409 1 از ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﮔﺬر ﻛﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺪوﻫﻲ اﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻟﺐﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ و و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎز
3ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه 1387
در ﺷﺐﻫﺎي ﺑﻲﺳﺘﺎرهي ﺷﻬﺮ
ﮔﻨﺠﺸﻚ از ﺷﺎخ درﺧﺘﺎن ﭼﻜّﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻗﻴﮋ ﻗﻴﮋ ﻛﻔﺸﻬﺎي رﻫﮕﺬرﻫﺎ
اي ﭼﺮاغﻫﺎي ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻮراﻧﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ آن ﺗﻴﺮﮔﻲ ﻋﺮوج دﻫﻨﺪه؟ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺧﺪاي اﺳﺎﻃﻴﺮي؟
ﻳﻚﺑﻨﺪ ﺑﺮ اﻋﺼﺎب ﻛﻮﭼﻪ راه ﻣﻲرﻓﺖ. ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻲ ﮔﻴﺮ ﻛﺮد و ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮردم
ﺧﺎﻛﺶ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻨﻔﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﻜﺘﻪﻫﺎي ﻫﺮ روزهاي ﺳﺖ دردي ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺟﺎوداﻧﻪ
در آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ درون ﭼﺎﻟﻪﻫﺎ ﺑﻮد ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ ﻣﻴﺮاﻓﻀﻠﻲ/ﻗﻴﭽﻲ
508 ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ 26ديﻣﺎه /1387ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﮔﺮاش /ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻨﺞ و ﻧﻴﻢ ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﺳﻤﻴﻪ ﻛﺸﻮري ,ﺣﺒﻴﺒﻪ ﺑﺨﺸﻲ ,ﻓﺎﻃﻤﻪ آﺑﺎزﻳﺎن ,اﻟﻬﺎم زاﻫﺪي ,اﻟﻬﺎم اﻧﺼﺎري ,ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑـﺎﻗﺮزاده ,آﺳـﻴﻪ ﻛـﻮزﻟﻲ, ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎﻗﺮزاده ,ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻳﻮﺳﻔﻲ و آﻗﺎﻳﺎن ﻣﺤﻤﻮد و ﻣﺴﻌﻮد ﻏﻔﻮري ,ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻛﺎرﮔﺮ ,ﻋﻠﻲ داوري ﻓﺮد اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﺮق رﻓﺘﮕﻲ و دﻳﺮ آﻣﺪن اﻟﻒ ﻛﻤﻲ دﻳﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ. در ﺷﺮوع ﺟﻠﺴﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻳﻮﺳﻔﻲ ﻳﻚ ﻣﺘﻦ ادﺑﻲ از دﻓﺘﺮ ﺷﻌﺮﺷﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ .ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦ دوري از ﻓﻀﺎي ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺎﻧﺘﺎل و ﮔﻔﺘﻦ از وﻗﺎﻳﻊ روزﻣﺮه ﺑﻮد. ﺷﻮق ﭘﻴﺮي از ﺧﺎﻧﻢ اﻟﻬﺎم اﻧﺼﺎري :ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ داﺳﺘﺎن ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ و در ﺳﻄﺢ ﻳﻚ ﻃﺮح ﺳﺎده ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﻋﺪم ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ داﺳﺘﺎﻧﻲ و ﻧﺪاﺷﺘﻦ درون ﻣﺎﻳﻪ از دﻳﮕﺮ ﻧﻜﺎﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺬﻛﺮ داده ﺷﺪ. ﻣﻨﺘﻈﺮ از اﻟﻬﺎم زاﻫﺪي :ﻓﻀﺎي ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺎﻧﺘﺎل در اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﺗﻜﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻳﻚ ﺷﻌﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻋﺪه ﺷﻌﺮﻫﺎي اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﻲ ,در آﺧﺮ ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺸﻲ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻪ اﻣﺎم زﻣﺎن ﻳﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻣﻲ ﺷﻮد. در آﺧﺮ ﻫﻢ آﻗﺎي داوري ﻓﺮد اﻋﻀﺎ را ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺷﺐ ﺷﻌﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ و ﭘﺎﻳﺪاري ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ 87/11/6ﺳﺎﻋﺖ 16در داﻧﺸﮕﺎه ﭘﻴﺎم ﻧﻮر اوز ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲ ﺷﻮد دﻋﻮت ﻛﺮدﻧﺪ.
