27 minute read

Artigos - Opinión

Next Article
Artigos - Opinón

Artigos - Opinón

Diálogo

EOI Ferrol Número 18 ANO 2020

Advertisement

Opinión

www.eoiferrol.org

Ricominciare

Óscar Vázquez Torres

Dopo le vacanze estive, quando L’estate sta finendo, come cantavano i Righeira negli anni ’80 del secolo scorso, arriva un momento speciale per molti di noi. Nonostante sia ormai lontano nel tempo, sono certo che chiunque di noi ha un gradevole ricordo del primo giorno di un nuovo anno scolastico. Tra tutti i miei ricordi preferiti, se dovessi sceglierne uno, ci sarebbe sicuramente il primo giorno di scuola. Dopo l’estate rivedevamo i nostri compagni e ci raccontavamo tutto quello che avevamo fatto durante le vacanze.

Sebbene abbiamo già qualche anno in più, quando arriva metà settembre nella EOI di Ferrol si sente nell’aria un’emozione simile a quella della nostra infanzia.

È vero che non è lo stesso. Non siamo più bambini, oggigiorno possiamo rimanere in contatto grazie ai nostri cellulari, alle reti sociali e così incontrarci ogniqualvolta abbiamo voglia di fare qualcosa insieme, ma, come ho già detto, credo che, a settembre, durante i primi giorni di lezione, si possa sentire ancora uno spirito simile a quello della nostra infanzia.

Un nuovo anno scolastico è appena cominciato. Abbiamo già salutato i nostri compagni, i vari docenti, tutti quelli che lavorano nella scuola ed è arrivato il tempo di affrontare con serietà il nuovo corso se vogliamo fare un figurone e prendere un bel voto a giugno.

Coraggio e in bocca al lupo!

71

EOI Ferrol

Número 18 ANO 2020

Diálogo

IT-NI B2.2-1

Opinión

Diálogo

72

EOI Ferrol Número 18 ANO 2020

Philanthropy?

Laura Vázquez Freijedo

English – C2-1

Imagine that you have heard the interview with Anand Giridharadas on the radio (or read an article on the NPR) and you want to tell a friend. Write her/him an e-mail and include the following: explain what the author has said in your own words, identify what the author thinks about the issue, give your own opinion and arguments about the issue and speculate what the future may be like.

Hello, Alba!

I hope you’ve been well. I’ve just read an interview with Anand Giridharadas, the writer that Hasan Minhaj discussed in his show a couple of weeks ago. I found it quite interesting and I think you might enjoy it too!

In short, Giridharadas goes into the practical consequences of the philanthropy of American elites, and argues that what they really look for is a make-believe change that doesn’t affect them. He says that the system is made to benefit them, so it isn’t in their best interest to actually try to make the life of the disadvantaged (minorities, the poor…) easier. As you can imagine, he is against modern philanthropy, and even says that it helped Trump become president.

I think Giridharadas hits the nail on the head. We have been force-fed the image of the selfless billionaire who is still able to empathize with those in need and gives away a lot of money. But I’m not really sure that you can become and remain a billionaire ethically in a system that is based on inequality, and to me it all seems hypocritical and nothing more than a way to boost their public image. Robert Smith paid off hundreds of college graduates’ student loans, while at the same time doing tax engineering to avoid paying what he should. Did he really care about those he helped or did he just want to write that money off his taxes and keep his image clean while taking advantage of his position? I think the latter.

When I look at these situations and how we accept them, I’m not very optimistic about the future. With the rise of libertarian parties and their advocacy for privatization, I think we might become even more dependent on donations from the wealthy. And you see how the public opinion loves Amancio Ortega, who gives away not even half of what he should be paying in taxes —taxes that could help our social system improve so we don’t need his charity! I guess only time will tell. However, it will be hard to change this mentality when those in power —and that includes the media and our politicians— so desperately want all of us to believe that the rich really want to help.

Sorry to end this e-mail on a sad note. Lots of kisses and I hope to hear from you soon,

Laura.

