Stepping in, stepping out Marleine van der Werf

Afgelopen jaren groeit de belangstelling voor diverse vormen van betrokken journalistiek. Daarbij verbindt de journalist zich actief met een doelgroep en probeert goed te luisteren en te begrijpen wat er zich afspeelt binnen de betreffende community om zo meer representatief nieuws te brengen. Maar hoe ver kan en moet je daarin gaan? Werkplaats-onderzoeker Marleine van der Werf beschrijft hoe ze als filmmaker voortdurend probeert zowel de ander als zichzelf beter te begrijpen; een praktijk die zeker ook voor journalisten inspirerend kan zijn.

1302 WOORDEN VAN MARLEINE VAN DER WERF

Wat gebeurt er in mijn hoofd op het moment dat ik deze woorden schrijf en wat gebeurt er nu in jouw hoofd als je ze leest?

Ik heb het niet over de werking van communicatie, maar over de subjectieve en sensorische gewaarwording dat ik mezelf ben en jij jezelf bent. We kunnen alleen proberen een ander perspectief te begrijpen door het te interpreteren binnen ons eigen subjectieve en beperkte referentiekader. Maar hoe kan ik als maker ooit begrijpen hoe het is om jou te zijn? Voor mij vormt dit de uitdaging bij ieder nieuw project.

Allemaal zijn we verrijkt met ervaringen en herinneringen die verbonden zijn aan waar we opgegroeid zijn, hoe we eruitzien, wie we liefhebben en duizenden dingen meer. Tegelijkertijd begrenzen die ervaringen ons. Alleen al het feit dat we vanuit één perspectief ervaren (ons lichaam) maakt onze belevingswereld beperkt. Wat als er methodes gecreëerd worden om deze grenzen te doorbreken? Bijvoorbeeld als een wetenschapper dierproeven kan ervaren vanuit het perspectief van een labrat? Een man met een lichte huidskleur het perspectief van een vrouw met een donkere huidskleur inneemt? Of een docent de perceptie van een leerling kan ervaren? Zouden zij door deze ervaring andere keuzes maken?

Welke methodes kunnen wij als vertalers van andermans verhalen inzetten om onze eigen subjectieve ervaring te doorbreken? En hoe representeren we dit? Die vragen vormen de kern van mijn artistieke onderzoek.

Foto van mezelf in Akha-kleding (links) samen met Amee, waarbij ik in 2004 heb gewoond. Aimee woont in Noord-Thailand en behoort tot het Akha-volk. Deze minderheid heeft geen rechten in Thailand en wordt door de overheid vervolgd. Deze ervaring inspireerde mij om een carrière als documentaire filmmaker te ambiëren en verhalen van mensen in kwetsbare situaties te verbeelden.

Foto making-of ‘Be Boy Be Girl’, multi-sensorische installatie 2016 i.s.m. Frederik Duerinck. Hierin kunnen mensen van geslacht en lichaam wisselen De afgelopen jaren heb ik films en installaties gemaakt, waarin de persoonlijke ervaringen van mensen die in extreme omstandigheden leven centraal staan. Zoals mensen die op de vlucht zijn voor oorlog, op straat leven, een fysieke of mentale beperking hebben, slachtoffer zijn van globalisering of dagelijks mensenlevens redden. Het zijn situaties die de meesten van ons niet meemaken, maar ervaringen die kunnen fungeren als spiegel voor onszelf om wederzijds begrip te creëren en als samenleving vreedzaam te overleven.

In mijn films en multi-sensorische installaties verbeeld ik persoonlijke verhalen van anderen, maar word ik tegelijkertijd beperkt door mijn eigen subjectieve ervaringen. Deze beperking zie ik niet alleen als een obstakel bij het weergeven van andermans verhalen, maar ook als een probleem in de samenleving. De limitatie van onze subjectieve ervaring zorgt vaak voor problemen om mensen te begrijpen, te verbinden en te verenigen. Alleen door een andere perceptie als die van jezelf te ervaren, kunnen we elkaar echt begrijpen. Het baart mij zorgen dat mensen zich tegenwoordig meer en meer terugtrekken in groepen met gelijkgestemden waarin deze subjectieve perceptie werkelijkheid wordt. Ik ben ervan overtuigd dat artistiek onderzoek naar de subjectieve ervaring kan bijdragen aan het (her) creëren van een zinvolle verbinding met elkaar.

Visueel Moodboard voor De Levende Doden

Het artistieke onderzoek doe ik, in samenwerking met de personen die een hoofdrol spelen in een project, door visuele experimenten uit te voeren. Daarnaast ga ik interdisciplinaire samenwerkingen aan om methodes te testen die ons als makers helpen om buiten onze eigen subjectiviteit te treden. Zoals toepassingen uit de wetenschap, theater, religie, justitie en artificiële intelligentie om de ervaring van de ander te vertalen naar het publiek. Deze uitkomsten test ik in projecten door visuele experimenten te doen met wisselende camera-perspectieven en de invloed daarvan op de ervaring van het narratief. Zoals de belevingswereld van een hoofdpersoon vanuit het eerste persoonsperspectief te vertellen door virtual reality of GoPro-camera’s te gebruiken op het lichaam. Deze experimenten hebben me laten inzien dat mensen niet alleen in korte tijd verbinding kunnen maken met de virtuele wereld en een ander lichaam, maar hierin ook hun eigen aannames meenemen.

