Interview Blanche: “Ik hou van een album als totaalconcept”

“Ik ben helemaal gestopt met ontharen”

Viola, een architecte, leefde sinds haar zestiende op het ritme van haar afspraken bij de schoonheidsspecialiste. Tot ze op een dag opeens genoeg kreeg van dit ritueel dat vrouwen zichzelf opleggen…

Ik ben helemaal niet zo’n groen meisje dat droomt van geiten houden, of een consuminderende fanatiekeling die in een grot woont. Ik draag lingerie, waarvan sommige stuks handgeborduurd zijn, en ik ben dol op mooie jurken. Ik heb ook een fijne man in mijn leven, en we slapen meestal naakt en ineengestrengeld. De beslissing om mijn benen, oksels en bikinilijn niet meer te ontharen kwam heel plots, als een paard dat opeens weigert om een hindernis te nemen. Mijn architectencarrière zat in de lift, ik werkte twaalf tot vijftien uur per dag als zelfstandige. Ik was mijn droom aan het verwezenlijken en kreeg aanzienlijke werven te beheren die mijn reputatie zouden maken, maar ik zat te stressen over mijn zeven weken haargroei. Ik was zover gekomen dat ik me in stukken liet epileren. Als ik tussen twee afspraken een schoonheidssalon passeerde, sprong ik snel binnen om mijn oksels te laten doen, om dan weer verder te rijden naar een werf, 50 kilometer verderop. Vijf dagen later waren mijn benen aan de beurt. En een andere keer mijn bikinilijn. De tijdrovende Brazilian hoefde al lang niet meer. Zo’n druk op jezelf zetten voor een gladde huid, veel krankzinniger kon het niet. Sinds mijn zestiende voerde ik een maniakale jacht op haartjes. De schoonheidsspecialiste had me nochtans gezworen dat ontharing met bijenwas de haarwortels stelselmatig zou verzwakken. Wel, ik ben nog steeds aan het wachten! En de alternatieven? Scheren, elektrisch of met een crème ontharen? Heb ik een hekel aan: of ik lijk op een gepluimde kip met al die ingegroeide haartjes, of ik word een soort egel dankzij de stekelige uitgroei. Aangezien de natuur onverstoorbaar haar plaats bleef opeisen, heb ik de knoop doorgehakt: “Genoeg! Ik stop ermee.” Dezelfde avond lichtte ik mijn vriend Guillaume in. “Meen je dat echt?” riep hij verbijsterd uit. “Echter kan niet, schatje. Maar ga je dan nooit meer jurkjes en hakken dragen?” Gerustgesteld begon ik te glimlachen: hij was bezorgder over mijn kleding dan over mijn haargroei. Vanaf het moment dat ik van dit karwei verlost was, voelde het alsof ik de vrijheid terugwon die ik mezelf onbewust had ontnomen. Ik had nooit nagedacht of ik me wel wilde epileren. Op mijn zestiende kreeg ik meer zakgeld van mijn moeder, zodat ik naar de schoonheidsspecialiste kon gaan. Sindsdien was ik dat braaf elke maand blijven doen, om tegemoet te komen aan wat in mijn ogen een hygiënische plicht was van dezelfde orde als tandenpoetsen. Ik vond trouwens dat de bossen haar onder sommige oksels in de gymzaal of op het strand er niet netjes uitzagen. Hoe kwam dat? Op welke fundering berustte die opinie? De waarheid was confronterend: ik had het feit dat een vrouw een gladde, zijdezachte huid moest hebben nooit in vraag gesteld. Ik had me die idee eigengemaakt zonder het zelf te willen. Ik sta altijd enorm op vrijheid van gedachte en wat bleek? Hierin was ik een volgzaam schaap. Stoppen met ontharen heeft iets losgemaakt wat ik niet verwachtte, en sindsdien ontdek ik steeds meer nieuwe facetten van mezelf. Trots op mijn onafhankelijke geest Het was het einde van de lente, het begin van het blotebenenseizoen. Ik was een beetje bang voor de vooroordelen van klanten en vooral van sommige werklui, die het al erg genoeg vinden dat ze onder leiding van een vrouwelijke architect staan. Ik heb daarop geanticipeerd en in het begin droeg ik langere rokken. Maar het feit dat ik het had aangedurfd om een algemeen aanvaarde esthetische wet naast me neer te leggen, deed mijn zelfvertrouwen groeien. Heel snel heb ik de blikken gelaten voor wat ze waren. Ik ben eigenlijk trots op mijn onafhankelijke geest in een maatschappij die vrouwen veroordeelt als ze niet gehoorzamen aan wat van hen wordt verwacht qua uiterlijk. In het beste geval merk ik afkeurende blikken, in het ergste geval walging of misprijzen. Ik denk dat wat mensen zo stoort, de onderliggende idee van een vermeende mannelijkheid is. In het collectief onderbewustzijn is beharing iets van het mannetjesdier. Maar het is net omgekeerd. Ik ervaar mezelf niet als een ragebol, en ik voel me ook niet mannelijk, maar ik sta juist sterker in mijn vrouwelijkheid omdat ik me vrij voel in mijn lichaam. Je kan je niet inbeelden hoe ik ervan geniet om het dubbele enkelbandje van mijn stiletto’s dicht te gespen op mijn niet geëpileerde enkels! Zo transgressief, zalig. Je zou het bijna kunnen zien als een hedendaags artistiek concept, ergens tussen een esthetisch statement en een farce. En die natuurlijkheid maakt mijn leven makkelijker en mijn hoofd lichter.

