IN DEZE EDITIE
Ren voor een ander, Run for Hope!
Conferenties bij De Hoop
Hoe ga ik om met suïcidale gedachten?
“Mijn angst en verdriet kwamen keihard naar boven”
“Bij bokstherapie mag ik gewoon even rammen. Dat lucht enorm op.” Klazina | Pagina 22
Axel Pothof Directeur Vrienden van De Hoop
‘Een nieuw gebod geef Ik u, namelijk dat u elkaar liefhebt; zoals Ik u liefgehad heb, moet u ook elkaar liefhebben’ (HSV). Met dit citaat van onze Heere Jezus Christus opende onlangs de voorzitter van de Raad van Bestuur van De Hoop, Irene Blom, een bestuursvergadering bij Vrienden van De Hoop.
Irene Blom* beval in dit verband het flinterdunne boekje ‘Bevrijd van jezelf’ van Tim Keller aan. Keller betoogt dat Bijbelse nederigheid betekent, dat we niet over een ander moeten oordelen en ook niet over onszelf. Dat onze identiteit niet wordt bepaald door het oordeel over anderen of over onszelf. En vooral ook niet door het oordeel van anderen over onszelf.
Als onze identiteit is gegrond in Christus, kunnen we ook Zijn nederige liefde aan anderen tonen. Dat is wat we bij De Hoop elke dag proberen te doen. Liefde is niet voor niets één van de kernwaarden van De Hoop. Het is de liefde van Christus die ons ‘dringt’.
Het is die liefde die oud-cliënt Albert in het interview op pagina 8-12 doet opmerken: “Daarom is het zo goed dat De Hoop er is. Daar geven ze mensen een dertigste of zeventigste kans vanuit hun geloof.”
Het is die liefde die collega Corina, begeleider in een Huis van Hoop, in het artikel op pagina 18-19 inspireert: “Dat je er kan zijn voor de ander. (…) Je hebt God nodig én de mensen om je heen, die je kunt vertrouwen en waarbij je je veilig voelt.”
Het is die liefde waarmee we onze cliënten mogen bemoedigen in Christus bevrijd te zijn van (oordelen over) onszelf. Zo zegt collega Hans, sociaal psychiatrisch verpleegkundige, op pagina 22-25 tegen oud-cliënte Klazina: “Gewoon in jouw zijn ben je al een zegen voor de mensen om je heen.”
De Engelse titel van het boekje van Tim Keller is: The Freedom of SelfForgetfullness. Of, om het met de woorden van christen-schrijver C.S. Lewis te zeggen: ware nederigheid is niet minder van jezelf denken, maar minder aan jezelf denken.
Bevrijdend!
* Lees ook de column van Irene Blom op pagina 13
COLUMNS
willen toegankelijk zijn als een goede buur”
Tijdens de conferentie voelen bezoekers zich begrepen”
DE DAG VAN Monica Eggens, HopeAlive-coördinator
ZAKENVRIEND Hans van den Heuvel, Hillfresh
ITEM VAN BETEKENIS Zegelring
“God is er echt. Meer dan dat, Hij is betrokken.”
De HOOP Magazine
is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop. Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBFkeurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38. Telefoon: 078 611 1355
E-mail: info@vriendenvandehoop.nl
Redactie
Evelyn van der Ark, Elize den Bleker, Mariëlle Blom (eindredactie), Kristle Braafheid, Eline de Bruin, Hilleen Droogendijk, Evelien Fokkema (eindredactie), Els van Weijen, Fennegien Wietses, Mariska van der Zwaal (beeldredactie).
Fotografie
Ineke Linssen, Hanneke Span en Rob Sportfotografie
Drukwerk
De Hoop Drukkerij, Dordrecht
Concept, ontwerp & realisatie
BladenMakers, Nijkerk
Aansprakelijkheid
Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.
Aanmelden magazine
Scan de QR-code of ga naar: vriendenvandehoop.nl/blijfopdehoogte
Wandel mee in Amerongen met Vrouwen van
Op 31 augustus gaan we wandelen in Amerongen! Vrouwen van Hoop organiseert daar een mooie wandeling van 11 kilometer.
Een unieke combinatie tussen genieten, bemoediging en ontmoeting. In dat weekend worden er vanaf dezelfde locatie ook de MTB-Challenge en toertochten van Cycle for Hope verreden. Amerongen heeft prachtige bossen en er is zelfs de Amerongse berg. Wie had dat verwacht in ons platte landje…
Koffie en thee staan voor je klaar vanaf 09:30 uur. Daarna luisteren we naar het verhaal van een vrouw die hulp heeft gekregen bij De Hoop. Als je terugkomt staat er een lekkere lunch voor je klaar. We hopen je te ontmoeten op 31 augustus! De kosten voor deze wandeling bedragen € 15. Vrouwen van Hoop kunnen meedoen voor slechts € 5.
vrouwenvanhoop.nl/activiteiten
Hulp gevraagd voor statiegeldactie
Wordt er bij jouw supermarkt al statiegeld gespaard voor De Hoop?
Bij verschillende supermarkten in het land kun je ons tegenkomen onder de ‘doneerknop’ van de flessenautomaat. Hoe mooi zou het zijn als er bij nog meer supermarken statiegeld gespaard zou worden voor De Hoop?!
Het gedoneerde statiegeld komt ten goede aan projecten die niet of deels worden vergoed door de overheid. Zo kunnen we nog meer cliënten helpen op weg naar een nieuw leven. Jij kunt helpen door jouw lokale supermarkt te vragen naar de mogelijkheden van zo’n spaaractie. Collega Jeroen van Heusden kan je vertellen hoe dit precies werkt en welke supermarkten bijdragen. Ook als jouw supermarkt al meedoet, kun je ons helpen. We hebben namelijk ook hulp nodig bij het afronden van een actieperiode.
Wil je helpen of meer info?
Stuur een mail naar Jeroen: j.vanheusden@vriendenvandehoop.nl
Pilot met slaaprobot bij
De Hoop start een pilot met een slaaprobot die jongeren moet helpen beter te slapen.
Tim Rietveld, manager Kinder- en jeugdpsychiatrie Dordrecht: “We gaan de slaaprobot uitproberen in de kliniek. We hopen dat het invloed heeft op een gunstige slaap bij jongeren. Veel jongeren in de kliniek slapen onrustig, hebben nachtmerries, zijn angstig, ervaren stress of komen moeilijk in slaap.”
De slaaprobot heeft allerlei functies, waaronder rustgevende muziek en ademhalingsoefeningen. “We hopen dat jongeren beter gaan slapen en leren zichzelf te reguleren in de nacht. Uiteindelijk hoop je natuurlijk dat ze een slaaprobot niet meer nodig hebben.”
TWEEDUIZEND-VIER-EN-TWINTIG
30/8
30/31 augustus
MTB- en toertochten
Zet jij je in voor cliënten van De Hoop door keihard te trappen en geld in te zamelen? Met de MTBen toertochten op de Utrechtse Heuvelrug fietsen we om mensen na hun verslaving te helpen op het rechte pad te blijven. Daar wil je je toch voor inzetten? Schrijf je in via: cycleforhope.nl
Wat kun je betekenen voor naasten die psychisch lijden (en wat niet)? Welke plaats heeft (kerkelijk) pastoraat in samenwerking met psychische hulpverlening in het helpen van mensen in psychische nood?
Op donderdag 25 juli (14:00-15:00 uur) verzorgen psychiater Jeroen Kruit en verpleegkundig specialist Carla Aantjes een seminar bij New Wine. Tijdens het interactieve seminar bespreken zij hoe pastoraat en hulpverlening samen met jou kunnen optrekken bij (bijvoorbeeld) een persoon met een depressie. Laat je aan het denken zetten en neem concrete tips en handreikingen mee naar huis.
20 - 26 juli 2024
Liempde, Landgoed Velder
31/8
31 augustus
Wandeling Vrouwen van Hoop Wandel mee door de prachtige bossen van Amerongen! Deze Vrouwen van Hoop-wandeling van 11 kilometer sluiten we af met een lekkere lunch. Er is plek voor 50 wandelaars, dus wees er snel bij! vrouwenvanhoop.nl/activiteiten
19/9
19 september
Cursus Pastoraat Goes
In het najaar wordt de cursus Pastoraat bij Psychische problemen gehouden in Goes. Ontvang onderwijs en praktische tips over allerlei thema’s waar je in het pastoraat vaak mee te maken krijgt. De avonden staan gepland op vijf donderdagavonden: 19 sept, 3 okt, 17 okt, 31 okt, en 14 nov. vriendenvandehoop.nl/ verdiepingscursus
21/9
21 september
Run for Hope
Doe mee met de meest hoopgevende run van Nederland! Met jouw deelname zamel je geld in voor mensen bij De Hoop. Met elkaar gaan we voor een bedrag van 30.000 euro waarmee we heel veel cliënten op weg helpen naar een nieuw leven. Je kunt kiezen uit een afstand van 5, 10 of een halve marathon - 21,1 km. Meld je aan: runforhope.nl
“Ik heb mijn tweelingzus altijd gemist, maar heel lang besefte ik dat niet”
“TIJDENS MIJN STUDIE DRONKEN WE ALLEMAAL STEVIG, DAT WAS NORMAAL. MAAR ALS DE REST NAAR BED GING, DRONK IK DOOR. VAN DE DRANK KALMEERDE IK.”
