----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-03-17 9:31:10 +0100 Subject: A Scripted Life 21. From: Corinne Noordenbos To: Simone Engelen Hi Simone, Wat een ontzettend leuk project ben je aan het uitvoeren! Ik doe heel graag mee. Wat het goede aan je project is, dat je een structuur hebt aangebracht dat je toegang verschaft tot werelden waar je anders niet in verzeild zou raken, of posities die je anders niet in zou nemen. Kortom: een perfect alibi om je neus ergens in te steken en dat is zo verschrikkelijk leuk aan fotografie! Bovendien kun je d.m.v. je fotografie het publiek daarvan deelgenoot maken! Ik kies daarom graag iets dat bij mijn positie hoort en actueel is: namelijk het onderwijs aan de KABK. Nu wil het geval dat we op dit moment een 1e jaars groep hebben die wel een beetje stimulans kan gebruiken. De studie is serieus geworden en zij hebben het gevoel (ik spreek voor het gemak even in algemene termen, maar het geldt zeker niet voor iedere 1e jaars) vooral veel te moeten in plaats van met plezier aan het fotograferen te zijn. Dat is mij een doorn in het oog. Ik heb zelf zo’n passie voor fotografie dat ik het liefste onmiddellijk in de groep zou willen springen om die passie aan ze over te brengen. Dat gaat helaas niet door de studiereis die ik met de 2e jaars ga maken naar Belfast. Daarom mijn vraag aan jou: kun jij een workshop geven aan de 1e jaars, ik denk daarbij als eerste aan een gehele dag, waarin jij de passie die wij allebei hebben voor de fotografie, over kan brengen aan hen? Zodat zij weer zien hoe geweldig fotografie is en vooral om het zelf te maken! Je mag zelf bedenken hoe je het wilt doen, maar ik zou het op prijs stellen als de workshop op de academie plaatsvindt. Je kunt kontakt op nemen met Lotte Sprengers (l.sprengers@kabk.nl) voor de planning en met Marlene Kromhout (m.kromhout@kabk.nl)voor de logistiek. Ik hoop dat je dit als uitgangspunt wilt nemen. Best regards, Corinne Noordenbos
EVALUATIE SCRIPT 21. CORINNE NOORDENBOS, OUD-DIRECTRICE KONINKLIJKE ACADEMIE VOOR BEELDENDE KUNSTEN, DEN HAAG 0% 50% 100% 1. moe 1 2 X 4 5 2. vrolijk 1 2 3 4 X 3. ongelukkig 1 X 3 4 5 4. kalm 1 2 3 4 5 5. spontaan 1 2 X 4 5 6. onzeker 1 X 3 4 5 7. neurotisch 1 X 3 4 5 8. wispelturig 1 X 3 4 5 9. dromerig 1 X 3 4 5 10. empatisch 1 2 X 4 5 11. introvert 1 X 3 4 5 12. onafhankelijk 1 2 3 X 5 13. medelevend 1 2 3 X 5 14. ambitieus 1 2 3 X 5 15. sociaal 1 2 3 X 5 16. ergens bij horen 1 2 X 4 5 17. omgeving bepaalt gedrag 1 2 3 X 5 18. tevreden 1 2 3 X 5 19. gesloten X 2 3 4 5 20. ongemakkelijk 1 X 3 4 5 21. angstig 1 X 3 4 5 22. toekomst is onvoorspelbaar 1 2 3 X 5 23. eigen invloed 1 2 3 X 5 24. stabiel 1 2 3 X 5 25. inconsistent 1 2 X 4 5 26. weet wie ik ben 1 2 X 4 5 27. gemotiveerd 1 2 3 X 5 28. fijngevoelig 1 2 3 X 5
Erg vroeg sta ik op, met een gezonde spanning in m’n lijf. Vandaag geef ik een workshop aan de eerste jaars fotografie studenten van de KABK… iets wat ik een paar jaar geleden nooit had gedurfd. Onderweg naar het station oefen ik met mijn koptelefoon op kort de introductie, maar na een paar zinnen dwalen m’n gedachten weer af en zo begin ik elke keer opnieuw. Ik heb de trein gehaald, een succes op zich. Alleen iemand die voor de trein springt kan me nu nog te laat laten komen. Het is lang geleden dat ik op de Koninklijke Academie geweest ben, het voelt alsof er niets veranderd is en tegelijkertijd alles. Corinne Noordenbos, naar wiens agenda ik vandaag leef, is m’n vroegere decaan (en een van de meest fascinerende, maar ook een van de meest intimiderende vrouwen die ik ooit heb ontmoet). Ze is een paar dagen geleden met pensioen gegaan. Ze was de lijm die de school bij elkaar hield en ik ben daarom erg benieuwd hoe de academie het zonder haar zal doen. Voordat ik de academie inloop eet ik nog een banaan, die kalmeren me altijd en verrassend genoeg ben ik ook kalm. Bij de uitleen word ik met hetzelfde enthousiasme ontvangen als vroeger. Zeer verbaasd ben ik als de man m’n naam nog weet. Met de juiste kabeltjes mee (om de beamer straks aan te kunnen sluiten op m’n laptop) zoek ik lokaal PD 117. Daar ontmoet ik al een paar studenten die de