VERBORGEN VRIENDEN
El Tigro alias E.T.
[ 8 ] en La Tigra alias Laatje [6 ]
“ We zijn altijd onderweg met de camper, waar we sinds acht jaar in wonen. Vierentwintig uur per dag zijn we samen. Waar moet je het op een gegeven moment nog over hebben? Door medicijngebruik heb ik een extreem lage weerstand, daarom kunnen we niet veel contact hebben met anderen. Met de knuffels verbreden we ons gezin en de gesprekken. E.T. en Laatje geven ons de mogelijkheid te dollen over onderwerpen die normaliter niet ter sprake komen. Je wordt creatief.” “ E.T. heeft in Spanje en Portugal altijd contact gehad met zwerfkatten. Hij vond het reizen enig, maar hij miste iets. Toen we terug kwamen in Nederland wilde hij een vriendinnetje. We waren in Almere voor een reparatie en daar zat ze. Bij de V&D.” “ Er is zoveel machocultuur, dat zouden mensen meer los moeten laten. Je ontneemt jezelf mogelijkheden door niet spontaan op situaties te reageren. Met de meeste mensen praten we niet over de knuffels. Er heerst een vorm van onbegrip. Laat maar zitten, denken we dan. We willen mensen niet onnodig ongerust maken over onze geestelijke gesteldheid.”
Nijn
[28 ]
“ Sommige mensen roken, Nijn is mijn verslaving. Hij is er al sinds mijn geboorte, mijn ouders kregen hem bij een pak Pampers. Zonder hem kan ik met geen mogelijkheid slapen. Ik moet Nijn kunnen ruiken.” “ Als ik geopereerd word gaat hij altijd mee. In de uitslaapkamer van het ziekenhuis heb ik de zuster eens heel hard geslagen, per ongeluk. Ik had een nabloeding, Nijn lag in mijn armen. Die zuster wilde Nijn pakken om hem te beschermen tegen het bloed. Ik was nog niet helemaal bij kennis en voelde iemand aan Nijn zitten. Dat moet je niet doen.” “ ReserveNijn stinkt, ik mis mijn eigen vertrouwde luchtje. Toch mag hij sinds kort mee naar bed. Ter voorbereiding, voor het geval dat er iets gebeurt met mijn knuffel. Hopelijk wordt reserveNijn ooit net zo fijn als de echte Nijn.”
Kroelie
[ 43 ]
“ Ik loop ook niet voor iedereen naakt. Kroelie is privé. Eerst schaamde ik me voor mijn knuffel, maar ik realiseer me nu dat het geen schaamte is. Het is iets dat zo persoonlijk is dat ik het pas deel als de aanleiding bijzonder genoeg is.”
“ Met mijn toenmalige vriend was ik op vakantie in Turkije. We hadden ter plekke een paar nachten in een hotel geboekt. Zonder direct te betalen, omdat we misschien langer zouden blijven. Nadat we de sleutel kregen legde ik Kroelie onder het kussen, want Kroelie laat ik nergens openlijk liggen. We keken rond; die kamer zag er niet uit. Het was er vies en er liep een colonne mieren. En de eigenaar was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik wilde weg. Dus pakten we onze spullen en gingen we er stiekem vandoor. We vonden een nieuwe slaapplek, waar ik me plotseling realiseerde dat ik Kroelie was vergeten. Ik was in alle staten en zei tegen mijn vriend: je móet hem halen. Hij is vroeg in de ochtend teruggegaan naar het hotel, wachtte tot er niemand bij de receptie was, pakte de sleutel, rende naar boven, pakte Kroelie, en wegwezen. Hij was mijn held. Kroelie nam hij heel serieus.”
Muis
[9 ]
“ Toen ik Muis zag wist ik dat ik het had overleefd.” “ Negen jaar geleden is mijn aorta gesprongen, ik werd met spoed opgenomen. De avond na de operatie zette mijn vrouw Muis naast me in bed. Mijn vrouw noemt me altijd muis, vandaar die knuffel. Ze dacht dat ik hem meteen uit bed zou gooien, maar ik heb het huis nooit verlaten zonder hem. Waar ik ook slaap, Muis staat naast mijn kussen. Mensen zullen wel verbaasd zijn als ze dit ontdekken, in mijn buurt sta ik bekend als een onverschillig persoon.”
“ Je stopt je kind toch ook niet in de wasmachine?�
Aap
[26]
“ Hij is al zesentwintig jaar mijn vriend. Onvoorwaardelijke liefde, ook al praat hij nooit terug.” “ Ik werk als vrachtwagenchauffeur. Aap gaat mee als ik in de cabine overnacht. Met Aap onder mijn hoofd ben ik binnen vijf minuten in slaap, waar ik ook ben.”
“ Als ik na werk moe thuis kom doe ik een dutje op de bank. In slaap vallen lukt dan vaak niet meteen. Dan pak ik Aap en leg hem op mijn ogen. Hij geeft me het vertrouwde gevoel. En het is donker.”
“ Mijn exschoonmoeder kwam vrolijk naar me toe: ‘Ik heb een verrassing voor je. Ik heb dat smerige beest gewassen.’ Kom je daar binnen, staat je knuffel open en bloot op de verwarming in de huiskamer. Het was behoorlijk schrikken dat ze Aap ontdekt had. ‘Dat had je niet hoeven doen’, zei ik.”
“ Ik hou het privé omdat het niet is uit te leggen. Het is een knuffel, een stuk speelgoed! Al is hij voor mij veel meer, Beer leeft voor mij.” Het is een onvoorwaardelijke vriendschap, daarom koesteren ze dat stukje stof. Ook al zijn ze er eigenlijk te oud voor, volgens anderen. De kans dat de pluchen kameraad ooit uit bed verdwijnt is nihil. Poes, Flappie en Aap bieden immers een leven lang steun en geborgen heid, of op zijn minst een goede nachtrust. Hun kalmerende invloed reikt tot alle lagen van de bevolking. En toch rust er een taboe op die onschuldige liefde. Dus is de knuffel aangewezen op een leven in de bijnaanonimiteit. Het geliefde beestje wordt verborgen gehouden voor vrienden en familie, zelfs de wederhelft is niet altijd op de hoogte van de derde bedgenoot. Want: “Je wilt toch niet het risico lopen dat je partner denkt dat je gek bent.” Fotograaf Nienke Koedijk (1978) reisde anderhalf jaar door Nederland en België om de verhalen over knuffels en hun eigenaren vast te leggen. In beeld en woord. Verhalen die tot nu toe angstvallig geheim werden gehouden.