D O DAT E K | T E L E W I Z YJ N O | R O Z RY W KOW Y FILMOWA LISTA PRZEBOJÓW
Wyjmij i po∏ó˝ ko∏o pilota!
W co si´ bawiç
1. Wall Street: Money Never Sleeps (Wall Street: Pieniàdz nie Êpi) – 19 mln dol.
2. Legend of the Guardians: The Owls of Ga’ Hoole (Legendy swojego królestwa. Stra˝nicy Ga’ Hoole) – 16,1 mln dol.
3. The Town (Miasto z∏odziei) – 15,6 mln dol. 4. Easy A (¸atwa Oliwka) – 10,6 mln dol. 5. You Again (To znowu ty) – 8,4 mln dol. nowy dziennik Friday, October 1, 2010
Foto: Materia∏y promocyjne
Wall Street: pieniàdz nie Êpi
■ SubtelnoÊç nigdy nie by∏a mocnà stronà Olivera Stone’a. Tym razem, ka˝àc
nam podziwiaç z∏owieszczego macho korporacyjnej d˝ungli, przekonuje zarazem, ˝e tak naprawd´ w ˝yciu liczy si´ rodzinne szcz´Êcie. Gordon Gekko (Michael Douglas) wychodzi z wi´zienia. Co dalej? Nie wiemy. Nieogolony, bez grosza przy duszy i samochodu rozp∏ywa si´ w t∏umie na pó∏ godziny. Czyli na siedem lat. Re˝yser bowiem przeskakuje do roku 2008, by pokazaç m∏odego rekina Wall Street, Jake’a Moore’a (Shia LaBeouf) w jego Êrodowisku naturalnym. W przeciwieƒstwie do Buda Foxa (Charlie Sheen) z pierwszej cz´Êci filmu, Jake zarobi∏ ju˝ swój pierwszy milion handlujàc papierami wartoÊciowymi dla firmy Keller Zabel Investments, pod czujnym okiem doÊwiadczonego finansisty Louisa Zabela (Frank Langella). Tyle ˝e nasz bohater w g∏´bi ser-
ca wcale nie jest rekinem, a poczciwym libera∏em, któremu marzy si´ czysta, tania energia. ZaÊ jego sta∏a partnerka tudzie˝ internetowa dziennikarka/blogerka Winnie (Carey Mulligan) to dziwnym zrzàdzeniem losu córka Gordona Gekko. Czarne chmury nadciàgajà jednakowo˝ nad po∏udniowy Manhattan. W coraz bardziej nerwowych konwersacjach rekinów raz po raz padajà s∏owa “spekulacja”, “dêwignia finansowa”, “rynek nieruchomoÊci”, “derywaty”. Firm´ Zabela przejmuje jego bezduszny rywal, miliarder Bretton James (Josh Brolin). Jake zaczyna snuç plany zemsty, które nabierajà kszta∏-
tów, gdy James, widzàc niewàtpliwy talent m∏odzieƒca do machlojek, oferuje mu posad´. M∏odzieniec z kolei proponuje ma∏˝eƒstwo Winnie. ZaÊ przysz∏y teÊç sk∏ada propozycj´ nie do odrzucenia obojgu. Jakà – nie zdradz´, ale zapewniam, ˝e odrzuci∏by jà jedynie Êwi´ty, i to nie ka˝dy. Mo˝e Franciszek tak, ale Êwi´ty Miko∏aj ju˝ niekoniecznie. LaBeouf czaruje m∏odzieƒczym urokiem i dobrze radzi sobie z dialogiem, gorzej – z emocjami. Pod tym wzgl´dem lepsza w swoim fachu jest Mulligan, potrafiàca dzi´ki rezerwie i opanowaniu, mimo ca∏kiem wypranej z humoru roli, nie popaÊç w patos. Do-
uglas, starszy i ∏agodniejszy, zjawia si´ na planie rzadziej ni˝ mo˝na by wnioskowaç po obejrzeniu zwiastuna, ale ka˝da scena z jego udzia∏em to prawdziwy majstersztyk. Re˝yser z równà swobodà, a nawet gracjà porusza si´ po bankietach charytatywnych, gabinetach szefostwa Rezerwy Federalnej i obligatoryjnym parkiecie gie∏dy. Choç nawiàzujàce do estetyki lat 80., przejÊcia mi´dzy scenami móg∏by sobie darowaç. Podobnie jak piosenki Briana Eno. Film z roku 1987 ukazywa∏ Êwiat dla przeci´tnego widza egzotyczny. Do napisania scenariusza de facto thrillera pos∏u˝y∏y nudne wiadomoÊci finansowe z ostatnich stron gazet. Maklerzy, rozgadani jak katarynki, obracali milionami dolarów i porozumiewali si´ przez zabawne bezprzewodowe aparaty wielkoÊci wojskowych radio-
telefonów. Brokerzy zmieniali losy Êwiata dzi´ki niejawnym informacjom o stanie finansowym spó∏ek publicznych. DziÊ, po Enronie i Madoffie, kryzysie bankowym oraz mieszkaniowym, przeforsowaniu pakietów ratunkowych Obamy tudzie˝ dramatycznemu skurczeniu si´ rynku pracy, nowojorska finansjera trafi∏a pod lup´ mediów i wdar∏a si´ do sypialni ka˝dego Amerykanina. Trudniej straszyç jej wszechmocà, epatowaç obyczajowoÊcià. Co gorsza, twórcy rozmyli jasny przekaz orygina∏u. Dokr´tka jest po trochu filmem spo∏ecznej krytyki, po trochu melodramatem, atakiem na elity i reklamà zimnej fuzji termojàdrowej. Stone nie wykorzystuje w pe∏ni potencja∏u dramatycznego ˝adnego z wàtków i dlatego, choç pieniàdz nie Êpi, mo˝e to zrobiç cz´Êç publicznoÊci, zw∏aszcza m∏odszej. ■