Albert (48) worstelt jarenlang met een paniekstoornis en verslavingen, maar hij begint zijn verhaal met een conferentie die hij recent bezocht: “Tijdens de lunch zat ik alleen op een bank in een hoek terwijl iedereen samen aan tafel zat te eten. Ik had de indruk dat God zei: ‘Zo heb jij altijd geleefd. Als een wees: eenzaam, buiten de groep. Maar je hoort erbij.’ Na de lunch werd verteld dat kinderen die bij de geboorte een trauma meemaken, bijvoorbeeld als de helft van een tweeling overlijdt of als een kind lang in de couveuse ligt, er later een veel grotere kans op verslaving is. Ik dacht: ik hoor in vijf minuten mijn leven.”
De tweelingzus van Albert overleed een week voor de geboorte in de baarmoeder. Albert vertelt: “Na mijn geboorte heb ik twee maanden in de couveuse gelegen. Mijn ouders hebben me in die tijd nauwelijks gezien en me nooit kunnen aanraken. Zo deden ze dat toen, maar nu weten we dat dat funest is voor de band tussen moeder en kind. Een baby heeft liefde nodig. Als hij die door omstandigheden niet krijgt, gaat hij uiteindelijk zelf liefde zoeken. Bijvoorbeeld in verslaving. Op mijn elfde zag ik voor het eerst naaktplaatjes. Het was alsof er confetti ontplofte in mijn hoofd. Op mijn dertiende ging ik roken. Weer confetti. Twee jaar daarna kwam de alcohol. Opnieuw confetti. Tussendoor had ik ook computergames ontdekt. Ik was zó verslavingsgevoelig. Alles wat in een Fries dorp voorhanden was, gebruikte ik. Ik ben blij dat er geen drugs waren, anders was ik er nu denk ik niet meer geweest. Het verlangen naar liefde zorgde er ook voor dat ik in een destructieve
relatie terechtkwam. Toen ik net bij De Hoop was opgenomen, bezocht ik ook bij een conferentie, met de psychologe Catherine Fabiano. Zij legde uit waarom het tussen mijn ex en mij niet goed was gegaan. Mijn ex verloor haar moeder toen ze negen was en had zich daardoor helemaal afgesloten van haar gevoel. Ik was door het gemis van mijn tweelingzus juist altijd op zoek naar verbinding. Catherine vertelde dat als dergelijke mensen een relatie krijgen, ze elkaar kapotmaken. Ik was al tien jaar aan het rouwen om ons mislukte huwelijk en nu wist ik opeens waarom het niet goed kón gaan. Dat was zo’n opluchting.”
“Na twee biertjes dacht ik: zo zou ik me altijd moeten voelen. Dan was de angst weg.”
Naast verslavingen heeft Albert vanaf zijn negentiende paniekaanvallen. “Ik had daardoor allerlei lichamelijke klachten. Deze klachten en de angst, dempte ik met alcohol. Mijn voetbalteam promoveerde in 2000. Toen ben ik zo dronken geworden dat ik uiteindelijk in het ziekenhuis belandde. Dat was het eerste teken dat mijn alcoholgebruik buitensporig was. Tijdens mijn studie dronken we allemaal stevig, maar dat was normaal. Bij een Champions League-wedstrijd op tv ging er vaak een krat bier door, maar als de rest naar bed ging, dronk ik door. Van de drank kalmeerde ik. Na twee biertjes dacht ik: zo zou ik me altijd moeten voelen. Dan was de angst weg. Met meer drank werd ik euforisch, tot ik kotsmisselijk was.” In 2002 verlaat Alberts vrouw hem. “Ik was dodelijk eenzaam. Als ik geen verplichtingen had, ging ik ’s middags al drinken, gamen en roken. Ik draaide altijd late diensten, van half 12 ’s ochtends tot 10 uur ‘s avonds. Dan kon ik een beetje mijn roes
“Ik kwam terecht op de afdeling Dubbel Diagnose. Het voelde vreselijk, maar ik wist dat ik hier moest zijn.”
uitslapen en sleepte ik mezelf naar het werk. Daar ‘ontkaterde’ ik. Werkgevers waren blij met mij, maar vaak werd ik na een jaar ontslagen, vanwege ziekteverzuim. Bij mijn laatste baan hield ik het drie jaar uit voordat ik alsnog werd ontslagen. Ze wisten van mijn problematiek en er waren afspraken over, die ik niet nakwam.”
Albert meldt zich in zijn omgeving aan voor hulp bij zijn paniekaanvallen. “Meteen bij de intake belde ik al af. De avond ervoor wilde ik twee biertjes drinken, maar dat waren er veel meer geworden. De receptioniste verbond mij door naar Willem, een therapeut die eerder bij De Hoop had gewerkt. Hij vroeg waar ik woonde en zei: ‘Ik kom eraan’. Ik dacht: nee, nee, nee! Ik keek om me heen: kopjes met schimmel, volle asbakken, afwas. Toen ik de gordijnen opendeed zag het er nog erger uit. Ik heb gepoetst als een gek, alle ramen opengezet, snel gedoucht en me aangekleed. Ik was net klaar toen Willem voor de deur stond. Ik dacht dat hij niets zou merken. Maar toen ik goedemorgen zei, rook en zag hij meteen wat er aan de hand was. Hij vroeg of ik wilde bijhouden hoeveel ik dronk. Dat deed ik, maar ik vulde de helft in van wat ik echt had gedronken. Tijdens de volgende afspraak zei Willem: ‘Oké, drie biertjes is zes biertjes, vier is acht. Toch?’ Ik dacht: verrek, die vent is goed! Hij zei dat ik een alcoholprobleem had en daar eerst aan moest werken, omdat anders therapie voor de angststoornis geen zin had.”
BOOS
Albert wordt doorverwezen naar Terwille: verslavingszorg in Noord-Nederland. “Ik had de intake met Francien. Dat was een bijzonder iemand. Ze was jong, kundig en professioneel, ik voelde bij haar enorm veel liefde en zorg voor haar cliënten. Ze belde mij bijvoorbeeld een keer tijdens een zwaar weekend om te vragen hoe het ging. Terwille was het begin van de oplossing, maar het was niet genoeg. Dus werd ik doorverwezen naar De Hoop. Daar kwam ik terecht op de afdeling Dubbel Diagnose. Het voelde vreselijk, maar ik wist dat ik hier moest zijn. Ik was afgesloten van al mijn verslavingen, en de eerste week had ik ook geen telefoon. Na het ontbijt kwam er een man met een gitaar en zongen we liedjes over God. Vreselijk vond ik dat. Ik was gelovig opgevoed, maar ik dacht dat God boos op me was. Ik was bang voor Hem. Er waren bij De Hoop ook veel regeltjes. Daar was ik al helemaal allergisch voor. Ik had nu paniekaanvallen zonder dat ik ze kon dempen. Mijn angst en
verdriet kwamen keihard naar boven: over mijn tweelingzus, over mijn mislukte huwelijk.”
GOD OPNIEUW ONTMOET
Albert probeert afleiding te zoeken. “Voetbal was mijn passie. In mijn eerste opnameweek was de WK-finale Nederland-Spanje. Ik dacht: dat heb ik slecht getimed. Maar het was goed: ik ging nuchter naar bed en de volgende ochtend had ik alleen een kater van het verlies van de finale. Zelf speelde ik geregeld met een team van cliënten tegen een team van begeleiders en we wonnen steeds. Mijn begeleider Menno was aanvaller en ik verdediger, dus we stonden op een sportieve manier tegenover elkaar. Ik was hem vaak de baas, maar hij scoorde altijd wel een keer. We dolden daarover tijdens onze gesprekken. Dagelijks ging ik langs alle afdelingen op Dorp De Hoop op zoek naar mensen om ’s avonds mee te voetballen. Ik kon er mijn rotgevoelens in kwijt en het bracht me in contact met andere cliënten.” Naast voetbal heeft Albert veel baat bij de werkervaring die hij opdoet bij De Hoop. “Ik was opgeleid als programmeur, maar dat paste niet bij me. Ik wilde schrijven. Dus ik ging naar de media-afdeling van De Hoop. Dat was achteraf gezien levensveranderend. Ik heb later schrijfopleidingen gedaan en ben nu met een boek bezig, over het verstaan van Gods stem. Verder gaf ik voorlichting op scholen. Mensen denken dat verslaafden rare mensen zijn, maar ik vertelde de schoolkinderen dat het vaak juist gevoelige en verwonde personen zijn. God ziet dat en wil ze helen. Daarom is het zo goed dat De Hoop er is. Daar geven ze mensen een dertigste of zeventigste kans vanuit hun geloof. Zelf heb ik bij De Hoop God opnieuw ontmoet. Ik wilde niet mee naar de kerk, maar uiteindelijk ging ik toch. Eerst werd ik vooral door de muziek geraakt. Alsof die speciaal voor mij was. Er was in die kerk een themadag over angst. De spreker vertelde precies wat er speelde in mijn leven. Er is toen ook gebeden dat de angst zou weggaan, maar dat is pas jaren later gebeurd, bij mijn doop.”
