Iedereen kent het beeld wel: je zit vastgekluisterd op een stoel, de handen krampachtig op de armleuningen, het hoofd achterover met toegeknepen ogen. En dan: iemand die met een wisser diep in je neus gaat. Een lachertje is het niet, een covid-test ondergaan.
In Afrika zo’n test ondergaan boezemt zeker angst in. Allerlei beelden en verhalen flitsen door je hoofd. Hebben ze wel de juiste materialen? Is alles wel voldoende hygiënisch? Maar er is ook tegengewicht. De verhalen die mijn zus vertelt over de samenwerking tussen het Instituut voor Tropische Geneeskunde en de medewerkers van het labo in Benin plaatsen alles in perspectief. De kennis is aanwezig, het ontbreekt niet aan middelen. Het laboratorium van Professor Dissou Affolabi is niet voor niets hèt referentielabo voor tuberculose in Afrika. Ook het testcentrum in de luchthaven kan een vergelijking met een Belgisch testcentrum perfect doorstaan.
Totdat je een test laat afnemen in een VIPcentrum. Het moet immers snel gaan zodat je je vlucht naar huis terug kan nemen. Zie je het al voor je? Mensen zitten op stoelen in een wachtrij. Je doet mee aan een soort stoelendans. Telkens schuif je door naar de volgende
stoel. Onze ICT-medewerker van Hoogstraten - helemaal geen ‘zware jongen’ nochtanszakt zelfs letterlijk door zijn stoel. Er is geen sprake van ontsmetten tussendoor. Toch zijn er ongetwijfeld mensen bij met een covid-besmetting. Dan is er de test zelf: die wordt afgenomen terwijl je op twee op elkaar geplaatste plastic stoelen zit. Je bent dus een beetje hoger dan de anderen, wat meer verheven zo je wil. Wellicht dat dit het tot Vipbehandeling maakt!
Alles staat mooi te blinken
Als je in een hotel van een Westerse keten in Benin verblijft, kan je de ogen niet sluiten voor het verschil tussen de wereld van de Vips en die van de gewone handarbeider. Ik ben er getuige van hoe een 30-tal mannen in een mum van tijd een grote feesttent optrekken in de ommuurde hoteltuin. In de brandende zon. Tafels worden feestelijk ingedekt en plexi stoelen van Ali Baba bijgeschoven. Ondertussen wieden tuinmannen - zonder veel hulpmiddelen - het grindpad rond de vijver. Na
de regenval van de laatste dagen staat dat vol ‘onkruid’. Platte rus verwijderen met de hand is geen lachertje, dat weet ik maar al te goed. Toch verdienen deze jongelui amper 2,13 € per dag. Ze werken lange dagen, 6 op 7.
De volgende dag staat alles mooi te blinken: de feestelijke tafel, de plastic stoelen op een rij, de loper van kunstgras uitgerold. Daar komen de eerste wagens van de genodigden al voorgereden. De eigenaar van het hotel geeft nog een vlammende uitbrander aan een tuinman. Er vielen immers drie bladeren van een ficus op de loper van kunstgras.
De toestromende VIP’s: de volksvertegenwoordigers, de 12 prefecten en de 69 burgemeesters worden met veel égards ontvangen. Ze voelen zich maar wat vereerd nu ze mogen aansluiten bij het slotdiner van de conferentie over de hervorming van de lokale besturen. De inzet van het debat is het aan banden leggen van de greep van lokale politici op de benoeming van ambtenaren. Om dit te bekomen moet er heel wat gezalfd worden. Een VIPontvangst streelt dan ook de ijdelheid en stemt de hoge heren gunstig. Mij ook? (hr, mf)
Big Brother is watching
U kent haar nog wel, Betty Owczarek, zij nam in het jaar des heren 2000 deel aan de allereerste Big Brother in Vlaanderen, een televisieprogramma dat werd ontwikkeld door de Nederlander John de Mol. Uw hele doen en laten werd gefilmd van boven naar onder en van links naar rechts, en andersom. Een programma voor voyeurs ?
Of wat dacht u anders. Misschien dacht u aan een spelletjesprogramma met een hoofdprijs, ook dat ja, maar voor het overige is het weinig meer dan stiekem kijken naar wat een ander doet, of niet doet. Koken, eten, slapen (alleen of stiekem samen), douchen, af en toe een spelletje om de deelnemers bezig te houden. Waarna er uiteindelijk weer iemand weggestemd werd door manipulaties, afgunst, bedrog, list en samenzwering. Niets menselijks is ons vreemd. Een beetje zoals ons dagelijks leven, maar dan een gefilmde versie.
Niets menselijks is ons vreemd
Hoe zit dat vandaag de dag eigenlijk met ons dagelijks leven? Kan u zich verplaatsen zon-
you
der dat iemand dat weet? Natuurlijk, laat uw smartphone thuis, plaats geen enkele boodschap op uw sociale media, zeg tegen niemand iets, vermijd uw bankinstelling, neem met niemand contact op, en bedek uw gezicht. Want u of uw voertuig, worden her en der gefilmd zonder dat u het weet. U zal versteld staan wie u kan traceren. In ons land hangen duizenden ANPR-camera’s die nummerplaten herkennen. Daarnaast zijn veel particuliere eigendommen, overheidsgebouwen, winkels en bedrijfsterreinen uitgerust met camera’s om criminaliteit te voorkomen. We worden met z’n allen overal gevolgd en gefilmd, en we voelen er niks van, het doet geen pijn. Wat niet weet, wat niet deert. Digitale technologieën achtervolgen u.
We worden met z’n allen overal gevolgd en gefilmd
Hoe ver gaat deze technologie? In China is er een heel netwerk van systemen die door de overheid wordt gebruikt om het miljardenvolk te monitoren. Dit is genoegzaam gekend.
Massasurveillance, of u dat nu graag heeft of niet. En hier wringt toch het schoentje.
Onlangs nam ik deel aan een sportwedstrijd, zoals wel vaker gebeurt. Tijdens de beoefening van mijn sport, werd ik verschillende malen gefotografeerd, en later zoek ik dan op de website van de organisatie naar deze foto’s om deze daarna te delen op mijn persoonlijke sociale media. Soms via mijn startnummer of uitslag, soms op goed geluk. Enerzijds ben ik nog altijd trots op mijn sportieve prestatie en anderzijds is dit ook een beetje informatief voor mijn vrienden.
Bij mijn laatste wedstrijd werd ik toch onaangenaam verrast. De link naar foto’s was slechts toegankelijk nadat ik eerst een selfie van mezelf had moeten toezenden. Zo gedaan. En jazeker, daarna kreeg ik niet minder dan een 50-tal foto’s te zien, alleen maar op basis van de gezichtsherkenning van mijn selfie.
China is beduidend dichterbij dan ik dacht. Dus lezers, met alle Chinezen maar niet met den deze, dat klopt ook niet meer. (JJ)
“Mensen blijven zoeken naar nieuwe vormen van afscheid nemen”
We hebben allemaal een ingewikkelde relatie met de dood. We parkeren de dood graag weg, niet in het zicht. Maar toch zijn we allemaal sterfelijk. Vroeg of laat overkomt het eenieder. Reden om deze problematiek recht in de ogen te kijken. DHM gaat daartoe op bezoek bij Anne-Marie Verdaasdonk en Hilde Boden. Zij werken allebei als adviseur bij uitvaartzorg Hofmans. “De dood is onvermijdelijk, wat rest zijn herinneringen, misschien wel het mooiste geschenk dat we hebben,” zo klinkt het. “Maar door de omkadering die wij bieden kan het verdriet rond het wegvallen van een geliefde een plaats krijgen en kan de rouwverwerking beginnen.”
Zware periode
DHM: Het was een uitzonderlijk jaar, had corona ook voor jullie een grote impact?
Anne-Marie Verdaasdonk: Bij een overlijden belanden de meeste nabestaanden hoe dan ook in een zware periode. Enerzijds is er het overlijden, anderzijds de vele praktische zaken die uitgevoerd moeten worden. Wij zijn het aanspreekpunt van de familie om hen te verlossen van die praktische beslommeringen. Corona maakte dat er niet makkelijker op, integendeel. Tijdens de lockdown mochten we niet naar de mensen thuis zoals we dat gewoonlijk doen. De familie kon twee personen aanduiden die dan naar ons moesten komen om alles te regelen. We hebben hier twee kamers moeten inrichten om dit volgens de regels te kunnen doen.
Het afgelopen jaar was het moeilijkste uit mijn loopbaan
Hilde
Hilde Boden: Ik werk hier nu twaalf jaar en ik moet bekennen dat het afgelopen jaar toch wel het moeilijkste jaar is geweest uit mijn loopbaan. Praktisch moesten er heel wat zaken anders aangepakt worden. Maar ook emotioneel was het erg zwaar omdat we geconfronteerd werden met overlijdens die we heel anders moesten benaderen. Familieleden hadden het heel moeilijk met de zware beperkingen die nageleefd moesten worden. Zo mocht er maar in kleine aantallen gegroet worden, en konden er maar 15 personen aanwezig zijn bij de eredienst, wat nogal gevolgen had voor grote families. In deze gevallen moest er echt afgesproken worden wie van hen naar de afscheidsviering kon gaan.
Een heftig jaar
DHM: Waren er meer overlijdens dan in een gewoon jaar?
Hilde: Dat zullen er misschien iets meer geweest zijn, maar laten we alsjeblieft niet vergeten: het zijn niet alleen de corona-doden geweest, er zijn wellicht ook heel wat mensen gestorven van eenzaamheid, van verdriet.
Anne-Marie: Ook een aantal mensen die niet naar het ziekenhuis durfden omdat ze geen corona-besmetting wilden oplopen, of ze konden niet opgenomen worden omdat er geen operaties werden uitgevoerd.
Hilde: Hoe vaak hebben we niet moeten horen bij de ouderen: “niemand mag nog op bezoek komen, waarom moeten wij er dan nog zijn, wat voor zin heeft het dan nog? Voor ons hoeft het niet meer”. Op de ene of andere manier laten deze mensen zich gaan. Heel triest om te zien.
Anne-Marie: Het was een heftig jaar… Ook voor onszelf, ten gevolge van corona verloren we een collega. Zij was amper 45 jaar. Een onmisbare schakel in onze organisatie. Dan besef je dat het virus heel hard en ongenadig kan uithalen.
In shock
DHM: Jullie zijn op professioneel vlak nochtans wel wat gewoon…
Hilde: Klopt, maar wij moeten daar mee leren omgaan. Ieder overlijden is uniek, bijzonder, niemand geeft graag een geliefd iemand af. Het moeilijkste zijn kinderen, baby’s, jonge mensen. In veel gevallen komt de dood bij hen erg onverwacht. Je komt dan bij families terecht die in shock zijn. Maar ook bij ons hakt er dat in. Dan komen we ’s avonds thuis en dan nemen we onze familie eens goed vast.
DHM: Waar putten jullie kracht uit?
Anne-Marie: Er is een grote waardering en dankbaarheid bij de rouwenden. Voor hen kunnen wij een meerwaarde zijn in die moeilijke tijden. Dat is wat ons drijft.
Hilde: Afscheid nemen is moeilijk maar kan
Anne-Marie Verdaasdonk
tegelijkertijd ook heel mooi en helend zijn. Als je echt afscheid kan nemen - op gelijk welke manier - zal ook het rouwproces zachter verlopen.
Anne-Marie: Wij merken dat ook bij mensen die komen groeten. Wanneer er op een serene en liefdevolle manier afscheid kan genomen worden, volgt er meestal een vorm van berusting.
Hilde: De gesprekken met de rouwenden zijn ook anders dan, er komen fijne herinneringen naar boven, men is als het ware dankbaar voor het leven dat is geweest. Maar wanneer er geen afscheid kon genomen worden, blijft de familie zitten met een onpeilbaar verdriet, de dood blijft aanwezig, blijft als het ware hangen.
Anne-Marie: We krijgen hier soms families die nog in volledige shock zijn bij een plots overlijden. Die zich de afspraken en contacten niet eens meer herinneren als we hen na een paar weken nog eens terug zien.
Ander afscheid
DHM: Zijn mensen tijdens corona anders afscheid gaan nemen?
Anne-Marie: Onvermijdelijk, er werden immers heel wat beperkingen opgelegd door de overheid, dat gaf al wat frustraties bij sommigen. Maar als ik nu terug kijk, hebben we ook heel knappe dingen gezien. Heel mooie afscheidsvieringen op begraafplaatsen. Allemaal heel intiem, persoonlijk en ingetogen.
Hilde: Rituelen die al honderden jaren bestaan, raak je niet zomaar kwijt. Mensen zullen blijven zoeken naar nieuwe vormen, ook van afscheid nemen.
Anne-Marie: Tijdens de lockdown werd de begrafenisplechtigheid herleid tot de essentie. Mensen stelden achteraf terecht de vraag of het eigenlijk wel meer dan dat moet zijn. Blijkbaar gaf de soberheid soms ook voldoening. Sommige tradities konden niet meer doorgaan. Kan het allemaal niet kleinschaliger? Moeten die grote koffietafels wel?
Hilde: Misschien ontstaan er nu inderdaad andere manieren van afscheid nemen. We zien ook een evolutie dat mensen dit meer in intieme, familiale kring willen doen. Het gebeurt wel eens dat we de vraag krijgen om een tent te plaatsen achter het huis om daar de afscheidsviering te laten doorgaan. Mensen willen hun dierbaren in bepaalde gevallen terug dicht bij huis hebben.
DHM: Komt het nog voor dat mensen thuis worden opgebaard?
Hilde: Jawel, dat komt nog voor. Ik denk een vijftal keer per jaar in onze 3 vestigingen samen.
Prijskaartje
DHM: Welk prijskaartje hangt er aan een overlijden?
Anne-Marie: De begrafenis op zich kost gemiddeld 5000 à 6000 Euro. Dat is zowat het meest voorkomende bij ons. Daar zit dan eigenlijk alles in, ook een urnenveldblok, drukwerk of herdenkingsplaat. De koffietafel of andere extra’s zijn dan niet inbegrepen.
Hilde: Bij een koffietafel lopen de prijzen nogal uiteen, naargelang de wensen van de familie. Ook de locatie kan een meerkost zijn.
Anne-Marie: Meer en meer zijn er burgerlijke plechtigheden in de aula. Deze diensten gaan dan door in Turnhout, Breda of sinds kort in Sint Lenaarts.
Wij hebben in Hoogstraten ongeveer 200 diensten per jaar. Iets meer dan de helft kiest voor een burgerlijke uitvaart. We zien dat heel wat mensen nog voor een kerk kiezen uit
praktisch overwegingen, goed en makkelijk bereikbaar voor dorpsgenoten. We horen vaak: doe maar niet in Turnhout want dan moeten de mensen te ver rijden.
Vaak is dat de basisreden om voor een kerkdienst te kiezen. Maar even goed de vraag wat de anderen zullen zeggen als de dienst niet in kerk zou doorgaan. Maar vergeet ook niet dat de familie dikwijls nog voor de kerk kiest omdat de overledene zelf vaak nog heel gelovig was.
Hilde: Wij hebben met alle parochiemedewerkers overigens een hele goeie band, fijn om mee samen te werken.
Eén kans om het goed te doen
DHM: Wat gebeurt er bij een sterfgeval?
Hilde: Meestal worden wij gebeld door de familie met de melding dat er iemand is overleden. Of door de verpleging of dokter wanneer de overledene uit een woonzorgcentrum komt, of door de politie bij een ongeval. Onze collega’s gaan dan zo snel mogelijk ter plaatse, 7 op 7, dag en nacht.
Anne-Marie: Het lichaam wordt dan overgebracht van de plaats van overlijden tot in het rouwcentrum dat door de familie gekozen werd. In het woonzorgcentrum wordt het lichaam meestal al gewassen. Maar ook wij kunnen de overledene verzorgen. Hier in het rouwcentrum doen we dan de door de familie gekozen kleding aan en nemen we de verzorging tot in detail waar.
Met de familie bespreken we de meest dringende zaken: het opstellen van de rouwbrief, het aantal brieven dat gedrukt moet worden,
welke plechtigheid het gaat worden.
Hilde: We verwittigen de burgerlijke stand van de gemeente, maken afspraken met het crematorium, verwittigen het kerkhof dat we op die dag komen en alle andere praktische zaken. Wij hebben een checklist waarin we telkens afvinken wat er gebeurd is. Er mag immers niets vergeten worden. Wij mogen nooit voor een verrassing komen te staan. Zelfs niet wanneer het erg druk is. Op de feestdag van O.H. Hemelvaart kwamen de meldingen van acht overlijdens binnen. Dan is het echt wel alle hens aan dek.
Anne-Marie: Voor heel wat gelegenheden heb je heel veel tijd om iets te organiseren. Bij een overlijden heb je die vrijheid doorgaans niet, en toch moet alles perfect verlopen want je hebt maar één kans om het goed te doen!
DHM: En dat is tijdens de corona alleen maar moeilijker geworden?
Hilde: Ja, vooral het groeten was soms moeilijk. Mensen konden in beperkte mate komen groeten, konden niet blijven staan om hun medeleven te uiten, en je kon maar met vier tegelijk binnen. Alles waar je als familie dan nood aan hebt, werd verboden.
Ongeveer 80% van de mensen kiest voor crematie
Anne-Marie
Crematie
DHM: Hoe verloopt een crematie?
Anne-Marie: Crematies zijn al geruime tijd niet meer uitzonderlijk. Momenteel kiest ongeveer 80% van de mensen in onze regio voor crematie.
Hilde: Er worden hier en daar wilde verhalen verteld maar voor de crematie is er altijd wettelijk een kist vereist. De kist wordt nooit herbruikt - dat mag je beslist in hoofdletters zetten: NOOIT! De as na het cremeren weegt ongeveer 4 kg, dat is dan ook met de asresten van de kist erbij. Metalen onderdelen van de kist, juwelen, prothesen, alles wat niet volledig verbrand is, wordt gerecycleerd en de opbrengsten die hieruit voorkomen schenkt het crematorium aan een goed doel.
Anne-Marie: Er zijn ook mensen die zich afvragen of het wel de juiste as is die in de urne zit.
DHM: Kunnen er dan vergissingen gebeuren in het crematorium?
Hilde: In het crematorium wordt daar zo strikt op toegezien dat vergissingen nagenoeg uit-
Hilde Boden
“Sommige tradities konden niet meer doorgaan. Misschien ontstaan er nu inderdaad andere manieren van afscheid nemen.”
gesloten zijn. Je moet heel wat officiële papieren hebben voor de crematie kan doorgaan, je levert de kist af tot aan de crematie-oven zelf. Er wordt dan een vuurvast steentje op de kist gelegd met daarin het nummer dat correspondeert met de officiële papieren, zo gaat de kist met het steentje de oven in. Als de as uit de oven wordt gehaald is het steentje nog steeds aanwezig in de as.
Mensen denken soms ook wel eens dat er meerdere lichamen per keer worden gecremeerd. Dat is helemaal niet zo. Er wordt maar één lichaam per keer gecremeerd. De oven wordt na elke verbranding netjes leeggemaakt en gereinigd.
Sereen en ingetogen
DHM: Waar gebeuren de crematies?
Anne-Marie: Meestal gaan we naar Breda.
Werner
Kuypers
Indien de afscheidsplechtigheid in Turnhout voorzien is, laten we de crematie in Turnhout doorgaan. Het crematieproces duurt ongeveer 3 uur. Eerst komt het verbranden of cremeren, dan het afkoelen, vervolgens wordt de as in de urne gedaan, waarna de oven wordt gereinigd. Als we twee crematies hebben per dag doen we uit respect steeds twee transporten. Er zullen dus nooit twee lichamen per keer aangeboden worden. Heel het traject gebeurt met de meeste waardigheid en respect voor de overledene.
Hilde: Voor ons is Breda logistiek en praktisch de meest aangewezen plaats. Na de crematie krijgen wij de as onmiddellijk mee. Voor Nederlanders ligt dat anders. De as van Nederlandse onderdanen dient vier weken bewaard te worden in het crematorium in een afgesloten ruimte die voor niemand toegankelijk is. Dit moet volgens de Wet op de Lijk-
bezorging. In deze periode krijgen de nabestaanden de tijd om na te denken over wat ze met de as willen doen, deze mag dus pas na vier weken afgehaald worden.
Anne-Marie: In Nederland is er dus bijna nooit een afscheidsplechtigheid met een urne, altijd met de kist. Na de plechtigheid volgt daar de crematie.
DHM: Kan de naaste familie aanwezig zijn bij de crematie?
Hilde: Dat is mogelijk en heet officieel ‘invoer met familie’. De naaste familie kan dan zien hoe de kist in de oven wordt gebracht en de crematie start. Je moet dit wel aanvragen. Ook daar kunnen wij voor zorgen. Daar wordt op dit ogenblik weinig gebruik van gemaakt, maar toch is dit een zeer sereen en ingetogen moment.
Anne-Marie: Meer en meer zien we ook dat de familie de as mee naar huis wil nemen. Of toch een deel van de as in een kleine urne. Soms ook een haarlokje of een vingerafdruk. Mits toestemming van alle kinderen mag de as mee naar huis genomen worden of toegewezen worden aan één persoon.
Hilde: Je mag de as niet uitstrooien op openbaar domein, tenzij je toestemming krijgt hiervoor. In je eigen tuin uitstrooien is dus niet verboden, tenminste als het je eigendom is.
Op het einde van ons gesprek vermelden de dames nog dat er ook een nazorgconsulente beschikbaar is. Deze gaat bij de families langs om hen te helpen praktische en administratieve zaken af te handelen. Zo krijgen families tijd voor wat echt telt: het verlies van hun dierbare een plaats geven. (PM)
over het verlies van zijn partner Elsje
“Hoelang heb ik nog, dokter?”
Op 8 mei 2020 zou Elsje Lambaerts 50 jaar worden. Ze plande een feestje voor familie en vrienden. Ze wil toosten op alles wat voorbij is, maar vooral op alles wat nog komen zal. Zo staat het op haar uitnodiging. Maar het lot zou anders beslissen…
Elsje Lambaerts en Werner Kuypers, beiden leerkracht op het Klein Seminarie, kenden elkaar al geruime tijd als collega’s. Allebei in een huwelijk dat voor henzelf zijn einddatum had bereikt.
Werner: Na de scheiding waren we klaar voor een nieuwe relatie. En zoals dat meestal gaat: een relatie met heel veel plannen en dromen, misschien wel een huwelijk op een land-
goed in een zonovergoten Toscane. Met onze beste vrienden en familie. Daar keken we naar uit, naar de oneindig vele dingen die we samen gingen doen.
Maandag 20 april 2020. Het is veertien dagen voor haar vijftigste verjaardag. Els komt ’s morgens van de trap af en zegt: “Er is iets met mijn linkerbeen, ik kan mijn voet en mijn been niet meer zetten zoals ik dat wil, ik heb
de indruk dat mijn voet en been slapen, maar het voelt toch anders aan”.
Ik stond klaar om met collega Koen van Doninck een fietstocht te gaan maken en vroeg haar of het wel zou lukken. Els antwoordde: “Ga maar, het zal wel beter worden”. Maar integendeel, de gevoelloosheid bleef aanhouden en ze had geen controle meer over haar linkeronderkant. Ik blies de fietstocht af en
stelde voor om naar spoed te rijden. “Dat moet je niet doen,” zei ze.
Het zou wel overgaan
DHM: Els was niet ongerust? Niet meteen, Els was ook geen flauwe. Het zou wel overgaan. Maar ik merkte toch op dat ze het niet helemaal snor vond. Dus reden we naar de spoedafdeling van Klina in Brasschaat. Daar stelde het verpleegteam vast dat haar bloedwaarden normaal waren, hart oké, maar het feit dat haar voet nog steeds gevoelloos was, vertrouwde men niet. De artsen stelden voor om bijkomende onderzoeken te doen en om Els op te nemen. Op dat ogenblik waren we nog in volle coronatijd, ik moest dan ook onmiddellijk het ziekenhuis verlaten.
DHM: Wat gebeurde er met Els? Er werd een echografie genomen. Al de volgende dag, het was toen dinsdag, belde ze vanuit het ziekenhuis dat er op het beeldmateriaal dingen te zien waren die men liever niet zag, vlekjes waarover nog geen uitsluitsel gegeven kon worden. Er stond ook nog een MRI-scan op de planning.
Op donderdag kreeg ik opnieuw telefoon. Els weende enorm en was ontroostbaar. Ze vertelde dat men allerlei zaken in haar hoofd hadden gezien die niet goed waren. Je moet weten dat ik haar sinds die maandag niet meer had gezien. Er was geen bezoek toegelaten vanwege de corona-maatregelen. Els bleef heel vaag over die uitslag. Ze wist wat er aan de hand was, maar kon of durfde dat niet verwoorden.
DHM: Hoe kreeg je dan zelf meer zekerheid?
Door de ernst van de situatie had ik nagenoeg elke dag zelf naar het ziekenhuis gebeld om meer uitleg. Men had in de loop van de week
beloofd dat we op de hoogte werden gehouden over het verdere verloop. Maar dat was tot dan toe nog niet gebeurd. Ik kreeg van de secretaresse van dokter Langenaeken op donderdag het verzoek om tot daar te komen voor meer uitleg. Toen mocht ik voor het eerst bij Els. Zij had de ganse tijd die opeenvolging van slechte diagnoses in haar eentje moeten verwerken. Daar bevestigde de dokter dat het er niet goed uitzag. Er waren sporen van tumoren, maar dat moest nog verduidelijkt worden. Zij stelde voor om een biopsie te laten nemen door een neurochirurg. Els kon tot dan mee naar huis.
Na enkele dagen werd er een biopsie genomen, vervolgens moest dit op ‘kweek’ gezet worden. En dan was het met veel spanning wachten tot de uitslag bekend was. Die kwam er een paar dagen voor haar vijftigste verjaardag.
Met veel spanning wachten tot de uitslag bekend was
Tweede opinie
DHM: Er volgde geen goed nieuws… Ik zal dat moment nooit meer vergeten. Zenuwachtig en gespannen namen we plaats in het kabinet bij de dokter. “Het is een drama,” begon ze onomwonden. De diagnose klonk: een hersentumor in stadium 4. Wie daar vertrouwd mee is, weet dat dit een erg vergevorderd stadium is, nagenoeg ongeneeslijk. Het probleem bij Els was de hersentumor, weliswaar oppervlakkig, maar dat er iets verder blijkbaar al een tweede tumor in ontwikkeling was en dat er al vertakkingen waren. Een operatie was dus uitgesloten.
Toevallig moest ik ’s anderendaags op consultatie bij mijn huisdokter. Tijdens ons gesprek deed ik mijn uitleg over de toestand van Els. Mijn huisdokter adviseerde me om toch een tweede opinie in te winnen. Daarom contacteerde ik professor Van Caelenbergh van het UZ Leuven. Een dag later volgde al het bericht dat hij dit zou bespreken met dokter Clement van de dienst oncologie en hersentumoren.
DHM: Klonk het in Leuven anders?
Niet echt. Enkele dagen nadien hadden we een afspraak in UZ Leuven, daar werd in grote lijnen bevestigd wat er in Brasschaat was gezegd. Volgens dokter Clement was de uitslag inderdaad niet goed, maar tegenwoordig kan er wel wat in de behandeling van tumoren… Dat gaf ons toch wat hoop en perspectief. Daar is dan ook afgesproken dat de bestralingen van Els zouden gebeuren in de Klina te Brasschaat, maar dat de chemo werd opgestart en opgevolgd in Leuven.
In juni begonnen de bestralingen, kort nadien ook de chemokuur. Bij een tussentijdse evaluatie in augustus, dus na de volgende MRI, bleek echter dat noch de bestralingen, noch de chemo het gewenste resultaat hadden opgeleverd. Els kreeg toen te horen van professor Clement dat haar overlevingskansen gereduceerd waren tot 25%.
Er tegen strijden
DHM: Hoe vatte Els dat zelf op?
Niet anders dan vele andere patiënten die deze diagnose krijgen. Weet je, Els kon altijd goed luisteren en inschatten of iemand een klankbord, een brede schouder of echt hulp of advies nodig had. Ik stond er zelf van te kijken tijdens haar ziekteproces en ook nadien voor hoeveel mensen zij veel betekende, die
Werner Kuypers
Een stralende Els met haar zo kenmerkende lach…
haar ooit in vertrouwen hadden genomen, zowel voor schoolse als privé-gerelateerde zaken. Zelf vertelde ze echter zelden of nooit iets aan anderen over haar problemen. Het was dus soms moeilijk om te weten hoe zij zich precies voelde. Tegenover de kinderen deed ze zich soms sterker en strijdlustiger voor dan ze werkelijk was.
Maar
ze was een vechter...
Nu realiseerde ze zich echter dat ze wel erg veel geluk zou moeten hebben… Maar ze was een vechter… Ik vertel er toch even bij dat Els nog nooit iemand in haar directe omgeving had gekend met kanker. Bij mij was dit anders, mijn grootvader is gestorven aan kanker, mijn zus heeft longkanker gehad, mijn vader is gestorven aan tongkanker. Ik had dus wel van nabij ervaring met deze vreselijke ziekte en vermoedde wat haar nog te wachten kon staan. Maar bij al deze kankergevallen was de diagnose nooit zo cru als bij Els. Ongeveer 0,3% van mensen met een hersentumor overleven deze kanker, daarbij is het evenwel erg belangrijk in welk stadium de ziekte wordt vastgesteld.
In feite doorliep ze, zoals zoveel anderen, de verschillende stadia: eerst ontzet door het verschrikkelijke nieuws, dan volgde enkele maanden nadien de woede - ‘Waarom overkomt mij dit? Waaraan heb ik dit aan verdiend?’ Nadien komt dan - zij het met mondjesmaat - de aanvaarding.
DHM: Hoe ging het verder?
De tweede chemokuur werd in september opgestart. Eigenlijk was deze bedoeld als onderhoudende beurt, maar dokter Clement was van oordeel dat deze chemokuur misschien toch nog resultaat zou kunnen opleveren. Els kreeg een week capsules toegediend, gevolgd door 3 weken rust.
In de loop van september was al snel duidelijk dat Els op fysisch vlak erg achteruitging. Op een gegeven ogenblik is ze dan thuis gevallen, met haar hoofd kwam ze terecht tegen de open haard. Ze moest voor verzorging opnieuw enkele dagen opgenomen worden in het ziekenhuis. Ondertussen had ik een logeerbed van de bovenste verdieping naar een tussenverdieping verplaatst. Dat zou voor haar wat makkelijker zijn. Haar toestand ging echter zienderogen achteruit, toen al ondervond ze problemen met het stappen en moesten we haar zelfs binnen met een rolstoel verplaatsen.
Bij het begin van het schooljaar ging ik na overleg met Elsje toch halftijds werken - wat ga jij hier de hele dag bij mij doen? - , maar
zo kon ik toch deels voor haar verzorging in staan. Joke, Els’ dochter, haar academiejaar was nog niet gestart, en ook de moeder en zus van Els werden ingeschakeld. Eind september werd echter duidelijk dat dit niet langer haalbaar was. Els was té hulpbehoevend. Ik ben dan van school thuisgebleven om heel de dag bij haar te zijn. Dat was ook haar wens.
In die periode kreeg ze verschrikkelijk pijnlijke krampen in haar linkerarm. Het was zaterdag 26 september. We hadden nog een projectje op school voorbereid en Els had zelfs nog een paar tips aangereikt vanuit haar ziektebed. Maar ’s nachts rond 2 uur ging het mis. Ze werd overgebracht naar het ziekenhuis. Het was de laatste dag dat Els thuis was…
Het was de laatste dag dat Els thuis was…
Op de spoedafdeling stelde men vast dat ze door de groeiende tumor ook leed aan partiële epilepsie. Ze krijgt aangepaste medicatie en haar chemo wordt tijdelijk opgeschort. De medicatie slaat aan en Els krijgt haar krampen onder controle. Maar wat nu?
Confronterend
DHM: Verbleef ze al die tijd in het ziekenhuis?
In overleg met de arts, de klinische psycholoog en het verplegend personeel besloten we om Els op te laten nemen in een woonzorgcentrum. Els ging daarmee akkoord. Ook zij voelde aan dat haar dagelijkse hygiëne en verzorging niet meer op een deftige manier thuis konden gebeuren. Zo werd ze kort nadien opgenomen in WZC De Vrije Vlinder in Brasschaat, een zorgcentrum voor patiënten met een niet-aangeboren hersenaandoening.
Dat was voor haar de eerste weken wel heel erg confronterend. Hier verbleven mensen die o.a. zware hersenschade hadden opgelopen. Haar sociale contacten beperkten zich nagenoeg noodgedwongen tot de verpleging en verzorgers.
Het waren niet louter de praktische problemen die maakten dat Els opgenomen werd in de Vrije Vlinder. Bedoeling was eigenlijk ook om hier wat te kunnen aansterken in afwachting van de volgende MRI-scan. Als er dan een verbetering werd waargenomen, dan kon de volgende chemo opnieuw opgestart worden.
DHM: Maar een echte verbetering bleef uit, niet?
In oktober, november moest Els een nieuwe MRI laten nemen. De uitslag gaf vertwijfe-
ling bij haar behandelende artsen. Volgens dokter Langenaeken van Klina was er geen verandering waarneembaar in de tumor. Maar prof. Clement had de indruk dat de tumor lichtjes verkleind was en stelde voor om nog even te wachten tot december, dan een nieuwe MRI te nemen en eventueel vervolgens de chemo toch terug op te starten.
Voor Els was dit het eerste positieve nieuws in al die bange maanden die achter ons lagen. Tot dan waren alle uitslagen slecht, was er alleen maar achteruitgang geweest, werd de tumor groter. En dan spreken we nog niet van haar fysieke achteruitgang.
Eind december, op tweede kerstdag, was er opnieuw een MRI. Op 7 januari bieden wij ons aan bij dokter Clement in Gasthuisberg voor de bespreking. “Els, ik heb geen goed nieuws voor u,” begon de dokter. “De tumor is opnieuw actief, dat wil zeggen dat de chemo ook deze keer niet aanslaat. In de verslagen van dokter Langenaeken lees ik, wat ik ook moet vaststellen, dat je fysieke toestand zienderogen achteruitgaat.”
Dit nieuws kwam natuurlijk binnen als een bom. Verdoofd van het nieuws vraagt Els plots: “Hoelang heb ik nog, dokter?”
Een maand of drie
DHM: Was je verrast door haar vraag? De maanden voordien leek Els langzaamaan een muur op te trekken tegen het slechte nieuws dat haar meegedeeld werd. Ze wilde dit niet weten, ze blokkeerde dit. Haar grote missie was om te genezen. “En als ik niet ge-
Een vakantiefoto toen het leven nog zonovergoten en zorgeloos leek
nees dan zie ik wel, ik moet geen beelden zien, hoef geen details te kennen. Als je merkt dat dokters aanstalten maken om daarover iets te vertellen, hou je de boot af, oké?” Zo vroeg ze…
Ik was dus toch wel enigszins verrast dat Els nu wel zo direct de vraag stelde aan de dokter over hoelang ze nog te leven had. “Ja, ik wil dit nu toch wel weten,” zei ze.
Professor Clement zei dat uitspraken hierover weliswaar moeilijk in te schatten zijn, maar op basis van zijn ervaring kon een behoorlijke prognose gemaakt worden. “Ik denk dat je nog een maand of drie te leven hebt.” Het was donderdag 7 januari. Els is gestorven op 8 april.
DHM: Het moet hard zijn om met zulk vooruitzicht verder te gaan. Lukte het voor Els?
De daaropvolgende weken was Els heel stil. Ik merkte dat ze heel erg van slag was en dat ze toen echt ervoer of besefte dat ze ongeneeslijk ziek was. Ze heeft zich wel heel sterk gehouden naar haar kinderen toe. Er was ook psychologische begeleiding. De gesprekken kunnen weinig perspectief bieden, maar kunnen het leven toch nog draaglijk maken.
“Els, je staat voor een muur, wat nu?” “Ik spring erover,” klonk het tegen de therapeute van De Vrije Vlinder. We merkten dat ze zich niet zo maar wilde neerleggen bij haar fatale lot. Ze wilde blijven strijden al ging ze fysiek heel erg achteruit.
Tijdens de weken nadien viel Els regelmatig weg ten gevolge van haar partiële epilepsie. Dat begon met hevige krampen en werd nadien gevolgd door bewustzijnsverlies. De verpleging in het WZC stelde voor om Els over te brengen naar een palliatieve eenheid.
De laatste drie weken
DHM: Waar was dat?
Midden maart verhuist Elsje naar Coda Hospice in Wuustwezel. Ik ben heel blij voor haar dat ze daar opgenomen is geweest. De verwachting was dat ze er nog enkele maanden kon doorbrengen. Maar het zouden amper drie weken zijn, de laatste drie weken van haar jonge leven.
In de ziekenwagen op weg naar Coda Hospice krijgt Els twee epileptische aanvallen. Op haar kamer volgt een derde aanval. Het ziet er naar uit dat ze dus wel heel sterk achteruit gaat.
Ik had op Coda de zogenaamde ‘hotelformule’, woonde in en kon op die manier 24/24u bij Els blijven. De kamers bestaan uit twee ruimtes, één waar het bed staat en één
die je kan vergelijken met een kleine living. Gezien haar toestand stelde de dokter een koppelbed voor, dat wordt elke avond aan haar bed gekoppeld zodat ik tijdens de nacht naast haar kan liggen. Sinds haar opname in Klina in september was ze niet meer thuis geweest, psychologisch was het toch belangrijk voor ons beiden om in die laatste weken nog bij elkaar te zijn.
Ook vrienden konden nu, zij het erg gespreid, eindelijk eens bij Els langskomen. Niet vergeten dat ze zeg maar vanaf mei 2020 tot maart 2021 nauwelijks iemand anders dan haar kinderen, broer, zus en moeder en mij had gezien.
Ondertussen blijven de epileptische aanvallen toenemen. Vooral bij het dagelijkse verzorging ’s morgens en ‘s avonds krijgt ze deze aanvallen. Els krijgt ook een pijnpomp en de morfine wordt opgedreven.
DHM: Die laatste dagen en weken beleef je wellicht heel intens… Dat is ook zo. Zaterdagavond 3 april. Overdag slaapt Els veel. Ze wordt toch weer wat onrustig en opent haar ogen. De verpleging zegt heel voorzichtig tegen mij dat het wellicht niet lang meer gaat duren. Ik herinnerde mij nog heel goed de angsten die Els doormaakte een half jaar daarvoor toen ze de ene slechte uitslag na de andere te verwerken kreeg. Wekenlang had ze nauwelijks durven slapen, omdat ze bang was om nooit meer wakker te worden.
We hebben nog enkele woorden kunnen zeggen tegen mekaar, vanaf dan heeft Elsje haar ogen gesloten en is niet meer wakker geworden.
Ze was bang om nooit meer wakker te worden
De dagen die volgen, wordt afscheid genomen. Haar zus Greetje gaat thuis op zoek naar een mooi kleedje… Het zijn hartverscheurende taferelen die we moeten dragen…
In de nacht van 7 op 8 april is Els gestorven, ingeslapen, rustig van ons weggegaan. Ik heb haar samen met de verpleging gewassen en haar mooie kleren aangetrokken.
Eenzaamheid
DHM: Maar afscheid nemen blijft moeilijk…
Vanaf 26 september toen Els werd opgenomen, was ik telkens alleen thuisgekomen. Ik kwam op bezoek bij Els, soms een uur, soms een paar uren, of een ganse dag. Als ik naar huis reed kwam ik in een leeg huis aan.
Maar ik wist altijd dat ik de volgende dag terug naar Els kon.
Die achtste april, Els was pas gestorven, reed ik met haar zus naar huis. Toen ik de deur opende, kwam ik opnieuw in het lege huis. Toen ik haar handtas aan de kapstok zag hangen, ben ik gebroken. Toen drong het besef door dat ze nooit meer thuis ging komen.
Het besef dat ze nooit meer thuis ging komen
De eerste dagen waren hectisch, veel geregel met de begrafenis, COVID-maatregelen die nageleefd moeten worden, keuzes maken wie wel en niet op de dienst aanwezig kan zijn. Daarna val je onherroepelijk in het grote gat. Ik ben heel goed opgevangen door mijn kinderen, door collega’s, door vrienden, zij hebben dat allemaal fantastisch gedaan. In nood kent men zijn vrienden. En dat klopt ook, hé! Ik ben hen daar allemaal bijzonder dankbaar voor, echt waar. Er zijn er die een hele poos mijn was hebben gedaan, ze vroegen me geregeld om te komen eten of organiseerden dingen. Het sociale vangnet trad in werking.
Maar toch blijf je verweesd achter. Dat noem ik fundamentele eenzaamheid. Ik kan het moeilijk beschrijven. Je staat vaak te kijken en denkt: hier sta ik nu, alleen, en Elsje is weg, voorgoed, en ik ga haar nooit meer zien, nooit nog vastpakken, nooit meer zien lachen of horen zeggen dat ze liever de knuffelbeer dan de brombeer zag… Dat overkomt me vaak, ook op school, waar zoveel zaken aan haar herinneren.
Je spreekt af met je kinderen, vrienden, en je praat en lacht, maar als je terug thuiskomt overvalt dat gevoel je nagenoeg meteen. Dat doet pijn, je voelt wat nooit meer komen zal en hoe mooi het allemaal had kunnen zijn. Dat gemis blijft groot…
Het verhaal van Els en Werner speelde zich af tijdens de COVID-periode. Bezoekregelingen in ziekenhuis en woonzorgcentrum werden opgeschort of gewijzigd. Soms mocht Werner één uur bij Els, dan weer maximaal twee uur. Soms mochten haar kinderen mee, maar soms ook niet. Vrienden en familie wilden een bezoek brengen, maar dat kon niet vanwege Els’ verlaagde immuniteit tijdens de chemo. Het maakte alles zeer complex.
Ook zij zelf moet dit ervaren hebben, een beproeving en een meedogenloze strijd, niet alleen tegen haar ziekte, maar ook tegen de noodgedwongen eenzaamheid die deze omstandigheden mee brachten… (pm)
Kitty Van Der Smissen begeleidt mensen in hun rouwverwerking
“Afscheid nemen is voor iedereen anders”
“Dood ben ik pas als jij me bent vergeten” zingt Bram Vermeulen. Maar voor het zover is, moeten we eerst door een rouwproces. Dit is een emotioneel gebeuren dat voor ieder van ons anders is. Ik had een tante die heel haar leven gerouwd heeft bij het overlijden van haar enige dochter op achtjarige leeftijd. Elke dag waren er onbedwingbare huilbuien, haar sociale contacten bouwde ze af, de vreugde in het leven is nooit meer terug gekomen. Dit heeft ze volgehouden tot ze stierf op 87-jarige leeftijd. Maar het kan ook anders. Om hier meer over te weten ga ik op bezoek bij Kitty Van Der Smissen. Zij begeleidt mensen in hun rouwverwerking.
Kitty is geboren in Turnhout op 28 februari 1977 als dochter van Marc Van Der Smissen en Chrisje Hereijgers, die meer dan 30 jaar lang frituur-eethuis Roma hebben uitgebaat op de Vrijheid. Kitty vormt een gezin van drie, met haar twee dochtertjes, Fynn van 8 jaar en Alixe van 6 jaar. Haar zes jaar jongere broer Tom woont in Rijkevorsel, hij is getrouwd met burgemeester Dorien Cuylaerts.
DHM: Geboren en getogen onder onze toren?
Toch niet helemaal, toen ik klein was, woonden we heel even in Brecht. Maar op deze korte onderbreking na ben ik feitelijk echt wel in Hoogstraten opgegroeid. Ik heb het hele traject hier doorlopen: de crèche, kleuterschool, lagere school en middelbaar. Na het middelbaar twijfelde ik of ik talen zou gaan studeren of orthopedagogiek.
Het werd het laatste en ik belandde bijgevolg in Leuven. Ik ben nog altijd heel blij met die keuze. Ik startte mijn loopbaan in de gehandicaptensector, maar maakte al snel de overstap naar de Bijzondere Jeugdzorg, waar ik vele jaren heb gewerkt in diverse settings. In 2008 startte ik mijn therapiepraktijk in bijberoep. Sinds 1 oktober 2020 is het mijn hoofdberoep.
Gaandeweg
DHM: Hoe ben je in dit vak gerold? Al voor ik afstudeerde wist ik dat ik een therapie-opleiding zou gaan doen. Daar wilde ik in verder gaan, maar je moet er natuurlijk praktijkervaring voor hebben. Dus moest ik werk gaan zoeken, eerst in de gehandicaptensector, nadien in de bijzondere jeugdzorg. Na vijf jaar ben ik relatie-, gezins- en systeemtherapie gaan volgen in Leuven.
Ik had altijd al in mijn hoofd om eigen therapiepraktijk te hebben. In 2008 ben ik daarmee gestart. Eerst bij mijn ouders thuis in de Burg. Brosensstraat. Ik moest van nul beginnen, mijn eigen praktijk opstarten, dus bleef ik voor alle zekerheid ook nog in vaste dienst in de jeugdzorg. Alle begin is moeilijk: ik begon met een website, maakte visitekaartjes, schreef huisartsen aan. Ik herinner me nog
hoe blij ik was toen de eerste cliënt belde voor een afspraak.
Gaandeweg vonden de mensen de weg naar mijn praktijk. In het begin kreeg ik mensen over de vloer met heel uiteenlopende vragen en problemen. Dat situeerde zich in alle leeftijdscategorieën, van kleuters en tieners tot ouderen. In het algemeen kan je stellen dat het toen vooral de problematiek was van kinderen waarvan de ouders gingen scheiden en waarbij de kinderen het moeilijk hadden met de nieuwe situatie. Of kinderen met gedragsproblemen op school.
DHM: Geleidelijk aan legde je je meer toe op rouwbegeleiding? Ja, ook toen kreeg ik al vragen van mensen die in een rouwsituatie zaten. Een gezinslid sterft of pleegt zelfmoord. Dan is de vraag hoe kan je deze mensen begeleiden en helpen om de draad van hun leven weer op te pikken en in verbinding te blijven met de overledene? Ik merkte dat zij na twee, drie gesprekken opgelucht waren. Ze werden ‘ontschuldigd’ want heel veel mensen denken in dergelijke situaties dat ze schuld treffen aan dit overlijden, vooral bij een zelfdoding.