Opinión

Blog

Miguel Ángel Vila Domínguez

The Legacy of 40 Years of Dictatorship for Spanish Speakers

How Spain did take part in World War II, not through battlefield combats, but rather by using cultural ones. These are only some of the consequences. First of all, I would like to remind you that this blog does not intend to offend anyone, and the sources of information are likely debatable. Secondly, and finally, you will be very welcome to add any respectful comments that can provide further information or interesting topics for future posts.

Spain has always been known as a neutral country. At least that is what they teach us in school. That is the international and official version, but how far is this true? Let´s start off with a famous quote, ¨The worst enemies of Spain have always been Spaniards¨, or ¨Spain has no worse enemy than Spaniards¨. Seen from outside the borderlines, this evil illness might have maintained us as neutral. Curiously, by contrast, we were never neutral with ourselves and that is why we are always struggling with all sorts of things, English, for example.

How can we relate this to World War II and the ¨Franquista¨ Dictatorship? Well, we have bet on two horses for too long. We tried to improve relations with the Allies while our government was structured in the same way as the Axis. We have always put ourselves above our current capabilities, I mean, after being denied our membership into the NATO forces, the head of state Franco said, ‘‘The NATO without Spain is like an omelette without eggs.’’ Being conscious that Spain was turning into a tourist haven, and that this industry was becoming its number one source of economic income he underestimated the value of language learning. Professors, at that time, were not prepared to teach their students well because of their educational background, unless they had been raised abroad, or lived outside temporarily or emigrated. Regardless, the educational system did not help in any case. All because of the idea that Spain was so great that it was up to foreigners to fit in with us. And it is still an idea that remains in our deep subconscious.

In conclusion, we are always split, which makes us weaker. We must stave off this evil illness so that we can really grow to greatness in harmony. Thankfully, nowadays we are getting out of the hole and beginning to fit in with the rest, but it is a long and complex process that does not get fixed from one day to the next, but day to day, working together on the same project. From my point of view and as an example given, there should be more options to see a film in the cinema in its original version, or have the choice to avoid dubbed TV programs, series, etc. Actually, what I really would appreciate, would be to switch my TV to any channel and be able to choose the audio and subtitles between many languages. That could be very positive in terms of making relations among different communities closer. Or not? What do you think?

Thank you very much for reading.

73

EOI Ferrol

Número 18 ANO 2020

Diálogo

C1.1-2

Opinión

Diálogo

74

EOI Ferrol Número 18 ANO 2020

Mª José Riveiros

Opinión

Achas que o galego e o portugués son a mesma lingua?

Dirías que o dinamarqués, o noruegués, o sueco e o islandés son a mesma lingua? Non, verdade? Son linguas que poden considerase similares; en concreto o islandés é unha evolución do noruegués e o primeiro considerase a lingua propia de Islandia.

Ben é certo que, ademais do islandés, aprenden outras linguas europeas.

Pois ben, eu pertenzo a ese colectivo que chaman neofalante, colectivo que semella encher de optimismo aos “defensores do galego”. Crecín coa prohibición de falar galego (ás costas). Na miña contorna social falábase galego, mais eu non podía. Falar galego era de “aldea”, de “iletrados”, de xente que vivía no esquecemento e á que había que “esquecer”. Porén, nese contexto, dependían unhas familias das outras, ben para a contrata de xornaleiros, nos primeiros meses, talvez anos, da miña infancia logo, cando chegaron as máquinas, axudábanse “unhas casas as outras”.

Neste contexto de represión lingüística crecín, de adulta consideraba que aprender galego non era una opción, xa que: “somos moi poucos galegofalantes”, “non se fala en ningún outro sitio”, e por último “ninguén nos entende“ e “é una lingua de aldea”. Foi preciso que finalizase os estudos medios para que mudase de opinión e chegase a universidade para ter a convicción de que había que deconstruír todo aquilo que me inculcaran na nenez. Prexuízos tan fortes que levan as persoas a negar a pertenza ao endogrupo.

