HOOP Extra magazine by Vrienden van De Hoop

Alsjeblieft: een extra magazine

Wouter

“IK WIL ECHT VOOR DE BEWONERS GA AN EN EEN STAPJE EXTR A ZET TEN” “We maken verschil” Werken bij De Hoop

HOOP EXTRA

VOORWOORD

Alsjeblieft: een extra magazine Veel cliënten hebben bijzondere verhalen te vertellen over hoe zijn tijdens hun behandeling bij De Hoop tot herstel kwamen. Ook medewerkers van De Hoop kunnen getuigen van bijzondere dingen die zij meemaken. In dit extra magazine, dikker en uitgebreider dan een reguliere uitgave van HOOP, lees je een aantal van die verhalen. We laten drie cliënten aan het woord en daarna een medewerker die verantwoordelijk was voor een gedeelte van hun behandeling. Ook zijn er reportages over verschillende onderdelen van het werk van De Hoop en vertellen we hoe jij onze cliënten kunt helpen, door bijvoorbeeld te bidden, te fietsen, te wandelen of een actie te beginnen. Hopelijk veel leesplezier! De redactie

INHOUDSOPGAVE Een schouder, een luisterend oor en een goed gesprek Een ballonnetje doen PAGINA 10

PAGINA 32

Monica (60) kwam met een dubbele diagnose naar De Hoop: een verslaving aan medicatie én psychische problemen. Een bijzondere droom tijdens haar opname veranderde haar leven.

PAGINA 14

HOOP EXTRA

Vakmensen én gebedsknikkers Een tijdje geleden lunchte ik mee op een van onze poliklinieken. Op de tafel stond behalve het nodige aantal broodtrommels ook een grote pot met gekleurde knikkers. Mooie decoratie, maar bij navraag bleek het (veel) meer dan dat. Het was de pot met gebedsknikkers… Ik viel even stil, want ik had er nooit van gehoord. Maar de uitleg is veelzeggend. Op deze polikliniek werken allemaal zeer gedreven vakmannen en -vrouwen die hun vak verstaan. Tegelijkertijd willen ze niet zonder gebed hun werk doen. Gebed om God elke dag weer te vragen om inzicht om het goede te doen. Het goede voor de cliënten en het goede voor de samenleving. En gebed om steun om het vol te houden en om dat te krijgen wat nodig is om goede zorg te kunnen leveren. Ik leer veel van onze cliënten en collega’s. Zo ook in dit geval. Er is alle reden voor dankbaarheid dat gebed en professionaliteit twee in elkaar gevouwen handen mogen zijn in ons werk. Ik voel me gezegend voor alles wat ons gegeven is en tegelijkertijd blijft mijn gebedsbriefje vol staan. Eén gebedspunt is dat onze achterban ons blijft steunen in gebed, giften en gaven voor alles wat onze zorg ‘onbetaalbaar’ maakt: aandacht voor geloof, voor werk en voor herstel naar een Leven met een hoofdletter. Een andere is dat we nog meer vrijwilligers en betaalde collega’s mogen toevoegen aan ons werk. We helpen meer mensen dan ooit tevoren, maar we zouden nog meer mensen kunnen helpen als al onze vacatures waren ingevuld. Wilt u met ons meebidden en als het kan ook met ons meewerken? Ik beloof dat ik de volgende keer dat ik op de poli kom een heel zakje verse gebedsknikkers meeneem! Jaap de Gruijter, Bestuurder De Hoop ggz

VERHAAL VERSLAVING

RUUD (43) WA S EEN HOOLIGAN VAN FEYENOORD EN WA S JARENL ANG Z WA AR VERSL A AFD. TOTDAT HIJ DRIE DAGEN ACHTER ELK A AR

KORT NIEUWS

DOOR STEEDS EEN ANDERE MAN WERD A ANGESPROKEN MET DE

BOODSCHAP DAT GOD EEN MISSIE VOOR HEM HAD.

“Eerst vochten we voor De Kuip; nu zijn we strijders in Christus” HOOP EXTRA

“Mijn ouders gingen scheiden toen ik 14 was,” vertelt Ruud. “Dat had een grote impact op me. Ik heb eerst een jaar bij mijn moeder gewoond. Ik was een vervelende puber en mijn moeder zette me op straat. Toen heb ik een jaar bij mijn vader gewoond. Hij kreeg een vriendin en gaf me op een dag de huissleutels. Hij zei: ‘Het hele huis is nu voor jou; ik ga bij mijn vriendin wonen.’ Mijn vader was mijn beste vriend. Ik voelde me zo alleen gelaten.”

FEYENOORD Als hij alleen is, zoekt Ruud vrienden op. “Via hen heb ik wiet leren kennen. Ik kwam met hen in het uitgaanscircuit en daar nam ik mijn eerste pilletje. Een aantal jongens ging ook naar Feyenoord. Ik ging mee. De eerste keer in De Kuip was zo’n geweldige ervaring: het gevoel van het stadion, het spektakel, de eenheid, het feest in het supportershome. Ik keek op tegen de hooligans. Iedereen was daar bang van. Ik deed alles om bij ze te horen. Ik deed mee met vechtpartijen en met vechten tegen de ME.”

VERSL A AFD Ruud raakt verslaafd. “Ik heb tien jaar een relatie gehad. Toen die uitging ben ik zwaar verslaafd geraakt aan cocaïne. Ik kreeg een nieuwe woning en kwam daardoor midden in een crimineel netwerk terecht. Mijn huis werd een doorgeefluik voor drugs en wapens. Ik ben met Justitie in aanraking geweest, voor onder andere stelen en geweldpleging.”

MISSIE Het gaat door zijn verslaving steeds slechter met Ruud, maar dan gebeurt er iets bijzonders. “Op een dag liep ik buiten in

HOOP EXTRA

Rotterdam en een man zei tegen me: ‘God heeft een missie met jou.’ Ik dacht: ‘Die man is niet goed.’ De volgende dag liep ik ergens anders, met mijn hondje. Ik kwam een andere man tegen en hij zei precies hetzelfde. Ik dacht: ‘Huh, dat heb ik gisteren toch ook gehoord?’ Op de derde dag liep ik weer ergens anders, en ik kwam weer een man tegen die hetzelfde zei. Ik kreeg het helemaal warm. Ik heb dit verhaal sinds die tijd wel zeker honderd keer verteld, maar het raakt me iedere keer als ik het vertel weer opnieuw.”

naar een vriendin, en ik wist dat er drugs bij haar in huis waren, maar ik dacht: ‘Ik ga toch.’ Staat daar opeens de pastor met zijn hond op het fietspad. Hij vroeg: ‘Hé Ruud, je gaat toch niet naar Wendy?’ Ik ging terug naar huis… Ik had besloten dat ik niet meer naar Feyenoord moest gaan, maar ik dacht: ‘Ik ga op tv naar de wedstrijd kijken, bij mijn vriend Ed.’ Alleen was daar ook bier en coke. Ik was onderweg en toen hing mijn vriend Dennis uit het raam: ‘Hé Ruud, je gaat toch niet naar Ed?’ Ik weer terug… Een derde

“Ik was trots en stoer en dacht: ‘Ze zullen mij niet vertellen wat ik moet doen’.” WARM BAD De volgende dag komt Ruud een bekende tegen. “Dat was Dennis. Ik kende hem van Feyenoord. Hij zei: ‘Het gaat niet goed met je. Ik ben bekeerd; ga je morgen met me mee naar de kerk?’ Ik wist dat ik moest gaan. De kerk was zo’n warm bad. Er was zo veel liefde. Ik heb mijn leven overgegeven aan de Heer en ben na een jaar gedoopt. Het is toen een tijd goed gegaan, maar het ging ook weer fout. Ik stond met één been in mijn oude leven. Nadat ik gedoopt was, leunde ik achterover en dacht: ‘De rest komt vanzelf.’ Mijn pastor waarschuwde me: ‘Kijk uit, je gaat terugvallen.’ Maar ik was trots en stoer en dacht: ‘Ze zullen mij niet vertellen wat ik moet doen’.”

GODS HANDEN Ruud vertelt: “Gods handen waren op me. Ik ben een tijdlang beschermd. Ik wilde

keer had ik mijn geld verbrast en ik had honger. Ik dacht: ‘Ik ga in de supermarkt eten stelen.’ Ik ging de supermarkt in en stopte een blikje en een opwarmmaaltijd in mijn tas. Ik wilde net weglopen toen ik Dennis weer tegenkwam, samen met zijn dochtertje. Hij zei: ‘Hé, jij krijgt nog vijf euro van mij.’ Wat ik in mijn tas had gestopt kostte € 4,50… Zo werd mijn vertrouwen opgebouwd. De Heer geeft wat je nodig hebt.”

FOUT Toch gaat het fout met Ruud. “Mijn oude netwerk zocht me op, voor een ‘klusje’ – geld verdienen op een foute manier. Ik zei nee en was daar heel trots op. Drie maanden later overleed mijn moeder. Daarna stonden diezelfde mensen voor de deur, met veel geld van hun klusje. ‘Kom, we gaan een feestje bouwen,’ zeiden ze. Ik ben keihard onderuit gegaan, dagen

aan het feesten geweest. Ik zag de dood in de ogen. Ik droomde dat ik mezelf in een doodskist zag liggen. Mijn pastor gaf mij de tekst uit Deuteronomium 30:15: ‘Zie, ik heb u heden het leven en het goede voorgehouden, maar ook de dood en het kwade’.”

DE HOOP Ruud kiest voor verandering. “Ik besloot dat ik naar De Hoop wilde. Ik was daar al eens op een open dag geweest met mijn gemeente. Toen ik hier kwam was ik alweer een paar weken clean. Ik ben op mijn knieën gegaan voor de Heer en vol gas voor herstel gegaan. Het boekje met de christelijke versie van het 12-stappenplan wilde ik gelijk op mijn kamer hebben. Ik heb het in negen weken helemaal gelezen. Ik heb bij iedere stap de Heer betrokken en aan mensen uitleg gevraagd als ik het niet begreep. Ik heb hier geleerd om hulp te vragen. En ik heb de liefde van Christus ervaren bij De Hoop. Ik heb met mijn begeleider Toine veel gebeden en dingen aan het Kruis gespijkerd. Ik heb inzicht gekregen in waar mijn pijn vandaan kwam. Daarna ben ik de Interne Opleidingsschool Ervaringsdeskundigheid gaan volgen. Ik wil anderen behoeden voor wat ik heb gedaan. En ik ben trouwens niet de enige hooligan die bekeerd is. We zitten in verschillende kerken en houden contact via een groepsapp die we ‘Het Legioen van God’ noemen. Eerst vochten we voor De Kuip; nu zijn we strijders in Christus!”

