IN DEZE EDITIE Waarom jouw gift zo belangrijk is Een prachtige kerst in het Inloophuis
Hoe ga ik om met eenzaamheid?
“Na mijn vaders dood vulde ik de leegte op met losbandig leven”
H“Wat wij het allerbelangrijkste vinden in het leven is God gehoorzamen, ook als het moeilijk is.”
Jeannette en John | Pagina 22
Axel Pothof Directeur Vrienden van De Hoop
In 2025 viert De Hoop haar 50-jarig bestaan!
Ter voorbereiding op dit jubileumjaar bekeek ik op dvd een memorabele Bijbelstudie uit 1993 voor de medewerkers van De Hoop. Wijlen Nico van Biljouw besprak het thema ‘de kracht van eenheid’. Als basis koos hij het verhaal van de vier mannen die hun verlamde vriend via een opening in het dak op een bed aan de voeten van Jezus brengen (Markus 2:1-12).
In beeldende taal neemt hij ons mee in het verhaal. Hoe zou jij met drie anderen een verlamde vriend op een ligbed naar Jezus brengen? Het belangrijkste is dat je samen gelooft dat Jezus kan genezen, anders hoef je er niet aan te beginnen. Ook belangrijk is dat je samen het bed tegelijkertijd optilt. Dat geen van vieren zich op weg naar Jezus laat ontmoedigen door kritische, cynische of hopeloze omstanders. Er geen ruimte gegeven wordt aan de boze om tweedracht te zaaien. Dat je samen volhoudt, ook al lijkt de weg naar Jezus geblokkeerd.
Van Biljouw merkt verder op dat de twee voorste dragers door hun knieën moeten als ze via de trap naar het dak klimmen. En dat de achterste twee hun armen omhoog moeten houden. Hij ziet het als metafoor voor de samenwerking tussen ‘stille krachten’ (bidders) en uitbundige lofprijzers.
Eenmaal op het dak begint het zwaarste deel: de verlamde man voor de voeten van Jezus laten zakken. Zonder opgeven. Zonder schaamte. In vast geloof.
Op zijn typerend indringende wijze vraagt Van Biljouw: welke plaats neem jij in? Hoe draag jij mee om cliënten die worden verlamd door verslaving of psychische problemen aan de voeten van Jezus te brengen? Word je een zorgprofessional bij De Hoop? Of lever je een sportieve sponsorbijdrage? Kom je meedragen als vrijwilliger? Blijf je ons financieel en met gebed steunen?
Welke plaats je ook inneemt: we hebben elkaar nodig! Onze cliënten hebben jou en jouw kerk nodig.
Draag mee!
Scan de QR-code of ga naar: vriendenvandehoop.nl/collecte
HIGHLIGHTS
“Mam, ík was het. Ik heb het goud verkocht voor heroïne”
Het verhaal van Eddy Boevink
Dit is er te doen bij De Hoop in 2025
Hemelse hoop
“Door het lied krijg ik een diep besef dat Jezus ook voor mij kwam.”
Inkijkje in de zorg
Ambulante hulp bij De Hoop
Wat je wilt weten over ...
Waarom giften aan De Hoop zo belangrijk zijn
“We hebben elkaar nooit losgelaten”
In gesprek met John en Jeannette
Hoe ga ik om met ... eenzaamheid?
NIEUWS & AGENDA In het kort
Stilstaan en verstaan
IN BEELD “Niemand kan het alleen, je hebt mensen nodig.”
Een prachtige kerst in het Inloophuis: maak het mogelijk!
DE DAG VAN Willianne, psycholoog bij Polikliniek Rotterdam
Jansen Recycling Group B.V. 32 ITEM VAN BETEKENIS
Schilderij gemaakt door een cliënte
“God heeft ons gekneed tot personen die Hij kan gebruiken.”
COLOFON
De HOOP Magazine
is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop. Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBFkeurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38. Telefoon: 078 611 1355
E-mail: info@vriendenvandehoop.nl
Redactie
Evelyn van der Ark, Mariëlle Blom (eindredactie), Kristle Braafheid, Eline de Bruin, Helene Bunt, Hilleen Droogendijk, Evelien Fokkema (eindredactie), Els van Weijen, Fennegien Wietses, Mariska van der Zwaal (beeldredactie).
Fotografie
Rick den Besten, Mariëlle Blom, Simone Schuil, Ineke Linssen, Ron van der Spoel en Chris van Beek
Drukwerk
De Hoop Drukkerij, Dordrecht
Concept, ontwerp & realisatie
BladenMakers, Nijkerk
Aansprakelijkheid
Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.
Aanmelden magazine
Scan de QR-code of ga naar: vriendenvandehoop.nl/blijfopdehoogte
Een rustgevende tuin voor cliënten
Geef je mee aan een groene omgeving waarin cliënten tot rust komen, tussen hun zware behandelingen door?
De tuinen van onze kliniek zijn toe aan een renovatie. De kliniek voor Psychiatrie & Dubbele Diagnose is er voor mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen, met of zonder verslaving. De tuin is een belangrijke plaats waar cliënten even kunnen genieten van de stilte en de buitenlucht. We willen hen graag een fijne tuin bieden met een overkapping, groenstrook, bomen en planten en een nieuw hekwerk en terras.
Wil je bijdragen aan dit initiatief? inactievoordehoop.nl/tuin
Sponsorevents in 2024 brachten
€563.000 op
Dit jaar hebben een heleboel sportievelingen zich al fietsend of hardlopend ingezet voor cliënten van De Hoop. Met hun sportieve prestatie haalden zij een prachtig bedrag op voor de nietvergoede zorg, die zo hard nodig is.
De evenementen van Cycle for Hope en Run for Hope brachten in totaal een bedrag op van maar liefst € 563.000! “Het is bijzonder om op deze manier iets te doen voor je medemens, door zelf alles te geven”, vertelt een deelnemer Cycle for Hope. We willen alle deelnemers, begeleiders, donateurs en andere betrokkenen ontzettend bedanken voor hun bijdrage. Samen maakten zij een verschil in levens van cliënten.
Wil jij je in 2025 ook sportief inzetten voor De Hoop? Kijk op: cycleforhope.nl of runforhope.nl
De Hoop rookvrij in 2025
Bij De Hoop vinden we het belangrijk dat iedereen op een fijne manier onze locaties kan bezoeken. Daarom zijn de terreinen van De Hoop vanaf 2025 rookvrij.
Kunnen rokers dan geen sigaret meer opsteken? Jawel. Op alle locaties zijn er rookplekken die duidelijk staan aangegeven. Op de rookvrije plaatsen staat de bekende afbeelding van ‘rookvrije generatie’. Op deze manier begeeft iedere bezoeker zich in een schone omgeving.
Daarnaast is er een rookvrijbeleid. Dit betekent bijvoorbeeld dat als je bezoek krijgt van onze medewerkers, je jouw huis op tijd moet luchten wanneer je binnen rookt. Zo kunnen onze medewerkers ook in een schone lucht hun werk bij je thuis doen. Zo werken we aan een fijne woon- en werkomgeving.
Op D.V. 7 november 2025 hoopt De Hoop haar vijftigste verjaardag te vieren! Daarom hebben we verspreid over het jaar verschillende feestelijke momenten om hier samen bij stil te staan:
• 1 maart: We trakteren! Je kunt met korting een koor- en samenzangavond bijwonen met als thema ‘Thank You Lord’ in De Doelen in Rotterdam. Dit bijzondere evenement, onder leiding van Jan Quintus Zwart, wordt uitgevoerd door een koor van maar liefst 600 zangers en een orkest!
• 28 juni: Festival van Hoop op Dorp De Hoop. Iedereen die zich verbonden voelt met De Hoop is van harte welkom voor ontmoeting en een feestelijk programma, van jong tot oud!
• 7 november: Kerken & De Hoop – oorsprong en toekomst; een middag- en avondprogramma voor vertegenwoordigers van kerken in en rond Dordrecht.
We hopen je te ontmoeten tijdens ons jubileumjaar!
Meer informatie vind je op: dehoop.org/50jaar
TWEEDUIZEND-VIJF-EN-TWINTIG
20/1
20 januari
Bedankdag
Tijdens de jaarlijkse bedankdag van Vrienden van De Hoop worden donateurs bedankt via een kaartje, mail of telefoontje voor hun onmisbare bijdrage!
