45 minute read
De trends volgens Marie Claire
1 De witte gezichten van El Greco, de grijze horizon van een mistig Californisch strand, het kanariegeel van schilders uit Napels. Lucia Pica, nu al vijf jaar Chanels Global Creative Make-up and Colour Designer, kijkt er intens naar, droomt er kleuren bij en tovert ze om tot nagellak, oogschaduw en zoveel meer.
Tekst Marie Geukens
De magie van het ochtendlicht het ochtendlicht
CHANEL. CHANEL. SU CONCESSIONE DEL MINISTERO DEI BENI E DELLE ATTIVITA CULTURALI E DEL TURISMO – PARCO ARCHEOLOGICO DI POMPEI. Dit gesprek vond plaats in Parijs, voor covid-19 ons thuishield. Haar inzichten leken wel een voorbode. —Roots in Napels, wonen in Londen, werken in Parijs, geïnspireerd door Namibië voor de collectie ‘Desert Dream’. Welke impact hebben plekken op jou? “Het grappige is dat ik altijd als een kind naar de dingen kijk. Met fascinatie. En dàt is mijn drijfkracht, meer dan wat ook. Fascinatie betekent nieuwsgierigheid, interesse, absorberen van dingen en dat heb ik nodig om door te gaan met een frisse blik. Ik kan erg down to earth zijn, met ongelooflijk boeiende mensen converseren, maar die ongerepte kijk behouden, bij mijn visie blijven en ook een beetje verloren blijven lopen op onbekend terrein en dromen, dàt heb ik allemaal nodig. Een beetje routine en daarnaast mezelf verplichten de deur uit te gaan en iets nieuws te ontdekken. Niet alles moet leiden tot een nieuwe kleur of textuur, ik kan er ook iets anders uit leren.” —Geef eens een voorbeeld. “In november 2019, op inspiratietocht door Namibië, reden we bij het krieken van de dag – wanneer het licht de meest magische kleuren maakt – over een bruin-roze-paarsige woestijnweg. Ik dacht: ‘Deze kleuren zouden mooi zijn op ogen, maar misschien te koud, te lila, voor een gezicht.’ Dan maak ik een roze-rood ogenpalet en voeg ik bruin toe aan de fond de teint, dat past beter bij een mensenhuid. Deze weg schonk iets aan de make-upwereld (lacht). Die ervaringen voeden mij.” —Heb je tijd om jezelf vaak zo te ‘voeden’? “Je moet tegenwoordig voor dit soort vrijheid vechten. Ik zou elke dag kunnen werken, weet je. Maar ik eis de tijd op om mijn hoofd te legen. Dat is superbelangrijk. Ik kreeg het audioboek Catching the Big Fish van David Lynch over ideeën en meditatie. Dat boek is zo goed. Alleen al om dichter tot jezelf te komen en beslissingen te nemen die juist aanvoelen. Een beetje stilte helpt om minder afgeleid te worden door alle dingen om je heen.” —Zou je vrouwen aanraden om het wat langzamer aan te doen? “Ik raad zeker meditatie aan en in de natuur zijn, yoga. Dat helpt allemaal om in balans te blijven.” —Balans vinden. Is dat je echte uitdaging? “Ja. Voor mezelf, maar ook in de producten van Chanel en zelfs in hoe mensen de producten gebruiken. Het is een soort chemie. Het moment wanneer ik me innerlijk rustig voel en ik tevreden ben met het product, dan ben ik in balans. Dan weet ik dat het goed komt. De producten moeten het evenwicht
2 3
1. Lucia Pica, met rode lippen en een zo natuurlijk mogelijke make-up, op een terrasje in Parijs vlak bij het hoofdkwartier van Chanel. 2 & 3. Pica is naar eigen zeggen een ‘romantische lucht’-persoonlijkheid’. Ze droomde een volledig oogpalet bij het zien van een eenzame woestijnboom voor de collectie Desert Dream. “Dromen kan je realiseren.“ 4 & 5. Uit Poppaea, een Romeinse luxevilla, en andere kunstschatten in en rond Napels ontstond de LZ18-collectie Neapolis. 6 & 7. Paris by night. Lucia Pica begrijpt het clair-obscureffect van een kunstschilder: “Schilders gebruiken wit om licht te creëren en om dingen te beklemtonen. Ik pas die techniek toe op gezichten: donkere kleuren lager op de ogen en in het oogpuntje de witte eyeliner om de oogvorm te definiëren.“
4
6 5
7
1 1. Ready-to-Wear Backstage LZ20 - Lucia Pica legt de laatste hand aan de make-up, geen complexen over de wijnvlek. 2 & 3. Najaar 2016, Le Rouge Collection. Rood krijgt in elke collectie speciale aandacht. Het is Pica’s lievelingskleur.
2
3 houden tussen klassiek en een twist. Die twist is soms de kleur, soms de textuur of het ligt in iets onverwachts zoals dat eerste rode oogpotlood. Maar de uitdaging is dat je die twist in je dagelijkse leven wilt dragen. Het moet draagbaar zijn. Ook de gebruikers moeten een balans vinden. Je moet niet noodzakelijk alles tegelijk willen doen. Je kan voor een mooie frisse huid zorgen, sterke rode lippen maken – als je dat fijn vindt – en dan een heel klein beetje kleur aan je ogen toevoegen, of zelfs niet. Het is een subtiel spel dat heel geleidelijk verloopt.” —Voor jou dient make-up niet om imperfecties te verdoezelen, zei je ooit. “Make-up moet bevrijdend werken. Het doel van make-up is jezelf te versterken. Je kan make-up inzetten om je persoonlijkheid te benadrukken, je emoties. Of je wilt het combineren met je kleren om een karakter te creëren, eentje dat je af en toe wilt veranderen. Je bent niet gebonden. Make-up werkt emanciperend. Anderzijds moet het zich opmaken ook een leuk moment met jezelf zijn. Het plezier van verzorging. Daarom moet het gebruiksvriendelijk zijn. Met mijn expertise tracht ik eenvoudige producten te maken, zoals het ‘drie in één’-oogpotlood dat tegelijk als een eyeliner, kohl of oogschaduw kan dienen. Zo krijg je makkelijk een mooi effect zonder al de techniciteiten te kennen. Het is een vrouw-tot-vrouwbenadering, zeg maar. ”
CHANEL. 2020 SPRING-SUMMER CHANEL READY-TO- WEAR SHOW BACKSTAGE MAKEUP CHANEL – LUCIA PICA © CHANEL 2019.
Nationaal Park Hoge Kempen
ZOMERPROMO
Boek via terhillshotel.be met de code ELLE en ontvang 15% korting op kamer met ontbijt!
Geldig voor aankomst tem 31/09/2020
OP INSTAGRAM
@marieclaire_belgie
Ruud van Empel, Boy.
