DE MENS ACHTER

DE MENS ACHTER JANNERIEKE HOMMENGA

Vrolijk, gedisciplineerd en avontuurlijk. Zo is het karakter van Jannerieke Hommenga (56, CMD) kort samen te vatten. Met een brede glimlach loopt deze vriendelijke manager door de gangen van de Heidelberglaan, waar iedereen haar lijkt te kennen en mogen.

TEKST: RICK PIETERSZ, BEELD: GEKE BOSCH

“Laten we even een plekje opzoeken. Wil je trouwens koffie?” Het is begin december en de laatste weken van Jannerieke Hommenga bij CMD zijn ingegaan. Ze heeft een nieuwe baan. “Niet omdat ik hier weg wil, hoor. Dat zeg ik ook tegen al mijn collega’s.” Dat ze een nieuwe baan heeft, is typerend voor haar karakter. Ze rondde vier opleidingen af, reisde de hele wereld over als reisleidster en wisselt om de paar jaar van werkplek. Haar 19-jarige dochter is precies zo. “Het zit in de genen, denk ik”, lacht Jannerieke. We nemen plaats op de tribune bij de televisiestudio. De plek waar ze trots op is.

JEUGD Hommenga groeit op in Heemskerk, een dorp onder de rook van de hoogovens van TATA Steel, waar haar vader werkte. Als zesjarig meisje besluiten haar ouders uit elkaar te gaan en wordt de jonge Jannerieke alleen door haar moeder opgevoed. “Dat was heel ongebruikelijk in die tijd, nu zie je dat veel vaker. Ik was ook nog eens enig kind, dus ik heb altijd mijn best gedaan om vrienden te maken. Zij waren heel belangrijk voor me, zodat ik ook leeftijdsgenootjes had om mee te praten.” Haar moeder werkt hard, omdat zij de zorg voor Jannerieke volledig op zich neemt. “Dat harde werken heb ik van haar overgenomen. Ik heb een enorme drive.”

Na de middelbare school wil ze de creatieve kant op, maar de opleiding is te duur en te ver van huis. Jannerieke besluit een opleiding te doen tot chemisch analiste. “Iets heel anders, maar ik was goed in scheikunde.” Het blijkt niet haar richting te zijn. Na een paar jaar te hebben gewerkt, besluit ze te gaan reizen door onder andere Australië. “Het reizen maakte iets in me los, dus ik besloot reisleidster te worden. Jarenlang ben ik door Europa getrokken met groepsreizen voor jongeren. Na een tijdje bedacht ik me wel dat het tijd werd om tóch maar een echt vak te leren.”

WILDE HAREN Op haar 27 ste wordt Jannerieke aangenomen bij de Nederlandse Film- en Televisie-Academie aan de Hogeschool voor de Kunsten Amsterdam. Ze blijft in Heemskerk wonen, waar ze een grote vriendengroep en een eigen flatje heeft. Een vrij rustig bestaan. “Ik was een beetje een saaie student. Mijn wildere jaren heb ik beleefd toen ik nog de wereld over ging met mijn rugzak.” Bovendien zijn veel van haar klasgenoten ook al ouder. “Ik zag de opleiding écht als een speeltuin waar ik zoveel mogelijk kon leren. Dat is denk ik wel gelukt.” Kort daarna wordt ze regisseur bij de televisie, voor SchoolTV. Daar regisseert ze onder andere Moffel en Piertje, waar menig twintiger warme herinneringen aan overhoudt.

GRENZELOZE MOTIVATIE “Tijdens mijn werk als regisseur, wat overigens vrij pittig was, ben ik een extra opleiding gaan volgen in de avonduren, namelijk Bedrijfskunde.” Klagen over het harde werken? Dat zeker niet. “Ik had nog geen kinderen, dus ik vond dat het prima kon.” Via een aantal eerste, toevallige stappen in het onderwijs, komt Jannerieke erachter dat daar haar hart ligt. “Ik gaf af en toe gastlessen en ik vroeg dan altijd naar de passie van studenten. Op een gegeven moment ging ik daar zelf eens over nadenken. Toen kwam ik erachter dat educatie en jongeren een rode draad vormen in mijn leven. Ik dacht: ik ga het onderwijs in.” Na een master Mediainnovatie te hebben gevolgd, gaat Jannerieke in 2016 aan de slag voor de Hogeschool Utrecht. Eerst als teamleider voor zowel Journalistiek als CMD, waar Jannerieke werkt aan de mediatechnieken binnen het nieuwe gebouw. “Bijvoorbeeld de tv-studio, waar we nu zitten. Als de glazen deuren opengaan, heeft de studio een enorme tribune”, vertelt Hommenga trots.

Al vrij snel daarna wordt ze manager van CMD. “Inhoudelijk gezien sluit het heel erg aan bij mijn interesses, maar er werkt ook een fantastisch team en er studeren fantastische studenten. Dat was destijds ook echt een belangrijke reden.” Het is wel duidelijk dat Jannerieke een grenzeloze motivatie heeft en keihard werkt. Hoe ze ontspant? “Ik heb wat dat betreft niet echt guilty pleasures, maar ik geniet wel echt van Netflix. Series als Peaky Blinders vind ik écht fantastisch, maar of dat nou een guilty pleasure is?” Na een paar jaar besluit ze te vertrekken bij de HU, weliswaar met pijn in het hart. “Ik ga ergens anders een nieuwe uitdaging aan, namelijk bij InHolland waar ik manager word van meerdere opleidingen op meerdere locaties. Mijn hele werkgeschiedenis komt samen in die opleidingen. Dat is de reden dat ik wegga, niet omdat ik het hier niet meer leuk vind.”

LAFHEID Met haar enorme ervaring, kennis en gedrevenheid, heeft Jannerieke een duidelijke boodschap voor de student van nu. “Wees niet laf! Zorg dat je op je eigen manier de eindstreep haalt en zorg dat als je hier toch níet past, je de stap durft te zetten en gaat doen wat je wel leuk vindt. Voor na je studie: durf te blijven leren en durf keuzes te maken. Je moet nog tot je zeventigste werken, dus je kunt het maar beter naar je zin hebben.”