https://oneirodromospaper.wordpress.com/
Ιούνιος 2016
Τεύχος 13
Τι είναι για μας η φιλία Τι λέμε στη Μαλάκ, ένα κορίτσι που έφυγε από την πατρίδα του για να γλιτώσει, αλλά και σε όλα τα παιδιά πρόσφυγες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο δύσκολο ταξίδι τους:
• Κουράγιο και ελπίδα, γιατί τα όνειρα για καλύτερες μέρες δεν πρέπει να σβήνουν ποτέ. • Πολλά παιδιά έχουν χαθεί στις θάλασσες, λόγω της προσφυγιάς και των άσχημων συνθηκών μεταφοράς τους. Βοηθήστε τα! • United in diversity. • Ξέρω ότι αισθάνεσαι φόβο που είσαι σε μια διαφορετική χώρα με διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη. Θέλω να αισθάνεσαι σαν να είναι εδώ το σπίτι σου. • Να μην φοβάσαι και να κάνεις καινούργιους φίλους! • Να ‘σαι δυνατή και να ξέρεις ότι οι γονείς σου και οι φίλοι σου είναι πάνω στα αστέρια και σε σκέφτονται και σε αγαπάνε και θα είναι πάντα μαζί σου. • Πρέπει να υπάρχει δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσεις! • Αισθάνεσαι πολύ στενοχώρια, λύπη και πολύ φόβο και χρειάζεσαι βοήθεια για να έχεις ένα ωραίο χαμόγελο • Είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε! • Μην φοβάσαι! Εμείς θα σε βοηθήσουμε. • Να έχεις στο μυαλό σου, πάντα στην ζωή σου να βλέπεις τα πράγματα από την καλή και την μαγική τους πλευρά. Όπως αυτά τα φύλλα του δέντρου, με την βοήθεια σου/ του αέρα να πάνε σε όλο τον κόσμο. • Μαλάκ, μην στενοχωριέσαι που είσαι μακριά από τους φίλους σου, θα τους δεις ξανά!
– Τα πάντα! – Κατανόηση και βοήθεια. – Αγάπη. – Αδέρφια. – Το συναίσθημά σου σε κολλητούς. – Να μιλάς κάθε μέρα, να γνωρίζεσαι. – Μια δεύτερη οικογένεια. – Αυτός που σε ξέρει, ακόμα κι όταν εσύ δεν ξέρεις τον εαυτό σου.
«Με λένε Ευγενία και είμαι 1 3 ετών. Ζω στο Γκάζι και έχω ένα σκυλάκι που τον λένε Βανκ. Είμαι πολύ ευτυχισμένη επειδή είμαι σε μια τέτοια περιοχή και περνάω πολύ ωραία. Έχω έναν αδερφό που τον λένε Κώστα, είναι 8 ετών και πάει Β΄ Δημοτικού και είναι λίγο ζωηρούλης. Το σπίτι που μένω είναι μια πολυκατοικία με μεγάλη αυλή και μεγάλο πάρκινγκ. Το καλοκαίρι παίζω με τον αδερφό μου σε αυτή τη μεγάλη αυλή. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω νοσοκόμα. Εγώ πιστεύω πως θα έχει ενδιαφέρον.»
Μια διαφορετική ξενάγηση με τα μάτια της φαντασίας Ένα παιδί που ζει στο Γκάζι
« Γεια σας. Με λένε Νίκο και είµαι 14 χρονών. Έχω µπλε µαλλιά, είµαι ψηλός και έχω καφέ µάτια. Ζω στο Γκάζι εδώ και τέσσερα χρόνια. Μ’ αρέσει πολύ η περιοχή εδώ, αλλά δεν είµαι και πολύ χαρούµενος µε τα παιδιά στο σχολείο. Όλοι µε κοροϊδεύουν γιατί νοµίζουν ότι είµαι παράξενος και ανόητος. Νοµίζουν πως αν ένας άνθρωπος έχει µπλε µαλλί και κλείνεται στον εαυτό του, δεν είναι φυσιολογικός. Στενοχωριέµαι πάρα πολύ γι’ αυτό, επειδή θέλω λίγα άτοµα τουλάχιστον να παίζουν µαζί µου και να µου µιλάνε άνετα. Δεν θέλω να µε κρίνουν από την εξωτερική µου εµφάνιση αλλά να ψάξουν και τι έχω
µέσα στην ψυχή µου. Οι γονείς µου επίσης είναι παράξενοι ( όπως θεωρούν οι άλλοι) . Μια µέρα λοιπόν είχαν έρθει δύο φίλοι µου στο σπίτι και καθόµασταν στο δωµάτιό µου. Όταν ήρθε µέσα η µαµά µου να µας προσφέρει κάτι, τα παιδιά άρχισαν να γελάνε και να ουρλιάζουν. Όταν βγήκε έξω η µαµά µου τα παιδιά είπαν ότι έχουν µια δουλειά και έφυγαν. Στενοχωρήθηκα πολύ γιατί ήξερα πως τα παιδιά έφυγαν, επειδή τρόµαξαν από τη µαµά µου. Από κει και πέρα δεν ήθελα να κάνω παρέα µε κανέναν και καθόµουν συνέχεια µόνος µου.»