A respecto da “lingua de aldea”, aínda hoxe perdura esa idea, tanto a nivel político (véxase o líder de VOX) como social (xente nova e non tan nova). A ideoloxía que tanto dano causou á sociedade en xeral e as linguas en particular permanece viva e continúa menoscabando a capacidade para que as linguas, e o seu uso, continúen crecendo con naturalidade. Non obstante, en Internet aparecen algúns artigos referidos aos neofalantes, un deles publicado en Galicia Confidencial (2017) que se refire ao apoio do Parlamento galego mediante a achega de recursos para dinamizar a lingua (www.galiciaconfidencial.com/noticia/49975-neofalantes). Doutro lado, atopei o emocionante artigo de Olga Brañas “Eu non son neofalante”, que corrobora o que veño referindo, e mesmo que o galego non só pertence ao ámbito rural, senón que estaba presente nas vilas e cidades; ata ha de engadirse que tamén o ámbito educativo aparece como cómplice dos “facinorosos” do galego (sermosgaliza. gal/opinion/olga-brañas/eu-no-son-neofalante/2018).

Retornando á pregunta que orixina este artigo, na miña opinión, o galego e o portugués son linguas diferentes. Entendo que Galicia e Portugal comparten una historia que produciu resultados diferentes para Portugal e para Galicia. No caso de Galicia, as guerras, os poderes económico, político e defensivo conduciron ao desmembramento dun basto territorio formado por Portugal, León, Asturias e Galiza. No primeiro caso, pactos e casamento conduciron a Portugal a evolucionar coma nación; e no segundo, as guerras, conducen o territorio a formar parte de Castela. Esta división comporta un descorrer diferente da lingua: Portugal recibe influenzas, mais mantense. No caso de Galicia, ao chegar do poder castelán fai que se vaia introducindo a lingua castelá converténdose na lingua do poder, coa conseguinte transformación da lingua coa omnipresencia en exceso de castelanismos, de maneira que galego e portugués distáncianse aínda máis.

A consecuencia disto, talvez pola cultura dos nosos devanceiros e da maneira en que se consolida Galicia como parte de Castela e, posteriormente, na historia recente coa represión franquista, o pobo galego, en xeral, arrastra certa inseguridade que lle impide abrazar a lingua. Hai quen pensa que a lusofonía é unha maneira de que perdure o galego. Persoalmente penso que se trata de “matalo doutro xeito”. Gústame crer que Galicia ten unha lingua propia e que os falantes aínda por agora somos poucos

Opinión

Galego C2 / Portugués A2

www.eoiferrol.org

EOI Ferrol Número 18· ANO 2020· Páxina 75

chegarán a aumentar. Para iso ten que haber unha vontade política, pero máis é o ámbito escolar. Tal como indica Olga Brañas, “na escola todos e todas falaban castellano”.

Na miña opinión, precisamos crear orgullo galego, da nosa terra, da nosa lingua, e da nosa cultura e historia, ser capaces de defender e de trasladar o galego a todos os ámbitos da nosa vida (económico, social, administrativo, xurídico, educativo e familiar). É preciso apostar polo prestixio do idioma (Anik Nandi, www.galiciaconfidencial.com). Neste momento estamos sumidos nun contexto desfavorable para o galego, mais iso pode cambiar por iso gústame mirar cara a Islandia, que con pouco máis de 300000 habitantes ten lingua propia, economía etc.

Para finalizar, como di Pilar García Negro, “etimoloxicamente e tipoloxicamente son unha soa lingua”; e, pola súa banda, Isaac Alonso Estraviz mantén que son unha mesma lingua, que a riqueza léxica do galego é moi grande, defende a unidade do portugués e do galego. Aposto por recoller esa riqueza e transmitila sen fusións, aínda que ben é certo que sempre se procura unha normativa que converte en oficial unha lingua en culta.

Opinión

Diálogo

76

EOI Ferrol Número 18 ANO 2020

Imos ao cine

Carmen Casal López

C2

Odía 15 de novembro profesorado e alumnado de galego de todos os niveis da nosa escola asistimos ao cinema Duplex da nosa cidade para presenciar unha película feita en Galicia e por galegos, por ser unha forma de enriquecer a nosa formación.

O que arde

Sensacións

A industria do cine ten a habelencia de cambiar en nós o estado de ánimo, apelando ás nosas emocións. Os nosos sentimentos inflúen na percepción do que vemos, levándonos ás veces a un profundo abatemento, que neste filme se incrementa coa música e os fotogramas.

