9 minute read
Une belle histoire
Waar zouden we zijn zonder de liefde? Leven in Frankrijk stelt je voor aan de meest iconische Franse liefdeskoppels door de jaren heen. Deze keer: Brigitte Bardot en Roger Vadim
Advertisement
E� Vadim… créa Bardo�
Hoe de liefde tussen Roger Vadim en Brigitte Bardot haar tot een wereldster maakte en hem tot ‘Mister Bardot’ en een gevierd regisseur.
TEKST CHANTAL VAN WEES FOTO’S IMAGESELECT
Zevenentachtig is ze, de vrouw die maar twee letters nodig heeft om genoemd te worden: BB. Ze leidt een teruggetrokken leven, met haar man en honderd dieren op een landgoed in Zuid-Frankrijk. Ooit was de voormalige actrice een prachtige seksbom die zowel op het witte doek als in het echte leven een hedonistisch bestaan leidde, vaak trouwde en nog veel meer geliefden had. Maar hoe werd zij deze vrouw die menig hart in de jaren vijftig en zestig sneller deed kloppen? Hier komt haar eerste, grote liefde in beeld: regisseur Roger Vadim.
Vrouwbeeld
Vadim wordt op 26 januari 1928 in Parijs geboren. Zijn moeder is Française, een feministe en haar tijd ver vooruit. Als ze Russische lessen volgt, ontmoet ze Rogers vader, een Russische prins. Ze worden verliefd, trouwen en worden de trotse ouders van Roger. “Ik had de mooiste jeugd die je maar kunt hebben”, zegt Vadim. “Mijn familie was rijk, mijn vader was consul van Frankrijk, tot mijn zevende woonde ik voornamelijk in het buitenland.” Als Roger negen is, slaat het noodlot echter toe: op vakantie in Frankrijk sterft zijn vader, voor zijn ogen, tijdens het ontbijt. “Ons leven degradeerde van ‘Arabische nachten’ naar ‘Les Misérables’.” Zijn moeder heeft geen cent. Ze vestigt zich met haar kinderen in Léger, een dorp in de Franse Alpen. Als zij al haar Egyptische en Turkse kleden heeft verkocht, opent ze een jeugdherberg. Ze is zelfstandig en sterk en laat het leven haar niet omverduwen. Het vrouwbeeld dat Vadim van haar meekrijgt, zal hem blijvend beïnvloeden. En dan wordt het oorlog. Vadim helpt Joden te vluchten naar Zwitserland. Hij ziet tijdens die jaren hoe mensen werkelijk zijn: laf en gemeen, maar soms ook dapper en behulpzaam. Ook dit zal hem vormen. Na de oorlog verhuist het gezin naar Parijs. De generatie van Vadim is erop gebrand de barbaarse oorlogsjaren te vergeten en volop van het leven te genieten. Vadim is zeventien als hij zijn middelbare school afrondt en hij wil niets liever dan van zijn vrijheid genieten en de stad ontdekken. “Als ik geen geld had voor de bioscoop, wandelde ik. Ik was lui, wilde niet werken. Maar ik besefte wel dat ik dat snel genoeg wel zou moeten doen.” Maar eigenlijk is Vadim best ambitieus: hij wil consul worden, of schrijver, maar de showbusiness trekt hem het meest. Hij volgt daarom acteerlessen › Linkerpagina: Roger Vadim en Brigitte Bardot tijdens het draaien van ‘Love on a Pillow’ in 1962. Onder: links: een jonge, ambitieuze Roger Vadim; rechts: ‘BB’ maakt haar debuut op het filmfestival van Cannes in 1953, in bikini.