6/2
6 februari
Start Cursus Pastoraat
Ontvang onderwijs en praktische tips over verschillende thema’s waar je in het pastoraat vaak mee te maken krijgt. De cursus staat gepland op vijf donderdagavonden: 6 februari, 20 februari, 6 maart, 20 maart en 3 april. vriendenvandehoop.nl/ cursus-pastoraat
18/2
18-20 februari
Online conferentie
Een paar keer per jaar organiseert Vrienden van De Hoop een conferentie voor cliënten, medewerkers en vrijwilligers van De Hoop. Op 18, 19 en 20 februari neemt Wim Bevelander je mee in een gevarieerd ochtendprogramma. Kijk live mee via: vriendenvandehoop.nl/ conferentie
1/3
1 maart
Koor- en samenzangavond in De Doelen
Wie jarig is trakteert. Vanwege de vijftigste verjaardag van De Hoop, kun je met korting naar een koor- en samenzangavond met als thema ‘Thank You Lord’ in De Doelen in Rotterdam, o.l.v. Jan Quintus Zwart. Veelbelovend: 600 koorleden met orkest! dehoop.org/50jaar
“Mam, ík was het. Ik heb het goud verkocht voor heroïne”
“IK HEB GELOGEN, BEDROGEN, GESTOLEN. IK
HEB ECHT ZOVEEL MISDAAN, ZOVEEL ELLENDE VEROORZAAKT.” EDDY (59) HING DERTIG JAAR
GELEDEN NOG ROND IN DE BERUCHTE DRUGSSCENE IN ZÜRICH. HIJ WIST DEZE WERELD VAN DUISTERNIS TE VERLATEN. DIT IS ZIJN VERHAAL OVER HOOP, DOODSANGST, GELOOF EN VERTROUWEN.
Het is één van de weinige momenten dat Eddy’s gezicht betrekt. “Soms kijk ik langs de lijn van mijn leven en denk ik: gaat dit over mij? Het is alsof ik erbij was, maar het niet zelf was. Niet omdat ik niet geloof wat er gebeurd is. Meer alsof ik meeloop in die momenten van mijn leven. Ik zie mezelf daar staan langs de spoorlijn. En ik weet dat ik twijfel: wel of niet voor de trein. Ik zag het voor me en nee… doodgaan durfde ik niet, maar leven kon ik niet. Het is een gevleugelde uitspraak van mij. Maar misschien durfde ik ook niet te léven. Naarmate je leven vordert in ellende, wordt het steeds moeilijker om daaruit te komen. Dan denk je: ik kom er niet meer bovenop. Maar of ik ergens nog hoop had…?”
VROLIJKE KINDERTIJD
Hoe kwam Eddy op zo’n donkere plek? Ooit was hij een vrolijk kind, dat graag lol maakte en van voetballen hield. Met een vader die conciërge was, was er altijd toegang tot de school. “De gymzaal, fietskelders, alle gangen en verdiepingen: dat was onze speeltuin. We hadden een gezin met zeven kinderen, dus we konden bijna ons eigen voetbalteam opzetten of apenkooien. Er kwamen ook heel veel vriendjes en vriendinnetjes bij ons spelen. Ik heb veel plezier gehad. Tot mijn vader overleed, een week voor mijn tiende verjaardag.”
DE GOUDEN JUNK
UITGEKOTST
Eddy kwam in 1995 bij De Hoop, toen de behandeling nog anderhalf jaar duurde. “Ik vond het zo bijzonder toen ik binnenkwam voor mijn opname. Ik kwam als junk binnen. Het woord ‘junk’ betekent letterlijk: afval. Het eerste wat ze deden, was een arm om me heen slaan en mij welkom heten: ‘Kom binnen!’. Dat had ik niet verwacht. Ik was toch uitgekotst? Ik smeet mijn laatste sigaretten nog weg voor de ingang. Ik kotste mezélf bijna uit, ik vond mezelf niks waard.”
LEEGTE
“Ik heb op straat geleefd, in een doos geslapen, langs het spoor gelopen.”
Eddy ging op zijn zestiende de deur uit. Ruim vijftien jaar lang zocht hij zijn heil in heroïne. Door vrienden werd hij ‘de gouden junk’ genoemd. “Ik ben altijd heel sociaal geweest, zo was ik als kleine jongen al. Maar ook tijdens mijn verslavingstijd bleven mijn vrienden vaak helpen. Familie en vrienden hebben altijd ook een goede kant van mij gezien. En dat is niet veranderd, tot op de dag van vandaag.”
“Wat drugs met mij deed, was wat ik nodig had. Na het overlijden van mijn vader vulde ik de leegte in mijn hart op met losbandig leven, met uitgaan en uiteindelijk met heroïne. Ik heb op straat geleefd, ik heb in een kartonnen doos geslapen, ik heb langs de spoorlijn gelopen om een einde aan mijn leven te maken, maar kon het niet. Uiteindelijk, na acht pogingen tot herstel in acht klinieken, heb ik mezelf vast laten ketenen aan een verwarmingsbuis in een badkamer. Ik heb zóveel pogingen gedaan om af te kicken. Toen kwam ik bij De Hoop en dat veranderde mijn leven. Toen ik mijn leven aan Jezus gaf, kwam er een andere vervulling in mijn hart. Ik weet nog dat een van mijn broers op bezoek kwam in de kliniek. Hij zei: ‘Misschien heb je de ene verslaving wel ingeruild voor de ander.’ Van een drugsverslaving naar een Jesus freak, met het geloof als vervulling. Deels klopt dat ook. Ik las Psalm 8, waar staat dat de mens - ik dus - een kroon op Gods schepping is. Ik geloofde dat van harte. Van afval naar kroon op Zijn schepping.”
LOZE BELOFTES
“Als je vergeving vraagt en er kómt vergeving, dan is daar een woord voor: genade.”
Eddy’s familie had jarenlang alle ellende met hem meegemaakt en zijn mooie beloftes gehoord. “Ze geloofden helemaal niet dat dit zou helpen. Maar ik deed ook geen moeite meer om ze te overtuigen, terwijl ik dat anders wel deed. Het enige wat ik zei, was: ‘Ik snap dat je dat denkt, geef het maar de tijd.’ Ik had ook geen zin om weer een hoopvol verhaal op te hangen. Je moet je voorstellen: mijn zus en mijn broers hebben me overal gebracht, naar allerlei klinieken. Ze waren steeds zó blij dat ik weer ging. En een dag later liep ik de kliniek alweer uit. Ik had het zelf ook wel een beetje gehad met mooie woorden. Twee jaar later zei mijn broer: ‘Eerlijk is eerlijk, Eddy. Ik zie nu wel dat het écht is voor je.’ Dat is het mooiste compliment dat je kunt krijgen als je tot geloof komt.”
HET GELOOF VERVLOEKT
Eddy kwam uit een katholiek gezin en wist wel wát van het geloof. “Maar om God te duiden als Vader en Jezus als Redder, dat kende ik alleen maar van tekeningen en kinderverhaaltjes.” Er werd in de tijd bij De Hoop veel gesproken over vergeving. Maar wat was dat dan? Eddy worstelde ermee. “Toen mijn vader overleed, heb ik het geloof vervloekt. Ik was heel boos op mijn vader, want hij was er niet meer, zonder afscheid te nemen. Een man waar ik heel veel van hield. En dan word je een nieuwe Vader voorgezet: God de Vader...”
VERGEVING
Bij een dagsluiting werd het lied ‘Onze Vader’ gezongen. Dat raakte Eddy. “Dat gebed kende ik wel. Dat baden we vroeger altijd voor het eten, in rap tempo, met wat ‘weesgegroetjes’ erachteraan.” Eddy was nog steeds heel boos op God, ook twintig jaar later. “Ik vroeg daarom aan de begeleider: ‘Kan ik God vergeven voor wat Hij mij heeft aangedaan?’ Met een glimlach zei de man: ‘Natuurlijk kan dat. Maar vergeef jij jezelf ook?’ Ik had zoveel kapot gemaakt in mijn leven...” De volgende ochtend ben ik in mijn eentje op mijn knieën gegaan, huilend. Daar in een kamertje bij De Hoop heb ik mijn leven aan Jezus gegeven en vergeving gevraagd voor mijn leven. En dat vind ik zo’n mooie les. Als je vergeving vraagt en er kómt vergeving, dan is daar een woord voor: genade. Het gevolg van vergeving is genade. En dat werd mij op dat moment in de ochtend heel duidelijk.”
GESTOLEN VAN MOEDER
Met de vergeving kwam bij Eddy ook het besef wat hij anderen had aangedaan. “Ik had het goud van mijn moeder gestolen en haar sieraden verpatst voor heroïne. Mijn moeder kwam naar De Hoop, ik zat met haar in een gesprekskamer. Toen zei ik: ‘Mam, ik was het. Ík heb het goud verkocht. Wil je me vergeven voor wat ik gedaan heb?’ Mijn moeder antwoordde: ‘Eddy, al het goud en zilver in de wereld geven niet het geluk dat ik voel, nu ik zie hoe goed het met je gaat.’”