Parece que o director quixese furgar nas nosas emocións, ao tempo que nos convida a reflexionar. As sensacións dolorosas son causadas nos espectadores mediante artefactos audiovisuais que estimulan ollos e ouvidos, para achegarse ao noso limiar de dor, de aí que amplifiquen os sons, intentando alcanzar a maior cantidade de realismo.

As nosas neuronas espello permítennos, baseándose na nosa experiencia, aprehender a vida interior das dúas personaxes, Amador e Benedicta, ata case entendelos utilizando nós, un mecanismo automático inconsciente, que fai que nos impliquemos en primeira persoa, tal vez por pertencer á mesma patria. Captamos plenamente, como espectadores, o acernado das árbores, empatizando somaticamente coa intención de Óliver, o director, que sente o que está a pasar; e o lento devir intensifica esa dor que a imaxe incita a sentírmonos frustrad@s. A audiencia non precisamos saber do evento desencadeante, e tampouco da conclusión, porque o que vemos indúcenos a matinar e a ter sensacións de empatía afectiva e ata somática co que acontece na película.

Entreguémonos a ese inicio no medio da noite, cando uns focos parecen cegarnos, ao tempo que as máquinas arrincan a vexetación do bosque, como se esta fose a imaxe dos monstros. A modo de dominó, ringleiras de árbores bican o chan, o ruxido é enxordecedor e as xigantes árbores van caendo; visións hipnóticas e telúricas vannos achegando aos poucos á tranquilidade dun xulgado no que se ve un expediente dun home: Amador, “o pirómano”, ao que vemos regresar á súa aldea tras pasar uns anos no cárcere, e que é recibido pola súa nai, Benedicta, de forma ruda, como se ese día fose igual que os anteriores. A vida na montaña transcorre con moita introspección. Entre nai e fillo sobran as palabras, e o que estamos a ver é unha mostra da desaparición lenta e agónica dunha forma de vida das persoas do rural, que aínda hoxe observamos, e que na España chaman o “rural baleirado” e que nós levamos chamando dende hai moitos anos “o despoboamento do rural”.

Opinión

Sentimentos que podemos ver

• O amor nai-fillo e fillo-nai, que foxe do melodrama.

• A desconfianza entre a veciñanza e o fillo, que é mutua.

• A cortesía que se amosa cando asistimos a un funeral.

• A angustia que vén asinada polo home, que ao producirse o gran lume, di que prefire morrer a deixar a casa, a pesar de vela arrodeada de lumarada...

www.eoiferrol.org

EOI Ferrol Número 18· ANO 2020· Páxina 77

Personaxes como a cadela ou as tres vacas tamén son partícipes do sosego, que logo veremos mudar cando o gran lume arrase a zona.

E volve a larada, cun responsable que non nos importa, de aí a forma de rematar o filme.

Analicemos a Amador e a súa xenreira polos eucaliptos, retrotraéndonos á historia de Galicia respecto a esta árbore, coa que mantén unha relación amorodio e que vén dos tempos en que se trouxo para repoboar de vexetación á Galicia castigada pola guerra civil. A reforestación para moitos xerou, e aínda xera, importantes beneficios económicos. Ninguén pensou ao traelos que esas árbores de orixe australiana causarían tanto dano á fauna e á flora, así como aos recursos hídricos, talvez por seren plantadas en lugares erróneos e se converteren en invasoras, esquecendo o ser humano que os eucaliptos non teñen inimigos naturais, e por riba son resistentes ao lume. Para moitos significaron e aínda significan cartos rápidos, mais @s que non vivimos delas considerámolas que non están a formar parte dos nosos bosques. Seguramente non é unha árbore mala, mais si unha árbore mal xestionada.

Se fixésemos unha vista panorámica, por exemplo das Fragas do Eume, chamaríanos a atención a cor verde escura das masas de eucaliptos que afogan a vexetación do noso bosque atlántico. Nin os paxaros as queren para facer os seus niños, polo que moitos as chamamos “especie exótica invasora”. A xenreira cara a estas árbores popularizou a palabra “deseucaliptización”, querendo mostrar o rexeitamento social a quen trata de impedir que haxa outro tipo de vida.