Afgelopen jaar hebben we met landschapsarchitectuur en stedenbouwkundige onderzoekers van de TU-delft methodes onderzocht hoe zij een niet-menselijk perspectief kunnen ervaren. Door meerdere dagen een ander wezen in hun directe omgeving te observeren, onderzoek te doen naar de zintuiglijke perceptie en deze zelf te ondergaan, kregen ze een hele andere beleving van de omgeving. Deze ervaringen verbeeldden ze in animaties en korte films. Met name de invloed die zij als landschapsarchitecten hadden op de directe leefomgeving van anderen zorgde voor belangrijke inzichten. Waardoor ze nu bij hun ontwerpproces ook niet-menselijke behoeftes gaan implementeren.

Als makers gebruiken we methodes om een ander te observeren en te interviewen, maar hoe kunnen we iemands fysieke beleving begrijpen? Deze vraag staat centraal in mijn multi-sensorische installatie The Living dead. Deze installatie is gebaseerd op waargebeurde verhalen van mensen die een totale disconnectie met hun lichaam ervaren en het gevoel hebben dat organen verdwenen zijn, ze dood zijn of zelfs helemaal niet meer bestaan. De aangrijpende verhalen vormen de basis van de installatie, waarin de bezoeker geconfronteerd wordt met de disconnectie van hun lichaam door het gebruik van een floating tank, wearables, infra-geluid, VR en geur.

In dit project testen we hoe een connectie gecreëerd kan worden tussen het eigen lichaam van de bezoeker en het digitale lichaam. Mensen met dit syndroom hebben vaak geen controle meer over hun lichaam. Maar hoe kan je dit als maker echt begrijpen? Naast patiënten te interviewen, doen we dit o.a. door deze fysieke disconnectie op verschillende manieren zelf te ervaren. Bijvoorbeeld door met een VR-headset in een windturbine te stappen om te voelen hoe het is als je de controle verliest over iedere beweging.

Op dit moment begeven we ons in een bijzondere tijd, waarin de waarde van fysiek contact en zintuigelijke ervaring herontdekt wordt. Juist nu hebben we de mogelijkheid ons niet alleen digitaal en op intellectueel niveau te voeden, maar ook fysiek en intuïtief te ontdekken wat we zelf (nog) niet hebben ervaren. Mijn belangrijkste inzicht gedurende dit artistieke onderzoek is hoe ik mezelf kan trainen om bewust open te staan voor een andere belevingswereld. Welke methodes, toepassingen en stappen we daarvoor in kunnen zetten, ben ik op dit moment in kaart aan het brengen. Maar op basis van mijn ervaringen begint het met de bereidheid je écht in de ander te verdiepen. De vorm en wijze waarop je een ervaring kunt vertalen verandert continue en is ook voor ieder project anders. Zoals bij The Living dead waarin ik dansers een Cotard-patiënt laat interviewen. Zij vertalen de ervaring van de patiënten tijdens het interview direct naar bewegingen en kopiëren ze samen met hen. Door deze werkwijze krijg ik een heel ander inzicht in de onmacht die patiënten met het syndroom van Cotard ervaren. Om een ander goed te begrij-

Still uit een animatie van student M. Willemsen waarin je de stuifmeel in een bloem vanuit het perspectief van een bij ziet

Test met VR en tastzin om een kind een volwassen lichaam te geven.

pen moet je je enerzijds in hem of haar kunnen verplaatsen, maar voor het maken van een filmproductie of installatie is ook weer enige afstand nodig. Dit proces van stepping in & out is volgens Kouprie en Sleeswijk Visser (2009) een waardevolle strategie voor het ontwerpproces, waarbij de ontwerper enerzijds sympathie – vaak ook geduid als compassie – moet opbrengen voor de gebruiker, maar niet noodzakelijkerwijs de emoties van de gebruiker hoeft te internaliseren. Voor de ontwerppraktijk is een diepe betrokkenheid noodzakelijk, maar ook een zekere afstand om vervolgens tot een product, dienst of service te komen. Ik denk dat dit proces van in- en uitstappen ook voor journalisten een hele waardevolle strategie is om betrokken journalistiek vorm te geven. Het waarborgt dat je op meerdere lagen iemands verhaal aan het licht brengt, maar daagt de journalist ook uit om zich echt te verdiepen en verwonderen.

Dit onderzoek is mede mogelijk gemaakt met een financiële bijdrage van: FHJ werkplaats en CBK Rotterdam

Bronnen

Kouprie M. & Sleeswijk Visser F. (2009) A framework for empathy in design: stepping in and out of the user’s life. Journal of Engineering Design, 20(5), 437-488.

Marleine van der Werf is filmmaker en beeldend kunstenaar. In haar artistieke onderzoek richt ze zich op manieren op de belevingswereld van een ander te kunnen ervaren. Door middel van cinema, virtual reality en multi-sensorische technologie creëert Van der Werf haptische ervaringen om de ander beter te begrijpen. In haar Werkplaats onderzoek richt ze zich op mensen met het syndroom van Cotard.

Een moment in de windturbine waarin ik de controle verlies over mijn lichaam en de instructeur mij stabiliseert