Zijn oog valt op de cover van modeblad ‘Elle’. Het wonderschone model is de veertienjarige Brigitte Bardot
Boven: scène uit de film ‘Le repos du guerrier’ in 1962. en wordt verliefd op het theater. Hij ontmoet nieuwe mensen die hem introduceren in de hipste wijk van Parijs van die tijd: Saint-Germain-des-Prés. Feestend en drinkend brengt hij zijn dagen door. Zijn entourage wordt al snel ‘La Bande Vadim’ genoemd. Bar Le Tabou in de Rue Dauphine is de place to be. De eigenaar opent zijn kelder voor livemuziek en zo begint het keldernachtleven in Saint-Germain. Drinken in café Flore, jazz en mambo in de kelder van Tabou. Al die wilde avonden met vrienden en meisjes geven Vadim inspiratie voor zijn latere films. Hij belooft zichzelf voor zijn dertigste beroemd te zijn. En op de een of andere manier lukt hem altijd alles, en met gemak. Filmmaker Marc Allégret ontdekt de negentienjarige Vadim en maakt hem zijn rechterhand. Vadim schrijft zijn eerste filmscenario en wordt de jongste scenarioschrijver van Europa. Als hij voor Allégret jonge actrices moet vinden, valt zijn oog bij de tandarts op de cover van modetijdschrift Elle. Het wonderschone model is de veertienjarige Brigitte Bardot.
Smoorverliefd
Bardot is dochter van een succesvol zakenman en een moeder die weinig tederheid toont naar Brigitte en haar jongere zusje. De meisjes krijgen een typisch Franse bourgeois opvoeding: ze moeten stil zijn, luisteren en zich aan de strenge regels van hun ouders houden. Brigitte is een gevoelig meisje dat naar ouderliefde hunkert. Als ze op haar zevende per ongeluk een Chinese lamp kapot laat vallen tijdens het spelen, zegt haar moeder dat ze niet meer hun dochter is en hen voortaan moet vousvoyeren. “Het was alsof er een muur tussen mij en mijn ouders was neergezet”, vertelt Brigitte. In haar tienerjaren wordt ze strikt in de gaten gehouden bij alles wat ze doet: thuis, op balletles en op de katholieke meisjesschool, waar ze stil en gehoorzaam is. Stiekem droomt ze ervan te ontsnappen aan haar gecontroleerde leven en hunkert ze naar liefde. “Ik had geen huisdieren, mijn ouders hielden niet van dieren. Toen ik op een dag een verdwaalde kitten probeerde te redden, maakten ze daar een probleem van. Op de een of andere manier
kreeg ik het toch voor elkaar om hem te mogen houden. Dat was een hoogtepunt in mijn jeugd.” Haar moeder wil graag dat haar meisjes hoog op de sociale ladder eindigen en zorgt ervoor dat zij het goed doen op school en ballet. En ze dwingt de bijzonder mooie Brigitte vanaf haar veertiende als model te werken. Naar aanleiding van de Elle-cover neemt Vadim contact met haar ouders op. Die vinden film maar niets, maar de charmante Roger weet hen toch over te halen om hun dochter een screentest te laten doen. Vadim is zelf haar tegenspeler voor de gelegenheid. “Ik zag een meisje, nog geen vijftien, prachtig, ontspannen. Het was alsof ze haar hele leven al met regisseurs werkte”, vertelt hij. Brigitte zal over de gebeurtenis zeggen: “Toen ik Vadim voor het eerst ontmoette, vond ik hem erg knap. Ik was niet gewend om zulke aantrekkelijke mannen te ontmoeten. Ik vond hem fantastisch. Ik kon me niet voorstellen dat hij ooit verliefd op mij zou worden.” Maar het gebeurt: Vadim is even gek op haar als zij op hem. Als Brigitte haar ouders vertelt dat ze met hem wil trouwen, stemmen zij toe. Maar alleen als hij een vaste baan neemt. Vadim regelt voor zichzelf de ultieme droombaan: verslaggever bij het populaire weekblad Paris Match.
