----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-02-17 22:00:15 +0100 Subject: A Scripted Life 15. From: Enne Koens To: Simone Engelen Script 24 uur 4 jaar Voor het uitvoeren van dit script moet je teruggaan naar je ouderlijk huis. Je hebt de medewerking van je ouders nodig. Het is de bedoeling dat je, als dat mogelijk is, gaat slapen in je kinderkamer, in je oude kinderbed. ’s Ochtends laat je je door een van ouders wekken, aankleden, je brood smeren of pap maken, diksap aanlengen (of wat jij dronk toen je 4 jaar was, dat weten ze vast nog wel). Daarna laat je je voorlezen. Tegen een uur of tien gaan jullie naar de dierentuin. Je ouders letten goed op je. Of je niet valt, bijvoorbeeld of gevaarlijke dingen doet. Als jullie oversteken pakken ze je hand vast. Ze wijzen je dingen aan en leggen je dingen uit over de dieren. Ze gedragen zich kortom alsof je nog 4 bent, ze weten vast nog wel hoe dat was. Jullie lunchen thuis of in de dierentuin. In de auto naar huis zit je achterin. Je ouders maken je riem vast. Thuis doe je een dutje op de bank. Als je wakker wordt, maak je samen met je vader of je moeder een tekening over de dag. Aan het eind van de middag mag je even naar Zappelin kijken, terwijl je moeder of vader kookt. Jullie eten wat jij zou uitkiezen als je nog steeds 4 was en om half acht legt een van je ouders je in bed. Tenzij ze nog even weg moeten, dan komt er een oppas en dan zal deze je voorlezen en in bed leggen. Als je in bed ligt, ga je slapen. Vanaf 00:00 uur ben je weer vrij je als volwassene te gedragen. Belangrijk: Je hoeft je niet als 4 jarige te gedragen. Je hoeft niet te doen alsof je 4 jaar bent of je kinderachtiger te gedragen dan je bent. Als je tekent mag je gewoon mooi tekenen bijvoorbeeld, maar je tekent wel dingen die een vierjarige ook zou tekenen. Je stelt vragen over de dieren die ze je aanwijzen die een 4 jarige zou stellen, maar je hoeft ze niet op een kinderachtige toon te stellen. Je gaat sowieso geen volwassenen gesprekken aan met de mensen om je heen, je concentreert je op je dagprogramma, je ervaart wat het dagprogramma van een vierjarige met je doet, maar je hoeft dat niet te verwoorden. Je mag het niet relativeren of erom lachen, behalve als een vierjarige dat ook had gedaan. Je luistert naar je ouders. Je beperkt als je praat je woordenschat tot het noodzakelijke. Je ontplooit geen volwassen activiteiten, maar beperkt je tot de activiteiten van een 4 jarige. Je mag prentenboeken lezen, Bert en Ernie of Kinderen voor Kinderen luistern of wat er voor kindermateriaal aanwezig is. Je mag niet de krant lezen of iets op tv gaan kijken wat voor volwassenen bedoelt is. Enne
EVALUATIE SCRIPT 9. ENNE KOENS, SCHRIJFSTER 0% 50% 100% 1. moe 1 2 X 4 5 2. vrolijk 1 2 3 4 X 3. ongelukkig X 2 3 4 5 4. kalm 1 2 3 X 5 5. spontaan 1 2 3 X 5 6. onzeker 1 X 3 4 5 7. neurotisch X 2 3 4 5 8. wispelturig 1 2 X 4 5 9. dromerig 1 2 3 X 5 10. empatisch 1 2 X 4 5 11. introvert X 2 3 4 5 12. onafhankelijk X 2 3 4 5 13. medelevend 1 2 X 4 5 14. ambitieus 1 X 3 4 5 15. sociaal 1 2 3 X 5 16. ergens bij horen 1 2 3 X 5 17. omgeving bepaalt gedrag 1 2 3 4 X 18. tevreden 1 2 3 4 X 19. gesloten X 2 3 4 5 20. ongemakkelijk 1 2 X 4 5 21. angstig 1 X 3 4 5 22. toekomst is onvoorspelbaar 1 2 X 4 5 23. eigen invloed 1 2 X 4 5 24. stabiel 1 2 3 X 5 25. inconsistent 1 X 3 4 5 26. weet wie ik ben 1 2 X 4 5 27. gemotiveerd 1 2 X 4 5 28. fijngevoelig 1 2 X 4 5
Lieve Moon, Iedere keer dat ik een van de vele filmpjes van jullie kindertijd bekijk, zou ik heel even terug willen naar die tijd. Vandaag kwam die wens uit! De hele dag was je weer vier jaar! Het was heerlijk om je wakker te maken, je te knuffelen en die dingen te doen die je vroeger zo graag deed. Een prachtige tocht langs memory lane. Toen je met je vlechtjes huppelend door het bos liep en je verwonderde over de dieren in de kinderboerderij wás je ook echt weer vier jaar. Hoe leuk zou het zijn om ieder jaar zo’n dagje te hebben! liefs, Mam