“Naast tranen zijn er ook andere manieren om je emoties te uiten of je verdriet te verwerken.” (foto Nele Holemans)
Ik ben toen enorm getriggerd geworden door het rouwverhaal. Hierdoor heb ik me meer kunnen specialiseren in deze vorm van therapie. Ik zie dan ook bijna geen kinderen meer. Of ik verwijs hen door naar kinderpsychologen of mensen die daarvoor specifiek opgeleid zijn.
Mijn werkgebied omvat nu dus mensen vanaf 12 jaar tot 99 jaar, laat ons zeggen. Ik werk heel veel met koppels en gezinnen en met mensen die specifiek komen met een vraag rond rouw. Soms komen mensen ook met een totaal andere vraag of klacht binnen en dan blijkt na 1 of 2 gesprekken dat de onderliggende vraag eigenlijk ook een vraag rond rouw is, maar die verborgen is gebleven. Het is een zeer complexe materie en mensen kunnen hiermee niet altijd terecht in hun directe omgeving.
Verdriet moet eruit
DHM: Waardoor ze externe hulp moeten inroepen?
Jawel, mensen ervaren dikwijls een enorme druk: je moet altijd maar vooruit. Dan stellen ze zich de vraag waar er plaats is voor hun verdriet… Om deze problematiek nog beter onder de knie te krijgen heb ik vier jaar geleden een intensieve rouwopleiding gevolgd.
Dat gaat overigens breed. Bij rouwen kan het gaan over het verlies van je partner of gezinslid, familie of vrienden maar evengoed over een huisdier of een afgesprongen relatie, het verlies van een job, van je gezondheid….
DHM: Is er een bijzondere reden dat je zelf hiervoor hebt gekozen?
Ik vraag me dat ook weleens af, maar ik ben vaak geraakt door de verhalen van rouwende of verdrietige mensen. Het is zo essentieel, wetende en voelende dat we er zijn als therapeut, dat we klaar staan om te luisteren naar hen, dat mensen weten dat ze met hun verhaal terecht kunnen bij iemand, om hen opnieuw houvast te geven. Hoe moeilijk het soms ook is, en hoe pijnlijk de verhalen soms ook zijn. Mensen komen soms ook naar mij toe met ‘vers’ verdriet, wanneer de partner bijvoorbeeld recent overleden is. Zij willen vermij-
2021 - HOOGSTRAATSE
den dat ze hierin vastlopen. Zij komen preventief als het ware. Het is heel normaal dat je even de kluts kwijt bent wanneer je iemand recent verloor. De wereld staat dan op zijn kop. Sommigen kunnen niet meer gaan werken, functioneren niet meer. Anderen storten zich net wel op het werk. Voor ieder ligt dit dus anders.
Ik probeer ervoor te zorgen dat ik bij hun verhaal en bij hun emoties kan blijven, te ‘containen’ zoals wij zeggen. Dat je dit verdriet probeert mee te dragen, dat zij voelen dat er iemand is die dat aankan. Als mensen thuis dat verdriet uiten, proberen ze zich meestal sterk te houden tegenover kinderen, partner of familie. Maar zij voelen aan alle kanten dat het verdriet eruit moet.
Op maat gesneden
DHM: Kunnen mensen zich doorgaans goed uiten of kruipen zij in hun schelp? Elk rouwproces is uniek. Niemand rouwt op dezelfde manier. Niemand gaat op dezelfde manier om met een verlies, recent of langer geleden. Dat maakt niet uit. Bij sommige mensen komen de tranen vanzelf wanneer het verlies nog tamelijk recent is. Bij anderen, bij wie het moeilijker is om hun verdriet te uiten, kunnen lichamelijke klachten optreden of stress gerelateerde klachten. Men geraakt niet meer vooruit als het ware. Hier wordt soms niet direct een verband gelegd met bepaalde verlieservaringen of rouw. In het traject dat dan volgt wordt dat wel duidelijk. Ook zou je verbaasd zijn hoeveel mensen er rondlopen met langlopende klachten maar die dat bewust of onbewust onderdrukken. Zo van ‘stel voor wat de anderen daarvan denken’. We willen soms te flink zijn.
DHM: Mensen functioneren nog wel, maar ‘leven’ niet meer, ik bedoel hun emoties liggen aan de ketting… Is het zoiets? Inderdaad, mensen kunnen zich gevangen voelen in hun lichaam. Soms komen mensen tot bij mij en zeggen dan: ik heb veel verdriet maar ik kan niet wenen, ik kan dat gewoon niet. Door met hen in gesprek te gaan, hen tijd en ruimte te geven, soms door bepaalde technieken te gebruiken, kan dat verdriet toch zijn weg naar buiten vinden. Ik ben dan ook opgelucht als mensen een manier vinden om hun verdriet te uiten, een manier vinden om te rouwen om de persoon die ze verloren zijn.
DHM: Je moet tranen kunnen laten op het juiste moment. Verdriet hebben is dus essentieel in ons leven?
Het is niet omdat iemand niet weent dat deze persoon geen verdriet heeft. Ook al voelt men zich daar schuldig over. Ze hebben iemand heel graag gezien en toch weent men niet. De directe omgeving oordeelt hier vaak heel hard over. Tranen helpen om je emoties los te laten
en ze te verwerken, dat klopt, tegelijk zijn er ook andere manieren om je emoties te uiten of je verdriet te verwerken. Sommigen vinden troost in schrijven, voor zichzelf of voor een groter publiek in de vorm van een roman of een gedichtenbundel. Anderen richten een vereniging of organisatie op om mensen in gelijkaardige situaties als zij zelf, te ondersteunen.
DHM: Er bestaat dus geen op maat gesneden manier van rouwen?
Nee, dat bestaat niet. Iedereen gaat daar anders mee om. Bij iedereen komt dat anders binnen. Het heeft ook te maken met het verleden, met je familie. Hoe werd daar met rouw omgegaan? Als emoties niet bespreekbaar zijn dan heb je vaak ook niet aangeleerd gekregen hoe je met deze zaken moet omgaan. Je hebt dan nooit een voorbeeld gehad. Jonge kinderen wiegen ook mee op het rouwproces van hun ouders. Voor hen ligt dat natuurlijk nog wel anders omdat ze nog heel wat ontwikkelingsstadia door moeten, maar toch voelen zij dit al heel scherp aan.
Corona
DHM: Tijdens de corona-epidemie zijn de rituelen weggevaagd. Hulpbehoevenden en stervenden werden aan hun lot overgelaten, afscheid nemen kon niet meer. Heeft de overheid hierin niet gefaald door dit onvoldoende te onderkennen?
Dat klopt enigszins wel. Rituelen schuif je niet zomaar opzij, ze zijn sterk verweven met wie we zijn. Mensen blijven daar nood aan hebben, maar ik meen dat ze vandaag de dag meer per gezin of per familie bepaald zijn. Ik ben rouwtherapeut, maar er zijn ook verliesbegeleiders of counselors die mee begeleiden om die momenten van afscheid heel persoonlijk te maken.
Dat uit zich dan in zaken als: de nabestaanden
mee betrekken bij het afleggen van het dode lichaam, of kinderen die de kist mogen versieren, enz. Mensen blijven nood hebben aan dergelijke afscheidsrituelen, en misschien zelfs meer dan vroeger.
DHM: Verloopt het rouwproces dan niet gemakkelijker?
Makkelijker is niet het juiste woord. De nabestaanden gaan het rouwproces wel draaglijker vinden als ze ervaren dat ze bijvoorbeeld nog mee hebben geholpen aan de afscheidsplechtigheid. Het is niet omdat de persoon overleden is dat dan alles op gaat houden. De relatie blijft nog bestaan. Je blijft verbonden met de persoon die je ontvallen is.
En soms is het zoeken op welke manier je je kan verbonden blijven voelen met de overledene. Net zoals het zoeken is hoe je na het overlijden van een dierbaar iemand, in verbinding kan blijven staan met jezelf, je familie, je vrienden, de ruimere samenleving.
Tijdens de corona-pandemie werd dat heel duidelijk: mensen mochten geen afscheid nemen van hun stervenden, of moesten heel snel afscheid nemen.
DHM: Overledenen werden in een lijkzak gestoken met het nachtkleed nog aan waarin ze gestorven waren...
Er kon geen hand gegeven worden, geen afscheidskus. Dat maakt het rouwen voor veel mensen heel moeilijk. Kortom, die houvast, die nood aan rituelen om op een bepaalde manier afscheid te nemen is nog altijd zeer belangrijk. Die laatste gesprekken zijn zo belangrijk. Er kan dan nog zoveel gezegd worden.
Als mensen dit wordt ontnomen bestaat de kans dat ze hierin vastlopen. Deze mensen moeten geholpen worden. Zo komen ze bij een rouwbegeleider zoals mij terecht.
Kitty en de dochters Fynn en Alixe
Slingerbeweging
DHM: Die laatste gesprekken kunnen inderdaad belangrijk zijn maar soms is het ook wachten op iets dat niet komt. Op iets dat niet gezegd wordt.
Je kan de klok niet terugdraaien maar ik probeer met hen toch wel het verhaal te maken van ‘wat had je nog willen zeggen, of wat had je nog willen doen?’ Ik probeer een nieuwe betekenis te geven van wat ooit zo moeilijk lag of was. Of waartoe je de kans niet hebt gekregen om het te zeggen. Ik probeer de overledene mee te betrekken in het gesprek. Dit doe ik aan de hand van een foto of een beschrijving van de persoon. Soms kan dit heel helend werken.
DHM: Ook omstandigheden maken elk afscheid anders. Soms komt de dood aangekondigd, of er kan een lang ziektebed zijn. Soms is er ook nog de problematiek van dementie…
Voor kinderen is het soms heel zwaar om te dragen dat bij een bezoek aan een demente ouder de herkenning wegvalt. Of er komt agressie bij kijken of een andere gedragsproblematiek. Je gaat er dag in dag uit naartoe en je wordt niet herkend of niet warm onthaald. Het is dan niet uitgesloten dat je in die omstandigheden de kracht niet meer vindt om dagelijks op bezoek te komen, want dat doet te veel zeer, te veel pijn.
Dat heeft niets te maken met de liefde en genegenheid die je voelt voor die persoon. Maar je moet trachten te doseren, je moet trachten het evenwicht te behouden tussen enerzijds het omgaan met het nakend verlies en ander-
DE WERELD VAN
zijds om je in balans te houden in je gewone leven.
In een rouwproces is dat net heel belangrijk: dat mensen die slingerbeweging kunnen maken tussen het verlies, het verdriet, hoe moet het nu verder? En langs de andere kant toch eens iets gaan drinken met vrienden, toch eens op vakantie gaan, de draad terug kunnen opnemen. Als mensen die beweging kunnen maken dan noemen we rouwen ‘gezond’. Als mensen te veel in het verlies blijven hangen dan geraak je niet meer vooruit, dan kan je niet meer ademen, je krijgt geen zuurstof. Dan riskeer je om vast te lopen.
Jaren later
DHM: Zijn mensen zich daar altijd bewust van?
Niet altijd. Zo zullen sommige traumatische gebeurtenissen nooit helemaal weggaan, er zullen littekens achterblijven. Sommige littekens zullen genezen maar andere blijven misschien etteren. Het is dan aan ons om die wonde te helpen verzachten. Mensen mogen ook erkend worden hierin. Het is ok en normaal om verdriet te hebben, ook als het verlies al lange tijd geleden plaats vond.
Ik heb het zelf recent nog aan den lijve ondervonden: meer dan 20 jaar geleden verloor ik een goede vriendin aan zelfdoding. Ik was net geen 21 en heb daar heel hard van afgezien. Dankzij mijn toenmalige vriendin heb ik dat verlies stilaan kunnen verwerken. Ik heb keer op keer mijn verhaal mogen doen bij haar, zij bleef luisteren en mij steunen. En zo ebden
langzaamaan de scherpe randjes van dat verdriet weg.
Tot een week of twee geleden: ik was met mijn collega aan het praten over ons werk en over hoe moeilijk onze cliënten het soms kunnen hebben dat ze overwegen uit het leven te stappen. En ineens, ik zag het zelf totaal niet aankomen, kwam mijn verdriet over mijn vriendin die ik lang geleden heb moeten laten gaan, in alle hevigheid naar boven. Ik schrok er zelf van. Gelukkig was mijn collega daar om me te troosten en om mij de woorden te geven die ik zelf aan mijn cliënten geef: dat het normaal is dat verdriet ook jaren later de kop op kan steken, zelfs wanneer we het niet verwachten en dat ook dit helemaal normaal en ok is.
DHM: Waarvoor kan men nog terecht in je praktijk?
Naast rouwtherapie bied ik ook relatie- en gezinstherapie aan en er zijn ook mensen die individueel in therapie komen. Verder werk ik nauw samen met verschillende collega’s. Zo organiseer ik in november en december van dit jaar een tweedaags educatief programma voor koppels die hun relatie willen versterken of verdiepen.
In november organiseer ik deze tweedaagse in Zoersel samen met Liesbet Lippens. In december trek ik voor ditzelfde programma naar hartje Antwerpen samen met Hanne Devinck.
Kitty Van Der Smissen heeft haar praktijk in Kleistraat 5 in Hoogstraten. Contactgegevens: kitty@gezinsenrelatietherapie.be - tel. 0496/78.04.80. Meer info op www.gezinsenrelatietherapie.be. (PM)
VANUIT HET STADHUIS
De gemoederen raken verhit over andere agendapunten
Is dit een (voldoende) ambitieus klimaatactieplan?
HOOGSTRATEN - Of het een ambitieus klimaatactieplan is dat Hoogstraten onlangs goedkeurde, zal de toekomst moeten uitwijzen. Het bestuur lijkt alvast overtuigd dat er ook lokaal een en ander zal moeten gebeuren om weerwerk te bieden aan de klimaatveranderingen. Goede intenties en vrome wensen op papier zijn één ding, de daadkracht en de politieke moed zal nog een ander paar mouwen zijn. Voortaan is het klimaat echter niet meer weg te denken in elke beslissing die valt in het stadhuis.
Voor het eerst sinds lang vonden de raadsleden einde september de weg terug naar het stadhuis voor een gemeenteraad ‘in levende lijve’. Maar alles gebeurde nog volgens de coronarichtlijnen. Mondmaskers op bij het binnenkomen, 1 raadslid per tafel en dus ver uit elkaar. Ondanks de extra geluidsversterking geen ideaal scenario om de debatten goed te volgen.
Het publiek was dan ook maar beperkt: een tiental toehoorders en enkele personeelsleden terwijl alle 27 raadsleden present waren. De volgende gemeenteraad zal plaatsvinden in de vernieuwde raadszaal van het historisch stadhuis. En dan zit het publiek er wel degelijk bovenop.
Commotie
De raad begon al snel met een discussie over het verslag van de gemeenteraadszitting van augustus 2021. Op die bewuste raad gaf burgemeester Marc Van Aperen uitvoerig uitleg
over de problemen met de coronabesmetting in Hoogstraten waarbij vooral buitenlandse werknemers in het vizier kwamen. De burgemeester gaf een overzicht van de cijfers uit de land- en tuinbouwsector en alle stappen die tot dan toe ondernomen werden om promotie te voeren voor de vaccinatiecampagne.
Voor raadslid Tinne Rombouts leek het er op dat hiermee vooral de land- en tuinbouwsector geviseerd werd en er weinig of geen aandacht besteed werd aan andere bedrijfstakken, zoals de bouw waar ook heel wat buitenlanders tewerkgesteld zijn. Hierover bleken geen cijfers voorhanden en ook nu konden er geen concrete gegevens meegedeeld worden. “Wij hebben evenwel naar alle sectoren mails gestuurd om de werknemers te laten vaccineren. Wij hebben gedaan wat we konden”, reageerde de burgemeester.
Fietspad
Hierna volgde een heftige discussie over een
Het bestuur hoopt het autoverkeer in de stad op termijn stevig terug te dringen ten voordele van de fiets. In augustus 2015 hield het toenmalig gemeentebestuur al eens een fietsactie.
Fractieleidster van CD&V Hilde Vermeiren is niet te spreken over de manier hoe het college het verslag achteraf wil aanpassen en neemt het verwijt niet dat zij hiermee de show zou willen stelen.
ander heikel punt voor CD&V, namelijk de mogelijke grondonteigeningen voor de aanleg van het fietspad langs de Mark. Dit fietspad wil men immers doortrekken tot aan de Zeeman, de brug op de weg Minderhout-Meerle. Voor raadslid Baets was dit ‘een brug te ver’. Vooral het feit dat er onteigeningen aan te pas zouden komen zette veel kwaad bloed. Hij betreurde het dat er niet naar alternatieven is gezocht en noemde de onteigeningsprocedure een blanco cheque voor de Vlaamse Milieumaatschappij (VMM).
Het doortrekken van het fietspad langs de Mark is een brug te ver Ward Baets
Volgens schepen Katrien Brosens zou VMM eerder opteren voor een vrijwillige overdracht van de gronden en indien er later toch zou moeten onteigend worden, wordt dit een aparte beslissing van de gemeenteraad. Schepen van openbare werken Piet Van Bavel stelt
VANUIT HET STADHUIS
Schepen van milieu Michel Jansen is er van overtuigd dat er dringend werk moet gemaakt worden van een degelijk klimaatactieplan maar meent dat er intussen toch al wel een en ander gebeurd is in Hoogstraten.
daarop voor in het verslag de term ‘onteigeningsplannen’ te wijzigen in ‘plannen’ maar dit schiet bij de oppositie in het verkeerde keelgat.
“Dit kan toch niet”, reageert fractieleidster Hilde Vermeiren van CD&V. “Het verslag is de weergave van een discussie en een beslissing uit de vorige gemeenteraad. Dat kan je niet wijzigen of aanpassen!” Uiteindelijk besluit voorzitter Vissers om het verslag niet terug te nemen maar in de volgende raad een nieuw agendapunt in te dienen en een nieuwe beslissing te nemen.
Parking
Deze discussie bleek nog maar een opwarmertje te zijn voor hetgeen in het volgend agendapunt zou losbarsten. Bij de bespreking van het rapport over het meerjarenplan 2021 hadden beide oppositiegroepen vragen over hoe het nu zit met de ondergrondse parking en het plein.
In vorige gemeenteraadszitting was er immers aangekondigd dat de samenstelling van een begeleidingsteam van experten zou zijn uitgesteld omwille van veranderende inzichten bij het bestuur. “Wat zijn die inzichten en hoe ziet het bestuur nu verder die parking, de knip met de Vrijheid, het verdwijnen van de parking aan het cultuurhuis, het betalend parkeren op de Vrijheid en alles wat hiermee te maken heeft?”, wilde de oppositie weten.
“Ligt het project van de parking nu onherroepelijk vast en moet er nog wat gesleuteld worden aan bijkomende studies. Er staat immers: ‘Er wordt meer studiemateriaal verzameld die de goede ligging van de ondergrondse parking en van het plein moet stofferen.’ Betekent dit dus dat de ligging onherroepelijk vastligt en men enkel nog wat studiemateriaal moet aanbrengen om deze beslissing te staven? Wat is het nu eigenlijk?”, wil raadslid Haseldonckx weten.
Burgemeester Marc Van Aperen verontschuldigt zich dat er fouten zijn ingeslopen in het verslag. “Je kan dat nakijken in het verslag van het college. Hier zitten andere bijlagen in dan die naar de gemeenteraadsleden gestuurd zijn. Het is jammer en spijtig dat er bij het opslaan van die documenten iets misgelopen is. Ik stel voor dat we morgen de definitieve versie van het rapport doorsturen naar de raadsleden en dan kunnen jullie daar nog vragen over indienen. Intussen nemen we kennis van dit dossier en kan dat goedgekeurd door het college al naar de hogere overheid worden doorgestuurd.”
De reactie laat niet lang op zich wachten. Tinne Rombouts: “De overheid vraagt dat er een kennisname gegeven wordt aan de gemeenteraad. Hoe kunnen we dan vandaag een foutieve kennisgeving aanhoren en morgen een definitief en aangepast verslag doorsturen naar de hogere overheid?”
Een pittige woordenwisseling ontstaat tussen enkele CD&V leden enerzijds en voorzitter Jef Vissers en de burgemeester anderzijds. Hierbij vallen termen als ‘show stelen’,
‘schriftvervalsing’ en ’beter naar huis gaan’. Uiteindelijk wordt het punt teruggenomen en zal het wellicht in de volgende gemeenteraad terug voorgelegd worden.
Er vallen termen als ‘show stelen’, ‘schriftvervalsing’ en ’beter naar huis gaan’
On hold
Hiermee was nog altijd geen verdere informatie gegeven over hoe het nu verder moet met de parking en de plannen van het bestuur. Schepen Jansen geeft evenwel meer duiding. “Wij stappen helemaal niet af van de ondergrondse parking, maar we zetten het tijdelijk on hold. Hetzelfde voor de knip van de Gravin Elisabethlaan naar de Vrijheid. Alles staat nog open, maar er is voortschrijdend inzicht.”
“Wij willen vooral een veilig Hoogstraten,” vervolgt hij. “Wat het betalend parkeren op de Vrijheid betreft, moeten we nog bekijken hoe het juist moet met het lang en het kort parkeren. Maar er is nog niets beslist en alle mogelijkheden worden nog overwogen. Maar voor alle duidelijkheid: er is niets van de oorspronkelijke plannen afgevoerd. We hebben ze enkel on hold gezet, wat betekent dat nog alle mogelijkheden open staan.”
Schepen Arnold Wittenberg voegt er nog aan toe dat er aan het cultuurhuis wel degelijk parkeerruimte zal voorzien worden, maar enkel voor fietsen. Wel komt er een kiss and ride
Het is nog wachten op een degelijk mobiliteitsplan voor Hoogstraten
VANUIT HET STADHUIS
zone om mensen af te zetten en dadelijk door te rijden. En hij voegt er duidelijk aan toe: “wij gaan geen cultuurhuis bouwen als er geen oplossing is voor het parkeerprobleem”.
Klimaatactieplan
Hoe moeizaam de discussie over de ondergrondse parking ook verliep, des te gemakkelijker passeerde het Lokaal Energie en Klimaatpact en het Klimaatactieplan 2030 van de stad Hoogstraten.
Raadslid Baets is erg tevreden over de manier hoe er overleg geweest is tussen de verschillende fracties en vindt dat de manier waarop dit plan tot stand is gekomen tot voorbeeld mag gesteld worden. “Veel voorstellen van CD&V zijn weerhouden en dat is een goede zaak en zeer positief. Er is regelmatig overleg voorzien en transparantie.” Hij heeft nog wel enkele technische vragen omtrent het dossier maar die kunnen later nog wel aan bod komen.
Raadslid Van Pelt (Anders) is evenwel van mening dat er gerust nog een tandje mag bijgestoken worden. “De klimaatcrisis is urgent en als gemeente moeten we alles doen wat in onze mogelijkheden ligt om de uitstoot van broeikasgassen drastisch in te perken. Een klimaatactieplan is onontbeerlijk en kan volgens ons niet ambitieus genoeg zijn. We zien in dit plan weinig eigen initiatieven vanuit Hoogstraten. We zitten momenteel in het peloton, maar vrezen dat we met dit plan de koers nog niet zullen winnen, noch echt in de prijzen zullen rijden.”
Hij vervolgt: “Vele acties worden nog verschillende jaren uitgesteld, maar zouden eigenlijk veel sneller kunnen gerealiseerd worden. Bvb: deelwagens in appartementen, oplaadpunten, deelmobiliteit, …We merkten in het overleg dat de meeste fracties verschillende zaken ook sneller verwezenlijkt zouden willen zien en vinden het dan ook jammer dat daar niet echt op ingegaan kon worden. Maar toch zijn we blij met de manier waarop dit plan tot stand gekomen is.”
Urgent
Schepen Jansen is ook blij met de appreciaties maar vindt de uitspraak om een tandje bij te steken niet correct. “Wij hebben aan iedereen gevraagd om punten bij te brengen, maar dat is niet gebeurd. Wij weten dat het urgent is, maar wij voeren ook al heel wat uit.” En hij geeft een opsomming van acties die het bestuur al onderneemt, zoals het hemelwaterplan, schoolstraten, enz
Voor alle duidelijkheid: er is niets van de oorspronkelijke plannen afgevoerd”
Michel Jansen
“Wij hebben al heel wat op de rails gezet. Het is dan ook spijtig te moeten horen ‘dat we nog niet veel gedaan hebben’. Dit vraagt allemaal heel wat manuren. Wij zullen dit plan actie per actie uitvoeren. Bij elk dossier dat er in het bestuur passeert zullen wij het klimaatplan in het oog houden. Maar wij gaan er geen begroting op plakken, want dan leggen we ons vast.”
Hij voegt er aan toe dat men ook bezig is met de opmaak van een warmteplan waarbij bijvoorbeeld alles in kaart gebracht wordt over warmteverliezen.
Klimaatactieplan 2030
Dit klimaatplan 2030 is een volgende stap in het beleid van de gemeente om de klimaatdoelstellingen om te zetten in de realiteit. In februari 2014 werd voor Hoogstraten het startschot gegeven bij de ondertekening van het burgemeestersconvenant waarbij 29 gemeenten uit de IOK-regio betrokken waren. Bijna alle Vlaamse gemeenten hebben intussen dit convenant ondertekend waarbij er oorspronkelijk gestreefd werd naar een reductie van de CO2 met 20% tegen 2020 en met deze convenant naar een besparing met 40% tegen 2030. Uiteindelijk is het streefdoel te komen tot een nul-uitstoot zoals er in het klimaatakkoord van Parijs is afgesproken.
Het lijkt voor iedereen stilaan overduidelijk dat de gevolgen van de klimaatverandering niet op zich laten wachten. Langdurige droogte door hete zomers en wateroverlast bij hevige regenval, de voorbeelden waren de laatste jaren niet meer te ontkennen. IOK, in samenwerking met de provincie en VITO hebben voor Hoogstraten een en ander in kaart gebracht en in samenwerking met de stad een klimaatactieplan opgesteld.
Cijfers
Sinds 2011 maakt VITO in opdracht van het departement Omgeving van de Vlaamse overheid een jaarlijkse CO2-emissie-inventaris op voor alle Vlaamse gemeenten. Zo ook voor Hoogstraten. Hiermee krijgen we een zicht op de uitstoot van CO2 in verschillende sectoren zoals de huishoudens, het transport, zowel particulier als commercieel, het openbaar vervoer, de gemeentelijke gebouwen, scholen,
Volgens raadslid Van Pelt van de oppositiepartij Anders is dit plan niet ambitieus genoeg en bevat ze te weinig initiatieven vanuit de stad.
KMO’s, zorginstellingen, industrie, landbouw, openbare verlichting. Tabellen geven de evolutie aan tussen 2011 en 2019.
Enkele opvallende cijfers voor Hoogstraten zijn dat de CO2-uitstoot voor de industrie in die periode toeneemt van 32.080 ton naar 42.989 ton, voor de landbouw zelfs stijgt van 47.658 ton tot 83.566 ton terwijl deze bij de huishoudens daalt van 39.131 ton naar 34.787 ton.
Bij het particulier en commercieel vervoer zien we de cijfers dalen van 78.998 ton naar 76.161 ton. Globaal gezien is er in Hoogstraten in 2019 een stijging van de CO2 -uitstoot met 16,4% t.o.v. 2011. Voor de provincie Antwerpen geeft deze studie een daling van 2%.
Grote verschillen
Per sector zijn er heel wat verschillen. De huishoudens zorgen in Hoogstraten voor 13,3% van de totale CO2 -uitstoot in 2019, veroorzaakt door het verbruik van elektriciteit en fossiele brandstoffen in de woningen. De CO2-uitstoot door transport In Hoogstraten zorgt voor 29,2% van de totale CO2 -uitstoot (2019). Dit omvat de uitstoot van het particulier en commercieel vervoer, alsook het openbaar vervoer (bussen van De Lijn) door verplaatsingen op het grondgebied van de gemeente. De aanwezigheid van snelwegen of zeer drukke gewestwegen heeft een grote impact op de afgelegde kilometers en de CO2uitstoot door transport in gemeenten.
VANUIT HET STADHUIS
Aangezien het veelal over doorgaand verkeer gaat, heeft de gemeente hier over het algemeen weinig impact op.
Voor de landbouw maakt men een onderscheid tussen energie-gerelateerde uitstoot en niet-energie gerelateerde uitstoot. Het eerste wordt ingeschat op basis van het brandstofen elektriciteitsverbruik in de gebouwen zoals stallen en serres. Dit zou in zijn geheel 31,9 % betekenen van de globale uitstoot op het grondgebied van Hoogstraten.
Volgens de landbouwtyperingskaart van het Departement Landbouw en Visserij valt Hoogstraten in de categorie: specialisatie intensieve veehouderij. In Hoogstraten zijn er 325 bedrijven met landbouwproductie waarvan 52 tot de grootste varkens- en pluimveebedrijven behoren, de zogenaamde GPBVbedrijven.
Van 2011 tot ’19 steeg voor Hoogstraten de uitstoot in de landbouw met 92,9%
Daarnaast zijn er nog de emissies via de veestapel en de bodem. Deze laatste worden evenwel niet meegeteld in de globale CO2cijfers van de gemeente. Volgens deze studie zou 47,2% van de uitstoot in de landbouw veroorzaakt worden door energieverbruik en de overige 52,8% uit de veestapel en de grond. In deze laatste categorie zou 86,4% afkomstig zijn van de veeteelt en 13,6% uit de bodem.
Evolutie
Het rapport geeft ook een aantal grafieken met de evolutie tussen 2011 en 2019. Voor Hoogstraten zou de uitstoot in de landbouw in die periode gestegen zijn met 92,9%, daar waar die in de provincie Antwerpen steeg met 30% en in het ganse Vlaamse gewest met 16,4%.
Dit kan volgens het rapport met allerlei factoren te maken hebben zoals een vermindering of toename van het aantal landbouwbedrijven, het al dan niet renoveren van gebouwen of toepassen van energiezuinige technieken en processen. Men wijst er verder op dat het belangrijk is ook de broeikasgassen uit de veeteelt zelf (die niet in de grafieken werden meegegeven) op te volgen. Dit zijn namelijk sterkere broeikasgassen dan CO2. Methaan (CH4) dat ontstaat bij de dieren door vertering zou tot 25 keer het effect hebben van CO2 terwijl lachgas (N2O), dat ontstaat door opslag en gebruik van (dierlijke) mest, zelfs 250 maal het effect van CO2 zou hebben.
Dringend
Verbeter de wereld, begin bij je zelf, was één van dé slogans van de Bond zonder Naam die vroeger menig Vlaamse huiskamer opfleurde. Deze gedachte zullen de lokale overheden ook goed in gedachte moeten houden om tegemoet te komen aan de betrachtingen om het klimaat te doen keren.
De uitvoering van de Europese doelstellingen, vervat in de akkoorden van Parijs om de opwarming van de aarde onder de 2°C te beper-
Het wagenpark van de stad zal mettertijd volledig moeten vergroenen zoals deze eerste elektrische dienstwagen die 2 jaar geleden werd aangekocht.
ken vraagt van alle overheden, van groot tot klein een immense verantwoordelijkheid. Met de goedkeuring van het klimaatplan 2030 heeft Hoogstraten alvast een belangrijke eerste stap gezet.
Maar de bovenstaande cijfers tonen zonder meer dat de weg nog lang is en bepaald niet over rozen zal lopen. De geschiedenis zal oordelen over de krachtdadigheid van deze generatie en alle politiekers anno 2020. Wij konden alvast de speerpunten van het klimaatbeleid van de stad inkijken. Wij geven ze hieronder aan de lezer mee. Gezien de urgentie voor onze planeet lijkt het ons overduidelijk dat wij hier later nog vaak en uitvoeriger zullen op terugkomen. En zoals schepen Michel Jansen terecht opmerkte zal het geen kwestie zijn van alles mooi op papier te zetten maar moet het ook nog uitgevoerd worden!
Speerpunten
Het huidig bestuur maakt zich sterk om haar klimaatplan in een aantal actiepunten vorm te geven. Vooreerst wil zij minder energie verbruiken door de verwarming en de elektriciteitsverbruik aan te pakken en de openbare verlichting overal op Led te zetten. Het openbaar domein moet anders (her)ingericht worden met meer groenvoorzieningen en meer mogelijkheden om water op te vangen. Als derde speerpunt wil het bestuur focussen op de open ruimte. We lezen: ”In navolging van de Vlaamse en provinciale doelstellingen wil Hoogstraten het bijkomend ruimtebeslag terug dringen. We zetten daarom in op efficiënt en multifunctioneel ruimtegebruik en de verhoging van het ruimtelijk rendement in alle facetten van het beleid. We vermijden zo veel mogelijk bijkomend ruimtebeslag en reduceren het aansnijden van open ruimte geheel tegen 2040.”
We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat er heel wat inwoners zich kritisch zullen afvragen hoe het binnen 20 jaar met de vrije ruimte in Hoogstraten zal gesteld zijn, gezien de onmiskenbaar toenemende activiteiten op de immobiliënmarkt.
Daarnaast wil de stad aandacht voor de renovatie van private woningen met o.a. betere isolatie, stimuleren van het alternatief vervoer en een ambitieus mobiliteitsplan, en het bevorderen van de overgang van fossiel naar hernieuwbaar. En tot slot wil het bestuur met haar stedenband en de actie rond het behoud van het Amazonewoud haar mondiaal klimaatbeleid nog meer versterken. Vele mooie intenties, die in de realiteit wellicht heel wat daadkracht en politieke moed vereisen. (jh)
God gaf aan mij de legkaart van mijn leven
Als stukjes speelgoed in een kinderhand.
De doos met het voorbeeld heeft hij niet gegeven.
Ik vind niet meer dan de hoekjes en de rand
Daar binnen in zie ik alleen maar kleuren
VANUIT HET STADHUIS
Gemeentemonitor bevraagt wat u er zelf van vindt
Hoe tevreden bent u met het Hoogstraatse bestuur?
HOOGSTRATEN - De Gemeentemonitor bevat de resultaten van een grootschalig onderzoek naar de toestand van de Vlaamse gemeenten. Hij is opgebouwd uit een 200-tal indicatoren, waarvan een 70-tal afkomstig zijn uit een bevraging bij een representatief staal van de inwoners in elke Vlaamse gemeente. Halverwege dit jaar verscheen de editie met de gegevens over 2020. De resultaten van de bevraging van de inwoners over 2017 én 2020 leveren hier en daar toch interessante gegevens op.
In de loop van het jaar 2018 verscheen deze Gemeentemonitor een eerste keer met gegevens over 2017, nu is er dus een nieuwe versie met de meest recente cijfers. Honderd ervan werden per gemeente samengevat in de publicatie ‘Jouw gemeente in cijfers’. Veel cijfers, grafieken en kaartjes dus. Al die droge getallen gaan we niet weergeven, wel de resultaten van de bevraging van de inwoners. Van belang voor onze bestuurders, maar ook voor u lezer om ze er aan te herinneren dat er nog werk op de plank ligt.
Een voorbeeld: als het gemeentebestuur momenteel de laatste hand legt aan een studie over de toekomstige inrichting van de ruimte in Hoogstraten kan de mening van de Hoogstraatse burger van tel zijn in de overwegingen. En als het over verkeersveiligheid gaat, grotendeels afhankelijk van de inrichting van de openbare ruimte, is het veiligheidsgevoel van de voetganger en fietser als zwakke weggebruikers primordiaal boven dat van de automobilist. Of nog, de politici moeten toch weten in welke mate de burger het bestuur vertrouwt, en indien onvoldoende, ook het denkwerk doen over hoe dit vertrouwen op te krikken.
Uit de honderden cijfers pikken we er enkele reeksen uit. Arbitrair en subjectief, het zal wel zijn, maar hier is de troost: 95% van de ondervraagden woont graag in Hoogstraten en 87% is gelukkig. Maar alles kan beter! Wie graag alle cijfers wil bekijken: alle info vind je op https://gemeente-stadsmonitor.vlaanderen.be
De kloof blijft groot
Verscholen in het pak informatie maakt de Gemeentemonitor bekend hoe groot het vertrouwen is van de burger in een viertal officiële instanties. Let wel, het gaat hier over de antwoorden van Hoogstraatse inwoners.
Ter verduidelijking: het percentage slaat op ‘veel’ vertrouwen; tussen haakjes geven we
Hoe groot is uw vertrouwen in
de Vlaamse overheid
de politie
weer wie ‘weinig’ vertrouwen aangeeft. Indien je deze beide optelt, ontbreekt nog een cijfer om aan 100% te komen. Deze ontbrekende cijfers liggen voor 2017 tussen 44% en 49%, d.i. hoeveel antwoorden als ‘neutraal’ genoteerd worden (te begrijpen als niet veel/niet weinig, geen mening of geen antwoord).
Iets meer dan één op drie inwoners heeft veel vertrouwen in het Hoogstraatse gemeentebestuur, bijna 50% maakt geen keuze tussen veel en weinig. Dit strookt overigens bijna helemaal met de antwoorden in heel Vlaanderen. Laat vertrouwen nu één van de pijlers zijn waarop elke relatie stoelt, dan mogen we toch besluiten dat er nog werk aan de winkel is, en dat de kloof tussen politiek en burger groot blijft.
Concreter
Er wordt ook gepeild naar de tevredenheid
Hoe tevreden bent u over
(weinig: 34%)
(weinig: 27%)
(weinig: 9%)
van de inwoners inzake een aantal functies die van de overheid verwacht worden. En die ligt hoger dan wat we in eerste instantie zouden afleiden uit de cijfers over het vertrouwen.
Blijft hier de vraag of deze hoge mate van tevredenheid niet eerder slaat op de medewerkers die de loketten bemannen en de dienstverlening uitvoeren. Over het algemeen voeren deze diensten vooral door de hogere overheid opgelegde taken uit. Dat zijn zaken waarover de lokale bestuurders weinig of niets te zeggen hebben, zodat deze antwoorden weinig of niets leren over onze politici.
Eenzelfde bedenking kan zich opwerpen als we nagaan hoe goed de burger zich geïnformeerd voelt, maar het plaatselijk communicatiebeleid kan het college van burgemeester en schepenen toch wel scherp stellen.
Het cijfer over de beslissingen van de gemeente laat niets aan de verbeelding over: een
2020 de loketvoorzieningen
(niet: 8%)
Bent u voldoende geïnformeerd over
de activiteiten in/door
VANUIT HET STADHUIS
kwart van de bevraagden vindt dat er te weinig informatie over de beslissingen bekend wordt gemaakt, en maar 52% wordt voldoende op de hoogte gebracht volgens hun eigen zeggen.
En daar staan we niet echt van te kijken. Waar in vroeger jaren het Info’zine van de stad gewag maakte van de beslissingen van de gemeenteraad en van het college van burgemeester en schepenen, merken we de laatste jaren dat dit infokanaal in alle talen hierover zwijgt.
Meer nog, niet zo lang geleden werd gesteld dat amper nog iemand mag communiceren over gemeentelijke aangelegenheden behalve de burgemeester. Komt bij dat vooral één krant wordt gebruikt om de burger te informeren, dikwijls nog voor de beslissing door de gemeenteraad is genomen.
Betrokkenheid
Nog enkele interessante vraagstellingen. Of het met de laatste 18 maanden te maken heeft tijdens dewelke de contacten via Zoom of iets dergelijks verliepen, weten we niet, maar als deze vragen een maatstaf kunnen
Vindt u dat er voldoende inspanningen geleverd worden om bewoners te betrekken bij veranderingen in de gemeente?
In 2017 vindt 51% van wel en 22% niet. In 2020 werd deze vraag anders gesteld, ‘of er voldoende consultatie is van de bewoners’. Veertig procent antwoordt ja.
Gaat de gemeente op een goede manier om met vragen van de inwoners?
In 2017 vindt 45% dit OK en 22% niet.
Is er voldoende communicatie door de gemeente?
In 2020 bevestigt 53% van de bevraagden dit.
zijn van inspraak, dan scoort het bestuur middelmatig. Het contact met de burger over het beleid is onvoldoende. Een op vijf wil meer betrokken worden.
Ruimte en verkeer
De antwoorden spreken voor zich. Werk aan
Kan er veilig gefietst worden?
de winkel… De commotie rond allerlei plannen in het centrum van Hoogstraten toont duidelijk aan hoe gevoelig deze materie ligt bij de burger.
Migratie
Inzake migratie steekt Hoogstraten er boven
Is het veilig voor kinderen om zich te verplaatsen?
Zijn er voldoende fietspaden?
Zijn er voldoende parkeerplaatsen?
Zijn de fietspaden in goede staat?
Zijn de voetpaden in goede staat?
(niet: 26%)
(niet: 26%)
VANUIT HET STADHUIS
Andere herkomst vormt een verrijking 37%
Zinvolle ontmoetingsactiviteiten
Onprettig om een buur met een andere herkomst te hebben 26%
uit als we naar het Vlaamse land kijken: van de 21 424 inwoners hebben 28,4% niet de Belgische nationaliteit (bijna 25% in 2011). Zelfs 42,7% is van buitenlandse herkomst als men kijkt naar de huidige nationaliteit van de persoon in kwestie en naar diens geboortenationaliteit, en deze van zijn vader en van zijn moeder (38% in 2011).
Hoe leg je dit uit? Vergeet niet dat er in het noorden van de gemeente een groot aantal Nederlanders woont waarvan we niet eens weten dat ze eigenlijk Nederlander zijn omdat ze hier al generaties wonen. Ook de immigratie uit andere delen van Europa speelt mee, zie maar naar de tewerkstelling in tuinbouw en de bouw, wat zich ook weerspiegelt in de lagereschoolbevolking.
Dit gegeven doet al snel de vraag rijzen naar de houding van de Belgen ten overstaan van de vreemdelingen. Vorig jaar stond 26% van de bevolking (of van de ondervraagden) positief tegenover diversiteit. Op de verschillende stellingen die geopperd werden, verkreeg men volgende percentages:
Vergeleken met de buren
Voor de opmaak van de Gemeentemonitor werd een voldoende groot staal van de bevolking van de Vlaamse gemeenten bevraagd in 2020. De tabel hieronder zet een aantal indicatoren op een rijtje en dit voor Hoogstraten en haar buurgemeenten.
De tevredenheid met de eigen gemeente (gemiddelde 82,8 %) loopt sterk gelijk over de vijf gemeenten, maar staat in schril contrast met het vertrouwen in het gemeentebestuur (42,2 %) waar de politie nog 48,4% scoort.
Qua inspraak en betrokkenheid (communicatie, info en consultatie) zijn de cijfers voor Hoogstraten amper om over naar huis te schrijven (53, 54 en 40) terwijl de gemiddelden over de vijf gemeenten respectievelijk 62,6 - 61,4 en 47 bedragen. Of de bevraging
in 2020 in het heetst van de coronaperiode (lockdowns en quasi amper activiteiten) hiermee te maken heeft, is moeilijk te zeggen. Erg opvallend is dat de grensgemeente Wuustwezel slechts één op vijf inwoners van buitenlandse afkomst registreert terwijl Hoogstraten en zelfs Brecht het dubbele laten noteren.
De qua inwonersaantal grotere gemeente Brecht en Wuustwezel met een gelijkaardig aantal inwoners als Hoogstraten tellen veel minder personeelsleden per duizend inwoners.
De kleinere gemeenten Rijkevorsel en Merksplas hebben per duizend meer personeel dan Brecht en Wuustwezel, en minder dan Hoogstraten dat toch wel de kroon spant wat dit betreft. (ep)
www.het-slot.be worteldorp 28, wortel
De Vossengang, Hoogstraten
Een straatje dat officieel niet bestaat
HOOGSTRATEN - Iedereen in Hoogstraten kent de Vossengang of het Vossengangetje, maar geen kat die weet waar de naam vandaan komt. Officieel bestaat de naam van deze steeg, recht tegenover het Klein Seminarie, ook niet, want de weinige huizen die er staan dragen de nummers van de Vrijheid.
De Duitse V2-bom viel juist achter het huis van Adriaan Coertjens op de noordelijke hoek van de Vossengang. Bijna alle huizen werden vernield. In de hoekhuizen vielen dodelijke slachtoffers. De balans was heel zwaar met 5 doden en een 50-tal gekwetsten.
In het geheugen van Hoogstraten staat de plek voor eeuwig gebrandmerkt met een drama op het einde van de tweede wereldoorlog. Op 7 november 1944 viel hier een Duitse V2 bom waarbij vijf bewoners stierven en er een vijftigtal gewonden waren. Bijna alle huizen in het steegje werden vernietigd of liepen zware schade op. We zijn intussen 77 jaar verder en iedereen geniet er momenteel van de rust vlakbij de nochtans drukke Vrijheid.
Vossen
Taalkundig verwijst de naam naar een vossengang of vossenpad (zelfs vossenhofje), een eerder smalle doorgang (waar een kleiner roofdier zou kunnen passeren). Zowel in Vlaanderen, Brussel als Nederland komt het toponiem voor. Vossenpad is wel meest courant.
Het is raar, maar niemand in Hoogstraten lijkt te weten waar de naam Vossengang hier zijn oorsprong vindt. Uit een studie over de toponiemen in Hoogstraten werd de naam in ieder geval niet teruggevonden in de oude archieven. Ook onderzoek in de atlas van de Buurtwegen van circa 1840 leverde geen gegevens op. Waaruit men kan besluiten dat de naam wellicht van recentere datum is.
Ook Maria Coertjens (84 jaar), geboren en getogen in het hoekhuis bij de ingang van de Vossengang heeft geen idee waar de naam vandaan komt. Bij het drama van de V2 bom in 1944 werd er wel verwezen naar de naam. Het blijft dus gissen en speculeren, waarbij de gekste insinuaties niet ver weg zijn. Zo wees bewoner Gunther Vermeiren ons op de geruchten dat vroeger, toen er nogal wat vertier was, het doodlopend gangetje een uitgelezen plekje was voor koppeltjes met activiteiten die het daglicht best niet mochten zien. En dan is een werkwoord vlug gevonden. Liefdesspel dus, waar of niet waar?
Drama
Dat liefdesspel hoefde echter geen drama te zijn. Maar een drama was het wel op die bewuste novemberdag in 1944, op het einde van de tweede wereldoorlog. Onverwacht en geluidloos sloeg plots om 5 uur ‘s avonds een zware Duitse V2 bom in achter het huis van Adriaan Coertjens, het hoekhuis links van de ingang van de Vossengang.
