414 1 از ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﮔﺬر ﻛﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺪوﻫﻲ اﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻟﺐﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ و و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎز
8اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه 1387
در ﺷﺐﻫﺎي ﺑﻲﺳﺘﺎرهي ﺷﻬﺮ
در ﻛﺠﺎي دل اﺳﺖ او ﻛﻪ ﻣﻴﻨﺎﻫﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآورد
اي ﭼﺮاغﻫﺎي ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻮراﻧﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ آن ﺗﻴﺮﮔﻲ ﻋﺮوج دﻫﻨﺪه؟ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺧﺪاي اﺳﺎﻃﻴﺮي؟
و ﺗﻮﻓﺎن آﺑﮕﻴﻨﻪ را در ﻃﺮحِ ﻫﺰار دﺳﺘﺎﻧﻪي آن ﻗُﻤﺮﻳﺎﻧﻢ ﻛﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﺮ رﻓﺘﻨﻲ» ،ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻣﺮگ ﺧﻮد« ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ. ﺳﻴﺮوس رادﻣﻨﺶ
513 ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ 1اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه /1387ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﮔﺮاش /ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ و ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﻋﺼﺮ آﻗﺎﻳﺎن :ﻣﺴﻌﻮد و ﻣﺤﻤﻮد ﻏﻔﻮري ،ﺳﺮاﺟﻲ ،ﺣﻤﻴﺪ ﺗﻮﻛﻠﻲ ،ﻣﺴﻌﻮد ﺟﻌﻔﺮي و ﺧﺎﻧﻢﻫـﺎ ﻣـﺮﻳﻢ اﻧﺼـﺎري ،ﻛﺸـﻮري ،آﺑﺎزﻳـﺎن، ﻧﺎﺻﺮي ،ﻋﻄﺎﻳﻲ ،ﺟﻌﻔﺮزاده ﺑﻪ ﻋﻠﺖ دﻳﺮ رﺳﻴﺪن اﻟﻒ ،اﺑﺘﺪاي ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮﺧﻮاﻧﻲ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از اﻋﻀﺎ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺷﺪ. داﺳﺘﺎن دﻏﺪﻏﻪ ﻛﻨﻜﻮر از ﺧﺎﻧﻢ زاﻫﺪي :داﺳﺘﺎن ﺳﺎده و ﺑﺴﻴﺎر آراﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﭘﺮرﻧـﮓ ﻛـﺮدن ﻛﺸـﻤﻜﺶ داﺳـﺘﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪ آن را از ﻳﻚﻧﻮاﺧﺘﻲ ﻧﺠﺎت داد .دﻏﺪﻏﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺿﺮر داﺳﺘﺎن داﺳﺘﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺷﻌﺮ ﭼﺮا؟ از ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺸﻮري :آﺷﻔﺘﮕﻲ ﺷﻌﺮ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﺷﺎﻋﺮ از ﺳﻄﺢ راوي ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻣﻀﻤﻮن ﻫـﻢ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ .ﺗﻜﺮار ﻳﻚ ﺳﺮي ﻛﻠﻤﺎت ﺳﺎده ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﻟﻄﻤﻪ زده اﺳﺖ و اﻃﻨﺎب آن را زﻳﺎد ﻛﺮده اﺳﺖ.
414
2 ﻣﻦ ﮔﻪﮔﺎﻫﻲ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮاي ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ
اﻳﻦ ﺟﺎ را دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﮕﺮد ،ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪاماش ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺻﻼ
ﻗﻠﺒﻢ ﻛﻪ زﻳﺎدي ﮔﺸﺎده
ﻳـﺎدم ﻧﻤﻴـﺎد .ﺷـﺎﻳﺪ ﺟﻠـﻮ ﻳـﻚ ﻛﺎﻓـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻧـﻮر زرد از
ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ درﻳﺎ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ
ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎش ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد و ﻣﻲرﻳﺨﺖ رو ﺑﭽﻪات .ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ
زﻣﺴﺘﺎن و ﺷﺐ را ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﺗﻮي ﭘﺎرﻛﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻳﻪ ﭼﺎر راه ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ،ﺷـﺎﻳﺪ ﻫـﻢ ﻳـﻪ
ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻢ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﻨﻢ آﻧﻬـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺣـﺲ ﺗـﺎزﮔﻲﺷـﺎن
ﺟﺎي دﻳﮕﻪ .ﻫﺮ ﭼﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ اﺻﻼ ﻳﺎدم ﻧﻤﻴﺎد ﻛﻪ اﻳـﻦ ﻳﻜـﻲ
ﻧﻔﺲام ﻣﻲ دﻫﻨﺪ
رو ﻛﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ از ﻛﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد.
