A Scripted Life #11 Simone Engelen & Olivier Blauwhoff

----------------------------------- Original Message ----------------------------------Date: 2015-02-12 10:51:50 +0100 Subject: A Scripted Life 6.

From: Olivier Blauwhoff To: Simone Engelen Hi Simone, [...] Wat betreft het project: ik heb er even over nagedacht, en heb 2 suggesties voor je.

1) Ga in de trein zitten en speel muziek over de luidspreker van je telefoon op een niveau dat nĂŠt irritant is. Eerst gekleed in joggingbroek, sneakers, en hoodie en terwijl je rapmuziek speelt, daarna netjes gekleed terwijl je klassieke muziek speelt. Kijk hoe mensen anders op je reageren.

2) Nu je toch met je polaroidcamera op stap bent... trek een avond van kroeg naar kroeg en verkoop rozen en polaroidfoto’s :) Laat me weten of dit werkt, of als je nog meer input nodig hebt. Ik ben benieuwd naar het resultaat!

Ciao, Olivier

EVALUATIE SCRIPT 6. OLIVIER BLAUWHOFF, EX-VRIENDJE 0% 50% 100% 1. moe 1 2 3 X 5 2. vrolijk 1 2 3 4 X 3. ongelukkig 1 X 3 4 5 4. kalm 1 2 X 4 5 5. spontaan 1 2 3 4 X 6. onzeker 1 X 3 4 5 7. neurotisch 1 2 X 4 5 8. wispelturig 1 2 3 X 5 9. dromerig 1 2 X 4 5 10. empatisch 1 X 3 4 5 11. introvert X 2 3 4 5 12. onafhankelijk 1 2 3 X 5 13. medelevend 1 2 X 4 5 14. ambitieus 1 2 3 4 X 15. sociaal 1 2 3 4 X 16. ergens bij horen 1 2 3 X 5 17. omgeving bepaalt gedrag 1 2 3 X 5 18. tevreden 1 2 3 4 X 19. gesloten X 2 3 4 5 20. ongemakkelijk 1 2 X 4 5 21. angstig 1 2 X 4 5 22. toekomst is onvoorspelbaar 1 2 X 4 5 23. eigen invloed 1 2 3 X 5 24. stabiel 1 2 X 4 5 25. inconsistent 1 2 X 4 5 26. weet wie ik ben 1 2 3 X 5 27. gemotiveerd 1 2 3 X 5 28. fijngevoelig 1 2 X 4 5

Nooit meer slapen “Je moet de moed maar hebben om anderen te laten bepalen hoe jouw leven er van dag tot dag uitziet.

Dat is het project van Simone Engelen. Ronald Giphart, Barry Atsma en vele anderen bepalen hoe haar leven vergaat. De jonge fotografe bedacht het project ‘a scripted life’ waarvoor ze een aantal mensen vroeg 24 uur van haar leven in te vullen, op die dag mag de scriptschrijver dan bepalen wie ze is, hoe ze zich gedraagt en wat ze doet. Zo liep ze al mee met de Hare Krishna, ze moest iemand oppikken in een homobar en daarbij vergeleken was afgelopen zaterdag een makkie, ze moest namelijk rozen verkopen in Rotterdam. Floortje Smit mocht mee.”

“Rozen?”

“Roze rozen.”

“En een polaroid camera?”

“Is ook roze.”

“Heel veel zin in!”

“Ja, heel veel zin!”

“Dit is fotografe Simone Engelen. En dat ze wat nerveus lacht is niet zo gek, ze gaat vandaag rozen verkopen op zaterdagavond, in de volle cafés van Rotterdam. En daar is ze niet bepaald het type voor.”

“Ik hoop dat mensen er een beetje om kunnen lachen. Ze verwachten meestal toch een Pakistaanse man volgens mij die dit doet. En niet een meisje met een roze polaroidcamera. We zullen het zien, ik ben erg benieuwd!”

“Waar doet ze dit in hemelsnaam voor? Het rozen verkopen maakt deel uit van haar project ‘a scripted life’” “Tijdens een les op school werd er gevraagd van goh, hoe zou dat dan zijn, als je de volledige regie uit handen geeft. Dat vond ik meteen zo’n mooi idee dat ik aan vrienden, familie, kennissen, maar ook mensen die me fascineren, die naar mijn idee heel mooi in het leven staan, heb gevraagd of ze 24 uur uit mijn leven willen schrijven en regisseren.”

