hoofdstuk 1
Jake Hampton schakelde terug en draaide zijn Isuzu Trooper de Hoofdstraat in. Hij was onderweg naar zijn kantoor in het centrum van Taylorville. Het was al zes maanden geleden dat Sarah overleden was, maar nog steeds meende hij haar overal te zien. Daar, naast het standbeeld van George Washington tegenover het stadhuis, of naast het speelplein van haar oude school, of naast hem in de Trooper … Het lukte hem niet om haar beeltenis uit zijn hoofd te krijgen. Hij kneep zijn ogen half dicht en staarde naar een knappe vrouw met kastanjebruin haar achter het stuur van een cabriolet bij het drive-inraam van de bank. Hij zuchtte. Ze leek sprekend op Sarah. Zes maanden. Het zouden net zo goed zes jaren geweest kunnen zijn. Jake huiverde. Het is net alsof ik haar overal zie, maar als ik me haar probeer voor te stellen, blijft het beeld zo vaag. Kon ik die waas maar wegvegen … Ik wil me haar herinneren, haar echt voor me zien. Het was nog maar drie maanden geleden sinds zijn verhuizing. Terug naar zijn oude stadje. Taylorville, ‘De stad waar iedereen zich thuis voelt’, was nog steeds een gezellig, klein stadje. Een stadje zonder skyline van flatgebouwen en andere betonkolossen. De enige dingen die hier hoger waren dan een gebouw van drie verdiepingen, waren de kenmerkende zuidelijke pijnbomen, lange naaldbomen, die de dennenappels leverden voor het jaarlijkse Evergreen Festival. Hij had gehoopt dat hij hier zijn oude leven weer zou kunnen oppakken … en de rest vergeten. Nog geen vier maanden geleden had de jury eindelijk besloten dat hij niet vervolgd zou worden voor de dubbele moord die, zo leek het, het hele zuiden van Amerika in zijn greep hield: een uitgesproken prolifearts die ervan werd beschuldigd dat hij zijn zwangere vrouw had geholpen bij een vervroegde dood. Dat verhaal was natuurlijk koren op de molen van de sensatiepers en voer voor die gladjanussen die zich jurist noemden. Jake wilde alles achter zich laten, vergeten. Hij wilde slechts zijn
11
Bloedlink_bw_def.indd 11
17-3-2011 16:35:15
werk als chirurg voortzetten en samen met zijn zoon Kyle een – naar hij hoopte – zo saai en voorspelbaar mogelijk leven leiden. Zes maanden geleden had zijn wereld er totaal anders uitgezien. Hij had toen nooit kunnen denken dat hij vrijwillig zou vertrekken uit de chirurgenmaatschap van de grote stad Grantsville. Hij had immers alles! Maar dat begon al te veranderen voordat Sarah ziek werd, voordat er bij haar borstkanker werd vastgesteld terwijl ze juist zwanger was. De ziekte sloopte haar langzaam en veranderde alles. Zelfs na de dood van Sarah dacht Jake in eerste instantie niet dat hij weg zou vluchten. Hoe? Waarheen? Maar toen werd hij benaderd door die aardige dokter William Dansford voor deze functie in Taylorville. Dansford haalde hem over om eens te komen kijken. En dat was alles wat Jake nodig had: één blik. Het leven in Taylorville was zo overzichtelijk: één kantoor, één ziekenhuis en een school voor Kyle op slechts een korte busrit afstand van het prachtige, oud victoriaanse huis dat nog maar net te koop stond. Alles leek perfect. Een leven weg van de grote stad zou beter zijn. Hij zou tijd krijgen om bij te komen. Om te genezen. Tijd om dichter naar Kyle toe te groeien. Tijd om oude herinneringen op te halen … en om te vergeten. Taylorville. Straten met hoge bomen, het stadhuisplein, twee parken, een busstation, een nieuw winkelcentrum, een streekziekenhuis en de loyaliteit die zo typisch is voor mensen die buiten de grote steden in het zuiden van Amerika wonen. Het type mensen dat je door dik en dun steunt. Precies de