Hoe is het nu met

Xander Verstraten (19) raakt op zijn negende mentaal uitgeput nadat hij meerdere jaren werd gepest. Hij blikt terug op die periode in zijn leven, bespreekt welke hulp hij heeft gekregen, zijn ervaring met speciaal onderwijs en hij beantwoordt de vraag waar het om draait; Hoe is het nu met Xander?

‘Ik zag mijn klasgenootjes naar school fietsen, maar ik mocht niet mee’

Xander Verstraten

Wat was de situatie voordat je in aanraking kwam met jeugdzorg?

‘Ik heb de eerste zes jaar op de basisschool ervaren dat ik gepest werd. Destijds werd ik niet geholpen door leraren of de directeur. Hierdoor werd ik als negenjarige erg onzeker en kreeg ik last van paniekaanvallen. Mijn school schrok hier erg van. Ik werd van school gestuurd onder het mom van ‘pesten gebeurt niet op deze school’. Ik kwam thuis te zitten en liep een leerachterstand op, deze heb ik later in moeten halen op het speciaal onderwijs.’

Hoe heb je dat destijds, als een negenjarige, ervaren?

‘Ik ben in die periode veel veranderd. Voorheen was ik erg verlegen en vond ik het lastig om voor mezelf op te komen. Tijdens mijn tijd thuis kropte ik veel emoties op en ontwikkelde ik gedragsproblemen. Ik werd brutaler tegen mijn ouders, had moeite met woedebeheersing. Het meest overheersende was de isolatie. Ik zag mijn klasgenootjes naar school fietsen, maar ik mocht niet mee, al wilde ik dat zo graag.’

Hoe kwam je in aanraking met jeugdzorg?

‘De eerste instantie waar ik contact mee heb gehad was de GGZ, voor mijn gedragsproblemen door opgekropte woede en andere emoties. Na een paar korte gesprekken met verschillende psychiaters bleek dat ze niks deden met de oorzaak van bepaalde emoties en waar mijn problemen door waren ontstaan. De GGZ heeft vrij snel voorgesteld om mij op te nemen op een gesloten groep. Zij gingen in overleg met mijn ouders en uiteindelijk is dit niet gebeurd, omdat mijn ouders de hulp niet passend vonden bij mijn situatie. Daardoor ben ik terecht gekomen bij een psychiater die losstaat van de GGZ. Daar ben ik meerdere jaren geweest en dat heeft er wel voor gezorgd dat ik wist dat er een plek was waar ik kon praten.’

Wat ging er door je heen toen je hoorde dat je jeugdzorg ging krijgen?

‘Ik stond over het algemeen niet echt open voor zorg. Ik had de gedachte dat niemand mij kon helpen met mijn problemen. Ik probeerde alles zelf op te lossen, maar dat viel erg zwaar. Achteraf gezien was ik emotioneel gesloten, werd ik erg zelfstandig en eigenwijs. Mijn vader zegt dat ik daardoor erg snel volwassen ben geworden. De hulp was wel beschikbaar, echter was ik dat emotioneel niet.’

Hoe heeft dit je gevormd tot wie je nu bent?

‘Dankzij het speciaal onderwijs ben ik veel rustiger geworden. Ik heb dit dan ook als erg prettig ervaren. Bij het speciaal onderwijs focussen ze écht op je persoonlijke ontwikkeling en dat was toentertijd precies wat ik nodig had. Momenteel doe ik de opleiding fotografie aan de Fotovakschool. Over een jaar mag ik met mijn passie het werkveld in als zelfstandig fotograaf. Ik kan niet wachten!’