Fox 2 Magazine (February - March 2010)

Δεύτερη Σελίδα... Για τους ανθρώπους της 346 Μ

Τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 20 έτη υπηρεσίας των μαχητικών F-16C/D block 30 στην 346 Μ. Ήταν, αν θυμάστε, τέτοιος καιρός το 1990 όταν έφθαναν τα πρώτα F-16 σε αυτήν. Τότε στη Νέα Αγχίαλο, τώρα στη Λάρισα.

20 χρόνια γεμάτοι περηφάνια, αξιοπρέπεια και φιλότιμο. Γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν αναλάβει το καθήκον να διασφαλίσουν τα δίκαια της πατρίδας μας στους ουρανούς του Αιγαίου. Και το πράττουν καθημερινά. Αυτό το έργο θα ήταν αδιανόητο χωρίς τον επαγγελματισμό τους. Παρά την κατά καιρούς αδιάφορη στάση των Αρχών απέναντί τους, η φιλοτιμία δεν τους οδήγησε σε περίεργους ατραπούς. Το μόνο που ζητούν είναι καλύτερες συνθήκες εργασίας και κατανόησης. Τα υπόλοιπα είναι δική τους υπόθεση. Το όπλο τους θανατηφόρο. Η εκπαίδευση τους από τις καλύτερες. Το αίσθημα τους υπερήφανο. Αυτοί είναι οι άνθρωποι της 346Μ, ιπτάμενοι και επίγειο προσωπικό. Ή αλλιώς, κάποιοι από τους φρουρούς του Αιγαίου!

Αγαπητοί αναγνώστες, Στο προηγούµενό µας έντυπο συνοψίσαµε τα σπουδαιότερα γεγονότα του φθινοπώρου του 2009. Η προσπάθεια αυτή φαίνεται πως σας άρεσε, όπως άλλωστε άρεσε και σε εµάς. Γι’ αυτό και αποφασίσαµε να την συνεχίσουµε. Αξίζει να υπενθυµιθεί ότι κάτι τέτοιο δεν θα µπορούσε να γίνει δίχως την αµέριστη συµπαράσταση όλων των συνεργατών.Τους ευριστούμε όλους και ελπίζουμε ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια θα συνεχιστεί για πολλές fox2

Δωρεάν ηλεκτρονικό διμηνιαίο περιοδικό για τα αεροπορικά δρώμενα Φεβρουάριος - Μάρτιος 2009 Επιμέλεια: Adis Aviationlive.org Deepred001 Fox2 Greekdefence Vasilis07 Επιμέλεια σε παλαιότερα έντυπα: Afasias Makkmman1 Strategy Επικοινωνία fox2emagazine@yahoo.gr Ηλεκτρονική Διεύθυνση fox2e-mag.blogspot.com

Πως να διαβάζετε το Fox 2 Magazine στον υπολογιστή σας σαν περιοδικό:

1. Επιλέξτε στον PDF Reader που χρησιμοποιείτε το μενού “View” 2. Επιλέξτε το “Page Display” 3. Επιλέξτε το “Two-Up”

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Ειδήσεις

Επίκαιρα

“PEAN 2009” - Η πιο απαιτητική άσκηση της Aeronavale - Σελ. 36 Στα πλαίσια της κατάρτισης του πληρώματος του “Charles De Gaulle” κατά την άσκηση “PEAN 2009”, παραθέτουμε πληροφορίες και συνοδευτικό υλικό για την περιπλάνηση του γαλλικού αεροπλανοφόρου στη Μεσόγειο και τη συνεκπαίδευση με την Πολεμική Αεροπορία.

Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία στο Αφγανιστάν - Σελ. 40 Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία έχουν αποστείλει ισχυρές δυνάµεις στον πόλεµο κατά των Ταλιµπάν. Παρουσιάζουµε τον έως σήµερα απολογισµό της παρουσίας των γαλλικών επιθετικών ελικοπτέρων Tigre, των βομβαρδιστικών Tornado και τον ανεφοδιασµό βρετανικών ειδικών δυµάµεων µε ρίψεις από µεταφορικά αεροσκάφη, ασυνήθιστο φαινόµενο µεταπολεµικά.

346M “Ιάσων”: 20 χρόνια F-16 C/D Block 30 - Σελ. 44 Με αφορμή τα 20 χρόνια υπηρεσίας με F-16 C/D Block 30, γράφουμε για τη δεύτερη μοίρα της ΠΑ που είχε την τιμή να πετάξει τα Γεράκια στους ουρανούς του Αιγαίου και την Κύπρο.

J-10 - Σελ.50 Το πρώτο εγχώριο κινεζικό µαχητικό της σειράς -teens στο µκροσκόπιο του Fox 2 Magazine. Δείτε το αναλυτικότερο αφιέρωμα που έγινε ποτέ στην Ελλάδα

ATLC - Iron Falcon ‘09 - Σελ. 62 Και µόνον η παρουσία των τριών καλύτερων σε υπηρεσία δυτικών µαχητικών αεροσκαφών σε µια άσκηση αρκεί για να στρέψουµε το ενδιαφέρον σε αυτήν. Και ειδικά αν η συµµετοχή τους συµαδεύεται από συναρπαστικά περιστατικά!

Οι φύλακες του Ιράν - Σελ.72 Υπό τη δαμόκλεια σπάθη των δυτικών δυνητικών βομβαρδισμών, ρίχνουμε μια ματιά στην πολεμική αεροπορία του Ιράν. Αυτής που θα κλειθεί να αντιμετωπίσει τους εισβολείς...

Autumn 09 Special Report Το πρώτο έντυπό μας που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 2009 και δίνει έμφαση στα γεγονότα του φθινοπώρου. Περιλαμβάνει θέματα από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Μεταξύ αυτών οι αποκαλύψεις για το ενδιαφέρον της Raytheon για την αναβάθμιση των ελληνικών F-16 με το RACR, η γερμανική προώθηση 37 EF-2000 Tranche 3b στη χώρα μας και το εξωτικό ραντάρ της SELEX για το ευρωπαϊκό μαχητικό.

Αμερική Το AN/APY-10 τοποθετήθηκε για πρώτη φορά σε P-8 Η Boeing και η Raytheon ολοκλήρωσαν την τοποθέτηση του πρώτου ραντάρ AN/APY-10 σε αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας P-8. Πρόκειται για ένα πολυλειτουργικό ραντάρ ικανό για θαλλάσιες, παράκτιες και πάνω από την ξηρά επιτηρήσεις. Οι ΗΠΑ θα αποκτήσουν τουλάχιστον 108 P-8. Άρχισε η χρηµατοδότηση του OA-X Ανακοινώθηκε η λήψη των πρώτων χρημάτων από τα συνολικά δύο δισεκατομμύρια δολάρια σχετικά με το πρόγραμμα OA-X. Το πρόγραμμα αφορά την απόκτηση 100 ελαφρών μαχητικών κρούσης και αναγνώρισης (LAAR) που θα είναι ικανά να φέρουν εις πέρας ασύμμετρες αποστολές. Το πρόγραμμα αναμένεται να είναι επιχειρησιακό το 2013, ένα χρόνο μετά τις πρώτες παραδόσεις του επιλεγμένου αεροσκάφους. Μεταξύ των υποψηφίων είναι τα Super Tucano, AT-6 και OV-10. Συνεχίζεται η αναβάθµιση του A-10 Thunderbolt II Συνεχίζονται οι εργασίες μετατροπής στα αεροσκάφη τύπου A-10. Οι νέες πτέρυγες που θα εγκατασταθούν σε 242 αεροσκάφη θα ενισχύσουν την δομή του Warthog, ώστε να αποκτήσει επιπλέον επιχειρησιακή ζωή για είκοσι χρόνια. Οι σχετικές τροποποιήσεις εκτός του ότι διπλασσιάζουν το όριο ζωής των αεροσκαφών, κάνουν το αεροσκάφος ικανότερο μια και μπορεί να μεταφέρει πρόσθετο φορτίο. Επιτυχημένες δοκιμές του SABR Η Northrop Grumman γνωστοποίησε την επιτυχημένη διενέργεια σειράς δοκιμών του ραντάρ ηλεκτρονικής σάρωσης SABR. Σκοπός των δοκιμών υπήρξε η απόδειξη της βιωσιμότητας του συστήματος σε ένα υφιστάμενο F-16. Αντίστοιχο ραντάρ έχει αναπτύξει και η Raytheon.

Επιθυµία για κατασκοπευτικό F-22 Ο διοικητής της πτέρυγας πληροφοριών της αμερικανικής αεροπορίας, Lt. Gen. David Deptula, θέλει να χρησιμοποιήσει το μαχητικό αεροσκάφος για κατασκοπευτικούς σκοπούς. Ο ίδιος τονίζει ότι δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούνται σε τέτοιες αποστολές εξειδικευμένες πλατφόρμες. Σύμφωνα με τον Αμερικανό διοικητή, η εισαγωγή του F-22 σε τέτοιους ρόλους θα μπορούσε να οδηγήσει στην απόσυρση άλλων πλατφορμών, όπως το RC-135. Για τον Deptula, το Raptor αποτελεί το ιδανικό αεροσκάφος μεγάλης εμβέλειας, ικανό να επιβιώσει απέναντι στα τελευταίας γενιάς αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα της Ρωσίας και της Κίνας. Μοναδική πρόκληση σε μία τέτοια περίπτωση θα αποτελούσε η διασύνδεση του αεροσκάφους με άλλους τύπους αεροσκαφών.

Προσδοκία για επιπλέον παραγγελία EF/A-18G Σύμφωνα με τη Boeing, δεν θα αργήσει να έρθει συμπληρωματική παρα- γγελία από το αμερικανικό ναυτικό για την κατασκευή περισσότερων μαχητικών αεροσκαφών ηλεκτρονικού πολέμου EF/A-18G. Έως σήμερα έχουν παραγγελθεί 88 κομμάτια του τύπου. Τα EF/A-18G θα αντικαταστήσουν τα υφιστάμενα EA-6B. Αξιωματούχοι της αμερικανικής εταιρίας προσδοκούν την πώληση άλλων 26 με 30 αεροσκαφών του τύπου.Μέχρι σήμερα, έχουν παραδοθεί 16 αεροσκάφη, ενώ υπολογίζεται ότι θα παραδοθούν άλλα 18 μέσα στο 2010. Με τα τωρινά δεδομένα η παραγωγή των Growler θα συνεχιστεί ως το 2012. Μία συμπληρωματική παραγγελία θα την επιμήκυνε έως και το τέλος του 2013 ή το 2014.

Η Northrop Grumman απειλεί µε αποχώρηση από το KC-X Με αποχώρηση από το διαγωνισμό του επόμενου αμερικανικού αεροσκάφους εναέριου ανεφοδιασμού (KC-X) εάν δεν ληφθούν υπ’ όψιν οι προτάσεις της απειλεί η Northrop Grumman.Η εταιρία συμμετέχει στο διαγωνισμό με το KC-45, παραλλαγή του ευρωπαϊκού A330 MRTT για την αμερικανική αεροπορία. Η εταιρία υποστηρίζει πως οι παρόντες όροι ευνοούν την αντίπαλη υποψηφιότητα, αυτή της Boeing. H τελευταία συμμετέχει στη μάχη του KC-X με το B-767. Η Northrop πιστεύει πως σκόπιμα το αμερικανικό πεντάγωνο έχει μειώσει τις απαιτήσεις του διαγωνισμού, γεγονός που κατ’ αυτή βοηθά “ένα μικρότερο αεροσκάφος με περιορισμένες πολυλειτουργικές ικανότητες.

Αναδιοργάνωση των στρατηγικών δυνάµεων της USAF Η διοίκηση παγκόσμιας κρούσης της αμερικανικής αεροπορίας υλοποιεί πρόγραμμα ενοποίησης των στρατηγικών της δυνάμεων. Σ’ αυτήν θα ανήκουν τα στρατηγικά βομβαρδιστικά και το σύνολο των διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων.

6

Αμερική Patriot στα σύνορα της Πολωνίας Αντιπυραυλικό σύστημα Patriot ισχυρίζεται η Πολωνία ότι θα εγκατασταθεί τον Απρίλιο στο βόρειο τμήμα της χώρας, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία. Το σύστημα, κατά τη Βαρσοβία, θα στελεχώνουν περίπου 100 Αμερικανοί στρατιώτες. Το πολωνικό υπουργείο Αμυνας ανακοίνωσε ότι η μονάδα θα εγκατασταθεί στο Μόραγκ και θα χρησιμοποιηθεί για την εκπαίδευση των Πολωνών στρατιωτών. Το Μόραγκ απέχει περίπου 60 χλμ από το ρωσικό Καλίνιγκραντ. Η εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος στην Πολωνία αποτελούσε όρο που είχε θέσει η Βαρσοβία τον Αύγουστο του 2008 για να συμφωνήσει στην περίφημη «αντιπυραυλική ασπίδα» που τότε σχεδίαζε η Ουάσινγκτον, επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα απομακρύνθηκε μεν από το αμυντικό πρόγραμμα του προκατόχου του, αλλά η Πολωνία επέμενε στην εγκατάσταση των πυραύλων.Τον περασμένο Δεκέμβριο υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ Ουάσινγκτον και Βαρσοβίας, με την οποία δημιουργήθηκε η νομική βάση για τη μακροπρόθεσμη παραμονή των αμερικανικών στρατιωτών στην Πολωνία.

Αµηχανία στην USAF για τις υποκλοπές των UAV Ιρακινοί χάκερς αντάρτες κατάφεραν καίριο πλήγμα εναντίον των αμερικανικών ανεπάνδρωτων συστημάτων στο επιχειρησιακό θέατρο του Ιράκ. Τα εν λόγω συστήματα είναι από τα πιο σημαντικά συστήματα κατασκοπείας των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Σύμφωνα με την Wall Street Journal, οι αντάρτες υπέκλεψαν τις μεταδόσεις βίντεο από την αεροσκάφη προς τους επίγειους σταθμούς, με τη βοήθεια ενός απλού λογισμικού χαμηλού κόστους. Το εν λόγω λογισμικό κοστίζει σύμφωνα με την Wall Street Journal μόλις 26 δολάρια! Οι αντάρτες κατάφεραν να υποκλέψουν τα βίντεο των αναμεταδόσεων του UAV Predator. Σε δύο φορητούς υπολογιστές που έπεσαν στα χέρια των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, υπάρχει πολύ υλικό αποθηκευμένο, το οποίο υπεκλάπη από διάφορα συστήματα Predator, και με διαφορετικές ημερομηνίες κάθε φορά. Επίσης, σύμφωνα με αμερικανούς στραιωτικούς, στο Αφγανιστάν έχουν βρει αποδεικτικά στοιχεία για υποκλαπές των βίντεο αναμεταδόσεων. Μέχρι τώρα δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οι αντάρτες ήταν επίσης σε θέση να αναλάβουν τον έλεγχο των αερομέσων, ή και να παρενοχλήσουν τις πτήσεις τους, αλλα η ζωντανή παρακολούθηση των τηλεκατευθυνόμενων αεροσκαφών υστέρησε πιθανόν για μεγάλο χρονικό διάστημα απο τους αμερικανούς στρατώτες το στοιχείο της έκπληξης κατά τη διάρκεια των αποστολών τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βασίζονται τόσο στο Ιράκ, όσο και στο Αφγανιστάν, όλο και περισσότερο στα ανεπάνδρωτα εναέρια συστήματα τύπου Predator και τύπου Reaper, το οποίο είναι το πιο ακριβό μοντέλο. Μόλις πριν από λίγες ημέρες, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε ότι θα στείλει περισσότερα UAV στο Πακιστάν για την καταστολή των εξτρεμιστών. Η «Wall Street Journal», λέει ότι το πρόβλημα που ανακαλύφθηκε ήδη τον Δεκέμβριο του 2008, όταν αμερικανοί στρατιώτες έφεραν στην κατοχή τους φορητό υπολογιστή, ο οποίος περιείχε αρχεία βίντεο, τα οποία προφανώς προήλθαν από τα αμερικανικά UAV. Το καλοκαίρι του 2009 είχαν βρει στη συνέχεια αποδεικτικά στοιχεία της τάξεως των ωρών και ημερών. Η ανώνυμη πηγή της «WSJ» αναφέρει ότι το λογισμικό των των ανταρτών είναι πλέον μέρος του εξοπλισμού τους. Υπηρεσίες των ΗΠΑ εργάζονται σήμερα για την κωδικοποίηση των βίντεο, αλλά παραμένει «ασαφής» εάν το πρόβλημα έχει ήδη λυθεί πλήρως.

Άνοιξε κέντρο εκπαίδευσης για το C-27J στις ΗΠΑ Στις 9/12/09 άνοιξε τις πύλες του το σχολείο εκπαίδευσης για το μεταφορικό αεροσκάφος C-27J στο αρχηγείο της αμερικανικής εθνοφρουράς. Το σχολείο στεγάζεται σε χώρο πρώην σχολείου για το στρατηγικό βομβαρδιστικό Β-1. Οι Αμερικανοί προσδίδουν στο αεροσκάφος ιδιαίτερη προσοχή, αφού πιθανότατα θα το αναπτύξουν στο Αφγανιστάν. Μεγάλη προσοχή θα δοθεί στην ικανότητα “κοντών” προσγειώσεων και απογειώσεων. Ρ-3 και Reaper στις Σεϋχέλλες H Διοίκηση Αφρικής των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών έχει ενισχυθεί στον αγώνα κατά της πειρατείας με την πρόσφατη προσθήκη των θαλάσσιων αεροσκαφών περιπολίας τύπου Ρ-3 Orion και περισσότερο προσωπικό στα νησιά των Σεϋχελλών. Το Πολεμικό Ναυτικό ανέπτυξε τον περασμένο μήνα τρία Ρ-3 Orion αεροσκάφη μαζί με 112 άτομα προσπωικό, για να περιπολούν στα ύδατα ανοικτά της Ανατολικής Αφρικής. Στην περιοχή βρίσκονται ήδη ανεπτυγμένα ανεπάνδρωτα εναέρια συστήματα τύπου Reaper, τα οποία πρόκειται να συνεργασούν μαζί με τους Ωρίωνες στον τομέα της παροχή πληροφοριών, παρακολούθησης και αναγνώρισης. ΑΙΜ-9Χ για κάθε χρήση! Η αμερικανική εταιρία Raytheon ανέπτυξε τον πὐραυλο AIM-9X σε μια νέα διαμόρφωση, αυτήν του αέροςεδάφους, προσθέτοντας έτσι μια νέα δυνατότητα στο όπλο και στους φορείς αυτού. Το σχέδιο για την ανάπτυξη της έκδοσης αέρος-εδάφους για το AIM-9X ξεκίνησε με αίτημα της USAF τον Μάρτιο του 2007.

7

Αμερική Ελικόπτερα UH-72A για τις ΗΠΑ

Προτεραιότητες του αμυντικού προϋπολογισμού του 2011

Η EADS ανέλαβε την κατασκευή 45 επιπλέον ελικοπτέρων UH-72A για τον αμερικανικό στρατό. Τα ελικόπτερα θα συνοδεύει εξοπλισμός για αποστολές MEDEVAC. Τα UH-72 μπορούν να μεταφέρουν οκτώ άτομα. Το κόστος θα ανέλθει σε 247 εκατομμύρια δολάρια, ενώ τα ελικόπτερα θα παραδοθούν έως το 2011.

Ένας ακόμη προϋπολογισμός πολέμου αναφέρεται κυρίως ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ για αμυντικές δαπάνες αυτής της χρονιάς. Η εξυπηρέτηση των ανοικτών μετώπων σε Αφγανιστάν και Ιράκ έχουν προτεραιότητα, ωστόσο, δεν απουσιαζούν τα κονδύλια που κατευθύνονται στην αεροπορική βιομηχανία. Σημαντικό κομμάτι κατευθύνεται στην απόκτηση νέων μέσων μεταφοράς στρατιωτών και την αναβάθμιση και τη συντήρηση των υφισταμένων. Μπορεί να μην περιέχει την παραγωγή νέων C-17 αλλά μεριμνά για το στόλο των ελικοπτέρων UH-60, MH-60, CH-47 και των αεροσκαφών V-22. Σε υψηλή θέση βρίσκεται η προσπάθεια εγρήγορσης του KC-X, στον οποίο συμμετέχουν το Α330 MRTT και το KC-767. Στον προϋπολογισμό αφιερώνονται επίσης αρκετά χρήματα στο πρόγραμμα του F-35 (περισσότερα από 10 δισεκατομμύρια δολάρια), το F/A-18G και το φονικό UAV MQ-9 Reaper. Τέλος, κονδύλι 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων κατευθύνεται στη συντήρηση βιομηχανικών υποδομών για βομβαρδιστικά, γεγονός που δείχνει την πρόθεση των ΗΠΑ για την κατασκευή στο κοντινό μέλλον ενός νέου βομβαρδιστικού.

Επιτυχής δοκιµή GATR Ελικόπτερο OH-58D Kiowa Warrior του αμερικανικού στρατού εξαπέλυσε κατευθυνόμενες ρουκέτες GATR κατά τη διάρκεια επίδειξης του αμερικανικού στρατού. Η ρουκέτες χρησιμοποίησαν τη δυνατότητα “lock-on before launch” για να πλήξουν στόχους που βρίσκονταν σε απόσταση μεγαλύτερη των πέντε χιλιομέτρων. Οι δοκιμές υπήρξαν επιτυχείς. Όλες οι ρουκέτες βρήκαν το στόχο τους με ευθεία πλήγματα. H GATR έχει μέγιστη εμβέλεια οκτώ χιλιομέτρων και η χρήση της ενδείκνυται για στόχους όπου η χρήση των ακριβότερων αντιαρματικών πυραύλων κρίνεται ασύμφορη. Βενεζουέλα ενδιαφέρεται για 53 ελικόπτερα Η Βενεζουέλα βρίσκεται σε συνομιλίες με τη Ρωσία για την αγορά 53 ελικοπτέρων στρατιωτικών εφαρμογών της οικογένειας Mil-Mi, τα οποία είναι αξιόπιστα σε αποστολές των ενόπλων δυνάμεων της Βενεζουέλας, αλλά και σε ανθρωπιστικές αποστολές. Οι πληροφορίες δόθηκαν χθές τη Δευτέρα από τον πρέσβη της Ρωσίας στην Βενεζουέλα, Βλαντιμίρ Ζαέμσκυ, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου στο γραφείο του στο Καράκας.

Αναβαθµίζονται τα Panther της Βραζιλίας Η Helibras ανακοίνωσε σύμβαση για την αναβάθμιση 34 ελικοπτέρων AS365K Panther.

8

Πρώτη πολεµική επιχείρηση του MV-22 Osprey Το MV-22 Osprey στο Αφγανιστάν έκανε το ντεμπούτο σε μείζονα πολεμική επιχείριση την προηγούμενη Παρασκευή. Το Osprey, το οποίο μπορεί να απογειωθεί όπως ένα ελικόπτερο, αλλά να πετά σαν ένα αεροπλάνο, έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις στην επαρχία Χελμάντ . Το Osprey, το οποίο αναπτύχθηκε για περισσότερα από 20 χρόνια με πολλά θανατηφόρα ατυχήματα και τεράστιες υπερβολές κόστου, κατασκευάζεται από τις Boeing Co και Bell Helicopter. Σε έκθεση που κυκλοφόρησε 23 Ιουνίου του 2009, η υπηρεσία GAO είπε ότι δεν αξίζει το κόστος και αμφισβήτησε την ικανότητά του να πετά σε μεγάλα υψόμετρα και να μεταφέρει τον απαραίτητη αριθμό στρατιωτών. Το κόστος ανά μονάδα είανι μεγαλύτερο των 120 εκατομμυρίων δολαρίων. Σε μια έκθεση που κυκλοφόρησε κατά το πρόσφατο παρελθόν, αναφέρεται ότι έχει προβλήματα με το θερμό κλίμα, έχει προβλήματα με το κρύο, έχει προβλήματα με την άμμο, θα έχει προβλήματα σε μαγάλο υψόμετρο και έχει περιορισμένη ευελιξία. Ο κατάλογος του τι δεν μπορεί να κάνει είναι μεγαλύτερος από τη λίστα με το τι μπορεί να κάνει. Οι πεζοναύτες αντιθέτως αναφέρουν ότι το αεροσκάφος μπορεί να κάνει εκπληκτικά πράγματα, λόγω της ταχύτητας και της γκάμας των αποστολών που μπορεί να λάβει μέρος.

Τον Ιούλιο η πρώτη πτήση του F-15SE Ολοκληρώθηκε η μελέτη για τη διατομή ραντάρ στο πρωτότυπο μαχητικό αεροσκάφος F-15E1 Silent Eagle της Boeing, με τους αξιωματούχους της εταιρίας να δηλώνουν πως στο επίκεντρο των εξαγωγικών προσπαθειών να βρίσκεται η Νότιος Κορέα. Η δοκιμή έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας περιόδου δύο εβδομάδων τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 2009. Η Boeing θέλει να προωθήσει το μαχητικό στη Νότια Κορέα, για το πρόγραμμα F-X3 για 60 συνολικά μαχητικά αεροσκάφη. Tο F-15SE αναπτύσσεται ως εναλλακτική λύση για τα κράτη που ενδιαφέρονται για το F-35 της Lockheed Martin και αντιμετωπίζουν προβλήματα με το κόστος προμήθειας αυτού. Η πρὠτη πτήση του F-15E1 ήταν αρχικά προγραμματισμένη για το πρώτο τρίμηνο του 2010, αλλά τελικά θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο.

Αμερική Στο C-390 βλέπει το µέλλον η Αργεντινή Σε συνέντευξή του για το μέλλον της αργεντινής αεροπορίας, ο αρχηγός της αεροπορίας της χώρας της Λατινικής Αμερικής εστίασε στην αντικατάσταση του στόλου αεροσκαφών γενικών χρήσεων. Ο ίδιος μίλησε για την ένταξη τεσσάρων Saab 340, τον εκσυγχρονισμό όλων των DHC-6, την απόσυρση των Boeing 707 και την προσπάθεια να διατηρηθεί σε χρήση ο στόλος των εναπομεινάντων KC/C-130H . Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο σημείο της συνέντευξης υπήρξε η αναφορά στο βραζιλιάνικο C-390. Η Αργεντινή, εφόσον το επιτρέψουν τα οικονομικά δεδομένα, επιθυμεί να συνεργαστεί για την ανάπτυξη του αεροσκάφους. Μάλιστα, η ίδια έχει την πρόθεση να αντικαταστήσει το σύνολο των B-707 και C-130 με το βραζιλιάνικο αεροσκάφος. Το C-390 θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού. Μία τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να αποφέρει τα πρώτα αεροσκάφη στην Αργεντινή μετά από τέσσερα ή πέντε χρόνια, σύμφωνα με τον Αργεντινό αρχηγό.

Μεταχειρισμένα Super Etendard εν όψει Το γαλλικό υπουργείο άμυνας εξετάζει την πιθανότητα να παραχωρήσει αεροσκάφη Super Etendard στην Αργεντινή. Η τελευταία είναι ο μοναδικός εξαγωγικός χρήστης του αεροσκάφους. Η Αργεντινή διαθέτει συνολικά 11 (8 σε πτητική κατάσταση) κομμάτια του τύπου. Η μεταβίβαση, εάν πραγματοποιηθεί, θα αφορά εκσυγχρονισμένα αεροσκάφη. Τα γαλλικά αεροσκάφη μπορούν να φέρουν πυραύλους AS-30L, κατευθυνόμενες βόμβες laser και ατρακτίδιο σκόπευσης Atlis II ή Damocles, πέραν από τον AM-39 ή ρουκέτες και απλές βόμβες. Για αυτοάμυνα φέρουν πυραύλους Magic 2 και ατρακτίδια EW. Διαθέτουν επίσης βελτιωμένο ραντάρ. Το μόνο πρόβλημα είναι η απαίτηση της Γαλλίας τα Super Etendard της Aero Navale να αντικατασταθούν αφού παραδοθεί ικανός αριθμός Rafale Μ. Το εμπόδιο αυτό μπορεί να ξεπεραστεί μιας και δεν πρόκειται να μεταβιβαστούν όλα τα Super Etendard στην Αργεντινή αλλά ένας ικανοποιητικός αριθμός. Άλλωστε το 2010 και το 2011 θα αποσυρθούν 22 Super Etendard Modernise 4/5.

F-16 και KC-135 για τη Χιλή Με 18 μαχητικά F-16A/B MLU πρόκειται σύντομα να ενισχυθεί η χιλιανή αεροπορία. Την οριστικοποίηση της απόκτησής τους ανακοίνωσε ο χιλιανός αρχηγός της αεροπορίας. Τα μαχητικά θα κοστίσουν συνολικά 270 εκατομμύρια δολάρια, ενώ τα πρώτα θα έχουν φθάσει στην αμερικανική χώρα μέσα στον Απρίλιο.Με την ένταξη των συγκεκριμένων αεροσκαφών ολοκληρώνεται το τρέχον πλάνο εκσυγχρονισμού της χιλιανής αεροπορίας και δεν αναμένεται άλλη προσθήκη μαχητικών έως το 2015. Ο υπουργός άμυνας της Χιλής, Francisco Vidal, σε δήλωσή του ανακοίνωσε παράλληλα ότι η αμερικανική κυβέρνηση αδειοδότησε την πώληση αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού KC-135Ε στη χώρα του. Η χιλιανή παραγγελία αφορά την μεταβίβαση τριών αεροσκαφών που θα χρησιμοποιηθούν σε ρόλους μεταφορών και εναέριου ανεφοδιασμού. Για την κάλυψη των αναγκών είχε αρχικά επιλεγεί το ευρωπαϊκό A310 MRTT, ωστόσο, προβλήματα στην εξέλιξη της σύμβασης έστρεψαν τη Χιλή στην αμερικανική λύση.

Προχωρά η απόκτηση των Cheetah Ισημερινός και Νότιος Αφρική τα βρήκαν για την απόκτηση των 12 Cheetah C από τον πρώτο. Η μεταβίβαση των αεροσκαφών συνολικά θα κοστίσει 80 εκατομμύρια δολάρια. 34 από αυτά αφορούν το κόστος των αεροσκαφών, 11 αφορούν συναφείς υπηρεσίες και υποδομές, ενώ 35 εκατομμύρια θα διατεθούν για τη συντήρησή τους τα επόμενα πέντε χρόνια. Αξιωματούχοι της αεροπορίας του Ισημερινού αισιοδοξούν ότι έως το φθινόπωρο όλα τα αεροσκάφη θα έχουν παραληφθεί. Η Παραγουάη εξετάζει την απόκτηση αεροσκαφών Η Παραγουάη εξετάζει την περίπτωση αγοράς μεταχειρισμένων γαλλικών αεροσκαφών. Αν και είναι άγνωστη η ποσότητα και ο τύπος που ενδιαφέρει την Παραγουάη, αυτός σύμφωνα με πληροφορίες αφορά γαλλικά Tucano. Η Παραγουάη αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιτήρησης του εναέριου χώρου της και ελπίζει ότι με τα συγκεκριμένα αεροσκάφη θα αμβλύνει την υφιστάμενη κατάσταση. Μπαίνει σύντοµα σε παραγωγή ο Dardo II Πολύ σύντομα μπαίνει σε παραγωγή ο αργεντινός Dardo II. Πρόκειται για έκδοχο του αμερικανικού JSOW. Σχεδόν όλες οι απαραίτητες δοκιμές έχουν ολοκληρωθεί. Το όπλο θα μπορεί να αξιοποιηθεί από τα περισσότερα μαχητικά που διαθέτει σήμερα η Αργεντινή. Πιστεύεται ότι μπορούν να παραχθούν 400 κομμάτια μέσα σε τέσσερα χρόνια, με κόστος κατώτερο του ανταγωνισμού. Η εισαγωγή του όπλου σε υπηρεσία, όπως είναι φυσικό, θα αναβαθμίσει τις δυνατότητες κρούσης της αργεντίνικης αεροπορίας.

9

Ευρώπη Προβλήµατα για τα γερµανικά A310 MRTT

Σε µαζική παραγωγή το Mig-35 Παραδόσεις των Mig-29K μέσα στο 2010

Δημοσίευμα καναδικής εφημερίδας αναφέρει ότι τα αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού A310 MRTT αντιμετωπίζουν τεχνικό πρόβλημα που έχει επιπτώσεις στην ασφάλειά πτήσεων. Για αυτό το λόγο το σύνολο των αεροσκάφων έχει καθηλωθεί έως ότου επιλυθεί το ζήτημα. Όπως ανακοινώθηκε, ανακαλύφθηκε στο καύσιμο υγρό από τα υδραυλικά. “Υπήρξε πρόβλημα με την αντλία καυσίμου που χρησιμοποιείται για τον ανεφοδιασμό άλλων αεροσκαφών. Σ’ αυτήν δημιουργήθηκε ρωγμή και απελευθερωνόταν υδραυλικό υγρό μέσα στη δεξαμενή καυσίμου”, δήλωσε εκπρόσωπος της καναδικής αεροπορίας.

Η μαζική παραγωγή του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους πολλαπλού ρόλου MiG-35 έχει ξεκινήσει. Το αεροσκάφος κατασκευάζεται από την RAC MiG – μέρος του νεοιδρυθέντος εταιρικού σχήματος United Aircraft Corporation. Το μαχητικό λαμβάνει μέρος και στον διαγωνισμό MMRCA, τον οποίο διεξάγει η Πολεμική Αεροπορία της Ινδίας για την προμήθεια 126 μονάδων ,προς αντικατάσταση μεγάλου μέρους του υφιστάμενου στόλου. Την ίδια ώρα, το ναυτικό της Ρωσίας σκοπεύει να προμηθευτεί μέσα στο 2010 την πρώτη παρτίδα μαχητικών τύπου MiG -29K, τα οποία στη συνέχεια θα εξοπλίσουν το αεροπλανοφόρο “Admiral Kuznetsov”. Ο εκπρόσωπος της Αεροπορίας του πολεμικού ναυτικού δεν αναφέρθηκε στο μέγεθος της πρώτης παρτίδας της προγραμματισμένης αγοράς , αλλά αναμένεται ότι κατά τα επόμενα τρία με τέσσερα χρόνια, το ναυτικό της Ρωσίας θα αγοράσει 24 συνολικά MiG-29K. Η διάρκεια της επιχειρησιακής ζωής των μαχητικών Su-33 θα λήξει το 2015, αλλά σχεδιάζεται να επεκταθεί με ένα σχετικό πρόγραμμα εκσυγχρονιμού μέχρι το 2025. Οι δοκιμές των MiG-29K στο κατάστρωμα του “Admiral Kuznetsov” πραγματοποιήθηκαν στα τέλη Σεπτεμβρίου 2009. Όπως αναφέρθηκε, τα MiG29K και MiG-29KUB πραγματοποίησαν αρκετές απο- και προσγειώσεις στο κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου, το οποίο βρίσκεται στη Θάλασσα του Μπάρεντς. Το MiG-29K είναι ένα πολλαπλού ρόλο μαχητικό με πτυσσόμενες πτέρυγες, είναι σύμφωνα με τους ρώσους γενιάς “4 + +” και μπορεί να επιχειρεί από αεροπλανοφόρα με εκτόπισμα 28 χιλιάδες τόνους.

Αναβάθµιση του οπλοστασίου των γερµανικών Tornado Η EADS και το Bundeswehr Technical Centre WTD 61 δοκίμασαν με επιτυχία ένα νέο φορτίο κρούσης των γερμανικών Tornado, στα πλαίσια του προγράμματος αναβάθμισής τους ASSTA. Στο πρόγραμμα συμπεριλαμβανόταν η πιστοποίηση των πλέον σύγχρονων πυρομαχικών με καθοδήγηση laser. Έγιναν δοκιμές μεταφοράς όπλων και διεξήχθησαν επιτυχώς τρεις δοκιμαστικές αφέσεις Laser JDAM. Γαλλικά Mirage 2000C στη Βαλτική Αεροσκάφη Mirage 2000C της γαλλικής αεροπορίας αντικατέστησαν μέσα στον Ιανουάριο τα F-4F της γερμανικής αεροπορίας στη Βαλτική, στα πλαίσια της νατοϊκής επιχείρησης Baltic Policing. Η αποστολή των γαλλικών μαχητικών θα διαρκέσει τέσσερις μήνες και θα ολοκληρωθεί στις αρχές Απριλίου. Ένας αιώνας ζωής για την Aero Navale

Παραδόσεις Su-24/-34 στη ρωσική αεροπορία Η Sukhoi παρέδωσε ακόμη δύο βομβαρδιστικά Su-34 στη ρωσική αεροπορία. Το Su-34 έχει τη δυνατότητα μεταφοράς μεταφοράς μεγάλης γκάμας πυρομαχικών σε αποστάσεις έως και 1,100 km (σύμφωνα με τη Sukhoi) χωρίς την αξιοποίηση εναέριου ανεφοδιασμού. Το συνολικό βάρος του μεταφερόμενου οπλικού φορτίου μπορεί να ανέλθει ως τους οκτώ τόνους. Τα αεροσκάφη προορίζονται για την αντικατάσταση των Su-24, ωστόσο, έως το 2015 θα κατασκευαστεί σε λίγα κομμάτια καθιστώντας κάτι τέτοιο ανέφικτο. Με την παράδοση των δύο συγκεκριμένων αεροσκαφών, το σύνολο που διαθέτει σήμερα η Ρωσία εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 12 Su-34. Παράλληλα, η εταιρία παρέδοσε την τελευταία παρτίδα των βομβαρδιστικών Su-24Μ της ρωσικής αεροπορίας που συμμετείχαν σε πρόγραμμα αναβάθμισης στο επίπεδο -2. Το πρόγραμμα αναβάθμισης, που συμφωνήθηκε το 2008, υπέστησαν 32 αεροσκάφη. Κύριες προσθήκες στον εξοπλισμό των αεροσκαφών είναι οι πολυλειτουργικές οθόνες στο πιλοτήριο, το σύστημα Glonass, το HUD, το HMS και το σύστημα αναπαραγωγής κινούμενων χαρτών. Στο τομέα των όπλων, στα αεροσκάφη πιστοποιήθηκαν ο AA-11 και διάφορα πυρομαχικά κρούσης.

Η Ρωσία θα παραλάβει το 2010 νέα Yak-130 και ελικόπτερα Το γαλλικό ναυτικό γιορτάζει κατά το 2010 τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Ναυτικής Αεροπορίας. Σήμερα, ο αεροπορικός βραχίονας του Ναυτικού αριθμεί 235 αεροσκάφη και πάνω από 6.700 προσωπικό.

10

Μέσα στο 2010, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις θα παραλάβουν επιπλέον εκπαιδευτικά αεροσκάφη τύπου Yak-130, καθώς και ελικόπτερα τύπου Ansat-Y, Mi28N και Ka-52.

Ευρώπη To Sea Gripen της Saab Ο σουηδικός αεροδιαστημικός οίκος της Saab πρόκειται να ανταποκριθεί στην αίτηση παροχής πληροφοριών (RFI) του Πολεμικού Ναυτικού της Ινδίας, σχετικά με την εξέλιξη του μαχητικού αεροσκάφους Gripen NG σε ένα μαχητικό ναυτικών εφαρμογών. Πριν από την παραλαβή του σχετικού αιτήματος,η σουηδική εταιρία είχε ολοκληρώσει έναν λεπτομερή σχεδιασμό προ-μελέτης για το Gripen ναυτικών εφαρμογών, σε απάντηση προηγούμενου ενδιαφέρον από τη Βραζιλία αλλά και από άλλες χώρες.Στην πραγματικότητα, τα σχέδια για το ναυτικών εφαρμογών Gripen χρονολογούνται πίσω στη δεκαετία του 1980. Το «θαλάσσιο» Gripen καθίσταται δυνατό από τα εγγενή χαρακτηριστικά επιδόσεων του Gripen και τις διαρθρωτικές αλλαγές που εισάγονται με το Gripen NG. Έχει σχεδιαστεί για να λειτουργεί με ανώτατο βάρος κατά την απογείωση τα 16.500 κιλά και το βάρος προσγείωσης (με όπλα και καυσίμα) τα 3.500 kg. Οι ίδιες βασικές παράμετροι σχεδιασμού το καθιστούν κατάλληλο για επιχειρησιακή λειτουργία STOBAR. Κάθε Gripen μπορεί να επιχειρεί ήδη από διαδρόμους (roadbase) των 800 x 17 m. Ορισμένες από τις αλλαγές που απαιτούνται για το «θαλάσσιο» Gripen σχετίζονται με την ταχύτητα βύθισης του αεροσκάφους (τροποποίηση του ρύγχους), μεγαλύτερα ελαστικά και νέα αμορτισέρ. Ένα νέο κύριο σύστημα προσγείωσης θα είναι σε θέση να απορροφήσει την ταχύτητα βύθισης των 6,3 m / sec. Επίσης, χρειάζονται τροποποιήσεις για την ενσωμάτωση ενός ενισχυμένου γάντζου , νέα υλικά κατασκευής για την προστασία από τη διάβρωση της ατράκτου. Το Gripen μπορεί να λειτουργεί σε -50 ° C και 50 ° C, από το αρκτικό στο ζεστό-και-με υψηλή υγρασία περιβάλλον, αλλά η διάβρωση από την αλμύρα αυξάνει τις απαιτήσεις. Όσον αφορά το γάντζο, αναπτύσσεται ήδη για το Gripen NG, το οποίο προσφέρεται στη Νορβηγία. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα αεροσκάφος με ένα κενό βάρους κάτω των 8.000 kg, με συνολικό φορτίο (καύσιμα και όπλα) περίπου 8.500 κιλά. Η ακτίνα πολεμικών επιχειρήσεων από αεροπλανοφόρο εκτιμάται σε περίπου 1.250 και η επιχειρησιακή του ζωή σε 8.000 ώρες πτήσης με ίση κατανομή μεταξύ των ναυτικών και των χερσαίων επιχειρήσεων.

20 An-124 Ruslan για την Ρωσία µέχρι το 2020 Τα νέα βαρέα μεταφορικά αεροσκάφη τύπου An-124 Ruslan (Condor) θα μπορούσαν να αρχίσουν να παραδίδονται στη ρωσική Πολεμική Αεροπορία μέσα στο 2014, δήλωσε στις 28 Δεκεμβρίου 2009, ο εκπρόσωπος της αναδόχου εταιρίας United Aircraft Corporation (UAC) για το πρόγραμμα, Alexei Fyodorov. Συνολικά 20 αεροσκάφη πρόκειται να κατασκευαστούν μέχρι το 2020, σύμφωνα με το πρόγραμμα κρατικών προμηθειών. Σύμφωνα με τις ίδιες δηλώσεις, το κόστος για την κατασκευή ενός αεροσκάφους είναι περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια.

H Tupolev προωθεί το Tu-214 Η Τupolev επιθυμεί να προσφέρει το Tu214 ως το επόμενο ρωσικό αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας. Η Tupolev θα δημιουργήσει μια έκδοση ναυτικής συνεργασίας με βάση το γνωστό εμπορικό αεροσκάφος. Το Tu-214 κρίνεται κατ’ αυτόν ιδανικό για την αντικατάσταση των

Τρία RC-135 για τη Μ. Βρετανία Το Υπουργείο Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου θα προμηθευτεί προσεχώς τρία αεροσκάφη τύπου RC-135 Rivet Joint από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μεταχειρισμένη κατάσταση, τα οποία προορίζονται να αντικαταστήσουν τα αεροσκάφη ηλεκτρονικών εφαρμογών τύπου Nimrod R1, τα οποία βρίσκονται σήμερα στο δυναμικό του υφιστάμενιυ στόλου και αντιμετωπίζουν προβληματα τεχνικής υλικοτεχνικής στήριξης. Τα μεταχειρισμένα αεροσκάφη θα υποβληθούν νωρίτερα σε πρόγραμμα εκχυγχρονισμού της L-3 CIS, το οποίο αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί μέσα στους επόμενους μήνες. Αναβαθμίζονται τα E-3F Στις 25 Ιανουαρίου το αμερικανικό υπουργείο άμυνας ανέθεσε στην Boeing συμβόλαιο ύψους 324 εκατομμυρίων δολαρίων για την αναβάθμιση του γαλλικού στόλου E-3F. Οι εργασίες αναβάθμισης θα περιλαμβάνουν κυρίως τη βελτίωση των ηλεκτρονικών και του συστήματος IFF. Η γαλλική αεροπορία διαθέτει συνολικά τέσσερα E-3. Βρετανικό E-3 στο Αφγανιστάν Βρετανικό αεροσκάφος έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου θα αποσταλεί στο Αφγανιστάν. Το γεγονός γνωστοποιήθηκε σε πρόσφατη ομιλία του υπουργού άμυνας της Μεγάλης Βρετανίας στο κοινοβούλιο της χώρας. Το αεροσκάφος θα μετασταθμεύσει στην περιοχή σύντομα. Το αεροσκάφος θα συνοδεύουν 200 άτομα. Παραδόθηκε το 1o τσέχικο C-295 Η πολεμική αεροπορία της Τσεχίας παρέλαβε το πρώτο από τα τέσσερα τακτικά μεταφορικά αεροσκάφη τύπου C-295M στην αεροπορική βάση Praha-Kbely. Τα αεροσκάφη είχαν προμηθευτεί κατά το 2009 έναντι 3,5 δισεκατομμυρίων κορώνων και θα πρέπει να παραδοθούν μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Τα νέα μεταφορικά αεροσκάφη πρόκειται να αντικαταστήσουν τα πέντε σοβιετικής κατασκευής τύπου An-26 Curl.