patiënten die ik nodig heb, had Jake gedacht. Maar daarbij had hij over het hoofd gezien dat dit ook het type mensen was dat zich afkerig opstelde ten opzichte van nieuwelingen. Daarbij maakte het niets uit dat die aardige dokter William tegen iedereen zei dat Jake helemaal geen nieuwkomer, maar juist een oude bekende was. Jake trommelde met zijn vingers op het dashboard. Hij moest stoppen voor het enige verkeerslicht van de Hoofdstraat, vlak bij zijn kantoor, dat was opgetrokken uit rode bakstenen. Dat moest hij natuurlijk anders zeggen, want het bakstenen gebouw stond in de volksmond bekend als Willies kantoor. Maar dat duurt niet lang meer, zuchtte de jonge chirurg. Binnen een jaar geniet dokter William vissend van zijn pensioen, en dan
12
Bloedlink_bw_def.indd 12
17-3-2011 16:35:15
ben ik de enige arts in de stad. Hij keek naar de hongerige kantoorklerken en andere mensen die zich rond dit lunchuur verzamelden bij de Taylorville Pub. ‘We zullen nog wel eens zien waar jullie je melden voor gezondheidszorg als die ouwe weg is’, fluisterde Jake tegen de kletsende en kauwende meute. Het licht sprong op groen en Jake trok op. Even later stuurde hij zijn Trooper de ruime parkeerplaats op. Hij zette zijn auto neer op een plekje vlak bij de achterdeur en keek op zijn horloge. Twee minuten te vroeg. Jake glimlachte naar het personeel in zijn kantoor, maar fronste toen hij zijn boodschappen las. Er waren twee berichten van Sharon Isaacs, een begeleider op de basisschool van Kyle. Hampton keek naar zijn verpleegster en trok het gele memoblaadje van zijn bureau. ‘Prachtig. Deze dame heeft mijn zoon één keer ontmoet en ze heeft hem al meteen in een vakje gestopt.’ Zijn verpleegster luisterde helemaal niet, maar Jake sprak gewoon verder. ‘Ze vroeg me of ik hem wel eens heb laten testen voor ADD – aandachtstekortstoornis, een zusje van ADHD.’ Hij maakte een propje van het gele papiertje en mikte het in de prullenmand. ‘Twee punten’, zei hij tegen een denkbeeldig publiek. Hij liep de gang in en mopperde nog steeds toen hij de eerste patiëntenkaart pakte uit het rekje buiten de onderzoekskamer. ‘Ik ben toevallig de dokter in deze stad. Dan ben ik toch zeker de aangewezen persoon om een stoornis vast te stellen bij iemand van mijn eigen gezin? Wie denkt ze wel dat ze is?’ Plotseling drong tot hem door wat hij zojuist al mopperend had gezegd. Het sloeg in als een bom. Zijn geweten lanceerde een scherpe aanval. Zeg, zogenaamde goede dokter, was jij niet degene die niet in de gaten had dat je eigen vrouw borstkanker had? Hij kromp ineen. Snel keek hij of zijn verpleegster naar hem keek. Gelukkig niet. Hij kuchte nerveus en trok zijn stropdas een stukje los. Hij opende de deur naar de onderzoekskamer. Tijd om aan de slag te gaan! Met een serieus gezicht en een gemaakte glimlach probeerde dokter Hampton de chaos in zijn hoofd te verbergen. Zo liep hij het kleine vertrek in. ‘Mevrouw Little.’ Hij stak zijn hand uit. ‘Hoe maakt u het vandaag?’ *** 13
Bloedlink_bw_def.indd 13
17-3-2011 16:35:15
Op de parkeerplaats kroop een onopvallende schim achter de grote vuilcontainer vandaan en opende zachtjes de niet afgesloten deuren van Jakes Trooper. Eenmaal binnen bleef hij even rustig in de comfortabele bestuurdersstoel zitten. Hij paste de stand van de buitenspiegel aan zijn eigen hoogte aan. Met een uitdrukkingsloos gezicht keek hij in de achteruitkijkspiegel naar zijn eigen sproetengezicht en draaide daarna die spiegel zo dat hij de parkeerplaats achter zich in de gaten kon houden. Niemand te zien. Hij pakte het stuur en trapte de koppeling in. Hij draaide