----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-02-08 17:32 GMT+01:00 Subject: A Scripted Life 3. From: Nathalie van Gerrevink To: Simone Engelen Hallo Simone, Hierbij mijn script voor jou. Veel plezier! Ochtend: Blijf in bed liggen, zo lang als dat goed voelt voor jou. Douche, ontbijt, lees de krant, geniet van je ochtend ritueel zoals het voor jou het meest natuurlijk voelt. Neem je tijd. Wanneer je de inspiratie voelt; ga online en onderzoek hoe je je dromen kunt verwezenlijken. Fotografie is jouw passie? Wat voor fotografie? Wat voor projecten wil je aan werken? Wat zijn plekken waar jij dat zou kunnen doen? Zoek ook naar projecten in Japan. Alles wat jou inspireert zul je achteraan gaan, stop met dromen en begin met leven. Bel musea, bel fotografen, bel fotoscholen, schrijf sollicitaties, schrijf je in voor projecten, zoek naar uitwisselingsprojecten in het buitenland en meld je aan. Middag: Vergeet niet om pauzes te nemen en alles even te laten bezinken. Verwen jezelf met een heerlijke lunch en geniet van alles wat je inspireert. Wanneer je je klaar voelt om weer aan de slag te gaan, ga je verder waar je was gebleven met een kleine toevoeging. Ga naar deze website: http://www.skyscanner.com/transport/flights/ams/tyoa/ cheap-flights-from-amsterdam-to-tokyo.html?rtn=0&includePlusOneStops=true&browsePrice=459&age=14 Boek een enkele vlucht naar Japan. Je gaat jezelf uitdagen in deze vreemde wereld te leven voor onbepaalde tijd. Het is belangrijk dat je geen retour boekt. Dit is geen vakantie. * Als je niet genoeg geld hebt voor deze reis, maak een kickstarter voor dit project. Hoe dan ook, dit gaat gebeuren: https://www.kickstarter. com/netherlands (Iedereen die dit leest is bij deze uitgenodigd om Simone financieel te ondersteunen in haar project om haar leven te leiden tot haar volle potentie.) Avond: Vanavond ga je uit je comfort zone. Het is tijd om uit je alledaagse routine te stappen en te reflecteren op wie Simone echt is. Je hebt behoefte om jezelf te zien in een nieuwe onbekende omgeving waar niks vanzelfsprekend is. Over een tijdje ga je naar Japan, maar wat kun je vandaag doen om deze behoefte te honoreren? Het liefst ben je 1 op 1 met mensen. Ik nodig je uit om vanavond uiteten te gaan met jezelf in een stad waar je nog nooit eerder geweest bent maar altijd al hebt willen bezoeken. Neem een spiegel mee en zet deze tegenover jezelf aan tafel in het restaurant. Je bent nu letterlijk 1 op 1 met jezelf in een onbekende omgeving. Het is tijd om te reflecteren.
EVALUATIE SCRIPT 3. NATHALIE VAN GERREVINK, SOCIAAL PSYCHOLOOG 0% 50% 100% 1. moe 2. vrolijk 3. ongelukkig 4. kalm 5. spontaan 6. onzeker 7. neurotisch 8. wispelturig 9. dromerig 10. empatisch 11. introvert 12. onafhankelijk 13. medelevend 14. ambitieus 15. sociaal 16. hoor ergens bij 17. omgeving bepaalt gedrag 18. tevreden 19. gesloten 20. ongemakkelijk 21. angstig 22. toekomst is onvoorspelbaar 23. invloed 24. stabiel 25. inconsistent 26. weet wie ik ben 27. gemotiveerd 28. fijngevoelig
1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1
2 2 2 X 2 2 2 2 2 2 X 2 2 X 2 X
3 X X 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 3 X 3
4 4 4 4 4 4 4 X X X 4 X X 4 4 4
X 5 5 5 X X X 5 5 5 5 5 5 5 5 5
1 1 1 1 1
2 2 X 2 2
X X 3 3 3
4 4 4 X X
5 5 5 5 5
1 1 1 1 1 1 1
2 2 X 2 2 X 2
3 X 3 3 X 3 3
X 4 4 X 4 4 X
5 5 5 5 5 5 5