De knal volgde enkele seconden later en de gevolgen waren catastrofaal. Vijf inwoners uit de buurt overleefden de inslag niet en men sprak van misschien wel 50 gewonden waarvan er heel wat zwaar gekwetsten waren. Twee slachtoffers waren op slag dood. Het waren de 14-jarige Herman Coertjens en de 41 jarige Sophia Vermonden.
Volgens de gegevens van Francis Huybrechts in zijn boek “Uit het leven gerukt..” over de oorlogsslachtoffers in Hoogstraten, woonden zij wellicht in het eerste en het tweede huis in de Vossengang. Daarnaast stierven er nog drie slachtoffers in het ziekenhuis in Turnhout, nl Edmond Coertjens, May Strijbos en Adriaan Coertjens.
De familie van Edmond Coertjens (17 jaar ) woonde in het hoekhuis rechts van de Vossengang, grootvader Adriaan Coertjens in het hoekhuis links en de jonge May Strijbos (14 jaar) was de dochter van beenhouwer Neel Strijbos op de Vrijheid. Haar twee jongere zusjes, Gusta en Lief Strijbos, waren alle twee zwaar gewond.
Gelukkig voor de vele gekwetsten was er in het Klein Seminarie aan de overzijde van de straat een hulppost van het Rode Kruis gevestigd waarbij ook Engelse dokters aanwezig waren. Was deze bom op het Klein Seminarie gevallen is dan was de ramp wellicht nog groter geweest, want hier verbleven naast de vele gekwetsten op dat ogenblik
ook heel wat geallieerde soldaten en weerstanders.
Op verkenning
We stappen de Vossengang binnen langs de Vrijheid onder de bovenbouw van Jules Wendrickx en Maria Coertjens en bellen aan bij het eerste huis nummer 223 maar Maria Snijders geeft niet thuis. De buurvrouw daarentegen wel en een betere intro hadden we ons niet kunnen voorstellen.
Nelly Sprangers
“Die poes lijdt hier niks”
Die buurvrouw is dus Nelly Sprangers. “Ik woon hier al 61 jaar, het langst van allemaal, denk ik. Ik ben nu 83 maar toch niet de oudste van de straat. Dat is Vic Scheynen van twee huizen verder. Ik was nog een jong meisje en nog niet zo lang getrouwd toen ik hier met mijn man Frans Servaes kwam wonen.
Wij hebben dit huis gekocht van de kinderen Wendrickx. Ik ben van Meerle afkomstig en onze Sus is in Wortel geboren maar heeft daarna in Minderhout gewoond. Hij is intussen ook al 13 jaar dood. Hij heeft altijd bij bouwmaterialen De Beukelaer in Sint-Lenaarts gewerkt, hij was er kraanman en moest ook schepen lossen. Hij heeft altijd hard gewerkt en lange dagen gemaakt van 6 uur ’s morgens tot wel 10 uur ’s avonds, maar kreeg het aan zijn longen door asbest. Ze hebben er nooit iets aan willen doen en daarom is hij er weggegaan en heeft hij nog enkele maanden in de Rovana gewerkt.
Ik ben dus eigenlijk alleen en dat is niet altijd gemakkelijk. Ik ben wel lid van Okra. Wij hebben drie kinderen, twee jongens en een meisje, maar die zijn natuurlijk al lang het huis uit. De jongste is gehandicapt en verblijft in Gielsbos. Om de twee weken komt hij nu voor twee dagen naar huis. Hij is intussen ook al 58 jaar, maar hij is een gemakkelijke.
Voor de rest voel ik mij eigenlijk wel goed. Alleen het zicht is niet meer zo goed. Gij staat nu wel dicht bij mij, maar toch kan ik uw ge-
zicht niet goed zien.” “Ge ziet toch wel dat ik ne witte ben?” reageer ik spontaan. “O ja dat wel,” lacht ze, “maar dat doet niet zeer, he? Ik ben dat ook en daar zit ik niks mee in. Ik kan nu eigenlijk niet meer lezen. Vroeger kocht ik altijd de Hoogstraatse Maand maar nu zou ik er eigenlijk al een loep voor moeten gebruiken.”
Slijkboel
Nelly voelt zich wel heel goed in de Vossengang. “Het is hier heel rustig en toch zit ge overal vlakbij de winkels, de bank, de apotheek. Het is natuurlijk wel drukker geworden met mensen die hun auto zetten op de parking hierachter, maar dat is helemaal niet erg. Toen wij hier kwamen wonen was dat nog open aan de Vrijheid, later is dat overbouwd. Dat was hier een zandpaadje en heel dikwijls een echte slijkboel, gelukkig hebben ze dat enkele jaren geleden verhard met klinkers. Wij hebben dan wel de grond moeten afstaan aan de gemeente.
Er kunnen nu alleen maar auto’s in langs de Vrijheid want van achter is dat afgesloten met paaltjes. Hier recht tegenover aan de andere kant van de weg hebben altijd beestjes gestaan in die wei en dat was altijd heel plezant voor de kinderen die door de straat kwamen. Er hebben pony’s gestaan, en ook kippen en konijnen gezeten. Die waren van Jos Vermeiren die vooraan aan de Vrijheid woonde.
Er is dikwijls aan hen gevraagd om die grond hierover te verkopen en dan zou men daar garages op kunnen zetten, maar Francine wou dat echt niet. Zo hebben wij toch nog altijd een stukje groen voor de deur. En een poes. Ik weet niet waar die vandaan komt, maar die geniet hier heel de dag. En Els van het laatste huis geeft die elke dag twee keer eten. Nee, die poes lijdt hier niks.
Ik heb dus ook geen idee waar die naam Vossengang vandaan komt. Dat is hier officieel Vrijheid 225, maar iedereen gebruikt de naam Vossengang. Laat me hier nog maar efkens wonen”, besluit ze alvorens ik haar vraag om nog even een foto te nemen. “Is dat wel nodig?” werpt ze lachend tegen. “Ge ziet er toch goed uit, Nelly” repliceer ik. “Allé goed dan, als gij dat zegt” en zo verschijnt Nelly Sprangers dan ook eens ‘in de gazet’.
Gunther Vermeiren en Petra Snyers
“Het was hier vroeger echt erbarmelijk”
Gunther Vermeiren en Petra Snyers zijn de jongsten van de straat. Zij wonen er nu bijna 20 jaar. Zij kochten het huis van Lien Goor, de zus van de grootmoeder van Petra. Lien
Gunther en Petra voelen zich in dit straatje een beetje zoals op het Begijnhof, rustig en weg van de drukte van de Vrijheid
was getrouwd met Louis Verschueren en Petra’s moeder Hilda Govaerts was hier kind aan huis. “Zij is hier als het ware grootgebracht” vertelt Petra, die zelf afkomstig is uit Wortel en de dochter is van Bert Snyers. “Mijn zus Sabine zullen wel meer mensen kennen, want zij heeft vroeger nog veel gekoerst en had een hele supportersgroep”.
Gunther komt uit Minderhout en bracht zijn jeugd door in de Gemeentestraat. Hij studeerde A2 Electromechanica in Vito en ging aan het werk bij Spranco in Minderhout. Na 28 jaar kreeg hij in 2017 de kans om met twee andere collega’s de zaak Spranco Matic over te nemen. Sindsdien werkt hij als zelfstandige in deze zaak die alles te maken heeft met water, van pompen tot beregeningsinstallaties, vooral voor de tuinbouw.
Een mooie familiefoto aan de muur in het pas gerestaureerde huis getuigt van de harmonie in een samengesteld gezin. Twee zonen van Petra, twee dochters van Gunther, alle in goed gezelschap. “Het eerste jaar dat wij hier kwamen wonen was wel speciaal. We zijn een klein gebuurte en werden al vlug geconfronteerd met enkele sterfgevallen. Eerst stierf de vrouw van Vic in het huis rechts van ons, en kort daarna de man van Els Haest. Later is dan ook Sus, de man van Nelly gestorven.”
Boerenweggetje
“Met Nelly en Sus hebben wij altijd een heel goed contact gehad, maar uiteindelijk kent iedereen iedereen hier,” gaat hij verder. “Nelly heeft een doorgang naar hun tuin naast ons huis en door onze tuin. Achteraan kijken wij met zijn allen op de muur van de fitness. In-
Nelly Sprangers is afkomstig van Meerle maar woont al 61 jaar in de Vossengang.
tussen is er heel wat verbeterd in de straat, niet alleen zijn we nu bijna rond met de renovatie van ons huis, maar ook de straat is nu goed in orde. En dat mocht wel want dat was hier echt erbarmelijk, een boerenweggetje.
Wij hebben dat verschillende keren bij de gemeente aangekaart en toen is er een oplossing gekomen. De gemeente heeft het verhard met klinkers en wij hebben grondafstand gedaan. Als ik nu terugdenk hoe dat vroeger was. Hier stond zo’ n ouderwetse haag en Sus parkeerde daar altijd zijn auto zo dicht mogelijk tegen om toch nog wat doorgang te geven voor fietsers en voetgangers. Er kwamen toen ook al wel schoolkinderen met de fiets door via een smal paadje door de achterliggende wei.
Intussen is die grond van de kerkfabriek een openbare parking geworden die veel gebruikt wordt en dus komt er ook wel wat meer volk door, maar dat is geen enkel probleem. Veel leerkrachten van het Seminarie en personeel van Delhaize parkeren daar hun auto. Ook wij moeten daar parkeren want wij hebben hier geen garage.
Doordat we nu aan het verbouwen zijn, zijn de paaltjes tijdelijk weggenomen. Voor de schoolkinderen is deze doorgang trouwens veel veiliger dan via de Buizelstraat. En in het weekend passeren er ook wat jongeren die uitgaan. En ge kent dat, he. Dan sneuvelt er soms al eens een flesje, maar dat is allemaal niet zo erg. Tenslotte zijn we zelf ook jong geweest.”
Brandweer
“Maar er gaan wel geruchten dat die parking misschien zou weggaan, dan wordt misschien alles dicht gebouwd met appartementen. Dat zou wel spijtig zijn. Ik heb daar wel mijn vragen bij want als er hier in de straat eens iets ernstigs gebeurt, moet de brandweer er wel langs achter bij kunnen. Voor een ambulance is dat geen probleem langs de Vrijheid, maar een brandweerwagen kan daar niet door.
Maar als we zo doordenken, dan vragen we ons soms wel eens af of deze huizen hier heel ons leven zullen kunnen blijven staan als ze overal appartementen blijven bijzetten. Dan weet ik niet of ze dit straatje gaan blijven openhouden. Dit is geen sluipweg voor auto’s, het is echt voor mensen die hier wonen.
Niemand blijkt echt te weten van waar die naam Vossengang komt, maar iedereen weet nog wel dat hier een bom gevallen is. Bij het uitgraven van een vijver in de tuin hebben we nog heel wat brokstukken gevonden, maar misschien waren die ook nog wel van de toren.
Wij gebruiken zelf altijd de naam Vossengang. In het begin toen wij hier woonden kregen wij regelmatig post aan op onze naam en als adres gewoon ‘Vossengang’ en dat kwam altijd terecht. Nu gebeurt dat niet meer tenzij nog eens een kerst- of nieuwjaarskaartje op deze naam…”
Vic Scheynen
“De huizen waren pas gebouwd of hersteld”
Verder in de straat kloppen we aan bij Vic Scheyen op nr. 229. We gaan langs achter want de voordeur heeft een andere bestemming gekregen. Hij blijkt dan toch het langst te wonen in de straat want hij is momenteel 85 en woont reeds vanaf zijn 22 hier. Dat is 63 jaar en dus iets langer dan Nelly Sprangers. Hij kocht het huis van Jef Schrijvers, de vader van wijlen facteur Jan Schrijvers.
Hij herinnert zich nog goed dat alle huizen in de straat pas gebouwd
Na een leven lang werken op het steenfabriek en bij de gemeente geniet Vic nu vooral van zijn tropische vogeltjes.
of hersteld waren toen zij hier kwamen wonen. “Over die bomontploffing heb ik eigenlijk niet zo veel gehoord, maar ik weet wel dat dat hier allemaal plat lag, want toen wij dit huis kochten was dat hier allemaal opnieuw opgebouwd. Ik heb daarom ook niet zo veel aan dit huis veranderd. Met de jaren een beetje aangepast en later een veranda bij gebouwd.”
Vic is afkomstig van Sint-Lenaarts terwijl zijn vrouw May Laurijssen uit de Achtelsestraat kwam, hoewel ze in 1940 geboren werd in Meer. Als jong meisje verhuisde ze met de familie van Meer naar Hoogstraten. Intussen is zij ook al bijna 20 jaar geleden gestorven. Samen hebben zij 5 kinderen.
Vic heeft vanaf zijn jeugd in de steenfabriek in Sint-Lenaarts gewerkt. “Het was daar toen de ene steenfabriek naast de andere, dus ging iedereen daar vanaf zijn jeugd werken. Er was daar eigenlijk niets anders, en nu is er geen steenfabriek meer.” De laatste jaren zagen we Vic nog aan het werk bij de gemeente Hoogstraten.
Kanaries
Net zoals alle buren woont ook hij graag in de Vossengang. De rust en de nabijheid van winkels zijn ook voor hem de belangrijkste troeven. Maar in tegenstelling tot de andere bewoners denkt hij dat er weinig mensen in Hoogstraten weten dat het hier Vossengang is.
Vic heeft als hobby kanarievogels in het hok achteraan en siervogeltjes binnen in twee kooien en hij is er erg fier over. “Ik probeer er mee te kweken maar het lukt niet. Ze maken wel een nest en leggen eitjes, maar ze komen niet toe aan het broeden. Het zijn Ethiopische vogeltjes en allemaal koppeltjes. Het is een soort dat eigenlijk alleen per koppeltje zou moet zitten. Maar ja, ik vind ze mooi en dan koop ik er weer een paar bij en misschien dat daarom het kweken niet goed lukt.
Er zijn er bij die ik wel voor 70 euro het koppeltje gekocht heb. Dat is wel duur, maar soms komt er iemand op bezoek en die heeft er zelfs voor 200 euro gekocht. Als je dan pech hebt en er gaat eentje dood, dan sta je daar wel…” We houden het kort, want Vic krijgt volk en wij stappen verder naar het laatste huis van de straat, naar Els Haest.
Els Haest
“Altijd blij als ik terug thuis ben”
Het duurt een tijdje vooraleer Els mij opmerkt en vanuit het tuinhuis achteraan de hof naar het poortje komt toegestapt. De dahlia’s staan er schitterend bij, twee poezen lopen achter een merel aan en de klokken uit de toren galmen over de huizen. “Ik was de duivenkoten aan het proper maken”, verontschuldigt ze zich en zodra ik de reden van
mijn bezoek vertel, haalt zij direct alle straten uit de vorige edities aan. We zijn zonder enige twijfel op het juiste adres!
“Ik ben een dochter van Sus Haest van Meer, de zoon van Jef Haest die bakker was in de Donckstraat. Onze va en nonkel Mil hebben de bakkerij verdergezet tot bakker Voeten de zaak overgenomen heeft. Daarna is onze va nog veel jaren op de Zwan gaan werken. Wij waren thuis met 11 kinderen en ik was de oudste.
Ik ben getrouwd met Kees Hendrickx, een boerenzoon uit Eind. Hij zat toen al op de boerderij en ik ben er bij ingetrokken. We hebben nog 12 jaar geboerd en zijn dan naar Schoten getrokken waar Kees nog 20 jaar hovenier is geweest. Op zeker moment trok de baas echter naar Amerika en Kees is dan op pensioen gegaan. En omdat we toch naar de streek wilden terugkomen hebben we dit huis gekocht.
Dat ging met een openbare koopdag in de Patria. Maar toen we vooraf naar het huis gingen kijken, vonden we het niet. Wij hebben verschillende keren dit straatje voorbijgelopen, want het adres was ‘Vrijheid’. Tot we dan toch maar hier ingedraaid zijn, en ja het was het laatste huis van dat gangetje. Het was eigendom van Van Ginneken. En zo zitten we hier al 32 jaar. Alhoewel, Kees is ook al 19 jaar dood...”
Dahlia’s
“Ik vind het hier zalig om te wonen maar ik heb ook nooit geweten van waar de naam kwam. In Meer hadden we ook zo’n naam waar niemand wist waar hij vandaan kwam. De Krabbershoek noemden de mensen die straat. Het is vooral de rust hier die deugd
doet. Als ik toch eens in de Vrijheid moet zijn, ben ik altijd blij als ik hier terug thuis ben.
Er passeren hier wel wat mensen te voet of schoolkinderen op de fiets, soms mensen in een rolstoel of jonge moeders met een buggy, maar dat vind ik zelfs plezant. Ik zie die dikwijls passeren want ik zit heel veel buiten. Wij hebben indertijd een stuk braakgrond hier naast gekocht, vooral om te beletten dat er tegen ons aan gebouwd zou worden. Van daar dat we een dubbele garage hebben en een brede hof, die ik vol bloemen zet.
Ik zeg altijd: een zak patatten kan je beter zo gaan kopen dan een hoek vol zetten. Dus zet ik alle jaren mijn dahlia’s. In de lente spaai ik zelf heel die hof om en zet ik mijn bloemen met overal een stok erbij. Ik heb hier ook nog
een hondenkot, maar er heeft nooit een hond in gezeten. Wel kiekens en konijnen, nu zitten er twee zwerfkatten in maar die mogen ook binnen slapen.
In het kot achteraan heb ik kanarievogels zitten en duiven. Onze Kees heeft vroeger ook altijd duiven gehad maar er nooit echt mee gespeeld. Ik doe dat allemaal graag, ja. Wat ik zelf kan, doe ik ook zelf.” En ze voegt er al lachend aan toe: “Ik word er ook nog maar 80 volgend jaar, he. Ik werk toch veel liever buiten dan binnen.” En terwijl Els nog wat verder vertelt over haar twee kinderen en vier kleinkinderen komt plots de jongere zus Jeanne met haar kleinkind op bezoek. Een uitgelezen moment om wat meer volk op de foto te zetten… (jh)
min. van op- en afrit E19 “Meer” 6 min. van centrum HOOGSTRATEN
Els en Jeanne Haest met Louise Garmyn voor het laatste huis met zicht op de Vossengang
Over het jong geweld en de ouwe zakken van de Cahier
HOOGSTRATEN - “We moeten er niet moeilijk over doen”, zegt Roel Sommen, “Pakweg zes jaar geleden was het hier veel minder. Minder volk, veel minder engagement van vrijwilligers en weinig ambiance. Vier jaar geleden is dat omgeslagen en nu is het ‘vollen bak’. Beter dan ooit, met veel jong volk die hier thuis zijn. Dat is iets dat ik en Ron in onze generatie nog nooit eerder meegemaakt hebben.” Een tweede jeugd voor de Cahier, zo blijkt. En voor een 40-jarige kan dat tellen…
Roel is een van onze vijf gesprekspartners, bestuursleden van de Cahier. Hij is 30 jaar en komt al 13 jaar in de Cahier. Aan de toog hangen ook nog Ron Van der Flaas (32), al 15 jaar stamgast en nu voorzitter en Dieter Van Weereld (29), die komt er al 10 jaar en woont nu een jaar bij de Cahier.
En dan zijn er nog twee jongeren, de 23-jarige Maya Martens en de 18-jarige Roberta Varlan. Zij komen alle twee iets meer dan 2 jaar in het jeugdclub. Maya komt hier nog niet zo lang. “Ik heb lang gezocht naar een plek waar ik me goed voelde. Van het moment dat ik naar de Cahier ben gekomen had ik het gevoel ‘hier kan ik zijn wie ik ben, ongeacht mijn mening’. En toch ontstaan er positieve discussies en gesprekken met jongeren die een ander idee hebben. De Cahier is dus mijn ding. Leeftijd, kleding, overtuiging of geaardheid zijn niet van belang. Iedereen is hier echt welkom.”
Roberta sluit zich daar volledig bij aan. “Ik was 16 toen ik voor het eerst in de Cahier kwam. Dat voelde meteen goed. Ook al had je problemen thuis of waar dan ook, hier val-
len die van je schouders. Alle stress valt weg. Dit voelt voor mij echt als een tweede thuis, een gevoel dat je op weinig plaatsen hebt en dat je moet koesteren.”
Amai mijne frak
Het prille begin van het jeugdcafé is hooguit nog een anekdote. Wanneer Leo Wouters op 22 september 1979 het licht in het Slot wil uit doen om te sluiten is dat niet naar de zin van een aantal jongeren, die al langer voor een vernieuwd beleid pleiten. Bij wat trekken en duwen lost de mouw van de jas van Lo Verschueren en dat is er te veel aan… Voor hen gaat de deur van het Slot nu voorgoed dicht. Maar zij zijn vastberaden om met een nieuwe club te beginnen.
In Wortel zelf vinden ze geen lokaal zodat ze uitwijken naar Hoogstraten. In de Vrijheid sluit Jos Wens, de grootvader van een van de jongeren, zijn winkel in de “Antwerpschen Goeden Koop”. Zijn dochter Jenny Wens wil de jongeren uit de nood helpen en verhuurt het gebouw aan wat Cahier de Brouillon wordt. En nu nog altijd de Cahier is. Of de Cahier eigenlijk een jeugdclub is? Roel Sommen: “We zijn geen echte jeugdclub, maar als vzw een zelfstandig jeugdcafé. We zitten niet onder de overkoepelende organisatie ‘Formaat’, waar jeugdclubs terecht kunnen voor advies. We trekken misschien iets minder subsidies, maar zijn onze eigen baas. De jongeren voelen en weten dat niet. Ook het stadsbestuur behandelt ons gelijk. De verhouding met het bestuur is overigens beter dan ooit, wellicht omdat we veel inspanningen doen. We waren de eerste horecazaak met degelijke isolatie, permanente geluidsmeting, compartimentering enz.”
Ne paardenkop
Ron Van der Flaas: “Tot enkele jaren terug hebben hier we hier vaak met twee, drie man aan den toog gezeten en een feestje met 20, 30 man was een groot succes. Ik herinner me optredens van echt goei groepen, waarbij de
groep met meer volk was dan het publiek dat kwam kijken. Ooit was er een optreden van James Marvel, de zoon van Jean Blaute. Die trad hier op voor twee betalende toeschouwers. De dag daarna moest hij in de campingtent van Werchter draaien voor een massa volk.
Maar dat is verleden tijd. Op gewone dagen komt hier nu vlot tienmaal meer volk dan vroeger en bij optredens loopt het storm. Het is bemoedigend om zien dat er zoveel jong volk, 17-, 18-jarigen de weg naar de Cahier vinden. Ze mogen hier hun eigen plaat draaien, zelf een pint tappen als dat beter uitkomt, kortom ze voelen zich hier echt thuis. Iedereen kent iedereen.”
Maya Martens bevestigt dat: “De mentaliteit van de jeugd is de laatste jaren fel veranderd, meer alternatief geworden. Ook in de andere jeugdhuizen is dat zo. De kledij en de interesses zijn gewoon veranderd. De jeugdhuizen zitten duidelijk weer op een piek. Toen ik hier pas kwam zat er soms maar vier man en ‘ne paardenkop’. Nu is het vollen bak.”
Roel Sommen
Ron Van der Flaas
Roel: “Als jongeren niet naar de Cahier komen, blijven ze in Hoogstraten toch op hun honger zitten denk ik. Er zijn hier veel eethuizen en tavernes, maar nog weinig gewone cafés, zeker geen dat zich specifiek op de jongste jongeren richt. Hier kunnen jongeren van de jeugdbeweging terecht, die hier na een activiteiten iets komen drinken.”
Antilliaanse feesten
Roel: “Maar ook in mindere tijden bleven we optredens organiseren. En neem van mij aan, optredens waarmee je break-even werkt zijn zeldzaam. Wat ons werkingsbudget betreft, hebben we veel te danken aan de Antilliaanse feesten. Daar verzorgen we de aankleding van de tenten, de drankvoorziening en het tappen. Daarbij kunnen we rekenen op 40 tot 50 man van de Cahier zelf en een grote groep vrijwilligers die de Cahier een warm hart toedragen. In totaal moeten we zo’n 400 tot 500 shiften invullen. Die vrijwilligers mogen gratis binnen en krijgen een paar drankbonnen.
Het feestprogramma
Zaterdag 6 november
STAKE
Wij hebben de Antilliaanse feesten nodig en zij ons ook. Lo Verschueren heeft de Cahier
Meer dan een decennium geleden begonnen vier snotapen muziek te maken in een klein repetitiekot in Flanders’ Fields. Dat de luide herrie die ze toen maakten onder de naam Steak Number Eight het zo ver zou schoppen, hadden ze nooit kunnen dromen. De grootste metalfestivals van Europe, op tournee gaan met onder andere Mastodon, The Dillinger Escape Plan, Prong, Alice Cooper en Deftones, vier albums maken en alle zalen van Europa platspelen.
Niemand zag het dan ook aankomen toen de band er in 2018 mee stopte. De bandnaam begon wat verouderd aan te voelen en deed hen te vaak denken aan de overleden broer van frontman Brent. Er kwamen nog 2 uitverkochte afscheidsshows in de Vooruit, maar die bleken toch niet helemaal een afscheid te zijn…
De vier bandleden blijven samen en gaan verder onder de naam STAKE, de groep tekende inmiddels een contract met het gerenommeerde Britse Hassle Records. Het debuutalbum “Critical Method” verscheen in 2019. We horen een strakker geluid, met meer referenties naar de nineties, maar minstens evenveel energie!
Vrijdag 19 november
REGGAE MET VERSE ITAL
Uit Trinidad en Tobago komt Verse iTal, wiens muzikale jeugdinvloeden varieerden van lokale calypso legendes als Lord Kitchener, Michael Jackson, tot dancehall iconen als Buju Banton. Een verhuizing naar Philadelphia in het begin van de jaren 2000 introduceerde hiphop in zijn mix van muzikale smaken. Dit zou ook de plaats zijn waar Verse iTal Rastafari zou vinden.
In 2013, na het uitbrengen van zijn smash hit "Never Hurt", geproduceerd door het Duitse Culture Rock Records, verhuisde iTal naar Nederland om zijn muzikale en professionele gaven uit te breiden. Na het winnen van de Benelux Reggae competitie in
mee opgericht, de Antilliaanse feesten zijn hier ontstaan, hij en zijn vrouw Leen vinden het belangrijk dat wij hier in de eigendom van de familie kunnen blijven en de Cahier is en blijft de grootste participant van de Antilliaanse feesten. Bondgenoten zeg maar.”
Ron: “De verplichte sluiting omwille van corona en het feit dat de Antilliaanse feesten twee jaar op rij niet doorgingen, werd gecompenseerd door een geste van de verhuurder en een tussenkomst van de stad. Voor steun van de overheid kwamen wij niet in aanmerking. Maar het was een plezier om zien hoe alles terug voor de volle 100% opstartte vanaf de eerste dag dat het tuinterras en later de Cahier zelf terug open mocht.”
Ouwe zakken
Roel: “De manier waarop het hier gerund wordt, is in 40 jaar niet echt veranderd. Er heeft hier altijd iemand gewoond die zowat de taak van huisbewaarder en klusjesman heeft.
2014 vond hij de weg naar muziekfestivals waaronder Reggae Geel en Smile Festival. Een jaar later werd de door Culture Rock geproduceerde EP "Truth And Substance" uitgebracht, waarin de veelzijdigheid van de artiest en de roep om gerechtigheid, het best vertegenwoordigd werden.
Zaterdag 20 november
MICHAEL SHACK
Michael Schack is een van 's werelds bekendste (E-)drummers. Hij treedt solo op op festivalpodia, in clubs en concertzalen. Je kent hem misschien ook van zijn energieke optredens met Netsky (Live). De buzz over zijn unieke, zelf geproduceerde en veelgevraagde solo #djdrummer show gaat hard: terwijl hij multitempo en entertainende mashup mixen maakt, brengt Michael een elektronische muziek performance naar een heel ander, spectaculair entertainend niveau met alles 100% live gedrumd.
Vrijdag 26 november
OUD TEGEN JONG
Een klassieker dus, een goed potje voetbal tussen "de ouwzakken" en de "jonge mannen" van de Cahier, nadien met de nodige verfrissing.
Zaterdag 27 november
SKADILACS
The Skadillacs zijn een Belgische band met een passie voor 2 Tone Ska muziek. Opgericht in 2011 en sindsdien naam gemaakt als een van de beste ska bands die er zijn met een uitstekende live reputatie. De groep brengt hommages aan bands als The Specials, Madness, The Selecter, Bad Manners, The Beat...
Zondag 28 november
SPEK MEJ EIEREN
‘Spek mej eieren’ eten, ja, eigenhandig gemaakt door het dagelijks bestuur! Inschrijven kan via dieter@cahier.be.
Maya Martens
Dat gaat echt wel verder dan een lamp indraaien. Hij maakt of herstelt al eens een meubeltje, poetst de kroeg, zorgt voor de bestellingen en eventueel voor vergunningen, en is ook penningmeester. Deze bewoner speelt een centrale rol, het moet iemand zijn waarvan we weten dat hij er echt voor gaat.
Het dagelijks bestuur, wat we ‘Inteam’ noemen, bestaat uit vijf man. En dan is er de algemene vergadering die bestaat uit 23 man, de vijf leden van het dagelijks bestuur en 18 ouwe zakken, oud-leden en mannen of vrouwen die verdienstelijk zijn of waren voor de Cahier en de samenwerking met de Antilliaanse feesten. Die controleren tweemaal per jaar de financiën en bekijken wat het dagelijks bestuur gedaan heeft en gaat doen. Ron is voorzitter van de algemene vergadering, zijn vriendin doet de boekhouding en Pierre ‘Secretair’ (Peter Verschueren) maakt het verslag.” (fh)
Dieter Van Weereld
Roberta Varlan
Omschakeling naar biologische landbouw verloopt traag
Fruitteler Raymond Goetschalckx wordt bioboer
MEERLE - In 2030 moet een vierde van de landbouw in de EU biologisch zijn. Dat heeft vooral ecologische redenen. Op biologisch bewerkt land is de biodiversiteit 30 procent hoger dan op gangbare landbouwgrond, gebruik van kunstmest en pesticiden is er verboden. België is met zijn 7,2 procent bioboeren nog heel ver van de 25 procent verwijderd. Ons kwam ter ore dat in Meerle Raymond Goetschalckx overschakelt van de gangbare aardbeiteelt naar biologische fruitteelt.
We treffen Raymond aan op de Strijbeekseweg, op de grond waar hij geboren en getogen is. “Mijn vader teelde hier aardbeien in volle grond, maar ook al in de serre. Hij was daar als een van de eerste in de omgeving mee gestart. Ook verlate teelt in volle grond tot in september. Daarna kwam de substraatteelt, waar het m.i. is beginnen fout lopen.”
Fout lopen, hoezo? “Lange tijd was bij de verkoop nog weinig verschil tussen aardbeien van substraat en volle grond. Maar naarmate er meer en meer telers naar substraat overschakelden, zakten de prijzen voor de volle grondteelten. Er was immers veel meer aanbod, te veel, waardoor de prijzen zakten. Dat liep op de veiling al snel op van een ½ tot 1 euro per halve kg. En dat terwijl voor de substraatteelt hoge investeringen nodig waren. Die konden alleen terugverdiend worden door steeds meer te produceren…”
Knop omgedraaid
Het besef dat het anders moest, kwam niet van vandaag op morgen. “Ik ben de derde generatie die op deze gronden teelt, ben zelf in
In een compostvat wordt wekelijks biologische ‘Compostthee’ gemaakt.
1988 in het bedrijf van mijn vader gestapt om daarna alleen verder te doen. Maar ik heb me al vrij vroeg vragen gesteld. Is dit de goede manier om onze voeding te produceren? Steeds hogere productie, meer gebruik van meststoffen, meer bestrijdingsmiddelen… Tot ik op een bepaald moment de knop heb omgedraaid.
Ik werd daarin helemaal gesterkt toen ik onlangs een beklijvende Nederlandse documentaire zag van het reportagemagazine Zembla: ‘Het kippenexperiment’ (nog steeds online te zien op: www.bnnvara.nl/zembla/artikelen/ het-kippenexperiment en via YouTube), over de studies naar verschillen tussen gangbare grootschalige en de biologische teelt van planten en dieren, en wat het met de bodem doet.
Daarin zit o.a. een stuk in over een experimentele kippenkweek. De niet-biologisch gevoederde kippen deden het beter dan de biologische, de productie was hoger. Tot ze evenwel besmet werden met een virus, toen bleek dat de biologische teelt veel resistenter was. Ze werden ook ziek, maar herstelden veel sneller en de sterfte was aanzienlijk minder. Hun immuniteitssysteem was veel effectiever. Het onderzoeksrapport werd destijds gemanipuleerd om de gangbare landbouw niet in een slecht daglicht te stellen.
Wel, dat is met groenten en fruit ook zo. Alles wat op een onnatuurlijk wijze geproduceerd wordt, blijkt op termijn niet goed voor de teelt, niet goed voor de bodem en niet goed voor de mens. Je moet immers de ganse keten bekijken. Ik durrf me de vraag te stellen of het Coronavirus even ernstige gevolgen had gehad, als we gezonder geleefd hadden.”
Biologie van de grond
“De pier, de beroemde Mjeelse pier (lacht) is eigenlijk het symbool voor de goede biologische staat van de grond. Kunstmeststoffen, pesticiden, herbiciden, chemische stikstoffen, verstoren die biologie en dat heeft gevolgen op lange termijn. Dat zien we nu. Er zijn
grenzen aan het stikstofgebruik, zo merken we nu volop.”
Raymond gebruikt voor zijn bemesting “compostthee”, een mengsel dat hij wekelijks aanmaakt. Het is een groot vat met water, waaraan wormencompost wordt toegevoegd en dat op een temperatuur van 23 graden belucht wordt. Die “thee” wordt wekelijks toegediend. “Daar zitten bacteriën en schimmels in die in de grond het composteringsproces in gang zetten om zo van compost voldoende voedingselementen te maken, zodat ik er geen kunstmatige stikstof mee aan moet toevoegen. De compostthee is dus vooral voeding voor de planten. De biologische wormencompost koop ik aan. We gebruiken daarbij ook nuttige bacteriën, die vooral goed werken in vochtige omstandigheden. Daarom sproeien we vooral ’s avonds, zodat het vocht minder snel verdampt.”
Bio label
De keten wordt streng bewaakt. “Dat is nodig om een bio label te kunnen krijgen. Hoewel ik al twee jaar volledig biologische teelten heb, krijg ik dat label nog niet. De grond waarop we telen, wordt immers pas na drie jaar als biologisch gekenmerkt. Mijn bedrijf zit in de omschakelingsfase, de grond is nu twee jaar alleen biologisch bewerkt.
Voor mijn omschakeling heb ik nog mijn best gedaan om met de traditionele teelt mee te gaan. Ca. 10 jaar geleden heb ik nog geïnvesteerd in een verblijfplaats voor plukkers. Maar ik merkte dat ik dat investeringsritme om steeds groter te worden niet zou kunnen volgen. Mijns inziens zullen op termijn alleen de heel grote telers overblijven. De kleinere familiale bedrijven zullen verdwijnen. Ik durf te betwijfelen of dat een duurzame ontwikkeling is. Niet voor de producten, niet voor de omgeving.”
Frambozen
Bio-teelten zijn in de Coöperatie Hoogstraten nog geen echte prioriteit. “Die zien er immers
minder perfect uit dan de gebruikelijke teelten. De prijzen zijn dan ook niet wat ze zouden moeten zijn. Ik ga met mijn biologische producten naar BioVibe in Sint-KatelijneWaver, een groothandel in biologische fruit en groenten. Die spitsen zich toe op bio en nemen ook bio-teelten van gronden in omschakeling. Om volledig bio te zijn, moet de grond eerst gezond worden, een goede biologie zorgt voor evenwicht.
Er is veel vraag naar frambozen. Bij BioVibe krijg ik daarvoor een stabiele prijs. Die gaat stijgen als we gecertificeerd zullen zijn. De controle op onze werking gebeurt door de certificeringsinstelling TüV Nord. Zij kijken erop toe dat de gehele teeltwijze volgens de regels gevoerd wordt. In warenhuizen is er wel een groeiend aanbod van bio fruit en groenten. Maar ook daar loert het gevaar voor instabiele prijzen. Zaak is vooral geen overschotten te produceren. Dat haalt de prijs naar beneden en is niet duurzaam.”
Frambozen zijn langzaam aan de hoofdteelt geworden van Raymond. “Ze staan in kappen waar vroeger aardbeien in stonden. Ideaal zijn deze kappen wegens hun vorm niet, omdat je de grond niet optimaal kan benutten. Door hun ronde vorm staan er maar twee rijen planten in. We druppelen water, maar veel minder dan de niet-biologische teelt. De grond waar de planten in staan wordt aangerijkt met natuurlijke bemesting en een beetje stikstof van plantaardige oorsprong.”
Rozenjam
Bioteelt is circulair. “Dat kan je niet zeggen van substraatteelt. Dat circuit is niet gesloten, ze moeten telkens nieuwe planten aankopen. Na de teelt worden de oude planten met de nutriënten er in afgevoerd. Naar waar? Naar
composteringsinstallaties? De nutriënten verdwijnen toch niet zomaar?
Zelf werkte ik al langer met eigen planten die sneller in gang gaan én minder water behoeven. Water is trouwens een groeiend probleem, ook bij grote serristen. Daarnaast is er de verontreiniging van het grondwater. Vroeger kon men ondiep putwater hier perfect drinken. Dat is nu onmogelijk omdat het grondwater besmet is door grondontsmetters en overbemesting.”
Naast aardbeien en frambozen teelt Raymond kruisbessen, blauwe bessen, peren, appels. Ook wat groenten zoals kolen. Je kan die rechtstreeks bij hem kopen. Zijn echtgenote maakt van het fruit ook bio-confituur, die aan huis te koop is. Ze maakt volgens eigen recept rozenjam en -siroop. “Daarvoor hebben we volledig biologisch geteelde rozenstruiken van een speciaal ras. De jam en siroop worden van de rozenblaadjes gemaakt. Sommigen zullen denken daar vreemd van opkijken, maar de bloemblaadjes kunnen net als rozenbottels gewoon gegeten worden. Het is dus een bijzonder soort jam die je niet zomaar in de winkel vindt.”
Duurzaam
“Bio is ook meer seizoensgebonden en daardoor duurzamer. Er is minder energie voor nodig en veroorzaakt minder CO2 uitstoot en minder stikstofvervuiling.
Eens het systeem volledig circulair is, kan je de vruchten recht van de struik zonder meer eten. Bio zit zeker in de lift, maar het blijft de vraag wat de consument ervoor wil betalen. Onze aardbeien staan na vijf dagen nog op de tafel en zijn dan nog altijd perfect eetbaar. Als ik een ecologische zuinige tractor koop, die veel duurder is maar wel milieuvriendelijker,
zal ik voor mijn vruchten geen cent meer vangen. De consument beseft dat niet.
Het buurbedrijf heeft hiernaast een groot perceel waarop ze aardbeiplanten telen op de gangbare wijze. Die worden haast constant besproeid met kunstmeststoffen. Om te voorkomen dat die door de wind ook op mijn teeltgronden terechtkomen, heb ik barrières gemaakt door houtkanten aan te planten.”
Adem
De frambozenteelt loopt goed. “Ik heb ondertussen ‘gangbare’, niet biologische gronden bij gehuurd en ben er gestart met de omschakeling. Dat geeft een tijdje minder oogst en daarin zit vooral de investering. Uiteindelijk is een biologisch bedrijf ook een kleiner bedrijf, niet het belangrijkste is het geproduceerde volume, wel de kwaliteit. En kwaliteit is niet alleen hoe het fruit eruit ziet, maar ook wat er in zit!
De jaren voordien had ik vooral traditionele teelt van aardbeien in volle grond. Maar de prijzen daarvoor liggen een stuk lager dan de substraatteelten. Ik kwam gewoon niet meer rond. Ik heb moeilijke jaren achter de rug, de open grondteelt genereerde te weinig opbrengst, terwijl de kosten dezelfde bleven en zelfs stegen. Dus is het voor mij nu nog even op adem komen.
Omschakelen naar bio is moeilijk als je zware financiële lasten hebt van eerdere investeringen. Op Schuivenoord heb ik nog een perceel met gangbare teelt aardbeien in volle grond, omdat de grond er nog niet klaar is voor bioteelt. Maar ook daar ben ik gestart met het omschakelen. In de toekomst hoop ik echt zo mijn kost te kunnen verdienen, met een kleiner areaal en met veel minder personeel.” (jaf)
Om de eigen teeltgronden te beschermen tegen overwaaiende sproeistoffen, heeft Raymond rondom hoge houtkanten geplant
De frambozen doen het goed dit jaar. Mooi en lekker!
Einde van een winkelierstijdperk in Meerle…
MEERLE - Na 85 jaar en 3 generaties komt er een einde aan de Van Boxels als ‘kruideniers’ in Meerle. Per 1 november zal je misschien nog wel eens een Van Boxel in de Spar Expres treffen, maar niet meer achter de toog of achter de kassa. Omdat de vierde generatie het winkelier zijn niet ziet zitten, hebben Liliane Van Boxel en haar echtgenoot Johan de zaak overgelaten aan een nieuwe eigenaar. Voor Meerle is dat het einde van een tijdperk, waarop we met de protagonisten Lee, Liliane en Johan met liefde en humor terugkijken.
Chareltje en Lieske
Charel - officieel Carolus - maar vooral bekend als ‘Chareltje’ kwam in Rijsbergen ter wereld en groeide op in Chaam. Op zijn 34e - wat men toen als latere leeftijd beschouwde - huwde hij in mei 1936 met de 4 jaar jongere Lieske Van Gestel van Kleyn Eyssel, op de grens van Meerle en Meersel-Dreef. Chareltje werkte bij de boeren in de omgeving en had later zelf nog een lap grond waarop hij tuinbouw deed.
In die tijd waren er in Meerle 10 of 11 kleine kruideniers
‘Daarnaast was hij bieboer met wel 40 korven’ vertelt Lee. ‘Daar is hij de oorlog mee doorgekomen, zo zei hij altijd. Ons moeder, Lieske, begon een klein kruidenierswinkeltje op de hoek van de Strijbeekseweg en Groot Eyssel (waar nu de frituur De Parel is). Ze was niet de enige kruidenier in de familie, haar zus Melanie had een winkeltje in de Kerkstraat. In die tijd waren er in Meerle 10
of 11 kleine kruideniers, meestal gerund door de vrouw terwijl manlief elders werkte.
Het was een heel klein winkeltje, een kamer groot met een hoekdeur naar buiten. Daarnaast een slaapkamer, verder nog een keuken/zitkamertje en een berging. Dat was het zowat. De klandizie bestond vooral uit mensen uit het gebuurte. Veel voedingswaren werden ter plekke uitgewogen en in bruine papieren zakken verkocht, op gewicht. Suiker, zout, rijst, koffie tot koekjes toe. Het stond allemaal in grote bakken.’
In 1943 werd Lee geboren, hij heeft nog een broer en een zus. ‘Toen mijn ouders in 1966 op pensioen gingen, was niemand van ons eigenlijk geïnteresseerd. Ik kwam haast nooit in de winkel, tenzij om een pakje sigaretten te pakken’ zegt hij lachend. ‘Alleen ons Jeanne, die leek het wel wat’. Jeanne Van Riel, met wie hij in 1966 getrouwd was. ‘Jeanne van Lee van Lieske zoals ze genoemd werd, nam in 1967 de winkel over. Ik werkte toen bij Lanslots in Hoogstraten, groothandel in kruidenierswaren. In heel de provincie winkels gaan bevoorraden met de kamion. Toen ik daar een jaar later wegging heb ik eerst nog
een tijdje ’s nachts met varkens gereden en ben dan mee in de zaak gestapt.’
Kruidenierstoer
Lee begon al snel met rondbrengen van kruidenierswaren, vooral bij land- en tuinbouwers in de wijde omtrek. ‘Ik was vroeger nog bakkersgast geweest bij Juul Van Gestel en die droeg zijn brood ver uit. Ik kende dus veel mensen. Al snel had ik 120, 130 klanten en een hele toer. Ik was er een hele week mee zoet. De ene dag haalde ik de bestellingen op, die werden thuis klaargezet en de volgende dag ging ik leveren.
Ik kwam vrij ver. Tot op het Heiende op Dreef. Het Oosteneind heb ik nooit bediend, ik had meer dan genoeg klanten. Daar leverde volgens mij vooral Rie Vebreuken. Ik ging ook wel eens over de grens, o.a. om te leveren bij café “De Vuile Handdoek” op Strijbeek. Zonder factuur natuurlijk, dat was voor hen de bedoeling en voor mij kwam het ook niet slecht uit. Ik denk niet dat ik toen braver was dan andere kleinhandelaars, je was geen goede Belg als je het niet deed (brede lach). Ik heb ook veel gesmokkeld met leeggoed. Daar kreeg ik in Holland twee gulden per bak meer voor dan hier. De douane liet me wel eens stoppen, maar vermits de flessen leeg waren, konden ze niets doen. Enfin, ze wisten er zich geen raad mee.’
Thuis leveren heeft me een goede band gegeven met de mensen
‘t Boekske
‘Dat thuis leveren heeft me een goede band gegeven met de mensen van Meerle en Dreef. En veel vertrouwen. Dikwijls waren ze op de akker aan het werk, dan wist ik de sleutel liggen, als de deur al niet los was. Ik legde het vlees in de koelkast en de rekening op tafel. De meesten kwamen ’s anderdaags in de winkel betalen. En anders schreven we het op in ’t boekske. De meesten kwamen op geregelde
Lee, Lieske en Jeanne
tijd hun schuld vereffenen.
Op het einde van het jaar keek ik na wat er nog open stond. Het is ooit geweest dat er 200.000 frank open stond. Maar meer dan één keer 500 frank heb ik nooit aan mijn broek gehouden. Ik durfde het op tijd vragen, ik was daar niet beschaamd voor. Ooit kwam er in april een man in de winkel om een pak sigaretten, maar hij was zijn portemonnee vergeten. “Ik kom het morgen betalen” zei hij. Met nieuwjaar was hij nog niet geweest en ik er naartoe. Toen hij mij op de werf zag komen, zei hij meteen “Gij komt die sigaretten ontvangen zeker”. Ge weet het, zei ik!’(lacht)
Op mijn toer kwam ik altijd precies op uur en tijd bij de mensen en als ik dan eens later kwam, vroegen ze meteen “Met de brandweer weggeweest Lee? En wat was er aan de hand?”. De brandweer was voor Lee heilig: ‘Ik heb de post Meerle nog mee opgericht en als de sirene of later de pieper ging, was ik weg. Ook al stond ik op dat moment een klant te gerieven. Als ons Jeanne er niet was, riep ik ons moeder.’