aan het stuur en verplaatste de versnellingspook alsof hij tegen een steile helling op reed. Daarbij lieten zijn handen zwarte vegen achter op de kop van de pook. Hij ging op in zijn spel en maakte er zelfs motorgeluiden bij. Even later stopte hij, mompelde een krachtterm en gaf zichzelf instructies. Hij wachtte even en knikte daarna instemmend. Hij snoof diep, alsof de geuren in de lucht hem bepaalde inzichten zouden geven. Daarna hield hij zijn adem in, totdat zijn longen bijna barstten. Hij ademde langzaam uit. Vervolgens ging hij verder met tegen zichzelf praten. Nadat hij zichzelf de opdracht had gegeven, opende hij het handschoenenkastje. ‘Doe rustig aan’, zei hij gebiedend. ‘We hebben alle tijd.’ Zijn kleren stonken naar zweet, patat en gebakken vis, waaruit bleek dat zijn dagelijkse werk bestond uit het frituren van patat en vis. Geduldig onderzocht hij de inhoud van het handschoenenkastje. Daarbij was hij stil. Slechts af en toe mompelde hij instemmend of stelde zichzelf een vraag. Hij keek achter de bestuurdersstoel en trof daar een handvol monsters aan van een nieuw medicijn tegen maagzweren. Die herkende hij. Hij stak ze in zijn zak. Nadat hij de hele auto systematisch had onderzocht, bleef hij eventjes op de achterbank zitten. Daarna ging hij zo zitten dat hij zichzelf in de achteruitkijkspiegel zag. ‘Kijk’, fluisterde hij terwijl hij naar zijn ongelijke gebit keek. Zijn rustige gezichtsuitdrukking gaf niets bloot over zijn gevoelens. ‘Oog om oog, dokter Hampton’, zei hij waarschuwend. Hij zag dat zijn tong hier en daar tussen zijn tanden door te zien was, ‘… en tand om tand.’ Hij stapte rustig de auto uit. Hij viel niemand op, een eigenschap die zijn handelsmerk was geworden, zijn belangrijkste troef. Soepel voegde hij
14
Bloedlink_bw_def.indd 14
17-3-2011 16:35:15
zich tussen de mensen die in de Hoofdstraat liepen, zijn groene legerjas strak om zich heen getrokken. Hij mompelde in zichzelf. Onder de brede flap die zijn rits bedekte, verborg hij een klein notitieblokje. *** Een paar straten verderop pakte dokter William Dansford de hand van een snikkende moeder. Hij wilde weggaan, maar sprak de snotterende vrouw nog even moed in. ‘Maak je geen zorgen, Maggie. Rachel wordt snel weer beter.’ Hij drukte haar ferm de hand en glimlachte warm. De jonge moeder knikte en beet op haar onderlip. ‘Dank u, dokter Willie.’ Ze snoot haar neus. Dokter Willie, zo noemde iedereen hem in Taylorville en omgeving. ‘Hartelijk bedankt.’ Toen de grijzende dokter zich omdraaide om te vertrekken, bemoeide de echtgenoot zich ermee. ‘Eh, dok … u weet dat we het de laatste tijd nogal moeilijk hebben. Ik zal u betalen, zodra we het geld hebben. Ik – ’ De oude dokter schudde zijn hoofd. ‘Zorg er nu maar voor dat je dochtertje weer gaat eten. Laat die rekening maar zitten. Je kunt aan mijn buikje zien dat ik nog nooit een maaltijd heb hoeven overslaan’, voegde hij er met een glimlachje aan toe. Hij wreef over zijn omvangrijke middel. Toen hij de deur uit liep, riep de vader hem na: ‘Dank u wel, dokter Willie. Heel erg bedankt.’ William deed alsof hij niets hoorde en liep met grote stappen naar de hoofduitgang van het ziekenhuis. Dokter Willie, of Willie Dansford, die naam was in Taylorville het synoniem van gezondheidszorg. Hij deed alles, van kindergeneeskunde tot ouderenzorg. Hij zette gebroken botten en behandelde hernia’s. Dokter Dansford was de gezondheidszorg in Taylorville. Hij deed zijn werk uit liefde, uit beroepstrots en soms voor het geld. O, geen twijfel dat hij er een dik belegde boterham aan overhield, maar de laatste tijd, met het inzakken van de economie en het stijgen van de kosten voor levensonderhoud, kreeg hij steeds vaker te maken met patiënten zoals Rachel Edwards: onverzekerd en met werkloze ouders. Misschien zouden ze hem met Kerst een kaartje sturen. Als hij geluk had, zouden ze langskomen met een lading brandhout of een fruitmand. Maar tot nog toe slaagde hij erin