υφιστάμενων Il-38 και Tu-142.

11

Ευρώπη Καθηλώθηκαν τα ρωσικά Su-27

Πέταξε το Α400Μ

Η ρωσική αεροπορία έχει αναστείλει όλες τις πτήσεις των μαχητικών SU27 Flanker, μέχρι να εξακριβωθεί η αιτία του θανατηφόρου ατυχήματος τον Ιανουάριο, ανέφερε υπάλληλος του Υπουργείου Άμυνας στα ρωσικά ΜΜΕ. Περίπου 450 Su-27 μαχητικά αεροσκάφη έχουν κατασκευαστεί για τη ρωσική Πολεμική Αεροπορία από το 1984 και μετά, και πάνω από 200 μαχητικά του τύπου έχουν εξαχθεί σε άλλες χώρες.

Στις 11 Δεκεμβρίου το πρωτότυπο αεροσκάφος του προγράμματος Α400Μ πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση δίνοντας νότα αισιοδοξίας έπειτα από τις μεγάλες καθυστερήσεις και υπερβάσεις στον προϋπολογισμό που αντιμετωπίζει το πρόγραμμα. Η πτήση πραγματοποιήθηκε στην Ανδαλουσία της Ισπανίας. Παράλληλα, αξιωματούχοι της εταιρίας στις ΗΠΑ τονίζουν σε μελέτη ότι είναι πολύ πιθανή η πώληση του αεροσκάφους στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει να επιλυθούν όλα τα ζητήματα που απασχολούν την επιβίωση του προγράμματος. Έως σήμερα δεν έχει βρεθεί λύση στην απειλή μετάπτωσης επιπλέον κόστους στις μονάδες παραγωγής, ενώ οι διαπραγματευτικές συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες. Η Νότιος Αφρική εγκατέλειψε το πρόγραμμα το περασμένο φθινόπωρο, ενώ Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία δεν δείχνουν να συγκινούνται στην πρόταση αύξησης της εισφοράς των εταιρικών κρατών. Η Ισπανία σκέφτεται τη μείωση της παραγγελίας της αλλά ταυτόχρονα στηρίζει τη γαλλική πρωτοβουλία επίλυσης του προβλήματος. Η Airbus επιδιώκει την συλλογή 6,2 δισεκατομμυρίων ευρώ από τους εταίρους, όταν οι ίδιοι προτίθενται να χορηγήσουν μόλις δύο. Το Α400Μ έχει τη δυνατότητα μεταφοράς 37 τόνων φορτίου σε ακτίνα 3.300 km. Εναλλακτικά, μπορεί να μεταφέρει 116 πλήρως εξοπλισμένους στρατιώτες ή 66 φορεία και 25 άτομα ιατρικό προσωπικό.

Η Ρωσία επιθυµεί κι άλλα ισραηλινά UAV Αφού απέρριψε τις εγχώριες προτάσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών, η ρωσική αεροπορία στρέφεται προς την ισραηλινή αγορά. Η Ρωσία επιδιώκει την απόκτηση 50 συστημάτων, μεγάλων κυρίως αποστάσεων. Μοναδικός όρος του Ισραήλ φαίνεται να αποτελεί η μη παράδοση σύγχρονων αντιαεροπορικών όπλων στο Ιράν. Η Ρωσία έχει πρόσφατα συμφωνήσει για την αγορά 12 συστημάτων μικρότερης εμβέλειας από την ΙΑΙ.

H Tupolev αναπτύσσει νέο UAV Η Tupolev εκπονεί ένα πρόγραμμα ανάπτυξης ενός ανεπάνδρωτου εναέριου συστήματος μέσης εμβέλειας, το οποίο βασίζεται εν μέρει στο σημερινό σύστημα Tu-300. Η EADS περιμένει απάντηση για το UAV Talarion Η EADS παριμένει την ανταπόκριση από τη Γαλλία, την Ισπανία και τη Γερμανία, για τη δέσμευσή τους στο πρόγραμμα του UAV Talarion, ώστε η εταιρία να ξεκινήσει με το πρόγραμμα ανάπτυξης του Talarion Advanced UAV από τα μέσα του έτους, σύμφωνα με δηλώσεις του ανώτατο αξιωματούχο της εταρίας, Louis Gallois, σε μία συνέντευξη Τύπου στις 12 Ιανουαρίου. Το πρόγραμμα θα κοστίσει 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ, που κατανέμονται μεταξύ των τριών χωρών. Αυτή τη στιγμή απαιτούνται 380 εκατ. ευρώ για την ανάπτυξη του έως το 2014, αναφέρεται σε μια έκθεση της γαλλικής Γερουσίας. Η DGA εκτιμά μια πρώτη παράδοση του εναέριου συστήματος επιτήρησης κατά το 2018-2020.

12

180 Rafale μέχρι σήμερα για τη Γαλλία Ο γαλλικός αεροδιαστημικός οίκος της Dassault έλαβε μια παραγγελία για την κατασκευή 60 μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale της έκδοσης F3+, των οποίων οι παραδόσεις θα ξεκινήσουν σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα κατά το 2015. Από τα 60 αεροσκάφη της συγκεκριμένης προμήθειας, τα 50 προορίζονται για τη Πολεμική Αεροπορία και τα 10 για το αεροπλανοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού. Όλα θα είναι εφοδιασμένα με ραντάρ AESA και περισσότερο προηγμένη ηλεκτρονική σουίτα αυτοπροστασίας. Βάσει παλαιότερων προγραμματισμών, σχεδιάζοντο η προμήθεια τουλάχιστον 286 μαχητικών του τύπου. Μέχρι στιγμής οι συνολικές παραγγελίες είναι και μετά τη τελευταία εξέλιξη για 180 μονάδες. Μετά και τη συγκεκριμένη παραγγελία, δεν αναμένεται να αυξηθεί ο ετήσιος ρυθμός παραγωγής του αεροσκάφους. Συνολικά 80 αεροσκάφη έχουν παραδοθεί μέχρι σήμερα στις αεροπορικές δυνάμεις της χώρας.

"Στηρίξτε τις ιδιωτικές εταιρίες εναέριου ανεφοδιασμού" Σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Υπηρεσίας (EDA), τα μέλη κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να στηρίξουν τις ιδιωτικές εταιρίες εναέριου ανεφοδιασμού. Κάτι τέτοιο θεωρείται ότι θα ήταν θετικό και γι' αυτά και για τις εταιρίες. Σύμφωνα με αξιωματούχο της Υπηρεσίας, δε, υπάρχει η πίστη πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια κοινή δύναμη αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού με αρχική δύναμη 5-6 πολλαπλού αεροσκαφών MRTT. Σήμερα, μόλις εννέα μέλη της EDA διαθέτουν ιπτάμενα τάνκερ.

Ευρώπη Το Ισραήλ προωθεί το Arrow 3 στην Ευρώπη

Συνετρίβη το “Frankenplane”

Την επιθυμία ευρωπαϊκών χωρών για τη δημιούργια αξιόπιστων αντιπυραυλικών ασπίδων προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το Ισραήλ. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν ενδιαφερθεί σχετικά με την πορεία της ανάπτυξης του αντιπυραυλικού συστήματος Arrow 3. Το Τελ-Αβίβ τονίζει ότι το βλήμα, που θα γίνει επιχειρησιακό σε μερικά χρόνια, θα είναι σημαντικά φθηνότερο από το αμερικανικό SM-3 ενώ θα διαθέτει καλύτερες επιδόσεις από το υφιστάμενο Arrow 2.

Φινλανδικό F/A-18 της συνετρίβη στο Juupajoki-Pirkanmaa, επαρχία της Φινλανδίας, στις 21 Ιανουαρίου 2010. Πρόκειται για το δεύτερο ατύχημα με το αεροσκάφος. Το μαχητικό ήταν στη πρώτη φάση της επιχειρησιακής ζωή του μονοθέσιο και στη δεύτερη φάση ήταν… διθέσιο. Οι δύο έμπειροι χειριστές του αεροσκάφους κατάφεραν να εκτιναχθούν έξω με επιτυχία και προσγειώθηκαν με τα αλεξίπτωτά τους, φέροντας μικροτραυματισμούς. Το αεροσκάφος κατέπεσε σε ακατοίκητη περιοχή.

Ολοκληρώθηκαν δοκιµές βλήµατος των S-400 Η Ρωσία ολοκλήρωσε προκαταρκτικές δοκιμές βλήματος του πυραυλικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400 τον περασμένο Δεκέμβριο. Στις δοκιμές, σύμφωνα με τον διευθυντή της Almaz το Νοέμβρη, δεν σημειώθηκε κάποιο πρόβλημα. Σήμερα η Ρωσία διατηρεί δύο συστήματα S-400 στην περιοχή της Μόσχας ενώ θα αποδεκτεί άλλα πέντε στο επόμενο έτος. Ο Ρώσος αρχηγός των επιτελείων είχε αναφέρει επίσης ότι συστήματα αναπτύχθηκαν στην ρωσική Άπω Ανατολή για να αντιμετωπιστεί η δυνητική βορειοκορεατική πυραυλική απειλή.

Παραλαβή 10 συγκροτημάτων Pantsir για τη Ρωσία το 2010 Στην παραλαβή νέων αντιαεροπορικών συστημάτων θα προχωρήσει μέσα στο έτος η Ρωσία. Πιο συγκεκριμένα, θα παραληφθούν 10 συγκροτήματα Pantsir S1. Ορισμένα από αυτά θα λάβουν επιπλέον μέρος στη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση το Μάιο. Το Pantsir διαθέτει προηγμένο δίκτυο ραντάρ που επιτρέπει την αντιμετώπιση 10 απειλών το λεπτό. Το σύστημα εξοπλίζεται με πυραύλους και πυροβόλα.

Προβλήµατα για την Α/Α του γερµανικού στρατού; Οι καθυστερήσεις στην ανάπτυξη του SysFla ίσως οδηγήσουν στην αποδυνάμωση της αντιαεροπορικής προστασίας των σχηματισμών του γερμανικού στρατού. Το νέο σύστημα, το οποίο θα αντικαταστήσει το Gepard, δεν αναμένεται να μπει ολοκληρωμένο σε υπηρεσία πριν το 2018. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον αντιπρόεδρο της Rheinmentall Air Defence, Fabian Ochsner. Το Gepard, ωστόσο, θα έχει αποσυρθεί νωρίτερα από τη συγκεκριμένη χρονιά. Πρόβλημα θα αντιμετωπίσουν όμως και οι εκδόσεις των πυραύλων Stinger που χρησιμοποιεί σήμερα η Γερμανία λόγω εκπνοής της διάρκειας ζωής γύρω στο 20182020. Το SysFla θα έχει δυνατότητα αξιοποίησης πυροβόλων και πυραύλων. Η ανάπτυξη θα στοιχίσει περίπου 1 δις ευρώ και περιλαμβάνει τη δημιουργία σταθερής, αυτοκινούμενης και πυραυλικής έκδοσης. Η σταθερή έκδοση θα αποτελείται από έξι πυροβόλα των 35mm και θα δοκιμαστεί στη Γερμανία και το Αφγανιστάν. Η δοκιμή του στο δεύτερο θα αρχίσει το 2011. Σημαντική απαίτηση είναι η ικανότητα επιτυχούς αντιμετώπισης ρουκετών, όπλων πυροβολικού και όλμων. Ο πύραυλος LFK NG θα έχει μέγιστο βεληνεκές 10 km.

Αναβάθμιση 18 φιλανδικών Hawk Η φιλανδική αεροπορία ανέθεσε στην Patria το πρόγραμμα αναβάθμισης 18 εκπαιδευτικών αεροσκαφών Hawk Mk66. Το συνολικό κόστος θα ανέλθει περίπου στα 40 εκατομμύρια ευρώ, ενώ τα αναβαθμισμένα αεροσκάφη θα πρέπει να έχουν παραδοθεί μεταξύ 2010 και 2013. Τα Hawk θα υποστούν αλλαγές στον υπολογιστή αποστολής, το HUD, το UFCP, θα αποκτήσουν MFD, βελτιωμένο σύστημα πλοήγησης, σύστημα μετάδοσης δεδομένων και ψηφιακό εγγραφέα βίντεο. Τα αεροσκάφη αγοράστηκαν το 2007 από την Ελβετία.

250.000 ώρες στον αέρα για τα ελβετικά F-5 Η ελβετική Αεροπορία γιόρτασε πρόσφατα τις 250.000 πτητικές ώρες με το μαχητικό Northrop F-5E/F Tiger II, το οποίο είναι σε επιχειρησιακή λειτουργία με την Αεροπορία από το 1978 και χρησιμοποιείται κυρίως για την αστυνόμευση του εναέριου χώρου της Ελβετίας. Τα αεροπλάνα βρίσκοται στο τέλος της επιχειρησιακής ζωής τους και πρόκειται να αντικατασταθούν κατά τα επόμενα έτη από ένα μικρότερο αριθμό σύγχρονων αεροσκαφών. Στις 27 Αύγουστου του 1975 αποφασίσθηκε η προμήθεια 72 συνολικά μαχητικών Tiger, (66 μονοθέσια και 6 διθέσια) , αξίας 1.170 δισεκατομμυρίων ελβετικών φράγκων. Μια δεύτερη παρτίδα παραγγέλθηκε το1981, η οποία αποτελούντο από έξι διθέσια και 32 μονοθέσια αεροσκάφη. Επί του παρόντος υπάρχουν ακόμη 54 αεροσκάφη σε υπηρεσία.

13

Ευρώπη Δεύτερο Mil Mi-24 χάνουν οι Πολωνοί στο Αφγανιστάν

Καθηλωµένα έξι βρετανικά Απάτσι

Ένα επιθετικό ελικόπτερο τύπου Mil Mi-24V απώλεσε ο Στρατός της Πολωνίας στο θέατρο επιχειρήσεων του Αφγανιστάν. Το ελικόπτερο καταστράφηκε αμέσως μετά την αναγκαστική προσγείωση του στο αεροδρόμιο Ghazni του Αφγανιστάν, στις 3 Δεκεμβρίου. Το πλήρωμα και οι επιβάτες δεν τραυματίστηκαν σοβαρά. Οι αρχές της Πόλωνίας διερευνούν τα αίτια του ατυχήματος, Οι δυνάμεις της Πολωνίας απώλεσαν μόλις τον προηγούμενο Ιούλιο το πρώτο ελικόπτερο του τύπου. Η μέχρι σήμερα έρευνα για την πρώτη απώλεια έδειξε πως αυτή προήρθε από εχθρικά πυρά. Μετά τα τελευταία ατυχήματα, τα αερομέσα των πολωνικών δυνάμεις στο Αφγανιστάν είναι τέσσερα επιθετικά ελικόπτερα Mi-24 και τέσσερα μεταφορικά Mi-17-1V.

Έξι επιθετικά ελικόπτερα του Βρετανικού Στρατού βρίσκονταν καθηλωμένα στο έδαφος το Δεκέμβριο, ενώ χρειάζονταν απελπισμένα στον πόλεμο κατά των Ταλιμπάν στο θέατρο επιχειρήσεων του Αφγανιστάν. Τα ελικόπτερα νικήθηκαν από ένα ντους του αφρού. Το γεγονός αποκαλύφθηκε στον βρετανικό τύπο και το περίεργο περιστατικό στο RAF Wattisham, στο Suffolk, έρχεται να δει το φως της δημοσιότητας την ώρα που οι βρετανοί διοικητές στο Αφγανιστάν φωνάζουν για περισσότερα ελικόπτερα, μια και διαθέτουν συνολικά μόνο 17 μονάδες στο Αφγανιστάν. Το τελευταίο καλοκαίρι, ο τότε επικεφαλής του Βρετανικού Στρατού, στρατηγός Sir Richard Dannatt, έπρεπε να χρησιμοποιήσει ένα αμερικανικό ελικόπτερο για να επισκεφθεί τα βρετανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Ενώ τα έξι Απάτσι - αξίας 250 εκατομμυρίων στερλίνων - βρίσκονταν μέσα στο υπόστεγο της βάσεως, το σύστημα πυρασφάλειας ενεργοποιήθηκε χωρίς την ὐπαρξη καπνού ή φωτιάς μέσα στο υπόστεγο με αποτέλεσμα χιλιάδες λίτρα από υγρό καταστολής πυρκαγιάς να χυθούν πάνω και μέσα στα ελικόπτερα, τα οποία διαθέτουν πολλά ευαίσθητα ηλεκτρονικά όργανα. Εκπρόσωπος του Υπουργείου Άμυνας ανέφερε: “Ενεργοποιήθηκε το σύστημα πυρασφάλειας σε ένα από τα υπόστεγα αεροσκαφών στο Wattisham και μια ποσότητα αφρού κυκλοφόρησε μέσα στο υπόστεγο”.

Ρουκέτες laser για τα ολλανδικά Apache

22 CH-47 για τη Βρετανία

Ο Ολλανδός γ.γ. άμυνας έχει ενημερώσει το κοινοβούλιο σχετικά με την αγορά νέων πυρομαχικών για τα επιθετικά ελικόπτερα Apache του ολλανδικού στρατού. Οι Ολλανδοί έχουν πρόθεση να εφοδιάσουν τα ελικόπτερα με κατευθυνομενες ρουκέτες. Σήμερα, η Ολλανδία εξοπλίζει τα Apache με απλές ρουκέτες και αντιαρματικούς πυραύλους Hellfire. Το κόστος που θα έχει η αγορά των ρουκετών ανέρχεται μεταξύ 25 και 50 εκατομμυρίων ευρώ. Οι ρουκέτες προορίζονται για το αφγανικό μέτωπο, όπου δεν υφίστανται θωρακισμένοι στόχοι και έτσι θεωρείται επιζήμια η χρησιμοποίηση των Hellfire. Και η χρήση ,ωστόσο , απλών ρουκετών δεν ενδείκνυται καθώς πολλές φορές οι στόχοι δεν είναι σταθεροί. Η Ολλανδία διατηρεί στόλο 29 AH-64D. Γαλλική παραγγελία δύο EC-225 για αποστολές SAR Η Eurocopter ανακοίνωσε την πώληση δύο ελικοπτέρων EC-225 Super Puma στη Γαλλία. Τα δύο ελικόπτερα θα αναλάβουν καθήκοντα έρευνας και διάσωσης στην περιοχή της Βρετάνης.

14

Παρά τις περικοπές που θα γίνουν στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις, η βρετανική κυβέρνηση θα μεγαλώσει τον οικονομικό προϋπολογισμό που προορίζεται για τις βρετανικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν. Σημαντικό κομμάτι της χρηματοδότησης θα καλύψει η απόκτηση επιπλέον ελικοπτέρων CH-47. Ήδη, σε ανακοίνωσή του το υπουργείο άμυνας φανέρωσε την πρόθεσή του να αποκτήσει ακόμη 22 ελικόπτερα του τύπου. Η Βρετανία αποτελεί το μεγαλύτερο εξαγωγικό χρήστη του ελικοπτέρου. Στο οπλοστάσιό της βρίσκονται 48 κομμάτια τα οποία με τη νέα αγορά θα φθάσουν τα 70. Τα 10 πρώτα από αυτά θα παραχθούν έως το 2012 ενώ τα υπόλοιπα 12 θα ακολουθήσουν το 2013. Πέραν των Chinook, ανακοινώθηκε ότι θα προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός ελικοπτέρων Puma και των υφιστάμενων Chinook, ενώ υπάρχει πρόνοια για την αναβάθμιση του συστήματος πρόωσης των Lynx.

Το Ολλανδικό Ναυτικό παραλαμβάνει το πρώτο NFH90 Το Υπουργείο Άμυνας των Κάτω Χωρών ανακοίνωσε πως η Βασιλική Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού της Ολλανδίας έχει παρλάβει το πρώτο ελικόπτερο ναυτικών εφαρμογών τύπου NH90 της κοινοπραξίας NH Industries. “Είναι το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο”, σύμφωνα με αξιωματικούς της χώρας. Το ελικόπτερο θα πραγματοποιήσει μια σειρά από δοκιμές πριν από την αποδοχή και τη έναρξη της επιχειρησιακής του λειτουργίας. Αυτό το πρώτο ελικόπτερο στην έκδοση NFH90, έχει παραδοθεί με μια προσωρινή επιχειρησιακή ικανότητα (Meaningful Operational Capable - MOC) και θα χρησιμοποιηθεί για την εκπαίδευση των πληρωμάτων. Συνολικά η προμήθεια αφορά δώδεκα ελικόπτερα της έκδοσης NFH.

Αφρική Mαχητικά Sukhoi και S-300 για τη Λιβύη Με την υπογραφή αγοράς ρωσικών αεροσκαφών την Παρασκευή 29/1 έληξε το θέμα προμήθειας αεροσκαφών Su30/-35 από τη λιβυκή αεροπορία.Το εκτιμώμενο κόστος της συμφωνίας ανέρχεται σε 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ και πέραν των αεροσκαφών περιλαμβάνει την αγορά συστημάτων S-300 PMU 2 και όπλα για το στρατό ξηράς και το ναυτικό. Η αεροπορία της χώρας θα ενισχυθεί με 15-20 μαχητικά Su-30/-35 και έξι Yak-130. Με τη συγκεκριμένη συμφωνία η Λιβύη θα γίνει ο πρώτος εξαγωγικός χρήστης του Su-35.

Peace Vector VIII για την Αίγυπτο H κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αιγύπτου συμφώνησαν στις 29 Δεκεμβρίου 2009 για την προμήθεια της Πολεμικής Αεροπορίας της Αιγύπτου με επιπλέον 24 μαχητικά αεροσκάφη τύπου F-16C/D Block 52M . Ο αμερικανικός κατασκευαστής της Λόκχιντ αναμένει το συμβόλαιο της αγοράς, συνολικής αξίας 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων να υπογραφεί στις αρχές του 2010. Η νέα παραγγελία θα επιτρέψει στην Λόκχιντ να διατηρήσει ανοικτή τη παραγωγική γραμμή του αεροσκάφους τουλάχιστον μέχρι το 2013, με τα πρώτα αιγυπτιακά αεροσκάφη της νέας παραγγελίας να παραδίδονται κατά το 2012. Το τελικό κόστος του προγράμματος εκτιμάται ότι μπορεί να ανέλθει στα 3,2 δις δολάρια. Στο συνολικό αυτό ποσό συμπεριλαμβάνονται τα ανταλλακτικά, η βιβλιογραφία, η εκπαιδευτική κατάρτιση, η τεχνική στήριξη, καθώς και η κατασκευή των κτιριακών υποδομών στην αεροπορική βάση που θα αναπτυχθούν τα νέα μαχητικά αεροσκάφητα. Η αιγυπτιακή αεροπορία είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος χρήστης του συγκεκριμένου αεροσκάφους παγκοσμίως, διαθέτοντας στο δυναμικό του στόλου της 216 αεροσκάφη (32 F-16A, 6 F-16B, 136 F-16C, 42 F-16D). Τα πρώτα έξι αεροσκάφη της έκδοσης A/B προσγειώθηκαν στην Αίγυπτο στις 16 Μαρτίου του 1982.

H SAAF γίνεται 90... Η αεροπορία της Νότιας Αφρικής (SAAF) γιορτάζει αυτές τις μέρες τα 90 χρόνια από την ίδρυσή της. Για το λαμπρό αυτό γεγονός διοργανώθηκαν εορταστικές εκδηλώσεις στην αεροπορική βάση Swartkop, πλησίον της πρωτεύουσας Πρετόρια. Στις εκδηλώσεις συμμετείχαν περισσότερα από 80 αεροσκάφη. Η SAAF είναι η δεύτερη αρχαιότερη - μετά τη RAF - αεροπορία στον κόσμο. Στα πλαίσια των γενεθλίων της, δε, η πολεμική αεροπορία της Νότιας Αφρικής επέδειξε μαχητικό JAS 39 Gripen εξοπλισμένο με πυραύλους αυτοάμυνας Iris-T. Η SAAF χρησιμοποιεί το ευρωπαϊκό βλήμα, στην παραγωγή του οποίου συμμετέχει και η Ελλάδα, ως ενδιάμεση λύση μέχρι την απόκτηση του εγχώριου A-Darter. Ο πύραυλος συνεργάζεται με το HMS Combra, προϊόν της νοτιοαφρικανικής εταιρίας Cumulus.

Ξεκίνησε η σύµβαση των μαροκινών F-16 Ο αμερικανικός κατασκευαστικός οίκος της Lockheed Martin ανέλαβε μία σύμβαση από την κυβέρνηση των Ηνωμώνων Πολιτειών αξίας 841,9 εκατομμυρίων δολαρίων για την προμήθεια 24 μαχητικών αεροσκαφών τύπου F-16 Block 52 στο Μαρόκο, στο πλαίσιο μιας ήδη ανακοινωθείσας συμφωνίας από το 2007. Η προμήθεια πραγματοποιείται μέσω του συστήματος χρηματοδότησης FMS. Από την εν λόγω σύμβαση προκύπτει πως το Μαρόκο θα πληρώσει για κάθε μαχητικό αεροσκάφος μόλις 35 εκατομμύρια δολάρια. Η σὐμβαση περιλαμβάνει προηγμένο εξοπλισμό ηλεκτρονικών αντιμέτρων και εξοπλισμό υποστήριξης. Μέχρι σήμερα δεν είναι σαφές εάν η συγκεκριμένη ανάθεση περιλαμβάνει και την προμήθεια των κινητήρων Pratt&Whitney F100-229, όπως και όπλα. ∆ύο ακόµη πρώην βουλγαρικά Mi-24D στο Μάλι Δύο επιπλέον επιθετικά ελικόπτερα τύπου Mi-24D Hind-D παρέλαβε από την Βουλγαρία η Πολεμική Αεροπορία του Μάλι (FARM). Οι τελευταίες πληροφρίες θέλουν τα ελικόπτερα να βρίσκονται πριν την παράδοση τέλη Νοεμβρίου 2009 στο Μάλι, σε μακροχρόνια διαδικασία αποθήκευσης στην Βουλγαρία. Κατά το 2007 η Αεροπορία της αφρικανικής χώρας παρέλαβε τα πρώτα δύο ελικόπτερα του τύπου, από τα αποθέματα της Βουλγαρίας. Παραδόθηκε το πρώτο ATR42MP στη Νιγηρία Η Alenia Aeronautica παρέδωσε το πρώτο ATR-42MP της Πολεμικής Αεροπορίας της Νιγηρίας, πάντα στο πλαίσιο της σύμβασης που υπογράφηκε μεταξύ των δύο πλευρών τον Μάρτιο του 2007. Το δεύτερο αεροσκάφος του εν λόγω προγράμματος, θα παραδοθεί στον πελάτη το 2010. ∆ύο Z9WA Attack για την Κένυα Δύο επιθετικά ελικόπτερα Z9WA παραδόθηκαν στις 3 Ιανουαρίου 2010 στην Κένυα.

15

Ασία 12 Su-30MK2 για το Βιετνάµ

Αναποτελεσµατικό το αντιαεροπορικό δίκτυο του Ιράν

Το Βιετνάμ έχει παραγγείλει υποβρύχια και μαχητικά αεροσκάφη από τη Ρωσία ανακοίνωσε στις 16 Δεκεμβρίου 2009 η κυβέρνηση της χώρας. Η συμφωνία υπεγράφη την Τρίτη κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Μόσχα του Πρωθυπουργού κ.

Nguyen Tan Dung αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα της κυβέρνησης του Βιετνάμ. Τo ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Interfax αναφέρει συγκεκριμένα ότι το Βιετνάμ θα αγοράσει 12 διθέσια μαχητικά αεροσκάφη του τύπου Sukhoi Su-30MK2 για 600 εκατομμύρια δολάρια, εκτός από τα υπόλοιπα οκτώ που έχουν ήδη παραγγελθεί το προηγούμενο καλοκαίρι.

Η αντιεροπορική άσκηση “Defenders of Velayat 2” αποκάλυψε σοβαρές ελλείψεις όσον αφορά τις δυνατότητες της Ισλαμικής Δημοκρατίας για την υπεράσπιση των πυρηνικών εγκαταστάσεών της από μία αεροπορική επίθεση, αναφέρουν διεθνείς εμπειρογνώμονες στον ιστότοπο Jane’s. Η τριφασική άκσηση κατά το χρονικό διάστημα 22-27 Νοεμβρίου χαιρετίστηκε από τους Ιρανούς αξιωματικούς ως απόδειξη ότι είναι αδύνατο για τα εχθρικά αεροσκάφη να εισέλθουν συντονισμένα στον εναέριο χώρο του Ιράν. Αυτή η θετική αναφορά φαίνεται να επισκιάζει από ορισμένες σημαντικές ελλείψεις που σχετίζονται με την ηλικία και την παρωχημένη τεχνολογία που ενσωματώνουν τα αντιεροπορικά συστήματα της χώρας αυτής. Αυτές οι ελλείψεις είναι ευδιάκριτες στις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του Ιράν κατά τη διάρκεια αλλά και με την αποπεράτωση των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων. Εκτός από το ρωσικής κατασκευής Tor-M1 (SA15), το σύνολο του συγκροτήματος του αντιεροπορικού εξοπλισμού του Ιράν είναι παρωχημένο και μη ικανό να αναπεξέλθει απέναντι στα ηλεκτρονικά συστήματα που λειτουργούν σήμερα οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ ή των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μερική ενσωμάτωση εγχώριων υπόσυστημάτων στο αντιεροπορικό δίκτυο, σύμφωνα με πληροφορίες, επέτρεψε στα αντίπαλα αεροσκάφη να εισέλθουν χωρίς πρόβλημα στον εναέριο χώρο του Ιράν.

MiG-29 για το Μιανµάρ; Η Ρωσία έχει συμφωνήσει να πωλήσει 20 μαχητικά αεροσκάφη τύπου MiG-29 στο Μιανμάρ, σύμφωνα με ρωσικές πηγές. Συγκεκριμένα, το πρακτορείο ειδήσεων Reuters αναφέρει ότι η Ρωσία έχει συμφωνήσει να πωλήσει 20 MiG-29 στο Μιανμάρ, πρώην Βιρμανία, για 400 εκατομμύρια ευρώ (572,2 εκατομμύρια δολάρια). Η Πολεμική Αεροπορία του Μιανμάρ επιχειρεί ήδη με δέκα μαχητικά του τύπου MiG-29, τα οποία είναι σε επιχειρησιακή λειτουργία από τον Δεκέμβριο του 2002 - τα αεροσκάφη κατασκευάστηκαν αρχικά για το Ιράκ, αλλά η χώρα υπόκεινται σε διεθνές εμπάργκο όπλων και κατά συνέπεια μεταπωλήθηκαν.

Αντι-βαλλιστική δοκιμή από την Κίνα Στις 11 Ιανουαρίου του 2010, η Κίνα πραγματοποίησε μία αντι-βαλλιστική δοκιμή με επίγεια αντιεροπορικά μέσα. Η δοκιμή είχε αμυντικό χαρακτήρα και δεν απευθύνεται σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ανέφεραν αξιωματούχοι της Κίνας. Η φωτογραφία του τίλου κυκλοφόρησε από το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Xinhua, στο οποίο υπάρχουν και περισσότερες πληροφορίες για την δοκιμή. Αξιωματούχοι του Αμερικανικού Πενταγώνου ανέφεραν έμμεσα πως για μια φορά ακόμη δεν είχαν εκ των προτέρων τις πληροφρίες από την Κίνα, αλλά κατάφεραν με τα διαστημικά μέσα επιτήρησης που διαθέτουν να εντοπίσουν δύο βαλλιστικές τροχιές και να παρατηρήσουν μία εξω-ατμοσφαιρική σύγκρουση.

«Ατσάλινος Θόλος» στην προστασία του Ισραήλ Η Μαλαισία βολιδοσκοπεί το Yak-130 Το ενδιαφέρον της αεροπορίας της Μαλαισίας για το ρωσικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος Yak-130 γνωστοποίησε ο υπουργός άμυνας της χώρας. “To Yak-130 είναι αλήθεια ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά αεροσκάφη και η βασιλική αεροπορία της Μαλαισίας έχει πολύ καλή άποψη γι’ αυτό”, τόνισε χαρακτηριστικά. Την ίδια ώρα, ολοκληρώθηκε η παραλαβή των MC-339. Συνολικά είχαν παραγγελθεί οκτώ αεροσκάφη, τα οποία παραδόθηκαν σταδιακά έως και χθες. Το συμβόλαιο απόκτησής του υπογράφτηκε το 2006, έναντι 88 εκατομμυρίων ευρώ.

16

Ο «Ατσάλινος Θόλος» θα εγκατασταθεί στο νότιο Ισραήλ εντός διμήνου και στο βόρειο τμήμα της χώρας το καλοκαίρι, συμπληρώνοντας τα συστήματα Devid Slingshot και Arrow, τα οποία αναπτύχθηκαν σε συνεργασία με αμερικανικές εταιρείες. Εν τούτοις, οι Ισραηλινοί παραδέχονται ότι ακόμα και ο συνδυασμός των τριών αντιπυραυλικών συστημάτων δεν μπορεί να εγγυηθεί απόλυτη αποτελεσματικότητα. «Οι τρομοκράτες θα συνεχίσουν να εξαπολύουν επιθέσεις με ρουκέτες εναντίον των αστικών κέντρων της χώρας», επεσήμανε ο εκπρόσωπος Τύπου του ισραηλινού υπουργείου Αμυνας, Σλόμο Ντρορ. Παράλληλα, το κόστος της αναχαίτισης κάθε ρουκέτας ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες δολάρια, εξ ου και το Ισραήλ ευελπιστεί ότι θα καταφέρει να πουλήσει τον «Ατσάλινο Θόλο» σε άλλες χώρες. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία έχουν ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον για το νέο αυτό σύστημα, όπως επίσης και άλλα κράτη τα οποία συμμετέχουν στην προσπάθεια σταθεροποίησης του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Ασία Κύµα παραιτήσεων χειριστών της ινδικής αεροπορίας Η προοπτική επαγγελματικής καριέρας στο χώρο της πολιτικής αεροπορίας σε συνδυασμό με τη χαμηλή αμοιβή που καρπώνονται οι Ινδοί πιλότοι, έχουν γεννήσει έναν τρομερό πονοκέφαλο στην κορυφή της ινδικής αεροπορίας. Στο τρέχον έτος έχουν ήδη αιτηθεί πρόωρη παραίτηση 101 χειριστές. Σίγουρα στο φαινόμενο σημαντικό ρόλο παίζουν και τα συνεχή αεροπορικά ατυχήματα / δυστυχήματα. Οι Ινδοί προσπαθούν να βρουν για το θέμα μια ικανοποιητική λύση…

Επανεκκίνηση του ινδικού διαγωνισµού για τα ιπτάμενα τάνκερ Tο Υπουργείο Οικονομικών της Ινδίας απέρριψε το σχέδιο της ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας να προμηθευτεί το αεροσκάφος τύπου Airbus A330 σε ρόλο εναέριου τάνκερ (MRTT).Το Υπουργείο επιθυμεί η IAF να επιλέξει την φθηνότερη επιλογή και απέρριψε τον λόγο ότι το κόστος του Α330 αιτιολογείται ως τεχνολογικά ανώτερο. Η συγκεκριμένη εξέλιξη της ακύρωσης της συμφωνίας αξίας 1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα μπορούσε να παρεμποδίσει σοβαρά τα μεσοπρόθεσμα σχέδια της IAF για εκσυγχροσνισμό του στόλου. Πηγές του Υπουργείου Άμυνας δήλωσαν ότι η σύμβαση ακυρώθηκε μετά τις πολλές αντιρρήσεις για την εξαγορά από το υπουργείο Οικονομικών. Η Πολεμική Αεροπορία της χώρας ζητεί να μην καταγγελθεί η σύμβαση μετά από τόσα χρόνια αξιολογήσεων, αλλά ο υπουργός Άμυνας αποφάσισε να μην αντιταχθεί στο υπουργείο Οικονομικών. Η ακύρωση της σύμβασης έχει αναστατώσει την Πολεμική Αεροπορία, η οποία κάνει λόγο για εξαναγκασμό της προμήθειας του ρωσικού εναέριου τάνκερ τύπου Ilyushin-78 Midas, το οποίο υπάρχει ήδη στην υφιστάμενη δομή των μέσων της IAF. Παράλληλα, το Νέο Δελχί ενδιαφέρεται μεταξύ άλλων πλέον και για το αμερικανικό KC-767.

Eπιπλέον 29 MiG-29K για την Ινδία Η Ρωσία και η Ινδία βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις για την προμήθεια του πολεμικού ναυτικού της τελευταίας με επιπλέον 29 μαχητικά αεροσκάφη τύπου MiG-29K. Η αξία της νέας προμήθειας αποτιμάται με 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Τα 29 νέα MiG-29K θα είναι πέραν των 16 μαχητικών που έχουν ήδη προμηθευτεί στην αρχική συμφωνία-πακέτο για το αεροπλανοφόρο Gorshkov τον Ιανουάριο του 2004. Παρεμπιπτόντως, μόνο 974 εκατομμύρια δολάρια είχαν τότε προβλεφθεί για την επισκευή του Gorshkov. Οι μετέπειτα διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε μια νέα συμφωνία, αξίας 2,3 δις δολαρίων. Το Gorshkov θα παραδοθεί στην Ινδία κατά το 2013, αλλά τρία από τα αρχικά 16 MiG-29K έχουν ήδη φτάσει στην ναυτική αεροπορική βάση της Γκόα για να αποτελέσουν την 303 Μοίρα «Μαύρων Πανθήρων», με τα τρία επόμενα μαχητικά να παραδίνονται σύντομα. Τα μαχητικά MiG-29K θα επιχειρήσουν από το 44.570 τόνων Gorshkov, καθώς και από το 40.000 τόνων εγχώριας κατασκευής αεροπλανοφόρο που κατασκευάζεται στα ναυπηγεία του Cochin, και τα οποία θα πρέπει να έχουν ολοκληρώσει το έργο κατά το διάστημα 2014-2015.

Έναρξη παραδόσεων Su-30MKI 3ης φάσης Στις 11/12/09 η ρωσική εταιρία Sukhoi ανακοίνωσε την έναρξη παραδόσεων μαχητικών αεροσκαφών Su-30MKI τρίτης φάσης στην ινδική αεροπορία. Το γεγονός θεωρείται αρκετά σημαντικό αφού η τρίτη φάση προσδίδει στο αεροσκάφος περισσότερες δυνατότητες από ότι είχε στο παρελθόν. Η Ινδία παρήγγειλε το Su30 το 1996 και ως τώρα έχει παραγγείλει 180 κομμάτια, από τα οποία τα 100 έχουν παραδοθεί. Το φθινόπωρο του 2009, τέλος, η ασιατική χώρα ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αποκτήσει επιπλέον 50 αεροσκάφη, κυρίως για καθήκοντα αεράμυνας.Η πρώτη φάση αποτελείτο από τη λειτουργία του ραντάρ PESA, των canards και του συστήματος TVC. Η δεύτερη φάση περιελάμβανε την πιστοποίηση του αντιπλοϊκού πυραύλου Kh-31A, τη βελτιστοποίηση αξιοποίησης του Kh-59M και τη δυνατότητα ταυτόχρονου πλήγματος εναντίον τεσσάρων εναέριων αντιπάλων. Στην τρίτη φάση το αεροσκάφος δύναται να εκμεταλλευτεί όλη την ποικιλία των υφιστάμενων βλημάτων αέρος - αερός, διατηρείται η δυνατότητα ταυτόχρονου πλήγματος τεσσάρων εχθρικών εναέριων στόχων, ενώ υπάρχει πρόνοια για εναέρια πλήγματα σε στόχους οι οποίοι βρίσκονται στο οπίσθιο ημισφαίριο. Σε αποστολές κρούσης, υπάρχει πλέον ικανοποιητική λειτουργία SAR και το αεροσκάφος μπορεί να χρησιμοποιήσει βόμβες laser συνεργαζόμενες με ατρακτίδιο σκόπευσης. Παραινέσεις Ισραηλινών για τον ινδικό διαγωνισµό Σε δημοσίευμά της η ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post αναφέρει συμβουλή του Ισραήλ προς την Ινδία για τον διαγωνισμό απόκτησης 126 μαχητικών αεροσκαφών. Σύμφωνα με το άρθρο, εάν οι Ινδοί βρεθούν στο δίλημμα να αγοράσουν το αμερικανικό ή το σουηδικό αεροσκάφος, είναι καλύτερο να αγοράσουν το αμερικανικό. Το F-16, κατά το Ισραήλ παρουσιάζει καλύτερες επιδόσεις σε σύγκριση με το Gripen, ενώ είναι επίσης φθηνότερο.

17

Ασία 16 CH-47F για τα ΗΑΕ

Κοντά σε συμφωνία για γαλλικά συστήματα σε JF-17

Το αμερικανικό πεντάγωνο ενημέρωσε το κογκρέσο για την σχεδιαζόμενη πώληση 16 μεταφορικών ελικοπτέρων CH-47F και συναφούς εξοπλισμού έναντι δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων.

H γαλλική αμυντική βιομηχανία είναι έτοιμη να προμηθεύσει ηλεκτρονικά συστήματα και όπλα για 50 έως 100 JF-17 της πακιστανικής αεροπορίας. Εφόσον η συμφωνία ολοκληρωθεί αναμένεται να ξεπεράσει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Έως τώρα έχει επιτευχθεί το 90% των διαπραγματεύσεων. Πέραν της πακιστανικής παραγγελίας, η συγκεκριμένη πρόταση θα μπορούσε να απευθυνθεί και για άλλους μελλοντικούς χρήστες του αεροσκάφους. Η γαλλική πρόταση αναμένεται ότι θα είναι παρόμοια με εκείνη των μαροκινών Mirage F-1 (περισσότερες πληροφορίες για το μαροκινό πακέτο μπορείτε να δείτε εδώ), αλλά πιο σύνθετη. Κεντρικό σημείο της γαλλικής πρότασης αποτελεί το RDY-3, μία έκδοση του RDY που δεν διαθέτει ωστόσο λειτουργία SAR. Στο πακέτο είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει η πώληση πυραύλων αέρος - αέρος MICA EM/IR. Πρέπει να ειπωθεί ότι το Πακιστάν διαθέτει αντι-πλοϊκoύς πυραύλους AM-39, για τους οποίους πιθανότατα θα υπάρξει πρόνοια πιστοποίησης στο μαχητικό, ενώ παραμένει άγνωστο αν στο πακέτο περιλαμβάνονται όπλα αέρος - εδάφους, όπως η κατευθυνόμενη βόμβα AASM. Tέλος, θα υπάρξει διασύνδεση με κάποια από τα υφιστάμενα πυρομαχικά της αεροπορίας της ασιατικής χώρας.

Παραδόθηκε το πρώτο UH-60M του Μπαχρέιν Οι ένοπλες δυνάμεις του Μπαχρέιν παρέλαβαν τη 1/12 το πρώτο από τα συνολικά εννέα μεταφορικά ελικόπτερα UH-60M Black Hawk. Τα ελικόπτερα θα χρησιμοποιηθούν για να καλύψουν τις ανάγκες του αραβικού κρατιδίου. Μεταξύ αυτών είναι η επιτήρηση των συνόρων και των στρατηγικών εγκαταστάσεων.Τα UH-60M προσφέρουν μεγαλύτερη επιβιωσιμότητα, είναι ικανά να μεταφέρουν περισσότερο φορτίο, σε μεγαλύτερες αποστάσεις σε σύγκριση με τις παλαιότερες εκδόσεις του ελικοπτέρου της Sikorsky. Παράλληλα, απαιτούν λιγότερο δαπανηρή συντήρηση, ενώ διαθέτουν καλύτερη εργονομία. Αφίξεις Erieye και Il-78 στο Πακιστάν Στο Πακιστάν έφθασε το πρώτο από τα συνολικά τέσσερα ιπτάμενα ραντάρ Saab 2000 AEW & C. Τα αεροσκάφη διαθέτουν το ραντάρ Erieye με μέγιστη εμβέλεια τα 450 km. Με την παράδοση του αεροσκάφους συντελείται άλλο ένα μεγάλο βήμα εκσυγχρονισμού της αεροπορίας του Πακιστάν. Είχε προηγηθεί η παράδοση του πρώτου από τα τέσσερα αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού Il-78 Midas. Τα Midas θα συνδράμουν στην αύξηση της εμβέλειας των κινεζικών J-10, JF-17 και 30 Mirage III ROSE. Είκοσι Super Cobra για το Πακιστάν Το Πακιστάν είναι πιθανό να επιδιώξει την οικονομική στήριξη των ΗΠΑ για την απόκτηση 20 επιθετικών ελικοπτέρων τύπου Super Cobra, για να ενισχύσει τον υφιστάμενο στόλο των υπόλοιπων ελικοπτέρων τύπου Cobra. Η προμήθεια πρόκειται να κοστίσει στο Πακιστάν συνολικά το ποσό του ενός δισεκατομυρίου δολαρίων.

