الف 410

‫‪410‬‬ ‫‪1‬‬ ‫از ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﮔﺬر ﻛﻦ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺪوﻫﻲ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻟﺐﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ و‬ ‫و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎز‬

‫‪ 10‬ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ‪1387‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺳﻨﮓ ﻫﻴﭻ ﺟﺎدهاي را‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺰﻧﻲ‪.‬‬ ‫ﺑﺮاي روز ﻣﺒﺎدا ﻫﻢ‬ ‫ﻧﻘﺸﻪاي ﻧﻤﻲﺗﻮان ﻛﺸﻴﺪ‬ ‫ﺑﺮﻓﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ آﻳﻨﻪي ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم ﻣﻲﺑﺎرد‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺟﺎدهﻫﺎ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﺒﺎس ﺻﻔﺎري‪ /‬دورﺑﻴﻦ ﻗﺪﻳﻤﻲ‬

‫‪509‬‬

‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪ 3‬ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ‪ /1387‬ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﮔﺮاش‪ /‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻨﺞ و ﻧﻴﻢ ﻋﺼﺮ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ‪ :‬آﻗﺎﻳﺎن ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﺳﺮاﺟﻲ‪ ،‬ﻣﺴﻌﻮد و ﻣﺤﻤﻮد ﻏﻔﻮري‪ ،‬ﻋﻠﻲ داوريﻓﺮد‪ ،‬و ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎﻗﺮزاده‪ ،‬آﺳﻴﻪ و ﻓﺎﻃﻤﻪ‬ ‫ﻛﻮزﻟﻲ‪ ،‬زﻫﺮا ﺑﺎﻗﺮي‪ ،‬آﺑﺎزﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺨﺸﻲ‪ ،‬ﺧﻮاﺟﻪزاده‪ ،‬رﻗﻴﻪ ﺧﻮﺷﺎﺑﻲزاده‪ ،‬زﻫﺮا ﻧﺎﺻﺮي‬ ‫ﻗﺒﻞ از ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ اﻟﻒ اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ و ﻫﻔﺘﻪي ﻗﺒﻞ )ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺮقرﻓﺘﮕﻲ آﻣﺎده ﻧﺸﺪه ﺑﻮد(‪ ،‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ آﺛﺎري را اراﻳﻪ دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺎﻗﺮزاده داﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺧﻮش ﻏﻴﺮت« ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬آﺳﻴﻪ ﻛﻮزﻟﻲ ﺷﻌﺮي ﻃﻨﺰ ﺑﺎ ﻣﻀﻤﻮن اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬و زﻫﺮا ﻧﺎﺻﺮي ﻫﻢ‬ ‫ﺷﻌﺮي درﺑﺎره ﻛﺮﺑﻼ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫آرام دل‪ /‬ﻃﺎﻫﺮه اﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ)اﻟﻒ‪ :(409‬ﻗﺎﻓﻴﻪي ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر آن ﺑﺪل ﺷﺪه و آن را در‬ ‫ﺑﺴﻴﺎري از ﺳﻄﺮﻫﺎ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺣﺘﻲ در ﺗﺮﻛﻴﺒﺎﺗﻲ ﭼﻮن اﻧﺪام دل و اﻳﺎم دل ﻧﻴﺰ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺮﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺴﻲ‪ /‬ﻣﺤﻤﻮد ﻏﻔﻮري)اﻟﻒ‪ :(408‬داﺳﺘﺎن ﻏﻔﻮري‪ ،‬ﻳﻜﻲ از اﺻﻮل اوﻟﻴﻪي داﺳﺘﺎنﻧﻮﻳﺴﻲ را ﻫﺪف ﻗﺮار داده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﺳﻮژه داﺳﺘﺎﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ داﺳﺘﺎن‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺗﺎزهﻛﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺳﻮژه داﺳﺘﺎﻧﻲاش را درﺳﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻤﺎن ﺳﻮژه ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮگ ﺑﺮﻧﺪه داﺳﺘﺎن ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ اﺟﺮا و ﻟﺤﻦ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ زﺑﺎن داﺳﺘﺎن را ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰن‬ ‫ﺷﺐ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ رﺳﻴﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﻮاب اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻮال را ﻣﻲ داﻧﻲ؟‬ ‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‬ ‫دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫اﻣﺎ ﺳﺮك ﻧﻜﺶ در ﺳﻴﻨﻪ ي ﻣﺘﺮوك ﻣﻦ‬

