επτά φωνές
Αντώνης Αλέξανδρος Γιώργος Θεόδωρος Θανάσης Σωτήρης Γιώργης
Αντωνάκος Αραμπτζής Δάγλας Μπασιάκος Πάνου Παστάκας Σαράτσης
εξιτήριον
Παρακαλούμε σκεφτείτε το περιβάλλον πριν εκτυπώσετε
Η συλλογή ποιημάτων “Επτά Φωνές” διανέμεται ελεύθερα στο Διαδίκτυο σε μορφή ψηφιακού βιβλίου με άδεια Creative Commons
[Αναφορά προέλευσης - Μη Εμπορική Χρήση – Όχι παράγωγα έργα]
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
1. Αντώνης Αντωνάκος
7
1.Αντώνης Αντωνάκος
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Είμαι ο νέος ποιητής που σας νευριάζει. Είμαι αυτός που δεν διαβάζετε και δεν αγαπάτε. Είμαι ο λαχταριστός μεζές για την ανία σας. Είμαι ο δεισιδαίμονας κι ο αναχωρητής. Είμαι ο ερωτών κι ο ερωτόπληκτος. Άνθρωπος, παιδίον της λούφας και της αυγής. Φαρμακερός στις αγάπες και στα μοιράσματα. Από γεννησιμιού μόνος κι αφόρητος. Είμαι ο αδερφός σας εν αμηχανία. Ο πρωτοσύγκελος φρενοβλαβής των μπαξέδων. Αθώος σα Ρουμάνα σε κωλάδικο. Ανδράποδο ορέων. Και του εναπομείναντος λαού ο βάρβαρος ολολυγμός. Είμαι ο δια παντός αμήχανος 8
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
∂
αλιτήριος. Ο φαύλος τροβαδούρος της επανάληψης παραδείσων ποικίλων. Είμαι ο αποπλεύσας λάθρα ταραχοποιός, όλο πείσμα σκυλίσιο και πάθη. Είμαι ο φούρναρης της πανσελήνου και της αντίδικης σκέψης ο στρατηλάτης. Είμαι το άσυλο του πόνου κι ο θυμός. Ο εποιήσας απόψεις ολισθηρές και λάγνες. Κατ’ εικόνα κάθε βέβηλης ψυχούλας που γεννοβόλησε λογοπαίγνια και ρουφιάνεψε χάρους επικείμενους και κατεστημένα. Είμαι ο μετέωρος στα τσακίδια της αγαπημένης. Ο ακατάστατα συνεσταλμένος ερωτομανής. Με όλο το κόκκινο των συρράξεων. Μεγαλομανής και ανυπόφορα πομπώδης. Διασπείροντας παντού φαλλοκρατίες και τέτοια.
9
1.Αντώνης Αντωνάκος
ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ
Μου είπε πως λεηλάτησα τον
∂
ουρανίσκο της και κάλεσε σε παλλαϊκή εξέγερση κάθε κύτταρο και κάθε κρατημένο μυστικό από τ’ αγκίστρια της. Μια καλοκαμωμένη θεωρία έρωτος χρειάζεται πάντα ένα σφοδρό αλφάβητο κι ένα διαολεμένο λεξιλόγιο που να καυλώνει ακόμα και ελέφαντα.
Η γλώσσα κάνει όλη
∂
τη βρομοδουλειά. Βγάζει φωτοκόπιες αδρεναλίνης κι αποθηκεύει μπελάδες. Μνήμες από καυτερή πιπεριά. Από άλλη γλώσσα μνήμες από φιλιά και στοργικά γλειφομούνια.
Ένα σπιτάκι στη μέση του κάμπου. Ένας γαλανός ουρανός κι εκείνη 10
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
∂
η ευχάριστη ζέστη που τη νιώθεις στα μπράτσα όταν βγαίνεις κατακαλόκαιρο από ένα κλιματιζόμενο σινεμά. Με μια στύση έτοιμη ν’ αδράξει τα χείλη της. Σαν φαλλός αποχαυνωμένος σε γυναικεία περιοδικά, έτοιμος να δώσει κουράγιο στα θηλυκά που ξεστάχυασαν οι θύελλες του έρωτα.
Σπρωγμένοι από καύλα
∂
θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο φεγγάρι. Και να περπατήσουμε πάνω απ’ τις πατημασιές του Άρμστρονγκ. Ή να περιμένουμε γυμνοί στο κρεβάτι. Ώσπου ο θεός να το πάρει απόφαση και να παραιτηθεί. Τι να σκαρώνουν οι Άραβες κάτω απ’ τις λευκές τους κελεμπίες! Μ’ αρέσει ακόμα ο εικοστός πρώτος αιώνας, παρότι δε βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου και ξεπερνώ αυτή την υπαρξιακή απρέπεια των γονιών μου παραμονεύοντας τις κοσμικές ωοθήκες.
11
1.Αντώνης Αντωνάκος
Έρωτας είναι η εξοικείωση με τη λεπτομέρεια.
∂
Τα φοβερά δευτερόλεπτα που αθώες γύμνιες χαριεντίζονται με τους οργασμούς.
Στο ίδιο αστικό για τον Άδη.
∂
Ο Γαργαντούας με τα κεφτεδάκια του. Κι ο Σειληνός με τ’ αρχιδάκια του. Τρυφεροί συνεπιβάτες προς τα χρυσογάλαζα ερέβη.
Από μια ξύλινη ετοιμόρροπη και
∂
στριφτή σκάλα κατέβηκες. Κι εγώ είδα το βρακί σου. Και τα μπούτια σου να τρίβονται. Μακριά απ’ όλες τις προκλήσεις. Κι απ’ όλες τις υποχρεώσεις. Απ’ το καλό και το κακό.
Η ποίηση πάει μαζί με τη βροχή. Ο καιρός είναι ένας δείκτης της Ποιητικής συνείδησης αυτού του κόσμου. Θα’ ρθει λοιπόν καιρός όπου ένα βασίλειο ανέφελο θα έχει την εξουσία. Βασίλειο των τέλειων αγαθών. 12
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
∂
Που δεν τα βρέχει το χρήμα. Μα η καυλοπυρέσουσα οδύνη.