15
Bloedlink_bw_def.indd 15
17-3-2011 16:35:15
om zijn werk te doen, meestal met een glimlach en zo te zien ook nog steeds met voldoende financieel gewin. Niet-betalende patiënten hadden geen negatieve invloed op zijn humeur. Dansford liep enthousiast het trottoir op, naar zijn auto. Nu Jake hem waarnam, kon hij vanmiddag best vrij nemen. Vijf minuten later opende zijn vrouw, Deloris, die hij normaal gesproken aansprak met Dee, de deur van hun statige, bakstenen huis. ‘Jij bent vroeg.’ Ze hief haar lippen op. Een gebaar dat hij beantwoordde met een zoen. Willie glimlachte. ‘Dat had ik toch voorspeld, Dee.’ Hij trok zijn stropdas een beetje losser. Zij fronste. ‘Nu ga je me zeker vertellen dat we dit te danken hebben aan die nieuwe collega van je?’ ‘Precies’, zei hij. ‘Ik zou nooit op dit tijdstip thuis kunnen zijn, als hij het kantoor niet waar zou nemen. Dat weet jij net zo goed als ik.’ Dee schudde haar hoofd. Zij was vanaf het begin sceptisch geweest over het voorstel om Jake Hampton te benaderen voor deze functie. Terwijl het onderzoek naar de dood van Sarah Hampton nog in volle gang was, maakte Willie al plannen om Jake hierheen te lokken! ‘Dit is belachelijk!’ had Dee geschreeuwd. ‘Niet waar, hij is de perfecte kandidaat’, had Willie tegengeworpen. ‘Er is geen ander die mijn werk over wil nemen. We zoeken al jarenlang naar een mogelijke nieuwe dokter. Bovendien zullen de mensen hier een nieuwe dokter makkelijker accepteren als hij hier oorspronkelijk vandaan komt … wacht maar af.’ Natuurlijk had Willie gelijk gekregen, zoals eigenlijk altijd. Niemand was in deze baan geïnteresseerd, behalve Jake. Logisch, want het ging immers niet goed met de lokale economie. Bovendien waren er landelijk enkele vernieuwingen doorgevoerd in de gezondheidszorg die nieuwe, slechtere afspraken hadden opgeleverd met de meeste verzekeraars. Daardoor liep een dokter die zich nieuw wilde vestigen op het platteland extra risico. Dus had dokter Willie lange tijd gezocht om iemand te vinden die niet vanwege financiële, maar vanuit andere motieven vestiging in een plaats als Taylorville zou kunnen overwegen. Iemand die niets te verliezen had … die er slechts op vooruit zou kunnen gaan.
16
Bloedlink_bw_def.indd 16
17-3-2011 16:35:15
Hij had gezocht naar iemand die een goede chirurg was, maar die het niet erg vond om ook voor huisarts te spelen. Hij had dus iemand nodig als Jake Hampton, en Jake had in alle opzichten iemand nodig als dokter Willie. Iemand die het voor hem mogelijk maakte om opnieuw te beginnen. Iemand met een gedegen reputatie als William Dansford gaf hem immers de mogelijkheid om een geloofwaardige start te maken. Dee zuchtte. Ze was bereid om dit achterhoedegevecht voorlopig te staken. Ze wist uit ervaring dat het niet verstandig was om tegen haar man in te gaan. Natuurlijk zou hij winnen en dan moest zij haar excuses weer aanbieden. En het maakte haar ook niet zo veel uit. Ze vertrouwde haar echtgenoot en hield nu nog net zo veel van hem als toen ze vijfentwintig jaar geleden trouwden. ‘Heb je trek in een lunch?’ Hij pakte de post. ‘Ik heb al een broodje rosbief met zuurkool gepakt in het restaurant van het ziekenhuis.’ Zijn vrouw trok haar wenkbrauwen op. Hij sprak snel verder. ‘Het is echt een stuk minder ongezond geworden sinds ze met die nieuwe broodjes zijn begonnen.’ Hij selecteerde de rekeningen uit de stapel post en legde die apart. De rest gooide hij grotendeels de prullenbak in, zonder de enveloppen te openen. ‘Zullen we samen naar de Country Club gaan?’ Ze kreeg een andere uitdrukking op haar gezicht. Ze probeerde haar frustratie te verbergen. ‘Vandaag niet. Ik wilde net naar het centrum gaan om mijn haar te laten knippen.’ ‘Ah, alsjeblieft.’ Willie glimlachte en legde zachtjes zijn handen op de schouders van zijn vrouw. ‘Je ziet er al mooi genoeg uit.’ Hij keek haar aan. ‘Dan ga je lekker zwemmen in het nieuwe zwembad.’ Dee probeerde zich los te maken. Willie pakte haar juist steviger vast. Ze lachten samen. Ze gaf echter niet toe. ‘Nee, vandaag niet. Ga jij er maar heen, dan zorg ik wel voor het avondeten. Als we uit het vuistje eten, hoef ik de tafel niet te dekken.’ Willie keek haar overdreven fronsend aan. ‘Maar ik weet niet precies hoe laat ik thuis ben.’ Deloris Dansford draaide zich om. ‘Ik zal op je wachten. Als ik erge trek krijg, pak ik wel een snack of zo.’ 17
Bloedlink_bw_def.indd 17
17-3-2011 16:35:15
Hij gaf haar een zoen op haar achterhoofd. ‘Dan zorg ik ervoor dat ik zo snel mogelijk thuis ben.’ Hij draaide zich om en voegde er toen aan toe: ‘Georgio heeft een klein golftoernooitje georganiseerd.’ Hij keek op zijn horloge. ‘De eerste bal wordt al over vijftien minuten geslagen’, zei hij en hij draaide zich om om te vertrekken. Heel snel keek zijn vrouw naar hem, met haar hand al op de deurknop. ‘Moet jij je niet eerst omkleden?’ Hij keek naar zijn kleren. ‘Op de club, liefje … ik kleed me daar wel om.’ Direct daarop liep hij de deur uit. De hordeur klapte achter hem dicht. Dee schrok van de klap en keek hem na. *** De jonge moeder wierp een argwanende blik op dokter Hampton en trok het slapende kind in haar armen dichter tegen zich aan. ‘Misschien zal ik toch maar even wachten tot dokter Willie beschikbaar is …’ Jake zuchtte gefrustreerd. Hij zag wel dat deze vrouw haar kind niet door hem zou laten behandelen. Ze sprak diplomatiek verder: ‘Als hij er hetzelfde over denkt als u, zullen we een afspraak maken voor de operatie.’ De chirurg knikte en opende de deur. ‘U kunt zich melden bij de receptionist om een nieuwe afspraak te maken.’ Hij dwong zich om te glimlachen, zijn lippen gesloten over zijn opeengeklemde tanden. ‘Ik verwacht u volgende week terug met Joey, nadat u erover heeft gesproken met dokter Dansford.’ Dat gezegd hebbend stapte hij de gang in. Zijn ogen ontmoetten die van Lucille, de verpleegster met wie Dansford al jarenlang samenwerkte. Ze greep zijn hand, maar dat maakte Jake niets uit. Ze was oud genoeg om zijn moeder te zijn en ze had voldoende wijsheid om haar dokters te behoeden voor problemen. Ze kende iedereen in Taylorville, en iedereen kende haar als de onvermoeibare zuster. ‘Geef ze de tijd, dan draaien ze wel bij.’ Jake schudde zijn hoofd. Taylorville! Lucille ging door. ‘Zodra je een aantal patiënten hebt geholpen met
18
Bloedlink_bw_def.indd 18
17-3-2011 16:35:15
