G| creative
ROLLING BOLL
Η νεαρή Φωτεινή Ζαγλάρα είναι η νικήτρια του Εθνικού Βραβείου για την Ελλάδα στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Φωτογραφίας της Sony, γεγονός που την τοποθετεί ανάμεσα στις καλύτερες φωτογράφους για το 2022, ενώ έχει καταλάβει και την 3η θέση στον Διαγωνισμό Φωτογραφίας του “The Independent Photographer”. Στο GLOW μιλάει σε πρώτο πρόσωπο, όπως άλλωστε και μέσα από τις φωτογραφίες της, που δεν είναι άλλο από αυτοπορτρέτα, αφού τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα βρίσκεται η ίδια. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ μαρια αραμπατζιδου
Ο ι Ά σ ο ι μ ι α ς finalist
GLOW αυγ-σεπ 44
2020
Λήψη Πρώτη: Η Αρχή Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και μετακόμισα στα Ιωάννινα, επειδή είμαι αρκετά εσωστρεφής, περνούσα αρκετό χρόνο παρέα με τη φωτογραφική μου μηχανή -δώρο των γονιών μου-, ανεβάζοντας διάφορες φωτογραφίες στο Flickr. Μέσα από αυτό ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με την καλλιτεχνική φωτογραφία, η οποία μου άνοιξε έναν καινούριο κόσμο. Στην αρχή, ήταν ένα είδος έκφρασης κι ανακάλυψης του εαυτού μου. Με το που θα δημιουργούσα μια λήψη, ένιωθα πως γινόταν πιο ελαφρύ το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούσα. Ταυτόχρονα, άρχισα να δίνω περισσότερη σημασία σε όσα συνέβαιναν μέσα και γύρω μου και να τα εξερευνώ. Όσο μεγαλώνω και έχω μια πιο καθαρή εικόνα του ποια είμαι, αυτή η εξερεύνηση έχει περάσει σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο: δε βγάζω τις αυτοπροσωπογραφίες για να δείξω πώς είναι να είσαι η Φωτεινή, αλλά είμαι το μέσο για ν’ αφηγηθώ ιστορίες. Λήψη Δεύτερη: Η Έμπνευση Γενικά, όταν ο κόσμος ακούει ότι βγάζω φωτογραφίες τον εαυτό μου, αυτομάτως σκέφτεται τις selfie, που έχουν τεράστια διαφορά από αυτό που κάνω. Αν εξαιρέσουμε το τεχνικό κομμάτι της λήψης, που με εξάσκηση μπορεί να το μάθει κανείς, οι αυτοπροσωπογραφίες έχουν αρκετή δουλειά από πίσω. Για να δημιουργήσω μια εικόνα, μπορεί να χρειαστεί να κάνω έρευνα, να δουλέψω την ιδέα στο μυαλό μου, να φτιάξω ένα moodboard, να ψάξω για props, ή μερικές φορές να τα δημιουργήσω, να βρω τα κατάλληλα ρούχα, το ανάλογο make up και, όταν έρθει η ώρα της φωτογράφισης, να στήσω το σετ και να μπω στο concept… Κάθε φωτογραφία μου αφηγείται μια ιστορία, που επιλέγεται με βάση τα ερεθίσματα της εκάστοτε περιόδου. Για παράδειγμα, όταν έχασα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με το πένθος. Το παρατήρησα, διάβασα γι’ αυτό, συζήτησα με άτομα που έχουν χάσει κάποιον δικό τους και, περνώντας όλα αυτά, δημιούργησα μια μίνι σειρά φωτογραφιών που ονομάζεται “The anatomy of grief”. Όσον αφορά στο φωτογραφικό μου στιλ, νομίζω πως αυτό είναι ακόμη μια «διαδικασία σε εξέλιξη».
