Van onze reporter ter plaatse: Ellen Goris

Ellen Goris sinds kort journaliste voor GvA regio Kempen

Nieuwe pennen schrijven goed…

REGIONIEUWS De Gazet van Antwerpen (GvA) verschijnt in drie verschillende edities Stad & Rand, Kempen en Mechelen-Waas. Voor onze regio is sinds half november een nieuwe naam actief: Ellen Goris. Ze is van het geboortejaar 2000 en woont bij haar ouders Paul Goris en Korin Schalk, samen met haar drie jongere broers Remy, Mathijs en Ward in de Kievitlaan in Meersel-Dreef. Tijd voor een kennismaking. Wie is het gezicht achter deze nieuwe pen?

Zoals elk dagblad heeft GvA oog voor gevarieerd nieuws uit de regio. De krant verscheen voor het eerst in 1891, hoort bij Mediahuis en heeft een oplage van ongeveer 90.000 exemplaren. Ze verschijnt op papier maar is ook digitaal te lezen, dat zorgt natuurlijk voor een nieuwe dimensie en bijkomende tijdsdruk.

DHM: Wie is Ellen Goris en wat heb je gestudeerd?

Ellen: Ik ben 23 jaar en ik ben Nederlandse. Na de lagere school in Meer heb ik op het Klein Seminarie in Hoogstraten secretariaat talen gedaan (TSO), daarna ben ik Breda naar de AVANS hogeschool gegaan om communicatie te studeren, maar ik kon toch niet wennen aan het Nederlands schoolsysteem. Ik ben altijd in België naar school geweest, hier heeft het onderwijs meer structuur en een betere ordening. Daarom ben ik teruggekomen naar België. Ik deed een vervolg communicatie in A.P. (Artesis Plantijn) Hogeschool in Antwerpen. Door de studie in Breda had ik al wel een reeks vrijstellingen, het was dus geen verloren jaar geweest.

DHM: Maar waarom journalistiek, zo’n studiekeuze is toch niet zo evident?

Ik heb altijd al journalistiek willen studeren. Maar dat heb ik niet gedaan want iedereen zei dat dit wel heel specifiek is. Zou je dat wel doen…? - klonk het vaak. Bij A.P. heb ik dan toch een verkort project journalistiek gedaan, dat kon in één jaar omdat ik al communicatie had gevolgd. Daardoor heb ik nu twee bachelor diploma’s: communicatie en journalistiek.

Ik had het liever andersom gedaan, want ik vond journalistiek veel leuker. Eigenlijk was dat altijd wel een soort roeping. Bij opendeurdagen na het middelbare vond ik journalistiek altijd wel heel interessant. Maar omdat het met zulke specifieke opleiding moeilijk zou zijn om werk te vinden, koos ik toen voor de iets algemenere opleiding communicatie.

DHM: Hoe kwam je bij GvA terecht?

Tijdens mijn verkorte traject deed ik acht weken stage op de stadsredactie van GvA, dus nieuws van het stad. Toen hebben ze mij vrij snel een baan aangeboden, maar eerst heb ik, heel bewust, na mijn studies nog van de zomervakantie genoten, reizen met vriendinnen gemaakt naar Thailand en Ibiza en enkele festivals gedaan. En dan ben ik op 13 november vorig jaar bij de Gazet begonnen, niet op de stadsredactie maar op de Regio Kempen.

Onderkant

DHM: Werken voor Regio Kempen, wat houdt dat allemaal in?

Binnen de Regio Kempen, doe ik rechtbank, fadiva (= fait divers) en reportagewerk als opvolger van mijn voorgangster Britt Peeters. Dus in principe wel een zware content, twee keer per week ga ik naar de correctionele rechtbank Turnhout, afwisselend met een collega. Best confronterend hoor, daar hoor en zie je heel veel, dat is niet normaal... Je ziet soms echt de onderkant van de maatschappij.