Απ’ το δάσος του ονείρου
∂
κουβαλάμε στα σπίτια μας τη λεία. Την καθαρίζουμε. Τη στεριώνουμε. Τη ξεμαγεύουμε. Κάνουμε τα συρτάρια μας στρατιωτικές αποθήκες ζωολογικούς κήπους εγκληματολογικά μουσεία. Κρύπτες θεσπέσιων θηλυκών.
Ανασήκωσε τη μπλούζα της.
∂
Και για μια στιγμή εμφανίστηκαν τα βυζιά της. Έπειτα κατέβασε τη μπλούζα και τα βυζιά της ξανακρύφτηκαν. Νυχτερίδες άρχισαν να στριφογυρίζουν πάνω μας κι ύστερα νύχτωσε και δε φαινόταν πια τίποτε. Μήτε ο δρόμος μήτε τα βυζιά της. Μονάχα ένα ράθυμο φεγγαράκι στα τελειώματα.
13
1.Αντώνης Αντωνάκος
Η σοφία των σοφών είναι
∂
να περιορίσει τους ανθρώπους στα σπιτάκια τους. Ω! ύπαρξη, καλύτερα να πηδήξεις απ’ το παράθυρο. Καλύτερα μια ώρα νωρίτερα να γαμηθείς.
Βλέπω το γέρο και τη γριά στο φαρμακείο.
∂
Μια μαύρη τσάντα γεμάτη φάρμακα. Για να κρατήσουν λίγο ακόμα στη ζωή αρχαίες άσεμνες αναμνήσεις.
Με ρούφηξαν μάτια μου.
∂
Οι κεκαρμένες σου περιοχές. Οι Βαβυλώνες σου με βελόνιασαν Και δε σε φτάνει σε πανουργία κανένας χρησμός. Να ξέρεις.
Θα σε αναπνεύσω. ∂
Όπως το στρώμα αναπνέει το γαμήσι.
Στο κέντρο του αγρού σου ένας αμνός. Η αρσενική μου καρδιά αναβλύζει. 14
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
∂
Όλο αναβλύζει. Στατιστικά ασήμαντη σαν τον ήλιο τον ίδιο. Ανάμεσα στους ήλιους.
Κι εκεί που έψαχνα το θεό
∂
με όλα τα εμβλήματα της υπαρξιακής αγωνίας βρήκα τη γυναίκα. Ένα θηρίο πληγωμένο στο νυφικό βωμό απ’ όπου έρεε ο έρωτας, κρουνός.
Κάτω απ’ τις φούστες αγαπιόμαστε και ζούμε.
∂
Τη μεγαλοφυΐα αναπνέοντας του κορμιού. Το ροδαλό μουνάκι κάτω απ’ τα θάμνα. Και την καρδούλα στον πάγκο της σκοποβολής των ερώτων. Περιμένοντας να πλαντάξει.
Με το χαρταετό τους θα σκαρώσουν απόκριες οι καύλες. Οι ερεθισμένοι θα περιμένουν το εβραϊκό Πάσχα. Στις αλυκές Μεσολογγίου σε κάποιο θελκτικό τοπίο της ανοίξεως 15
1.Αντώνης Αντωνάκος
∂
με την αλμύρα στα χείλη και στη γλώσσα. Επιμελέστατα ισοπεδωμένοι στο πεδίο τιμής των οργασμών. Περιμένοντας τους μάγους με τα δώρα και τους μπακάληδες του θανάτου.
16
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
2. Αλέξανδρος Αραμπατζής
17
2.Αλέξανδρος Αραμπατζής
ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ 0. ΟΛΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ 1. Το σκουλήκι γεννήθηκε με πλαστογραφημένη συνταγή αρχές της Άνοιξης. 2. Αμέσως το παραχώσανε σε μια θερμοκοιτίδα παρανοϊκής σύλληψης, δομής κι εφαρμογής. Ασιατικής κατασκευής. Μέσα στον γαλακτερό της θάλαμο σταγονίδια οξυγόνου έλιωναν και κολλούσαν στο ζαρωμένο δερματάκι του σαν κοριτσίστικη τσιχλόφουσκα. 3. Ένας σκληρός εαρινός άνεμος σφυροκοπούσε τα πορτόφυλλα της κλινικής. Ο υπερήλιξ μαιευτήρας με αδέξιες κι ασταθείς κινήσεις τραβούσε έξω από την σκουληκότρυπα της μήτρας έναν σταχτομαυροκόκκινο σβώλο ελλιποβαρούς σάρκας που μάταια ούρλιαζε τον υπερφυσικό του τρόμο για έναν κόσμο που μύριζε φοβερά έντονα ψαρίλα, βραστό κουνουπίδι, χαλασμένο λάχανο, ιώδιο κι άλλα φαρμακευτικά μυρωδικά. 18
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