“En het eerste tentje waar we ingaan is ‘de matroos en het meisje” “Ooh het ziet er heel chique uit.”

“Ja, iets te chique misschien.”

“Vanavond zitten wij vol, graag tot een andere keer.”

“Hmm, misschien moeten we eerst een ander tentje proberen.”

“Enne Koens, de kinderboeken schrijfster, laat mij mijn jeugd herbeleven, waarin ik aan de hand van mijn moeder naar de dierentuin ga. Mijn zusje

heeft een script geschreven dat ik een doek moet kopen, een hoofddoek, en dan op straat een meisje moet aanspreken met een hoofddoek om te vragen of ze me kan helpen met hoe ik zo’n hoofddoek ombind. En dan vervolgens daar heel de dag mee lopen.”

“En deze, wie had die bedacht?”

“Mijn ex vriendje, ja, misschien is het wel een soort van payback.”

“Ik wou net zeggen, je moet natuurlijk nooit je ex vragen voor zo’n script.”

“Ja, ik denk wel dat daar over nagedacht is.”

“Okee, ja, dit ziet er allemaal wel heel romantisch uit.”

“Hallo, a beautiful flower for the beautiful lady?” ...

“Okee, dat was geen succes.”

“Die werd het niet – Die werkt niet” “Uhm, mag ik hier een roos verkopen?”

“Een roos verkopen? Nee, dat mag niet.”

“Dag mag niet? Okee goed, dankjewel.”

“Waah, okee. Op naar de volgende, vergeten.”

“Ik wil verder voor de eigenaren van het restaurant geen opschudding ofzo veroorzaken.”

‘Met die instelling word je nooit echt een succesvol rozenverkoper.”

“Ja, daar heb je een punt, hmm. Nee ik wil eigenlijk aan het eind van de avond wel kunnen denken, van nou, I did well.”

“Inmiddels heb ik al heel wat scripts achter de rug en ik merk wel echt dat het wat doet. Dat de camera voor mij een manier wordt om op plekken te komen waar ik anders nooit zou komen. Met een script in handen wat vaak iets is wat ik anders nooit zo doen mij een bepaalde zekerheid geeft dat ik het aankan. Het is loslaten van alles wie je bent, en dat is heel bevrijdend.”

“Hallooo! Sorry dat ik jullie stoor, maar heeft iemand interesse in een bloemetje of een polaroid?

Ik ben bezig met een project over de maakbaarheid van de identiteit waarbij ik vraag dat andere mensen 24 uur uit mijn leven schrijven, en iemand heeft vanavond voor mij geschreven dat ik rozenverkoper ben.”

“Dat was je zelf nog niet?”

“Dat was ik van tevoren nog niet nee.”

“Zullen wij dan een roos van je kopen, omdat je er nog geen verkocht hebt?”

“En een polaroid, die krijg je er dan gewoon bij.”

“Okee, en wat kost het?”

“Wat kost het eigenlijk? Weet je, ja. Laten we zeggen op donatiebasis.”

“Okee!”

“Op het moment dat ik in het script sta dan gaat het gewoon. Het is meer opstaan... ik heb er een ritueel van gemaakt om bij het opstaan een ‘before’ foto te maken. Het is dus een soort van raar ritme geworden in het dagelijks leven, waarin heel veel logistiek bij komt kijken. Wanneer ga ik wat doen, het heeft heel wat voorbereidingstijd nodig natuurlijk voor sommige scripts. Het is denk ik meer het opstaan en denken ‘wow, waar ga ik nu aan beginnen’, het doorlezen van het script, de foto maken. Op het moment dat ik in de trein zit op weg naar mijn volgende bestemming dan ben ik er gewoon.”

“Speel je dan een rol?”

“Nee, ik merk ook echt dat het allemaal weer onderdelen worden van mijn eigen identiteit. Ik denk dat ik sinds films als Forest Gump of Big Fish dat ik ook op dat moment besloten heb dat ik op mijn sterfbed wil liggen en kan denken ‘wow, I did it all’. Daarvoor doe ik het denk ik.”

“Het is best wel gênant he.”

“Ik ben eerlijk gezegd blij dat je meeloopt, want helemaal alleen hier rondlopen is toch nog wel een stukje enger.”

“Heb je ook bedacht waarom je het zo gênant vind?” ”Ja, je komt dichtbij de vrijetijdssfeer van iemands leven. Iedereen is gewoon een gezellige avond aan het hebben en jij vraagt iets aan hun, voor geld. Ik denk als ik dit gewoon zou geven, cadeau zou geven, dat het een stuk makkelijker zou zijn.”

“Wat vond je het interessantst om te doen?”

“Ik denk toch wel het script van Ronald Giphart, waarin ik 24 uur niet gepraat heb. Dat was gewoon thuis, met mijn vriendje. Om verder geen contact met hem te hebben die 24 uur, ben ik bijna mijn kamer niet uit geweest, alleen om naar de wc te gaan en drie keer per dag iets te eten. Zo interessant dat ik vervolgens 10 dagen Vipassana meditatie heb gedaan, echt een week daarna. Dat heeft me wel echt veranderd.”

“Hoe heeft dat je veranderd?”

“Ik ben heel erg bewust geworden over wat het is om te leven, je wordt bewust van de meest banale dingen. Het is nog steeds heel moeilijk om in woorden over te brengen, maar het is echt hemels om te kunnen merken dat je zo 1 wordt met je lichaam, met alles om je heen.”

“Zij zitten er wel echt perfect voor, ja.”

“Zijn jullie geïnteresseerd?”

“Ja, polaroid?”

“Het is een crash-course identiteit aanpassen ja.”

“Mochten jullie nog een script weten, ik neem ze nog steeds aan.”

“Ik zou heel graag een keer in een club willen dansen.”

“Oh?” “Als een gogo girl.” “...nooit gedacht.”

“Maar dat zou ik nooit doen.”

“Zou je dat op kunnen schrijven voor mij, en kunnen mailen?”

“Ja, zou ik leuk vinden. Ga ik doen.”

“Ik weet dat ik ver ga in mijn projecten, maar het voelt gewoon goed om echt, echt na te leven, en daarbij alles los te laten.”

“Je had dit plan bedacht, en dan krijg je de eerste scripts binnen.

Was er 1 waar je echt dacht van ooh, nee.”

“Uhm, ja.

Ik ga, en dat weten mijn ouders ook nog niet, volgende week het script doen van mijn vriendje, waarin hij weet hoeveel ik me hecht aan mijn haar. Ik ga een deel van mijn haar wegscheren en daar een tatoeage laten zetten van het woord wat ook tijdens de Vipassana trouwens heel erg terug kwam, namelijk ‘Aanitsja’, dat betekent in Sanskriet ‘tijdelijk’.

Dat is eigenlijk ook denk ik wel het kernwoord van het hele project, omdat het telkens maar tijdelijke, 24 uurs projecten zijn. Dat gegeven is ook wel waarom ik het gevoel heb dat ik alles kan doen. Het is tijdelijk, de volgende dag is weer een andere dag, dan ben ik misschien weer iemand anders.”

“Ja, behalve die tatoeage, je bent gek.”

“Behalve die tatoeage inderdaad, en dat is dan weer zo’n mooie paradox eraan. Dat is wel iets wat blijft, maar wel op een plek waar mijn haar uiteindelijk weer overheen groeit. Het is dus van tijdelijke aard op die manier, en ik vind het wel mooi om het koppie koppie te houden van, alles wat je meemaakt is tijdelijk, ook de mooie dingen. Alles is vergankelijk, ik denk dat als je dat blijft beseffen dat je minder verdriet zult voelen.”

“Zo, half 11. Het zit erop.”

“Het zit erop! Ja, ging goed volgens mij he? Hele leuke gesprekken gehad en er is nog een script uitgekomen. Ik ga waarschijnlijk dus nog gogo danser zijn ergens. Ik ben wel blij!”

“Mooizo, nu naar bed?”

“Ja, ik ben wel op. Het vergt wel wat.”

“En morgen weer zo’n gekke dag?”

“Morgen weer een gekke dag, ja.”