Het gestommel op de trap maakt me wakker. Even is het stil, dan hoor ik geritsel boven de deur. Door het raamluikje zie ik m’n moeder, net als vroeger, naar binnen kijken of ik al wakker ben, en daarmee herinnert ze me meteen eraan dat ik vandaag weer vier ben. Met plezier doe ik alsof ik nog slaap. “Is ze al wakker?” hoor ik mijn vader fluisteren. “Of moet ik het koude natte washandje pakken?” “Nee!” schreeuw ik het nu uit. Dan gaat de deur open. “Hoi muizenmopje!” zegt m’n moeder stralend. Lekker geslapen?” “Als een baby!” zeg ik, inmiddels rechtop zittend in bed. Ze rolt een sok over haar hand alsof ze dit nog dagelijks doet en in een beweging trekt ze de sok over mijn voet. Ik omhels haar, en besef me weer hoe fijn het is om thuis te zijn. Het is de eerste keer dat ik mijn ouders weer zie na het zetten van de tatoeage op de niet meest toegankelijke plek, namelijk mijn hoofd. Alles behalve amused waren ze hierover. “Je weet wat een hekel ik heb aan tatoeages!” riep mijn moeder meerdere malen over Skype. Mijn vader was stil, verstandig zijn primaire reacties inslikkend. Gisteren toen ik thuis kwam heeft m’n moeder er nog een keer naar gevraagd, verder wordt de inkt volledig genegeerd, op die manier is het er ook niet. Net als vroeger vlecht ze m’n haar, tactisch de tatoeage verbergend. Aan de ontbijttafel wordt mijn boterham met pindakaas geduldig in kleine stukjes gesneden, ik drink sinaasappelsap met een rietje. Ik doe moeite om mijn woordenschat tot een minimum te beperken. Ik heb veel te vertellen, alleen niet veel waar een vier jarige het over zou hebben, dus hou ik wijs m’n mond. “We gaan straks naar de dierentuin he mama?” probeer ik dan. “We gaan ons best doen lieverd. Papa wacht nog op een pakketje en ik ga eerst nog even badmintonnen, maar als ik terug kom gaan we zeker naar de diertjes.” Ik geniet van mijn boterham met pindakaas en laat het afruimen volledig langs me heen gaan. Als m’n moeder de deur uitgaat voor haar wekelijkse potje badminton staat pap klaar met een paar voorleesboekjes. Het is niet moeilijk om te kiezen. “Wow! Dat we deze nog hebben!!” Het is het grote Kabouter boek van Rien Poortvliet. Vol ontroering en melancholie strijk ik over de cover van het oude boek. Papa, veel meer in z’n rol dan ik “Neem het maar mee naar boven en nestel je lekker tussen de knuffels. Dan zet ik een kopje koffie voor mezelf en kom ik zo bij je.” Als hij terug komt met koffie, uiteraard niet voor mij, want meisjes van vier drinken nog geen koffie.., begint hij met lezen. “Vandaag heb ik met mijn eigen ogen een miniatuurmensje gezien..”, aandachtig luister ik mee terwijl ik de prachtige tekeningen in me op neem. Ik leer dat de gemiddelde boskabouter 275 jaar wordt en dat zijn ware grootte [zonder puntmuts] zo’n 15 cm is. Als ik de voordeur hoor spring ik van de bank “Mama!” en stommel de trap af, net zoals ik een paar scripts terug de kinderen van de nieuwe bewoners van ons oude huis zag doen. Het duurt even voordat we buiten staan, veters moeten gestrikt worden, tanden gepoetst, het is een heel gedoe en duurt veel langer dan dat ik het zelf zou doen. Eerst gaan we naar de supermarkt, ik mag uitkiezen wat we vanavond eten. Die keus is natuurlijk snel gemaakt: pannenkoeken! Met veel stroop en appel. Alle ingrediënten worden bij elkaar gezocht en als verrassing komt mijn moeder met mijn favoriete snoep aanlopen: een grote zak met kleine doosjes rozijntjes! Wat leuk om weer even vier te zijn.