و ادﻛﻠﻨﻢ را ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻲدﻫﻢ ﻣﺎداﻣﻲ ﻛﻪ دورم را ﻫﻲ ﺷﻌﺮﻫﺎي
ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﻨﺪرﻳﻢ و اﻣﺎ ﺑـﻮي ﻣـﺎﻫﻲ ﻧﻤـﻲدادي ﻓﻘـﻂ ﻳﻜـﺪم
ﺷﻠﻮغ
ﺳﻴﮕﺎر وﻳﻨﺴﺘﻮن رو ﻟﺒﺖ ﺑﻮد و ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ درش
)از ﺑﻪ( آﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ واﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ
ﺑﻴﺎري ﻫﻲ ﭘﻚ ﻣـﻲزدي و ﻫـﻲ دودش و ﻣـﻲدادي ﺑﻴـﺮون.
ﭘﺮﻧﺪه ام ﻓـﻨﺞ ،ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ ﻣـﻲﺑﻴـﻨﻤﺶ و زﻳﺒـﺎﻳﻴﺶ را ﻧﻔـﺲ
ﺗﻨﺖ ﺳـﻴﺎه ﺑـﻮد و ﭘﺸـﺘﺖ ﻛﻠـﻲ ﺟـﺎي ﺷـﻼق .وﻗﺘـﻲ ازت
ﻣﻲﻛﺸﻢ
ﭘﺮﺳﻴﺪم ":اﻳﻨﺎ ﺟﺎي ﭼﻴﻪ؟" زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻲ ":ﻛﺎرت ﺑـﻪ اﻳﻨـﺎ
زرد را ﺳﭙﻴﺪي را ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ
ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﻛﺎرت و ﺑﻜﻦ و ﺧﻼص"
و ﺑﺎران ﻛﻪ ﻗﺪمﻫﺎﻳﻢ را ﺑﻴﻬﻮده ﻧﻤﻲﺑﺮﻧﺪ
ﻫﻨﻮز ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻮي ﺳﻴﮕﺎر وﻳﻨﺴـﺘﻮن رو ﻣـﻲﺷـﻨﻔﻢ ﻳـﺎد
ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻳﺎدم ﺑﺮود ،ﻗﻮرﻣﻪ ﺳـﺒﺰي را ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻢ ،ﻋﻄـﺮ
ﺑﭽﻪات ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻛﺠﺎ وﻟﺶ ﻛـﺮدم .اﻣـﺎ
زﻧﺎن اﻳﺮاﻧﻲ را دارد
ﻣﻲدوﻧﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ...
و اﻟﺒﺘﻪ دﻳﺰي و ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺧﻴﺎلﭘﺮدازي ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ ،ﻟﺒﺨﻨﺪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻲﻗﺮارم ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻋﻤﻴﻖ ﺧﻴﺮهﺷﺎن ﻣﻲﺷـﻮم، ﻣﺎدرم ،دﺧﺘﺮم ... ﮔﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﻢ ﻻزم اﺳﺖ ﻛﺸـﺘﻲ ﻛـﺞ ﺑﺒﻴـﻨﻢ را دوﺑﺎره ﻓﻴﻠﻢ ﭘﻴﭻ اﺷﺘﺒﺎه را ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻲام ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻲروم ﻛﺴﻲ ﻛـﻪ ﻛﻤﻲ ﻏﺼﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮرد و ﺷﺐ را آرام ﺑﺮ روي ﺑﺎﻟﺶ ﭘﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ. ﻣﻦ ﻧﻤﻲﻣﻴﺮم.
اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻓﻘﻴﻬﻲ
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻦ! ﺗﻤﺎم وزن ﺑﺪﻧﻢ اﻓﺘﺎد رو دﻣﺎﻏﻢ«.
ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﭘﺎ ﻣﻲﺷﻮم ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻢ ،اﻣـﺎ
ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ .ﻧﻤﻲﺷﻮد .ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺟـﻮري زﻣـﻴﻦ
ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮاي زدن ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﭘـﺎ
ﺑﺨﻮرد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم وزن ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻴﻔﺘﺪ روي دﻣـﺎﻏﺶ .ﺑـﺎز دارد ﺷـﻠﻮﻏﺶ
ﺷﻮم ده دور دور اﺗﺎق ﺑﺪوم ،ﺑﺎز ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻲ
ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ آنﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم.
ﺑﺮاي زدن ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ.
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﺧﺐ ﺟﻠﻮي ﭘﺎﺗﻮ ﻧﻴﮕﺎ ﻣﻲﻛﺮدي ﻛﻪ زﺣﻤﺎت اون دﻛﺘﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﻮ
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ ﺑﺮم ﻟﺒﺎﺳـﺎﻣﻮ ﻋـﻮض ﻛـﻨﻢ،
اﻳﻦﺟﻮري ﺑﻪ ﺑﺎد ﻧﺪي!«
ﺑﻌﺪش دوﺑﺎره ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ«.
ﻧﻪ .درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ،اﻣﺎ ﻟﺤﻨﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳـﻦﻗـﺪر ﻧـﻴﺶدار
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺮي؟«
ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣـﻲﺷـﻮد .ﻣﻨﻈـﻮري ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ،اﻣـﺎ او
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﺣﺎﻻ ﺧﻴﻠﻲ درد ﻣﻲﻛﻨﻪ؟«
ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﻲﺷﻮد.
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻜﺚ ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرده ،اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﺮم ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺷﻠﻮارﻣﻮ ﻋﻮض ﻛـﻨﻢ ،زود
روي ﺧﻮدش ﻧﻴﺎورد.
ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم .ﻫﻤﻴﻦﺟﻮري از راه اوﻣﺪم ﮔﻔﺘﻢ اول
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :از ﺻﺒﺢ اﻧﻘﺪر ﺧﻮن ﻗﻮرت دادهم ﻛﻪ دﻳﮕﻪ داره ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫـﻢ
ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ .ﺑﺮم؟«
ﻣﻲﺧﻮره«.
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :اﮔﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﻮ ﻋﻮض ﻛﻨﻲ درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻪ؟«
ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﭼﺮا؟«
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻲ؟ ﭼﻲ درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻪ؟«
414
3
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :از ﭘﺸﺖ دﻣﺎﻏﻢ ﺧﻮن ﻣﻲره ﺗﻮ ﮔﻠﻮم .دﻫﻨﻢ ﺷﻮر ﺷﻮره«.
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻫﻴﭽﻲ ،ﺑﺮو«.
ﮔﻮﺷﻲ را از دﻫﻨﺶ دور ﻣﻲﻛﻨﺪ .ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻛﻪ ﻣﺎدرش را ﺻﺪا ﻣﻲزﻧﺪ و از او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ ﻣﺰهي دﻫﻨﺶ را ﻋـﻮض ﻛﻨـﺪ.
ﻣﻲﺧﻨﺪد .ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲرم! اﻻن ﻣﻴﺎم .ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ؟« ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :آره ﻫﺴﺘﻢ«.
ﺻﺪاي ﻣﺎدرش را ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﺜﻼً ﭼـﻲ؟« و او ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ
ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺮف ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ،اﻣﺎ ﮔﺮدي ﺳـﻔﻴﺪ و ﺑـﺮاق در ﻫـﻮا ﻫﺴـﺖ.
ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ .ﻣﺎدرش دوﺑﺎره ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﭼﻲ و او ﺑﺎز ﻣﻲﮔﻮﻳـﺪ ﻓﺮﻗـﻲ
اﻧﮕﺸﺘﻢ ﺑﻲﻫﻮا ﻣﻲرود روي ﺷﻴﺸﻪي ﺑﺨﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺷﻜﻞ ﻳـﻚ ﻣﺜﻠـﺚ
ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ،ﻫﺮ ﭼﻲ .اﻳﻦ ﺳﺆال و ﺟﻮاب ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺗﻜﺮار ﻣﻲﺷﻮد
ﻣﻲﻛﺸﺪ .ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ .زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ .زﻧـﮓ ﻣـﻲزﻧـﺪ .ﮔﻮﺷـﻲ را
و ﻣﻦ اﻳﻦﻃﺮف ﺧﻂ ﮔﻮﺷﻲﺑﻪدﺳﺖ ﻧﺸﺴـﺘﻪام و ﭼﻴـﺰي ﻧﻤـﻲﮔـﻮﻳﻢ.
ﺑﺮﻧﻤﻲدارم .ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻧﺪارم .ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﺮﻧﻤﻲدارم .وﻗﺘﻲ ﭼﻨـﺪ
ﺣﻮاﺳﻢ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮراخﻫﺎي رﻳﺰ روي دﻫﻨﻲ ﺗﻠﻔﻦ؛ ﺳﻪ ﺳﻮراخ ﺑﻪ
ﺑﺎر زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺮﻧﻤﻲدارم ،ﻛﺎري را ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه دﻳﺮ ﻳﺎ زود ﺑﺎﻳـﺪ
ﺷﻜﻞ ﻣﺜﻠﺚ ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻣﻦ را ﺑﺮاي او ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ و ﺻﺪاي او را ﺑﺮاي ﻣـﻦ
ﺑﻜﻨﺪ ،ﻣﻲﻛﻨﺪ .زودﺗﺮ و راﺣﺖﺗﺮ .ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ.
ﻣﻲآورﻧﺪ.
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﺮا ﮔﻮﺷﻲ رو ﺑﺮﻧﻤﻲداري؟ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟«
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :اﻟـﻮ «...ﻫﻨـﻮز دوﺳـﺖ دارم
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ از اﺗﺎق رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون .ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ«.
ﺳﻮراخ ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ .ﺑـﺎز ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ:
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻲدوﻧﻲ ﭼﻲ ﺷﺪه؟« ﺑﺎز دارد ﻣﻲﺧﻨﺪد.
»اﻟﻮ!« اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ و ﺣﺘﺎ ﻛﻤﻲ ﻛﻼﻓﻪ.
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻧﻪ ،ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﺷﺪه .ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﻧﻘـﺪر
ﺳﻴﻨﻪ ام را ﺻﺎف ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻣـﻲﮔـﻮﻳﻢ:
اﻟﻜﻲ ﻧﺨﻨﺪ«.
»ﺑﻠﻪ«.
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺪاﺧﻼق ،ﻧﻤﻲﺧﻨﺪم .ﻣﻲﺧﻮاي اﺻﻼً
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺣﻮاﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«
ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻢ؟«
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻫﻴﭻﺟﺎ ...ﺧﺐ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ«...
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻧﻪ ،ﺑﮕـﻮ .ﭼـﻲ ﺷـﺪه؟« ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺣـﺲ
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ؟ ...آخ«...
ﻣﻲﻛﻨﻢ ﭼﻘﺪر ﺻﺪاﻳﺶ ﻗﺸﻨﮓﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد وﻗﺘﻲ آرام
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﭼﻲ ﺷﺪ؟ اي ﺑﺎﺑﺎ! ﺑـﺎز ﭼـﻲ ﺷﺪ؟«
ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ. ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :زاﻧﻮم زﺧـﻢ ﺷـﺪه ،ﻛﻠـﻲ ﺧـﻮن اوﻣـﺪه،
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻫﻴﭽﻲ ...آخ ...ﻳﻪ ﭼﻴﺰي رﻓﺖ ﺗﻮ ﭘﺎم«.
ﺧﻮﻧﺸﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ،اونوﻗﺖ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪهم .اﻻن ﻛﻪ ﺷﻠﻮارﻣﻮ ﻋﻮض
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﭼﻲ؟«
ﻛﺮدم دﻳﺪﻣﺶ .زاﻧﻮي ﺷﻠﻮارﻣﻢ ﭘﺎره ﺷﺪه .ﻣﻲدوﻧﻲ اﺻﻼً ﭼﻲ ﺷﺪ؟ دم
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن.
در اوﻣﺪم ﭼﺎدرﻣﻮ ﺳﺮم ﻛﻨﻢ ،ﭘﻴﭽﻴﺪ زﻳـﺮ ﭘـﺎم .دﻳﮕـﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴـﺪم ﭼـﻲ
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«
ﺷﺪ«...
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ اﺻﻼً اﻣـﺮوز ﺟـﺎدو ﺷـﺪه م .اون از ﺻـﺒﺢ ﻛـﻪ
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﭼﺎدر؟«
اونﺟﻮري ﺑﺎ دﻣﺎغ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ آﺳﻔﺎﻟﺖ ...آخ«...
اﻧﮕﺎر ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﺪ .آرام ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :وﻗﺘﻲ ﻣﻲرم اﻣـﺎم زاده ،ﺳـﺮم
ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ اﮔﺮ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ آخ ،ﻗﻄﻊ ﻣﻲﻛﻨﻢ .ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ
ﻣﻲﻛﻨﻢ«.
ﻧﻤﻲﺧﻨﺪد.
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :اﻣﺎمزاده؟ ﻛﺪوم اﻣﺎمزاده؟«
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :اﻳﻦ ﻣﻴﺦ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎر رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﭘﺎم«.
ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :اﻣﺎمزاده ﺻﺎﻟﺢ .ﺑﻌﻀـﻲ
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﺧﺐ ﭼﺮا ورش ﻧﻤﻲداري ﻛﻪ ﺻﺪ ﺑﺎر ﻧﺮه ﺗﻮ ﭘﺎت؟«
وﻗﺘﺎ ﻣﻲرم .ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟«
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ» :از ﻛﺠﺎ ورش دارم؟ از ﮔﻮﺷـﻪي ﺗﺨـﺘﻢ زده ﺑﻴـﺮون .ﺑﺎﻳـﺪ
ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﭼﺎدر ﺗﺼﻮرش ﻛﻨﻢ .ﻧﻤﻲﺷﻮد.
ﺑﻜﻮﺑﻤﺶ«.
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي«.
ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ دوﺳﺖ دارد وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺧﺐ ،ﺣﺎﻻ ﮔﻔﺘﻢ «.اﻳﻦ را ﺑﺎ آن ﻟﺤﻦ دﻳﮕﺮش ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؛ ﺑﺎ آن
ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ ،ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روي زﻣﻴﻦ دراز ﺑﻜﺸﺪ .ﺳﻜﻮﺗﻤﺎن دارد از ﺣـﺪ
ﻟﺤﻦ ﻟﻮس و ﺑﭽﻪﮔﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻏﻴﺮ از ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش دارد.