“Heb je jezelf vandaag beter leren kennen? Zo ja, hoe?” “Ja, mijn talent om dagen onnodig spannend te maken, komt zelfs bij een voorgeschreven script naar boven.” “Heb je vandaag nieuwe inzichten gekregen? Zo ja, welke?” “Ja, ik heb het script van Nathalie gisteren doorgelezen, en kon er moeilijk van slapen. Een ticket naar Japan. Ja, natuurlijk wil ik dat! Maar om zo overhaast een keuze te maken? Welke dag moet ik dan gaan? Ik ben een weegschaal, hier moet ik goed over nadenken. Ook al houd ik van spontane acties, deze is voor mij wel heel spontaan. Al houdt deze gedachte mij gedurende de dag bezig, ik probeer me te houden aan de ontspanning die het script mee zou moeten geven. En inspiratie! Inspiratie komt niet tot me tijdens stress. Samen met Jesse sta ik op, drink water met citroen, en probeer de gedachtes uit m’n hoofd te zetten door mezelf, met een havermout ontbijtje, te verliezen in de boeken die me nu inspireren. Sartre, afgewisseld met Araki, ik kan er zo in opgaan dat ik vervolgens vergeet waar ik me op wilde concentreren. Schrijven helpt. Terwijl de koffie pruttelt pen ik door over hoe we allemaal zo bezig zijn iemand te worden dat we vergeten dat we al iemand zijn, en wat een rotstreek het eigenlijk is, om van jongs af aan al gevraagd te worden: wat wil je later worden? Ik probeer me voor te stellen hoe anders ik in het leven zou hebben gestaan als me toentertijd was gezegd, je bent goed zo. Niets meer aan doen. Eenmaal uit m’n dagdroom is de koffie aangebrand. Ik zet een nieuwe pot op en staar apathisch uit het raam. Vermoeidheid van een late nacht staat op m’n gezicht geschreven. De wel/niet, wel/niet gedachte verdwijnt als de damp van de vers gezette niet aangebrande koffie mijn zicht wazig maakt. De warmte tovert een glimlach op mijn gezicht. Met het zweet onder de oksels welt er een rare vastberadenheid en gedrevenheid bij me op. Ik loop terug naar de computer en met trillende vingers klik ik op de link uit Nathalie’s concept: http://www.skyscanner.com/transport/flights/ams/tyoa/cheapflights-from-amsterdam-to-tokyo.html?rtn=0&includePlusOneStops Ik kijk naar de agenda die onder vertrek/aankomst staat en klik vervolgens de ‘aankomst’ weg. Bij vertrek kijk ik naar de verste datum mogelijkheid: 5 januari 2016. Dan zit ik nog op de academie. Twijfels komen als een storm weer over me heen vallen, maar de prijs valt me alles mee: 435 euro! Normaal gesproken zou ik m’n moeder bellen voor dit soort beslissingen, ze werkt tenslotte bij een reisbureau, maar omdat ik weet dat ze me eruit zou willen praten, doe ik dat nu niet. Resoluut ga ik verder. Vul mijn naam in, adres en voordat ik terug kan komen op mijn beslissing betaal ik met ideal. “Ik ga naar Japan”, en bij het laatste slokje koffie ontvang ik een bevestiging per mail. ‘Hallo met Simone Engelen, ik zou graag een reservering willen maken voor vanavond, acht uur?’Dat is goed. Voor hoeveel personen?’ Uhm. ‘Ja voor mij. En een spiegel. Is dat een probleem?’ ‘Een spiegel?’. ‘Ja, een spiegel.’ ‘We ontvangen hier veel zakenlui.. maar uhm.. een spiegel? Ik denk.. zolang u geen gesprekken met uzelf gaat voeren dan eh.. is dat verder geen probleem, lijkt me”. Neem de tijd om te reflecteren. Met een spiegel in de trein overpeins ik de daden van vandaag. Ik kan nog niet geloven dat ik een ticket heb geboekt van het spaargeld dat ik nodig heb om de master te kunnen betalen. Dit is ronduit de domste zet tot nu toe.“Zorgen voor later” probeer ik mezelf te bedaren. Het restaurant kijkt uit over de zee, het einde van de wereld. (In de rest van Nederland bekend als de plaats Vlissingen’) Om me heen zitten stelletjes te genieten van hun meerdere gangen diners. Ik bestel een kopje thee, oesters en de rode poon. Het is moeilijk om in de spiegel te blijven kijken, ik merk dat ik hem gebruik om te controleren of mijn haar nog wel goed zit. Niet de reflectie die was beschreven in het script. Hoe langer ik hier zit, hoe eenzamer ik me voel. Ik bestel een wijntje
