Lidewij van Wilgen

Lidewij

Lidewij van Wilgen is wijnmaker in de Languedoc op haar domein Terre des Dames. Ze heeft drie dochters en een Franse man. Meer over Lidewij en haar domein: terredesdames.com

Later

Mijn vriendin Anne is begin vijftig; na een indrukwekkende carrière staat ze nu bovenaan de piramide van een groot bedrijf in Parijs. Ik ken niemand die zo dynamisch is als zij: naast haar topcarrière runt ze samen met haar broer het wijndomein van de familie in de Provence en als activiteit daarnaast had ze tot voor kort een wijnbar in Normandië. Een wijnbar? “Ja, we rijden in het weekend even op-en-neer vanuit Parijs.” Dat kon er makkelijk bij. Groot was dus mijn verbazing – en schrik! – toen uitgerekend zij opeens sprak over ‘later’. Over een huis aan de Atlantische kust, een specifi ek soort huis, in een specifi eke plaats, er bleek al uitgebreid over te zijn nagedacht. Ik vond het een verontrustende discussie, want ‘later’ is nu precies het onderwerp waarover ik niet kan en wíl nadenken. Dat droomhuis heb ik al. Ik woon nu precies twintig jaar op deze plek, en nog steeds, zo vaak, als ik vanaf het huis over het weidse land kijk dat uitrolt naar de kust, houd ik mijn adem even in. Ik hou van de rotsen die ik zie vanaf het zijterras, soms okerkleurig, soms bijna wit, alles hier lijkt te leven. Het oude huis heeft een ziel en is een plek die ik nooit meer hoop te verlaten. Tegelijkertijd is dit meer dan alleen een huis. Het is een bedrijf. Ooit maakte ik met een vriend een wandeling in de heuvels. Van een afstand zagen we het domein liggen in de ondergaande zon. Hij keek me verontrust aan: “TOUT l’hameau est à toi?” – is dat hele dorp van jou? Ik knikte met een zekere trots, maar ook met onrust. Wat ik vanaf die afstand zag was niet alleen dat fi jne huis, maar ook, verscholen onder de bomen, de grote opslag en het bureau waar ik het merendeel van mijn uren doorbreng. De nieuwe hangar van hout met zijn pannendak. En natuurlijk de enorme wijnkelder waar nog zo veel aan moest gebeuren. Zo veel, en allemaal mijn verantwoordelijkheid. Dit is geen plek die noodt tot rust en ontspanning. Tegelijkertijd is dit mijn levensproject, een groot deel van wie ik ben. Tijdens de oogst werkte ik, zoals zo vaak, alleen in de kelder. Met een zware slang over mijn schouder klom ik een ladder

op. Al jaren doe ik het zo, maar opeens realiseerde ik het me: ik ben geen twintig meer. Vandaag of morgen stort ik van die ladder af en hoe lang duurt het voor iemand me dan vindt… Waar veel vrienden het over ‘later’ hebben, realiseer ik me dat ‘vandaag’ me nog veel te veel interesseert. De wijnen worden steeds beter, hoe zou ik dit nu kunnen loslaten? Terwijl ik dit schrijf lopen vijf mannen over het erf. Er zit een schitterend nieuw dak op de kelder, de gevaarlijke vloer is eruit, achter de tanks komen loopbruggen waarop ik veilig kan werken. Dit jaar ga ik de kelder krijgen waarvan ik altijd droomde. De komende tien jaar moet ik hem a etalen, maar blijkbaar is dat, op dit moment, wat ik met mijn leven wil doen. IK HOU VAN DE ROTSEN DIE IK ZIE VANAF HET ZIJTERRAS. HET

OUDE HUIS HEEFT EEN ZIEL EN IS EEN PLEK

DIE IK NOOIT MEER HOOP TE

VERLATEN