Unha ollada ao director e co-autor do guión

Debido a súa orixe sinte como propia a xente dos seus antepasados, de aí que pretenda mediante a súa sinxeleza no seu traballo que “sintamos”.

Prender lume na lareira ou torrar pan resoan no noso imaxinario colectivo como mostras da nosa tradición aos alleos. Sabemos que conseguir os planos non foi doado, tal como se ve co derrubamento das árbores. Impresiónanos coa música de Vivaldi que acompaña a presentación de Amador, onde quere mostrarnos a submisión das persoas que se consideran libres, sabendo que non o son.

As terras do rural, tanto do galego como as do resto do mundo, estanse a converter nunha polvoreira debido ao despoboamento do rural, ao envellecemento dos habitantes, ao cambio climático…

Non esquezamos o labor de Mauro Herce, o cámara

Móstranos unha fotografía grandiosa e conmovedora, onde a man e o lume dos homes significan a destrución.Vivaldi e Haendel amplifican con moita exactitude a agonía da natureza.

Documentalmente vemos o padecemento dunha terra arrasada, e que comporta tamén a destrución da vida dos seus habitantes.

Captando as imaxes da vida, volve a demostrar que é capaz de fabricar imaxes, cunha gran beleza plástica. As súas vidas transcorren ao ritmo sosegado da vida rural e da natureza, na que está sempre latente a ameaza do lume, cuns protagonistas non profesionais, como Amador Arias e Benedicta Sánchez.

Beleza e destrución... O lume alcánzao todo e a todos, e calquera de nós sucumbe ante o seu feitizo. Son imaxes de aniquilación, pero tamén de purificación.

PREMIOS

Pouco e pouco, a película vai triunfando pola maioría dos festivais polos que pasa, quizais por dicir tanto con tan poucas palabras, ou por mostrarnos como as persoas poden vivir nunha contorna rural, relacionándose con elementos ingobernables, que lles fai sentir a súa pequenez, compartindo a xenreira colectiva que producen os incendios, dos que todos somos culpables, polo abandono do rural e por profesar a relixión das cidades.

Opinión

Páxina 78 · EOI Ferrol Número 18 · ANO 2020

As imaxes non son só simple reprodución fotográfica, senón o medio para expresar as ideas cunha linguaxe intelixible por todos, e que nos achega a calquera tempo ou lugar que ás veces nunca chegaremos a coñecer, e nesa disertación, o son amplifica o discurso fílmico.

Alguén podería dicir que é lenta, mais iso significaría que non coñece a vida na montaña galega. A calma é unha característica da xente que vive na natureza.

Algúns premios:

• Premio San Sebastián.

• Premio Gaudí á mellor película europea.

• Premios Goya:

1. Actriz revelación: Benedicta Sánchez

2. Fotografía: Mauro Hercé

PARA REMATAR

Ninguén espera a Amador cando sae do cárcere, tras cumprir cadea por pirómano; a súa xenreira polo eucalipto é manifesta, será el o provocador do novo lume...