18

Κοντά στην πώλησή του στο Κουβέιτ το Rafale; Σύμφωνα με άρθρο της Middle East News, Γαλλία και Κουβέιτ βρίσκονται κοντά στην θετική ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για την απόκτηση του Rafale από το Κουβέιτ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δίνονται στο κείμενο, οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει στα περισσότερα σημεία. Οι συζητήσεις έλαβαν χώρα κατά την πρόσφατη διμερή συνάντηση στα πλαίσια της ετήσιας αμυντικής συνεργασίας. Οι απαιτήσεις του Κουβέιτ ανέρχονται σε κάτι παραπάνω από μία δεκάδα Rafale.

Πράσινο φως για επιπλέον Gripen H Ταϊλάνδη θα προχωρήσει στην αγορά νέων έξι μαχητικών JAS 39 Gripen. Η Ταϊλάνδη είχε συμφωνήσει πριν από λίγα χρόνια την αγορά άλλων έξι μαχητικών του τύπου. Το κόστος της συμφωνίας συμπεριλαμβάνεται στο πενταετές σχέδιο εκσυγχρονισμού της αεροπορίας της χώρας, το οποίο ανέρχεται σε 23 δισεκατομμύρια μπατ (1 $ ισούται με 34 μπατ). Στο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνεται η αναβάθμιση έξι F-16 A/B.

16 Super Tucano για την Ινδονησία Η πολεμική αεροπορία της Ινδονησίας αποφάσισε την απόκτηση 16 ελαφρών ελικοφόρων αεροσκαφών Super Tucano. Τα αεροσκάφη παράγονται από τη βραζιλιάνικη εταιρία Embraer. Θα αντικαταστήσουν τα γηρασμένα OV-10. Το οικονομικό σκέλος της επιλογής παραμένει έως τώρα απροσδιόριστο. Η αεροπορία της Ινδονήσιας έχει μαχητικά Su27/-30, F-5/-16 και Hawk.

Ασία Κανονικά η ροή των J-10 στην PLAAF

Πρώτη πτήση για το Hermes 900

Η Ένατη Μεραρχία της Πολεμικής Αεροπορίας της Κίνας (PLAAF) παρελαβε στην αεροπορική βάση στο Guangzhou στις 21 Δεκεμβρίου του 2009, την πρώτη παρτίδα νέων αεροσκαφών αποτελούμενη από τέσσερα μαχητικά τύπου J-10. Πρόκειται για τη δεύτερη αναβάθμιση της δομής της Ένατης Μεραρχίας στα τελευταία πέντε έτη. Κατά το 2005, το 24ο Αεροπορικό Τάγμα παρέλαβε μαχητικά αεροσκάφη τύπου J-7E και σήμερα το 25ο Αεροπορικό Τάγμα αποσύρει τα παλαιά μαχητικά τύπου J-8IID για να τα αντικαταστήσει με νέα J-10.

Στις 14/12/09 πραγματοποιήθηκε η πρώτη πτήση του ισραηλινού μη επανδρωμένου οχήματος Hermes 900. Το αεροσκάφος βασίζεται στο μικρότερο Hermes 450. Σε σύγκριση με το τελευταίο, το Hermes 900 παρουσιάζει μεγαλύτερη εμβέλεια, δυνατότητα πτήσης σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 30 χιλιάδων ποδών, μεταφορά μεγαλύτερου φορτίου (ως και 300 kg) και τμηματική σχεδίαση.

Πρώτη πτήση για το XC-2 Στις 26 Ιανουαρίου πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση το πρωτότυπο του ιαπωνικού προγράμματος ανάπτυξηςτου μεταγωγικού αεροσκάφους C-2. Το αεροσκάφος ανήκει στην ίδια κατηγορία με τα A400M και C-17 και θα έχει τη δυνατότητα μεταφοράς περισσότερων από 30 τόνους φορτίου. Αναμένεται να κατασκευαστεί σε 40 κομμάτια για λογαριασμό των αεροπορικών δυνάμεων αυτοάμυνας της Ιαπωνίας, όπου θα αντικαταστήσει το σύνολο των υφιστάμενων C-1 και C-130.

"Δεν υπάρχουν προβλήματα με τα Mirage 2000-5" Υψηλόβαθμος αξιωματούχος της πολεμικής αεροπορίας της Ταϊβάν τόνισε σε δημοσίευμα ξένου τύπου ότι δεν υφίστανται προβλήματα συντήρησης με τα μαχητικά Mirage 2000-5 και υπάρχει συμφωνία με τη Dassault με την οποία η τροφοδοσία ανταλλακτικών είναι ικανοποιητική. Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από την δημοσίευση κειμένων και την ύπαρξη αναφορών στα ταϊβανέζικα MME με τα οποία το κόστος συντήρησης των αεροσκαφών είχε επιφέρει την αδράνεια των μισών αεροσκαφών του τύπου και είχε εκφραστεί η πιθανότητα πώλησης του μισού στόλου. Η Ταϊβάν προχώρησε στην αγορά 60 Mirage 2000-5 στη δεκαετία του 1990. Τα αεροσκάφη εξοπλίζουν πύραυλοι Magic 2 και MICA EM, και φέρουν ατρακτίδια ELINT Astac. Στη συμφωνία υπήρχε option 40 αεροσκαφών που τελικά δεν ασκήθηκε.

Καθηλωμένα 18 Sea King της Μαλαισίας Πολλλά προβλήματα αντιμετωπίζει ο στόλος μέσων ελικοπτέρων τύπου Nuri (“Sea King”) των ενόπλων δυνάμεων της Μαλαισίας. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί τόσο, ώστε η ανταπόκριση των ελικοπτέρων, ακόμη και σε απλές αποστολές μεταφοράς προσωπικού, να μειώνεται συνεχώς. Το ποσοστό διαθεσιμότητας είναι κάτω του 50%, το χαμηλότερο από όλα τα αερομέσα του στόλου της πολεμικής αεροπορίας της Μαλαισίας (RMAF), ακόμη χαμηλότερο από το ποσοστό διαθεσιμότητας των μαχητικών τύπου MIG29, για τα οποία αναμένεται να αποσυρθούν κατά το τέλος του έτους. Από τα 28 ελικόπτερα που παραμένουν σήμερα σε υπηρεσία, μόνο πέντε ελικόπτερα του τύπου είναι σήμερα πλήρως ικανά για να αναλάβουν αποστολές.

Η Ιαπωνία παγώσει την ανάπτυξη περαιτέρω Patriot H Ιαπωνία θα καθυστερήσει την ένταξη στο οπλοστάσιό της νέων αντιπυραυλικών πυραύλων PAC-3. Το βλήμα, που έχει μέγιστο βεληνεκές 30 km, ήταν να αποκτηθεί ώστε να συμπληρωθεί η ιαπωνική αντιβαλλιστική ασπίδα. Η νέα ιαπωνική κυβέρνηση επιθυμεί ωστόσο να μην προβεί στην αγορά τους ένεκα οικονομικών περικοπών στα εξοπλιστικά της προγράμματα. Ο στρατός ζήτησε κονδύλι ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων για την ανάπτυξη τριών νέων μονάδων πυρών σε ισάριθμες ιαπωνικές βάσεις αλλά η κυβέρνηση αρνήθηκε να το αποδώσει επεδή αντιμετωπίζει προβλήματα με το δημόσιο χρέος. Η Ινδονησία αγοράζει τρία CN-235 MPA Έναντι 80 εκατομμυρίων δολαρίων, το υπουργείο άμυνας της Ινδονησίας συμφώνησε την αγορά τριών αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας CN235 MPA. Τα τρία αεροσκάφη θα συνοδευτούν στο κοντινό μέλλον με ισάριθμα συμπληρωματικής αγοράς. Η Ινδονησία είναι μία από τις δύο χώρες που ανέπτυξαν το CN-235 Oκτώ W-3 Sokol για τις Φιλιππίνες Οι Φιλιππίνες έχουν παραγγείλει επίσημα οκτώ ελικόπτερα γενικής χρήσης τύπου W-3 Sokol από τον κατασκευαστή WSK PZL Świdnik S.A. στην Πολωνία, σε μια συμφωνία αξίας 2.857.864.625 φιλιππινέζικων πέσος.

19

Ωκεανία Παράδοση του Heron στην RAAF

Ένα Boeing 757 στον πάγο!

Έντεκα ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα του τύπου SH-2G Super Seasprite προσφέρονται και επίσημα πλέον στη διεθνή αγορά σε τιμή ευκαιρίας. Είναι μια σπάνια περίπτωση κατά την οποία ένας προμηθευτής της παγκόσμιας αεροδιαστημικής αγορά πωλεί το ίδιο στρατιωτικό εξοπλισμό για δεύτερη φορά. Πρόκειται για ελικόπτερα των ενόπλων δυνάμεων της Αυστραλία,τα οποία είναι μόλις και μετά βίας μεταχειρισμένα. Το κάθε ελικόπτερο εκτιμάται με 40 εκατομμύριαδολάρια, συμπεριλαμβανομένου του κόστους ανάπτυξης λογισμικού, και η τιμή που ελπίζεται να επιτευχθεί για τη μεταπώληση είναι 8 με 15 εκατομμύρια δολάρια ανά μονάδα. Το συνολικό πακέτο κόστισε στην Αυστραλία το ποσό των 600 εκατομμυρίων δολαρίων

Ένα Boeing 757 της πολεμικής αεροπορίας της Νέα Ζηλανδίας προσγειώθηκε με επιτυχία στο McMurdo Sound, στην Ανταρκτική. Η προσγείωση θεωρείται ιστορική, γιατί είναι η πρώτη φορά που ένα αεριωθούμενο τζετ της RNZAF βρήκε πάγο. Μέχρι τώρα η RNZAF έχει χρησιμοποιήσει για αυτές τις αποτολές ελικοφόρα αεροσκάφη τύπου Hercules. Χρησιμοποιώντας το Boeing 757 για αυτήν την αποστολή θα μπορούσε να αυξηθεί σημαντικά το φορτίο από τη Νέα Ζηλανδία στην βάση Scott Base. Το Boeing 757-200 απογειώθηκε από τη Ν. Ζηλανία Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου στις 11.30 μ.μ., και προσγειώθηκε στο McMurdo λίγο πριν από τις 4.00 μ.μ. ώρα Νέας Ζηλανδίας. Μετά τον ανεφοδιασμό στο παγοδιάδρομο του McMurdo, το αεροσκάφος επέστρεψε στο Christchurch γύρω στα μεσάνυχτα της Πέμπτης.Ο σκοπός της πτήσης ήταν να εξεταστεί η καταλληλότητα του B757 για τη μεταφορά επιβατών στο McMurdo, καθώς και η διαθεσιμότητα και η καταλληλότητα των εγκαταστάσεων, όπως και η επίγεια εξυπηρέτηση επιβατών, ο εξοπλισμός υποστήριξης εδάφους και η μηχανική υποστήριξη του εξοπλισμού που απαιτείτα,ι σε περίπτωση που το αεροσκάφος χρειαστεί οποιαδήποτε συντήρηση στο άγριο περιβάλλον της Ανταρκτικής. Επί του παρόντος, η Νέα Ζηλανδία εξυπηρετεί τις ανάγκες της στην Ανταρκτική με περίπου 12 μεταφορικά αεροσκάφη C-130 Hercules, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες της Ανταρκτικής μεταξύ Οκτωβρίου και Απριλίου. Ανάλογα με τα αποτελέσματα της δοκιμαστικής πτήσης, το B757 θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό στον τρόπο της μεταφοράς των επιβατών, σε σχέση με το C-130 Hercules ή το C-17.

Πρόστιµο στη Boeing για το Wedgetail Η Boeing θα πληρώσει πρόστιμο 100 εκατομμυρίων δολαρίων για την καθυστέρηση στο πρόγραμμα Wedgetail της Αυστραλίας.Η αποζημίωση αποφασίστηκε στις διαπραγματεύσεις για την τελική διευθέτηση του ζητήματος μεταξύ της εταιρίας και της κυβέρνησης της Αυστραλίας. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν να αποκαλύψουν το ποσό, αλλά ο τύπος της Αυστραλίας το ανεβάζει σε περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια. Επτά χρόνια παρουσίας κλείνουν τα AP-3C στη Μ. Ανατολή Επτά χρόνια παρουσίας στους ουρανούς της Μέσης Ανατολής συμπλήρωσαν σύμφωνα με το υπουργείο άμυνας της Αυστραλίας τα αεροσκάφη AP-3C. Καθ' όλη αυτή τη διάρκεια, τα αεροσκάφη πραγματοποίησαν 1750 αποστολές και 16.500 ώρες πτήσης. Τα AP-3C είναι κυρίως υπεύθυνα σε ρόλους αναγνώρισης, ναυτικής περιπολίας και εσχάτως εναντίον της πειρατείας.

20

Επίδειξη του NFH-90 στην Αυστραλία Ελικόπτερο NFH-90 βρέθηκε τον Ιανουάριο στην Αυστραλία για επίδειξη στα πλαίσια του διαγωνισμού της χώρας για νέα ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα. Το ελικόπτερο μεταφέρθηκε με αεροσκάφος AN-124. Το NFH αποτελεί έκδοση του NH-90, το οποίο η Αυστραλία αποκτά τη συγκεκριμένο διάστημα στην έκδοση MRH-90. Το τελευταίο εκτιμάται ότι διαθέτει σε βαθμό 80% κοινά συστήματα με το NFH90. Η ύπαρξη επίσης βιομηχανικών εγκαταστάσεων συμπαραγωγής του ευρωπαϊκού ελικοπτέρου στη χώρα καθιστά εφικτή την πρόσληψη επιπλέον προσωπικού, το οποίο η κοινοπραξία υπολογίζει σε 750 άτομα. Το αυστραλέζικο ναυτικό, έπειτα και από την ακύρωση της προμήθειας των Super Seasprite, αναζητά νέο ανθυποβρυχιακό ελικόπτερο. Υποψήφια είναι τα MHR-60 και τα NFH-90. Η Κυβέρνηση της Αυστραλίας αναμένεται να αποφασίσει σχετικά με τον νικητή του διαγωνισμού πριν από το τέλος του Μαρτίου 2008. Η ίδια ευνοεί την ευρωπαϊκή υποψηφιότητα και εμπόδισε τα σχέδια του βασιλικού πολεμικού ναυτικού της χώρας για την ταχεία απόκτηση 24 ελικοπτέρων τύπου Sikorsky S-70 Sea Hawk μη εγκρίνοντας κονδύλι χρηματοδότησής τους της τάξης των τεσσάρων δισεκατομμύριων δολαρίων για την αγορά τους.

Βαλκάνια Εξοπλίζονται µε σύστηµα αυτοπροστασίας τα ρουµανικά C-130 Η Ρουμανία ετοιμάζεται να προκηρύξει διαγωνισμό για τον εφοδιασμό του συνόλου των μεταφορικών αεροσκαφών C130 που διαθέτει. Το συνολικό κόστος αναμένεται να αγγίξει τα 20 εκατομμύρια ευρώ. Απαράβατος όρος αποτελεί το σύστημα να βρίσκεται σε υπηρεσία σε αεροπορία του NATO. Η Ρουμανία διαθέτει πέντε C-130B/H.

Επιχειρησιακά και πάλι τα βουλγαρικά PC-9 Η πολεμική αεροπορία της Βουλγαρίας φαίνεται ότι κατάφερε να θέσει σε επιχειρησιακή κατάσταση τέσσερα από τα έξι συνολικά εκπαιδευτικά αεροσκάφη της Pilatus, τύπου PC-9. Τα αεροσκάφη δεν πετούσαν άλλο από τον Μάρτιο του 2008, λόγω έλλειψης ανταλλακτικών. Αρχικά υπήρξαν σκέψεις για την πώληση των αεροσκαφών σε τρίτη χώρα, αλλά τελικά τον Απρίλιο του 2009 υπήρξε μια σχετική συμφωνία με τον κατασκευαστή για την επιχειρησιακή αποκατάσταση των αεροσκαφών. Εδώ και μερικούς μήνες η Αεροπορία προμηθεύτηκε και εκτινασσόμενα καθίσματα, τα οποία παραλήφθηκαν μόλις πρόσφατα. Η Βουλγαρική Αεροπορία είχε υπογράψει το 2003 με τον κατασκευαστικό οίκο της Pilatus ένα συμβόλαιο για έξι εκπαιδευτά αεροσκάφη PC-9 M Turbo, ένα μεταφορικό PC-12 Μ, καθώς και ένα πλήρες πακέτο για μία ολοκληρωμένη τεχνική υποστήριξη. Η σύμβαση ήταν αξίας 50 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων (CHF). Τα αεροκάφη άρχισαν να παραδίνονται το 2004.

Πέντε ελικόπτερα Cougar για την Αλβανία Το υπουργείο άμυνας της Αλβανίας αποφάσισε να προχωρήσει στην απόκτηση πέντε μεταφορικών ελικοπτέρων AS 532 AL Cougar. Το ελικόπτερο έχει δυνατότητα μεταφοράς 20 στρατιωτών και εμβέλεια της τάξης των 570 km. Κατασκευάζεται από την Eurocopter. Το κόστος της συμφωνίας ανέρχεται στα 79 εκατομμύρια ευρώ. Εκτός από την Αλβανία, το ελικόπτερο έχει επιλεχθεί και από άλλες βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Σλοβενία). Το ελικόπτερο, τέλος, υπηρετεί στις Ελληνικές και τουρκικές ΕΔ.

Δύο ρουμανικά Lancer θα είναι στο RIAT 2010 Οι διοργανωτές του Royal International Air Tattoo 2010 στο RAF Fairford του προσεχή Ιουλίου έχουν επιβεβαιώσει ότι η ρουμανική αεροπορία θα στείλει δύο μαχητικά αεροσκάφη τύπου MiG-21 Lancer στην αεροπορική έκθεση. Το ένα αεροσκάφος προορίζεται ως στατικό έκθεμα και το άλλο για τις πτητικές επιδείξεις. Η υλικοτενική στήριξη των δύο Μιγκ θα πραγματοποιηθεί με το τελευαίο απόκτημα της RoAF, το μεταφορικό αεροσκάφος C-27 Spartan, το οποίο θα λάβει μέρος και στη στατική επίδειξη.

Δύο ακόμη πρώην βουλγαρικά Mi-24D στο Μάλι Δύο επιπλέον επιθετικά ελικόπτερα τύπου Mi-24D Hind-D παρέλαβε από την Βουλγαρία η Πολεμική Αεροπορία του Μάλι (FARM). Οι τελευταίες πληροφρίες θέλουν τα ελικόπτερα να βρίσκονται πριν την παράδοση τέλη Νοεμβρίου 2009 στο Μάλι, σε μακροχρόνια διαδικασία αποθήκευσης στην Βουλγαρία. Τα ελικόπτερα μεταφέρθηκαν οδικώς από την αεροπορική βάση Graf Ignatievo στο Plovdivκαι προς το Μάλι η μεταφορά πραγματοποιήθηκε αεροπορικώς με αεροπλάνο τύπου An-124. Κατά το 2007 η Αεροπορία της αφρικανικής χώρας παρέλαβε τα πρώτα δύο ελικόπτερα του τύπου, από τα αποθέματα της Βουλγαρίας.

∆ύο νέα αεροσκάφη πυρόσβεσης για τα Σκόπια Τα Σκόπια παρέλαβαν δύο αμφίβια αεροπλάνα πυρόσβεσης τύπου AT802A Fire Boss, στις 8 Νοεμβρίου του 2009. Η συνολική προμήθεια αφορά τρία αεροπλάνα του τύπου, και το ύψος της προμήθειας είναι 10,3 εκατομμύρια δολάρια. Τα αεροσκάφη είναι αμερικανικής κατασκευής (c/n 802A-0280, πλέον Z3-BGT) (c/n 802A-0313 , πλέον Z3BGU) και τροποποιήθηκαν σε αμφίβια έκδοση στην Βαλένσια της Ισπανίας. Η παράδοση του τρίτου και τελευταίου (c/n 802A-0329, Z3-BGV) αναμένεται τον Φεβρουάριο του 2010. Τα αεροσκάφη πρόκειται να εδρεύουν στα Σκόπια και θα επιχειρούν από το νέο αεροπορικό σώμα για την πρόληψη και την διάσωση στο εσωτερικό της χώρας (Avijacisko Oddelenie na Direkcijata za Zastita i Spasuvanje). Το αεροδρόμιο στην Οχρίδα πρόκειται να χρησιμεύσει ως εναλλακτική επιχειρησιακή βάση. Εκτός από αποστολές αεροπυρόσβεσης, τα αεροσκάφη θα αναλάβουν και αποστολές ψεκασμού. Τα αεροσκάφη παραδόθηκαν και με μία βοηθητική ρυμουλκούμενη βάση, για την περίπτωση που χρειαστεί να προσ- και απογειωθούν από απροετοίμαστους χώρους.

21

Τουρκία Προς υλοποίηση το ενδιαφέρον για 14 CH-47F

Με επιστολή της προς το αμερικανικό κογκρέσο, η DSCA ενημερώνει σχετικά με την πιθανή πώληση 14 μεταφορικών ελικοπτέρων CH-47F στην Τουρκία. Η τουρκική κυβέρνηση αιτείται την απόκτηση 14 ελικοπτέρων συνοδευόμενων από 32 κινητήρες, 28 συστήματα AN/ARC-201E, 14 προειδοποιητές ραντάρ AN/APR39A(V)1 και συναφή εξοπλισμό. Το κόστος εκτιμάται σε 1.2 δισεκατομμύρια δολάρια. Είναι αρκετά πιθανόν τέσσερα από αυτά να διατεθούν αποκλειστικά για τις ανάγκες των ειδικών δυνάμεων της χώρας.

22

Έναρξη συναρμολόγησης των πρώτων F-16C/D Block 50M

Όπως αναφέρει το strategy-geopolitics, ξεκίνησαν οι εργασίες συναρμολόγησης των πρώτων από τα συνολικά 30 μαχητικά F-16C/D Block 50M στις εγκαταστάσεις της Τουρκικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΤΑΙ). Απο τα 30 αεροσκάφη τα 16 θα είναι διθέσια -D. Τα τουρκικά F-16 Block 50+ θα φέρουν σύστημα αυτοπροστασίας AIDEWS ALQ211(V)4 της ΙΤΤ, ραντάρ APG-68(V)9 και σύμμορφες Δεξαμενές Καυσίμων (CFT). Με την παράδοση των συγκεκριμένων μαχητικών, το σύνολο του στόλου του τύπου στην τουρκική αεροπορία θα φθάσει τις 240 μονάδες.

Παραγγέλθηκαν τα Sniper και Lantirn

Το Μάρτιο το UAV Heron στη Τουρκία

Στις 11/12/09 η Lockheed Martin γνωστοποίησε πως έλαβε συμβόλαιο ύψους 118 εκατομμυρίων δολαρίων για την Τουρκία σχετικά με την κατασκευή ατρακτιδίων Sniper ATP και Lantirn. Το συμβόλαιο αποτελεί την υλοποίηση του αιτήματος για την απόκτηση 30 Sniper και 30 Lantirn ναυτιλίας, το οποίο επιδόθηκε στις ΗΠΑ το Σεπτέμβριο του 2008. Η Τουρκία σήμερα διαθέτει 40 συστήματα Lantirn τα οποία εξοπλίζουν ισάριθμα F-16 για την επιτυχή εξετέλεση αποστολών κρούσης ακριβείας. Με τη συγκεκριμένη παραγγελία, οι δυνατότητες της γειτονικής χώρας στον τομέα αυτό θα διευρυνθούν κι άλλο. Τέλος, την ίδια ώρα η Τουρκία αναπτύσσει και ένα εγχώριο ατρακτίδιο σκόπευσης, το ASELPOD, με το οποίο σκοπεύει να εξοπλίσει τα μαχητικά κρούσης της.

Τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους αναμένεται η οριστική αποδοχή από την Τουρκία των ισραηλινής ανάπτυξης και κατασκευής UAV τύπου Heron. Όπως αναφέραμε πρόσφατα, ισραηλινοί αξιωματούχοι βρίσκονται επί τόπου στο Ισραήλ για να οριστικοποιήσουν τις τελευταίες τεχνικές εκρεμμότητες γύρω από το εξοπλιστικό πρόγραμμα. Το πρόγραμμα παρουσιάζει μέχρι σήμερα πολυετή καθυστέρηση και η οριστική παράδοση αναμένεται μέσα στο επόμενο εξάμηνο, με την ολοκλήρωσή της αυτή τη φορά να έχει οριστικοποιηθεί για τον Ιούνιο του 2010. Το ποσό της αποζημίωσης αποτιμάται έως και 12 εκατομμύρια δολάρια, σε υλικό. Η Τουρκία έχει ανακοινώσει τις προθέσεις της να αναπτύξει μέρος των συστημάτων στα σύνορα της με το Βόρειο Ιράκ, για την καταπολέμηση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ).

Τουρκία Σκέψεις εναλλακτικών επιλογών αν το A400M δεν προχωρήσει

Ασαφής η ετοιµότητα πώλησης MQ-9 Reaper

Δημοσίευμα της Hurriyet δημοσιοποιεί τις σκέψεις που διακατέχουν Τούρκους αξιωματούχους για εναλλακτικές λύσεις. Σύμφωνα με αυτό, η επιθυμία της Τουρκίας να αποκτήσει το αεροσκάφος είναι δεδομένη, όμως, η ίδια δεν προτίθεται να το αγοράσει σε τιμή αυξημένη από αυτήν που έχει συμφωνηθεί έως σήμερα. Εάν η αύξηση του κόστους είναι αναπόφευκτη και η παραμονή της χώρας στο πρόγραμμα παραγωγής του αεροσκάφους σταθερή, τότε, ένα σενάριο αναφέρει την απόκτηση λιγότερων αεροσκαφών. Πιο συγκεκριμένα, δυνατή θα ήταν η αγορά επτά μονάδων αντί των 10 που δεσμεύεται να αποκτήσει η Τουρκία Άλλη δυνητική επιλογή αποτελεί η αποχώρηση από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα και η επιλογή ενός άλλου τύπου, με πιθανότερο αυτό να πρόκειται είτε το C-130J είτε το C-27J.

Ασαφής παραμένει η κατάσταση εάν οι ΗΠΑ είναι πρόθυμες να εξάγουν στην Τουρκία ανεπάνδρωτα εναέρια συστήματα. Μεταξύ των δύο πλευρών έχουν υπάρξει διαβουλεύσεις μέσα στο 2009, στις οποίες συζητήθηκε διεξοδικά όλο το φάσμα των αμυντικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, χωρίς να έχουν υπάρξει τελεσίδικες αποφάσεις για όλα τα επί μέρους εξοπλιστικά ζητήματα που απασχολούν τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και την αμυντική βιομηχανία της χώρας. Σε αναμονή λοιπόν η απόφαση της Ουάσινγκτον να δώσει μια σαφή ένδειξη σχετικά με το καθεστώς των μελλοντικών πωλήσεων όπλων των ΗΠΑ προς την Τουρκία.

Εξελίξεις στο πρόγραμμα ελικοπτέρων

Vestel - Ένα ακόμη UAV

Οι εξελίξεις στον εμπορικό μεταφορικό τομέα της Τουρκίας αποκτούν την ιδιότητα του προπομπού για το εξοπλιστικό πρόγραμμα μέσων μεταφορικών ελικοπτέρων πολλαπλού ρόλου. Στον σχετικό διαγωνισμό λαμβάνουν μέρος η αμερικανική εταιρία Sikorsky και η ιταλική εταιρία Augusta. Οι αρχές της πολιτικής αεροπορίας της Τουρκίας δεν έδωσαν παράταση της σχετικής άδειας πτήσης σε μία από τις εμπορικές εταιρίες μεταφορών. Η εταιρία που δεν έλαβε την σχετική άδεια είναι η Omsan Havacilik A. S. και έχει στο δυναμικό του στόλου της δύο ελικόπτερα του τύπου Sikorsky S-76C. Αντιθέτως η εταιρία Tasimacilik Sanayi Ticaret A. S. δεν είχε πρόβλημα να λάβει την σχετική άδεια. Η συγκεκριμένη εταιρία έχει στο δυναμικό της ελικόπτερα του τύπου A-109S. Η επίσημη αιτιολόγηση των πολιτικών αρχών αναφέρεται σε τεχνικά προβλήματα, αλλά το γεγονός πιθανόν να έχει αποκαλυπτικό χαρακτήρα για τις περαιτέρω κινήσεις του συγκεκριμένου εξοπλιστικού προγράμματος για 109 ελικόπτερα.

VESTEL ονομάζεται το νέο τουρκικό μη επανδρωμένο εναέριο όχημα της κατασκευαστικής εταιρίας ANSIAD στην Αττάλεια, το οποίο ολοκλήρωσε τις δοκιμές του σχετικού αναπτυξιακού προγράμματος. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της εταιρίας το συγκεκριμένο UAV μπορεί να παραμείνει στον αέρα για 12 επιχειρησιακές ώρες, ενώ ο στόχος σύντομα είναι η αύξηση της πτητικής διάρκειας σε 20 ώρες. Σύμφωνα με τον κ. Αχμέτ Ναζίφ Ζορλού, η παραγωγή του συγκεκριμένου UAV θα ξεκινήσει το επόμενο έτος και στην εξαγωγική αγορά θα διατεθεί κατά το διάστημα 2011 με 2012. Το συγκεκριμένο σύστημα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο σε διαστάσεις από τους προκατόχους Vestel Mini και Vestel Micro.

23

Ελλάδα & Κύπρος Επί ποδός πολέμου για το ΝΜΑ Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ημερήσιου και του ειδικού τύπου, η κυβέρνηση προτίθεται να αναδείξει το επόμενο ελληνικό μαχητικό αεροσκάφος μέσα από διαγωνιστικές διαδικασίες. Στο διαγωνισμό πιθανότατα θα συμμετάσχουν το EF-2000 (Γερμανία), το F-16 (ΗΠΑ), το F/A-18 Super Hornet (ΗΠΑ), πιθανώς το F-35 (ΗΠΑ), το JAS 39 (Σουηδία), το Rafale (Γαλλία) και το Su-35S (Ρωσία). Οι διαδικασίες θα επιφέρουν καθυστέρηση στην ανάδειξη του NMA 12 ή 18 μηνών. Θα υπάρξει αξιολόγηση των τύπων και καταθέσεις προσφορών. Οι τελευταίες αναμένεται να ελαττώσουν το τελικό οικονομικό κόστος του προγράμματος. Για το σκοπό αυτό, οι περισσότερες από τις κατασκευάστριες εταιρίες βρίσκονται “επί ποδός πολέμου” για να επικρατήσει το δικό τους αεροσκάφος. H EADS και η γερμανική κυβέρνηση προωθούν το EF-2000. Αν και επιθυμία της Γερμανίας είναι η απόφαση για το νέο μαχητικό αεροσκάφος της χώρας να παρθεί χωρίς τη διενέργεια έστω και ενός άτυπου διεθνούς διαγωνισμού, η μεγάλη διαφορά με την μέχρι τώρα πολιτική προώθησης του μαχητικού στη χώρα μας είναι η άκρως επιθετική μορφή από την πλευρά των αξιωματούχων της κοινοπραξίας. Οι αξιωματούχοι της κοινοπραξίας Eurofighter δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώνουν κατηγορηματικά πως το ευρωμαχητικό είναι σε θέση να ανιχνεύσει και να ιχνηλατήσει το αμερικανικής κατασκευής F-35. Μία δήλωση, η οποία μπορεί να έχει μόνο έναν αποδέκτη... Η Lockheed Martin προσπαθεί να γεφυρώσει το χρονικό χάσμα έως την εισαγωγή σε παραγωγή του F-35 μέσα από την πρότασή της για εξάσκηση της option για τα 10 F-16C/D Block 52M και της αναβάθμισης των υφιστάμεων F-16C/D σε εφάμιλο επίπεδο. Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού “Πτήση”, η αμερικανική εταιρία φαίνεται επίσης να προωθεί πρόταση πώλησης 20 F-16C/D Block 52M έναντι 800 εκατομμύριων ευρώ. Η έτερη συμμετέχουσα αμερικανική στον κυκεώνα του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους εταιρία, η Boeing, προέβη το Δεκέμβρη σε μια ακόμα παρουσίαση του F/A-18E/F Super Hornet. Η Boeing προσδίδει μεγάλο βάρος στο ραντάρ AESA APG-79, το σύστημα αυτοπροστασίας και τις δυνατότητες δικτυοκεντρικού πολέμου που παρέχει στο χειριστή το αεροσκάφος. Ακόμη και με τη διενέργεια διαγωνισμού, το EF-2000 συνεχίζει να διατηρεί προβάδισμα αφού υπάρχει προηγούμενη δέσμευση αγοράς ενώ το βοηθά επίσης η οικονομική συγκυρία (η κυβέρνηση χρειάζεται πάση θυσία τη βοήθεια της Γερμανίας για να αποφευχθούν τα χειρότερα στην οικονομία). Dassault, Saab και Sukhoi θα συμμετάσχουν σε έναν τέτοιο πιθανότατα δίχως όνειρα για την αποδοχή των υποψηφιοτήτων τους.

Σε δεύτερη µοίρα η αναβάθµιση των αεροσκαφών γ’ γενιάς; Σύμφωνα με δημοσίευμα του defencenet.gr, υπό τις παρούσες συνθήκες το ΓΕΑ φαίνεται να περνά σε δεύτερη μοίρα το πρόγραμμα αναβάθμισης των αεροσκαφών F-16 και Mirage 2000. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το πρόγραμμα έχει κατρακυλήσει 11 θέσεις στις προτεραιότητες της Αεροπορίας μιας και πλέον βρίσκεται στη θέση “14″, ενώ έως λίγες μέρες βρισκόταν στη θέση “3″. Ανασταλτικά δεδομένα για την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος αποτελούν η απαίτηση για το Νέο Μαχητικό Αεροσκάφος και η κακή οικονομική συγκυρία. Με το Νέο Μαχητικό Αεροσκάφος να απορροφά περίπου 4 δισεκατομμύρια ευρώ και το πρόγραμμα αναβάθμισης των F-16/ Mirage 2000 να απαιτούν ένα ποσό της τάξης του ενός δισεκατομμυρίου (ίσως και παραπάνω), φαίνεται δύσκολο να τρέξουν ταυτόχρονα και τα δύο προγράμματα. Παράλληλα, σύμφωνα με το δημοσίευμα, φαίνεται ότι δεν θα υλοποιηθεί η σκέψη δημιουργίας εκπαιδευτικής μοίρας F-16. Σε αυτό φαίνεται να συντελεί η δυστοκία εύρεσης μεταχειρισμένων διθέσιων αεροσκαφών του τύπου. Ωστόσο, εκκρεμεί αίτημα προς τις ΗΠΑ για την παραχώρηση 4 έως 6 διθέσιων F-16 Block 30. Οι τελευταίες θα ξεκινήσουν την απόσυρση αεροσκαφών της έκδοσης αυτής το 2012. Η αναβάθμιση του υπαρχόντος στόλου αεροσκαφών δυνητικά θα προσφέρει μοναδική στην ιστορία ομοιοτυπία στην ΠΑ, θα καταστήσει όλα τα πολλαπλών ρόλου μαχητικά αεροσκάφη ικανά για την εκτόξευση σύγχρονων πυραύλων αέρος - αέρος και θα δώσει τη δυνατότητα μεταφοράς όλων των σύγχρονων πυρομαχικών αέρος - εδάφους που αποκτήθηκαν τα τελευταία χρόνια, όλα τα μαχητικά θα διαθέτουν προηγμένους αισθητήρες ραντάρ και προηγμένα ηλεκτρονικά συστήματα, ενώ θα εισάγει την ΠΑ για τα καλά στις δομές του δικτυοκεντρικού πολέμου.

24

Ελλάδα & Κύπρος Παραλαβή νέων αεροσκαφών για την Πολεµική Αεροπορία Όπως αναφέρει στην επίσημη ιστοσελίδα η Πολεμική Αεροπορία, ολοκληρώθηκαν χθες με την άφιξη των τεσσάρων τελευταίων F-16C/D οι παραδόσεις μαχητικών του προγράμματος Peace Xenia IV. Το σύνολο των νέων αεροσκαφών εξοπλίζει την 335Μ, η οποία ετοιμάζεται σύντομα να καταστεί επιχειρησιακή. Όπως ανέφερε σε παλαιότερη ανάρτησή του το strategy-geopolitics, "τα νέα αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας διατηρούν τα χαρακτηριστικά των Block 52+ του προγράμματος Peace Xenia III, όπως το ραντάρ APG-68V(9) με αυξημένη εμβέλεια κατά 33%, διαθέτουν ωστόσο πρόσθετες βελτιώσεις όπως σύστημα ζεύξης δεδομένων Link 16, πλήρως εγκατεστημένο και λειτουργικό σύστημα σκόπευσης ενσωματωμένο στην κάσκα (JHMCS) σε συνδυασμό με βλήματα IRIS-T, σύστημα αυτοπροστασίας ASPIS II, δυνατότητα ανάρτησης ατρακτιδίου φωτοαναγνώρισης DB-110 καθώς και μεταφοράς προηγμένων πυρομαχικών κρούσης (συλλογές JDAM και Εnhanced Paveway II) και Stand Off βλημάτων AGM-154C JSOW".

Ακυρώθηκε ο διαγωνισµός για το ΑΦΝΣ Ο διαγωνισμός για την αντικατάσταση των ανθυποβρυχιακών αεροσκαφών P-3B από πέντε νεότερης γενιάς και τυπικά ακυρώθηκε. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της European Defense Agency (EDA) η ελληνική πλευρά δεν ζητά τη συμμετοχή εταιριών στο διαγωνισμό. Για την ιστορία, η χώρα μας επιθυμούσε την αγορά πέντε αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας έναντι 250 εκατομμυρίων. Ενώ το πρόγραμμα είχε λάβει χαραχτήρα επείγοντος, η γραφειοκρατεία και η αμέλεια κάποιων υπευθύνων στην κατάρτιση των όρων είχαν κηρύξει το διαγωνισμό άγονο. Οι συνέπειες για το Πολεμικό Ναυτικό είναι ορατές. Τα P-3 έχουν καθηλωθεί αφού δεν διαθέτουν άλλες ωφέλιμες ώρες πτήσης. Το θέμα βλάπτει και τα εθνικά συμφέροντα αφού η Τουρκία μπορεί να ζητήσει από το ΝΑΤΟ να περιπολεί αυτή στα πλαίσια συμμαχικών επιχειρήσεων τις ελληνικές θάλασσες.

Σε τροχιά ο Hellios-2Β Στις 18/12/09 εκτοξεύτηκε ο πύραυλος που μετέφερε το γαλλικό δορυφόρο Hellios-2B σε διαστημική τροχιά. Μαζί του εκτοξεύονται οι ελληνικές δυνατότητες συλλογής δορυφορικών φωτογραφιών πολύ υψηλής ακρίβειας. Υπολογίζεται ότι ο δορυφόρος θα προσφέρει απεικονίσεις με ανάλυση της τάξης των 30 εκατοστών. Η Ελλάδα συμμετέχει στο πρόγραμμα του Hellios με ποσοστό 2,5%. Θα μπορεί να λαμβάνει αυτόνομα δεδομένα σε κέντρο που κατασκευάζεται στην ηπειρωτική χώρα. Η προσθήκη του Hellios προσθέτει άλλον έναν αισθητήρα συλλογής πληροφοριών στους ήδη υπάρχοντες (όπως τα ατρακτίδια φωτοαναγνώρισης και τα UAVs). Αποτελεί δε ακρογωνιαίο λίθο για την καλύτερη αξιοποίηση των ελληνικών όπλων (όπλων αέρος - εδάφους της Αεροπορίας, όπλων εδάφους - εδάφους του Στρατού Ξηράς και όπλων επιφανείας - εδάφους του Στόλου).

Επτά εκπαιδευτικά T-2C/E Buckeye για την Π.Α. από τις ΗΠΑ Επτά εκπαιδευτικά αεροσκάφη Τ-2C/E Buckeye αγοράστηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την Πολεμική Αεροπορία και όπως αναφέρουν πληροφορίες του defencenet.gr μέχρι το Πάσχα θα έχουν έρθει στην Ελλάδα. Τα αεροσκάφη είναι σε πτητική κατάσταση, αλλά τα περισσότερα από αυτά θα χρησιμοποιηθούν ως ανταλλακτικά προκειμένου να υποστηριχθούν τα υπάρχοντα T-2 που εδρεύουν στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος της Καλαμάτας. Σήμερα επιχειρούν 35 Τ-2E και 5 Τ-2C, χωρισμένα στις Μοίρες 362 «Νέστωρ» και 363 «Δαναός». Tα αεροσκάφη είναι επιφορτισμένα και με αποστολές εγγύς αεροπορικής υποστήριξης, τουλάχιστον θεωρητικά. Τα αεροσκάφη έρχονται από την βάση Τζάκσονβιλ της Φλώριδα. Τα τελευταία αεροσκάφη αποσύρθηκαν από το αμερικανικό Ναυτικό το 2008. Πρόκειται για μία λύση ανάγκης προκειμένου να διατηρηθεί το επιχειρησιακό επίπεδο σε ότι αφορά την προωθημένη εκπαίδευση της 120 ΠΕΑ.

25

Ελλάδα & Κύπρος Υπερσύγχρονο Αεροπορικό Κέντρο Διοίκησης και Ελέγχου του ΝΑΤΟ στη Λάρισα To σύστημα Αεροπορικής Διοίκησης και Ελέγχου του ΝΑΤΟ, του κατασκευαστικού οίκου της κοινοπραξίας ThalesRaytheonSystems, έλαβε την έγκριση για την εγκατάσταση του στην Τσεχική Δημοκρατία, τη Δανία και την Ελλάδα. Η ThalesRaytheonSystems, έλαβε τη σχετική έγκριση για την κατασκευή τριών επιπλέον Κέντρων Αεροπορικής Διοίκησης και Ελέγχου του ΝΑΤΟ, εκ των οποίων το ένα προορίζεται για την Ελλάδα. Αυτή η σύμβαση περιλαμβάνει την παροχή ενός Κέντρου Αεροπορικής Διοίκησης και Ελέγχου λειτουργικού επιπέδου 1 (LOC 1) στη Λάρισα, το οποίο θα λειτουργεί πλήρως ψηφιακά και θα είναι συνδεμένο με το αντίστοιχο υπό κατασκευή κέντρο στην Τσεχία και στη Δανία. Η συγκεκριμένη σύμβαση για την Ελλάδα, Τσεχία και Δανία, προετοιμάζει το δρόμο για πρόσθετες εγκαταστάσεις σε άλλες χώρες του ΝΑΤΟ με σημαντικές μελλοντικές δραστηριότητες, όπως η άμυνα βαλλιστικών πυραύλων. Το πρόγραμμα της Συμμαχίας „ΝΑΤΟ ACCS LOC 1“ περιλαμβάνει 11 συνολικά περιοχές με αντίστοιχα Κέντρα Αεροπορικής Διοίκησης και Ελέγχου, τα οποία μέχρι σήμερα λειτουργούσαν μόνο στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και τις Κάτω Χώρες. Το ACCS LOC 1 έχει σχεδιαστεί για να αντικαταστήσει τα υφιστάμενα αεροπορικά κέντρα ελέγχου και διοικήσεως του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και θα θέσει νέα πρότυπα διαλειτουργικότητας για τις αεροπορικές δραστηριότητες, παρέχοντας μια ενιαία, ολοκληρωμένη εικόνα επιτήρησης του εναερίου χώρου. Το πρόγραμμα, αξίας τουλάχιστον 550 εκατομμυρίων δολαρίων , θα παρέχει στο ΝΑΤΟ την υποστήριξη όλου του φάσματος των επιθετικών και αμυντικών αεροπορικών δραστηριοτήτων, καθώς και τον πλήρη έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας και της διαχείρισης του εναέριου χώρου.

H 115 ΠΜ ετοιμάζει χειριστές για επιδείξεις Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας “Χανιώτικα Νέα“, η διεύθυνση της 115 ΠΜ έχει ξεκινήσει την εκπαίδευση πιλότων για τη διενέργεια ακροβατικών επιδείξεων.Στο πρόγραμμα συμμετέχουν δύο χειριστές. Σύμφωνα με τον σμήναρχο κο. Βλασσόπουλο, το εκπαιδευτικό έργο των δύο ιπταμένων θα έχει ολοκληρωθεί έως τα τέλη του μήνα. “Από τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί η εκπαίδευση, το πρόγραμμα θα επαναλαμβάνεται μόνο για τις ανάγκες “συντήρησης” των πιλότων και γίνεται προσπάθεια έτσι ώστε να βρεθεί άλλος τόπος για την επανεκπαίδευση αυτή”, συμπληρώνει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Δυστυχώς, ωστόσο, υπάρχουν διαμαρτυρίες πολιτών για την αυξημένη ηχορύπανση στην περιοχή, πρόβλημα που έχει επιφέρει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα των δύο χειριστών. Ελπίζουμε ότι οι κάτοικοι θα δείξουν κατανόηση αφού το τελικό αποτέλεσμα είναι σίγουρο ότι θα τους αποζημιώσει!

Tiger Meet το 2013 στον Άραξο Σύμφωνα με αναφορά του ιταλικού περιοδικού “Aeronautica & Defensa”, το 2013 το NATO Tiger Meet θα διεξαχθεί στον Άραξο. Το TIGER MEET του 2011 είναι στη Cambrai Γαλλία, το 2012 σε Monte Real Πορτογαλία και το 2013 θα γίνει στον Άραξο.

