Alumni fotografie

Elk jaar wuiven we een nieuwe lading afgestudeerde fotografen uit. In de vorige edities van Dada Magazine gaven we reeds een platform aan jonge ‘schoolverlaters’ Öznur Öztürk en Boumediene Belbachir en docenten Kristof Vrancken en Jos Coenen. Maar wat gebeurt er na de diploma-uitreiking met onze alumni. Welke weg bewandelen ze en hoe kijken ze terug op onze opleiding? In deze editie tonen vier alumni van de faculteit Fotografie van Luca School of Arts in Genk hun werk. Diane Cruysberghs, Lieven Geuns, Els Gielen en Natalie Veekmans vertellen elk over hun carrièreverloop sinds ze afstudeerden. Dat fotografen een heel gamma aan loopbaanmogelijkheden hebben, is bekend en dat tonen deze alumni ook.

Diane Cruysberghs

Ze was amper 21 toen Diane afstudeerde aan de hogeschool in Zwartberg. Met een diploma Fotografie op zak verliet ze SHIVKV (toen nog tegenover de zoo van Zwartberg die er ondertussen ook niet meer is nvdr.). Wist zij veel. En nog veel minder wat ze hiermee wilde gaan doen. Het was sowieso niet haar eerste studiekeuze geweest, maar haar bezorgde vader had haar stilletjes die richting ingeduwd.

Langzaamaan rolde Diane dan toch in het beroepsleven. Ze bracht jaren door in donkere kamers om er films en foto’s te ontwikkelen. Het analoge tijdperk. Ondanks die vele donkere uren ontwikkelde ze een sterk gevoel voor kleur, die geleidelijk aan overging in een voorliefde voor subtiele tinten, pastels en lichte nuances die Diane wil laten overgaan in leegte, in niets en stilte.

“Mochten mijn foto’s kunnen spreken, zouden ze de kijker niet veel vertellen.” Zelf heeft ze het ook niet zo met woorden. Minder wordt meer, of laat de foto’s zelf een verhaal vertellen. Wat zie je,

Dadamagazine # 04 .2018 wat voel je, ... , het maakt niet uit. Ondertussen zijn we ook vele jaren verder. Het digitale tijdperk brak aan, nieuw mogelijkheden en uitdagingen. Opnieuw zoeken naar andere invalshoeken. Diane blijft dit boeiend vinden en kan daarvan genieten. Schaduwen die bewegen, er plots zijn en dan weer niet. Die hele kleine dingen die zij bewaart, samenbrengt en fotografeert. Onderweg met de auto, een moment van verveling, zelf dat geeft al wel eens een mooi resultaat.

Ondertussen ruilde Diane de doka voor het klaslokaal. Als leerkracht in het CVO van Tessenderlo probeert ze andere wegwijs te maken in fotografie en beeldbewerking. Naast kennis over de technische kant van het vak wil ze ook aandacht schenken aan leren kijken en het ontwikkelen van een persoonlijke visie. Even belangrijk is het genieten van mooie dingen zonder de camera boven te halen. Beelden blijven langer mooi in je geheugen, en deze ‘foto’ is ook altijd goed gelukt!

Dada: diafotiek.herokuapp.com

Lieven Geuns

De fotografische ambities van Lieven Geuns zijn eigenlijk pas begonnen op zijn 21ste. Hij is al heel zijn leven gepassioneerd bezig met auto’s en omdat hij graag foto’s wou maken van zijn eigen auto, is hij in de fotografie gerold. Nadat Lieven zijn job als carrossier aan de kant schoof om fotografie te gaan studeren is het redelijk snel uit de hand gelopen. Op een goeie manier weliswaar. Momenteel is hij cameraman in een Limburgs productiehuis en fotograaf in bijberoep. “Terug naar school gaan was een van de beste beslissingen in mijn leven,” vertelt hij.

Lieven Geuns correspondeert tevens ook met enkele Engelse automagazines waarvoor hij op regelmatige basis, en in opdracht, commerciële fotoshoots van wagens doet. Naast automotive fotografie heeft hij ook een grote voorliefde voor portretfotografie. Het liefst werkt hij aan projecten die hem nauw aan het hart liggen, omdat interesse en nieuwsgierigheid voor hem de beste motivator zijn om deze onderwerpen te benaderen.

Momenteel bevindt zijn fotoreeks Godspeed (2013-2017) zich in de afwerkingsfase en zoekt Lieven naar de beste manier om de gigantische hoeveelheid van beelden in een coherent geheel te gieten.

Godspeed

Het project Godspeed draait rond de Amerikaanse stad Wendover en de aangrenzende Bonneville Salt Flats. Het is een eenzame, hete en stoffige stad in het midden van een Midden-Amerikaanse woestijn in de staat Utah. Je wordt begroet

door een griezelige en bevreemdende gloed van casino’s. Met zijn truckstops, motels, tankstations, casino’s en wereldrecordpogingen, kan het voor een buitenstaander haast niet Amerikaanser ogen.