VERLEDEN GOEDMAKEN
In het therapieprogramma van De Hoop is aandacht voor het herstel van (oude) relaties. Eddy: “Iedereen die ik benadeeld had, voor zover ik mij kon herinneren, belde ik op. Ik was op mijn zestiende al de deur uit en op mijn dertigste kwam ik bij De Hoop. Ik heb in die veertien jaar een aantal keer op straat geleefd, maar ook bij mensen ingewoond, hen bedonderd, familie en vrienden bestolen... Ik ging bij alle mensen langs en heb iedereen om vergeving gevraagd. En het nog gekregen ook.”
VERGEVING
Eddy begrijpt dat het niet vanzelfsprekend is om vergeving te krijgen. “Je kan vergeving vragen, maar het is niet aan jou of je ook vergeving ontvángt. Jouw taak en opdracht is om vergeving te vragen voor de dingen die je fout hebt gedaan. Ruim je rotzooi op, dat is wat ik leerde bij De Hoop. Als je die vergeving dan niet krijgt, kan je dan nog steeds bij jezelf bedenken: ‘Eddy, weet je nog, toen je op je knieën ging? Je bént al vergeven.’ Je mag het loslaten. Er is een lied, ‘Sorry seems to be the hardest word’ Sorry zeggen is al moeilijk voor heel veel mensen. Vergeving gaat nog een stap verder. Vergeving gaat niet alleen om jezelf, het gaat ook om de ander en om jouw relatie met God. Maar als je vergeving schenkt, krijg je dubbel zoveel terug.”
PASTORALE ZORG
Eddy omschrijft De Hoop als zijn levensschool. Hier leerde hij een ander leven opbouwen. Een opname duurde toen nog anderhalf jaar: een fase opvang van vier maanden, zes maanden therapie en acht maanden resocialisatie. Eddy: “Ik deelde al snel bij drie voorlichtingsavonden in de week mijn getuigenis en ging met een begeleider het hele land door. Omdat mijn behandeling goed ging, mocht ik ermee doorgaan.
“Toen ik mijn leven aan Jezus gaf, kwam er een andere vervulling in mijn hart.”
“Eddy is nu 25 jaar getrouwd met Debby en samen hebben ze drie zoons. ”
“Ik wil niet met zorgen kijken naar morgen, omdat ik weet dat het mijn plezier, mijn hoop en mijn geloof van vandaag rooft.”
Zo heb ik enorm veel geleerd.” Ook Dirk, de pastorale begeleider, gaf Eddy veel richting. “Ik zei bijvoorbeeld tegen Dirk: ‘Ik heb iets in de Bijbel gelezen, maar begrijp niet wat er staat.’ Dirk antwoordde dan: ‘Nou Eddy, als je niet begrijpt wat er staat, is het misschien niet Gods bedoeling dát je begrijpt wat er staat. Dus lees lekker verder, haha.’”
LEVENSKEUZES
Met Dirk sprak Eddy ook over relaties. “Dirk kon heel scherp zijn: ‘Wat nu, Eddy, als je straks een relatie krijgt met een christelijke vrouw? Hoe ga je dat dan doen? Welke keuzes maak je?’ Ik had natuurlijk een andere achtergrond. ‘En als je dan de keuze maakt voor een vrouw, kan je dan ook de keuze maken dat je haar verzorgt als ze chronisch ziek zou worden?’ Dirk gaf me eigenlijk steeds een steentje in mijn schoen. Hij heeft me ook geleerd hoe ik een leider kan zijn. Dat leerde ik ook van andere mensen om me heen bij De Hoop. Ik was onder de indruk van hun voorbeeld. In combinatie met mijn eigen karakter ging zich dat ontwikkelen. Zo mocht ik uiteindelijk De Hoop Music & Books en drie andere leerwerkbedrijven leiden, dat heb ik zo’n tien jaar gedaan. Ik zou willen dat iedereen zo’n ‘school’ als De Hoop kon meemaken in het leven. Ik heb er zoveel geleerd en zoveel gedaan. Ik ben tot nu toe altijd betrokken gebleven bij De Hoop, uit enorme dankbaarheid. Naast mijn werk als missionair ondernemer ben ik ook ambassadeur bij onder andere Vrienden van De Hoop. Ik zoek nog steeds de mensen in nood op om hulp en hoop te bieden en blijf spreken over mijn ervaringen in kerken en op bedrijfsbijeenkomsten.”
Vraag Eddy als spreker via: e.boevink@vriendenvandehoop.nl
PLAKBOEK
“Ik kwam bij De Hoop met alleen een tas met kleren en een vuilniszak vol foto’s en bankafschriften: mijn schulden. Ik had veel foto’s van mijn verslavingstijd. Als vriendengroep hadden we altijd een fotocamera bij ons. Tijdens mijn therapie vroeg ik aan mijn begeleidster: ‘Wat doe ik nou met die foto’s? Mijn oude leven is weg. Ik heb een nieuw leven. Ik ga alles weggooien.’ Ze zei: ‘Niet doen, bewaar wat je hebt.’ Nadat mijn vrouw en ik getrouwd zijn, hebben we al mijn foto’s in de woonkamer gelegd, als tijdlijn.” Plakboeken vol treinkaartjes, foto’s en krantenknipsels doen verslag van Eddy’s leven.
BOEK MET WITTE PAGINA’S “Ik heb een boek...” Eddy kijkt lachend naar de rijen boeken die naast zijn tafel gestapeld zijn. “Ja, ik heb heel veel boeken. Er ligt genoeg, boven ook nog kasten vol. Dit zijn alleen nog maar de boeken die ik wegdoe. Maar ik heb een boek met alleen maar witte pagina’s. Af en toe kijk ik daarin. Even kijken naar gisteren... Er staat niks meer. Het is leeg. Begrijp je? Ik kijk niet terug met spijt. En ik wil niet met zorgen kijken naar morgen, omdat ik weet dat het mijn plezier, mijn hoop en mijn geloof van vandaag rooft. We bidden soms voor dingen die pas volgende week plaatsvinden. Ik begin steeds meer te leren om te bidden voor vandaag. Morgen is een nieuwe dag. We weten niet wat morgen gaat geven en of we morgen opstaan. Ik wil bezig zijn met het nu. Morgen word ik wakker met een nieuw gebed.”
EÉN STAP
Eddy staart naar buiten. Was hij ooit hopeloos? Hij aarzelt: “‘Geen hoop, is dood’. Maar doodgaan durfde ik niet. Dus wat was het dan?” Eddy valt even stil. “Ik zat diep in de ellende, maar blééf niet zo hopeloos. Ik durfde de stap voor de trein niet te zetten en ik durfde wél de stap te zetten om wat van mijn leven te maken: ik ging uiteindelijk naar De Hoop.”
HET LEVEN EN DE DOOD
“Het staat ook zo mooi in de Bijbel, Deuteronomium 30:19. ‘Ik roep heden de hemel en de aarde tot getuigen tegen u. Het leven en de dood heb Ik u voorgehouden, de zegen en de vloek. Kies dan het leven, opdat u leeft, u en uw nageslacht.’ Dat is wat ik hoop voor de mensen die nu heel diep zitten. Dat ze steeds weer die keuze gaan maken voor de zegen. Dat ze de keuze gaan maken voor het léven. Dat is wat ik steeds doe.”
Carla Aantjes verpleegkundig specialist bij De Hoop
Als hulpverlener in de ggz, waar lijden en hoop een essentiële rol spelen, is het verstaan van wat God van ons wil in het werk, een belangrijk uitgangspunt. Luisteren naar wat God van ons vraagt als dienstknecht in Zijn koninkrijk. Dat is bijvoorbeeld: trouw, nabijheid, medische en psychologische zorg.
Juist door de schaarste in de capaciteit is het zorgvuldig om je af te vragen: hoe kunnen we naast onze medemens staan en met onze kennis en ervaring helpen en ondersteunen om het leven een beetje lichter te maken? Zoals bij een van mijn cliënten die maar steeds uitgeschreven werd in de ggz, terwijl ze juist behoefte had aan een ‘waakvlam’-contact. Ze vroeg niet veel: ‘Als ik maar weet dat ik kan bellen en dan iemand spreek die me kent en weet wat ik nodig heb’.
Ondanks alle, soms heel noodzakelijke, interventies en behandelingen in de ggz blijft gebrokenheid bestaan. Ernstige psychiatrische problemen, krassen op de ziel, trauma’s. Maar ook: moed om door te gaan, talenten (her)ontdekken. Het is bemoedigend werk om daarin te mogen bijstaan en je samen met de ander afhankelijk te weten van Gods genade. Een positie als hulpverlener die vraagt om verstaan, goed luisteren en begrijpen wat Gods bedoeling is.
“Wat kun je soms meer doen dan mee(ver)dragen, naast iemand staan als medemens?”