Albert verlaat De Hoop na negen maanden. “Er werd me aangeraden om begeleid te gaan wonen. En een neef en nicht boden mij aan om bij hen te gaan wonen. Maar ik dacht dat ik het wel weer alleen kon. Ik ging naar huis en ging weer aan het werk. Na twee maanden had ik een heel slechte week op mijn werk. Die vrijdagavond kocht ik een krat bier en sigaretten. Ik viel terug en werd weer opgenomen, bij een locatie van Terwille. Toen ik daar klaar was, vroeg mijn neef: ‘Kom je nu bij ons wonen?’
“Mijn levenshuis was een krot. Nadat de verslaving eruit was, kon God het gaan renoveren.”
“Geloven is voor mij niet meer een concept, maar dag aan dag optrekken met een Vader die heel veel van me houdt.”
Ik had geen huis én geen keus meer. Ik ben later nog één keer teruggevallen, maar sindsdien heb ik niet meer gedronken. Mijn levenshuis was een krot. Nadat de verslaving eruit was, kon God het gaan renoveren, kamer voor kamer. Ik ben uiteindelijk in Assen gaan wonen en heb daar een nieuw, gezond netwerk opgebouwd. Mensen herkennen me bijna niet meer terug. Vroeger zat ik altijd met de gordijnen dicht, verstopt voor iedereen. Nu zit ik buiten als de zon schijnt en praat ik met iedereen. Laatst heb ik op zondag in de kerk een toespraak gehouden over Gods stem verstaan en daarna heb ik een cursus over dit onderwerp gegeven. Ik ben net voor de tiende keer gestart met het geven van een Alpha-cursus. Ik heb Gods liefdevolle hart ontdekt. Dat wil ik graag delen met anderen.”
HUWELIJK
Na zijn mislukte huwelijk is Albert twaalf jaar lang alleenstaand. “Ik dacht vaak: waarom komt er nou niet een fijne vrouw voor mij? Ik vond dat ik er klaar voor was, maar ik moest eerst met mezelf leren leven. Uiteindelijk heb ik Annemieke ontmoet en we zijn nu zeven jaar gelukkig getrouwd. We hebben soms moeilijke tijden, maar God leidt ons er steeds doorheen. Zo kon Annemieke niet zwanger worden. Begin 2020 kreeg ik een droom waarin ze zwanger was en het woord handicap om haar heen draaide. Kort daarna bleek ze inderdaad zwanger te zijn. Ze moest alleen naar de eerste echo, omdat het in coronatijd was. Ik zat buiten
in de zon en zag in vijf minuten drie mensen voorbijfietsen met een kindje met het syndroom van Down. Hoe groot is die kans? Ik zei: ‘God, wilt U mij iets vertellen; heeft onze baby Down?’ Dat bleek zo te zijn. Onze dochter Emma Louise is in 2020 geboren en bijna gestorven na de geboorte. Ik raakte daar totaal van in de war. Mijn zwager zei: ‘Ik zie dat je het zwaar hebt. Wel mooi dat je het niet op een zuipen zet.’ Toen dacht ik: o, dat had ook nog gekund. Ik had er totaal niet aan gedacht.”
DOOP
Een jaar later laat Albert zich dopen. “De angst- en paniekstoornis is in het water achtergebleven. Mensen die erbij waren zeiden: ‘Toen je uit het water kwam, keek je anders uit je ogen.’ Ik ben best nog weleens angstig, maar niet meer zoals destijds. Vroeger had ik woedeaanvallen. Die zijn ook weg. Ik ben steeds voller van God. Ik heb ontdekt hoe liefdevol Hij is. Ik was een tijdje geleden bij een conferentie over de Heilige Geest. In de auto bad ik: Heer, ik wil graag voelen vandaag dat U mij ziet. Dat U van me houdt. Ik voel me zo vaak niets waard en ongeschikt. Tijdens een lied zei de zangeres: ‘Misschien voel je je een nietsnut, maar God houdt van je.’ Ze keek me recht aan terwijl ze dat zei. Ik kwam naar voren voor gebed en juist die zangeres kwam naar mij toe. Ze stelde zich voor en begon te bidden. Haar eerste zin was: ‘Ik bid voor het trauma bij je geboorte.’ Ik viel op mijn knieën. God sprak door deze onbekende vrouw tot mij: ‘Ik zie je, Ik ken je, Ik hou van je.’” Vorig jaar is Albert ook aan de slag gegaan met het verlies van zijn tweelingzus. “Ik heb haar altijd gemist, maar heel lang besefte ik dat niet. Ik voelde me altijd eenzaam en verdrietig. Dat was normaal voor mij. Mijn tweelingzus heeft nooit een naam gekregen. Die wilde ik haar graag geven. Op Eeuwigheidszondag vroeg ik in de kerk aan God welke naam ik haar mocht geven. Meteen kwam de naam Debora in me op. Na de dienst liet ik voor me bidden. Iemand van het gebedsteam zei: ‘Ik heb een naam gekregen voor je tweelingzus: Debora.’ Ik wist: God is er echt. Meer dan dat, Hij is betrokken. Geloven is voor mij niet meer een concept, maar dag aan dag optrekken met een Vader die heel veel van me houdt. Mijn tweelingzus mis ik nog steeds. Maar God heeft me laten weten dat Debora bij Hem is en dat ik haar terug zal zien en mag omhelzen. Daarom snap ik nu de mensen die met een gitaar over God zingen. Die mensen die ik zo irritant vond! Zo’n iemand ben ik nu zelf.”
“God heeft me laten weten dat mijn tweelingzus Deborabij Hem is.”
Irene Blom
Voorzitter Raad van Bestuur van De Hoop
Groep
Een tijdje terug was ik jarig. Twee dagen daarna was mijn nichtje jarig – of moet ik zeggen ‘nicht’, want ze werd drieëndertig jaar.
Mijn nichtje vroeg dit jaar of ik met haar mijn verjaardag wilde vieren. En of we dan een feest bij mij thuis konden geven.
Natuurlijk wilde ik dat. Mijn nichtje, Lies (niet haar echte naam), heeft moeilijke jaren. Na de geboorte van haar dochtertje is zij psychotisch geworden. De zorg voor een kind is te ingewikkeld voor haar. Na drie jaar in een psychiatrische kliniek te hebben gezeten, gaat zij binnenkort met ontslag. Ze is ondertussen aan het oefenen met ‘het gewone leven’. Dat ze dus haar verjaardag wilde vieren, was een mooie stap.
Maar ja, een verjaardag organiseren kan ook complex zijn. Hoeveel taart koop ik? Wat voor drinken? Heb ik genoeg stoelen, kan ik ondertussen cadeautjes uitpakken en zoveel meer vragen rijzen er dan. We hebben een reuze gezellig feest gehad samen. Lies heeft van het begin tot eind lopen stralen. Natuurlijk liep ik wat harder dan zij, en vanzelfsprekend heb ik de boodschappenlijst gemaakt. Ik heb ook niet al mijn vrienden uitgenodigd. Het moest een overzichtelijk feestje blijven.
“We willen cliënten leren dat het ook samen mag.”
Haar dochtertje kwam ook. Dit meisje is nu vier en woont in het gezin van de zus van Lies, tussen drie andere jonge kinderen. Alles bij elkaar heb ik enorm genoten! En waarom? Het doet me veel om ‘samenredzaamheid’ te ervaren, waarbij je mensen ziet opbloeien. Dat is immers de bedoeling. Dat is een geschenk dat God ons geeft. We mogen samen (en met Hem) leven en daarbij openbloeien.
Dat proberen we ook bij De Hoop vorm te geven. Cliënten staan voor de opgave van het zelfredzaam zijn, maar we willen ze leren dat het ook samen mag en nodig is. We betrekken en bouwen aan het netwerk, we werken aan het samen optrekken in de wijk. Wie kan er nu ooit alles alleen regelen? Zelfredzaamheid is een groot goed, maar heeft zijn grenzen. We mogen sámen bloeien en dankzij de mensen bij wie we veilig zijn.
VIJF VRAGEN AAN CATHARINA OVER RUN FOR HOPE
“Het doel ligt me na aan het hart”
CATHARINA (44) ZET ZICH GRAAG SPORTIEF IN VOOR DE HOOP EN RENDE EEN AANTAL
KEER MEE MET RUN FOR HOPE. BIJ DIT HARDLOOPEVENT RENNEN DEELNEMERS 5, 10 OF 21,1 KILOMETER OM SPONSORGELD OP TE HALEN VOOR CLIËNTEN BIJ DE HOOP.
1
Vorig jaar rende je 10 kilometer.
Waarom deed je mee?