HOOP EXTRA

UITLEG HULPVERLENER

“Cliënten moeten leren hun kwetsbaarheid te omarmen” “MENSEN VR AGEN WELEENS ‘MOET JE GEEN C ARRIÈRE GA AN MAKEN?’ MA AR IK STA HET ALLERLIEFST NA A ST DE CLIËNT. IK R A AK NOOIT UITGELEERD.” A AN HET WOORD IS TOINE (50), SENIOR GROEPSWERKER EN VOORMALIG BEHANDEL A AR VAN RUUD ( LEES DIENS VERHA AL OP DE VORIGE PAGINA’S ). “Ruud was iemand die het vroeger altijd zelf voor elkaar bokste,” vertelt Toine. “Ik herinner me het moment dat hij zich kwetsbaar opstelde en open werd over de oorzaak van zijn verslaving. Ik leefde mee dat hem zoveel verdriet was overkomen. Daarnaast vond ik het ook heel mooi dat ik naast hem mocht staan in zijn proces. Ik heb veel respect voor hem.” Als senior groepswerker begeleidt Toine zowel individuele trajecten als groepsgesprekken op de mannengroepen van De Hoop. De cliënten hebben naast verslaving heftige problemen zoals borderline of ernstige agressie. Toine: “Hulpverlening is echt een ambacht. Het is niet eenvoudig om aansluiting te vinden bij een cliënt en hem te helpen zijn doelen voor ogen te houden.” Toine is blij dat bij De Hoop professionaliteit en christelijke identiteit hand in hand gaan. “Mijn relatie met God helpt mij om de cliënten echt lief te hebben. Ik ben blij dat ik bij De Hoop verantwoording kan afleggen van wat ik geloof en in kan gaan op concrete vragen.”

HOOP EXTRA

In zijn werk leidt Toine onder andere groepsgesprekken. Hij vertelt: “Tijdens de groepsgesprekken behandelen we allerlei thema’s, maar het doel is elke keer hetzelfde: dat de cliënten leren praten met elkaar. De een moet een patroon van ik-gerichtheid doorbreken, een andere cliënt loopt zichzelf voorbij in zijn zorg voor de ander. Ik hoop dat iedereen in de groep leert mee te leven met de ander en daarbij gezonde grenzen stelt. Veel cliënten staan niet in contact met hun gevoelens. Als de emoties er wel uit komen is het vaak alleen in de vorm van niet goed gereguleerde boosheid. Terwijl juist die emoties een belangrijk aspect zijn. Cliënten willen daar niet aan. Ze willen hun problemen cognitief oplossen. Uiteindelijk moeten ze leren hun kwetsbaarheid te omarmen. Als hulpverlener ben je het voorbeeld daarin. Ik weet dat ik waardevol ben in Gods ogen. Dat fundament gun ik onze cliënten ook.”

SPLINTERS

“KOM JIJ MA AR EENS MEE” Als Thom bij het huis van zijn ouders arriveert, klopt zijn hart onregelmatig. Dat zijn geen zenuwen, vertelt hij zichzelf. Gewoon een afkickverschijnsel van de cocaïne. De zon is gelukkig al onder; de buren – en zijn ouders – zullen hem niet zien terwijl hij om het huis sluipt. Hij komt bij het raampje van de wc. Zijn hart klopt nog onregelmatiger. Het raam is dichtgetimmerd met planken. Thom mompelt een scheldwoord, omdat hij wel weet dat ze het hebben gedaan om hem buiten te houden. Hij is zo smal dat hij anders door het raam naar binnen kan. Ook goed. Thom stampt naar de voordeur, en drukt lang en doordringend op de bel. Er wordt niet opengedaan. Hij bonkt op de deur, harder en harder. En dan houdt hij stil, want achter de deur hoort hij iemand roepen: “Ga weg. Ga weg, Thom. We kunnen je niet helpen.” Zijn moeder. Ze klinkt streng, maar hij hoort dat ze ook bijna huilt. Hij bonkt weer. “Laat me erin, ma. Laat me erin!” De deur kiert open. Het is niet zijn moeder, maar zijn zus. Karin is nog maar zestien. Ze ziet er vandaag veel ouder uit, met

donkere lijnen onder haar lieve bruine ogen. “Je mag niet naar binnen, Thom,” zegt ze. “Ik heb de politie gebeld. Hoor je me? Ik heb ze gebeld. Echt waar.” “Geloof ik niet. Laat me erin.” Thom probeert langs zijn zus te komen, maar ze maakt zich breed, duwt hem terug. Hij smeekt: “Pa en ma moeten me helpen. Er zitten mensen achter me aan. Ik heb schulden. Die kerels breken mijn benen als ik niet betaal.” “Dat zeg je altijd.” Hij wist niet dat Karin naar hem kon kijken met zoveel minachting. Zijn kleine zus, die hij vroeger meenam naar de vijver om kikkervisjes te vangen, zijn zus die trots op hem was. Maar hij heeft geen tijd om pijn te voelen. Hij moet naar binnen. Zijn ouders hebben nog wel iets dat hij kan jatten en verpatsen. Hij heeft cocaïne nodig. Anders wordt hij helemaal gek. Dan wordt er een hand op hem gelegd. “Kom jij maar eens mee.” Politie. Ongelooflijk – Karin heeft echt de politie gebeld. Hij ziet nog net hoe schuldig ze kijkt voordat hij wordt meegenomen. Wat later zit hij in de cel. Dat is niet erg. Hij heeft zo vaak in

een cel gezeten. Het is alleen erg dat hij afkickverschijnselen heeft. Hij zweet, hij trilt en hij voelt zich vreselijk moe. Er komt een politieagent binnen, die een blikje cola aan hem geeft. Het is Karel de Bruin, die hij al kent sinds hij op z’n zestiende voor het eerst werd opgepakt.

De Bruin klinkt zo vriendelijk. Even slikt Thom. Hij wil veranderen. Echt. Maar de cocaïne is belangrijk – de cocaïne is de enige vriend die hij nog heeft. Even dwalen Thoms gedachten af: bij wie zou hij geld los kunnen krijgen voor zijn volgende shot? Of zou hij toch echt anders kunnen gaan leven?

De Bruin komt naast hem zitten. “Wordt het niet eens tijd dat jij wat gaat doen met je leven?” vraagt hij, vriendelijker dan Thom had verwacht. “Zo gaat het toch niet? Je maakt jezelf kapot. Ik weet een plek waar je naar toe kunt. Dan kun je afkicken, opnieuw beginnen.”

SPLINTERS De fictieve verhalen op deze pagina zijn gebaseerd op splinters van verhalen van cliënten. We willen graag laten zien wat er gebeurt als iemand verslaafd is of worstelt met psychische problemen, zodat meer mensen ze zullen begrijpen.

HOOP EXTRA

UITLEG OVER VRIENDEN

Vrienden van De Hoop: Samen geven om wie verlangt naar een nieuw leven 8

HOOP EXTRA

VRIENDEN VAN DE HOOP IS DE FONDSENWERVENDE STICHTING DIE HULP ONDERSTEUNT VAN DE HOOP EN STICHTINGEN DIE A AN DE HOOP VERBONDEN ZIJN. DIE HULP WORDT NIET OF ALLEEN DEELS VERGOED DOOR VERZEKERA ARS OF DE OVERHEID, MA AR IS WEL HEEL BEL ANGRIJK IS VOOR MENSEN DIE WORSTELEN MET VERSL AVING OF PSYCHISCHE PROBLEMEN.

Vaak zien cliënten geen uitzicht meer. Zij lopen vast in hun bestaan en zijn wanhopig. Zoals cliënten vaak zeggen: “Dood wil ik niet, maar leven kan ik niet.” Medewerkers kunnen hun gelukkig laten zien dat een nieuw bestaan wél mogelijk is! Mensen met ontwrichte levens worden, aan de hand van het Evangelie, op weg geholpen naar een nieuw leven. Hieronder vindt u een greep uit de activiteiten die mogelijk zijn dankzij giften.

Deze projecten zijn mede mogelijk dankzij uw betrokkenheid! PA STOR ALE ZORG Gesprekken voor cliënten die vragen hebben over de Here God en meer over Hem willen leren. Dirk, coördinator pastoraat: “Cliënten worstelen vaak met de vraag wat geloof is en waar ze nou eigenlijk echt in geloven. Ik leg het christelijk geloof voor ze uit.”

WERKERVARING OPDOEN Werkervaring verkleint de afstand tot de arbeidsmarkt voor onze cliënten. Oud-cliënt Jacob: “Het is leuk om bij een werkervaringsplek de kneepjes van het vak te leren en een werkritme op te bouwen. Het was gezellig en leerzaam. Na mijn afronding heb ik een baan gevonden en daarnaast ga ik over een paar weken starten met een opleiding.”

INLOOPHUIZEN IN DORDRECHT EN VLISSINGEN

ZELFHULPGROEPEN STAY CLE AN

Een veilige, warme plek voor mensen die eenzaam, dakloos en vaak ook verslaafd zijn. Paul, bezoeker: “Het Inloophuis is een plek waar je altijd een praatje hebt. Ze helpen je met administratie, je kunt je kleren wassen, er is een kapper, de koffie is lekker. Na jaren op straat is het Inloophuis een verademing.”

Cliënten helpen elkaar om verslavingsvrij te blijven. Ruud, oud-cliënt en groepsleider: “Ik heb bij Stay Clean geleerd me open te stellen en te luisteren. Als deelnemers kun je elkaar bemoedigen. Iemand die al langer in herstel is, trekt jou mee de goede kant uit. Ik kan iedereen aanraden om mee te doen.”

HUIZEN VAN HOOP Kleinschalige woongemeenschappen met extra bescherming. Patrick, begeleider: “Een Huis van Hoop biedt uitkomst voor cliënten die na een behandeling nog niet zelfstandig kunnen wonen. Hier krijgen ze alle hulp die ze nodig hebben.”

ERVARINGSDESKUNDIGE WORDEN Cliënten volgen een opleiding om de ervaringen uit hun verleden in te zetten voor anderen. Oud-cliënt Roland: “De Interne Opleidingsschool is meer dan een onderwijsinstituut. Je wordt gevormd en als je het wilt, als je het oppakt, wordt je herstel voortgezet. Ik gun zo’n school aan iedereen!”

“Dood wil ik niet, maar leven kan ik niet”

Vrienden van De Hoop zet zich in voor mensen die bij al deze projecten in gevecht zijn om een nieuw leven op te bouwen. Dit kunnen we alleen dankzij de vriendschap van vele particulieren, kerken, bedrijven en scholen. We zijn ontzettend blij met uw betrokkenheid! Wilt u ook een vriend van De Hoop worden? Kijk dan op vriendenvandehoop.nl.

ONZE MISSIE: SPREUKEN 24:11 “Red degenen die ter dood gegrepen zijn, want zij wankelen ter doding, zo gij u onthoudt.” – Spreuken 24:11 (Statenvertaling). Dit Bijbelvers was in 1975 het uitgangspunt bij de oprichting van De Hoop en dat is het nog steeds. Het werk van De Hoop gaat vaak letterlijk om leven en dood.

