Tot op het bot met KnokeRon

Een bezoek brengen aan de Genkse Ron Leinders – aka KnokeRon – en zijn privémuseum met dierlijke skeletten en eigen ontwerpen, dat is: je mee op sleeptouw laten nemen doorheen de wondere wereld die hij Sticks & Bones doopte, luisteren naar de verhalen die achter het dier én het ‘prepareren’ ervan schuilgaan, je laten verrassen door originele objecten zoals de zitbank ‘Reetje 3.0’ of de excentrieke struisvogellamp. Geen alledaags uitje, zoveel is zeker! We merkten zelfs dat we even later, tijdens een bezoek aan het Natuurhistorisch Museum in Brussel, met heel andere ogen naar de opgestelde dierenskeletten keken …

Door Hilde Neven – Foto’s Jan Castermans

Mijn collectie skeletten mondde uit in de opening van mijn museum

Sticks & Bones … dat moet je even uitleggen. Bij de ‘bones’ kunnen we ons natuurlijk wel iets voorstellen, maar wat is de rol van de ‘sticks’ in je verhaal?

“Sticks & Bones is een symbiose van twee passies: die voor het verzamelen van drumstokjes – begeerde relikwieën die ik meebracht van concerten – enerzijds en die voor dierlijke skeletten anderzijds. Mijn fascinatie voor beenderen is ontstaan toen ik als achtjarige in het kippenhok het skelet terugvond van het konijn dat mijn moeder ooit bereid had voor de kerstdis. Ik was meteen getriggerd: het zag er zo zuiver uit, zo puur. Dat vond ik geweldig. Een poos lang bewaarde ik het in mijn kast, tot we in het zesde leerjaar ter voorbereiding van onze latere schoolcarrière een bezoek brachten aan een middelbare school. Daar, in het biologielokaal, viel mijn oog onmiddellijk op de sneeuwwitte schedels. ‘Meneer, hoe doe je zoiets?’ Het geheim bleek in een simpel badje van

waterstofperoxide of zuurstofwater te schuilen.”

“Snel daarna stuurde ik mijn mama naar de apotheek voor een flesje van dat goedje. Hoewel ik de gele patine er niet helemaal heb afgekregen – daarvoor was er te lang niets mee gebeurd – heeft hij nog altijd een plaatsje in mijn archief. Alles wat ik vandaag doe, gaat immers terug tot dat kerstkonijn. De sticks zijn er dan wel later bijgekomen, ik merk dat ze wél in mijn werken aanwezig zijn. Niet letterlijk in de vorm van drumstok, al vind je mijn hele collectie drumsticks ook in mijn museum, maar wel in de vorm van iets dat hout of een stok symboliseert.”

wat roadkill tegen langs de weg. En ik ging vroeger ook weleens aankloppen bij dierenzaken. Zodra ik mijn rijbewijs had, werd mijn actieterrein ook een pak groter (glimlacht).”

“Begrijp me niet verkeerd, ik zie

Skeletten verzamelen, het is niet meteen een alledaagse hobby. Waar vind jij je ‘materiaal’? Niet zomaar om de hoek …

“Was het maar zo gemakkelijk. Gelukkig kom je hier en daar weleens heel graag levende dieren, ik zal er ook nooit zelf een doden. Mijn fascinatie start pas nadien, wanneer ze gestorven zijn. Het skelet van een dier geeft zoveel prijs over hoe het dier heeft geleefd. Dat is ontzettend boeiend. Aanvankelijk was ik vooral met de kopjes bezig,

Daar zaten we dan, met een stelletje natuur- en preparateurliefhebbers midden in een bos, de ene groep zette diertjes op, de andere skeletten. Leuke bende

nadien kwamen er volledige skeletten bij. Ik ging ook opleidingen volgen. Daar zaten we dan, met een stelletje natuur- en preparateurliefhebbers midden in een bos, de ene groep zette diertjes op, de andere skeletten. Leuke bende.”

Maar prepareren alleen was voor jou niet voldoende.