Verbouwingen
‘Stukje bij stukje hebben we de winkel vergroot. Eerst een stuk bijgebouwd langs de kant van de Strijbeekse weg. In totaal werd er 5 keer verbouwd. In het begin hadden we geen koeling. Geen wonder dat er af en toe maden uit het vlees vielen voor we het sneden. Langs de kant van Groot Eyssel bouwden we nog een woonplaats voor Lieske en Chareltje toen wij in de winkel kwamen wonen. Zowel zij als wij waren daar heel content mee, ze hebben er tot het einde van hun leven gewoond. Vader is 91 geworden, moeder 86.
Het was heel gemakkelijk dat die daar bleven wonen. Als er een van de kinderen lastig was, stuurden we die naar de moemoe. Moemoe is
ook heel lang nog in de winkel blijven helpen, ze deed dat graag. En bestellingen klaarmaken die ik moest rondbrengen. Onze vader zagen we niet dikwijls in de winkel, ook niet toen Lieske nog de winkel deed. Hij kon niet schrijven, wel lezen en rekenen. Hij was maar tot zijn 13 naar school geweest. Toen ons moeder een keer een week ziek was en het bed moest houden, kwam hij elke keer met ‘t boekske naar de slaapkamer en moest moeder de naam van de klant opschrijven.’
Geen uren
‘De winkel ging open toen we wakker werden en dicht als we gingen slapen. Zeven dagen op zeven. Dat is zo gebleven tot de invoering van de verplichte rustdag. Lang zijn we op zondag tot vijf uur open gebleven, later tot de middag.
De winkeldeur stond in de hoek van het huis en daar zaten alleen twee schuifgrendeltjes op. Het is dikwijls gebeurd dat we die vergaten dicht te schuiven ’s avonds. Het is meer dan eens voorgekomen dat we ’s morgens wakker schrokken van de winkelbel, omdat een van de werkmannen, die destijds heel vroeg met de bus in Nederland gingen werken, gauw binnenkwam om een pak sigaretten te kopen.’
Dat is toch nauwelijks voor te stellen dat het ooit zo was
Johan: ‘Dat is toch nauwelijks voor te stellen dat het ooit zo was. Nu is alles super beveiligd. Met prima sluitsystemen, inbraakbeveiliging, camera’s.’
‘Ergens in de jaren ’60, ik denk dat het met de 6-daagse oorlog in het Midden-Oosten tussen Israël en zijn Arabische buren was (nvdr
- 1967), sloegen de mensen aan het hamsteren, bang voor een groter conflict. Al snel waren er tekorten: suiker, zout, zeep, … Die van Lanslots, waar we inkochten en die ik goed kende van vroeger, hadden me ingefluisterd “kopen Lee, steek alles vol!”. Ik had al snel 1.000 kg suiker, honderden kilo’s zout, tientallen tonnetjes Dixan. Heel mijn kelder stak vol. Suiker en zout werden afgewogen en zelf verpakt. Bij Verbreuken kon je maximum een halve kilo zout per keer kopen. Ik had alles. De mensen hebben zich toen wel afgevraagd hoe dat kwam. Maar dat was nog een voordeel van lang bij Lanslots gewerkt te hebben.’
Naar Meerlese normen was het een grote zaak
Nieuwe winkel
Op den duur was de winkel echt te klein geworden en hebben we beslist een nieuwe grote superette te bouwen. In 1992 kochten we een pand wat verder op de Strijbeekse weg, daar stond het huis van Gijsbrechts. Onze vader had er ook nog grond, waar vroeger zijn biekorven stonden en dat hebben we voor een zacht prijsje kunnen overnemen. Alles tezamen groot genoeg voor een grote winkel, een woning voor ons en enkele appartementen erboven. Het was een zware investering, maar ik moest wel van de belastingen’ lacht Lee. ‘Ik had al lang niets meer af te schrijven!’
Naar Meerlese normen was het een grote zaak en was het niet risicoloos. ‘Toen we net aan het bouwen waren begon op de Voort de Profushal, ook een kleine superette, en Tinne Rommens met de drankenwinkel ’t Tonneke. Wij verkochten tot dan heel wat bieren, dus daar heb ik wel van wakker gelegen. Gelukkig voor mij heeft de Profushal het niet lang getrokken en later is ook ’t Tonneke verdwenen.
De oude winkel met de deur op de hoek van Groot Eyssel en de Strijbeekse Weg De winkel na een laatste verbouwing, met een grote vitrine
We hadden destijds ook veel klanten van over de grens. Belgische bieren waren toen in Nederland niet te krijgen. Ook voor sigaretten, chocolade, suiker en vers vlees op zondag kwamen ze veel naar België. Eerst pistolets en koffiekoeken bij de bakker en charcuterie bij ons.’
Liliane: ‘Die Nederlandse klanten zijn er vandaag nog altijd. Ook al is nu alles in Nederland verkrijgbaar.’
Johan en Liliane
Jeanne en Lee zijn als winkeliers gestopt in 1996. Jeanne was toen al twee keer ernstig ziek geweest, twee keer kanker. ‘Dan denkt een mens al eens na. En Liliane wilde de zaak wel verder zetten. Van onze drie kinderen Carlo, Liliane en Erik, was zij de enige die goesting had’.
Liliane: ‘Na mijn opleiding aan de VTI heb ik maar één keer gesolliciteerd en dan toch maar beslist om in de winkel te blijven.’
Liliane (geb. 1969) had in 1987 Johan Stoffelen (geb. 1968) “af Meer” leren kennen en ze trouwden in 1990. Ze moest alleen Johan nog overtuigen. Hij was van opleiding timmerman en werkte bij Keukens Jansen ‘Ik deed dat heel graag’ vertelt hij ‘en heb er toch even over moeten verzinnen. Maar het was natuurlijk wel een uitdaging en ook een kans. Van de lange werkdagen had ik geen schrik, ik deed als werknemer ook veel uren. Maar winkelier zijn moest ik wel gewoon worden. Liliane had nooit iets anders gezien, ik heb het van thuis uit niet meegekregen. Maar ik heb het snel opgepikt. Voordeel was dat ik de kinderen veel meer zag, ze naar school kon brengen en terughalen.’
Een winkelier moet neutraal zijn hé
‘In het begin wist hij niet zo goed wanneer hij moest praten of moest zwijgen’ zegt Liliane. ‘Als hij dan op zijn praatstoel kroop achter de toog, stampte ik hem tegen zijn benen, dan wist hij dat een beetje moest milderen. Een winkelier moet neutraal zijn hé. Bij geboren zelfstandigen zit dat ingebakken’.
Zodoende hebben Liliane en Johan in 1997 de winkel overgenomen en wisselden ze even later ook met Jeanne en Lee van woonst. Lee heeft nog een tijdje in dienst van Liliane gewerkt en later op de winkel gelet als Johan en Liliane een keer vakantie namen. Jeanne is helaas veel te vroeg overleden in september 2013, een grote steun die wegviel voor hen allen.
Het timmeren is bij Johan nooit overgegaan.
‘In het begin heb ik samen met de winkel nog een tijdje keukens gemaakt voor anderen, maar dat was niet vol te houden. Gelukkig kon ik op dat terrein mijn ei ook nog kwijt in de winkel. Ik heb heel wat winkelinrichting zelf gemaakt: de afdeling bakkerij, voor bieren, de wijnhoek, de toog voor verpakt vers vlees… Dat moest dan wel buiten de winkeluren, maar het heeft ons ook een mooie cent bespaard. Andere winkeliers moesten dat bij de vakhandel op maat laten maken.’
Tijd voor iets anders
Ondertussen hebben Liliane, Johan en een schare trouwe personeelsleden er bijna 25 jaar opzitten. Johan: ‘Een tweetal jaren geleden kwamen we er tijdens een lange wandeling in de Ardennen achter dat we onafhankelijk van elkaar al wel eens aan stoppen gedacht hadden. We zijn wel nog te jong voor het pensioen, maar wat minder werken, daar denk je wel eens aan. En dat is moeilijk met een zaak. Liliane was ondertussen ook al eens ernstig ziek geweest en het leven is meer dan hard werken. Bovendien waren we er achter dat geen van beide kinderen de zaak wil voortzetten. Cédric (24) heeft de timmermicrobe van zijn pa en werkt als timmerman, Ghislaine (22) werkt bij het sociale secretariaat Liantis. Beiden voelen zich daar goed bij. Tijdens die wandeling hebben we beslist op zoek te gaan naar een overnemer.’
Een heel proces, dat uiteindelijk leidde tot een ernstige kandidaat. David en Vera, samen met hun neef Alessio, hebben ervaring in de sector en gaan de winkel verder zetten. Per 1 november worden zij de nieuwe uitbaters van Spar Expres. Ze komen van Zellik en waren vooral op zoek naar een rustiger omgeving dan die van de grootstad Brussel. Gedurende een maand bereidden ze samen
Per 1 november worden David en Vera de nieuwe uitbaters
met Johan en Liliane de overgang voor. Voor grote veranderingen hoeven de trouwe klanten niet te vrezen. ‘Veranderingen in deze sector gaan geleidelijk, en dat weet David ook’, zegt Johan, ‘maar met de tijd zullen ze zeker hun stempel drukken op de zaak, net zoals wij dat gedaan hebben. We zijn er vrij gerust op. Na 85 jaar blijft Van Boxel bestaan en bij veel mensen zal de winkel nog lang zo genoemd worden, maar zonder dat er een Van Boxel bij betrokken is...’
Johan keert terug naar zijn oude liefde en gaat 3 dagen per week aan de slag bij Timmerwerken Vermonden. Liliane kijkt even de kat uit de boom en wil rustig overpeinzen wat ze verder nog wil doen. ‘Ik zet mijn pensioen voort’ besluit Lee lachend. ‘Het is mooi geweest en ben er best fier over wat we gedaan hebben, maar alles heeft zijn tijd. Liliane en Johan hebben er vrede mee en ik ook!’ (jaf)
Nog een laatste foto van de Van Boxels voor "hun" winkel: Johan, Lee en Liliane
Hoogstraatse jongeren halen ongewild de krantenkoppen
Covid maakt een abrupt eind aan de
inleefreis in Benin
HOOGSTRATEN - Een groep Hoogstraatse jongeren reisde in september naar zusterstad Za-Kpota. Een van de leden van delegatie testte echter positief op Covid-19. Uit voorzorg heeft iedereen zich laten testen. Omdat er nog meer positieve testresultaten waren, namen de delegatie en de jongeren alle voorzorgen om extra besmettingen te voorkomen. De jongerenreis is zo helaas vroegtijdig stopgezet. Wie negatief testte, is op donderdag 23 september al teruggereisd naar België. Ook de anderen zijn intussen veilig weergekeerd. We hebben geen weet van een corona-uitbraak in Za-Kpota.
Vervolg
Het is intussen zeven jaar geleden dat Hoogstraten een stedenband aanging met de WestAfrikaanse gemeente Za-Kpota. In september 2018 trokken acht enthousiaste jongeren tussen 19 en 23 jaar voor twee weken naar onze zustergemeente in Benin. Wat een ervaring! Samen met de jongeren van Za-Kpota verruimden zij hun blik op de wereld en werkten ze rond kinderrechten.
“Een ervaring om nooit te vergeten,” getuigde Nina Oomen in dit blad. Een reis die ook veel in gang zette voor ASEZ, de jongerenorganisatie waarmee Hoogstraten deze reis organiseert. Abel, de voorzitter hield ondanks Corona nauw contact en bouwde verder op de actie rond het ophalen en composteren van afval en het opzetten van familietuinen.
Dat vroeg om een vervolg. Een nieuwe jongerenreis bleef dan ook niet uit. In maart 2020 doet de gemeente een nieuwe oproep aan jongeren: “Tijdens de veertiendaagse reis maken jullie kennis met de leefwereld van jongeren
in Benin en werken jullie samen aan een gemeenschappelijk project rond klimaat en armoede.”
Evidenties
Corona gooit echter roet in het eten, zowel in de voorbereiding als tijdens de reis zelf. De reis gaat niet door in 2020 maar pas in 2021. De voorbereiding gebeurt intensiever en via digitale weg. Aan de reis zelf komt na een week abrupt een einde door corona.
Zaterdagochtend 18 september krijgen de deelnemers minder goed nieuws. Ze zijn in contact gekomen met iemand die positief testte op het coronavirus. Hoewel ze geen ‘hoog risico’ contact zijn, nemen ze uit alle veiligheid meteen afscheid van de jongeren van Za-Kpota. Ze pakken hun koffers en vertrekken met de bus richting de Cotonou, om zich daar zo snel als mogelijk te laten testen. Vijf jongeren testen ter plekke positief, twee anderen bij thuiskomst in België. Na twee weken quarantaine is iedereen terug thuis. We blikken in een volgend nummer graag
Kennismaken met een familietuin.
terug op de ervaringen van de jongeren. Nu focussen we op Covid en de gezondheidszorg in Benin.
Maatregelen alom
Bij aankomst op de luchthaven van Cotonou waren we onder de indruk van de organisatie van het testcentrum. Alle passagiers werden gecontroleerd op het bezit van vaccinatie- of testbewijzen. Daarna kregen we in de wachtruimte, net als in een hospitaal bij ons, een oproep om ons te laten testen in een aangeduide cabine. Enkele dagen later krijgen we de uitslag per mail toegestuurd.
Bijna iedereen draagt hier mondmaskers en in het straatbeeld zie je overal affiches met de gekende Covid-maatregelen, waterbekkens om de handen te wassen en pompjes met alcoholgel. Ook de chauffeur van de navette van het hotel vraagt ons de handen te ontsmetten bij het instappen en bij de ingang van het hotel wordt onze temperatuur gemeten.
Vaccinatiegraad
In onze eerste gesprekken met de lokale medewerkers stellen we wel onmiddellijk vast dat er een grote terughoudendheid is met betrekking tot vaccinaties. De vaccins waren ook lange tijd niet beschikbaar, de vaccinatiegraad is laag. De secretaris van Za-Kpota toont ons een aantal filmpjes die circuleren op sociale media in Benin. De gekende argumenten komen naar boven. De mogelijke impact van het vaccin op de vruchtbaarheid van vrouwen wordt uitvergroot en de link met dodelijke ziekten als HIV/aids wordt ook gelegd.
Op de staatsomroep bevelen influencers nochtans het vaccin aan. Het vaccin wordt ook gratis aangeboden. In de loop van ons verblijf stellen we overigens vast dat de druk wordt opgevoerd. De president verplicht lokale politici en ambtenaren zich te laten vaccineren indien ze willen deelnemen aan vergaderingen met hem.
Medicatie
Van geneesheren en contactpersonen ter plekke horen we echter dat er te weinig testcapaciteit is en dat personen met symptomen gratis medicatie krijgen aangeboden: chloriquine, azitromycine en zink- of vitamine Ctabletten. Een en ander doet toch de wenkbrauwen fronsen.
Chloroquine is een kinine en een van de geneesmiddelen tegen malaria. Daarnaast wordt het, omdat het ook het immuunsysteem licht onderdrukt, gebruikt bij de bestrijding van sommige auto-immuunziekten zoals reumatische artritis. Het is het geneesmiddel dat zeer omstreden is bij de Covid-behandeling.
Azitromycine is dan weer een antibioticum. Het remt de groei van bacteriën en is dus ook niet effectief bij de behandeling van een virus. Zink is onder meer nodig bij de opbouw van eiwitten, de groei en ontwikkeling van weefsel, en een goede werking van het afweer-/immuunsysteem.
Ook wij krijgen de medicijnen aangeboden als we positief testen. Op advies van artsen in België en in Benin nemen we die medicatie echter niet. We zijn allemaal ingeënt en beschermd tegen ernstige vormen van Covid. Rust en voldoende water drinken zijn het beste middel tegen een virale infectie.
We maken ons wel zorgen over onze contactpersonen in Benin. De burgemeester en de voorzitter van Asez hebben onmiddellijk initiatief genomen om de preventiemaatregelen te verstrengen. Alle bezoekers van het gemeentehuis worden aangemaand de handen te wassen, afstand te houden en mondmaskers te dragen. Wie symptomen heeft krijgt het advies een arts te raadplegen. We krijgen verder geen signalen over besmettingen en achterhalen ook niet wie de bron van onze besmetting was.
Gezondheidszorg
Onze bezorgdheid is nochtans groot. Tijdens ons verblijf brengen we een bezoek aan een gezondheidscentrum en zien met eigen ogen hoe schamel de uitrusting van de verloskamer, de ziekenboeg en de apotheek is. De verantwoordelijke van het centrum smeekt ons om ondersteuning. De apparatuur voor sterilisatie van medisch materiaal is achterhaald. In Za-Kpota is er een huisarts voor de totale bevolking van meer dan 132.818 (2013) inwoners. Om een idee te geven van de gezondheidssituatie zetten we enkele cijfers op een rijtje. (zie tabel)
Als we kijken naar de doodsoorzaken in België en Benin begrijpen we beter waarom de gratis medicatie wordt bedeeld. Wie een aan-
val van malaria heeft, vertoont veel gelijkaardige symptomen met Covid. En tegen malaria is chloroquine wel een afdoend middel.
De belangrijkste doodsoorzaken in België in 2019: hartaandoeningen - longkanker - lagere luchtweginfectie - Alzheimer - dikke darmkanker - borstkanker - chronische nierziekten - vallen - zelfdoding. In Benin is dat in hetzelfde jaar: malaria - neonatale aandoeningen - lage luchtweginfecties - diarree - hartinfarc-
ten - ischemische hartaandoeningen - aangeboren afwijkingen - HIV/AIDS - meningitis en tuberculose.
We beseffen na deze reis meer dan ooit hoe gelukkig wij mogen zijn met onze gezondheidszorg, hoe noodzakelijk een wereldwijde aanpak van de Covid-crisis is, en zelfs hoe relatief de sterftecijfers zijn als we kijken naar het aantal slachtoffers van andere ziekten als malaria. (hr)
In een gezondheidscentrum zien we met eigen ogen hoe schamel de uitrusting er is.
de tuinstoel wachten in het testcentrum.
Op
Gouden mix van Mertensmannen en familie Janssens
HOOGSTRATEN - Vier Hoogstratenaren mogen zich wereldkampioen noemen. Wim Broeckx (Wortel) is lid van touwtrekkersclub Familie Janssens uit Retie; Luc Mertens (Hoogstraten), Raf Mertens (Wortel) en Corné Buiks (Castelré) van ‘De Mertensmannen’. Met vereende krachten sleepten ze de gouden medaille uit de brand in de open clubcompetitie in Getxo nabij Bilbao in Spaans Baskenland.
DHM: Proficiat met jullie uitzonderlijke prestatie…
Wim: Man, ik heb een week in een roes geleefd. Toen we in Retie heel verrassend ontvangen werden door de burgemeester, de nationale pers, al onze echtgenotes met kinderen, samen met meer dan 100 mensen stond ik te bibberen op mijn benen. Onverwacht, onvergetelijk.
Afvallen
DHM: Hoe konden jullie samen als ploeg deelnemen?
In een open clubkampioenschap mag je leden van verschillende ploegen samenbrengen. Vijf jaar geleden zijn we samen beginnen trainen. Buiten Retie en Hoogstraten zijn daar ook ploegen bij van Sint Lenaarts en Loenhout.
We trainen individueel en als ploeg, maar
zo’n 3 maanden voor de wedstrijden beginnen we een keer per week samen te trainen, de ene keer hier en de ander keer ergens anders. Retie is eigenlijk altijd de verste verplaatsing. We zouden aantreden in de klasse tot 720 kilogram. De selectie werd gemaakt, 8 trekkers en 1 reserve. Om in deze gewichtsklasse te kunnen deelnemen mochten we elk gemiddeld maar 90 kilogram per persoon wegen. De meesten moesten daarvoor ongeveer 10 kilo afvallen.
DHM: Hoe doe je dat?
Wim: Minder eten en drinken en alle dagen op de weegschaal. De laatste dagen zijn de ‘marteldagen’. Dan moet je honger lijden en proberen veel te zweten, zonder dat je kracht verliest. Daar wordt je ook ervaren in, je kent je eigen lichaam beter en beter. Het is ook fair tegenover jouw ploeggenoten dat je op je afgesproken gewicht komt. Sommigen gaan in een heel heet bad liggen zweten.
Luc: ik heb er minder problemen mee. Wanneer ik op tijd stop met snoepen, komt het wel in orde.
Wim: Na de weging mag je dan opnieuw krachten opdoen met licht verteerbaar voedsel met veel koolhydraten, sandwiches dus.
Sparen
DHM: Hoe verliepen de wedstrijden? We waren vertrokken met het idee dat er misschien wel eens een medaille in zou zitten.
De ploegen strijden tegen mekaar in 2 poules. De eerste wedstrijd moesten we tegen Nederland, we dachten weinig kans te maken. We wilden geen krachten verspelen en verloren die eerste wedstrijd. Hoewel we niet met de juiste instelling begonnen waren, hadden we er toch een goed gevoel bij. We konden Nederland aan. Daarna hebben we alle wedstrijden gewonnen behalve eentje, maar toen waren we al zeker van de eerste plaats in onze poule. We spaarden onze krachten dus opnieuw.
Doordat we eerste werden, mochten we in de
halve finale trekken tegen Letland, de zwakste ploeg. Nederland en Engeland, twee sterke ploegen moesten mekaar bekampen in de andere halve finale en wonnen beide een wedstrijd zodat ze een derde keer het veld in moesten en nog meer krachten moesten aanspreken. Wellicht is het ook daardoor dat wij de finale zouden winnen...
De Fifi, onze coach (Ief Smets) speelt hierbij een grote rol. Hij bestudeert de tegenstanders in detail. Hij bepaalt onze tactiek. Hij bepaalt de volgorde van trekkers in het team. Hij ademt touwtrekken.
DHM: Er komt niet enkel techniek maar ook tactiek aan te pas?
Zeker. Je moet zorgen voor een rechte lijn bij het trekken, anders heb je energieverlies. Wie trekt vooraan, wie trekt achteraan? De lengte speelt hierbij een rol. Als je inzakt, heb je meer druk en zo verdedig je je tegen een aanval. De Familie Janssens zijn specialisten in het verdedigen. Ze kunnen makkelijk 10 minuten stabiel blijven. De Mertensmannen
Luc Mertens van de Mertensmannen uit Hoogstraten
Wim Broeckx van Fam Janssens (Retie) woont in Wortel.
kunnen dan weer beter aanvallen. We versterken mekaar, maar de Fifi bepaalt wat we doen. Hij bestudeert de situatie en geeft het sein om aan te vallen.
World games
DHM: Jullie hebben ook aangetreden met het Nationale team?
Met vijf, waaronder Luc, Raf en Wim waren we geselecteerd in de categorie tot 640 kg. Normaal zou Corné ook in aanmerking komen maar hij heeft de Nederlandse nationaliteit. De beste zes landen maken kans om te mogen deelnemen aan de ‘World Games’ in juli ’22 in Birmingham, Alabama. Met 3 gelijkspelen, waarbij we telkens maar 1 punt verdienden (de winnaar krijgt er 3) kwamen we 1 puntje tekort voor het podium. We werden 5de. Het is zo goed als zeker dat we mogen deelnemen.
De wereldspelen (World Games) is een internationaal sportevenement dat om de vier jaar wordt gehouden, in het jaar dat volgt op de Olympische Zomerspelen. Het is het hoogtepunt van de competitie voor 3.600 atleten in meer dan 30 unieke, multidisciplinaire sporten.
Dringend nood aan jong geweld
We waren er al een keer bij in 2017 in Polen. We zijn fier wanneer we de Belgische kledij mogen aantrekken en ons land mogen verdedigen. Terwijl we op andere wedstrijden alles zelf moeten betalen, wordt de reis en al de rest gefinancierd door het BOIC.
DHM: Hoe zit het met de toekomst van de
“Je moet zorgen voor een rechte lijn bij het trekken, anders heb je energieverlies. Wie trekt vooraan, wie trekt achteraan?”
sport?
Dat is wel een probleem. De Mertensmannen hebben nog wel een jeugdploeg, maar er zijn te weinig jonge mensen die aansluiten bij de verschillende clubs. Er is dringend nood aan jong geweld, zeker ook bij de dames. We willen hierbij dus een oproep doen aan nieuwe kandidaat-leden!
Je kunt dit lang doen, hoor. Wij zijn ondertussen allemaal ervaren touwtrekkers. Wim Mertens is 53 jaar en behaalde nu zijn eerste medaille op het WK, ineens goud!
Sightseeing
DHM: Nog een laatste vraagje. Bilbao, een mooie stad?
Helemaal niks van gezien. We leefden een
beetje in een gevangenis wegens corona. Spanje kleurde op dat moment rood, maar voor de selectie van de ‘World Games’ kon het evenement toch doorgaan. Een PCR test, ter plaatse nog een sneltest en wanneer alles in orde was, mochten we naar de accommodatie, die we evenwel niet mochten verlaten. We werden met de bus opgehaald om naar de wedstrijden te gaan en het terrein werd bewaakt door politie. Geen sightseeing dus…
De Fifi ademt touwtrekken
DHM: Veel plezier en succes in Birmingham volgend jaar. Hopelijk mag je daar wel de stad in. (rob)
SFEERVOL WONEN
Kom langs en samen creëren we het interieur van je dromen met de mooiste raamdecoratie!
GORDIJNEN
BINNENZONWERING
BEHANG & KLEURADVIES
VLOERBEKLEDING
PVC-VLOEREN
BOXSPRINGS & BEDLINNEN
KAPELSTRAAT 6
BAARLE-HERTOG
T. 014 69 90 02
WWW.VANDERSLUIS.BE
Dorien
Adriaensen en Lucas
Canters zijn redder in Sportoase
“Gewoon een toffe job met veel sociaal contact”
HOOGSTRATEN - Dorien Adriaensen en Lucas Canters zijn redders in Sportoase. Beiden geven ze ook zwemlessen. Voor begeleiders van sportactiviteiten vormt de job van redder blijkbaar een knelpunt, kandidaten die zich aanbieden beschikken niet altijd over de vereiste bekwaamheden. Ook de arbeidsomstandigheden schrikken sommigen af. Dorien en Lucas blijken evenwel best tevreden met hun beroepskeuze en geven ons graag een inkijk in hun professionele activiteiten.
Redder wie?
Dorien Adriaensen woont in Hoogstraten, is 28 jaar en is de dochter van Greet Van Bouwel en Luc Adriaensen. Ook de 24-jarige Lucas Canters woont in Hoogstraten, zijn ouders zijn Philip Canters en Karin Cornelissen. Om redder te worden in een zwembad moet je uiteraard over een zwem- en een reddersdiploma beschikken. Het is niet echt een beroep waarvoor je studeert. Dorien heeft een diploma van zorgkundige, Lucas studeerde bouwkunde in Vito.
Toen er nog geen zwembad was in Hoogstraten gingen haast alle scholen naar Nederland om kinderen de nodige zwemvaardigheden bij te brengen. Je kan ook in België een zwembrevet halen, maar Dorien en Lucas gingen beiden logischerwijs opnieuw naar Nederland om het ABC-diploma zweminstructeur te behalen zoals dat daar wordt onderwezen. Nu werken ze allebei fulltime in Sportoase als redder en zwemlesgever.
Fantastisch
DHM: Hoe kwam je ertoe om voor deze job te kiezen?
Dorien: Ik heb het eigenlijk altijd al willen doen. Al toen ik leerde zwemmen als klein meisje dacht ik: later wil ik zwemlesgever worden. Eerst heb ik voor mijn diploma als zorgkundige gezorgd, kwam in contact met rugklachten en ondervond dat ik graag met kinderen werkte. Ik ben sociaal aangelegd en als zwemlesgever leer je kinderen zwemmen. Dat kunnen ze dan voor de rest van hun leven. Dat is toch fantastisch!
Van kinderen krijg je zoveel terug
Dorien
Van kinderen krijg je zoveel terug. Ik zie nu kinderen die twee jaar geleden hebben leren zwemmen. Als die je dan opnieuw aanspreken, geeft dat heel veel voldoening. Als kinderen tegen je zeggen dat ze het superleuk vinden, dan is dat oprecht.
Lucas: Ik zit al 12 jaar bij HRC, de Hoogstraatse ReddersClub. Ik heb werk gezocht in de bouwsector, maar had daar toch twijfels over. Ik heb als redder gewerkt als jobstudent en dat beviel me beter. Later kreeg ik interesse om zwemlesgever te worden
DHM: En is het ook een leuke job? Mij lijkt redder zijn soms saai, niet?
Lucas: Hola. Het is niet enkel kijken naar het water, hé! Er komt veel meer bij kijken. Je hebt sociale contacten, je moet zorgen dat het bad proper blijft. Er moet dikwijls van alles worden klaar gezet, we hebben ook onderhoudstaken. Af en toe moet je ook wondjes verzorgen van klanten.
Het is niet enkel kijken naar het water… Lucas
Dorien: Het is bovendien een heel verantwoordelijke job. Het is mentaal zwaarder dan fysiek.
Lucas: Kunnen redden is niet voldoende. Je moet als persoon ook in het plaatje passen. Die job ligt me eerlijk gezegd prima, en ik kan me meer dan goed bezighouden. We combineren het redden met zwemlessen, waardoor onze dagen gevarieerd verlopen.
Dorien en Lucas blijken best tevreden over hun beroepskeuze…
Zwemlessen geven heb ik zelf pas later aangeleerd, dat geeft nu dus veel voldoening waardoor ik er graag mee bezig ben.
Flauwvallen
DHM: Schrikt de verantwoordelijkheid niet af?
Beiden: Een echte reanimatie hebben we nog niet meegemaakt. Je hoopt om het nooit te hoeven meemaken, maar je weet dat het altijd kan gebeuren. Wel moesten we al enkele keren ingrijpen wanneer er iemand flauwviel. Dat gebeurde toch al wel een zestal keren, meestal na gebruik van de sauna.
Ook gebeurt het dat iemand in het midden van het bad krampen krijgt. Die moet dan op een veilige manier aan de kant geraken. Preventief werken is belangrijk. Je kan zelf de risico’s beperken. Met wat ervaring zie je de gevaren sneller en kun je tijdig ingrijpen.
DHM: Wat was tot nog toe het spannendste moment dat je hebt meegemaakt?
Lucas: (na lang nadenken) De eerste keer dat ik iemand zag flauwvallen was wel ‘spannend’… En een kindje waarbij de kurkband was gelost zag ik in het water verdwijnen. Daar was ik snel bij. Het is dan de kunst om heel snel te reageren en toch heel rustig te blijven en doen alsof er eigenlijk niks was ge-
beurd, zelf zeker niet te panikeren. “Was je al onder water aan het zwemmen?”
Dorien: Laatst zag ik iemand uit de sauna komen en merkte aan zijn ogen dat het niet goed ging. Ik ging er meteen naartoe, toen ik er net was, viel hij recht in mijn armen. Dank zij mijn onmiddellijke reactie was ik gelukkig op het juiste moment op de juiste plaats.
Klein gebaar
DHM: Daar staan allicht heel wat leuke ervaringen tegenover?
Dorien: Uiteraard. Weet je wat er bijvoorbeeld leuk is, ik kreeg al een paar keer een tekening van een kindje. Een klein gebaar, maar voor mij een bevestiging dat ik goed bezig ben.
Lucas: Het is eigenlijk elke dag wel leuk. Je maakt grapjes met de collega’s. Ik heb ook al wel eens een cadeautje gekregen.
Dorien: Na een vakantie kwam er een jongetje naar me: “Juf, dankjewel dat je me hebt leren zwemmen. Op vakantie viel ik in het grote bad en omdat ik hier had leren zwemmen ben ik zelf naar de kant kunnen zwemmen.”
DHM: Zijn er ook onplezierige kanten aan
de job?
Beiden: Dat zijn dan meestal de discussies met klanten. Iets wat bijvoorbeeld dikwijls terugkomt is het dragen van zwemshorts. Dat is in Nederland op sommige plaatsen wel toegelaten, maar bij Sportoase niet. Ook het niet naleven van hygiëneregels zoals niet douchen of het overtreden van de veiligheidsvoorschriften is soms de aanleiding voor een discussie. Van een muurtje springen bijvoorbeeld kan gevaarlijk zijn.
DHM: Hoeveel uren zwemmen jullie zelf nog?
Dorien: (schrikt een beetje van de onverwachte vraag en lacht) Ik probeer één keer per week zelf te zwemmen of te fitnessen. We hebben namelijk het fijne voordeel dat we als medewerkers van Sportoase gratis mogen sporten. Voor de rest speel ik ook pingpong.
Lucas: Ik ben nog altijd lid van HRC, zwem op vrijdag en ook elke zondagochtend telkens 2 uur. Daarnaast ga ik ook geregeld fitnessen.
Bij het buitengaan viel mijn oog op de vacatures aan de muur. “Kom jij ons team versterken?”, luidt het. Naast een horeca uitbater, een Zumba lesgever en een schoonmaakster zijn er tal van vacatures voor redders en zwemlesgevers. Misschien toch eens denken aan de jaarlijkse redderscursus? (rob)
Tuinen zorgen voor meer natuur en een beter klimaat
Tuinrangers staan klaar met advies voor een biodiverse tuin
HOOGSTRATEN - Op dinsdag 12 oktober zagen we de Hoogstraatse Tuinrangers voor het eerst aan het werk. Dat gebeurde in het hofke van Simon Lenaerts en Sara Driesen. Gerd, Jan, Shelley en Ludwig zijn de afgelopen maanden opgeleid door Inverde, het opleidingscentrum van het Agentschap Natuur en Bos. De gemeente betaalde hun opleiding. De rangers zijn er helemaal klaar voor om alle geïnteresseerde inwoners gratis te adviseren bij het klimaatrobuuster en biodiverser maken van hun balkon, terras, gevel of tuin.
Maar liefst 9 procent van de oppervlakte in Vlaanderen is tuin. Dat is meer dan de oppervlakte aan beschermde natuurreservaten. Onze tuinen bieden dus een enorm natuurpotentieel voor meer biodiversiteit en een beter klimaat.
De Tuinrangers zijn een initiatief van het Agentschap Natuur en Bos van de Vlaamse overheid. Het doel is de Vlaamse steden en gemeentes te ondersteunen in hun strijd tegen de klimaatverandering. Inverde, het opleidingscentrum van Natuur en Bos, zorgt voor de selectie, opleiding, begeleiding en ondersteuning van de vrijwillige Tuinrangers. De gemeentes staan in voor de financiering. De tuinranger ontvangt een vrijwilligersvergoeding en voor de geïnteresseerde inwoners is er een verrassingspakket.
Enthousiasme en advies
Jan, Gerd, Ludwig en Shelley gingen in op de oproep van de gemeente. Elk met een verschillende voorkennis en motivatie.
Jan is gepensioneerd boswachter. Hij was al
vertrouwd met Inverde dat immers ook verantwoordelijk is voor de vorming van boswachters. De kwaliteit van de opleidingen deed Jan goesting krijgen om tuinranger te worden. Hij voegt eraan toe dat hij samen met Rie al jaren werkt aan een heel diverse tuin. Zo is hij ook een van de trekkers van “den ouden koolhof”.
Ludwig is gepassioneerd door kruiden en vindt het een uitdaging om zich te verdiepen in de samenhang tussen planten en dieren. Shelley werkt aan de aanleg van een voedselbos en wil die ervaring graag vertalen naar tuinen in alle mogelijke maten.
Gerd wil na haar pensioen niet in een zwart gat vallen en heeft een gazon geruild voor een bloementuin waar van februari tot november altijd wel een bloem bloeit.
Het viertal is in ieder geval heel enthousiast over de gevolgde opleiding. Ze zeggen ook al veel van elkaar te hebben geleerd. Zij willen nu graag advies geven aan al wie de natuur dichter bij huis en in de tuin wil brengen.
Tuinrangers Gerd, Ludwig en Shelley komen met plezier langs voor een portie gratis tuinadvies
Hoe gaan ze te werk?
We zijn in de tuin van Sara en Simon getuige van hun aanpak. De tuin van Simon en Sara ligt aan de rand van een tuinwijk en is georiënteerd op het zuiden. Ze kijken uit op een weiland, een boerderij en een houtkant. Hun tuin is bescheiden van oppervlakte. Simon geeft aan dat de tuin wel heel warm kan wor-
De volgende decennia zou het oranjetipje wel eens zeldzaam kunnen worden. Maar uw tuin kan mee het verschil maken…
den. De kinderen zijn nog jong. Gras is dan het ideale speeloppervlak.
De rangers vragen door op wat de bewoners willen doen of beleven in de tuin, en of ze het leuk vinden om erin te werken. Hoogstraatse tuinen hebben voornamelijk zandgrond en zijn dus vaak droog. Ook hier in de tuin is dat het geval. Simon droomt van een waterpartij om koelte te brengen.
We horen de rangers denken en overleggen. Hier voor het raam zou een diep moeras dat overloopt in een ondiep wel leuk zijn… We voelen het advies groeien, maar laten met plezier de kersverse rangers hun gang gaan in overleg met de eigenaars. Een advies op maat is aan het groeien.
Heb je interesse?
Stap één is eenvoudig: via de website www.tuinrangers.be kunnen tuineigenaars in Hoogstraten een gratis tuinsafari aanvragen.
Samen met de tuinranger gaan ze op ontdekking in hun eigen tuin. Welke fascinerende diertjes of plantjes zijn er al? Wat ruist er in het struikgewas? Een verborgen wereld wordt blootgelegd in je eigen achtertuin. Je krijgt vanzelf zin in meer tuinnatuur. https://www.tuinrangers.be/tuinsafari-aanvragen
Dan ben je klaar voor stap twee. Enkele eenvoudige veranderingen in je tuin kunnen een gigantisch verschil maken voor de natuur. De tuinrangers geven tips om de biodiversiteit te verbeteren en droogte tegen te gaan. Neem nu een stuk gazon dat je omvormt tot een bloemenweide. Het resultaat is niet alleen een streling voor het oog, maar ook een hemel op aarde voor veel insecten. Die bestuiven op hun beurt de bloemen en vormen een voedselbron voor vogels. Voor je het weet, gonst je tuin van het natuurleven.
De gemeente geeft het voorbeeld
Dat is wat de gemeente Hoogstraten ook wil doen met de openbare ruimte. Rond de lindenbomen op de Vrijheid werden kasseien opgebroken en kwamen bloemen en planten. Schepen Janssen wil op die weg verder gaan ondanks het feit dat nog niet iedereen voor die idee gewonnen is. Willen we de strijd tegen de klimaatverandering winnen, dan is er geen andere weg. We zijn dit verplicht aan onze kinderen en kleinkinderen, zo beklemtoont hij.
Iedere deelnemende gemeente stelt enkele
koestersoorten voorop. Voor de Hoogstraatse tuinen, bermen en plantsoenen willen we inzetten op de koolmees en het oranjetipje. Onder het motto “zonder is gezonder” gebruikt Hoogstraten geen pesticiden op het openbaar domein.
Koolmezen in je tuin bestrijden de ongewenste rupsen van de buxusmot of de eikenprocessierups. Eén koolmezenjong eet gemiddeld 400 rupsen per week, met zo’n 10 jongen per nest tikt dit aardig aan.
Een insectenvriendelijke tuin trakteert je bovendien op prachtige vlinders zoals het oranjetipje. Die herken je gemakkelijk als een
witte vlinder met oranje vleugelpunten. Je kan hem in de lente in je tuin ontmoeten. Klimaatvoorspellingen vertellen dat de vlinder het tegen 2050 steeds moeilijker zou kunnen krijgen om in Vlaanderen te overleven. Jouw tuin kan dus echt mee een verschil maken. Look zonder look en de pinksterbloem helpen daarbij.
Mijn Tuinlab
Nog andere initiatieven dragen eveneens een steentje bij. Vandaag weet niemand hoe het gesteld is met de natuur in onze tuinen. Om die blinde vlek in te vullen, startte Natuurpunt, samen met onder meer de KU Leuven, het project Mijn Tuinlab.
Met dit citizen science-project kan je berekenen hoe goed je tuin scoort en krijg je vervolgens advies op maat. Welke planten groeien op welk soort bodem? Hoe geef je egels of padden een veilige doorgang door je tuin? Wat met mos in je gazon? Hoe lok je bijen en hommels naar je tuin?
Alle info op https://mijntuinlab.be/home.
Byebye Grass
Een vergelijkbaar initiatief is Byebye Grass. Dit initiatief roept om een deel van je gazon te laten verwilderen en wilde, inheemse bloemen te zaaien. Die trekken bijen en vlinders aan. Door je gras niet te maaien blijft de koolstof beter in de grond, wat goed is voor het klimaat.
Byebye Grass berekende dat als elke Vlaming één vierkante meter van zijn tuin laat verwilderen, we onze oppervlakte natuurgebied verdubbelen. Wie wil meedoen, kan inheemse zadenmengsels bestellen via http://byebyegrass.eu (hr)
Ook schepen Jansen weet dat de gemeente een voorbeeldfunctie heeft in het creëren van meer biodiversiteit.
De vier Tuinrangers kregen een opleiding van Inverde (Natuur en Bos).
Het Hoogstraatse 11.11.11-comité stopt ermee
Wie neemt het 11.11.11 vaandel over?
HOOGSTRATEN - De maand november stond in Hoogstraten vele jaren symbool voor internationale solidariteit. De vrijwilligers van 11.11.11 gingen van huis tot huis voor financiële steun voor organisaties in het Zuiden en schopten via allerlei acties burgers en politici wakker. De groep werd evenwel steeds kleiner en stopt er nu mee. We laten enkele vrijwilligers uit de voorbije jaren aan het woord - in de hoop dat iemand van de lezers zich geroepen voelt om het vaandel over te nemen.
De beginjaren
We kloppen aan bij Lea Fransen en Leo Vanhaute in de Oude Weg in Wortel. Lea stapte de dag voordien als tachtiger in haar eentje mee op in de klimaatbetoging. Halverwege overschouwde ze vanop een terras de mensenmenigte. Ze zag een kleurrijke mensenmassa voorbij stappen en voelde dat het besef daar is dat er nu iets moet gebeuren. Het is nog niet te laat, maar de tijd dringt.
Die bewogenheid heeft haar hele leven gekenmerkt. Ze was betrokken bij vele sociale en milieu-initiatieven in Hoogstraten. Ze was vanaf de beginjaren de trekkende kracht van 11.11.11 in Hoogstraten. We horen het haar nog zeggen: “Eén keer per jaar mogen we bij alle mensen toch eens aan de bel hangen om een bijdrage te vragen om een eind te maken aan armoede en onrecht in de wereld.”
Ze klopte daarom ook aan bij de gemeente voor ondersteuning van de campagne en wist in iedere deelgemeente de dorpsraden te overtuigen om een huis-aan-huis-actie te organi-
seren. “In ieder dorp was er jarenlang een trekkende kracht. Ik moest daar eigenlijk niet veel aan doen. Het ging precies van zelf. Er waren jaarlijks meer dan 200 vrijwilligers betrokken bij de organisatie en de Hoogstratenaren waren vrijgevig. De gemiddelde bijdrage per inwoner was bij de hoogste van de provincie Antwerpen. Met die resultaten konden we ook de gemeente overtuigen om de toelage te verhogen.”
Samenwerking tussen mensen met verschillende overtuigingen was een van haar stokpaardjes. Dat gebrek aan samenwerking van niet-gouvernementele organisaties in wat we toen de ‘derde wereld’ noemden, was ook een van haar grote ontgoochelingen in de derde wereldbeweging. Op een van haar vele reizen in Afrika stelde ze tot haar teleurstelling vast dat NGO’s vaak niet op de hoogte waren van elkaars activiteiten. Die kritiek op de NGOwereld werd opgevist en heeft later geleid tot gezamenlijke bewustmakingscampagnes rond voedselzekerheid, klimaat, water... en tot samenwerking in projecten in het Zuiden.
Eva Verschueren staat klaar om enthousiaste Hoogstratenaren die het vaandel willen overnemen te ondersteunen
Drie voor 11
Jef Van Bavel werkt sinds kort voor het Starterslabo in Antwerpen. Hij begeleidt mensen om hun droom om te ondernemen waar te maken. Op hetzelfde adres in Borgerhout huizen ook de medewerkers van de dienst beweging van 11.11.11. De verhalen over drie voor 11 en de fabuleuze opbrengsten van de meest onwaarschijnlijke acties kwamen de voorbije weken ter sprake. Jef was destijds de roeper van de verkoop per opbod in Cahier.
In 1989 organiseren de drie Hoogstraatse jeugdhuizen samen een optreden van de Afrikaanse groep Les Profètes in zaal Pax. De jongeren voelden zich wat ontheemd daar in zaal Pax, een jaar later gaan ze voor activiteiten in eigen huis. Drie voor 11 is geboren. Een hele maand van te gekke activiteiten brengt de achterban van Cahier, Mussenakkker en ’t Slot dichter bij elkaar.
Het begint met een voetbaltornooi waar ‘Tombola Tom’ alle meegebrachte prijzen van gekookte eieren tot worstjes in blik verloot. Het hoogtepunt is echter de avond van de verkoop per opbod van tweedehandsspullen en kunstwerken. Ook persoonlijke talenten zoals van kappers, naaisters en … worden te koop aangeboden. De sigaren van Jos Wens waren legendarisch.
Ieder jeugdhuis had zijn specialiteit. En ver-
Een foto uit de oude doos: Lea Fransen, kleinzoon ‘Tom Tombola’, omroeper Jef Van Bavel en dochter Marieke.
schillende generaties vonden elkaar op die avond. Campagnethema’s en slogans kregen een jeugdige vertaling, humor was nooit ver weg. De lokalen werden omgetoverd. Het mooie was dat ook leden die op andere momenten geen verantwoordelijkheid droegen, nu wel een actie opzetten zoals de motorrun die nog steeds wordt georganiseerd.