printer en de beamer voor me installeren. Heel fijn! Ik besef me dan dat dit het eerste script is waarin mijn rol als leerling plaatsmaakt voor de rol van mentor. “Welcome everyone, please sit down” En zo begin ik met het ingestudeerde zinnetje, waarop ik volledig improviserend doorga: “My name is Simone Engelen, I graduated here in 2012 and I’m doing a master course at the st. Joost academy now. Currently I’m researching the malleability of my persona pushing boundaries/comfort-zones by asking people to decide what my day will look like. I ask them to write a script for a day in which they decide what I do and how I behave.” Op de beamer toon ik m’n onderzoek naar de maakbaarheid. “I’ve been singing with the Hare Krishna, dancing in gay bars, cutting down trees, apologizing to a primary school classmate whom I treated badly; I’ve been selling flowers in restaurants, I partly shaved my head and got a tattoo! All things I normally would never do, but with a camera as tool and a script to follow it gives me enough courage to follow as I’m asked. Same for today, a script by Corinne, who asked me to give you guys a workshop, which I think is scary as shit.” Gelukkig ze lachen. “Today I want to guide you through the 12 steps of the Hero.” Op de beamer toon ik een introductie filmpje (http://doublehealix.com/het-model/) over de beroemde twaalf stappen van de held (zie ook het script van Sijas), een narratief patroon dat te vinden is in bijna elk verhaal over persoonlijke
ontwikkeling, bedacht door Joseph Campbell. Het omschrijft een typisch avontuur van de archetypische ‘held’, een persoon die z’n oorsprong verlaat om een spannend avontuur aan te gaan, hierbij vaak door zijn omgeving aangemoedigd. Na het filmpje deel ik de klas in groepjes en gezamenlijk kiezen ze iemand die de held wil zijn. Het wordt Julia. Dan hangen we twaalf posters op, met op elke poster de titel van de stap, waaronder elk groepje zijn naam zet. Die stap moeten zij verbeelden met Julia in de hoofdrol. En daarmee stuur ik ze op pad, op naar avontuur. Want voor avontuur hoef je helemaal niet naar het buitenland te gaan of al afgestudeerd te zijn. Het is overal als je er maar voor open staat. Als het klaslokaal verlaten is besluit ik ook een rondje door m’n oude school te lopen; door de spiegelgang en de kantine, waar dezelfde vrouw achter de kassa zit. Ze noemt me nog steeds ‘meis’, en met mij waarschijnlijk alle andere studenten van het vrouwelijke geslacht. Ewoud, een vroegere leerkracht herkent me nog en we praten als collega’s over ‘de studenten’… In de studio kijk ik bij een paar groepjes even over de schouder mee, maar ik wil me verder niet opdringen, dat had ik als student ook vervelend gevonden. Zo probeer ik te schipperen op beide fronten. Wat deed ik nog meer graag als ik op school was? Koffie halen bij de Coffee Company. Ik kijk naar de tijd, ze hebben nog wel eventjes voordat ze terug moeten komen met werk, dus ik besluit een korte pauze te nemen. Tenslotte hebben ze m’n telefoonnummer, mocht er echt iets zijn. Met een grote latte loop ik op de terugweg een paar studenten tegen het lijf: spijbelaars, maar hun smoes is dat ze een hero-outfit gaan kopen. Ik lach vriendelijk en geef ze groot gelijk. Ik hoop dat ze me aardig vinden. De dag vliegt voorbij. Als alles uitgeprint is en hangt, begin ik met “Once upon a time..”. De klas is nu stil en ik wijs de eerste student aan die het verhaal vervolgt. Zo gaan we langs alle stappen van held Julia, in een verhaal dat natuurlijk van geen kanten klopt maar als een Chinese Whisper voortgaat. Ik ben erg enthousiast en ik geloof dat zij dat ook zijn. Met heel wat improvisatie en gefragmenteerd samenwerken hebben we zomaar een sprookje gemaakt dat theoretisch in de lijn past van Lord of the Rings, The Matrix of elk ander helden verhaal. Ik maak nog een groepsfoto die ik meeneem naar huis als mijn Elixir (stap 12. ‘Return with the Elixir’). In de trein denk ik terug aan de dag, en hoe gemakkelijk het eigenlijk ging! ‘A small step for human kind’ misschien, maar voor mij een hele grote. Ik denk dat ik langzaam afscheid neem van het timide onzekere meisje dat ik ooit was.