Om echt te verstaan moeten we eerst stil worden. Vanuit die stilte, tussen het geraas en het onnoemelijke tempo van de samenleving door, stil worden en verstaan. En dan beseffen dat je als hulpverlener feilbaar, gebroken en evengoed afhankelijk bent; afhankelijk van God, Zijn nabijheid en genade. Wat kun je soms meer doen dan mee(ver)dragen, naast iemand staan als medemens?
We leven toe naar de kerstdagen. Met kerst vieren we dat Jezus naar de aarde kwam in eigen persoon. Het Woord is mens geworden, voor iedereen zichtbaar! Dat mogen we delen. Ook in de ggz. Daarom is kerst een feest van hoop!
21 MAART
20 JANUARI
Bedankdag
Tijdens de jaarlijkse bedankdag van Vrienden van De Hoop worden donateurs bedankt via een kaartje, mail of telefoontje voor hun onmisbare bijdrage!
Bijeenkomst bedrijven en Zakenvrienden
28 JUNI
Festival van Hoop
Van harte welkom voor ontmoeting en een feestelijk programma ter gelegenheid van 50 jaar De Hoop! dehoop.org/50jaar
1 MAART
De Hoop trakteert vanwege haar 50ste verjaardag:
Met korting naar een koor- en samenzangavond o.l.v. Quintus Zwart in De Doelen Rotterdam. Met 600 koorleden en orkest!
REGIO ZUID-HOLLAND ZUID
Vijf donderdagavonden: 6 februari, 20 februari, 6 maart 20 maart, 3 april
VAN HARTE WELKOM BIJ EEN VAN ONZE EVENTS! BLIJF OP DE HOOGTE VIA ONZE NIEUWSBRIEF VRIENDENVANDEHOOP.NL/BLIJFOPDEHOOGTE OF VIA DEHOOP.ORG/50JAAR.
29 MEI1 JUNI
Opwekking
19-21 JUNI
Cycle for Hope
In estafette 1200 km dwars door alle provincies van Nederland voor cliënten van De Hoop! cycleforhope.nl
• LOFPRIJSAVONDEN DORDRECHT 19-1 | 16-2 | 16-3 | 20-4 | 18-4 | 15-5 | 15-6 | 20-7 | 17-8 | 21-9 | 19-10 | 16-11 | 21-12
• ONLINE CONFERENTIE
Wim Bevelander: 18, 19, 20 februari
Ruben Flach: 30 september, 1, 2 oktober
Dirk de Boer: 2, 3, 4 december
25 SEPTEMBER Bijeenkomst bedrijven en Zakenvrienden
7 NOVEMBER
50 jaar De HoopViering voor kerken Een middag- en avondprogramma voor kerken in en rond Dordrecht
AUGUSTUS SEPTEMBER OKTOBER NOVEMBER DECEMBER
27 SEPTEMBER
Run for Hope
Ren 5 km, 10 km of een halve marathon voor
5-6 SEPTEMBER Cycle for Hope
Toertochten en MTB-tochten Amerongen
BEKIJK ALLE EVENEMENTEN OP: VRIENDENVANDEHOOP.NL/AGENDA
“Door het lied krijg ik een diep besef dat Jezus ook voor mij kwam.”
Daniel Taihutu zingt in de aanbiddingsband van De Hoop
“Ik hou heel erg van dit nummer. Elke keer als ik het zing of hoor kan ik het visualiseren en voel ik de dankbaarheid voor wat Jezus heeft gedaan. Ik ben zo blij dat Hij me gevonden heeft. Dat is elke dag in mijn gedachten. Door het lied krijg ik een diep besef dat Jezus ook voor mij kwam. Hij is gestorven en weer opgestaan, voor iedereen! Het lied geeft het Evangelie weer.
Toen iemand me elf jaar geleden over Jezus vertelde, werd ik heel nieuwsgierig. Ik ben de Bijbel gaan lezen en raakte zo onder de indruk! Ik kwam tot geloof. Wat geweldig en bijzonder dat God mens werd en gestorven is voor al onze zonden. Zijn bloed maakt ons vrij. Ik heb het in allerlei dingen gezocht en ontdekte dat Hij het was waar ik mijn hele leven naar heb gezocht. Ik ben 35 jaar verslaafd geweest en dat ligt allemaal achter me. Ik leef met Jezus en Hij heeft me een nieuw leven gegeven. Ik ben God elke dag dankbaar, prijs Hem en vertel mensen graag over Hem. In de aanbiddingsband zing ik met veel liefde en overgave. Het is een mooie band, die bestaat uit medewerkers en oud-cliënten van De Hoop. We spelen op de lofprijsavonden van De Hoop en in kerken, tot eer van God. Het is geweldig om onze dankbaarheid te uiten door aanbidding, en zo mensen door muziek te raken met Gods liefde.
Aanbidding is niet alleen glorie, halleluja en zingen, maar je dagelijks uitstrekken naar Jezus. Een ambassadeur van Hem zijn. Bijvoorbeeld door over Hem te vertellen. Ik ben zo dankbaar en enthousiast over Jezus en mijn redding!”
Heer, ik prijs Uw grote Naam
Opwekking 430
Heer, ik prijs Uw grote Naam. Heel mijn hart wil ik U geven.
Want U bent de weg gegaan die mij redding bracht en leven.
U daalde neer van Uw troon om mens te zijn.
Van de stal naar het kruis droeg U mijn pijn.
Van het kruis naar het graf. Uit het graf weer opgestaan.
Heer, ik prijs Uw grote Naam.
Meer hoopvolle nummers en podcasts beluisteren?
Volg ons op Spotify!
Hoe gaat het eraan toe in de zorg bij De Hoop? Tony Suurendonk is GZ-psycholoog bij de polikliniek in Veenendaal en werkt al heel wat jaren bij De Hoop. Marion ontvangt hulp in de vorm van gesprekken bij de polikliniek in Dordrecht.
Tony Suurendonk
GZ-psycholoog
WAT IS JE FUNCTIE BIJ DE HOOP?
Ik ben GZ-psycholoog op de polikliniek in Veenendaal. Ik ben in 2010 begonnen bij De Hoop als groepsbegeleider. Later heb ik een tussenjaar gedaan, maar daarna heb ik weer bij De Hoop gesolliciteerd. Toen ben ik gaan werken als persoonlijk begeleider en later als basispsycholoog. Later heb ik bij De Hoop de opleiding tot GZ-psycholoog gevolgd.”
KUN JE IETS VERTELLEN OVER JE WERKZAAMHEDEN?
“Ik werk in Veenendaal en behandel volwassenen met angst- en paniekstoornissen, maar ook mensen met milde depressies, dwang- en drangklachten. Daarnaast heb je ook te maken met meer specialistische trajecten, zoals verslavings- en persoonlijkheidsproblematiek. Dat maakt het werk zo interessant, geen traject is hetzelfde. In plaats van behandelgesprekken hou ik me soms ook bezig met diagnostiek, dan doe ik een intelligentieonderzoek of een persoonlijkheidsonderzoek.”
WAT VIND JE HET LEUKE AAN HET WERK?
“Werken bij De Hoop is bijzonder. Je kunt hier je wetenschappelijke interesse verbinden met zingeving en iets voor mensen betekenen. Dat is een mooie combinatie. Al van huis uit heb ik meegekregen om voor anderen klaar te staan. Je kunt hier echt iets voor mensen betekenen.”
Ambulante Thuisbegeleiding
De Hoop biedt op verschillende locaties in Nederland ambulante hulp voor kinderen, jongeren en volwassenen: in Dordrecht, Houten, Amersfoort, Vlissingen (alleen volwassenzorg), Rotterdam en Veenendaal. Ambulante hulp is hulp in de vorm van gesprekken. We noemen deze locaties onze poliklinieken.
Zijn geen van de locaties bij jou in de buurt? We bieden ook online hulpverlening. Bij online therapie hoef je niet naar een locatie te komen. Je ontmoet je behandelaar door te videobellen. Gewoon, vanuit huis. Aanvullend op de behandelgesprekken kan je opdrachten doen via een online portaal.
Onze afdeling Ambulante Thuisbegeleiding biedt specialistische persoonlijke begeleiding in je eigen huis door middel van gesprekken. Je krijgt een of meer vaste begeleiders die regelmatig bij je thuis komen. Jullie bespreken samen wat je nodig hebt. Voor deze vorm van zorg heb je een WMO-indicatie nodig en moet je ouder zijn dan 18 jaar.
WIL JE IETS VERTELLEN OVER DE HULP DIE JE KRIJGT?
