----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-03-05 09:30:08 +0100 Subject: A Scripted Life 16. From: Sijas de Groot To: Simone Engelen Simone, hierbij je script.. Niet helemaal lezen! Het zijn 12 pagina’s die je gedurende de dag moet lezen.. Lees voor zaterdag alvast pagina 1 en 2, zodat je je kan voorbereiden.. Vraag anders even aan je vriend of ie de rest van de pagina’s in verschillende envelopjes kan doen, met nrs erop! Onder aan de pagina’s zie je 1 t/m 12 staan, dus moet goed komen. Ik hoor zondag avond van je! Liefs, Sijas
“Simone, Wie was je geweest als je gewoon, ergens tussen de leeftijd van 18 en 24 jaar, leeg en vergeten, niet betekend, had gedaan. Wie was jij geweest zonder je opleiding, zonder je kunst, je fototoestel, zonder enige zelfreflectie? Wie was je geweest zonder de vraag naar het onbekende? Wie was je geweest zonder verlangen, zonder diepgang, zonder spirituele zoektocht, wie was je geweest zonder je verdriet, je pijn en je angst? Je fiets vandaag terug naar je geboorte huis, Terug naar de plek waar je geboren bent, De stad Breda: - Zorg voor een goede fiets waar je kilometers op kan maken. Kleed je goed voor deze tocht: Neem regenkleding en fietslampjes mee. - Zorg voor genoeg proviand voor een hele dag: eten, drinken, fruit! - Neem geen onnodige spullen mee. - Zorg voor een plattegrond waarop je de route kan uitstippelen - Zorg dat je cash geld bij je hebt voor het pond of andere onverwachte kosten. - Gebruik je telefoon alleen als het echt nodig is. - Neem een klein object mee wat je dierbaar is! * Lees de volgende pagina op de vroege ochtend van 7 Maart.”
EVALUATIE SCRIPT 16. SIJAS DE GROOT, THEATERMAKER 0% 50% 100% 1. moe 1 2 3 4 X 2. vrolijk 1 2 3 4 X 3. ongelukkig X 2 3 4 5 4. kalm X 2 3 4 5 5. spontaan 1 2 3 X 5 6. onzeker 1 X 3 4 5 7. neurotisch 1 X 3 4 5 8. wispelturig 1 X 3 4 5 9. dromerig 1 2 3 X 5 10. empatisch 1 2 3 X 5 11. introvert 1 X 3 4 5 12. onafhankelijk 1 2 3 X 5 13. medelevend 1 2 3 X 5 14. ambitieus 1 2 3 X 5 15. sociaal 1 2 X 4 5 16. ergens bij horen 1 X 3 4 5 17. omgeving bepaalt gedrag 1 2 X 4 5 18. tevreden 1 2 X 4 5 19. gesloten 1 X 3 4 5 20. ongemakkelijk 1 X 3 4 5 21. angstig 1 X 3 4 5 22. toekomst is onvoorspelbaar 1 2 X 4 5 23. eigen invloed 1 2 X 4 5 24. stabiel 1 2 X 4 5 25. inconsistent 1 2 X 4 5 26. weet wie ik ben 1 2 3 X 5 27. gemotiveerd 1 2 X 4 5 28. fijngevoelig 1 2 X 4 5
Met de route uitgeprint op schoot neem ik nog een laatste keer alles door. “Simone, Misschien regent het Is het slecht weer Weerstand Misschien raak je verdwaald Wil je met de trein Lekke band Moe Passief Boos of lui Herinneringen aan een oude ik, die je misschien vergeten wou Overkom en overwin -- Begin met fietsen --” Treffend, want inderdaad is de zin om 30 km heen en 30 terug te fietsen nog ver te zoeken. Dit gedeelte van de fietstocht heet dan ook ‘weerstand tegen verandering’. “1. Zorg voor een goede fiets waar je kilometers op kan maken. 2. Kleed je goed voor deze tocht: Neem regenkleding en fietslampjes mee. 3. Zorg voor genoeg proviand voor een hele dag: eten, drinken, fruit! 4. Neem geen onnodige spullen mee. 5. Zorg voor een plattegrond waarop je deze route kan uitstippelen: 6. Zorg dat je cash geld bij je hebt voor het pondje of andere onverwachte kosten. 