“Ik deed mee omdat ik met mijn run iets voor een ander kan betekenen. Uit eigen ervaring weet ik dat er veel leed is achter gesloten deuren, soms heel dichtbij. Mijn vader was jarenlang alcoholverslaafd, maar er werd niet over gesproken. Zijn overlijden was een extra stimulans om me sportief in te zetten voor De Hoop. Het gaat me aan het hart als ik hoor hoe cliënten bij De Hoop worstelen om hun leven weer op de rit te krijgen.”
2
Hoe ervaarde je de run?
“Het was heel bijzonder. Ik moest doorzetten, want het was erg warm. Alles was perfect geregeld; er waren diverse waterpunten en bij de finish was er eten en drinken. De
“Met mijn run kan ik iets voor een ander betekenen.”
sfeer is heel open. De route door de Biesbosch was prachtig. Ik zou het iedereen aanraden om mee te doen.”
3
Hoe motiveerde je jezelf om door te zetten?
“Bij ieder sportevenement deelt een oudcliënt zijn of haar verhaal. Het helpt mij om te beseffen: ik heb zere benen, maar ik ga toch door. Dit is niets in vergelijking met wat cliënten meemaken. Tien kilometer rennen is voor mij hard werken. Soms heb ik het moeilijk, maar wat is nu écht moeilijk? Voorafgaand
aan de run kreeg ik een sticker met een naam van een cliënt waarvoor ik rende. Dat maakte het heel persoonlijk.”
4
Was het lastig om sponsorgeld op te halen?
“Nee, dat was heel gemakkelijk. Het doel ligt me na aan het hart en spreekt anderen aan. Ik vind het prachtig dat De Hoop christelijke hulp biedt, waarbij God door mensen heen werkt. Ik durf iedereen om geld te vragen, ze mogen altijd ‘nee’ zeggen. Ik haalde in vier weken tijd bijna 1.000 euro op door een berichtje te sturen naar vrienden, collega’s en kerkgenoten. Ik vertel hoe hoog de nood is en vraag om te doneren. Sommige mensen kennen De Hoop niet eens en geven toch.”
5
Als mensen twijfelen over hun deelname, wat zou je tegen hen zeggen?
“Schrijf je in, want het is super fijn om een doel te hebben waarvoor je sport. Maak je geen zorgen over het ophalen van sponsorgeld, dat komt wel binnen. Het maakt ook niet uit hoeveel kilometer je loopt. Kies je uitdaging en doe het gewoon!”
“Het is echt niet altijd ‘halleluja, prijs de Heer’.”
René Ayal
Ambulant woonbegeleider
“Toen ik zo’n tien jaar geleden dit nummer voor het eerst hoorde, vond ik het heel mooi. De tekst sprak me aan. Het gaat over de worstelingen van het leven als gelovige en dat God zo anders kijkt dan we als mensen doen. Het draait om het eenvoudige Evangelie, The simple Gospel: houd van God en houd van mensen en je bent goed genoeg. Jezus heeft Zijn leven voor jou gegeven. Wij mensen maken het Evangelie soms veel te ingewikkeld. We willen God begrijpen, maar dat is niet mogelijk. God is niet in een hokje te stoppen, zoals de tekst zegt. Ik ben een volgeling van Jezus en volg het simpele Evangelie. Ik wil God kennen en met hem omgaan als een vriend.
Het liedje is een les voor me om het niet te ingewikkeld te maken. Gewoon, te geloven wat God zegt in Zijn Woord over Zijn redding voor mij. Het gaat om Jezus. Hou het simpel, het is volbracht! Dat maakt dat ik de Heilige Geest steeds meer de ruimte geef om te doen wat Hij wil, ook in moeilijke tijden en ook in mijn werk met cliënten. Dan zie je dat God het doet en niet ikzelf. Het is echt niet altijd ‘halleluja, prijs de Heer’, niet in mijn leven en niet in dat van cliënten. Maar God is erbij!
Ik speel het liedje graag op de gitaar en ik vind het zo mooi, dat ik het ooit op mijn begrafenis wil laten draaien. Ik wil dan een video laten zien waarin ik het liedje op gitaar speel en zing.”
I used to think that I could box you in
But I’m laying down I want to know you, Lord I’m laying down all my religion I’m laying down I want to you know you, Lord
Lord, I’ve been told to be ashamed Lord, I’ve been told I don’t measure up Lord, I’ve been told I’m not good enough But you’re here with me I reach out and you find me in the dust You say no amount of untruths can separate us
I will rejoice in the simple gospel I will rejoice in you, Lord
Vertaling:
Ik dacht altijd dat ik U in een hokje kon stoppen Maar ik maak me klein
Ik wil U leren kennen, Heer
Ik leg mijn geloof neer voor U
Ik maak me klein
Ik wil U leren kennen, Heer
Heer, mij is gezegd dat ik mij moet schamen Heer, mij is gezegd dat ik niet voldoe Heer, mij is gezegd dat ik niet goed genoeg ben Maar U bent bij mij
Ik strek me naar U uit en U vindt me in het stof U zegt dat geen enkele hoeveelheid onwaarheid ons kan scheiden
Ik zal mij verheugen in het eenvoudige Evangelie
Ik zal mij in U verheugen, Heer
Meer hoopvolle nummers en podcasts beluisteren? Volg ons op Spotify!
Hoe gaat het eraan toe in de zorg bij De Hoop? Corina vertelt je over haar afwisselende dagen in haar werk als woonbegeleider en Perry biedt een inkijkje in het wonen bij BW (Beschermd Wonen).
Corina de Jong
Woonbegeleider bij Huis van Hoop Torenstraat
WAT VOOR WERK DOE JE?
“Ik ben woonbegeleider bij het Huis van Hoop aan de Torenstraat in Dordrecht. Mijn werkzaamheden verschillen per dag. Ik begin mijn dienst vaak met het doorlezen van rapportages. Daarin lees ik terug hoe het met de bewoners gaat en of er nog extra aandachtspunten zijn. Soms komt een van de bewoners langs met vragen, of willen ze even wat kwijt, of kun je samen de dag doornemen. Ik bereid begeleidingsgesprekken voor, per bewoner hebben we een keer per week zo’n gesprek. Daarna maken we hier een verslag van. Verder onderhoud ik contacten met de WMO en behandelaren. Ik mag de bewoners ondersteunen met administratie, financiën, het leggen en onderhouden van (sociale) contacten en dagbesteding.”
WAT VIND JE HET LEUKE AAN HET WERK?
“Dat je er kan zijn voor de ander. Door hen te begeleiden en naast hen te staan door middel van begeleidingsgesprekken. Soms is het heel simpel door met iemand een praatje te hebben. Of dat je iemand kan helpen door iets opbeurends te zeggen. Het zijn heel kwetsbare
mensen met wie ik werk. Ik werk pas een aantal maanden bij De Hoop, dus voor veel bewoners ben ik best nieuw. Ik vind het mooi om te zien dat ze zich dan toch openstellen en weer hun verhaal delen.”
WAT HOOP JE DE BEWONERS VAN HET HUIS VAN HOOP MEE TE GEVEN?
“Dat ze God mogen kennen. Maar ook dat je met liefde en respect voor de ander, samen een heel eind kan komen. We hebben elkaar nodig. Je hebt God nodig én de mensen om je heen, die je kunt vertrouwen en waarbij je je veilig voelt.”
HOE BELANGRIJK IS DE IDENTITEIT
VAN DE HOOP VOOR JOU?
“Ik vind het belangrijk dat we werken vanuit een missie. We hebben onze Heere Jezus daarbij nodig. Het is soms ook weleens lastig, omdat er ook bewoners zijn die niet geloven of een ander geloof hebben. Hoe ga je daarmee om? Ga je dan wel iets zeggen over het geloof, of niet? En bij de mensen die wel geloven is het heel mooi dat je daar iets mee kunt in je werk. Samen uit de Bijbel lezen, bijvoorbeeld. En laatst vroeg een bewoner aan de telefoon of ik met hem wilde bidden. Dat kan dan gewoon.”
Bij Beschermd Wonen (BW) krijg je intensieve begeleiding, bescherming en zorg op maat. Het is een plek waar je voor langere periode woont. De begeleiding is 24 uur per dag aanwezig of beschikbaar, afhankelijk van de zorg die jij nodig hebt. De bewoners verschillen in leeftijd, achtergrond en kenmerken. Je kunt denken aan mensen met autisme, mensen die intensieve begeleiding nodig hebben als gevolg van langdurige dak- of thuisloosheid of verslavingsproblematiek.
Een Huis van Hoop is een kleinschalige woonlocatie waar cliënten met elkaar deel uitmaken van een woon- en leefgemeenschap. Het is bedoeld voor mensen voor wie zelfstandig wonen (nog) niet haalbaar is. Het wonen in een Huis van Hoop heeft als doel stabilisatie, het bieden van structuur en het voorkomen van terugval in de problematiek waarvoor je in behandeling bent (geweest). Je vindt Huizen van Hoop in Dordrecht, Gorinchem, Nieuwerkerk a/d IJssel en vanaf 2025 in Gouda.