ﻛﻮﺑﺪ .از ﺗﺮس ﻧﺰدﻳـﻚ ﺑـﻮد ﻗـﺒﺾ روح ﺷـﻮد .ﺻـﺪاي ﺿﺮﺑﻪ از ﺷﻴﺸﻪ ي ﺣﺎﻳﻞ ﻛﺎﺑﻴﻦ و اﺗـﺎق ﺑـﻮد .در آﻳﻨـﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد .ﺟﺴﺪ ﺑـﻮد .ﻛﻔـﻦ ﭘـﻴﭻ و ﻃﻴـﺐ و ﻃـﺎﻫﺮ .ﺑـﺎ وﺣﺸﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ .ﺧﻮدش ﺑﻮد .ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ :آااااي .ﺟﺴﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮدش ﻫـﻢ از ﺗﺮﺳـﻴﺪن راﻧﻨـﺪه ﺗﺮﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد ﺑـﺎ وﺣﺸﺖ ﮔﻔﺖ :ﻧﺘﺮس .ﺑﺎﺑﺎ .ﻧﺘﺮس .ﺻﺪاي ﻗﻠﺐ راﻧﻨﺪه در ﺗﻤﺎم اﺗﺎﻗﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ .ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ ﺧﺮاب
409
2
ﺣﺲ ﻏﺰل ﺧﻮاﻧﻲ
ﺷﺪه؟ و راﻧﻨﺪه ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ ﺗﻤـﺎم ﭘﻴﻜـﺮش از ﻋـﺮق ﺳـﺮد ﺧﻴﺲ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻼﻣـﺖ ﺗﺎﻳﻴـﺪ ﺳـﺮ ﺗﻜـﺎن داد.
ز ﻋﺼﻴﺎن ﻧﮕﺎه ﺗﻮ ﺷﺪه ﺳﺮﻣﺴﺖ و ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ
ﻧﺘﺮس ﺑﺎﺑﺎ .ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﻛﺎري ﺑـﺮات ﺑﻜـﻨﻢ؟ راﻧﻨـﺪه ﻫـﻴﭻ
ﺑﻪ ﻛﺎﻣﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد آن دم ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻗﺎب ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ
ﻧﮕﻔﺖ .ﻓﻘﻂ ﺗﺎﻳﻴﺪﻛﻨﺎن ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد .ﻫﻮل ﻧﻜـﻦ .ﻣـﻦ ﻫـﻢ
ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﺳﺮّ ﻋﺸﻘﺖ را در آن درﻳﺎي ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ
آدﻣﻢ ﺑﺎﺑﺎ .ﻋﻴﻦ ﺗﻮ .از ﭼـﻲ ﻣـﻲ ﺗﺮﺳـﻲ؟ آدم ﻛـﻪ ﺗـﺮس
ﮔﻨﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮن ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻻﻣﺎل از ﻋﺸﻘﻢ
ﻧﺪاره .ﻧﻴﮕﺎه ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻴﻦ ﺗﻮام ﻳﻪ آدم .راﻧﻨﺪه ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ
وﻟﻲ از آن ﻧﺪﻳﺪم ﻣﻦ ﺟﺰ اﻧﺪوه و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ
ﺧﻮد آﻣﺪه و ﺑﺮ ﺗﺮﺳﺶ ﻏﺒﻠﻪ ﻛﺮده ﺑـﻮد ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺖ:
ﺑﺮاﻳﺖ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮔﻮﻳﻢ ﺟﺰ اﻧﺪوه و ﺳﻜﻮت ﺷﻤﻊ
ﭘﻴﺶ ﻣﻲ آﻳﺪ دﻳﮕﺮ .ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ و ﻧﺎﻏﺎﻓـﻞ اﻳـﺴﺖ
ﭼﻮ دارم ﻣﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺎﻳﻲ از ﺷﺐ ﻫﺎي روﺣﺎﻧﻲ
ﻗﻠﺒﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ وﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ! و ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دوﺑﺎره
ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻧﮕﺎه ﺗﻮ زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن ﮔﺮﻳﺎن
زﻧﺪه ﺷﻮﻧﺪ .ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ در اﺛﺮ ﺗﻜﺎن ﻫﺎي ﻣﺎﺷـﻴﻦ
دﻟﻢ ﺑﻬﺮ ﻛﻪ ﺧﻮش دارم ،ﺻﻔﺎي اﺷﻚ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ
ﻗﻠﺒﺶ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻛﺎر اﻓﺘﺎده .ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ :اﺟﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻴﺮد
ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﻠﺨﻢ ﺳﺮاب ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻮ
ﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﺳـﺨﺖ .و اﻳﻨﻄـﻮري ﺧـﻮدش را ﻗـﺎﻧﻊ ﻛـﺮد" .