7. Gebruik je telefoon alleen als het echt nodig is. 8. Neem een klein object mee wat je dierbaar is!” Ik kijk naar mijn fiets en leen dan nog maar de pomp van m’n buurman. “Ik hoop dat er iemand thuis is” zeg ik tegen Jesse, die me uitzwaait als ik met een rugzak vol bananen en ander proviand op mijn fiets spring. Als dierbaar bezit draag ik, zoals altijd, m’n armbandje met de tekst ‘Fuck it’. Het geeft me moed, precies wat ik vandaag nodig heb. Gelukkig schijnt het zonnetje en de eerste twintig meter fiets ik genietend met m’n ogen dicht. Door industrie, verlaten landschappen en kastelen van huizen. Na ongeveer tien kilometer stop ik voor een slokje water en een
handje rozijnen. Ik vind het wel tijd voor de eerstvolgende aanwijzing! En met de wind rond mijn oren en tong uit de mond open ik voorzichtig de envelop. “Ontmoeting met de Mentor. En nu het water over Over de rivier Daar naar de andere kant Daar moet je heen! Naar het bekende onbekende Achter de heuvel De hoek om Misschien is dit de eerste keer dat je je huis verlaat en veranderd terug komt op de plek waar je het liefst voor wegvluchtte.” Zoals de vragen in het script me stellen, denk ik na over wie een belangrijke rol in mijn leven heeft gehad. Dat zijn er veel en is voor mij makkelijk te beantwoorden, tenslotte is dit project opgebouwd uit scripts van mensen die op een of andere manier een belangrijke rol in m’n leven hebben gehad. Ook al gaat A Scripted Life veel over loslaten, samen vormen de scripts een prachtige verbintenis, en zie ik elk script als een ode aan diens auteur. Met een grote hand rozijntjes in een keer in mijn mond vervolg ik m’n fietstocht. Het is warm geworden en de wind duwt in m’n rug. Dit gedeelte van de tocht, ook wel de selectiedrempel genoemd, gaat over een serie tests doorstaan die bepalen of er in de voorgaande fase voldoende is geleerd. “Welk gevecht lever je iedere dag?” vraagt Sijas me in zijn volgende brief. Trapper voor trapper fiets ik door terwijl de haartjes op m’n gezicht rechtop gaan staan. “Een strijd om goedkeuring van mijn ouders” antwoord ik hardop. Prestatiedrang zit in de familie. Herinneringen van Breda dienen zich stuk voor stuk aan als de omgeving me steeds bekender voordoet, a trip through memory lane is nog nooit zo letterlijk geweest. Dan zie ik de bekende boog liggen en stap af. De laatste meters loop ik met mijn fiets aan de hand, zie de eendjes door het park lopen waarin ik ooit m’n plas niet kon ophouden. Onder het bordje van m’n oude straat parkeer ik m’n fiets. Eventjes sta ik voor het huis,
“Hoi Simone, nu dan eindelijk ga ik je vertellen op wat voor een bijzonder moment je een paar weken geleden hier aanbelde. Net op een moment waarin ik mijn eigen fotografie helemaal aan het omgooien ben en ook persoonlijke dingen in mijn leven aan het loslaten ben. Je armbandje met ‘fuck it’ heb ik elke dag om en herinnert mij er aan waar ik mee bezig ben. Dus dank hiervoor Je script die dag heeft dus ook invloed op de mensen die je die dag hebt ontmoet, dat is wellicht een leuk gegeven in je project. Heel veel succes hiermee en vooral heel veel plezier!
