Jezu, jestem przy Tobie

Jezu, jestem przy Tobie

Jezu, jestem przy Tobie

Sześć propozycji adoracji na pierwsze czwartki miesiąca na podstawie pism bł. Alexandriny Marii da Costy

Seria: Przed Panem 2

Tytuł oryginału: I sei primi giovedì del mese © 2021 Editrice Shalom s.r.l., Camerata Picena

Opracowanie: Maria Rita Scrimieri

Tłumaczenie: Dariusz Chodyniecki

Redakcja: ks. Sławomir Sznurkowski SSP, br. Łukasz Jędrak SSP Korekta: Izabela Dawidowicz

Projekt okładki: Ewa Burdzicka

Zdjęcie na okładce: Alamy/Indigo Images

Cytaty biblijne pochodzą z: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem. © Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2011.

Nihil obstat: Za zezwoleniem Kurii Prowincjalnej Towarzystwa Świętego Pawła ks. Witold Wiśniowski SSP Częstochowa, 30 listopada 2022 r. ISBN 978-83-8131-479-4

© Edycja Świętego Pawła, 2023 ul. Św. Pawła 13/15 • 42-221 Częstochowa tel. 34.362.06.89 • e-mail: edycja@edycja.com.pl www.edycja.com.pl

Dystrybucja: Centrum Logistyczne Edycji Świętego Pawła ul. Hutnicza 46 • 42-263 Wrzosowa k. Częstochowy tel. 34.366.15.50 • e-mail: dystrybucja@edycja.com.pl

Księgarnia internetowa: www.edycja.pl

PROWADZENIE

ŻYCIE I DOŚWIADCZENIE

MISTYCZNE

BŁ. ALEXANDRINY MARII DA COSTY

Wybrałem cię, aby uszczęśliwić wiele dusz Jezus do Alexandriny Alexandrina przychodzi na świat w Balazar, w dystrykcie Porto (Portugalia), 30 marca 1904 r. Zostaje ochrzczona 2 kwietnia. Pozostaje w rodzinie do siódmego roku życia, a potem decyzją bliskich wyjeżdża do Pòvoa de Varzim do rodziny pewnego cieśli, aby mogła uczęszczać do szkoły podstawowej, której nie było w jej rodzinnej miejscowości. Tam w 1911 r. przyjmuje Pierwszą Komunię Świętą, a rok później bierzmowanie.

Po 18 miesiącach powraca do Balazar i zamieszkuje wraz z mamą i siostrą Deolindą na osiedlu Kalwaria. Tam będzie mieszkać aż do śmierci.

Ponieważ jest zdrowa i silna, podejmuje się pracy na polu. Jako dziecko jest żywa i energiczna – jej koleżanki za nią przepadają. W wieku 12 lat poważnie choruje, prawdopodobnie na tyfus, który niemal doprowadza do jej śmierci. Mimo że udaje się zażegnać niebezpieczeństwo, jej ciało przez całe życie będzie nosić ślady tej choroby.

W 1914 r. w Wielką Sobotę, kiedy Alexandrina ma 14 lat, jej życie całkowicie się zmienia. Gdy ona, jej siostra Deolinda i młoda krawcowa praktykantka są zajęte szyciem, nieoczekiwanie do ich domu próbuje się wedrzeć trzech mężczyzn. Pomimo zamkniętych drzwi udaje się im wejść do środka i dotrzeć do pokoju na piętrze, w którym przebywają dziewczęta. Alexandrina, chcąc ochronić swoją czystość, wyskakuje przez okno z wysokości czterech metrów. Skutki tego wypadku okażą się dla niej dramatyczne: badania lekarskie wykazują nieodwracalne uszkodzenie kręgosłupa.

Alexandrina do 19. roku życia jest jeszcze w stanie, kulejąc, dotrzeć do kościoła. Z czasem jednak choroba postępuje do tego stopnia, że

dziewczyna zostaje całkowicie sparaliżowana. 14 kwietnia 1925 r., nie mogąc utrzymać się na nogach, zmuszona jest położyć się do łóżka, w którym spędzi kolejne 30 lat swojego życia. Do 1928 r. nie przestaje prosić Pana Jezusa, za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, o uzdrowienie, obiecując, że jeśli odzyska zdrowie, zostanie misjonarką. Kiedy jednak rozumie, że jej powołaniem jest cierpienie, całkowicie poddaje się woli Bożej. Tak o tym wspomina: „Nasza Pani udzieliła mi łaski jeszcze większej. Najpierw pogodzenia się z sytuacją, potem całkowitego poddania się woli Bożej i wreszcie pragnienia cierpienia”.