“Ik ben al heel lang onder behandeling bij De Hoop, bij de polikliniek in Dordrecht. Dat is ooit begonnen omdat ik vier overlijdens had meegemaakt in mijn omgeving binnen een jaar. Dat was heel pittig en ik trok het niet. Daar kwamen nog wat dingen bij, waardoor het verstandig was voor mij om aan de bel te trekken. Dat heb ik gedaan. Door de jaren heen is de zorgvraag ook weleens bijgesteld. Dan was ik bijna klaar met de behandeling en kwamen er weer andere dingen op mijn pad, waaronder ook traumatische dingen.
HOE ZIET JE DAG ERUIT?
“Ik moet mijn energie altijd goed doseren. Mijn gezondheid is kwetsbaar, onder andere door long-covid. Ik ben snel moe en overprikkeld. Als ik opsta, probeer ik er rekening mee te houden dat ik zo min mogelijk energie verspil. Heb ik later op de dag afspraken? Dan probeer ik me thuis zo min mogelijk te belasten door geen huishoudelijke taken te doen. Ik verzorg mezelf en laat de hond uit. Daarna handel ik mijn afspraken af. Tussendoor pak ik momenten om uit te rusten en bij te tanken. ’s Avonds doe ik wat ik nog zou willen doen, als ik er nog energie voor heb. Ik maak van tevoren een planning met wat ik gedaan wil hebben op het gebied van huishoudelijke taken, hobby’s, de cliëntenraad en therapie. Als mijn energie het toelaat is het mooi, en anders schuif ik het door naar de volgende dag. Ik leg mezelf geen druk op.”
JE BENT DUS ACTIEF IN DE CLIËNTENRAAD?
“Ja, ik vertegenwoordig cliënten van de poliklinieken van De Hoop in de cliëntenraad. Eens per week bezoek
ik de polikliniek in Dordrecht en een keer per twee maanden bezoek ik de polikliniek in Rotterdam of een van de andere buitenpoli’s. En daaromheen onderhoud ik contact via de mail. Elke maand vergaderen we ook fysiek met de cliëntenraad. Als ik op bezoek ga bij een poli, zorg ik dat ik er ruim voor mijn afspraak ben. Dan ga ik een tijdje in de wachtkamer zitten en vraag ik aan de mensen of ze tevreden zijn, of dat er dingen zijn die ze missen. Ik vraag ze wat ze graag anders zouden willen zien en wat ze wel en niet prettig vinden. De input neem ik mee om te kijken of we iets kunnen oplossen. Klachtenafhandeling ligt buiten ons, maar we nemen ze wel mee als geluid: horen we dit vaker? Kunnen we er iets mee binnen de organisatie? Ik hoor ook veel klachten die iets te maken hebben met hoe het zorgstelsel in Nederland is ingericht.”
“Ik durf naar de toekomst te kijken. Maar ik leef in het hier en nu, omdat ik ervaren heb hoe kort het leven is. Maar ik blijf wel perspectief houden. Ik ben onlangs oma geworden en wil die kleine graag zien opgroeien. Daar haal ik mijn positiviteit uit. Ik zeg vaak: ‘Een medaille heeft twee kanten. Als de ene kant je niet bevalt, moet je ‘m gewoon omdraaien’. Dat wil ik mijn kleinkind ook graag meegeven: er is altijd een positieve kant, hoe klein ook. Maar je moet het willen en kunnen zien. En als het je niet lukt, vraag er dan hulp bij.”
Bel voor meer informatie naar 078 - 6 111 111 of ga naar dehoop.org/ambulante-hulp.
“Niemand kan het alleen, je hebt mensen nodig.”
Nico en Marianne besloten met hun 25-jarig huwelijksjubileum geld op te halen voor het goede doel. “Samen met familie en vrienden mochten we deze feestelijke dag vieren”, vertelt Marianne. “Nico en ik wilden niet per se envelopjes voor onszelf, we hebben het goed en wilden graag een goed doel steunen. Uiteindelijk haalden we €1000 op, specifiek voor de Huizen van Hoop.”
“We voelen ons gezegend dat we 25 jaar getrouwd zijn, inmiddels met vier kinderen rijker. Toch merken we dat het bij sommige gezinnen, en ook bij ons, niet altijd vanzelf gaat en dat er hulp nodig is. Het concept van de Huizen van Hoop spreekt ons aan; het creëren van een veilige omgeving als het alleen niet lukt. Want niemand kan het alleen, je hebt mensen nodig.”
Nico vult aan: “Je kan het leven wel op de rit hebben, maar er hoeft maar íets te gebeuren en het kan anders lopen. We zijn ons ervan bewust dat ons dat net zo goed kan overkomen. Het kan zomaar gebeuren dat je het niet meer alleen aan kunt. ” Marianne sluit af: “Ieder heeft zijn talenten. Sommigen hebben het talent om te werken in de hulpverlening. Wij mogen weer op deze manier helpen. We zijn dankbaar dat we met deze gelegenheid kunnen bijdragen om mensen een tweede kans te geven.”
Waarom heeft De Hoop giften nodig?
Hoe worden de giften gebruikt?
Op welke manieren kun je geven?
De Hoop is een volledig erkende ggz-instelling, wat betekent dat de zorgverzekering de behandelingen voor cliënten vergoedt. Waarom worden er dan toch giften gevraagd voor het werk van De Hoop? We vragen het aan Axel Pothof, directeur van Vrienden van De Hoop. Via deze stichting wordt er geld ingezameld voor De Hoop.
WAAROM HEEFT DE HOOP GIFTEN NODIG?
“De Hoop gelooft in het belang van herstelondersteunende zorg voor mensen die bij ons in behandeling zijn of bij ons wonen. Je zou kunnen zeggen dat we er willen zijn in de hele ‘keten’ van preventie tot en met nazorg. Ook als activiteiten niet betaald worden door de verzekeraars of de overheid willen we mensen op weg helpen naar een nieuw leven. Daarom zijn wij heel dankbaar dat vele kerken, bedrijven en particulieren deze zorg via giften mogelijk maken.”
HOE WORDEN DE GIFTEN GEBRUIKT?
“Binnen het hulpaanbod zijn er diverse onderdelen die geen subsidie krijgen van de verzekeraars of de overheid. Denk hierbij aan de inzet van Stichting Chris en Voorkom die kinderen op school vertelt over middelenmisbruik en grenzen stellen. Ook geven zij cursussen aan kerken. Met Chat met Chris bieden zij een luisterend oor voor kinderen en jongeren. Een ander project is de laagdrempelige zorg van de inloophuizen; een veilige plek voor eenzamen en dak- en thuislozen. Ook is er geestelijke zorg: pastorale gesprekken, bidstonden, conferenties en lofprijsavonden voor cliënten van De Hoop. Verder maken giften de telefonische nazorg van HopeAlive en de zelfhulpgroepen van Stay Clean mogelijk. Zo helpen we oud-cliënten verslavingsvrij te blijven. Er wordt in Nederland veel belang gehecht aan de ontwikkeling en inzet van ervaringsdeskundigen. Ook dit wordt via giften mogelijk gemaakt.”
OP WELKE MANIEREN KUN JE GEVEN?
“Er zijn veel manieren om te geven. Via vriendenvandehoop.nl/doneren, je eigen bank of de QR-code op de brief bij het magazine. Maar ook door deel te nemen aan onze evenementen zoals Cycle for Hope of Run for Hope, door deelnemers te sponsoren, of door zelf een actie op te zetten via inactievoordehoop.nl. Een manier die minder bekend is, is de periodieke schenking. Daarbij leg je vijf jaar aan giften vast. Dat geeft een belastingvoordeel. Hoe het precies werkt, vind je op: vriendenvandehoop.nl/periodiekeschenking.”
“We hebben elkaar
JEANNETTE
(67) EN JOHN (73) TROUWDEN JONG, MAAR HADDEN TOEN ALLEBEI AL EEN ‘BESCHADIGDE ZIEL’. ZE GINGEN UIT ELKAAR, MAAR VIA DE ZIEKTE VAN JEANNETTE BRACHT GOD HEN WEER SAMEN.
Jeannette vertelt: “Ik kom uit een gezin van vier kinderen. We gingen naar de kerk, maar thuis gebeurde er van alles wat niet gezond was. Mijn vader was heel streng en mijn moeder was erg jaloers van aard, vooral naar mijn zus en mij. Op mijn achttiende ben ik het huis uit gegaan, het huwelijk in. Ik denk dat bij John en mij allebei onze ziel al beschadigd was in het gezin waar we uitkwamen. Ik kon onze kinderen liefde geven, maar als ik in de spiegel keek dacht ik soms: wie ben ík?”