herstellen, zullen ze beseffen dat je ook een goede dokter bent. Je kent Taylorville toch? Mensen vertrouwen nieuwelingen niet, maar wie eenmaal – ’ ‘Maar ik ben helemaal geen nieuweling!’ ‘Nee, maar je bent heel lang weggeweest.’ Ze tikte zachtjes op zijn hand. ‘Toen je verhuisde, was er in Taylorville nog niet eens een apotheek.’ Ze liep de gang door naar de volgende onderzoekskamer. ‘Geef het gewoon wat tijd.’ Hij mompelde iets over dat hij de enige gediplomeerde specialist in dit land was die een opa-dokter nodig had om erkend te worden. Daarna zuchtte hij. Hij schudde zijn ontevredenheid van zich af en pakte de volgende patiëntenkaart. Hij zou zo hard gaan werken, dat hij geen tijd had om na te denken! Mooi! Een patiënt met galstenen en buikpijn! *** Laurie Simpson opende de deur van de koelkast op zoek naar iets kouds om te drinken. Ze had haar steile haar achterover gekamd en er een bandana overheen geknoopt. Aan de voorkant, waar de grote zakdoek haar hoofdhuid raakte, hadden grote zweetdruppels de rode stof donker gekleurd. ‘Neem je nog een cola?’ Haar moeder, Jody Simpson, keek haar bijna verbijsterd aan. ‘Ik word zo moe van dat ventje!’ Ze trok het blikje open en ging aan de houten keukentafel zitten. Mevrouw Simpson keek door het raam naar de tuin, waar Kyle Hampton als een dolle bezig was met radslagen maken. ‘Hij heeft zo te zien meer dan voldoende energie.’ Laurie rolde met haar ogen. ‘Hij doet dit al dertig minuten!’ Ze zuchtte. ‘Ik weet niet of het verstandig was om dit baantje te accepteren. Die jongen wil het ene ogenblik dit doen en dan weer dat.’ Ze ging bij haar moeder voor het raam staan. ‘Dit is de eerste keer dat ik hem langer dan een paar tellen hetzelfde zie doen.’ ‘Maar dit baantje verdient wel goed’, stelde haar moeder haar gerust.
19
Bloedlink_bw_def.indd 19
17-3-2011 16:35:15
‘Dokter Hampton heeft gezegd dat je net zo veel uur kan werken als je wilt.’ ‘Ja, maar als ik zo hard moet werken, lukt het me natuurlijk nooit om voldoende tijd in mijn huiswerk voor de middelbare school te steken. Dan verdien ik straks voldoende geld om school te betalen, maar dan maak ik school niet eens af’, klaagde Laurie. ‘Ja, maar als je niet leert om langer dan een week hetzelfde baantje te houden, kom je ook nooit verder dan de middelbare school. Dan kun je het wel vergeten om door te leren’, wierp haar moeder tegen. ‘Mam! Ik kon dat andere baantje echt niet houden. De band oefent altijd – ’ Jody Simpson glimlachte. ‘Dat is altijd je smoes. Geef dit kind nu gewoon even een kans. Hij heeft veel meegemaakt, hoorde ik …’ *** Verderop, een paar straten ten zuiden van de spoorweg, stond het gesloten en verlaten justitiële gebouwencomplex van Taylorville. Het was er stil. Het leek wel alsof niemand zich er iets van aantrok dat de gebouwen langzaam verpauperden. Maar niets was minder waar. De mensen van het stadje hadden zich verzet tegen de bouw van een nieuw justitieel complex in het verderop gelegen Grantsville, omdat de veertig mensen die werkten in de gevangenis van Taylorville hun baan zouden verliezen. Maar nu die strijd lang geleden verloren was, en nu de meeste voormalige medewerkers naar Grantsville verhuisd waren of een andere baan hadden gevonden, leek de oude gevangenis vergeten. Alleen het bordje ‘Te koop’ bevestigde dat er nog mensen in Taylorville moesten zijn die afwisten van het bestaan van de gebouwen. De situatie was perfect voor de enige bewoner van de oude, bakstenen gevangenis. Natuurlijk wist niemand dat hij daar bivakkeerde, en dat was precies zoals hij het wilde. Hij betrad het complex bijna nooit als het nog licht was, zodat niemand zou zien dat er iemand woonde. Maar vandaag was het anders. Hij voelde dat hij beschermd werd. De stemmen in zijn hoofd vertelden hem dat hij zijn macht terug had. Vandaag zou
20
Bloedlink_bw_def.indd 20
17-3-2011 16:35:15