Notebook
Wonderland Nu we voorzichtig weer buiten mogen, is deze expo een absolute aanrader. De Nederlandse fotograaf Ruud van Empel kiest op zijn vele reizen modellen uit, selecteert zorgvuldig kleding, neemt honderden foto’s van planten, bloemen of dieren en mengt dit alles tot een digitale compositie. Het resultaat is een realistisch, maar tegelijk utopisch totaalbeeld van veelal kinderen in een tijdloze en paradijselijke omgeving. Tekst Etienne Heylen
Gezichten van ‘t stad De scenografie van deze prestigieuze expo over oude portretkunst is van de hand van Walter Van Beirendonck, die de rijk uitgedoste dames, heren, kinderen, heiligen en devote burgers van vroeger opnieuw laat schitteren op diverse Antwerpse podia. Tekst Etienne Heylen
Kaartspelers, Theodoor Rombouts (1597-1637). Op verschillende locaties kan je werk bewonderen van beroemdheden als Quinten Metsys, Frans Floris, Peter Paul Rubens, Antoon van Dyck, Theodoor Rombouts en David II Teniers. In de statige woning van burgemeester Nicolaas Rockox zijn vermogende burgers, maar ook rijke Europese vorsten te gast. In de Keizerskapel maak je kennis met de portretten van vrome stichters die met indrukwekkende drieluiken een zitje in de hemel trachtten te reserveren. In de Sint-Carolus Borromeuskerk kijken kinderen je aan, met vaak een grote emotionele geladenheid. Het Vleeshuis ten slotte toont drie smakelijke schilderijen van Frans Snijders die de weelde in het Antwerpen van de zestiende en de zeventiende eeuw symboliseren. Om je helemaal op weg te helpen zijn panelen en doeken vergezeld van verklarende accessoires en attributen.
Blind Date - Portretten met blikken en blozen, tot 31 december in het Museum Snijders&Rockoxhuis, de Keizerskapel, de Sint-Carolus Borromeuskerk en het Museum Vleeshuis. Info: www.blinddate. vlaanderen.be en www.snijdersrockoxhuis.be
Mappa Mundi. Hedendaagse cartografieën
Wereldkaarten boeien ook hedendaagse kunstenaars die met de geografische, politieke, poëtische en utopische mogelijkheden ervan experimenteren. Je kan er het werk bewonderen van een dertigtal kunstenaars. Oude kaarten en literatuur maken het geheel compleet. Tot 04/10 in de Boghossianstichting, www.boghossianfoundation.be Leuven
Rodin, Meunier & Minne
M Leuven heropent meteen groots met drie wereldberoemde beeldhouwers die zich elk op hun eigen manier lieten inspireren door de middeleeuwen en zo de basis legden voor de moderne beeldhouwkunst. Must-see: ‘De Denker’ van Rodin, die speciaal naar Leuven komt. Tot 30/08 in M Leuven, www.mleuven.be Hasselt
Z33 Huis voor Actuele Kunst, Design & Architectuur
Helemaal in harmonie met de bestaande panden, is Hasselt sinds medio mei een gebouw van architecturale wereldklasse rijker. Tegelijk wordt uitgepakt met drie impressionante expo’s: The Time of Work, The Work of Time en Birds of a Feather: Currents #7. Expo’s tot 29/08. Bonnefantenstraat 1, Z33.be Brussel
Ah, Quelle Aventure. Jacqueline Mesmaeker
Het werk van deze Brusselse kunstenares is een zoektocht naar de poëzie in het alledaagse: van het afschrapen van behangpapier tot het licht dat invalt in een plastic waterfles. “Ik wil het bijna onzichtbare tonen in de doordeweekse wereld om ons heen.” Tot 21/07 in de Brusselse Bozar, www.bozar.be
De broek van de farao
Onze eerste uitstap over de grens voert ons naar de Nederlandse universiteitsstad Leiden, waar een prachtige selectie Egyptisch textiel van meer dan 1000 jaar oud te bewonderen valt. In het hete woestijnzand bleven kleurrijke fragmenten van kledingstukken en interieurweefsels eeuwenlang bijzonder goed bewaard. Sommige stoffen waren voor dagelijks gebruik, andere werden speciaal gemaakt om mee begraven te worden. Zulk kwetsbaar materiaal is haast nooit in een tentoonstelling te zien en is daarom een unieke gelegenheid om eeuwenoude weefsels te bewonderen in een verhaal over stoffen, stijlen, technieken, motieven en symboliek. Erg leuk ook is het werk van 13 hedendaagse kunstenaars die zich lieten inspireren door de collectie. Hun creaties maken integraal deel uit van de tentoonstelling.
Textiel uit Egypte, tot en met 27 september in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Info: www.rmo.nl Martha de Vos, Kracht en Macht, 2020.
BERKO KNOKKE. PERS. Isabelle de Borchgrave, Paintings.
Papieren dromen
Nu een vakantie in eigen land lonkt, is de vrolijke expo van Isabelle de Borchgrave in Knokke-Heist zeker een bezoek waard. Dat ze goed zit bij de Knokse galerie is een feit, want Berko specialiseert zich in realistische en romantische schilderkunst. Eigenlijk woont de Brusselse kunstenares haar hele leven al in een wereld van papier, die ze opfleurt met kleur. Papier is haar basis voor alles: jurken, personages, meubelen, juwelen, hoeden, schilderijen… Het doel daarbij is verschillende culturen te laten samensmelten. Zelf zegt ze daarover: “Kleuren verenigen is mijn manier om aan anderen te tonen wat ik heb gezien. Daarbij kies ik soms voor onverklaarbare, mysterieuze tinten. Ik vond de benaming Cuba Libre perfect passen bij mijn expo, omdat ik het zie als een cocktail van mijn reizen naar Cuba en Mexico.”
Cuba Libre, van 31 juli tot 17 augustus bij Berko Fine Paintings, Kustlaan 163, Knokke-Heist, www.isabelledeborchgrave.com
Midzomernachtsdroom
Het spreekwoord zegt: echte schoonheid zit vanbinnen. Hoe uniek moet je zijn als je die gave zowel uiterlijk als innerlijk bezit? We hebben het hier over niemand minder dan Audrey Hepburn. Ze werd geboren in Brussel, groeide deels op in Engeland, studeerde tijdens de oorlog aan het Arnhemse Conservatorium, waarna nog balletlessen in Amsterdam en Londen volgden. De basis voor een carrière op de planken was gelegd. Haar ontwapenende oogopslag, frêle verschijning en girl next door-uitstraling maakten het plaatje compleet. Van Londen ging het richting New York en de rest van de wereld. Film, fotografie, fashion, alle disciplines waren verzot op haar. In elke branche maakte zij het waar. Zes iconische fotografen - Norman Parkinson, Milton H. Greene, Douglas Kirkland, Lawrence Fried, Terry O’Neill en Eva Sereny - legden Audreys carrière en leven op beeld vast. Terry Pepper, curator van de Audrey Hepburn - Portraits of an Icon-expo, opende zelfs zijn persoonlijke persarchief om deze ode in boekversie te documenteren. Aan alle Hepburnfans: dit foto/biografisch werk is net als de hoofdrolspeelster uniek. Het is een meesterlijk document met, naast meer dan 70 kleurenfoto’s en meer dan 100 zwart-witopnames, ook redactioneel een bijzonder interessante inhoud. En, wat die innerlijke schoonheid betreft: die leeft voort in de Audrey Hepburn Memorial Fund.
TOP 3
Cath Luyten, tv-host/reporter*
La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer Ik had de kans de man te ontmoeten en te interviewen in Genua, waar hij woont en waar dit meesterwerk over gaat. Samen met hem door de donkere straatjes dolen en trachten te achterhalen waar ����� �� ��������� �� ������ overgingen, vond ik heerlijk. Fijn was ook dat mijn passage beschreven stond in zijn volgende boek. Brieven uit Genua.
En toen moest ik mijn broer doodbijten van Els De Temmerman ��� ���� ��� ���� ��� �� ontdekte tijdens mijn research voor een reportage over Els. Al jaren zet ze zich in voor het lot van (ex-)kindsoldaten in Afrika. Ze beschrijft de moeizame strijd om de fysiek en mentaal gekraakte kinderen weer in de maatschappij te integreren. Dat doet ze met verve en zelfs humor schuwt ze niet.
Bardot, Deneuve, Fonda van Roger Vadim. Uit de boekenkast van mijn ouders. Ik merkte het op als prille tiener en heb het intussen 4 keer verslonden. Het relaas van 3 wereldsterren door de ogen van regisseur Roger Vadim, die met elk van hen getrouwd was. Hij geeft een heerlijk voyeuristische inkijk in hun wereld. Met humor geschreven, en met veel details uit de ��������� �� �� ����� ��� �� ����
*Caths nieuwe boek Silence please! ligt nu in de winkel
Onze selectie
Donau - Biografie van een rivier van Claudio Magris Het was wachten tot een stevige coronacrisis voor de uitgeverij dit legendarische boek uit 2007 van Claudio Magris een tweede leven gunde. Ze zullen er geen spijt van hebben. Een betere ‘blijf in uw kot-reisgids’ om de interessante steden langs de Donau af te varen is nooit eerder geschreven. Deze rivier, die op zeer vloeiende wijze het Oosten met het Westen verbindt, komt voorbij de heuvels van Beieren, doorkruist Oostenrijk en Hongarije en meandert via de Balkan naar de Zwarte Zee. Onderweg vertelt Magris de magische geschiedenis van Ovidius, Ka a en Canetti, en dat alles in een loso sche en erudiete vertel- stijl om duimen en vingers van af te likken. Je weet waar je deze zomer naartoe gaat: naar je leeszetel met dit boek!
Uitgeverij De Bezige Bij.
Een ander leven van Rudi Meulemans Ook wie droomde van een reis naar Zuidwest-Engeland kan dat deze zomer doen vanuit zijn of haar luie stoel. Gids is James Lees-Milne, die deze reis ondernam met misschien wel de kleurrijkste guren van de vorige eeuw: Vita SackvilleWest en haar echtgenoot Harold Nicolson. Net na de Tweede Wereldoorlog bezocht het trio de prachtige landhuizen van de National Trust. Heel bijzonder als je weet dat Vita en Harold er een nogal onconventioneel huwelijk op nahielden, en James een ex-geliefde was van Harold. Rudi Meulemans deed de hele reis nog eens over, at in dezelfde pubs en sliep in dezelfde hotels. Op het einde komt hij tot de vaststelling dat wat geschreven is blijft, maar dat het zo gekoesterde erfgoed in Engeland toch dreigt te vergaan. De hel en andere bestemmingen van Madeleine Albright Het ziet ernaar uit dat we zelfs blij mogen zijn met vakantie in eigen land want ook dit boek mag op de leesstapel. Madeleine Albright was de eerste vrouwelijke minister van Buitenlandse Zaken in Amerika onder president Bill Clinton. Ook na haar politieke carrière zat ze verre van stil. Ze combineerde haar strijd voor meer democratie en meer vrouwenrechten met het opstarten van een eigen bedrijf en de zorg voor de kleinkinderen. Heldere analyses en bevlogen verhalen, het staat allemaal te lezen in dit derde autobiogra sche boek.
Uitgeverij Ambo Anthos.
Maria Stuart van Stefan Zweig De Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig was allicht een van de grootste biografen van zijn tijd. Behalve zijn eigen autobiogra e De wereld van gisteren schreef hij ook over vrouwen als Marie Antoinette en deze Maria Stuart. Nog in de luiers wordt ze koning van Schotland, op haar zeventiende huwt ze de koning van Frankrijk, een jaar later is ze alweer weduwe en nog iets later maakt ze aanspraak op de troon van Engeland. Maar dat komt haar duur te staan met een gevangenisverblijf van twintig jaar. Haar leven eindigt op het schavot. Met het medeleven en de precisie die we van Zweig gewoon zijn, leest dit levensverhaal als een historische thriller. Zei ik al dat je vakantie zich dit jaar in de ligstoel afspeelt?
Uitgeverij IJzer.
Crystal Moselle - Tussen lockdown en feestje
Nadat Crystal Moselle eerder een gezin in lockdown portretteerde, onderzoekt ze in ‘Skate Kitchen’ en ‘Betty’ opnieuw de rol van vrijheid tijdens de puberjaren.
Tekst Johannes De Breuker
Als de meeste coming of age-films iets leren, dan wel dat opgroeien steeds met hechting te maken heeft. Met het juk van je ouders afwerpen en je eigen levenswandel uitstippelen, of net luisteren naar wat er van je verwacht wordt en strenge regels naleven. En al klinkt een regelloze opvoeding voor veel pubers als een droom, eenmaal je met totale vrijheid wordt opgezadeld, blijkt die ontsnappingsfantasie plots angstaanjagender dan gedacht.
Dat heeft Crystal Moselle goed begrepen. In films als The Wolfpack, Skate Kitchen én de nieuwe HBO-serie Betty (2020) onderzoekt de Amerikaanse immers de rol van ouderlijk gezag en vrijheid tijdens de vormende tienerjaren. Hoe? Door te kijken naar kids die nu weer verwaarloosd dan weer verstikt worden, én naar de manieren hoe zij daarmee omgaan. Zo maakte ze vijf jaar geleden met The Wolfpack de quarantainefilm bij uitstek. In deze docu volgde ze zes broers die hun appartement zelden verlieten omdat hun vader – een Hare Krishnahippie die zijn gezin als een sekte leidde – geen slaaf van de samenleving wilde worden. In plaats daarvan onderwierp hij zich aan alcohol en angst, terwijl hij de deur van zijn woonst stevig op slot hield. Zijn kroost vond gelukkig een uitweg: hun verbeelding. Via Hollywoodfilms en re-enactments van hun favoriete scènes ontsnapten de broers eerst imaginair, en daarna ook reëel aan hun onvrijwillige lockdown.
Skate Kitchen en de zesdelige spin-offserie Betty spelen zich niet af in een beklemmend, appartement in Manhattan, maar in de broeierige straten van Brooklyn. Daar troept de 18-jarige Camille (Rachelle Vinberg), na een ruzie met haar ouders, samen met de Skate Kitchen-crew van onder anderen Kurt (Nina Moran) en Janay (Dede Lovelace) – die elk op hun beurt aan hun problemen met hun vaak afwezige ouders proberen te ontsnappen – om te skaten, te lanterfanten, te feesten, te vallen en weer op te staan.
Nadat Moselle in haar debuut toonde dat verbeelding en broederschap bevrijdend werken, schetst ze in deze meanderende straatportretten het belang van veerkracht en vriendschap om te overleven als tiener. Ook vandaag blijken dat belangrijke lessen om de coronaquarantaine te overleven. Want als de afgelopen tijd iets leerde, dan wel dat vriendschap, veerkracht en creativiteit een sterk vaccin vormen tegen crisissen.
Skate Kitchen van Crystal Moselle, met Kabrina Adams, Emmanuel Barcon, Dede Lovelace en Nina Moran. Te zien op Lumiereseries.com, Dalton. be, Universcine.be en Proximus Pickx. Betty is nu te bekijken via Telenet Play (More).
Om te huiveren
Voor Gomorra doopte Roberto Saviano zijn pen in de brutale realiteit van de Italiaanse ma a, om die met journalistieke nuchterheid te beschrijven. Deze bestseller uit 2006 werd meteen tot een misdaad lm én -serie herwerkt, die overal als een mix van The Sopranos en The Godfather bejubeld werd. Met ZeroZeroZero, gebaseerd op een ander boek van Saviano, voegt de Italiaanse journalist opnieuw een explosief stukje gangsterdrama aan zijn oeuvre toe. Deze broeierige kartelthriller, over een bende internationale cokedealers die een grote slag willen slaan, versnijdt zijn typisch grauw Italiaans realisme met een snui e Hollywoodactie. Dankzij de beklemmende soundtrack van postrockicoon Mogwai, een crimineel als The Usual Suspects-acteur Gabriel Byrne en de opzwepende regie van Sicario-cineast Stefano Sollima is het haast onmogelijk om weg te kijken van de lelijke kant van onze wereldeconomie.
ZeroZeroZero van Leonardo Fasoli, Mauricio Katz en Stefano Sollima met Andrea Riseborough, Gabriel Byrne, Dane DeHaan. Nu te bekijken via lumiereseries.com
Om je aan te vergapen
“Anonimiteit is belangrijk voor mij”, vertelt Martin Margiela, de Belg die in de jaren 1990 wereldfaam verwierf met zijn eclectische collecties en met zijn vrouwenlijn voor Hermès. “Dat zorgt voor evenwicht.” Daarnaast creëert het ook een geheimzinnig aura dat de ontwerper tot een gedroomd onderwerp maakt van een docu. Dit portret werpt immers zowel een licht op de mysterieuze man die tien jaar geleden de modewereld plots verliet, als op zijn indrukwekkende nalatenschap, waarin duurzaamheid al centraal stond lang voordat sustainability in de mode kwam. Zijn succesrecept? “Schouders en schoenen. Al de rest is opvulsel.”
Martin Margiela: In His Own Words van Reiner Holzemer met Martin Margiela, Jean-Paul Gaultier, Carine Roitfeld. Nu te bekijken via Lumiereseries. com, Dalton.be, Universcine. be, Be.tv en Proximus Pickx. Om weg te rennen
Wat als ik alles achterlaat en wegvlucht met mijn eerste liefje? Die gedachte speelt bij Ruby op als ze van Billy een sms krijgt met enkel run erin. Vijftien jaar geleden waren ze college lovers maar daarna gingen ze hun eigen weg. Als de vermoeide mama nadenkt over de route die ze sindsdien nam, en waar ze nu staat met haar nietsnut van een man, stuurt ze run terug. Enkele uren later zitten de exen samen op een nachttrein naar Chicago, om bij te praten én te achterhalen waarom ze zijn gevlucht. Een messcherpe comedyserie die vlot door de oppervlakte snijdt om diepmenselijke gevoelens bloot te leggen.
Run van Vicky Jones, met Merritt Wever, Domhnall Gleeson, Rich Sommer. Nu te bekijken via Telenet Play (More). Om te doemdenken
2019. Trump is aan de macht, populisten verdelen de samenleving en wereld- machten staan onder druk. Fast forward naar 2024. Mensen rollebollen met robots, laden hun ziel op in de cloud en Trump stuurt tweets en bommen even doordacht de wereld rond. Die nabije toekomst is het decor van dit veront- rustende familiedrama, dat vijftien jaar uit het leven van de Britse Lyons-familie overschouwt in zes afleveringen van een uur. Tijdens zijn meest dramatische momenten botst die ambitieuze opzet op zijn grenzen, maar dankzij humor en prikkelende gedachte-experimenten blijft Years and Years intrigeren.
Years and Years van Russell T. Davies, met Rory Kinnear, T’Nia Miller, Anne Reid en Emma Thompson. Nu te bekijken via lumiereseries.com
Het geluid van de vrijheid Twee jaar geleden stapte Patricia Vanneste uit Balthazar, de band die ze veertien jaar eerder samen met Jinte Bernardt en Maarten Devoldere had opgericht. Geen gemakkelijke beslissing, zegt ze. Maar het was de enige manier om zich in een richting te ontplooien die ze
zélf in de hand had. Tekst Bart Steenhaut
Voor veel buitenstaanders was het een bizarre zet. Na jarenlang ploeteren begon het Balthazar in Europa eindelijk voor de wind te gaan. In eigen land had de groep al succesvolle passages op de hoofdpodia van Rock Werchter en Pukkelpop op het cv staan, en met drie platen onder de arm die intussen stuk voor stuk Belpop-classics waren geworden, zag de toekomst er suikerbonenroze uit. Toch voelde Patricia zich al langer onrustig. Ze wilde ook muziek maken die niet uitsluitend binnen het strakke format van een popgroep paste, en zette de zoektocht in naar andere manieren om zich te kunnen ontplooien. Juwelen ontwerpen deed ze al. Intussen is ze ook aan de slag als programmator klassieke muziek bij concertorganisator Wilde Westen in Kortrijk.
Met gelegenheidsgroep Oko Yono - een all girl band met ook leden van Echo Beatty, Astronaute en Hydrogen Sea die zich voornamelijk liet inspireren door Frans repertoire - trad ze voor het eerst als leadzangeres op de voorgrond. En eerder dit jaar zette ze haar ontbolstering voort met Driftwood, een gezelschap waar ze samen met stichter en bezieler Sam De Bock én Sam Pieter Janssens aan het roer staat. Maar toch is het met Sohnarr dat Patricia Vanneste de grootste stap in het onbekende zet. Toen ze een streep trok onder het hoofdstuk Balthazar, voelde ze dat het tijd was voor iets anders, al kon ze op dat moment nog niet precies de niëren wat. Wat ze wel wist: het moest authentieker worden. Dichter naar de kern. Daarvoor moest ze in afzondering gaan. Patricia besefte dat ze zichzelf als individu moest kunnen wegcijferen om de muziek te doen spreken waar woorden tekortschoten. Eerst verkaste ze - met haar kat als gezelschap - naar de Ardennen. Ver weg van de stad, dicht bij de natuur, voelde ze dat er mogelijkheden waren.
Eind 2018 pakte Patricia haar ko er, en reisde ze in haar eentje door de uitgestrekte herfstlandschappen van Zweden en Noorwegen. Veel bagage had ze niet. Twee violen, een microfoon, een laptop, een midi-keyboard en een goed paar stapschoenen. Ze zocht de meest afgelegen plekjes op die ze kon vinden, wentelde zich in de imposante eenzaamheid van deze adembenemende omgeving, en voelde zichzelf vervagen. In zes weken tijd had ze de nummers klaar die nu samen Coral Dusk vormen. Ze begon instinctief muziek te componeren op het landschap, zonder dat haar hoofd er voor iets tussen zat. Het voelde als een bevrijding, en zo klinkt de muziek ook: verstild en melancholisch. Luister ernaar en je voelt je hartslag verlangzamen. Het is onthaastingsmuziek, ergens tussen pop en klassiek in. Je voelt je als luisteraar meteen verbonden met de plaat, en die band wordt na vaker luisteren nog intenser. Kortom, we zijn er gerust in: Coral Dusk staat tot aan de rand vol met muziek die je, ver van alle hypes uit de hitparade, nog heel lang met je mee zal dragen.
JAN OPDEKAMP.
We love... Laura Marling
Veel artiesten stelden de release van hun plaat uit tot na de coronacrisis, maar Laura Marling deed precies het omgekeerde en bracht haar nieuwste worp net vroeger uit dan gepland. Ze redeneerde dat Song for Our Daughter misschien wel troost kon brengen in de lockdown. En inderdaad: op deze zevende cd – haar beste tot nog toe, en dat wil wat zeggen – slaat ze een troostende arm om je heen. Marling (30) is al langer een oude ziel in een jong lichaam, maar in deze open brieven naar een denkbeeldbeeldige dochter merk je dat haar gevoel voor taal nog is toegenomen. Ze wordt intussen al jaren de Britse dochter van Joni Mitchell genoemd, en beide zangeressen delen inderdaad een volkomen uniek geluid, én een gevoel voor poëzie waarmee ze het alledaagse tot iets bijzonders verhe en. Een plaat als een uit het oog verloren beste vriendin die plots met een grote bos bloemen voor je deur staat.
Laura Marling, Song for Our Daughter (Partisan).
JUSTIN TYLER CLOSE. PERS.
We love... Meneer Michiels
In het dagelijkse leven is Kristof Michiels bekender als DJ 4T4 van ’t Hof Van Commerce, maar daarnaast houdt hij er als Meneer Michiels ook een alternatieve carrière op na, waarmee hij steeds nadrukkelijker in de kijker loopt. De Limburgse seriewoordenaar mixt zijn moedertaal even inventief als de platen die hij onder de naald legt. Neem Als moeder zingt, een nummer waar referenties aan liefst 119 Vlaamse classics in verwerkt zitten! Een leuke gimmick, maar daarnaast toch vooral een onweerstaanbare song. Dat geldt meteen voor zowat alles op deze speelse dubbelaar, waarop Raymond van het Groenewoud, Hannelore Bedert en Boudewijn de Groot slechts enkele namen zijn op de indrukwekkende gastenlijst. Een plaat die al bij de eerste kennismaking een kamerbrede glimlach op je gezicht tovert. En dat is in deze rare tijden geen geringe verdienste.
Kort & goed
The Starlings Kato en Tom Dice hadden elk afzonderlijk al een weg afgelegd voor ze de krachten bundelden in The Starlings, maar sinds hun deelname aan Liefde voor Muziek kwam hun carrière in een stroomversnelling. Dit debuut bevat alle covers uit dat programma, naast zeven eigen songs. Klein en intimistisch. Americana uit Vlaanderen. The Starlings, Don’t Look Back (Universal). Live: op 14/2 in de Lotto Arena.
Waxahatchee Acht jaar geleden nam Katie Crutchfield in het ingesneeuwde huis van haar ouders een eerste, spartaans opgenomen plaat op. Sindsdien heeft de Amerikaanse singer/ songwriter een enorme weg afgelegd, en St. Cloud is het voorlopige hoogtepunt: een rijk gearrangeerde countryplaat waarop ze zich profileert als de troonopvolgster van iconen als Linda Ronstadt en Lucinda Williams. Ontroerend mooi. Waxahatchee, St.Cloud (Merge). Jason Isbell + The 400 Unit Jason Isbell, ooit nog gitarist bij Drive By Truckers, heeft zich onder eigen naam opgewerkt tot een van de meest getalenteerde songwriters in de VS. Hij schrijft rocknummers, waarin hij zijn ziel blootlegt en de vergelijkingen met Bruce Springsteen zijn dan ook niet van de lucht. Jason Isbell + The 400 Unit, Reunions (South -eastern). Op 14/11 live in De Roma, Antwerpen.
Kort & minder
Cornershop Je kent deze Britse indierockband nog van de hit Brimful Of Asha, maar die dateert inmiddels ook alweer van 1997. Nadien zakte de groep weer weg in de anonimiteit. Deze nieuwe plaat wordt door de Engelse vakpers als een grote terugkeer bestempeld, maar zelf horen we vooral een gezelschap dat ter plaatse is blijven trappelen en, zeker muzikaal, nog weinig voeling heeft met het hier en nu. Cornershop, England is a garden (Ample Play).
Vader aan de (Finse) haard
Ze heten Jussi, Janne en Robert en hebben gekozen om te genieten van het ruime vaderschapsverlof dat Finland mannen schenkt bij de geboorte van hun kind. Zo krijgen ook vaders de kans om de stapjes mee te maken die hun kind voor het eerst zet, en hoeft hun partner haar carrière niet per se op een lager pitje te zetten. Met succes. Want volgens alle drie heeft deze ervaring niet alleen hun leven, maar ook hun relatie veranderd. Hun verhaal.
Tekst Laure Marchand — Foto’s Aglaé Bory. Een vroege ochtend in Helsinki. Het warme huis met planken vloer en een witgelakte tegelkachel die reikt tot aan het plafond, heeft door de decennia heen waarschijnlijk al heel wat kinderen kubusjes zien opstapelen. Maar zou het al getuige zijn geweest van dit scenario: kleine Frans van twee die samen met zijn vader, Jussi, met de poppen speelt. Verwoed probeert het jongetje een kous te trekken over het plastic voetje van de pop, terwijl de oude hond Pablo zich kwispelstaartend bij hen voegt op zoek naar een beetje aandacht. Mama Kasja is vroeg in de ochtend naar haar werk vertrokken. Wat gelijkekansenbeleid betreft, loopt Finland sterk voorop. Dit noordelijke land, met zijn 5,5 miljoen inwoners, bracht in december vorig jaar een voornamelijk vrouwelijke regering op de been. Twaalf van de negentien ministers zijn vrouwen, onder wie de eerste minister, Sanna Marin, 34 jaar. Terwijl de vrouwen hier het land leiden, mogen de mannen als ze willen thuis blijven om voor de kinderen te zorgen. Deze vaderlijke investering staat in het teken van het nieuwe vaderschapsverlof, aangekondigd in februari. Eenmaal van kracht in 2021 geeft deze nieuwe wet elke ouder 164 dagen vrij na de geboorte van een kind. De vaders krijgen op dit moment al negen weken. De Belgische mannen, die op dit moment maar tien dagen krijgen, zouden die negen weken overigens al behoorlijk vinden.
Minstens 70% loonsbehoud De Finnen vonden het echter nodig om het ouderschapsverlof te herzien. Ondanks een vrij genereus systeem (met minstens 70% loonsbehoud) neemt 1 op de 4 vaders geen enkele dag vrij bij de geboorte van zijn kind. En 90% van de verschillende ouderschapsregelingen wordt opgenomen door de moeders, zegt Kela, de gouvernementele organisatie die zich bezighoudt met sociale zekerheid. Slechte cijfers, vindt het land zelf, dat gewend is hoog te scoren op het vlak van gendergelijkheid. Finland staat in het rapport van 2020 van het Mondiaal Economisch Forum inderdaad op de derde plaats, en op de vierde in de index van het Europees Instituut voor Gendergelijkheid. Wij ontmoetten enkele Finse vaders die er al voor kozen om hun volledige vaderschapsverlof op te nemen, te verlengen of parttime weer te gaan werken. Naar eigen zeggen heeft dit henzelf veranderd, en ook de relatie met hun partner versterkt. Bordje met kip en aardappelen in de microgolfoven, kindje op de kinderstoel, slabbetje op het gele truitje met bijenmotief: in no time heeft Robert Edith, zijn dochtertje van één, daar waar hij haar krijgen wil. De eerste dagen van zijn vaderschapsverlof voelde de archivist van 34 zich een beetje verloren en moest hij zijn vrouw regelmatig om advies vragen, maar negen weken later heeft hij alle kneepjes onder de knie. Hij is zelfs van plan zijn vaderschapsverlof te verlengen. “Nu ik toch bezig ben, zou stoppen jammer zijn”, aldus de trotse papa. Financieel moet hij er wel wat voor over hebben, want vanaf nu trekt Robert nog maar zo’n € 255 per maand, maar hij wil getuige zijn van elke verdere stappen die Edith zet. “Ik was erbij toen ze voor het eerst tien stapjes na elkaar zette, ik vind het zalig om haar te zien spelen, of om te zien wanneer er een idee opkomt in haar geest. We hadden al een goede band, maar nu is die nog sterker geworden.” Net zo bij Jussi. Gedreven cameraman voor de geboorte van zijn zoon, heeft hij ervoor gekozen om gedurende enkele maanden nog vier dagen per week te werken. “Zijn moeder heeft zijn eerste jaar met hem doorgebracht, nu is het aan mij”, vertrouwt hij ons toe. In de armen van zijn vader heeft Frans zo zijn eigen gewoonten: hij glijdt zijn armpje onder de trui van zijn vader en legt zijn hoofdje in zijn hals. “Ik ken hem goed en zie meteen wat hij nodig heeft, een boekje, zijn fles… Zijn moeder ziet dat wat minder dan vroeger, want ze werkt erg veel.” Maar zijn vrouw kan dat binnenkort weer inhalen, want als Jussi weer 100% gaat werken, is het aan haar om over te gaan op 80%. In Finland maakt deze soepele regeling het gemakkelijk om werk en gezinsleven te combineren.
Links: Janne en zijn zoon Pekka (1 jaar) in hun salon in Helsinki. Hieronder: Samuli op wandel langs de bosrand, met drie van zijn vier kinderen, Peppi, Leevi en Eemeli. Niet ver daarvandaan ligt hun huis in een woonwijk in de volle natuur, op 50 kilometer van Helsinki.
1
Robert, vader van Edith, 1 jaar.
1. Robert en zijn dochter Edith (1 jaar) in de zandbak van het park bij hen in de buurt. 2. Antti zorgt tegenwoordig voor Eveliina, zijn jongste (in zijn armen). Hij heeft ook al vaderschapsverlof genomen voor Mai, die hij die dag ophaalt aan de schoolpoort. 3. Frans (2 jaar) wordt gezellig wakker op bed met zijn vader Jussi. De Noordse Raad (die de samenwerking tussen de Scandinavische landen coördineert op verschillende gebieden) boog zich over de beschikbaarheid van vaders in Denemarken, Zweden, Noorwegen, IJsland en Finland. “Zij met een langer ouderschapsverlof, getuigen allemaal (...) van een hogere tevredenheid wat betreft hun relatie tot hun kinderen, hun partner, hun collega’s en hun baas”, concludeert een rapport uit 2019. Ligt dit aan het type mannen dat voor ouderschapsverlof kiest, of komt het door de tijd doorgebracht met de kinderen? Een beetje van beide. Deze ouderlijke verdeling past in de feministische geschiedenis van Finland. Als eerste land ter wereld verleende het vrouwen in 1906 volledige politieke rechten. In het begin van de 20ste eeuw werden 19 vrouwelijke volksvertegenwoordigers verkozen, wat het begin inluidde van een lange traditie, waarin vrouwen publiek actief waren en werkten aan de problematieken die dat met zich meebracht. De investering in vaders loopt politiek dan ook decennia voor op de situatie in ons land. Al in 1978 kregen Finse vaders wettelijk twee weken vaderschapsverlof. Een gewone weekdag in februari. Het is halftwaalf ’s middags. Vivii (30 jaar) wacht op haar man en zoontje in het restaurant, waar ze regelmatig afspreken voor de lunch. Janne, die een kaderfunctie heeft in de bankwereld, nam zes maanden vaderschapsverlof om te zorgen voor Pekka (1). Voor de jonge vrouw is Jannes engagement een vanzelfsprekendheid: “Als feministe wist ik dat ik geen compromissen zou sluiten wat de verdeling van de verantwoordelijkheden betrof.” En met succes, want als koppel begrijpen ze elkaar beter door deze ervaring: “Omdat we de zorgtaken delen, krijgt onze zoon ook de kans om samen te zijn met zijn beide ouders.” Janne gaat bestellen, en geeft de kleine Pekka door aan Vivii. Maar het kereltje krijgt meteen tranen in de ogen. “Ach, je mist je papa al”, sust ze hem. “Op dit moment denk ik dat hij meer gehecht is aan zijn vader, en dat is ook normaal.” Eenmaal aan tafel is het Janne die zijn zoontje eten geeft. De lepels griesmeelpap gaan gretig binnen. In Finland is het ouderlijk verlof gebaseerd op de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, maar ook op het recht van het kind op beide ouders. “Het argument dat het welzijn van het kind vooropstaat, heeft de laatste jaren aan belang toegenomen”, zegt Anna Rotkirch, directrice van het onderzoeksinstituut van de Federatie van Finse Gezinnen (Väestöliitto). “Hun rechten krijgen politiek meer impact, wat niet evident is want kinderen hebben geen stemrecht.”
Gevolgen voor de carrière van vrouwen Eveliina (1,5 jaar) en Mai (5 jaar) komen terug van het plein waar ze in de modder hebben mogen springen. Nog vol energie bouwen de zussen de zitbank om tot springkasteel. Hun vader, verantwoordelijk voor de opkoop van bedrijven, staat in de keuken. Zijn gsm rinkelt. De telefoon tussen oor en schouder geklemd, draait hij de kippenwitten om in de pan, terwijl hij een conversatie voert met ‘de baas van zijn baas’, om even te overleggen over een project dat over twee dagen aan klanten wordt voorgesteld. “Ik zei hem dat ik bezig ben met het eten van de kinderen, en hij antwoordde dat we er dan morgen op zouden terugkomen”, legt hij ontspannen uit. “Het belangrijkste is niet dat je veel tijd doorbrengt op kantoor, maar dat het werk gebeurt.” Het hoeft niet eens gezegd dat hij de cultuur van het presenteïsme absurd vindt. Nadat hij het volledige vaderschapsverlof had opgenomen voor zijn oudste, begint Antti nu aan de acht weken die hij nog overheeft, voor zijn kleinste. Over zijn carrière maakt hij zich totaal geen zorgen: na vier maanden lang maar 1 dag per week fysiek op het werk aanwezig te zijn geweest, gaat hij weer gewoon fulltime aan de slag. Geen van de vaders is ongerust over het verloop van zijn carrière. Enkele dagen geleden kreeg Janne nog, achter de kinderwagen, van zijn baas aan de telefoon te horen dat er een nieuwe functie met salarisverhoging op hem ligt te wachten als hij terugkomt. Daarbovenop heeft het ook een positieve invloed op die van hun partner. Ontheven van de huishoudelijke organisatie en van de vermoeidheid van de zwangerschap, kunnen vrouwen zich volop storten op hun loopbaan. In Finland blijven kinderen overigens vaak tot hun 18 maanden thuis voor ze naar de crèche gaan. Zo’n lange periode zou de terugkeer van vrouwen op de arbeidsmarkt kunnen bemoeilijken. De vrouw van Robert heeft een functie in digital marketing. Door het lange ouderschapsverlof te verdelen, kunnen ze zich allebei blijven toeleggen op hun loopbaan. Ook de verdeling van de huishoudelijke taken gebeurt vlotjes. Boodschappen doen, koken, wassen, poetsen, opruimen: ook de mannen nemen deze taken op , zeker aangezien het niet echt bij de Finse cultuur past om dit soort werk uit handen te geven, al zouden ze zich dat financieel kunnen veroorloven. Op 50 kilometer van Helsinki, in een woonwijk met houten huisjes, opent Samuli de deur: “Kom binnen, ik was net klaar met het huishouden.” Geen stofwolkje te bespeuren, we complimenteren hem. “Dank je”, reageert hij, “ik ben het niet gewend complimentjes te krijgen voor mijn werk.” De softwareontwikkelaar brengt elke vrijdag door met zijn vier kinderen van 5 tot 13 jaar. In het begin van de namiddag loopt het huis gezellig vol. Leevi, de jongste, komt eerst thuis, gevolgd door Eemeli, Peppi en Enni. Samuli neemt rustig de tijd om met hen hun voormiddag te bespreken. De oudste drie hebben op school gevolksdanst. “Cool”, zegt Eemeli, 13 jaar, terwijl ze schudt met haar wilde blonde kapsel. Samuli moet de was nog plooien. “Ik vind het vanzelfsprekend om mijn deel van het huishoudelijk werk op te nemen”, zegt hij. Voor elk van zijn kinderen heeft hij vaderschapsverlof opgenomen en daartussenin nog eens twee keer zes maanden. Hij weet niet of er een verband is, maar hij is “blij dat de kinderen gemakkelijk zijn en dat hij een goede band met hen heeft.” Hij hoopt dat zij dit model later als vanzelfsprekend zullen overnemen. Volgens het World Happiness Report van de Verenigde Naties is Finland in 2020, voor de derde keer op rij, het gelukkigste land ter wereld. Dat deze moderne mannen daaraan bijdragen, lijdt geen twijfel. “Als ik het mocht overdoen, zou ik nog meer tijd met de kinderen doorbrengen”
Thomas Blomqvist, Fins minister voor Gendergelijkheid, beantwoordt onze vragen.
Finland behaalde al goede resultaten op het vlak van gendergelijkheid. Vanwaar de wens om het vaderschapsverlof nog verder uit te breiden? “We willen hiermee de situatie van gezinnen verbeteren en de daling van de geboortecijfers tegengaan. In Finland krijgt een vrouw gemiddeld 1,4 kinderen. We willen ook de gendergelijkheid tussen mannen en vrouwen promoten, en weten dat vaderschapsverlof daaraan bijdraagt. Al lopen wij op dat vlak nog een stuk achter op Zweden.”
In België is het wettelijke vaderschapsverlof 10 dagen. Wat vind je daarvan? “Als vader zou ik dat te weinig vinden.”
Heb je zelf vaderschapsverlof opgenomen voor je drie kinderen? “Ja, al was dat destijds nog niet erg gangbaar. Als ik het mocht overdoen, zou ik nog meer tijd met hen hebben doorgebracht.”
Een mannelijke minister van in de 50 voor gendergelijkheid, kunnen we daar een vorm van patriarchale betutteling in zien? “In Finland waren de vrouwen ondervertegenwoordigd in de leidende politieke klasse en ik ben blij dat ons politieke landschap er nu heel anders uitziet. Ik vind het een goede zaak dat een man van mijn leeftijd deze zaken behartigt, dat betekent dat het thema ook mannen aanbelangt. Zelfs al hebben we nog belangrijke thema’s op te lossen, zoals die van het geweld op vrouwen, dan nog getuigt dit van de lange weg die wij op het vlak van gendergelijkheid al hebben afgelegd.”
2
Bergen weemoed
Een romantische aard is een fijn medicijn tegen eenzaamheid, zeker nu we afstand moeten bewaren. In een busje en uitgerust met zijn Nikon cruiset Ruben Van Vreckem door Europa, op zoek naar droombeelden. En naar kleine mensen in een grootse natuur. Een idee voor deze zomer?
2
“Het lage licht, dat rozeroodoranje, om vijf uur ‘s ochtends opstaan, geen toerist in zicht. De stilte. De wereld gevoel.“ Het rode busje van een groep paragliders stond toevallig op de parking. Van Vreckem stapte op hen af, had een leuke babbel en ging de volgende ochtend voor dag en dauw mee naar de bergtop om de sportievelingen op de gevoelige plaat vast te leggen. “De begeleider staat de paraglider nog wat na te kijken. Met dat kleine mensje op de voorgrond lijkt de berg nog majestueuzer. Je creëert hierdoor een soort schaal waardoor het landschap volledig tot zijn recht komt. Bovendien is dit voor mij de gedroomde zonsopgang.“ ZILLERTAL, Schlegeisspeicher, Oostenrijk.
Het weer laat zich niet dicteren. “Met een Australische vriend wilde ik een zonsondergang gaan schieten. We namen de lift van het skigebied en klommen verder tot aan de top. Het weer in de bergen sloeg om en er kwam mist opzetten. We wachtten en wachtten en wachtten. Ten slotte zijn we teruggekeerd, de liften waren gesloten. De wind in het gezicht, je zag geen hand voor je ogen. De mist deed ons haast in een droom belanden. Het leek wel een stairway to heaven.“ SAALBACH, Hinterglemm, Oostenrijk.