AMBULANTE THUISBEGELEIDING
Wanneer je wel in je eigen huis kunt wonen, maar je extra hulp nodig hebt om dit goed vorm te geven, bieden we individuele begeleiding thuis. Je krijgt begeleiding in de vorm van gesprekken. Voorbeelden van praktische begeleiding die we bieden zijn het op orde brengen van je financiën, structuur brengen in activiteiten in het dagelijks leven zoals: boodschappen doen, persoonlijke verzorging en het onderhouden en opbouwen van sociale contacten.
HOE IS HET OM BIJ BW TE WONEN?
“Ik woon er nog niet heel lang, pas sinds januari. Ik vind het heel dubbel om hier te wonen. Ik heb jaren op mezelf gewoond en dat ging goed. Dus ik vond het wel vervelend dat ik mijn huisje niet meer had, maar het was wel nodig. En ik ben hier helemaal op mijn plek voorlopig. Ik wil hier wel een paar jaar blijven wonen.”
HOE ZIET JE DAG ERUIT?
“Meestal begint mijn dag tussen drie en vijf uur ’s ochtends. Dan neem ik mijn medicatie voor de ochtend en ga ik eten. Daarna ga ik bloedprikken voor mijn diabetes. Ik ga douchen, kleed me aan en ga dan vaak naar de dagopening waar we met elkaar en met God de dag beginnen. Ik ga ook vaak naar Maatwerk, van Werkvisie De Hoop (leerwerkbedrijf red.). Daar ben ik bezig met diamond painting en schilderen op nummer. Ik vind het heerlijk om daarmee bezig te zijn, daar word ik echt rustig van. En ik maak mooie dingen! Ik ga ook vaak even naar de stad om een kopje koffie te drinken en een tweedehandswinkel te bezoeken. En ik loop ook graag het buurtcentrum binnen voor een praatje.”
Ambulante Thuisbegeleiding
HEB JE VEEL CONTACT MET
ANDERE BEWONERS VAN BW?
“Met een paar heb ik goed contact. Maar er zijn ook bewoners van wie ik bewust afstand houd, en zij ook van mij, omdat we van elkaar weten dat we elkaar versterken in bepaald gedrag. En dan kan het fout gaan. Dus dat doen we niet, voor onze eigen veiligheid. Maar er gebeuren hier ook hele mooie dingen. Ik hou ervan om dingen te ondernemen en er voor anderen te zijn. Koken vind ik bijvoorbeeld heel leuk. Als ik van de voedselbank rundvlees krijg, maak ik daar iets lekkers mee. Ik maak graag pasta’s, curry’s, nasi, pompoensoep, salades. Noem het maar en ik maak er iets lekkers mee. En ik deel er graag van uit aan anderen.”
HOE ZIE JE DE TOEKOMST
VOOR JE?
“Ik zie een hoopvolle toekomst voor me. Niet zonder zorgen. Ik weet nog niet of ik op mezelf wil wonen. Nu ben ik nog bang om weer zelfstandig te wonen, maar dat kan natuurlijk weer veranderen. Ik ben nog kwetsbaar, maar niet heel erg meer. Het lijkt me leuk om als vrijwilliger voor De Hoop te werken. Ik wil graag iets voor anderen binnen de klinieken betekenen.”
Bel voor meer informatie naar 078 - 6 111 111 of ga naar dehoop.org/wonen.
Vanuit het verlangen om bij te dragen aan de maatschappij, vormt Elise samen met haar man en kinderen een ‘kerngezin’ in Huis van Hoop Danshof in Gorinchem. “Onze kinderen zijn hier opgegroeid en voelen zich thuis. Dat werkt als een ijsbreker: ze zijn heel puur richting de bewoners.”
“We willen toegankelijk zijn als een goede buur”
Als kernbewoners wonen – en staan – Elise en haar gezin naast cliënten en vormen ze met elkaar een hechte gemeenschap. Elise: “Wij kijken niet vanuit een begeleidingsrol naar de bewoners, maar willen toegankelijk voor hen zijn als een goede buur. Eén keer per week eten we met z’n allen. Daarnaast doen we waar er behoefte aan is, zoals samen een spelletje spelen of een wandeling maken.”
De beschermd wonen-locatie biedt ruimte voor twaalf bewoners. “Terugstromen in de maatschappij is een grote stap”, zegt Elise. “Door je juist kwetsbaar op te stellen als buren, krijgen de bewoners een realistisch beeld. Zo zien ze in dat iedereen hun weg moet zien te vinden in het leven. Dit zorgt voor een brug naar elkaar toe. Zo kunnen we op een laagdrempelige manier samen het leven delen.”
Wat is dramatherapie?
Hoe werkt het?
Waarom is het effectief?
Dramatherapie, een term die misschien wat weerstand kan oproepen. Toch is het een effectieve manier om op een andere wijze naar je gevoelens en gedrag te kijken. Wat maakt deze therapievorm effectief? Dramatherapeut Judith van Greuningen vertelt erover.
WAT IS DRAMATHERAPIE?
“Het Griekse woord ‘drama’ staat voor handelen. Waar de focus bij andere therapievormen voornamelijk ligt op praten, denken en reflecteren, ligt het accent bij dramatherapie meer op het handelen en ervaren. Op een speelse manier krijg je meer inzicht in je emoties, gedachten en patronen. Door die bewustwording kun je ook weer nieuwe mogelijkheden ontdekken om bepaald gedrag te veranderen.”
HOE WERKT HET?
“Bij dramatherapie maken we gebruik van rollenspel, improvisatie, of we spelen bepaalde situaties na. Hoe was het bijvoorbeeld thuis, toen je gebruikte? We spelen dan een huiskamersituatie na en halen er attributen bij. Hoe zag dit eruit in gebruik? Hoe was de interactie met je naasten? We doen ook regelmatig een fysieke opdracht, zoals het uitbeelden van het doel dat je wilt bereiken. Door het duwen van een blok naar de eindstreep, waarbij iemand je tegenwerkt, denken we na over wat je belemmert om tot je doel te komen. Is er een stemmetje dat steeds zegt dat je het niet kan? Is het omdat je omgeving niet in je gelooft? Komt het doordat de alcohol steeds weer lokt of de drugs om de hoek komt zodra je de kliniek uitkomt? Vaak is het confronterend voor cliënten, maar ook heel helpend om wat eruit komt.”
WAAROM IS HET EFFECTIEF?
“De kracht zit ‘m in het doen. Het speelse is de kwaliteit van dramatherapie. Je ervaart aan den lijve wat je in de weg staat en waar je leerpunten liggen. Maar ook waar je kracht ligt. Je komt jezelf echt tegen. Dat is confronterend en tegelijkertijd heel werkzaam. Wanneer je het speelse stuk in jezelf weer losmaakt, zie je dat er meer vrijheid ontstaat. Waardoor er ook veel meer vrijheid is om te ontwikkelen op andere gebieden in het leven. Ik zie cliënten veranderen; van op slot naar open. Ze komen op een punt waar ze meer ruimte in durven te nemen.”
“Ik
“ER WERD GELACHEN EN GEZEGD: ‘JIJ KAN OOK NIETS, HÈ!’ ZO GING DAT BIJ ALLE DINGEN.
NIEMAND ZEI OOIT: ‘HET GEEFT NIET, PROBEER HET GEWOON NOG EENS’. UITEINDELIJK LEER JE DAN WEL AF OM DINGEN TE DOEN.”
Waar iemand anders zijn lampenkap bij het grofvuil zet, ziet Klazina (57) daar het begin van een creatief project in. Haar appartement in hartje Dordrecht staat dan ook vol met werkjes. Een half voltooid schilderij, icoonwerkjes, miniatuurpoppenhuisjes in wording en een bijzettafeltje, gemaakt van de lampenkap.
Met een glimlach verwelkomt Klazina Hans (66), één van haar behandelaren bij De Hoop. “Heb je nog van die lekkere zelfgebakken koekjes?”, vraagt Hans vrolijk. “Die je bij Ambachtse Bedrijven in de bakkerij maakt!” Het is de plek waar Klazina nu haar dagbesteding heeft en waar ze in de kringloopwinkel werkt, beide onderdeel van Werkvisie De Hoop. Dat Klazina’s huis barst van de creativiteit, is een mijlpaal op zich. Hans merkt het meteen op: “Klazina was echt geremd toen ze bij mij in behandeling kwam. Ze kwam over als een bang vogeltje, met haar vleugels dicht tegen zich aan geklapt. Ik begon toen net aan een cursus ‘iconen schilderen’ en dacht: zou dat ook wat voor haar zijn? Ze had al eens aangegeven dat ze creatief was. Het mooie aan Klazina is dat ze echt wil. Soms reik je een cliënt iets aan en gebeurt daar weinig mee. Maar Klazina ging er elke keer voor. Ze wilde echt hard aan zichzelf en haar trauma’s werken. Beginnen met schilderen was een eerste stap voor haar, waardoor ze besefte: ‘Hé, ik kan iets!’”