«Ο Σερ Νίκολας είναι ένα παιδί που ζει σε ένα παλιό σπίτι στο Γκάζι και πάει στην έκτη δημοτικού. Έχει μια ιδιαιτερότητα για την οποία τα άλλα παιδιά τον κοροϊδεύουν, είναι μουγκός‐ βουβός. Νιώѳει ότι είναι ολομόναχος, γιατί τα παιδιά δεν κάνουν παρέα μαζί του και όταν παίζουν παιχνίδια δεν ѳέλουν να είναι στην ομάδα τους. Τον κοροϊδεύουν συνέχεια. Οι γονείς του αποφάσισαν να του πάρουν για τα γενέѳλιά του ένα κουταβάκι και εκείνος έγινε αμέσως φίλος μαζί του. Όπου πήγαινε, έπαιρνε τον σκύλο μαζί.
ήξερε. Πήρε μέρος στην ξενάγηση και μαζί με τον μοναδικό του φίλο, τον Μαξ, έμαѳε για την ιστορία του εργοστασίου, την αρχιτεκτονική του χώρου, αλλά και σε τι συνѳήκες και πώς δούλευαν οι εργάτες. Ενѳουσιάστηκε πολύ από αυτά που είδε και έμαѳε, και έγραѱε ένα άρѳρο για αυτά στην εφημερίδα του σχολείου του. Όταν τα παιδιά διάβασαν το άρѳρο του, έμειναν έκπληκτα με αυτά που έγραѱε, με τον τρόπο σκέѱης του, που κατάλαβαν ότι είναι ένα πολύ καλό παιδιά και ότι αξίζει να περάσεις ώρα μαζί του.
Μια μέρα που το πήγαινε βόλτα, πέρασαν μαζί από το παλιό εργοστάσιο Γκαζιού. Τόσο καιρό που έμενε εκεί δεν ήξερε τι ήταν όλα αυτά τα μεγάλα και μεταλλικά κτίσματα, αλλά τώρα σκέφτηκε ότι είχε την ευκαιρία να μάѳει, βλέποντας την μεγάλη αφίσα ακριβώς από έξω, ότι κάνουν για λίγες μέρες ξενάγηση, για να μάѳει ο κόσμος τι είχε τόσο καιρό δίπλα του και δεν το
Ο Σερ Νίκολας από όλη αυτή τη διαδρομή έμαѳε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το Γκάζι έχει καταπληκτική αρχιτεκτονική την οποία συνοδεύει και μια απίστευτη ιστορία. ∆εύτερον, ότι ανακάλυѱε ότι έχει την ικανότητα να στηρίζει και να εκφράζει τον εαυτόν του με την πένα του και όχι με το στόμα του.»
«THUNDERMANS! Κάποτε ήταν μία οικογένεια με τέσσερα παιδιά, δύο κορίτσια, δύο αγόρια. Δύο μικρά και δύο μεγάλα, σε ένα μεγάλο απλό σπίτι. Η μητέρα είχε ηλεκτρικές δυνάμεις. Ο πατέρας ήταν με δύναμη πετάγματος. Το μεγάλο αγόρι και κορίτσι είχαν τηλεμετακινητικές δυνάμεις όπως και ο μικρός αδερφός που ήταν γρήγορος, ενώ η μικρή αδερφή είχε κάτι λέιζερ. Ζούσαν στα Πετράλωνα που είχαν μετακομίσει ήδη εκεί. Γνώρισαν καινούργιους φίλους, αλλά μετά που οι φίλοι τους κατάλαβαν ότι είναι υπερ-ήρωες, ήθελαν να φύγουν από εκεί. Αλλά τελικά οι φίλοι τους είπαν ότι δεν θα το πουν σε κανέναν ότι αυτοί ήταν υπερ-ήρωες!»
«Ήταν ένα κορίτσι α πό τη ν Γ ερμανία η Ά ννα, 1 4 χρ ονώ ν. Ήταν ψη λ ή , ξανθιά
με πρ άσινα μάτια.
πολ ύ
δ ύ σκολ α
περιοχή
να
πρ άγματα
για
εκείνη
γιατί
και δ εν ή ξερε ούτε να μι λ άει ελ λ η νικά.
μάθει
σπίτια
τα
Είχε μετακομίσει στο Γκάζι με του ς γονείς τη ς.
του ς
δρ όμου ς
με δ ιαφ ορετική
εντύπω ση
και
δ ιακό σμη ση
Γ ερμανία
όταν
και
καθώ ς
εξω τερική
πή γε
σπίτι,
δ εν
άρχισε
να
τίποτα
για
τη ν
Μια μέρ α έκανε β όλτα για
περπατού σε
δ ιακό σμη ση
ή ξερε
Και ή ταν
είδ ε
το
ότι
υπάρχου ν
καθένα.
ψ άχνει
στο
αυτό
πολ λ ά
τη ς έκανε
ίντερνετ
για
τη ν
τω ν σπιτιώ ν α πό τα παλ ιά τα χρ όνια. Ένιω σε ζή λ ια γιατί στη ν
δ εν
υπάρχου ν
τέτοια
σπίτια.
Μετά
α πό
όλ α
αυτά
που
είδ ε
και
δ ιάβ ασε στο ίντερνετ για τα περίεργα σχέδ ια και τα δ ιάφ ορ α χρ ώ ματα που
είχαν χρη σιμοποιή σει οι αρχιτέκτονες τη ν παλ ιά εποχή , α πο φ άσισε να γίνει
κι
εκείνη
αρχιτέκτονας.
Το
έβ αλ ε
στόχο
στη
ζω ή
τη ς τον οποίο
μετά
α πό
χρ όνια τον πέτυχε. Και έγινε μια πολ ύ καλ ή και πετυχη μένη αρχιτέκτονας. »
Η σημασία της αποτυχίας
Ταξιδεύοντας σαν τον Ο δυσσέ α Ο Οδυσσέας άρχισε το ταξίδι του από την Τροία με στόχο να ξαναγυρίσει πίσω. Όμως, για να φτάσει εκεί, έπρεπε να περάσει από πολλά εμπόδια. Μπορεί να στενοχωριόταν και να ήταν θυμωμένος με όλους τους θεούς, γιατί έμεινε στην Τροία δέκα χρόνια και έκανε άλλα δέκα να γυρίσει στην Ιθάκη, αλλά αν δεν είχε μείνει εκεί 20 ολόκληρα χρόνια δεν θα είχε περάσει από όλες αυτές τις περιπέτειες, αλλά ούτε και θα είχε αποκτήσει όλες αυτές τις γνώσεις. Γι’ αυτό δεν έχει σημασία ο στόχος, αλλά η διαδρομή που θα κάνεις για να το πετύχεις.
Πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε Η αποτυχία είναι ένα συναίσθημα που σου προκαλεί νεύρα και στενοχώρια, νιώθεις ότι θες να τα παρατήσεις. Η αποτυχία, όμως, εκτός από νεύρα και στενοχώρια, σου προκαλεί και πάθος για να συνεχίσεις με περισσότερη όρεξη αυτό το πράγμα που νόμιζες ότι δεν θα πετύχεις. Ακόμα κι αν δεν μπορείς να το πετύχεις, έτσι ακριβώς όπως θέλεις, συνέχισε μέρα με την μέρα να καταφέρνεις λίγα παραπάνω πράγματα και σιγά σιγά να πετύχεις αυτό που θες. Δεν είναι λάθος να πέσεις, αλλά αν δεν σηκωθείς για να ξαναπροσπαθήσεις, τότε αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις. Ακόμα και αν, όμως, το κάνεις αυτό το λάθος, δεν είναι ποτέ αργά να ξανασηκωθείς και να διορθώσεις το «λάθος» σου. Εξάλλου, αν συνέχεια πετυχαίνεις, χωρίς να κάνεις κανένα λάθος δεν θα έχει νόημα το συναίσθημα της επιτυχίας. Γι’ αυτό πρέπει και κάποιες φορές να αποτυγχάνουμε. Ομάδα σύνταξης: Βασιλική Σ, Σαλή Χ., Αφροδίτη Βλ, Ντουϊγκού Τ, Ιωάννα Μπ, Κλαούντιο Ο., Μιρέμ Μ.