alhoewel ik in maanden niet meer gedronken heb. Ik moet naar de wc. Nadat ik heb doorgetrokken kijk ik in de spiegel, doe m’n haar weer goed. Iets wat ik, blijkbaar, altijd doe als ik naar de wc ben geweest (maar wat nu opeens zeer overbodig voelt.) Ik moet lachen om mezelf. ‘Ach’, zeg ik hardop, ‘ik heb een date met een spiegel’. Op dat moment komt de serveerster de wc binnengelopen en ik bevestig vast met die woorden haar beeld van mij, die meid is gek. Ik sip langzaam van m’n wijntje terwijl ik twijfel of ik voor het TorenDessert moet gaan. Op de één of andere manier voelt het alsof ik mezelf mag verwennen. Als ik toch iemand anders ben vandaag kan ik daar net zo goed van profiteren. ‘Financieel afhankelijk van hem, ik ga m’n eigen weg met m’n kunst. Hij gaat vreemd’ hoor ik mijn buurman zeggen. ‘Kun je me vertellen wat de verrassing van de chef is?’ vraag ik de ober als hij mijn lege wijnglas komt halen. ‘Dan is het geen verrassing meer hé?’ Hij vertelt me wat het is maar raadt me vervolgens het chocolade dessert aan. En hoe kan ik dat weigeren? ‘En een cappuccino!’ voeg ik er aan toe. Ik voel me de koningin. Eerst een ticket naar Tokio en nu uit eten alsof het geld op mijn rug groeit. Het wordt straks nog spannend of ik de rekening kan betalen. Ik hoop dat ik niet meer kwijt ben dan vijftig euro. Als ik op m’n horloge kijk zie ik dat ik de trein al heb gemist. Ik moet rennen om nog met de laatst mogelijke trein terug naar huis te komen. Terwijl mijn heerlijke chocolade dessert er net aankomt ren ik van tafel en murmel in onverstaanbare taal iets over ‘trein’. Ik ben verbaasd over hoe vriendelijk de mensen bij de bar blijven als ik uitleg dat ik weg moet. Dit is echt een chique tent. De vijftien euro die ik kwijt geweest zou zijn aan het dessert leg ik neer als fooi, pak mijn jas en spiegel en bedank op mijn vriendelijkst de aanwezigen voor het lekkere eten. Onderweg besef ik dat ik mezelf weer ben, Simone, en vraag me af hoe ik met zo’n uitgedacht script er toch weer een eigen draai aan heb kunnen geven. Ik vervloek mezelf, maar haal de bus, die verder niet verandert in een pompoen. Eenmaal in de bus moet ik denken aan de eerste keer dat ik rijexamen moest doen. Ik had de hele week gelest, het ging goed en ik was zeker van mezelf. Ik had de kleding die ik aan zou doen, om de examinator te verleiden, op een stapeltje naast m’n bed klaargelegd, drie bananen ingepakt (omdat ze zeggen dat bananen kalmeren), samen met mijn identiteitsbewijs en het verplichte reflectie formulier. Vervolgens vroeg naar bed, maar of het nou de lichte spanning of de volle maan was, ik kwam moeilijk in slaap. Door drie wekkers heb ik heen geslapen, inclusief vijf telefoontjes van m’n rij-instructeur die me speciaal voor de gelegenheid op kwam halen in Amsterdam. Drie kwartier voor de start van het examen werd ik wakker! Maar opportunistisch/optimistisch als ik ben, was mijn wonderbaarlijke reactie: ‘rennen! Niks is nog verloren’. Met m’n rits nog op half vijf stak ik bij het dichttrekken van de deur meteen mijn duim de lucht in. Ik denk dat het zo’n 8/9 auto’s duurde voordat er iemand stopte en zoals in de films blafte ik, doch vriendelijk, of ze me een stukje verder af konden zetten. “Bij station Sloterdijk? Een hotel is ook goed!” Bij de Golden Tulip sprong ik over in een taxi. Met nog meer geweld, beval/begeleidde ik de chauffeur naar Schalkwijk. Hij betwijfelde vanaf het begin of ik het zou halen. Ondertussen had ik inmiddels mijn rij-instructeur te pakken gekregen die uiteraard woedend was.“Ik heb een half uur voor je deur gestaan!” Vijf minuten voor de start van mijn rijexamen kwam ik aan. Die mengeling van trots met het angstzweet op mijn rug en de helderheid in m’n ogen alsof ik in een ruk de himalaya zou kunnen beklimmen zal ik nooit vergeten. Helaas was mijn rij-instructeur er niet, en het examen kon niet door gaan. “Mevrouw Engelen, in de 25 jaar dat ik hier werk heb ik nog nooit meegemaakt dat de kandidaat wel aanwezig is, en de instructeur niet.” Typisch.” “Heeft de afgelopen dag invloed gehad op je identiteit?” “Dat is denk nog te vroeg om te zeggen.”