NIETS KUNNEN
Klazina heeft een lager IQ dan gemiddeld en was als kind slecht verstaanbaar. Daardoor werd ze als dom behandeld. Klazina’s gezicht betrekt als ze een herinnering ophaalt: “Toen we een keer bezoek
hadden, hielp ik met gebakjes uitdelen. Het gebakje viel om op het schoteltje. Er werd meteen gelachen en gezegd: ‘Jij kan ook niets, hè!’ Zo ging dat bij alle dingen. Niemand zei ooit: ‘Het geeft niet, probeer het gewoon nog eens’. Uiteindelijk leer je dan wel af om dingen te doen. Als ik moeilijk sprak en daardoor iets geks zei, werd ik daar nog lang om bespot. Ik ging geloven dat ik niets kon.”
TRAUMA’S
Ook later in haar huwelijk heeft Klazina het zwaar. “Ik dacht dat we bij elkaar terecht konden, maar dat bleek niet zo te zijn. Ook hadden we financiële zorgen. Tijdens mijn derde zwangerschap had ik een tumor in mijn buik. Mijn kindje werd veel te vroeg geboren en voor mijn eigen gezondheid
“Ik wilde goede hulp, ik was op.”
- Klazina
moest ik ook vaak naar het ziekenhuis. Vervolgens kreeg ik een operatie die misging en belandde ik op de IC. Het zorgde ervoor dat ik getraumatiseerd raakte.”
NOOD EN ELLENDE
Klazina werd doorverwezen naar De Hoop, met veel lichamelijke klachten. Hans verklaart: “Het was onduidelijk wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik zag wel verschrikkelijk veel nood en ellende. Klazina
zat echt vast. Het ging niet goed in haar huwelijk, de opvoeding was pittig en ze had geen vertrouwen dat ze het aankon. Toen ik bij Klazina thuiskwam, straalde de ellende ervan af. Thuis was het zo instabiel, dat we geen goede behandeling konden starten.” Klazina verlangde alleen maar naar rust. “Ik wilde goede hulp, ik was op. Ik werd ook gevaarlijk, ging met glas gooien…” Hans knikt: “We zijn bijna een jaar met het ‘systeem’ bezig geweest: de leefsituatie, omgeving en relaties. Maar we merkten dat dit niet genoeg was. We konden er wel voor Klazina zijn en steeds pleisters plakken, maar de trauma’s konden we niet aanpakken. Daar was meer rust voor nodig.”
MENSEN EN REGELS
Het eerste plan was om Klazina tijdelijk in een beschermde woonvorm onder te brengen. Hans kijkt naar Klazina: “Maar toen kwam voor jou een cruciaal moment, hè.” Zonder dat Klazina ervan wist, bleek het huis te zijn verkocht. Ze kreeg ‘gewoon’ een datum te horen, waarop zij uit huis moest zijn. “Dat was een zware tijd voor haar. Ze zou op straat komen te staan. We hebben enorm hard gewerkt om Klazina een veilige plek te geven en wisten niet of dat op tijd ging lukken. Dagen- en wekenlang ben je alleen maar bezig met administratie en procedures. Mensen gaan voor regels. Ik weet zeker dat we alleen zover zijn gekomen met Klazina, door buiten de lijntjes te kleuren en alles aan te grijpen wat we konden. Alles was beter dan de straat. Gelukkig is dát er nooit van gekomen. Daar zien we achteraf Gods hand in. Klazina kon terecht in een Huis van Hoop. Daar vond ze de stabiliteit die ze nodig had om haar leven te herstellen.” De bewoners
“Alles was beter dan de straat. Gelukkig is dát er nooit van gekomen. Daar zien we achteraf Gods hand in.”
- Hans
Hans Sociaal psychiatrisch verpleegkundige
in een Huis van Hoop vormen met elkaar een woon- en leefgemeenschap. Deze vorm van beschermd wonen is voor mensen die (nog) niet zelfstandig kunnen wonen door hun psychische klachten of verslavingsverleden.
In coronatijd wandelden Hans en Klazina samen tijdens de behandelgesprekken. Hans glimlacht: “Ik heb therapeutisch wandelen ontdekt, toen we niet op de polikliniek mochten afspreken. Ik heb de hele stad gezien in die tijd! Er was een moment, redelijk aan het begin van het herstel van Klazina, dat wij samen op een bankje aan de rivier de kunstwerkjes bekeken die zij begon te maken. Zij had een mapje met tekeningen mee en vertelde aan de hand daarvan hoe zij haar herstelproces beleefde. Dat moment is mij altijd bijgebleven als illustratie van het begin van haar herstel.” Klazina herinnert het zich ook: “Ik had ook een tekening van iemand die helemaal in elkaar gekrompen zat.” Hans knikt: “Dat was voor jou het beeld van iemand die geen hoop meer had. Zo voelde jij je toen.”
Ook bij De Hoop was het soms moeilijk. Klazina vertelt: “Als ik gesprekken had, ging ik vaak huilen of werd ik boos. Pas toen ik dramatherapie ging doen, begonnen alle ervaringen los te komen.” Hans licht toe: “Sommige mensen die veel hebben meegemaakt, moeten minder op hun kennis gaan varen en meer op hun gevoel.
In het begin zag ik dat Klazina vaak ging dissociëren. Dan zat ze zo vol emoties, dat ze zich helemaal afsloot voor haar omgeving. Ze was dan echt van de wereld. Bij dramatherapie heeft ze geleerd om die emoties en opgekropte gevoelens een plek te geven. Collega Hans, mijn naamgenoot, heeft veel situaties met Klazina doorgewerkt. Daardoor heeft ze haar trauma’s kunnen verwerken en is ze veel rustiger geworden.”
EVEN RAMMEN
Klazina heeft ook bokstherapie gedaan. “Dat is heel goed voor me. Je kan al je emoties afreageren. Bij Hans wilde ik ook weleens hard met de deur slaan, maar dat kan niet. Bij bokstherapie mag ik gewoon even rammen. Dat lucht enorm op.” Klazina had zoveel aan bokstherapie, dat ze dit ook voor haar leerwerkplek bij Ambachtse Bedrijven regelde. Een stap die laat zien hoe ver ze gekomen is. “Er zijn daar veel mensen met problemen. Die zijn soms ook boos of moeten hun heftige emoties kwijt. Ik vind het belangrijk dat ze daar een goede manier voor hebben.”
AKKER RIJP MAKEN
Hans vindt het mooi hoe ver Klazina is gekomen. “Ik ben zelf sociaal psychiatrisch verpleegkundige. We weten veel, maar zijn geen therapeuten. Wij scheppen de voorwaarden in het dagelijks leven, waardoor iemand weer tot rust komt en van daaruit in therapie kan gaan. Dat doen we door stressfactoren zoveel mogelijk weg te nemen. Het kan gaan om een veilig
onderkomen als dat er niet is, zinvolle dagbesteding, toeleiden naar medische zorg, bemiddelen bij instanties… Daarom ben ik ook zo enthousiast over Klazina’s verhaal. In de eerste twee jaar dat ze bij mij kwam, heb ik echt moeten ploeteren. De akker rijp maken, de brokstukken eruit halen… Daarna zijn de therapeuten gekomen, die op die akker zijn gaan bouwen, elk met hun eigen kennis. Die samenwerking is echt heel mooi geweest.” Het is niet de enige samenwerking die veel verschil maakte. “In de eerste plaats heeft Klazina haar groei aan haar eigen inzet en motivatie te danken. Maar ook de samenwerking tussen de polikliniek, het Huis van Hoop en de Ambachtse Bedrijven is heel goed verlopen. Dat heeft enorm veel betekend voor Klazina’s leven. Zo kon Klazina tot bloei komen.”
TALENTEN
Hans: “Klazina was gebroken door het leven. Ik heb me soms echt wanhopig gevoeld over haar situatie. Meestal heb je vertrouwen in je eigen kunnen, maar hierbij dacht ik: zonder God lukt het niet. Als ik dan zie wat ze nu allemaal oppakt... Ze geeft zelfs leiding aan een onderdeel van de kringloopwinkel bij Ambachtse Bedrijven. Ik zie hoe ze zichzelf is gaan vertrouwen en hoe ze veel meer voor anderen is gaan betekenen. We denken vaak dat groei in mensen gelegd moet worden, maar vaak zit het er al: het is er alleen nog niet uitgekomen. Je ziet soms mensen binnenkomen met een enorme potentie aan kwaliteiten en talenten. Maar
“Ik zie hoe ze zichzelf is gaan vertrouwen en hoe ze veel meer voor anderen is gaan betekenen.”
het zit zo onder de shit van het leven, dat je nauwelijks kan geloven dat het er is. Dat was bij Klazina ook zo. Langzaam maar zeker kan je die viezigheid weghalen en talenten naar boven zien komen. Dat is ontzettend mooi.”
ERVARING
Hans is trots op Klazina: “Soms heb je hulp nodig en soms kan je hulp geven. Klazina, jij kan vanuit jouw ervaring en door de hulp die je kreeg, begrijpen wat een ander nodig heeft. Door jouw manier
“We denken vaak dat groei in mensen gelegd moet worden, maar vaak zit het er al.”