De Bonneville-zoutvlakte is vooral bekend om zijn snelheidsrecords. Toegewijde snelheidszoekers van over de hele wereld strijden hier voor de titel van ‘snelste mens op aarde’. Op de Bonneville Speedway worden snelheden bereikt tot 1.000 km/u.

Lieven reisde al drie achtereenvolgende jaren heen en weer om de hoogmis van deze snelheidsracen te fotograferen. Omdat de gebeurtenis elk jaar bij aankomst letterlijk in het water viel, en afgelast werd, is hij in Wendover gestrand. Daar begon Lieven intuïtief het dagelijkse leven van deze ambigue stad te documenteren. Met zijn kale landschappen en oppervlakkigheid bezit het een soort eenzaamheid en schoonheid die hij met esthetische en grafische composities in beeld heeft gebracht.

Als documentairefotograaf ben je nu in principe bezig met de geschiedenis van morgen. Met het Bonneville-project is dat niet anders. De kleine gemeenschap kan over een aantal jaar uiteengevallen zijn en het zou zonde zijn als die dan niet vastgelegd is. “Ik heb nu in totaal zes weken doorgebracht in dit kleine dorpje en de nabije omgeving, hierdoor heb ik de community goed leren kennen”, vertelt hij enthousiast. Het doel van zijn fotoserie is hiermee ook veranderd. Voorheen wilde hij puur en alleen de race vastleggen, maar nu is dat anders. “Van tevoren wist ik natuurlijk niet wat voor bijzondere community zich op deze plek bevindt. Ik had daar ook niet op gerekend.” Het is dus maar goed dat hij de reis niet afgeblazen heeft toen de Bonneville-races uiteindelijk niet doorgingen, anders had hij deze foto’s nooit kunnen maken.

Esthetiek

Zijn stijl wordt vaak omschreven als esthetisch. Hij gebruikt esthetiek het liefst als middel en niet als doel. Het heeft als doel om mensen aan te trekken en nieuwsgierig maken. Omwille van zijn technische scholing en passie voor techniek is hij ook erg perfectionistisch. “Vaak ben ik eerder gefascineerd bezig met de opbouw van een beeld dan met het resultaat,” zegt Lieven. “Geboren estheet en eeuwige perfectionist. Dat omschrijft mezelf en mijn werk misschien het best.”

Dada: www.lievengeuns.com

Els Gielen

Sinds haar opleiding staat ‘de mens’ centraal in het fotografisch oeuvre van Els Gielen. Portretfotografie, een reportage over mindervaliden, publiciteitsfoto’s met modellen, haar eindwerk rond het menselijk lichaam, … het kon haar allemaal bekoren. En dat is tot op heden nog niet veranderd. Als professioneel fotograaf fungeert Els als allround people-fotograaf. Ze werkt in opdracht voor zowel particulieren als de bedrijfswereld en daarnaast engageert ze zich voor sociaal-artistieke projecten.

Binnen de sociale sector heeft Els reeds samengewerkt met dak- en thuislozen, verslaafden, vluchtelingen, personen met een lichamelijke en/of geestelijke beperking, jongeren die door een moeilijke periode in hun leven gaan, … ervaring waardoor ze zichzelf in een ander daglicht zien. Dit draagt bij tot een positiever zelfbeeld. De meeste voldoening haalt Els uit de samenwerking, het zien van de positieve veranderingen bij de gasten en hun enthousiasme over het eindresultaat. Ze vindt het ook fijn als zulke mooie projecten getoond kunnen worden aan de buitenwereld, vanwege de waarde van het project.

Verschillende fotoprojecten van Els kunnen niet aan een publiek getoond worden omwille van het portretrecht. Ook al mag je iedereen fotograferen, zolang je dat niet stiekem doet, dan nog mag je niet iedere foto publiceren wegens het recht op privacy dat onder bepaalde voorwaarden en voor bepaalde doelgroepen van toepassing is.

Gasten van vzw de regenbOog volgen een bakworkshop onder leiding van Ilse Maes van Het Steger vzw. Zij organiseerde voor hun ook een fotoshoot waarin ze hun lievelingsgerecht mochten presenteren. Paul Van Hees toont fier zijn zelfgebakken wortelwafeltjes.