“Dat klopt. Door de jaren heen ben ik de skeletten steeds meer gaan verwerken in kunstobjecten. Mijn collectie mondde uiteindelijk uit in de opening van mijn museum in het jaar dat ik 40 werd. Dat kwam er geen dag te vroeg en werd eindelijk mogelijk toen we dit huis met achterliggende atelierruimte hadden gekocht. Daarvoor stond alles gestockeerd op zolder, en moesten bezoekers zich een weg banen door onze slaapkamer om er te geraken. Dat vonden niet alle huisgenoten even prettig.”

# 04 .2018 huiskamerconcert in het kader van het 30-30-30-project. Iets met knoken, skeletten en een huiskamerconcert? De combinatie kon op de nodige nieuwsgierige bezoekers rekenen, dat kan je je wel voorstellen. Wie dat wil kan mijn museum sindsdien komen bezoeken na afspraak. Ik ontvang je graag. In wat ik hier doe komen verschillende dingen samen: natuur, kunst, recyclage, upcycling, educatie ... De ontmoetingen die voortvloeien uit de museumbezoeken zijn soms heel bijzonder. Mooi toch dat zoiets kan door mijn hobby? Ook dat jullie hier zitten om naar mijn verhaal te luisteren, het in beeld te brengen en het te delen met jullie lezers: het is zo fijn dat dit op mijn pad komt. ”

“Die tweedeling tussen kennis willen delen, bijvoorbeeld in mijn museum, en mijn bezigheden als kunstenaarontwerper, voel ik steeds sterker. Ik merk ook dat er op dat laatste vlak meer en meer beweegt. Ik kreeg de kans om deel te nemen

aan verschillende groepstentoonstellingen, recent nog wist ik een plekje op de Belgium Art & Design te bemachtigen, een eigenzinnige beurs waaraan ik kon deelnemen via het platform van Flanders DC, en er zitten er enkele projecten in de pijplijn. Ook hier weer gaat het voor een stuk om het samenbrengen van mensen. Verder zoek ik ook mogelijkheden om mijn ontwerpen verder te commercialiseren. Zoals de zitbank ‘Reetje 3.0’ die ik onlangs heb ontworpen, een bank uit lichte eik en glas waarin in een soort vitrine reeënschedels worden getoond. In dit ontwerp staan de poten van de bank voor de ‘Sticks’, de schedels van de ree voor de ‘Bones’.

“Ik heb het gevoel dat de puzzelstukjes meer en meer samenvallen. Van dat konijn waar het ooit allemaal mee begon, tot de werken die ik vandaag maak en waarin ik alles zie samenkomen. Het zou geweldig zijn om daar in de toekomst nog veel meer mensen mee te berei

ken. Maar tot het zover is, vind je me op werkdagen nog gewoon als verpleegkundige aan de slag in het Ziekenhuis Oost-Limburg. Op de dienst orthopedie nota bene, maar daar gaat het er vooral om om beenderen weer aan mekaar te laten groeien (lacht).”

Waar haal je je inspiratie voor je werken?

“Overal en nergens. Soms uit banale dingen, zoals uit de fietsbrug waarover ik dagelijks naar het werk rijd. Ik heb ook bewondering voor iemand als Koen Vanmechelen, die net als ik die fascinatie voor dieren heeft en met wie ik een grote verbinding voel. Maar ieder verhaal dat ik wil vertellen, begint natuurlijk altijd bij dat van het dier.”

Dada: www.knokeron.be www.facebook.com/designandartby.knokeron.5

Genk in z’n Blootje

Op vrijdag 13 april opent in The Gallery een nieuwe groepstentoonstelling, Genk in z’n Blootje, een verzameling van cartoons, illustraties en beeldend werk, waaronder van KnokeRon. Curator is woordkunstenaar Jeekast.

Op zaterdag 5 mei vindt ter gelegenheid van de finissage ook de lezing ‘De Botten van de Borinage’ plaats. Graficus en amateur-paleontoloog Sandra Cordier geeft een gedetailleerde reconstructie van het verhaal van de Iguanodons van Bernissart of hoeveel de opgraving van een stel knoken ons kunnen vertellen. Haar lezing zal voor de gelegenheid onder de struisvogelleeslamp van KnokeRon plaatsvinden.