De vader van Jeannette krijgt een beroerte en vraagt Jeannette en haar oudere zus daarna om vergeving voor wat er in het verleden is gebeurd. “Dat is een proces geweest”, zegt Jeannette. “Door de tijd heen ben ik gaan denken dat ik in staat was tot vergeving. Ik heb wel tegen John gezegd toen wij trouwden: ‘Ik hoop dat wij onze kinderen liefdevoller kunnen opvoeden dan mijn ouders dat deden’.” John zegt: “Ik vond het opvoeden van kinderen moeilijker dan ik gedacht had, want ik wilde niet zo streng zijn als de ouders van Jeannette. Ik denk dat ik daardoor afstandelijk was. Onze dochter Bianca zegt soms nog dat ze liefde gemist heeft.”
KINDEREN
John en Jeannette krijgen drie kinderen: een dochter en twee zoons. Langzaam komen er problemen. Jeannette vertelt: “Onze jongste zoon, Richard, wilde niet eten, hij wilde niet naar school, en er stonden vaak ouders aan de deur die klaagden omdat hij hun kinderen had geslagen. We zijn via de huisarts bij het maatschappelijk werk terechtgekomen.
Het bleek dat hij mentaal bijna twee jaar achterliep. Hij is naar een school gegaan die beter bij hem paste.” John zegt blij: “Hij draaide binnen een week als een blad aan de boom om.” Jeannette knikt. “Ik had mijn kind terug.”
EXTRA BIERTJE
Toch drijft de situatie John en Jeannette uit elkaar. John: “Ik dronk steeds vaker een biertje en dan nog een extra biertje. Ik ging meer overwerken om niet thuis de confrontatie te hoeven hebben over hoe het ging met Richard. Of ik ging naar de voetbalclub en bleef daar steeds langer hangen. Er werd niet meer gepraat. Als ik thuis was en ik hoorde buiten een kind huilen, dacht ik gelijk dat Richard daar verantwoordelijk voor was, zelfs al zat hij naast me.” Jeannette zegt: “Ik kon John geen liefde meer geven. Ik kon niets meer met hem
“Ik ging iedere dag op bezoek, ook al waren we niet meer getrouwd.”
- John
delen. Toen hij meer ging drinken en steeds vaker wegbleef, dacht ik als hij thuiskwam: ik zeg maar niet dat Richard lastig is geweest. Op zaterdagen zat ik op hem te wachten met patat en bleef hij weg. Dan ging ik uiteindelijk zonder hem eten.” Jeannette besluit dat ze wil
scheiden. Toch gaat na de scheiding het contact niet helemaal verloren. “We hebben elkaar nooit losgelaten”, zegt John. “Jeannette was de moeder van mijn kinderen. Ik had de scheiding niet aan zien komen, maar na de eerste maanden was ik niet meer boos. Ik accepteerde dat ik er ook debet aan was, door het drinken en het wegblijven. We bleven in contact met elkaar, zonder dat we bij elkaar over de vloer kwamen. We besloten dat Richard bij Jeannette zou wonen, en Leon, onze andere zoon, bij mij. Bianca, de oudste, was net uit huis.”
Zeven jaar leven John en Jeannette gescheiden. Dan wordt Jeannette ziek. Ze vindt het lastig om uit te leggen wat er precies gebeurde. “Opeens kon ik niks meer. In het begin was het lichamelijk, maar daarna lukte geestelijk ook niks meer. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis, zestien weken lang.” John vertelt: “Ik haalde haar op in het weekend en bracht haar weer terug. Soms werd ik gebeld dat ze van de brug wilde springen. Ik zei dat het zo’n vaart niet zou lopen. Ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze dat niet zou doen. Ik ging iedere dag op bezoek, ook al waren we niet meer getrouwd.” Jeannette probeert van alles om te herstellen. “Ik ging naar een hypnotiseur en dan voelde ik me een paar uur beter. Een vriendin zei: ‘Als je afstand van die hypnotiseur neemt, wil God je genezen.’ Ik ben die zondag naar de kerk gegaan. Aan het einde van de dienst was er een oproep om naar voren te komen als je je hart aan de Heer wilde geven. Ik ben opgevoed met het geloof, maar ging naar voren en vroeg of God me opnieuw wilde aannemen.
“Ik had de indruk dat God zei dat ik terug naar John moest.”
- Jeannette
Het voelde of mijn ribben opengingen, de warmte van de Heilige Geest naar binnen stroomde en daarna mijn ribben weer dichtgingen. Opeens kon ik alles weer, terwijl ik daarvoor nog geen bloem in een vaas kon zetten. Terug in het ziekenhuis vroegen mensen me wat er was gebeurd, omdat ik er zo anders uitzag. Ik zei dat de wonden van vroeger waren geheeld. Ik kon het ziekenhuis verlaten, maar ging wel af en toe naar de psychiater.”
NIEUW BEGIN
Jeannette pakt haar leven weer op en krijgt een relatie met een andere man. Ze vertelt: “Ik had de indruk dat God zei dat dit niet de bedoeling was; dat ik terug naar John moest. In eerste instantie legde ik dat naast me neer. Toen las ik Jeremia 29:11: ‘Ik immers, Ik ken de gedachten die Ik over u koester, spreekt de HEERE. Het zijn gedachten van vrede en niet van kwaad, namelijk om u toekomst en hoop te geven.’ Dat vers raakte me. Ik zei tegen de Heer: ‘Als U het plan heeft dat John en ik weer samen zijn, dan moet dat goed zijn.’ Ik ging naar John en zei: ‘Als God dit wil, dan krijgen we ook weer liefde voor elkaar.’ We zijn opnieuw getrouwd. De eerste keer was ik achttien, de tweede keer vijftig. Dit nieuwe huwelijk was echt een nieuw begin.”
VERVELEND GEVOEL
John vertelt: “Jeannette had het gevoel
dat we op 7 november moesten trouwen, de datum waarop we zeven jaar eerder gescheiden waren. Maar op die dag was er geen ruimte in de kerk. We zijn die dag wel in het gemeentehuis getrouwd. Jeannette had in die tijd nog steeds last van een vervelend gevoel in zichzelf, dat ze niet kon uitleggen. Toen ze in de kerk opstond nadat we waren geknield voor de huwelijksinzegening, zei ze dat het weg was.” Jeannette: “Het was alsof de engelen dansten. Alsof mijn overleden zus feestvierde in de hemel.” De kinderen, en zelfs een kleinkind, zijn bij het huwelijk aanwezig. Jeannette, lachend: “Er zijn niet veel kleinkinderen bij het huwelijk van hun opa en oma.”
Na afloop reageren de kinderen toch verdeeld op het huwelijk. John vertelt: “Leon woonde bij mij en Jeannette kwam terug in onze woning. Leon had best wel moeite met die veranderde situatie, maar Jeannette is altijd liefdevol gebleven.” Jeannette vult aan: “Hij zat altijd boven, ook tijdens het eten en met mijn verjaardag. Maar toen kregen vrienden van hem die naar Suriname gingen verhuizen een pup. De pup mocht niet gelijk mee. Hij vroeg of ik de hond een paar weken wilde opvoeden, omdat ik altijd honden heb gehad. Dat was de omslag naar een betere verstandhouding. Bij de volgende verjaardag kreeg ik een bijzondere verjaardagskaart van hem. Ik had een tatoeage
laten plaatsen tijdens de relatie met die andere man en had daar heel veel spijt van. Leon zei dat hij het zou betalen om dat te laten weghalen.”
OPNIEUW ZIEK
Jeannette blijft lange tijd gezond, maar in 2021 wordt ze opnieuw ziek. “Het was hetzelfde gevoel als vroeger. Het idee dat ik niks meer kon. Als ik een geel blaadje aan een plant zag, had ik nog niet de kracht om het weg te halen.” John zegt: “Ze noemden het catatonie. Eerst ging alles lichamelijk steeds lastiger, toen ook geestelijk. Ze stond boven aan de trap en kon niet meer naar beneden. Ze zei: ‘Dit is nu mijn leven; meer is er niet.’ Ik heb haar samen met Bianca beneden gekregen. Ze is met een ambulance opgehaald.”
KOOI
Jeannette gaat naar een kliniek waar ze eigenlijk niet wil zijn. John: “God gaf haar de indruk dat ze beter naar De Hoop kon gaan voor haar herstel. De kliniek waar ze op dat moment zat wilde daar eerst niet aan meewerken; ze hebben niets met het geloof. Maar uiteindelijk zijn ze toch overstag gegaan. Begin 2022 kon ze bij De Hoop terecht.”
Jeannette: “De Hoop was als een warm bad. Ik heb na afloop nog een brief naar de begeleiding gestuurd om hen te bedanken. Er was ruimte voor gebed en ik had een goede mentor. Ik kon bijna niets meer en had geen woorden. Het
“De eerste keer dat we trouwden was ik achttien, de tweede keer vijftig. Dit nieuwe huwelijk was echt een nieuw begin.”
was alsof ik opgesloten zat in een kooi. Ik zag en hoorde alles, maar kon niets. Ik ben zes weken bij De Hoop geweest. Toen ging ik weer naar huis. Ze hadden vertrouwen dat ik daar verder zou genezen. Dat gebeurde de dag erna al. Ik kreeg een lied in mijn gedachten: ‘Er zijn geen grenzen aan Jezus’ macht’ en
“Soms is het lastig, dan vallen we in onze oude patronen.”