ﻓﻘﻂ ﻋﻜﺴﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺎﻧﺪه اي ﺣﺲ ﻏﺰل ﺧﻮاﻧﻲ
ش..ش..ﺷــﻤﺎ زﻧــﺪه اي؟" " ﻣــﻲ ﮔــﻢ ﭼــﻲ ﺷــﺪه؟""
ﻛﻮﻳﺮ دﻳﺪه ي ﺷﻴﺪا ﺑﻮد ﻣﺤﺘﺎج ﻟﺒﺨﻨﺪت
گ..ﮔﻤﻮﻧﻢ از ﺑﺮﻗﺶ ﺑﺎﺷﻪ" "ﻛﺎﭘﻮﺗﺘﻮ ﺑﺰن ﺑﺎﻻ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ
ﺑﻴﺎ اي اﻧﺘﻬﺎي ﻏﻢ ﺑﻴﺎ اي راز ﺑﺎراﻧﻲ
ﺑﻨﺪازم" .راﻧﻨﺪه ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮﻣﺰ دﺳـﺘﻲ را ﻛـﺸﻴﺪ و ﺟﻠـﺪي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ و ﻛﺎﭘﻮت را ﺑﺎﻻ زد و زودي دوﻳـﺪ ﭘـﺸﺖ و
ﻃﺎﻫﺮه اﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ /ﺷﻴﺪا84/12/18 /
ﻧﻌﺶ
در ﻛﺎﺑﻴﻦ را ﺑﺎز ﻛﺮد .ﺟﺴﺪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻔﻦ ﭘﻴﭻ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را از ﻛﻔـﻦ آزاد ﻛـﺮد وآﻣـﺪ و ﺳـﺮ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻬﺪي ﻓﺘﻮﺣﻲ
درون ﻣﻮﺗﻮر ﻛـﺮد و ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪ .ﺑـﺮو ﺑـﺸﻴﻦ ﭘـﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﻳﻪ اﺳﺘﺎرت ﺑﺰن ﺑﺒﻴﻨﻢ.ﺧﻲ ﺧﻲ ﺧﻲ ﺧﻲ ...ﺻﺪاي اﺳﺘﺎرت ﻣﺜﻞ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي آدﻣﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ دارد ﺗـﻮ را
ﺧﻮدروي ﻧﻌﺶ ﻛﺶ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد .آن ﻫـﻢ ﺗـﻮي اﻳـﻦ ﮔﺮﻣﺎي ﻣﻮذي .راﻧﻨﺪه ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎ ﭘﺎي روي ﺗﺮﻣﺰ ﻣﺎﻧﺪه، ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣـﺎن ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻋـﺮق ﻣـﻲ رﻳﺨـﺖ .ﻧﻤـﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ .در اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻲ آب و ﻋﻠـﻒ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﺴﺪ رو ﺑﻪ ﺗﻼﺷﻲ آﺧـﺮ ﭼـﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ؟ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻣـﻮاج ﺳـﺮاب ﺧﻴـﺮه ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ .ﺑـﺎد زوزه ﻛـﺸﺎن از ﻻي درز ﭘﻨﺠـﺮه ﺑـﻪ درون ﻣﻲ ﺧﺰﻳﺪ .ﻳﻜﻬﻮ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛـﺴﻲ ﺑـﻪ ﺷﻴـﺸﻪ ﻣـﻲ
ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﺧـﻲ ﺧـﻲ ﺧـﻲ ﺧـﻲ ﺷـﻮ ..ﺷـﻮ ...ش... وﺻﺪا ﻗﻄﻊ ﺷﺪ .ﺑﺎﻃﺮﻳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮده .ﺑﺎس ﻫﻠـﺶ ﺑـﺪﻳﻢ. ﺗﻮ ﺑﺸﻴﻦ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﻣـﻦ ﻫﻠـﺶ ﻣـﻲ دم و ﻛـﺎﭘﻮت را ﺑﺴﺖ و ﺧﻮدش رﻓﺖ ﭘﺸﺖ و ﺷﺮوع ﻛـﺮد ﺑـﻪ ﻫـﻞ دادن. ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺰن ،ﺑﺰن .ﺑـﺬار دور ﺑﮕﻴـﺮه .ﻳـﺎدت ﻧـﺮه. ﻧﺸﺴﺘﻲ؟ و راﻧﻨﺪه ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ .ﺑﺰﻧﻢ؟ ﻧﻪ .ﺑﺬار دور ﺑﮕﻴﺮه .ﺑﺰﻧﻢ؟ ﻧـﻪ .آﻫـﺎن ﺣـﺎﻻ ﺑـﺰن .ﺧُـﺸﻲ ﺧـﺸﻲ ﺧﺸﻲ ﺧﺸﻲ ﻫﻦ ﻫﻦ ﻫﻦ ..ﻫﻦ ..ﻫﻦ ...و دوﺑـﺎره ﺧـﺎﻣﻮش
ﺷﺪ .ﺟﺴﺪ ﻫﻦ ﻫﻦ ﻛﻨﺎن آﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠـﺮه و ﺑـﻪ راﻧﻨـﺪه
و ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻌﻄﻞ؛
ﮔﻔﺖ :ﻫـﺮ ..وﻗـﺖ ...دور گ ..رﻓـﺖ ...ﭘـﺎ ...ﺗـﻮ ...از ...رو...
دﻟﻲ دﺳﺖ دوم
ﻛﻼج ...ﺑﺮ...دار و دوﺑﺎره رﻓﺖ ﭘﺸﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻫﻞ
ﻏﻤﻲ دﺳﺖ اول.
دادن .ﺑﺰﻧﻢ؟ ﻧﻪ .ﺑﺰﻧﻢ؟ ﻧﻪ .....ﺑﺰن ﺑـﺰن ....ﺧُـﺸﻲ ﺧـﺸﻲ
ﺧﻮرﺷﻴﺪ را
ﺧﺸﻲ ﺧﺸﻲ ﻫﻦ ﻫﻨﻚ ﻫﻨﻚ ..ﻫﻨﻚ ..ﻫﻦ..ﻫـﻦ...و دوﺑـﺎره ﺳﻜﻮت .ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮر راﻧﻨﺪه اي ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻲ ﮔﻢ ﻫـﺮ وﻗـﺖ دور ورداﺷﺖ ﭘﺎﺗﻮ از رو ﻛﻼج ﺑﺮدار .ﻧﻔـﺴﻢ ﺑﺮﻳـﺪ .ﻣـﻲ ﺧﻮاي ﺧﻮدت ﺑﺸﻴﻨﻲ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن؟ ﺑﺬار ﻣﻦ ﻳﻪ ﺧـﻮرده
ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮهام ﻧﺼﺐ ﻛﺮدهام ﭼﻴﺰي ﺑﺠﺰ ﻏﺮوب اﺟﺮا ﻧﻤﻲﺷﻮد.