Na de supermarkt lopen we op mijn aandringen de Intertoys in. Het is ongelofelijk hoe die veranderd is. Tussen alle high-tech speeltjes zijn de wasco krijtjes moeilijk te vinden. Toch vinden we een pakje, die krijg ik van m’n moeder mee. “Voor vanmiddag na de dierentuin. Alsjeblieft.” Met de nieuwe aanwinst stevig in m’n hand en in de andere de hand van m’n moeder lopen we terug naar huis. “Mag ik m’n laarsjes aan naar de dierentuin?” Natuurlijk mag dat. De berging wordt overhoop gehaald om m’n oude regenlaarzen tevoorschijn te toveren. Ook papa is klaar om te gaan, met z’n drieën stappen we in de auto. Als we allemaal zitten herinneren we ons nog een onderdeel van het script. Mam stapt weer uit en bind m’n veiligheidsriem goed vast en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. “Dat deed ik vroeger ook altijd. Eerst de riempjes, dan een kusje.” De dag is voorbij gevlogen, daarom besluiten m’n ouders samen dat het verstandiger is om langs de kinderboerderij te gaan bij het bos. Dat deden we vroeger bijna elke zondag: eerst wandelen in het bos van Groenendaal en dan een bezoekje aan de kinderboerderij. Het is prachtig zonnig weer en ik loop hand in hand tussen mijn ouders in. We vragen een wandelaar om dit vast te leggen. Ik zit helemaal in mijn rol en geneer me niet voor mijn kinderlijke outfit (vlechtjes, kleurige broek en groene kaplaarzen). Daarna vergapen we ons aan de prachtige trotse pauwen en de dikke kalkoen met het rare lange lelletje onder zijn kin. Ik knuffel de geitjes en aai de biggetjes. Ik was vergeten hoe ongelofelijk fijn en simpel het kan zijn. Eenmaal thuis tekenen papa en ik de dingen die we vandaag gezien hebben op de kinderboerderij. We zijn niet erg onder de indruk van de kwaliteit van de wasco, toch zijn we best lang zoet. “Zo. Tijd voor een middagdutje”, zegt m’n vader, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Met plezier nestel ik me samen met mijn vader tussen alle knuffels op de bank. Ik kan niet slapen, dus kies ik een Disneyfillm uit. Het wordt Pinokkio, een klassieker [en wie houdt er nu niet van Japie Krekel?] “An table mes enfant!” roept m’n moeder zoals altijd, en zet een grote stapel pannenkoeken op tafel. We vinden het moeilijk om ons van de tv weg te trekken, want Gepetto zit vast in de buik van een walvis. Als er nog een keer wordt geroepen hollen we naar beneden. Ook papa is weer een kind. “Meer stroop graag” zeg ik parmantig, als mijn moeder met veel moeite een gezichtje probeert te tekenen op m’n pannenkoek. “Prachtig” zegt m’n vader sarcastisch, “mogen we nu eten?” Dan moet de foto nog genomen worden, waarbij mam op tafel gaat staan en ingaat op mijn, volledig buiten m’n rol schietende instructies. “Zo, nú mogen jullie”. En het is heerlijk. Met een dikke buik ploffen we even later weer terug op de bank. Na Pinokkio kijken we nog Bambi en voor ik het weet is het half 8, tijd om naar bed te gaan! Stiekem vind ik het wel erg lekker. Het zijn zware dagen geweest.. Proestend van het lachen helpt mijn moeder me met mijn ‘pyjama’, ze wast mijn handen en gezicht en poetst met nog meer gelach en gedoe mijn tanden. Na een wilde knuffelpartij inclusief kussengevecht met mijn vader word ik heerlijk ingestopt door mijn ouders en val vervolgens als een blok in slaap. Niks 0.00 uur weer volwassen, ik slaap de hele klok rond en wordt pas de volgende dag versuft weer wakker, tussen kind en volwassen in.