- John
het was alsof ik een zware jas uitdeed. Ik kon alles weer.” John zegt: “Het was niet de gemakkelijkste tijd. Maar ik had rust: ik wist dat het goed kwam. Ik ben niet de Geneesheer, maar ik wist het.”
GOD
Op de vraag hoe ze God in hun leven ervaren, zegt Jeannette: “Hij staat bovenaan. Jeremia 29:11 is echt mijn lijfspreuk, al twijfelde ik wel toen ik weer ziek werd. De vraag waarom dat gebeurde, is moeilijk. Daar krijg je geen
antwoord op. Het lijkt nu een woestijnperiode, waarin we dichter naar elkaar toegroeiden. God heeft ons gekneed tot personen die Hij kan gebruiken.”
John vult aan: “We groeien nog steeds. Het praten dat we aan het eind van ons eerste huwelijk niet meer deden, doen we nu wel. Soms is het lastig, dan vallen we in onze oude patronen. Mijn vader en moeder praatten ook niet. Ze zijn zo opgevoed en wisten niet beter. Wie ben ik om daar iets van te zeggen?” Jeannette zegt: “Ik heb weinig goeds meegekregen thuis, maar ik ben dankbaar dat ik het geloof wel heb meegekregen. Ik vind het spannend om dit interview te doen, maar ik doe het om alle eer aan God te geven. Wat wij het allerbelangrijkste vinden in het leven is God gehoorzamen, ook als het moeilijk is. We zijn Hem echt dankbaar!”
KERSTACTIE INLOOPHUIS
Bid dat bezoekers van het Inloophuis door de kerstmaaltijden en -pakketten Gods liefde en warmte mogen ervaren tijdens de kerstdagen.
IMPACT
Bid voor de mensen die hun verhaal delen in dit magazine, waaronder Eddy, Jeannette en John. Bid dat ze bescherming mogen ervaren en dat hun getuigenis een krachtige impact mag hebben.
VRIJWILLIGERS
Dank je mee voor alle vrijwilligers die zich inzetten?
DAKLOOS
Het is koud en donker, een extra uitdagende tijd voor mensen die dakloos zijn. Bid je mee voor hen die op straat leven?
HOOP
Bid voor cliënten die het leven niet meer zien zitten, dat ze kracht, hoop en steun mogen vinden in deze strijd.
GIFTEN
Dank en bid voor de giften die de niet-vergoede zorg mogelijk maken.
EENZAAMHEID
Deze tijd van het jaar kan voor cliënten extra eenzaam voelen. Bid voor steun, mensen om hen heen en échte verbinding.
Wil je vaker bidden voor onze cliënten en het werk van De Hoop? Schrijf je in voor onze maandelijkse gebedsbrief: vriendenvandehoop.nl/gebedsbrief
Kerst is vaak hét christelijke feest dat we samen met familie vieren. Maar… wat als je geen familie hebt? Of als je niet meer omgaat met je familie, om welke reden dan ook? Wat als er geen plek voor je is bij hen of bij vrienden? Niet tijdens de kerst, en op andere dagen ook niet? Dan is het geweldig dat er met kerst bij de inloophuizen van De Hoop een kerstmaaltijd wordt georganiseerd.
De Hoop heeft twee inloophuizen, in Vlissingen en Dordrecht. Daar worden vanaf september al volop plannen gemaakt voor kerst. Henriëtte Swartjes, de coördinator in Vlissingen, vertelt: “We gaan tweede kerstdag weer een kerstmaaltijd voor de gasten organiseren, waarbij we uitgebreid dineren, een kerstverhaal vertellen, een kerstquiz doen en gezelligheid creëren. Sommige gasten doen echt hun best om mooi aangekleed te komen. We willen ze ook iets meegeven: meestal een tasje met een mini-kerstboekje, iets lekkers, een kaart, en iets leuks of moois als een Bijbels dagboekje. Maar dat hangt wel af van het budget…’
KERSTMAALTIJD EN -PAKKET
Ook in Dordrecht zijn ze druk aan de slag met de voorbereidingen. Coördinator
Carl van den Berg: “We willen de bezoekers een feestelijke kerstmaaltijd
aanbieden en ongeveer 150 gasten een kerstpakket meegeven. We kunnen daarvoor nog meer geld gebruiken dan dat er tot nu binnen is gekomen.”
ENIGE FEESTELIJKE MOMENT
Voor veel mensen is kerst een tijd van feestelijke overvloed: gezellige maaltijden, kerstpakketten, mooie kerkdiensten… Voor de bezoekers van de inloophuizen is dat anders. De kerstmaaltijd
“We willen de bezoekers een feestelijke kerstmaaltijd aanbieden.”
die ze er krijgen is misschien het enige feestelijke moment van december. Dan maakt het indruk als ze weten dat andere mensen dat mogelijk hebben gemaakt en komt het goede nieuws van kerst misschien des te meer binnen..
DONEER €30,- EN GEEF EEN KERSTPAKKET OF -MAALTIJD AAN EEN BEZOEKER VAN HET INLOOPHUIS
Maak jij mogelijk dat mensen die eenzaam zijn of geen huis hebben, een prachtige kerst hebben? Zorg jij voor hun kerstpakket? Zowel voor een maaltijd als voor een kerstpakket is €30 per persoon nodig. Heel hartelijk dank voor het verschil dat jij deze kerst maakt in mensenlevens!
Doneer hier of ga naar inactievoordehoop.nl/ kerst-inloophuis
Marina Riemens
Maatschappelijk werker
Polikliniek Rotterdam
Laura Bikker
Coördinator
Samenredzaamheid
Thuiskomen in een leeg huis na een lange dag. Opzien tegen de feestdagen, omdat je gezelligheid mist. Scrollen op social media, waarbij je het gevoel bekruipt dat iedereen een leuker leven heeft dan jij. Steeds meer mensen voelen zich eenzaam. Toch komen we er liever niet voor uit. Wat kun je doen als je je eenzaam voelt en hoe kun je anderen helpen? Marina en Laura vertellen erover.
WAT IS EENZAAMHEID?
“Eenzaamheid wordt vaak geassocieerd met alleen zijn”, vertelt Laura. “Maar ook als je wél mensen om je heen hebt kun je je eenzaam voelen. Eenzaamheid gaat niet alleen om het ontbreken van een netwerk, maar juist ook om het missen van échte verbinding. Ook door grote levensgebeurtenissen zoals pensionering, verlies van een dierbare of baan kan eenzaamheid optreden. Dit zorgt voor gevoelens van leegte en verdriet.”
KWETSBAARHEID
Marina komt ook veel eenzaamheid tegen in haar werk. “Mensen vinden het lastig om toe te geven dat ze eenzaam zijn. Op de vraag: ‘Hoe gaat het?’, is het antwoord al snel: ‘Goed hoor!’. We laten niet snel meer onze kwetsbare kant zien, we houden veel voor onszelf. Maar juist door meer ruimte voor kwetsbaarheid, ontstaat er verbinding. De oplossing ligt dus in een stukje zelfonthulling. Het besef dat je er niet alleen voor staat, kan een wereld van verschil maken.”
STAPPEN ZETTEN
“Je gezien en gehoord voelen is een basisbehoefte”, zegt Laura. “Bij eenzaamheid komen snel gedachten op als ‘doe ik er wel toe?’.” Marina vult aan: “Of je succesvol bent bepaalt de buitenwereld, maar of jij tevreden bent over je leven bepaal jij.” Laura knikt: “Sommige mensen kunnen goed alleen zijn, als je
daarin tevreden bent is dat helemaal oké. Als je meer behoefte hebt aan contact, kun je daar zelf in uitstappen. Je hoeft niet per se te wachten totdat iemand de eerste stap zet.”
GOD BETREKKEN
In Genesis zien we al dat het niet Gods bedoeling is dat de mens alleen is. Marina haalt Psalm 23 aan: ‘Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want U bent bij mij’. “Als je God betrekt in je eenzaamheid, heb je sowieso iemand in jouw team. Het besef
“Het besef dat Jezus ook door diepe dalen ging en eenzaamheid kende is troostend.”
dat Jezus ook door diepe dalen ging en eenzaamheid kende is troostend.”
Laura verwijst naar het verhaal van de vier vrienden die hun verlamde vriend bij Jezus brengen. “Ik denk dat het zo bedoeld is. Soms kun je het niet alleen, omdat je veel meemaakt. Vraag mensen om je heen om voor je te bidden. Want daarvoor zijn we aan elkaar gegeven, om elkaar te dragen in het leven.”
