DE DAG VAN

08:30u

Ik stap op de fiets naar het werk. Even een half uur de tijd om van de natuur te genieten in stilte of met een muziekje aan. Het laatste kwartiertje luister ik de podcast ‘Eerst Dit’ voor wat geestelijke voeding om de dag mee te beginnen.

09:15u

Ik start mijn laptop op en drink een goede bak koffie. Ik ga mijn e-mail bijwerken, neem de agenda door en praat met wat collega’s in de gang.

09:30u

Ik sluit aan bij het multidisciplinair overleg, met verschillende collega’s. We bespreken een ingewikkelde casus van een cliënt die ik behandel. Het is fijn om hier vanuit een breed perspectief samen naar te kijken.

12:30u

Samen lunchen in de zon of bij regen in de teamkamer. Als collega’s weten we elkaar steeds beter te verleiden om even te stoppen met werken. Vorige week met behulp van een verse pan soep die een collega maakte. Even een break, voor wie zin heeft.

14:00u

Administratie tijd. Dat houdt in: brieven schrijven, belletjes plegen, mails beantwoorden en mezelf voor bereiden op de groepsbehandeling van zo meteen.

14:30u

Groepsbehandeling. De nieuwe groepsleden beginnen zich steeds veiliger te voelen en er komt een mooi gesprek op gang over het thema kwetsbaarheid. Iedereen heeft daar wel wat mee, dus mijn co-therapeut en ik kunnen het mooi verbreden. We proberen verschillende perspectieven met elkaar te delen en er is begrip voor elkaar. Een geslaagde sessie.

16:00u

Samen met mijn collega bespreken we de sessie na. Daarna doe ik de nodige administratie. Ik denk nog wat na over een casus-ontwikkeling en ben nog even op zoek naar een bredere kijk, volgens mij zit ik er namelijk te dicht op. Daarvoor loop ik naar ‘het hart van de poli’: een kantoor waar altijd wel iemand zit waar je mee kunt sparren, en waar crisis de gewoonste zaak van de wereld is… Fijn om deze collega’s te hebben.

17:00u

Ik klap mijn laptop dicht en met een gerust gevoel stap ik weer op de fiets naar huis. De wind waait, morgen weer een dag.

SAMEN?

Het lijkt in deze tijd niet altijd meer zo vanzelfsprekend: dat we als mensen zorg aan elkaar verlenen.

Zeker, de overheid doet in het kader van de zogenaamde participatiesamenleving een beroep op ‘samenredzaamheid’: zelfredzaamheid, maar dan met behulp van anderen. Wat ontbreekt is een heldere visie op wat ‘samen’ eigenlijk inhoudt. Samen is dat wat we met elkaar gemeenschappelijk hebben, dat waarvoor we gezamenlijk gáán.

Het ‘samen’ staat in onze maatschappij fors onder druk. Sommige denkers stellen dat onze Westerse wereld geplaagd wordt door toenemende zelfzucht, extreem individualisme, ‘zelfactualisering’ als prioriteit nummer één, én tevens met afbraak van bepaalde sociale verbanden (gezin, familie, kerk, etc.). De samenleving kampt met onverbondenheid. We begrijpen elkaar soms gewoon niet meer. Het lijkt in toenemende mate te ontbreken aan een gezamenlijk verstaan van de wereld om ons heen.

Rabbi Jonathan Sacks (1948-2020) zag het zo: we hebben in het Westen een verschuiving doorgemaakt van ‘wij’ naar ‘ik’. Vertrouwen heeft plaats gemaakt voor wantrouwen. Anderen spreken over individualisering. Het uiteenvallen van verbanden, het gebrek aan verbinding en de onthechting in tal van relaties zorgt voor een instabiele samenleving.

De mens is door God geschapen voor de relatie met Hem én voor de relatie met de ander. Het grote gebod, zegt Jezus, is (Matt. 22:37-39, HSV): “U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dit is het eerste en het grote gebod. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.” De waarde van de mens ligt in de relatie tot de ander, of: Ander. Leven zonder die relatie, zonder dat ‘samen’, is in de meest letterlijke zin ‘mensonwaardig’.