HOOP EXTRA

PROJECT

Een schouder, een luisterend oor en een goed gesprek Een plek waar je welkom bent, waar je koffie krijgt en een boterham. Een plek waar je binnen kunt lopen als je een luisterend oor nodig hebt of gewoon behoefte hebt aan gezelschap. De Inloophuizen van De Hoop – in Dordrecht en Vlissingen – bieden het allemaal. Op een frisse woensdagochtend in februari bezoeken we de locatie in Dordrecht aan de Spuiweg. Daar ontmoeten we Paul, Bari en Carl. Dit is hun verhaal. Paul (53) is een van de vaste bezoekers. “Ze noemen mij ook wel ‘de wandelaar’. Sinds 2005 woon ik op straat. Ik denk dat ik in dertien jaar tijd wel drie keer de aarde rond ben gelopen. Ik heb de hele aarde gezien, inclusief Antarctica en de Noordpool. Na een traumatische gebeurtenis, waar ik het verder niet over wil hebben, begon ik in 2011 met het drinken van wodka. Ik dronk zo’n drieënhalve liter per dag. Het moet in juni 2018 geweest zijn dat ik het niet meer wist: of ik wilde dood of er moest iets écht veranderen. Ik was 120 kilometer ten zuiden van Barcelona en ik besloot terug te gaan naar Dordrecht. Zodoende kwam ik in juli 2018 hier in het Inloophuis terecht. En dat

STRENG MA AR RECHT VA ARDIG Bari (68), vrijwilliger vanaf het eerste uur, geeft een rondleiding door het pand. Ieder hoekje ervan wordt benut. Gasten kunnen hun kleding laten wassen, ze kunnen gebruikmaken van de douches en er is altijd iemand aanwezig die allerhande vragen kan beantwoorden of helpen met papierwerk. Eén keer in de week kunnen gasten kleding uitzoeken en eens in de veertien dagen komt er een kapster naar het Inloophuis.

“Bij jullie heerst er altijd een soort rust” Bari vertelt: “De liefde voor de mensen die hier zijn, drijft me. God houdt van deze mensen, ik heb geleerd dat ik niet beter ben dan zij. Ze worden uitgespuugd door de maatschappij, maar God kijkt anders naar hen. Omdat ik hier al zo lang werk, heb ik met veel bezoekers een band opgebouwd. Vaste bezoekers zeggen weleens: ‘Bari is streng maar wel rechtvaardig.’ Dat is denk ik ook zo, een Inloophuis is geen hemel op aarde, verre van dat. Het is heel belangrijk dat we duidelijk zijn in wat er wel kan en wat niet. Met veel humor probeer ik de boel in goede banen te leiden en dat lukt eigenlijk

“Het Inloophuis is mijn redding geweest” is echt mijn redding geweest. Ik heb hier hulp gevraagd en na twee weken kon ik bij De Hoop de behandeling in. Twee weken terug is de alcoholverslaving uit mijn behandelplan geschrapt; nu ben ik bezig met traumaverwerking. Ik woon nu boven het Inloophuis, dit is de laatste stap. Ik ben er nog niet, dit gaat nog even duren.”

HOOP EXTRA

Een vrijwilligster schuift een bord met boterhammen met kaas onder mijn neus. Een bezoeker vertelt aan een vrijwilliger hoe zijn gesprek bij de psychiater eerder in de ochtend verliep. Een andere vrijwilliger stapt met een bezoeker de deur uit om met hem mee te gaan naar de Sociale Dienst. In de vijf minuten dat ik mijn boterhammen eet, maak ik het werk mee dat hier drie dagen in de week met passie wordt gedaan.

heel goed. Het moeilijkste van dit werk vind ik als ik mensen zie terugvallen of wanneer ik ze steeds verder zie afglijden. Ik moet het loslaten, terwijl ik ze het liefst mee naar huis zou willen nemen. Ik heb geleerd om het los te laten en hen bij God te brengen. Zolang ik gezond ben en God het wil, blijf ik dit werk doen.”

“We proberen een handreiking te geven, net even die schouder te zijn,” zegt Carl (54), de beheerder van het Inloophuis. “We zijn geen hulpverleningsinstelling maar we zijn altijd bereid om mee te kijken. Wil iemand opgenomen worden, dan helpen wij hem daarbij. We willen op een laagdrempelige manier mensen hoop geven. Iemand moet hier binnenkomen met het gevoel: het is goed om hier te zijn. We werken vanuit ons geloof. Zo lezen we bijvoorbeeld iedere dag tijdens de lunch een stukje uit de Bijbel. Maar het belangrijkste is dat de mensen ons geloof herkennen aan onze daden. Soms is het ploegen op de rotsen en denk je: ‘Waar doen we het voor?’ Toch laten we ons niet ontmoedigen en houden we ons vast aan zoveel mooie, kleine en bemoedigende gebeurtenissen hier in ons Inloophuis. Of zoals een bezoeker ooit zei: ‘Bij jullie heerst er altijd een soort rust. Ook al zit het Inloophuis tjokvol, er is rust en misschien is dat wel jullie God’.” Tekst: Rebekka van Dongen

Bari in gesprek met een bezoeker

Paul bij de kapper

Carl

HOOP EXTRA

PROJECT

Huis van Hoop: een veilige plek voor kwetsbare mensen 12

HOOP EXTRA

In 2017 werd in Dordrecht het eerste Huis van Hoop geopend. Een kleine twee jaar later opent het derde huis haar deuren. Daarmee is deze vorm van beschermd wonen, waarbij cliënten deel uitmaken van een kleinschalige woon- en leefgemeenschap, naast Dordrecht ook in Gorinchem te vinden. Een Huis van Hoop is bedoeld voor mensen die na een behandeling voor verslaving en/of psychische problemen (nog) niet zelfstandig kunnen wonen. In een Huis van Hoop krijgen zij alle hulp die ze nodig hebben. “De woonvorm Huis van Hoop sluit aan bij de manier waarop er door politiek en maatschappij naar het verlenen van zorg wordt gekeken,” vertelt Patrick Waltheer, projectleider Huizen van Hoop bij De Hoop ggz. “Tegenwoordig moet zorg steeds meer ambulant worden verleend, dichtbij en waar nodig ook door de maatschappij zelf. Het Huis van Hoop is een prachtig voorbeeld van hoe een participatiemaatschappij kan functioneren.”

KERNBEWONERS In een Huis van Hoop is plaats voor twaalf bewoners (cliënten). Zij worden begeleid door professionele hulpverleners van De Hoop. Daarnaast woont er een aantal kernbewoners in een Huis. Dit zijn mensen met een eigen baan buiten De Hoop, die hun leven delen met de bewoners. Een belangrijk criterium voor kernbewoners is dat zij de liefde van God door willen geven. Patrick: “Een kernbewoner fungeert als rolmodel voor de cliënten. Er moet een klik zijn met onze visie op zorg en de doelgroep. Kernbewoners nemen deel aan de maatschappij en zijn actief in een kerk. En natuurlijk moeten mensen zich echt geroepen voelen om dit te gaan doen.”

JEZELF ZIJN Kim Bouwman is kernbewoner in een Huis van Hoop. Iedere dag rijdt ze uit haar werk naar een Huis van Hoop in Dordrecht en schuift daar aan tafel bij de cliënten. “Het voelt voor mij gewoon als thuiskomen,” vertelt Kim. “Natuurlijk is het ‘anders’. Laatst schoot een bewoner behoorlijk uit zijn slof tijdens het eten. Daar schrok ik wel een beetje van. Dan ben ik blij dat er

professionele begeleiding aanwezig is. In dit geval stond een andere bewoner op en had een oplossing. Hij herkende de situatie. Dat is het mooie aan een woon- en leefgemeenschap als het Huis van Hoop: er wordt echt voor elkaar gezorgd.” De reden voor Kim om zich aan te melden als kernbewoner, is dat ze graag van betekenis wil zijn voor anderen: “Het delen van mijn leven met anderen, is waar ik het voor doe. Ik zie het ook niet als werk. Ik ben gewoon mezelf.”

GEZOND LEEFKLIMA AT Kernbewoners zijn van grote waarde voor de cliënten, vertelt Patrick: “Ik hoor regelmatig van bewoners dat ze voor het eerst een echt thuis hebben. Dat komt vooral door het leefklimaat waarin kernbewoners een grote rol spelen. Als je tegen een cliënt zegt ‘Ik wil met je werken’, dan is dat mooi, maar als je tegen iemand zegt ‘Ik wil met jou leven’, dan is dat toch anders. Professionele hulpverleners, kernbewoners, vrijwilligers en ervaringsdeskundigen (mensen die zelf de problematiek hebben overwonnen en met die ervaring anderen helpen) zetten met elkaar een positief leefklimaat en gezond leefklimaat neer. En dat is heel belangrijk voor herstel van de cliënten.”

FINANCIERING De hulp die geboden wordt in een Huis van Hoop, wordt gefinancierd vanuit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo). Een Huis kan zelfstandig draaien wanneer het maximaal aantal bewoners – twaalf cliënten – is behaald. Tot die tijd is er extra financiering nodig. Die periode kan best lang duren. “Dat wordt veroorzaakt door

de regionale wachttijdsystematiek van de gemeente,” legt Patrick uit. “Tegelijkertijd is er in een Huis natuurlijk al wel een zorgteam werkzaam.” Ook voor de inrichting van de huizen is geld nodig; daar is geen subsidie voor beschikbaar. “Daarom werft Vrienden van De Hoop giften bij donateurs en fondsen. Daar zijn we dankbaar voor!” Ook voor kerken ziet Patrick een actieve rol weggelegd: “Kerken kunnen collecteren, maar ook op een andere manier een bijdrage leveren aan een Huis van Hoop. Denk bijvoorbeeld aan het opzetten van een maatjesproject of door bewoners uit te nodigen voor een huiskring. Het zou natuurlijk helemaal mooi zijn als we in de toekomst woningen aan kunnen bieden die door de kerk gedragen worden. Er zijn zoveel mensen die hulp nodig hebben en velen van hen vallen nu nog tussen wal en schip. Dat kunnen we met elkaar voorkomen!”

Meer weten? De Hoop wil op verschillende plekken in het land een Huis van Hoop vestigen. Wanneer u hier meer over wilt weten, kunt u contact opnemen met projectleider Patrick Waltheer via p.waltheer@ dehoop.org. We leggen graag contact met kerken of potentiële kernbewoners die hier ideeën over hebben. Zo zoeken we samen naar mogelijkheden om mensen op weg te helpen naar een nieuw leven!