TIPS ALS JE JE EENZAAM VOELT
Zoek verbinding, wees open. Neem contact op met familie of vrienden. Deel hoe het écht met je gaat. Dit kan lastig voelen, maar het versterkt de band en biedt steun.
Blijf actief. Sluit je aan bij een sportvereniging, cursus of vrijwilligerswerk, of bezoek een kerk om nieuwe mensen te ontmoeten.
Stel kleine, haalbare doelen, zoals een bericht sturen naar iemand die je lang niet hebt gesproken of plan wekelijks een sociale activiteit. Zo breid je je kring geleidelijk uit zonder dat het overweldigend is.
Deel je gevoelens met iemand die je vertrouwt, of zoek lotgenoten die ook op zoek zijn naar verbinding.
Zoek initiatieven via eentegeneenzaamheid.nl, bel met de luisterlijn of Chat met Chris (voor jongeren). Of sluit je aan bij een (online) community, zoals Sis you GOD this, waar christelijke (jonge) vrouwen elkaar ontmoeten.
Overweeg professionele hulp als dat nodig is.
Wees aardig voor jezelf. Realiseer je dat eenzaamheid normaal is en je hierin zeker niet de enige bent.
TIPS OM ER TE ZIJN VOOR DE ANDER
Neem contact op. Stuur een bericht, bel of bezoek iemand die zich eenzaam voelt. Een klein gebaar kan veel betekenen. Wees ook consistent in het contact.
Sluit je als kerk, organisatie of individu aan bij initiatieven, zoals de Week tegen Eenzaamheid of Burendag. Op deze sites vind je ook gratis materiaal om tot steun te zijn voor anderen.
Wees kwetsbaar. Het delen van je eigen ervaring met eenzaamheid kan de ander helpen te ervaren dat hij niet alleen is.
Toon oprechte interesse in hoe iemand zich voelt, luister zonder oordeel en vraag hoe je de ander kunt steunen. 1 1 2 2 3 4 3 4 5 6 7
PSYCHOLOOG BIJ POLIKLINIEK ROTTERDAM
WILLIANNE VAN SCHAIK
“Ik bid voor alle mensen die ik vandaag zal ontmoeten.”
7:30
Alweer mijn sleutel kwijt. Na tien minuten zoeken vind ik ‘m in het speelgoedkeukentje van mijn dochter. Ik zwaai mijn man en kinderen uit en spring op de fiets. Op naar een nieuwe werkdag! Als ik de skyline van Rotterdam zie opdoemen bid ik voor deze prachtige stad en alle mensen die ik vandaag zal ontmoeten.
8:30
Ik parkeer mijn fiets bij Goud van Noord, de huiskamer van Rotterdam Noord. Als ik binnenloop ruik ik de kippensoep al. Ik maak een babbeltje met Linchy die vandaag de gastvrouw is.
8:45
Mijn cliënte komt binnen. Ze is hoogzwanger van haar vierde kind, heeft weinig netwerk en vindt het moeilijk anderen te vertrouwen. We maken een plannetje voor de komende weken om te zorgen dat ze niet alles alleen hoeft te doen rondom de bevalling.
9:30
Mijn volgende cliënte appt dat ze een ziek kind thuis heeft en daardoor niet kan komen. We besluiten te beeldbellen.
10:30
Ik merk dat ik me zorgen maak over de zwangere moeder. Ik loop naar boven waar teamleden van Goud van Noord aan het werk zijn. Daar bespreek ik de situatie met Sheralda, een gezinswerker. Zij heeft ideeën voor projecten waar deze moeder samen met haar kinderen aan mee kan doen. Zo is er een lego-project gericht op ouder en kind, en zijn er wekelijks maaltijden voor gezinnen. We spreken af dat Sheralda deze mevrouw gaat bellen om haar hiervoor uit te nodigen.
11:15
Tijd om naar kantoor te gaan! Ik fiets langs de Kralingse Plas naar de poli in Rotterdam Alexander. Ik werk de gesprekken van die ochtend uit.
12:30
Gezellig lunchen met collega’s. Het tosti-ijzer snort.
13:00
Multidisciplinair overleg. We bespreken als team dingen waar we tegenaan lopen in behandelingen.
14:00
Een gesprek met een cliënte en haar man. Ze zijn op zoek naar meer verbinding. We denken samen na over hoe haar klachten hier een rol in spelen en wat daarbij kan helpen.
15:00
Komende weken ga ik met een collega een emotieregulatietraining geven. Ik bekijk de aanmeldingen en bel mensen om een kennismakingsgesprek te plannen.
16:00
Er staat een halfjaarlijks evaluatiegesprek gepland. Ik spreek een cliënt samen met de regiebehandelaar. Wat gaat er goed in de behandeling en wat is er nog nodig? We denken dat het helpt om vaker afspraken te maken zodat er meer vaart in de behandeling komt.
17:15
Ik klap mijn laptop dicht en zwaai naar mijn collega’s. Onderweg naar huis denk ik na over mijn dag. Heb ik de goede dingen gevraagd en gezegd, helpt het mensen nou echt? Ik probeer te genieten van de kleine successen en geef de dag terug aan God. Tot morgen!
Ook werken bij De Hoop? Ga naar dehoop.org/vacatures
“Dagelijkse metaalrecycling, nu ‘cyclen’ voor een prachtig doel”
ZAKENVRIENDEN FRANK EN ARIE KEES – JANSEN RECYCLING GROUP B.V.
“De teamspirit staat op één”, vertelt Frank van Delft van Jansen Recycling Group. Jansen is Zakenvriend én sponsor van Cycle for Hope. Afgelopen zomer legden dertien sportieve collega’s Rondje Nederland af in het team ‘Jansen (Re)Cycling’.
Jansen Recycling Group is sinds 1930 specialist in het recyclen van ferro- en non-ferrometalen. Eigenaar Arie Kees Jansen vertelt: “Wij verwerken metalen van onder andere handelaren en sloopbedrijven, op onze werven in Dordrecht en Vlaardingen. We beschikken over een groot bestand aan industriële klanten. Zo geven we samen met 120 medewerkers metaalafval een tweede leven.”
Het bedrijf draagt De Hoop al vele jaren een warm hart toe. “Wij zijn als christenen geroepen om om te zien naar mensen die in nood zijn. Dit gebeurt vaak regionaler dan je denkt”, vertelt Arie Kees.
“Meedoen aan Cycle for Hope brengt de noodzaak op een bijzondere manier dichterbij”, vult Frank aan. “Voorafgaand ga je met je team actief op zoek naar sponsors.” Het team heeft samen ruim €73.000,- opgehaald en kijkt positief terug op Rondje Nederland. Frank: “Het was een uitdaging, maar de combinatie van teamspirit, fysieke uitdaging en het mooie doel hielpen ons vooruit!
De Hoop geeft mensen op het dieptepunt van hun leven weer perspectief en hoop. Het is mooi om daar een bijdrage aan te leveren.”
Interesse in een presentatie bij jouw bedrijf? Neem vrijblijvend contact op via: info@vriendenvandehoop.nl.
Linda* (17) belandde tijdens de coronatijd in een diepe depressie, waarvoor ze deeltijdbehandeling volgde bij de Kinder- en Jeugdpsychiatrie van De Hoop. “Ik had eerst individuele gesprekken met een psycholoog, maar het ging niet beter. Toen hebben we samen besloten dat ik beter naar De Hoop kon gaan. Ik vond het heel spannend. Ik kon mijn emoties niet delen met anderen, laat staan met een groep. Maar de sfeer was heel goed; er was veel begrip onderling. Ik leerde veel over mezelf. Ik zeg niet dat ik nu helemaal van de depressie af ben. Je neemt er wat van mee in je leven.”
“Ik ben altijd creatief geweest”, vertelt Linda. “Het schilderen heb ik bij de Deeltijd weer opgepakt. Aan
het einde wilde ik iets voor de medewerkers maken, omdat ze altijd geïnteresseerd waren in wat ik deed. Op het schilderij staan allemaal woorden die horen bij De Hoop. Mijn naam staat er niet op, maar op de achterkant staat een lief berichtje zodat ze weten van wie het is. Ik heb zestien weken bij de Deeltijd gezeten. Nu ben ik klaar bij De Hoop. Het was een grote stap om helemaal te stoppen, maar ik kan het weer alleen. Voor mij was het tijdens mijn depressie te donker om God te ervaren in mijn leven, maar nu zie ik Hem weer.”
*Linda, voormalig cliënte bij de deeltijdbehandeling van de afdeling Kinder- en Jeugdpsychiatrie. Linda is niet haar echte naam.