ﻫﻞ ﺑﺪﻣﭗ ﻧﻔﺴﺖ ﺟﺎ ﺑﻴﺎد .اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎرﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ي ﭘﻴﺶ از ﺗﺮس ﻫﻤﻴﻦ ﺟـﺴﺪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺑـﻮد ﻗـﺒﺾ روح ﺑﺸﻮد ﺣﺎﻻ داﺷﺖ ﺑﺮ او دل ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﺪ .ﺑﺮو .ﺑﺮو ﺑﺸﻴﻦ
آرام دل
ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن .ﻣﻦ ﻳﻪ ﺧﻮرده ﻫﻞ ﻣﻲ دم .ﺑﺮو ﺑﺬار ﻧﻔﺴﺖ ﻳﻪ ﻛﻢ ﺟﺎ ﺑﻴﺎد .و ﺟﺴﺪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺮد رﻓـﺖ ﭘـﺸﺖ ﻣﺎﺷـﻴﻦ و دو دﺳـﺘﺶ را روي در ﭘــﺸﺘﻲ ﻛــﺎﺑﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻳﺎ ﻋﻠﻲ .ﻫﻦ ّن ن ن ن .ﻳـﺎ ﻋﻠـﻲ .ﻫـﻦ ن ن ن ن .....ﻳﺎ ﻋﻠﻲ .ﻫﻦ ن ن ن ن ن ن ن ﺧﺸﻲ ﺧﺸﻲ ﺧﺸﻲ ﺧـﺶ ﻫﻨﻚ ﻫﻨﻚ ﻫﻨـﻚ ﻫـﻮووووووووووووووووووون .ﻳـﺎ ﻋﻠ ـﻲ .ﻫــﻮووووووون ﻫــﻮووون ﻫــﻮووون .و ﺟــﺴﺪ دﺳﺘﺶ را از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﺎي ﺑﺎي ﻛﻨﺎن ﮔﻔـﺖ: ﻋﻠﻲ ﻳـﺎرت و ﭘـﺎﻳﺶ را روي ﮔـﺎز ﮔﺬاﺷـﺖ و دور ﺷـﺪ. راﻧﻨﺪه ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛـﻪ داﺷـﺖ دور ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ.
ﻳﻚ ﺑﺎر دﮔﺮ ﺑﺎده ﺷﺪي ﺟﺎم دﻟﻢ را آﺗﺶ زده اي ﺟﺎن ﻣﻦ اﻧﺪام دﻟﻢ را ﺗﻮ ﺷﻤﻌﻲ و ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﻨﻢ در ﺷﺐ ﻳﻠﺪا ﺷﻤﻌﻲ و ﭼﺮاﻏﻲ ﺷﺪه اي ﺷﺎم دﻟﻢ را در ﺻﺤﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺷﺪه ام ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﻪ رﻓﻊ ﻛﻦ آﻻم دﻟﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎﻟﺖ دل ﻣﺎ ﺧﻮش ﮔﺬران ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺸﻮه اﻳﻲ ﺑﺮدي ز ﻛﻒ آرام دﻟﻢ را
ﭼﻨﺪ ﺷﻌﺮ ﻛﻮﺗﺎه /ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ ﻣﻴﺮاﻓﻀﻠﻲ
آﻣﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎي وﺻﺎﻟﺖ دل ﻣﺠﻨﻮن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﻦ از ﻋﺸﻖ ﺧﻮدت ﻛﺎم دﻟﻢ را آواز رﻫﺎﻳﻲ ز ﻫﻤﻪ ،ﻧﻘﺶ ﻏﺰل ﻛﻦ
ﻗﻨﺎري در ﻗﻔﺲ
در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻓﺮﺟﺎم دﻟﻢ را
دارد
اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﻧﻮر ﺗﻮ ﺑﻪ اﻧﺪام ﻣﻦ اﻓﺘﺎد
ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮدش در ﻗﺎب ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﺪ. روﺑﺮوﻳﻢ :دو ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﺗﻠﺨﻲ اﺳﺖ؛ آه اي ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ! ﺗﻮ رﻓﺘﻲ ﺑﺨﻮاﺑﻲ
ﺑﻨﻮﻳﺲ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻣﻦ اﻳﺎم دﻟﻢ را از روﺷﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ در ﺻﻔﺤﻪ ي ﻗﻠﺒﻢ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ز ﺧﺪا ﻧﺎم دﻟﻢ را ﺷﻴﺪا ﺑﻪ ﺳﺮاي دﻟﺶ اﻣﻴﺪ دﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺗﻮ ﺳﺮاﻧﺠﺎم دﻟﻢ را ﻃﺎﻫﺮا اﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ/85/1/11/ﺷﻴﺪا
409
3
ﻛﻮه ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻮه ﺑﺎ ﻫﻴﻤﻨﻪاش
ﭼﺮا ﺑﻌﻀﻲ آدﻣﻬﺎ ﺣﺴﻮد ﺑﻮدﻧﺸﺎن را ﺑـﺎ ﺗﻔـﺎﻫﻢ داﺷـﺘﻦ ﺑـﺎ راﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﻮاﺑﮕﺰاري اﺳﺖ ﻛﻬﻨﺴﺎل
409
دﻳﮕﺮي اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ؟
ﻧﺎرﺳﻴﺲ
ﻛﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﺪ.