HOOP EXTRA

VERHAAL DUBBEL DIAGNOSE

“Ik heb negen maanden niet geslapen, en als ik wel even sliep had ik nachtmerries” Monica (60) kwam met een dubbele diagnose naar De Hoop: een verslaving aan medicatie én psychische problemen. Een bijzondere droom tijdens haar opname veranderde haar leven. Nu gebruikt ze die verandering om, via de Interne Opleidingsschool Ervaringsdeskundigheid, andere cliënten te helpen bij hun eigen verandering. Monica vertelt: “Ik kwam voor het eerst bij De Hoop in 2012. Ik had PTSS (posttraumatisch stresssyndroom). Dat werd veroorzaakt door een heel zwaar huwelijk dat bijna 25 jaar heeft geduurd. Ik ben seksueel en geestelijk misbruikt in mijn huwelijk. De laatste jaren waren het zwaarst. Toen kwam ik erachter dat ik als klein meisje ook seksueel misbruikt ben door mijn broer. Als kind heb ik dit verdrongen, maar door nachtmerries kwam dit aan het licht. Mijn hele leven ben ik vernederd, voor schut gezet, onderuit gehaald, ook waar mijn kinderen bij waren. Ik was een bang vogeltje.”

VR A AGTEKENS Monica besluit uiteindelijk te scheiden. “De reden dat ik daar zo lang mee heb gewacht, is dat ik mijn dochters niet in de steek wilde laten. Maar ook omdat ik vraagtekens had bij hoe ik het praktisch moest aanpakken. Ik had geen baan en geen inkomen. Ik was ook bang voor het onbekende.” Sommige van Monica’s angsten komen uit: “Ik heb een jaar alleen geleefd en was vreselijk eenzaam. Ik voelde me kapot door alles wat ik had meegemaakt. En ik miste mijn dochters heel erg. Ik was psychisch heel erg ziek, maar ik realiseerde me wel dat ik niet meer de moeder kon zijn die ik wilde zijn.”

WARM BAD Monica zoekt hulp, maar die helpt in eerste instantie niet: “Ik had een psychiater die me alleen maar volstopte met kalmerende medicijnen. Ik raakte eraan verslaafd. Er was een vriendin die zag wat er gebeurde en die tegen me zei: ‘Ik weet wel een plek waar je kunt genezen.’ Zo ben ik bij De Hoop gekomen. Dat was héérlijk. De Hoop was een compleet nieuwe wereld, een warm

bad. Ik voelde gelijk dat er liefde was. Ik had een goede arts, ik leerde de Bijbel kennen en ik leerde God als hemelse Vader kennen. Dat heeft mijn hele leven veranderd. Ik heb ontdekt dat ik er mag zijn – dat ik wél van waarde ben.”

HEMEL SE PAPA Monica vertelt verder: “Ik heb tijdens mijn opname veel trainingen gehad, maar ik vond de Bijbelstudies nog belangrijker. Toen ik eenmaal wist dat ik een Hemelse Papa heb, wilde ik Hem zo goed mogelijk leren kennen. Ik ging op mijn knieën zitten en zei dat gewoon: ‘Ik weet nu dat U er bent; ik wil U graag beter leren kennen.’ Ik heb op een nacht een soort droom gehad, waarbij ik van bovenaf keek naar het hoofd van Jezus. Ik zag een doornkroon en bloed. Daarna keek ik Hem in de ogen. Ik zag heel veel licht, maar ook tranen. Ik hoorde de woorden: ‘Moon, wij houden van je en je doet het goed’.”

A ANR AKING Na de droom verandert er veel voor Monica. “Gewoonlijk was ik ’s morgens bij het wakker worden al moe. Die morgen was alles anders. Ik bruiste van energie en alles wat ik zag vond ik opeens mooi. Ik ben met een begeleidster gaan praten over de ‘droom’ die ik had gehad. Ze pinkte daarna een traantje weg. ‘Je hebt een aanraking van God gehad,’ zei ze. Mijn leven is er totaal door veranderd. Ik was er nog niet, maar wat ik nu doe, had ik zonder die droom nooit kunnen doen.”

OVER ACTIEF EN DEPRESSIEF Na de behandeling bij De Hoop gaat het weer mis met Monica. “Ik was zo gelukkig dat ik twee maanden eerder naar huis kon, HOOP EXTRA

PROJECTEN maar ik was té actief. Toen ik later terugkeek in mijn agenda, zag ik dat ik geleefd had voor drie mensen. Ik ben met een burn-out teruggegaan naar De Hoop.” Maar ook na de tweede behandeling gaat het fout. Monica vertelt: “Ik heb twee jaar depressief in mijn flatje gezeten. De zorg die ik om me heen had, nam me niet serieus. De medicatie die ik had meegekregen werd in één keer bij me weggenomen. Achteraf denken ze dat dit waarschijnlijk een psychose heeft veroorzaakt. Ik heb negen maanden niet geslapen, en als ik wel even sliep had ik nachtmerries. Mijn tanden en kiezen vielen spontaan uit. Ik was helemaal in de war. Ik ging niet eens meer onder de douche en mijn haar was één grote klit.”

“Eindelijk ben ik weer thuis!”

ZELFMOORDNEIGINGEN Monica heeft in deze tijd zelfmoordneigingen. “Ik heb echt pogingen gedaan. Ik heb uiteindelijk volgehouden tot ik terug kon naar De Hoop door me vast te houden aan de ervaring die ik met God had gehad. Dit ondanks dat ik ook wel eens dacht: ‘God heeft me zo aangeraakt. Waarom moet het dan nu zo met mij gaan?’ Toen ik bij De Hoop kwam, schrokken de mensen van hoe ik eruitzag. Ik viel een begeleider in de armen en dacht: ‘Eindelijk ben ik weer thuis!’ Dat zal ik nooit meer vergeten. Bij De Hoop kreeg ik goede antidepressiva, die gelukkig gelijk aansloegen. Ik had toen al de beslissing genomen dat ik de rest van mijn leven in dienst van God wilde stellen. Toen hoorde ik van de Interne Opleidingsschool en kreeg ik een idee.”

HOPE ALIVE Bij de interne opleidingsschool ervaringsdeskundigheid werkt men met verschillende aandachtsgebieden. Monica werkt bij HopeAlive, waar oud-cliënten na hun behandeling worden gebeld om ze te vragen hoe het met ze gaat. Ze legt uit: “De opnames worden steeds korter, waardoor mensen het moeilijker vinden om clean te blijven. Wij luisteren naar ze. Dat had ik zelf ook willen hebben toen ik depressief thuis zat. Niemand nam mij serieus en daardoor ging ik me isoleren. Ik weet hoe het voelt als je wanhopig bent. Mensen hebben nodig dat je naar ze luistert, dat je begrip toont. Ik ben zo blij dat ik mensen op deze manier kan steunen. Je kunt niet gelijk alle problemen oplossen, maar we zijn er voor ze.”

HOOP EXTRA

UITLEG HULPVERLENER

“We maken verschil” JANNEKE BROCKHUS BEGELEIDDE MONIC A ( ZIE HA AR VERHA AL OP DE VORIGE PAGINA’S ) TIJDENS HA AR VERBLIJF OP DE AFDELING POST- KLINISCHE BEHANDELING MET WONEN ( PKBW ). ZE VERTELT OVER HA AR VEELZIJDIGE WERK.

Monica heeft een duidelijke herinnering bij Janneke achtergelaten. “Tijdens de intakefase bespraken we haar casus in het team,” vertelt ze. “We vroegen ons af of ze het zou gaan redden. Maar we dachten: we gaan het gewoon proberen. In zeven maanden tijd hebben we haar van een kwetsbare, teruggetrokken, onzekere vrouw zien veranderen naar een veelzijdig, intelligent en ondernemend persoon.” Janneke werkte als Monica’s individueel begeleider vanuit de ‘herstelvisie’. Ze legt uit: “Monica’s kracht is minstens zo belangrijk als het probleem. Het ging om oog hebben voor haar leed en onmacht, maar ook voor haar eigen kracht, regie en autonomie. We lieten Monica haar

dromen benoemen en stimuleerden haar om ze te gaan uitvoeren. Ze waardeerde dat enorm. De vrouw die ze echt was ontwaakte. Ze verbaasde het team met haar vooruitgang.” Voor iedere cliënt is er een andere behandeling: “Onze cliënten hebben serieuze behandelvragen, dus ze krijgen een behandeltraject op maat. We hebben in dat kader de afgelopen jaren veel bijscholing gehad. We gebruiken de hele bandbreedte van de kennis die er binnen het team is, op medisch, psychisch en sociaal gebied, maar ook vanuit werkervaring en reintegratie.” We vragen Janneke hoe de cliënten de behandeling ervaren. “Bij sommige

cliënten gaat het fout. Dat hoort erbij in het leerproces; dat geldt voor ons allemaal, al is het bij mensen die niet opgenomen zijn wellicht minder intens. Maar de mensen die bij ons komen wonen, na hun behandeling in de kliniek, kiezen vrijwillig en heel bewust voor onze PkBW. Ze zijn gemotiveerd. De meeste cliënten zijn na afloop van hun behandeling dankbaar. Als uiting van die dankbaarheid mag ik soms een kleine traktatie, een zelfgemaakt knutselwerkje of een mooie kaart in ontvangst nemen. De knutselwerkjes en kaarten bewaar ik allemaal – ik heb al een hele verzameling. Dat is mijn beloning. Daarvoor rijd ik iedere dag met plezier naar het werk. Wat wij hier doen op PkBW heeft zin. We maken verschil.”

HOOP EXTRA

SPLINTERS

DIAGNOSE SINDS GISTEREN WEET IK HET. HET LIGT NIET A AN MIJN VRIENDINNEN DIE NOOIT MEER BELLEN. NIET A AN DE GILLENDE KINDEREN OP STR A AT. NIET A AN DE ONVRIENDELIJKE MEID BIJ DE K A SSA. NIET A AN DE A ARZELENDE DOKTER. HET LIGT A AN MIJ.

Ik zie het gezicht van mijn vader voor me. Donkerbruine ogen en een vriendelijke mond. Nu weet ik dat hij gelijk had. Ik schreeuwde naar hem en hij deed zijn ogen dicht. Hij stond stil te wachten tot het over was. Ik weet niet meer welke woorden ik naar zijn hoofd slingerde. Ik voel de woede nog in mijn keel, de kramp in mijn handen, de onmacht in mijn hele lijf. Er was geen houden meer aan.

Doorgaan moest ik, tot er iets stuk ging. Nu pas begrijp ik waarom. Ik schreeuwde omdat ik ergens al wist dat het klopte wat hij zei. Ik wilde het niet geloven. Al die jaren gaf ik hem de schuld. Hem en de rest van de wereld. Nu valt er niets meer te ontkennen. Het staat zwart op wit, met een nummer en een stempel erboven. De chaos in mijn huis. De angst die mij de keel dichtknijpt. Het gevoel dat ik steeds weer tegen een glazen muur oploop. Ik ben de oorzaak. Niet de mensen om mij heen. Sinds gisteren heeft dat stukje van mij opeens een naam. Een keurig hokje om in te passen. Lekker makkelijk toch? Ik zette mijn beste gezicht op toen ik mijn diagnose kreeg overhandigd. Gebruikte mijn aardigste glimlach. “Ja, fijn om te weten hoe het nu zit. Inderdaad. Ja, dank u wel.” Niemand voelde hoe de aarde onder mij begon te beven. Geen mens zag hoe alles om mij heen kraakte en wankelde. Alleen ik voelde hoe de brokstukken met donderend geraas neerkwamen. Nu sta ik te midden van puinhopen die alleen ik zien kan. De stilte is overweldigend. Ik bal mijn

HOOP EXTRA

handen tot vuisten. Het enige wat ik wil is wegkruipen in een donker hoekje en nooit meer tevoorschijn komen. Ik weet dat God bestaat. Hij heeft een plan met mijn leven. Als Hij dat zegt, als Hij dat belooft in de Bijbel, dan moet dat toch zo zijn? Mijn hoofd gelooft, maar mijn hart blijft zo leeg. Alsof er een zware, benauwende, deken rondom mijn gevoel zit. Weet je, ik heb al zoveel boeken gelezen. Ik heb zo vaak gezegd: “Vandaag gaat het anders.” In mijn ladekast liggen stapels briefjes volgeschreven met to do lijstjes en plannen om het roer om te gooien. Ik heb zo mijn best gedaan.

valt krachteloos terug. Achter dat telefoonnummer zit een gezicht. Een wildvreemde die ik alles moet toevertrouwen. De tranen op mijn vaders gezicht, die ik heb veroorzaakt. Het aangekoekte vuil in de gootsteen. De stoffige rekeningen in de meterkast. En dan? Ik kan de afschuw al voelen. De minachting op het onbekende gezicht. Alles in mij gilt: “Ik wil wel anders, maar het lukt niet!” Opnieuw pak ik het kaartje. Vind je het raar dat ik moe ben van het proberen? Ik durf haast geen hoop meer te hebben.

Ik staar naar het kaartje in mijn hand. Door een waas zie ik de letters en de tien cijfers. “Je hebt hulp nodig”, zeiden ze. Mijn hand grijpt naar de telefoon in mijn binnenzak, maar

“De Hoop is een bruisende organisatie. Er is veel ruimte voor ontwikkeling en nieuwe initiatieven. Deskundigheid en professionaliteit hebben een belangrijke plek. Het verbinden van geloof met behandeling is een gesprek dat actief en levendig wordt gevoerd. Cliënten zie je veranderen en opknappen door de aandacht voor zingeving. Dat motiveert enorm.” Annelies - GZ-psycholoog Arjen - SPV, regiebehandelaar in opleiding

Benieuwd hoe het is om te werken bij De Hoop? Kom langs voor een koffiegesprek! • Ga naar www.dehoop.org/koffiegesprek • Laat weten met welke zorgprofessional van De Hoop jij graag in gesprek wilt • Wij zorgen voor een goede match en plannen een afspraak in op een moment dat het jou uitkomt

We zoeken psychiaters, klinisch psychologen, psychotherapeuten, GZ-psychologen, verslavingsartsen, verpleegkundig specialisten, arts-assistenten, verpleegkundigen, groepsbegeleiders en woonbegeleiders voor onze kinderen jeugdpsychiatrie en volwassenenzorg. Voor al onze vacatures en verhalen van onze zorgprofessionals: www.dehoop.org/werkenbijdehoop.

HOOP 2.2019

WERKEN BIJ DE HOOP Arjen Catsburg | sociaal psychiatrisch verpleegkundige, regiebehandelaar in opleiding bij De Hoop “Bij De Hoop wordt steeds meer ambulante hulp gegeven. Dat betekent dat cliënten niet opgenomen worden, maar thuis blijven wonen. Dat maakt het spannender: de mensen functioneren, met hun klachten en hun ziektebeeld, in hun eigen omgeving. Ik overleg daarover met de gemeente Dordrecht en andere instanties. Als regiebehandelaar in opleiding zet ik per cliënt de lijnen uit en zoek ik behandelaars. De lichte behandelingen, maximaal vijf gesprekken, doe ik zelf. De diversiteit aan klachten en gedragsproblemen is enorm. Depressief, eenzaam, verward, verslaafd, dakloos – ze zitten allemaal in dezelfde wachtkamer, ze komen allemaal door dezelfde deur. In die wachtkamer hangen oude schilderijen van Bijbelverhalen. Over de verloren zoon, of de verlamde man die door vier vrienden bij Jezus werd gebracht, en over de goede herder. Ik weet niet wat de mensen daarvan denken, of ze die verhalen kennen. In die verhalen zitten wel belangrijke thema’s: aanvaarding, vergeving, eenzaamheid, zingeving. Dat kom ik vaak tegen: mensen die zich afvragen of hun leven nog wel zin heeft en wat er moet gebeuren om zich weer aanvaard en geliefd te weten. Deze vragen keren altijd terug in verschillende gedaantes.

“ER IS LIEFDE EN GENADE VOOR IEDEREEN” Ik voel mezelf niet de redder van deze mensen, maar ik kan wel veel bieden. We leggen bij De Hoop de lat hoog. Niet alles kan worden opgelost, maar er is veel te bereiken door aandacht te geven aan zingeving. Aan echte vervulling in plaats van het opvullen van leegtes door drugs of wat dan ook. Er is liefde en genade voor iedereen. Dat geeft op vragen een blijvend antwoord. Ik wil met mijn houding laten zien dat iedereen er mag zijn en dat er voor iedereen hoop is.”

Werken bij De Hoop De Hoop wil mensen op weg helpen naar een nieuw leven. Dat doen we deskundig, met geloof als onze basis, met liefde die we uitstralen naar onze cliënten en met lef: durven vanuit het hart. Van onze medewerkers verwachten we dan ook dat ze zich van God afhankelijk weten, elke dag. We bieden een werkomgeving waarin ze kunnen groeien: als persoon en als professional, in een omgeving waar geloof en deskundigheid hand-in-hand gaan. Onze medewerkers kijken over grenzen heen en zijn creatief in hun manier van werken. Daarnaast blijven we kijken hoe we ons werk kunnen verbeteren. Zou je willen werken bij De Hoop en wil je weten wat ons actuele vacatureaanbod is? Kijk op dehoop.org/werkenbijdehoop

HOOP EXTRA

“IK VIND HET OKÉ OM ME TE L ATEN R AKEN” Annelies van Pelt | GZ-psycholoog kinderen jeugdpsychiatrie bij De Hoop “Tieners kunnen vaak al goed vertellen wat er in hen omgaat. Ze kunnen hun eigen gedrag al sturen. Ik zie hen, en de ouders, in al hun kwetsbaarheid. Ze komen bij mij met depressies of angsten, met persoonlijkheidsproblemen of trauma’s. Het is voor mij de kunst om echt contact te krijgen, om hun vertrouwen te winnen. En het is dan zo mooi om mee te maken als ze opengaan, dat is haast magisch, een wonder. En dan hoef ik niet eens enorm wijze dingen te zeggen, vaak is het al de ontdekking dat ik hen niet afwijs waardoor de dam doorbreekt. Ik zeg altijd: ‘Niets is raar. Hier mag alles gezegd worden.’ Ik ben hun bondgenoot, maar dat betekent niet dat ik hun nooit een spiegel voorhoud. Als ik dat doe, kondig ik dat aan. Dan zeg ik: ‘Ik ga nu iets spannends doen, hoor!’ ‘Nu heeft ze me door’, denken ze dan, maar als ik genoeg veiligheid bied, dan kan dat. Ze zeggen dat ‘alles wat je aandacht geeft groeit’, maar ik hoorde hier een collega zeggen: ‘Wat je benoemt, kan bewerkt worden’. Het resultaat is niet altijd dat klachten helemaal verdwijnen. Het herstel gaat dieper: ik wil dat een kind zich leert verhouden tot zijn klachten en dat ouders weten wat ze van hun kind kunnen verwachten en wat niet. Dat ze samen als gezin leren leven met wat er gebeurd is. Ik neem de problemen weleens mee naar huis ja, maar dat vind ik niet erg. Ik vind het oké om me te laten raken en we steunen elkaar in het team. Humor doet trouwens ook heel veel. Ik lach wat af met die tieners; het is hier echt niet de hele dag kommer en kwel. Ik heb mijn rol ook leren relativeren, want ik ben niet de enige in hun leven, er zijn ook andere invloeden. Bovendien heb ik al zo vaak de ongelooflijke veerkracht van kinderen en ouders gezien, dat ik altijd hoop blijf houden. Ieder mens is waardevol en ieder mens verdient oprechte aandacht. Dat is mijn drive om hier te werken. Ik geniet van elke dag!”

HOOP EXTRA

EVENEMENTEN

Kom in actie voor Houd je van een sportieve uitdaging en zet je je graag in voor je naaste? Bij De Hoop kun je dat combineren. Met Cycle for Hope en Vrouwen lopen voor Vrouwen organiseren we evenementen waarbij jij in beweging komt en via jouw inspanning onze cliënten helpt. Organiseer je liever zelf iets? Ook daar zijn mogelijkheden voor!

START JE EIGEN ACTIE Ben je creatief of houd je van organiseren? Start dan je eigen actie! Er is van alles mogelijk, van koekjes bakken tot marathonlopen voor De Hoop. Alleen óf samen met je kerkelijke gemeente, jeugdclub of vriendengroep.

FIETS MEE MET CYCLE FOR HOPE Cycle for Hope organiseert ieder jaar een aantal intensieve evenementen onder het motto: jouw afzien is omzien naar anderen. Met de opbrengst van de evenementen worden immers cliënten van De Hoop geholpen! Ieder jaar organiseren we eind juni de Toertocht in de omgeving van Dordrecht. De Toertocht heeft verschillende afstanden, zodat iedere deelnemer zijn eigen uitdaging heeft. Op dezelfde dag is er de speciale Ladies Ride. Ook organiseert Cycle for Hope Rondje Nederland. Bij Rondje Nederland ga je in estafette in 48 uur langs de randen van Nederland. Een afstand van maar liefst 1.200 kilometer waarbij je het uiterste van jezelf vraagt. In het najaar is er de MTB-tocht. Dan kun je individueel of in een team 6, 12 of 24 uur lang op de mountainbike door de modder scheuren om onze cliënten te helpen. Meer weten over meedoen of over het sponsoren van onze deelnemers? Kijk voor alle informatie op cycleforhope.nl

HOOP EXTRA

Wij hebben een speciale website om het je gemakkelijker te maken: inactievoordehoop.nl. Op deze website maak je een actiepagina aan. Je kunt je sponsors naar deze pagina verwijzen, zodat zij daar hun financiële bijdrage kunnen geven. Ook vind je op de website de nodige tips. Meld je idee aan op deze website en begin met online werven! www.inactievoordehoop.nl

De Hoop EEN GIFT GEVEN

LOOP MEE MET VROUWEN LOPEN VOOR VROUWEN Voor vrouwen die van wandelen of hardlopen houden, organiseren we Vrouwen lopen voor Vrouwen. Door het hele land zijn er wandeltochten. Een kans voor een heerlijk dagje uit met vriendinnen. Je laat je sponsoren en helpt op die manier vrouwen die uit de prostitutie willen stappen en vrouwen die samen met hun kind(eren) worden opgenomen bij De Hoop. Speciaal voor de hardloopsters zijn er ook enkele hardloopevents. Wil je meer weten? Kijk dan op de website: vrouwenlopenvoorvrouwen.nl

BL IJF BE TR OK KE N ME T GE BE D OF VI A HE T MA GA ZIN E

Tja, we spreken best veel over geld. Een gevoelig onderwerp, maar we hebben nu eenmaal geld nodig om onze cliënten te helpen bij hun weg naar een nieuw leven. Veel van het werk dat De Hoop doet, wordt namelijk niet vergoed door de overheid. Je kunt daarbij denken aan de Inloophuizen waar eenzame, dakloze mensen terecht kunnen. Of de werkervaring die onze cliënten opdoen, om na hun behandeling meer kans te hebben op de arbeidsmarkt. Ook de pastorale zorg die De Hoop aanbiedt, wordt betaald uit giften. Met de giften helpen we mensen die zijn vastgelopen in hun bestaan en een nieuw begin willen maken, samen met de Here God. We hopen dus dat jij ons wilt steunen met een gift. Dat kan digitaal via onze website vriendenvandehoop.nl. Maak je liever zelf je gift over? Dan is het rekeningnummer: NL06 INGB 00 00 38 38 38 t.n.v. Stichting Vrienden van de Hoop in Dordrecht. Alvast heel hartelijk dank!

Vrienden van De Hoop geeft drie keer per jaar een magazine uit met verhalen van cliënten van De Hoop en het laatste nieuws over wat er allemaal gebeurt bij De Hoop. Het magazine is gratis. Je kunt je ervoor aanmelden via contactcentrum@vriendenvandehoop.nl. Gebed is de motor onder het werk van De Hoop. Geef je op voor de gebedsbrief en ontvang iedere vier weken gebedspunten. Aanmelden kan via gebed@vriendenvandehoop.nl.

HOOP EXTRA

VERHAAL PSYCHIATRIE

HOOP EXTRA 2.2019

“GOD GEEFT ME DE KRACHT OM OP TE STAAN” V EEL MENSEN CONTROLEREN VOORDAT ZE VAN HUIS GA AN E V EN OF ALLE APPAR ATEN UIT ZI JN. MA AR STEL JE VOOR DAT JE DAT EEN K WARTIER L ANG DOET. OF DAT AL S JE EINDELI JK BUITEN BENT, JE TERUGGA AT OMDAT JE BANG BENT DAT JE IETS OV ER HET HOOFD HEBT GEZIEN. DAN IS ER SPR AKE VAN DWANG - EN CONTROLEHANDELINGEN. JACOBINE (31) KREEG ERMEE TE MAKEN.

Jacobine vertelt: “Ik werkte als gastouder bij andere mensen thuis. Als ik wegging, liep ik eindeloos het hele huis door. Ik was zo bang dat ik iets aan had laten staan, bijvoorbeeld de strijkbout, en dat het huis met de mensen erin zou afbranden. Van dat idee kon ik als ik thuis was echt in paniek raken. Het werd steeds erger. Als ik een doekje uitwrong vlak bij een stopcontact, was ik bang dat er water op het stopcontact kwam en er brand zou uitbreken. Ik kwam pas tot rust als ik die mensen even appte en hoorde dat er niets aan de hand was.”

HARTKLOPPINGEN Ook thuis doet Jacobine er lang over om uit huis weg te komen. “Alles controleerde ik. Bijvoorbeeld of de knoppen van het fornuis uit waren. Ik maakte op een gegeven moment zelfs een foto ter controle. Als ik dan eindelijk op de fiets zat om de kinderen uit school te halen, had ik hartkloppingen van de spanning.” De hartkloppingen worden zo erg dat

Jacobine ervan in paniek raakt. “Toen heb ik alles aan mijn man verteld. Hij zei: ‘Jij moet gelijk naar de dokter.’ Daarna stortte ik in. Ik had me zo lang groot gehouden. Ik ben heel nuchter en gewoonlijk zou ik nooit vertellen dat ik zulke gedachten had.”

VER ANT WOORDELIJKHEID Nadat Jacobine vertelt wat er in haar omgaat, wordt haar situatie eerst erger. Er wordt een burn-out vastgesteld en ze krijgt waanideeën. Jacobine legt uit: “Ik kreeg medicatie omdat ik niet meer sliep. Maar toen werd ik bang dat ik zo’n pilletje zou laten vallen, dat het aan de kinderen zou blijven kleven en dat zij het mee naar school zouden nemen waar een ander kind het in zou slikken. Dus moest mijn man iedere dag de kinderen controleren om te zien dat er echt geen pilletje aan ze kleefde. Mijn man trok op een gegeven moment alle stekkers uit apparaten zodat ik maar zeker wist dat er niets aan bleef staan. Maar dan dacht ik dat ik

bijvoorbeeld zonder het me te herinneren kaarsen aan had gedaan. Een keertje hielp ik iemand die glas kapot had laten vallen met opruimen. Ik kreeg het idee dat er glas in mijn tas terecht was gekomen en dat als ik met mijn handen in mijn tas zat en daarna iemand een hand gaf, ik die persoon per ongeluk zou verwonden.”

ANGST Jacobine zit overduidelijk vol angst. “Die angst is zo reëel dat het geen zin heeft om te zeggen dat hij niet echt is. Ik ben een tijdje hele dagen binnen gebleven. Ik lag vaak in bed met een dagboekje van Sarah Young: ‘Vandaag met Jezus’. Alleen dan werd ik rustig. God sprak daar doorheen. Ik heb ook veel naar preken geluisterd. Daar heb ik veel van geleerd. Ik moest leren loslaten, vooral mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar andere mensen. Tot op zekere hoogte moet ik anderen helpen, maar daarna is het hun eigen verantwoordelijkheid.”

HOOP EXTRA

DE HOOP Jacobines huisarts verwijst haar naar De Hoop. “Eerst dacht ik: ‘De Hoop? Maar dan moet ik naar Dordrecht!’ Autorijden ging in die tijd niet meer. Maar ik kon naar de polikliniek in mijn eigen woonplaats, Veenendaal. Ik vond het zo fijn dat het geloof onderdeel van de behandeling uitmaakte. Anders had ik het niet gedaan. Ik ben goed begeleid bij De Hoop. Ze begrepen me. Samen bedachten we opdrachten voor mijzelf. Ik ging mijn grootste angsten uitvoeren, bijvoorbeeld de deur uitgaan zonder eerst alles te controleren. Dat ging steeds beter. Je leert dat er eigenlijk niets aan de hand is. Ik kreeg ook online opdrachten. Ik moest registreren hoe die gingen en dat dan samen in gesprekken evalueren. Online las ik ook veel tips van anderen die hetzelfde hebben. Dat was helpend. Het is fijn om te weten: ik ben niet gek, ik ben niet alleen.”

“Ik heb mijn dwang- en controlegedachten samen met God overwonnen; daar wil ik aan vast blijven houden.”

RUST Jacobine is inmiddels hersteld, maar moet wel alert blijven: “Als ik moe ben, heb ik sneller angstgedachten. Ik moet er dus op letten dat ik voldoende rust neem. Bij spanning heb ik er ook sneller last van. Soms heb ik een verlammende angst dat het weer fout gaat, maar ik weet dat dat niet waar is. Ik moet het wel aan iemand vertellen als ik last heb van mijn angsten, aan mijn man of aan een goede vriendin die het ook gehad heeft bijvoorbeeld. Dan gaat het beter. Ik heb mijn dwang- en controlegedachten samen met God overwonnen; daar wil ik aan vast blijven houden.”

SNELLER GENEZEN Jacobine vertelt: “God geeft me kracht om op te staan. Ik weet zeker dat ik daardoor sneller ben genezen. Ik kreeg medicatie voor mijn angsten en merkte al snel dat ik die weer kon afbouwen. Ik heb het wel eerst aan de dokter gevraagd. Die was het er echt niet mee eens. Ze zei: ‘Ik heb gezien hoe erg je eraan toe was; je bent een moeder; je hebt verantwoordelijkheden. Als je wilt afbouwen, dan is het op je eigen verantwoordelijkheid.’ Ik heb het in geloof gedaan en daarom verwachte ik dat het goed zou gaan. De dokter zei later dat zij dit nooit eerder zo meegemaakt heeft.” Jacobine vertelt tot slot: “Ik wil mensen meegeven dat het belangrijk is om hulp te zoeken. Je bent niet raar. Maak je probleem bespreekbaar. Ik kreeg ook wel complimenten juist omdat ik het vertelde. Het laat zien dat je er wat aan wilt doen. Je bent de schaamte voorbij en gaat keihard vechten om ervoor te zorgen dat het goedkomt.”

HOOP EXTRA

UITLEG HULPVERLENER

Jorian

“Het is mooi dat je jezelf uiteindelijk overbodig maakt” Jorian de Vries is de psycholoog die Jacobine (zie haar verhaal op de vorige pagina’s) behandelde op de polikliniek in Veenendaal. Hij vertelt over verschillende aspecten van zijn werk. “Als psycholoog doe ik veel behandelgesprekken,” zegt Jorian. “We gebruiken daarbij vaak cognitieve gedragstherapie. De drie belangrijkste punten hierbij zijn gedachten, gevoelens en gedrag. We helpen de cliënt om de eerste twee te veranderen, zodat daardoor ook het gedrag verandert. De meeste cliënten op de polikliniek hebben alleen ambulante zorg, maar we doen ook nazorg voor cliënten die opgenomen zijn geweest. Als je alleen thuis bent, zegt niemand dat je niet mag drinken. Dan is het prettig als je je verhaal kunt doen in de polikliniek.” Het overgrote gedeelte van de cliënten van de polikliniek komt nooit in een kliniek. “Dat is eigenlijk ook de kerntaak van de polikliniek: iemand zo ondersteunen dat

hij zelf, met waar mogelijk hulp van zijn eigen omgeving en God, aan een probleem kan werken. Het grootste werk van je behandeling doe je toch thuis. Daar ga je aan de slag met je problemen.” Jorian doet ook intakes. “Dat is erg bijzonder,” zegt hij. “Je weet nog niet veel van de cliënt behalve wat in de verwijsbrief van de huisarts staat. Het is voor de cliënt en mijzelf intensief: je ziet iemand voor het eerst en vraagt veel. Het is wel mooi om te merken dat de cliënten vaak een gevoel van erkenning overhouden aan de intake: ze hebben het idee niet alleen te zijn.” Waarom doet Jorian dit werk? “Het is fijn om mensen te kunnen helpen. Het geeft veel voldoening om mensen beter te zien worden,

zoals Jacobine. Haar behandeling was leuk, al klinkt dat gek. We zagen heel snel resultaat. Het is mooi dat je jezelf uiteindelijk overbodig maakt. Bij sommige mensen duurt dat wel veel langer. Voor deze mensen in nood kunnen we een veilige schuilplaats zijn.”

MEER INFORMATIE OVER POLIKLINIEKEN De Hoop heeft poliklinieken in Dordrecht, Houten, Amersfoort, Vlissingen, Rotterdam en Veenendaal. Voor meer informatie over de hulpmogelijkheden, gaat u naar dehoop.org/contact.

HOOP EXTRA

SPLINTERS

MIJN PAPA ZEI KR AK Mijn papa is de beste. Hij tilde mij soms op. Dat kon hij zo! Zijn zwarte baard kriebelde. Dat weet ik nog goed. Mijn vader kan alles. Zijn schuur ligt vol houtsnippers en allemaal papaspullen. Roestige spijkers, zagen, hamers. Hij maakte de schommel in de tuin. Hij maakte zelfs mijn bed. Elke keer als ik in mijn kamer kom, denk ik aan papa. De voorkant van mijn bed is een groot houten hart. Als ik met mijn hoofd op het kussen lig, doe ik mijn vinger tegen de rand van het grote hart en volg de lijnen. Zoef omhoog en dan rond, puntje, weer rond, zoef naar beneden en weer omhoog… Soms doe ik het met mijn ogen dicht. Mijn papa is ook een stuk hout. Niet echt natuurlijk, maar net alsof. Dat zegt mama. In onze tuin liggen veel takken. Je kunt zo’n tak met twee handen oppakken. De ene kant in je ene hand en de andere kant in je andere hand. Als je heel hard trekt, buigt de tak. Dan kun je er een hengel van maken. Of een boog. Als je te hard trekt, zegt de tak ‘krak’. Dan is hij stuk. Mijn papa zei krak. Hij is stuk in zijn hoofd.

Op de schommel in de tuin vlieg ik. Soms kijk ik naar de schuur. Die zit dicht. Ik zing liedjes. Vaak voor God. Mama zegt dat God altijd luistert. Hij is óók mijn papa, dus eigenlijk heb ik er twee. God is ook de vader van mijn papa. Dus vraag ik aan onze Godpapa of mijn vader terug mag komen. Het was niet leuk dat papa zo hard huilde. Dat horen papa’s toch niet te doen? Huilen? Of vragen: “Hou je van me?” Dat horen kinderen te doen. Als hun knie bloedt. Of als ze bang zijn in het donker. Niet papa’s. Niet zomaar, niet als de zon schijnt, midden in de huiskamer. Toen ging papa weg. Naar een andere plek, om beter te worden. Mama slaapt nu alleen in het grote bed. Soms vragen mensen: “Wat doet je vader?” Dan zeg ik dat hij ziek is, omdat iets hem met twee handen beetpakte en veel te hard trok. Pas zaten we héél lang in de trein. Mama, mijn broers en ik. We reden langs allemaal huizen, heuvels en velden vol gele bloemen. Papa woont ergens waar hij beter kan worden. Daar zagen we mijn papa weer. Hij gaf mij een jurk voor mijn barbiepop. Wit, met een sluier. Een echte prinsessenjurk. Alleen mijn mooiste Barbie mag papa’s jurk aan. We gingen weer terug met de trein. Met de jurk. Zonder papa. Hij is nog steeds niet beter. We moeten wachten, zegt mama. Dus wacht ik. Totdat mijn papa geen krak meer zegt.

HOOP EXTRA

KORT NIEUWS

Iwan

“DAT IK ANDEREN KAN HELPEN DOOR MIJN VERHAAL TE DELEN, IS IETS WAAR IK DANKBAAR VOOR BEN” Interne Opleidingsschool De Hoop ggz leidt op tot ervaringswerker

De Interne Opleidingsschool Ervaringsdeskundigheid van De Hoop ggz biedt (oud-)cliënten van De Hoop – en steeds meer ook geïnteresseerden van buiten De Hoop – de mogelijkheid om zich te ontwikkelen tot gecertificeerd ervaringswerker. Tijdens de éénjarige opleiding leren zij om hun levenservaring deskundig in te zetten als voorbeeld van hoop voor lotgenoten. Bovendien biedt het geleerde, in theorie én praktijk, een goede basis voor doorstroming naar een zorggerelateerde mbo- of hbo-opleiding. Ervaringswerkers doen hun praktijkervaring op bij één of meerdere van de elf domeinen die de opleidingsschool rijk is. Jules is senior ervaringswerker en medeverantwoordelijk voor de dagelijkse leiding van de school. Daarnaast coördineert hij een aantal domeinen. Een van die domeinen is ‘Bye, Bye, Bajes’. Jules: “De ervaringswerkers van Bye, Bye, Bajes bezoeken gedetineerden in twee penitentiaire inrichtingen. We spreken wekelijks zo’n 25 mensen. Het mooie aan dit werk is dat we naast iemand mogen gaan staan. Op die manier ontstaat er een relatie waar zowel de gedetineerde als ervaringswerker van leert.” Relatie is een sleutelwoord binnen Bye, Bye, Bajes: “Vanuit die basis kun je iemand echt bereiken en samen stappen zetten die tot herstel leiden.” Iwan is als senior ervaringswerker betrokken bij het domein ‘Stay Clean’. Stay Clean werkt volgens het bekende 12-stappenprogramma, zoals in beginsel ontwikkeld door Alcohol

Anonymus (AA). “Stay Clean bestaat uit verschillende groepen verspreid door heel Nederland,” vertelt Iwan. “Een groep wordt gevormd door (ex-)verslaafden. Ze leren praten over hun problematiek. Mensen worden niet veroordeeld om wat ze vertellen.” Iwan leert veel van zijn coördinerende rol: “Ik heb geleerd dat je pas iets voor iemand kunt betekenen als je een relatie opbouwt en jezelf kwetsbaar opstelt. Ik vertel bijvoorbeeld eerlijk over mijn eigen proces en dat dit is verlopen met vallen en opstaan. Maar ook dat ik mezelf – en anderen – blijvende schade heb berokkend. Dat ik anderen kan helpen door mijn verhaal te delen, is iets waar ik dankbaar voor ben!”

Meer informatie over de Interne Opleidingsschool is te vinden op dehoop.org/interne-opleidingsschool.

HOOP EXTRA

OP STR A AT ZIJN ZE REGELMATIG TE VINDEN, LEGE PATRONEN VAN L ACHGAS. OF MISSCHIEN HOORT U JONGEREN WELEENS PR ATEN OVER “EEN BALLONNETJE DOEN”. WAT IS DAT EIGENLIJK? EN MOETEN WE ONS ER ZORGEN OVER MAKEN?

Een ballonnetje doen Volgens Sjacco van Iwaarden, verslavingsarts bij De Hoop ggz, is het antwoord op de vraag of we ons zorgen moeten maken ‘ja’. “Het gaat hier om het recreatief inhaleren van lachgas (distikstofmonoxide), een fenomeen dat in de jaren ’90 voorkwam,” begint Sjacco. “Je kon toen op party’s een ballon kopen gevuld met lachgas. Het is een tijd van de markt geweest, maar sinds kort weer terug. Sinds 2015 is er een sterke toename in gebruik onder 12- tot 16-jarigen. Ongeveer tien procent van deze jongeren heeft ooit lachgas gebruikt. Cijfers over het aantal jongeren dat verslaafd raakt, zijn er nog niet. Wel blijkt uit de praktijk dat gebruikers steeds

HOOP EXTRA

meer nodig hebben voor hetzelfde effect (tolerantie) en dat er craving optreedt (voortdurende drang om lachgas te gebruiken). Dat zijn duidelijke kenmerken dat het hier om een verslavend middel gaat.” Maar wat doet het nu precies? “Bij het inhaleren van lachgas ontstaat een korte roes, van 1 tot 5 minuten. Je voelt je ‘high’, opgewekt, vrolijk, je wordt lacherig en krijgt een warm gevoel. Sommige mensen ervaren plotseling gevoelens en gedachten die eerder onbewust waren. Negatieve effecten zijn tintelingen in armen en benen, duizeligheid, hoofdpijn, misselijkheid, verwardheid en angst.”

“Ook op langere termijn zijn er gevolgen. Er kan bij regelmatig gebruik van lachgas hersenbeschadiging optreden. Dit komt omdat lachgas de werking van vitamine B12 blokkeert. Lachgas kan leiden tot zuurstoftekort in de hersenen. Dat geeft concentratieproblemen, hoofdpijn, duizeligheid en je kunt flauwvallen. In combinatie met verkoudheid kan een toename van druk in het hoofd ontstaan, met als gevolg oorpijn en zelfs blijvende gehoorschade. Je loopt het risico te stikken als je tussendoor te weinig zuurstof inademt of als het lachgas wordt geïnhaleerd via een zak op het hoofd. Ook kan het leiden tot onvruchtbaarheid.”

Hoe komen jongeren aan lachgas? “Lachgas is legaal verkrijgbaar in detail- en groothandels en op internet. Het wordt vaak verkocht in patronen voor slagroomspuiten. Ze kosten 30 tot 60 cent per patroon. Rechtstreeks inhaleren uit het patroon of de spuit geeft bevriezing van de longen, vandaar dat het eerst in een ballon wordt gespoten. Je gebruikt 1 à 2 patronen per ballon.” Lachgas: een leuk aardigheidje voor jongeren? “Integendeel, het is een gevaarlijk middel en niet geschikt om recreatief te inhaleren.”

Kinder- en jeugdpsychiatrie Verslavingsproblemen en psychische problemen zijn er in diverse soorten en maten en kunnen al op jonge leeftijd spelen. De Hoop ggz heeft een afdeling speciaal voor kinderen en jongeren in de leeftijd van 4-18 jaar. Voordat de behandeling start, vindt er een intake plaats met het kind/de jongere en zijn of haar opvoeder(s). De zorgen worden dan op een rij gezet. Daarna wordt bekeken welke vorm van hulpverlening het meest geschikt is.

BEHANDELVORMEN Het team van professionals bestaat uit orthopedagogen, psychologen, GZ-psychologen, (verslavings)artsen, ouderbegeleiders en kinderen jeugdpsychiaters. Zij bieden zorg en begeleiding binnen de diverse behandelvormen die De Hoop ggz aanbiedt. Over het algemeen start een hulpverleningstraject met poliklinische behandeling. Hierbij wordt een kind/jongere samen met de opvoeder(s) aan een behandelaar gekoppeld waarmee tijdens (twee)wekelijkse afspraken aan persoonlijke behandeldoelen wordt gewerkt. Als tijdens de behandeling blijkt dat

er een intensievere aanpak nodig is, dan kan de behandeling worden opgeschaald naar een deeltijdbehandeling of klinische behandeling. Een deeltijdtraject duurt 14 weken en vindt plaats in groepsverband. Een op maat gemaakt schoolprogramma op de interne school van De Hoop ggz, is onderdeel van de behandeling. Wanneer klinische behandeling nodig is, verblijft een kind of jongere dag en nacht

in de kliniek. Ook in dit geval wordt de (groeps)behandeling afgewisseld met dagdelen waarop de interne school wordt bezocht.