4. Το σκουλήκι εργάστηκε σαν δρυοκολάπτης στο δέντρο της ματαιότητας. Κυριολεκτικά μιλώντας, το κατέσκαψε. 5. Το σκουλήκι και το αγαθοποιό του πνεύμα μετοίκησαν ομού στην σκουληκοχοάνη του χρόνου κι εκεί απολιθώθηκαν στην σκοτεινή ύλη του σύμπαντος σαν φαντασματικοί δεινόσαυροι. Επανήλθαν, ωστόσο, μ΄ ένα φυσικοχημικό τρικ – άγνωστης και προφανώς ύποπτης επινόησης. 6. Το σκουλήκι κρύβει τα τιτανοτεράστιά του μυστικά και τον μυστικό θησαυρό του σε δισδιάστατη θυρίδα της μνήμης. Μπορεί να την ξεκλειδώσει αποκλειστικά και μόνο με το κλειδί του χωροχρόνου. Ωστόσο ο χωροχρόνος έκρυψε το κλειδί του στην ίδια θυρίδα. Επομένως, κάποιος διαθέτει ένα νέο κλειδί, προϊόν πλαστογραφημένης αυταπάτης. 7. Το σκουλήκι δεν βγάζει άχνα. Διαισθάνεται την παρουσία εισβολέων από το πριγκιπάτο της διπλανής χωματερής. 19
2.Αλέξανδρος Αραμπατζής
Η Κανονιοφόρος της Βαριάς Σιωπής βομβαρδίζει με κρύους υπαινιγμούς την υπόγεια [της Σκουληκοχώρας] κεντρική αρτηρία. 8. Ξεμυτίζοντας τα πρωινά φοράει έναν καθρέπτη στην πλάτη για ν΄ αντανακλάται πάνω του ο ουρανός. Έτσι, η καρδιά του, απορροφάει το πνεύμα των καιρών –ένα ουράνιο συνονθύλευμα προφητειών. Η καρδιά του σκουληκιού είναι το ίδιο απορροφητική με το καλύτερο χαρτί κουζίνας. Η καρδιά του σκουληκιού είναι το γλωσσίδι μιας υπερηχητικής καμπάνας. 9. Το σκουλήκι ορφάνεψε νωρίς. Μεγάλωσε σε ξένα χέρια. Άγνωστα γι΄ αυτό το πατρικό χάδι, το μητρικό χάδι. Έστω, το χάδι της γιαγιάς, του παππού, του θείου, της θείας, το συγγενικό χάδι. Το σκουλήκι μπαινόβγαινε στα ιδρύματα σαν άσωτος υπηρέτης. Δεν διέμενε απλώς-εμφύτευε στον χώρο ρίζες από τα άνθη του κακού. 10. Στη ζωή του πόνεσε, στέναξε, δάκρυσε, λυπήθηκε, έριξε το κλάμα της Μάρθας Βούρτση. 20
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
Ο μελοδραματικός του βίος έτυχε να εξελιχθεί παράλληλα μ΄ ένα ενδιάθετο μελοδραματικό μπρίο. Από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες εκείνης της εποχής μπορεί να διακρίνει κανείς και τις ασπρόμαυρες πινελιές μιας σκληρής ορφάνιας. Άλλοτε με κουρεμένο γουλί το κεφάλι, άλλοτε αναμαλλιασμένος σαν τρελός του χωριού φύτεψε τη σάρκα του στο χώμα για να καρποφορήσει κάποτε στην καρδιά του ένα ανάλαφρο πνεύμα. Το στίγμα του παραμένει ακόμα εκεί σαν γρανιτένιος ύφαλος. 11. …ΕΙΜΗ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ Τ΄ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ: Στο νηπιαγωγείο διέγνωσε με ύφος αρχίατρου του στρατού την τεθλασμένη πορεία της καρδιάς του. Αναρίγησε στη θέα της ευειδούς νηπιαγωγού και σκίρτησε στην τρεμουλιαστή της ευαρέσκεια. Τα ματάκια του βυθίστηκαν στις ματάρες της σαν ναυαγισμένο ιστιοφόρο. Πίστεψε πως ήταν ο γλυκούλης ερωδιός της. Έθρεψε τα καλύτερα αισθήματα στην καρδιά του γι΄ αυτήν. Τον τσάκισε που δεν ήταν δικός της ήθελε να 'ναι ολόδικός της για να μπορέσει μια μέρα να 21
2.Αλέξανδρος Αραμπατζής
στολίσει τα μαλλιά της μ΄ όλα τα ανοιξιάτικα μυστικά των παθών της. Χώθηκε μέχρι τα μπούνια στα λιμναία ύδατα μιας υστερικής κρίσης - ο παλιόκαιρος σκούριασε τον πόθο του σαν άχρηστο της νιότης του στολίδι. 12. Προτιμούσε η Λεωφόρος της Γνώσης να ήταν απλά ένας καρόδρομος. Όταν ήταν μαθητούδι έμοιαζε μικρό γαϊδουράκι της υπομονής που προχωρούσε αργά με χαμηλωμένο το κεφάλι. Στο λιβάδι των γνώσεων δεν βόσκησε παρά μόνο λίγες κόκκινες παπαρούνες. Προτιμούσε την ξεχερσωμένη γη - αρκούνταν στην εκκωφαντική ταλάντευση των γήινων πλακών. 13. Ηλίθιε, βλάκα, κωθώνι, τούβλο… Αχά, οι δάσκαλοι υπήρξαν άκρως περιγραφικοί κι εν μέρει ακριβείς στους χαρακτηρισμούς τους. Δεν ελάμβαναν όμως υπόψη τους τα αδρανειακά συστήματα των νευροσυνάψεών του που μ΄ έναν και μόνον ηλεκτρικό σπινθήρα μπορούσαν να πάρουν μπροστά σαν πυρηνική κεφαλή .