niemand hem zien. Hij kon komen en gaan wanneer hij maar wilde. Jake was aan het werk. Die zou hem vandaag geen kwaad doen. Zijn groene legerjas bleef haken achter het raamslot toen hij zich door de smalle opening naar binnen wurmde. Er bleven enkele groene draadjes aan het ijzer hangen, waar al meerdere draadjes hingen van al die andere keren dat hij naar binnen drong. Hij liet zich op de grond vallen en rook onmiddellijk de scherpe geur van opgedroogde menselijke urine. Die geur herinnerde hem eraan dat het tijd was om te plassen. Hij had ooit gelezen dat de medicijnen die hij gebruikte, als bijwerking konden hebben dat je je plas niet meer op kon houden. Vanaf dat moment voelde hij zich gedwongen om elke paar uur te urineren, omdat hij bang was dat het medicijn ervoor zorgde dat hij straks helemaal niet meer kon plassen. Hij dacht dat de kans daarop groter werd, als hij zich niet strak aan zijn plasritme hield. Hij was begonnen met de toiletten in de oostelijke vleugel van de gevangenis. In de gevangenis was immers geen stromend water meer en zelfs hij vond het afschuwelijk om te urineren in zijn eigen cel. Tegenwoordig probeerde hij zo veel mogelijk de bosjes te gebruiken die voor de gebouwen stonden, en als dat niet ging, urineerde hij in de toiletten in de kelder. Hij zorgde ervoor dat hij hier alleen maar urineerde. De grote boodschap moest wachten tot hij op zijn werk was bij McDonald’s. Hij slenterde door de gangen, ondertussen tegen zichzelf mompelend. Hij sprak hardop tegen de gevangenisbewaarders zoals hij zich hen herinnerde. Hij voelde zich hier veilig. Thuis. Dit was tenslotte ook zijn thuis geweest, ook al was dat lang geleden … nadat hij de bom had laten afgaan en voordat over hem werd besloten dat hij in het ziekenhuis thuishoorde. Het ziekenhuis. Wat had hij een hekel aan dat gebouw! Het leven was daar nog eentoniger dan in de gevangenis. Toen hij hier vastzat, kreeg hij tenminste nog warm eten. Maar in het ziekenhuis wilden ze hem ‘beschermen’ tegen heet voedsel, want hij zou het wel eens kunnen gebruiken om zichzelf te pijnigen. Ze snapten in het ziekenhuis maar weinig van zijn waanbeelden. Erger nog, het kon ze weinig schelen. Uiteindelijk, nadat de staat had besloten dat het ziekenhuis minder budget zou krijgen, was hij op straat gezet. Nu woonde hij in een appar-
21
Bloedlink_bw_def.indd 21
17-3-2011 16:35:15
tement in de Derde Straat in Taylorville, vlak bij de spoorweg. Maar meestal koos hij ervoor om hier te verblijven ‌ vooral wanneer zijn vervolgingswaanzin hem voortjaagde. De bomaanslag. Dat ene hoogtepunt in zijn leven waarop hij voelde dat het recht zegevierde. Natuurlijk zou God hem vergeven dat hij de persoon had vermoord die zijn zoon had vermoord! Hij glimlachte telkens weer als hij dat beeld van de brandende kliniek weer voor zich zag. Sinds die tijd had hij zelden hetzelfde gevoel gehad van macht, gerechtigheid en wraak. Maar nu hij zich het bezoek herinnerde dat hij vandaag had gebracht aan de Trooper van Jake Hampton, grinnikte hij. Ik ga dat gevoel opnieuw krijgen. Wat een geluk dat je bent teruggekeerd, bedacht hij. Een flauwe glimlach gleed over zijn gezicht. Hij liep naar de eerste verdieping, naar het voormalige kantoor van de sheriff. Daar sprong hij boven op een grijsmetalen bureau. Voorzichtig schoof hij een plafondtegel aan de kant en tastte in het duister daarboven. Met verbazingwekkende handigheid trok hij daar een tot de nok gevulde oude schoenendoos uit. Snel legde hij de plafondtegel weer op zijn plaats. Langzaam liep hij naar zijn oude cel op de derde verdieping. Daar zou hij opnieuw het verleden doorpluizen. Hij zou opnieuw alle documenten lezen die hij in de loop van de tijd had verzameld. En hij zou plannen maken voor de toekomst. Er zou gerechtigheid komen. Daar zou hij voor zorgen.
22
Bloedlink_bw_def.indd 22
17-3-2011 16:35:15