LOC ATIES Op verschillende locaties van De Hoop wordt hulp geboden aan kinderen en jongeren. De poliklinische behandeling kan plaatsvinden in Dordrecht, Houten, Amersfoort, Veenendaal, Rotterdam en Vlissingen. Deeltijdbehandeling vindt plaats in Dordrecht en Ede. Klinische opname kan alleen in Dordrecht.

ME ER INF OR MATIE Vragen over de afdeling kinderen jeugdpsychiatrie? Of maakt u zich zorgen over uw kind en hebt u advies nodig ten aanzien van eventuele behandeling? Neem gerust contact met ons op! Dat kan telefonisch op werkdagen via 078611 1311. Of neem een kijkje op onze website: www.dehoop.org/ hulp-voor-kinderen-en-jongeren.

HOOP EXTRA

WERKEN BIJ DE HOOP

Wouter

“IK WIL ECHT VOOR DE BEWONERS GA AN EN EEN STAPJE EXTR A ZET TEN”

HOOP EXTRA

VOOR MENSEN DIE TE MAKEN HEBBEN (GEHAD) MET PSYCHISCHE PROBLEMEN OF VERSL AVINGSPROBLEMEN, IS ZELFSTANDIG WONEN NIET ALTIJD VANZELFSPREKEND. OOK VOOR MENSEN DIE OPGENOMEN ZIJN GEWEEST IN EEN KLINIEK, IS ZELFSTANDIG WONEN SOMS NOG EEN BRUG TE VER. BEGELEID WONEN K AN DAN UITKOMST BIEDEN.

Wouter Seinen is woonbegeleider bij De Hoop ggz. Tijdens zijn studie SPH (sociaal pedagogische hulpverlening) liep hij stage bij De Hoop op de kliniek. Na zijn studie stroomde hij door naar de afdeling Beschermd Wonen. Dat was een bewuste keuze van Wouter: “Het werken op de kliniek was heel leerzaam, maar ik merkte dat ik graag langere tijd met mensen optrek. Op de kliniek help je mensen door de eerste afkick heen en dan zijn ze weg. Als woonbegeleider trek je soms jaren met mensen op. Ik bied zorg aan de bewoners en begeleid ze bij de doelen die ze hebben, maar leef ook gewoon ‘het leven’ met hen.

FINANCIERING

WOONVORMEN DE HOOP GGZ

De Hoop biedt diverse woonvormen aan. Hoe zit het met de financiering daarvan? “De meeste woonvormen van De Hoop worden gefinancierd vanuit de Wmo (Wet maatschappelijke opvang),” legt Wouter uit. “Dat is bij Beschermd Wonen ook het geval. Wij staan er bij de Wmo heel goed op. Omdat we vanuit een zorgpakket werken, is het bij ons geen uurtje-factuurtje. Dat geeft vrijheid en maakt dat je kwaliteit kunt bieden. Met een van de bewoners ben ik bijvoorbeeld op zoek gegaan naar een tante met wie hij al heel lang geen contact meer had gehad. Ik wil echt voor de bewo-

De Hoop biedt diverse woonvormen: • Beschermd Wonen: wonen met intensieve begeleiding voor mensen met psychische problemen en/of verslavingsproblemen • Huis van Hoop: kleinschalige woonlocatie voor beschermd wonen in de binnenstad van Dordrecht of Gorinchem (zie pagina 12 en 13 voor meer informatie) • Ambulante woonbegeleiding thuis: specialistische persoonlijke begeleiding in het eigen huis (mogelijk vanaf 16 jaar) • Postklinische behandeling met wonen: woon- en behandelplek voor mensen die behandeld zijn in een kliniek van De Hoop ggz. Doel van deze woonvorm is uitstromen naar huis of naar een andere woonvorm binnen of buiten De Hoop. Deze vorm wordt niet gefinancierd vanuit de Wmo

“BIJ ONS HEBBEN MENSEN AFFINITEIT MET HUN WERK EN DOEN DIT MET HART EN ZIEL.” Afgelopen zaterdag aten we bijvoorbeeld taart. Gewoon om te vieren dat het zaterdag was. Dat zijn van die huiselijke dingen die voor mensen met een verslavingsverleden of psychische problemen heel waardevol zijn.”

PLEZIER Werken met mensen die kampen met een verslavingsverleden of psychische problemen is niet altijd even makkelijk. Toch fietst Wouter dagelijks met plezier naar zijn werk. Wouter: “Ik vind de doelgroep waarmee ik werk heel leuk. Je moet vaak net een stapje verdergaan om te snappen wat er in hun hoofd gebeurt. Het is belangrijk dat je de mensen goed kent. En je moet dingen niet te persoonlijk nemen en soms gewoon met een lolletje oplossen.”

ners gaan en een stapje extra zetten. Bij ons hebben mensen affiniteit met hun werk en doen dit met hart en ziel. Dat maakt De Hoop heel bijzonder.”

WO ON BEG ELE IDE RS GE ZO CH T Kom jij ons team versterken, met jouw betrokkenheid, deskundigheid en lef? Help vanuit je christelijke geloofsovertuiging samen met ons mensen met psychische problemen of verslavingsproblemen tot herstel te komen! Voor onze afdelingen Beschermd Wonen, Huizen van Hoop en Ambulante woonbegeleiding zijn we op zoek naar Woonbegeleiders (MBO/HBO). Op oproepbasis of 16 tot 36 uur per week. Ook zij-instromers worden van harte uitgenodigd om op deze functie te solliciteren. Ga voor meer informatie naar dehoop.org/werkenbijdehoop. Daar vind je ook een kijkje in de agenda van Wouter en meer informatie over hoe medewerkers van De Hoop hun werk ervaren.

HOOP EXTRA

Kerken en De Hoop Wat De Hoop aan kerken te bieden heeft: • Inhoudelijke bijeenkomsten over specifieke thema’s. • Volledig verzorgde thema-avonden met een presentatie over het werk van De Hoop, een levensverhaal, eventueel voorlichting en indien gewenst de verzorging van een meditatie en muziek. • Een preekschets ter ondersteuning van een collecte in uw kerk. • Het ontvangen van uw gemeenteleden (vrouwenvereniging, jeugdgroep, etc.) op “Dorp De Hoop”. Een volledig verzorgd programma met rondleiding(en). • Presentaties over het werk van De Hoop. • Spreek- en preekbeurten in uw kerk.

Sinds de oprichting in 1975 is het werk van De Hoop verbonden met vele kerken door heel Nederland. Mede dankzij de steun van deze kerken heeft De Hoop altijd hoop en zorg kunnen bieden aan mensen op weg naar een nieuw leven. Daarom informeren wij kerken graag over wat we precies doen én wat we voor kerken kunnen betekenen. Wilt u meer informatie? Neem dan contact op met Maarten Ouweneel (coördinatie kerkrelaties) via 078-611 13 55. Mailen kan ook: m.ouweneel@vriendenvandehoop.nl. Bekijk ook onze informatiefolder voor kerken op vriendenvandehoop.nl/kominactie/kerk

Wat kerken voor De Hoop kunnen doen: • Ons uitnodigen voor het geven van een presentatie of het verzorgen van een thema-avond. • Een collecte houden. • Bidden (!) • Het werven van vrijwilligers en ambassadeurs • Het neerleggen van HOOP Magazine en brochure-materiaal. • Cliënten liefdevol opvangen in uw kerkelijke gemeente. • Als kerk of als groep in actie komen met een specifiek project of deelname aan bijvoorbeeld Vrouwen lopen voor Vrouwen of de fietstochten van Cycle for Hope. • Betrokkenheid bij een Huis van Hoop in uw regio

HOOP EXTRA

COLOFON

R E DAC TIE, VO R M G E V IN G E N FOTO G R A FIE Stichting Vrienden van De Hoop Provincialeweg 122, 3329 KP Dordrecht Telefoon (078) 6 111 355 E-mail: info@vriendenvandehoop.nl

DE HOOP Uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop.

D RU K De Hoop Drukkerij Provincialeweg 86, 3329 KP Dordrecht E-mail: contact@dehoopdrukkerij.nl

A ANSPR AKELIJKHEID

Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken in deze uitgave door (ex)cliënten van De Hoop en door hun familieleden. Vóór verschijning zijn de (ex)cliënten akkoord gegaan met publicatie van hun uitspraken. Niets uit deze uitgave mag openbaar worden gemaakt zonder voorafgaande toestemming van de redactie. Bij toegestemde plaatsing moet er sprake zijn van uitdrukkelijke bronvermelding. S T I C H T I N G V RI E N D E N VA N D E H O O P

Stichting Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBF keurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38.

HOOP 3.2013

Monica

“Ik voelde gelijk dat er liefde was”

✁

SEPA Incasso Machtiging

Ja, ik steun De Hoop Handtekening:

Voornaam: Achternaam: Adres: Postcode: Plaats: Telefoon: Ik machtig Stichting Vrienden van De Hoop om tot wederopzegging van mijn rekening af te schrijven: ❏ €10,- per maand;

❏ € 20,- per maand; Anders: ❏ €

per

❏ eenmalige gift: €

IBAN-rekeningnummer: Door ondertekening van dit formulier geeft u toestemming aan: • Stichting Vrienden van De Hoop om doorlopende en eenmalige incasso-opdrachten naar uw bank te sturen. • Uw bank om deze afschrijving conform de opdracht van Stichting Vrienden van De Hoop uit te voeren. Als u het niet eens bent met deze afschrijving kunt u deze binnen acht weken eenvoudig laten terugboeken door contact op te nemen met uw bank. • Het aangegeven bedrag wordt afgeschreven rond de 25e van de maand. Stuur deze kaart in een gesloten envelop zonder postzegel naar: Stichting Vrienden van De Hoop, Antwoordnr 88, 3300 WB Dordrecht.

SEPA machtiging Privacy-statement: Met het invullen van deze machtigingskaart gaat u akkoord met ons privacy-statement. Wij gebruiken uw gegevens om uw gift of aanmelding goed te verwerken en om u te informeren over onze activiteiten en de besteding van uw gift. Hoe wij met uw gegevens omgaan, vindt u op vriendenvandehoop.nl/privacy.

Incassant ID NL11ZZZ411181280000 Het mandaatkenmerk kunt u terug vinden op uw bankafschrift.

Datum:

EXTRA Gebruik dezeHOOP kaart en uw gift 39 is fiscaal aftrekbaar.

Gedicht door Eva (cliënt Huizen van Hoop) Illustratie door Naila (oud-cliënt)

HOOP EXTRA