- Hans
van leven, door gewoon bezig te zijn met jouw werk, doe je zoveel. Je hebt aandacht voor mensen, je bent er voor ze als ze naar je toekomen… Gewoon in jouw ‘zijn’ ben je al een zegen voor de mensen om je heen.” Klazina kijkt even blij, maar aarzelt dan: “Toch vind ik het nog weleens lastig. Soms komen je oude angsten terug. Hoe ga je dan met bepaalde situaties om? Ik ben nog niet klaar.” Hans stelt haar gerust:
“Niemand is ooit klaar. Als we klaar zijn, zegt God tegen ons: ‘Het is jouw tijd, je mag komen’. Mijn eigen leven gaat ook niet altijd over rozen. Maar je leert wel heel veel, door de moeiten en pijn heen. Als je vóór de moeilijke situatie staat, wil je het liefst wegrennen. Maar als je er doorheen gegaan bent, zie je dat het je veel heeft gebracht. Het heeft me veel meer mens gemaakt. Dat zie ik bij jou ook, Klazina. Je bent meer tot je recht gekomen als mens. Waarom er dan zoveel pijn en verdriet aan te pas moest komen, snappen we soms niet.”
WORDEN WIE JE WIL
Klazina leeft niet meer als ineengedoken vogeltje: “Ik weet nu wat ik zelf wil. Ik denk niet meer zo snel dat ik iets niet kan. Ik denk dan juist: ach, er zijn meer mensen die het ook niet kunnen. Of: het is een goede oefening. Soms gaan dingen goed, soms verkeerd. Maar iets wat niet goed ging, kan je herstellen. Het is niet gelijk afgekeurd. Ik ben nu eindelijk aan het worden wie ik altijd al wilde zijn.”
GODS BESCHERMING
Bid mee voor cliënten die geen uitweg meer zien en niet meer willen leven. Bid voor Gods bescherming.
VERLEIDINGEN
De zon schijnt weer volop, terrassen zijn open en festivals begonnen. Een moeilijke periode voor onze cliënten. Bid dat ze vol mogen houden en verleidingen weerstaan.
FAMILIE
Bid mee voor de familieleden van cliënten. Ze gaan soms ook door heftige situaties of moeten moeilijke keuzes maken.
ANOREXIA
Bid mee voor tieners en vrouwen met anorexia. Bid dat ze de stap zetten naar professionele hulp en mogen werken aan hun herstel.
CYCLE FOR HOPE
Bid mee voor ons evenement Cycle for Hope Rondje Nederland. Bid dat de wielrenners en alle vrijwilligers een veilige tocht mogen beleven.
DOORBRAAK
Bid voor een cliënte die veel trauma’s heeft meegemaakt en telkens in relaties verwikkeld raakt waarin ze wordt uitgebuit. Bid voor herstel voor een doorbraak in deze situatie.
Wil je vaker bidden voor onze cliënten en het werk van De Hoop? Schrijf je in voor onze maandelijkse gebedsbrief: vriendenvandehoop.nl/gebedsbrief
De Hoop organiseert vier keer paar jaar een christelijke conferentie. Deze bijeenkomst is voor iedereen online en voor cliënten live op locatie te volgen. Op Bijbelse wijze wordt er een thema behandeld door een externe spreker. Dit zijn thema’s waar veel cliënten mee worstelen, zoals afwijzing en vergeving, maar ook het belang van Christus volgen. Naast de spreker aan tafel zit Simone Schuil, Coördinator Kerkrelaties bij Vrienden van De Hoop. Tijdens de conferentie houdt ze de reacties en geloofsvragen bij die online binnenkomen via de chat. Simone geeft een inkijkje.
“De bijeenkomsten maken veel los”, begint Simone. “Tijdens de laatste conferentie zag ik dat bezoekers zich aangesproken en begrepen voelden.
Leen Koster was de spreker en hij weet uit ervaring dat het leven niet gemakkelijk is. Je leven kan een puinhoop zijn door ervaringen uit het verleden. Toch weet hij de bezoekers te bemoedigen met Gods Woord. Door voorbeelden uit de Bijbel, maar ook uit het leven van vandaag, raakt hij de bezoekers. Er is altijd hoop.”
Sommige cliënten horen voor het eerst over God en de Bijbel. Anderen zoeken uitleg over Bijbelteksten. ‘Ik heb de keuze gemaakt om Jezus te volgen, maar er verandert niets in mijn leven. Hoe kan daar verandering in komen?’ Een ander vraagt: ‘Hoe kan je jezelf Bijbels gezien vergeven?’
Niet alleen via de chat, maar ook in de zaal nemen mensen de vrijmoedigheid om hun hart te luchten. Simone: “De onderwerpen die worden behandeld maken soms veel los. Bij één van de conferenties vroeg een man: ‘Ik wil Jezus wel volgen, maar ik weet gewoon niet hoe!’ Hij zat huilend in de zaal. Dat raakt me.”
“Sommige cliënten horen voor het eerst over God en de Bijbel.”
“Wat ook indruk op me maakte, was een aantal vrouwen uit een kliniek, die naar voren kwamen om Jezus aan te nemen als hun Heer en Verlosser. De volgende dag kwamen een paar van diezelfde vrouwen naar voren. Leen Koster legde uit dat je niet iedere dag naar voren hoeft te komen als je al voor Jezus hebt gekozen. Maar ze kwamen niet voor zichzelf. Ze kwamen voor een vrouw die er de dag ervoor niet bij was. Zo stonden ze met elkaar om haar heen. Ze zijn elkaar tot steun.”
De conferenties zijn voor iedereen online te bekijken, via vriendenvandehoop.nl/conferentie
Voor veel cliënten zijn de conferenties onmisbaar voor hun herstel. Dankzij giften is deze vorm van christelijke aanvullende zorg mogelijk. Help je mee? Geef, om cliënten te helpen groeien in hun geloof! Voor 25 euro maak je al een deel van de conferentie voor één cliënt mogelijk.
Doneer via de QR-code of vriendenvandehoop.nl/ doneren
Carla Aantjes Verpleegkundig specialist bij De Hoop
Pieter Verhard Verpleegkundige
“Als je worstelt met suïcidale gedachten, kan dat heel beangstigend zijn,” vertelt Carla Aantjes, verpleegkundig specialist bij De Hoop. “Gedachten aan de dood kunnen overheersen. Je kan je ervoor schamen of je er schuldig over voelen. De neiging is groot om deze gedachten met niemand te delen en jezelf terug te trekken.” Samen met verpleegkundige Pieter Verhard vertelt Carla over suïcidaliteit.
HOE ONTSTAAN DE GEDACHTEN?
Als je het gevoel hebt dat niemand jou kan bijstaan en anderen alleen last van je hebben, kunnen suïcidale gedachten ontstaan. Carla: “Soms heb je een bepaalde periode moeite om het leven te verdragen, bijvoorbeeld bij rouw of tijdens een depressie. Het kan ook chronisch zijn. Dan kunnen die gedachten er
voortdurend zijn; op de achtergrond of overheersend. Het is heel heftig als je die gedachten steeds hebt.”
OPENHEID
Hoe kan je ermee omgaan? “Ondanks dat je je er misschien voor schaamt, moedig ik je aan om deze gedachten niet voor jezelf te houden”, zegt Carla. “Probeer het te bespreken met je omgeving of met een hulpverlener. Als hulpverleners zijn we getraind en denken we mee: wanneer heb je hulp nodig, of juist bescherming? En hoe geef je suïcidaliteit een plek in je leven? Als je bijvoorbeeld aangeeft dat je met depressieve gevoelens worstelt, kunnen we hier in de behandeling naar kijken. Dat kan er uiteindelijk voor zorgen dat jouw suïcidale gedachten afnemen. Het meest belangrijke is dat we naast je staan. Vaak heb je behoefte aan zorg of nabijheid.
Een hulpverlener of jouw omgeving kan in die behoefte voorzien of samen met jou zoeken naar perspectief.”
TWEE MENSEN
Pieter Verhard spreekt in zijn werk regelmatig mensen die worstelen met suïcidaliteit. Ook hij benadrukt het belang van openheid. “Jouw omgeving kan van grote betekenis zijn. Het helpt wanneer je een paar mensen kent tegen wie je open kan zijn. Het hoeven er maar twee of drie te zijn, mensen waar jij vertrouwen in durft op te bouwen. Zo worden zij jouw veilige haven.”
LIJDENSDRUK
“Ik merk in mijn gesprekken dat de meeste mensen eigenlijk niet dood willen”, geeft Pieter aan. “Maar ze kunnen op dat moment het zware leed of de pijn die ze ervaren, niet verdragen. Ik vraag ook altijd: ‘Als je die problemen nu niet had, hoe stond je
…als je worstelt met suïcidale gedachten 1 2 3
Maak het bespreekbaar, al lijkt dat nog zo moeilijk. Het is belangrijk om het isolement te doorbreken.