Gelukkig doe ik ook luchtiger dingen tussendoor. Buurtreportages bijvoorbeeld, zoals onder meer deze van Club Amai, shirtsponsor van voetbalclub Meer.

Ik heb het geluk te kunnen werken met een vast contract, tegenwoordig is dat weliswaar niet zeldzaam maar toch eerder schaars. De meesten zijn freelancers, wat onzekerheid geeft en dat wilde ik niet. Maar deze functie is nu eenmaal een vast contract.

DHM: Had je vooraf zicht op wat het werk zou inhouden?

Toen ik studeerde voor journalistiek, wist ik uiteraard nog niet dat ik voor een krant of zo zou werken. Ik dacht altijd dat het misschien wel een tijdschrift zou worden. Eindredactie spreekt mij niet echt aan, dan zit je niet op de baan. Het zijn net de interviews en reportages die ik leuk vind. Daar leer ik zoveel van. Je ziet elke dag nieuwe mensen, kan telkens over iets anders schrijven.

Deze functie blijft toch wel uitdagend, ik besef dat ik nog veel moet leren, met vallen en opstaan. Mijn collega’s binnen de gazet maken mij gelukkig wel wegwijs. Bij de rechtbank hebben wij eerst dubbel gelopen, maar nu doe ik dit alleen. En met concullega’s probeer ik een goede band te onderhouden.

Alle kanten

DHM: Hoe organiseer jij je werk?

Ik werk overal een beetje, o.a. veel thuis, maar ik ben ook twee dagen op rechtbank. Als het snel moet gaan bij een belangrijk proces op de rechtbank, dan blijf ik daar in een koffietentje of in de kantine van de rechtbank. Je berichtgeving moet immers snel online, liefst eerder dan de andere kranten dit brengen. Of mijn artikel in de krant zelf nog verschijnt, dat wordt beslist op de redactie. Dat hangt af van het nieuwsaanbod van die dag, en hoe belangrijk je item is.

Omdat ik vaak in de Kempen werk, kom ik niet zo vaak op het kantoor zelf (linkeroever Antwerpen), dat heeft geen zin. Ik probeer wel mijn collega’s zo vaak mogelijk te zien. Maar het is doorgaans geen teamwork, ik werk vaak alleen. Soms is er wel een fotograaf bij mij, die bestel ik dan op het platform hiervoor. Uiteindelijk maken zij wel de mooiste foto’s…

DHM: Word jij inhoudelijk aangestuurd door de redactie?

Eigenlijk is het de bedoeling dat je zelf je planning maakt. De verslaggeving van de rechtbank regel ik in een wisselbeurt met een collega. Maar voor de rest gaan ze er in principe van uit dat je zelf alles plant. Soms komt ook de eindredactie zelf met ideeën, zoals bijvoorbeeld de herstelling van de bus van Sauna Diana. De ideeën kunnen dus van alle kanten komen.

DHM: Zie je jezelf over bepaalde zaken nog eens een boek schrijven?

Op dit moment zou ik niet weten waarover dat zou moeten gaan. Maar ik zeg niet dat dit nooit het geval zou kunnen zijn, ik vermoed dat het me wel zou kunnen boeien.

Zelf lees ik momenteel misschien te weinig. Als kind heb ik lezen nochtans altijd heel leuk gevonden. En als ik dan toch éénmaal begin te lezen, dan kan ik ook niet stoppen… Maar zoals gezegd, ik maak er nu feitelijk geen tijd voor, tenzij op vakantie. Maar ik ben wel altijd met taal bezig geweest, Nederlands was zelfs mijn lievelingsvak. Het zou wel gênant zijn als ik nu nog dt-fouten zou schrijven.

Wakker

DHM: Zou je ooit naar een tijdschrift willen gaan, Libelle of Humo bijvoorbeeld?

Voor een tijdschrift werken, lijkt mij wel leuk, alhoewel ik denk dat het een stevige switch zou zijn om van een dagblad naar een week- of maandblad te gaan. Ik weet echt nog niet wat ik in de toekomst zou willen doen, op dit moment is mijn huidig werk echt wel een heel leuke baan.