ﻣﻌﻤﻮل ﺧﻮدش ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد .ﻫﺮ ﺟﻮر ﺷﺪه ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮﻓـﻲ ﺑـﺰﻧﻢ ،ﻫـﺮ
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻻﺑﺪ ﺑﺪون ﭼﺎدر ﻛﺴﻲ رو راه ﻧﻤﻲدن!«
ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ» :آره ،ﻫـﺮ ﻛـﻲ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮه اﻣﺎم زاده ﺑﺎﻳﺪ ﭼـﺎدر ﺳـﺮش ﻛﻨﻪ ،ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً آﻗﺎﻳﻮﻧﺎ «.ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑـﻪ ﻟﺤــﻦ ﻣﻌﻤــﻮﻟﻲ ﺧــﻮدش ﺑﺮﻣـﻲﮔــﺮدد: »ﺧﻮدﻣﻢ دوﺳﺖ دارم وﻗﺘﻲ ﻣﻲرم ﭼﺎدر ﺳﺮم ﻛﻨﻢ«. ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ .ﺑﺎز از ﻣﻦ دور ﺷﺪه و ﺑﺎز ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ اﻓﺘـﺎده ام ﺑـﺮاي ﭘﻴـﺪا
414
4
ﻛﺮدن و ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﺬارد اﻳﻦ ﺳـﻜﻮت
ﮔﺸﻨﮕﻲ روﺣﻲ ﻣﺚ ﮔﺸﻨﮕﻲ ﺟﺴﻤﻲ ﻧﻴﺲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣـﺎده ارﺿـﺎء ﺑﺸﻪ ،ﮔﺸﻨﮕﻲ روﺣﻲ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪه ﺗﻮ رو ﺑﻬـﺮ دري ﻣـﻲﻛﻮﺑﻮﻧـﻪ ﺗـﺎ ﺷﺎﻳﺪ دري ﺑﻪ روت ﺑﺎز ﺑﺸﻪ و دو دﻗﻪ ﺗﻮش آروم ﺑﺸﻲ.
ﻫﺮيﭘﺎﺗﺮ
ﺑﻴﺶﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ،ﻃﻮل ﺑﻜﺸﺪ. ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻧﺎاﻣﻴﺪت ﻛﺮدم؟«
ﺳﺎده ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻫﺎ را ﭼﻘﺪر ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺣﻞ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻣﺎ!
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﻧﻪ اﺻﻼً«.
زوﻳﺎ
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻫﻤﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪت ﻛﻨﻢ ،اﻳﻦﺟﻮري راﺣﺖﺗﺮ ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ ،ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«
ﺧﻮدﻛﺸﻲ اﺳﻢ دوﺳﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮدم.
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﭼﻲ داري ﻣﻲﮔﻲ؟«
ﭘﻴﻨﮓ
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎاﻣﻴﺪت ﻛﺮدم ،از ﻫﻤﻮن روز اول .آﺧﺮﻳﺸﻢ ﻋﻤﻞ دﻣﺎﻏﻢ ﺑﻮد .ﻧﮕﻮ ﻧﻪ«.
ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻴﻠﻲ آﺳﻮنﺗـﺮ از اون ﭼﻴـﺰي ﻛـﻪ ﺣﺘـﻲ ﻓﻜﺮﺷـﻮ
ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ .ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺣﺮف ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﻣﻲﻛﺸﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺎري
ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲ ﺗـﻮﻧﻴﻢ ﺑـﻪ ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ ﺑﺮﺳـﻴﻢ ﻓﻘـﻂ ﻛﺎﻓﻴـﻪ ﻛـﻪ
ﻧﻜﺮدم .ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎري ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﻧﻜﺸﺪ.
ﺑﺨﻮاﻳﻴﻢ.
ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :وﻟﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش .دﻳﮕﻪ آﺧﺮﺷﻪ .ﺗﻤﻮم ﺷﺪ«.
ﻣﺎه ﻣﻦ
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﭼﻲ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟« ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :واﺳﻪي ﺗﻮ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﻤﻮم ﺷﻪ!« ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟« ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :دﻳﺮوز ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ زﻧﮓ زد ،ﺑﻬﺸـﻮن ﮔﻔـﺖ ﺟـﻮاب ﻣـﺎ ﻣﺜﺒﺘـﻪ. اﻣﺸﺒﻢ ...اﻣﺸﺒﻢ ﻗﺮاره ﺑﻴﺎن واﺳﻪي ﻗﺮار و ﻣﺪار ﻋﻘﺪ«.
ﺣﺎﻟﻢ از اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردﮔﻲ ﻟﻌﻨﺘﻲ و ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﻛﻪ ﻫﺰارﺗﺎ ﻛﺎﺑﻮس را ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و آﺧﺮ ﺑﻴﺪارت ﻣﻲ ﻛﻨﺪ آن ﻫﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ؛ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد.
ﻧﺎرﺳﻴﺲ
ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ .ﻣﺎ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲرﺳﻴﻢ ،اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ دﻋـﻮﺗﻢ ﻛﻨﻲ ...اﮔﺮم آﻗﺎﺗﻮن ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻳﻦ ﻳﺎرو ﻛﻴﻪ ،ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﮕﻲ«... ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ اﻳﻦ ﻳﺎرو ﻫﻤﻮن آﺷﻐﺎل ﻛﺜﺎﻓﺘﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدﻣـﻮ ﺑﺮاش ﺟﺮ دادم وﻟﻲ اون ﻣﻨﻮ ﻧﺨﻮاﺳﺖ«. ﺧﻨﺪهام ﮔﺮﻓﺘﻪ .واﻗﻌﺎً ﻣﻲﺧﻨﺪم .ﻫﻴﭻوﻗﺖ اﻳﻦﺟﻮر ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮد. ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺗﻮ دوس ﻧﺪاﺷﺘﻲ ﻣﻦ دﻣﺎﻏﻤﻮ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻢ ،ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟« ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ .ﺑﻪ اﻳﻦﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺮف دﻳﮕﺮي ﺑﺰﻧﺪ ،ﻋﺎدت دارم. ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داره؟ ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﻪ«. ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺧﻮردم زﻣﻴﻦ ﻛﻪ«... ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :ﺧﻴﻠﻲ ﺣﻴﻒ ﺷﺪ! اﻣﺸﺐ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرا ﻣﻲﮔﻦ ﻋﺮوس دﻣﺎﻏﺶ ﻛﺠﻪ«. ﺳﺎﻛﺖ اﺳﺖ .ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲآﻳﺪ .ﺧﻮب ﻛﻪ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻢ، ﻫﻖﻫﻖ ﺧﻔﻴﻔﻲ ﻣﻲﺷﻨﻮم .ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﻴﺎﻳﺪ .اﮔـﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻢ ،ﺑﻴﺶﺗﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ .اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ او را آرام ﻛﻨﻢ ،ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻲﺗﺎﺑﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻲآﻳﺪ» :ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻴﺎد .ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺚ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﮔﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪم ...وﻟﻲ ﺗﻮ ﺧﻮﺷـﺖ ﻧﻴﻮﻣـﺪ .ﻫـﺮ وﻗـﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﺎري ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﻴﺎد ...ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ«. ﺗﻤﺎم ﻧﻔﺴﺶ را ﻳﻚﺟﺎ ﺑﻴﺮون ﻣـﻲدﻫـﺪ و ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ» :اﻣـﺮوز ﻣﺎﻣـﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﮕﻪ ﻓﺮداﺷﺐ ﺑﻴﺎن .ﻧﺬاﺷﺘﻢ .وﻟـﻲ آﺧـﺮش ﻛـﻪ ﭼﻲ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎن«. ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲﺷﻮد .ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﺪ .ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻣﻲﻛﺸﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ» :اﻣﺮوز رﻓﺘﻢ اﻣﺎمزاده ...دﻋﺎ ﻛﺮدم ﺑﻤﻴﺮم ...ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ...اﻻن ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ .دوﺑﺎره زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ .ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ؟« ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ،اﻣﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ» :آره ﻫﺴﺘﻢ«.
ﺑﭽﻪ ﻛـﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ آﻧﻘـﺪر ﮔﻔﺘﻨـﺪ»:دﻳﮕـﻪ ﺑـﺰرگ ﺷـﺪي« و ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺑﭽﮕﻲ ﻛﻨﻴﻢ .ﺑﺠﺎش ﺣـﺎﻻ ﻫـﺮ ﻗـﺪر ﺑﺨـﻮاﻫﻴﻢ وﻗـﺖ دارﻳﻢ.
رﻫﺎ