Od tego czasu pojawiają się u niej pierwsze przeżycia mistyczne. Wtedy to Alexandrina – za przyczyną Maryi – rozpoczyna życie w wielkim zjednoczeniu z Chrystusem obecnym w tabernakulum.

Pewnego dnia, kiedy jest sama, pojawia się u niej następująca myśl: „Jezu, Ty jesteś więźniem w tabernakulum, a ja mego łóżka, z Twojej woli. Będziemy sobie nawzajem towarzyszyć”.

Od tego momentu rozpoczyna się pierwsza misja Alexandriny: pragnie być jak lampka przy tabernakulum. Dlatego całe noce spędza, pielgrzymując w sercu od tabernakulum do tabernakulum. W każdej Mszy św. – razem z Jezusem i zgodnie z Jego zamiarami – oddaje się Ojcu Odwiecznemu jako ofiara za grzeszników.

Alexandrina w samotności swojego pokoiku zostaje aniołem pocieszycielem Jezusa Eucharystycznego, obecnego we wszystkich tabernakulach świata. Żyje nieustannie z Nim zjed noczona w duchu miłości, uwielbienia i wynagrodzenia. Jej program życia duchowego brzmi: „kochać, cierpieć, wynagradzać”, zgodnie z inspiracją Jezusa do wypełnienia jej powołania jako ofiary za zbawienie dusz w jedności z Nim, Barankiem Ofiarnym.

Alexandrina jest także członkinią maryjnego Stowarzyszenia Czcicieli Maryi Wspomożycielki oraz przynależy do Eucharystycznej Unii Wynagradzającej – stowarzyszenia założonego przez hiszpańskiego biskupa św. Emmanuela Gonzáleza Garcíę, znanego jako „Biskup opuszczonych tabernakulów”.

Opuszczone tabernakula i zbawienie dusz to misja, którą Jezus powierza Alexandrinie w 1934 r. Za jej pośrednictwem wzywa, aby Go adorowano: Niech będzie solidnie głoszona i szerzona cześć dla tabernakulów, gdyż przez wiele, bardzo wiele dni dusze Mnie nie nawiedzają, nie kochają Mnie, nie wynagradzają… nie wierzą, że Ja tam mieszkam. Chcę, aby w duszach zapłonęło przywiązanie do tych więzień miłości. Wielu jest takich, którzy, chociaż wchodzą do kościołów, nawet Mnie nie pozdrawiają i nie zatrzymują się choćby na chwilę, aby Mnie adorować. Chciałbym mieć wielu wiernych strażników, korzących się przed tabernakulami, aby zapobiec naprawdę bardzo licznym świętokradztwom (1934).

Od 1935 r. Alexandrina jest ukrytą apostołką poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Mar yi. Jezuita o. Mariano Pinho, jej pierwszy kierownik duchowy, przekazuje Ojcu Świętemu powtarzające się prośby Jezusa, aby papież

poświęcił świat – zagrożony ateizmem i II wojną światową – Niepokalanemu Sercu Maryi: „Tak jak niegdyś prosiłem św. Małgorzatę o poświęcenie świata Mojemu Najświętszemu Sercu, tak teraz proszę ciebie, aby świat został poświęcony Sercu Mojej Najświętszej Matki” (1935). Widzialnym znakiem danym przez Pana na potwierdzenie boskiego pochodzenia prośby o poświęcenie świata była widoczna na ciele Alexandriny męka Chrystusa. Rzeczywiście, od 3 października 1938 r. do Wielkiego Piątku w 1942 r. Alexandrina co piątek, od godziny 12.00 do 15.00, w ekstazie wstaje z łóżka i w małej przestrzeni swojego pokoiku przeżywa mękę Jezusa od śmiertelnej trwogi w Ogrodzie Oliwnym do ukrzyżowania na Golgocie. Jest to jej współczesne, nadzwyczajne uczestnictwo i współpraca z Bogiem w zbawieniu dusz. 31 października 1942 r. Pius XII poświęca świat Niepokalanemu Sercu Maryi, Królowej zwycięskiej, Królowej pokoju, odpowiadając w ten sposób na prośby, które w tamtym czasie docierały do niego z różnych stron, nie tylko od Alexandriny.