‫‪410‬‬

‫‪2‬‬

‫ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻢ را در ﭘﺴﺘﻮي ﻣﻐﺰم ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام‬ ‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‬ ‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻫﻴﺎﻫﻮي دود و ﺳﻜﻪ و ﮔﻨﺎه‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮاب ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮ‬

‫در اﻳﻦ زﻧﺪان ﺧﺎﻛﻲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﻓﺴﺮده ام‬

‫ﺑﺒﺮ‬

‫ﺑﮕﻮ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ام‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬

‫ﻳﺎدم ﺑﻴﺎر ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ‬

‫از ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺪان‬

‫از ﭘﻮچ ﺗﺮاﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﻣﻦ درون ﺧﻮاب دﻳﺪﻧﻲ ﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬

‫ ‬

‫ﺳﻤﻴﻪ ﻛﺸﻮري‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﻳﻲ و ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎ آن درﺧﺖ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺑﺎ آن ﮔﻞ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدي ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎ آن ﺑﻠﻮر آﺑﻲ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﻛﻪ رود را ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺣﺎل ﻣﻦ ﻣﭙﺮس‬ ‫ﻛﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﺣﻮال ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﻨﺸﺎن ﻛﻨﺎر رود‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺨﺘﻲ داﺷﺘﻦ ‪ .‬ﺷﺒﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ زﻳﺮ اﻧﺪازو ﻳـﻪ ﻣﻼﻓـﻪ‬

‫در ﺧﺎﻧﻪ ي آﺳﻤﺎﻧﻲ ات ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﺳﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدن ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ زﻣﺴﺘﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﻣـﻲ دوﻧـﻪ ﻛـﻪ‬

‫ﺣﺮف ﺗﺎزه اي ﺑﺰن‬ ‫ﻛﻪ از ﻫﺠﻮم اﻳﻦ ﻫﻤﻪ واژه ﻫﺎي ﺗﻜﺮاري ﺧﺴﺘﻪ ام‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺷﺒﺎي ﺳﺮد وﭼﻴﺠﻮري ﻣﻲ ﮔﺬروﻧﻦ ‪.‬اﺧﻪ اوﻧﺎ ﺑﺨﺎري ﻫﻢ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪.‬دﺧﺘﺮك دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﺎره ﭘﻮره ﺗﻨﺶ ﻛـﺮده‬

‫ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻫﺎ دروغ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺳﺮدش ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﺗﻮ اون ﻫﻮاي ﺳﺮد دوﺳﻪ‬

‫ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻬﺎ دﻧﻴﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻟﺒﺎش ﭼﻪ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﭘـﻨﭻ ﺗـﺎ ﻟﺒـﺎس ﻫـﻢ ﻛـﻢ‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﻮد‪.‬از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﻮ ﭼﻬـﺎر دﻳـﻮاري ﺧﻮﻧﺸـﻮن زﻳـﺮ‬

‫ﻛﻪ ﺳﺘﺎره در دل ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﻜﺮد ‪.‬دﺧﺘﺮك ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧـﻮاﺑﺶ ﺑـﺮد ‪.‬ﻣـﺎدرش‬

‫ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﺮا ﮔﻴﺴﻮي ﻃﻼﻳﻲ اش را ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ؟‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دﻳﺪ دﺧﺘﺮش از ﺳﺮﻣﺎ داره ﻣـﻲ ﻟـﺮزه ﻛﻨـﺎرش‬