Opinión

www.eoiferrol.org

Home, non merques carne humana

Miguel Anjo González García 79

EOI Ferrol

Número 18 ANO 2020

Diálogo

Goethe

Nesta miña segunda colaboración que fago coa revista da EOI, o tema que elixín para escribir versará sobre a prostitución feminina. Trátase dun tema moi delicado e complexo de solucionar, no que as diferentes posturas que existen desde hai moito tempo, ao meu entender, non acabarían ningunha delas co problema tan terríbel de que haxa sobre todo mulleres que teñan que vender o seu corpo, quer forzadas quer de xeito voluntario, para gañar a vida. Neste artigo falarei nada máis que do modelo sueco, tamén coñecido como modelo nórdico, e o que determinadas ONG e a OMS recomendan neste tema tan polémico. É certo que, desde xa hai uns anos, tamén existe unha prostitución masculina, non só dirixida a outros homes, senón tamén dirixida a mulleres, a cal cada vez ten máis demanda, como se pode comprobar ante o crecente número de lugares nas cidades onde se ofrecen estes servizos para mulleres. Mais cómpre sinalar que esta prostitución masculina, a pesar de que tamén é denigrante, na maioría dos casos é totalmente “voluntaria”, sendo estes homes os prostitutos e os seus propios proxenetas á vez. Agora ben, esta non ten as connotacións tan terríbeis e dramáticas como a prostitución feminina. Ao meu entender, só rematariamos ou máis ben volveriamos residual ou anecdótica, a existencia de mulleres que se ven forzadas ou de xeito voluntario (no fondo tamén forzadas, como explicarei máis adiante) a vender os seus corpos, con educación, co fin do patriarcado e a instalación dunha sociedade feminista, mais tamén cun cambio de sistema, xa que estamos a comprobar que o capitalismo está a condenar a moitas mulleres no planeta a ter a necesidade de pórse nas mans de mafias, formadas estas por auténticos depredadores, para venderen os seus corpos e, deste xeito, poderen sobrevivir neste sistema, quer atroz quer salvaxe e deshumanizado, como é o sistema capitalista. Xa desde hai tempo, o negocio da prostitución deixou de ser algo local para ser un negocio internacional. Por volta de 5 millóns de persoas traballan no negocio da prostitución no planeta, xerando uns beneficios na súa gran maioría exentos de pagaren impostos, por ser un negocio que está invisibilizado, de cerca dos 7 billóns de dólares. Estas mafias de proxenetas non teñen ningunha responsabilidade nin laboral nin fiscal, co cal estamos ante un negocio redondo para estes depredadores. Un informe encargado polo senado español en 2007 conclúe que hai unha prostituta por cada 38 homes. Homes que gastan aproximadamente 50 millóns de euros todos os días, supoñendo para os propietarios destes clubs que unha prostituta lles xere un beneficio ao ano de case 50.000 euros.

Tamén cómpre sinalar que é curioso que despois de tantos anos de políticas de igualdade nos países máis desenvolvidos, o tema da prostitución, o tema do sexo, teña unha lectura diferenciada, quer se é home quer se é muller. Aínda hoxe en día, aos homes permítesenos e dáse como normal termos a opción do sexo de pago. Porque a sociedade é tan hipócrita que ao mesmo tempo que estigmatiza a prostituta, chegando esta a poder sufrir a exclusión social, ao mesmo tempo, repito, o home que goza dos servizos das prostitutas pode presumir e alardear disto no seu ambiente diario, sen ser xulgado socialmente. Mais hoxe en día estamos a escoitar por diferentes medios que a prostitución é un oficio como outro calquera e incluso que as prostitutas, a gran maioría, se prostitúen voluntariamente. Incluso hai “informes” que intentan pasar por rigorosos nos que as suxeitos en cuestión contestan a determinadas preguntas, dicindo que se prostitúen libremente porque gañan bos cartos e, deste xeito, poden consumir máis o que, con outro traballo, non conseguirían. Incluso falan de que é como un xogo nunha etapa concreta da súa vida. A realidade, en primeiro lugar, é que estes estudos que un pode encontrar na Rede deixan moito que desexar no aspecto de rigor, xa que a mostra que se toma para facer o estudo é mínima e centrada toda na mesma área. Ademais sería bo coñecer quen paga este tipo de estudos. En segundo lugar, é que unha persoa que necesita prostituírse para alcanzar certo nivel de compras, ata que punto é libre e non unha escrava da sociedade de consumo, aínda que non sexa forzada por proxenetas? Na realidade, non debemos esquecernos da porcentaxe elevadísima de mulleres, moitas delas emigrantes enganadas e explotadas sexualmente, que se prostitúen por adición a determinadas substancias, por pobreza ou simplemente porque é a única posibilidade que lles brinda o sistema para poderen sobrevivir. Porque é re-

