MUSIC MEMORIES

Ronald Broekhuizen (36), door menig student ook wel ‘Ome Ronald’ genoemd, is voor wie hem nog niet kent Instructeur Audio en Web op de Hogeschool Utrecht. Een stille kracht, met wat blijkt: een uitzonderlijke muzieksmaak. Waar hij werk en privé het liefst gescheiden houdt, mocht de redactie voor deze keer een kijkje nemen in het pittoreske Hilversum. Hier woont hij samen met zijn vriendin Marleen.

TEKST: TESS BERENDREGT, BEELD: GEKE BOSCH

“IK WERD KEIHARD UITGELACHEN”

Als Ronald de deur opendoet, staat hij met zijn grote hondensloffen in de deuropening. Met een kop koffie worden we verder begeleid naar de woonkamer. Wat gelijk opvalt, is de grote zwarte kast met een enorme verzameling aan bordspellen. “Mooi hè?! Dat is wel mijn trots. Al zal ik je eerlijk zeggen dat ik de helft van die spellen nog nooit heb gespeeld.” Al helemaal voorbereid, staat de grote televisie aan en liggen de cd’s klaar. We gaan terug in de tijd want we zijn benieuwd welke music memories Ronald door de jaren heen heeft verzameld.

NEVER ALONE - 2 BROTHERS ON THE 4TH FLOOR “Als ik aan mijn jeugd denk, komt er geen één nummer in mij op”, begint hij te vertellen. Ronald kijkt een beetje bedenkelijk. “Ik ben niet echt met muziek opgegroeid. Mijn eerste herinnering is pas van toen ik in groep zeven zat. Ik kreeg van mijn ouders voor mijn verjaardag een stereotoren met cd-speler. Daarbij een envelop met een bon waarmee ik twee cd’s mocht gaan kopen bij de cd-winkel.” Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en hij vertelt verder: “Ik weet nog dat ik aan mijn klasgenoten vroeg welke cd’s ik volgens hen moest gaan kopen, want ik had geen idee! Even voor het beeld: mijn klas bestond voor driekwart uit meiden, ik heb daar dus mogelijk niet helemaal het juiste advies gekregen. Ik had in die tijd ook absoluut geen goede muzieksmaak en sommigen zeggen dat ik die nog steeds niet heb.” Ronald pakt de twee cd’s uit het doosje en laat ze met een grote glimlach zien: een album van de boyband Take That en een album genaamd The Greatest Hits 1994. “Ik vond het nog leuk ook, dat was het ergste.” Hij zet een willekeurig nummer op, van het tweede album: Never Alone van 2 Brothers on the 4th Floor. Plots herinnert hij zich iets: “Ik luisterde dit op mijn slaapkamer aan mijn bureau als ik mijn huiswerk maakte, of op mijn bed zittend met een Donald Duck in mijn handen.”

BABY ONE MORE TIME - BRITNEY SPEARS Van het lezen uit de Donald Duck sloeg het op de middelbare school om naar het spelen van spelletjes op de computer. “Ik ben altijd het rustige jongetje van de klas geweest. Ik denk dat ik maar naar één schoolfeest ben gegaan. Toen heb ik ook nog de hele avond in het biologielokaal bingo gespeeld, in plaats van dat ik mij mengde tussen de feestende klasgenootjes.” Hij moet er zelf een beetje om lachen. Als Ronald aan zijn middelbare schooltijd denkt, denkt hij voornamelijk aan de muziek die hij samen met zijn zusje luisterde. “Mijn zusje zat in de bovenbouw van het basisonderwijs. Omdat ik veel met haar samen was in de winkel van mijn grootouders, luisterden we samen muziek. Dan kom je toch weer uit bij de ietwat ‘foute muziek’ uit die tijd.” Ronald grabbelt in de doos en haalt dan twee cd’s tevoorschijn. “Het ergste was, dat ik mijn zusje adviseerde om bepaalde plaatjes te halen en dan kwam ze thuis met cd’s als: Hakkuhbar - Super Gabber of Ome Henk - Op de camping.” Maar de ‘meidenmuziek’, zoals Ronald dat noemt, die op de basisschool nogal goed beviel, bleef niet uit. “Het album van Britney Spears en dan vooral het nummer Baby One More Time, vond ik zelfs zo geweldig dat ik het trots meenam naar school en toen keihard werd uitgelachen door mijn klasgenoten. De baliemedewerkers van die cd-winkels zouden wel moeten gedacht hebben: ‘Wat heeft hij een vréselijke muzieksmaak!’” waardoor ik tot mijn 29ste bij mijn ouders heb gewoond.” Ronald heeft Mediatechnologie aan de Hogeschool Utrecht gestudeerd. “Er is één nummer dat in die tijd echt enorm veel gedraaid is: De Eigen Huis en Tuin-tune. Bij Mediatechnologie was het vaste prik om die tijdens de twee projectweken aan het einde van elke periode op repeat op de achtergrond aan te hebben staan, omdat we met een programmeercode aan het ‘klussen’ waren.” Ook leerde hij zijn eerste echte vriendinnetje kennen. Een nummer waar hij niet zulke leuke herinneringen aan over heeft gehouden, is Because the Night van Patti Smith. Ronald pakt het toetsenbord erbij en zoekt het nummer op. “Dit was haar lievelingsnummer in die tijd. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ze twee weken met haar vriendinnen naar Rimini ging. Dit nummer werd daar heel veel gedraaid. Toen ze een paar dagen na haar vakantie terugkwam, ging zij oppassen ergens in de buurt en ik was bij haar thuis.” Ronald kijkt wat bedenkelijk en vertelt verder. “Ik liep haar slaapkamer in om medicijnen in te nemen en zag haar dagboek open en bloot liggen. Daar stond letterlijk in dat ze was vreemdgegaan. Ja, als ik dit nummer hoor, dan komt de pijn weer naar boven.”

ULTIEME GUILTY PLEASURE Op de vraag naar welke muziek Ronald nu luistert, is het antwoord vooral het singer-songwriters genre. “Maar als ik het huishouden doe, of ik zit in de auto en ik heb zin in vrolijke muziek, dan kan elke willekeurige foute nineties playlist worden opgezet. Dat is toch wel mijn guilty pleasure.”

BECAUSE THE NIGHT - PATTI SMITH In de jaren daarna is het, volgens Ronald, erger en erger geworden. “Ik heb niet echt een studententijd gehad zoals je die nu zou omschrijven. Ik was niet van het uitgaan en er speelde in die tijd thuis veel,