maar besluit eerst een rondje te lopen door de boog. Wat ga ik zeggen? Wie wonen er nu? De buurman zit buiten, ik twijfel even, maar herken dan toch zijn gezicht. Het is de vader van Wouter, mijn eerste peuterliefde, die inmiddels neurowetenschapper is. We praten even en maak dan m’n rondje af tot ik weer voor ‘ons’ huis sta. Ik lees de laatste brief. “Bel aan Vertel je bevindingen van de dag aan diegene die open doet Maak contact Is er herkenning? Word je geraakt door haar? Neem de tijd en laat je verrassen! Laat aan het eind van het gesprek het meegenomen object achter en vraag in ruil daarvoor iets terug.” Achterlaten! Als ik dat had geweten, dan had ik wel iets anders meegenomen. Maar ik heb het ‘Fuck it’ armbandje nog nodig! Ik moet nog zoveel scripts doen! Dan hoor ik iemand achter de piano kruipen. Het klinkt prachtig. Ik wacht nog even met aanbellen. Stiekem gluur ik door de tuin, de boomhut is verdwenen en de schommel ook. Op het pad ligt een driewieler. Wow, ze moeten een kindje hebben van de leeftijd die ik had toen ik hier woonde. Het geeft me genoeg vertrouwen om aan te bellen. Onmiddellijk stopt het pianospel. Mijn handen plakken. Een vrouw van in de dertig opent de deur. “Hai. Sorry dat ik je stoor tijdens het piano spelen… Ik kom hier met nogal een rare vraag. Twintig jaar geleden heb ik hier gewoond, en ik zou het zo leuk vinden om het huis nog voor één keer van binnen te zien.” Zonder aarzeling en een brede glimlach opent ze de deur voor me. “Jij moet de dochter van Jos en Monique Engelen zijn, heel af en toe krijgen wij nog post voor jullie!” Sabine heet ze, moeder van twee kinderen en parttime fotoacademiestudent. Ze geeft me haar visitekaartje (de woorden van Sijas klinken door m’n hoofd: Laat aan het eind van het gesprek het meegenomen object achter en vraag of je in ruil daarvoor iets terug krijgt.” Zou dit tellen?) Met die kennis open ik m’n boekje over dit project, het script, de maakbaarheid van de identiteit en hoeveel daarvan bepaald wordt door de omgeving waarin je opgroeit. Filosoferend word ik rondgeleid door het huis. Op de trap zie ik m’n zusje en ik weer zitten, mini hapjes nemend van onze chocolademousse. “Hoeveel heb jij nog?” “Ik nog zoooveel.” De slaapkamer van m’n zusje en die van mij, die in mijn herinnering gigantisch was, blijkt zelfs zonder muur een doorsnee grootte slaapkamer
te zijn geworden. Het is niet te geloven dat de helft hiervan mijn toen o zo grote avonturengrot was. Ik zie het door mijn ouders gemaakte Mondriaan gekleurde stapelbed met luikjes en geheime openingen nog zo staan. “En dan is hier de badkamer” zeg ik, verwonderend de rondleiding overnemend. “Limonade?” vraagt een klein meisje, plastic bekertjes gevuld met duploblokjes. “Nou, ik dacht dat je het nooit zou vragen! Lekker dank je,” antwoord ik. Sabine neemt ook een bekertje en stelt me voor aan haar dochtertje en als ze de slaapkamerdeur van m’n ouders opent, ook aan haar zoontje. Overal ligt speelgoed, opeens verlang ik weer naar die tijd, in dit huis. Als ik m’n ogen sluit zie ik papa met ons op schoot op de rand van het bed zitten. “Een herenpaard, een damespaard, Simone’s paard, gat in de weg!” Een bureaulampje wat automatisch kon bewegen liet onze dromen uitkomen. We lopen verder naar boven naar de zolder, waar vroeger het kantoor van mijn vader was en waar ik vaak gedanst heb op Bobby McFerrin. Nu hangt er de was. “Dank je wel, Sabine… Het is zo gek en mooi om hier weer te zijn!” “Geen probleem Simone” De voordeur slaat dicht. “Papa!”en ik hoor gestommel van de trap. Beneden stel ik me voor, over en weer delen we herinneringen. Dat zo’n moment uit voorbije tijden weer zo levendig kan worden! Ik maak een foto van het leuke stel en denk dan ‘Fuck it’, de woorden van m’n armbandje ondervindend. Ik lees het script aan ze voor en overhandig dan m’n armbandje aan Sabine, een knuffel volgt, gelach, het raakt me. Tevreden stap ik even later weer naar buiten. Of ze er wat van vindt of niet maakt me niet zoveel uit, loslaten van bezit dat voelt eigenlijk best wel goed. Weer voel ik kippenvel opkomen als ik bedenk hoeveel er in de afgelopen twintig jaar is gebeurd. Van Breda naar Hillegom, naar Amerika en terug, plekken, momenten, studies, yoga, spirituele groei, stuk voor stuk een stempel achterlatend. De twaalf fasen van de Reis van de Held, wat een mooie symboliek om een script aan op te hangen. “En nu, de weg terug, Simone Naar huis Op een kaart van de beleving Je weet de weg.” De nacht valt, donker, als ik vermoeid en moe weer door de straat fiets naar het huis dat ik nu ‘thuis’ noem.