wanneer je de rijst ziet aan de oppervlakte, dan meer bouillon toevoegen. Vooral niet te veel in de rijst roeren, gewoon lekker laten pruttelen. Houd de kooktijd op de verpakking aan, deze is meestal tussen de 16 en 20 minuten. De laatste 5 minuten van de kooktijd voeg je de gamba’s en groene asperges toe, en proef je of de risotto op smaak is, eventueel een beetje zout toevoegen. Wanneer de rijst volgens de aangegeven kooktijd klaar is kijk dan of deze nog vochtig genoeg is, anders nog wat bouillon toevoegen. Vervolgens de boter en kaas toevoegen, even kort doorroeren en afdekken met een schone theedoek om 3 minuten te laten rusten. Terwijl de risotto rust bak je de 4 gamba’s in een beetje olijfolie met peper en zout. De risotto serveren in een diep bord met de aspergepunten en gamba’s en eventueel courgettebloemen als garnering. Buon appetito!
TIP!
De 3 gouden kookregels voor een perfecte risotto:
1. ROOSTEREN De eerste stap is de rijstkorrels gelijkmatig een paar minuten roosteren op een middelhoog vuur. De rijst moet echt ontzettend warm zijn en licht geroosterd voordat je door kunt naar de volgende stap, namelijk het toevoegen van vocht. 2. BAGNARE Oftewel nathouden op het juiste moment. Je voegt pas vocht toe wanneer je de rijst weer begint te zien aan de oppervlakte in de pan. Een grote soeplepel per keer. En zorg ervoor dat het altijd lekker doorpruttelt. 3. MANTECARE Wellicht de meest belangrijke stap, fundamenteel voor het creëren van een fluweelzachte consistentie. Nadat het kookproces voltooid is, voeg je 25 gram boter en 1 lepel geraspte kaas per elke 100 gram risotto toe. Even kort door de risotto mengen en deze vervolgens afdekken met een theedoek en drie minuten laten rusten.