Spiritueel kind
Op 20 december 1952 trouwen ze, nadat hij vier jaar heeft gewacht tot zij de huwbare leeftijd heeft. “Vadim en ik hadden onze huwelijksnacht al beleefd jaren voordat we trouwden,” zegt Bardot, “maar daar wisten mijn ouders natuurlijk niets van.” Vadim spoort haar aan te stoppen met ballet en actrice te worden. Om haar carrière een boost te geven, regelt hij dat ze bij premières en op filmfestivals, zoals in Cannes, in the picture staat. Ze is nog geen ster, maar wel een aankomende ster: Vadim wordt ‘Mister Bardot’ genoemd. Dat vindt hij niet leuk want hij wil naam maken voor zichzelf. Hij vraagt onbeperkt verlof aan bij Paris Match om zich geheel aan film te kunnen wijden. Hij begint met het schrijven van scenario’s voor films waarin zijn muze Brigitte floreert. En dan, in 1956, schrijft én regisseert hij zijn allereerste film: Et Dieu… créa la femme. Gebaseerd op een nieuwsitem en geïnspireerd op Bardot. Hij zal een ster van haar maken. En zij is tegelijkertijd zijn geheime wapen om door te breken als regisseur. Over de samenwerking zegt Brigitte: “Alles wat ik weet, leerde ik van Vadim. Hij was zowel mijn leraar als mijn echtgenoot. Ik gaf mezelf geheel over aan zijn regie. In het begin vond ik het moeilijk om naturel te zijn voor de camera. Vadim leerde me mijn tekst te brengen zoals ik in het normale leven praat.” Vadim: “Ik denk dat ik Brigitte geholpen heb door Links: Roger Vadim; rechts: Brigitte Bardot speelt in 1968 in ‘Shalako’, samen met Sean Connery.
Rechtsboven: tegenwoordig leidt Brigitte Bardot een teruggetrokken leven. Hieronder: na hun scheiding zal Vadim nog vijf films maken met Bardot. haar vrijheid te geven. Om haar goede en slechte eigenschappen in te zetten en zich niet te laten tegenhouden om zichzelf op een natuurlijke manier te laten zien. Ik heb haar beroemd gemaakt door haar een personage te laten spelen dat paste bij haar persoonlijkheid. En dat viel mensen op.” De film doet het in Frankrijk niet goed, maar in Amerika wordt hij door acht miljoen mensen bezocht en brengt zo meer geld binnen dan automerk Renault dat jaar. Langzaam gaat de film de hele wereld over en wordt een internationale hit. Maar de productie die hen beiden beroemd maakte is tegelijk het einde van hun liefdesrelatie. In eerste instantie is Bardot helemaal niet onder de indruk van haar tegenspeler Jean-Louis Trintignant, maar na vier weken filmen is ze stapelverliefd. Het betekent het einde van hun huwelijk. Vadim: “We besloten elkaar nog één cadeau te geven: de vrijheid. Terwijl we erachter kwamen dat we niet met elkaar konden leven, was deze film een geschenk voor beiden: het was ons kind, een artistiek, spiritueel kind. Het was een prachtige manier van uit elkaar gaan.” Het is het begin van een vriendschap en een professionele band. Ze zullen daarna nog vijf films met elkaar maken.
Eigen verlangens
Maar na het filmen van Et Dieu… créa la femme is Bardot nog steeds getrouwd met Vadim en een schandaal hangt in de lucht. Vadim wordt ervan beschuldigd zijn vrouw op het witte doek uit te kleden. Hij zegt hier zelf over: “Ik heb altijd geprobeerd de mythe kapot te maken, die oude, rare moraal dat seks en schuld bij elkaar horen. Vrouwen zijn niet alleen seksuele objecten maar subjecten van hun eigen verlangens.” Na Vadim verkent Bardot de liefde met vele mannen, en na Bardot zal Vadim nog vele mooie vrouwen trouwen, onder wie Catherine Deneuve en Jane Fonda, met wie hij min of meer hetzelfde doet als hij met Bardot deed: van ze houden, hun sensuele schoonheid op het doek vangen, ze in hun vrouwelijke kracht zetten om hen vervolgens hun eigen weg te laten gaan. In 2000 sterft Roger Vadim aan kanker. Bardot, die haar man, dieren en landgoed slechts verlaat als haar strijd tegen dierenleed erom vraagt, maakt een uitzondering voor de man die haar creëerde en haar vrijheid schonk, door zijn begrafenis in Saint-Tropez bij te wonen.