„Brave Heart North 2010“ Η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία πρόκειται κατά το 2010 να συμμετάσχει σε κοινή εκπαιδευτική δραστηριότητα με την Βουλγαρική Πολεμική Αεροπορία. Η άσκηση με την ονομασία „Brave Heart North 2010“ αποτελεί τη συνέχεια των δραστηριοτήτων της „Brave Heart South 2008“, όταν βουλγαρικά μαχητικά αεροσκάφη τύπου MiG-29 συνεκπαιδεύτηκαν με ελληνικά F-16 στη Νέα Αγχίαλο. Συγκεκριμένα έλαβαν τότε μέρος μαχητικά από τις Μοίρες 330, 341 και 347 της 111 ΠΜ και εκ μέρους της BBC μαχητικά από την αεροπορική βάση Graf Ignatievo. Αυτή την φορά πρόκειται τα ελληνικά μαχητικά να αναπτυχθούν για αυτό τον σκοπό στη Βουλγαρία.

26

Ελλάδα & Κύπρος Δημοσιεύματα περί κλείσιμου αεροδρομίων δοκιμάζουν αντιδράσεις Δημοσιεύματα του ημερήσιου και του ειδικού τύπου κατά τον Ιανουάριο μιλούν για σκέψεις περί περιορισμού του μέτρου των αεροσκαφών επιφυλακής σε μερικές Σμηναρχίες Μάχης και την υποβάθμιση ή κλείσιμο άλλων υποδομών. Υπάρχουν σκέψεις για συμμάζεμα των αεροσκαφών επιφυλακής σε Σκύρο και Καστέλι και διατήρηση της Λήμνου, κυρίως για συμβολικούς λόγους. Η πρόταση δεν είναι εκτός λογικής, αφού τις περισσότερες περιπτώσεις που τα αεροσκάφη αναλαμβάνουν αναχαιτήσεις προέρχονται από τις μητρικές βάσεις στη Τανάγρα και στη Αγχίαλο, αναφέρεται χαρακτηριστικά σε δημοσίευμα της “Real News”. Το θέμα είναι ιδιαιτέρως σημαντικό καθώς τα συγκεκριμένα αεροδρόμια αναβαθμίστηκαν στο παρελθόν για να υπάρξει σημαντικότερη παρουσία της Πολεμικής Αεροπορίας στο Αιγαίο και πιο έγκαιρη αντιμετώπιση των “αγνώστων ιχνών” που εισέρχονται καθημερινά σε αυτό. Παράλληλα καλλιεργείται κλίμα για την υποβάθμιση της 132 ΣΜ στο Αγρίνιο της Αιτωλοακαρνανίας.

Νατοϊκή Αξιολόγηση για την 331 ΜΠΚ Στις αρχές του Δεκεμβρίου 2009 έλαβε χώρα στην Αεροπορική Βάση Τανάγρας Νατοϊκή αξιολόγηση της 331 Μοίρας στα πλαίσια του προγράμματος ΝΑΤΟ TACEVAL (ΝΑΤΟ Tactical Evaluations). Με το πρόγραμμα αυτό, αξιολογούνται για λογαριασμό του SACEUR, όλες οι αεροπορικές δυνάμεις που διαθέτουν τα κράτη μέλη στον οργανισμό. Σκοπός της αξιολόγησης ήταν η εξέταση (και βαθμολογία) 3 τομέων, του τομέα των αεροπορικών επιχειρήσεων (Operations), του τομέα υποστήριξης (Logistics) και του τομέα προστασίας δύναμης (Force Protection). Η ομάδα αξιολόγησης αποτελούταν από μέλη διαφόρων χωρών του ΝΑΤΟ, με μεγάλη εμπειρία του καθενός στον τομέα του. Για τους σκοπούς του πτητικού κομματιού της αξιολόγησης έλαβαν μέρος σχεδόν όλες οι υπόλοιπες Μοίρες της Π.Α, γεγονός χαρακτηριστικό του μεγέθους της αξιολόγησης. Η Μοίρα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του σεναρίου, "μεταστάθμευσε" σε άλλο χώρο (εντός του αεροδρομίου) και χρησιμοποίησε μόνο υλικά μεταστάθμευσης για τη λειτουργία της καθ' όλη τη διάρκεια της αξιολόγησης, προσομοιώνοντας έτσι την λειτουργία της σε μια άλλη υποθετική βάση κάπου στον κόσμο. Το σενάριο της αξιολόγησης ήταν πολύπλοκο και ιδιαίτερα πιεστικό αφού ξεκινούσε από περίοδο "έντασης" και έφτανε σε πλήρες "πόλεμο" εντός ολίγων ωρών μόνο. Σε όλη τη διάρκεια της αξιολόγησης, δινόταν συνεχώς διάφορα επεισόδια και στους 3 τομείς (OPS, LOG, FP) στα οποία το προσωπικό της 331 Μοίρας έπρεπε να αντιδρά άμεσα και σωστά. Επίσης έγινε προσομοίωση συνθηκών ραδιοβιολογικού πολέμου και χρήση των ανάλογων στολών και υλικού ενώ οι επιχειρήσεις συνεχίζονταν. Η 331 μοίρα επέδειξε το υψηλότατο επίπεδο εκπαίδευσής της και πέτυχε μια από τις καλύτερες βαθμολογίες που έχουν δοθεί στα πλαίσια του προγράμματος TACEVAL τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός αυτό φυσικά ενίσχυσε την γενική εικόνα όλης της Π.Α στο ΝΑΤΟ. Ίσως μάλιστα να έστειλε και κάποια έμμεσα μηνύματα στους "συμμάχους" μας, μιας και οι συγκρίσεις των βαθμολογιών είναι αναπόφευκτη μερικές φορές...

Συνεκπαίδευση της Πολεμικής Αεροπορίας με τη γερμανική 31η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών Πραγματοποιήθηκε από 16-17 Δεκεμβρίου 2009 συνεκπαίδευση της Ομάδας Υποβρύχιων Αποστολών της Πολεμικής Αεροπορίας (206 ΠΑΥ/ΚΟΣΥΘΕ) στο Seedorf με το γερμανικό 272 Αερομεταφερόμενο Τάγμα της 31ης Ταξιαρχίας Αλεξιπτωτιστών. H εκπαίδευση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της προετοιμασίας των Γερμανών αλεξιπτωτιστών στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μάχης στην περιοχή Altmark. Για επίτευξη μεγαλύτερης ρεαλιστικότητας οι ρίψεις αλεξιπτωτιστών δεν έγιναν σε οργανωμένη Ζώνη Ρίψης (ΖΡ) αλλά σε ορεινή περιοχή, όπου εδρεύει Σταθμός Αναφοράς (radar). Προηγήθηκε, υπό ακραίες καιρικές συνθήκες, η ρίψη με ελεύθερη πτώση παραϊατρικού προσωπικού, προσδεδεμένου με εξάρτηση από εκπαιδευτή. Eπακολούθησε η εκτέλεση αλμάτων στατικού ιμάντα από ελικόπτεροUH-1D Huey της 63ης Μοίρας Αερομεταφορών (Lufttransportgeschwader 63) με έδρα την Α.Β. Hohn. Ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, και σύμφωνα με τους σχετικούς κανονισμούς, στο προσωπικό της ΠΑ απενεμήθησαν οι πτέρυγες αλεξιπτωτιστού του Γερμανικού Στρατού. Αλεξιπτωτιστές της ΠΑ (31 ΜΕΕ - ΚΟΣΥΘΕ) έχουν πραγματοποιήσει ανάλογες συνεκπαιδεύσεις και με την έτερη (26η) Γερμανική Ταξιαρχία Αλέξιπτωτιστών, καθώς και με την 11η Γαλλική Μεραρχία/2eme Regiment Etranger de Parachutistes στο Saarlois.

27

Ελλάδα & Κύπρος Τα Gazelle αποχωρούν από τα περίχωρα της Λευκωσίας Σενάρια απομάκρυνσης των Hind Το αεροδρόμιο της Λακαταμιάς θα πάψει να φιλοξενεί τα εξοπλισμένα ελικόπτερα Gazelle της Εθνικής Φρουράς. Αυτό αποφάσισε, σύμφωνα με δημοσίευμα κυπριακής εφημερίδας, ο υπουργός Άμυνας κος. Πακακώστας. Τα τελευταία χρόνια είχε ανακύψει πρόβλημα με περίοικους της βάσης. Στο αεροδρόμιο θα παραμείνει η διοίκηση του αεροπορικού σώματος. Τα ελικόπτερα θα σταθμεύσουν, μόλις υπάρξει συμφωνία με τους πολίτες της περιοχής όπου τώρα αυτά βρίσκονται, στην Πάφο. Παράλληλα έχει διατυπωθεί σενάριο για τη μετακίνηση του κυπριακού τάγματος των επιθετικών ελικοπτέρων Mi-35 μακριά από τη στρατιωτική βάση της Πάφου στην Κύπρο. Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι τουλάχιστον στην ατζέντα των συνομιλιών μεταξύ της κυπριακής κυβέρνησης και της τουρκικής κοινότητας στην βόρεια Κύπρο. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η κυπριακή κυβέρνηση και η στρατιωτική ηγεσία της ΕΦ δεν σχεδιάζουν να κλείσει η αεροπορική βάση της Πάφου, παρά συζητείται η μετακίνηση των ελικοπτέρων, πιθανόν στην Ελλάδα. Τα ελικόπτερα Mi-35 παραλήφθηκαν από τη Ρωσία το 2001. Η παρουσία τους στην Κύπρο κρατήθηκε μακριά από τη δημοσιότητα μέχρι το 2002, οπότε εμφανίστηκαν την ημέρα της κηδείας του στρατηγού Ε. Φλωράκη. Συνολικά παραλήφθηκαν δώδεκα ελικόπτερα. Κύπριοι πιλότοι είχαν μεταβεί στη Ρωσία το 2001 και εκπαιδεύτηκαν στο χειρισμό του συγκεκριμένου τύπου ελικοπτέρου. Η εκπαίδευση συνεχίστηκε στην Κύπρο Ένα ελικόπτερο συνετρίβη κατά το παρελθόν. Το 2001 δημιουργήθηκε η 450 Μοίρα Ελικοπτέρων (ΜΕΠ) με έμβλημα τον μαύρο πάνθηρα και τα 12 χρυσά αστέρια. Ο Πάνθηρας συμβολίζει τη δυνατότητα δράσης μέρα και νύχτα ενώ τα 12 αστέρια συμβολίζουν τα 12 ελικόπτερα που από την 5η Ιουλίου 2006 έμειναν 11.

Κλείνει τουλάχιστον μία βρετανική βάση στην Κύπρο Οι μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η βρετανική πολεμική αεροπορία RAF, και στα σχέδιά της να κλείσει μια σειρά από αεροπορικές βάσεις. Σε ένα αποκλειστικό δημοσίευμα, το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο «Channel 4» αναφέρει πως η βρετανική κυβέρνηση πρόκειται να ανακοινώσει ένα πακέτο περικοπών στα κονδύλια για την άμυνα στο οποίο θα περιλαμβάνεται και το κλείσιμο μιας τουλάχιστον βάσης της RAF στην Κύπρο, αυτή της Δεκέλειας. Στην Κύπρο υπάρχουν δύο βετανικές βάσεις: της Δεκέλειας και της Επισκοπής. Στην τελευταία βρίσκεται από το 2003 η 84η μοίρα της βρετανικής αεροπορίας. Η μοίρα είναι εξοπλισμένη με τέσσερα Bell Griffin HAR2 και έχει κύριο μέλημά της την έρευνα και διάσωση.

Έφυγε το “Dragon 31″ από την Κύπρο Το κατασκοπευτικό αεροπλάνο τύπου U-2 με των κωδικό κλήσης “Dragon 31″ και σειριακό αριθμό 80-1076, το οποίο ήταν επιχειρησιακά ανεπτυγμένο στη βρετανική βάση του Ακρωτηρίου στην Κύπρο από τον Αύγουστο του 2007 για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει αποχωρήσει από το Μεγαλόνησο στις 16 Δεκεμεβρίου του 2009. Το κατασκοπευτικό αεροπλάνο αναχώρησε από την Κύπρο με ενδιάμεσο σταθμό την αεροπορική βάση Fairword στο Ηνωμένο Βασίλειο, απ’ όπου και συνέχισε την επόμενη μέρα το ταξίδι του για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η μητρική βάση των κατασκοπευτικών U-2 είναι η AFB Beale στη Πολιτεία της Καλιφόρνιας. Στη βάση εδρεύει η 9η Πτέρυγα Αναγνωρίσεων της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ.

28

Ελλάδα & Κύπρος Δικέφαλος Αετός 2009 Σύμφωνα με το strategy-geopolitics, το Νοέμβριο διεξήχθη στο Πεδίο Βολής Κρήτης (ΠΒΚ) η Τακτική Άσκηση Μετά Στρατευμάτων (ΤΑΜΣ) ”ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ 2009″, στην οποία συμμετείχε η πλειοψηφία των μονάδων αντιαεροπορικού πυροβολικού των Ενόπλων Δυνάμεων. Παράλληλα με την άσκηση πραγματοποιήθηκε ΝΑΤΟΐκή αξιολόγηση των μονάδων στην ικανότητά τους για αντίδραση σε εναέριες απειλές και εκτέλεση βολών εδάφους-αέρος σε σύνθετα επιχειρησιακά σενάρια“.

Ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση σε εξοµοιωτές στο εξωτερικό Ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση στην Γερμανία στον εξομοιωτή πτήσεων CH-47D με συμμετοχή χειριστών του Β΄ΣΣ, για την οποία ανφερθήκαμε πρόσφατα, αλλά και η εκπαίδευση στις ΗΠΑ στον εξομοιωτή πτήσεων με συμμετοχή χειριστών ΑΗ-64Α του Β΄ΣΣ. Με αυτή την ευακιρία να σημειώσουμε τις μεγάλες ελλείψεις στον τεχνολογικό τομέα της κατάρτισης στην ελληνική επικράτεια. Η απουσία εξομοιωτών φθείρει τα υπάρχοντα μέσα ταχύτερα και ταυτόχρονα μειώνει τον αριθμό των επιχειρησιακά διαθέσιμων ελικοπτέρων, με το κόστος της κατάρτισης σε εξομοιωτές στο εξωτερικό, σε χώρες όπως η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, να βρίσκεται ψηλά. Τριανταένα ελικόπτερα Απάτσι διαθέτει η ΕΑΣ στα χαρτιά, αλλά κανέναν εξομειωτή για το οπλικό σύστημα. Ελληνική πολιτική εξοπλισμού των ΕΕΔ. Επίσης, σύμφωνα πάντα με ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, με συμμετοχή στελεχών του Β΄ΣΣ πραγματοποιείται στη Γαλλία άσκηση σχεδίασης Αεραποβατικών Δυνάμεων.

Στον αέρα το πρόγραµµα των µεταφορικών ελικοπτέρων Το εξοπλιστικό πρόγραμμα των υπερσύγχρονων μέσων μεταφορικών ελικοπτέρων τύπου NH-90 βρίσκεται χρονικά πίσω από το χρονοδιάγραμμα. Σύμφωνα με το ελληνικό περιοδικό αμυντικού τύπου ΠΤΗΣΗ & διάστημα, η εταιρία Eurocopter είχε κατασκευάσει για την Ελληνική Αεροπορία Στρατού μέχρι το καλοκαίρι του 2009, τουλάχιστον 16 από τα συνολικά 20 ελικόπτερα της συγκεκριμένης προμήθειας. Σύμφωνα με την έντυπη έκδοση του Ιουλίου-Αυγούστου 2009 (Τεύχος 286), οκτώ ελικόπτερα είναι έτοιμα και αποθηκευμένα στις εγκαταστάσεις στο Μαρινιάν (Marignane), δηλαδή στην έδρα και στις εργοστασιακές εγκαταστάσεις της Eurocopter, μέλος της κοινοπραξίας NH Industries. Επιπλέον οκτώ ελικόπτερα που έχουν συναρμολογηθεί για την ελληνική πλευρά, έχουν παραδοθεί σύμφωνα με την ΠΤΗΣΗ & διάστημα σε άλλους πελάτες, και η κατασκευαστική εταιρία διέκοψε την υλοποίηση του ελληνικού προγράμματος στο 17ο ελικόπτερο. Σύμφωνα με την ΠΤΗΣΗ & Διάστημα του Ιανουαρίου 2010, εξετάζεται η απόκτηση 20 ελικοπτέρων SA-330 Puma για την Αεροπορία Στρατού από τη Γαλλία. Τα ελικόπτερα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ενδιάμεση βοήθεια έως την παράδοση των 20 ελληνικών NH-90. Τελικά τα 8 ελικόπτερα περιμένουν στις εγκαταστάσεις στο Μαρινιάν να παραληφθούν από την ελληνική πλευρά; Αν ναι, σε τι κατάσταση να βρίσκονται άραγε; Σε αυτό το σημείο σημειώνεται εκ μέρους μας ότι ουδέποτε ανακοινώθηκε επίσημα από την εταιρία Eurocopter η προμήθεια τρίτου πελάτη με τα ελικόπτερα του ελληνικού προγράμματος, όπως και ουδέποτε έχει αναφερθεί από άλλη αεροπορική δύναμη πως παρέλαβε ελικόπτερα του ελληνικού προγράμματος. Τα 20 υπό προμήθεια ελικόπτερα NH90, αξίας περίπου 657 εκατομμύρια ευρώ, περιλαμβάνουν 16 ελικόπτερα τακτικών μεταφορών και 4 ειδικών επιχειρήσεων. Σύμφωνα με την κατασκευαστική εταιρία όλα τα ελληνικά ελικόπτερα μπορούν να μετατραπούν σε έκδοση Medevac με μια διάταξη 4 συρρόμενων κιτ ιατρικής περίθλαψης. Η συμφωνία, η οποία υπογράφηκε στις 29 Αυγούστου του 2003 στην Αθήνα, περιλάμβανε και την επιλογή από την ελληνική πλευρά άλλων 12 ελικοπτέρων τακτικών μεταφορών και 2 ειδικών επιχειρήσεων. Όλα τα ελληνικά NH90 πρόκειτο να λειτουργούν με κινητήρες τύπου Rolls-Royce Turbomeca RTM322-01 / 9. Η συμφωνία περιλαμβάνει επίσης μια σειρά από αντισταθμικά οφέλη, τα οποία περιγράφονται σε μια επιστολή προς την ελληνική κυβέρνηση από την EADS το Νοέμβριο του 2004. H EADS είναι η μητρική εταιρεία της Eurocopter. Μεγάλο μέρος των αντισταθμικών οφελών αυτής της συμφωνίας είναι η δημιουργία μιας σύνθετης εργοστασιακής εγκατάστασης στην Τανάγρα, την οποία θα διαχειρίζεται η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία. Έχουν περάσει 4,5 χρόνια και το πρώτο ελικόπτερο δεν έχει παραδοθεί στην ελληνική πλευρά...

29

Επ’ικαιρα Oικονοµική κρίση και Αφγανιστάν “γονατίζουν” τη RAF γράφουν οι deepred001 και fox2 Ολοένα πληθαίνουν οι αναφορές στο βρετανικό και διεθνή τύπο για τις επιπτώσεις στη Βασιλική Αεροπορία που έχουν η κακή περίοδος στην οικονομία και η γάγγραινα του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία. Οι περικοπές σε υλικό, προσωπικό και υποδομές βρίσκονται ένα βήμα πριν την υλοποίηση...

Το βρετανικό υπουργείο άµυνας φαίνεται αποφασισµένο να περικόψει 2,4 δισεκατοµµύρια δολάρια κάθε χρόνο από το 2010 και µετά. Η RAF, πρόκειται να χάσει το Μάρτη την πρώτη της µοίρα. Πρόκειται για µοίρα εξοπλισµένη µε µαχητικά Harrier GR7/GR9 της διακλαδικής δύναµης της αεροπορίας και του ναυτικού. Στον ίδιο χρόνο, µετά τις εκλογές, θα αποφασιστεί η τύχη άλλης µίας ή δύο µοιρών, εξοπλισµένων µε Harrier ή Tornado.Θα ακυρωθούν επίσης άλλα µικρότερα προγράµµατα, τα οποία όµως δεν έχουν ακόµη κατονοµαστεί. Επιπλέον, θα αποσυρθούν από την ενεργή δράση τα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Nimrod MR2 και θα υπάρξει κενό στο χώρο έως την ένταξη των νεότερων MR4 το 2012. Τέλος, έχει δηµοσιευθεί σενάριο ακόµη και για την απόσυρση τεσσάρων από τα επτά ιπτάµενα ραντάρ E-3D Sentry. Το αίνιγµα των Lightning II Καθώς η χώρα οδεύει στην µεγαλύτερη συρρίκνωση των ενόπλων δυνάµεών της µετά το Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, υπάρχει σύγκλιση απόψεων ότι οι βρετανοί δεν µπορούν να αντέξουν οικονοµικά τα 140 αµερικανικής 30

κατασκευής Joint Strike Fighters (JSF) που επιδιώκουν να προµηθευτούν. Ένας συµβιβασµός θα είναι για το υπουργείο άµυνας (MoD) να µειωθεί στο ήµισυ η προµήθεια από 140 αεροσκάφη σε 70. Υπάρχει επίσης µια άποψη ότι η Βρετανία δεν θα είναι σε θέση να κατασκευάσει δύο µεγάλα αεροπλανοφόρα, πόσο µάλλον τα αεροπλάνα που θα µεταφέρει το δεύτερο αεροπλανοφόρο. Οι αποφάσεις θα ληφθούν µόνο µετά τις γενικές εκλογές. Ωστόσο, υπάρχει συναίνεση στο θέµα ότι η Βρετανία απλά δεν µπορεί να αντέξει οικονοµικά τα υφιστάµενα σχέδια για την κατασκευή δύο µεγάλων αεροπλανοφόρων, τα οποία εάν συµπεριληφθούν και τα αεροπλάνα JSF, θα κοστίσουν περίπου £ 25 δις.

αεροπορία και ναυτικό. Περικοπές σε προσωπικό και υποδοµές Μεγάλες περικοπές φαίνεται ότι θα υπάρξουν στον αριθµό του προσωπικού και των αεροπορικών βάσεων µες στη δεκαετία. Το πρoσωπικό πρόκειται να µειωθεί κατά 10.000 άτοµα περίπου, δηλαδή κατά ένα τέταρτο της υφιστάµενης δοµής. Αυτό σηµαίνει ότι η Αεροπορία πρόκειται να παραµείνει µε 31.000 ενεργό στρατιωτικό προσωπικό, κάτι που αφήνει ανοιχτό το ερώτηµα για την ανά τον κόσµο επιχειρησιακή διαθεσιµότητα της Αεροπορίας. Προγραµµατίζεται, τέλος, το κλείσιµο πέντε αεροπορικών βάσεων.

Ο στρατός και τα Super Tucano... Το κόστος του πολέμου Σε αρθρο βρετανικής εφημερίδας αναφέρθηκε επίσης ότι ο αρχηγός του γενικού επιτελείου - στρατηγός Richards - πιστεύει πως ελικοφόρα αεροσκάφη Super Tucano είναι περισσότερο ουσιαστικά αντί τα γρήγορα αεροσκάφη jet σε μέρη όπως το Αφγανιστάν. Η άποψη του Richards θεωρείται ότι υπονοεί τη μείωση ποσότητας των EF2000 και F-35 και όπως είναι φυσικό κάτι τέτοιο προκαλεί αντιδράσεις σε

Πέρα από τους νεκρούς, το Αφγανιστάν προκαλεί οικονομική αιμοραγία: Ο πόλεμος δημιουργεί παράλληλα νέες ανάγκες (βλ. CH-47 και C-17), καταστρέφοντας σχεδιασμούς ετών για την ενίσχυση των Όπλων.

Επ’ικαιρα Το “Τέρας της Κανταχάρ” γράφει ο fox2 Φωτογραφίες στο διαδίκτυο φέρνει στο φως ένα μυστηριώδες UAV της USAF: το RQ-170 Sentinel...

Το RQ-170 Sentinel αποτελεί ένα παράξενο UAV, κατασκευάσµενο από τη Lockheed Martin, που πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι βρίσκεται σε δράση στο Αφγανιστάν. Είναι περισσότερο γνωστό ως "Beast of Kandahar", διότι η επίµαχη φωτογραφία πάρθηκε στο αεροδρόµιο της αφγανικής πόλης. Έργο της Skunk Works Η ανάπτυξή του οφείλεται στο τµήµα της Lockheed Martin Skunk Works. Η Skunk Work ευθύνεται για την άναπτυξη µερικών από τα κορυφαία προϊόντα της αµερικανικής αεροναυπηγικής , όπως τα SR-71, F22 και F-117. H ίδια φέρει ευρύτατη αυτονοµία και ασχολείται αποκλειστικά µε προηγµένα ή µυστικά προγράµµατα. Το µεγαλύτερο τρέχον γνωστό πρόγραµµά της είναι το F-35. H έδρα της βρίσκεται στο U.S. Air Force 42, στο Palmdale της Καλιφόρνια. Χαρακτηριστικά Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, το RQ-170 ακολουθεί το παράδειγµα της σχεδιάσης του στρατηγικού βοµβαρδιστικού B-2, ενώ εκπληκτική είναι σε γενικές γραµµές η οµοιότητά του µε το ναζιστικό Ho 229. Σύµφωνα µε το Aviation Week, το επέκτασµα των πτερύγων ανέρχεται µεταξύ 66 και 90

πόδια. Το µέγιστο βάρος απογείωσης υποστηρίζεται ότι ξεπερνά τις 8.500 λίβρες. Για την πρόωση φέρει πιθανώς έναν κινητήρα General Electric TF-43. Πιστεύεται ότι µπορεί να πετά έως τα 50.000 πόδια. Το Sentinel δεν φέρει οπλισµό, έχει ωστόσο τη δυνατότητα µεταφοράς απαραίτητου εξοπλισµού για διεκπεραίωση των αποστολών επιτήρησης.

ριών για το UAV, η αµερικανική αεροπορία επιβεβαίωσε την ύπαρξή του το ∆εκέµβρη του 2009. Τα αεροσκάφη του τύπου βρίσκονται σε υπηρεσία µε την 30η µοίρα αναγνώρισης στη Νεβάδα.Ορισµένα µεταφέρθηκαν στο Αφγανιστάν το 2007. Αλλά γιατί εκεί αφού εκλείπουν οι "υψηλοί” υλικοί στόχοι στο στρατόπεδο των Ταλιµπάν; Πλησιάζει η ώρα του Ιράν;

Γιατί στο Αφγανιστάν; Έπειτα από την εµφάνιση πληροφο31

Επ’ικαιρα Το πρώτο κινεζικό stealth είναι γεγονός! γράφουν οι deepred001 και fox2 Σύμφωνα με δημοσίευμα ιαπωνικού περιοδικού, η Κίνα έχει αναπτύξει και αυτή την περίοδο δοκιμάζει το πρώτο επανδρωμένο stealth αεροσκάφος: το Η-10.

Το στέλθ βοµβαρδιστικό της πολεµικής αεροπορίας της Κίνας τύπου H-10 είναι σε θέση να µεταφέρει και πυρηνικά όπλα. Αυτό τουλάχιστον αναφέρεται σε άρθρο του ιαπωνικού περιοδικού “Sankei Shimbun”. Το πρόγραµµα ξεκίνησε το 1998 και χαρακτηριζόταν έως µέχρι πρότινος ως “Project No. 10″. Το εν λόγω άρθρο αναφέρει πως η δοκιµαστική πτήση πραγµατοποιήθηκε ήδη µε επιτυχία. Η έρευνα και ανάπτυξη του σχετικού προγράµµατος πραγµατοποιήθηκε µακριά από τα φώτα της δηµοσιότητας σε µυστική στρατιωτική βάση στην περιοχή Γκόµπι. Σύµφωνα µε το δηµοσίευµα, η Κίνα κατάφερε να αντιγράψει την τεχνολογία γύρω από το αµερικανικό αεροσκάφος F-117 και το B-2, και σε συνάρτηση µε την κοινή σινορωσική συνεργασία που υπάρχει σε πολλούς στρατιωτικούς τοµείς, αναπτύχθηκε εγχώρια το συγκεκριµένο βοµβαρδιστικό χαµηλής παρατηρησιµότητας, το οποίο πλέον µπορεί να φέρει και πυρηνικές βόµβες. Το βοµβαριστικό H-10 έσπασε το µονοπώλιο των ΗΠΑ στον τοµέα και η ύπαρξή του απειλεί πλέον την ασφάλεια της Ιαπωνίας.

32

Χαρακτηριστικά Το αεροσκάφος εχει κενό βάρος περίπου 52 τόνων. Το µήκος του ανέρχεται σε 24 µέτρα ενώ το ύψος του φθάνει τα 4,5 µέτρα. Έχει επέκτασµα πτερύγων 65 µέτρων. Είναι ικανό να µεταφέρει 25 τόνους ωφέλιµο φορτίο. Το µέγιστο βάρος απογείωσης ανέρχεται σε 200 τόνους. Μπορεί να µεταφέρει πυρηνικά, συµβατικές βόµβες, βόµβες διασποράς, πυραύλους cruise ή πυραύλους αέρος - αέρος. Το RCS που παρουσιάζει είναι της τάξης του 0,2 m2. Η εµβέλεια του ξεπερνά, τέλος, τα 13.000 km (µε την πραγματοποίηση ενός εναέριου ανεφοδιασµού).

Η επιστροφή της Κίνας Με το πέρασμα των ετών, τους φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης, την αύξηση του επιστημονικού κεφαλαίου και την ανάγκη τοποθέτησης νέων στόχων, η Κίνα μετασχηματίζεται σε μια πραγματική υπερδύναμη. Μια από τις πρώτες μέριμνες είναι η ουσιαστική αναβάθμιση της αεροπορίας. Όσοι πίστευαν ότι η Κίνα μπορεί να παράγει μοναχά αντίγραφα ξεπερασμένων σοβιετικών μαχητικών, άντε στην καλύτερη το J-10, πλανιούνται οικτρά. Το Η-10 είναι η πρώτη από τις εκπλήξεις που δημοσιεύτηκε για τις αληθινές της αεροναυπηγικές δυνατότητες. Ακολουθεί το J-14, το αντίπαλο δέος του αμερικανικού F-22 και του ινδο-ρωσικού PAK-FA. Στις θάλασσες επίσης θα πλέουν κινεζικά αεροπλανοφόρα εξοπλισμένα με J15, τα μόνα μελλοντικά ναυτικά μαχητικά των 20 τόνων. Η Κίνα από κομπάρσος γίνεται πρωταγωνιστής!

Επ’ικαιρα Πέταξε το PAK-FA! γράφει ο deepred001 Στις 29 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε επιτέλους η πρώτη δημόσια πτήση του νέου ρωσικού μαχητικού PAK FA, του αεροσκάφους που διαφημίζεται ως ο αντίπαλος του Raptor!

ροσκάφη. Για παράδειγμα, η Ρωσία επιθυμεί μία μονοθέσια έκδοση, ενώ η IAF, η οποία είναι ευχαριστημένη με το Su-30MKI, επιμένει σε ένα διθέσιο μαχητικό. Η Ινδία έχει συμφωνήσει να αγοράσει ένα μείγμα από 50 περίπου μονοθέσια και 200 διθέσια αεροσκάφη. Η Ρωσία, με τη σειρά της θα εξετάσει την αγορά του διθέσιου μαχητικού, πιθανόν για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η Ινδία πρόκειται να αναπτύξει το 25% του ρωσικού μαχητικού πέμπτης γενιάς και οι σχετικές υπογραφές αναμένεται να σφραγίσουν τη σύμβαση.

Το πέμπτης γενιάς μαχητικό της Sukhoi γνωστό και ως PAK FA πραγματοποίησε την πρώτη πτήση του πρωτοτύπου στις 29/1/10 κατά τις πρωινές ώρες, 11:19 τοπική ώρα.

αναπτύχθηκε αρχικά για το Sukhoi Su-35 και ένα δοκιμαστικό Su-27M. Το αεροσκάφος προβλέπεται να ενσωματώσει στην τελική μορφή πολύ πιο εξελιγμένους κινητήρες.

Η συνολική διάρκεια της πτήσης ήταν 47 λεπτά. Κυβερνήτης του αεροσκάφους ο Σεργκέι Μπόγκταν. Κατά τη διάρκεια της πρώτης πτήσης πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες αξιολογήσεις στη δυνατότητα του ελέγχου του αεροσκάφους. Δοκιμές πραγματοποιήθηκαν και με το σύστημα προσγείωσης.

Η Sukhoi ανέφερε πως το αεροσκάφος είναι κατασκευασμένο από σύνθετα υλικά με προηγμένα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά και μια σχεδίαση stealth. Το μαχητικό είναι επίσης εξοπλισμένο με ένα υπερσύγχρονο ραντάρ Tikhomirov NIIP και πλήθος άλλων υποσυστημάτων.

Ο καταμερισμός της εργασίας για την HAL θα περιλαμβάνει το λογισμικό του αεροσκάφους, συμπεριλαμβανομένων των ηλεκτρονικών υπολογιστών αποστολής (στο Su-30MKI ο υπολογιστή αποστολή είναι ινδικής ανάπτυξης), συστήματα πλοήγησης, οι περισσότερες από τις οθόνες του θαλάμου διακυβέρνησης, το σύστημα DCM, και την τροποποίηση του μονοθέσιου Sukhoi σε διθέσια έκδοση. Η Ινδία θα συμβάλει επίσης στον τομέα της κατασκευής του αεροσκάφους με σύνθετα υλικά, μια εμπειρία την οποία απόκτησε στην ανάπτυξη του σχεδιασμού του αεροσκάφους Tejas Light Combat Aircraft (LCA). Η Ρωσία κατασκευάζει παραδοσιακά μεταλλικά αεροσκάφη, μόλις το 10% της ατράκτου του Su-30MKI είναι από τιτάνιο και σύνθετα υλικά.

Η πτήση σηματοδοτεί την ουσιαστική έναρξη του προγράμματος, στο οποίο μερίδιο θα έχει και η αεροδιαστημική βιομηχανία της Ινδίας. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αναμένεται να αρχίσει να αποδίδει μαχητικά αεροσκάφη στις πολεμικές αεροπορίες της Ρωσίας και της Ινδίας κατά το διάστημα 2015 έως 2017.

Τον Νοέμβριο του 2007, η Ινδία και η Ρωσία υπέγραψαν διακυβερνητική συμφωνία για την από κοινού ανάπτυξη του μαχητικού.

Συνολικά θα κατασκευαστούν τουλαχιστον 500 αεροσκάφη, τα οποία τα μισά προορίζονται για τη Ρωσία και τά υπόλοιπα για την Ινδία.

Το πρωτότυπο Sukhoi είναι προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της Πόλεμικής Αεροπορίας της Ρωσίας , αλλά η IAF έχε θέσει διαφορετικές προδιαγραφές και θα ληφθεί μέριμνα και για τις δύο αεροπορικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα να παράγονται δύο διαφορετικά, αλλά στενά συνδεδεμένα αε-

Η πρώτη φάση των δοκιμαστικών πτήσεων αναμένεται να ολοκληρωθεί έως το 2012, ενώ το αεροσκάφος θα εισαχθεί σε υπηρεσία με τη ρωσική αεροπορία το 2015.

Το μαχητικό τροφοδοτείται από δύο κινητήρες τύπου NPO Saturn "παραλλαγή 117". Ο συγκεκριμένος κινητήρας

Για το PAK-FA θα υπάρξει αναλυτικότερο αφιέρωμα σε επόμενο τεύχος.

33

Επ’ικαιρα Περίοδος αποφάσεων για το EF-2000 γράφουν οι deepred001 και fox2 Το τρέχον δίμηνο θα καθορίσει κατά πολύ εάν το Ευρωμαχητικό θα ακολουθήσει την εμπορική εσωστρέφεια του Tornado ή θα μεταβληθεί σε μια υπερσύγχρονη πλατφόρμα, ικανή να πετύχει σε σημαντικότατους διαγωνισμούς ανά την υφήλιο. ζοντα. Παράληλα προωθείται ο εµπλουτισµός του οπλοστασίου κρούσης µε την πιστοποίηση της κατευθυνόµενης βόµβας Paveway IV. Σύστηµα HMS

Οι τέσσερις εταίροι της κοινοπραξίας (Γερµανία, Ισπανία,Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία) πρέπει να πάρουν µία σειρά κρίσιµων αποφάσεων για την πορεία του προγράµµατος Eurofighter το τρέχον δίµηνο. Η κοινοπραξία θα πρέπει να αποφασίσει σχετικά µε µία σειρά προγραµµάτων αναβάθµισης του µαχητικού τα οποία θα το διατηρήσουν ανταγωνιστικό στη διεθνή αγορά. Ραντάρ Στο θέµα του ραντάρ, για το οποίο υπάρχει εκτενής αναφορά στο “Autumn 09 Special Report”, υπάρχουν δύο προτάσεις. Η γερµανική πλευρά προτιµά µια γρήγορη λύση µε τη χρησιµοποίηση σταθερού ραντάρ AESA. Η βρετανική πλευρά, αντίθετα, προτείνει το καινοτόµο ραντάρ Swashplate της Selex, υποεκδόσεις του οποίου δοκιµάζονται στο Tornado και το Gripen Demo. Αν και οι δυνατότητες του υφιστάµενου ραντάρ Captor πιστεύεται ότι είναι καλύτερες και από τα αµερικανικά ραντάρ AESA πρώτης γενιάς, το ραντάρ AESA είναι αναγκαίο για την προσέλκυση νέων πελατών.

34

TVC Μαζί µε το ραντάρ, θα πρέπει να αποφασιστεί η τύχη του TVC. Η εισαγωγή ακροφύσιων κατευθυνόµενης ώσης θα προσφέρει ευεργετικά στοιχεία στην ευελιξία του αεροσκάφους, ενώ θα µειώσει την κατανάλωση καυσίµου κατά 3 - 5%. Το TVC θα προσφέρει 7% µεγαλύτερη ώση στην υπερηχητική πτήση χωρίς µετάκαυση (supercruise), προσφέροντας πιθανότατα µέγιστη ταχύτητα 1,4 mach σε µια τέτοια κατάσταση πτήσης. Προβληµατισµό προκαλεί η ανισοκατανοµή βάρους που θα προκληθεί από την προσθήκη του συστήµατος. Αυτό το ζήτηµα µπορεί ωστόσο να παρακαµφθεί µε την εισαγωγή του ραντάρ AESA, το οποίο θα είναι βαρύτερο από το CAPTOR. Υποστηρίζεται ότι το TVC θα προσθέσει στο αεροσκάφος βάρος 180 λιβρών. Οπλισµός Την ίδια ώρα συζητάται η πορεία πιστοποίησης του πύραυλου BVRAAM Meteor. Ο Meteor, σε συνδυασµό µε το νέο ραντάρ, αναµένεται να προσφέρει ασυναγώνιστες επιδοσεις στην εναέρια µάχη πέραν του οπτικού ορί-

Σύµφωνα µε εκπρόσωπο της κοινοπραξίας, το τέλος καλοκαιριού αναµένεται να ισχυροποιηθεί σε µεγάλο βαθµό η φονικότητα του EF-2000 σε περιβάλλον εγγύς αεροµαχίας. Τότε, πιστεύεται ότι θα καταστεί επιχειρησιακό (αρχικά στη βρετανική αεροπορία) το κράνος HMSS. Σήµερα, το σύστημα βρίσκεται στο τελικό στάδιο αξιολόγησης, έτσι ώστε να λάβει την τελική πιστοποίηση από τον οργανισµό του ΝΑΤΟ, το γνωστό NETMA. Η βρετανική Μοίρα 17 της RAF είναι υπεύθυνη για τις επιχειρησιακές δοκιµές και την αξιολόγηση του συστήµατος, για λογαριασµό του Ηνωµένου Βασιλείου. Οι δοκιµές του συστήµατος θα αρχίσουν το δεύτερο τρίµηνο του 2010. Η συγκεκριµένη πολεµική Μοίρα αναµένεται να γίνει το κέντρο εξυπηρέτησης όλων των πελατών της κοινοπραξίας, γύρω από τη χρήση µε το συγκεκριµένο κράνος. Το πρόγραµµα HMSS έχει καθυστερήσει κατά ένα έτος, µια και η ανάπτυξή του έχει αποδειχθεί ότι είναι πιο περίπλοκη από ό,τι προβλεπόταν αρχικά, όµως η εισαγωγή του σε υπηρεσία θα προσφέρει την πλήρη αξιοποίηση των πυραύλων αυτοάµυνας ASRAAM και IRIS-T που δύναται να φέρει το αεροσκάφος. Συνεργασία µε UAVs Μια άλλη ιδέα που προωθείται έντονα τον τελευταίο καιρό είναι η δυνατότητα συνεργασίας του µαχητικού µε µη επανδρωµένα αεροσκάφη. Για το σκοπό αυτό, η EADS προσανατολίζεται στη διενέργεια δοκιµών του Eurofighter µε το πρόγραµµα επίδειξης τεχνολογίας Barracuda το 2011, εφόσον υπογραφεί κάποια συµφωνία. Οι επιτελείς του προγράµµατος σκέφτον-

Επ’ικαιρα ται να χρησιµοποιήσουν το UAV για την κατάδειξη επίγειων στόχων που θα µπορούσε στη συνέχεια να πλήξει το Eurofighter. H επικοινωνία µεταξύ των δύο αεροσκαφών θα µπορούσε να είναι είτε απευθείας είτε µέσω επίγειας αναµετάδοσης. H έκβαση των δοκιµών θα καθορίσει τη δυνατότητα συνεργασίας του µαχητικού µε το UAV Talarion, το οποίο αναπτύσσει ο ευρωπαϊκός όµιλος. Καλύτερο σύστημα TERPROM Η Goodrich Corporations ανέλαβε την ευθύνη για την αναβάθμιση των δυνατοτήτων του συστήματος προειδοποίησης εγγύτητας με το έδαφος ή γνωστότερου ως TERPROM του EF2000. Η αναβάθμιση θα εμπλουτίσει το σύστημα με περισσότερες πληροφορίες που έχουν σχέση με την σκόπευση επίγειων στόχων, δίνοντας δυνατότητα χρήσης των πλέον κατάλληλων όπλων για την επιτυχία της αποστολής. Το αναβαθμισμένο TERPROM θα εισαχθεί στην επόμενη παρτίδα παραγωγής.

Eurofighter πολλαπλών ρόλων για τη Luftwaffe Το ∆εκέµβρη ξεκίνησαν οι παραδόσεις των πρώτων EF-2000 στην JG 31. Σήµερα, τη µοίρα εφοδιάζουν βοµβαρδιστικά Tornado, ενώ ο ρόλος της αφορά την εκτέλεση αποστολών κρούσης. Τα EF-2000 θα αντικαταστήσουν τα Tornado της µοίρας µέσα στο 2ο10. Πρόκειται για την πρώτη φορά που η Γερµανία θα διαθέσει µαχητικά EF2000 σε τέτοιο ρόλο. Η µοίρα αναµένεται να αξιοποιήσει πλήρως τα νέα µαχητικά της έως το 2012, οπότε αυτά θα έχουν εξοπλιστεί µε ατρακτίδιο laser και κατευθυνόµενες βόµβες GBU-48. H JG 31 αποτελεί την τρίτη µοίρα της Luftwaffe που εξοπλίζεται µε το νέο µαχητικό. Μαχητικό 5ης γενιάς κατά τη USAF Σε επίσηµη ανακοίνωσή της για την πραγµατοποίηση δοκιµών εναέριου ανεφοδιασµού µεταξύ ιπτάµενων τάνκερ της αµερικανικής αεροπορίας και βρετανικών EF-2000 Typhoon η USAFχαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό αεροσκάφος ως µαχητικό 5ης γενιάς. Είναι από τις σπάνιες φορές που συµβαίνει αυτό, καθώς συνήθως αναφέρονται ως τέτοια µοναχά τα αµερικανικά F-22

και F-35. Πρόκειται για εξαιρετικό χαρακτηρισµό που θα µπορούσε να χρησιµοποιεί πλέον η κοινοπραξία για να αντικρούσει το επιχείρηµα της Lockheed Martin περί χάσµατος γενιάς µεταξύ του EF-2000 και του F-35. Το τελευταίο θα αποτελέσει σύντοµα τον κυριότερο αντίπαλο του ευρωπαϊκού µαχητικού στη διεθνή αγορά.

στο µαχητικό από τις κυβερνήσεις των χωρών του προγράµµατος. Η µοναδική περίπτωση όπου υπάρχει ξεκάθαρη τέτοια περίπτωση στις µέρες µας, λόγω των τροµερά δυσχερών οικονοµικών που αντιµετωπίζει, είναι αυτή της χώρας µας...

Εξαγωγικές Προοπτικές Όλες οι βελτιώσεις που θα αποφασιστούν, πέρα από την αναβάθµιση των αεροποριών των εταίρων του προγράµµατος, στοχεύει στη διεθνή αγορά. Κύριοι στόχοι της κοινοπραξίας είναι η Ινδία και η Ιαπωνία. Στην πρώτη, το µαχητικό έχει ελπίδες να κερδίσει το συµβόλαιο 126 µαχητικών. Στη δεύτερη έχει κύριο αντίπαλο το F35. Άλλες αγορές είναι της Μαλαισίας, του Οµάν και της Χιλής. Και οι τρεις είναι ελπιδοφόρες, λόγω της καλής σχέσης των κρατών µε τη Μεγάλη Βρετανία. Το αεροσκάφος ακόµη θα συµµετάσχει µε λίγες πιθανότητες στο διαγωνισµό της Νότιας Κορέας και (εάν γίνει) του Καναδά. Υπάρχει επίσης η πεποίθηση ότι θα υπάρξει συµπληρωµατική αγορά από τη Σαουδική Αραβία. Το αεροσκάφος, τέλος, προωθείται στη Ρουμανία.

Στα γρήγορα... Γερμανικά EF-2000 σύντομα στη Red Flag; Ζεύγος ισπανικών EF-2000 επικράτησε έναντι οκτώ F-15C, τον περασμένο Σεπτέμβριο, σε περιβάλλον εγγύς αερομαχίας! Τα βρετανικά Tranche 3 θα είναι προετοιμασμένα να φέρουν σύμμορφες δεξαμενές καυσίμου (CFTs). Στόχος είναι με τη χρήση τους να απελευθερωθούν φορείς ανάρτησης οπλισμού ώστε να αξιοποιηθούν περισσότερα όπλα. Η μέθοδος με την οποία ανεφοδιάζεται εν πτήσει το αεροσκάφος δεν είναι η πλέον αρεστή για τη USAF (άλλο probe & drogue, άλλο boom)...

Εξαγωγές ωστόσο δεν πρόκειται να συµβούν, σύµφωνα µε τον Enzo Casolini (εκπρόσωπο της κοινοπραξίας), εάν δεν υπάρξει πολιτική υποστήριξη 35

“PEAN 2009” Η πιο απαιτητική

άσκηση της Aéronavale γράφει ο fox2

...Η PEAN αποτελεί αυτό που συμβολίζουν τα αρχικά της. Μία περίοδο εκπαίδευσης της γαλλικής αεροπορίας ναυτικού (Period d’ Entrainement de l’ Aeronautique Navale). Αυτό με απλά λόγια… διότι είναι παράλληλα η τελική δοκιμή της για να αποδειχθεί η ικανότητα να φέρει εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή...

...Η συγκεκριμένη PEAN ήταν σημαντική επειδή έλαβε μέρος έπειτα από μακροχρόνιες επισκευές το μοναδικό γαλλικό αεροπλανοφόρο, το Charles De Gaulle...

...οι αφανείς ήρωες...

...χαράζοντας στη Σούδα...

...Η άσκηση ολοκληρώθηκε με τον κατάπλου του CDG στη Τουλόν στις 11 Δεκεμβρίου έπειτα από 18 ημέρες διάρκεια...

38

...καθοδηγόντας το “Μπουρίνι”...

...δεν υπήρξαν φωτογραφίες από τη συμμετοχή της ΠΑ. Οπότε η παρακάτω με το Super Puma να προσνηώνεται στο CDG είναι σπάνια... Το γαλλικό ναυτικό επέλεξε ως τόπο για την εκτέλεση της άσκησης το περασμένο έτος τη Μεσόγειο. Σύμφωνα με τα σχέδια, στις 18 ημέρες της εξάσκησης, οι γαλλικές δυνάμεις θα διένυαν μια απόσταση από τη Νότια Γαλλία έως την Ελλάδα, περνώντας πλησίον των ιταλικών ακτών και θα επέστρεφαν από τον ίδιο περίπου πλου. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, τα Γάλλοι χειριστές θα είχαν τη δυνατότητα να συνεκπαιδευτούν με Ιταλούς και Έλληνες συναδέλφους τους. Την διεύθυνση των δραστηριοτήτων ανέλαβε ο αντίναύαρχος JeanLuis Kerignard, διοικητής της ναυτικής αεροπορίας ταχείας αντίδρασης (COMFRMARFOR). Οι δυνάμεις που έλαβαν μέρος στη δραστηριότητα ήταν μια ομάδα αεροπλανοφόρου. Επικεφαλής της δύναμης υπήρξε το αεροπλανοφόρο Charles De Gaulle. Το συγκεκριμένο σκάφος αποτελεί το μοναδικό αεροπλανοφόρο του γαλλικού ναυτικού και το μόνο παγκοσμίως πλην αμερικανικών που κινείται με πυρηνικά καύσιμα. Το πλοίο έχει τη δυνατότητα μεταφοράς 40 μαχητικών, ωστόσο, κατά την άσκηση η δύναμή του περιλάμβανε 11 Super Etendard, επτά Rafale, δύο E2C, δύο Alouette III, ένα Daulphin, ένα Panther και ένα Cougar. Το αεροπλανοφόρο απέπλευσε στις 21 Νοεμβρίου από την Τουλόν και τα πλοία της συνοδείας του συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια του πλου. Στην πρώτη φάση της «PEAN», η γαλλική αεροναυτική δύναμη κλήθηκε να αντιμετωπίσει επιδρομές της γαλλικής αεροπορίας μεταξύ της Τουλόν και της Κορσικής. Ταυτόχρονα, τα μαχητικά του αεροπλανοφόρου προσομοίωναν επιθέσεις βομβαρδισμού έναντι επίγειων στόχων.

Κατά τη δεύτερη φάση (27/11/09 – 30/11/09), η γαλλική αρμάδα βρέθηκε στην περιοχή μεταξύ Σαρδηνίας και Σικελίας. Σε αυτή την φάση τα αερο-

σκάφη κλήθηκαν να προστατεύσουν το γαλλικό στόλο από το ιταλικό ναυτικό και την αεροπορία.

Aeronavale Vs ΠΑ Πλησιάζοντας στη δυτική Πελοπόννησο, ξεκίνησε η τρίτη φάση (1/12 – 8/12). Τώρα, οι Γάλλοι πιλότοι είχαν να αντιμετωπίσουν τα αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας. Η συνεκπαίδευση μεταξύ των δύο αεροποριών συνεχίστηκε βόρεια της Κρήτης και στο κεντρικό Αιγαίο και περιλάμβανε κυρίως επιχειρήσεις COMAO. Από ελληνικής πλευράς υπολογίζεται ότι συμμετείχαν περισσότερα από 60 μαχητικά , μονάδες ραντάρ, καθώς επίσης μέσα και προσωπικό από την μοίρα επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης. Η συνεκπαίδευση έληξε στις 8 Δεκεμβρίου, ενώ πολλές υπήρξαν οι φιλοφρονήσεις για το επίπεδο και τον επαγγελματισμό της ελληνικής πλευράς.

Η Τούρκικη παρουσία... Την συνεκπαίδευση προσπάθησε να αμαυρώσει εισβολή έξι τουρκικών μαχητικών. Το περιστατικό συνέβη στις 8/12. Τα τουρκικά αεροσκάφη εισήλθαν σε δεσμευμένη περιοχή πλησίον της Ικαρίας, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη δραστηριότητα ελληνικών και γαλλικών μαχητικών. Τα “άγνωστα ίχνη” αναχαιτίστηκαν από αεροσκάφη επιφυλακής.

39

Η δράση των «Τίγρεων», οι «Ανεμοστρόβιλοι»

και η ρίψη εφοδίων στους Βρετανούς στρατιώτες από τη RAF γράφουν οι deepred001 και fox2

Σε μια αφιλόξενη γη σαν το Αφγανιστάν, όπου κάθε δρόμος μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος, ο καλύτερος φίλος βρίσκεται πάντοτε στον αέρα. Είτε πρόκειται για ελικόπτερο είτε για αεροπλάνο...

Ιπτάµενες “Τίγρεις”

τύπου Antonov An-124.

∆εδοµένου ότι τα επιθετικά ελικόπτερα τύπου Tiger έφθασαν τον προηγούµενο Ιούλιο στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, Kαµπούλ, έχουν καταγραφεί εκατοντάδες ώρες πτήσης µέχρι σήµερα, σε διάφορες επιχειρήσεις για την υποστήριξη της ISAF στην περιοχή.

Η συγκεκριµένη γαλλική µονάδα στο Αφγνιαστάν είναι γνωστή ως Bataillon Hélicoptères d’Afghanistan. Το σύνολο των ελικοπτέρων της µονάδας περιλαµβάνει άλλες οκτώ µονάδες - τρία EC725 Caracal, δύο AS532 Cougar και τρία SA342 . Τα ελικόπτερα Caracal ανήκουν στην γαλλική Μοίρα EH 1 / 67 της Πολεµικής Αεροπορίας. Τα Cougar και τα Tiger ανήκουν στον Στρατό, στο Phalsbourg και ÉtainRouvre, αντίστοιχα. Τα τρία Tiger HAPS ανήκουν στην 2η Escadrille του 5ου συντάγµατος ελικόπτερων στο Pau, γνωστό ως το 5th Régiment d’Hélicoptères de Combat (RHC).

Τα τρία ελικόπτερα έφθασαν στην Καµπούλ στις 25 Ιουλίου, σηµατοδοτώντας την πρώτη επιχειρησιακή ανάπτυξη του συγκεκριµένου τύπου ελικόπτερου σε ένα θέατρο πολέµου. Η αρχική επιχειρησιακή ικανότητα αποκτήθηκε στις 6 Αυγούστου, ενώ η πλήρης επιχειρησιακή ικανότητα των Tiger HAP ακολούθησε τέσσερις µέρες αργότερα, µετά από 50 ώρες πτήσης, 20% κατά τη διάρκεια της νύχτας. Από τις 15 Οκτωβρίου µέχρι σήµερα, οι τρεις Τίγρεις έχουν καταγράψει συνολικά 263 ώρες πτήσης, περιλαµβανοµένων 64 ώρες τη νύχτα. Από τις 20 Αυγούστου, οι Τίγρεις έχουν συµµετάσχει σε πέντε πολεµικές αποστολές, σε µέσο υψόµετρο των 10.000 ποδιών. Σύµφωνα µε το γαλλικό Υπουργείο Εθνικής Άµυνας, τα τρία Tiger και ο συναφής εξοπλισµός µεταφέρθηκαν από την Γαλλία στο Αφγανιστάν µε ρωσικό µεταφορικό αεροσκάφος 42

Στο Αφγανιστάν, η κύρια αποστολή των γαλλικών Τίγρεων περιλαµβάνει την εγγύς υποστήριξη, την συνοδεία µεταφορικών ελικοπτέρων, συνοδεία χερσαίων εφοδιοποµπών, αποστολές CSAR, αποστολές QRA. Τα Tiger έχουν ως βάση το ∆ιεθνές Αεροδρόµιο της Καµπούλ και αναπτύσσονται κατόπιν αιτήσεως σε προκεχωρηµένες στρατιωτικές βάσεις στις περιοχές Kapisa και Surobi. Στα πλαίσια του ρόλου αποστολής µάχης, το Tiger HAP / HAD χρησιµοποιε το 30 χιλιοστών πυροβόλο της Nexter µε 270 γύρους, ρουκέτες 68 χιλιοστών,πυραύλους Mistral και πιθα-

νόν πυραύλους Hellfire II. Για να αντιµετωπίσει η πτητική µηχανή το µεγάλο υψόµετρο στο Αφγανιστάν - 6.000 πόδια - οι Τίγρεις φέρουν µόνο το πυροβόλο και συνολικά 18 ρουκέτες των 68 χιλιοστών, έτσι ώστε να βελτιώσουν και την αυτονοµία τους,κατά µέσο όρο τρεις ώρες ανά έξοδο. Τα περισσότερα ελικόπτερα της γαλλικής δύναµης στο Αφγανιστάν έχουν να αντιµετωπίσουν ελαφρά πυρά, συµπεριλαµβανοµένων πυρών από RPG7. Η παροχή της ηλεκτρονικής σουίτα πολέµου για το Tiger έγινε από την EADS, η οποία περιλαµβάνει έναν δέκτη προειδοποίησης ραντάρ (DAL), ανιχνευτή εκτόξευσης πυραύλων (MILDS) και chaff/flare. Επί του παρόντος, όλες οι εκδόσεις του HAP και του γερµανικού UHT Tiger τροφοδοτούνται από δύο κινητήρες MTU / Turbomeca / Rolls-Royce MTR390-2C turboshaft, ισχύος 960kW (1.285 SHP). Στο µέλλον, τα Tiger θα ενσωµατώνουν δύο ενισχυµένους κινητήρες MTR390-Ε, ισχύος 1094 kW (1467 SHP). Επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα! Στο Αφγανιστάν βρίσκονται την ίδια περίοδο βομβαρδιστικά Tornado GR4 της Βρετανίας.Τα αεροσκάφη ανήκουν στην 31η μοίρα και χρησιμοποιούνται κυρίως σε αποστολές counter-insur-

gency και counter-improvises explosine device. Τα Tornado εξοπλίζονται με το ατρακτίδιο σκόπευσης Litening III. Τα όπλα που φέρουν είναι κατευθυνόμενες βόμβες Paveway IV των 500 lb και αντιαρματικοί πύραυλοι Brimstone. Τέλος, δύνανται να φέρουν το ατρακτίδιο αναγνώρισης Raptor (το οποίο είναι το DB-110 που διαθέτει η Πολεμική Αεροπορία αλλά με άλλο όνομα). Τα Tornado εχουν πραγματοποιήσει έως σήμερα 400 εξόδους. Μάννα εξ ουρανού Η Μεγάλη Βρετανία χρησιµοποιεί µεταφορικά της αεροπλάνα για να τροφοδοτήσει με εφόδια αποµακρυσµένες στρατιωτικές µονάδες.Το εγχείρηµα δηµοσιμοποίησε µε ανακοίνωσή του το βρετανικό υπουργείο άµυνας. Οι αποστολές ρίψης εφοδίων σε αποµακρυσµένες περιοχές του Αφγανιστάν όπου βρίσκονται βρετανικά στρατεύµατα πραγματοποιούνται από C-130. Πρόκειται για µία από τις ελάχιστες φορές µεταπολεµικά που η Βρετανία χρησιµοποιεί αυτή τη µέθοδος, σε µια προσπάθεια να αποφευχθεί ο κίνδυνος βοµβιστικών επιθέσεων κατά τη µεταφορά των εφοδίων στα οδικά δίκτυα. Οι ρίψεις χαρακτηρίζονται ως ακριβείς, γεγονός που προκαλεί την έκδηλη ανακούφιση των στρατιωτών...

43

1990 – 2010

20 ΧΡΟΝΙΑ 346 Μ «Ιάσων» γράφει ο Vasilis07

Την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου του 2010 σε μια σεμνή τελετή στην 110 ΠΜ στην Λάρισα η 346 Μοίρα «Ιάσων» παρουσία του Αρχηγού ΑΤΑ γιόρτασε τα 20 χρόνια συνύπαρξης με το F-16 Fighting Falcon. Για το σκοπό αυτό δημιουργήθηκε (με την οικονομική συνεισφορά του προσωπικού της 346 Μ) το δεύτερο στην ιστορία της Μοίρα επετειακό F-16C (S/N 122). Tο κείμενο που ακολουθεί είναι μια προσπάθεια καταγραφής των σημαντικότερων στιγμών της 20χρονης ιστορίας της Μοίρας με το θρυλικό μαχητικό της General Dynamics. Η 346 Μοίρα «Ιάσων» είναι η 2η που παρέλαβε τα μαχητικά αεροσκάφη του τύπου F-16C/D Block 30 από την πρώτη παραγγελία της Ελλάδας (ακολούθησαν άλλες 3) υπό την κωδική ονομασία Peace Xenia 1. Συγκροτείται στις 5 Φεβρουαρίου του 1990 στην 111 Πτέρυγα Μάχης και τον πυρήνα της αποτέλεσαν πιλότοι και τεχνικοί της 330 Μοίρας «Κεραυνός». Για έναν περίπου χρόνο, επιχειρούσε σαν εκπαιδευτική Μοίρα για τους χειριστές που θα επάνδρωναν τα F-16C/D Block 30. Αν και ακόμα εκπαιδευτική, συμμετέχει τον Οκτώβριο του 1990 στην διακλαδική άσκηση ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ με 12 F-16C/D εκτελώντας αποστολές βομβαρδισμού με πραγματικά πυρά. Η Μοίρα μετά από την επιτυχή αξιολό-

46

1990 – 2010

20 ΧΡΟΝΙΑ 346 Μ «Ιάσων» γησή της από το ΑΤΑ ανέλαβε επιχειρησιακά καθήκοντα σε ρόλο βομβαρδισμού και αναχαίτισης. Πέρα από την συνήθη δραστηριότητα στο Αιγαίο και τα readiness τόσο από την 110 ΠΜ όσο και από την 130 ΣΜ, η Μοίρα είχε την τιμή μαζί με την αδελφή 330 Μ και

τις Μοίρες των A-7 Corsair II των 115 και 116 ΠΜ να φέρει τα Ελληνικά Εθνόσημα πάνω από την Κύπρο μετά από 20+ χρόνια μέσα από τις ασκήσεις Νικηφόρος-Τοξότης. Κατά την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996 η Μοίρα δηλώνει 100% επιχει-

2005: το τότε επετειακό f-16 στους αιθέρες

ρησιακή ικανότητα. Το καλοκαίρι του 1997 εν αναμονή της παραλαβής των 40 F-16C/D Block 50 που θα εξόπλιζαν 2 νέες μοίρες στην 111 ΠΜ, το ανώτατο αεροπορικό συμβούλιο αποφασίζει την μετακίνηση της 346 Μ στην 110 Πτέρυγα Μάχης στην Λάρισα η οποία πραγματοποιείται στις 20/6/97. Τον Οκτώβριο του 1997 η 346 Μ συμμετέχει στην μεγαλύτερη εναέρια αντιπαράθεση στην Ευρώπη από την λήξη του Β’ ΠΠ, μεταξύ ΕλλάδαςΤουρκίας όπου περισσότερα από 120 μαχητικά 3ης γενιάς και των 2 χωρών εμπλέκονται σε σκληρές αερομαχίες. Από τις σημαντικότερες στιγμές στην 20χρονη πορεία της καταλαμβάνει η όχι και τόσο γνωστή αποστολή αεροσκαφών της στην αεροπορική βάση της Πάφου. Συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1998, 4 F-16 της 346 Μ κάτω από συνθήκες άκρας μυστικότητας (σιγή ασυρμάτου), προσγειώνονται στην 135 Σμηναρχία Μάχης στην Πάφο για την αξιολόγηση των εγκαταστάσεων του αεροδρομίου. Το γεγονός προκάλεσε πανικό στην Τουρκική πλευρά καθώς η παρουσία των αεροσκαφών έγινε αντιληπτή μόνο όταν τα αεροσκάφη έσπασαν την σιγή ασυρμάτου κατά την διάρκεια της προσγείωσης. 2 F-16 εξυπηρετήθηκαν και αναχώρησαν αμέσως ενώ τα άλλα 2 αναχώρησαν την επομένη.

Τον Φεβρουάριο του 2005 η Μοίρα γίορτασε τα 15 χρόνια της και την συμπλήρωση 40000 ωρών. Για τον σκοπό αυτό παρουσιάστηκε και το πρώτο επετειακό στην ιστορία της ΠΑ F-16 (S/N 136) αποτέλεσμα του Ανθυπασπιστή Γιώργου Αθανασιάδη. Στα 20 χρόνια της η Μοίρα έχει να επιδείξει ένα μοναδικό δείκτη ασφαλείας με μόνο 1 πτώση ενός F-16C (S/N 142) στις 6/10/95 από «κράτημα» κινητήρα όπου ο χειριστής του το εγκατέλειψε επιτυχώς βορείως της Σκύρου. Η 346 Μ στο εξωτερικό Λαμπρή είναι η παρουσία τις Μοίρας σε ασκήσεις και εκδηλώσεις του εξωτερικού. Η Μοίρα τουλάχιστον 2 φορές έχει συμμετάσχει στον θεσμό Squadron Exchange του ΝΑΤΟ:

τα F-16AM/BM της 322 Μοίρας. Η 346 M στο TLP Πολύ σημαντική είναι η παρουσία της 346 Μ στο Tactical Leadership Programme (TLP). Αυτό εύκολα διαπιστώνεται αρκεί να σημειώσουμε πώς απο πλευράς συμμετοχών έρχεται 1η απο όλες τις Μοίρες του ΑΤΑ με 4 συμμετοχές. Μάλιστα ήταν η 1η Ελληνική μοίρα που συμμετείχε στον θεσμό του TLP το 1996, ενώ είχε την τιμή να είναι και η Μοίρα που συμμετείχε στην τελευταία TLP (2009.3) από την βάση Florennes καθώς αυτή η δραστηριότητα αλλάζει έδρα και από το 2010 θα γίνετε στην Ισπανική βάση Albacete. Αναλυτικά η παρουσία της 346 Μ είναι η εξής: ΤLP 1996.3 (29/4/96 – 24/5/96:

•Τον Σεπτέμβριο του 1997 κλιμάκιο αποτελούμενο από 4 F-16C (S/N 126, 134, 136, 138) μεταβαίνει στην βάση Orange στην Γαλλία για συνεκπαίδευση με τα Mirage 2000B/C της EC 02.005.

-1 F-16C (S/N 112)/ 1 F-16D (S/N 148)

TLP 2001.2 (12/3/01– 6/4/01): -2 F-16C (S/N 114, 122)

•Τον Μάϊο του 2001 κλιμάκιο της Μοίρας αποτελούμενο από 2 F-16C (S/N 122, 130) και 2 F-16D ( S/N 146, 148) μεταβαίνει στην βάση του Leeuwarden στην Ολλανδία για συνεκπαίδευση με

TLP 2004.4 (30/8/04 – 24/9/04): -4 F-16C (S/N 122, 134, 118, 124)

47

TLP 2009.3 (4/5/09 – 29/5/09) 4 F-16C (S/N 112, 134, 130, 140) Όσον αφορά άλλες διεθνείς ασκήσεις η 346 Μ έχει συμμετάσχει στις: Ample Train 2003 (Kecskemet/Ουγγαρία), Ample Gain 2004 (Volkel/Ολλανδία), Clean Hunter 2004 (Twenthe/Ολλανδία), Noble Award 2007 (Jagel/Γερμανία). Σημαντική είναι και η παρουσία της 346 Μ και σε διεθνή airshows με στατική συμμετοχή αεροσκαφών της: Karup 2005 (Δανία), CIAF 2006 (Τσεχία), Pratica di Mare 2008 (Ιταλία), Zeltweg 2009 (Αυστρία). Η σύντομη αυτή παρουσία των 20 χρόνων της 346 Μ δεν θα μπορούσε να κλείσει παρά με ευχές και μια δειλή ματιά για το μέλλον της. Πολλά είναι αυτά που έχουν ακουστεί για τα F16C/D Block 30. Θα αναβαθμιστούν ?,θα αναλάβουν ρόλο εκπαίδευσηςαναγνώρισης? Μήπως η 346 Μ θα είναι από τις πρώτες μοίρες της ΠΑ που θα εξοπλιστεί με μαχητικά 4ης ή 5ης γενιάς ? Κάνεις δεν μπορεί με βεββαιότητα να απαντήσει. Το μόνο σίγουρο είναι πώς προσωπικό και αεροσκάφη θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που 20 χρόνια κάνουν πράξη πάνω από το Αιγαίο δηλώνοντας με τον καλύτερο τρόπο σε εχθρούς και 48

«φίλους» ότι θα είναι πάντοτε παρών.

Καλές προσγειώσεις 346 Μ!!!

49

J-10

The Vigorous dragon γράφει ο Adis

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Ήταν αρχές του ’80 όταν εκπρόσωποι της Αεροπορίας του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (PLAAF-People’s Liberation Army Air Force) μαζί με εκπροσώπους από το επιτελείο του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ), το Σώμα Αεροπορίας Ναυτικού του ΛΑΣ, και το υπουργείο αεροναυτικών, συναντήθηκαν στο Πεκίνο και συζήτησαν για την σχεδίαση και ανάπτυξη ενός νέας γενιάς μαχητικού αεροσκάφους, σύμφωνα πάντα με την εντολή που είχε δοθεί μερικούς μήνες νωρίτερα από τον τότε κινέζο ηγέτη Deng Xiao Ping. Οι αρχικές απαιτήσεις ήθελαν το αεροσκάφος να έχει παρόμοιες επιδόσεις με αυτές του αμερικάνικου F-16 και να είναι ανώτερο του εγχώριου κατασκευαζόμενου J-8II και του σοβιετικού Mig-23. Το σχετικό χρονοδιάγραμμα έθετε σαν χρόνο εισαγωγής στον ΛΑΣ τα μέσα του ’90, και θα αποτελούσε την ραχοκοκαλιά των αεροπορικών του δυνάμεων, σαν το κύριο κινέζικο μαχητικό. Ήταν Ιανουάριος του 1984 όταν το υπουργείο αεροναυτικών δέχθηκε 3 προτάσεις από τα αεροναυτικά ινστιτούτα τoυ Shenyang, του Xi’an και του Chengdu. Οι προτάσεις περιελάμβαναν μια συμβατική σχεδίαση, μια σχεδίαση πτέρυγας δέλτα με κάναρντ (περίπου ίδιας διαμόρφωσης όπως το JA-37 Viggen) και μια σχεδίαση με μεταβαλλόμενη πτέρυγα (όπως τα F-14/F-111). Τον ίδιο χρόνο επιλέγεται η σχεδίαση πτέρυγας δέλτα με κάναρντ, που είχε υποβληθεί από το αεροναυτικό ινστιτούτο του Chengdu. Η σχεδίαση ανατίθεται στο συγκεκριμένο ινστιτούτο, και η κατασκευή στο αντίστοιχο Εργοστάσιο Κατασκευής Αεροσκαφών του Chengdu (CAC – Chengdu Aircraft Corporation σήμερα). Ταυτόχρονα, ορίσθηκαν 4 βασικοί τεχνολογικοί τομείς που έπρεπε να αναπτυχθούν και οι οποίοι ήταν: -Η αεροδυναμική σχεδίαση/ολοκλήρωση της πτέρυγας δέλτα με τα κάναρντ -Η σχεδίαση ολοκληρωμένων αεροναυτικών ηλεκτρονικών συστημάτων -Η σχεδίαση συστήματος πτήσης με την βοήθεια και έλεγχο ηλεκτρονικού υπολογιστή (Fly-by-wire) -H σχεδίαση του όλου αεροσκάφους και της παραγωγής με την χρήση συστημάτων CAD/CAM 52

Το 1986 το πρόγραμμα παίρνει την ονομασία πρόγραμμα J-10 (Jiān Shí ή 歼十 ή 歼-10) και o Song Wen-Cong ορίζεται σαν ο αρχισχεδιαστής του προγράμματος. Ταυτόχρονα αναζητούνται “εταίροι” που να μπορούν (αλλά και να διατίθενται) να προσφέρουν τεχνολογική βοήθεια σε ένα εγχείρημα που ήταν στην πραγματικότητα ένα τεράστιο βήμα για τα τεχνολογικά δεδομένα και ικανότητες της τότε κίνας. Το στήριγμα αυτό βρίσκεται από το Ισραήλ, που εκείνη ακριβώς την περίοδο ανέπτυσσε το αντίστοιχο δικό του μαχητικό, το πολύ γνωστό “Lavi”, με την βοήθεια των αμερικάνων. Οι σχεδιαστικές επιρροές από το ισραηλινό μαχητικό μπορεί να πει κανείς ότι είναι εμφανείς όπως φαίνεται στα παρακάτω σχέδια. Η ανάμειξη των ισραηλινών ήταν εξαιρετικά κρυφή, και μέχρι ακόμα δεν έχει γίνει επίσημα αποδεκτή, αλλά η όλη ομοιότητα και τα διάφορα δημοσιεύματα του ειδικού τύπου, συνηγορούν στο ότι κάποια τεχνογνωσία έλαβε μεταφορά μεταξύ του ισραήλ και της κίνας, και ειδικότερα, στην αεροδυναμική σχεδίαση (πτέρυγες και συνολική διαμόρφωση), και στο λογισμικό του συστήματος ελέγχου (fly-by-wire software). Το ερώτημα όμως ήταν, μέχρι

ποιό σημείο το κινέζικο σχέδιο είχε επηρεαστεί απο την ισραηλινή προσπάθεια. Πολλοί θεωρούν ότι αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό. Κάτι τέτοιο όμως έρχεται και διαψεύδει ο Wong Lo, ο οποίος ήταν ο αρχισχεδιαστής του αεροσκάφους Chengdu J9, (ένα αεροσκάφος που δεν βγήκε σε παραγωγή και παρέμεινε σε πρωτότυπο) σε μια συνέντευξή του που δόθηκε το 2007. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι το Chengdu Aircraft Design Institute ήδη από τις αρχές του 80, και συγκεκριμένα από το 1981, είχε προχωρήσει σε ένα αριθμό μελετών εστιαζόμενο στους εξής τομείς: 1.Την αεροδυναμική σχεδίαση και το αντίστοιχο προφίλ για ένα νέο μαχητικό (που περιλάμβανε την συγκεκριμένη διαμόρφωση που εντέλει υιοθετήθηκε) 2.Την χρήση Η/Υ στην σχεδίαση και παραγωγή των νέων αεροσκαφών (CAD/CAM) 3.Μια μελέτη αναφορικά με την ανεκτικότητα της σχεδίασης σε ζημιές/αστοχίες

Οι διαφορές μεταξύ J-10 (απέναντι), J-9 (επάνω) και Lavi (κάτω)

4.Σχεδίαση πιλοτηρίου με υψηλό βαθμό αυτοματισμών Όλες αυτές οι μελέτες είχαν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό και χωρίς αυτές τις μελέτες δεν θα ήταν δυνατόν να παρουσιάσει το Chengdu τον επόμενο χρόνο (1982) την σχεδίασή του στην σύσκεψη που έγινε στο Πεκίνο, και να επιλεχθεί. Πολλοί εκ’των σχεδιαστών που ήταν στην σχεδιαστική ομάδα του Chengdu J-9 συμμετείχαν και στην σχεδίαση του J-10. Η υπάρχουσα εμπειρία και γνώση που είχε αποκτηθεί ήδη από την συγκεκριμένη σχεδιαστική ομάδα, λόγο των ερευνών για το J-9, επέτρεψε στο Chengdu να διεκδικήσει επιτυχώς το νέο πρόγραμμα, κάτι που έγινε τον Μάϊο του 1984. Ο Wong Lo παραδέχεται ότι στα μέσα του ’80, οι συνθήκες ήταν τέτοιες που επέτρεψαν την ανταλλαγή στρατιωτικής τεχνολογίας μεταξύ της κίνας και της δύσης, και ότι η κίνα είχε θέσει

προτεραιότητα στο να αποκτήσει τέτοιου είδους τεχνογνωσία από τις τεχνολογικά προηγμένες χώρες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπήρξε και άμεση συνεργασία με τους ισραηλινούς, και ότι οι όποιες εξωτερικές σχεδιαστικές ομοιότητες υπάρχουν με την ισραηλινή σχεδίαση είναι απλά σύμπτωση και οφείλονται στο ότι ακολούθησαν την ίδια σχεδιαστική κατεύθυνση. Εξάλλου, όπως αναφέρει, το Chengdu ήδη είχε σχεδιάσει ένα αεροσκάφος με παρεμφερή σχεδιαστική διαμόρφωση (και στο οποίο ο συγκεκριμένος ήταν ο αρχισχεδιαστής), το Chengdu J-9 και το οποίο έμοιαζε αρκετά στο J-10, πολύ πριν οι ισραηλινοί σχεδιάσουν το “Lavi”. Μάλιστα, θέλοντας να τονίσει ότι το J-10 προήρθε από το J-9 αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι Αμερικάνοι από την δεκαετία του 60 είχαν αρχίσει να εξετάζουν την χρήση κάναρντ σε αεροσκάφη για την δημιουργία περαιτέρω άντωσης αλλά και μεγάλων ροπών,

αυξάνοντας έτσι την ευελιξία του αεροσκάφους. Κατά την διάρκεια της ανάπτυξης του J-9 η σχεδιαστική ομάδα εξέτασε αυτού του είδους την διαμόρφωση, μαζί με άλλες πιθανές διαμορφώσεις όπως της ύπαρξης κοιλιακής αερο-εισαγωγής (αντί πλευρικών) και πολλά στοιχεία συλλέχθηκαν κατά την διάρκεια αυτών των μελετών. Συνεπώς το σχεδιαστικό ινστιτούτο του Chengdu είχε ήδη αρκετή τεχνογνωσία, εμπειρία και φυσικά στοιχεία πάνω στην συγκεκριμένη διαμόρφωση από το προηγούμενο πρόγραμμα, και δεν χρειάζονταν “εκ των έξω” βοήθεια για την ανάπτυξη του. Ουσιαστικά, ήταν η κατάλληλη ανασχεδίαση/μετατροπή του J-9 που οδήγησε στην δημιουργία του J-10, με το πρώτο ουσιαστικά να χρησιμοποιείται σαν ένα σκαλοπάτι για την απόκτηση της απαιτούμενης εμπειρίας έτσι ώστε αναδιαμορφώνοντας την σχεδίαση κατάλληλα, να υπάρξει η δημιουργία ενός μαχητικού αναχαίτισης-πολλαπλών ρόλων που προήρθε σχεδιαστικά (και ουσιαστικά) από ένα αεροσκάφος κρούσης. Το πρώτο (J-9) σχεδιάστηκε σαν αεροσκάφος μεγάλου υψομέτρου και μεγάλης ταχύτητος, ενώ το δεύτερο (J-10) έδωσε ιδιαίτερη βάση στην ευελιξία σε μικρά και μέσα ύψη. Αυτό που έκαναν οι σχεδιαστές του ινστιτούτου ήταν να χρησιμοποιήσουν την ήδη αποκτηθείσα γνώση με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να ανταποκριθεί η κάθε σχεδίαση στις ανάλογες απαιτήσεις που είχαν οριοθετηθεί από την αεροπορία. Συνεχίζοντας αναφέρει ότι στο τέλος της άνοιξης του 1981, το ινστιτούτο είχε εν ενεργεία 3 προγράμματα έρευνας από τα οποία είχαν αντληθεί ήδη πολλές χρήσιμες πληροφορίες, και ειδικότερα στους 4 τομείς που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Αναφέρει επίσης ότι η σχεδίαση του ισραηλινού “Lavi” προήρθε σαν αποτέλεσμα των περιορισμών που έθεσαν οι αμερικάνοι στους ισραηλινούς στο να μην αντιγράψουν το F-16, ενώ η αντίστοιχη του J-10, προήρθε από την ανεξάρτητη έρευνα των κινέζων, σε συνδυασμό με τις τεχνολογικές καινοτομίες της δύσης που είχε ήδη αρχίσει να επικεντρώνεται από τα τέλη του 70 στην ίδια αεροδυναμική διαμόρφωση (Μirage 4000 & EFA). Κλείνοντας το θέμα, ανέφερε ότι τα δύο αεροσκάφη, όσο και αν μοιάζουν εξωτερικά, στην πραγματικότητα δεν έχουν τόσες ομοιότητες όσο πολλοί πιστεύουν. Έχουμε φτάσει πλέον στο 1990 όταν 53

το πρόγραμμα δέχεται μια σημαντική καθυστέρηση λόγο της αδυναμίας της Κίνας να αποκτήσει πρόσβαση στην απαραίτητη τεχνογνωσία που απαιτείται για την συνέχιση του προγράμματος, από την δύση. Ο λόγος είναι το εμπάργκο που επιβάλλει η Ευρώπη και η Αμερική στην Κίνα λόγο των γεγονότων στην πλατεία Tien Na Men. Το μεγάλο πρόβλημα της Κίνας (κάτι που ακόμα την ταλανίζει) ήταν η ανάπτυξη και κατασκευή αεροπορικών κινητήρων. Το 1993 το πρώτο μεταλλικό μοντέλο πλήρους κλίμακας του αεροσκάφους γίνεται πραγματικότητα, και αρχίζουν οι δοκιμές στην αεροδυναμική σήραγγα. Εκεί διαπιστώνεται ότι σε μικρές ταχύτητες υπάρχουν εν δυνάμει προβλήματα στις επιδόσεις και ότι σε υποηχητικές ταχύτητες η μέγιστη ΑΟΑ (Angle Of Attack) δεν είναι η αναμενόμενη (για την ακρίβεια ήταν μικρότερη). Λόγο του ότι η γενικευμένη τάση ήταν η δημιουργία αεροσκαφών πολλαπλού ρόλου που να μπορούν να έχουν καλές επιδόσεις σε όλο το φάκελο πτήσης, και όχι εξειδικευμένων (π.χ. μόνο υπερηχητικού αναχαιτιστικού, ή μόνο αεροσκάφους διείσδυσης), και ειδικότερα υπήρχε η απαίτηση για εκτεταμένες δυνατότητες σε αποστολές κρούσης, λαμβάνεται η απόφαση για ριζική ανασχεδίαση του αεροσκάφους, ώστε να μπορεί να φέρει ραντάρ με δυνατότητα παρακολούθησης ανάγλυφου (terrain following radar), περισσότερους και πιο στιβαρούς πυλώνες μεταφοράς φορτίου, και εντελώς νέα συστήματα ναυτιλίας, ελέγχου πτήσης και στοχοποίησης.

54

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 η Ρωσία αναμειγνύεται στο συγκεκριμένο πρόγραμμα με το να προσφέρει την υιοθέτηση απο το αεροσκάφος του κινητήρα τουρμποφάν Lyulka-Saturn AL-31F. Αυτό δίνει μεγάλη ώθηση στο πρόγραμμα, τόσο ώστε να φτάσουμε στην πρώτη πτήση του πρωτοτύπου “1001” το 1996, που όμως παρουσίασε αρκετές αδυναμίες ώστε να οδηγήσει στο αποτέλεσμα η σχεδίαση να μην χαρακτηριστεί επιτυχημένη. Είναι πλέον Μάρτιος του 1998 όταν το δεύτερο – ανασχεδιασμένο πλέον – πρωτότυπο “1003” κάνει την παρθενική του πτήση. Το ίδιο έτος η σχεδίαση παίρνει την επίσημη υπηρεσιακή της ονομασία “J-10”. Ήδη το πρόγραμμα βρίσκεται δύο έτη πίσω από τον αρχικό προγραμματισμό. Το Chengdu είχε κατασκευάσει επτά πρωτότυπα ανάπτυξης, εκ’ των οποίων τα 5 είχαν εφοδιαστεί με τον κινέζικο κινητήρα WS-10, ενώ τα άλλα δύο με τον ρώσικο AL-31F και κάποιες αλλαγές στα αεροβοηθήματα ναυτιλίας. Τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους (1999) δύο από τα πρωτότυπα μεταφέρθηκαν από τις εγκαταστάσεις του Chengdu στις Κινέζικες Εγκαταστάσεις Δοκιμών Πτήσεων (China Flight Test Establishment CFTE) στο Yanliang, στην επαρχία Shaanxi για περαιτέρω δοκιμαστικές πτήσεις και επιχειρησιακές αξιολογήσεις κατά την διάρκεια αυτών. Το Μάϊο του 2000 εκτεταμένες δοκιμαστικές πτήσεις λαμβάνουν χώρα στο CFTE και προς το τέλος του έτους έχουν συμπληρωθεί 140 ώρες πτητικών δοκιμών. Ενδιάμεσα, το καλοκαίρι του ιδίου έτους, η πρώτη επιτυχημένη δοκιμή του εκτινασσόμενου καθίσματος

από ένα αεροσκάφος δοκιμών γίνεται γεγονός. Το επόμενο έτος η κίνα παραγγέλνει 54 κινητήρες AL-31FN από την Ρωσία, ειδικά διαμορφωμένους για την χρήση από το κινέζικο μαχητικό, έτσι ώστε να προχωρήσει η πρώτη παρτίδα αεροσκαφών. Οι κινητήρες παραδίδονται μεταξύ των ετών 2002~2004. Το καλοκαίρι του 2002, μετά από 2 χρόνια πτητικών δοκιμών στο CFTE, τα πρωτότυπα πλέον μεταφέρονται κάτω απο την επίβλεψη της Αεροπορίας του ΛΑΣ (PLAAF) στην αεροπορική βάση του Dingxin στην επαρχία Gansu για περαιτέρω δοκιμές που αφορούν οπλικά συστήματα και δοκιμές του συστήματος ελέγχου βολής. Την ίδια περίοδο, και συγκεκριμένα στο τέλος Ιουνίου, γίνεται η πρώτη πτήση του αεροσκάφους προπαραγωγής και η παραγωγή μιας μικρής παρτίδας αεροσκαφών, αρχίζει λίγο μετά. Είναι Μάρτιος του 2003 όταν το μαχητικό με τον κωδικό J-10, εισέρχεται επίσημα σε υπηρεσία με την Αεροπορία του ΛΑΣ. Έξι μαχητικά παραλαμβάνονται από το Κέντρο Εκπαίδευσης και Πτητικών Δοκιμών (PLAAF Flight Test & Training Centre) της αεροπορικής βάσης του Cangzhou, στην επαρχία Heibei, για επιχειρησιακές δοκιμές και αξιολόγηση. Κατά την διάρκεια της παράδοσης, 2 εκ’ των αεροσκαφών εκτελούν πτητική επίδειξη σε υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους της αεροπορίας. Την ίδια εποχή, δηλ. την άνοιξη του 2003, το σύστημα ελέγχου βολής του ραντάρ του αεροσκάφους δοκιμάζεται πάνω σε ένα ειδικά τροποποιημένο Y-8, στην επαρχία Shan-

dong. Το καλοκαίρι του 2003 εκτελείτει και ο πρώτος επιτυχημένος εναέριος ανεφοδιασμός σε επίπεδο επίδειξης όμως, η πρώτη επιτυχημένη βολή πυραύλου Αέρος-Αέρος λαμβάνει χώρα. Στις αρχές του επόμενου έτους, και μετά από σχεδιαστική ανάπτυξη που διήρκησε μια χρονική περίοδο 18 ετών, ο τύπος λαμβάνει την πρώτη του πιστοποίηση κάτι που ταυτόχρονα σηματοδοτεί το τέλος του προγράμματος ανάπτυξης. Τον Αύγουστο του ιδίου έτους (2004) σχηματίζεται το πρώτο αεροπορικό σύνταγμα εξοπλισμένο με το J-10, στην 44η αεροπορική μεραρχία της Αεροπορίας του ΛΑΣ, στην αεροπορική βάση του Mengzi, στην επαρχία Yunnan, και μετασταθμεύει στην αεροπορική βάση του Luliang στην ίδια επαρχία. Είναι Ιούλιος του 2005 όταν παραγγέλνονται από την Ρωσία 100 κατάλληλα διασκευασμένοι κινητήρες AL-31FN, αξίας 300 εκατ. δολαρίων που θα χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή περαιτέρω μαχητικών του τύπου, με εκτιμώμενη παραγωγή 2 έως 3 αεροσκαφών το μήνα. Το Νοέμβριο του επόμενου έτους, το μαχητικό λαμβάνει πιστοποιητικό αρχικής επιχειρησιακής ετοιμότητας (Initial Operational Capability - IOC), ενώ ταυτόχρονα αποχαρακτηρίζεται σαν απόρρητο. Η εταιρεία κατασκευής του (CAC / AVIC-I) προγραμματίζει να το παρουσιάσει κατά την διάρκεια της αεροπορικής επίδειξης του Zhuhai Air Show, αλλά η συγκεκριμένη παρουσίαση αναβάλλεται εκείνο το έτος μάλλον για πολιτικούς λόγους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο την επόμενη φορά, και έτσι τον Οκτώβριο του 2008, το αεροσκάφος λαμβάνει μέρος στο Zhuhai Air Show, όπου και γίνεται η πρώτη δημόσια επίδειξή του στο κοινό. ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ Όπως προαναφέραμε το J-10 είναι ένα αεροσκάφος πολλαπλών ρόλων, παντός καιρού που σχεδιάστηκε με γνώμονα αποστολές αεροπορικής υπεροχής, αλλά και κρούσης/βομβαρδισμού. Το αεροσκάφος σχεδιάστηκε από το Αεροπορικό Σχεδιαστικό Ινστιτούντο του Chengdu ή Ινστιτούτο 611 (Chengdu Aircraft Design Institute 611 Institute) και κατασκευάζεται από

το Αεροπορικό Εργοστάσιο (πιο σωστά επιχείρηση) του Chengdu (Chengdu Aircraft Corporation - CAC) που ανήκει στην Αεροπορική Εταιρική Βιομηχανία της Κίνας (China Aviation Industry Corporation I - AVIC I). Έγινε επιχειρησιακό από την Αεροπορία του ΛΑΣ το 2003. Το αεροσκάφος προήλθε από το πρόγραμμα με κωδικό 8610 που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Αρχικά το αεροσκάφος αναπτύχθηκε σαν αεροσκάφος υψηλών επιδόσεων εναέριας υπεροχής ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει τα τότε εμφανιζόμενα F-16 & Mig-29, αλλά το τέλος του Ψυχρού πολέμου και οι αλλαγές των απαιτήσεων της Κινέζικης Αεροπορίας, οδήγησαν στην αλλαγή της σχεδίασης προς ένα αεροσκάφος πολλαπλών ρόλων ώστε να μπορεί να εκτελεί ένα μεγάλο εύρος αποστολών. Αρχικά η Κίνα ζητά την βοήθεια του Ισραήλ που εκείνη την περίοδο αναπτύσσει το δικό του πρόγραμμα με το ΙΑΙ “Lavi”, και οι «πληροφορίες» θέλουν το Ισραήλ να βοηθάει τεχνολογικά την Κίνα στην αεροδυναμική σχεδίαση και στο λογισμικό του συστήματος ελέγχου πτήσης που ήταν του τύπου “fly-by wire”. Αρχικές φωτογραφίες μοντέλων δείχνουν το αεροπλάνο να ακολουθεί μια σχεδίαση πολύ όμοια με αυτή του Mirage 2000 με τις προεισαγωγές στο πλάι (και όχι στο κάτω μέρος της ατράκτου) και τον υπερηχητικό κώνο που βοηθάει στην καλύτερη λειτουργία του κινητήρα σε υψηλές ταχύτητες, ενώ η ουραία διάταξη δείχνει να ακολουθεί την σχεδιαστική γραμμή του ισραηλινού μαχητικού (Lavi). Οι αλλαγές του αρχικού σχεδιαστικού προτύπου από το τελικό αποτέλεσμα, πιστοποιούν ότι η

σχεδίαση υπέστη τουλάχιστον μια σημαντική σχεδιαστική αλλαγή μέχρι να οριστικοποιηθεί, στην διάρκεια των 18 ετών που κράτησε η ανάπτυξη του. Ο πιθανός λόγος αυτής της σημαντικής σχεδιαστικής αλλαγής, μπορεί να οφείλεται στο ότι η Κίνα επανακαθόρισε τις προτεραιότητές της με το να θεωρήσει ότι οι μελλοντικοί δυνητικοί της αντίπαλοι δεν ήταν πλέον τα σοβιετικά αεροσκάφη, αλλά τα αμερικάνικα όπως τα F-15/-16/-18, ειδικά μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου. Το πρόγραμμα αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα κατά την διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του ’90, όταν επιβλήθηκε το εμπάργκο προς την Κίνα, από την Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγο των γεγονότων που είχαν προηγηθεί το 1989. Στα μέσα της δεκαετίας η Ρωσία αναλαμβάνει να παραχωρήσει την απαραίτητη τεχνολογία που τόσο είχε ανάγκη η Κίνα, ειδικά στον τομέα των κινητήρων, και παραδίδει κινητήρες τύπου τουρμποφάν AL-31F για την πρόωση του τύπου. Το J-10 πρωτοπέταξε στις 22 Μαρτίου 1998 με 6 πρωτότυπα να έχουν κατασκευαστεί για πτητικές δοκιμές, ενώ οι πτητικές δοκιμές αποδοχής από την Κινέζικη Αεροπορία ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2003. Αρχές του 2004 γίνεται αποδεκτό, και τον Ιούλιο του ιδίου έτους η πρώτη μονάδα γίνεται επιχειρησιακή (132ο Αεροπορικό Σύνταγμα της 44ης Αεροπορικής Μεραρχίας, Αεροπορική Βάση του Luliang, στο νότιο μέρος της επαρχίας Yunnan). Η αρχική παραγωγή 100 αεροσκαφών περιλαμβάνει μονοθέσια και διθέσια αεροσκάφη. Υπολογίζεται ότι ένα σύνολο 300 ή και περισσότερων αεροσκαφών θα αποκτηθούν από την Κινέζικη Αεροπορία και το Πα55

κιστάν. Άλλες χώρες που έχουν δείξει ενδιαφέρον για το πρόγραμμα είναι το Ιράν, και η Ταϊλάνδη. ΣΧΕΔΙΑΣΗ 1. ΑΕΡΟΔΥΝΑΜΙΚΗ ΣΧΕΔΙΑΣΗ Το αεροσκάφος υιοθετεί πτέρυγα τύπου Δέλτα με κάναρντς, χωρίς ουραία πτερύγια, μια σχεδίαση που βασίσθηκε στο ακυρωθέν μαχητικό J-9, αλλά έχει υιοθετηθεί απο τα Rafale, Typhoon, JA-37 Viggen, JAS-39 Gripen και απο το ακυρωθέν IAI Lavi. Η ύπαρξη των κάναρντ και της πτέρυγας δέλτα προσφέρει πολύ μεγάλη ευελιξία στο αεροσκάφος, μεγαλύτερη από τις διατάξεις κλασσικού τύπου όπως των F-16 & Mig-29. Αυτό γίνεται γιατί ο μοχλοβραχίονας των ροπών είναι μεγαλύτερου μήκους, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη μεγαλύτερων ροπών. Ταυτόχρονα, η ύπαρξη των κάναρντ μπροστά από την κύρια πτέρυγα επιτρέπει σε αυτά να λειτουργούν μέσα σε ένα ρεύμα αέρος που είναι καθαρό από αεροδυναμικές παραμορφώσεις που προέρχονται από την κυρία πτέρυγα. Σε μια κλασσική διαμόρφωση τα πτερύγια ελέγχου θα έπρεπε να λειτουργούν εντός του δινορεύματος που θα δημιουργούσε η πτέρυγα με ότι αυτό συνεπάγεται. Η ύπαρξη της συγκεκριμένης διαμόρφωσης έχει σαν αποτέλεσμα πιο άμεσο έλεγχο του αεροσκάφους, την εφαρμογή των δυνάμεων (ροπών) ακριβώς στο επιθυμητό σημείο, δηλ. στην «μύτη» του αεροσκάφους, και φυσικά η δυνατότητα μετακίνησης ολόκληρων των πτερυγίων και όχι μέρος αυτών, αυξάνει δραματικά την επιφάνεια που δημιουργεί άντωση/ροπή και συνεπώς 56

την συνολική ροπή που ασκείται στο αεροσκάφος, αυξάνοντας περαιτέρω την ευελιξία του. Τέλος, αυτή η δυνατότητα, δηλ. της ύπαρξης καλύτερου, μεγαλύτερου και αμεσότερου ελέγχου του αεροσκάφους, έχει σαν αποτέλεσμα την χρήση μικρότερων συνολικά πτερυγίων από μια συμβατική διάταξη, μειώνοντας έτσι την οπισθέλκουσα και το συνολικό βάρος. Η σχεδίαση διαθέτει μια μεταβαλλόμενη κοιλιακή αεροεισαγωγή που παρέχει αέρα για το μονό κινητήρα Lyulka-Saturn AL-31FN. H άνω πλευρά της αεροεισαγωγής είναι εφοδιασμένη με μια διάταξη σχεδιασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να παράγει ένα ωστικό κύμα που συγκλίνει προς τα πίσω ώστε να βοηθάει στην συμπίεση του εισαγόμενου αέρα πριν αυτός φτάσει στα πτερύγια του συμπιεστή. Η ράμπα που χρησιμοποιείται για αυτόν τον σκοπό είναι τοποθετημένη σε μια οξεία γωνία εντός της αεροεισαγωγής, έτσι ώστε να προκαλεί εκτροπή του εισαγόμενου ρεύματος αέρα από την διαμήκη διεύθυνση που έχει. Αυτή όμως η διάταξη είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός κενού μεταξύ της αεροεισαγωγής και του εμπρόσθιου τμήματος της ατράκτου και απαίτησε την τοποθέτηση 6 μικρών δοκίδων για την ενίσχυση της κατασκευής σε συνθήκες υψηλών φορτίσεων. Πάντως αναφέρεται ότι η συγκεκριμένη σχεδίαση της αεροεισαγωγής έχει αντικατασταθεί από μια εισαγωγή με υπερηχητικό διαχυτή (Diffuser Supersonic Inlet - DSI) στο νεώτερο J-10B, ώστε ο αέρας που φτάνει στον κινητήρα να έχει υποηχητικές ταχύτητες. Η συγκεκριμένη αεροσχεδιαστική διά-

ταξη (δηλ. πτέρυγα τύπου δέλτα με κάναρντς) είναι εξ’ ορισμού και σχεδίασης, αεροδυναμικά ασταθής, κάτι το οποίο προσφέρει υψηλό βαθμό ευκινησίας και ευελιξίας, ειδικότερα σε υπερηχητικές ταχύτητες. Κάτι τέτοιο όμως, προϋποθέτει (όπως διαπίστωσαν και οι αμερικάνοι με το F-16) ένα εξελιγμένο σύστημα ελέγχου που να ελέγχεται απο Η/Υ ή αλλιώς όπως είναι γνωστό, ένα σύστημα “fly-bywire” (FBW). Ένα τέτοιο σύστημα προσφέρει τεχνητό έλεγχο και ευστάθεια σε ένα κατά τα άλλα ασταθές αεροσκάφος, και άμεσες αποκρίσεις, ώστε ο έλεγχος πτήσης να είναι δυνατός και αποδοτικός από την μία, αλλά χωρίς καμία παραχώρηση στον τομέα της ευελιξίας και ευκινησίας από την άλλη. Και το σημαντικότερο, αυτός ο έλεγχος επιτυγχάνεται σε όλο το εύρος του φακέλου πτήσης του αεροσκάφους. Το J-10 χρησιμοποιεί ένα ψηφιακό σύστημα ελέγχου πτήσης τεσσάρων καναλιών που αναπτύχθηκε απο το 611 Ινστιτούντο με κωδικό Type 634. Το λογισμικό για το σύστημα αναπτύχθηκε και αυτό απο το ίδιο ινστιτούντο και χρησιμοποιεί γλώσσα λογισμικού ADA. Το ουραίο κάθετο σταθερό είναι αρκετά μεγάλο, προσφέρωντας έτσι μεγαλύτερη σταθερότητα (αλλά αυξάνωντας την οπισθέλκουσα) και στο κάτω μέρος της ατράκτου βρίσκονται δύο κάθετα πτερύγια παρόμοια με το F-16, που πιστεύεται ότι συμβάλλουν στην αύξηση της ευστάθειας σε μεγάλες γωνίες προσβολής (Αngle of Attack – AoA). Η άτρακτός του δείχνει αρκετά μακρύτερη σε σύγκριση με αυτή του ισραηλινού Lavi, ενώ οι πτέρυγες δεν ακολουθούν την διάταξη του J-7E (διπλές πτέρυγες δέλτα – Double Delta Wings) και δείχνουν περισσότερο να ακολουθούν το μοτίβο των αναστρεφόμενων φτερών γλάρου (inverted gull wings) με το εσωτερικό άνω μέρος της πτέρυγας να εκτείνεται ελάχιστα προς τα κάτω, ενώ το εξωτερικό μέρος να είναι επίπεδο.

2. ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ Το αεροσκάφος είχε σχεδιασθεί με γνώμονα να εξοπλισθεί με τον εγχώριας κατασκευής κινητήρα WP-15 τύπου τουρμποτζέτ, αλλά η ανάπτυξη του συγκεκριμένου ακυρώθηκε.

Αντ’ αυτού, το αεροσκάφος εφοδιάζεται με έναν κινητήρα Lyulka-Saturn AL31FN. Ο συγκεκριμένος κινητήρας είναι μια τροποποιημένη έκδοση του AL-31F, που προωθεί τα Su-27/J-11. Είναι τύπου τουρμποφάν, με 4-βάθμιο συμπιεστή χαμηλής πίεσης και 9-βάθμιο συμπιεστή υψηλής πίεσης. Έχει λόγο παράκαμψης 0.59:1 και δύο τουρμπίνες (υψηλής και χαμηλής πίεσης) μονού σταδίου. Διαθέτει μετάκαυση, και αποδίδει 76.2kN (7,770kg, 17,130 lb) ξηρά ώση και 122.55kN (12,500kg, 27,557 lb) με μετάκαυση, ενώ έχει λόγο ώσης/βάρους 8:1. Λόγο του ότι ο συγκεκριμένος κινητήρας σχεδιάστηκε για χρήση σε δικινητήρια μαχητικά, οι περιορισμοί της τοποθέτησής του σε μονοκινητήριο, και συγκεκριμένα ο χώρος του κινητήρα στο J-10, οδήγησαν σε κάποιες συγκεκριμένες τροποποιήσεις που περιλαμβάνουν την αναδιάταξη κάποιων απαρτίων που “εξείχαν” από τον κινητήρα, και δεν χωρούσαν στο διαμέρισμα του, όπως το σύστημα μετάδοσης, και κάποιες αντλίες, που τοποθετήθηκαν σε διαφορετικές θέσεις από τους κανονικούς κινητήρες AL31F. Ο ρώσικης σχεδίασης και κατασκευής κινητήρας, σχεδιάζεται να αντικατασταθεί στο μέλλον με τον κινέζικης σχεδίασης και κατασκευής κινητήρα WS-10A (WoShan-10A) με κωδικό όνομα Taihang που είναι επίσης τύπου turbofan, με παραγόμενη ώση (με μετάκαυση) μεταξύ 129kN (29000lbf) & 132kN (29675lbf), ενώ κατά άλλες εκδοχές η παραγόμενη ώση με μετάκαυση είναι 110kN (11,217kg, 24,729 lb), κάτι που εξηγεί και τον λόγο της μη υιοθέτησής του για την ώρα.

3. ΚΟΚΠΙΤ Ο πιλότος κάθεται στο κόκπιτ που βρίσκεται ακριβώς άνωθεν της αεροεισαγωγής και εμπρόσθια από τα κάναρντ. Η καλύπτρα είναι δύο μερών , τύπου “φούσκας”, προσφέροντας έτσι μεγάλη ορατότητα σε όλες τις διευθύνσεις, κάτι που είναι αναγκαίο ειδικά στην διάρκεια αερομαχιών. Ο ψηφιακός υπολογιστής ελέγχου πτήσης έχει την δυνατότητα να “πετάει” το αεροσκάφος αντί για τον πιλότο, παρέχοντας αυτόματα έλεγχο του αεροσκάφους, αλλά και ελέγχοντας για πιθανές επικίνδυνες καταστάσεις που μπορούν να προέλθουν. Αυτό επιτρέπει στον πιλότο να επικεντρωθεί στον κύριο σκοπό του κατά την διάρκεια της μάχης. Το κόκπιτ είναι τύπου “glass

cockpit”, διαθέτει χειριστήριο τύπου HOTAS (“Hands On Throttle And Stick”) που επιτρέπει τον έλεγχο του αεροσκάφους και ταυτόχρονα την χρήση των οπλικών συστημάτων χωρίς ο χειριστής να χρειάζεται να αποσπά την προσοχή του. Υπάρχουν συνολικά 3 οθόνες HDD (Head Down Diplay) τεχνολογίας υγρών κρυστάλλων, εκ’ των οποίων οι δύο είναι μονόχρωμες ενώ η άλλη είναι έγχρωμη. Οι οθόνες είναι τύπου Πολλαπλών Λειτουργιών (Multifunctional Display MFD) και επιτρέπουν στον πιλότο να έχει γνώση για τα στοιχεία πτήσης, την κατάσταση των όπλων, στοιχεία στοχοποίησης και άλλες γενικές πληροφορίες. Το παρεχόμενο head-up display (HUD) είναι ευρείας γωνίας και παρέχει στον πιλότο στοιχεία πτήσης και στοχοποίησης. Οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει και σύστημα ελέγχου πυρός στην κάσκα (Helmet-Mounted Sight HMS) για χρήση με το συγκεκριμένο αεροσκάφος, αλλά μέχρι στιγμής ελάχιστα στοιχεία είναι γνωστά. Ο έλεγχος των συστημάτων επιτυγχάνεται διαμέσω αρτηριών τύπου 1553Β, ενώ υπάρχει ψηφιακό σύστημα ελέγχου καυσίμου. Τέλος το αεροσκάφος είναι εφοδιασμένο με GPS/INS και δείκτη προειδοποίησης ραντάρ τύπου ARW9101A RWR. 4. ΡΑΝΤΑΡ Η Αεροπορική Εταιρεία του Chengdu (CAC) έχει δηλώσει ότι το J-10 είναι εφοδιασμένο με ένα εγχώριας σχεδίασης και ανάπτυξης ραντάρ (τύπος 1473 ή NRIET KLJ-10 κατά άλλες πληροφορίες), το οποίο διαθέτει επίπεδη κεραία μηχανικής σάρωσης, με δυνατότητα ιχνηλάτησης 10 στόχων και εμπλοκής 2 εξ αυτών (με την χρήση βλημάτων Ημι-Ενεργού καθοδήγησης) ή 4 εξ αυτών με την χρήση βλημάτων Ενεργού καθοδήγησης, ταυτόχρονα. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ραντάρ έχει εμβέλεια εντοπισμού μεγαλύτερη των 120 χλμ. Είναι πιθανόν να βασίζεται σε ισραηλινή ή ρώσικη τεχνογνωσία, και οι δυνατότητές του πιστεύεται ότι είναι ισάξιες με τα δυτικά ραντάρ των αρχών του ’90. Εναλλακτικά, το αεροσκάφος μπορεί να εφοδιαστεί με ραντάρ ρώσικης, ισραηλινής ή και ευρωπαϊκής προέλευσης.

5. ΟΠΛΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ Το αεροσκάφος διαθέτει σαν μόνιμο οπλισμό ένα πυροβόλο τύπου 23-3 δι-

πλής κάνης, 23mm που βρίσκεται δεξιά του εμπρόσθιου συστήματος προσγείωσης. Το όπλο λειτουργεί με την μέθοδο των αερίων, έχει βάρος 50.5 κιλά, μήκος 1530mm και ρυθμό βολής μεταξύ 3000 & 3500 βολών το λεπτό. Βάλει βλήματα Υψηλής Εκρηκτικότητος/Εμπρηστικά - Τροχειοδεικτικά βάρους 230 γρ, όπως επίσης και βλήματα Armour Piercing. To πυρομαχικό που χρησιμοποιείται είναι διαστάσεων 23X200mm, και το βλήμα έχει ταχύτητα εξόδου στην κάννη 715m/s. Το αεροσκάφος διαθέτει 11 πυλώνες μεταφοράς εξωτερικού φορτίου, 3 σε κάθε ημι-πτέρυγα και 5 κάτω από την άτρακτο. Ο κεντρικός πυλώνας κάτω από την άτρακτο, και οι δύο εσωτερικοί πυλώνες (ένας σε κάθε ημι-πτέρυγα) μπορούν να φέρουν δεξαμενές καυσίμου (συγκεκριμένα ο κεντρικός μπορεί να φέρει δεξαμενή 800 λίτρων, ενώ ο καθένας εκ των υπο-πτερυγίων μπορεί να φέρει δεξαμενή 1700 λίτρων). Οι δύο μπροστινοί πυλώνες κάτω από την άτρακτο (κάτω από την αεροεισαγωγή) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την μεταφορά ατρακτιδίων στοχοποίησης και ναυτιλίας για επιχειρήσεις την νύκτα και σε άσχημες καιρικές συνθήκες. Ο διττός ρόλος του αεροσκάφους, οδήγησε στην πιστοποίηση διάφορων οπλικών φορτίων. Έτσι για αποστολές Α-Α, το αεροσκάφος μεταφέρει ένα μίγμα απο πυραύλους μέσης (MRAAM), και μικρής ακτίνας (SRAAM), μαζί με δεξαμενές. Ένα τέτοιο τυπικό φορτίο είναι: * 4X PL-11 / PL-12 MRAAM + 2X PL8 SRAAM + 1X 800ltr drop tank * 2X PL-11 / PL-12 MRAAM + 2X PL8 SRAAM + 2X 1,600ltr drop tanks + 1X 800ltr drop tank Το J-10 ήταν το πρώτο εγχώριας σχεδίασης μαχητικό που σχεδιάστηκε από την αρχή με γνώμονα να διαθέτει εκτός από καλές δυνατότητες εναέριας υπεροχής, και δυνατότητες διείσδυσης/κρούσης. Το μαχητικό είναι πλήρως ικανό να εκτελεί αποστολές κρούσης υπό κάθε καιρικές συνθήκες, και μπορεί να εξοπλισθεί με ατρακτίδια που διαθέτουν απεικονιστή υπερύθρου και στοχοποίησης με λέιζερ (forward looking infrared and laser target designator), επιτρέποντας έτσι την εκτέλεση βολών με βόμβες καθοδήγησης λέιζερ. Σε μια τυπική αποστολή 57

μεταφέρονται 8 βόμβες των 250 κιλών, μαζί με δύο δεξαμενές καυσίμων και δύο πυραύλους PL-8/9 SRAAM για αυτοπροστασία. Παρόλο που έχει αναπτυχθεί σύστημα μεταφοράς περισσότερων βομβών από τον ίδιο πυλώνα 58

για εξοπλισμό των μαχητικών J-8B & JH-7, το σύστημα ακόμα δεν έχει υιοθετηθεί από το συγκεκριμένο αεροσκάφος, χωρίς προφανή λόγο. Μια άλλη τυπική διαμόρφωση για αποστολές προσβολής στόχων εδάφους είναι:

* 2X PL-8 SRAAM + 6X 250kg LDGP bomb + 2X 1,600ltr drop tanks + 1X 800ltr drop tank * 2X PL-8 SRAAM + 2X 500kg LGB +

ένα αποστασιόμετρο λέιζερ, και μπορεί να εντοπίσει στόχους παθητικά χωρίς την ανάγκη της χρήσης του ραντάρ, μειώνοντας έτσι στο ελάχιστο την πιθανότητα εντοπισμού του αεροσκάφους από τον αντίπαλο. Το σύστημα βασίζεται σε αντίστοιχο ρώσικο σύστημα. Ουραίο Ατρακτίδιο Αντιμέτρων (Tailfin ECM Pod): Το άνω μέρος του ουραίου κάθετου σταθερού του J-10B είναι καμπυλωμένο και διαφορετικής διαμόρφωσης από το ευθύ που συναντάμε στο J-10A. Ένα μεγάλο κάλυμμα τοποθετήθηκε στην άκρη του κάθετου σταθερού για να προστατέψει τον εξοπλισμό ΗΠ και Αντιμέτρων (EW/ECM).

Το βελτιωμένο J-10B

2X 1,600ltr drop tanks + 1X 800ltr drop tk + laser targeting pod J-10B H έκδοση -10Β είναι μια αναβαθμισμένη έκδοση της αρχικής έκδοσης 10Α με τροποποιήσεις στον σκελετό του αεροσκάφους και στα ηλεκτρονικά. Το Chengdu Aircraft Corporation (CAC) άρχισε την ανάπτυξη της νέας αυτής έκδοσης γύρω στο 2004 με 2005. Ένα πρωτότυπο θεωρείται ότι έκανε την παρθενική του πτήση τον Δεκέμβριο του 2008, ενώ φωτογραφίες του νέου αεροσκάφους έκαναν την εμφάνισή τους στο ίντερνετ τον Μάρτιο του 2009. Όταν τεθεί σε υπηρεσία, θεωρείται ότι θα αντικαταστήσει τα υπάρχοντα αρχικά μοντέλα (J-10Α). Οι κυριότερες αλλαγές επικεντρώνονται στους παρακάτω τομείς. Αεροεισαγωγή (Rampless Inlet): Η αεροεισαγωγή πλέον είναι χωρίς κινούμενη ράμπα για την διαμόρφωση του αέρα, αλλά έχει τοποθετηθεί ένας υπερηχητικός διαχυτής στην εισαγωγή (chin-mounted diffuser supersonic inlet or diverterless supersonic intake – DSI). Ο αεραγωγός τετραγωνικής διατομής του αρχικού μοντέλου απαιτεί μια μεγάλη μετακινούμενη ράμπα εσωτερικά ώστε να δημιουργεί ένα ωστικό κύμα που συγκλίνει προς τα πίσω ώστε να βοηθάει στην συμπίεση του εισαγόμενου αέρα πριν αυτός φτάσει στα πτερύγια του συμπιεστή. Η ράμπα που χρησιμοποιείται για αυτόν τον σκοπό είναι τοποθετημένη σε μια

οξεία γωνία εντός της αεροεισαγωγής, έτσι ώστε να προκαλεί εκτροπή του εισαγόμενου ρεύματος αέρα από την διαμήκη διεύθυνση που έχει. Η συγκεκριμένη κατασκευή ενέχει το μειονέκτημα ότι αποτελείται από πολλά μέρη, που εκτός του ότι αυξάνουν το συνολικό βάρος του αεροσκάφους, αυξάνουν ταυτόχρονα το ίχνος του στο ραντάρ, λόγο ανακλάσεων. Η νέας σχεδίασης αεροεισαγωγή χωρίς ράμπα, η οποία δοκιμάστηκε πρώτα στο μαχητικό FC-1/JF-17, και σχεδιάστηκε και αυτή από το Chengdu, διαθέτει μια διαμόρφωση σαν «σαμαράκι» (Bump) που δημιουργεί τις ίδιες συνθήκες για το ρεύμα αέρα που δημιουργούσε προηγουμένως η κινούμενη ράμπα. Με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχουν κινούμενα μέρη εντός της αεροεισαγωγής, με αποτέλεσμα μικρότερο βάρος, και μικρότερο ίχνος στα ραντάρ. Το αρνητικό της χρήσης αυτής της διάταξης ήταν το ότι η μέγιστη ταχύτητα του αεροσκάφους μειώθηκε στα περίπου 2 Μαχ, χωρίς όμως άλλο περιορισμό στις επιδόσεις. Ηλεκτρο-οπτικό Σύστημα Στοχοποίησης (Electro-Optic Targeting System - EOTS): Στο νέο μοντέλο έχει προστεθεί ένα Η/Ο σύστημα στοχοποίησης που είναι κοινό σε όλα τα 4ης γενιάς ρωσικά μαχητικά, όπως το Su27 και MiG-29. Το σύστημα βρίσκεται τοποθετημένο ακριβώς εμπρός και δεξιά από την καλύπτρα και αποτελείται από ένα υπέρυθρο ανιχνευτή και αισθητήρα ιχνηλάτισης (Infrared Search and Track (IRST) sensor) και

Διάταξη Κεραιών Αντιμέτρων (ECM Antenna Array): Το J-10B διαθέτει 4 μαύρες διατάξεις κεραιών εξωτερικά της ατράκτου, με τις δύο μεγαλύτερες να βρίσκονται δεξιά και αριστερά του κόκπιτ, και τις δύο μικρότερες να βρίσκονται στις δύο πλευρές τις ατράκτου στο οπίσθιο τμήμα, κοντά στο ακροφύσιο του κινητήρα. Ο συγκεκριμένος ρόλος των κεραιών είναι μέχρι στιγμής άγνωστος αλλά πιστεύεται ότι η κόκπιτ, και τις δύο μικρότερες να βρίσκονται στις δύο πλευρές τις ατράκτου στο οπίσθιο τμήμα, κοντά στο ακροφύσιο του κινητήρα. Ο συγκεκριμένος ρόλος των κεραιών είναι μέχρι στιγμής άγνωστος αλλά πιστεύεται ότι η ύπαρξή τους έχει να κάνει με κάποια λειτουργία του συστήματος αντιμέτρων. Άλλες μικρότερες αλλαγές περιλαμβάνουν τα εξής: * Η διαμόρφωση του κώνου του ραντάρ έχει αλλάξει με την μύτη του αεροσκάφους να κοιτάζει πλέον περισσότερο προς τα κάτω κάτι που μπορεί να σημαίνει υιοθέτηση νέου ραντάρ, ικανότερου από το προηγούμενο μοντέλο. * Τα ουραία πτερύγια στο κάτω μέρος της ατράκτου, έγιναν πιο ελλειπτικά στο χείλος εκφυγής τους. Ο σκελετός του αεροσκάφους είναι πιο ενισχυμένος για αυξημένη αντοχή στις φορτίσεις.

59

με τον συγκεκριμένο κινητήρα, γιατί ακόμα δεν είχε επιτευχθεί η ίδια απόδοση με αυτή του ρώσικου AL-31. Συγκεκριμένα, υπήρχε μεγάλη δυσκολία από τον κινητήρα στο να αποδώσει την ώση του, δηλ. παρατηρείτο μια χρονική υστέρηση μέχρι να επιτευχθεί η μέγιστη ώση σε σχέση με αυτή του ρώσικου. Επίσης, ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα ήταν η έλλειψη Συστήματος Πλήρους Πρόσβασης Ψηφιακού Ελέγχου Μηχανής (FADEC - Full Authority Digital Engine Control), κάτι το οποίο αντιμετωπίστηκε μετέπειτα.

Κινητήρας WS-10A (WoShan-10A) Όπως αναφέρθηκε ο συγκεκριμένος κινητήρας αναπτύσσεται για να τοποθετηθεί αρχικά στο J-10 αλλά και στο Shenyang J-11 που είναι τα κινέζικης κατασκευής Su-27. Αναπτύσσεται απο το Ερευνητικό Ινστιτούντο Αεροκινητήρων του Shenyang (Ινστιτούντο 606) (Shenyang Aeroengine Research Institute), και βασίζεται στον αρχικό κινητήρα τουρμποφάν WS-6 που αναπτύσσονταν στις αρχές του ’80, αλλά η ανάπτυξή του σταμάτησε. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κινητήρας βασίζεται στον πυρήνα του σε τεχνολογία που προήλθε από τον CFM56. Ο αρχικός WS-10 διαπιστώθηκε ότι δεν διέθετε την απαιτούμενη απόδοση που χρειάζεται ένα μοντέρνο και σύγχρονο μαχητικό, και δεν υιοθετήθηκε ποτέ από κάποιο μαχητικό. Αργότερα, 60

βασιζόμενοι στην συγκεκριμένη σχεδίαση οι Κινέζοι προχώρησαν σε τροποποιήσεις, και μια βελτιστοποιημένη έκδοση με κωδικό WS-10A δοκιμάστηκε σε ένα πρωτότυπο μαχητικό Shenyang J-11 το 2002. Το 2005 τα κινέζικα ΜΜΕ ανέφεραν ότι ο κινητήρας ολοκλήρωσε 4 μήνες εντατικών δοκιμών, και πιστοποιήθηκε για παραγωγή η οποία θα άρχιζε το 2006. Ο κινητήρας θεωρείται ότι παρέχει ώση 13460 κιλά (132kN) με λόγο ώσης/βάρους 7.5:1, κάνοντας τον έτσι συγκρίσιμο με τον F110. Ο συγκεκριμένος κινητήρας εμφανίστηκε δημόσια για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2008 στην Αεροπορική Έκθεση του Zhuhai. Σύμφωνα με συνέντευξη που παραχώρησε ο πιλότος ενός J-10, ο Li Cunbao (李存宝), τον Ιανουάριο του 2007, το J-10 δεν είχε μέχρι τότε εξοπλισθεί

Ο κινητήρας WS-10A αποτελείται από έναν 7-βάθμιο συμπιεστή υψηλής πίεσης, έναν μικρού μήκους δακτυλιοειδή θάλαμο καύσης, που διαθέτει ένα εκχυτή καυσίμου με την βοήθεια αέρα και σύστημα ψύξης πτερυγίων με φιλμ αέρα. Είναι ο πρώτος κινέζικης κατασκευής κινητήρας τουρμποφάν ο οποίος ενσωματώνει μοναδιαία πτερύγια τουρμπίνας κατασκευασμένα από κράματα νικελίου, που επιτρέπουν την ανάπτυξη υψηλότερων θερμοκρασιών εισαγωγής με άμεσο αποτέλεσμα την ανάπτυξη μεγαλύτερης παραγόμενης ώσης. Διαθέτει 3βάθμιο συμπιεστή χαμηλής πίεσης και 9-βάθμιο συμπιεστή υψηλής πίεσης, ενώ διαθέτει τουρμπίνα υψηλής πίεσης μονού σταδίου και χαμηλής πίεσης διπλού σταδίου. Ο λόγος παράκαμψης είναι 0.78:1. Τέλος, ο WS-10A έχει πλέον εξοπλισθεί με σύστημα FADEC. Μελλοντικά θα υιοθετηθούν ακροφύσια με ασύμετρο σύστημα Μεταβαλλόμενου Διανύσματος Ώσης, (Αsymmetric Thrust Vector Control - TVC) παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιείται στον ρώσικο AL-31FTVN. Ήδη το σύστημα έχει αναπτυχθεί και πλέον διεξάγονται επιχειρησιακές δοκιμές. Το συγκεκριμένο σύστημα αναφέρεται ότι διαθέτει την δυνατότητα να κατευθύνει την ώση περιμετρικά (360°) και σε γωνία ±15° από τον διαμήκη άξονα του αεροσκάφους, αυξάνοντας έτσι τις επιδόσεις του. Στις 2 Απριλίου του 2009 ο διεθυντής της Αεροπορικής Εταιρικής Βιομηχανίας της Κίνας AVIC (Aviation Industry Corporation of China) Lin Zuoming (林左鸣) ανέφερε ότι υπήρχαν προβλήματα με τις διαδικασίες Ελέγχου Ποιότητος στην γραμμή παραγωγή του WS-10A, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι ο συγκεκριμένος κινητήρας ήταν ακόμα αμφισβητούμενης ποιότητος, και δεν παρείχε τα εχέγγυα για επιχειρησιακή χρήση. Συμπλήρωσε μάλιστα ότι η επίλυση των συγ-

κεκριμένων προβλημάτων θα ήταν το κλειδί και ένα σημαντικό βήμα για την υιοθέτηση του κινητήρα. Άλλα παράγωγα με βάση τον συγκεκριμένο κινητήρα είναι υπό ανάπτυξη, όπως ένας κινητήρας τουρμποφάν πολύ υψηλού λόγου παράκαμψης, για χρήση από μεγάλα επιβατικά αεροσκάφη, και ένα παράγωγο για χρήση σε θαλάσσιο περιβάλλον και συγκεκριμένα για την πρόωση πλοίων.

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Μήκος: 15.50 μέτρα Άνοιγμα Πτερύγων: 9.70 μέτρα Ύψος: 4.78 μέτρα Επιφάνεια Πτερύγων: 39 τετρ. μέτρα Βάρος Άφορτο: 9750 κιλά Βάρος Έμφορτο: 18500 κιλά Μέγιστο Βάρος Απογείωσης: 19277 κιλά Μεταφερόμενο Φορτίο: 4500 κιλά Εσωτερικά Μεταφερόμενο Κάυσιμο: 4500 κιλά Ταχύτητα: 2.2 Μαχ (σε μεγάλο υψόμετρο), 1.2 Μαχ (στην επιφάνεια θαλάσσης) Δομικές Φορτίσεις: +9 g / -3 g (+10 g στιγμιαία, +7 g συνεχώς) Ακτίνα Δράσης: Hi-Lo-Hi : 2540 χλμ / Lo-Lo-Lo : 1310 χλμ Επιχειρησιακή Οροφή: 18000 μέτρα (20300 μέτρα κατα άλλες πληροφορίες) Πτερυγικός Φόρτος: 335 κιλά ανα τετρ. μέτρο

61

Advanced Tactical Leadership Center & “Iron Falcon 09” Σκυτάλη στην επόμενη γενιά!

γράφει ο fox2

Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποτελούν ένα από τα πλουσιότερα κράτη της υφηλίου. Το κυριότερο εξαγωγικό τους προϊόν είναι ο «μαύρος χρυσός», ενώ τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αναδειχθεί και σε σπουδαία κοιτίδα τεχνολογικών καινοτομιών. Χάρη στον πλούτο τους θεωρούνται για όλο τον αναπτυγμένο κόσμο ως ένας μοναδικός επίγειος παράδεισος. Ωστόσο, τα ίδια βρίσκονται σε ένα εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον. Κατ’ αρχήν, γειτνιάζουν με το εχθρικό Ιράν, με το οποίο διατηρούν πολύχρονη διαμάχη για την κυριότητα ορισμένων νησίδων στον Περσικό Κόλπο. Κοντά στα Εμιράτα είναι επίσης το Πακιστάν και η Ινδία, ενώ δεν βρίσκεται μακριά η ταραγμένη Υεμένη. Τέλος, οι τρεις Πόλεμοι του Κόλπου δεν αποτελούν και τόσο μακρινή ανάμνηση. Η προάσπιση της ανεξαρτησίας του κράτους από τυχόν εξωτερικό κίνδυνο και κυρίως η προάσπιση του πλούτου των εμίρηδων έχει προκαλέσει την αδρά ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, ιδιαίτερα της αεροπορίας. Σήμερα η αεροπορία της χώρας θεωρείται ως προς το υλικό η δεύτερη πιο ισχυρή σε όλο τον αραβικό κόσμο (έπειτα από εκείνη της Σαουδικής Αραβίας). Η διασφάλιση του αισθήματος ασφάλειας όμως απαιτεί την εντατική εκπαίδευση των χειριστών. Αυτό το ρόλο παίζει το Ad64

vanced Training Leadership Center (ATLC).

ATLC: τι είναι, τι περιλαμβάνει Το Advanced Training Leadership Center δημιουργήθηκε το 2004. Υπήρξε το αποτέλεσμα της προσπάθειας ομάδας αξιωματικών της UAEAF να προσομοιωθούν αποστολές πολεμικής περιόδου με τη διενέργεια εκπαιδευτικών ασκήσεων. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν αναπτύξει πολεμική δράση κατά τη διάρκεια της επιχείρησης “Desert Storm”, όταν συμμετείχαν στις επιχειρήσεις με μαχητικά Mirage 2000E. Τα αεροσκάφη δεν έλαβαν ενεργώς μέρος στις μάχες, αλλά περιορίστηκαν σε αποστολές CAP. Το ATLC, έτσι, θα αναλάμβανε σημαντικό μερίδιο για τη διατήρηση των δυνατοτήτων των Αράβων πιλότων στο υψηλότερο εφικτό επίπεδο. Αυτό θα περιέπλεκε περισσότερο η απόκτηση νέων φορέων οπλικών συστημάτων στο πρόσφατο παρελθόν, όπως τα μαχητικά F-16E/F και τα Mirage 2000-9, αλλά και οπλικών συστημάτων, όπως οι AIM-120 και οι MICA ή των ατρακτιδίων σκόπευσης για πυρομαχικά κρούσης ακριβείας και των πυραύλωνοριζόντιας πλεύσης Black Shaheed.

Το ATLC υπήρξε το πρώτο κέντρο αεροπορικής εκπαίδευσης που δημιουργήθηκε από κάποια αραβική χώρα στη Μέση Ανατολή. Φιλοξενείται στην αεροπορική βάση της Al Dhafra. Η αποστολή του μοιάζει με τον κύριο στόχο της «Red Flag» και του «TLP»: η καλυτέρευση των επιδόσεων των συμμετεχόντων μέσα από τη διοίκηση, το σχεδιασμό και την πραγματοποίηση απαιτητικών αεροπορικών ασκήσεων με χρήση ρεαλιστικών σεναρίων στο πλαίσιο ενός τακτικού εκπαιδευτικού περιβάλλοντος. Εκτός από τα αεροσκάφη, στο κέντρο συμμετέχουν επίγεια αντιαεροπορικά συστήματα, που κατά κύριο ρόλο ανήκουν στα ΗΑΕ. Η πρώτη εκπαιδευτική σειρά έγινε τον Ιανουάριο του 2004, με τη συμμετοχή τριών χωρών. Ο Khaled Omar Saleh Ba Hussein, πρώτος διοικητής του κέντρου, είχε αναφερθεί παλαιότερα σε συνέντευξή του σε αυτό. Ο Hussein είχε μεταφέρει ως κύριους στόχους του κέντρου τη βελτίωση των υφιστάμενων αεροπορικών τακτικών, την ανάπτυξη νέων και τη βελτίωση του αεροπορικού δόγματος και της συνεργασίας μεταξύ πολυεθνικών δυνάμεων. Η διάρκεια κάθε εκπαιδευτικής σειράς ανέρχεται σε περίπου τέσσερις εβδομάδες. Κυρίαρχο λόγο παίζουν οι αποστολές COMAO, αποστολές στις οποίες συμμετέχουν αεροσκάφη δια-

φορετικών τύπων. Έως σήμερα, στο ATLC έχουν λάβει μέρος κορυφαίες αεροπορικές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, αλλά και άλλες αξιόλογες όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Ιορδανία. Με βάση τους κανονισμούς του κέντρου δικαίωμα συμμετοχής στις δραστηριότητες διατηρούν εκτός των τριών δυτικών κρατών όλα τα κράτη – μέλη του Συμφώνου Συνεργασίας του Κόλπου. Οι διοργανωτές θέλουν, παρόλα αυτά, την περαιτέρω διεύρυνση των συμμετεχόντων κρατών, και επιδιώκουν τη συμμετοχή στις δραστηριότητες του κέντρου φιλικών χωρών αλλά και δυτικών όπως η Γερμανία και η Ιταλία. Στα πλεονεκτήματα του αραβικού κέντρου περιλαμβάνονται πρώτα από όλα οι πολλές καθημερινές αποστολές. Αυτές βοηθά ο εξαιρετικός καιρός που επικρατεί στη Μέση Ανατολή. Είναι ενδεικτικό ότι σε ολόκληρο το 2005 ακυρώθηκε μοναχά μία αποστολή, ενώ όσο το TLP διεξαγόταν στις Κάτω Χώρες το ποσοστό των ακυρώσεων ετησίως κατά μέσο όρο έφθανε το 50%. Έτσι, είναι εφικτή η συμμετοχή πολλών πιλότων σε εκπαιδευτικές πτήσεις. Ο χώρος που χρησιμοποιεί-

ται επίσης είναι τριπλάσιος από τον αντίστοιχο στη Nellis, ενώ στο αραβικό κέντρο υφίστανται πολύ λιγότεροι περιορισμοί στη διενέργεια ελιγμών και τη χρήση των συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου. Η Al Dhafra επιπλέον διαθέτει πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις ενημέρωσης και απενημέρωσης των πληρωμάτων, γεγονός που επιτρέπει ταχύτερες και αντικειμενικότερες ανανεώσεις των επιδόσεων των συμμετεχόντων μερών. Το επίπεδο του κέντρου θεωρείται υψηλό, κάτι που ομολογεί σε αναφορά του το 2005 ο Dominique Perrier, τότε διοικητής μονάδας της Armee de l’ Air: «Ως ένας έμπειρος πιλότος μαχητικών, μπορώ να πιστοποιήσω πετώντας και πολεμώντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον την αξία της συνάντησης!» Η τελευταία σειρά του 2009 - «Iron Falcon ‘09» Μεταξύ Νοέμβρη και Δεκέμβρη του 2009, διεξήχθη στο κέντρο η τελευταία εκπαιδευτική σειρά για το 2009. Στη συγκεκριμένη σειρά συμμετείχαν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ιορδανία, το Πακιστάν και φυσικά τα ΗΑΕ. Το γεγονός συνέπεσε χρονικά κοντά με την πραγματοποίηση του αεροπο-

ρικού σαλονιού του Dubai, όπου οι μεγαλύτερες αεροδιαστημικές εταιρίες της οικουμένης μετέφεραν στα ΗΑΕ τα τελειότερα προϊόντα τους. Αμερικανικές, ευρωπαϊκές, κινεζικές και ρωσικές εταιρίες επέδειξαν την «πραμάτεια» τους στους ουρανούς του μεσανατολικού κράτους αναζητώντας πελάτες γι’ αυτήν στην παγκόσμια αγορά. Εκεί βρέθηκε σε στατική έκθεση (για πρώτη φορά εκτός ΗΠΑ) και πτητική επίδειξη το αμερικανικό μαχητικό αεροσκάφος F-22. Επιστρέφοντας πάλι στα της ασκήσεως, τις έξι συμμετέχουσες χώρες αντιπροσώπευσαν μοίρες εφοδιασμένες με αεροσκάφη δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς. Το Πακιστάν συμμετείχε με μαχητικά F-7. Η Ιορδανία, τα ΗΑΕ και οι ΗΠΑ διέθεσαν μαχητικά F-16. Τα ΗΑΕ χρησιμοποίησαν επίσης μαχητικά Mirage 2000. Η Γαλλία διέθεσε αεροσκάφη Mirage 2000 και Rafale. Τα γαλλικά δίλιτρα δεν χρειάστηκε να ταξιδέψουν στην περιοχή από την Ευρώπη, αφού υπηρετούν στη γαλλική βάση που δημιουργήθηκε πέρυσι στα ΗΑΕ. Το Ηνωμένο Βασίλειο συμμετείχε με αεροσκάφη EF-2000 Typhoon. Την συμμετοχή των ΗΠΑ έκλεινε η παρουσία μαχητικών F-22. Η παρουσία των τελευταίων αποτέλεσε την πρώτη μεταστάθμευση του τύπου στη Μέση 65

Ανατολή καθώς και τη παρθενική του συμμετοχή σε μια τόσο εξειδικευμένη άσκηση στο εξωτερικό, κόντρα μάλιστα στα δύο ευρωπαϊκά eurocanards. Στα πλαίσια της συνεκπαίδευσης στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα συνολικά βρέθηκαν έξι EF-2000 Typhoon, έξι F22 και έξι Rafale. Επιδόσεις των αεροσκαφών 4ης γενιάς Κατά την περίοδο της άσκησης «Iron Falcon» δοκιμάστηκαν απαιτητικά σενάρια σύγχρονων συνθηκών αεροπορικού πολέμου. Οι αποστολές συνήθως περιλάμβαναν πακέτα σαράντα αεροσκαφών. Τα αεροσκάφη συμπλήρωναν αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού και ιπτάμενα ραντάρ. Την εκρηκτική κατάσταση ολοκλήρωνε η παρουσία αντιαεροπορικών συστημάτων. Όπως στις περισσότερες προσομοιώσεις αεροπορικών επιχειρήσεων, οι αεροπορικές δυνάμεις ήταν χωρισμένες σε φίλιες (κυανές) και εχθρικές (ερυθρές). Ενδιαφέρον έχει η πληροφορία ότι τα αεροσκάφη της αεροπορίας των ΗΑΕ έπαιρναν κυρίως μέρος σε αυτήν ως εχθρικά. Υπενθυμίζεται, τέλος, ότι το φθινόπωρο του 2009 τα HAE συμμετείχαν για παρθενική φορά με αεροσκάφη F-16E/F στην φημισμένη αμερικανική άσκηση «Red Flag». Τα EF-2000 Typhoon και τα Rafale πετούσαν στην ίδια ομάδα μαχητικών. Είναι σίγουρο επίσης ότι το F-22 έλαβε ανοικτά μέρος στη συγκεκριμένη άσκηση μόλις για 4 – 5 μέρες. Ο λόγος που το αμερικανικό αεροσκάφος αποσύρθηκαν έπειτα από τόσο λίγες μέρες δεν έχει ανακοινωθεί. Η συμμετοχή του EF-2000 στην ίδια την άσκηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αποθεωτική. Το ευρωπαϊκό μαχητικό πρώτευσε στην εναέρια μάχη έναντι των Mirage 2000-5/ -9 και F-16. Παρά το ότι παρουσιάζει ορισμένες εμφανείς αδυναμίες (όπως η έλλειψη ραντάρ AESA και HMS) και το γεγονός ότι οι αντίπαλοί του ήταν κυρίως εξελιγμένες εκδόσεις αεροσκαφών 3ης γενιάς με αξιόλογα πτητικά χαρακτηριστικά και σε κάποια σημεία πιο εξελιγμένα ηλεκτρονικά, το αεροσκάφος - εξοπλισμένο με ΑΙΜ-120 και ΑΙΜ-132 ASRAAM - δεν δυσκολεύτηκε να επικρατήσει καθολικά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Δικαιολογημένα κανείς θα περίμενε ίσως ότι τουλάχιστον σε περιβάλλον BVR η έκ66

βαση κόντρα στα F-16E/F και τα Dash 9 να μην ήταν τόσο καταδικαστική για τα τελευταία. Διαθέτοντας πάνω κάτω τα ίδια όπλα και ανταγωνιστικά ή ανώτερα ραντάρ (στην περίπτωση του APG-80) κανονικά θα έπρεπε η παράσταση να ήταν διαφορετική. Άνθρωποι της κοινοπραξίας, όπως έκαναν και στο σαλόνι του Dubai, τονίζουν με κάθε ευκαιρία ότι το ECR-90 είναι ανώτερο από κάθε άλλο δυτικό ραντάρ μηχανικής σάρωσης αλλά και από τα αμερικανικά ραντάρ ενεργής σάρωσης πρώτης γενιάς. Στη διαμόρφωση του αποτελέσματος ωστόσο έπαιξε οπωσδήποτε πολύτιμο ρόλο η παρουσία στο κυανό στρατόπεδο αεροσκαφών ΑΣΕΠΕ (όπως και το σύστημα Link16), ενώ τα αραβικά μαχητικά στερούνταν το συγκεκριμένο πλεονέκτημα όντας στις ερυθρές δυνάμεις. Από την άλλη, βέβαια, εφόσον ισχύει η ίδια φιλοσοφία με εκείνη των agressors στις «Red Flag», τα δεύτερα είχαν τη δυνατότητα της αφθαρσίας, πράγμα που κάνει ακόμη μεγαλύτερη την επιτυχία των βρετανικών Eurofighter. Τα αεροσκάφη προέρχονταν από την 4η μοίρα της RAF. Κι αν το EF-2000 χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε αποστολές εναέριας υπεροχής, το Rafale, επίσης υπήρξε πρωταγωνιστής, απέδειξε την ικανότητα ευελιξίας κατά την ίδια αποστολή. Η Γαλλία συμμετείχε στη σειρά με τη μεταστάθμευση έξι Rafale F.3 της 1/7 Province, από τις 15/11 έως τις 9/12. Αν και δεν διαθέτουμε απόλυτα στοι-

χεία για τη διαθεσιμότητα των αεροσκαφών των συμμετεχόντων, οι Γάλλοι υποστηρίζουν ότι παρουσίασαν υψηλό ποσοστό στο συγκεκριμένο δείκτη. Σύμφωνα με αυτούς, τα Rafale ήταν καθημερινά ικανά να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία σε δύο περιπόλους των τεσσάρων αεροσκαφών. Τα γαλλικά αεροσκάφη σε δεδομένες φάσεις της εκπαίδευσης πραγματοποίησαν προσομοιώσεις άφεσης έξι κατευθυνόμενων βομβών AASM κατά διαφορετικών στόχων και τριών πυραύλων αέρος – αέρος μέσης εμβέλειας MICA. Όλη η διαδικασία πραγματοποιούταν μέσα σε μόλις ένα λεπτό από την άφεση του πρώτου όπλου. Σε καθήκοντα καταστολής εχθρικής αεράμυνας, τα Rafale συνεργάστηκαν με αεροσκάφη F-16CJ της αμερικανικής αεροπορίας. Τα τελευταία αποτελούν την εξειδικευμένη έκδοση του μαχητικού της Lockheed Martin για τέτοιας φύσης αποστολές. Πέραν από τα βλήματα αντι- ραντάρ HARM, φέρουν ειδικό ατρακτίδιο εντοπισμού της ακτινοβολίας των ραντάρ των αντιπάλων αντιαεροπορικών συστημάτων (SAM), το γνωστό HTS. Τη δουλειά των SAM, κατά πάσα πιθανότητα, έπαιξαν συστήματα των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΑΕ. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα διαθέτουν ένα από τα καλύτερα δίκτυα επίγειας αεράμυνας στην περιοχή που αποτελείται από σύγχρονα δυτικά και ανατολικά συστήματα. Ενώ λοιπόν κανείς θα περίμενε τα αμερικα-

νικά μαχητικά λόγω της φύσης της αποστολής να πρωτεύσουν, εκείνα που αναγνώριζαν πρώτα τα εχθρικά συστήματα ήταν τα Rafale. Τα credit γι’ αυτό το γεγονός θα μπορούσαν να αποδοθούν στο Spectra, τη σουίτα ηλεκτρονικού πολέμου που διαθέτει. Όμως, κάπου εδώ ξεκινούν τα παράδοξα… Εάν βρισκόταν σε πραγματική σύρραξη και δεν υπήρχε συνεργασία με φιλικά μαχητικά που φέρουν πυραύλους αντι-ραντάρ, τότε, το γαλλικό αεροσκάφος δεν θα μπορούσε να τα καταστείλει. Και αυτό διότι, μετά την απόσυρση των Armat, η γαλλική αεροπορία δεν διαθέτει αντίστοιχο όπλο. Εκείνο που θα μπορούσε να πετύχει θα ήταν η εξουδετέρωσή του με την εκτόξευση AASM ή Apache / Scalp. Εάν η απειλή προερχόταν από σύστημα SHORADS, έχει καλώς. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δεν γινόταν χρήση πυραύλου cruise, το αεροσκάφος θα έπρεπε να πλησιάσει το εχθρικό σύστημα και να εκτεθεί στα πυρά του. Υπάρχει, βέβαια, η πρόθεση ανάπτυξης και ένταξης στο οπλοστάσιο του μαχητικού έκδοσης της AASM με κεφαλή αντι-ραντάρ, αλλά ακόμη και τότε το μικρό βεληνεκές δεν θα απαλείψει τη συγκεκριμένη υστέρηση όταν το Rafale θα κληθεί να αντιμετωπίσει συστήματα της κατηγορίας των Patriot και των S-300/ -400. Στην εναέρια μάχη, χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα το φάσμα των αισθητήρων που φέρει το αεροσκάφος: ραντάρ, IRST, σύστημα EW. Ειδική μνεία έγινε για το δεύτερο. Χάρη στο OSF, το Rafale είχε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει οπτική αναγνώριση και να προσομοιώσει καταρρίψεις σε αποστάσεις ανάμεσα στα 20 και τα 40 km. Αεροσκάφη που δεν διέθεταν τέτοια συστήματα έπρεπε να πλησιάσουν στα 3 με 5 km για να αναγνωρίσουν οπτικά άλλα μαχητικά. Διαθέτοντας το OSF, το Rafale μπορούσε να πλήξει παθητικά το στόχο, δίχως να έχει ενεργό το ραντάρ, με τη χρήση πυραύλων MICA IR. Η δράση των αμερικανικών F-22 ήταν η αναμενόμενη. Σε δηλώσεις του για την απόδοση του αμερικανικού μαχητικού, ο διοικητής της μοίρας που συμμετείχε στην άσκηση, Lance Pilch, τόνισε πως «σε κάθε δοκιμασία τα Raptor τίναξαν τον ανταγωνισμό έξω από το νερό» («In every test we did, the Raptors just blew the competition out of the water»… «Their stats were

Ποια μαχητικά συμμετείχαν στην «Iron Falcon» F-7P/PG Κινεζική έκδοση του σοβιετικού Mig-21. Τα μοντέλα -P/ -PG φέρουν το ραντάρ Grifo. Εξοπλίζονται με πυραύλους αυτοάμυνας AIM-9 και Magic.

F-16A/B MLU Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ξεκίνησε μια μελέτη για την αναβάθμιση των μοντέλων Α/Β του F-16 που βρίσκονταν σε υπηρεσία στις αεροπορίες του Βελγίου, της Δανίας, της Νορβηγίας και της Ολλανδίας. Αποτέλεσμά της υπήρξε το πρόγραμμα MLU. Τα αεροσκάφη υπέστησαν δομικές παρεμβάσεις ενώ επίσης απέκτησαν εφάμιλλες δυνατότητες με τα F-16C/D Block 50. Έχουν τη δυνατότητα αξιοποίησης των πυραύλων αέρος – αέρος ΑΙΜ-120. Μπορούν να φέρουν πυρομαχικά κρούσης ακριβείας, ενώ είναι ικανά να εξοπλιστούν με το ατρακτίδιο σκόπευσης Sniper. Εκτός από τις τέσσερις παραπάνω αεροπορίες, F-16A/B MLU βρίσκονται σε υπηρεσία στην πολεμική αεροπορία της Χιλής και της Ιορδανίας, η οποία τα χρησιμοποίησε στην τελευταία εκπαιδευτική σειρά του Air Tactical Leadership Center των ΗΑΕ.

F-16CJ/DJ Εξειδικευμένη έκδοση για την εκτέλεση αποστολών SEAD. Βρίσκεται σε υπηρεσία με την αμερικανική αεροπορία. Φέρει πυραύλους HARM. Ο εξοπλισμός του συνοδεύεται από τον αισθητήρα HTS, ο οποίος βελτιώνει τις δυνατότητες ανίχνευσης της εκπομπής των κυμάτων ακτινοβολίας των ραντάρ των εχθρικών αντιαεροπορικών συστημάτων.

F-16E/F Ειδική έκδοση του F-16 για τα ΗΑΕ, περισσότερο γνωστή ως Block 60. Είναι η πιο σύγχρονη έκδοση του F-16 που χρησιμοποιείται παγκοσμίως αυτή τη στιγμή. Βασίζεται στην έκδοση Block 50, διαθέτει όμως βελτιωμένα ηλεκτρονικά και κινητήρα. Είναι το μοναδικό F-16 με ραντάρ ηλεκτρονικής σάρωσης σε υπηρεσία (είναι εξοπλισμένο με το APG-80 της Northrop Grumman), χάρη στο οποίο το αεροσκάφος έχει πληρέστερη αντίληψη του περιβάλλοντος χώρου και μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα και συντομότερα το οπλικό του φορτίο. Διαθέτει έναν κινητήρα F-100-132, με δυνατότητα απόδοσης 32.000 λιβρών. Πέραν των αμερικανικών όπλων αερομαχίας είναι πιστοποιημένο να φέρει το βρετανικό ASRAAM. Mirage 2000-5F Η πρώτη έκδοση του Mirage 2000-5. Βρίσκεται σε υπηρεσία με τη γαλλική αεροπορία με 37 μονάδες από το 1997. Φέρει το ραντάρ RDY και πυραύλους MICA EM. Για εγγύς αερομαχίες μπορεί να εξοπλιστεί με πυραύλους Magic-2 ή MICA IR. Δεν διαθέτει σύστημα σκόπευσης επί κράνους, όχι γιατί οι Γάλλοι δεν έχουν αναπτύξει το κατάλληλο σύστημα αλλά επειδή η αεροπορία τους δεν το επιθυμεί ή δεν είναι διατεθειμένη να το πιστοποιήσει στο αεροσκάφος επιβαρυνόμενη το οικονομικό κόστος.

Mirage 2000-9 Εξαγωγική έκδοση της έκδοσης Mirage 2000-5 Mk2 για τα ΗΑΕ. Εξοπλίζονται με το ιταλικό σύστημα αυτοπροστασίας IMEWS. Είναι εφοδιασμένα με τα ατρακτίδια σκόπευσης Shebah (εξαγωγική έκδοση του Damocles) και ναυτιλίας Nahar. Φέρουν βόμβες PGM και πυραύλους cruise Black Shaheen (εξαγωγική έκδοση του Apache ή του Scalp). Στην εναέρια μάχη μπορούν να χρησιμοποιήσουν πυραύλους MICA IR/EM. Rafale F.3 Η τελευταία έκδοση του γαλλικού μαχητικού τέταρτης γενιάς. Φέρει ραντάρ παθητικής σάρωσης RBE 2. Διαθέτει IRST με μέγιστη εμβέλεια 130 km και ολοκληρωμένη σουίτα ηλεκτρονικού πολέμου που έχει την ικανότητα να μιμείται τα χαρακτηριστικά των κυμάτων ακτινοβολίας των ραντάρ των εχθρικών αεροσκαφών. Μεταφέρει έως έξι πυραύλων αέρος - αέρος μέσης εμβέλειας MICA, ενώ προβλέπεται στο εγγύς μέλλον η πιστοποίηση του κο67

off the chart».). Τα συγκεκριμένα Raptor ανήκουν στην 27η Μοίρα μαχητικών και εδρεύουν στην 1η Πτέρυγα Μαχητικών στο Langley, την πρώτη της USAF που παρέλαβε το νέο μαχητικό. Το κλιμάκιο συμμετείχε στις ασκήσεις από τις 30 Νοεμβρίου έως τις 3 Δεκεμβρίου. Άγνωστος είναι ωστόσο ο λόγος της εσπευσμένης απομάκρυνσής του από τις ασκήσεις, τέσσερις μόλις ημέρες από την έναρξη της συνεκπαίδευσης. Κατά την παρουσία τους στην έρημο, τα έξι μαχητικά δεν ηττήθηκαν σε καμία περίπτωση. Τα F22 ήταν εξοπλισμένα με AIM-9M και AIM-120. Εκτός από την παρουσία τους στην «Iron Falcon», τα αμερικανικά μαχητικά αναμετρήθηκαν με τα F16E/F και τα Dash – 9, αλλά όχι και με τα βρετανικά Typhoon.

ρυφαίου βλήματος αερομαχία METEOR. Δεν έχει ικανότητα υπερηχητικής πτήσης χωρίς τη χρήση μετάκαυσης, δεν διαθέτει σύστημα σκόπευσης επί κράνους, δεν φέρει πυραύλους αυτοάμυνας HOBS, δεν διαθέτει όπλο αντί ραντάρ για την καταστολή της εχθρικής αεράμυνας.

EF-2000 Typhoon Τετραεθνικό μαχητικό αεροσκάφος βελτιστοποιημένο για αεροπορική κυριαρχία. Διαθέτει το καλύτερο ραντάρ μηχανικής σάρωσης που αναπτύχθηκε ποτέ από την ευρωπαϊκή βιομηχανία. Εξοπλίζεται με πληθώρα οπλισμού. Αξιοποιεί τη δυνατότητα supercruise. Διαθέτει προηγμένο σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου το οποίο είναι μεταξύ άλλων εφοδιασμένο με δολώματα παρεμβολών. Δεν εξοπλίζεται ακόμη με HMS, γεγονός που δεν επιτρέπει την αξιοποίηση πλήρως προηγμένων πυραύλων αυτοάμυνας.

F-22A Το πλέον προηγμένο μαχητικό στον κόσμο σήμερα. Διαθέτει εξαιρετικό ραντάρ και ηλεκτρονικά. Χαρακτηρίζεται από τη τχνολογία stealth, την υπερευελιξία και τους εξαίρετους αισθητήρες. Έχει δυνατότητα supercruise και σύστημα κατευθυνόμενης ώσης. Η μεταστάθμευση για την “Iron Falcon” υπήρχε η πρώτη του στη Μέση Ανατολή.

Εκπλήξεις στο περιθώριο Κι αν στην Al Dhafra φάνηκε η αδυναμία των παλαιότερων γενιών να επικρατήσουν της τέταρτης, τα παράλληλα δρώμενα ήταν εξίσου συναρπαστικά. Και αυτό διότι στα Εμιράτα συνέβησαν δύο ασυνήθιστα περιστατικά: η αντιπαράθεση μεταξύ F-22 και Rafale και η μονομαχία Rafale –EF-2000.

F-22 vs Rafale Κατά τις δηλώσεις του για την παρουσία των Rafale στην «Iron Falcon», ο διοικητής της μοίρας που συμμετείχε σε αυτήν, Fabrice Grandclaudon, αποκάλυψε ότι αεροσκάφη της μοίρας του αντιμετώπισαν αμερικανικά μαχητικά F-22 συνολικά έξι φορές. Πρέπει όμως να ειπωθεί ότι δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη δήλωση από την αμερικανική πλευρά. Παρόλα αυτά, επειδή πρόκειται για μαρτυρία από σημαντικό πρόσωπο είναι αρκετά πιθανό να είναι αληθινή. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις συγκεκριμένες δηλώσεις, το τελικό αποτέλεσμα ήταν 1-0 για τα αεροσκάφη της αμερικανικής αεροπορίας. Τις υπόλοιπες πέντε περιπτώσεις η μονομαχία έληξε χωρίς νικητή. Οι δύο τύποι αναμετρήθηκαν μόνο σε περιπτώσεις εγγύς αερομαχίας, ενώ κανένα από τα δύο δεν διέθετε μήτε HMS μήτε καθαρόαιμους πυραύλους HOBS. To F-22 φέρεται ότι ήταν εξοπλισμένο με ΑΙΜ-9Μ (υπάρχει αναφορά και για παρουσία μόνο με πυροβόλο…) ενώ το Rafale με MICA IR. Ένα ακόμη στοιχείο που χρήζει προσοχής είναι η απόδοση του συ68

στήματος TVC του αμερικανικού μαχητικού. Εφόσον αυτό χρησιμοποιήθηκε στη συγκεκριμένη εμπλοκή, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι το πλέον ελπιδοφόρο. Από πλευράς Rafale,τέλος, ενδιαφέρον θα παρουσίαζε η γνώση για την απόδοση των αισθητήρων IRST, είτε πρόκειται για το OSF είτε για την κεφαλή των MICA IR. Δεν πραγματοποιήθηκαν δυστυχώς αναμετρήσεις σε περιβάλλον BVR, πιθανώς λόγω προσπαθειών ηλεκτρονικών υποκλοπών στοιχείων της λειτουργίας αμερικανικών συστημάτων από τη γαλλική αεροπορία σε παλαιότερες περιπτώσεις (όπως στην επιχείρηση «Desert Storm» και ασκήσεις «Red Flag»). Νεότερες ωστόσο πληροφορίες περιπλέκουν περισσότερο την αντιπαράθεση των δύο αεροσκαφών. Σύμφωνα με το περιοδικό

“Air & Cosmos” πραγματοποιήθηκαν μάχες BVR (γεγονός που διαψεύδει η γαλλική πλευρά) ενώ αδιευκρίνιστο παραμένει εάν χρησιμοποιήθηκαν οι προηγμένες σουίτες ηλεκτρονικού πολέμου που εξοπλίζουν τόσο το F-22 όσο το Rafale.

Rafale vs EF-2000 Typhoon Στις 7 Δεκεμβρίου, κι ενώ η άσκηση «Iron Falcon» δεν είχετελειώσει, αναφορά του γαλλικού site lepoint.fr έβαλε φωτιά στο διαδίκτυο. Σύμφωνα με αυτήν, τα γαλλικά πληρώματα είχαν αντιμετωπίσει τα βρετανικά στο περιθώριο της άσκησης και τα αποτελέσματα ήταν «σχετικά επιτυχή» για τα πρώτα. Στις δηλώσεις του ο διοικητής της 1/7 Province, Fabrice Grandclaudon, αναφέρθηκε επίσης στο γε-

γονός. Σύμφωνα με το Γάλλο διοικητή, διεξήχθησαν συνολικά δύο αναμετρήσεις. Σε καθεμιά από αυτές, κάθε πλευρά συμμετείχε με τέσσερα μαχητικά. Αν και οι κανόνες της εμπλοκής (όπως είναι φυσικό) δεν δημοσιοποιήθηκαν πλήρως, έχει αποκλειστεί η διενέργεια εγγύς αερομαχίας. Οι δύο αντίπαλοι επέλεξαν τη BVR μάχη. Στην πρώτη αναμέτρηση, το Rafale επικράτησε συνολικά 4-0. Στη δεύτερη αντιπαράθεση, όπου τέθηκε όρος μείωσης των ικανοτήτων των πυραύλων των δύο τύπων μαχητικών, το γαλλικό αεροσκάφος επικράτησε ξανά, αυτή τη φορά με 3-1. Και οι δύο αναμετρήσεις ολοκληρώθηκαν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Πρέπει να ξαναειπωθεί απαραίτητα, ότι δεν υπήρξε ουδεμία αναμέτρηση σε περιβάλλον εγγύς αερομαχίας. Σε μια τέτοια περίπτωση τα αποτελέσματα μπορεί να ήταν διαφορετικά, αφού το κύριο όπλο του βρετανικού αεροσκάφους (ο ASRAAM) ανήκει στην κατηγορία HOBS, πράγμα που δεν ισχύει για το MICA IR. Ακόμη και σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η έκβαση θα ήταν όμως απρόβλεπτη. Το EF-2000 δεν φέρει ακόμη HMS, ενώ το Rafale μπορεί να το στοχοποιήσει παθητικά και ο MICA IR έχει μεγαλύτερο βεληνεκές από τον ASRAAM. Βρετανικές ανώνυμες μαρτυρίες ακόμη θεωρούν ότι την έκβαση του αποτελέσματος βάρυνε η συμμετοχή στο περιστατικό χειριστών της RAF με λίγες ώρες πτήσης στον «Τυφώνα». Ωστόσο, αυτό δεν είναι εξακριβωμένο. Η άσκηση βοηθός του Marketing Στις πρώτες γραμμές, αναφέρθηκαν συνοπτικά οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν τα HAE και η προτεραιότητα που έχουν αποδώσει κυρίως στους εξοπλισμούς της αεροπορίας. Όνειρό τους είναι να καταστήσουν την χώρα ικανή να αντιμετωπίσει κάθε απειλή στην περιοχή (κυρίως το Ιράν). Για να γίνει αυτό αληθινό χρειάζεται η ύπαρξη υπερσύγχρονης αεροπορίας. Κάτι τέτοιο απαιτεί όμως αλλεπάλληλες προσθήκες νέων όπλων και μεγάλο οικονομικό κόστος. Το τελευταίο, ωστόσο, δεν είναι πρόβλημα για τα Εμιράτα. Μόνο στο τελευταίο διάστημα ανακοίνωσαν την απόκτηση νέων εκπαιδευτικών αεροσκαφών, στρατηγικών μεταφορών και ιπτάμενων ραντάρ. Μεγάλη φροντίδα επιπλέον δίνεται στο στόλο των μαχητικών. Και

κάπου εδώ «παίζει» το Rafale.

Αναπάντητα ερωτήματα

Απόλυτο δείγμα της εθνικής ανεξαρτησίας, το καμάρι της γαλλικής βιομηχανίας δεν έχει δυστυχώς γι’ αυτήν πετύχει ακόμη κάποια εξαγωγική επιτυχία. Είτε λόγω αδυναμιών στις επιδόσεις του είτε λόγω ανοησιών στην προώθησή του. Οι Άραβες ενδιαφέρονται και διαπραγματεύονται την απόκτηση 60 αεροσκαφών του τύπου και η «Iron Falcon» φαίνεται ότι ήταν ένας τρόπος για την προώθησή του. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για τους Γάλλους, αλλά κυρίως γι’ αυτούς. Η παραμονή των Rafale στο πρόσφατο ATLC ήταν ένας τρόπος να αποδείξουν πως αξίζουν το αραβικό συμβόλαιο. Αυτό αποδεικνύουν οι πτήσεις χειριστών των HAE στο πίσω κάθισμα των διθέσιων Rafale και οι επίδειξη εξαπόλυσης πολλαπλών πυρομαχικών μέσα σε ελάχιστο χρόνο, αυτό αποδεικνύει η γενικότερη εικόνα της απόλυτης επιτυχίας στην άσκηση και της ανωτερότητας απέναντι στο EF2000, ένα μαχητικό ταυτισμένο με την αεροπορική υπεροχή. Το Rafale είναι κατά γενική ομολογία ένα πολύ καλό μαχητικό αεροσκάφος, αλλά αποτελεί ένα στρατηγικό θέμα για τη Γαλλία και μαζί του διακυβεύεται το μέλλον της γαλλικής αεροδιαστημικής βιομηχανίας. Η εξαγωγική προώθηση του γαλλικού μαχητικού δεν αποσκοπεί αυτήν την φορά μόνο στην κερδοφορία, παρά στην επιβίωση μιας ανεξάρτητης από τρίτους, γαλλικής στρατιωτικής βιομηχανίας αεροσκαφών.

Α. Γιατί συμμετείχαν τα F-22; Η παρουσία των έξι αμερικανικών υπερμαχητικών πέραν από το ενδιαφέρον για τις επιδόσεις του απέναντι στα EF-2000 και τα Rafale εύλογα προκαλεί τηδιεύρυνση των κινήτρων παρουσίας τους στην περιοχή. Και αυτό επειδή τα Raptors, εκτός από μία ή ελάχιστες συνεκπαιδεύσεις με την ιαπωνική αεροπορία στον Ειρηνικό, βρίσκονται συνεχώς σε αεροπορικές βάσεις στις ΗΠΑ. Αναζητούνται εξαγωγικοί πελάτες; Το κλείσιμο της παραγωγής θεωρείται αναπόφευκτη με την αμερικανική παραγγελία των 183 μονάδων σε ορισμένα χρόνια να τερματίζεται, εκτός κι αν υπάρξει προώθηση του αεροσκάφους στο εξωτερικό. Αυστραλία, Ιαπωνία και Ισραήλ έχουν εκφράσει ήδη ενδιαφέρον για την αγορά του. Οι αμερικανικές αρχές σκέφτονται την άρση της απαγόρευσης πώλησής του στο εξωτερικό. Τίποτε ωστόσο δεν είναι δεδομένο. Μπορεί η παρουσία του F22 στα ΗΑΕ και το σαλόνι του Dubai να δείχνει την απόφαση για μελλοντική του απόκτηση από άλλες, εκλεκτές αεροπορίες; Προσκομίζουν μήνυμα στο Ιράν; Το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα αποτελεί έντονο πονοκέφαλο για την Ουάσινγκτον. Τα F-22 στα Εμιράτα, πέρα από την ανάπτυξη καλύτερης συνεργασίας με φιλικές αεροπορίες, φανε69

ρώνουν την ικανότητα των ΗΠΑ να ολοκληρώσουν μία υπερπόντια μεταστάθμευση και να αξιοποιήσουν το καλύτερό τους μαχητικό κόντρα στο Ιράν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ένας μικρός δε αριθμός του τύπου, όπως ο συγκεκριμένος, πιθανότατα αρκεί να κερδίσει την αεροπορική κυριαρχία σε ένοπλη σύρραξη ενάντια σε όλα τα σημερινά ιρανικά μαχητικά. Χάρη στην τεχνολογία stealth και την εμβέλεια τους, τέλος, τα αεροσκάφη θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί σε κατασκοπευτικές αποστολές πάνω από το ιρανικό έδαφος. Είναι τυχαίο ότι ο διοικητής της πτέρυγας κατασκοπίας ζήτησε την ύπαρξη κατασκοπευτικής έκδοσης του Raptor ορισμένες ημέρες μετά την παρουσία τους στη Μέση Ανατολή; B. Γιατί έφυγαν τόσο σύντομα τα F-22; Τα F-22 ήλθαν, είδαν και απήλθαν με καισαρικούς ρυθμούς. Τι τα ανάγκασε; Μήπως παρουσιάστηκαν ελλείψεις στην εξυπηρέτησής τους; Μήπως ένα τέτοιο ενδεχόμενο ευθύνεται για την επί το πλείστον αξιοποίησή τους από βάσεις της μητροπολιτικής περιοχής του αμερικανικού κράτους; Πρόσφατα είχε αναφερθεί προβλήματα στην υποστήριξη αεροσκαφών που μεταστάθμευαν στη νήσο Γκουάμ, στον Ειρηνικό. Σε εκείνο το περιστατικό ευ70

θύνη έφεραν οι συχνές, έντονες βροχοπτώσεις. Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν μπορεί να συμβεί στην άνυδρη Μέση Ανατολή. Μήπως κάποιο διαφορετικό ενδεχόμενο εμπόδισε την περαιτέρω παρουσία των Raptor στα ΗΑΕ; Μήπως οι ΗΠΑ φοβήθηκαν ότι η μακρόχρονη παραμονή και συμμετοχή στην άσκηση θα έκανε κακό στα χαρακτηριστικά του αεροσκάφους; Μήπως υπήρχε κίνδυνος υποκλοπής χαρακτηριστικών του από τους Γάλλους (κυρίως) ή τους Βρετανούς; Ή τέλος μήπως ήταν εξ αρχής ορισμένο τα F22 να παραμείνουν ελάχιστο διάστημα στην περιοχή; Γ. Πως και γιατί συνέβη η μονομαχία Rafale Vs EF-2000 Αναμφίβολα το στοιχείο που στιγμάτισε το πρόσφατο ATLC υπήρξε η αινιγματική διπλή μονομαχία των Rafale και EF-2000. Πώς έγινε και γιατί; Κατά τα αρχικά στάδια του EFA, τη δεκαετία του 1980, εκτός από τις Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και Μ. Βρετανία, στην κοινή ευρωπαϊκή προσπάθεια για ένα προηγμένο μαχητικό συμμετείχε και η Γαλλία. Η τελευταία, ωστόσο, προτίμησε να αποχωρήσει και να κατασκευάσει το Rafale. Έκτοτε, οι κατασκευαστές των δύο αε-

ροσκαφών περιήλθαν σε έναν κύκλο λεκτικών αντιπαραθέσεων για το ποιο είναι το καλύτερο. Η Dassault επιθυμεί δε διακαώς την αναμέτρηση τους ώστε να δείξει την μη υστέρησή του γαλλικού μαχητικού στην εναέρια μάχη. Κάτι τέτοιο αποκτά μεγαλύτερη σημασία εμπρός στο βλέμμα ενός υποψηφίου πελάτη. Είναι όμως τόσο ελάχιστες οι εξαγωγικές επιτυχίες των δύο eurocanards ώστε κάτι τέτοιο είναι αυτοκτονικό για τον χαμένο. Μοναχά 72 EF-2000 έχουν πωληθεί (με κατηγορία δωροδοκίας) στη Σαουδική Αραβία και 15 στην Αυστρία. Κι αν οι δύο εταιρίες δεν θέλουν πραγματικά να «στήσουν» τα δύο μαχητικά επειδή δεν τους συμφέρει, πώς αυτό συνέβη στα HAE; Μία πιθανή εξήγηση ίσως είναι η εξής. Το σκηνικό συνέβη κατά την «φιλική» εκπαίδευση χειριστών των δύο τύπων μακριά από το πρόγραμμα των ασκήσεων. Στην περίπτωση που αναμείχθηκαν «νεαροί» Βρετανοί πιλότοι, το πιθανότερο αποτελεί αποτέλεσμα ψυχολογικής πρόκλησης. Έτσι, οι Γάλλοι εκμεταλλεύτηκαν την αφέλεια σε συνδυασμό με την «απειρία» και ορίζοντας κυρίως προς το όφελός τους κανόνες εμπλοκής, επικράτησαν των Βρετανών… Το περιστατικό αυτό όμως δεν αποδει-

κνύει την ανωτερότητα του Rafale έναντι του Eurofighter. Δεν έγινε ολοκληρωμένη σύγκριση των αεροπλάνων, άλλωστε, για να δικαιολογηθεί αυτό. Δείχνει, ωστόσο, ότι δεν πρέπει να υφίστανται αδοκίμαστα στερεότυπα στο συγκεκριμένο χώρο. Υπάρχουν διδάγματα; Εν κατακλείδι, υπάρχει κάτι που να βγήκε από τη συγκεκριμένη άσκηση ή αυτή έλαβε χώρα για το θεαθήναι; Πιθανότατα, ναι, υπήρξαν κάποια συμπεράσματα. Ορισμένα από αυτά θα μπορούσαν να είναι: 1.Η άσκηση έδειξε την απόλυτη κυριαρχία των αεροσκαφών τέταρτης γενιάς απέναντι σε αυτά της τρίτης.

στασίας. Το Spectra αντιμετώπισεεπιτυχώς τους αμερικανικούς πυραύλους AIM-120, όπως αποδεικνύει το τελικό 1:7 υπέρ του γαλλικού μαχητικού. Το κυριότερο δηλαδή βλήμα BVR αερομαχίας της τουρκικής αεροπορίας. Αντίθετα, υπήρξε λιγότερη επιτυχία από ένα επίσης αρκετά καλό σύστημα αυτοπροστασίας σαν το DASS να αντιμετωπίσει τους MICA. 4. Επίσης φάνηκε η σημασία ύπαρξης του συστήματος IRST. Το Rafale μπορούσε να αναγνωρίσει οπτικά και να πλήξει παθητικά εναέριες συμβατικές απειλές στα 30 - 40 km.

2.Ένα Stealth μαχητικό αποδεικνύεται σχεδόν πάντα κυρίαρχο σε BVR αερομαχίες. Το κατάλαβαν οι πιλότοι των αραβικών F-16 και Mirage 2000-9 και ιορδανικών F-16 όταν “καταρρίπτονταν” από τα F-22.

5. Φάνηκε η σημασία της εκπαίδευσης και της πείρας των χειριστών σε μία αερομαχία (αυτό ισχύει κυρίως εάν όντως οι Βρετανοί χειριστές ήταν “φρέσκοι” στο EF-2ooo). Η γαλλική μοίρα που συμμετείχε στο περιστατικό είχε παρευρεθεί σε αρκετές σημαντικές ασκήσεις (στις οποίες συγκαταλέγεται η Aegean Gust) μεταξύ των οποίων και η Red Flag.

3. Η πολυσυζητημένη αερομαχία μεταξύ EF-2000 και Rafale κατέδειξε τη σημασία των συστημάτων αυτοπρο-

Ολοκληρώνοντας αυτή την παρουσίαση, θα ήταν άδικο να μην αναλογιστούμε τις συνθήκες που επέφερε η

αναθεώρηση της αγοράς ενός αεροσκάφους τέταρτης γενιάς για την Πολεμική Αεροπορία. Όπως είναι γνωστό, το 1999 μαζί με τα 60 F-16 και τα 15 Mirage 2000-5 είχε επιλεγεί η αγορά 60-90 EF-2000. Πέρα από το αμφιλεγόμενο περιστατικό με το Rafale, το ευρωπαϊκό μαχητικό δικαιολόγησε το χαρακτηρισμό του κυριαρχώντας στους αιθέρες των ΗΑΕ. Αν το 2001 δεν είχε αναβληθεί η αγορά του, σήμερα στο Αιγαίο το ισοζύγιο Ελλάδας-Τουρκίας θα ήταν ακόμη θετικότερο για την πατρίδα μας. Είναι γεγονός ότι έως το 2014 θα υπάρχει σίγουρα ελληνική ποιοτική κυριαρχία αλλά αυτή θα ήταν ΑΚΟΜΗ μεγαλύτερη με την παρουσία στην Πολεμική Αεροπορία μιας πλατφόρμας δ’ γενιάς. Σε διαπραγματευτικό επίπεδο, τέλος,η αντιπαράθεση των EF-2000 και Rafale δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να πιέσει την κοινοπραξία για καλύτερους όρους απόκτησης του EF-2000 εάν η απόφαση είναι ήδη παρμένη. Διαφορετικά, καταδεικνύει την αναγκαιότητα ουσιαστικής αξιολόγησης όλων των υποψηφιοτήτων για το ΝΜΑ.

71

Οι φρουροί των ουρανών του Ιράν γράφει o deepred001

Η Μέση Ανατολή είναι μία από της περιφέρειες στον κόσμο στην οποία μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή ένας νέος πόλεμος, ο οποίος μπορεί να λάβει μεγάλες διαστάσεις. Ενώ η κατάσταση στο Ιράκ παραμένει ασταθής, το θέμα των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν και η αντιδικία του με το Ισραήλ βρίσκονται στο προσκήνιο της διεθνής κοινότητας. Τριάντα χρόνια μετά την επιβολή του δυτικού εμπάργκο στο Ιράν, υπάρχουν πολλά ανοιχτά ερωτήματα για τη σημερινή δύναμη της πολεμικής αεροπορίας του Ιράν, η οποία θεωρούντο κάποτε η μεγαλύτερη αεροπορική δύναμη της Μέσης Ανατολής, μαζί με την πολεμική αεροπορία του Ισραήλ. Τι συνέβη από το 1979 μέχρι τις μέρες μας; Η αρχή Οι πρώτοι αεροπορικοί σχηματισμοί στο Ιράν γεννήθηκαν το 1924, με την ίδρυση του πρώτου επίσημου αεροπορικού σώματος στις 31 Μαΐου του 1924. Στις 1 Ιουλίου του 1932 το αεροπορικό σώμα έλαβε το πρώτο ανεξάρτητο καθεστώς στην οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων του Ιράν, καταλήγοντας στη δημιουργία της IIAF (Imperial Iranian Air Force). Κατά τη διάρκεια της βρετανικής και σοβιετικής εισβολής το 1941, η Αεροπορία σχεδόν εξαφανίστηκε, και ξαναδημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1950 με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, με αργούς ρυθμούς. Η σημερινή τακτική πολεμική αεροπορία του Ιράν (Niruye Havayi Jomhuriye Islamiye Iran) βασίζεται στη αμέριστη στρατιωτική βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη δεκαετία του 1970, στην εμπειρία του Πρώτου Πολέμου του Κόλπου με το Ιράκ (1980-1988) και στις συνθήκες του εμπάργκο κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το Ιράν στενός σύμμαχος των ΗΠΑ Υπό την ηγεσία του Schah Mohammad Reza Pahlavi, ειδικά τη δεκαετία του 1960 και του 1970, το Ιράν στηρίχθηκε από τις ΗΠΑ με τέτοιο τρόπο, ώστε αποτελούσε το στενότερο σύμμαχο των αμερικανών στη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Τέλη της δεκαετίας του 1960, οι ΗΠΑ προμηθεύουν το Ιράν με 129 μαχητικά αεροσκάφη τύπου F-5A και F-5B της Northrop. Αριθμός των ιρανικών F-5 κατέληξε αργότερα και στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του αμερικανού προέδρου 74

Νίξον στο Ιράν - Μάιος του 1972 - η χώρα έλαβε την εγγύηση ότι θα έχει πρόσβαση σε οτιδήποτε αμερικανικό όπλο συμβατικής τεχνολογίας. Η πολεμική αεροπορία του Ιράν έλαβε το μερίδιο του λέοντος από τους αμυντικούς προϋπολογισμούς της χώρας και δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα στη εξεύρεση και στη πληρωμή του κατάλληλου ανθρώπινου δυναμικού. Μέσα σε έξι χρόνια, ο αριθμός του προσωπικού της Αεροπορίας εκτινάχθηκε από 17.000 σε περισσότερα από 100.000 άτομα. Στο ίδιο διάστημα, προμηθεύτηκε μόνο τα καλύτερα οπλικά συστήματα των ΗΠΑ. Μέχρι το 1978 προμηθεύτηκε 32 μαχητικά F-4D Phantom II της McDonellDouglas, 174 F-4E, 16 RF-4C/E, 169 Northrop F-5E/F Tiger II και 80 μαχητικά τύπου F-14A της Grumman. Το πρώτο Phantom παραδόθηκε το 1968 και με την πτώση του Σάχη, 188 βρίσκονταν σε επιχειρησιακή λειτουργία. Σύμφωνα με το πρώην πιλότο της Αεροπορίας του Ιράν, Captain Rassi, η πολεμική αεροπορία συνέταξε μια μελέτη για την ενίσχυση των σταθμών ραντάρ. Το ορεινό ανάγλυφο του Ιράν εμπόδιζε την ανάπτυξη ενός ικανοποιητικού επίγειου δικτύου ραντάρ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αναζήτηση εναέριων ραντάρ τα οποία ταυτόχρονα θα μπορούσαν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους από μόνα τους, με άλλα λόγια στην αναζήτηση ενός αεροσκάφους με αποτελεσματικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης και ταυτόχρονα ένα αεροσκάφος αναχαίτισης. Το μαχητικό σε ρόλο μίνιAWACS. Το 1972 στις ΗΠΑ εξελίσσονταν το McDonnell Douglas F-15A Eagle και το F-14A. Ο εξοπλισμός του F-14A με τον πύραυλο AIM54 Phoenix και η ενσωμάτωση του παλμικού ραντάρ Doppler AWG-9 ήταν για τους Ιρανούς το υπέρτερο αεροσκάφος. Το ραντάρ επιτρέπει την

ταυτόχρονη παρακολούθηση 24 στόχων, έξι από τα οποίους θα μπορούσαν να καταπολεμηθούν άμεσα. Επίσης, οι πύραυλοι AIM-7 και AIM-9 Sidewinder μπορούσαν να εξαπολυθούν από μεγαλύτερη εμβέλεια από το F-14A σε σύγκριση με το F-15. Οι περσικές γάτες ήταν μια πραγματικότητα. Το 1974 παραγγέλθηκαν συνολικά δύο συνολικά 80 μαχητικά και 714 πυραύλοι αέρος-αέρος AIM-54 Phoenix, αλλά μόνο 284 είχαν παραδοθεί μέχρι την Ισλαμική Επανάσταση. Από τους 284 AIM-54, οι 16 καταστράφηκαν με την αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράν με τη πτώση του Σάχη. Μαζί με άλλα όπλα, ανταλλακτικά για έξι χρόνια και εξοπλισμό εδάφους, τη μεταφορά στο Ιράν ολόκληρων τεχνικών εργαστηρίων, το πρότζεκτ “Βασιλέας των Περσών” ανήρθε στη τιμή των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη παραγγελία μέχρι εκείνη τη στιγμή, η οποία ανατέθηκε σε εταιρεία των ΗΠΑ. Ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι λίγους μόνο μήνες μετά την παραγγελία, το Αμερικανικό Κογκρέσο σταμάτησε να χρηματοδοτεί το πρόγραμμα του F-14 και η Grumman Corporation απειλήθηκε με χρεοκοπία. Η ιρανική Τράπεζα Meli πίστωσε στη συνέχεια με 250 εκατομμύρια δολάρια την Grumman για να καταστεί δυνατή η ολοκλήρωση της κατασκευής των Tomcat για το Ιράν. Μετά την ιρανική πίστωση, άλλες αμερικανικές επενδυτές εταιρίες ενθαρρύνθηκαν από τη συμμετοχή και επένδυσαν το υπόλοιπο ποσό. Ακούγεται πλέον σαν μια ειρωνεία της ιστορίας, αλλά χωρίς την οικονομική στήριξη του Ιράν, το Ναυτικό των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να αποκτήσει την άγρια πολεμική μηχανή F-14. Εκτός αυτών, η Αεροπορία προμηθεύτηκε 4 C-130B, 28 C-130E και 30 C130H και περίπου 30 αεροπλάνα εναέριου ανεφοδιασμού, τύπου Boeing 707 και Boeing 747. Τα μεταφορικά

αεροπλάνα ολοκλήρωσαν τις παραδόσεις τους κατά το 1976. Οι μεταφορικές δομές της Αεροπορίας εστιάζοντο στο γεγονός της ικανότητας κατά τη διάρκεια μια πιθανής κρίσης να μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες όπλων από τις ΗΠΑ στο Ιράκ, σε μικρό χρονικό διάστημα. Οι αμυντικές προμήθειες δεν τελείωναν με τα παραπάνω συστήματα. Μέχρι το 1978 υπήρξαν νέες παραγγελίες προς τις ΗΠΑ, αξίας 9 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνοντο η προμήθεια 300 μαχητικών αεροσκαφών τύπου F16A/B της General Dynamic (αργότερα Lockheed), επιπλέον 74 F-14A με δυνατότερους κινητήρες, 31 F-4G Wild Weasel και επτά συστήματα Boeing E-3 Sentry AWACS. Αυτή η αρμάδα επρόκειτο να επικουρείται από οκτώ συστήματα ραντάρ της Westinghouse και από 16 αντιαεροπορικά τάγματα εξοπλισμένα με το σύστημα MIM-23BI-Hawk. Δύο δορυφόροι επιτήρησης από το διάστημα συμπλήρωναν το σχέδιο, το οποίο απέβλεπε να δώσει τη δυνατότητα στη πολεμική αεροπορία της χώρας να μπορεί να επιχειρεί έως και 150 χιλιόμετρα έξω από τα σύνορα της χώρας, στην ουσία στον εναέριο χώρο της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Την παραγγελία 160 F-16A στις 27 Οκτωβρίου του 1976 ακολούθησε μια

πρόσθετη παραγγελία από 140 F16A. Μέρος της προμήθειας, όπως ο εξοπλισμός συντήρησης και ο εξοπλισμός υποστήριξης εδάφους παραδόθηκαν στο Ιράν πριν την άφιξη των μαχητικών. Ωστόσο, η νέα κυβέρνηση των Ισλαμιστών ακύρωσε το εξοπλιστικό πρόγραμμα, πριν από την άφιξη των δύο πρώτων F-16. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, το πρόγραμμα ακυρώθηκε μετά την άφιξη στο Ιράν της πρώτης τετράδας F-16. Ο εξοπλισμός εδάφους μεταπωλήθηκε αργότερα στο Πακιστάν και τα μαχητικά F-16 που κατασκευάστηκαν στις ΗΠΑ, κατέληξαν στη πολεμική αεροπορία του Ισραήλ. Η Ισλαμική Επανάσταση Μετά το αποκορύφωμα των ταραχών κατά το 1978, η Ισλαμική Επανάσταση το 1979 άλλαξε άρδην όλα τα σχέδια και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η Αεροπορία δεν έμεινε απαθής στα διαδραματιζόμενα γεγονότα και έλαβε μέρος σε μία απόπειρα εκδίωξης των ισλαμιστών ηγετών από τη χώρα, τον Ιούνιο του 1980. Η ανεπιτυχής απόπειρα είχε ως αποτέλεσμα την εξόντωση, φυλάκιση και αποστρατεία μεγάλου μέρους της μέχρι τότε ηγεσίας της Αεροπορίας. Η τακτική πολεμική αεροπορία μετονομάστηκε σε Islamic Republic of Iran air Force

(IRIAF), ένα όνομα που διατηρεί μέχρι τις μέρες μας. Η στενή επιτήρηση της Αεροπορίας εκ μέρους των σωμάτων ασφαλείας των Ισλαμιστών είχε ως αποτέλεσμα τη πτώση της μαχητικής της αξίας. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια έως ότου η Αεροπορία να καταφέρει να εδραιωθεί στις νέες εσωτερικές συνθήκες. Λιγότερο προβληματικό στα πρώτα χρόνια υπήρξε το πάγωμα των σχέσεων με τις ΗΠΑ, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα το πάγωμα όλων των εξοπλιστικών προμηθειών και ταυτόχρονα το πάγωμα όλων των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων. Μέχρι τότε, μεγάλο μέρος του προσωπικού της Αεροπορίας εκπαιδεύοντο στις ΗΠΑ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γερμανία, στην Ολλανδία, αλλά και αλλού. Μόνο για τα μαχητικά F-14A εκπαιδεύονταν στις ΗΠΑ 120 περίπου χειριστές, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτών έφυγε από το Ιράν μαζί με το Σάχη. Πρώτος Πόλεμος του Κόλπου Όταν στις 22 Σεπτεμβρίου1980 το Ιράκ ξεκίνησε επίσημα τις πολεμικές επιχειρήσεις κατά του Ιράν, η πολεμική αεροπορία του Ιράν διέθετε στο δυναμικό της 77 επιχειρησιακά μαχητικά τύπου F-14A, 200 περίπου F-4D και F-4E Phantom II, όπως και 160 F-5E/F 75

Tiger II. Οι πρώτες πολεμικές αψιμαχίες μεταξύ των χωρών άρχισαν μερικές βδομάδες νωρίτερα και ένα από τα πρώτα θύματα του πολέμου ήταν ένα ιρακινό Mi-25, το οποίο καταρρίφθηκε από το πυροβόλο ενός Tomcat. Αν και η ιρανική επίθεση σε εννέα αεροπορικές βάσεις του Ιράν, μεταξύ αυτών έξι κύριες βάσεις, είχε το χαρακτηριστικό της έκπληξης με στόχο την παράλυση της IRIAF για 48 ώρες, εντός μερικών ωρών τα ιρανικά μαχητικά πραγματοποιούσαν τις πρώτες επιθέσεις κατά του Ιράκ. Το σύστημα επικοινωνιών της IRIAF είχε δεχτεί ένα ισχυρό πλήγμα, αλλά οι κατά τόπου διοικητές της Αεροπορίας δρούσαν βάσει επιχειρησιακών σχεδίων που υπήρχαν ήδη στα συρτάρια τους. Στις 23 και 24 Σεπτεμβρίου του 1980, 120 ιρανικά μαχητικά τύπου F-4 σφυροκοπούσαν τις θέσεις των Ιρακινών, εξαναγκάζοντας την ιρακινή πολεμική αεροπορία να αναπτυχθεί αμυντικά. Η πολεμική αεροπορία του Ιράν χρησιμοποίησε μέχρι τέλος του Οκτωβρίου 1980 για τις επιχειρήσεις της κατά του Ιράκ και τον εναέριο χώρο της Τουρκίας, στο οποίο πραγματοποιούντο εναέριος ανεφοδιασμός των ιρανικών μαχητικών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της επιθέσεως ιρανικών μαχητικών κατά στόχων στο Ιράκ στις 29 Οκτωβρίου 1980, όταν ένα πακέτο ιρανικών αεροσκαφών Tomcat και Phantom II εισήρθε στο Ιράκ προερχόμενο από ανεφοδιασμό με Boeing 707 στον εναέριο χώρο της Τουρκίας. Τη συγκεκριμένη μέρα μια σειρά από ιρακινά MiG-21, MiG-23 και Mil-Mi-8 καταρρίφθηκαν από τα ιρανικά μαχητικά. Το αεροδρόμιο της Λευκωσίας χρησιμοποιήθηκε επίσης από την πολεμική αεροπορία του Ιράν κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ. Στο κυπριακό αεροδρόμιο στάθμευε ένα αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού, το οποίο έλαβε μέρος λίγο αργότερα σε μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές επιθέσεις της Αεροπορίας του Ιράν στην επικράτεια του Ιράκ, με στόχο τη καταστροφή του αεροπορικο-βιομηχανικού συμπλέγματος H-3. Οι μαζικές επιθέσεις της IRIAF κατά στόχων στην επικράτεια του Ιράκ διήρκησαν μέχρι το Νοέμβριο του 1980, όταν η ιρανική ηγεσία δημιουργούσε το νέο κατάλογο των ιρακινών στόχων για τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου. Τα επόμενα δύο χρόνια του πολέμου, 76

η IRIAF έλαβε μέρος με όλα της τα μέσα στην απελευθέρωση των εδαφών της από τις ένοπλες δυνάμεις του Ιράκ, κατάφερε στη μεγάλη αεροπορική μάχη στην επαρχία Κουζεστάν να κερδίσει την αεροπορική υπεροχή αλλά και να διασφαλίσει ταυτόχρονα τη ναυτική οδό στο Κόλπο του Περσικού. Μέσα στο 1984 τα σημάδια της κόπωσης του υλικού της IRIAF από το εμπάργκο όπλων ήταν ορατά, με αποτέλεσμα την ανάπτυξή της για τα επόμενα πολεμικά χρόνια σε έναν περισσότερο παθητικό ρόλο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνουμε αξιόπιστες εκτιμήσεις για το πόσα ιρανικά F-14A βρίσκονταν σε λειτουργία κατά τη διάρκεια του πολέμου, ειδικά μετά το 1984. Διάφορες δυτικές εκτιμήσεις για τα επιχειρησιακά Tomcat έκαναν λόγο για 15 έως 20 μαχητικά σε πλήρη λειτουργία, παραβλέποντας ταυτόχρονα ότι κατά το 1985 στην ετήσια παρέλαση στη Τεχεράνη πήρε μέρος και σχηματισμός από 25 F-14A. Σύμφωνα με πρώην Ιρανούς αξιωματικούς της Αεροπορίας, μέχρι το 1984 ήταν 60 Tomcat επιχειρησιακά, ενώ μετά το 1986 ο αριθμός μειώθηκε σε λιγότερα από 40 αεροσκάφη και μέχρι το τέλος του πολέμου υπήρχε μια ντουζίνα Tomcat σε λειτουργία. Η ιρακινή αεροπορική διοίκηση είχε δώσει εντολή στους χειριστές της να μην προβαίνουν σε αερομαχίες με αντίπαλα τα F-14. Συνήθως, η παρουσία των Tomcat ήταν αρκετή για να τρομάξει τον αντίπαλο και να στείλει τα μαχητικά του Ιράκ πίσω στις βάσεις τους. Είναι τεκμηριωμένο ότι τα ιρανικά F-14A έχουν καταρρίψει πάρα πολλά ιρακινά μαχητικά, συμπεριλαμβανομένων Mirage F1, SU-22, MiG21, MiG-23, και MiG-25. Την άνοιξη του 1988, ένα ιρανικό Tomcat σημεί-

ωσε μία ακόμη κατάρριψη ενός ιρακινού Mirage F1. Τα ιρανικά F-14 πέτυχαν τις περισσότερες καταρρίψεις τους με τον πύραυλο AIM-54A . Η ροή δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων προς την πολεμική αεροπορία του Ιράκ κατάφερε να ισορροπήσει το συσχετισμό των αεροπορικών δυνάμεων και η IRIAF συγκεντρώθηκε στην άμυνα στρατηγικών συμπλεγμάτων του Ιράν, διατηρώντας απόσταση από τις πολεμικές επιχειρήσεις της πρώτης γραμμής. Η γιγάντωση της Αεροπορίας του Ιράκ δεν κατάφερε όμως ποτέ να απενεργοποιήσει την IRIAF από τα λειτουργικά της καθήκοντα, η οποία παρέμεινε για όλο το διάστημα του πολέμου επιχειρησιακή. Η απώλεια 70 Phantom II και 90 Tiger II, όπως και η απώλεια οκτώ τουλάχιστον Tomcat, ήταν λιγότερο δραματική από τη συνεχιζόμενη απώλεια της ισχύος της τακτικής Αεροπορίας στο εσωτερικό μέτωπο, η οποία συνεπάγοντο από την αυξανόμενη οικονομική στήριξη των ισλαμικών σωμάτων ασφαλείας και τη δημιουργία από την κεντρική κυβέρνηση ενός διπολικού μηχανισμού για τον καλύτερο έλεγχο των όποιων δραστηριοτήτων. Για την ιστορία, δύο ιρανικά F-14A καταρρίφθηκαν στις 19 Ιουλίου 1988 από γαλλικούς πυραύλους Super 530F της Matra. Η τρίτη διάσταση στο Στρατό και στο Ναυτικό Οι άσχημες εμπειρίες των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και τα αποτελέσματα του Πολέμου των Έξι Ημερών το 1967, οδήγησαν την ηγεσία του Ιράν στην ανάπτυξη της τρίτης διάστασης των χερσαίων δυνάμεων. Στην αμερικανική εταιρία Bell Corporation κατέφθσασαν μέσα σε σύντομο διάστημα τόσες πολλές παραγγελίες από Ιράν,

ώστε αναγκάσθηκε ένα μέρος του κατασκευαστικού έργου να δοθεί στην Agusta-Bell στην Ιταλία, ώστε να μπορέσει να εξασφαλισθεί η αμέριστη στήριξη των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ με ελικόπτερα. Οι πρώτες παραγγελίες που κατέφθασαν από το Ιράν αφορούσαν τη κατασκευή 45 ελικοπτέρων AB 205A-1 Iroquis και 70 AB 206A Jet Ranger, τα οποία παραδόθηκαν στο Ιράν κατά το διάστημα 1969 έως 1971. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του αεροπορικού όπλου του Στρατού και του Ναυτικού. Η συνέχεια των παραγγελιών από το Ιράν αφορούσε 90 ελικόπτερα ΑΒ 206 A-1 και 20 του τύπου ΑΒ 212 ASW, από τα οποία όμως παραδόθηκαν μέχρι το 1974 μόνο 14. Οι μεγάλες συμφωνίες στα μέσα της δεκαετίας του 1970 αφορούσαν τη προμήθεια 202 επιθετικών ελικοπτέρων AH-1J Cobra, 328 Bell 214A και 214C για τη δημιουργία τειών αεροπο-

ρικών ταξιαρχιών. Ήδη από το 1971 η Αεροπορία του Ιράν διέθετε 20 μέσα μεταφορικά ελικόπτερα CH-47C Chinook και τώρα επιλέγοντο το ελικόπτερο και από το Στρατό. Η προμήθεια φορούσε 166 μονάδες, από τις οποίες οι τελευταίες 70 κατασκευάστηκαν στην Ιταλία και παραδόθηκα στο Ιράν μέχρι τέλος του 1981, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου στον Κόλπο. Το αεροπορικό όπλο του Στρατού έδωσε μια νέα παραγγελία για 300 ελικόπτερα Bell 214 ST – μια έκδοση η οποία είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τη συμβατική έκδοση και σχεδιάστηκε ειδικά για το Ιράν. Η πτώση του Σάχη είχε ως αποτέλεσμα τα συγκεκριμένα ελικόπτερα να μην παραδοθούν στο Ιράν. Τα πρώτα 45 ελικόπτερα που κατασκευάστηκαν στις ΗΠΑ, τα προμηθεύτηκε τελικά το Ιράκ. Παρόλο το εμπάργκο όπλων που

διαρκεί μέχρι τις μέρες μας, το αεροπορικό όπλο του Στρατού του Ιράν κατέχει ακόμη και σήμερα μία από τις πρώτες θέσεις στη Μέση Ανατολή. Τη δεκαετία του 1970 το Ναυτικό του Ιράν απόκτησε μεγαλύτερο ρόλο. Μετά την επιτήρηση του Περσικού Κόλπου προστέθηκε η επιτήρηση του κόλπου του Ομάν και η επιτήρηση του βορειοανατολικού Ινδικού Ωκεανού. Για τη καλύτερη επιχειρησιακή ανταπόκριση, το ναυτικό αεροπορικό όπλο παρέλαβε 6 αεροσκάφη Lockheed P3F Orion και 14 ελικόπτερα AgustaSikorsky AS.614A-4 (Sea King). Λίγο αργότερα προστέθηκα έξι ακόμη ελικόπτερα του ιδίου τύπου. Για το ναυτικό ρόλο του ναρκοπολέμου, η ένταξη στο δυναμικό έξι ελικοπτέρων Sikorsky RH-53D Sea Stallion ακολουθούσε τα τότε διεθνή πρότυπα. Μια επιπλέον προμήθεια από οκτώ αεροσκάφη P-3F Orion δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της πτώσης του Σάχη.

77

των ανταλλακτικών ήταν άλλωστε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 τόσο μεγάλο, που μόλις το 1986 παρουσιάστηκα τα πρώτα μεγάλα προβλήματα εξεύρεσης ανταλλακτικών. Μεγαλύτερο πρόβλημα αναδείχθηκε η εξεύρεση του κατάλληλου επιστημονικού προσωπικού, και έτσι η IRIAF ίδρυσε τον δικό της ερευνητικό οργανισμό, γνωστό ως Self-Suffiency Jihad Task Force (SSJTF), για την εξεύρεση λύσεων σε επίγοντα τεχνικά θέματα, μέσω της διεύθυνσης των πολλών και διάσπαρτων επιστημονικών εργαστηρίων και ανώτατων τεχνικών ιδρυμάτων. Αυτή η εμπλοκή της IRIAF με το επιστημονικό προσωπικό της χώρας είχε ως πρακτικό αποτέλεσμα τη δημιουργία βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε κάθε μία αεροπορική βάση.

Το αεροπορικό όπλο του Στρατού και του Ναυτικού του Ιράν ανήκει στους πρωταγωνιστές του Πρώτου Περσικού Πολέμου, με περισσότερα από 100 επιθετικά ελικόπτερα AH-1J να έχουν απολεσθεί. Κατά τον οκταετή πόλεμο, τα μεταφορικά ελικόπτερα του Ιράν πραγματοποίησαν συνολικά 500.000 περίπου αποστολές, λαμβάνοντας μέρος σε πολλές επιχειρήσεις ενίσχυσης του μετώπου μέσω αερομεταφερόμενων δυνάμεων.

IRGCA – το ισλαμικό αντίπαλο δέος Μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, οι διεργασίες στην ιρανική κοινωνία επηρέασαν και τις δομές των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Οι ισλαμικές παραστρατιωτικές δυνάμεις κατάφεραν μετά από την πάροδο των δύο πρώτων χρόνων να συνταχθούν παράλληλα, στα πρότυπα των τακτικών ενόπλων δυνάμεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης αεροπορίας των Πασδαράν (IRGCA). Η βάση δημιουργήθηκε με την απόκτηση 12 μαχητικών Sheynang F-6 από τη Βόρειο Κορέα. Τα F6 που κατέφθασαν ήταν τόσο καταπονημένα, που εντός ολίγων μηνών είτε κατέπεσαν κατά τη διάρκεια των πτήσεων, είτε διαγράφησαν από το ενεργό δυναμικό. Το Σώμα των Pasdaran δημιούργησε αργότερα ένα τμήμα χειριστών καμικάζι, με μαχητικά F-5A, για την επίθεση εναντίον αμερικανικών πλοίων στον Κόλπο. Η συγκεκριμένη μονάδα διαλύθηκε αργότερα, όταν επικράτησαν περισσότερο σώφρονες σκέψεις.

78

Η αεροπορική βιομηχανία και η εκπαίδευση Η βάση μιας αεροπορικής βιομηχανίας στο Ιράν τέθηκε κατά το 1930, με την κατασκευή και συντήρηση διάφορων αεροσκαφών. Στη δεκαετία του 1970, οι συνεργασίες των αμερικανικών εταιριών με μια σειρά από εγχώριες αεροπορικές βιομηχανίες, οδήγησαν την Αεροπορία της χώρας στην περίοδο των τελευταίων 30 ετών, μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από μια αναγκαστική αυτάρκεια. Η συνεργασία της Northrop στο Mehrabad με την Iranian Aircraft Industries (IACI) κι οι συνεργασίες των Grumman και McDonell στο Isfahan με την Iranian Aircraft Manufacturing Industries (IAMI) ήταν καθοριστικής σημασίας για τη δύσκολη περίοδο μετά το 1979. Η Bell Corporation εισήρθε στο Ιράν με μια συνεργασία με την Iran Helicopter Support and RenewalCompany (IHSRC). Άλλες αμερικανικές εταιρίες στο χώρο, όπως η Hughes Corporation, βοήθησε στην ανέγερση μιας σειράς επιστημονικών εργαστηρίων στο τομέα των ηλεκτρονικών, βαρέων όπλων, πυρομαχικών όπως και στον τομέα της ανάπτυξης πυραυλικής τεχνολογίας στο Shiraz, Isfahan, στην πρωτεύουσα Τεχεράνη αλλά και αλλού. Το αμερικανικό εμπάργκο οδήγησε την εγχώρια αμυντική βιομηχανία αναγκαστικά στην περαιτέρω ανάπτυξή της μέσω τη προσπάθειας επίλυσης των τεχνικών προβλημάτων του πλήθους των αερομέσων της χώρας. Το στόκ

Πριν το 1979, η εκπαίδευση των χειριστών της Αεροπορίας, αλλά και αυτή του προσωπικού εδάφους, πραγματοποιούντο αποκλειστικά στο εξωτερικό. Μετά το 1979 έπρεπε να βρεθούν νέες λύσεις και σε αυτόν τον τομέα. Σήμερα, το προσωπικό της IRIAF εκπαιδεύεται εξολοκλήρου εγχώρια, και αποτελεί μαζί με την Αεροπορία του Ισραήλ τις μόνες χώρες που διαθέτουν τη συγκεκριμένη ικανότητα στη Μέση Ανατολή. Η συντήρηση των αεροπορικών μέσων μετά το αμερικανικό εμπάργκο πέρασε δύσκολες ώρες και χρειάστηκε η πάροδος πολλών ετών για τη δημιουργία μιας εγχώριας τεχνολογικής βάσης για το συγκεκριμένο σκοπό. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των 77 επιχειρησιακών Tomcat, για τα οποία η συντήρηση κατά το χρονικό διάστημα 1980 με 1981 πραγματοποιούντο από μόλις 30 τεχνικούς εδάφους. Η πρώτη αεροπορική ακαδημία ιδρύθηκε το 1985 στο Mehrabad και τα βασικά εκπαιδευτικά αεροσκάφη αποτελούντο από 45 PC-7, ελβετικής προέλευσης. Αργότερα, μετά την επιχειρησιακή αποκατάσταση από το SSJTF, προστέθηκαν και 25 από τα συνολικά 30 αεροσκάφη Beech F-33A και F-33C Bonanza, αμερικανικής προέλευσης. Το 1986 η αεροπορική ακαδημία μεταγκαταστάθηκε από το Mehrabad στην αεροπορική βάση TFB.8, όπου και προμηθεύτηκε τέλη της δεκαετίας ένα ακόμη αεροσκάφος, το Simorgh. Για την βασική εκπαίδευση χρησιμοποιούνται τα Beech F33A και F-33C Bonanza, τα οποία οι

ενός εγχώριου μαχητικού αεροσκάφους. Δύο αεροσκάφη F-5, το 3010 και 3014, έχουν μετατραπεί πλήρως σε διθέσια βομβαρδιστικά. Ένα από τα δύο, το οποίο ονομάζεται και Cobra, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του F-5 και το χειριστήριο όπως και οι αεροεισαγωγείς έχουν πολλά κοινά σημεία με το σοβιετικό Su-24. Ένα ακόμη αεροσκάφος της αναπτυξιακής σειράς, γνωστό στους κύκλους των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και ως πρόγραμμα F/B-44 Iranian Lion, παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με το Eurofighter. Σύμφωνα με αμερικανικές πηγές, η πρώτη πτήση πραγματοποιήθηκε το 2003 και το αεροσκάφος τοποθετείται όσον αφορά το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του μεταξύ των αεροσκαφών F/A-18C και MiG-29. Μεγάλο μέρος της ατράκτου είναι κατασκευασμένο από σύνθετα υλικά, τα οποία συνεπάγουν χαρακτηριστικά αεροσκάφους stealth.

Ιρανοί ονομάζουν Parastoo. Το επόμενο βήμα της κατάρτισης πραγματοποιείται με τα Pilatus PC-7, όπως και με εγχώρια αντίγραφα αυτών, τα οποία αναφέρονται ως S-68. Συνολικά οι εκπαιδευόμενοι συμπληρώνουν 140 περίπου ώρες με τα Pilatus. Το αεροσκάφος Simorgh είναι το αποτέλεσμα της εγχώριας βιομηχανίας, η οποία κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών ανέδειξε δημόσια επτά συνολικά προγράμματα ανασκευής του αμερικανικού μαχητικού F-5E. Το αποτέλεσμα αυτών των προγραμμάτων, όπως και η μεγάλη επιχειρησιακή ζωή των ιρανικών F-5, είναι απόρροια της ικανότητας της ιρανικής βιομηχανίας να παράγει εγχώρια τα ανταλλακτικά για το F-5, από την περίοδο του Σάχη. Το 1989 το Ιράν έδωσε μια παραγγελία στη ρουμανική SOKO/IAR για την προμήθεια 100 μαχητικών τύπου IAR93 Orao, αλλά η πτώση του Τσαουσέσκου και η πτώση των τιμών του πετρελαίου οδήγησαν πρακτικά στην ακύρωση της παραγγελίας. Το άνοιγμα στη Σοβιετική Ένωση απέφερε 24 μαχητικά MiG-29 και 12 Su24MK, τα οποία παραδόθηκαν στο Ιράν μέχρι το 1992. Η IRIAF δεν ήταν θετικά διακείμενη με μια συνεργασία με την Κίνα και περιορίστηκε στην

προμήθεια 100 κινεζικών πυραύλων εναντίον θαλάσσιων στόχων, τύπου C.802K-2. Τη φονικότατα του εν λόγω πυραύλου διαπίστωσε μια ισραηλινή κορβέτα στο πόλεμο του Λιβάνου το 2006. Η κατά καιρούς αναφερθείσα προμήθεια 250 ρωσικών μαχητικών Su-30 και στρατηγικών βομβαρδιστικών Tu-22M δεν προσεγγίζει ρεαλιστικά σενάρια. Ένα παράλληλο πρόγραμμα του Simorgh ήταν και το πρόγραμμα Azarakash. Πίσω από την ονομασία κρύβεται η επιχειρησιακή αποκατάσταση 30 περίπου F-5E/F, τα οποία έπαθαν ζημιές κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ. Ένα άλλο πρόγραμμα με την ονομασία Saegheh αφορά την προμήθεια από το Σουδάν μαχητικών F-5, ή μέρους αυτών και την ολοκληρωμένη επισκευή σε εγχώριες εγκαταστάσεις. Τα πρώτα αεροσκάφη του προγράμματος τροποποιήθηκαν όσον αφορά την εξωτερική τους εμφάνιση, με την τροποποίηση των αεροεισαγωγών, το χαμήλωμα του ρύγχους και την τοποθέτηση ενός διπλού πτερυγίου στην ουρά. Τα προγράμματα Azarakash και Saegheh αποτελούν και τα πρώτα ουσιαστικά βήματα για την ανάπτυξη

Η σημερινή ιρανική τεχνολογία είναι ικανή να κατασκευάζει τελείως αυτόνομα τους κινητήρες Generai Electric J85 των μαχητικών F-5, έτσι και δεν εκπλήσσει η πορεία του Ιράν στην ανάπτυξη εγχώριων μαχητικών αεροσκαφών. Η κατασκευή πολλών πρωτότυπων είναι γεγονός και η έναρξη της παραγωγικής διαδικασίας ενός εγχώριου εκπαιδευτικού αεροσκάφους βρίσκεται προ των πυλών, εάν δεν έχει ήδη ξεκινήσει. Τo αεροσκάφος ονομάζεται JT2-2 Tazarve και σχεδιάστηκε στα εργαστήρια Ya-Hossein. Η άτρακτος είναι κατασκευασμένη από ανθρακονήματα και με τον J85 ως κινητήρα. Το αεροσκάφος προορίζεται να γίνει το μελλοντικό εκπαιδευτικό της IRIAF. Το πρωτότυπο «Dorna» του προγράμματος, πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση πριν 8 χρόνια.

IRIAF – σημερινό δυναμικό Η σημερινή δύναμη της IRIAF αποτελείται από 80 μαχητικά F-4D/E, 80 μαχητικά F-5E/F και των ιρανικών εκδόσεων. Τα Phantom έχουν εκσυγχρονιστεί σχεδόν στο σύνολό τους και φέρουν ραντάρ καλύτερων επιδόσεων, όπως και την ικανότητα να εξαπολύουν ρωσικούς (Anti-Radar CH-58) και κινεζικούς πυραύλους (C.802K-2). Ο ακριβής σημερινός λειτουργικός αριθμός των F-14A είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, αλλά αδιαμφισβήτητα τουλάχιστον 14 F-14A είναι επιχειρησιακά. Στη παρέλαση τον Σεπτέμβρη του 2009, έλαβε μέρος 79

ροσκάφη αυτομόλησαν το 1991 από το Ιράκ στο Ιράν. Η ειρωνεία της ιστορίας στη Μέση Ανατολή. Τα ρωσικά μαχητικά συντηρούνται σε εγχώριες εγκαταστάσεις και έχουν εκσυγχρονισθεί με νέα ηλεκτρονικά και νέους κινητήρες. Ο στόλος των μαχητικών περιλαμβάνει και 24 γαλλικά Mirage F.1EQ και F.1BQ, τα οποία προήλθαν επίσης το 1991 από το Ιράκ. Μέχρι σήμερα όμως δεν έχει υπάρξει μια φωτογραφία που να δείχνει τα γαλλικά μαχητικά να φέρουν κάποιο όπλο, με αποτέλεσμα να θεωρούνται πιθανόν ως μη αξιόμαχα. Ο στόλος αποτελείται και από περίπου 50 κινέζικα αεροσκάφη F-7M και FT-7, τα οποία μαζί με τα F-5E/F χρησιμοποιούνται για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Το μείγμα του στόλου συνεπάγει σίγουρα ένα λογιστικό άθλο, αν και η εκπαίδευση νέων χειριστών δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα. Οι εκπαιδευτικές σειρές που έχουν τελειώσει με επιτυχία το σχολείο είναι πολύ περισσότερες από το παρελθόν.

80

σχηματισμός από 14 Tomcat. Τα F14A εκσθηχρονίζονται στο Mehrabad. Στις ίδιες εγκαταστάσεις εκσυγχρονίζεται και αριθμός από Phantom, τα οποία είναι πολύ καταπονημένα.

AIM-9 Sidewinder και σύμφωνα με τους Ιρανούς ενσωματώνει μέρος της τεχνολογίας του AIM-9Χ. Ο πύραυλος επιδείχτηκε σε αμυντική έκθεση στη Τεχεράνη.

Το οπλοστάσιο περιλαμβάνει όπλα όπως οι βόμβες GBU-67/A Zobin, GBU-67/B Qadr, οι τηλεκατευθυνόμενες GBU-78 Qassed και κιτ διασποράς Dispenser Kite-2000B. Μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει προσπάθειες της ενσωμάτωσης ρωσικών πυραύλων (AA8 Aphid, AA-10 Alamo, AA-11 Archer), όπως και γαλλικών πυραύλων (R.550 Magic Mk1 και Mk2), στα Phantom και Tomcat. Ο πύραυλος AIM-54 Phoenix βρίσκεται επίσης στο δυναμικό της Αεροπορίας. Περισσότεροι από 40 πύραυλοι του τύπου έχουν εκσυγχρονισθεί και παραμένουν και σήμερα ένα από τα καλύτερα αεροπορικά όπλα στη Μέση Ανατολή. Τα Tomcat διαθέτουν την ικανότητα να μεταφέρουν τον πύραυλο AIM-23C Seyil, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από μία παραλλαγή του αντιαεροπορικού πυραύλου MIM-23B I-Hawk. Η εγχώρια αμυντική βιομηχανία κατασκεύασε τον πύραυλο αερομαχίας Fatter, ο οποίος είναι αντίγραφο του

Το 1991 το Ιράν προμηθεύτηκε 12 Su24MK από τη Ρωσία και τον ίδιο χρόνο προστέθηκα άλλα 24 αεροσκάφη στο δυναμικό, τα οποία αυτομόλησαν από το Ιράκ. Ο σημερινός στόλος της IRIAF αποτελείται από 32 Su-24MK, τέσσερα αεροσκάφη έχουν απολεσθεί σε ατυχήματα. Τα ρωσικά μαχητικά είναι σε θέση να μεταφέρουν αμερικανικά όπλα και διαθέτουν σύστημα εναέριου ανεφοδιασμού παρόμοιο με αυτό των Phantom και Tomcat, έτσι ώστε να ανεφοδιάζονται στον αέρα από τα εναέρια τάνκερ Boeing 707-3J9C και Boeing 747-2J9C. Αρκετά F-5 και MiG-29 διαθέτουν επίσης σύστημα εναέριου ανεφοδιασμού. Ο στόλος των MiG-29 αποτελείται σήμερα από 25 μαχητικά περίπου και ο ρόλος του είναι αποκλειστικά η αεράμυνα της χώρας. Για τη μετεκπαίδευση των χειριστών σε ρωσικά μαχητικά, η IRIAF χρησιμοποίησε επτά MiG-29UB. Το 1991 τέσσερα ιρακινά MiG-29 αυτομόλησαν στο Ιράν. Συνολικά 130 πολεμικά αε-

Ο τομέας της τακτικής αναγνώρισης ανήκει στα αεροσκάφη RF-4E Phantom II, τα οποία έχουν επίσης εκσυγχρονιστεί και διαθέτουν νέους αισθητήρες. Κατά τα τελευταία χρόνια, ιρανικά Phantom έχουν πραγματοποιήσει αποστολές αναγνώρισης πάνω από το Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ομάν, Ιράκ και Νότια Υεμένη. Σήμερα παραμένουν λιγότερα από δέκα αεροσκάφη σε επιχειρησιακή λειτουργία. Η στρατηγική αναγνώριση πραγματοποιούντο μέχρι πριν μερικούς μήνες από ένα IL-76MD, το οποίο ενσωμάτωνε το γαλλικό ραντάρ Tigre-G. Το αεροσκάφος προήλθε επίσης από το Ιράκ και έφερε την ονομασία Adnan-2 ή Bagdad-2. Το γαλλικό ραντάρ αφαιρέθηκε από το αεροσκάφος μια και δεν απόδωσε τα αναμενόμενα στον Πόλεμο του Κόλπου και αντικαταστάθηκε από ένα ραντάρ εγχώριας ανάπτυξης. Το αεροσκάφος AWACS κατέπεσε στις 22 Σεπτεμβρίου του 2009 κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης στη Τεχεράνη, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του εξειδικευμένου επταμελούς πληρώματος. Στο Mehrabad υπάρχει και ένα δεύτερο αεροσκάφος του τύπου, στο οποίο όμως δεν έχουν τελειώσει οι εργασίες εκσυγχρονισμού. Για τον τομέα των ηλεκτρονικών υποκλοπών υπάρχουν δύο αεροσκάφη EC-130 και ένα Boeing 707. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η IRIAF χρησιμοποιεί τα UAV σε πολεμι-

όπως οι πύραυλοι C.802K-2 και AGM65A Maverick και θα παραμείνουν σε υπηρεσία για ακόμη 10 χρόνια περίπου.

IRGCA – Η 2η εκκίνηση του αεροπορικού σώματος των Πασδαράν

κές επιχειρήσεις. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα αεροχήματα χρησιμοποιήθηκαν σε ρόλο βομβαρδισμού μιας χρἠσεως και λίγο αργότερα άρχισαν οι πρώτες εργασίες για τη χρήση των UAV στον τομέα της αναγνώρισης. Η εγχώρια αμυντική βιομηχανία στο τομέα των UAV αποτελεί ειδικό κλάδο και έχει αναπτύξει πάρα πολλά συστήματα, εκ των οποίων ένα μέρος βρίσκεται σε παραγωγική διαδικασία. Η IRIAF χρησιμοποιεί τα UAV σε ρόλο συλλογής πληροφοριών στα σύνορα του Ιράν με τις γειτονικές χώρες, στον εναέριο χώρο του Αφγανιστάν, όπως και στην επιτήρηση των αμερικανικών και βρετανικών ναυτικών μονάδων στο κόλπο του Περσικού. Το Ιράν έχει αναπτύξει και ένα εξοπλισμένο UAV με εμβέλεια άνω των 600 μιλίων, το οποίο φέρει την ονομασία Phpad. Τέλος, ο μεταφορικός στόλος σε υπηρεσία σήμερα αποτελείται από 20 C130E/H Hercule, δώδεκα Boeing 707 και 747 τα οποία χρησιμοποιεί σε ειρηνική περίοδο η Saha Airlines. Εκτός αυτών, στο δυναμικό περιλαμβάνονται αεροσκάφη Pilatus PC-6B, Fokker F.27, έντεκα ρωσικής προέλευσης Iljushin IL-76M, καθώς και μικρότερα αεροσκάφη τύπου JetStar II και τέσσερα Falcon 50 ιρακινής προέλευσης. Τουλάχιστον ένα από αυτά διαθέτει το ραντάρ Cyrano-IVM και είναι σε θέση να εκτοξεύσει τον πύραυλο AM.39 Exocet. Επιχειρησιακά παραμένουν και τέσσερα P-3F Orion, τα οποία μπορούν να εκτοξεύσουν τον πύραυλο C.802K-2. Πριν τέσσερα χρόνια το Ιράν ήρθε σε συμφωνία με την Ου-

κρανία για την εγχώρια κατασκευή του αεροσκάφους An-140, το οποίο μάλλον και θα αντικαταστήσει μέρος του στόλου των σημερινών μεταφορικών αεροσκαφών της IRIAF.

Η σημερινή τακτική αεροπορία του Στρατού και του Ναυτικού Στο αεροπορικό όπλο του Στρατού παραμένουν 100 επιθετικά ελικόπτερα AH-1J σε υπηρεσία, και για τα οποία έχουν προμηθευτεί στη μαύρη αγορά συστήματα νυχτερινής όρασης αμερικανικής προέλευσης. Τα AH-1J αναμένεται να μείνουν σε υπηρεσία για άλλα 15 χρόνια. Τα ελικόπτερα φέρουν και τον αντιαρματικό πύραυλο ιρανικής κατασκευής Toophan. Μια πλειάδα ελικοπτέρων, μεταξύ αυτών 200 Bell 214 και 40CH-47, χρησιμοποιείται σε ρόλο μεταφορικό και συνδέσμου. Οι εργοστασιακές εγκαταστάσεις στην Penha επανέφεραν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 τα ελικόπτερα που έφεραν ζημιές από τον πόλεμο με το Ιράκ σε πτητική κατάσταση. Αργότερα ξεκίνησε η παραγωγική διαδικασία εγχώριων ελικοπτέρων, τα οποία είναι αντίγραφα των AB205, AB206 και AH1J. Τουλάχιστον δύο εγχώριες σχεδιάσεις βρίσκονται επίσης σε παραγωγική διαδικασία, όπως και διάφοροι εξομοιωτές πτήσεων. Τα ελικόπτερα του Ναυτικού αποτελούνται από τουλάχιστον 15 AS.61 (Sea Stalion), εν των οποίων τα τρία είναι έκδοσης ναρκοπολέμου. Τα ελικόπτερα μπορούν να φέρουν όπλα

Αρχές του 1990, το αεροπορικό σώμα των Πασδαράν (IRGCA) πραγματοποιεί μια δεύτερη προσπάθεια ανανέωσης, τόσο των μέσων όσο και του προσωπικού της. Καταρχάς παρήγγειλε από τη Βραζιλία 12 αεροσκάφη Embraer EMB.312 Tucano και εξοπλίστηκε με μερικά AB 206 Jet Ranger της IRIAA (τακτική αεροπορία Στρατού), με σκοπό την ίδρυση μιας ανεξάρτητης πτητικής ακαδημίας. Αργότερα προμηθεύτηκε και 30 εκπαιδευτικά MFI-17 Mushshak από το Πακιστάν με τα οποία εκπαιδεύτηκαν οι πρώτες σειρές νέων χειριστών και το τεχνικό προσωπικό εδάφους. Από την Ουκρανία προμηθεύτηκε 14 μεταφορικά αεροπλάνα An-74T-200, 40 ελικόπτερα Mil-Mi-8 και 20 ελαφρά μεταφορικά αεροσκάφη Harbin Y-12 από τη Κίνα. Στη δεκαετία που διανύουμε, 4 αεροσκάφη IL-76 άλλαξαν χέρια μέσα στο Ιράν κατέληξαν στους Πασδαράν. Ο νέος ρόλος των Πασδαράν είναι αυτός μιας δύναμης ταχείας επέμβασης στο εσωτερικό της χώρας, κυρίως εναντίον αυτών που αντιτίθενται στο καθεστώς και εναντίον του εμπορίου της διακίνησης των ναρκωτικών, το οποίο διακινείται από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν προς τη Δύση. Ο νέος ρόλος του παραστρατιωτικού σώματος απαίτησε και την ενίσχυσή του με καλύτερο εξοπλισμό. Επτά Su-25 που κατέφθασαν στη χώρα από το Ιράκ το 1991, και τα οποία δεν ήθελε η τακτική πολεμική αεροπορία, κατέληξαν στους Πασδαράν. Με τη βοήθεια τεχνικών από τη Γεωργία, όπως και με την προμήθεια ανταλλακτικών, τα αεροσκάφη κατέστησαν λειτουργικά. Αυτή τη στγμή, η IRGCA έχει στο δυναμικό της τουλάχιστον 15 ελικόπτερα εγχώριας κατασκευής Model 2091 όπως και εκσυγχρονισμένα AH-1J από το απόθεμα της πολεμικής αεροπορίας. Τα αεροπορικά μέσα των Πασδαράν χρησιμοποιούνται κατά των εμπόρων των ναρκωτικών, οι οποίοι ελέγχουν κατά διαστήματα μεγάλες εκτάσεις στη συνοριακή περιοχή με το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, αλλά και εναντίον ομάδων που επιθυμούν την 81

αυτονομία ή την ανεξαρτησία στη περιοχή του Βαλουχιστάν και του Κουρδιστάν. Το ρόλο του εξοπλισμένου ελικοπτέρου αναγνώρισης θα λάβει μια εγχώρια σχεδίαση που φέρει το όνομα Shahed 285, και η οποία βασίζεται στο Bell 206. Τέλη της δεκαετίας του 1990 δημιουργήθηκε από τους Πασδαράν ένα ανεξάρτητο αεροπορικό σώμα ναυτικών εφαρμογών, το οποίο εξοπλίστηκε με ρωσικά ελικόπτερα τύπου Mi-17 και έχει το ρόλο της ταχείας υποστήριξης του πλήθους των μικρών πολεμικών σκαφών στο Περσικό Κόλπο. Σε περίοδο πολέμου ο ρόλος μετατοπίζεται σε αυτόν της συλλογής πληροφοριών και της μεταφοράς των δεδομένων μέσω εγχώριων UAV στους πυραύλους C.802 και στους πυραύλους κρουζ τύπου Ra’ad – μια ιρανική εξέλιξη του P-15 (SS-N-2 Styx). Το δύσκολα προβλέψιμο μέλλον της αεροπορικής δύναμης του Ιράν Για μέλλον της αεροπορικής δύναμης του Ιράν είναι δύσκολο να υπάρξει μια πρόγνωση. Η διάσπαση του εσωτερικού μετώπου σε σκληρούς και μετριο82

παθείς έχει φτάσει πλέον και στην αεροπορική ηγεσία της χώρας, η οποία έτσι γίνεται με τη σειρά της ένα πολιτικό όργανο της εξουσίας των πολιτικών ηγετών. Το σύνολο των ενόπλων δυνάμεων της χώρας είναι υπό τη διοίκηση του θρησκευτικού ηγέτη. Δυτικές πηγές εκτιμούν ότι μόνο το 60% περίπου των διαθέσιμων αεροσκαφών λειτουργούν, λόγω της έλλειψης των ανταλλακτικών ή λόγω της φθοράς. Ακόμη και τα υπόλοιπα επιχειρησιακά μοντέλα της Αεροπορίας έχουν εδώ και καιρό πάψει να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του σύγχρονου αεροπορικού αγώνα. Οι ίδιοι δυτικοί αμυντικοί αναλυτές θεωρούν την αεροπορική δύναμη της χώρας όχι ιδιαίτερα ισχυρή, ενώ όμως την ίδια στιγμή υπάρχει εκ μέρους τους πρακτική αδυναμία παρακολούθησής της, και ουσιαστικής ανάλυσης των αποτελεσμάτων των εγχώριων ερευνητικών προγραμμάτων. Σίγουρα το δυναμικό του στόλου της πολεμικής αεροπορίας είναι παρωχημένο, ειδικά όταν συγκριθεί με τα σημερινά μέσα του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΑΕ. Η αυξημένη κινητικότητα που παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια υπογραμμί-

ζει πως το ίδιο το Ιράν δεν είναι ικανοποιημένο από τη σημερινή κατάσταση της αεροπορικής του δύναμης. Εκτός του δυτικού εμπάργκο, μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται να είναι ακόμη και σήμερα η διαμάχη μεταξύ των δύο εσωτερικών πόλων. Τα παραστρατιωτικά σώματα απορροφούν και σήμερα μεγάλο μέρος των αμυντικών κονδυλίων, ίσως με το σκεπτικό μια μέρα να αναλάβουν πλήρως τον έλεγχο της αεροπορικής δύναμης του Ιράν. Οι φήμες που θέλουν τη διάλυση του τακτικού αεροπορικού σώματος μετά το τέλος της επιχειρησιακής ζωής των αερομέσων του υφίσταντο σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Το 2008 η IRIAF εκποίησε τον έλεγχο και τη διοίκηση των αντιαεροπορικών μέσων της χώρας, τα οποία αποτελούν έκτοτε έναν ανεξάρτητο στρατιωτικό κλάδο με την ονομασία Islamic Republic of Iran Air Defence Force (IRIADF). Η παράλυση της αεροπορικής δύναμης με την επιβολή του εμπάργκο δεν κατέστη μέχρι σήμερα δυνατή, αντιθέτως μάλιστα, το εμπάργκο στάθηκε η αφετηρία για τη δημιουργία και την ενδυνάμωση μιας εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Από το 1979 μέχρι τις

μέρες μας, το Ιράν κατάφερε με δικές του δυνάμεις να εκπαιδεύσει δύο ολόκληρες γενιές χειριστών πάνω σε δυτικά πρότυπα, οι οποίες μέχρι σήμερα έδειξαν πάμπολλες φορές τις ικανότητές τους. Οι αεροπορικές ασκήσεις των τελευταίων τριών ετών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από ρεαλιστικά σενάρια εκπαίδευσης, δεν δίνουν την αίσθηση πως η αεροπορική δύναμη του Ιράν

είναι ανίσχυρη στην περιφέρειά της. Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, η IRIAF ασκείται σε πλήθος αεροπορικών ασκήσεων. Τακτικοί συμμετέχοντες στις ασκήσεις είναι μαχητικά F-7/FT-7 από τη βάση TFB.5, μαχητικά F-5 από τη βάση TFB.4 και MiG29 από τη βάση TFB.2 στο Tabriz. Τα MiG-29 και τα F-5E/F ανήκουν στην 21η Πτέρυγα, η οποία εδρεύει στο Tabriz, στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας. Τα F-14A είναι αναπτυγμένα

υπό κανονικές συνθήκες στις βάσεις TFB.6 και TFB.8, από τις οποίες πραγματοποιούν εξόδους περιπολίας σε όλη την ιρανική επικράτεια.

83

fox2e-mag.blogspot.com

Καθημερινή Ενημέρωση γύρω από Αεροπορικά θέματα!!