Toch kwam er een eind aan dit succesverhaal. De warmste week sprak jongeren meer aan: je maakte deel uit van een succesverhaal en de aangekaarte problemen waren meer herkenbaar…
Wereldburger
Yvonne Vlaminckx heeft haar strepen verdiend in het onderwijs in Meerle, Hoogstraten en ver daarbuiten.. Ze benut haar talenten nu volop voor de wereldwinkel en de vorming van kinderen en jongeren tot wereldburgers. Yvonne is een van de vele 11.11.11-vrijwilligers die jaarlijks in de basisscholen moeilijke thema’s als klimaatverandering, migratie, eerlijke handel, kinderrechten,… op maat van kinderen en jongeren bespreekbaar maakte.
“Bij de jongste kinderen vertrek je van de eigen leefwereld en verruim je die stap voor stap naar de leefwereld van kinderen elders in de wereld. Bij de oudere kinderen kan je al meer complexe thema’s aankaarten. We proberen kinderen ook te laten ervaren dat ze zelf een bijdrage kunnen leveren tot een meer rechtvaardige wereld en dat ze greep hebben op de dingen.”
Ongelijkheid
Hoe groot mag de ongelijkheid tussen mensen zijn? 11.11.11-directeur Els Hertogen schreef een boek dat een antwoord biedt op vele vragen: "Van liefdadig naar rechtvaardig.
Christian Felber komt daarin aan bod. Hij onderzocht het ongelijkheidsvraagstuk en stelde vast dat voor vele mensen de grens van het aanvaardbare is dat iemand anders - binnen een land - maximaal tienmaal zoveel bezit. In de VS is een factor 360.000 de realiteit. Wij onderschatten dus de ongelijkheid in de wereld.
Nu het Hoogstraatse 11.11.11 comité haar werking stopt, is het zoeken naar anderen die beroerd worden door globale uitdagingen rond armoede, klimaat, migratie, mensenrechten. Ze staan er in ieder geval niet alleen voor.
Het comité kon al die jaren rekenen op de steun van provinciale medewerkers. Het toeval wil dat twee van hen een link hadden met Minderhout. Marion Schrijvers was er enkele jaren actief, momenteel is Eva Verschueren dat in onze provincie.
Zij doet een onvervalste oproep: “Als rasechte
Kempenaar met Hoogstraatse roots voel ik hoe warm jullie gemeente is. Ik zie veel mensen die met een open blik naar de wereld kijken en zich willen inzetten voor internationale solidariteit. Ik hoop stiekem dat er enkele enthousiastelingen na het lezen van dit artikel zin hebben om in actie te komen. Misschien heb je wel zin om een soepverkoop te organiseren zoals de 11.11.11-vrijwilligers in Merksplas, een wandeling zoals in Ravels of een filmvoorstelling zoals in Westerlo? In ieder geval: jij doet waar je zin in hebt en alles is mogelijk.
Als vrijwilligerscoach vind ik het belangrijk dat jij je met volle goesting inzet voor 11.11.11. We gaan dus samen op zoek naar het engagement dat bij jou past en waar jij energie uithaalt: groot of klein, kort of lang. Je staat er ook zeker niet alleen voor. Ik ondersteun je in het zoeken naar gelijkgezinden, brainstorm met plezier mee over toffe ideeën en breng je in contact met 11.11.11-vrijwilligers uit andere Kempense gemeenten.”
Wis en Han schenken een eerlijk sapje op de dag van de jeugdbeweging. Hun grootste job was de organisatie van de huis-aan-huis-actie.
11 stemmen over de toekomst van internationale solidariteit."
Naast Yvonne stonden ook Tonia en veel andere vrijwilligers klaar om met kinderen en jongeren na te denken over klimaat
Els Hertogen laat in haar boek elf stemmen aan het woord over internationale solidariteit
“Iedereen
Jens
Jochems in New York City, USA
wil het hier maken!”
Onlangs waren Hoogstratenaar Jens Jochems en zijn levenspartner Caroline na een afwezigheid van twee jaar nog eens in Hoogstraten. Tijdens Covid lukte dit niet. Tijdens die korte periode wilde Jens familie en vrienden full attention geven. Hij beloofde wel om te skypen zodra hij terug in New York zou zijn. Jens is een man van zijn woord en zodoende krijgen wij een mooi verhaal vanuit the Big Apple
De nu 31-jarige Jens groeide op in de Minderhoutsestraat als zoon van Ruud Jochems en Lieve Snels en als broer van Niels. Hij vormt sinds 2011 een koppel met Caroline Boeckx, afkomstig uit Merkplas. In april 2019 zijn ze getrouwd. Hij studeerde LatijnWiskunde in het Klein Seminarie, behaalde aan de Lessius Hogeschool in Antwerpen een Master Handelwetenschappen met specialisatie in Human Resources Management.
Na de studies bleef het koppel in Antwerpen wonen, de link met de Kempen was evenwel
nooit ver weg. Jens voetbalde bij Hoogstraten VV, daarna Merksplas SK. Hij heeft heel veel goede herinneringen aan Hoogstraten en is naar eigen zeggen altijd content om terug te komen.
Zaadje
DHM: Wat deed je voor jullie vertrek? Ikzelf werkte bij DHL Freight in Kontich op de personeelsdienst, met HR-verantwoordelijkheden voor de Benelux en de UK. Die job heb ik opgezegd om samen met Caroline in augustus 2019 de grote oversteek te maken.
DHM: Hadden jullie al goeie perspectieven op de nieuwe bestemming?
Wij zijn vertrokken naar New York voor Carolines werk. Zij werkt ondertussen acht jaar voor een globaal consultancybedrijf (Deloitte) en werd als expert gevraagd om het team in de Verenigde Staten verder te komen uitbouwen en opleiden. Dit was een unieke kans voor ons beiden om verder de wereld te ontdekken en een nieuw avontuur aan te gaan. Hoewel ik hiervoor mijn job moest opzeggen, heb ik daar niet lang over getwijfeld.
We hadden de keuze tussen verschillende steden, nl. Chicago, San Francisco, Miami, New York, Atlanta, .. De keuze viel al snel op New York. Enerzijds omdat het tijdsverschil van 6 uur met België nog enigszins te overbruggen is om zo contact te houden met het thuisfront. Anderzijds waren we er in 2017 al eens geweest om een vriend te bezoeken die hier studeerde - een bezoek aan Jef Dupont, samen met Caroline, Michiel van Gemert en Tom Cornelissen. New York heeft ons toen overweldigd en een blijvende indruk nagelaten. Toen werd het zaadje in ons hoofd al ergens geplant, denk ik. We wilden er zeker nog eens naar terugkeren, zij het voor werk of plezier.
Afdwingen
DHM: Direct een woning en werk gevonden?
Bij onze aankomst was een tijdelijk verblijf door Carolines werk geregeld. We verbleven eerst een paar weken in een huurappartement, waardoor we de tijd hadden om zelf een eigen appartement te zoeken en andere praktische zaken te regelen.
Carolines job begon twee weken na aankomst, voor mijn werk was het anders: ik moest een werkvergunning aanvragen vooraleer ik ergens überhaupt een job mocht gaan beoefenen. Dat liep niet op wieltjes en heeft uiteindelijk zes maanden geduurd. En toen ik de werkvergunning einde februari uiteindelijk kreeg, brak Covid wereldwijd uit en wilde geen enkel bedrijf nog mensen aannemen.
Een ding is zeker: als immigrant in Amerika word je niet met open armen ontvangen en moet je je plaatsje afdwingen. Ik ben stevig met mijn neus tegen de muur gelopen, maar tegelijk heeft deze periode ervoor gezorgd dat ik mezelf nog beter heb leren kennen.
DHM: Wat waren je eerste indrukken van het land en je nieuwe omgeving? Overweldigend. Dat is zonder twijfel het eerste woord dat in me opkomt. New York is een gigantische, bruisende wereldstad met ontzettend veel actie 24 op 7. Iedereen komt naar New York om iets te beleven, niet zomaar om er te zijn. Dat betekent ook dat er superveel energie in de lucht hangt en dat je de eerste dagen continu wordt geprikkeld door alle indrukken van de stad. Er zijn eigenlijk weinig woorden om dat helemaal te beschrijven.
De snelheid waaraan iedereen leeft, is ontzettend hoog. Er is geen tijd te verliezen, want
Jens Jochems (Irmy Photography
er zijn zoveel dingen om te doen. Don’t waste your time.
Hell’s Kitchen
DHM: Is het er ook leuk wonen?
Wij wonen in Hell’s Kitchen, een buurt in Manhattan, ten Westen van Midtown. Dat is een kwartiertje wandelen van Central Park, 10 minuutjes van Times Square, een paar minuutjes naar de Hudson rivier. Deze buurt is vooral bekend voor de grote diversiteit aan restaurants met alle keukens van de wereld. Dat is erg goed meegenomen, want we houden er allebei enorm van om lekker te gaan eten.
We huren een klein appartementje in een groot complex met 800 units. Zoals meerdere gebouwen in Manhattan heeft het gebouw een receptionist, handig om pakjes of boodschappen te laten leveren. De voorzieningen zijn uitzonderlijk: er is een grote gemeenschappelijke vloer met een binnen- en buitenzwembad, fitness, indoor basketballcourt, outdoor cinema, barbecues en noem maar op.
Ons appartementje daarentegen is amper 50 vierkante meter groot. Gelukkig is alles wel voorzien, maar we moesten in het begin toch wel aanpassen aan de kleine ruimte. Dat is ook de realiteit in New York: een groter appartement met meerdere kamers is peperduur en voor ons onbetaalbaar.
Wij prijzen ons enorm gelukkig en dankbaar, want onze leefomgeving staat in schril contrast met wat je vaak ziet in de buitenwijken. Er is immers een enorme ongelijkheid in de VS.
DHM: Vond je ondertussen zelf een job?
Jawel. Ik werk ondertussen 15 maanden als Director Belgian Desk voor YER USA, een
van oorsprong Nederlands rekruteringsbedrijf met 2000 mensen in Nederland en 35 mensen in de VS. Ik ondersteun Belgische en Europese bedrijven die in de VS actief zijn, om hier lokaal de juiste kandidaten te rekruteren voor nieuwe jobs. Amerika is enorm groot, waardoor je moeilijk kan spreken over 1 soort cultuur. Niet elke Amerikaan past dus in een Europese werkcultuur, dat is zeker zo. Het is de kwestie van de juiste mensen te vinden. Daarvoor bied ik dus ondersteuning.
Onthaasten
DHM: Heb je nog tijd voor wat anders? In de week moet er natuurlijk gewoon gewerkt worden. In de weekends proberen we heel veel leuke dingen te doen en het maximale eruit te halen. Dit kan van alles zijn. We houden er bijvoorbeeld van om te gaan eten met vrienden, wat door de stad te wandelen, maar ook activiteiten te doen, zoals festivalletjes of weekendjes weg.
We vinden het bijvoorbeeld heerlijk om onze tent te pakken en een weekendje naar de natuur in upstate New York te trekken. Heel veel mensen kennen New York als een ‘betonnen jungle’, maar als je een uurtje rijdt, kom je in een totaal andere omgeving terecht - heel groen, uitgestrekt, heuvelachtig gebied met veel boerderijen en natuur.
De drukte van New York is soms ook wel wat te veel, dus wij zijn heel blij als we in het weekend de stad eens kunnen ontvluchten om wat te onthaasten.
DHM: Hoe anders is het leven er in vergelijking met België?
Ik denk dat New York City met weinig te vergelijken is, zelfs niet met de rest van de Verenigde Staten. Dit is een wereld apart. Enkele cijfers om dat te illustreren. Hier wonen 8 miljoen mensen, zijn er 27 000 restaurants, zijn er meer dan 293 gebouwen hoger dan 150 meter - dat is anderhalve keer de Sint-Katharina kerk. Het hoogste is 541 meter hoog (WTC). 4 op de 10 mensen heeft als moedertaal Engels, maar daarnaast worden er nog 800 andere talen gesproken.
Pittig
DHM: Jullie werken alle twee. Is het er goed en betaalbaar wonen en werken? New York is een pittige omgeving om te werken. Iedereen wil het hier maken. In Amerika heerst er in het algemeen een echte werkcultuur en wil iedereen zoveel mogelijk laten zien hoe hard zij of hij werkt. Ik omschrijf het altijd zo: In Amerika leeft men om te werken, terwijl in Europa het eerder werken en uw kost verdienen is om te leven. Dat is wel wennen in het begin.
Een voorbeeld verduidelijkt dat. In vergelijking met België is het aantal vakantiedagen erg beperkt. Sommige Amerikanen krijgen maar 5 a 10 verlofdagen op een jaar, gelukkig hebben Caroline en ik er wat meer. Maar let op: als je ziek bent, wordt je afwezigheid van je vakantiedagen afgetrokken.
Hoewel we ons er wel wat op voorbereid hadden, viel het meteen op hoe duur het leven hier is. Een pintje kost al snel 10 dollar - 8 euro dus, al zijn het wel goedgevulde glazen. Maar voor ons is de levenskwaliteit hier zeer goed. Als je op straat rondloopt, zie je dat dit niet geldt voor iedereen. Er is enorm veel ongelijkheid en dat uit zich ook in veel dakloze mensen en erg arme buitenwijken.
DHM: Klopt het dat de sociale zekerheid naar onze normen minder goed geregeld is? Een algemene sociale zekerheid is quasi onbestaande. Als je pech hebt en ziek bent of je werk verliest, kan je niet zomaar terugvallen op werkloosheidsuitkering. Dan bestaat de kans dat je je huishuur of woonlening niet meer kan betalen en je dus op straat terechtkomt. Wij hebben ons als individu wel verzekerd voor dergelijke situaties, maar dat gebeurt dus op individueel en niet op collectief niveau.
Heel veel Amerikanen hebben geen ziekteverzekering omdat dat te duur is, waardoor je na een simpel doktersbezoek al snel meer dan duizend dollar moet ophoesten. Neem daarbij dat 40% van de Amerikanen geen dollar spaargeld heeft en van loonbriefje tot loonbriefje leeft, dan krijg je schrijnende situaties. We leren nog elke dag bij over hoe dit land in elkaar zit, en daar horen deze verhalen helaas ook bij.
Jens en Caroline in hun appartement met de stad en de Hudson rivier op de achtergrond (Irmy Photography)
Caroline en Jens met de stad op achtergronddecor
Met stip
DHM: Heb je veel contacten met lokale bewoners of Belgen die in jullie omgeving wonen?
Wij zijn super dankbaar voor alle vriendschappen die hier al ontstaan zijn. We hadden het geluk dat hier al enkele Belgische vrienden woonden, waardoor de integratie in de Belgische community vlotter verliep. Ondertussen hebben we een supertoffe vriendengroep uitgebouwd en komen we bijna wekelijks samen.
In het algemeen is het gemakkelijker om vrienden te maken met een meer Europese mindset, maar we hadden wederom geluk om heel goed opgevangen te worden door een Amerikaanse collega van Caroline. Hij en zijn vrouw hebben ons meteen ondergedompeld in enkele Amerikaanse tradities zoals Halloween, Thanksgiving, 4th of July. Ondertussen zijn we heel goede vrienden geworden.
Ook hebben we een superlieve buurvrouw Martha, onze “New Yorkse oma”. Ze bakt regelmatig vers brood voor ons, wat het gemis naar de Belgische broodcultuur enigszins verzacht.
Eva tekent
DHM: Wat mis je het meest van het vaderland?
Met stip op 1: onze familie en vrienden. Tijdens Covid zijn we er twee jaar niet in geslaagd om terug te keren, maar gelukkig zijn we recent enkele weken in België geweest om die tijd in te halen. Door Covid was het een uitzonderlijke situatie om zo weinig naar het thuisfront te kunnen, nu lijkt alles weer wat meer in zijn plooi te vallen en verwachten we regelmatig op bezoek te komen.
Op 2: de brood- en frietcultuur. Een goeie pistolet met vers beleg of een frietje van de frituur…
DHM: Hoe verlopen de contacten met de familie hier in België?
Dat gaat eigenlijk best vlot. Tijdens Covid heeft iedereen geleerd om te videocallen, dus dat heeft het gemis van de afgelopen twee jaar wel enigszins verzacht.
Door de omstandigheden konden we nog niet veel bezoek ontvangen, daar gaat nu wel verandering in komen. En opdat het thuisfront ons avontuur in NY zou kunnen volgen, startte ik ook een Instagram pagina ‘Beleef-
“We vinden het heerlijk om onze tent te pakken en een weekendje de natuur in te trekken.”
newyork’. Beelden zeggen soms meer dan woorden! (rob)
Eerste soloplaat van Bert Dufraing
MEER - Na meer dan twee decennia muziek spelen in allerlei bands serveert Bert Dufraing als Mullerthal zijn allereerste soloproject. ‘Repentant Blues’ bevat tijdloze americana in de beste songwritertraditie. Het album is verkrijgbaar op CD en LP.
Bert speelde stoner- en grungerock bij het monumentale Tangled Horns, country en bluegrass bij Nashville Bum, rock and roll bij Jiving Sister Fanny en toerde al drie lockdowns rond met enkel zijn akoestische gitaar en de huilende rasp in zijn keel.
Onder de naam Mullerthal engageerde hij een handvol bevriende muzikanten uit You Raskal You, The LVE, Bliksem en Paris Texas, allen eigenaar en beroerder van een fijngevoelig setje snaren of stembanden. Met hen timmerde hij onder leiding van producer Maarten Michielsen, zijn songs om tot zijn debuut: ‘Repentant Blues’.
Gemoedsrust
Daarin echo’s van de Deep South-sound van de Drive by Truckers, maar evengoed de soberheid van Mark Lanegan. Americana die op een eigenzinnige manier hulde brengt aan het nobele ambacht van songsmederij die de grootmeesters Dylan en Young zo perfect beheersen.
Mullerthal met Bert Dufraing (gitaar, zang), Maarten Michielsen (bas), Wim Dufraing (mandoline, mondharmonica), Toon Huet (drums), Thomas Van der Velde (piano, zang), Greet Eysermans (zang, percussie), Gerrit Van Dyck (gitaar, zang)
Door omstandigheden leken alle zekerheden in 2019 onder zijn voeten weg te schuiven. Hij hervond enige gemoedsrust op wandeltochten in de Müllerthal-Trails in Luxemburg. De natuur zorgde mee voor herstel, mineurakkoorden en harmonieën vertaalden dat naar muziek. Geen platgetreden sentiment of theatrale emotie dus, wel muzikale puurheid en sterke songs.
Maandelijks een kapel vol muziek
De release ging gepaard met twee concerten in zaal Cecilia. Intussen staan al drie singles op Spotify en komen ook de eerste aanvragen voor optredens binnen.
Info & bookings: bert_dufraing@hotmail.com / 0473 60 64 80 (fh)
MINDERHOUT - De akoestiek is wellicht nergens beter dan in de kapel van O.L. Vrouw van den Akker, het ‘kapelleke van Minderhout’. Dat weet ook Flor Verschueren, die er elke maand een optreden verzorgt, alleen of met een of enkele gastmuzikanten. Op zaterdag 23 oktober kon men er genieten van een optreden van VioLac. Wie er op zaterdag 20 november zijn muzikale opwachting zal maken, blijft tot nader order een verrassing.
Het beperkte volume van de kapel laat toe dat men er akoestisch kan spelen en men er geen technische versterkingstoestanden nodig heeft. Nergens komt een instrument zo goed tot zijn recht als in de intimiteit van deze 16de eeuwse kapel. (fh)
Praktisch: Muzikaal intermezzo in de kapel van Minderhout op de zaterdagen 20 november en 18 december, telkens van 15 tot 16 uur.
Natuur voor iedereen
MINDERHOUT/WORTEL - Natuurpunt Markvallei organiseert zondag 31 oktober een activiteit voor kinderen en hun ouders of grootouders. Een gedroomde gelegenheid voor de kinderen om hun (groot)ouders mee te nemen naar de beste speeltuin van het land! Verder is er op 7 november een wandeling in Merksplas Kolonie en start twee dagen later een mossencursus. Nog tijdens november is er een wandeling voor en met anderstaligen en een fotocafé.
Bos voor iedereen
In natuurgebied de Halsche Beemden duiken de deelnemers in het bosleven. Hoe werkt een bos? Wat leeft er in, op en onder bomen? Wat is de rol van dood hout, de bodem en open plekken? Op vijf boeiende plekken in het bos verwennen de bosgidsen je met zintuigelijke ervaringen, weetjes en bosbeleving.
Tijdens de Bos-voor-iedereen-wandeling leer je met andere ogen naar het bos kijken. Deze gezinsactiviteit op zondag 31 oktober uur duurt ongeveer 1,5 uur. Er wordt gestart om 14 uur aan het infopaneel van de Halsche beemden in Minderhout. Bij nat weer zijn laarzen geen overbodige luxe. Inschrijven via www.natuurpuntmarkvallei.be.
Merksplasse koloniewandeling
MERKSPLAS - Meestal wordt Merksplas Kolonie bezocht om de geschiedenis van de Koloniën van Weldadigheid en de monumentale gebouwen te leren kennen of om rustig te wandelen en te fietsen. Op zondag 7 november gaat Natuurpunt Markvallei er op zoek naar de minder bekende landschaps- en natuurwaarden van het gebied.
We zien hoe cultuur en natuur permanent op elkaar inspelen tijdens een afwisselende wandeling langs de ringgracht, vennen en velden, in dreven en bossen. De deelnemers komen samen om 9 uur op de parking van het bezoekerscentrum van Merksplas Kolonie. De wandeling duurt tot 12 uur.
Mossencursus
Mossen worden als de meest primitieve landplanten gezien omdat ze geen wortelstelsel en vaatstelsel hebben. Maar hun voortplanting blijkt niet zo voor de hand liggend. In de Benelux alleen al zijn er om en bij de 800 soorten mossen. Voer voor een cursus waarbij de deelnemers vooral het veld in gaan. In 1 theorieles en 3 excursies leert Hans Vermeulen je de verschillende soorten mossen herkennen. Voorkennis over mossen hoeft niet. De eerste
les is op 9 november in Bezoekerscentrum De Klapekster om 19.30 uur.
Talen in het bos
Ieder seizoen is er een natuurwandeling voor en met mensen uit alle windstreken die kennismaken met onze natuur en ondertussen op een leuke en ontspannende manier de Nederlandse taal oefenen. Tijdens de korte wandeling gaan natuurgidsen met kleine groepjes op pad en proberen om de plaatselijke bevolking zoveel mogelijk te betrekken. Taal is een essentieel onderdeel van integratie, de natuur schakelen we in als verbinding. Educatief materiaal, proevertjes en de uitwisseling van verhalen brengen hopelijk een verrijkend proces op gang. Het vervoer vanuit het centrum van Hoogstraten (centraal gelegen) wordt gratis verzorgd. De herfstwandeling staat op 14 november op het programma. Info : taalinhetbos@natuurpuntmarkvallei.be.
Mistig fotocafé
De fotowerkgroep organiseert een fotocafé op 19 november om 20 uur in De Klapekster. Fotografie en gezelligheid gaan hand in hand. Je brengt enkel door je zelf genomen foto’s mee die onder het nuttigen van een drankje onder elkaar besproken worden. Zo steek je heel wat technische kennis op. Het thema is dit keer ‘mist’. Vijf foto’s over dit thema en vijf andere natuurfoto’s mogen worden doorgestuurd naar verschraegen.wim@telenet.be of meegebracht op een stick.
Voor elk van deze activiteiten kan je inschrijven via www.natuurpuntmarkvallei.be. (ao)
Op een andere manier naar het bos kijken tijdens een actieve gezinswandeling.
De taal in het bos is universeel, dat blijkt zowel tijdens wandelingen als fotoworkshops.
Alleen met Delphine Lecompte
MEERLE - Op donderdagavond 2 december is Delphine Lecompte te gast in het Raadhuis in Meerle. Zij leest voor, brengt en declameert haar spitsvondige, humoristische en soms confronterende teksten in een eigenzinnige performancestijl. De kruisboogschutter, de bokser, een ex-trucker en andere testosteronmannen spelen een prominente rol in haar werk.
Delphine Lecompte won in 2010 de C. Buddingh'-prijs voor haar poëziedebuut ‘De dieren in mij’. In 2011 ontving ze de prijs voor letterkunde van de provincie West-Vlaanderen. Sindsdien vond ze een ruimer publiek, vooral door columns in Humo en televisieoptredens in de Slimste Mens.
Praktisch: Lezing door Delphine Lecompte op donderdag 2 december om 20.15 uur in het Raadhuis te Meerle. Tickets € 10. Uitverkocht, er is een wachtlijst. (fh)
Pahuna in Ciné Familie
HOOGSTRATEN - Ciné Familie programmeert op woensdagnamiddag 29 december de
Woord en muziek met Annemie en Soetkin
HOOGSTRATEN - Durven dromen, dat lijkt wel de rode draad doorheen de vertellingen en de muziek van respectievelijk Annemie Struyf en Soetkin Baptist. Bij het maken van de reportagereeks Het Hoge Noorden voor Eén leerden ze mekaar kennen. Het werd de voedingsbodem voor een voorstelling in woord en muziek, waarmee ze op zaterdag 13 november op de planken in het Gemeenschapscentrum staan.
Ze ontmoetten mekaar in het Hoge Noorden. Soetkin maakte er muziek, Annemie schreef er een boek. En samen vertellen ze nu dus hun verhaal. Over het Hoge Noorden, vallen en opstaan, hoop en verlangen. Over dromen en durven.
Soetkin Baptist begeleidt zich op piano. In haar teksten gaf ze vorm aan haar soms hartverscheurende dromen, op de grens tussen kwetsbaarheid, speelsheid en vokale virtuositeit. Ze creërt er een wonderlijk repertoire mee dat ontroert en inspireert.
In Noorwegen schreef journaliste en reportagemaker Annemie Struyf aan haar boek “Durf Dromen”. Ze wilde de lessen die ze in haar persoonlijk en professioneel leven heeft geleerd, doorgeven aan andere dromers.
Praktisch: Annemie Struyf en Soetkin Baptist op zaterdag 13 november om 20.15 uur in GC Hoogstraten, Rabboenizaal. Tickets
film “Pahuna” (2019). Tegen de achtergrond van politieke en religieuze spanningen (die
nooit in detail behandeld worden) proberen de moedige Pranay en Amrita er het beste van te maken in deze verrassend opgewekte film vol kinderlijke fantasie, onschuld en solidariteit.
Pranay en zijn zusje Amrita wonen op de grens tussen India en Nepal. Wanneer soldaten hun dorp aanvallen vluchten de kinderen met hun babybroertje. De ouders blijven in het dorp. In het bos verschuilen ze zich in een oude bus, waar ze op hun ouders wachten. Ze maken het er een beetje gezellig, gaan op zoek naar eten en proberen goed voor elkaar te zorgen. Maar is het in het bos wel helemaal veilig?
Praktisch: Ciné Familie met “Pahuna” op woensdag 29 december om 14 uur in het auditorium van IKO Groenewoud. Inkom € 2. (fh)
foto
Johan Jacobs
De ware aard van de Kempenkrak
HOOGSTRATEN - Wat maakt de Kempen zo speciaal? Verteller Vitalski en zanger-gitarist Steven Van Gool zoeken leggen de ware aard van de ‘Kempenkrak’ bloot. Dat doen ze op het podium van zaal Cecilia op zaterdagavond 13 november.
Vitalski herinnert zich nog, hoe hij op een dag in november 1979 samen met zijn moeder een nieuwe bureaustoel mocht gaan kopen bij Van de Ven, Olen. Vertrekkend in Vosselaar, bij Janssen Pharmaceutica, passeren ze langs dorpsscholen, steenfabrieken, vaarten met prachtige jaagpaden. Hij mijmert over de biografieën van Micha Mara, Staf van het Ijsboerke, Staf van Shoeconfex. Niet verwonderlijk dat hij nu uitkomt bij belangwekkende vragen. Wat is nu precies de "Kempische droom"? Wat zijn de meest typisch Kempische eetgerechten? Wat zijn "dobbele witjes"? En wat bedoelt een Kempenaar als hij zegt: "Slaagt uw eigen gaai"?
Kempenbarden
Desgevraagd weet de zanger Steven Van Gool aan Vitalski uit te leggen waarom zijn kompanen uit Dessel de "Pezeriken" worden genoemd, en waarom het Kempenland zoveel wereldberoemde motorcrossers levert. En wat
Julius Caesar daarmee te maken heeft. Hij brengt de zoektocht naar de ware bronnen van de Kempenaar soms tot kalmte met interpretaties van 's lands allergrootste Kempenbarden - Marc Dex, Louis Neefs, the Wolfbanes. Natalia, Margriet Hermans. Zjef van Uytsel.
De twee geboren Kempenzonen, duiken voor deze voorstelling terug tot aan hun allerdiepste wortels. Nostalgisch - maar ook vooruitstrevend. Hilarisch, maar ook leerrijk. Ze doorprikken de leugenachtige mythe over de
Een bib vol voorleesboeken
HOOGSTRATEN - Het is plezant om voorgelezen te worden, maar ook om zelf voor te lezen. Lezer en luisteraar verdwijnen even in het verhaal, er ontstaat ook een band tussen beiden. Voorlezen bezorgt niet alleen plezier, maar verhoogt de taalvaardigheid en stimuleert de fantasie en creativiteit.
De basis voor een geslaagd voorleeskwartier is het leesmateriaal. In het bibaanbod vind je daarvoor een ruime keuze. Zo staan er op de bibliotheekcatalogus (https://hoogstraten.bibliotheek.be) aanraders per doelgroep.
Materialen
Er zijn verschillende soorten voorleesmaterialen. Uiteraard zijn er de gewone prentenboeken, maar ook voorleesboeken. Deze zijn ideaal om een rustig moment te creëren, bv. voor het slapengaan. Gekleurde streepjes op het etiket geven de gepaste leeftijd weer: paars voor 3-5 jaar, geel voor 6-8 jaar.
Wie niet veel tijd of inspiratie heeft om zelf boeken te zoeken neemt een voorleesrugzakje mee. Aan de kapstok in de hoofdbib vind je in de blauwe rugzakjes tien boeken die op basis van de leeftijd gekozen zijn (0-3, 3-5 en
stille Kempen, die in waarheid rock-‘n-roll zijn. En zo wordt geleidelijk de harde kern blootgelegd van de echte aard van wat voortaan officieel wordt genoemd: De Kempenkrak. Een niet te missen aanrader. (jm/fh)
Praktisch: De Kempenkrak op zaterdag 13 november met auteur verteller Vitalski en zanger giatarist Steven van Gool om 20.30 uur in zaal Cecilia (deuren 20.00 uur) Toegang: 15 euro. Reserveren via info@zaalcecilia.be
5-7 jaar). De roze rugzakjes zijn aan een thema gewijd, zoals letters, ridders en humor. Aanmelden aan de balie volstaat om voor vier weken leuke voorleesboeken te hebben.
Voor een originele leeservaring is een kamishibai een aanrader. Zoals bij een echt theater zijn de deuren van het theater eerst gesloten, iedereen wacht in spanning tot de deuren open zijn en je begint te vertellen. De kinderen krijgen grote tekeningen te zien, terwijl jij achter je kamishibai de tekst van de vertelplaten voorleest.
Voorlezers gezocht
De bibliotheek organiseert heel wat voorleesactiviteiten, zoals vaste voorleesuurtjes op woensdag (maandelijks, 14-16 uur) en zater-
dag (wekelijks, 10-12 uur). Ook voor peuters van de kinderopvang, bij bibintroducties voor de basisschool en in scholen organiseert de bib voorleesmomenten. Om dit te kunnen doen, zijn er heel wat voorlezers nodig.
Wie zich als vrijwilliger wil opgeven of meer info wil, stuurt een mailtje naar bibliotheek@hoogstraten.be. Of telefoneer naar 03 314 32 61 of informeer aan de balie. (fh)
A einde maa id veri Abonnem vernieuwe and ! óó ment DHM en vóór
Vitalski en Steven Van Gool
Meldingsformulier voor wie everzwijnen
zou zien
HOOGSTRATEN - Enkele diersoorten zijn terug van weg geweest. Denk maar aan ooievaars en wolven. Sinds een 15-tal jaren komen ook everzwijnen vaker voor in Vlaanderen, in Hoogstraten werden er de laatste jaren enkele dieren gesignaleerd en afgeschoten. De bestrijding van de everzwijnen gebeurt in overleg met het Agentschap voor Natuur en Bos, de wildbeheereenheden, gemeenten, natuurverenigingen en landbouworganisaties.
Niet iedereen zit immers te wachten op meer everzwijnen. Omgeploegde weides, vraatschade, kans op overdracht van wildziektes naar varkens, een verhoogd risico op aanrijdingen… kunnen de gevolgen zijn van hun aanwezigheid. Al is de kans dat u er één in groot Hoogstraten tegen het lijf loopt uitermate klein. Het dier is vooral ’s nachts actief en van nature schuw en teruggetrokken. Agressieve everzwijnen zijn zeldzaam. Maar het blijven wilde dieren, hou dus afstand indien je er toch ooit een zou zien.
Om de populatie in kaart te brengen en snel en effectief gepaste maatregelen te nemen vraagt het stadsbestuur ieders medewerking, door gebruik te maken het meldingsformulier op de website www.hoogstraten.be/node/9905 .
De melding wordt doorgegeven aan het team REBO (Regionaal Everzwijnbeheer Ondersteuner) van het Agentschap voor Natuur en Bos dat de verdere opvolging doet. De aanstelling van een everzwijncoördinator zoals in de provincie Limburg is nog niet aan de orde. (JJ) Wroetsporen van everzwijnen in het grasland.
Schubert in het West-Vlaams
WORTEL - West-Vlaams is de moedertaal van Wannes Cappelle, frontman van Het Zesde Metaal. Met eenvoudige woorden bezingt hij de complexe werkelijkheid en bereikt hiermee een groot publiek. Hij vertaalde liederen van Schubert en gaat hiermee op toernee. Het voert hem op zaterdagavond 11 december naar de kerk van Wortel. Cappelle is bevriend met pianist Nicolas Callot, o.a. laureaat van de Internationale Johannes Brahms Wedstrijd in Oostenrijk en deelt met hem zijn liefde voor componist Franz Schubert. Samen met hem vertolkt hij de vertaalde Schubertliederen die Duitse poëzie plots heel toegankelijk maken.
Praktisch: Wannes Capelle en Nicolas Callot met liederen van Schubert in het West-Vlaams op zaterdag 11 december om 20.15 uur in de parochiekerk van Wortel. Tickets € 15. (fh)
Sprookjesachtig vuur in de Zevenster
MEERSEL-DREEF - Het GC Hoogstraten gaat dit jaar met enkele voorstellingen op locatie. Met de voorstelling ‘Sprookjes en zo’ trekt men op zaterdagavond 27 november met een magische vuurperformance naar zaal Zevenster te Meersel-Dreef.
Deze voorstelling zal jong en oud(er) boeien. Op een magische plek ligt een stad waar tijd groeit, geplukt wordt, en dan de wijde wereld ingestuurd. Je ziet er de tijd als licht, als vuur. En daarin de momenten die het leven vormgeven. Achter een eerste deur zien we het leven van een kind, dat als luciferverkoopstertje overal vlammetjes zaait. Achter de tweede deur de vrouw die als luciferverkoopster haar
vurige momenten oogst. Achter de derde deur verzamelt een oudere verschroeide herinneringen…
‘Sprookjes en zo’ vertelt de vele verhalen van geboren worden, spelen, groeien, liefde en passie, oud worden, doodgaan en weer opnieuw geboren worden. Dat gebeurt met vuur, circus, objecttheater en fysiek theater, voor kinderen en volwassenen van iedere leeftijd.
Praktisch: Sprookjes en zo, een vuurspektakel op zaterdag 27 november om 20.15 uur in zaal Zevenster in Meersel-Dreef. Tickets € 12 euro, organisatie GC Hoogstraten. (fh)
Bach in de kapel
MINDERHOUT - Op 1 november om 15 uur kan je in de kapel van O.L. Vrouw van den Akker genieten van werk van Bach, gespeeld door Michail Bezverkhni, een voormalig winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd. Blijkbaar staat hij erop om nu een concert te geven in de kapel van Minderhout omwille van de haast niet te verbeteren akoestiek.
Deze Russische violist won in deze prestigieuze wedstrijd in 1976. Na de val van de Berlijnse Muur in 1990 vestigde hij zich definitief in België en werd docent aan de conservatoria van Antwerpen en Gent.
Sinds zijn pensionering in 2012 speelde Bezverkhni regelmatig als straatmuzikant in Gent. In 2019 kreeg hij nogal wat media aandacht toen hij meer dan negen maanden lang protesteerde tegen de plannen van het stadsbestuur om van de SintAnnakerk in Gent een Delhaize supermarkt te maken.
Praktisch: Michail Bezverkhni speelt op maandag 1 november om 15 uur een gratis Bach concert in de kapel van O.L. Vrouw van den Akker te Minderhout. (fh)
Het LDC zoekt helpende handen
HOOGSTRATEN - Voor de werking van het lokaal dienstencentrum (LDC) op verschillende locaties in de gemeente zijn extra helpende handen meer dan welkom. Vrijwilligers maken deel uit van een team en maken mee dienstverlening, ontmoeting en ontspanning mogelijk in je buurt. Er zijn tal van taken waar elke vrijwilliger zijn interesses en talenten in kwijt kan.
LDC Stede Akkers Hoogstraten zoekt toogvrijwilligers voor de cafetaria, helpers bij het outdoorteam (ideaal als je graag buiten bezig bent en een hart hebt voor planten en dieren) en begeleiders die anderen graag aanzetten tot sport en beweging (vb. begeleider tijdens zetelfietsen).
Ook in Meerle zijn er handen tekort. Het LDC Raadhuis Meerle is op zoek naar toogvrijwilligers voor de cafetaria, evenals vrijwilligers voor de koffiekrant en het dorpsrestaurant. Vrijwilligers voor de koffiekrant zijn ten slotte ook erg welkom in LDC Meersel-Dreef en Wortel.
Interesse of meer info nodig: in een kennismakingsgesprek hoor je er alles over. Spring binnen in een locatie van het LDC of contacteer de centrumleiding via 03 340 16 30 of dienstencentrum@hoogstraten.be.(fh)
Wandelen voor het goede doel
WORTEL - KVG, het Katholiek Verbond van Gehandicapten, afdeling Hoogstraten, Minderhout en Wortel organiseert op donderdag 25 november een wandeling ten voordele van de gehandicapten.
Met vertrek en aankomst in de parochiezaal van Wortel kunnen de deelnemers kiezen uit verschillende afstanden. De vroege vogels kunnen al om 6 uur ’s morgens vertrekken, alle deelnemers worden ten laatste om 17 uur verwacht.
Na de wandeling kan je genieten van een drankje of een versnapering. Voor meer info kan men contact opnemen met Frans Gillis op het nummer 0473 70 53 66. (fh)
A einde maa id vernieuw Abonnem vernieuwe and ! en vóó ment DHM vóór
Live podcast met Theater VETO
HOOGSTRATEN - Op zaterdag 11 november
brengt GC Hoogstraten het project Donald van het tweemanscollectief VETO. Het is een van de 71 ingezonden projecten van de wedstrijd ‘Eigen kweek’.
Het verhaal gaat terug op Donald Crowhurst die in 1968 deelnam aan de eerste solo-zeilwedstrijd rond de wereld. 243 dagen lang is hij alleen onderweg, om op te geven als hij bijna bij de finish is. Hij laat zich afdrijven op de oceaan en spendeert zijn tijd met het schrijven in zijn logboeken. Hij beschrijft daarin hoe hij verdwaald raakt in zijn eigen leugens en groeiende verwarring. Zijn
schip wordt onbemand teruggevonden.
Anna Dupon en Xandry van den Besselaar brengen een live-podcast op scène. Het verhaal van Donald wordt gekoppeld aan de ervaringen van mensen die het gevoel hadden de greep op hun leven te verliezen tijdens anderhalf jaar lockdown.
Praktisch: “Donald” van Theater VETO op zaterdag 11 november om 20.15 uur In GC Hoogstraten. Meer info op de website. (fh)
Gas terug nemen met drukke Erhan Demirci
HOOGSTRATEN - “Druk, druk, druk” is de langverwachte derde show van Erhan Demirci, waarmee hij op vrijdag 19 november in de Rabboenizaal staat. Een voorstelling die de kijker anderhalf uur lang wat gas doet terugnemen in de drukte van het leven.
Druk, druk, druk… is immers het standaardantwoord als je iemand vraagt hoe het gaat. Doen we dit ons zelf niet aan door én carrière te willen maken, drie hobby’s te hebben, aan zelfontplooiing te doen en een gezin te runnen?
Met zijn vorige show “Wa Make” maakte Erhan Demirci naam als stand-up comedian. Iets wat hij met deze nieuwe show alleen maar bevestigt.
Praktisch: Erhan Demirci op vrijdag 19 november om 20.15 uur in de Rabboenizaal. Tickets € 12. (fh)
Zeg maar ja ja tegen No No!
HOOGSTRATEN - “De Avonturen van No No” is op woensdagnamiddag 3 november de eerste voorstelling van het nieuwe seizoen van Ciné Familie. No-No is een vogelbekdier dat altijd ‘ja’ zegt wanneer zijn vrienden vragen om mee op avontuur te gaan. Zo maakt hij reclame voor wortelijsjes en bezorgt een goed humeur aan een mislukte maanreiziger. Zelfs wanneer een regenbui een dorp onder water dreigt te zetten, is dat voor deze gekke vriendenclub het begin van een nieuw avontuur.
Praktisch: Ciné Familie op woensdag 3 november om 14 uur in het auditorium IKO Groenewoud. (fh)
Eindejaarsconference met Kamal
HOOGSTRATEN In 2019 verzorgde Kamal Kharmach met succes voor het eerst een eindejaarsconference. Het leverde hem uitverkochte shows op met zo’n 20.000 bezoekers, nog eens 800 000 kijkers waren er voor de oudjaarsuitzending op Canvas. Dit jaar brengt Kamal opnieuw een eindejaarconference, zijn derde op rij.
Praktisch: Eindejaarsconference Kamal Kharmach op donderdag 30 december om 20.15 uur in de Rabboenizaal. Tickets € 20. (fh)
Verantwoordelijke uitgever: F. Brosens, Begijnhof 27 2320 Hoogstraten
De 11.11.11 campagne zichtbaar gemaakt
HOOGSTRATEN - Met een metersgrote muurschildering op een gevel van het gebouw van De Lijn langs de Van Aertselaerstraat wordt aandacht gevraagd voor de jaarlijkse 11.11.11 inzamelactie.
Het ontwerp van de muurschildering is van de hand van Henk van Dijk uit Etten-Leur, die vorig academiejaar het tweede specialisatiejaar schilderkunst aan het IKO met succes beëindigde.
Voor het ontwerp kreeg hij advies van docent Benjamin Demeyere en bij de uitvoering en het inkleuren van de tekening kon hij rekenen op de hulp van studenten en afgestudeerden van de afdeling schilderkunst aan de academie.
“Aanvankelijk wilden we het ontwerp vorig jaar al uitvoeren”, zegt Mie Rigouts, medewerker van 11.11.11 actie, “maar omwille van de noodzakelijke vergunningen en corona moesten we alles een jaar uitstellen” (fh)
V.l.n.r.: Mie Rigouts, Benjamin Demeyere, Henk van Dijk en An Van Camp en Mikie Visser die helpen bij het inkleuren van de muurschildering.
Davidsfonds opnieuw uit de startblokken
HOOGSTRATEN - Het Hoogstraatse Davidsfonds heeft de werking goed en wel hervat. “De toon is gezet! De leden zijn ons niet vergeten,” zo klinkt het, “we hebben er met z’n allen zin in om eindelijk terug op te starten. Wat hebben we het contact en die culturele verbondenheid gemist!” Het bestuur heeft duidelijk volle goesting in een nieuw werkjaar.
“Nu de cultuursector eindelijk weer in beweging is, zien we dat het culturele aanbod met de dag interessanter wordt en er waarschijnlijk nog heel wat verrassende evenementen op ons pad komen. We willen dit nauwgezet in ’t oog houden en inspelen op die evenementen. Zo hopen we ons programma regelmatig aan te vullen met verrassende ‘uitsmijters’!”
Lenk
Ondertussen waren er al enkele boeiende activiteiten. De werking voor dit seizoen werd voorgesteld tijdens de ‘Vers Geperst-dagen’, die plaatsvonden in de Begijnhofkerk. En met een bijzonder goed gedocumenteerde Veerle Beernaert als gids werd van aan de sluis van de Zandberg in Meer naar Meersel-Dreef gefietst. Uit het verslag van enthousiaste deelnemer Rob Kruitwagen plukken we enkele commentaren.
“Met een 25-tal sportieve Davidsfondsleden verzamelen we aan de Zandberg, de meesten van ons comfortabel met een E-bike, en anderen moedig op standaard toerfiets of snelle racefiets. Allemaal zijn we gewapend met regenkleding, want de weergoden voorspellen
Meer over de kweepeer
HOOGSTRATEN - Velt organiseert op dinsdagavond 30 november een workshop over kweeperen. Met de juiste aandacht en wat extra tijd kan deze vrucht immers heerlijke producten opleveren. In de keuken geeft ze een bijzondere smaak en aroma. Ook in de cosmetica is de kweepeerpitgel waardevol.
Herboriste Bieke Roovers vertelt in deze workshop alles over geneeskrachtige en culinaire toepassingen en maakt een verzorgende handcrème. Gratis op dinsdag 30 november van 19.30 tot 22 uur in zaal Pax. Maximum 16 deelnemers. Inschrijven en info bij Ann Aertsen, 03 313 01 33. (fh)
ons niet veel goeds; maar allez, het zal maar hemelwater zijn, en daar zijn we na de zomer van 2021 wel mee vertrouwd geraakt.
Op onze volgende stopplaats bij de volgende sluis, ongeveer ter hoogte van het kleine natuurdomein de Aschputten en de Mosten, leren we van onze gids Veerle dat ook de Belgische autoriteiten rond 1960 de Mark ‘in het vizier’ hadden met een studie die adviseerde om rechttrekkingen, verdiepingen en verbredingen uit te voeren. De toenmalige actiegroep Leefbare Noorderkempen, kortweg LENK, had daar nogal wat bedenkingen bij en wist een aantal oude meanders te vrijwaren.”
