Uitslag verhalenwedstrijd

Het winnende verhaal C’es� la fê�e! ILLUSTRATIE MARIEKE VAN DITSHUIJZEN FOTO TIM VAN BENTUM

Mijn mooiste Franse feest vond plaats rondom een boerenschuur in de Dordogne aan het eind van de vendange, de jaarlijkse druivenplukperiode, het hoogseizoen van de wijnboeren. Als de tonnen vol zitten, de oogst is gelukt, de ranken op het juiste moment zijn bevrijd van hun zware zoete vruchten, kan het geluk van de boer niet op en deelt hij zijn vreugde met alle hardwerkende oogsters die gedurende een week of twee hun ruggen krom hebben gebogen en hun vingers kapotgesneden hebben aan de loeischerpe snoeischaren. Het waren inderdaad twee zware weken, waarin mijn vriendin en ik ons niet wilden laten kisten en dapper de paniers vulden met het goud van de regio, de ene druivenrij na de andere, ieder aan weerszijde van de rank. Het waren niet zozeer de knappe François, Bertrand, Patrick of Philippe die onze jonge harten sneller deden kloppen in die weken, als wel de betoverende velden vol dageraaddauw en schitterend ochtendlicht, na een warme kom café au lait met een croissant of het stokbrood van de vorige dag in de boerenkeuken. De rit op de boerenkar achter de trekker, heuvel op heuvel af om de te oogsten helling te bereiken. Het ‘bonjour à tous!’ iedere morgen om zes uur, het uitdelen van de scharen en manden en de vele verhalen die we hoorden aan weerszijden van onze rijen, wat ons middelbareschoolfrans op miraculeuze wijze razendsnel deed ontkiemen en vermenigvuldigen met nieuw vocabulaire, waaronder ook de nodige scheldwoorden. En niet te vergeten de voor ons copieuze warme maaltijden halverwege de dag, waarbij elke hap werd weggespoeld met wijn uit eerdere oogsten. Die flirtende François, Patrick, Bertrand en Philippe waren wel interessant, maar niks vergeleken bij de zinderende ervaring van de vendange op zich. Dit alles werd afgesloten met een oogstfeest zoals

wij nog nooit hadden meegemaakt. Het hele dorp was uitgenodigd, waarbij we velen voor het eerst in plaats van in hun werkkloffi e en bemodderde laarzen op-en-top in feesttenue aantroffen. Het was eind augustus, begin september; de zon stond al oranjerood laag over de velden. De tafels in lange rijen waren gedekt met witte lakens en al het servies en bestek dat er op de boerderij te vinden was. Het was eind jaren tachtig dus er waren nog geen cateraars met gehuurde statafels met synthetische bekleding en duizend-in-een-dozijn huurservies. Het servies was gewoon door de boerenfamilie zelf bij elkaar gespaard met alle charme en winsten uit voorspoedige eerdere jaren. Uit de keuken geurden de lekkerste gerechten en de kisten puilden uit met fl essen aperitieven en wijnen met eigen etiket. Vers brood op elke tafel. Er waren rijen gekleurde lampjes opgehangen langs alle bomen van het erf, net als in een fi lm. Voor deze Franse plattelanders was het elk jaar feest, maar wij als nuchtere Hollandse stadsmeiden keken onze ogen uit. De boer en boerin glunderden. Wat waren ze blij dat hun grond en de gunstige weersomstandigheden van die zomer, in combinatie met hun harde werken en de uiteindelijke krachtsinspanningen van de vendangeurs, hen opnieuw beloonden met een overvloedige oogst. Onder het genot van het zoveelste aperitief bedankten ze de hele ploeg harde werkers en openden het feest. De hele avond werd er gegeten en gedronken, gepraat, gelachen, gezongen, gezoend en uiteindelijk gedanst door hen die nog op hun benen kon staan. Bij het vallen van de nacht verlichtte de maan de benevelde aanwezigen met een beschermend aura van moedernatuurlijke goedkeuring. Het was geen droom, het was geen fi lm, het was een werkelijk beleefde, onvergetelijke ervaring van twee Hollandse studenten die voor de lol eens een Franse druivenoogst wilden meemaken. Nooit heb ik meer zo’n puur en dorps boerenfeest meegemaakt, ondanks de vele zomervakanties die ik daarna nog in Frankrijk doorbracht.

Bij het vallen van de nacht belichtte de maan de benevelde aanwezigen met een beschermend aura van moedernatuurlijke goedkeuring

DE WEDSTRIJD

Thema van onze jaarlijkse schrijfwedstrijd was dit keer 'Mijn mooiste Franse feest’. De prijs: een (online) cursus Frans bij de Alliance Française Amsterdam en twee toegangsbewijzen voor de culinaire avond tijdens de uitreiking van de awards voor Het Fijnste Franse Restaurant van Nederland in het Hilton Amsterdam in het voorjaar.

HET JURYOORDEEL

Uit de tientallen verhalen die we mochten ontvangen, spraken volgens de jury (Marjolijn Voogel, bestuurslid van de Alliance Française Amsterdam en uitgever bij Boom Uitgevers, en hoofdredacteur Cathelijne van Vliet) de typisch Franse sfeer en feestvreugde het meest uit dat van Suzanne Jansen: een puur verhaal zonder poespas maar van haar woorden kregen we heimwee, droomden we even weg en roken we de geur van de zon, de aarde en vooral van wijn. Het feest na de wijnoogst: zo ontzettend gewoon voor Fransen, zo bijzonder voor Nederlanders en een fantastische herinnering om te koesteren.

DE WINNARES

Suzanne Jansen (51 jaar) uit Den Haag werkte als au pair in Parijs en heeft (deels in Frankrijk) Frans gestudeerd. “Daarna is mijn relatie met Frankrijk – helaas – beperkt gebleven tot regelmatige vakanties, bijvoorbeeld met mijn gezin aan de kust van de Vendée, op de prachtige eilanden Île Noirmoutier en Île de Ré, maar ook in de Dordogne, de Auvergne en de Provence, waar ik graag terugkom. Ik droom ervan ooit weer een tijd in dit prachtige land te wonen en te werken.”