22
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
14. Δεν έβγαζε άχνα. Μισούσε αλλά δεν μιλούσε. Μισούσε και σιωπούσε. Η σοφία της υπομονής. 15. Ήρεμα κι ωραία μελετούσε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τα πάντα ρει. Το είπε κάποιος Ηράκλειτος, σωστά; Φιλόσοφος, σωστά; Στο ίδιο ποτάμι δεν μπαίνεις για δεύτερη φορά. Το σκουλήκι αντιλαμβανόταν πως το προνόμιο της προωθητικής δύναμης το κερδίζεις σαν ακροβολισμένος σκοπευτής. 16. Αν αποφασίσεις ότι θα είσαι μια ζωή σκουλήκι πρέπει να το πιστέψεις και να το παλέψεις με νύχια και με δόντια. Αν πιστέψεις πως είσαι αϊτός, τότε θα έχεις περιβληθεί με κάποια υψιπετή μεταφυσική αίγλη, αλλά θα περιφέρεσαι στο κενό και θα προσφεύγεις στο γήινο χώμα για να ζήσεις. Αν είσαι σκουλήκι θα γίνεις ένα με το γήινο περίβλημα, κι αν ακόμα σου λείπει το ολόφωτο μεταφυσικό λούστρο θα παραμένεις ένα μοναδικό εξάρτημα του γήινου κόσμου, απ΄ αυτά που κάνουν τον κόσμο να πλημμυρίζει βούληση για ζωή. Μπορείς να είσαι βέβαια και σκουλήκι – αϊτός και αϊτός – σκουλήκι. Αυτό συνιστά μια 23
2.Αλέξανδρος Αραμπατζής
υπέρβαση που ανατρέπει σαφώς την τάξη του κόσμου. 17. ΤΑ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ: συμπλέγματα λιθαριών σε συνοριακούς γκρεμούς. 18. Το σκουλήκι γνωρίζει πολύ καλά πως οποιοδήποτε ον για να επιβιώσει πρέπει καταρχήν να ξέρει τους βασικούς μηχανισμούς της φύσης και τους βασικούς μηχανισμούς της εξουσίας. Όπως λ.χ. ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει πότε να σπείρει και να θερίσει έτσι πρέπει να ξέρει πότε να υπακούει και πότε να αντιστέκεται. ΄Όπου οι άλλοι άνθρωποι βλέπουν απλά καθαρά γεγονότα αυτός ψάχνει με περιέργεια, με υπομονή και επιμονή, καμιά φορά και με δέος, όλους τους μηχανισμούς και τις διαδικασίες με τις οποίες κινούνται τα πράγματα. Το περιφερόμενο λοιπόν στις επικράτειες του εσώτερου θαλαμίσκου της γης ον , εκτός από το να είναι από τη φύση του παγανιστικό, είναι ταυτόχρονα και μια μηχανή βολιδοσκόπησης και κατασκευής απλών κανόνων επιβίωσης. 19 Έλεγε συχνά: η τεμπελιά είναι το χόμπι μου. Η εργασία, παρά τα κοινώς φημολογούμενα, 24
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
στραγγαλίζει την χαρά. ΄Έλεγε: Σ΄ όλα τα αδρανειακά συστήματα της ζωής μου ενδοβάλλω συνεχώς τα σημεία υπεροχής μου. Αυτά θα μου χαρίζουν επί μακρόν τα μπόνους για την ιεραρχική μου αναρρίχηση. 20 Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε πως ερωτεύθηκε τον εαυτό του γιατί ήταν το μόνο πρόσωπο που τον κοίταξε ποτέ με θαυμασμό κι αγάπη. Το σκουλήκι έκοβε τον εαυτό του σε ισομερείς φέτες και τις μοίραζε στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον σαν τα αποφάγια του δείπνου που τα μοιράζουν οι υπηρέτες στις γάτες και τα σκυλιά. Τραυμάτιζε το σώμα του για ν΄ αποδεικνύει στον εαυτό του πως ήταν το δικό του σώμα. 21 Καμία εσωστρέφεια. Η πορεία του στο εξωτερικό περίβλημα της γης ήταν πάντα προγραμματισμένη. Τα δρομολόγια προμελετημένα. Και οι στόχοι προσιτοί. Η έννοια του απρόσιτου ωστόσο υπήρξε ο πυρήνας της ανασφάλειάς του. Ωστόσο κι ο φάρος της εξωστρέφειάς του ωχρός. 22 Οπτασίες είναι και χάνονται. Το παράξενο είναι ότι αν και χαμένες τις ξαναβρίσκεις στα όνειρά 25
2.Αλέξανδρος Αραμπατζής
σου σαν ξεφλουδισμένες ουτοπίες. Καμιά φορά επισκιάζονται από το βαρύ μουρμουρητό της καρδιάς. Είναι το λυρικό του τερτίπι. 23 Το σκουλήκι είναι ένας μύθος. Όταν τον διηγείσαι χάνεται, όταν τον ζεις προδίδεται, όταν τον ξεχάσεις αναγεννιέται. 24 Αναρωτιέται: όλο αυτό το άχρηστο παρελθόν θα χρησιμεύσει άραγε σε τίποτα στο μέλλον; Η αγωνία του κορυφώνεται όταν το μέλλον τον κυνηγάει σε σκοτεινές περιοχές. Στις φωτεινές τον κυνηγάει το βαθύ σκοτάδι.
∂
25 Μες στο πριγκιπικό ολόγραμμά του συνεχίζει τις αυτόκλητες συνεδρίες διθυραμβικού αυτόεξιλασμού με κρίσεις μανικής κατάπτωσης. Δεν προλαβαίνει να θριαμβολογεί. Δεν προλαβαίνει να ηττάται. Νιώθει κατάκοπος σαν ταχυδρομικό περιστέρι.
26
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
3. Γιώργος Δάγλας
27
3.Γιώργος Δάγλας
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Όσοι έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους μια πόρτα ανοιχτή να την κτυπάει ο άνεμος. Όσοι περπάτησαν μόνοι στις γραμμές του τρένου με μια βαλίτσα αφημένη στην αποβάθρα, περιμένοντας την αναμέτρηση..... Όσοι στοίχειωσαν τη ζωή μας χωρίς τέλος... Πάντα σαν υπενθύμιση σκληρή σαν δηλητηριασμένο βέλος Επιστρέφουν. Επιστρέφουν χωρίς μάτια με ένα μαύρο πουλί στον ώμο τους. Επιστρέφουν μιαν ανύποπτη, απελπισμένη στιγμή...
∂
να κλείσουν αθόρυβα τη ξεχασμένη πόρτα.
28
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
Ο ΔΗΜΙΟΣ
Ο δήμιος που γνώρισα κάποτε, γύριζε κάθε βράδυ σπίτι του μεθυσμένος και διάβαζε ρομαντικούς ποιητές, σε μια νεκροκεφαλή ακουμπισμένη στο ετοιμόρροπο τραπέζι του. Κάποτε, μου είχε πει αγάπησε μια ευγενική κυρία, Την αγάπησε χωρίς επιστροφή, την ώρα που την οδηγούσε στο ικρίωμα. Από τότε σταμάτησε να ονειρεύεται. Ο δήμιος που γνώρισα κάποτε,
∂
κοιμάται κάθε βράδυ μεθυσμένος.
29
3.Γιώργος Δάγλας
30
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
4. Θεόδωρος Μπασιάκος
7 γαλλικά τραγούδια
31
4.Θεόδωρος Μπασιάκος
ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ
Λοιπόν, τα τινάξω. Και τότες τ’ άγαλμά μου θα στήσουν Και πλατεία Μπασιάκου θα πουν την πλατεία Αμερικής.
«- Καλέ, τ’ είναι τούτος;» «- Ποιητής!» «- Τί μου λες!» – τα χαμίνια θα μου ’χουν λέει τη μύτη κόψει φτερά θα μ’ έχουν λέει γαλοπούλας στολίσει.
Κι’ ωϊμέ, ωϊμένα, χώρια από την καλή μου την Ωραία Κοιμωμένη Οι στεναγμοί μου θα ραγίζουν την πέτρα.
∂
Λοιπόν, το σκάσω. Μια νύχτα του φεγγαριού θα πάρω τη στράτα. Να λείπει η δόξα! Στ’ απαυτά μου η Αμερική! Εγώ – την Ωραία Κοιμωμένη μου και… ξερό ψωμί.
32
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
ΕΝΑ ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: JE M’EN FOUS!
Ξάπλα, έτσι μου γουστάρει μες στο δείλι: Τα ποδάρια μου απλωμένα ίσια στο άπειρο! Η κάλτσα τρύπια, γυμνό το μεγάλο μου δάχτυλο! Τσιγαράκι, να φουμάρω τώρ’ ανάβω: Με τον καπνό δαχτυλίδια ωραία σου φκιάνω!
∂
Για τα νέα του χρηματιστηρίου, μήτε καπίκι τσακιστό!
33
4.Θεόδωρος Μπασιάκος
ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟ ΜΟΥ
Τραβάω πάντα κουτουρού (άλα της, στα κουτουρού) Δίχως σκοπό πηγαίνω, μα πες από ένστιχτο λάθος κατεύθυνση πάντα διαλέγω. Άμα σκοντάφτουν πάνω μου (άλα της, πάνω μου πέφτουν) Συγγνώμην Κύριε! με λεν, κι’ ας φταίω εγώ οπότε αναγκαστικώς τους χέζω. Στραβά τη σκούφια μου φορώ (άλα της, στραβά η σκούφια) Κι’ αν κατά λάθος μου ισιώνει πότε-πότε
∂
έννοια σου, κιόλας τη στράβωσα.
34
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
ΤΑ ΜΑΓΙΑ
Έχω μια πίπα από κότσαλο σκαλιστό κι’ ένα ζευγάρι αφτιά γαϊδάρου άλφα-άλφα. – Υ-υ-ααά! μερακωμένος γκαρίζω, κι’ από πέρα εσύ αποκρίνεσαι όλο νάζι: Ό ϊ ν κ ! Μι’ αγκαλιά γαϊδουράγκαθα μάζεψα και πάω τώρα τη γκόμενα ν’ ανταμώσω. – Υ-υ-ααά! σου κρένω (στη γλώσσα των πρωτοπλάστων)
∂
και μ’ αποκρίνεσαι εσύ: Όϊνκ! – Υ-ά α α! – Όϊνκ!
35
4.Θεόδωρος Μπασιάκος
ΑΝ ΗΘΕΛΑ…
Αν ήθελα (αν ήθελα) να 'χω λεφτά πολλά και καταθέσεις Αν ήθελα να ζω μ’ όλες τις σύγχρονες ανέσεις Ε! Τότε ένας αστός θε να ’μουν ευυπόληπτος όχι φτωχός κι’ άσημος καλλιτέχνης. Αν ήθελα (αν ήθελα) τίμια το ψωμί μου να κερδίζω Αν ήθελα καλούς απόγονους ν’ αφήσω πίσω Ε! Τότες μπάτσος θα ’μουν… ή τεχνοκριτικός…
∂
κι’ όχι φτωχός κι’ άσημος καλλιτέχνης.
36
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
ΤΖΕΝΗ – ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑΣ
Κι’ όμως, τονε βρήκε τον πρίγκιπα π’ ονειρευότανε η Τζένη. Κι’ όμως, κι’ είναι πλέον κυρία του κυρίου η Τζένη. Κι’ όμως, στην πόρτα ακόμα εκείνος με έχει κιόλας μπάσει εμέ απ’ το παράθυρο με ποτίζει κονιακάκι 7άρι παρακαλώ με ταΐζει γιουβαρλάκια απ’ τα χεράκια της με ξαπλώνει στο κρεβάτι της (καμιά φορά και στο χαλί) με διώχνει ύστερα πάλι απ’ το παράθυρο η Τζένη.
37
4.Θεόδωρος Μπασιάκος
Εκείνος σα γυρνά Αχ! πώς λάμπει από ευτυχία η Τζένη. Στην οποία αποδίδεται η ρήση: «- Ο άντρας που θα με γδύσει πρέπει πρώτα να με ντύσει».
∂
Κι’ όμως, επειδή καλοπαντρεύτηκε η Τζένη όχι πως δεν ξέρει κιόλας ν’ αγαπάει.
38
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
SOMBRERO
Αραχτός στη σκιά μιανού δέντρου μέσ’ στο κατακαλόκαιρο – ίδιος μεξικάνος. Σκέφτομαι ότι: η γη γυρίζει μία περιστροφή περί τον ήλιο ανά 365 μέρες περί δε τον άξονά της μια φορά το 24ωρο. Και το λοιπόν, ξημερώνει-βραδιάζει Κι’ οι εποχές εναλλάσσονται (δις) κι’ εγώ τώρα δα τ’ αχαμνά μου αερίζω σε τούτ’ τη σκιά. Πόσο βλακώδη βρίσκω την έ(γ)νοια της ιδιοκτησίας! Περιφράξεις και σύνορα, πόσο μάταια κι’ ανώφελα όλ’ αυτά!
∂
Πατρίδα ο μεξικάνος δεν έχει: Μια σκιά το καλοκαίρι (το χειμώνα μια λιαχτίδα) είναι η πατρίδα του, το σπίτι του, το έχει του όλο κι’ όλο.
39
4.Θεόδωρος Μπασιάκος
ΦΡΕΓΑΔΑ ΜΟΥ! (μνήμη Μίμη Φωτόπουλου)
Στραβός να ’μουν! Αόμματος! Με τα σέα μου (μαύρα γυαλιά, μπαστουνάκι κλπ.) Στο γνωστό πόστο – οδός Ακαδημίας / και Πουλόπουλος γωνία. Από μπροστά μου να περνάς Εσύ –
∂
και για μια στιγμούλα να ξαναβρίσκω το φως μου.
40
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
5. Θανάσης Πάνου
41
5.Θανάσης Πάνου
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΌΣ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΌΣ “στον Δάσκαλο από το San Francisco”
Μου έδωσαν του Ξέρξη οι αυλικοί ένα κόκκινο γοβάκι, μου δείξαν-λέει-ότι μέσα του χωρά μόνο ένα σπάνιο τεύχος έρωτα. Με άφησε όμως έκπληκτο η έλλειψη επιθετικής ορμής όπως και η ισοδύναμη έλλειψη οσμής σαν του Οδυσσέα Ανδρούτσου το ιδρωμένο του ήρωα τσαρούχι. Έτσι μέσα του έβαλα τρυφερά, από ένα ματσάκι αγγειόσπερμα θυμάρι, τσουκνίδα και γλιστρίδα. Και έτσι θέλω να πω, έτσι ακριβώς εννοώ, τον θεραπευτικό υπερρεαλισμό,
∂
Το πόδι της ν’ ανθίζει καρυοφυλλιού επανάσταση μπαρούτι Δημητσάνας.
42
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
ΔΕΗΣΗ
Μυριάδες ψυχές
∂
μετέωρες στο σύμπαν δέονται σκυφτά σε γονυκλισίες που σχεδίασαν ιερατεία για το ουράνιο το κάλεσμα που εξαϋλώνει τη σάρκα και την επιδερμίδα της γης εις τους αιώνας των αιώνων. Η φούγκα της νόησης δέεται να συλλάβει το νόημα από τα δακρυσμένα μάτια τους αλαλαγμούς των λαθών, τη βουλιμία του θανάτου, την έκρηξη του σύμπαντος και την αποκάλυψη του μέλλοντος. Φτερούγες σκόνης αυτό το προαιώνιο σπέρμα το αγκιστρωμένο στο ασύλληπτο της αιωνιότητας.
43
5.Θανάσης Πάνου
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΣΑΪΝΑΤΑΟΥΝ
Τουρίστες με ίδια πέδιλα Μπερδεύονται παντού, ένας γιαπωνέζος στην Chinatown ζητάει Sushi με μπισκοτάκια τυχερά ένα φλυτζάνι καφέ, σε ποτήρι από σάκε, δικηγόρος δίχως δίκες εγώ, του δίνω ότι έχω, άλλωστε κατάρρευση σερβίρουμε, ύστερα από τόσο αίμα, πατρίδα μου, με μόχθο δυσανάλογο της ιστορίας, My Country, μοναδικό μου My Country, σιγοψιθυρίζουμε μαζί στα αγγλικά,
∂
κάτω από την ακρόπολη στην Chinatown.
44
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
Η ΚΥΚΛΑΔΊΤΙΚΗ ΚΟΡΗ
Μια κυκλαδίτικη κόρη βούτηξε στον Αλφειό και θεράπευσε έναν τυφλό με το κελάρυσμα του ύδατος
∂
στην περήφανη γύμνια της.
45
5.Θανάσης Πάνου
Ο ΔEΚΑΤΟΣ ΤΡIΤΟΣ ΜHΝΑΣ
Μπήκε αίφνης, ένας δέκατος τρίτος μήνας, έτσι, χωρίς κανείς να το περιμένει. Ο λαός από τότε πρόσμενε κάθε χρόνο το μήνα αυτόν τον έκθετο, που ήταν πάντα κουβαλητής απρόσμενων αλλαγών και μυστηρίων. Με την εμφάνισή του, πολλοί που δεν χόρευαν καθόλου άρχιζαν να χορεύουν ή όσοι, ευτυχία έβρισκαν μόνο στον ύπνο τους την έβρισκαν και με ανοικτά τα μάτια, άλλοι που περπατούσαν πάντα ευθεία, στρεβλή πορεία ακολουθούσαν ή όσοι ήταν ανέραστοι άρχισαν εύκολα να γαμούνε και άλλοι που πάντα κάτι έκαναν δεν έκαναν τίποτα. Μετά από δεκατρία χρόνια εξαφανίστηκε, αιφνίδια, έτσι όπως είχε έρθει. Πέρασαν άλλα δεκατρία χρόνια που όλοι τον περίμεναν, τον αναζητούσαν σαν τρελοί, μάλιστα για να τον προκαλέσουν να φανεί, άλλοι χόρευαν ψεύτικα ή ξόδευαν απερίσκεπτα, άλλοι ξέφευγαν από την ευθεία πορεία τους τρεκλίζοντας πέραδώθε ή απερίσκεπτα γαμούσαν ότι να 'ναι και άλλοι κάθονταν νωχελικά και έκαναν πως τίποτα δεν κάνουν. 46
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
∂
Οι μήνες που ποτέ δεν άλλαζαν ταχύτητα, άρχισαν πλέον όλο και πιο γοργά να τρέχουν και οι εποχές συγχωνεύτηκαν επικίνδυνα με τελικό νικητή το καλοκαίρι. Δώδεκα μήνες καλοκαίρι και κανείς πια δεν ξεχώριζε τα χρόνια πως περνούσαν. Μετά ο λαός από μόνος του, χωρίς αρχηγούς και καθοδήγηση διαιρέθηκε δια δεκατρία, έγινε ανομοιογενής λαός, μα εμπλοκή σε πόλεμο δεν έγινε καμία. Πολλοί είχαν μάθει πια χορό ή την ευτυχία ξετρύπωναν από παντού, άλλοι περπατούσαν ευθεία μα και λοξά και εύκολα ζούσαν τον έρωτα και άλλοι που πάντα κάτι έκαναν, έμαθαν και να μη κάνουν. Ακόμα ο λαός αυτός, έμαθε τα χρόνια αυτά της αναμονής κάτι εκπληκτικό. Να μην περιμένει δώδεκα μήνες για όλα τα χρόνια της ζωής του κάτι που θα ερχόταν ή δεν θα ερχόταν και την ροή θα άλλαζε. Έρεε μόνος του επίγεια, ευθεία και στρεβλά και έφευγε και επέστρεφε και ξαναέφευγε πέρα και μπροστά και από τον δέκατο τρίτο μήνα
47
5.Θανάσης Πάνου
ΕΛΑΦΙ
Έχετε δει γυναίκα λικνιστή, ελάφι ανήμερο να περπατά, διασχίζει τον χώρο και αυτός ανοίγει διάπλατα, αρσενικά, της πόλης κυνηγοί, πολλά μπορεί να έχετε δει, χαζεύοντας να έχετε ξεχάσει, και πόσο αναληθείς, ελάφι ανήμερο, ατίθασο, ότι δεν έχουμε με τη ματιά
∂
χαϊδεύοντας χτυπήσει.
48
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
ΤΟ ΖΕΥΓAΡΩΜΑ ΤΗΣ ΘAΛΑΣΣΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΕΡΙA
Με ένα σάλτο στα ξάρτια κόντρα στο αλάτι τα στήθια και σαν φρικτά φαντάσματα της τρικυμίας οι δίνες φθίνουν ασφυκτικά τα αναδιπλωμένα κύματα σου όνειρα χτικιά, θάλασσα. Στεριάς σάρκα-μου λεςμες στο αλάτι της θάλασσας, γεύμα. Όχι-σου απαντώμια θαλασσογραφία είμαι και εγώ, λεκέδες από λιόξανθους αφρούς, γλύφω στην ακρογιαλιά το αλάτι σου, και σε αγαπώ και σε μισώ. Κρύο μετάλλευμα είσαι στεριά, και εγώ ένα μπλε που εκπέμπει ροή, σε ορίζοντα άπλετο χωρίς λαγούμια όπως εσύ.
49
5.Θανάσης Πάνου
Υδρόβιων σημεία είσαι θάλασσα που γεννώνται ανέραστα, χωρίς οξυγόνο, χωρίς το πάθος του έρωτα. Ας δουλέψουμε τότε, με όλες τις δυνάμεις της φύσης που και στους δυο μας ενεργούν ακατάπαυστα, αυτό ίσως να είναι το κλειδί του έρωτα μας.
∂
Η Παλίρροια και η άμπωτη -πετάγεται ο αγέραςΕίναι ρόδακες χειλέων που σας φιλούν και σας καλούν, τον έρωτά σας να αποδεχτείτε, αγρότη και ναυτικού κοινό ανάθημα στο Άφωνο «Σίγμα» σου, στεριά, και στο υγρό σου «θήτα», θάλασσα, και όλη η παραλία σας.
50
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
«Τιμής ένεκεν»
Εαυτέ, Παίρνω των λέξεων τον ατμό σου και σε καταδικάζω σε αυστηρή σιωπή εαυτέ. Κατασκεύασε λόγχες μέσα της και όταν αποφυλακιστείς θα γνωρίσεις τη ματαιότητα της κάθε απολογίας. Αν όχι, θα σου επιβάλω τη νεκρική σιγή τιμής ένεκεν στους καταραμένους ποιητές που αναλώσαμε καταφαγωμένοι. Ο Rimbaud είμαι, το σχοινί και ο βρόγχος ο Rambo τα μπράτσα που το πλέκουν και κάπου δίπλα με τον Μιχαλιό με έξω το ένα πόδι με ένα μάτι ο Καρυωτάκης και απ΄ έξω τ΄ άλλο ποδάρι και η σπιτονοικοκυρά η μόνη αλήθεια
∂
που διάβασε την συντριβή μας.
51
5.Θανάσης Πάνου
ΑΛAΡΙΧΟΥ
Μώλωπες και αμυχές στο γυμνό άγαλμα. Όχι δεν είναι ο χρόνος, αυτός στέκει παραπέρα και διαστέλλεται ακίνδυνα, Είναι που εισέρχονται επίμονα ακατέργαστες ματιές στο δέρμα,
∂
και εξέρχονται αιώνια μοναχοί με μαρμάρινα γυαλιά.
52
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
6. Σωτήρης Παστάκας
ΑΠΟΛΙΣ
53
6.Σωτήρης Παστάκας
Α
Άρτι αφιχθείς στα ΚΤΕΛ της Λιοσίων τον Ελευθέριο, λέω, τον Πούλιο απ’ ένα στενό να πατάει πόδι επί της Πατησίων είδα. Ανέμισε η καρδούλα μου: υπερήφανα λουσμένη η λευκή γενειάδα να καλύπτει ολόκληρο το στήθος. Παίζοντας λοιπόν, με το Πι και το Λάμδα παρ’ ότι η λεπίδα έμπαινε βαθιά στα σπλάχνα πέριξ της Ομονοίας ανέκραξα περιχαρής: «Υπάρχει ελπίς! Παστάκα κατέβα απ’ το ταξί και πήδα». Ένα τσούρμο απόλιδες να μ’ ακολουθούν κατά βήμα εμένα που με έπαιρναν κάποτε στο κατόπι επίδοξοι ποιητές γαμπροί και μισθοφόροι, να μην αντιλαμβάνεται κανείς τι φώναζα περιχαρής, 54
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
ο ένας πάνω στον άλλο να επαιτούμε τον έπαινο του Δήμου άπατρεις κι απόλιδες πρόσφυγες και παππούδες. Εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα στη μέση του δρόμου, οι πόρτες ανοιχτές. Ανοιχτές οι πόρτες των νεκρών φίλων. Ανοικτά καταστήματα λεηλατημένα. Ξεχαρβαλωμένες πόρτες. Διαμερίσματα άδεια. Άδειασε η πόλη από φίλους. Αμύρωτα τα κορμιά τους περισσεύουν στην αγάπη μου. Ποιος θα πλύνει τα πόδια τους αναρωτιέμαι. Τι απέγιναν; Απέσπασαν την εύφημο μνεία; Τον έπαινο του Δήμου; Τις περγαμηνές; Την πλαστική λεκάνη για το ποδόλουτρο; Έπιασα την Ασκληπιού
∂
αμνησίκακος.
55
6.Σωτήρης Παστάκας
Ε
Εξαρχείων Hotel ανέβηκα άπολις, άοπλος, άνιατος κι ανίατος απ’ το πολύ το σίδερο το φίλιο μολύβι στα σωθικά εντέλει απ’ το πολύ τ’ ατσάλι κι άσπλαχνος. Δε χρειάζεται να πεθάνω λοιπόν, για να μάθω πόσο ασήμαντη υπήρξε η ζωή μου. Να ’στε όλοι καλά όσοι με αναφέρετε. Διαβάζω από το κινητό πάλι και πάλι το Λάμδα της Οδύσσειας το Πι της Ιλιάδας με θέα το Λυκαβηττό ως πέρα στον Περαία. Ναι, ναι, νέκυες. Νυκτοβασίες. Νεκρόδειπνοι μ’ οδήγησαν στο 604 δωμάτιο: στην ηλικία που πέθανε ο Σινόπουλος (νάτα μας πάλι τα Πι και τα Λάμδα). 56
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
Μη ξεχνάτε πως είμαι ο ποιητής που έρχεται (συνεχώς από τη Λάρισα).
∂
Αμετακίνητος.
57
6.Σωτήρης Παστάκας
58
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
7. Γιώργης Σαράτσης
Δεν είμαστε παρά η στάχτη του εδάφους
59
7.Γιώργης Σαράτσης
I
Γνώρισα με το σώμα τους ήχους του μεσονυχτίου τον απόκοσμο βόμβο των κουνουπιών το σκοτάδι κάθε που ετοιμάζονταν να καταπιεί τη γη Υπήρξα συνεπής με τη φθορά και μόνο ο άνεμος, κάποιο ρεύμα απ’ τα δυτικά ή ο πρωταρχικός νόμος της αδράνειας γνωρίζουν τρόπους αποδοτικότερους της σιωπής
∂
[ας φανούν τα λόγια αυτά απόρροια αυθόρμητου εγωισμού]
II Πρώτα η Στροφή του ’31, στη Γυμνοπαιδία αργότερα θ’ αντικρίσω το παρελθόν και το μέλλον μας. Δεν είμαστε παρά η στάχτη και η πορσελάνη του υπεδάφους.
Όταν συναντηθούμε η χώρα θα ’χει αλλάξει χέρια ο πλανήτης θα γίνει το πιο βαρετό μέρος να ζήσει κανείς κι όλα αθόρυβα θα καταλήξουν στην πλήξη
60
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
Θα ’ναι ξημέρωμα όταν συναντηθούμε απόγευμα μιας εποχής ενδιάμεσης ― ούτε κρύο ούτε ζέστη μόνο υγρασία σαν αγάπη χωρίς παραδοχές κι αισθήσεις Κι αν έφευγα σήμερα γι’ αλλού αν φοβόμουν περισσότερο απ’ όσο τολμώ αν βιαστικά σμήνη πτηνών, βλαστοκύτταρα μηχανισμοί αιμοποίησης μας εγκαταλείψουν
∂
αν είναι άλλη χώρα η Ελλάδα την άνοιξη πάντα στ’ αριστερά μας το κοιμητήριο γεμάτο λευκό μάρμαρο εισαγωγής
III
Κάποτε δεν αντέχεται η καθημερινότητα. Τα λόγια σας τακτοποιημένα καθώς οι ζωές σας.
∂
Ένας Μάιος θα μας δικαιώσει όλους.
61
7.Γιώργης Σαράτσης
62
ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ
βιογραφίες
Ο Αντώνης Αντωνάκος γεννήθηκε το 1972 στο Αγρίνιο. Σπούδασε μαθηματικά. Ποιήματά του και πεζά έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Ο Αλέξανρος Αραμπατζής γεννήθηκε στη Δράμα το 1961. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στη Δράμα. Λογοτεχνικά και κριτικά κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά Ο Γιώργος Δάγλας γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1958, όπου και τελείωσε το Ναυτικό Λύκειο χωρίς ποτέ να μπαρκάρει. Ο Θεόδωρος Μπασιάκος δεν έχει βιογραφικό στον παγκόσμιο ιστό.
63
βιογραφίες
Ο Θανάσης Πάνου σπούδασε Οικονομικές επιστήμες, κοινωνιολογία, εγκληματολογία και στη συνέχεια πραγματοποίησε ειδικές σπουδές εικαστικών τεχνών (εικόνα ήχος-κίνηση-λόγος) με αντικείμενο έρευνας την λειτουργιά της καλλιτεχνικής φόρμας και τη μορφική της αντιστοιχία από το ένα είδος τέχνης στο άλλο, μέσω της βιωματικής παιδείας. Ο Σωτήρης Παστάκας γεννήθηκε το 1954 στη Λάρισα, από όπου έφυγε το 1972 για να επιστρέψει μετά από 40 χρόνια το 2012. Ο Γιώργος Σαράτσης γεννήθηκε στην Ελασσόνα το 1986. Γράφει από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στον τύπο και το διαδίκτυο.
64
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. Αντώνης Αντωνάκος....................................................7 2. Αλέξανδρος Αραμπατζής...........................................17 3. Γιώργος Δάγλας..........................................................27 4. Θεόδωρος Μπασιάκος..............................................31 5. Θανάσης Πάνου........................................................41 6. Σωτήρης Παστάκας...................................................53 7. Γιώργης Σαράτσης.....................................................59 βιογραφίες..................................................................63
Η ΠΡΩΤΗ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ “ΕΠΤΑ ΦΩΝΕΣ” ΤΩΝ: ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΆΚΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗ, ΓΙΩΡΓΙΟΥ ΔΑΓΛΑ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ, ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΝΟΥ, ΣΩΤΗΡΗ ΠΑΣΤΑΚΑ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΗ ΣΑΡΑΤΣΗ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ «ΕΞΙΤΗΡΙΟΝ» ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2018. ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΖΑΚ Αριθμός Έκδοσης 4