1
2
3 Als zestienjarige stortte Ruben Van Vreckem zich op de fotografie. Tijdens landschapsopdrachten kwam de Ninovieter tot rust: “Ik werk graag alleen. Niets kan mij afleiden. Ik ga op verkenning om de juiste positie te vinden, zet mijn statief op en pak mijn beste camera. Ik probeer verschillende lenzen - meestal wordt het toch de breedhoeklens - en dan is het wachten op de juiste lichtinval voor dat ene perfecte beeld. Ondertussen heb ik een kleine, lichtere camera om wat mee te spelen: andere perspectieven, een toevallige vogel... Soms blijf ik twee uur op één locatie. Het landschap is mijn speeltuin, een plek verandert van uur tot uur, van dag tot dag, met zon of regen, in de lente of in de herfst. Telkens krijg je een andere mood, een andere vibe.” Op zijn 19de werd hij gevraagd om deel uit te maken van Team Nikon (een vast team van fotografie-influencers) voor de specialisatie travel. Dat kwam goed uit. Van Vreckem kon zijn studies aan Narafi afmaken met het meest geschikte materiaal van het merk. Vier jaar later springt de freelancer tussen twee opdrachten door in zijn busje en reist hij de zon achterna. Of liever, sprong, want de afgelopen maanden richtte hij met twee vrienden een productiehuis op, een kwestie van actief te blijven tijdens de lockdown. Nu de grenzen voorzichtig weer opengaan en afstand geboden blijft, pleitte ook al onze eigenste professor Van Ranst voor reizen met een motorhome. Ruben beaamt: “Het is een flexibele manier om veilig te reizen: of je bent in je cocon of je bent buiten. Ideaal.” Tips voor een geslaagde landschapsfotografie? “Zorg voor diepte, creëer schaal, wacht op mooi licht, maak je eigen compositie, speel met je camera.” En welke camera moet dat zijn? Van Vreckem lacht: “Een Nikon natuurlijk. De nieuwe Z50 is licht en compact, heeft een touchscreen, vooral een goede sensor en 20 megapixels, wat prachtige beelden oplevert. Maar tegenwoordig maak je met je smartphone ook al heel mooie foto’s.”
1. Je kan elke dag op jouw locatie de zon zien opkomen en ondergaan. De app Magic Hour geeft de exacte breedte- en lengtegraad aan, het uur van rijzen en zakken en hoe lang dat duurt. 2. Een tussenstop aan het meer PLANSEE in Oostenrijk. Van Vreckem kiest de ideale parkeerplaats op de app PARK4NIGHT. “Deze foto nam ik gewoon vanuit mijn deur.“ 3. Op 5 km van Dinant ligt Freÿr, het grootste en hoogste klimgebied van België, gelegen aan de Maas in de gemeente Hastière. Van Vreckem fotografeert er graag touwlopers.
VEGAN.CLEAN. EFFECTIEF.
MADE IN GERMANY.
Een onmiddellijke gezonde gloed dankzij 98% natuurlijke ingrediënten. Dermatologisch getest.
www.babor.com/cleanformance
0%
MICROPLASTIC
100%
VEGAN
100%
CBD-PERFORMANCE
VRIJ VAN:
SILICONEN
PARABENEN
MINERALE OLIËN
GLUTEN
PEGs
SYNTHETISCHE GEURSTOFFEN
PRE- EN PROBIOTICA
Een zaak van gewicht
Weinig dat de meningen zo verdeelt als gewicht. Te dik, te dun, fat shaming, body positivity en medische sidee ects: opinies zijn er genoeg in het debat, zeker op sociale media. Maar wat is dat nu precies, het ideale gewicht? Een collectieve maatstaf of een persoonlijk streven? Drie lezeressen over hun relatie met de kilo’s.
Als ik mijn jurk kan aankrijgen, is mijn gewicht onder controle”, liet Dolly Parton ooit optekenen. Adele besloot die jurk het voorbije jaar een ink aantal maten kleiner te maken, met zowel bewondering als verontwaardiging tot gevolg op sociale media. Alsof het feit dat ze kilo’s durft af te vallen maakt dat ze plots geen boegbeeld meer kan zijn voor veel fans. Sophie Dahl - kleindochter van - kreeg een tiental jaren geleden dezelfde stortvloed over zich heen. Maar als Lady Gaga een kilo aankomt, hebben we het ook gezien. Waarom vinden we gewicht zo belangrijk? Uiteindelijk is het weinig meer dan een statistiek in de ingewikkelde machine die ons lichaam is. Waarom hechten we er dan zoveel belang aan en is het vaak een van de eerste dingen die we aanhalen als we iemand moeten omschrijven? “Mensen met overgewicht, en zeker veel tot extreem overgewicht, worden vaak gezien als vraatzuchtig, lui, zwak en zonder discipline… karaktertrekken die nergens op gebaseerd zijn. Alsof iemands gewicht iemands waarde zou bepalen”, aldus Gary Forster, doctorandus in de klinische psychologie en sinds 2013 Chief Scienti c O cer bij WW (het voormalige Weight Watchers). “Het opmerkelijke aan overgewicht is dat het stigma dat er maatschappelijk mee gepaard gaat vaak geïnternaliseerd wordt. Hetzelfde gebeurt met gender en geslacht, maar tegen die misvattingen rebelleren we spontaan. Als iemand zou zeggen dat je onmogelijk goed kan zijn in je job omdat je een vrouw bent, zou het kot al snel te klein zijn. Inzake gewicht blijft die reactie vaak uit. Integendeel, de persoon in kwestie begint het zelfs te geloven, met alle gevolgen van dien. We staren ons vaak blind op het fysieke aspect, maar eigenlijk is het mentale belangrijker. Je mentale ingesteldheid bepaalt immers hoe je doelen stelt, hoe je omgaat met tegenslagen en hoeveel zelfcompassie je hebt. Het gaat over het besef dat je niet perfect bent en waarschijnlijk ook nooit zal zijn, maar elke dag een nieuwe kans krijgt om er het beste van te maken. Gewicht is iets wat je omschrijft, niet wat je de nieert.”
Elspeth Jenkins
Moderedactrice en styliste 38 jaar
“Toen ik 13 jaar geleden in de mode begon te werken, was het beeld dun, dunner, dunst. Uit onzekerheid was ik toen ook slanker, gewoon omdat ik mijn strepen nog moest verdienen en wilde voldoen aan dat ideaalbeeld van iemand die in de mode werkt. Ondertussen is die wereld enorm veranderd en heeft ook plus-size, zij het zeer traag, zijn intrede gemaakt. Chanel stuurt anno 2020 een plus-sizemodel de catwalk op, magazines zetten modellen zoals Ashley Graham en Tess Holliday op de cover. Het was mooi om de modewereld het voorbije decennium te zien evolueren naar een democratischer beeld. Zelf ben ik in het kielzog mee veranderd. Ik ben er anders naar mezelf door gaan kijken. Anna Wintours maatje 34 werd geen must meer. Kate Moss niet meer het ultieme te volgen voorbeeld. Ik heb niet het gevoel dat ik ooit een job niet heb gekregen omwille van mijn gewicht, wat toch niet voor de hand liggend is in een wereld die draait op stereotypen. Als er tijdens de modeweken al iemand op me neerkeek, was dat eerder omdat ik ‘maar’ voor een Belgisch blad werk dan omwille van hoe ik eruitzie. Wie mij nu inspireert? Lizzo. Voor mij, en ik vermoed voor veel jongeren, is dat echt een baken van licht. Ze is zwart, ze is vrouw, ze is vol en ze eist zonder blikken of blozen haar plaats op in de spotlights. Ik vind dat machtig. Zeker in een maatschappij die dun zijn nog altijd als maatstaf neemt. Ik merk dat de jongere generatie anders naar gewicht kijkt dan pakweg mijn moeder. Voor jongeren kan er veel meer, dik of dun maakt niet uit zolang je maar goed in je vel zit. Strak primeert op slank. Dus ik ben heel benieuwd om te zien welke impact zij op het modebeeld zullen hebben de komende jaren.”