Niet alles in dit vak is altijd leuk om te doen, hoor. Zoals het ongeluk van Daniel op het kruispunt in Minderhout, dat vond ik heel moeilijk om daar over te schrijven, daar heb ik echt wakker van gelegen. Ik ben niet ter plaatse geweest, maar ik ben de dag erna naar de ouders geweest voor een gesprek. Dan zie je dat verdriet, hoe gebroken zij zijn… Uiteindelijk heb ik wel een mooi beeld kunnen maken van hoe Daniel was, dat is dan weer het mooie ervan, maar het was heus wel moeilijk. Allicht heeft iedereen er nog meer moeite mee wanneer het om kinderen gaat.

Het gezin Goris met van links naar rechts Korin Schalk, Remy, Paul Goris, Ellen, Mathijs en Ward.

DHM: Hoe kom je dan in contact met die ouders?

Als er zoiets gebeurt, dan ben ik wel degene die moet zoeken naar familie en vrienden. Via via kom je te weten waar die mensen wonen, ga je daar naartoe en vraagt of je mag binnenkomen… Eerlijk, dit heeft me echt wel veel bezig gehouden.

DHM: Heb je daarna nog contact met hen gehad?

Nee, ik ben wel nog naar de begrafenis van Daniel geweest. Als je dan nogmaals ziet hoe gebroken de ouders zijn, dan weet je dat je het daar bij moet laten.

Ik heb dat wel gehad met de fietser Jonas Bresseleers die verongelukt is bij een aanrijding met een vrachtwagen. Tijdens de eerstvolgende wielerwedstrijd in Meer werd een minuut stilte gehouden. Daar waren de ouders ook bij. Ik heb daarna heel lang met zijn moeder gepraat, die vond het heel fijn dat ik over haar zoon had geschreven. Of dat kan, hangt simpelweg van mens tot mens af. Als journalist moet je hoe dan ook heel goed weten wat je al dan niet schrijft.

Schermen

DHM: Iets helemaal anders, zijn er collega’s die je bewondert?

Ja, meerdere bij onze redactie, zoals Joris van der Aa, een bekende misdaadjournalist. Die heeft altijd wel gekke verhalen, heeft een enorm netwerk opgebouwd, hij zit helemaal in dat criminele wereld. Dat vind ik toch wel echt bijzonder. Zoals met de foltering van die gevangenen, hij krijgt ook al die filmpjes aan, dat is niet normaal. Joris gaat ook mee op buitenlandse missies, zoals met Bart de Wever naar Columbia. Heel vet vind ik dat.

Leuk is wel niet het goede woord, denk ik… Ik zie mezelf dat niet doen om zover in dat criminele milieu te zitten. Geef mij maar wat veiliger landen waar je leven niet in gevaar is. Hoe je het ook draait of keert, Joris komt wel in contact met criminelen. Maar ik heb voor alle collega’s wel bewondering, maar dan weer op een andere manier.

DHM: Zie je jezelf ooit voor TV werken?

Mijn omgeving zegt wel eens dat zij mij nog achter de schermen terecht zien komen. Ik weet niet of ik dat zelf helemaal zou zien zitten. Euh, ja, wie weet. Al zou ik zelf niet weten in welke vorm. Sowieso vind ik de media interessant - kranten, tijdschriften, tv, en noem maar op.

Ik prijs me gelukkig met de job die ik nu mag doen. Ik vind het gewoon prettig om luchtige dingen tussendoor te doen, dat maakt het extra leuk. Een dagje geen criminaliteit of misdaad of gezaag. Elke dag iets anders ook. Het is heel intensief omdat ik nog veel moet leren of nog moet leren, het is beslist geen flierefluiten. Ik wil hier best mijn tanden inzetten, maar er zijn gelukkig ook rustige dagen, zoals in vakanties natuurlijk… (JJ)