Uitsmijter
“Inmiddels is het maatschappelijke sentiment veranderd en hebben Vlaanderen en Nederland een ambitieus meerjarig milieu- en natuurherstelplan opgemaakt, waarvan de uitvoering lopende is. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de Nederlanders inmiddels minder ‘bla-bla’ en meer ‘boem-boem’ aan de dag hebben weten te leggen, getuige de mooie Markoevers tussen de grens en het Ginneken.”
De tocht ging verder langs het Kapucijnerklooster en het Mariapark, met halte in de kloosterkerk. Via de voormalige ‘quarantainestallen’, doorheen Heerle en de bossen van Den Rooy, naar Castelré gaat het terug naar Hoogstraten.”
In het mooie kader van de begijnhofkerk werden het programma en de boeken van het DF voorgesteld.
En voor de volgende maanden staan er opnieuw boeiende zaken op het programma. Zaterdag 6 november wordt o.l.v. Luce Van Nueten in het begijnhof naar historische schatten gezocht. En op zaterdag 19 december wordt u met de hele familie uitgenodigd in De Mosten om op zoek te gaan naar ‘Rudolf’. Het wordt een ‘winter-topdag’ met ontmoetingen met rare beestjes en spannende verhalen. Aan het einde van de avontuurlijke wandeling wacht een heerlijke kerstlunch met lekkers voor iedereen. (jav/mdl)
Leven met diabetes type 2
HOOGSTRATEN - Op 23 november om 14 uur is er in Stede Akkers een lezing over het leven met diabetes type 2. Frans Boonen, een verpleegkundig diabeteseducator van AZ Turnhout, staat stil bij de vraag hoe je best leeft wanneer met deze ziekte. Welke problemen kunnen eraan gelinkt worden?
Diabetes is een chronische aandoening waarbij de bloedsuikerspiegel verhoogt. De twee meest voorkomende vormen zijn diabetes type 1 en type 2. Waar type 1 een auto-immuunaandoening is die preventief niet te voorkomen is, houdt het ontstaan van diabetes type 2 verband met risicofactoren die naast erfelijkheid en leeftijd, wel grotendeels te voorkomen zijn.
Inschrijven
Type 2 treft maar liefst 90 tot 95% van de per-
sonen met diabetes. Beginnende complicaties geven vaak geen klachten. Toch is een vroegtijdige opsporing extreem belangrijk, zodat problemen tijdig behandeld worden en erger wordt voorkomen.
De lezing heeft plaats in de leslokalen van LDC Stede Akkers in samenwerking met de Diabetesliga afdeling Turnhout. Deelname is gratis. Inschrijven is mogelijk tot 22 november om 16.00 uur via de onthaalbalie, 03 340 16 30. (fh)
Een lees- en luisterboek van Emelien Raats
HOOGSTRATEN - Emelien Raats mochten we in ons februarinummer van 2020 uitgebreid voorstellen. Een bezige bij, in jeugdbewegingen, kunstonderwijs, in het theater en musicals. Recent was ze mede-oprichter van productiehuis Nootzakelijk. Dit geeft haar gloednieuwe boek “Iedereen heeft talent! Ik ook?” uit, en organiseert schoolvoorstellingen.
In Nootzakelijk werkt ze samen met Jef Verheyden en Joris Degeest. Zij verdienden hun sporen al bij verschillende ensembles, acteerden en musiceerden in grote musical- en kleinere theaterproducties. Ook binnen het onderwijsveld werken deze drie gedreven krachten nauw samen, o.a. in stArt aan het Heilig-Graf in Turnhout.
Talent
Van haar hand verschijnt nu het lees- en luisterboek ‘Iedereen heeft talent! Ik ook?’. Daarmee zetten ze ook de stap naar scholen. “We
staan stil bij de ontwikkeling van talenten bij kinderen. Talenten ontdekken is de eerste stap. Weten onze kinderen wel wat talent is? Wij spelen in op het niveau van alle kinderen en jongeren, brengen geen typische (school)voorstelling hierover, maar een project met het doel te laten zien dat er in elk kind talent zit…”
Het boek verhaalt hoe de klas van Lente op een dag de opdracht krijgt om op zoek te gaan naar ‘talent’. Lente weet niet hoe ze hieraan moet beginnen. Ze weet eigenlijk niet eens wat talent betekent, gaat op zoek en ontmoet onderweg allerlei nieuwe vriendjes. En wat blijkt? Elk van hen heeft een talent…!
Jef Verheyden en Joris Degeest tekenden voor frisse en eigentijdse muziek met liedjes binnen verschillende muzikale genres, binnen het concept en de teksten van Emelien Raats. Het verhaal heeft een stevige laag humor, anekdotes uit het dagelijkse leven en af en toe
De uitgave is prachtig geïllustreerd met tekeningen van Aurélie Lise-Anne.
Miniatuur brandweerwagens in Stede Akkers
HOOGSTRATEN - Tot en met 29 november stelt Joseph Aerts zijn verzameling miniatuur brandweerwagens tentoon in de inkomhal van Stede Akkers.
Joseph is geboren en getogen in Hoogstraten en werd in 1979 lid van de brandweer. Dit wakkerde zijn interesse aan voor het verzamelen van alles wat met brandweer te maken heeft. Eerst waren dat foto’s van voertuigen, postzegels en oude geschriften over de brandweer die hij opzocht in het archief van Hoogstraten.
Musea
Deze verzameling werd al snel uitgebreid met miniatuur brandweervoertuigen. Een klein gedeelte daarvan is te bewonderen in de inkomhal van Stede Akkers. Want een groot deel van brandweermateriaal schonk hij aan musea. Het Hoogstraats brandweermateriaal gaf hij aan het plaatselijke museum. Het overige ging naar een nieuw opgericht museum in Weelde-Ravels.
In de tentoongestelde collectie bevindt zich een uniek exemplaar in triplex vervaardigd. “Mijn vader vond in een weekblad een foto
een zwak momentje - maar alles komt goed. Want in jezelf blijven geloven is ook een talent.
Illustraties
Aurélie Lise-Anne illustreerde het boek. Zij werkt nu in de animatiefilmsector in Londen, voordien o.m. als lighting artist in Madrid voor de Netflix film ‘Klaus’. Haar kleurrijke tekeningen spreken aan door een vleugje humor dat zowel kinderen als volwassenen kunnen smaken.
Met een QR-code in het boek kun je acht audiobestanden downloaden. Het is ook de basis voor voorleesmomenten in kleuterscholen en theatervoorstellingen in lagere scholen of bij school- of grootouderfeesten. Daarnaast is er een complete, gebruiksvriendelijke formule uitgewerkt voor elke graad, die elke school op maat kan toepassen. De leerkracht is volledig vrij en kan zelf kiezen welke lessen ze gebruikt en hoeveel tijd ze eraan besteedt. (fh)
van een oude brandweerwagen en heeft deze wagen in triplex nagemaakt. De foto is helaas verloren, maar de brandweerwagen is en blijft voor mij een van de mooiste voertuigen in mijn collectie”, aldus een trotse Joseph. (fh)
Emelien Raats maakte een fraai lees- en luisterboek.
Sint Joris heeft een nieuwe koning
HOOGSTRATEN - Om de zes jaar is er een koningsschieting in de Sint Jorisgilde van Hoogstraten. Gewoonlijk stelt men dan een ‘boom’ op waarop de koningsvogel wordt geplaatst die men moet afschieten. Een hele karwei, omdat de huidige bogen niet zijn gemaakt om verticaal te richten op een doel.
Jacques Roos
En zo geschiedde op zaterdag 25 september. Dat is vier maanden later dan de normale datum wegens corona en het ontbreken van een voldoende groot weiland nabij het eigen lokaal in de Brouwerijstraat. In aangepaste vorm bovendien: in de schietstand werd een (houten) vogel opgehangen, wanneer men de miniatuurversie ervan op hoogte van de normale roos raakte, dan viel de vogel net als in het echt vroeger, maar wel veiliger voor de omstaanders.
De hoofdman verwelkomde de leden en herinnerde aan het overlijden van de vorige koning Jacques Roos in 2019. Die zou dit jaar in mei Keizer van de gilde geworden zijn na drie termijnen van zes jaar als koning gefungeerd te hebben. Zo kwam deze koningsschieting tegemoet aan een leemte, de schutters hadden al twee jaar geen koning meer. De koning is de baas van de schutters en leidt de competitie met de zustergilden in goede banen. In het welkomstwoord werd ook gewezen op het ledenverlies van de gilde mede door het ouder wordende ledenbestand.
Kandidaat
Bij de heroprichting in 1933 gold de doelstelling van de gilde ‘Gezelligheid zoeken onder de leden’. Op de tweede plaats was dit schieten met de balansboog op 61 meter, en als derde ‘zich hierin bekwamen’. De laatste tien
Echtgenote Tessa feliciteert manlief Stéphane De Clercq met zijn Koningschap van de Sint Joris gilde van Hoogstraten
Een weggeefhoekje in Stede Akkers
HOOGSTRATEN - Af en toe krijgt het lokaal dienstencentrum (LDC) het aanbod van materialen die door gebruikers, bewoners en vrijwilligers niet langer gebruikt worden, maar toch vaak voor iemand anders nog goed van pas komen. Om op dit aanbod in te spelen én om een klein steentje bij te dragen aan het verminderen van de afvalberg, startte het LDC met een weggeefhoekje.
Kan je iets gebruiken? Neem het mee! Heb je zelf iets weg te geven van boeken, gezelschapsspelen of multimedia? Plaats het in de weggeefkisten die uitgestald staan in de inkomhal. Grote materialen en voedingswaren zijn niet toegelaten. Twijfel je of een materiaal voldoet voor het weggeefhoekje? Bespreek dit met de centrumleiding van het LDC via 03 340 16 30. (fh)
jaar is hier het uitmunten in het petanque bijgekomen.
Is er een kandidaat? Om geen potentiële kandidaten af te schrikken werd eraan herinnerd dat er een collectieve opdracht van al de leden is inzake het koningschap.
De afgevaardigden van het gemeentebestuur en de pastoor konden vooraf een ereschot doen, evenals de aanwezige Koningen, Keizers en Hoofdmannen van het Verbond van Sint Jorisgilden. Enkel koning Marcel Wouters van de gilde van Castelré slaagde er in de vogel te doen vallen.
En dan volgden de gildebroeders en -zusters. Ook de dames kunnen zich tot koning schieten, of zij dan de titel van koningin mogen voeren of toch koning worden genoemd blijft nog altijd in het midden.
Koning Stéphane
In de eerste ronde bleef de vogel in de lucht hangen. In de tweede ronde liet de verwachte kandidaat-koning Jef van den Bossche het na om raak te schieten. Stéphane De Clercq slaagde er als enige wel in om de vogel naar beneden te halen. De hoofdman richtte aan Stéphane de vraag of hij de functie aanvaardde dan wel deze zou afkopen.
Uiteindelijk zegde deze toe, werd aangekleed met de koningsmantel en -breuk en gefeliciteerd door alle aanwezigen.
En zoals het een gilde past, werden de leden ’s avonds vergast op al het lekkers van een ‘frituurwagen’ in de goede oude traditie van een gildefeest. En iedereen zag dat het goed was. (ep)
Open atelier bij Iep Deszign
HOOGSTRATEN - Tijdens de ‘Dag van de Ambachten’ op zondag 21 november staan de atelierdeuren van Iep Deszign wagenwijd open. Je kan er meteen ook kennismaken met ambachtsvrouw Ibi Szabo en met de exclusieve handgemaakte voorwerpen in leder die ze vervaardigt.
Hongaars
Ibi Szabo heeft Hongaarse roots, woont met haar man Hans Franzen op het begijnhof. Ze heeft hier ook haar atelier, ietwat achterin gelegen, bereikbaar via een pad in de Leemstraat tussen de nummers 9 en 9a.
Ze studeerde aanvankelijk middelbaar kunstonderwijs in Antwerpen maar haar ouders waren van mening dat een kantooropleiding beter was voor haar. Op 17-jarige leeftijd trok ze de schoolpoort evenwel achter zich dicht en ging werken.
Leder
Ze bleef creatief bezig met een voorliefde voor authentieke materialen. Toen ze in 2009 op vraag van een vriend, lid van de Sint-Jorisgilde van Meerle, een pijlenkoker in leder maakte, werd dat materiaal haar passie.
Ze verdiepte zich in ledersoorten en ging op zoek naar gereedschap om dat op een artisanale manier te verwerken. Het begon als een hobby, tot ze er zes jaar geleden een deeltijdse job van maakte en er op 1 januari 2019 voltijds voor ging. Aanvankelijk werd er gewerkt in de huiskamer, maar dat werd al vlug onhoudbaar. Men gong op zoek naar een betere locatie, die men in de Leemstraat vond.
Workshops
Waar Iep Deszign zich aanvankelijk toelegde op het geven van workshops, werd het aandeel maatwerk na corona steeds belangrijker. Dat gaat van onderleggers voor bedrijven, menukaarten voor restaurants, maar ook exclusieve tassen en noem maar op.
De workshops blijven echter de ruggengraat van het bedrijf. Op zaterdag start men, meestal met zes personen van 9.30 tot 16.30 uur. Het leder ligt gesneden klaar zodat de deelnemers ’s avonds, na een dag ambachtelijk werken, een uniek voorwerp in een kwaliteitsvol materiaal gemaakt hebben.
Ambachtsvrouw
Ibi Szabo mag het label ‘Ambachtsvrouw’ dragen. Die erkenning wordt door FOD economie toegekend, nadat men voor een commissie moet verschijnen. Het label wordt exclusief en voor een periode van vijf jaar toegekend. Enkel bedrijven of personen die het label dragen mogen aan de ‘Dag van de ambachten’ deelnemen. Je vindt de deelnemers op de site www.dag van de ambachten.be.
Praktisch: ‘Dag van de ambachten’ op zondag 21 november. Open atelier bij Iep Deszign van 10 tot 17 uur, ingang langs Leemstraat tussen nummer 9 en 9a. Info @iepdesign of 0472 10 24 10. (fh)
BorderBrass meets TomTrombon
HOOGSTRATEN - Na meer dan anderhalf jaar kunnen muziekverenigingen terug in normale omstandigheden musiceren. BB BorderBrass wil ook om na corona op hetzelfde elan als voordien verder gaan. Als try-out werd op 17 oktober de eucharistie opgeluisterd in de SintKatharinakerk. In de reeks “BorderBrass meets” is op 4 december Tommy -TomTrombon- Verschoore te gast.
Tom Verschoore begon zijn studies in Koekelare als trompettist. Aan het Lemminsinstituut te Leuven en het conservatorium te Antwerpen schakelde hij over naar trombone, hij studeerde af in het conservatorium van Amsterdam. Hij maakte sindsdien concertreizen naar Rusland, Canada, Zuid-Afrika en gans West-Europa.
Beroepshalve is hij solo-trombonist bij de Koninklijke Kapel van de Belgische Gidsen, bijna alle symfonische orkesten van de Benelux en leraar aan de muziekacademie te Meise. Daarnaast speelt hij bij Belgian Brass, een conceptorkest met uitsluitend professionele koperblazers. “TomTrombon” is ook solist bij Cargo Mas (Sam Vloemans) en Gabriel Rios.
Praktisch: “BorderBrass meets TommyTomTrombon- Verschoore” op zaterdag 4 december 2021 in de Rabboenizaal. Kaarten via de website, toerisme Hoogstraten. (fh)
Ibi Szabo
Fikfakken met Toon Verhoeven
HOOGSTRATEN
Toon Verhoeven organiseert met Fikfak kinderen familiefeestjes, vrijgezellenavonden, bedrijfsfeesten, teambuilding kortom evenementen voor iedereen die iets te vieren heeft of een evenement wil organiseren. Dat kan zowel op verplaatsing of in Wortel-kolonie, vanuit de linkervleugel van de boerderij waar de spelmaterialen gestockeerd zijn.
Toon geeft het vak PAV (Project Algemene Vakken) in de beroepsafdeling van VITO. De
leerlingen krijgen veel praktijk en in PAV zitten een groot aantal theoretische vakken verzameld. Hij heeft een creatieve geest en organiseerde al langer allerlei feestjes en evenementen voor vrienden en kennissen. Vanaf juni dit jaar doet hij dat in bijberoep.
Leute
“Wanneer mensen me contacteren, komen we samen en bespreken we hun ideeën of wensen. Ik werk die dan uit en stel een programma à la carte voor”, zegt Toon. “Dat kan op een door de mensen gevraagde locatie zijn, al of niet in combinatie met activiteiten in de omgeving. Indien men geen voorkeur heeft, vertrekken we vaak in de boerderij van Wortel-kolonie omdat er in die prachtige omgeving zoveel mogelijk is.
Herfstconcert van fanfare
Sint-Catharina
HOOGSTRATEN - Op zaterdagavond 20 november brengen dirigent Dries Raes en de muzikanten van Koninklijke Fanfare Sint-Catharina hun herfstconcert in GC Rabboenizaal.
Om 19.30 uur staat hun jeugdorkest JoCatHo (Jongeren Catharina Hoogstraten) onder leiding van Cindy Kranen klaar. Samen met de Heideroosjes uit Meer en de Brasskids uit Wortel vertolken ze enkele bekende muziekwerken. Een half uur later is het aan de fanfare zelf, met een gevarieerd programma waarin een belangrijke plaats voor solist Jan De Maeseneer is weggelegd.
Tuba
De Maeseneer werd geboren op 2 oktober 1986 te Vilvoorde. Hij blies al op jonge leeftijd zijn eerste noten op cornet, later werd dat de euphonium. In 2000 won hij de wedstrijd van de Brassbandfederatie in de categorie tot 14 jaar. Na de Kunsthumaniora studeerde hij aan het Koninklijk Vlaams conservatorium van Antwerpen.
Ondertussen was hij overgeschakeld op tuba. In 2011 slaagde hij met
”En er is blijkbaar veel vraag naar, want hij heeft nu zes weken op rij een teambuilding en tussendoor nog kleinere evenementen. Mogelijk heeft dat succes te maken met de creativiteit van Toon en de basic materialen die hij gebruikt.
“Dat zijn geen gesofistikeerde dure technische toestanden, maar liefst eenvoudige dagelijkse dingen zoals een ladder, een touw, tennisballen, tonnen, een kruiwagen en ga zo maar door”, zegt Toon. “Het belangrijkste is dat de mensen ‘leute’ hebben en zich dus amuseren. Ik kan er mijn creativiteit in kwijt en het zijn ook voor mij super aangename momenten.”
Je kan Fikfak volgen op Facebook, Instagram op de site www.FIK-FAK.be of Toon contacteren op het nummer 0496 67 70 40. (fh)
onderscheiding in zijn conservatoriumopleiding en mag zich dus Master in de muziek noemen. Sinds 2012 is Jan als tuba-speler verbonden aan de koninklijke muziekkapel van de Belgische luchtmacht.
Beatboxen
Jan zal op zijn tuba een verscheidenheid aan blaastechnieken tonen, waarmee hij al heel wat luisteraars verbaasde. Door bijvoorbeeld een bastuba te bespelen en tegelijk te beatboxen. Tickets kosten 12 euro aan de kassa, in VVK 10 euro en voor -18 jarigen is het gratis. Verkoop bij de dienst toerisme, bij de muzikanten of bestellen via fanfarehoogstraten@hotmail.com.
Praktisch: Herfstconcert op zaterdag 20 november 2021 in GC Rabboenizaal. Deuren om 19 uur, aanvang 19.30 uur. (fh)
Torenkruis en gedenkplaat in ere hersteld
HOOGSTRATEN - Het 16de eeuwse torenkruis van de Sint-Katharinakerk dat vroeger aan de ingang van het Rozenkranspark stond, werd in januari 2021 zwaar beschadigd door een boom die omviel.
Het kruis werd gerestaureerd en kreeg een plek op de herdenkingsplaats van de oorlogsslachtoffers van Wereldoorlog II. Ook de beschadigde plaat met de namen van de oorlogsslachtoffers is vernieuwd.
Een foto uit 1959, nadat men bij de heropbouw van de kerk koos voor een nieuw kruis bovenop de toren en een tweede foto van na de restauratie. (fh)
In Memoriam
Jozef Smets (1914-2021)
Jozef Smets(links) als superior van het Klein Seminarie naast monseigneur Daem en deken Lauwerys
Kanunnik Jozef Smets, oudsuperior van het Klein Seminarie van Hoogstraten, overleed op 9 september 2021 op de leeftijd van 107 jaar. Hij was op dat ogenblik de oudste Belg. Hij was hier leraar van 1938 tot 1957 en superior van 1959 tot 1967. Maar er is ook nog een muzikale verbondenheid met Hoogstraten.
26 februari 1963 was een hoogdag voor Jos Bruurs en muzikaal Hoogstraten. Op die dag vierde Jozef Smets zijn zilveren priesterjubileum. Tijdens de plechtige dankviering zong het Seminariekoor een bijzondere, voor die dag gecomponeerde Missa Modalis van Jos Bruurs. Deze bijzondere mis behoort sindsdien tot het patrimonium van het Piuskoor, o.m. jaarlijks gezongen tijdens de openingsviering van de Heilig-Bloedweek.
Muzikale attentie
De toenmalige superior verdiende overigens wel echt deze toch wel bijzondere attentie.
Hij was geboren op 15 april 1914 in Retie, studeerde in het Klein
De CodorDojo trein vertrekt opnieuw
HOOGSTRATEN - Jongeren van 7 tot 18 jaar met computerinteresse vinden opnieuw hun gading in de Coderdojo activiteiten die plaats vinden in de hoofdbib. 19 oktober was het alvast weer zo ver. Er kon geprogrammeerd worden naar hartelust. Skratchen, Mblocks, Arduino, Microbits en nog veel meer op de oefensessies van CodorDojo Hoogstraten.
Zin om te leren programmeren? Droom je ervan om je creativiteit los te laten op een videospel, een website of een robot? Lijkt het je leuk om hier in groep aan te werken? Bij CoderDojo leer je alles over websites, games, apps en software door het zelf te doen. De deelnemers verzamelen in clubs of Dojo’s en gaan samen aan het werk.
Geïnteresseerden schrijven in via de website https://www.coderdojobelgium.be/nl (ma)
Seminarie en werd priester gewijd op 18 april 1938. Op 19 april 1938 droeg hij zijn eremis op in de parochiekerk van Sint-Martinus in Retie. Nadat hij in Leuven een kandidaatsgraad in de Germaanse Filologie behaald had, werd hij in 1938 leraar in Hoogstraten.
In 1957 werd hij tot pastoor in Merksplas aangesteld, om al in 1959 door kardinaal Van Roey tot superior te worden benoemd. Jozef Smets gehoorzaamde aan zijn bisschop, maar het bezorgde hem behoorlijk wat verdriet, want hij was doodgraag gewoon pastoor. Zielenherder zijn was immers zijn roeping. Als bonus kreeg hij dan wel de titel van erekanunnik, maar dat was toch maar een schrale troost.
Hoge leef tijd
In 1967 werd hij pastoor-deken van Sint-Amands in Geel. In 1972 werd Jef Smets streekvicaris en in 1984-1985 werd hij aangesteld tot pastor van RVT St.-Lucia en rector van de gasthuiszusters in Turnhout. Die functie bleef hij tot op zeer hoge leeftijd uitoefenen.
Op 15 april 2014 vierde erekanunnik Jef Smets zijn 100ste verjaardag in het RVT St.-Lucia in Turnhout. Samen met Mgr. Johan Bonny, bisschop van Antwerpen, en de rector van St.-Lucia, Herman Van Gorp, celebreerde hij een dankviering.
Op 15 april 2021 werd hij 107. Hij overleed op 9 september 2021 en luistert nu samen met Jos Bruurs naar het Chorus Angelorum, het Koor der Engelen, dat de Missa Modalis van Jos Bruurs zingt en op orgel en harp begeleidt… (Johan Ooms)
OKRA fietst het weekend in
HOOGSTRATEN - Vrijdag is fietsdag bij OKRA Hoogstraten. Dan vertrekt men er 13 uur aan zaal Pax een groep sportievelingen voor een iets langere fietstocht.
Op de foto v.l.n.r. eerste rij: Louisa De Rijck, Jeanne Snoeys, Louisa Brosens, Cato Schalck, Caroline Van Hoeck, Anna Vermeiren, Hilda Mertens en Wis Snels.
Op de tweede rij: Jos Janssens, Karel Snoeys, Jos Verschueren, Rosa Kerstens, Herman Schrauwen, Louis De Rue, Frans Tilburgs, Amelie Van Duyck, Jaak Bevers, Louis Tilburgs en Rene Smouts. (fh))
Eindelijk weer Meer kermis, maar…
MEER - De kermis startte op een natte zondag 3 oktober, maar tussen de buien door liet het Meerse volk zich toch zien. De kinderen vermaakten zich goed op de kermisattracties, deugddoend na de lange coronatijd. Op maandag 4 oktober konden we rekenen op goed weer zodat de traditionele volksspelen voor de volwassenen toch buiten plaats vonden. Maar het langverwachte kermisplezier werd voor velen toch overschaduwd door het plotse overlijden van Paul Eelen.
Paul Eelen
De middag startte in mineur doordat we vlak voor de spelen te horen kregen dat ons bestuurslid Paul Eelen plots was overleden. Maar Paul zou niet gewild hebben dat er geen kermis plaatsvond, en in overleg met de familie werd er beslist om alles toch te laten doorgaan voor de honderden deelnemers. In ’t Fortuin kreeg Herman zelfs zijn café een minuut stil om Paul te gedenken.
Paul was 43 jaar lid bij het kermiscomité samen met zijn vrouw, hij was penningmeester en bestuurslid van het kermiscomité in hart en nieren. We kenden hem als een man van weinig woorden, maar met een gouden hart. Hij was overigens ook actief in andere Meerse verenigingen, zoals de Kruisboogvereniging St. Joris en de KWB. Verder was hij een trouwe deelnemer van de dorpsraad. En op de kerstmarkt was Paul, met zijn witte baard de ideale kerstman.
Op 70-jarige leeftijd overleed penningmeester en bestuurslid Paul Eelen. We zien Paul hier toen in de parochiezaal nog pannenkoeken gebakken werden met Allerheiligen 2006.
Het kermiscomité en de dorpsgemeenschap zullen hem missen. Iedereen heeft zich die kermisdag wellicht geamuseerd, ook al bleef het onverwachte overlijden van Paul voor velen een moeilijk moment.
Wij wensen de familie en vrienden onze oprechte deelneming.
Dank
Dit jaar werd er beslist om maar 1 dag volksspelen te organiseren daar er maar genoeg vrijwilligers waren voor 1 dag. De kindervolksspelen waren dit jaar na overleg afgeblazen om geen risico te nemen in deze coronatijd. De 150 kinderen konden hun attentie bekomen door een zelfgemaakte tekening af te geven.
Hoe dan ook, aan alle deelnemers groot en klein dank om er weer een goeie Meer kermis van te maken!
Wie dit voortaan mee wil organiseren, kan contact opnemen met Agnes Van Hooydonck (agnesvanhooydonck@gmail.com) of Tony Snoeys, Meerseweg 32. (ma) Kinderen, ouders en grootouders genieten met volle teugen op de foor.
Bram Godrie provinciaal ponykampioen
MEER - Op 12 september behaalde de 10-jarige Bram Godrie de eerste plaats dressuur in BB1 op de provinciale kampioenschappen van de ponyruiters. Voor zijn paard Carina was het overigens niet de eerste keer. Vier jaar geleden behaalde zijn broer Ben de titel al eens met deze pony. Bij zijn thuiskomst stond er dan ook een mooi spandoek voor de deur…
Twee weken later volgde het Nationale ponytornooi. Lotte Godrie werd met Smokey knap 6de in CL en 4de met stijl. Ze mochten ook dressuur rijden en behaalden een 6de plaats in CL2. Ook Bram viel met Carina weer in de prijzen met een knappe 5de plaats in dressuur.
Het achttal van Hoogstraten werd ook nationaal kampioen. En als klap op de vuurpijl won het gewest Hoogstraten de nationale titel met de spelletjes. (ma)
Bram Godrie is provinciaal kampioen bij de ponies.
IKO start samenwerking met De Meerpaal
MEER - Sinds de hervorming van het deeltijds kunstonderwijs zet IKO De Kunstacademie volop in op samenwerkingsverbanden met basis- en secundaire scholen in Hoogstraten . Op 1 september zijn er twee nieuwe Kunstkuren gestart. In basisschool De Meerpaalkiekeboe was het thema 'geluksvogels'. Iko-leerkracht Chris Verbist schreef hierover het volgende.
“Graag noem ik mezelf een 'geluksvogel ' omdat ik het kunstkuurproject in onze basisschool in Meer kreeg toegewezen. Op basis van sleutelverhalen uit het boek 'Geluk voor kinderen' van de schrijver Leo Borremans, gaan de kleuters en de kinderen van de lagere school creatief op zoek naar zichzelf en naar wat bijdraagt tot geluk in hun leven.”
Dit blijft niet beperkt tot de schoolmuren.
Eindelijk
“Het lokaal dienstencentrum Kloostersite Meer, dat in het najaar zal open gaan, zal als externe partner ondersteuning bieden bij het opzetten van sociaal-artistieke projecten en het organiseren van een openluchttentoonstelling” Die zal plaats vinden op de Kloostersite in mei-juni 2024, zodat ook de Meerse bewoners betrokken zullen worden.
Uitblinken
Chris deed al heel wat mooie indrukken op. “Begin september zijn we van start gegaan met alle enthousiaste leerlingen en leerkrachten van leerjaren 4,5 en 6. De komende 2 schooljaren komen de andere leerjaren aan de beurt. Rekening houdend met het leerplan muzische vorming Beeld, reik ik veel technieken aan waarmee we prachtige creaties zullen maken.”
weer teerfeest van De Eendracht
MEER - Na een te lange periode van beperkte activiteiten door corona waren de muzikanten van Fanfare ‘De Eendracht’ blij dat ze de kermis op zaterdag 2 oktober met een vrolijke noot konden inzetten. Het werd een tocht door de straten en de verschillende cafés van Meer.
Nu staat eindelijk ook het jaarlijkse teerfeest voor de deur. Traditioneel worden de overleden leden en ereleden van de fanfare herdacht, dat gebeurt in de eucharistieviering van zaterdag 27 november om 17.45 uur. Muzikaal wordt deze viering verzorgd door de mu-
zikanten onder de kundige leiding van dirigent Marleen Proost.
Na de eucharistieviering worden de leden en ereleden in de refter van de lagere school verwacht voor het jaarlijkse feestmaal en het aansluitende dans en vermaak voor jong en oud.
Ook de lessen voor de opleiding tot muzikant zijn opnieuw gestart. Geïnteresseerdenzowel jonge als minder jonge liefhebberskunnen zich nog steeds melden bij Luc Van Bladel op het nummer 03 315 75 71. (fh)
“Het is zo mooi om de kinderen te horen vertellen over geluk,” getuigt ze, “er worden dingen gezegd waar volwassenen nog veel van kunnen leren. Kinderen zijn niet enkel 'puur' in wat ze zeggen, maar ook in wat ze maken en creëren.
Het is ook prachtig dat tijdens onze workshops er kinderen kunnen uitblinken die het misschien wat moeilijk hebben met leren, maar die wel erg creatief en handig zijn. Dat is zo belangrijk voor hun welbevinden!”
Op deze manier biedt deze kunstkuur kansen op een mooie samenwerking met de leerkrachten, waarbij iedereen van mekaar kan leren. “Samen proberen we op een positieve manier van alle kinderen echte 'geluksvogels' te maken,” besluit ze. (fh)
Allemaal geluksvogels in de Meerpaal…
Centrum voor Diagnose en Therapie
MEER - Het vroegere gebouw van Medisch Centrum Noord staat al lang te koop en ... leeg. Hier komt binnenkort verandering in. Het gebouw is gekocht door Triangel, een multidisciplinair centrum voor diagnostiek en therapie. Triangel heeft reeds een vestiging in Borsbeek en Mortsel en opent nu een 3e vestiging in de Noorderkempen. Binnenkort zullen mensen van Hoogstraten en omstreken dus ook in eigen regio terecht kunnen voor diagnostiek en therapie. In het centrum zullen psychologen, pedagogen, psychiaters, neurologen, logopedisten, kinesisten, auticoachen, ADHD-coachen, studiecoachen, ... werken. Het aanbod qua hulpverlening in de regio zal dus vergroot worden, wat heel erg nodig is gezien de lange wachtlijsten en grote nood hieraan.
Volgens Dorien Roelen, coördinator TriangelVZW voor Hoogstraten: Persoonlijk denk ik dat de komst van Triangel een grote meerwaarde zal zijn voor Hoogstraten en voor haar inwoners. Mensen moeten nu vaak ver rijden om de juiste hulp te vinden voor zichzelf of
schap in.
Zo lijkt er toch een goede en gepaste invulling te komen voor het lege gebouw dat altijd ten
DICH
TERL
IJKE
er is enerzijds en er is anderzijds er is voor en tegen er is weten en vergeten
er is enerzijds en er is anderzijds er is delen en verdelen er is maaien en er is zaaien
er is enerzijds en er is anderzijds er is dragen en verdragen er is weten en geweten
er is enerzijds er is anderzijds er is wederzijds
marleen
VRIJ HEID
IKO
voor Meer en omstreken. Wordt ongetwijfeld vervolgd. (fh)
leerkrachten
gaan het bos in
MEER / MEERLE - Alexandra Vinck, Valerie Dubois en Chris Verbist geven met plezier in IKO Meer en IKO Meerle lessen tekenen, schilderen, knutselen, boetseren, drukken...en bereiken samen zo’n 230 creatievelingen van 6 tot 18 jaar. Het drietal is niet enkel collega, het zijn ook vriendinnen en grote natuurliefhebbers.
Met die gedeelde passie gaan ze voor het IKO schooljaar 2021-2022 aan de slag met als thema 'in het bos'. Met hun leerlingen zijn ze volop in voorbereiding voor een openluchttentoonstelling die verwerkt zal zijn in een wandelroute bij het recreatiedomein De Mosten in Meer. Het thema wordt breed uitgewerkt, er wordt gewerkt rond bomen en beplantingen, bosdieren, de fantasiewereld in het bos zoals kabouters, elfen, boswezens, bijzondere diertjes en plantjes en rond afval in het bos. Het resultaat van deze wandelkunst is te bezoeken vanaf 26 mei tot en met 19 juni 2022. Iets om naar uit te kijken! (fh)
Collega’s en vriendinnen vlnr: Alexandra Vinck, Valerie Dubois en Chris Verbist.
Akkermussen voetballen voor de fun
MEER - Nu het voetbal weer in volle gang is, gingen we op zoek of dat ook zo is bij het café-voetbal. We zochten en vonden op het oefenterrein van KFC-Meer, beter bekend als ’t auw sjotplein, een heuse competitiematch van de KVDV (Kempens Voetbal Door Vriendenclubs). FC-de Mussenakker gaf FC Royal partij.
De grasmat ligt er pico-bello bij. Volgens Marcel Aerts, de terreinverzorger van KFC Meer is dat logisch: “Er is immers een jaar niet op gesjot. Maar kom op het einde van 't seizoen eens kijken! Of er dan nog veel gras op staat…?” Er wordt dus veel gesjot op dit plein en de Mussenakker heeft het geluk dat het nog begin seizoen is.
Onderspit
Toch lijkt de thuisploeg naarmate de partij vordert, stevig het onderspit te moeten delven tegen de bezoekers uit Hoogstraten. Maar aan fun hoe dan ook geen gebrek.
Koen Braspenning, speler-manager-coach van de Mussenakker: “We spelen voor het plezier, maar winnen natuurlijk ook wel graag. We beschikken best wel over een grote kern maar toch is het elk weekend weer afwachten hoe we voor de dag zullen komen. En of we met
Elektriciteitskast
Deze Mussenakkerploeg gaf FC Royal uit Hoogstraten partij. Boven vlnr: Koen Braspenning, Jonas Brughmans, Jeroen Sprangers, Jef Rombouts, Alex Verschueren , Jonas Goris, Matthias Dyckhoff en Bert Rombouts.
Onder vlnr: Sietse Oomen , Nick Verschueren , Jorn van Bergen, Tuur Snoeys, Ties de Gruyter, Niels Aerts, Jan Laurysen.
genoeg zijn, bedoel ik. Trouwe spelers van ons kaliber zijn dus nog altijd welkom.”
Als we in de Meerse voetbalannalen kijken dan zien we dat FC de Mussenakker toch al wel een 40-tal jaren bestaat. Het kan dus niet
op kruispunt van Beek eindelijk verplaatst
MEER - Wie Meer binnenrijdt vanuit Minderhout bevindt zich in het gehucht Beek. En mensen van Beek spreken onder elkaar van Hoog Beek en Laag Beek. In vorig nummer van DHM toonden we een foto van een burenfeest en vermelden dat dit op Laag Beek was. Welnu, dit is fout. Het moet Hoog Beek zijn. Onze excuses. De Meerseweg is de scheiding tussen Hoog en Laag Beek. Laag Beek is de kant waar de Mark stroomt. Bij deze is deze vergissing dus rechtgezet.
Als de mensen van Hoog Beek de bijgaande foto zien zullen ze niet ontevreden zijn. De elektriciteitskast die het zicht belemmerde (zie maandnummer van april) op de Meerseweg is nu verplaatst. En dat is een hele opluchting. De kast staat nu vooraan rechts, naast de brievenbus. Een goeie zaak zo. (ma)
anders dan dat er ondertussen heel wat zonen van oprichters meedoen. Toch wel een straffe toer, lijkt me. Volhouden dus mannen. En nog veel voetbalplezier gewenst! (ma)
Samana op uitstap naar Meersel-Dreef
MEER - Niets dan blije gezichten op de eerste uitstap die Samana Meer kon doen sinds corona. Op de regenachtige dinsdag half oktober vonden vele leden de weg naar de paters in Meersel-Dreef. Meteen een ideale manier om de nationale ziekendag te herdenken.
Na de verwelkoming en een mooie bezinning, konden de aanwezigen genieten van een tas koffie met iets lekkers. Tussen de buien door kon wie dat wilde een wandeling maken naar de grot of een kaarsje laten branden. Om half 4 volgde een lekkere broodmaaltijd.
Het deed bijzonder veel deugd dat iedereen elkaar na zo lange tijd nog eens gezellig kon buurten met elkaar. Ondertussen is het al uitkijken naar het kerstfeest! (ma)
Het kruispunt van Beek met de verplaatste elektriciteitskast.
Ontbijtconcert met Brassband Sinte-Rosalia
MEER - Met dirigent Cindy Kranen en de muzikanten van Brassband Sinte-Rosalia uit Meer kan je zondag 21 november de dag op een prettige, muzikale manier inzetten met een ontbijtconcert.
In Zaal voor Kunst en Volk schuif je vanaf 9 u. aan voor een heerlijk uitgebreid ontbijt: al-
lerhande broodjes, gevarieerd beleg, yoghurt, fruitsla, spek en ei, een fruitsapje, koffie, thee, melk,… Ondertussen zorgen de muzikanten voor een gezellige muzikale begeleiding. De ochtend wordt afgesloten met een traktatie van variatie van gebak.
Deelnemen kost € 18 (€ 10 voor kinderen tot
Bib verhuist naar gerestaureerde Raadhuis
MEERLE - Het heeft heel wat langer geduurd dan gepland, maar nu is het dan toch zover. Als we dit schrijven zijn de verhuiswerken van de bib volop aan de gang. En vanaf dinsdag 19 oktober kunnen we opnieuw materialen lenen en de nieuwe BiB in het Raadhuis ontdekken.
De collectie staat doorheen het hele gebouw verspreid. Voor wie moeite heeft met trappen is er een lift. Met de verhuis zijn ook de openingsuren gewijzigd. Je kan er voortaan terecht op dinsdag van 14 tot 17 uur en op donderdag van 15.30 tot 18.30 uur. Als je enkel boeken wil inleveren en nieuwe lenen, kan je dit via het zelfuitleensysteem ook op de andere openingsmomenten doen. Ga het even uitproberen.
Dienstencentrum
In het Raadhuis krijgen ook het lokaal dienstencentrum (LDC) en het gemeenschapscentrum hun plaats. Meerle krijgt daarmee een laagdrempelige centrale ontmoetingsplaats in de buurt, waar iedereen zich welkom kan voelen.
In het LDC ben je van harte welkom voor een kop koffie, een babbel, een maaltijd, ontspanning of computerassistentie en je kan er aan een hele reeks activiteiten deelnemen. Tijdens de uren van het buurtloket is de centrumlei-
12 jaar). Inschrijven kan tot 14 november bij Jos Brosens, Frankenberg 8A2 (0473807524) of via Rosalia.Meer@gmail.com . Maak tijdig het verschuldigde bedrag over op rekening BE04 9796 2283 9631 van Brassband Ste.-Rosalia (met vermelding van naam en aantal deelnemers). (JV)
De leerlingen van het 5e leerjaar van de Klimtoren
ding aanwezig voor al je (zorg)vragen, informatie en advies. Het aanbod van het LDC is geen vaststaand gegeven en kan wijzigen naar verloop van tijd en in functie van de behoeften in de buurt.
Ook het gemeenschapscentrum neemt in het Raadhuis zijn intrek. Begin december bv. geeft Delphine Lecompte een lezing. Deze is
op
al uitverkocht, maar je kan je op de wachtlijst registreren. Als je een van de ruimtes in het Raadhuis wil huren, kan je dit met de medewerkers van het GC regelen.
Voor de officiële feestelijke opening is het wachten tot zaterdag 20 november. Wij zijn razend benieuwd en zullen er zijn. U toch ook? (jaf)
hielpen
dinsdag 12 oktober met de verhuis van de boeken van de Bib naar het Raadhuis. Kennen ze meteen de weg. (foto Gitte K)
Patrick Van Bavel trekt zijn kleren uit!
MEERLE - De familie van Bavel is een ware brandweerfamilie. Frans van Bavel was in 1964 één van de oprichters van brandweer Meerle, waarna zoon Patrick en schoonzoon Eric ook toetraden. Koen, zoon van Patrick, is sinds juli 2017 ook vrijwilliger bij zone Taxandria, post Meerle.
Patrick kwam als brandweerman in dienst op 1 december 1982. Vanaf 1 april 1989 mocht hij de streep van korporaal dragen. Zovele jaren later had hij tijdig laten weten dat hij in september, de maand waarin hij 60 jaar wordt, een einde wou maken aan zijn engagement als vrijwillig brandweerman.
Het spreekt voor zich dat de post Meerle dit niet onopgemerkt zou laten voorbijgaan. Toevallig hielden ze op 27 september een grote oefening. Zoals steeds maakt de commandant, Lt. Jan Vinckx daarover een uitvoerig verslag voor zonechefs. Voor één keer mogen wij dat hier publiceren. Met veel plezier trouwens! (jaf)
Brandweerman redt leesmoeders
na instorting school
MEERLE - Maandag 27 september omstreeks 19.45u werd post Meerle volledig opgeroepen voor een dringende interventie, “Instorting gebouw, Rondeelweg ML”. Ter plaatse aangekomen bleek het om de lagere school “De Klimtoren” te gaan, waar de leesmoeders op de eerste verdieping in vergadering samen zaten. Als gevolg van de instorting was één van de trappen geblokkeerd en zaten de leesmoeders vast in hun vergaderlokaal. Er waren ook verscheidene gewonden.
De brandweer, post Meerle, was zeer snel ter plaatse. In allerijl werden alvast korporaal Patrick van Bavel en 2 brandweermannen ter verkenning naar binnen gestuurd als eerste ploeg, terwijl de overige manschappen buiten nog voorbereidselen moesten treffen om hen nadien bij te staan met extra materiaal.
Via de achterste trap spoedde de verkenningsploeg zich in de richting van het onheil. Maar een ongeluk komt nooit alleen: één van de brandweermannen maakte een val op de trap en kon echt niet meer verder. Hij werd terug naar buiten geholpen door zijn collega, waardoor kpl Patrick er plotseling alleen voor stond. Via de radio kreeg hij de opdracht om toch maar verder op verkenning te gaan.
Hulpgeroep
Het hulpgeroep van de leesmoeders leidde de
plichtsbewuste brandweerman tot de deur van het zorglokaal, waar de roep om hulp vandaan kwam. Binnengaan was echter niet zo vanzelfsprekend, want er lagen ook slachtoffers tegen de deur. Eens binnen kwam Patrick oog in oog met zijn ergste nachtmerrie: ruim 10 vrouwen, waaronder verschillende gewonde, waren hysterisch van angst en pijn. Ze gingen helemaal uit de bol bij het zien van deze stoere brandweerman, wetende dat ze nu gered zouden worden:
“Hoera, de brandweer, we worden gered!”; “Brandweerman, help mij!”; “Help brandweerman, mijn been is gebroken”; “Brandweerman, mijn borst doet zeer!” …
Onze arme korporaal had dus het één en ander te organiseren. Via de radio kreeg hij te horen dat er t.g.v. andere prioriteiten geen extra manschappen en materiaal tot daar konden komen: “Probeer ze toch snel allemaal buiten te krijgen, korporaal!”
Onverschrokken
Dus probeerde Patrick zijn plan aan de dames voor te stellen. Dat was geen gemakkelijke opdracht. De luidruchtige vrouwen reageerden sinds zijn komst zo onvoorspelbaar en verschillend: hysterisch, bang, opgelucht, maar ook vol bewondering voor hun redder: “Patrick, jij bent een echte held!”; “Wat ben
je een knappe brandweerman”; “Waw, wat een spieren”; “Mag ik je GSMnr?” …
Uiteindelijk slaagde onze onverschrokken korporaal er toch in om alle vrouwen tegelijk via de trap naar buiten te brengen. Omringd door de nog steeds opgewonden geredde dames kreeg Patrick een luid applaus van de brandweermannen die hem aan de buitendeur stonden op te wachten.
Heel de interventie was natuurlijk opgezet spel. De 60-jarige Patrick werd in een laatste oefening nog eens extra op de proef gesteld. De rol van leesmoeders werd ingevuld door de echtgenotes/partners van onze actieve en gepensioneerde brandweermannen. Ook echtgenote Marlies en schoondochter Katrin maakten deel uit van de te redden slachtoffers.
Overgedragen
Na opruiming van de plaats interventie reden we naar de kazerne. Intussen hadden de ereleden van post Meerle zich daar ook verzameld. In een kleine ceremonie werd de 60-jarige korporaal Patrick door de actieven overgedragen aan de club van oudgedienden.
Bedankt Patrick, voor al die mooie jaren samen, bij de brandweer van Meerle. Lt. Jan Vinckx, post ML
Een halve eeuw Femma Meerle
MEERLE - In februari 1971 werd zoals in vele andere gemeenten een afdeling opgericht van K.A.V – Katholieke Arbeidersvrouwen. Geleidelijk aan bouwde die een brede lokale werking uit. In 2012 werd de nieuwe naam Femma boven het doopvont gehouden. Een halve eeuw verenigingsleven dus, onlangs werden vier dames in de bloemetjes gezet die al die tijd lid waren.
De eerste aanzet voor KAV Meerle kwam vanwege het KWB bestuur, dat het prima zou vinden dat ook de arbeidersvrouwen zich lokaal organiseerden. Daar werd positief op gereageerd en vele vrouwen kregen een uitnodigingsbriefje in de bus om naar een eerste kennismakingvergadering te komen.
Op die eerste bijeenkomst van 16 februari 1971 schreven 83 vrouwen zich in als lid. Die eerste vergadering werd geopend door de voorzitter van het ACW (Algemeen Christelijke Werknemersverbond), de koepel van Christelijke organisaties die met ACV (vakbond), CM (ziekenkas) en culturele organisaties KWB en KAV ooit een van de sterke pijlers (de zuilen) was van de toenmalige CVP.
De eerste voorzitster werd Jeanne van den Heyning – Van Es, gesteund door mede voorzitster Angelina Van Aelst - Willemse. Eerste kassier Maria Jansen - Verbaeten. schrijfster Jeanne Jansen - Van Ginneken en verslaggeefster Catharina Jacobs - Pelkmans. Voor ontspanning stonden Jeanne Van Den Ackerveken - Jacobs en Greta Fockaert in.
Proost
De opstart van KAV viel niet zo goed bij de toenmalige pastoor Van Dijck. Met KVLV was er al een vrouwenbeweging in het dorp en dat was volgens hem voldoende. Maar omdat deze toch vooral gericht was op de zelfstandige en land--en tuinbouwersvrouwen, en KAV meer aandacht wou voor de arbeidersvrouwen, zetten ze door. Pater Frans Celis werd aangesproken om proost te worden.
Onder begeleiding van een verantwoordelijke uit Turnhout kwam er een eerste algemene vergadering op 28 april, waarvoor 20 frank inschrijvingsgeld gevraagd werd. Het werd een succes: 138 vrouwen kwamen op deze eerste bijeenkomst samen.
OP het programma enige uitleg over deze nieuwe vrouwenbeweging, een spreekbeurt over de TV in het gezin., Mevr. Vermeiren die met haar muzikale familie de mensen kwam vermaken, en de proost die nog een geestelijk
Bij de viering van het 50-jarig bestaan op woensdag 13 oktober werden vier bestuursleden die 50 jaar lid zijn van de Femma in de bloemen gezet: Toke Koyen, Liza Van Opstal, Maria Verbaeten en Jeanne Jacobs. Van harte proficiat aan deze dames!
woordje sprak. Een tombola sloot de avond af, waarmee KAV Meerle een goede start had genomen.
Actieve vrouwen
In de loop van de voorbije 50 jaar bouwde KAV en stevige en constante werking uit met tal van activiteiten. Gespreksavonden over allerlei onderwerpen, voorlichtingsavonden over gezondheid, turnlessen, uitstappen naar de Warande, bloemschikken, turnen, reizen, hand- en voetverzorging, koken, fietsen…
Groepsreizen waren er vanaf het eerste werkjaar bij. De eerste ging met een bus vol vrouwen naar Gouda, langs het koninklijk paleis in Den Haag en naar Delft. Van daaruit ging het naar Madurodam. In Rijsbergen werd gestopt om nog een dansje te doen.
Het meeste bijval genoten door de jaren heen de “koffies”, kerstfeesten en reizen. Vanaf de start tot heden wordt o.m. elk jaar een Lourdesreis verloot onder de leden.
Elke verjaardag van de beweging werd gevierd. Opvallend daarbij was dat bij het 5jarig en het 10-jarig bestaan het verslag van de jaren voordien door Angeline Van Aelst in versvorm en op rijm werd gepresenteerd.
Zoals dat hoort, werd het bestuur regelmatig vernieuwd. Na Jeanne Van Es volgden respectievelijk Angeline Willemse, Rit Govers, Toke Pelkmans en Jacqueline Gladinez als voorzitster.
Femma
Op 12 mei 2012 kreeg KAV een nieuwe naam: Femma. De vroegere organisatievormen werden aangepast aan de tijd. Nu wordt er gewerkt met een team, waarbij Jacqueline Gladinez de voortrekster is. Martine Michielsen is kassierster en reisverantwoordelijke, Toke Koyen verantwoordelijke voor de kooklessen, Jeanne Jacobs contactpersoon met Turnhout, Ria Lochten voor de bespreking van de zaal en Tonia Jacobs fungeert als verslaggeefster.
Na de onderbreking in de werking wegens corona, worden de activiteiten weer wat opgefrist. Maar een aantal vaste ingrediënten zullen blijven: wandelen, fietsen, soft-gym, lady-dance, knutselen met allerlei materialen, naaien, breien, naar de film gaan, toneelvoorstellingen bijwonen, gaan bowlen, … En natuurlijk de traditionele koffies die iedereen weet te waarderen. Femma Meerle doet rustig maar gestaag verder. (jaf)
Samana met de ijskar aan huis
MEERLE - Omwille van Corona en de hoge kwetsbaarheid van de leden, had Samana dit jaar nog geen kermisuitstap gepland. Wat niet wil zeggen dat ze hun leden vergeten zouden zijn. Daarom trokken ze er op 16 september met de ijskar van het Boerenijsje op uit, om bij de leden thuis een ferm ijsje te bezorgen. Aan de reacties te horen, vonden die leden dat een heel mooi initiatief. (gvb)
De vierde vrouwelijke telg van moemoe
Jeanne
MEERLE - Opnieuw heugelijk nieuws: weerom een viergeslacht in ons dorp. Oonah Van Den Ouweland was de vierde vrouwelijke telg van moemoe Jeanne Van Bavel. Gefeliciteerd!
Op de foto: moemoe Jeanne Van Bavel (2602-1939), oma Rita Boudewijns (30/09/1964), mama Jolien Van Bavel (14/06/1991) en Oonah Van Den Ouweland (19/08/2020). (jaf)
Britt Knaven in Parijs-Roubaix
MEERLE - De voorbije editie van de wielerklassieker Parijs-Roubaix was om meer dan één reden speciaal. Niet alleen vanwege de helse omstandigheden waarin op zondag de mannen hun koers reden, die komen wel eens meer voor als regen, modder en kasseien de Hel van het Noorden alle eer aandoen. Dit jaar werd ook voor de allereerste keer ParijsRoubaix voor vrouwen georganiseerd.
Daarbij ook een jonge Meerlese wielrenster aan de start, wat ook al speciaal was. En om het helemaal uitzonderlijk te maken: het was Britt Knaven, dochter van Servais Knaven, winnaar van deze klassieker der klassiekers in 1971.
Heel bijzonder dus voor Britt. Ze was destijds enkele maanden oud en zich nog niet bewust dat ze op een dag zelf aan de start zou staan van deze wedstrijd. Heel mooi ook het bezoekje de dag voordien aan het historische douchecomplex, waar ook voor haar papa een plaatje met
Juwelenateliers openen hun deuren
MEERLE - Naar aanleiding van ‘Beleef het Sieraad’ verwelkomt Talke Sietsma je graag in haar Juweelatelier. Dit authentieke goudsmidsatelier is gevestigd in het oude postkantoor in Meerle. Talke zet er de deuren open op 5, 6 en 7 november tussen 12 en 17 uur voor al wie graag eens wil proeven van dit oude ambacht.
Je maakt kennis met haar juwelen en kan ook een kijkje nemen achter de schermen. Hoe komt een juweel tot stand? Wat is het verhaal achter een bepaald sieraad?
Tijdens dit eerste novemberweekend kan je overigens ook terecht in het atelier Origineel Juweel van Daniëlle Vriens in Ulicoten. (fh)
de naam Knaven op een douche hangt, net zoals voor de andere exwinnaars.
Valpartij
Haar wedstrijd verliep helaas niet zo voorspoedig. Op goed 35 kilometer van de meet kwam ze zwaar ten val. Niet door de gladde kasseien maar door een renster van Lotto Soudal die een rotonde verkeerd inschatte en haar meenam in haar val. Ze verloor vijf minuten door een defecte fiets en had last vanwege de schaafplekken en pijn aan de rug.
Maar omdat ze koste wat het kost de finish op de piste van Roubaix wilde halen reed ze in haar eentje verder. Ze haalde de wielerbaan, maar helaas buiten tijd zodat ze niet in de uitslag voorkomt. ‘Dat is het enige jammere van deze dag waar ik zo lang naar had uitgekeken’, zo blikte Britt bij de reporter van NOS terug op de wedstrijd.
Als het aan Britt ligt komt ze volgend voorjaar zeker terug en dan hoopt ze wel in de uitslag te staan. Wij zullen voor de televisie zitten! (jaf)
Talke Sietsma
Griezeltellen in Meerle en Meersel-Dreef
MEERLE - Hoe is het gesteld met de griezelpopulatie in Meerle en Meersel-Dreef? Wie zijn ze? Waar hangen ze uit? De Gezinsbond Meerle/Meersel-Dreef heeft jullie hulp nodig om alle Griezels in kaart te brengen. Tellen is de boodschap…
Binnenkort is het herfstvakantie en staat Halloween voor de deur. Dan is het leuk, gezellig en ook wel een beetje spannend om het thuis of in je tuin te versieren. Een mooie griezelkleurplaat aan je raam of deur is tof. Op de website meerle.gezinsbond.be kan je er leuke downloaden.
En er is meer. Alle kinderen van de gezinsbond ontvangen een griezeltelkaart om de griezels te tellen die ze op de wandeling in de buurt of in het dorp tegenkomen. Heksen, spinnen, pompoenen, vampieren,
Ga op zoek naar die Griezels! Niet alleen de tekeningen, je mag alles tellen wat je tegenkomt! Je bezorgt een foto van jou en je ingevulde griezeltelkaart en de Gezinsbond bezorgt je een griezelig lekkere verrassing. Graag je foto met naam en adres voor 17 november doormailen naar: gezinsbondmeerle2013@gmail.com
De Gezinsbond doet een warme oproep aan alle inwoners van Meerle en Meersel-Dreef om in de voortuin of aan de ramen versiering aan te brengen in het teken van Halloween. Zo zorgen we allen samen voor veel wandel- en telplezier voor de kinderen, ouders en grootouders. Wees creatief! De Gezinsbond dankt eenieder alvast voor de medewerking! (jaf)
(8)
In deze donkere novemberdagen herdenken wij onze doden
1. De winnaar van Parijs-Roubaix 1971 geeft de fakkel door aan dochter….
2. Deze Jens doet zijn verhaal vanuit de Big Apple
3. Deze Bert maakte zijn eerste soloplaat
4. Vier Hoogstraatse mannen winnen goud op het WK
5. Zusterstad
6. Ze staan klaar met advies voor een biodiverse tuin
7. De 10-jarige Bram … wordt provinciaal ponykampioen
8. Hèt Hoogstraats jeugdcafé
9. Op 27 november komt Hij aan!
10. Een straatje dat officieel niet bestaat
‚IJ’ is één vakje.
Mail het woord uiterlijk dinsdag 12 oktober door naar redactie@demaand.be en maak kans op een cadeaubon van Hoogstraten voor de waarde van 20 euro. Of stuur naar: De Hoogstraatse Maand, Begijnhof 26, 2320 Hoogstraten. Vergeet niet uw naam en adres te vermelden.
De cadeaubon van € 20 gaat naar: Leen Schellens, Lage Rooy 18, 2328 Meerle
Er is weer volop leven na corona!
MEERLE - Dank zij de voorspoedige inentingen tegen Covid-19 komt ook het verenigingsleven in ons dorp weer op gang. Of alles weer wordt zoals voorheen, dat zal later moeten blijken. Maar dat er weer leven komt in het dorp konden we vaststellen tijdens onze regelmatige gezondheidswandelingetjes in het dorp.
Chiromeisjes
Op zondagmiddag 26 september, even voor we ons in de zetel zouden zetten om de strapatsen van Wout, Remco, Jasper en hun Belgische ploeg te volgen op het wereldkampioenschap wielrennen, kwamen we op het
speelplein achter de school een hele groep spelende chiromeisjes tegen: Speelclub, Kwiks en Tippers.
Ze waren blij dat ze weer aan een nieuw werken vooral speeljaar konden beginnen en wil-
den graag op de foto. Een hele groep, maar nog lang niet allemaal. De groteren - de Tiptiens en de Aspi's - waren elders in het dorp aan de gang. De meisjeschiro telt in totaal meer dan 90 leden.
Jongenschiro
Aan de lokalen van de jongenschiro aan de Ulicotenseweg hadden zich op dezelfde namiddag de jongens verzameld om een nieuw
jaar op gang te trekken. De groep telt 73 leden.
De jongenschiro St. Jan bestaat volgend jaar overigens 65 jaar en dat zal niet onopgemerkt voorbijgaan. Noteer alvast het weekend van 22 en 23 april 2022 in uw agenda, want dan is het feest!
OKRA
Op dinsdag was er beweging in het fanfarezaaltje van onze parochiezaal ‘Ons Thuis’. Daar waren de kaarters en de rummikubbers van OKRA weer bijeen. Sedert begin september zijn ook de binnenactiviteiten weer opgestart. Buiten fietsen deden ze al veel langer, maar nu kunnen die andere bezigheden ook weer. Hopelijk kan dat zo blijven, na bijna anderhalf jaar weinig of niets doen. Een mens heeft gezelschap nodig, én spelen! (jaf)
Thijs Brosens is blikvanger voor het goede doel
MEERLE - Thijs Brosens uit Meerle startte een milieu-actie voor het goede doel. Hij vond het welletjes om overal blikjes te zien liggen. Dat is niet goed voor het milieu, in de berm of wei is de kans bovendien groot dat ze door maaimachines versnipperd worden zodat koeien of andere grazers ze binnenkrijgen met alle gevolgen van dien. Blikjes zijn waardevol en goed recycleerbaar voor het aluminium dat ze bevatten. Thijs zamelt ze dus zoveel mogelijk in, maakt ze kleiner en verkoopt ze om een goed doel te steunen. Wellicht wordt dat een centrum voor blindegeleidehonden. Jouw blikjes? Gooi ze niet weg, verzamel ze en breng ze naar Thijs, Meerledorp 12. Goed besteed en beter voor ons leefmilieu! (ma)
Thijs met zijn trouwe viervoeter aan de slag. Hij ziet jouw blikjes graag tegemoet.
Franciscus ingezegend
MEERSEL-DREEF - Op maandag 4 oktober, feestdag van Franciscus van Assisi, zegende minister provinciaal Adri Geerts het nieuw Franciscusbeeld op het kerkplein in. Voordien was er een feestelijke Franciscusviering in onze kerk.
Dit stalen beeld is een kopie van het originele beeld, in 1998 gemaakt door Frederick Franck. Het beeldt een grote icoon uit van Franciscus van Assisi oprijzend uit de aarde met een vlucht vogels, die uit zijn armen omhoog stijgt ten hemel.
De kunstenaar schrijft daarbij: “Franciscus, een heilige van alle seizoenen, transhistorisch en transreligieus. Hij is de boodschapper van menselijkheid, van de liefde van het leven, van de natuur en van de aarde als geheim.”.
Een groepsfoto van de gehele Dreefse kloostergemeenschap bij het beeld mocht hierbij natuurlijk niet ontbreken. (JJ)
GOUD IN MEERSEL-DREEF
MEERSEL-DREEF - Kees Heestermans en echtgenote Annie Verheijen zijn beiden in Nederland geboren, vlak over de grens in Ulvenhout en Strijbeek. Zij huwden op 27 augustus 1971 en verhuisden naar de Ulicotenseweg in Meerle, en het is hier dat hun kinderen Mar-
tijn en Mireille zijn geboren. Negen jaar later verhuisden zij naar de Heimeulenstraat in Meerle, om daarna uiteindelijk naar Meersel-Dreef te verhuizen. Al zo’n twintig jaar wonen ze daar nu in een zijstraat van Klein Eyssel. Zij hopen nog lang hier te
Wijziging verkeersomgeving ’t Dreefke
MEERSEL-DREEF - De schoolomgeving van ’t Dreefke is grondig gewijzigd, met in het bijzonder het eenrichtingsverkeer en de aanleg van een fietsstraat in de Kapelweg. Het is aangeraden om tijdens het begin (’s morgens tussen 8.15 en 8.45 uur) en het einde (’s middags tussen 15.15 en 15.45 uur) van de schooltijden de omgeving te mijden, dat voorkomt frustraties voor elke weggebruiker.
Een gevolg van het eenrichtingsverkeer in de Kapelweg is wel dat de parallelle Oude Tramweg extra wordt belast met bijkomend autoverkeer. Ook het gevaarlijke en onoverzichtelijke kruispunt Meersel / Oude Tramweg met voorrangsregels vormt een extra aandachtspunt. Het zijn juist deze voorrangsregels die nauwelijks of niet worden nageleefd. (JJ)
kunnen blijven genieten in deze rustige omgeving. Wij wensen hen alleszins nog vele gezonde jaren samen met hun kinderen, vijf kleinkinderen en de familieleden. (JJ)
Pittoreske straatgezichten van Harry van Vree
MEERSEL-DREEF - Harry van Vree uit Meerle heeft een succesvolle tentoonstelling gehouden in de St Luciakapel op Meersel. Vooral de pittoreske schilderijen van straatgezichten in Meerledorp, zoals deze van het raadhuis en café De Posthoorn, vielen bij heel wat bezoekers in de smaak.
Maar ook zijn overige werken mogen er beslist zijn. De diversiteit van de thema’s in zijn werken en de goede mix van verschillende kunstvormen, maken dat u er goed aan doet deze naam te onthouden en uit te kijken naar een volgende tentoonstelling. (JJ)
Nog meer kunst in St Luciakapel
MEERSEL-DREEF - Schildersgroep ‘De Witte Hûskes’ uit Breda stelt gedurende de weekenden van 30-31 oktober, 6-7 en 13-14 november ten toon in de St Luciakapel. Zij exposeren er zeer diverse schilderwerken.
De Witte Hûskes ontstond tijdens schilderlessen in het atelier van Joost ten Hengel. Wil Olislagers, Francis Bach Kolling, Nicolette Bominaar, Jim Potters, Sylvia Spijkers, Marijke van der Ven en Joost ten Hengel blijven weliswaar allemaal individueel bezig, werken in diverse stijlen en formaten en met verschillende materialen.
De St Lucia kapel is een perfecte plaats om met hun werk naar buiten te treden. Gratis toegankelijk.
In tegenstelling tot wat in vrijetijdsagenda 'Uit in Vlaanderen' staat vermeld, is de tentoonstelling wel degelijk in Meersel-Dreef en niet in een buurdorp met dezelfde postnummer. (JJ)
Nieuwe kampioenentrui
voor Cindy Van Dun
MEERSEL-DREEF - Op zaterdag 9 oktober werd het 28 ste Kampioenschap van Hoogstraten voor fietsers ingericht in deelgemeente Meer. Dit was een organisatie van Wieler- en Supportersclub Meer. Cindy Van Dun van de Dreefse Trappers werd daarbij nogmaals in haar categorie kampioen. Zij mag dus andermaal een jaar lang met de kampioenentrui rondfietsen. (JJ)
Lekker griezelen
MINDERHOUT - Tot 7 november kan je nog deelnemen aan de griezeltocht georganiseerd door de KWB. De individuele wandeltocht van ongeveer 5 kilometer start aan ’t Markenhof. Met behulp van een plannetje op je smartphone loop je met je gezin een route en tijdens die wandeling vind je borden met een QR-code.
Scan de code en je hoort telkens een gedeelte van een griezelverhaal. De route is afgepijld. Er is keuze tussen een tocht voor kinderen onder en boven de 10 jaar. Beide verhalen luisteren kan natuurlijk ook. Op het einde van de wandeling heb je het hele verhaal gehoord.
Voor kinderen tot 13 jaar is deelname gratis, KWB-leden betalen € 1,20, niet leden € 1,50. Het einde van deze activiteit op zondag 7 november valt samen met de Kapellekenswandeling. De kinderen die dan aan de Griezeltocht hebben deelgenomen, worden getrakteerd op een lekkere gratis pannenkoek met snoepjes. (fh)
Kapellekenswandeling
MINDERHOUT - Op zondag 7 november organiseert KWB-Minderhout de jaarlijkse Kapellekenswandeling met vertrek tussen 8 en 15 uur aan ’t Markenhof in de Koestraat.
Er zijn diverse bewegwijzerde wandeltrajecten. De tocht van 5 km is toegankelijk voor rolstoelgebruikers en buggy’s; er zijn ook trajecten van 10, 15 en 20 km. Wandelaars ontdekken tijdens hun tocht misschien wel enkele onbekende en verborgen natuurplekjes in Minderhout en Castelré.
Kinderen tot en met 12 jaar mogen gratis deelnemen, KWB leden betalen € 1,20, niet leden € 1,50. Info bij Albert Van Bouwel 0477 93 79 85 en Ronny Leemans 0475 76 49 53. (fh)
Jokwedstrijden van de Arkduif
MINDERHOUT - Duivenmaatschappij 'De Arkduif' organiseert in het café bij ’t Markenhof vijf jokprijskampen. Die hebben plaats op de zaterdagavonden 30 oktober, 13 november en 18 de cember 2021, 29 januari en 19 februari 2022.
De eerste kaart wordt gelegd om 20 uur. Voor het eindklassement tellen de beste vier uitslagen. Er zijn ook prijzen voorzien per ronde. (fh)
WTC Papillon pakt uit met veldtoertocht
MINDERHOUT - De zomer is voorbij, dus kijken de sportieve fietsers traditiegetrouw opnieuw uit naar de veldtoertochten in en rond Hoogstraten. Op zaterdag 20 november is het zover in Minderhout: WTC Papillon organiseert dan weer een toertocht voor jong en minder jong. Vorig jaar kon hier door corona geen sprake van zijn, maar nu het ‘normale’ leven nu stilaan weer op gang komt, betekent dit voor velen gaan fietsen met de mountainbike.
De mollengravers van Scharrel…
MINDERHOUT - De leerlingen van lagere school Scharrel maakten naar aanleiding van de ‘Week van de sportclub’ kennis met een aantal sporten en sportclubs. Daar hebben de jongens en meisjes van Scharrel duidelijk erg van genoten! We ontvingen twee verslagen
Op 20 november hebben deelnemers de keuze uit een tocht van 42 kilometer of eentje van 50 kilometer. Er is ook een kidstoer van 23 kilometer. De ritten gaan door mooie stukken natuur in en rond Hoogstraten. Je komt ook op plaatsen waar je normaal gezien niet met de fiets in mag.
Inschrijven kan de dag zelf tussen 8 en 14 uur in de voetbalkantine van MVV, Heistraat 2A in Minderhout. (fh)
van leerlingen van het vijfde leerjaar.
Jenthe en Siebe uit 5B waren er graag bij. “Op de regenachtige voormiddag van 29 september konden we genieten van een leuke dag met veel sporten. We leerden een dansje met
Dansa in de school zelf, sprongen over de hoge horden van de atletiekclub Noorderkempen in de Markwijk en leerden tennissen met TC De Vrijheid op de grote speelplaats. In het laatste halfuurtje bespraken we met iemand van het 2de leerjaar dingen over die dag die we leuk vonden of juist iets minder leuk. Toen we in de namiddag thuiskwamen, waren we doodop van deze sportieve voormiddag vol leuke sporten en spelletjes.
Uit 5A geven we Marth en Willem het woord. “Iedereen mocht in de kleren van zijn of haar sportclub komen en elk leerjaar mocht 3 verschillende sporten uitproberen. Het 5de deed mee aan dansen, atletiek, en tennis. We dansten op het liedje ‘Mooi weer vandaag’. Iedereen deed vrolijk mee. Daphne werkt bij het Spagaatje als danslerares. Ze leerde ons alles over dansen.
Bij atletiek leerde Jan ons 3 verschillende dingen, hordenlopen, kogelstoten en estafetten lopen. Het was best wel vermoeiend maar ook heel leuk. Als afsluiter tennisten we. We deden een spel mollengravers en moesten de bal onder het net door naar elkaar spelen. De dag eindigde leuk door met een maatje van het 2de leerjaar te babbelen over wat we gedaan hadden.” (mdl)
Terechte trots bij zaalcomité ‘t Markenhof
MINDERHOUT - “Ook al moet het zaalcomité op middellange termijn nog een aantal zaken oplossen, de belangrijkste investeringen voor de vernieuwing van de zaal liggen achter de rug. Nu is het genieten van het resultaat en vooral van de grote belangstelling voor de zaal. Want het loopt storm, de boekingen zijn haast niet te volgen”, dat zei Luc Hertoghs, secretaris van het zaalcomité bij de ontvangst van de sponsors, vrijwilligers en sympathisanten die een bedrag ter beschikking stelden langs een zogenaamde win-win lening.
Investeringen
Eerder berichtten we al uitvoerig over de uitgevoerde renovaties. Tijdens de verplichte sluiting omwille van corona investeerde het zaalcomité in totaal 145.000 euro. Veel werken werden uitgevoerd door vrijwilligers en met sponsoring van bedrijven.
Men kon rekenen op 25.000 euro aan giften. Via de win-winlening stelden sympathisanten voor een periode van 10 jaar 120.000 euro ter beschikking. Deze lening is gewaarborgd door de overheid, jaarlijks ontvangen ze 1,5% intrest van de vzw en mogen ze 2,5% van het ontleende bedrag in mindering brengen van de belastingen. Na tien jaar wordt de lening terugbetaald.
Met die bedragen werd o.m. het dak geïsoleerd, werden de vloeren vervangen en de verwarming vernieuwd. In de zaal werd ven-
Scharrelkermis met de grootouders
MINDERHOUT - Op donderdag 7 en vrijdag 8 oktober werd de schoolomgeving van basisschool Scharrel omgetoverd tot een echte scharrelkermis. De grootouders konden samen met hun kleinkind(eren) genieten van allerlei kermisspelletjes.
Touwtje trekken, ballen gooien, een ritje op de zelfgemaakte paardenmolen en op een echte pony, een kermiszoektocht, eendjes vissen en nog veel meer. Het waren twee zeer geslaagde grootouderdagen waarvan iedereen zichtbaar kon genieten!. (fh)
tilatie en een CO2 meter aangebracht en een nieuwe keuken en bijkeuken geplaatst. Hierdoor is de zaal nu klaar voor gebruik. Wel moeten er nog een aantal zaken afgerond worden. Voor de vernieuwing van het café bij de zaal gaat men op zoek naar een privaat investeerder, voor het (her)bekijken van parking in de omgeving van de zaal klopt men aan bij het stadsbestuur. Met een uitvaartbedrijf wordt ook de organisatie van burgerlijke uitvaartdiensten afgerond.
Buitenschoolse kinderopvang
Sinds het begin van dit schooljaar is er de bui-
tenschoolse kinderopvang, georganiseerd door het stadsbestuur met Ferm en vrijwilligers die leerlingen van Scharrel opvangen. Die kunnen er dagelijks terecht van 7 uur ’s morgens en na school tot 18.30 uur. Voor het zaalcomité was deze samenwerking niet vanzelfsprekend. Naast de vrees voor mogelijke beschadigingen, had het comité vooral bedenkingen bij zo’n dagelijks engagement. Er werden duidelijke afspraken gemaakt en gezocht naar alternatieven voor de dagen dat de zaal al in de namiddag verhuurd is. Uiteindelijk kwam men tot een akkoord voor een periode van vijf jaar, met een maandelijkse evaluatie door alle betrokken partijen. (fh)
Koen Pauwels, schepen Faye Van Impe en Luc Hertoghs komen een kijkje nemen op het moment dat er 56 leerlingen van Scharrel opgevangen worden.
Rondrijden in exclusieve wagens
WORTEL - Vanuit café De Nieuwe Buiten, het clublokaal van vzw Passion for Cars, organiseerde de vereniging op 18 september rondritten met exclusieve wagens: oldtimers, tuningcars en Amerikaanse ‘bakken’.
De club bestaat vier jaar en telt bijna 3.000 leden. Alleen al om die reden werd de vereniging een jaar geleden omgevormd tot een vzw.
“De Nieuwe Buiten wordt uitgebaat door mijn schoonbroer”, zegt voorzitter Stef Mariën uit
Merksplas. “We leerden hier een jongen met een beperking en zijn ouders kennen”, gaat hij verder, “hij wilde graag een keer met een van onze wagens meerijden en daar hebben we voor gezorgd.”
Loting
Dat bleek voor herhaling vatbaar… “Twee jaar geleden organiseerden we voor de eerste keer een namiddag met rondritten voor kinderen. Toen hebben 30 van onze auto’s in totaal 2.200 kilometer afgelegd. Vorig jaar kon
Pompoenpoaters doen het met minder
WORTEL - De coronatijd bracht voor veel mensen rust. Helaas te veel rust voor de Wortelse Pompoenpoaters. Met slechts negen ingeschreven pompoenen is 2021 een dieptepunt in het 21-jarig bestaan van de club.
Met heimwee denken we terug aan 2018 toen men maar liefst 27 pompoenen moest wegen en Paul Peeters een exemplaar van 871 km mee naar de Boomkens bracht. Dit jaar waren er dus maar negen deelnemers en werd de pompoen van Jos Verschueren met 292 kg als het zwaarste exemplaar gewogen. (fh)
het evenement uiteraard niet doorgaan. Dit jaar rijden er 35 wagens mee en hebben er 52 kinderen ingeschreven.”
“Om te vermijden dat te veel kinderen voor dezelfde wagens kiezen, wordt er voor de start een loting georganiseerd”, zegt Brenda Daem, de vrouw van Stef en ondervoorzitter van de club. “Elk kind van 5 tot 17 jaar of persoon met een beperking mag drie keer meerijden, telkens met een andere wagen. Voor mensen met een beperking is er geen leeftijdsgrens.” (fh)
Nick Van Gansbeke is wat blij met de wagen waarin hij mag meerijden.
Het bestuur van de vzw Passion for Cars met bovenaan in het midden Stef Mariën en zijn vrouw Brenda Daem
Slagerij Rudi Snels viert 35-jarig bestaan
W
ORTEL - Wanneer dit blad verschijnt, verwennen Rudi Snels en zijn vrouw Ingrid Leuse hun klanten met promoties en een drankje. 35 jaar geleden opende Rudi Snels zijn slagerij in de Pastorijstraat in Wortel. Bij leven en welzijn gaat hij nog jaren door om zijn klanten van kwaliteitsvol vlees te voorzien.
Rudi werd in 1965 in Bolk geboren in een boerengezin met drie jongens en drie meisjes. Hij ging in Wortel naar school om daarna in Piva in Antwerpen een opleiding beenhouwerij te volgen. Na een jaar ging hij op leercontract bij Slagerij Van Damme in Merksem. “Ik voelde me daar direct thuis en heb er alles van de beenhouwersstiel geleerd”, zegt Rudi daarover, “Vier prachtige jaren later werd ik opgeroepen en na een jaar legerdienst kon ik er opnieuw aan de slag, maar nu als volle gast.”
Een eigen slagerij
Zijn vader Frans Snels ging regelmatig naar koopdagen. Op een bepaald moment kwam het huis van Amelieke Verheyen te koop. Zijn vader zette de koop in en omdat er de tweede zitdag geen hoger bod kwam, werd hij de eigenaar. Harry, Rudi’s broer, had twee jaar eerder een slagerij geopend in Loenhout en Rudi zou hetzelfde doen in Wortel. Hij ging in het huis wonen en de tuin was groot genoeg om er een winkel en een werkplaats bij te bouwen. Vader Snels was wat blij dat hij het vlees van zijn dieren nu langs zijn zonen kon verkopen.
Op 30 oktober 1986 was alles klaar en opende de slagerij. “Ik was nog maar 21 jaar toen ik alleen aan het avontuur begon. Al vlug werd het zo druk in de winkel en zocht ik hulp, aan-
vankelijk alleen in het weekend, later voltijds. Zo is Ingrid hier begonnen en enkele maanden later sloeg de vonk tussen werkgever en werknemer over. Ingrid stapte mee in de zaak en op 16 september 1988 zijn we getrouwd.” Rudi en Ingrid zorgden voor twee kinderen: hun dochter Sanne werkt bij Toerisme Antwerpen Kempen en hun zoon Stef is zelfstandig schrijnwerker. Sinds 1.5 jaar zijn ze ook de trotse grootouders van een kleinzoon Len.
Winkelen in eigen dorp
“We hebben in al de jaren veel zien veranderen”, zegt Rudi. “Toen ik hier begon, was er nog een bank, was er bakker Verbreuken, de Supra op de Grote Plaats, bakkerij Vermeersch en enkele jaren later is er ook het Worteltje bij gekomen. Niet zo lang geleden waren wij nog de enige die overbleven. Op een bepaald moment waren zelfs de twee cafés gesloten.
Dat de Supra sloot, was ook voor ons minder goed. Met een kruidenier, een bakker en een beenhouwer kan men voor alles in eigen dorp terecht. Maar in de kleinere deeldorpen is dat lang niet meer vanzelfsprekend. Ondertussen hebben we opnieuw een bakker, wat ons ook ten goede komt.”
Zeven op zeven
“Als zelfstandige ben je zo goed als zeven dagen op zeven bezig met je zaak”, zegt Ingrid. “Op zondag zijn we open tot 12 uur. Daarna maken we heel de toonbank leeg en wordt al het kleine materiaal afgewassen. Rond 13.30 uur begint ons weekend, maar op maandagvoormiddag worden de winkel en het werkhuis grondig gepoetst. Dat doen we samen met een vrouw die hier al 25 jaar werkt.”
“De andere dagen werk ik meestal tot 19.30 of 20 uur”, gaat Rudi verder. “Elke dag wordt de toonbank voor 70% leeggemaakt en elke dag starten we met verse producten. Onze grootste specialiteit zijn onze frikadellen, deze rol ik met de hand en zo kan ik er ongeveer 1.000 maken per uur. Ook verschillende salades bereiden we vers in ons werkhuis. In de zomer verzorgen we ook barbecues voor privéfeestjes en verenigingen.”
Corona en zo
“Hoe raar ook”, zegt Rudi, “corona was voor ons positief. De mensen kozen opnieuw voor de plaatselijke handelaar waardoor er terug meer waardering kwam voor de kleine zelfstandige. Gelukkig zijn we zelf gespaard gebleven van de ziekte, al moesten we wel enkele dagen in quarantaine omdat onze schoondochter, die in het onderwijs staat, positief getest had.”
Ziek zijn is voor een zelfstandige niet evident. De dagen dat Slagerij Snels moest sluiten wegens ziekte kan je op één hand tellen. Rudi had vijf jaar geleden een knieblessure, maar de zaak was na de operatie maar een dag gesloten. Ingrid liep in maart een zware brandwonde aan haar arm op. Ze was vier weken buiten strijd, maar de zaak ging gewoon verder.
Toekomst
In hun vrije tijd engageren Rudi en Ingrid zich in het dorp. Rudi doet zijn uiterste best als voorzitter van VNA Wortel, Ingrid is er penningmeester en verantwoordelijke voor de sponsoring.
In augustus hebben ze de winkel heringericht en beslist om, als de gezondheid het toelaat, er nog zeker vijf jaar bij te doen. “Nadien bekijken we het jaar na jaar”, besluit Rudi. (fh)
Rudi Snels
Rudi en zijn vrouw Ingrid in hun vernieuwde zaak
Kunstkuren in de Wijsneus
WORTEL - IKO De Kunstacademie werkt al enkele jaren met het project ‘Kunstkuren’ samen met enkele basis- en secundaire scholen in Hoogstraten. Dit schooljaar is er ook een samenwerking gestart met basisschool Wijsneus te Wortel. Iko-leerkracht Inge Sysmans is er gestart met als thema 'waar is Wally de wijze neusbeer'. Benieuwd naar het creatieve vervolg… (fh)
Buurten bij de Koffiekrant
WORTEL - Vanaf nu is er wekelijks op donderdag van 10 tot 12 uur een Koffiekrant in Wortel. Enthousiaste vrijwilligers verwelkomen je in de uitleenpost van de bib om gezellig te komen buurten of om de krant of een tijdschrift te lezen bij een kop koffie of thee voor 50 cent.
Belcanto net over de grens
WORTEL - Ruimdenkend als hij is, was Guido Belcanto bijzonder blij toen hij op zondag 10 oktober zijn eerste concert na corona in zijn geboortedorp Wortel mocht geven. Ook al trad hij op in het zaaltje bij café in Holland. Lut Van Dun had de zaal prachtig omgetoverd tot een warm intiem geheel, waar de muziek van Belcanto bijzonder goed tot haar recht kwam. We zagen Belcanto al meer optreden, maar zijn levensliederen kwamen in deze setting wel bijzonder goed tot hun recht. (fh)
WORTEL - Op zaterdag 9 oktober organiseerde Samana Wortel haar traditionele pannenkoeken namiddag, in het kader van de dag van de chronische zieken.
Het initiatief kende een groot succes, zowel de verse pannenkoeken als de pompoensoep werden fel gesmaakt. Na de feestelijke namiddag volgden een aantal leden en vrijwilligers een misviering bij in de parochiekerk. Andermaal waren er heel wat vrijwilligers die deze dag mee mogelijk maakten. (fh)
Pannenkoeken en pompoensoep Gauchos Breda - Grote Markt 33 - 4811 XP Breda - T. 076-5224505 E. info@gauchosbreda.nl - I. www.gauchosgrill.nl - Facebook: Gauchos Breda
De locatie is toegankelijk voor rolstoel- en rollatorgebruikers. Geraak je niet tot de koffiekrantlocatie? Neem dan contact op met het LDC. Ze bekijken samen met jou de vervoersmogelijkheden.
Wil je graag mee de ontmoeting mogelijk maken en deel uitmaken van een tof vrijwilligersteam? Neem dan vrijblijvend contact op met de centrumleiding van het LDC via 03 340 16 30, dienstencentrum@hoogstraten.be of spreek gerust de vrijwilligers van de koffiekrant aan. (fh)
VAN HEMELEN BVBA
Van denken over Wortel naar doen
WORTEL - Eind 2019 kreeg AR-Tur de opdracht om samen met een 40-tal ‘ambassadeurs’ van Wortel na te denken over de toekomst van het dorp. In de synthesenota die ze op 1 maart 2021 op tafel legden, kwamen vier aandachtspunten naar voor. Drie daarvan werden op zaterdag 18 september besproken. Het vierde, de ruimtelijke ordening of ‘de kleine korrel’ komt op 28 oktober in het stadhuis aan bod, samen met dat thema in andere deeldorpen. Wat daar uit de bus kwam, leest u volgende maand.
In de refter van basisschool Wijsneus werden op 18 september de drie andere thema’s besproken. Concreet wou men voor elk thema op zoek gaan naar initiatieven, stappen in de goede richting, die men op relatief korte termijn kan realiseren.
Een sociaal dorp
De tijd dat in Wortel iedereen ook iedereen kende, ligt lang achter ons. Het is voor nieuwe inwoners dan ook niet eenvoudig om andere Wortelaren en hun verenigingen te leren kennen. Daar wil men op korte termijn met eenvoudig te realiseren zaken aan werken.
Tijdens de kerstmarkt wordt er nuttige informatie gegeven aan nieuwe inwoners, in de ruimste betekenis van het woord, dus ook aan mensen die al enkele jaren in het dorp wonen. Wie zich bij de dienst bevolking in Wortel laat inschrijven, wil men verwijzen naar een adres in Wortel waar ook zij al die informatie zullen krijgen.
De koffiekrant en buurtbabbel zijn al opgestart. Elke donderdagvoormiddag liggen de kranten klaar en is er koffie in de bib. Guy Aerts en Mil Van Bavel hebben die taak op zich genomen, maar zijn nog op zoek naar hulp.
Op iets langere termijn denk men aan een soort dorps- of buurthuis, waar zaken kunnen plaatsvinden die men nu in Wortel moet missen - zoals de verkoop van groenten, een medisch contactpunt, eventueel een soort repaircafé en/of gewoon een ruimte voor verenigingen en voor sociaal contact. Men kijkt wat dit betreft uit naar het KLJ-gebouw, al moet men dan wachten tot er een concrete invulling is voor de site bij het Slot, waar ook de KLJ een plaats zou krijgen.
Aangename dorpspleinen
In juli en augustus werd de weg voor het Slot autovrij gemaakt in de hoop om van de Boomkens een vriendelijke ontmoetingsplaats te maken. De weersomstandigheden waren evenwel slecht en al vlug bleek dat het plein te desolaat is en de zandvlakte niet uitnodigt om er samen te komen. Er is dus nood aan een inrichting met zit- en speelelementen, een picnickbank, mogelijk een kiosk enz. Indien de inrichting te combineren is met de jaarlijkse kermisevenementen des te beter, al mag zo’n eenmalig evenement het dagelijks gebruik van het plein niet hypothekeren.
Bij de inrichting is er wel nood aan een groene zone tussen het plein en de grote baan, met aan de zijde van de weg enkele plaatsen voor kort parkeren bij de apotheek en de bakker. Indien men de weg voor het Slot blijvend
afsluit, wordt de oppervlakte van de Boomkens dubbel zo groot en moet men het bovenstaande kunnen realiseren.
Ook het Vagebondplein vraagt meer groen, al moet er plaats blijven voor langparkeerders bij de kerk, de zaal en voor fietsers.
Het groenste dorp
Met een nog landelijke kern, gelegen tussen de vallei van De Mark en de kolonie, heeft de werkgroep de ambitie om van Wortel een echt groen dorp te maken.
Enerzijds wil men inwoners aanmoedigen om hun (voor)tuinen te vergroenen, daarvoor kan men voor advies beroep doen op de zogenaamde 'Tuinrangers' die het stadsbestuur inzet en waarover u elders in dit blad meer leest. Anderzijds wil men enkele wegen binnen de dorpskern op een groene manier inrichten om zo een groene verbinding met de het buitengebied te maken, die meteen ook verkeersremmend werkt.
Naar de vallei van De Mark komt de Zandstraat of de Rooimans hiervoor in aanmerking. Voor de kolonie denkt men aan de St.-Jansstraat en de Grote plaats.
Ten slotte wil men enkele trage wegen heropenen of aanleggen om de verbinding tussen het dorp en de kolonie en de Markvallei beter bereikbaar te maken voor de zwakke weggebruiker. (fh)
A einde maa id veri Abonnem vernieuwe and ! óó ment DHM en vóór
Inwoners van Wortel buigen zich over plannen. Ze hebben de ambitie om van Wortel het groenste dorp van Vlaanderen te maken.
Een aantal wegen die naar de kolonie of de vallei van De Mark leiden kan men op verschillende manieren vergroenen. Hierbij een voorbeeld van de aanleg van wegen in de tuinwijk De Warande in Gentbrugge.
Sportnieuws: Rob Brosens - Alfred Oststraat 3, 2320 Hoogstraten, 03 314 43 39 - sport@demaand.be
Nationaal voetbal HVV scoort 18 doelpunten in 6 wedstrijden
In de wedstrijden die Hoogstraten won scoorde het aan de lopende band, telkens minstens 4 doelpunten. Het is de productiefste ploeg van de reeks. Trainer Belmans en zijn team willen hun supporters blijven verwennen met attractief voetbal en vragen hierbij nadrukkelijk om hun steun. Een omvangrijke twaalfde man zou de tegenstanders nog meer angst inboezemen.
DHM: Na de opdoffer tegen Londerzeel volgden twee prachtige overwinningen met veel doelpunten. Was je tevreden met de 12 op 15?
Frank Belmans: Uiteraard zeer tevreden, niet enkel met de 6 op 6 maar vooral op de manier waarop we die twee zeges hebben behaald. 1 - 4 op Cappellen en 5 - 0 tegen Hasselt zijn cijfers die kunnen tellen. Vooral de eerste helft op Cappellen was van een ongelooflijk hoog niveau. Bij een 0 - 4 ruststand was de match al snel in een beslissende plooi gelegd. Thuis tegen Hasselt zaten de wedstrijdomstandigheden natuurlijk wat mee door de vroege rode kaart voor de bezoekers, maar dan moet je uiteindelijk toch nog altijd vijf keer scoren. Kortom, we hebben onze supporters met negen goals verwend.
DHM: In Wijgmaal viel de scoringsmachine stil, of lag de focus op tweemaal op rij de nul te houden?
Uit bij Wijgmaal krijg je te maken met andere omstandigheden, een klein kunstgrasveld, de warme zondagnamiddag en een tegenstrever die goed vanuit de organisatie speelt en enorm veel duelkracht bezit. Dan is het zaak om eerst te scoren, maar de kansen werden of door een goede doelman geweerd of naast of over gekopt waardoor het altijd uitkijken bleef voor een tegenaanval. 0 - 0 was een billijk resultaat.
Het was wel de tweede week op rij zonder tegendoelpunt. Toch overheerste na de match het gevoel dat we twee punten verloren hadden, hoewel we een paar minuten voor tijd nog goed weg kwamen toen zij de lat viseerden.
DHM: Nu volgen Houtvenne, Aalst en City Pirates. Wat verwacht je daarvan? Ik zal beginnen met een cliché, in deze reeks bestaan er geen gemakkelijke wedstrijden. Bij de twee thuiswedstrijden tegen Houtvenne en City Pirates gaan we opnieuw proberen om met aanvallend voetbal ons thuispubliek een mooie wedstrijd aan te bieden. En een ver-
plaatsing naar Eendracht Aalst blijft natuurlijk de mooiste verplaatsing van het jaar. Veel volk, veel ambiance, een stadion waar ooit nog Europese voetbalavonden zijn gespeeld en tegen één van de drie grote titelfavorieten. Daar een goed resultaat gaan halen zou prachtig zijn.
Hopelijk kunnen we tegen Houtvenne nog wat punten halen zodat we minstens als tweede in de stand naar ‘Den Eendracht’ kunnen afreizen om er een echte topmatch van te maken. Daarom nog een warme oproep aan alle HVV-supporters: kom de ploeg 90 minuten aanmoedigen, de spelersgroep werkt keihard en zo’n twaalfde man zou hen nog extra energie geven en de tegenstanders nog meer angst inboezemen.
