CO2LOGIC
Vermindering van de klimaatimpact, een prioriteit voor bedrijven Onlangs berekende de Universiteit van Stanford dat de reële kost voor de maatschappij van een ton CO2 220 US dollar bedraagt. Als men weet dat België ongeveer 116 megaton CO2equivalenten per jaar uitstoot(1), dan vertegenwoordigt de ‘sociale kost’ van de klimaatverandering in België ongeveer 5% van het BBP(2).
Daarom is het cruciaal om te beseffen dat wij ‘met z’n allen’ de kost van klimaatveranderingen zullen dragen. ‘We zitten in hetzelfde schuitje’! Carbon Disclosure Project
Het Carbon Disclosure Project (CDP) vertegenwoordigt meer dan 822 investeerders met 92 triljoen investeringen wereldwijd. Het CDP vraagt aan alle beursgenoteerde bedrijven om hun CO2-uitstoot en acties ter vermindering daarvan publiek te maken. Ongeveer de helft van onze BEL20-bedrijven rapporteert zijn CO2-uitstoot via deze weg. Voor investeerders is dit belangrijk want CO2-uitstoot is een risico en bovendien direct gelinkt aan de fossiele brandstofafhankelijkheid. Het is geen geheim dat fossiele brandstofprijzen niet zo – en dat is een understatement – stabiel zijn en daar houden investeerders niet van. Dankzij deze transparantie op vlak van brandstofverbruik kunnen ze hun risico’s beter inschatten.
Klimaatconferentie & nationale inspanningen
In december 2015 zal de internationale klimaatconferentie in Parijs de wereldleiders opnieuw samenbrengen om tot een akkoord te komen rond een maximum temperatuurstijging van 2°C. Bij de eerdere klimaatconferenties na Kyoto kwam men nooit tot bindende afspraken. Dit is niet verwonderlijk. Post-industriële landen, industriële en/of toekomstige industriële landen kunnen immers geen CO2-verplichtingen opleggen aan industriële landen of ontwikkelingslanden met andere socio-economische prioriteiten... Wat echter wel het effect is van de jaarlijkse internationale klimaatconferenties, is de bewustmaking die ervoor zorgt dat klimaatinspanningen geen tijdelijke ‘trend’ zijn maar een globale uitdaging die we dringend moeten aanpakken. In de laatste vijf jaar kan men duidelijk observeren dat elk land zijn eigen doelstelling begint op te maken. Ook grootmachten zoals de VS & China hebben de nodige – weliswaar nog bescheiden – ambities. Deze landen accepteren dan wel geen verplichtingen opgelegd door derden, maar ze weten wel heel goed dat hun competitiviteit ervan afhangt. Supply chain & het sneeuwbaleffect
Een paar jaar geleden verplichtte Wallmart zijn grootste leveranciers om hun CO2-uitstoot te rapporteren en partner te worden in het verminderen van de CO2-uistoot. Dit is maar het topje van de ijsberg. Sommige bedrijven krijgen dergelijke vragen nu ook al van hun klanten. Het realiseren van een CO2-verminderingen in de ‘supply chain’ is een van de meest efficiënte acties. Het systeem bestaat al in Ne-
Antoine Geerinckx is mede-oprichter van CO2logic en Naturalogic. derland (de CO2-prestatieladder) en geeft gunningsvoordelen aan bedrijven die hun CO2-uitstoot kennen en acties ondernemen om deze te verminderen. Het gunningsvoordeel wordt een soort competitief voordeel waardoor aannemers er belang bij hebben om hun CO2-uitstoot aan te pakken. Besluit
In de laatste drie jaar komt de druk om klimaatverantwoordelijker te ondernemen uit alle hoeken. Die convergentie zorgt voor een momentum dat de verandering zal versnellen. Als de maatschappelijke kost begrepen wordt en dit ertoe bijdraagt dat consumenten, aankopers (B2B), overheden en investeerders allemaal in dezelfde richting kijken, dan is de kans groot dat we snel vooruitgang zullen boeken, ‘omdat we allen in hetzelfde schuitje zitten’.
(1) zonder LULUCF, met inbegrip van de uitstoot verbonden aan het verschil tussen bebossing/herbebossing en ontbossing. Bron: Nationale inventaris voor broeikasgasemissies, 2014. (2) Bron: Wereldbank, 2013.
augustus-september 2015 | 4
De hamvraag is niet of deze cijfers 100% accuraat zijn. Wel van belang is de vraag wie die kost van de klimaatverandering uiteindelijk zal betalen? Hoe men het ook bekijkt, de huidige en toekomstige generaties zullen de rekening voorgeschoteld krijgen. Dit is vandaag reeds het geval, niet via een ‘klimaatbijdrage’ of ‘CO2-tax’ maar via indirecte kosten zoals stijgende grondstofprijzen en dus duurdere voeding. Als een oogst in Oekraïne (of ergens anders) mislukt door plotse droogtes of zware onweders, dan stijgen de graanprijzen. Als zware stormen een frequent fenomeen worden, dan zorgen ze ook voor meer schade. De verzekeringsmaatschappijen zullen dit op één of andere manier doorrekenen…
13