Blik op de toekomst na

Blik op de toekomst na jeugdzorg

Verleden

Anouk Wennekes (26) heeft in haar jeugd te maken gehad met jeugdzorg. Sinds kort heeft ze een eigen huisje en gaat het steeds beter. Anouk deelt haar verhaal en blikt terug op haar jeugd.

Anouk Wennekes

Wat is de achterliggende oorzaak waardoor je uiteindelijk in jeugdzorg terecht gekomen bent?

‘Ik ben opgegroeid samen met mijn tweelingzus. Door de jaren heen zag je steeds meer verschillen tussen mij en mijn zus. Ik was net iets anders. Toen ik acht jaar oud was ben ik het circuit ingegaan om te kijken wat er precies aan de hand was en toen ik twaalf jaar oud was, is daar de diagnose autisme en een lichte vorm van PDD-NOS (ontwikkelingsstoornis) uitgekomen.’

Hoe is de stap richting jeugdzorg gemaakt?

‘Thuis ging het niet zo lekker, voornamelijk de band met mijn vader was niet goed. Al snel is daar toen de keuze uitgekomen dat ik bij mijn opa en oma ging wonen. Ik heb daar twee jaar gewoond, maar na die periode kon mijn oma de zorg niet meer dragen, omdat ze ook voor mijn opa moest zorgen. Daarna ben ik in de jeugdzorg terecht gekomen. Ik heb hier een paar maanden op moeten wachten, maar in de tussentijd kreeg ik gelukkig wel dagbehandeling. Ik vond het erg frustrerend op het moment dat ik te horen kreeg dat er zulke wachttijden waren. Ik wilde de hulp die ik nodig had zo snel mogelijk.’

Hoe verliep je jeugdzorg traject?

‘Ik belandde in een intern behandelingstraject wat begon met dagbesteding en logeerhuizen, daarna kwam ik in een open instelling waar ik uiteindelijk intern gegaan ben. Ik heb hier één jaar gezeten en niet zo’n fijne tijd gehad. De behandeling zelf was wel prettig, maar de machtscultuur en de situatie met personeelstekort hebben geen positieve invloed gehad op mij en de anderen die daar zaten. Hierna hebben ze mij in de volwassenzorg geplaatst, dit heeft voor mij heel erg geholpen om stappen te zetten richting een goede toekomst. Ik heb hier een jongen leren kennen en hij was echt een voorbeeld voor mij, dat heeft mij motivatie gegeven om ook mijn eigen toekomst te verbeteren.’

Wat merk je nu nog van je tijd toen en hoe gaat het nu met je?

‘Ik word momenteel nog erg goed geholpen met PTSS, die ik heb overgehouden aan dingen die gebeurd zijn op de groepen. Sindsdien gaat het hier steeds beter mee. Met een deel van mijn familie is de band nu goed. Ik heb niet met iedereen contact, maar ik heb momenteel wel contact met mijn vader, mijn nichtje, mijn opa en beide oma’s. Met sommige familieleden heb ik geen contact meer, zoals mijn moeder, mijn oudere broer en mijn tweelingzus. Ik vind het jammer dat er geen contact is, maar dat is helaas niet anders. Verder ben ik mezelf aan het ontwikkelen met het oog op de toekomst. Ik heb een opleiding tot beveiliger afgerond, helaas twijfelde mijn familie of ik dit wel ging halen. Op dit moment doe ik een hbo-opleiding in modeleren en 3D-printen. Ik zeg maar zo: ‘als je zegt dat ik het niet kan, laat ik zien dat ik het wel kan.’ Hier houd ik me ook aan vast. Ik heb sinds juni dit jaar mijn eigen huis en ik vind het fijn om mijn eigen plekje te hebben. Mijn familie is nu erg trots op mij en wat ik allemaal bereikt heb! Ik heb ze laten zien dat ik het wél kan.’