Een nieuwe erogene zone Mijn complexen zijn niet verdwenen – dat is te mooi om waar te zijn – maar ik laat me er niet meer door beïnvloeden. Ik had altijd al een probleem met mijn borsten. De linkerborst is dikker, mijn boezem staat scheef. Vandaag aanvaard ik het. Dat is natuurlijk niet enkel aan de haartjes te danken, het is ook een onderdeel van mijn parcours. Maar die haartjes zien groeien heeft me uit mijn comfortzone gehaald. Ik voel me ook sensueler op intiem vlak. Ons seksleven was al goed. Mijn haartjes hebben Guillaume niet tegengehouden, ons erotisch spel is hetzelfde gebleven. Maar zijn strelingen voelen anders aan, alsof mijn lichaam omhuld is in een laagje zijde. De geur van de huid verandert ook. En ik heb bij mezelf een nieuwe erogene zone ontdekt: mijn oksels, die met de tijd steeds gevoeliger worden. Ik zie maar één nadeel aan dit behaarde leven: in badpak naar het strand gaan. Want een heel jaar zonder je bikinilijn te ontharen, dat is eerlijk gezegd wel… indrukwekkend. Dus ga ik een uitzondering maken: een jaarlijkse epileersessie, tegelijk met de afspraak bij de gynaecologe. Want toen ze me de laatste keer zag, riep ze: “Je moet jezelf zo niet laten gaan!” Aan al wie denkt dat ik zwicht voor de vijand, of dat het zwak is om je niet te ontharen, zou ik willen zeggen dat ik voor mezelf de indruk heb dat ik alle puzzelstukjes van mijn vrouwelijkheid heb verzameld. Alles wat me maakt tot wie ik ben, haartjes incluis.

Mode

Kleur je zomer Badpakken, zonnebrillen, zomerkoffers voor verre (coronavrije) oorden, en al wat je nodig hebt om stijlvol te flaneren in eigen tuin: deze maand maakt de camera af en toe plaats voor de kleurpotloden van illustratrices, voor een andere, verfrissende kijk op de essentie. Een poëtische toets om bij weg te dromen.

Illustraties Manjit Thapp — Productie Anne-Sophie Thomas.