Stefan de Vries

Stefan

Stefan de Vries (1970) woont en werkt sinds 1999 in Parijs. Hij is correspondent voor RTL Nieuws, Euronews en BBC Radio..

Les feuilles mortes

ting K ngrid Boc i illustratie Laurent King  foto

Je hebt het niet altijd in de gaten, flanerend over de brede melancholie. ‘Nagori’ noemen de Japanners dat, het boulevards langs gigantische monumenten en musea, maar verlangen naar het seizoen dat net verdween. Het is niet Parijs is een van de meest dichtbevolkte steden ter wereld. alleen de begroeiing die verandert. Mijn kinderen kropen Iedere vierkante kilometer wordt bewoond, bewerkt, onwennig rondjes in de zandbak, leerden er lopen en beweend en soms bevochten door meer dan 21.000 mensen. fietsen, vierden er hun eerste vijf verjaardagen. Bijna iedere Tel daar nog de vele forenzen bij op, de toeristen en dag spelen ze hier met hun vriendjes, die net als zij ook zakelijke bezoekers en je komt tot een soms benauwend steeds groter en mondiger worden. Iets verderop staat een mierennest. Zelfs de grootste liefhebbers van beton en roestige rij antieke schommels. Hier kunnen kinderen voor asfalt, zoals ik, moeten af en toe even ontsnappen uit dat €1,50 vijf minuten heen-en-weer gaan. Terwijl ik zo hard mierennest. Maar bij voorkeur een ontsnapping in de stad. mogelijk het metalen bakje in de vorm van een bootje duw, Dan ga je dus naar een pleintje. Of beter nog, naar gilt mijn dochtertje in een mengeling van angst en een park. Ik heb het geluk dat ik om de hoek enthousiasme: “Plus haut papa, plus haut!” zit van het Square René Le Gall, in het Voor je het weet torent ze ook buiten de 13de arrondissement. Ik heb nooit schommel boven me uit... goed begrepen waarom in Parijs Weer iets later is alles Een andere constante zijn de drie veel parkjes square heten, plein, terwijl we die in Nederland bruin en voor je het weet zijn oudere dames. Iedere zondag rond drie uur ’s middags toch echt park zouden de bomen kaal. De zomerlol heeft ontmoeten ze elkaar aan de noemen. Alsof men probeert te zeggen: het is plaatsgemaakt voor melancholie voet van de twee grote trappen, naast het kleine hier geen Versailles! Het is zandbakje. Of het nu helemaal ingesloten en ligt zussen zijn, vriendinnen, wat lager dan de straten er of oud-collega’s wordt me omheen. Het is daardoor nooit echt duidelijk. Dat ze een aantrekkelijke leefkuil het goed met elkaar kunnen voor de buurt. Precies 32.213 vinden wel. Ver boven de vierkante meters telt mijn zeventig en altijd gesoigneerd ‘park’, leert Wikipedia me. Na de gekleed. Als de parkwachten ruim elf jaar dat ik hier kom, ken ik voorbijlopen schateren ze als die bijna allemaal. pubermeisjes. Wanneer die weer uit De kiosk en de bankjes bleven al die tijd het zicht zijn, wordt duidelijk waarom. nagenoeg hetzelfde, maar de wereld eromheen De middelste heeft een champagnefles in haar niet. Zittend op een bankje trekt de verandering je maand tas en trekt die nu triomfantelijk tevoorschijn. Aan drie na maand voorbij, zonder dat je er iets voor hoeft te doen. flûtes heeft ze ook gedacht. Er klinkt een beschaafde plop In technicolor kleurt het park van diepgroen naar geel- en even later geniet het trio zichtbaar van de bubbels. oranje gemengd met dieprood. Een paar dagen lang moet Volgend jaar zijn ze er misschien niet meer. Dan herinnert je dan zigzaggen tussen de prachtige, meer dan honderd alleen de vale kurk onder het bankje nog aan de verdwenen jaar oude huizenhoge kastanjebomen om niet geraakt te echo van hun vriendelijke gelach. worden door hun ruwe bolsters. Ondanks de melancholie is het een geruststellend idee dat Weer iets later is alles bruin en voor je het weet zijn de hoeveel dode blaadjes de stad straks ook zullen bedekken, bomen kaal. De zomerlol heeft plaatsgemaakt voor er over een paar maanden overal weer groen ontkiemt.