Opinión

Páxina 80 · EOI Ferrol Número 18 · ANO 2020 www.eoiferrol.org

levante que, no tema da prostitución, son as mulleres as vítimas, as que levan a parte máis desagradábel do negocio, mentres os homes son os consumidores e os proxenetas. É indubidábel que unha muller que vende o seu corpo, que o expón como unha mercadoría máis, que ten que aguantar os desexos do cliente (home) para satisfacelo, como pode ser este un oficio digno e a prostituta ser dignificada na sociedade? É indubidábel que, legalizando a prostitución, o que se dignifica é o negocio e os negociantes. É dicir, os locais de prostitución e os proxenetas, que pasan a ser honrados homes de negocios. O dito popular de que a prostitución é o oficio máis antigo do mundo é unha falacia. A prostitución, con certeza, é a forma máis antiga de opresión dos homes contra as mulleres. Unha opresión que chega aos nosos días e aínda que nas sociedades desenvolvidas as mulleres teñen máis recursos onde agarrarse antes de recorreren a vender o seu corpo para poderen vivir, é certo que hoxe en día as emigrantes, sobre todo as sen papeis, son presa doada destes depredadores (traficantes e proxenetas). Un informe da policía da Ferrol de hai un ano concluía que case duascentas mulleres emigrantes veñen por temporadas a Ferrol para prostituírse. Datos da OIM (Organización Internacional de Migracións) sinalan, que arredor do 80% das aproximadamente 10.000 mulleres vítimas de tráfico en Alemaña eran de Europa Central e do Leste. O Instituto da Muller en España no ano 1995 deu o dato de que sobre 300.000 mulleres exercían a prostitución no Estado español. Segundo organizacións non gobernamentais, hoxe en día é probábel que esa cifra se duplicase. Na maioría destes casos, estas mulleres sofren todo tipo de violencia, ameazas e incluso intentan volvelas adictas a certo tipo de substancias, co fin de que lles sexa imposíbel saír do mundo do sexo. Soamente cando acaban enfermas ou xa non supoñen beneficio para os seus proxenetas é cando se lle abren as portas para saíren dese ambiente e cando entrarán nun novo mundo, onde apenas van ter oportunidades e a maioría delas acabarán na pobreza ou na mendicidade. Tamén é necesario entender que a prostitución é un chanzo máis dentro da grande industria do sexo de pago. Bordeis, saunas, cabinas eróticas, teléfonos eróticos, películas, prostitución na rúa... conforman un gran mercado do sexo de pago, que nos mostra a enorme demanda desta industria sexual. Demanda solicitada nun tanto por cento moi elevado por nós, os homes.

Na actualidade, nos países desenvolvidos existen catro posturas do punto de vista penal á hora de xulgar a prostitución:

• Regulamentarista. Baséase en aceptar a realidade e intenta regulala con normas para evitar a clandestinidade.

• Legalista. Entende que a prostitución é un oficio máis e intenta igualalo con outras profesións en dereitos sociais e laborais.

• Abolicionista. Considera a prostitución como un xeito de explotación das mulleres, é dicir, dos seres humanos, quer a través do seus corpos quer a través do pracer sexual e que perpetúa o sistema patriarcal.

• Prohibicionista. A prostitución é vista como un delito e penaliza sobre todo as mulleres que a exercen, mais tamén nalgúns países os consumidores.

A finais dos anos 90 do século pasado, Suecia aprobaba unha lei do máis avanzado naqueles tempos, que anos despois foi replicada por outros países; nela loitábase contra a prostitución, penalizando o cliente, non a prostituta. Ademais perseguíase, quer o proxeneta ou traficante quer os medios materiais (bordeis, apartamentos, etcétera...). Cómpre sinalar que esta lei non só establecía castigo pola compra de sexo a cambio de diñeiro, senón tamén que se penalizaba a compra por outros medios (a cambio de drogas, comida, etcétera). Para as suecas, a prostitución non é máis que un acto que comporta destruír outro ser humano, neste caso mulleres, e iso nunha sociedade que busca a igualdade en todos os aspectos, tamén no sexual, é inaceptábel. Xunto con isto, o goberno sueco destinou centos de millóns de coroas suecas para identificar, e deste xeito evitar, que estas mulleres caesen nas redes de prostitución. Hoxe en día, outros países como