Weet dat er hulp is en dat hulpverleners jou kunnen begrijpen, zonder oordeel. Meld je hiervoor bij jouw huisarts of behandelaar. Op www.113.nl kun je anoniem chatten of bellen met een hulpverlener. Ook vind je er allerlei hulptools.
het gaat eigenlijk niet zo goed met je. Je legt het accent daarmee niet op de gedachte zelf, maar kijkt naar wat deze te vertellen heeft. Wat is het wezenlijke probleem? Wat heb je eigenlijk nodig? Daar zoeken we dan samen naar.”
DE OMGEVING
“Het is belangrijk om er te zijn én te blijven.”
dan in het leven?’ Negen van de tien keer hebben mensen dan geen reden om dood te willen. Dat laat gelijk zien hoe zwaar de lijdensdruk is. Daarom is het zó belangrijk om nabij te zijn.”
SIGNAALFUNCTIE
Pieter leert in de gesprekken om anders naar de gedachten te kijken. “Je mag leren dat de suïcidale gedachte een signaal geeft:
Praten over zelfdoding kan moeilijk zijn. Toch is het advies aan de omgeving om dit gesprek aan te gaan. Carla: “Als je merkt dat iemand zich terugtrekt, benoem het dan: ‘Ik merk dat ik je mis, kan ik iets voor je betekenen?’ Als je weet dat iemand somber is, kan je ernaar vragen: ‘Denk je weleens aan de dood?’” Pieter: “Vraag ook wat de ander nodig heeft. Iemand wil soms even niet alleen zijn en vindt het bijvoorbeeld fijn om meegenomen te worden op een wandeling. En dan is het: luisteren, luisteren, luisteren.” “Het is belangrijk om er te zijn én te blijven”, bevestigt Carla. “Juist omdat degene om wie het gaat, zich zo alleen kan voelen en contact liever uit de weg gaat. De omgeving zal dan meer het voortouw mogen nemen.”
…voor de omgeving
1 2 4
Vraag ernaar, ga het niet uit de weg. Blijf verbinden en contact houden, veroordeel niet.
Sociale steun helpt. Als omgeving mag je erbij blijven en erbij dúrven blijven. Zorg goed voor jezelf. Het is lastig om te horen dat iemand over zelfdoding nadenkt. Bespreek het samen met een professional en doe het niet alleen.
Carla: “We kijken ook altijd terug met mensen die hiermee worstelden. Wat hielp hen in de periode dat zij zich suïcidaal voelden? Het antwoord is vrijwel altijd: nabijheid, iemand die me niet in de steek liet. Verder adviseren we altijd om de oorzaak van suïcidaliteit te behandelen. Dat kan de gedachten verminderen. Ook pastoraat kan een rol spelen; als het gaat om schuldgevoelens, gewetensvragen of een behoefte aan vergeving.”
DENK JIJ AAN
ZELFDODING OF MAAK JE JE ZORGEN OM IEMAND?
Praten helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of via 0800-0113. Is iemand in acuut levensgevaar? Bel dan 112.
Als je klaar bent met je klinische behandeling, is het vaak best spannend om weer zelf verder te moeten. Bij HopeAlive zorgen ze ervoor dat je niet in een groot gat valt. Daar bieden ze een luisterend oor door telefonische ondersteuning, zodat je je verhaal kwijt kunt. Zoals bijvoorbeeld bij Monica.
8:20
Dagstart met mijn collega’s van de Polikliniek Dordrecht. Omdat ik vandaag op Dorp De Hoop werk, neem ik deel via Teams. Ik lees een dagtekst voor uit een boekje van Bobby Schuller en we bidden met elkaar.
8:30
Ik beantwoord mijn e-mails en verwerk deze. Daarna ga ik bezig met de coördinatie en aansturing van het team van HopeAlive. Ik verstuur feedback naar mijn collega’s. Ook bekijk ik de planning en lees ik me in voor het eerste telefoongesprek van vandaag.
10:00
Ik heb een intensief en langdurig gesprek met de eerste belgast van vandaag. De emoties lopen hoog op door familieomstandigheden en de belgast moet veel huilen tijdens het gesprek. We hebben het gesprek afgesloten met gebed. De belgast is heel dankbaar voor alle ondersteuning door HopeAlive.
visite. Hij maakt grapjes en we lachen met elkaar. De belgast voelt zich wel eenzaam. Hij is blij met het telefoontje van HopeAlive: het is zijn eerste telefoontje in drie weken tijd. We sluiten samen het gesprek af met gebed.
14:30
Er is een sollicitatie binnenkomen. Die neem ik door en daarna bel ik de sollicitant. Ze wil graag vrijwilliger worden bij HopeAlive als telefonisch ondersteuner. We maken gelijk een afspraak voor het sollicitatiegesprek.
16:35
“We sluiten samen het gesprek af met gebed.”
10:40
Het volgende telefoongesprek plan ik in voor degene die ik net gesproken heb. Ook registreer ik ons gesprek, zodat ik daar de volgende keer op terug kan grijpen. Ik lees me daarna in voor het volgende telefoongesprek. Ik heb er in totaal zes vandaag.
11:00
Ik heb een leuk telefoongesprek. Deze persoon geniet van zijn huisdieren en zaterdag komen zijn kinderen op
Mijn laatste telefoontje van vandaag is met een belgast die sinds kort weer op zichzelf woont. Daarvoor heeft hij een lange periode bij BW (Beschermd Wonen) op Het Dorp gewoond. Hij moet erg wennen om alleen te wonen, maar de rust doet hem goed. Hij vond zijn verblijf bij BW erg onrustig. Ik heb hem gewezen op de ondersteuning van het team van Ambulante Thuisbegeleiding. Hij gaat hier naar kijken.
17:00
Het einde van de werkdag. Ik kijk alvast naar de planning van morgen en leg de spullen daarvoor klaar. Als ik thuiskom ga ik lekker eten koken.
Ook werken bij De Hoop? Ga naar dehoop.org/vacatures
“Het werk van
nood”
ZAKENVRIEND HANS VAN DEN HEUVEL – ALGEMEEN DIRECTEUR EN EIGENAAR HILLFRESH
“Wij supporten De Hoop door dik en hun, het hele jaar door”, vertelt Hans van den Heuvel. Hij is eigenaar van Hillfresh en trouwe Zakenvriend van De Hoop.
Hillfresh is importeur en distribiteur van fruit. “Door heel Europa voorzien we groothandelaren en supermarktketens van onder andere citrusvruchten, druiven en meloenen”, vertelt Hans. “We zijn werkzaam in een boeiende en dynamische wereld, want het hangt af van vraag en aanbod. Daardoor is geen dag hetzelfde. Bovendien zit er ook druk achter, want vers moet vers blijven. Dat zorgt voor dynamiek.”
De vrouw van Hans is vrijwilligster bij het Inloophuis in Dordrecht. Hans: “Hier heb ik met eigen ogen
gezien in welke nood het werk van De Hoop voorziet.Voor mijn werk kom ik veel in ontwikkelingslanden. Daar zie je vaak schrijnende situaties. Maar als ik mijn vrouw help in het Inloophuis, dan besef ik: ook dichtbij huis is er ellende.”
Dit jaar is Hillfresh sponsor van Cycle for Hope. En niet alleen dat, Hans fietst zelf ook mee. “Samen met mijn zoon en een fanatieke collega zit ik in een subteam. Ik ben hard aan het trainen. Als dit me lukt, roep ik heel hard halleluja!”
Hans: “Als je business goed gaat, is het goed daar gebruik van te maken door anderen te supporten. Want hoeveel meer hulp kan er geboden worden als er nog meer Zakenvrienden worden gemobiliseerd? Er is nood genoeg om te kunnen helpen.”
Wil jij met jouw bedrijf ook een verschil maken in levens van mensen bij De Hoop? Kijk op vriendenvandehoop.nl/zakenvriend.
“Mijn oma en ik hadden een heel speciale band. Ze was gelovig en sprak vaak met me over het geloof. In 2022 is ze overleden. Voor haar dood heeft ze me deze zegelring gegeven. De ring komt uit 1920. Ik vond het heel bijzonder dat mijn oma een mooie dure ring gaf aan mij, terwijl ik verslaafd was! Het is mijn belangrijkste bezit.”
“Ik was verslaafd aan cocaïne en ben dakloos geweest. Ik heb heel veel klinieken gezien, maar bij De Hoop vond ik echt herstel. Ik ben opgenomen bij de kliniek 4Life en heb veel vooruitgang geboekt. Ik voel me nu zo goed! En ik heb God gevonden! De gebeden van mijn oma hebben geholpen, dat geloof ik echt.
Mijn oma was altijd mijn fundament, maar nu is dat Jezus. Bij De Hoop vertelde een begeleider over Lukas 15, de verloren zoon. Ik brak echt toen hij het vertelde, de tranen bleven komen. De vader geeft de zoon die terugkomt allerlei dingen, zoals sandalen, maar ook een zegelring. Het kwam zo binnen dat mijn oma mij de ring had gegeven en me altijd door Gods ogen heeft bekeken. Anders dan hoe anderen naar me keken: als verslaafde en dakloze. Net zoals de vader naar de verloren zoon keek, keek mijn oma naar mij. Ik mag de ring nu met waardigheid dragen.”
Lorena, cliënt kliniek 4Life