‫ﻛﻪ ﻣﺎه ﺗﻨﻬﺎ از آن ﻫﻤﻪ ﺳﺘﺎره ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ؟‬ ‫ﻛﻪ درﺧﺖ ﭼﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎي در رﻛﺎب ﺧﺎك ﻛﺮده اﺳﺖ؟‬ ‫ﻛﻪ ﮔﻞ ﭼﺮا ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻳﺒﺎ و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟‬ ‫ﻛﻪ ﭼﺮا ﻓﻘﻂ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ از ﭘﺮواز ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ؟‬ ‫ﻛﻪ ﭼﺮا اﻧﺴﺎن ﻗﻠﺐ ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده اﺳﺖ؟‬

‫ﺧﻮاﺑﻴﺪ واوﻧﻮ در اﻏﻮش ﮔﺮﻓـﺖ‪.‬دﺧﺘـﺮك ﺑﻮﺳـﻪ اي ﺑـﺮ‬ ‫ﺻﻮرت ﻣﺎدر زدو ﮔﻔﺖ‪:‬اري ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ اﻏﻮﺷﺖ ﮔﺮم ﺗـﺮﻳﻦ‬ ‫ﺟﺎﺳﺖ ﺑﺮاي زﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ ‬

‫اﻟﻬﺎم اﻧﺼﺎري‬

‫ﻋﺰاداري‬ ‫ﻋﺰاداري‬ ‫ﺷﺮاﻳﻂ ﺷﺮﻛﺖ و ارﺳﺎل آﺛﺎر‪:‬‬

‫‪410‬‬

‫‪ -1‬ﺷﺮﻛﺖ ﺑﺮاي ﻛﻠﻴﻪ رده ﻫﺎي ﺳﻨﻲ آزاد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ -2‬ارﺳﺎل آﺛﺎر در ﻛﻠﻴﻪ ﺳﺒﻚ ﻫﺎ و ﻗﺎﻟﺐ ﻫﺎي ﺷﻌﺮي‬ ‫‪-3‬دﺑﻴﺮﺧﺎﻧــﻪ ﻫﻤــﺎﻳﺶ از ﭘــﺬﻳﺮش آﺛــﺎر ﺗﻜــﺮاري و ﺑﺮﮔﺰﻳــﺪه‬ ‫ﻫﻤﺎﻳﺶﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ ﻣﻌﺬور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪-4‬ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﺳﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻌﺮ از ار ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻋﺰاداري‪ ،‬اﺣﻴﺎ ﺧﻂ ﺧﻮن و ﺷـﻬﺎدت و‬

‫‪3‬‬

‫رﺳﺎﻧﺪن ﺻﺪاي ﻣﻈﻠﻮﻣﻴـﺖ آل ﻋﻠـﻲ ﺑـﻪ ﮔـﻮش ﺗـﺎرﻳﺦ‬

‫‪ -5‬ارﺳﺎل ﻳﻚ ﺑﺮگ ﻛﭙـﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻨﺎﻣﻪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه آدرس دﻗﻴـﻖ و‬

‫اﺳــﺖ‪ » .‬اﺷــﻚ« زﺑــﺎن دل اﺳــﺖ و ﮔﺮﻳـﻪ ﻓﺮﻳـﺎد ﻋﺼــﺮ‬

‫ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻛﻪ در ﻣﻮاﻗﻊ ﺿﺮوري ﺑﺘﻮان ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻫﻤـﺮاه‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ رﺳﺎﻟﺖ رﺳﺎﻟﺖ اﺷﻚ ﭘﺎﺳﺪاري از ﺧﻮن ﺷﻬﻴﺪ‬