Po poświęceniu świata Niepokalanemu Sercu Maryi kończą się ekstazy widzialnej męki Pańskiej, ale Alexandrina nadal wewnętrznie uczestniczy w cierpieniach Chrystusa Odkupiciela. W tym samym roku zaczyna się u niej całkowity post od pokarmów i napojów, który trwać będzie do końca jej ziemskich dni. W ciągu ostatnich 13 lat życia jej jedynym pożywieniem jest Eucharystia. Jest to ostatnia misja, którą powierza jej Jezus: „Sprawiam, że żyjesz tylko Mną, aby ukazać światu wartość Eucharystii i to, czym jest Moje życie w duszach: światłem i zbawieniem dla ludzkości” (1954). Jej życie było żywym cudem eucharystycznym. Od 1944 r. drugim kierownikiem duchowym Alexandriny zostaje salezjanin ks. Umberto Maria Pasquale, który będzie również jej głównym biografem. W tym samym roku portugalska mistyczka zostaje współpracownicą salezjańską.

Ksiądz Umberto Pasquale, wraz ze wspólnotą nowicjuszy z Mogofores, w której pełni funkcję mistrza, wspierany przez innego salezjanina ks. Ettore Caloviego, zajmuje się przepisywa-

niem tysięcy stron zapisków Alexandriny, które po raz pierwszy spisywane są na maszynie. W historii mistyki pisma Alexandriny są prawdziwym skarbem przybliżającym tajemnicę Jezusa Chrystusa Odkupiciela – daru miłości Ojca dla życia świata.

W 1954 r. jako znak doskonałego zjednoczenia z Chrystusem Ukrzyżowanym Alexandrina otrzymuje stygmaty, które na jej prośbę pozostają niewidoczne dla oczu.

W czterech ścianach swojego pokoiku Alexandrina przyjmuje tłumy ludzi, które wita zawsze z uśmiechem, mimo ogromnych cierpień, jakie przeżywa w ciele i w duchu. Jej uśmiech, który stał się odbiciem nieba, rozpromienia życie Boże i dotyka serc wiernych, którzy wychodzą z jej pokoiku, niosąc w sobie znak cichej wewnętrznej przemiany.

Kilka miesięcy przed śmiercią Matka Najświętsza powierza jej następującą misję: „Przemawiaj do dusz! Mów o Eucharystii! Mów im o Różańcu! Niech się karmią codziennie Ciałem Chrystusa, modlitwą i Moim Różańcem” (1955).

13 października 1955 r. Alexandrina opuszcza ziemskie życie, aby wejść do życia wiecznego. 25 kwietnia 2004 r. papież Jan Paweł II ogłasza ją błogosławioną. * * *

Z homilii św. Jana Pawła II podczas beatyfikacji bł. Alexandriny Marii da Costy, Rzym, 25 kwietnia 2004 r. „Czy miłujesz Mnie?” – pyta Jezus Szymona Piotra, który odpowiada: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Życie bł. Alexandriny Marii da Costy streszcza się w takim dialogu miłości. Przepełniona gorącą miłością swemu Zbawcy niczego nie potrafi odmówić. Z niezłomną wolą przyjmowała wszystko, aby pokazać, że Go kocha. Oblubienica za cenę krwi, w sposób mistyczny przeżywa mękę Chrystusa i składa siebie w ofierze za grzeszników, czerpiąc moc z Eucharystii, która staje się jej jedynym pokarmem przez ostatnich 13 lat życia.

Niech przykład życia bł. Aleksandry, które zamyka się w trzech słowach: „cierpieć, kochać, wynagradzać”, zachęca i pobudza wszystkich chrześcijan, aby uszlachetniali wszelkie cierpienia i smutki, jakie niesie ze sobą życie, dając dowód największej miłości poprzez poświęcenie własnego życia dla ukochanej osoby.

PIERWSZY CZWARTEK DRUGIEGO MIESIĄCA

W DUCHU SZCZEREJ POKORY PRZYJĄĆ KOMUNIĘ ŚW. Wprowadzenie (zob. s. 35-36)

Mów w Moim imieniu, że obiecuję niebo tym, którzy przyjmować będą dobrze Komunię św., przystępując do niej ze szczerą pokorą, żarliwością i miłością przez sześć kolejnych pierwszych czwartków miesiąca, oraz ściśle się ze Mną zjednoczą, odprawiając godzinę adoracji przed Moim tabernakulum. Jezus do bł. Alexandriny

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Modlitwa do Jezusa w Eucharystii

Modlitwa przekazana przez Jezusa bł. Alexandrinie

Jezu, uwielbiam Cię w każdym miejscu, gdzie zamieszkujesz w Najświętszym Sakramencie; jestem przy Tobie za tych, którzy Cię lekceważą, kocham Cię za tych, którzy Cię nie kochają; pocieszam Cię za tych, którzy Cię obrażają. Jezu, przyjdź do mojego serca! Chleb na życie wieczne. Z Ewangelii według św. Jana