4
ﺟﺎده ﻳﻚ ﺧﻮاب ﻋﻤﻴﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ذﻫﻦ زﻣﻴﻦ ﻣﻲﮔﺬرد
اوﻧﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﻮن رو درﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دن ﻫﻴﭻ ﺗﺮﺳﻲ ﻧﺪارن ﭘﺲ ﻛﺎرﺷﻮن رو درﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻣـﻲ دن درﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻫـﻴﭻ ﺗﺮﺳﻲ ﻫﻢ ﻧﺪارن.
ﺑﺮﺳﺎﺗﻲ ﺟﺎده ﻳﻚ زﺧﻢ ﻋﺘﻴﻖ
ﺑﻲدﻳﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻲدﻟﻴﻞ روي دﻳﻨﻲ ﺗﻌﺼﺐ داﺷـﺘﻪ ﻛﻪ دﻣﻲ از ﺗﭙﺶ درد ﻧﻤﻲآﺳﺎﻳﺪ. ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ
ﺑﺎﺷﻲ.
ﻫﺮي ﭘﺎﺗﺮ
ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ ﻣﻴﺮاﻓﻀﻠﻲ
ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ رﻓﺘﻦ،اﻳﻨﻜﻪ روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺳﻼم ﻛﻨﺪ،
ﻛﻮه اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه را ﻣﻲﭘﺎﻳﺪ:
آرام زﻳﺮ ﻟﺐ ﺟﻮاب ﺳﻼم ﻣﻲ دﻫﻲ ﺑﻪ رﺳﻢ ﮔﺬﺷـﺘﻪ اي ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻼم ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺷﺪ و ﺷﻜﺴﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ زﻧﻲ و ﻣﻲ روي
ﺟﻌﺒﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ رواﻧﻨﺪ ﻣﺪام
ﻧﺎرﺳﻴﺲ
رﻫﻨﻮردان ﺧﻮاﺑﻨﺪ
ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎر اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻴﻜﺎر دارم ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ
ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﺑﻴﺪارﻧﺪ
ﻋﻠﻢ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻢ دارم ﭼﻪ ﻏﻠﻄﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ!
ﻫﺮيﭘﺎﺗﺮ
ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ از آﻣﺎل زﻣﻴﻦ ﺳﺮﺷﺎرﻧﺪ. اي ﺑﺴﺎ ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﺠﺰ ﻣﺮﮔﺶ ﻧﻴﺴﺖ اي ﺑﺴﺎ ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲاش آﻟﻮده ﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮﻧﮓ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎم اي ﺑﺴﺎ ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺟﺰ روح ﻧﻤﻲﻓﺮﺳﺎﻳﺪ. رﻫﺮوي در ﻃﻠﺐ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮد در ﺳﻔﺮ اﺳﺖ ﻣﻘﺼﺪش ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﺳﺖ: ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ـ ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ـ زﻣﻴﻦ ﻣﻲﺳﺎﻳﺪ. ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ ﺟﺎده ﻳﻚ ﺧﻮاب ﻋﻤﻴﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﺎد ﻧﻤﻲﭘﻴﻤﺎﻳﺪ ﻛﻮه، ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻳﺪ.
ﺧﺴﺘﻪ ام و ﻛﻤﻲ ﺗﻨﻔﺲ ﺗﺎ ﻛﺎر ﻧﻜﺮده دﻳﮕﺮ.
ﻛﺎﻳﻤﺎن