Het fotograferen van, en voor, deze specifieke doelgroepen boeit haar omdat fotografie ook bewustwording creëert en zo een positieve invloed op mensen heeft. Voor deze mensen is het een fijne Gelukkig zijn er ook opdrachten die wel getoond kunnen worden. Een dergelijk waardevol project is dat van ‘Monster en het Meisje’. Eefje, het Meisje, heeft een Arteriële Vasculaire Malformatie (AVM). Het Monster is een wildgroei van aders en slagaders, wat in het geval van Eefje een levensbedreigende aandoening is, omdat de wildgroei zich rond haar hart situeert. Bij anderen met een AVM kan een amputatie het redmiddel zijn, bij Eefje is dit onmogelijk. Zij kan enkel ‘opgelapt en in leven gehouden worden’ zolang de wildgroei van aders bestreden kan worden door er ‘lijm’ in te spuiten.

Els Gielen volgt Eefje tijdens het proces van onderzoeken, operaties, herstel, nog meer onderzoeken en het dagelijkse leven waarin het Monster Eefje beperkingen oplegt die een buitenstaander niet kan zien en niet kan weten. Hierbij helpt Els Eefje onzichtbare ziektes onder de aandacht te brengen, de buitenwereld bewust te maken van de lijdensweg, het lot en het niet meekunnen in de maatschappij van bepaalde medemensen. Eefje doet dit door een boek en een blog te schrijven, en het beeldverhaal van Els zet haar woorden extra kracht bij. Meer informatie over Eefje haar verhaal vind je op monsterenhetmeisje.com/blog.

Naast het fotograferen geeft Els ook workshops fotografie aan eerder genoemde doelgroepen. Hier ligt de nadruk nog meer op het leren kijken, zien en samenwerken dan op techniek. Elkaar leren portretteren en creatief samenwerken, om via een vooropgestelde opdracht eigen interpretaties te fotograferen die passen in het geheel. Op deze manier brengt fotografie de deelnemers dichter bij elkaar, is het geen individueel gebeuren, maar een creatief proces dat verbindt.

Dada: www.elsgielen.be

Natalie Veekmans

Natalie Veekmans begon met fotograferen toen ze een tiener was, maar haar liefde voor paarden was er al eerder. Na haar hogere studie als fotograaf ging ze echter toch een heel andere richting uit en ging ze van start in het labo van de Gerechtelijke Politie. Sporenonderzoek en een beetje fotografie maakte deel uit van het takenpakket, maar na twee jaar begon de passie om paarden

te fotograferen terug de overhand te nemen. Ze nam ontslag en ging professioneel aan de slag als paardenfotograaf.

Al snel werd Natalie gevraagd voor foto’s in verschillende paardensportbladen zoals Paardekracht, Hippo Revue, … en kregen haar foto’s zelfs publicaties in Amerika en Zweden. Ze kwam ook in contact met verschillende fokkers en professionele stallen. Alhoewel ze eerst startte met actiefotografie op wedstrijden ging ze zich later vooral toeleggen op het maken van portretten. Er kwam steeds meer vraag naar het fotograferen van kinderen met hun paarden en de stap naar kinderfotografie was gezet. “Kinderen in natuurlijk licht portretteren vind ik heerlijk. Ik probeer ook deze kinderen een unieke ervaring te laten beleven tijdens de fotoshoot.” Onlangs ontving ze nog een mooi compliment van een twaalfjarige die ze had geportretteerd: “Natalie die heeft een fantastische job, want als je iemand zo’n goed gevoel kan geven over zichzelf door haar foto’s, dat is toch geweldig.”

Twaalf jaar geleden kriebelde echter de gedachte om gaan les te geven en zette ze voorzichtig haar eerste stappen in het avondonderwijs. Ze ontdekte met lesgeven een nieuwe passie in het mensen onderrichtten, motiveren en misschien zelfs inspireren. Ondertussen is ze al 6 jaar aan de slag bij Qrios campus Viio in Tongeren. “Mijn cursisten leren kijken, het licht leren zien, laten nadenken over welke fotografische technieken ze kunnen toepassen, hun creativiteit laten ontwikkelen en wat ze willen laten zien met hun foto zijn mijn grootste doelstellingen”. Natalie gaat vaak op uitstap met haar cursisten en daar is de liefde voor nachtfotografie, architectuur en landschap ook ontstaan. Na Amsterdam, Rotterdam, Normandië en de Opaalkust gaat ze eind April met haar cursisten op driedaagse uitstap naar Parijs waar thema’s zoals langesluitertijden, fine-art en nachtfotografie op het programma staan. Voor haar eigen vrij werk is ze momenteel bezig met een project rond deze drie thema’s in Genk.

“Als fotograaf wil ik alles altijd mooi in beeld brengen: de schoonheid in elk kind, de kracht van een paard, een interactie tussen mens en dier, de speciale kleuren in een nachtfoto, het mystieke in een landschap, de lichtinval, de prachtige lijnen en vormen in architectuur, …”, voegt ze eraan toe.

Dada: www.veekmans.be