Opinión

www.eoiferrol.org

EOI Ferrol Número 18· ANO 2020· Páxina 81

Islandia ou Noruega están indo máis lonxe e penalizan os cidadáns que mercan sexo no estranxeiro e ultimamente en Francia imitouse a lexislación do modelo sueco. Incluso a UE recomendou este modelo, mais hai que dicir que numerosas ONG (máis de 500), así como 86 académicos de toda Europa, se manifestaron en contra deste modelo, porque non demostrou que a prostitución e o número de prostitutas se reducisen e os datos que dan os informes suecos, tras a aplicación da lei, segundo as voces críticas, baséanse en meras suposicións. Pola contra, moitas activistas suecas e doutros países alertaron de que, ao reducir o número de clientes, as prostitutas tiveron que loitar entre elas, baixando prezos e medidas de seguridade, poñendo en perigo a súa integridade e saúde.

Pola contra, a OMS, a ONU ou a ONG Amnistía Internacional pronunciáronse claramente a favor da despenalización da prostitución, quer da prostituta e cliente quer dos proxenetas, alegando para iso que as prostitutas teñen un maior risco de contraeren certas enfermidades, como o VIH ou ETS. Segundo eles, con esta medida pódese reducir drasticamente o risco de contaxio, deixando de ser tan vulnerábeis. Ademais, Amnistía Internacional España declarou que “nestes momentos existe un colectivo, un dos máis marxinados do mundo, que sofre vulneracións de dereitos todos os días”. Desde esta ONG avogan por non criminalizar prostitutas, clientes e proxenetas, sempre que sexa de mutuo acordo coa traballadora. Mais neste punto permítame o lector que faga unha pequena reflexión: nun mundo onde as diferenzas sociais cada vez son máis acentuadas, onde ducias de países empobrecidos, e digo empobrecidos que non pobres, centos de millóns dos seus habitantes sofren de fame, un tanto por cento moi elevado deles fame negra e ao mesmo tempo, a opulencia das nosas sociedades permítese tirar miles de millóns de toneladas de alimentos ano tras ano, onde nas socialdemocracias europeas tamén existen enormes diferenzas, nos cales despois de ducias de anos facendo leis sociais non somos capaces de que estas cheguen ás capas máis desfavorecidas das nosas sociedades e cando chegan estas, con certeza son, quer escasas quer ineficaces, como podemos evitar que haxa mulleres que teñan que pórse nas mans destes auténticos depredadores, coa finalidade de cubrir determinadas necesidades básicas, cando non outras condutas das denominadas de risco, depredadores, volvo a repetir, para os cales a dignidade humana, neste caso das mulleres, é inexistente e só ven a estas como máquinas de facer cartos, como podemos xulgar que existe un mutuo acordo e ese consentimento da muller é en total liberdade.

Xa para rematar, é indubidábel que o sexo é unha necesidade fisiolóxica, cuxa finalidade básica é a reprodución, mais os animais humanos, xunto con outras especies, non só primates, como por exemplo os delfíns en liberdade, temos a capacidade de usar o acto sexual con fins lúdicos, con fins de fornecer as relacións ou con fins terapéuticos, para relaxarnos. Mais isto non significa que os homes teñamos a posibilidade real de ter o sexo asegurado, por medio de un sexo B ou de pago.

Con certeza, acabar coa prostitución é un tema moi complexo, onde a educación desde idades temperás, ensinando que os homes non nacemos co privilexio de ter o sexo asegurado, xunto cun cambio radical da sociedade, acabando co patriarcado, o cal ten na prostitución un dos seus piares e instaurando unha sociedade feminista, onde as mulleres teñan os mesmos dereitos e posibilidades reais e non simplemente no papel que os homes, ademais dun cambio de sistema, onde o reparto da riqueza se distribúa equitativamente e onde a felicidade non se mida pola capacidade de consumo, onde as relacións entre os países que conforman o planeta sexan de ti a ti, será, ao meu modesto entender, a única posibilidade de que a prostitución sexa algo anecdótico e daquela si poderemos dicir que, con toda probabilidade, esta sexa voluntaria.

Mais, mentres isto non chega: “Home, non merques carne humana”.

This article is from: