Γράμμα στους ε θε λοντές μας στο κλε ί σι μο της χρονι άς
Η ευτυχία είναι το πραγματικό μας πεπρωμένο
Ο Υπ ο σ τ η ρ ικ τ ικό ς ρ ό λο ς τ ο υ Κέ ν τ ρ ο υ κα ι η θ έ σ η τ ο υ Ε θ ε λο ν τ ή
στο Γκάζι - Κυρία, να μας καθαρίσετε ένα μήλο, αλλά να βάλουμε και κανέλα πάνω, όπως κάναμε την προηγούμενη φορά. Τάδε έφη ο μικρός Μ., που κάποιο Σάββατο, μετά το παιχνίδι με την παρέα του, έκατσε στο μεγάλο, ξύλινο τραπέζι της κουζίνας για απογευματινό τσάι. - Ε! Μεγαλεία! θα σκεφτήκατε μειδιώντας. Κι όμως η κανέλα, αν θυμάστε τον παππού σε κείνη την ταινία για την πολίτικη κουζίνα, “όλα τα νοστιμεύει. Και κάνει τη ζωή πικρή και γλυκιά. Και τους ανθρώπους τους φέρνει μαζί, τους κάνει να κοιτάζονται στα μάτια”.
ιστορίες του δρόμου Η Γαργηττίων στο Γκάζι είναι ένας ήσυχος δρόμος και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που στέκομαι στην ανοιχτή πόρτα ή που κάθομαι στο σκαλάκι της πόρτας με τον καφέ μου δεν θα μπορούσε παρά να είναι και η γειτονιά μου. Φευγαλέα μου θυμίζει τη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων και γλυκαίνει λίγο το σκληρό γκρίζο τους τσιμέντου της πόλης. Μέσα στα χρόνια μέσα από τις λιγοστές κουβέντες της πόρτας έκανα φίλους κι ένιωσα χαρά γι’ αυτό το δώρο της ανθρώπινης συνύπαρξης που τόσο εύκολα ξεχνάμε ακόμη και κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτές τις μέρες ήρθε πολλές φορές στη σκέψη μου ο κ. Χρήστος, αναρωτιέμαι αν σταμάτησε στην πόρτα μας πριν το «μεγάλο ταξίδι» ή κατάφερε να βρει μια κόχη σ’ αυτή την άκαρδη πόλη. Άνοιξη του 2019 ο κ. Χρήστος κοντοστάθηκε να μας μιλήσει ένα απόγευμα καθώς η πόρτα μας ήταν ανοιχτή. Αισθάνθηκα στα σκαριά μια φιλία και του είπα να μας χτυπάει την πόρτα κι ένα φαγάκι θα βρίσκεται. Τις πρώτες φορές του δώσαμε κάτι να πάρει μαζί του, μετά η αλήθεια είναι θυμήθηκα τη γιαγιά μου και την μάνα μου που έβαζε τους ζητιάνους στην κουζίνα μας - άλλα χρόνια απονήρευτα - και του ζητήσαμε να έρθει στην αυλή μας "να φάει σαν άνθρωπος". Ρωτήσαμε αν είχε κάποιο πρόβλημα υγείας για να ξέρουμε τι του δίνουμε να φάει. Φαινόταν άμεση η ανάγκη να κάνει ένα μπάνιο, ν’ αλλάξει ρούχα αλλά καμιά φορά ακόμη κι αυτό μπορεί να είναι λεπτομέρεια. Κάθισε στην αυλή στο τραπέζι, ζεστάναμε κεφτεδάκια με σάλτσα και πουρέ βάλαμε χαρτοπετσέτα κάτω από το πιρούνι και διαλέξαμε ένα από τα ωραία μας ποτήρια για το νερό. Τα παιδιά συνέχισαν το πήγαινε-έλα τους χωρίς ενόχληση, στάθηκα στην άλλη άκρη και γύρισα να κοιτάξω, η αυλή στους Δρόμους Ζωής είχε αποκτήσει την ομορφιά που της έπρεπε. Πήγα κοντά, τον ρώτησα αν ήταν καλό το φαγητό μου έδειξε με το κούνημα του χεριού πόσο του άρεσε. Στάθηκα πάλι, λίγο πιο πέρα, να γεμίσω από την εικόνα, καθώς είχε τελειώσει το φαγητό κι απλά κοίταζε τα πιτσιρίκια. Δεν ήταν ένας άστεγος πια, ήταν ένας κανονικός άνθρωπος! Ένα γαλήνιος, ευχαριστημένος από τη ζωή, όμορφος άνθρωπος.
Σας
ε ίπαµ ε
τα
νέ α
µ ας;
Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, τηρώντας πρωτόκολλα προστασίας, 45 παιδιά και τώρα πια 60 εθελοντές με παρουσία, προσπάθεια κι συνεργασία ξεπερνούν τις δυσκολίες της μακροχρόνιας απουσίας λόγω συνθηκών. Εφ’ όσον οι συνθήκες το επιτρέψουν θα έχουμε τη δυνατότητα να συμπεριλάβουμε τα μικρά μας που ανυπόμονα περιμένουν στο πρόγραμμά μας με το Νηπιαγωγείο.
Λίγο πριν τα περσινά Χριστούγεννα και ενώ το Κέντρο παρέμενε άδειο και σιωπηλό γνωρίσαμε τον Έχσαν. Ταξιδευτής από το Ιράν βρέθηκε να είναι γείτονας και στη συνέχεια φίλος αγαπημένος. Κατάλαβε την ουσία της προσπάθειας στους Δρόμους Ζωής και δούλεψε ακούραστα προσέχοντας την λεπτομέρεια για να τακτοποιήσουμε την αποθήκη με τα πράγματα του Μπαζάρ, αλλά και το υπόλοιπο Κέντρο. Για όλο το διάστημα της παραμονής του στην Αθήνα και εν μέσω lockdown έγινε φύλακας άγγελος και επιστάτης ξύνοντας ακόμη μολύβια και ξυλομπογιές ώστε να είναι έτοιμα για τα παιδιά. Κράτησε το Κέντρο ζωντανό με τους ήχους της κιθάρας και την δική του ανάγκη για προσφορά. Γνωρίσαμε την όμορφη οικογένεια, γονείς και μια αδελφή, που άφησε πίσω χρησιμοποιώντας την καλή πλευρά της τεχνολογίας αλλά και την γιαγιά του που έστειλε τις ευχές της και τις προσευχές της για τους Δρόμους Ζωής από το βόρειο Ιράν. Ο Έχσαν συνέχισε το ταξίδι του στις αρχές του καλοκαιριού αλλά ακόμη θέλει να μαθαίνει τα νέα μας και στέλνει την αγάπη του στους εθελοντές που αγάπησε ανταποδίδοντας τη φιλία που εισέπραξε. Έχουμε ακόμη επαφή και με την οικογένειά του έτσι κλείνοντας θέλουμε να σας βεβαιώσουμε, από την εμπειρία μας, πως είναι απολύτως δυνατόν να αγαπήσεις ανθρώπους μιας άλλης θρησκείας, μιας άλλης κουλτούρας, μιας άλλης γλώσσας που δεν έχεις καν συναντήσει, ο ‘Εχσαν βέβαια κέρδισε την καρδιά μας.
‒ Η Εργκέστα ήταν παιδί μας όταν το Κέντρο μας ήταν ακόμη στην Δαμοκλέους από την άλλη μεριά του Μετρό. Τα τελευταία χρόνια και ενώ έχει ένα δύσκολο ωράριο εργασίας με συνέπεια και αγάπη συνεργάζεται και προσφέρει με τους άλλους εθελοντές του Δημοτικού. ‒ Ο Σαλή τελείωσε πια το σχολείο και χωρίς καθυστέρηση αποφάσισε να συμμετέχει με εθελοντική παρουσία στο Κέντρο. Υπεύθυνος, συνεπής, συνεργάζεται με όλους και είναι ήδη σημαντική παρουσία στους Δρόμους Ζωής. ‒ Η Καλλιόπη μας γνώρισε σαν μαθήτρια των Εκπαιδευτηρίων Δούκα και επέστρεψε δυναμικά κοντά μας δέκα χρόνια μετά αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της και το μεταπτυχιακό της στην Αγγλία. ‒ Η Αναστασία, φίλη με την Καλλιόπη, μαθήτρια επίσης των Εκπαιδευτηρίων Δούκα, πολύτιμη συνεργάτης και εθελόντρια δέκα χρόνια αργότερα με την ολοκλήρωση των σπουδών και του μεταπτυχιακού της. ‒ Ο Σωτήρης ήρθε κοντά μας λίγο πριν το lockdown σαν μαθητής του ίδιου σχολείου και έφυγε φέτος για σπουδές στην Αγγλία. Με έκπληξη και μεγάλη χαρά τον είδαμε στις βάρδιες του φετινού Bazaar έχοντας επιστρέψει για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Οι καινούργιοι μας γείτονες είναι από την Κούβα, το google μεταφράζει για να συνεννοηθούμε, μαμάδες και γιαγιάδες θέλησαν να μας γνωρίσουν και στέλνουν φιλιά, χαμόγελα και ευχές μέσω
“whatsup”. Οι πιο μεγάλοι από μας θυμηθήκαμε τη γλύκα της γειτονιάς αφού πετάγονται έξω να βοηθήσουν με ό,τι χειρωνακτικό, στέλνουν και ένα πιάτο σούπα με κόκκινα φασόλια να τα δοκιμάσουμε. Παραμονή Χριστουγέννων στρώθηκε εορταστικά το τραπέζι της κουζίνας του Κέντρου μας και γιορτάσαμε μαζί τη βραδιά στέλνοντας πάντα φιλιά και φωτογραφίες σε μαμάδες και γιαγιάδες στην Κούβα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς τσουγκρίσαμε ποτήρια για το καλό και επιτέλους γιορτάσαμε! … έστω με κανόνες ασφαλείας.,
Κι έτσι λίγο πριν τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές οράματα, ανάγκες και αγάπες άρχισαν να φαίνονται όχι τόσο μακριά στον ορίζοντα αλλά εδώ και τώρα! Συνεργασίες και φιλίες που στήριξαν την ιδέα για το Καλλιτεχνικό Σταυροδρόμι ξεπέρασαν τις ιδιαίτερες δυσκολίες των καιρών μας. Οι Δρόμοι Ζωής και το Μουσικό Κουτί του Νίκου Καραδημητρίου μοιράζονται εμπειρίες και συνεχίζουν την προσπάθεια να ανοίξουν δρόμοι και να οργανωθούν συναντήσεις σε σταυροδρόμια καλλιτεχνικά.
Η Μυρσίνη Δόξα, μουσικός, ηθοποιός, music coach με αξιόλογη καριέρα αλλά πάνω απ’ όλα ζεστή καρδιά και κοινή γλώσσα με τους Δρόμους Ζωής ξεκίνησε ήδη την ομάδα των παιδιών μας που θέλουν να ασχοληθούν με το Θέατρο. Μετά από δύο συναντήσεις είναι ξεκάθαρο ότι η χημεία δούλεψε και υπόσχεται πολλά.
Μαθήματα ζωγραφικής θα ξεκινήσουν σύντομα για τα παιδιά που θέλουν να εκφράζονται μέσα από αυτό τον δρόμο.
Ο Κώστας Ανετάκης, συνθέτης, στιχουργός μέλος των ‘Ετερονήμισυ αλλά και φίλος αγαπημένος ξεκίνησε ήδη, πριν τα Χριστούγεννα, μαθήματα μουσικής με τα παιδιά μας. Μετά από μερικά βασικά μαθήματα θα αναλάβει τα παιδιά που θέλουν να μάθουν κιθάρα. Γίνονται συναντήσεις με καλλιτέχνες που έχουν εκφράσει την επιθυμία να γίνουν εθελοντές για να οργανωθούν τα μαθήματα αφού τα παιδιά έχουν επιλέξει διαφορετικά μουσικά όργανα.
Η Ομάδα Χειροτεχνίας δούλεψε για το Χριστουγεννιάτικο Bazaar με κέφι και πνεύμα ομαδικό. Γέμισε με μουσική και γέλιο το Κέντρο Σαββατοκύριακα δίνοντας τη ζωντάνια που τόσο μας έλειψε το διάστημα που λόγω συνθηκών έπρεπε να μείνουμε κλειστά. Η αποθήκη του Bazaar θα λειτουργήσει από δω και πέρα και σαν ένα οργανωμένο εργαστήρι έτσι ώστε να υπάρχει αρκετός χρόνος για τις δημιουργίες της Ομάδας αλλά και για να δημιουργηθεί σιγά σιγά μια Ομάδα που θα συμπεριλαμβάνει μεγαλύτερα παιδιά και γυναίκες που θα ήθελαν να εκπαιδευτούν ώστε να μπορούν να εκφραστούν μέσα από δημιουργίες χειροτεχνίας.
Παιδιά και εθελοντές αποφάσισαν ότι μικρές ομάδες παιδιών και εθελοντών, έτσι ώστε να τηρούνται τα πρωτόκολλα ασφάλειας λόγω της πανδημίας, θα μαγειρεύουν μαζί και θα τρώνε στην κουζίνα του Κέντρου για να έχουν τη δυνατότητα να γνωριστούν καλύτερα αλλά και να δίνεται και η ευκαιρία σε καινούργια παιδιά και καινούργιους εθελοντές να αντιληφθούν την ουσία της προσπάθειας στους Δρόμους Ζωής.
Στο ξεκίνημα, όταν η μικρή Μελτέμ τελειώνοντας τα μαθήματα της ένα βραδάκι στάθηκε μπροστά στην αφίσα των Δρόμων Ζωής και μ’ ένα μικρό χορό και δυνατή φωνή έστειλε μήνυμα σε μας και στον κόσμο φωνάζοντας ρυθμικά «στο Γκάζι ο κόσμος αλλάζει» αναγνωρίσαμε την ανάγκη να έχουμε κι εμείς «φωνή» να μοιραστούμε με φίλους εμπειρίες και όραμα! Η Φωνή των Δρόμων , το μέσον και το μεράκι για επικοινωνία ξεκινούσε το ταξίδι. Αποφασίσαμε να ξαναβρούμε τη Φωνή μας! Αναζητήστε μας διαδικτυακά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τα βήματα σταθερά.
Η εφημερίδα των παιδιών ο «Ονειρόδρομος» έχει ήδη ξεκινήσει. Η ομάδα της εφημερίδας σιγά σιγά οργανώνεται με το κέφι. ΄Ηδη ονειρεύονται και θέλουν να εκφράσουν και να μοιραστούν – Να επικοινωνήσουν. Την ομάδα συντονίζουν και εκπαιδεύουν δυο νέες εθελόντριες, μαθήτριες των Εκπαιδευτηρίων Δούκα, η Εβελίνα και η Ελπίδα.
Συνεχίζουμε την άψογη συνεργασία με τα Εκπαιδευτήρια Δούκα και είμαστε ήδη σε επικοινωνία με την υπεύθυνη για θέματα εθελοντισμού κυρία Πασχαλίδου ώστε να ξεκινήσουμε την υλοποίηση μιας ενδιαφέρουσας, νομίζουμε, ιδέας για «διαδικτυακά ραντεβού» παιδιών του σχολείου και παιδιών των Δρόμων Ζωής όπου θα συζητιόνται και θα ανταλλάσσονται ιδέες για θέματα που αφορούν στα παιδιά. Τα αποτελέσματα των συζητήσεων θα δημοσιεύονται.
Εκεί στη Γαργηττίων λοιπόν, στο Γκάζι, θα συνεχίσουμε να ζωγραφίζουμε μικρές πολύχρωμες ανθρώπινες ιστορίες αγάπης, θα κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και θα χτίζουμε μικρούς κόσμους που αντέχουν γιατί έτσι μας πρέπει. Ήδη ως ξωτικά και όχι φοβισμένα καλικαντζαράκια απλωθήκαμε στους χώρους του Κέντρου μας στη Γαργηττίων τακτοποιώντας και καθαρίζοντας! Το Κέντρο μας, καθαρό και τακτοποιημένο, παρουσιάζει πλέον μια άξια εικόνα «επανεκκίνησης» και το καινούργιο μας σαλόνι, δώρο φίλων που δεν μας ξεχνούν, περιμένει να αγκαλιάσει τις πρώτες μαζώξεις παιδιών και εθελοντών. Το νηπιαγωγείο τακτοποιήθηκε με αγάπη από τον Σαλή και τον Γιώργο με βοηθό την Αϊσέ έτοιμο, καιρού επιτρέποντος, να καλωσορίσει τα μικρούλια μας.