Uitslagen
Hoogstraten VV - Londerzeel 1 - 2 Dank zij snelle doelpunten, zowel in de eerste helft als in de tweede helft kon Londerzeel zijn geliefkoosd spel spelen. Ze zetten een goed blok en de thuisploeg had het moeilijk om openingen te vinden. Enkel Kuijlaars scoorde via een stafschop. HVV domineerde tachtig procent van de wedstrijd maar bleef met lege handen.
Cappellen - Hoogstraten VV 1 - 4
Meteen na de aftrap kon Mehdi Naqqadi de score openen met een afstandsschot. De vroege voorsprong gaf de bezoekers vleugels en nog voor rusten stond het 0 - 4 met vier
Kalender
Zaterdag 30 oktober 20 uur
Hoogstraten VV - City Pirates
Zondag 7 november 14.30 uur
KSK Tongeren - Hoogstraten VV
Zondag 14 november 15 uur
Hoogstraten VV - Belisia Bilzen
Zondag 21 november 15 uur
Diegem Sport - Hoogstraten VV
Zaterdag 27 november 20 uur
Hoogstraten VV - Hades Hasselt
verschillende doelpuntenmakers. Want ook Kuijlaars en Fall scoorden, en ook rechtsachter Ruben Verheyen pikte zijn doelpuntje mee.
Hoogstraten VV - Sp Hasselt 5 - 0
Ook deze wedstrijd kon niet beter beginnen. Bij Hasselt werd een speler uitgesloten na een fout op de doorgebroken Naqqadi. De vrije trap die daarop volgde ging binnen en wat later stond het al 2 - 0. In de tweede helft scoorden Kuijlaars en tweemaal Fall. Bij deze vlotte overwinning was Voca een van de uitblinkers. Hij scoorde de eerste twee doelpunten en zorgde voor een assist.
Ol. Wijgmaal - Hoogstraten 0 - 0 Een ontgoocheld Hoogstraten keerde met een oververdiend punt terug naar huis. Op het kleine veld in Wijgmaal op kunstgras kreeg het wel de mooiste kansen maar wist niet te scoren. (rob)
Hoogstraatse voetbalclubs werken samen
HOOGSTRATEN - De voorbije maanden is er achter de schermen heel wat overleg gepleegd tussen alle Hoogstraatse voetbalclubs met als doel een structurele inspanningsverbintenis af te sluiten die samenwerking en communicatie tussen de clubs en Hoogstraten VV moeten doen verbeteren.
Het uiteindelijke doel is om Hoogstraatse voetbaltalenten beter te maken en voor te be-
reiden op een plaats in één van de vijf eerste elftallen. Ook de onderlinge communicatie en verstandhouding tussen de clubs en het algemene opleidingsniveau van alle Hoogstraatse jeugdspelers moeten erop vooruitgaan.
HVV
HVV speelt met zijn jongens-jeugdploegen naast de gewestelijke en provinciale reeksen
ook in de interprovinciale (vroegere nationale) voetbalafdelingen. Dit niveau wil spelers opleiden tot volwaardige A-kern spelers, voor het eerste elftal van HVV maar ook voor eerste elftallen uit de nabije omgeving. Daartoe is het belangrijk de spelers van jongs af aan een goede basis aan te reiken.
De samenwerking houdt in dat jonge, talentvolle spelers uit Groot-Hoogstraten vlot - indien ze dat ze dat zelf willen - hun opleiding kunnen genieten bij de interprovinciale jeugdopleiding van HVV. Daarvoor is een open communicatie tussen de clubs nodig. In het verleden liep dit wel eens fout, wat soms leidde tot discussies en wrevel.
Return
HVV verbindt zich er toe zijn administratieve expertise aan te reiken aan de provinciale Hoogstraatse clubs wanneer zij een auditdossier wensen op te maken.
Voor KFC Meer, Minderhout VV, KFC Meerle en KVNA Wortel is er uiteraard ook een sportieve return. Dat slechts een fractie van de talentvolle jeugdspelers het eerste elftal van HVV haalt, of zelfs beter doorstoomt naar een elite-elftal, is geen groot nieuws. Het moet lukken om ook deze talentvolle jeugdspelers die net dat stapje tekortkomen om in het nationale voetbal door te breken, naar de eerste elftallen van de Hoogstraatse provin-
Een gezamenlijk voetbaltornooi U15
MINDERHOUT - Eind augustus was er voor de eerste keer een voetbalcup voor U15-spelers van groot Hoogstraten, MVV nam dit keer de honneurs waar. Wie de organisatie de volgende keer voor zijn rekening zal nemen, is nog niet gekend. Maar het is wel de bedoeling dat dit initiatief een vervolg krijgt.
Al ruim voor coronatijd ontstond het plan voor meer samenwerking tussen de Hoogstraatse voetbalclubs. Minderhout nam het eerste initiatief om spelers uit te nodigen van Hoogstraten VV, KNVA Wortel, KFC Meer en KFC Meerle om samen met de spelertjes van de thuisploeg een eerste voetbalcup te spelen.
Er werd gekozen om te starten met U15 teams (spelers van 13 en 14 jaar). Zij spelen immers voor het eerst op een groot veld 11 tegen 11 in competitie.
Stralende zon
Op zaterdag 21 augustus waren de omstandigheden uitstekend. Bij een stralende zon genoten vele ouders van het voetbal, het was dan ook gezellig druk rond het terrein.
ciale clubs te brengen.
Zo ontstaat een nog sterkere lokale verankering van het Hoogstraatse voetbal, wat iedereen ten goede komt. De verbintenis laat ook toe dat trainers van de provinciale clubs stages kunnen volgen in de sporttechnische staf van HVV wanneer zij een trainersdiploma wensen te behalen.
Gedurende het seizoen zijn er meermaals overlegmomenten. Aan het einde van het seizoen komt er een grondige evaluatie waar dan een verderzetting (eventueel uitbreiding) van de samenwerking zal besproken worden. (rob)
Het uitgangspunt was om er een sportief en vriendschappelijk treffen tussen de betrokken clubs van te maken. En dat is beslist gelukt. Er werden in totaal 6 wedstrijden gespeeld, de verschillende ploegen kwamen elkaar allemaal een keer tegen.
Schepen van sport & cultuur Arnold Wittenberg zag alle teams in actie en kon na afloop de eerste wisselbeker overhandigen aan de tornooiwinnaar. Het was Siebe Bom, een talentvolle keeper van K. Minderhout VV, die de eer te beurt viel om de cup de hoogte in te steken. (rob)
MINDERHOUT - Het bestuur van K MVV was er achter de schermen al enkele jaren mee bezig en de wildste geruchten deden al de ronde. Maar na de gemeenteraad van september kon er officieel aangekondigd worden dat K Minderhout VV een kunstgrasveld gaat aanleggen.
Het kunstgrasveld kan er komen dankzij de nieuwe 70/30 regeling. Via deze regeling in samenwerking met de Stad Hoogstraten start binnenkort de aanbestedingsprocedure. 70-30 betekent dat de stad 70% van de kosten op
zich zal nemen en de club 30%. K MVV beschikt reeds over een mooi startkapitaal en ook de inkomsten van de diverse geplande clubactiviteiten zullen integraal worden besteed aan dit project.
Overbezet
Dit veld komt voor de voetbalclub geen dag te vroeg. De trainingsvelden zijn overbezet door het grote aantal ploegen dat er op moet trainen. Maar liefst 25 ploegen moeten wekelijks kunnen trainen en voetballen op de vel-
den die K MVV vandaag ter beschikking heeft.
Een verlicht kunstgrasveld op de plaats van het huidige B-terrein zorgt voor een oefenveld dat altijd bespeelbaar zal zijn. Ook avondwedstrijden behoren dan tot de mogelijkheden. Om de club de gelegenheid te geven verder te groeien en zijn sociale rol als sportvereniging ten volle te blijven uitoefenen, is deze investering noodzakelijk.
De club hoopt het veld volgend seizoen al in gebruik te kunnen nemen. (rob)
Clubdag bij K Minderhout VV
MINDERHOUT - Voor de aanvang van de wedstrijd Minderhout - Wuustwezel werden alle spelers en ploegen voorgesteld op het Aveld. Ze mochten onder gejuich van de supporters en ouders per ploeg oplopen, terwijl alle spelersnamen vermeld werden. Vervolgens werden de ploegfoto’s getrokken. Alle spelers kregen een drinkbus en een ijsje aangeboden.
Daarna is deze grote groepsfoto getrokken met alle aanwezige spelers. Iedereen mocht vervolgens gratis de wedstrijd van de eerste ploeg bijwonen. Een springkasteel, een tapwagen buiten, een uitgebreid terras en het zonnetje zorgden voor een aangename zondagnamiddag. Hiervan werd een film gemaakt die eerstdaags zal verschijnen op de Facebookpagina van de club. (rob)
Minderhout VV behaalt een eerste overwinning
Na een gelijkspel en drie verloren wedstrijden kon MVV thuis tegen Zandhoven zijn eerste zege vieren. Hopelijk geeft dit hun het nodige vertrouwen voor nog meer overwinningen.
DHM: Is de trainer van het eerste elftal ook blij met het vooruitzicht op een kunstgrasveld?
Jeroen Liekens: Toen ik het nieuws vernam dat er een kunstgrasveld gaat komen was ik natuurlijk zeer blij. Zowel voor de 25 jeugdploegen als de A-kern. In de toekomst zullen we altijd kunnen trainen onge-
acht de weersomstandigheden. Een extra trainingsveld waarop ook eventueel avondmatchen kunnen worden gespeeld is welgekomen voor een club als Minderhout. Iedereen gaat hier van profiteren.
DHM: In de voorbije wedstrijden werd drie maal verloren maar de thuisoverwinning tegen Zandhoven was allicht welgekomen, niet?
Bij de wedstrijden die we verloren tegen Lentezon, Wuustwezel en Sint-Dimpna hadden we telkens op voorsprong moeten komen. We kwamen telkens oog in oog met de keeper van de tegenpartij maar scoren lukte niet. Nadien scoorde de tegenstander wel. De jongens werken er hard voor maar vergeten zichzelf te belonen.
KFC Meer is tevreden met de start
Nadat het de eerste wedstrijd verloor, won KFC Meer zijn drie volgende wedstrijden. De goeie start was toen een feit. Nadien volgden echter twee nederlagen. Men is wel trots op de vele zelf opgeleide spelers op het wedstrijdformulier.
DHM: In deze periode begon KFC Meer met twee overwinningen tegen Poppel en
Gooreind. Met 9 op 12 was dit een goede start.
Filip Pelckmans: Ja we zijn zeker content over onze start. Daar hadden we vooraf voor getekend. Het is toch belangrijk om meteen goed te starten. Het waren twee verdiende overwinningen waarin we tegen Poppel wel geholpen werden met een snelle
De wedstrijd tegen Zandhoven scoren we wel tweemaal en geven zeer weinig weg. In die wedstrijd hebben we laten zien dat we het niveau in tweede provinciale wel aankunnen. We gaan elke week alles geven om dit te bewijzen.
DHM: Wat verwacht je van de volgende wedstrijden. Balen zou een haalbare kaart moeten zijn.
Inderdaad dat klopt. We hebben ze aan het werk gezien en het is geen verkeerd team als je bekijkt wie er allemaal mee speelt. Maar een ploeg die zes maal verliest zal ooit wel eens punten pakken. Laat ons hopen dat dit niet tegen ons is.
rode kaart voor de tegenpartij.
DHM: Daarna werd tweemaal verloren. Was het verdiend?
Op basis van het totale spelbeeld van beide wedstrijden vond ik de nederlagen niet terecht. Tegen Essen scoorde de tegenpartij aan honderd procent. Terwijl we de hele match domineerden, hadden we daarbij nog pech met een owngoal.
Achterbroek was de beste tegenstrever tegen wie we dit seizoen speelden. De eerste helft was gelijk opgaand en Achterbroek kon een mooi doelpunt maken terwijl wij pech hadden door tweemaal op het doelkader te mikken. De tweede helft drukten we Achterbroek volledig weg, maar stuitten op een sterke doelman. Een punt had hier minstens verdiend geweest.
Bijzonder is wel dat 12 van de 15 spelers op
het wedstrijdblad tegen Achterbroek hun opleiding bij KFC Meer hebben genoten. Dat is misschien belangrijker dan de overwinning.
DHM: Wat verwacht je van de volgende wedstrijden?
Ik verwacht zeer moeilijke wedstrijden in oktober. Op verplaatsing bij Sint Jozef en Flandria hebben we het altijd moeilijk en met Beekhoek krijgen wij in onze volgende thuis-
wedstrijd ook een taaie klant over de vloer. Moeilijk of niet, we zullen zoals elke week vol voor de overwinning gaan.
DHM: Heb je al uitzicht op een ploegfoto?
Onze lezers kijken er al naar uit…
De volgende thuiswedstrijd tegen Beekhoek gaan we onze ploegfoto nemen dus ik kan hem voor volgende editie doorsturen.
KVNA Wortel scoort 15 doelpunten in 6 wedstrijden
Wortel heeft zijn start niet gemist in deze sterke reeks. Met 12 punten uit 6 wedstrijden is men best tevreden. Het vindt probleemloos de weg naar het doel. Het aantal gescoorde goals had zelfs nog veel hoger kunnen zijn.
DHM: Mooie uitslagen, behalve tegen Kasterlee. Vertel eens kort over de wedstrijden. Piet Van Bavel: Tegen Kasterlee zondigden wij tegen al onze afspraken en principes wat maakt dat we nooit echt in de wedstrijd kwamen en heel de tijd achter de feiten aan liepen. Daarentegen siert het mijn jongens dat ze tot het laatste moment bleven strijden en we met het kleinste verschil verloren. Iedereen besefte achteraf waar het fout gelopen was.
In de thuiswedstrijden tegen Nieuwmoer en
Oosthoven speelden wij wel ons eigen spel en dan zijn we zeer moeilijk te kloppen momenteel, zeker op ons eigen veld.
Op Lille begonnen wij ook zeer sterk en misten in de openingsminuten drie open kansen. Een zeer ongelukkig uitverdedigen zorgde er echter voor dat wij opnieuw met een achterstand de rust in moesten. De tweede helft hadden we overwicht zonder veel kansen te creëren. Ook Lille miste drie open kansen in de omschakeling. Wanneer je dan op enkele minuten voor het einde gelijk kan maken moet je tevreden zijn met het gelijkspel.
DHM: Wortel vindt vlot de weg naar doel. 15 doelpunten in 6 wedstrijden is prima. Dat is inderdaad mooi. Toch moeten we durven stellen dat het op vlak van efficiëntie nog beter moet. We voetballen momenteel veel kansen bij elkaar.
Thuis tegen Essen Kwamen wij op slag van rust 0 - 1 achter terwijl wij reeds een handvol
KFC Meerle nog steeds op kop
Na een droomstart moest Meerle de duimen leggen tegen een sterk Oostmalle. En week later stonden de beide ploegen opnieuw samen aan de leiding van de rangschikking.
DHM: Een start met 4 gewonnen wedstrijden. Daar kan je enkel van dromen. Christian Vissers: Met 12 punten uit 4 wedstrijden konden we inderdaad niet beter aan de competitie beginnen. Het zat weleens mee in bepaalde wedstrijdfasen, maar ik durf toch te stellen dat we in alle vier de matchen als verdiende winnaar het veld verlieten. De wedstrijden verliepen telkens aan een ideaal scenario omdat we steeds binnen de 20 minuten een voorsprong bij elkaar voetbalden, soms zelfs een dubbele. Dat voetbalt
natuurlijk wat makkelijker, al vind ik dat we het ons op sommige momenten nog makkelijker hadden kunnen maken door de wedstrijd sneller te beslissen.
DHM: Oostmalle is ook een ploeg die alles gewonnen had. 1 - 6 zijn wel zware cijfers. Verklaar.
Oostmalle is naar mijn bescheiden mening de te kloppen ploeg in onze reeks. Tel daarbij het ontbreken van een viertal basisspelers bij ons. We waren ook niet even scherp als in de voorgaande wedstrijden. Een tegengoal na 6 minuten sneed onze adem af en de eerste helft kregen we weinig voet aan de grond. Twee tegengoals net voor rusten beslisten de wedstrijd. We kwamen scherper uit de kleedkamer maar konden het tij niet meer keren. Toen het 0 - 4 werd via penalty gingen de boeken dicht. Het was een dik verdiende zege voor Oostmalle, al was 1 - 6 wel een te zwaar verdict.
mooie kansen gemist hadden. We werken hard en zijn er vast van overtuigd dat dit snel zal beteren. Wanneer we geen kansen creëerden, moesten wij ons meer zorgen maken. Onze efficiëntie en het feit dat we moeite hebben om de nul te houden zijn nog twee belangrijke werkpunten in de komende weken.
We mogen ons evenwel optrekken aan de positieve signalen. We zijn mooi gestart aan de competitie in een sportief zware reeks en het is een bewijs van wilskracht dat we al vaak een achterstand hebben kunnen rechtzetten.
DHM: In de volgende wedstrijd komt de leider naar Wortel. Wat verwacht je van deze wedstrijd?
White Star steekt hun titelambities niet onder stoelen of banken. Het is ook veruit de sterkste ploeg uit de reeks. Wij gaan deze wedstrijd niet anders aanpakken als anders. De bedoeling is om ook tegen de leiders de punten in Wortel te houden.
DHM: Oostmalle verliest dan zijn volgende wedstrijd en jullie knopen opnieuw aan met de overwinning. Samen aan de leiding dus.
Die zaterdagavond was ik aanwezig bij de wedstrijd van Oostmalle tegen Brecht en ik zag Oostmalle weer verschroeiend starten. Ze liepen snel uit tot 2 - 0 maar gaven die voorsprong nog uit handen.
Zelf speelden we een dag later in Westmalle, waar ik vooral een mentale reactie wilde zien vanuit de groep na de pandoering van een week eerder. Westmalle uit is altijd een lastige verplaatsing. In de eerste helft misten we vier mooie kansen. Na de rust scoorden we vrij snel via Michiels en bij deze fase kreeg de thuisdoelman een rode kaart waardoor we de wedstrijd vlot konden winnen met 0 - 3.
Het seizoen duurt nog lang. We moeten beseffen dat de resultaten zullen volgen als we elke
week opnieuw individueel en als ploeg het volle pond geven.
DHM: De volgende tegenstrevers zijn Wildert, Brecht en Noorse, drie ploegen uit de top zes. Wat verwacht je ervan? Allereerst viel me op dat wij in een periode
Uitslagen
K
van drie maanden tot aan de winterstop slechts driemaal thuis spelen en maar liefst zeven keer uit. Dat is op zijn minst opmerkelijk.
Wat betreft het komende drieluik, verwacht ik drie tegenstanders die het ons moeilijk kunnen maken. Wildert is een sterk geheel,
KVNA Wortel - KSK Oosthoven
Kalender
Zaterdag 30 oktober 19.30u
KFC Flandria - KFC Meer
Zondag 31 oktober 15 uur
K Minderhout VV - KFC Herselt
KVNA Wortel - KFC Poppel
SV Noorse - K Meerle FC
Zaterdag 6 november 19.30u
KFC Meer - FC De Kempen Gooreind VV - KVNA Wortel
Zondag 7 november 14.30u
K Meerle FC - KFC Ol. Essen KFC Broechem - K Minderhout VV
Zondag 14 november 14.30u
KVNA Wortel - KFC Meer
K Minderhout VV - RFC Zwaneven
Putte SK - K Meerle FC
Zaterdag 20 november 19.30u
KFC Meer - K Nieuwmoer FC
K Achterbroek VV - KVNA Wortel
Volleybal Dames A start in mineur
Terwijl de tweede damesploeg al haar wedstrijden vlot wint, moest Dames A driemaal zijn meerdere erkennen in de tegenstrever. Trainer Dries Helsen, die zowel
Dames A als Dames B van Gelvoc traint, wil niet horen van een mislukte start. De eerste overwinning zit er aan te komen, daar is hij van overtuigd...
DHM: Vanwaar de mislukte start met drie verloren wedstrijden?
Dries Helsen: Mislukt is relatief, hé. In onze eerste wedstrijd hadden we een complete offday en haalde niemand van de ploeg het te verwachten niveau. Die wedstrijd was een gemiste kans. In de andere wedstrij-
den speelden we goed volleybal, maar botsten we op twee ploegen die mee strijden voor de titel en gewoon een maatje te groot zijn voor ons op dit moment. Het is dus nog veel te vroeg in de competitie om hier al conclusies aan te verbinden.
DHM: Met wedstrijden tegen Geel en Loenhout, die ook nog puntenloos zijn, maak je kans om punten te halen en ver-
Heren A kampt met blessures
Heren A begon met een mooie overwinning tegen Schilde en een verdienstelijke wedstrijd tegen titelkandidaat Loenhout. De grootste zorgen heeft trainer De Bie met de vele kwetsuren bij zijn spelers.
DHM: Wat verwacht je dit jaar van Heren A in Promo 3? Zullen ze zich kunnen handhaven?
Werner De Bie: Daar ga ik vanuit. Het eindresultaat zal waarschijnlijk recht evenredig zijn met de fitheid in onze blessuregevoelige groep. Met een volledig fitte kern is er veel mogelijk. We gaan zeker nog
Brecht lijkt met een 9 op 9 een ploeg in vorm te zijn en Noorse is voor mij op dit moment nog onbekend. Ik verwacht open wedstrijden met veel strijd en wanneer we die aanvatten met de juiste motivatie en mentaliteit, dan kunnen we hopelijk volgende maand opnieuw zulke positieve antwoorden geven. (rob)
Zondag 21 november 14.30u
K Merksplas - K Minderhout VV K Meerle FC Vrij
Zaterdag 27 november 19.30u KSK Kasterlee - KFC Meer
Zondag 28 november 14.30u KVNA Wortel - FC Sint Jozef Horendonk FC - K Meerle FC K Minderhout VV Vrij
trouwen op te doen. Wat verwacht je ervan?
Vertrouwen halen doe je door goed volleybal te spelen en dat hebben we de laatste twee matchen wel gedaan. Ik geloof dat, op voorwaarde dat we spelen zoals in de laatste twee wedstrijden, de nul over enkele weken zeker weg zal zijn.
DHM: Heb je ook nieuws over Dames B? Die zijn gestart als een wervelwind en hebben hun eerste vier wedstrijden vlot met 3 - 0 gewonnen. Met die ploeg mogen we terecht ambitieus zijn al zijn er in onze reeks nog enkele sterke ploegen die we pas vrij laat in het seizoen treffen.
progressie maken want omwille van te weinig gespeelde oefenmatchen missen we duidelijk matchritme.
DHM: Is de ploeg gewijzigd tegenover vorig jaar?
Het is dezelfde kern aangevuld met Innias Vandewalle van Wovo Westmalle. Innias is een polyvalente speler. Het is voor mij nog wat zoeken op
welke positie hij onze ploeg het meeste kan bijbrengen.
DHM: Hoe verliep de voorbereiding?
We hebben te weinig oefenmatchen gespeeld omwille van blessures bij Robin Voeten, Jef Versmissen, Wouter Jansen en Thijs Mertens. Thijs Mertens trainde maar een paar keer en heeft dus nog een weg te gaan, Jef Versmissen groeit naar zijn beste vorm maar Robin en Wouter zijn nog niet volledig fit.
Voor het overige heb ik de resterende tijd zoveel mogelijk ingevuld met balgerichte trainingen en dit viel goed bij de groep.
DHM: De competitiestart dan. Een mooie overwinning thuis tegen Schilde en een verloren wedstrijd in Loenhout. Dat waren twee spannende wedstrijden aan de setstanden te zien.
Voor aanvang van de wedstrijd tegen Schilde waren zowel Thijs Mertens als Jeroen Vinck niet honderd procent fit omwille van ziekte maar ze hebben de wedstrijd wel kunnen uitspelen. Kobe Peeters was ook lichtgeblesseerd maar is sterk ingevallen.
Uitslagen
Heren A - Volmar Ekeren uitg.
Heren A - VOS Schilde 3 - 2
WEK Loenhout - Heren A 3 - 1
Atletiek
Het was een wedstrijd met twee gezichten. Schilde bracht ons met zijn ervaren spelers teveel in de problemen. Anderzijds was onze inzet voorbeeldig en was ons niveau hoog tijdens de derde set. Uiteindelijk werd het een verdiende, deugddoende maar ook leerrijke overwinning.
Naar Loenhout vertrokken we zonder Lennert Verboven (werkverplichtingen). Loenhout is intrinsiek de sterkste ploeg uit de reeks met een zeer ruime kern en dan heb je op de cruciale momenten de wisselmogelijkheden echt nodig.
We verloren de eerste set maar wonnen de tweede met het volleybal dat ik voor ogen heb, veel servicedruk en mooi aanvalsspel. Dat was echt genieten. In de vierde set waren we op weg naar een tiebreak maar dan ontbrak het ons aan die vereiste wisselmogelijkheid.
Kobe Peeters en Jonas Scheynen waren opvallend goed tijdens deze wedstrijd, maar om tegen dit sterk Loenhout te kunnen winnen moeten we kunnen beschikken over een vol-
Dames A - VC Retie Uitg.
Amigos Zoersel C - Dames A 3 - 0
Dames A - Westerlo B 1 - 3 VBC Zandhoven - Dames A 3 - 0
ledige kern en een topfitte Thijs Mertens.
DHM: Wat verwacht je verder van de competitie?
Loenhout, Balen, Wommelgem en Mechelen zijn sterke ploegen. Enkel met een volledig fitte kern kunnen we met die ploegen concurreren.
Ik ben ook in gesprek met een ervaren ex-gelvoc speler die zin heeft in een comeback. Met hem erbij hebben we er kwaliteit en ervaring bij en kunnen we misschien onze ambities herbekijken. Eerst afwachten of het lukt en wanneer hij speelklaar geraakt. (rob)
Kalender
Zaterdag 30 oktober 17 uur VC Zoersel - Dames A
Zaterdag 13 november
20 uur Dames A - BVC Balen 20 uur Heren A - Hollebeekh. NKempen
Zaterdag 20 november
20 uur Mendo Booischot - Dames A 20 uur Mavoc_Mechelen - Heren A
Zaterdag 27 november
20 uur Dames A - Volley Beerse
20 uur Heren A - WOKA Wommelgem
Vier Hoogstraatse atleten op het BK podium
HOOGSTRATEN - In het weekend van 18-19 september werden in Ninove de Belgische Kampioenschappen atletiek gehouden voor alle categorieën. Onze Hoogstraatse atleten deden het uitstekend. Dorien Van de Poel behaalde goud op de 400m en de 200m (w35), Jan Vlamings won goud op de 100m horden (h60), Eddy Oomen won brons op de 5000m (h65) en Anne-Sophie Bremans behaalde zilver op de 400m (kadetten meisjes). Mooie prestaties, en dan moet het nieuwe atletiekstadion nog worden gebouwd.
Goud voor Dorien
Hoogstraats sportvrouw van het jaar Dorien Van de Poel had er midden september opnieuw een fijn weekend op zitten. Op het Belgisch Kampioenschap ging ze opnieuw voor de titel op de 400m. “Ik kon deze keer redelijk relaxed verschijnen aan de start. Ik wilde een snelle 400m lopen om zo mijn eigen record te verbreken. Na 60.50sec liep ik over de finish, een seconde van mijn persoonlijk record en mijn eigen clubrecord werd opnieuw verbroken.”
Een dag later volgde er nog meer. “Ik twijfelde om me in te schrijven voor de 200m op zondag. Het is niet evident om 24 uur na een 400 m fris voor de dag te komen voor een 200m. Maar mijn coach bij de Hobokense atletiekclub Haki had me gewoon ingeschreven en daar was ik achteraf heel blij om. Ik wist dat het een spannende strijd zou worden. Ik vertrok in baan 3 en mijn grote tegenstander liep in baan 5. Eigenlijk was het een duel tussen een 100m loper en een 400m loper. Na de finish was het niet meteen duidelijk wie zich eerst over de meet
gooide. De fotofinish bevestigde mijn overwinning 27.04". Jammer dat het geen sub 27" was, maar een dag na de 400m was ik hiermee toch heel tevreden.”
Door de Belgische titels werd ze op beide afstanden ook Vlaams kampioen. Meteen dus goed voor 4 gouden medailles!
Dorien met haar kindjes op het podium.
Horden goed genomen
Jan Vlamings behaalde de titel op de 100m horden. “Vorig jaar was ik topfavoriet maar eindigde ik toch nipt tweede nadat ik een blessure aan de kuit opliep op de 7e horde. Van die kuit heb ik nog meer dan vier maanden last gehad. Ik kon aan weinig wedstrijden deelnemen en tijdens de coronaperiode was de motivatie zo bijna onder nul gedaald. Omdat de goesting op een bepaald moment toch weer de kop opstak, en door de plek van de blessure wat extra te verzorgen, ben ik dan herbegonnen.
Op dezelfde harde piste van Ninove zat de schrik er toch in om opnieuw gekwetst te raken. Deze keer kon ik mijn concurrenten opnieuw achter me laten, zodat de minder leuke ervaring van vorig jaar werd rechtgezet. De tijd op zich was niet schitterend, maar ik had bewust wat minder risico's genomen. Het was leuk om weer eens een gouden medaille te mogen ontvangen.”
Stevige concurrentie
Zondag 19 september liep Eddy Oomen het BK 5000 meter. “De loopomstandigheden waren vrij goed, niet te warm en weinig wind. We moesten samen lopen met de +60. Al bij al een te kleine groep die vlug uit elkaar viel.
Ik startte wel wat te vlug. Na de eerste km kwam ik door in 3’40". Daarom kreeg ik de laatste km een lichte terugval, maar liep toch onder de 20 minuten, nl 19’52"41. Ik eindigde achter Eddy Vierendeels, de wereldrecordhouder op de 5000 m in de categorie +65 en veelvoudig
kampioen Lucien Heyde. Met de bronzen medaille naast deze concurrenten was ik dus heel tevreden. Ik werd ook Vlaams kampioen met een clubrecord bij ARAC, de Arendonkse atletiekclub. Geen slechte dag dus!”
Zilveren Anne-Sophie
Ten slotte leverde ook Anne-Sophie Bremans een prima prestatie. Zij behaalde het zilver bij de kadetten meisjes 400 m.
Kort voor de race was Anne-Sophie nog twijfelachtig omwille van een blessure die ze opliep in de reeksen de dag voordien, maar ze deed het schitterend met een tijd van 57,25 seconden, goed voor een tweede stek. (rob)
Een blessurevrije Jan Vlamings liep en sprong gezwind naar de kampioenstitel.
Ondanks een blessure de dag voordien, behaalde Anne Sophie toch een tweede plaats.
Het podium van de 5000m 65+, met Eddy Oomen rechts
Veldlopen Scholenveldloop met 263 deelnemers
MEER - Omdat de vorige editie niet was kunnen doorgaan was het toch afwachten hoeveel leerlingen de weg naar de Mosten zouden vinden om deel te nemen aan de jaarlijkse scholenveldloop. Dat bleek reuze mee te vallen! De sportraad van Hoogstraten kan andermaal terugblikken op een geslaagde editie.
UITSLAGEN
Jongens 1ste leerjaar
1 Warre Laurijssen De Meerpaal
2 Wout Broeckx De Wijsneus
3 Seppe Jansen Klein Seminarie
Meisjes 1ste leerjaar
1 Lauren Schon De Meerpaal
2 Hanne Boel Klein Seminarie
3 Robin Laurijssen De Meerpaal
Jongens 2de leerjaar
1 Tibe Janssens Klein Seminarie
2 Pei Strijbos De Meerpaal
3 Lucas Spijker
Meisjes 2de leerjaar
1 Louise Van de Graef De Meerpaal
2 Lisse Joosen Gemeenteschool Hoogstraten
3 Ella Van Dun Klimtoren
Jongens 3de Leerjaar
1 Vic Janssens Klein Seminarie
2 Robbe Broeckx Wijsneus
3 Floris Peeters Klein Seminarie
Meisjes 3de leerjaar
1 Liesl Raats De Meerpaal
2 Léonie Peeters Klein Seminarie
3 Jitse Stoffels De Meerpaal
Jongens 4de leerjaar
1 Leon Michielsen Gemeenteschool Hoogstraten
2 Rick Aerts Gemeenteschool Hoogstraten
3 Jérôme Ide Klein Seminarie
De lagere scholen brachten 235 lopers op de been: ’t Dreefke (9), Gemeenteschool Hoogstraten (21) Klein Seminarie (63), De klimtoren (31), De Meerpaal (72), Scharrel (13), Spijker (10), en De Wijsneus (16). Daarnaast waren er ook leerlingen van het middelbaar paraat: Vito (11), Seminarie (5) en Spijker (12). (rob)
Meisjes 4de leerjaar
1 Isabelle De Graaf De Meerpaal
2 Kaat Van Deun De Wijsneus
3 Noa Kraaijeveld De Klimtoren
Jongens 5de leerjaar
1 Kobe Snoeys De Meerpaal
2 Cisse Van Herck De Wijsneus
3 Cedrik Kerremans De Wijsneus
Meisjes 5de leerjaar
1 Elise Goeschalckx De Meerpaal
2 Kato Christianen De Klimtoren
3 Mila Verschueren De Wijsneus
Jongens 6de leerjaar
1 Sep De Gruyter De Scharrel
2 Wessel Van Beek De Meerpaal
3 Ollie Peelman Klein Seminarie
Meisjes 6de leerjaar
1 Mirthe Willemsen De Klimtoren
2 Chalique Liefde Spijker
3 Lien Rombouts Klein Seminarie
Middelbaar meisjes
1 Corine Vrints Klein Seminarie
2 Bo Van Cauwenbergh Klein Seminarie
3 Ethel Brosens Klein Seminarie
Middelbaar jongens
1 Borre Van Camp Vito
2 Arno Schoenmaekers ASO Spijker
3 Cis Bevers ASO Spijker
Marathon Dreefse haas gespot in Visé en Eindhoven
MEERSEL-DREEF - MEERSEL-DREEF - Jef
Jacobs van Meersel-Dreef stond in de Maasmarathon van Visé (België) van 19 september en de marathon van Eindhoven (Nederland) van 10 oktober telkens als pacer (of marathonhaas) aan de start om andere lopers te begeleiden om hun beoogde eindtijd te behalen. Kenmerkend voor pacers is dat zij steevast met een vlag of een ballon lopen met vermelding van de streeftijd. In Visé was de pacetijd 4u.15min. met als eindtijd 4:14:19 en in Eindhoven was de pacetijd 4u.30min. met als eindtijd 4:29:29. Telkens de voorziene eindtijd kunnen behalen, geeft de nodige voldoening.
Sportnieuws
Ook dit nog. Het probleem van individuele sporters, zoals marathonlopers, is dat zij zelf hun eigen verslag moeten maken, als zij willen dat dit wordt opgenomen bij de sportuitslagen. Dat is dus ook wat ikzelf hiermee doe. Reden daarvoor is dat al vaker bleek dat er wel degelijk geïnteresseerden zijn in deze uitslagen.
Iedere finisher is een winnaar, dus als u graag uw sportprestatie in dit maandblad wenst te
zien verschijnen, schroom niet en mail alles, ook foto’s, naar sport@demaand.be. (JJ)
Sportclubs Ondersteuning voor sportverenigingen
HOOGSTRATEN - Met de sportdiensten van de omliggende gemeenten is er een nauwe samenwerking binnen Sportregio Noorderkempen (Hoogstraten, Merksplas, Rijkevorsel, Turnhout, Beerse, Baarle Hertog, Oud-Turnhout, Ravels, Arendonk, Lille, Malle en Vosselaar). De komende jaren ligt de focus op een betere werking van de sportverenigingen. Hiervoor is er een vormingstraject Baristaz.
Vijf sportverenigingen schreven zich in om deel te nemen. Het zijn AVN, HCNK, HoZT, KFC Meer en HTC De Vrijheid (of hoe de
Triathlon
nieuwe fusieclub ook zal heten). Met 2 avondsessies van 3 uur krijgen ze een heldere en objectieve kijk op hun vereniging. Nadien volgen er inspiratiesessies en worden er volgens de noden van de club trajecten opgezet. Zo krijgen ze professionele ondersteuning op maat, een deskundiger bestuur en via praktijkvoorbeelden wordt de clubwerking geoptimaliseerd.
De deelname voor de clubs is gratis, de Sportregio Noorderkempen draagt alle kosten voor dit traject. Meer info over Baristaz vind je op https://baristaz.be. (rob)
Meetria zorgde voor een mooi kijkstuk
MEER - MEER - Zondag 19 september organiseerde Meetria de 13e editie van de triathlonwedstrijd georganiseerd. Zij blikken tevreden terug op een succesvolle organisatie. Veel deelnemers zorgden opnieuw voor een mooi kijkstuk voor de talrijk opgekomen supporters.
Elk jaar kiest Meetria ervoor om een deel van de opbrengst te schenken aan een goed doel. Dit jaar werd gekozen voor de stichting De Kleine Strijders te Hoogstraten.
De inrichters waren gelukkig dat de wedstrijd effectief kon plaats vinden en hopen om volgend jaar in het eerste weekend van juni een editie zonder coronamaatregelen te hebben.
De uitslagen vind je op hun website: http://www.meetria.be (rob)
Paardensport
Vanuit het LRV Gewest Hoogstraten vielen er zeer mooie prestaties te noteren op de Provinciale en Nationale Kampioenschappen paarden en pony’s.
Gewestachttal
Met de ponyclubs Meer, Wortel, Meerle, Meersel-Dreef en Minderhout treedt het LRV Gewest Hoogstraten al enkele jaren samen op in de groepsdressuur. Dat is met vier of acht ruiters/amazones (en paarden/pony’s) synchroon een dressuurproef rijden. Samen sporten en trainen schept een band. Het is net dat sociale aspect dat tekenend is voor de LRV-werking. De groepsdressuur zorgt ervoor dat een individuele sport in teamverband kan beoefend worden. Met vier (viertal) of met acht (achttal) combinaties zijn dat ofwel acht of zestien verschillende persoonlijkheden samen.
Hoewel meedoen effectief belangrijker is dan winnen, blijft winnen natuurlijk wel plezant! Dit mocht het Gewestachttal licht bij de pony’s ervaren. Zij werden op het Provinciaal Kampioenschap te Sint-Lenaarts op 12 september immers Provinciaal Kampioen. In de winning mood trokken zij twee weken later naar Nieuwenrode voor het Nationaal Kampioenschap pony’s. Zij werden, na een spannende strijd met Eksaarde-Doorslaar, verdiend Nationaal Kampioen!
Een speciale vermelding toch voor Toon Desmedt, die ondanks het zeer plotse overlijden
van zijn moeder enkele dagen eerder, toch de kracht vond om de ponyruiters te begeleiden als commandant op dit kampioenschap.
LRV Sint Katharina
Ook bij de paarden waren er mooie prestaties. LRV Sint Katharina Hoogstraten reed het hele zomerseizoen sterk met hun viertal in de klasse Licht. Het viertal van commandant Jef Broeckx kwam aan de start met Hanne Cools, Diane De Ripainsel, Sofie Broeckx en Ellen Goossenaerts. Sofie moest last-minute haar reservepaard opzadelen, maar dat weerhield het viertal niet van een prima proef te rijden, die beloond werd met de titel van Provinciaal Kampioen!
Op het Nationaal Kampioenschap van 3 oktober in het Limburgse Sint-Huibrechts-Lille werd dit bijna herhaald. Het viertal deed opnieuw haar uiterste best en legde met interim commandant Charlotte beslag op een uitstekende 2de plaats. Zij werden dus vice-nationaal Kampioen.
Hanne Cools
Last but not least zijn er nog de prestaties van Hanne Cools. Op het Provinciaal Kampioenschap te Sint-Lenaarts op 19 september zagen de talrijke supporters dat ze met Lady een prachtige dressuurproef neerzette in de dressuurklasse L2. Ondanks wat lawaai naast de
ring werd de combinatie afgetekend met 12 punten voorsprong Provinciaal Kampioen. Ook op het Nationaal Kampioenschap van 3 oktober toonden Hanne & Lady hoe sterk ze zijn. Het werd andermaal een eerste plaats en zo is Hanne ook Nationaal Kampioen. (PD/rob)
Van links naar rechts: commandant Toon Desmedt (Minderhout), Lotte Godrie (Meerle), Dieuwke Van Den Bogerd (Meerle), Fleur Lomans (Meerle), Sofia Coenegrachts (Minderhout), Renske Buickx (Wortel), Lisse Mertens (Minderhout), Cis Koyen ( Meerle) en Ben Godrie (Meerle).
Commandant Jef Broeckx met Hanne Cools, Diane De Ripainsel, Sofie Broeckx en Ellen Goossenaerts.
Hanne Cools werd provinciaal en nationaal kampioen.
Wielrennen
28ste kampioenschap van Hoogstraten 2021
MEER - Op 9 oktober richtte de Meerse wieler- en supportersclub vanuit zaal Victoria in Meer het kampioenschap wielrennen van Hoogstraten in. Er waren 93 vertrekkers in 3 wedstrijden met 8 reeksen. Er waren 15 deelnemende wielerclubs en enkele individuelen. De wed-
De uitslagen
Dames -46j 1. Cindy Van Dun 2. Femke Melis
Dames +46j 1. Constance Van Den Berg 2. Carla Van Aert
Heren -31j. 1. Jef Meyvis 2. Jonas Hendrikx
Heren 31-40j. 1. Bart Mertens 2. Benny mertens
Heren 41-50j. 1. Dave bruylandts 2. Marc goetschalckx
Heren 51-60j. 1. Jos Jansen 2. Dirk Lambrechts
Heren 61-70j. 1. André Lauryssen 2. Chris Geerts
Heren +71 j. 1. Luc Snels, tevens de oudste deelnemer met 74 jaar
De wisselbeker werd gewonnen door wielerclub De Vlinders met 42 punten
2. Wielervrienden Meer 29 ptn.
3. WTC. Papillon Minderhout. 19 ptn
4. Pieretrappers Meerle 17 ptn.
5. WTC De Zwaantjes Wortel.17 ptn.
6. WTC Meirs Verzet Meer 15 ptn.
7. WTC. Valencia Meer 14 ptn.
8. WTC Victoria Meer 14 ptn.
9. MEETRIA Meer 13 ptn.
strijden werden gehouden op een gesloten omloop van 4,3 km. Elke deelnemer ontving een waardevol pakket voedingsmiddelen, 9 clubs kregen geldprijzen en een waardebon. De organisatie prees zich gelukkig met de schitterende weersomstandigheden. (rob)
Deelnemende verenigingen met minder dan 5 renners waren de Dreefse Trappers, Mjeels Verzet, WTC Het Verzet, FAAR, HWT, Saterday Cyclists (rob)
Veldrijden Derde keer, goeie keer voor Aardbeiencross in
MERKSPLAS - De afgelopen twee edities van de Superprestige Aardbeiencross hebben er bij de Hoogstraatse Sporters diep ingehakt. Eerst was er de storm Ciara die zorgde voor een afgelasting, daarna volgde een corona-editie zonder toeschouwers. De organisatoren hopen nu dus op een nieuwe start. Afspraak dus op zaterdag 20 november in de kolonie van Merksplas kolonie.
Covid safe
Een nieuwe start betekent ook wel wat nieuwigheden. Zo zal er - wettelijk verplicht - enkel toegang tot het parcours mogelijk zijn voor wie een geldig Covid Safe Ticket heeft. Dit betekent dat je ofwel gevaccineerd moet zijn, een herstelcertificaat hebt waarop staat dat je het virus binnen de afgelopen zes maanden hebt opgelopen of in het bezit bent van een geldige PCR-test niet ouder dan 48 uur. Bovendien zullen tickets via Tickoweb online verkocht worden om een vlotte doorloop bij de ingang te kunnen garanderen.
Uren
De eerste wedstrijd start om 11.45 uur met de junioren. Momenteel zijn daar al meer dan 100 renners voor ingeschreven. Wegens de nieuwe reglementen van Belgian Cycling was het niet mogelijk om een wedstrijd voor nieuwelingen te organiseren. Om 13.40 uur starten de dames aan hun Superprestige Ladies Trophee en om 15 uur volgt dan de Telenet Superprestige Aardbeiencross voor heren elite.
De organisatoren kozen dan wel voor het mooie Merksplas Kolonie, maar willen de Hoogstraatse supporters tegemoet komen door te zorgen voor een gratis pendeldienst voor alle mensen uit alle deelgemeenten van Hoogstraten naar de cross en terug. Op de illustratie vind je de vertrekuren en -plaatsen.
Meer info vind je op www.aardbeiencross.be (rob)
Win een inkomkaart voor de c yclocross in Merksplas
De Hoogstraatse Maand geeft 5 inkomkaarten weg voor de Telenet Superprestige aardbeiencross in Merksplas Kolonie van zaterdag 20 november.
Kom mee supporteren voor Jens Adams, Niels Koyen, Toon Aerts en andere toppers uit onze streek. Misschien zijn ook Wout Van Aert en Mathieu van der Poel op de afspraak.
Surf naar www.demaand.be en beantwoord de volgende vraag:
De online ticketverkoop is in handen van een Hoogstraats bedrijf. Wat is de naam van dit bedrijf?
Uit de juiste inzendingen worden op 10 november 5 winnaars getrokken. Ze ontvangen elk een inkomkaart.
GRATIS PENDELBUs
Naar MERKSPLAS Landloperkolonie vanuit fusie Hoogstraten ingericht door vzw De Hoogstraatse Spurters
vertrekuren
Meerle, Kerkplein
Meerle, Dreef(klooster)
Meer, ’t Fortuin
Minderhout, Kerk
Hoogstraten, Kerk
Wortel, Boomkes
Terug
Vanaf 16:30 tot 20:00 te MERKSPLAS (twee pendelbussen ter beschikking richting Hoogstraten - autobus vertrekt telkenmale nadat de plaatsen zijn ingenomen)
Vanuit Rijkevorsel en ’s avonds terug wordt er een pendelbus voorzien door energiebedrijf EBEM.
SAM VAN DIJCK
Aan & Verkoop van antiek en vintage-design Opkoop van volledige inboedels Leegmaken van huizen, zolders, kelders,... +(32) 485 67 01 49 Ook via WHATSAPP bereikbaar samvdijck@gmail.com www.samvandijck.be