‫آﺛﺎر اﻟﺰاﻣﻲ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪-6‬آﺛﺎر ارﺳﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ‪word‬ﺗﺎﻳﭗ ﺷﺪه و در ﻗﻄﻊ‪ A4‬ﻓﺮﺳـﺘﺎده‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺰاداران ﺣﺴﻴﻨﻲ‪ ،‬ﭘﺮواﻧﮕﺎﻧﻲ ﺷـﻴﻔﺘﻪ ﻧﻮرﻧـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺷﻤﻊ ﻣﺤﻔﻞ آراي ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎﺧﺘﻪ و از ﺷـﻌﻠﻪ ي ﺷـﻤﻊ‬

‫‪ -7‬آﺧﺮﻳﻦ ﻣﻬﻠﺖ ارﺳﺎل آﺛﺎر‪87/11/22‬‬

‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻋﺸﻖ را ﭘﻮﺷﻴﺪه اﻧﺪ و آرام ﺟـﺎن ﺑـﺎﺧﺘﻦ و ﭘـﺮ‬

‫دواري آﺛﺎر‪ 23:‬ﻟﻐﺎﻳﺖ‪ 30‬ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه‪87‬‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻦ و ﻓﺪا ﺷﺪن اﻧﺪ‪ .‬ﻋـﺰاداري ﺑـﺮاي ﺷـﻬﻴﺪ ﻛـﺮﺑﻼ‪،‬‬

‫روز ﺑﺮﮔﺰاري‪4:‬و‪ 5‬اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎه‪.‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻲ دﺑﻴﺮﺧﺎﻧـﻪ‪ :‬ﻗـﺮوه ﻛﺮدﺳـﺘﺎن‪ -‬ﺷـﻬﺮك ﻓﺮﻫﻨﮕﻴـﺎن‪ -‬اداره‬

‫اﻧﺘﻘــﺎل ﻓﺮﻫﻨــﮓ ﺷــﻬﺎدت ﺑــﻪ ﻧﺴــﻞ ﻫــﺎي آﻳﻨــﺪه اﺳــﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻫﻨﮓ و ارﺷﺎد اﺳﻼﻣﻲ ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﻗـﺮوه‪ -‬دﺑﻴﺮﺧﺎﻧـﻪ ﻫﻤـﺎﻳﺶ‬

‫ﻋــﺰاداري ﺷــﻮر و ﻋﺎﻃﻔــﻪ را از ﺷــﻌﻮر و ﺷــﻨﺎﺧﺖ‬

‫ﺳﺮاﺳﺮي ﺷﻌﺮ ﻋﺎﺷﻮراﻳﻲ ‪-‬ﺗﻠﻔﻦ‪08725222260:‬‬

‫ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻲ ﺳﺎزد و اﻳﻤﺎن را در ذﻫﻦ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻫـﻮادار‪،‬‬

‫وب ﺳﺎﻳﺖ‪www.ershad-ghorveh-blogfa.com:‬‬

‫زﻧﺪه ﻧﮕﻪ ﻣﻲ دارد‪ .‬ﻋﻤﻴﻖ ﺗـﺮﻳﻦ ÷ﻳﻮﻧـﺪﻫﺎ ﻣﻴـﺎن ﻋﻘـﻞ و‬

‫اﻳﻤﻴﻞ‪ershadghoveh@yahoo.com:‬‬

‫ﻋﺸــﻖ و ﻋﺎﻃﻔــﻪ و ﺑﺮﻫــﺎن‪ ،‬در ﺳــﺎﻳﻪ ﻋــﺰاداري ﺑــﺮاي‬ ‫ﻋﺎﺷﻮرا ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ ‬

‫زﻫﺮا ﻧﺎﺻﺮي‬

‫دو ﻃﺮح از ﻣﺼﻄﻔﻲ ﻛﺎرﮔﺮ‬

‫ﻃﺮح ‪1‬‬ ‫آﺳﺘﻴﻨﺶ را ﺑﺎﻻ زد‬ ‫ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺪاﻧﺪ‬ ‫ﻗﻄﺮه ﻫﺎي اﺷﻜﺶ را ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﻤﺮده اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮاش‪ 5 -‬ﺧﺮداد ﻣﺎه ‪87‬‬