„Ja jestem chlebem życia. Wasi przodkowie jedli na pustyni mannę, ale pomarli. To jest natomiast chleb, który zstępuje z nieba, aby każdy, kto go spożyje, nie zaznał śmierci. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Ktokolwiek będzie spożywał ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”. Wtedy Żydzi zaczęli się sprzeczać między sobą, pytając: „Jak On może nam dać swoje ciało do jedzenia?”. Jezus więc oświadczył: „Uroczyście zapewniam was: Jeśli nie bę-

dziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili Jego krwi, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Bo moje ciało naprawdę jest pokarmem, a moja krew naprawdę jest napojem. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, pozostaje we Mnie, a Ja w nim. Podobnie jak Mnie posłał Ojciec, który żyje, i jak Ja żyję dzięki Ojcu, tak również ten, kto Mnie spożywa będzie żył dzięki Mnie. To jest właśnie chleb, który zstąpił z nieba; inny od tego, jaki jedli przodkowie i pomarli. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (J 6, 48-58).

Z mistycznego doświadczenia bł. Alexandriny Jezus: „Nie będziesz już spożywać ziemskiego pokarmu. Twoim pokarmem jest Moje Ciało, twoja krew jest Moją boską Krwią: otrzymujesz ją ode Mnie, gdy kieruję na ciebie Moje tchnienie i pocieszam cię, gdy jednoczę Moje Serce z twoim. Nie chcę, abyś używała lekarstw,

z wyjątkiem tych, których się nie spożywa. Twoje życie jest wielkim cudem”. Od Wielkiego Piątku 1942 r. Alexandrina nie będzie już przeżywać męki Pańskiej w ciele i w sposób widoczny na zewnątrz, ale doświadczy agonii duszy i duchowego umierania, uczestnicząc w męczeństwie Jezusa, które zaczęło się w Ogrodzie Oliwnym. Jednocześnie zaczyna się dla niej nowe cierpienie, związane z niemożnością strawienia jakiegokolwiek pokarmu i napoju. Cierpienie to trwać będzie 13 lat, aż do dnia jej śmierci, która nastąpiła 13 października 1955 r. Jej jedynym pożywieniem jest Eucharystia. Powód tego postu pozostanie przez jakiś czas tajemniczy i nieznany, aż do chwili, gdy sama Matka Boża i Jezus wyjawią jego sens i cel. W dniu bowiem rocznicy rozpoczęcia postu Matka Boża powiedziała Alexandrinie: „Córko Moja, przychodzę, by cię pokrzepić w tym dniu rocznicowym w liturgii świętego Kościoła, w dniu, w którym Mój boski Syn zmienił w tobie sposób przeżywania Jego świętej męki, aby dokonywała się ona w głębi

twojej duszy i była mistycznie ukryta. Dodał do tego także twój post jako dowód dla ludzkości, aby przez ten cud przyprowadzić ją do siebie, do swojego boskiego Serca”.

Jezus zaś rzekł do niej: „Córko Moja, sprawiam, żebyś żyła tylko mną, aby ukazać światu wartość Eucharystii i to, czym jest Moje życie w duszach. Jesteś światłem i ocaleniem dla ludzkości: szczęśliwi ci, którzy pozwalają, aby to światło ich oświeciło!”.

Ta nowa sytuacja wywołuje u Alexandriny wielką tęsknotę za jedzeniem i wodą, dojmujący głód i nieugaszone pragnienie, choć jednocześnie miewa odczucie sytości. Doświadcza głodu i pragnienia dusz, które nie karmią się Bogiem, a więc ryzykują śmierć, czyli wieczne zatracenie. Ona karmi je i ocala przez swoje cierpienie, źródło przebaczenia i życia. Jednocześnie mistycznie odczuwa głód i pragnienie dusz, które przeżywa Jezus, czyli Jego nieskończone pragnienie ich zbawienia. „Ja bez łaski Bożej nie mogę znieść myśli, że nigdy już niczego nie zjem, nie mogę się oprzeć tęsknocie za pożywieniem: to straszliwa udręka, która niewidzial-

nie mnie rani. Przez ten ból i żal mogę w sposób bardziej namacalny zrozumieć i odczuć, czym, o Jezu, są Twoje tęsknoty i pragnienia, dręczące niepokoje i Twój głód dusz, cierpienie, które one ci zadają przez swoje zatracenie…”. Rozważaj w ciszy i powtarzaj słowa, które poruszyły twoje serce. Aby uczcić święte rany i zjednoczyć się z cierpieniami Matki Bożej Bolesnej (zob. s. 84-89) Panie, spraw, abyś Ty żył we mnie (św. Anzelm z Aosty)

Panie Jezu Chryste, Ty, zgodnie z zamysłem Ojca i za sprawą Ducha Świętego, przyjąłeś dobrowolnie śmierć, aby wybawić ludzi z niewoli grzechu, i ocaliłeś ich od śmierci wiecznej. Choć nie potrafię Cię wystarczająco kochać, to tak jak umiem, z sercem przepełnionym wdzięcznością, składam cześć i uwielbienie Twojemu świętemu Ciału i Twojej świętej Krwi. Pragnę je przyjąć, abyś mnie oczyścił z mych grzechów i bronił przed upadkami.

Panie, choć nie czuję się godzien zbliżyć się do Ciebie, to jednak pokładam w Tobie nadzieję. Ty, oddając swoje życie za zbawienie grzeszników, złożyłeś samego siebie jako ofiarę posłuszną Ojcu, aby z wielkiej miłości do nas ofiarować nam swoje Ciało i Krew. Panie, który litujesz się nad ludźmi i okazujesz im miłosierdzie, spraw, aby to, co nam ofiarowałeś dla zgładzenia grzechów, nie stało się dla mnie kolejnym grzechem, lecz przebaczeniem i pewną obroną. Przyjdź mi z pomocą, abym przyjmował Twoje dary nie tylko ustami i sercem, lecz także z wiarą i miłością. Pragnę upodobnić się do Twojej śmierci i zmartwychwstania, umartwiając w sobie starego człowieka, i w ten sposób wzrastać w świętości, aby być jednym ciałem z Twoim ciałem, którym jest Kościół. Jezu, będąc członkiem Twojego ciała, którego Ty jesteś głową, pragnę pozostać w Tobie. Spraw, abyś Ty żył we mnie, jak obiecuje apostoł Paweł, bym mógł wiecznie cieszyć się Twoją chwałą. Który żyjesz i królujesz z Ojcem i Duchem Świętym, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Godzina adoracji kończy się słowami bł. Alexandriny: Jezu, przyjdź do mojego serca

O mój Jezu, przyjdź do mojego serca! Pragnę Ciebie, nie zwlekaj! Przyjdź, aby obdarzyć mnie Twoimi łaskami. Pomnóż we mnie Twoją świętą, boską miłość. Zjednocz mnie ze sobą, ukryj mnie w Twym świętym boku. Nie pragnę innego dobra oprócz Ciebie, tęsknię tylko za Tobą. Ojcze Przedwieczny, dziękuję Ci, że w Najświętszym Sakramencie pozostawiłeś mi Jezusa. Mój Jezu, dziękuję Ci za to i proszę o Twoje święte błogosławieństwo.

Niech w każdym momencie będzie pochwalony i uwielbiony Przenajświętszy Sakrament. Amen.

Przyjdźcie do Mnie wszyscy

Propozycje 31 adoracji przed Najświętszym Sakramentem

Książka jest pomyślana jako pomoc w budowaniu adoracji indywidualnej i wspólnotowej. Zawiera 31 adoracji przed Najświętszym Sakramentem. Prezentowane w niej adoracje opierają się na metodzie modlitwy praktykowanej w Rodzinie Świętego Pawła, zwanej „Droga-Prawda-Życie”, a nawiązującej do słów samego Jezusa. Może stanowić doskonałą pomoc w praktykowaniu tego rodzaju modlitwy, a tym samym ożywić życie religijne. Inspirację mogą tu znaleźć zarówno członkowie grup i wspólnot, jak i osoby indywidualne. Wydawnictwo pozwala na nowo odkryć piękno i wartość modlitwy eucharystycznej.

Józef Augustyn SJ

Życie i Eucharystia

Medytacje

Wyjątkowy przewodnik, który pomoże nam spojrzeć na Eucharystię nie tylko jako na obowiązek wierzącego człowieka, lecz przede wszystkim jako dar Chrystusowej miłości. Jednocześnie pozwoli odkryć, że celem uczestnictwa w niej jest przemiana naszego życia na wzór życia Jezusa, naśladowanie Go w naszym życiu.

Przewodnikiem na tej drodze będzie dla nas ceniony kierownik duchowy, jezuita o. Józef Augustyn.

ks.

Tadeusz Dajczer

Miłująca obecność

Rozważania o Eucharystii

Książka przeznaczona jest zarówno dla tych, którzy chcą świadomie przeżywać zjednoczenie z Chrystusem w Eucharystii, jak i tych, którzy dopiero są na początku drogi prowadzącej do odkrycia istoty i piękna tego sakramentu. To niezwykłe dzieło literackie, pełne wewnętrznego bogactwa i ukrytych znaczeń, stanowi niejako testament duchowy ks. Tadeusza Dajczera.