‫ﻃﺮح ‪2‬‬ ‫روح زﺧﻤﻲ ام‬ ‫دﻛﺘﺮﻫﺎ را ﺟﻮاب ﻛﺮده اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮاش‪ 4 -‬ﺧﺮداد ﻣﺎه‪87‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺮس‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ان ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻲ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد‬

‫‪410‬‬

‫ﺷﻌﺮ دﻳﮕﺮان‬

‫‪4‬‬

‫ﻣﻦ در ﻋﻤﻖ درﺧﺸـﺶ ﺳـﺘﺎره‪،‬ﺟﻠﻮه اي از ﻧـﻮر ﺧـﺪا را‬ ‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪...‬‬

‫زوﻳﺎ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم ﺟﺪا ﺷﺪن از ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار؟‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ؟‬

‫ﺑﺮﺳﺎﺗﻲ‬

‫از زﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را در رودﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻧﻪ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺎزه!!ﻫﺮ ﻻﻳـﻪ اش رو ﻛـﻪ رد ﻛﻨـﻲ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬

‫و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ ﺳﻴﻠﻲ ﺑﺎران ﺳﺮخ‪...‬‬

‫اﺷﻜﺖ در ﻣﻴﺎد! زﻧﺪﮔﻲ ﺣ‪‬ﻜﻢ ﺑﺘﻦ رو داره!ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ازش‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻔﺶﻫﺎي ﻛﻬﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪه و‪‬‬

‫ﺑﮕﺬره ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ!‬

‫ﻟﺮد‬

‫ﻗﺎبِ ﻋﻜﺴﻲ ﻻل‬ ‫و ﺑﺎدﺑﺎدﻛﻲ ﻛﻪ ﮔﻮشوارهﻫﺎﻳﺶ را‬ ‫ﺑﺎد‪...‬‬

‫ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻢ آرزوي ﺑﺰرﮔﻴﻪ وﻟﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﺸـﻪ اﻻن ﺗـﻮي‬ ‫اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎرون ﺑﻴﺎد ﺗﺎ اون اﺷﻜﻬﺎي ﻣﻨﻮ ﻧﺒﻴﻨﻪ!‬

‫ﺧﺎﺗﻮن‬

‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪهام‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻜﺮاري‬ ‫ﻛﻪ ﺗﻴﻚ ﺗﺎك دور ﺣﻠﻘﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎﺳﻒ ﻧﺨﻮر ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ دارد‪.‬‬ ‫ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﻲآورد‬ ‫ﺗﻮ را‬ ‫ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺣﻠﻖآوﻳﺰ‪...‬‬ ‫ﻛﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺒﻮدي‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪي اﻳﻦ ﻟﺠﺎﺟﺖ‪ ‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮا‪...‬‬ ‫و اﺻﻠﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪي‬ ‫ﻣﺮغِ دﺳﺖآﻣﻮزت‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﺳﻼم و اﺣﻮالﭘﺮﺳﻲ‬ ‫آواز دورهﮔﺮدﻫﺎ را از ﺑﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﻗﻔﺲ‬ ‫ﻗﺎب ﻋﻜﺲ‬ ‫در‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه‬ ‫روﺣﻲ ﻗﺮاﺿﻪ‪.‬‬ ‫ﻣﻲﺧﺮﻳﻢ«‪.‬‬ ‫ﻣﻴﻨﺎ ﺣﺴﻨﻲ‪ /‬ﺳﺎﻳﺖ ادﺑﻲ ﺧﺰه‬

‫ﺧﻮدم‬ ‫ﺗﻮ را ﺧﻴﻠﻲ دور و ﻣﻮر و ﮔﻮر و ﻧﻮر ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻛﺎﻳﻤﺎن‬