Grenzenloos Magazine 26 - April 2016 by Grenzenloos Magazine & Books

GRENZENLOOS MAGAZINE

Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters

Grenzenloos.nl

Hans & Nel 5 handige emigratietips

April 2016

LEVEN IN COMPOSTELA Het andere Spanje

2 X R4 = R16 Ludique op autojacht

HEIMWEE EN SPIJT Omgaan met je gevoel

Uitgeverij

Grenzenloos

Welkom

Colofon

GRENZENLOOS MAGAZINE Gratis online magazine voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters. Verschijnt 12 x per jaar, rond de laatste vrijdag van de maand. Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos, een imprint van VanDorp Uitgevers Voor meer informatie of adverteren, kijk op www.grenzenloos.nl of mail naar info@grenzenloos.nl In dit nummer staan bijdragen van: Ludique le Vert Marielle Saegaert Hans en Nel Griffioen Stef Smulders

GENIETEN VAN VERHALEN

r zijn tienduizenden mensen die rondlopen met plannen om in het buitenland te gaan wonen. Er zijn minstens net zoveel lieden die deze wens latent hebben, maar waarschijnlijk nooit de stap zullen zetten. Veel van hen hebben daar ook geen moeite mee. Voor hen is het het evengoed genieten met de verhalen van andere emigranten. Kijkend naar de afleveringen van Ik Vertrek of op de bank met een van de vele ervaringsboeken. Of natuurlijk met de boeiende aetikelen en columns in Grenzenloos Magazine. Veel leesplezier met het wederom fraaie magazine van deze maand! Uw reacties en tips worden altijd gewaardeerd: info@grenzenloos.nl Grenzenloos Magazine verschijnt 12 x per jaar, rond de laatste vrijdag van de maand.

Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur Twitter: @ericjanvandorp

Eric Jan van Dorp Coverfoto: Christian Joudrey CopyrightÂŠ2016 VanDorp Uitgevers Op de teksten en fotoâ&#x20AC;&#x2122;s in deze uitgave rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave mag worden opgeslagen, gekopieerd of op andere wijze dan ook worden verveelvoudigd en/of verspreid, zonder uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van de uitgever.

Inhoudsopgave

Nieuws van over de grens

Marielle Saegaert: Marzo

Ludique: 2 x R4 = R16

Leven in Compostela

Heimwee en spijt

5 handige emigratietips

Stef Smulders: Honden (2)

Nieuws NIEUW-ZEELAND KIEST TOCH VOOR BEHOUD HUIDIGE VLAG MEERDERHEID BEVOLKING WIL TOCH GEEN NIEUWE VLAG

nwoners van Nieuw-Zeeland hebben in een referendum gestemd v贸贸r het behoud van de huidige vlag. Circa 57 procent van de kiezers is voor het behoud van de originele vlag. Inwoners konden eerder al stemmen welke van de vijf alternatieven de voorkeur had. Bij de verkiezing vorige maand konden ze ook aangeven of ze de vlag van nu occk echt willen vervangen. Momenteel staat de Britse Union Jack afgebeeld op de vlag van Nieuw-Zeeland. De stemming werd georganiseerd omdat veel Nieuw-Zeelanders de vlag te veel vinden lijken op die van Australi毛.

UPDATES EMIGRATIEGIDSEN AUSTRALIE, NIEUW-ZEELAND EN ZWEDEN BIJGEWERKT TOT 2016

rie van de veelverkochte emigratiegidsen voor diverse landen zijn recent bijgewerkt. Het betreft de uitgaven over Australie, Nieuw-Zeeland en Zweden. Ze zijn te bestellen via elke (online) boekhandel, waaronder bol.com en emigratieboek.nl

Nieuws VERTREKNL ONDERNEMERSPRIJS 2016 PROEFHOTEL VALT IN DE PRIJZEN

ans Bruns en Nelleke Griffioen hebben met hun plan ‘Het proefhotel’ de VertrekNL Ondernemersprijs 2016 gewonnen. De prijs bestaat, naast de nodige aandacht, uit een geldbedrag van duizend euro.

“Voordat mensen flinke financiële investeringen doen, willen wij serieuze dromers de kans geven hun eigen concept een aantal weken op onze hotellocatie uit te proberen. Met zelfgeworven gasten en eigen personeel. Wij bieden de locatie en faciliteren de website waarmee deelnemers hun aanbod kunnen presenteren. Ook bieden we de proefhoteldeelnemers intensieve coaching en begeleiding: we helpen bij het bedenken van een uniek concept dat bij hen past en we begeleiden hen om dit concept tot in de puntjes uit te voeren. Deze training kost geen geld. En als de deelnemers het goed doen, verdienen ze er ook nog aan!” aldus de winnaars, die ook in dit magazine een artikel hebben (pag. 36). Bron: vertreknl.nl

Een Spaanse maand

MARZO

MARIELLE SAEGAERT G

elukkig hadden we deze maand iets om naar uit te kijken. Nee, niet een nieuwe regering. Daar ging eigenlijk niemand van uit, ondanks de parlementaire stemming aan het begin van de maand toen het de beurt was aan de PSOE hun voorstel aan het parlement voor te leggen. Nee, waar we naar uitkeken waren de paasdagen. We hadden de oerspaanse Semana Santa, oftewel de Heilige Week, voor de boeg. Pasen wordt hier

elk jaar groots aangepakt. Religieus feest voor een minderheid (hoe hard ze dit ook ontkennen, het is een minderheid) en een lekker lang weekend vrij voor de meerderheid. Vele Spanjaarden trekken naar het zuiden van het land, (in Sevilla en omstreken zijn de processies het meest indrukwekkend, heb ik me laten vertellen), om getuige te zijn van de groots opgezette processies. Helaas hielp het weer niet mee dit jaar en zijn er veel processies afgelast. Verslagen gezichten, een enkele man huilend in een hoekje. Als je het hele

Marielle Saegaert jaar door uitziet naar deze processie en het gaat op het laatste moment niet door…

Las Fallas Een andere typische Spaanse viering die gelukkig niet in het water viel, waren ‘Las Fallas’, de wereldberoemde feesten van de stad Valencia. Veel regionale klederdracht, veel paella en veel vuurwerk. Het hele jaar door timmeren en knutselen alle wijken van de stad indrukwekkende en metershoge kunstwerken in elkaar. Georganiseerd in speciale buurtverenigingen zamelen ze geld in bij de buurtbewoners om in de jaarlijkse feestweek hoge ogen te gooien. De laatste nacht van het feest worden deze constructies in brand gestoken. Letterlijk miljoenen euro’s gaan dan in vlammen op. Tja, de Valencianen kunnen wel een feestje gebruiken nu ze het middelpunt zijn van een van de vele corruptieschandalen. Al waren die vlammen wat duur, er kon flink wat opgekropte stoom afgeblazen worden. Zo is het wederom bewezen: elk nadeel heb zijn voordeel.

Regeerakko0rd Vorige maand zei ik nog dat de Spaanse regeringsformatie het voorbeeld van onze Belgische vrienden niet zou volgen, maar als dit zo doorgaat… Aan het begin van deze maart,

was het tijd voor een historisch moment: het zou tot de eerste coalitieregering kunnen komen in de Spaanse democratie. De media sprak nergens anders meer over, het stemmingsdebat werd rechtstreeks uitgezonden en alle politieke analisten die het land rijk is, maakten overuren. Vaak omdat ze elkaar constant in de rede vallen en door elkaar heen praten, maar goed. Typically Spanish, zullen we maar zeggen (en typically annoying als je het mij vraagt). Formateur Pedro Sánchez van de “linkse” PSOE had een akkoord gesloten met de centrumrechtse Ciudadanos. Ondanks een ceremonieus ondertekend “regeerakkoord” ontging het niemand dat de heren nogal wat zetels tekort kwamen en aangezien je van je vijanden geen hulp kan verwachten in moeilijke tijden, werden ze keihard weggestemd. Als je wil scoren moet je schieten, zal Pedro gedacht hebben... Toen begon het te rommelen. Logisch, wat dat betreft. Lijsttrekker Pablo Iglesias van Podemos, sleutelpartij voor het vormen van een hervormingsgezinde regering met hun 68 zetels, had volgens velen véél te hoog van de toren geblazen na hun spectaculair resultaat in de verkiezingen afgelopen december. De

Een Spaanse maand PP verbergt hun onderlinge geruzie iets beter dan de rest, maar het is duidelijk dat er achter hun gesloten deuren ook heel wat stekelige onderwerpen besproken moeten worden. Waar men binnen de PSOE al maandenlang de dolken aan het slijpen zijn in een interne machtsstrijd, was het deze maand de beurt aan Podemos. Pablo Iglesias houdt erg van Game of Thrones heeft hij ons een keer toevertrouwd en dus was het niet verbazingwekkend dat in zijn partij koppen gingen rollen. Hij lijkt nu de controle weer hervonden te hebben, maar het is afwachten of het deze week tot een regeringsakkoord kan komen als Podemos in gesprek gaat met de PSOE. Het is de laatste mogelijkheid op een coalitieregering voordat nieuwe verkiezingen uitgeschreven zullen moeten worden. Alle partijen hier weten: juist in die verkiezingen kunnen interne strubbelingen niet van je winnen, maar kan je wel van ze verliezen.

Ada Colau Een andere politica die het voor haar kiezen kreeg deze maand, was de burgemeester van Barcelona, Ada Colau hoewel hier de vijandelijkheid niet uit haar eigen partij kwam. Zij is in 2015 de eerste vrouwelijke burgemeester van de Catalaanse hoofdstad geworden als lijsttrekker van de partij Barcelona en Comú, vrij vertaald “Barcelona collectief”, een mede door haar opgerichte groepering van progressieve partijen waaronder Podemos. Het verschil tussen Ada en de laatste burgemeester, een rechtsliberale meneer strak in het pak en met dubbele achternaam, is inderdaad groot. Erg groot. Een jaar voor haar aanstelling ketende ze zich nog vast aan het meubilair van een bank uit protest tegen de ophanden zijnde uitzetting van een gezin dat een hypotheekachterstand had. Nu is

ze de baas van diezelfde ME-ers die haar toen uit de bank escorteerden. Kennelijk zijn er nog altijd veel mensen die er aan moeten wennen dat de Spaanse politiek nooit meer dezelfde zal zijn als voorheen.

Een raadslid van de PP in Girona vond dat ze niet geschikt was voor burgemeester want ze had “haar studie niet eens afgemaakt” en was daarom volgens hem een “onverbeterlijke luiaard”. Hij sloot af door te zeggen dat ze “maar beter vloeren zou moeten gaan dweilen”. Hoezo seksisme? Ach, zal Ada gedacht hebben, en ze reageerde uiterst beschaafd en rustig, zolang wij de bal hebben, kunnen zij niet scoren.

Nieuwe verkiezingen Alle pogingen tot kabinetsformatie ten spijt, gaat iedereen hierop straat er vanuit dat het zal komen tot nieuwe verkiezingen. Die zullen dan begin mei uitgeschreven kunnen worden, want tot die tijd heeft de PSOE nog om tot een akkoord met Podemos en Ciudadanos te komen. Dit voorspelde Rajoy in februari al, toen hij tussen de bedrijven door op een bijeenkomst van het Europese Parlement, stond bij te kletsen met de

Marielle Saegaert Britse Prime Minister. David Cameron hoorde het allemaal van een collega die in moest springen als tolk want de president van de Spaanse Regering kan het niet in het Engels uitleggen. “De huidige formatiepoging zal op niets uitlopen”, zo wist Mariano, “het zal waarschijnlijk tot verkiezingen komen.” Rajoy’s voorspelling had meer te maken met de arrogantie die zijn partij eigen is dan met de toenmalige werkelijkheid maar goed. Hij draait er wel eens vaker omheen. Net als toen hij eind vorig jaar aan Brussel toegaf het afgesproken overheidstekort niet te kunnen gaan halen. In Spanje echter, het was enkele maanden vòòr de verkiezingen, hebben Rajoy c.s. dit detail glashard ontkent, verdraaid en achtergehouden. Al zijn de Spanjaarden allang gewend aan dit soort praktijken, de verbolgenheid was er niet minder om. De demissionaire president kwam met een of andere mooi verhaal ter excuus maar daar hadden we op voorhand al niet veel van verwacht. Ik bedoel maar, als hij zou willen dat we het beter begrepen, dan zou hij het ons wel beter uitleggen.

te wachten, toen ik enthousiaste mensen ineens een bepaalde richting in zag lopen en camera’s zag flitsen. Uit mijn ooghoek zag ik toenmalig voetballer van AC Milan Edgar Davids, verscholen onder hoedje en achter zonnebril zich met afwerende gebaren uit de voeten maken. Nee, hij wilde niet stoppen voor foto’s en knorrig liep hij door. Maar van wie werden dan wel die foto’s gemaakt? Wie stond daar uiterst geduldig en vriendelijk te poseren met een hele rits kinderen wiens fotograferende vaders wellicht nog zenuwachtiger waren dan zij?

Cruijff Alle nationale kranten hadden een grote foto van hem op de voorpagina. Als je niet beter zou weten, dan had je kunnen denken dat hij Spanjaard was door de vele aandacht die hij kreeg. Ook hier werd er met genegenheid gesproken over zijn taalgebruik. Cruijffiaans bestond dus ook in het Spaans. Direct uit het Nederlands vertaalde gezegdes en uitdrukkingen die hier een tweede leven hebben gekregen dankzij “el Míster” zoals Guardiola hem nog steeds noemt. Jaren geleden kwam ik een keer aan op Schiphol en stond ik braaf op mijn koffer

Tijdens het eerbetoon afgelopen weekend in het voetbalstadium van Barça, stond het Nou Camp er vol van: ‘bedankt’ in het Catalaans. Graciès Johan. Ook hier in Spanje is hij in zekere zin onsterfelijk. Tot april! Tekst: Marielle Saegaert

Ludique

LUDIQUE

TWEE X VIER = ZESTIEN

udique is het pseudoniem van een ouddocent die na zijn pesionering samen met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.

heeft en schoolbusjes zijn voorbehouden aan jongelui met een verplicht educatieve behoefte. Die hebben wij niet. Wij weten alles al. Natuurlijk, u kunt ook naar de dichtstbijzijnde boulangerie in het dorp twaalf kilometer verderop kuieren. Een enkele halve gare hebben wij zelfs wel eens op de zitmaaier naar de supermarkt zien karren. Maar een voiture geniet toch de voorkeur. De afstanden worden er overigens niet minder om, maar de reistijden wel. Want zelfs ‘en voiture’ legt u ‘en campagne’ gemiddeld krap vijftig kilometer in een vol uur af. Plankgas wel te verstaan! Doe dat maar eens met de benenwagen.

Wanneer u in La France Profonde woont en leeft, of daar op z’n minst verblijft, dan kunt u niet zonder automobiel uit de voeten. Zonder auto bent u ten dode opgeschreven. Openbaar vervoer is hier enkel dáár waar u het niet nodig

Frankrijk Een automobiel dus. Beter nog twee. Voor het geval er een wegens panne alle verlangde diensten weigert. Jawel, dat kan gebeuren! Wij hádden er zodoende twee. Door een brute zoen, plat op de bek, was Liefs Quatrelle danig uit vorm geraakt. Oplettende lezers kennen de geschiedenis. En met onze besteltrommel reed ik ergens een laag bij de grondse barbecue aan gort waarvan de gietijzeren driepoot de versnellingsbak doorboorde. Dat schakelt niet lekker. Aan de kant gezet. Sous l’abri. Kortom, wij zijn naarstig op zoek naar twee ‘nieuwe’ automobielen. Lief wenste, tot tranen toe bewogen, haar Quatrelle terug. Ik heb dat autotrauma opgevat als een mogelijke splijtzwam in de huwelijkse staat. Ik repte me dus om voor haar een vervangende Renault op de kop te tikken. En warempel, ik vond er eentje. Anno 1977. Een ‘vroegertje’ onder de kenners. Het aardige van vroege Viertjes is dat ze solide zijn. Ouderwets vakwerk! De jongere nakomelingen gaan doorgaans al rap aan de builenpest ten onder. Ze verkruimelen, als het ware. Broddelwerk! Mocht u dus in een hysterische vlaag van Franse nostalgie een Renault-4 willen aanschaffen, dan bent u alvast gewaarschuwd. Techniek kan eenvoudig worden vervangen, koetswerk niet.

Lief en ik meldden ons voortvarend ten huize van de aanbiedende partij. Omgeving Brive. Een keurig net, goed gekleed en doorvoed, heerschap. Type gepensioneerd met doorzonwoning. “Lekt ze olie?” vroeg ik, met een verontruste blik op een bidon met vijf liter olie, een trechtertje, een paar vette werkhandschoenen en een smerige poetsdoek op de achterbank. “Jazeker, een beetje.” erkende de eigenaar blijmoedig. Dat is het aardige van Fransen. Ze hebben niet in het minst de intentie om u te besodemieteren. Aan gladde praatjes hebben ze een broertje dood. Fransen zijn wars van opgeblazen poppenkast. Dus nee, het wagentje was niet gewassen, uitgeruimd of uitgegraven en evenmin opgepoetst of opgeleukt. Op z’n Frans gezegd; ‘What you see is what you get’. “Dans son jus,” merkte de man met enige trots en vertedering op. Daarmee werd niet op de olie-incontinentie gewezen, maar op de waarachtig nog originele lak van het bejaarde koetswerk.

Ludique Ik knikte instemmend. Inderdaad, authentieke craquelé rondom. Je moet er van houden. Wij maakten een proefritje. Het motortje liep als een horloge. Wel hoorden we een naargeestig ratelend geluid vanuit de onderbuik. Maar ach, dacht ik, techniek kan worden vervangen. Gewoon op de keukentafel. Het motortje ligt ruim in de machinekamer. Je kunt er nog met gemak op de fiets omheen.

administratief misverstand!” putte de verkoper zich uit in verklaringen. “En als het allemaal niet lukt neem ik de auto gewoon terug en krijgt u uw geld terug!” Lief vond dat een geruststellende gedachte en beloofde te zullen afwachten. Ikzelf voorzag een kans om zonder kleerscheuren van de miskoop af te komen. Maar helaas, enkele dagen later konden we de Carte Grise alsnog gewoon laten overschrijven. Klaar! We zaten er aan vast. Merde! Vroege Viertjes hebben, zo ondervonden wij al snel, een van nature ingebouwde handicap. Ze zijn zo traag als een uitgedroogde naaktslak. Vitesse? Tachtig met windkracht tien op de spiegel. En met het motorvermogen van een handkoffiemolen komt u heuvelopwaarts gegarandeerd ergens halverwege tot stilstand. U rolt domweg achterstevoren de piste weer af. Kortom, Vroege Viertjes; romantisch retro op de petite routes. Onhoudbaar op de routes national en levensgevaarlijk op de autoroutes. U kunt evenzogoed de zitmaaier pakken. Afijn, Lief en ik zwegen er verder maar over. We reden er ongaarne mee. Ik heb het Viertje nog wat opgekalefaterd en broedde in stilte op een list.

We kochten het Viertje en zijn huiswaarts gerateld. Een ononderbroken stippellijn van ruim vijftig kilometer olie achterlatend. Lief bleef wat stilletjes. Niet wat je noemt echt blij. “Ben je blij met je nieuwe Quatrelle?” vroeg ik het verontrustend zwijgen doorbrekend. “Dit is niet ‘mijn’ Quatrelle.” pruilde ze. “Dit is een ‘andere’ Quatrelle!” Alsof ik de Mona Lisa van de muur had gerukt en vervangen door een Zigeunerinnetje met uitgediept decolleté. Ik had Liefs hartenkreet kennelijk te letterlijk opgevat en zat nu met de gebakken peren. Een pruilende Lief en een kennelijk ongewenste, oliesproeiende en ratelende bastaard Quatrelle. De volgende dag moesten we naar Brive om bij de préfectuur de Carte Grise te laten overschrijven toen de verkoper ons optelefoneerde. “Monsieur,” meldde de brave borst angstvallig, “Het spijt me verschrikkelijk, maar het kenteken kan niet worden overgeschreven. De préfectuur heeft het geblokkeerd. Er rijdt namelijk een tweede auto met ditzelfde kenteken in Frankrijk rond.” “Een vals kenteken?” vroeg ik een tikkeltje vilein. Ik ben echt niet aardig. “Non, non monsieur! Een vergissing! Een

Zo had ik kort tevoren een annonce op de BonCoin aangetroffen. Een Renault-16. A vendre, maar boven budget. En toen las ik het! ‘Eventueel ook te ruilen voor een andere, bevallige klassieker’. En die hadden wij! Onze miskoop, ons Viertje, viel ontegenzeggelijk in de categorie klas-ziekers! Per direct de stoute schoenen aangetrokken en die R16 opgebeld. Rendez-vous! En zo rolden wij met ons onwelgevallige Viertje een gigantisch domain op ergens in de

Frankrijk omgeving van Objat. De eigenaar, die net uit een kolossale trekker klauterde, toonde ons welwillend zijn R16. “Prachtig!” juichten Lief en ik verlekkerd. Comfort en vermogen, wat een luxe! “Ik vind er geen ruk aan.” meldde de man schouderophalend. “Ik houd van klassiekers, maar niet van deze. Ik heb er niets mee.” voegde hij er misprijzend aan toe. “En de R4 daar,” opperde ik wijzend op ons schamele, kleine Viertje in de schaduw van de luxe R16, “zou u willen ruilen?” “Ja, dat is goed.” antwoordde de man na een korte blik op ons wagentje te hebben geworpen. “Met eh…., gesloten beurs?” vroeg ik voor alle zekerheid. “Ja, mij best.” mompelde hij. “Ik heb liever een

‘leuke’ oldtimer dan geld. Ik ben nu bezig met een Renault Ondine.” voegde hij er aan toe en kuierde op z’n dooie gemak naar een van de vele gebouwen. Wij volgden hem gedwee en betraden een kolossale werkplaats. Een garagist zou er jaloers op zijn. “Bonjour!” begroette een kleine, ragfijne jongedame ons allerhartelijkst. Lief raakte met haar aan de klets terwijl mij een volledig gestripte Ondine werd getoond. De man sprak er met vertedering over en toonde me de ingewanden. Hier hield hij van, zoveel was wel duidelijk. “Ik vind er geen ruk aan,” lag op mijn lippen. Naar waarheid overigens, maar ik hield me in. “Alors, laten we de papieren in orde gaan

Ludique maken. Heeft u ze bij u?” merkte de man op en slenterde, zonder mijn reactie af te wachten, de werkplaats weer uit. “Celine!” riep hij buiten naar het meisje dat verderop met Lief naar een andere bouwsel wandelde. “Ah! Het bootdak!” zei de man. “Laten we samen met hen even gaan kijken. Ik laat het u zien.” We naderden een zeer opmerkelijk houten bouwwerk. Het dak had de gebogen, vloeiende vormen van een omgekeerd schip. Een knikspant, maar dan ondersteboven. “Zie!” wees de man ons binnen op de dakconstructie. “Opgebouwd uit gebogen scheepsspanten. Echt authentiek ambachtswerk. Onverwoestbaar en eeuwen oud!” legde hij ons vol trots, liefde en passie uit. De schuur zelf stond bomvol met zeer oude, antieke motorfietsen en tractoren.

veegde met zijn mouw in een enkele beweging een werkbank schoon en spreidde daarop de papieren van aankoop en verkoop uit. “Voila, Celine.” Het kleine, frêle meisje ordende de documenten en vulde ze samen met Lief in. Er werd ordentelijk gedateerd, gecorrigeerd, ondertekend en geniet. Samengevouwen en uitgedeeld. “Ik geef u de sleutels van de R16.” zei het meisje na afloop van de reeks ambtelijke rituelen. Ze viste ze op uit haar handtas. “Was het uw auto, de Renault-16?” vroeg Lief die net als ik meende dat de auto tot de collectie van de man behoorde. “Ja,” antwoordde ze, “mijn vader had de R16 voor mij gekocht, opgeknapt en in orde gemaakt. Maar ik vind er niks aan. Ik heb liever iets anders. Wel een klassieker, maar dan eenvoudiger, leuker en kleiner.” Lief knikte instemmend. Begripvol. Het was per slot van rekening maar een piepklein, ragfijn meiske. “Weet u,” lichtte de jongedame toe, “ik ben chauffeur op het internationaal vrachttransport. U weet wel, van die hele grote, lange vrachtwagens.” “Hu?” zei Lief verbijsterd. “Zo’n gigantische vrachtwagen? U?” “Precies,” bevestigde ze, “daarna wil je dan wel eens in iets kleins, iets simpels en leuks rondtoeren.”

“Celine, de documenten!” zei de man en liep het historisch bouwwerk weer uit. We volgden hem terug naar de werkplaats. Hij

Frankrijk “En, wat wordt het?” vroeg Lief. Het meisje lachte. “Een Renaultje 4, een vroeg Viertje.” Lief overhandigde haar de sleutels. “Voila, uw Vroege Viertje.” “Geef die maar aan mijn vader,” zei ze. “Iets met olie en rare bijgeluiden en zo.” Er werden vriendschappelijke handen geschud. Enthousiast en tevreden. De man beklom zwijgend zijn kolossale tractor. Celine zwaaide ons uit. Wij verlieten dromerig het enorme domein. In de R16. Ruim, luxe en comfortabel. Heerlijk!

Dit is een van de verhalen die Ludique le Vert geschreven heeft over zijn belevenissen in Frankrijk. Er zijn reeds twee bundels uitgekomen met zijn meest hilarische gebeurtenissen, op een ongekend geestige en aanstekelijke wijze opgetekend. Beide bundels zijn overal te bestellen, o.a. bij Bol.com en Emigratieboek.nl

Dat was eergisteren. Hondje gekocht voor op de hoedenplank. U weet wel, met zo’n wiebelend kopje. We hebben zo al 814 kilometer afgelegd. We noemen haar Zoef.

Tekst & foto’s: Ludique le Vert

DE KANSELIER Nomade voor het vaderland

“In de buitenlandse dienst was het nooit saai, verre van dat,” zegt de schrijver. En al helemaal niet als er ook nog eens een moord plaatsvindt, voegt de verteller daar aan toe. Ronald Aarsen beschrijft gebeurtenissen in de diplomatieke dienst die hij typeert als een nomadische tocht van 40 jaar. Soms hilarisch maar vaak ook met een ernstige ondertoon, als hij geplaatst wordt in ontwikkelingslanden. Aan elk van zijn hoofdstukken voegt hij een gedicht toe, waarin hij zijn gemoedstoestand belicht bij een gebeurtenis die hem raakt. Niet alleen wordt het leven en werken op Nederlandse ambassades in onder andere Duitsland, Indonesië en Kenya beschreven, ook komen diverse misstanden en regelrechte corruptie aan bod. Tussendoor zijn hoofdstukken opgenomen geschreven vanuit het perspectief van voormalige collega’s, die de gebeurtenissen vanuit een andere hoek belichten. En ja, ook die van de moordenaar in Jakarta die uiteindelijk in Kenya wordt ontmaskerd. Over de auteur: Ronald A.R. Aarsen (1940) was vanaf 1967 werkzaam op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Later plaatsvervangend kanselier en Financial controller op diverse ambassades voornamelijk in Afrika. Hij is sinds 2000 gepensioneerd en woonachtig in Colmschate.

DE KANSELIER Ronald A.R. Aarsen Nu overal verkrijgbaar

GRENZENLOOS ACTIE Emigratieboek.nl Parisisennes herken je aan hun benen met 5,- euro korting! Met Parisiennes herken je aan hun benen lanceert En Route hoofdredacteur Andy Arnts opnieuw een prachtige verzameling verhalen, die niet alleen zijn liefde voor Frankrijk en Parijs kenmerken, maar vooral getuigen van zijn rijke fantasie, aanstekelijke humor en buitengewone verteltalent. De bundel is bovendien verfraaid met schitterende zwartwit foto’s van de bekende fotograaf Ferry van der Vliet. Als speciale aanbieding voor Grenzenloos lezers geeft Emigratieboek.nl nu maar liefst 5 euro korting op deze prachtige bundel!

Ga naar Emigratieboek.nl en geef bij het afrekenen de code 6792011 in. U betaalt dan slechts €11,95 ipv €16,95. Uiteraard verstuurd Emigratieboek.nl ook naar het buitenland.

“Heb net het nieuwe boek van Andy Arnts (Parisiennes herken je aan hun benen) in een keer uitgelezen. Een aanrader voor elke Parijs en Frankrijkliefhebber!” - Femke Wolthuis (NOS Journaal) www.emigratieboek.nl

Grenzenloos uitzicht Foto: Christian Joudrey

Spanje

Leven in Santiago 20

Leven in Santiago

et is al weer een tijdje geleden maar ik weet het nog goed: in het derde jaar van mijn studie zou ook ik, zoals duizenden overige Europese studenten met een Erasmusbeurs een jaar in het buitenland studeren.

De eerste bestemming op mijn verlanglijstje was een enorme campus in de buurt van Madrid, maar mijn hoogleraar, zelf een Spanjaard uit een aan de noordkust gelegen stad, dacht dat ik Santiago misschien wel leuk zou vinden. Hij had er zelf jaren les gegeven en ik zag aan de twinkeling in zijn ogen dat hij er een mooie tijd had gehad. “Dikke pret”, voegde hij er lachend aan toe. ‘Maar Santiago ligt toch helemaal in Chile?’, vroeg ik onnozel. Hij bedoelde uiteraard dat andere Santiago, dat van Compostela, het nu zo populaire en wereldberoemde bedevaartsoord. Het was eind jaren negentig dat het gesprek met mijn hoogleraar plaats vond en Santiago en zijn Camino waren toen nog echt niet zo massaal bekend als nu!

Galicië De Universiteit van Santiago bestaat al zo’n vijfhonderd jaar en mag dan wel niet de oudste van Spanje zijn maar is wel degelijk een van de populairste, zeker voor buitenlandse studenten. Toen ik er aan kwam, ik had de reis per trein

gemaakt samen met een studievriendin, was het nog een van studenten uitpuilende typische “studentenstad”. Hoewel Galicië, de autonome regio waar Santiago de hoofdstad van is, er sinds begin jaren negentig andere faculteiten heeft bijgekregen en het aantal studenten hier sterk is teruggelopen, blijft Santiago een studentenstad “pur sang”. Het is dan ook een prachtig jaar geworden waar ik fantastische herinneringen en vrienden aan over heb gehouden. Altijd als ik langs die ene flat loop waar enkele van ons woonden en waar vaak het feestelijke startschot gegeven werd voor een ouderwets avondje uit, kijk ik altijd even omhoog naar het keukenraam.

Nu, in plaats van lege bierflessen en een pan verbrande spaghetti, staat er een keurig plantje tussen gestreken gordijntjes. Of ik zie de muur van een van onze (vele) stamkroegen voor me waar duizenden namen in gekrast staan. Toen konden we nog feilloos aanwijzen waar onze

Spanje namen stonden… nu zijn ze bedekt door de namen van de studenten die na ons gekomen zijn.

Pelgrims De plaats van de student in het straatbeeld van de stad, is sindsdien voor een groot deel opgevuld door iemand anders en wel een fenomeen waar de Compostelaan toch even aan moest wennen: de pelgrim. Een bezoek van paus Johannes Paulus II, het uitroepen tot werelderfgoed van het historische gedeelte van de stad én van de Camino, zetten Santiago ineens op de kaart en hoe! Een uiterst succesvolle marketingcampagne deed de rest en het jubileumjaar van Santiago, hier bekend als ‘Xacobeo’, werd het feestelijke uithangbord van de stad. Maar de Compostelaan, zoals zovele Spanjaarden, heeft moeite met Engels spreken en dus kwam de communicatie tussen de ‘locals’ en de pelgrim niet altijd even vloeiend op gang. Ik merk het nog steeds: naast (buitenlandse) pelgrims zijn er natuurlijk genoeg Spaanse toeristen die de stad voor enkele dagen komen bezoeken. Opluchting alom als men

gewoon Spaans kan praten met de toeristen! Het heeft mij in het begin wel wat moeite gekost om vrienden te maken: een sociaal leven heb je hier in een handomdraai maar vriendschappen sluiten duurt iets langer. De mensen hier zijn wantrouwend en kijken liever eerst de kat een behoorlijk tijdje uit de boom! Uiteindelijk is het vertrouwen daar en sluiten ze je in hun armen. Zoveel eeuwen armoede en keihard werken hebben een stempel gedrukt op het karakter van de over het algemeen misschien wat stug overkomende Galiciër. Ik merkte het een maand geleden nog toen vrienden uit het zonnige en zuidelijke Andalucía hier langs kwamen: allen uitbundig, vrolijk en extrovert. Dat is de Galiciër toch echt niet!

Expat Ineens, van de ene op de andere dag besef je dat je je leven in een ander land hebt opgebouwd. Veel mensen emigreren na een weloverwogen beslissing te hebben genomen, na er misschien jaren over nagedacht en gedroomd te hebben… In mijn geval ging het anders: ik vond een baan

Leven in Santiago en bleef “nog maar even”. Ik was nog zo jong, had het er naar mijn zin… ik nam het allemaal maar zoals het op me af kwam en ineens na een paar jaar kwam dat besef: ik ben ook een ‘expat’. Dit leven is leuk maar kan soms ook behoorlijk zwaar zijn. Sommige van de lezers zullen hier ongetwijfeld over mee kunnen praten… Je mist je familie, je vrienden, het gewoon even lekker Hollands kunnen praten met zijn allen. Ik zat gisteren met een Limburgse vriend van me die ook in Santiago woont, op zijn Spaans in een kroegje een wijntje te drinken met een tapaatje erbij. We waren het er over eens: facetime, skype, goedkope vluchten… We houden dit nog wel even vol. Willen we eigenlijk ooit terug naar Nederland? Zeg nooit, nooit maar nee, nu nog even niet… Na ons leven hier in het altijd boeiende Spanje met een klinkende toast bevestigd te hebben, kletsten we, lekker in het Hollands, weer verder…

Waar de regen kunst is Leven in Santiago de Compostela In het hart van dit wondermooie landschap vol heuvels, kloosters en minuscule dorpjes ligt Santiago de Compostela. Hier geniet Marielle Saegaert volop van de betoverende straatjes en de eeuwenoude pleinen van het historische deel van de stad waar ze net als de Compostelanen haar dagelijkse leven agendaloos doorbrengt. O.a. te koop via Emigratieboek. nl en Bol.com als paperback en eBook. Ook verkrijgbaar in het Spaans en het

Tekst: Marielle Saegaert Foto’s: Shutterstock

Engels.

Archief

ALLE EDITIES VAN GRENZENLOOS Heeft u een nummer gemist van Grenzenloos Magazine of bent u op zoek naar een bepaald artikel uit een vorige editie? Alle nummers van ons magazine zijn altijd terug te lezen. Klik op de cover van het magazine om direct te lezen!

Foto: Stefan Kunze

Heimwee

Heimwee en spijt...

Honderdduizenden nederlanders zijn de afgelopen jaren in een ander land gaan wonen. Een deel van hen keerde terug, maar bij hen die bleven heerst er soms veel heimwee en spijt...

Heimwee en spijt

ernweh is het omgekeerde van heimwee. Het verlangen naar onbekende oorden drijft jaarlijks tienduizenden Nederlanders de grens over. De meesten van hen staan op dat moment absoluut niet stil bij dat andere gevoel, de melancholieke toestand die je kan treffen als je ver van huis bent.

niet met opa en oma kunnen delen. Ook expatkinderen kennen heimwee, al is dat vaak heimwee en spijt meer een wens om het land van hun ouders beter te leren kennen. Voor hen is in Nederland studeren soms al afdoende.

Sommige mensen krijgen op vakantie al last van heimwee. Terwijl de vakantieganger heel goed weet dat hij over niet al te lange tijd teruggaat naar huis. Expats en emigranten krijgen het gevoel van heimwee veel sterker voor hun kiezen. Behalve als ze besluiten om op korte termijn terug te keren, is het iets waarmee ze moeten leren leven. Niet iedereen lijdt eronder. Uit onderzoek van de Wereldomroep blijkt dat 42% van de Nederlanders in het buitenland nooit last heeft van heimwee. Maar de rest heeft dat wel, en 10% zelfs regelmatig tot vaak. Natuurlijk is er een groot verschil tussen de heimwee van emigranten van nu en die van net na de Tweede Wereldoorlog, toen het vertrek meestal voorgoed was. Zij gingen ervan uit dat ze hun familie in Nederland nooit meer zouden zien. De dunne velletjesmet-envelop van de luchtpost die toen vaak de enige vorm van contact waren, liggen allang in het museum. Met e-mail, skype en facebook lijken de afstanden tegenwoordig een stuk makkelijker te overbruggen. En vliegtickets zijn beter betaalbaar dan toen. Maar daarmee is de heimwee nog niet de wereld uit. Vaak gaat het om vrouwen met kinderen, die zich ook verantwoordelijk voelen voor hun ouder wordende ouders of last hebben van een schuldgevoel omdat ze hun kinderen

29 18-04-12 15:03

166

Je band met Nederland

hei mw ee en spi jt

168 168 d.indd veel Ook kwamen heimweelijders tegen Band met Nederlanwe BW Je onder mensen die als kind waren geëmigreerd. Het vertrek uit Nederland was niet hun keuze; zij moesten met hun ouders mee. Vooral bij oudere kinderen en pubers, die al een eigen leven hadden in Nederland, kan de heimwee hard toeslaan.

Tegenwoordig bereiden ouders hun kinderen voor op het vertrek, en kunnen de kinderen – als de heimwee te hevig is en zij groot genoeg zijn – zelf beslissen terug te keren. Maar voor de kinderen die vlak na de Tweede Wereldoorlog emigreerden, is het een heel ander verhaal. Thuis werd weinig over de emigratie gesproken.

Heimwee en spijt Het was een voldongen feit, waar alle gezinsleden mee moesten leren leven. Ver- geleken met hun ouders leken de kinderen zich relatief gemakkelijk aan te passen. Ze waren jong genoeg om snel de taal te leren, kregen vrienden, een baan en werden verliefd. Maar nu hun eigen kinderen de deur uit zijn en zijzelf (bijna) met pensioen, slaat opeens de twijfel toe: hoor ik hier wel echt thuis? Nederland kennen ze nauwelijks, de taal spreken ze vaak niet meer en met hun Nederlandse familie hebben ze bijna geen contact. Wat valt daar in zo’n laat stadium nog aan te doen? Een andere groep bestaat uit volwassenen die de afgelopen decennia zijn geëmigreerd, maar er nooit van overtuigd zijn geraakt dat ze de juiste stap hebben gezet. Hakken ze de knoop door en gaan ze alsnog terug naar Nederland, dan lopen ze het risico dat ze daar de rust 18-04-12 15:04 en ruimte van hun emigratieland gaan missen en opnieuw spijt krijgen. Op hen is de term ‘boemerang-emigrant’ van toepassing. Ook een reden om te gaan twijfelen, is als het slecht met je gaat. Juist als je het moeilijk hebt op een plek waar je niet 100% thuis bent, duikt het verlangen op naar die veilige haven van vroeger.

Natuurrampen, botsingen met de autoriteiten of een persoonlijk verlies – de dood van een partner of familielid of een scheiding - kunnen dat verlangen doen ontvlammen. Al is het zeer de vraag of die veilige haven nog bestaat.

‘Ik ben hier voor mijn kinderen, maar ik ben in Nederland voor mijzelf.’ lily dijkland, canada

Teruggaan of blijven? Een makkelijk antwoord valt zelden te geven. Zeker als je niet in je eentje bent, is het moeilijk om aan je eigen gevoelens toe te geven. Je kinderen of partner kunnen je ervan weerhouden om terug te keren, evenals het verlies van de Nederlandse nationaliteit. Wie geld heeft, kan een pied-à-terre kopen in Nederland. Dan hoeft er niet gekozen te worden, hoewel het een aanslag is op de portemonnee en je met koffers blijft slepen.

‘Praten met andere Nederlanders in de buurt boven een bakkie troostmet één koekje...’

Maar de meeste emigranten met heimwee of twijfels zoeken uiteindelijk een minder radicale remedie voor hun Holland Blues. Het meest populaire heimweemedicijn is nog altijd de Hollandse pot: een stukje oude Edammer, gekocht in de Hollandse winkel, met een jenevertje erbij. Of skypen met familie of vrienden in Nederland. Of praten met andere Nederlanders in de buurt, boven een bakkie troost. Met één koekje.

Het eerste jaar... ‘VAN ONS HAD HET NIET GEHOEVEN’

Zes jaar geleden emigreerde Mitchel met zijn ouders en zijn oudere broer Nigel naar Australië. Voor hun ouders was het de laatste kans om het land binnen te komen, maar de jongens zagen de stap op dat moment niet zitten. ‘We hebben er veel over gepraat’, vertelt oudere broer Nigel. ‘Wij wilden niet, maar we gunden het onze ouders om hun droom waar te maken.’ Nigel heeft zich inmiddels verzoend met zijn emigratie, vertelt hij aan het strand van Surfers Paradise aan de Australische Gold Coast. Hij komt hier iedere dag surfen.

Ik ben volwassener geworden en meer over mijn eigen toekomst gaan nadenken’, antwoordt Mitchel de Bruine (21) op de vraag of er ook positieve kanten zitten aan emigreren. Maar eigenlijk heeft hij in Australië nog steeds niet zijn draai gevonden. ‘Het is hier altijd lekker weer, sommigen vinden dat fantastisch. Maar ik mis de kou.’

mwee en spijt

170

met Nederland.indd 170

18-04-12 15:04

Nieuw-Zeeland Tussendoor werkt hij in het restaurant van zijn ouders, een goedlopende pizzeria. ‘Je hebt hier meer vrijheid dan in Nederland’, zegt Nigel. Moeder Liesbeth de Bruine denkt dat het een voordeel was dat haar kinderen al pubers waren toen ze vertrokken. ‘Ze kennen Nederland nog heel goed, dus ze hebben eigenlijk een vader- en een moederland. Ze kunnen echt kiezen waar ze willen wonen.’ ‘Je hebt hier veel meer vrijheid dan in Nederland’ Mitchel heeft die keuze intussen gemaakt. Over anderhalf jaar, na zijn studie, keert hij terug naar Nederland. ‘Sommigen zeggen dat de heimwee na twee jaar minder wordt. Maar bij mij is het al die tijd gebleven. Ik moet nu mijn eigen pad kiezen.’ Tekst & foto’s: RNW

Deze verhalen zijn onderdeel van het prachtige boek ‘Je band met Nederland’ dat werd uitgegeven in verband met het stoppen van de Wereldomroep.

‘Je band met Nederland’ is overal te koop, onder andere via Bol.com en Emigratieboek.nl

Facebook

GRENZENLOOS MAGAZINE OP FACEBOOK EN TWITTER

Elke maand verschijnt er een nieuwe editie van Grenzenloos Magazine. Maar wist u al dat Grenzenloos Magazine dagelijks actueel interessant nieuws publiceert via Facebook en Twitter? Speciaal uitgezocht voor (potentiele) emigranten, expats en bezitters van een tweede huis over de grens. Nieuws waarmee u op de hoogte blijft van de laatste ontwikkelingen die ook voor u belangrijk kunnen zijn.

Wanneer u de Grenzenloos Magazine Facebook pagina liked blijft u dagelijks op de hoogte van al het belangrijke â&#x20AC;&#x2DC;grenzenloosâ&#x20AC;&#x2122; nieuws. U vindt de pagina op dit adres: www.facebook.com/grenzenloosmagazine Daarnaast rapporteert Grenzenloos Magazine al het actuele nieuws ook op Twitter. Volg ons dus ook daar. https://twitter.com/GrenzenloosMag

MET DE ZON IN DE RUG Met een Caribische achtergrond leven in Nederland

In hoeverre is de warmte van de tropenzon waarin je bent opgegroeid en die je in je draagt een garantie voor het welslagen overzee? met de zon in de rug bevat de verhalen van mensen die vanuit de Cariben een bestaan opbouwen in de nederlandse maatschappij of op een andere manier nauw betrokken zijn bij de Antillen. voor de één betekent de tropische basis een steun in de rug om talenten vorm te geven. de ander komt door diezelfde zon in zijn eigen schaduw te staan. Maar de reportages samen vertellen ook het verhaal van de verstrengeling van twee samenlevingen die elkaar blijvend wederzijds beïnvloeden. dit uit zich in een professionele samenwerking waar het gaat om zorg, detentie en sociaal maatschappelijke problematiek, maar ook in een waardevolle diversiteit op het gebied van kunst en cultuur, taal, wetenschap en ondernemerschap. een onafscheidelijkheid, gevormd door de tijd en strijd van tweehonderd jaar koninkrijk, die niet meer is weg te denken uit de Nederlandse samenleving.

MET DE ZON IN DE RUG Mineke de Vries Nu overal verkrijgbaar

Het is een eer om ook in dit boek te staan, zonder ooit op de Antillen te zijn geweest. De verhalen in dit boek sterken mij in de gedachte dat een goede inburgering en meer kennis over elkaar cruciaal is om de kansen van deze generatie te verbeteren. Mogen de prachtige verhalen met humor en ontroering uit deze bundel daaraan een bijdrage leveren. Eberhard van der Laan, burgemeester Amsterdam

GEHEIMEN VOOR HET REALISEREN VAN EEN SUCCESVOLLE ‘IK VERTREK-DROOM’ 36

Emigratietips

e kent ze misschien wel. De afleveringen van Ik vertrek met de biodanza-camping en naturistencamping. Geboren vanuit de passies en leefstijl van de gastheer en gastvrouw. De overeenkomst tussen deze gastenverblijven is dat ze een duidelijke doelgroep aanspreken. Nee, het hoeft niet je eigen smaak te zijn. Maar binnen die specifieke doelgroep kent iedereen hen. Schot in de roos. Droomgasten! En wie wil die nou niet? Een naast droomgasten wil je ook voldoende tijd en ruimte voor jezelf.

vergevorderd stadium met je plannen: het is nooit te laat om deze belangrijke stap te zetten. Als je er in een vroeg stadium achterkomt dat een hotel of camping niet te juiste invulling is van je droom, dan kan dat je een hoop ellende besparen.

Jullie set van waarden en krachten zijn de basis voor jullie unieke gastenconcept. Jullie zijn namelijk een combinatie van persoonlijkheden en passie die niemand anders heeft. Vanuit die pijlers komt er een logische vorm bovendrijven. Een gedachtengoed met jullie unieke verhaal. En ook de uitvoering vloeit eruit voert: wat voor een gastenverblijf wordt het? En welke verzorging gaan jullie wel en niet aanbieden? Deze vorm past ook precies bij jullie privéwensen.

Maar hoe pak je dat aan, een onderscheidend en succesvol gastenconcept neerzetten? Wij - Hans & Nel – zijn sinds 2009 een succesvol kleinschalig berghotel in Oostenrijk. Geboren vanuit passie, gerealiseerd met vallen en opstaan en met een vele rugzakken vol bagage rijker. We delen graag 5 van onze geheimen en succesfactoren.

et een onderscheid en uniek concept neer

egin bij je hart

Wie verlekkert zich niet voor de etalage van de makelaar in het buitenland… In je favoriete land op de plek van de dromen. Vaak zien mensen een plek waar ze op slag verliefd op worden en bedenken ze pas later wat ze ermee willen doen.

Maar een duurzaam idee begint bij je hart. Wat drijft je? Waar krijg je energie van? Wat vind je belangrijk? En als je samen een gastenverblijfdroom hebt: geef dan eerst beide zelf antwoord op deze vraag en deel vervolgens de antwoorden met elkaar. Waar komen jullie interesses samen en waar zitten de verschillen? Hoe past een gastenverblijf daar in? En ook al ben je in een

Hans & Nel

org dat het klopt

Het aanbod klopt voor jullie. Maar klopt het ook voor jullie droomgasten? Straalt je website uit wat je gasten voelen als ze bij jullie op bezoek zijn? Beloof je wat je waarmaakt? Bied je alle faciliteiten waar jij jouw droomdoelgroep blij van wordt? Het is een kunst om het te laten kloppen. Dat vergt veel tijd en inspanning. We hoorden pas van een gast dat ze op een locatie waren die zich als superkindvriendelijk presenteerden.

gaan er niet meer naar toe.” Zo snel kan het gaan. Laten we niet vergeten dat de basis ook gewoon goed moet zijn. Je kunt nog zo’n mooi concept hebben. Maar als de bedden niet fijn slapen, als het eten niet lekker is en de kamers niet schoon zijn...

org voor ambassadeurs

Er gaat niets boven ambassadeurs: het chique woord mensen die voor ‘mond-tot-mond reclame’ zorgen. Ambassadeurs zijn mensen die jullie een warm hart toe dragen en die vertrouwen in jullie ‘Practice what you preach.’ hebben. Gasten die ontzettend hebben genoten Maar tijdens het avondeten van de volwassenen, van hun bezoek en dit anderen ook willen laten maakte de eigenaresse duidelijk dat het kind niet beleven. Ze weten precies wie van hun familie, verwacht werd bij het eten aanwezig te zijn. “Het buren, vrienden en collega’s warm lopen voor de was meteen klaar voor me”, vertelde ze. “Wij plek en wie niet. Ze tippen dus de juiste mensen.

Emigratietips Zorg voor een onvergetelijke beleving voor je gasten en ze zullen het doorvertellen. Blije droomgasten zijn jouw beste ambassadeurs!

ergeet jezelf niet

‘Ook al heb je nog zo goed nagedacht over een vorm die helemaal bij jullie past: vergeet onderweg jezelf niet. Uiteindelijk gaat het allemaal om balans. Je wilt heel veel voor je gasten doen. Maar als dat betekent dat je niet meer goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor je gast zorgen.

Wij zijn zeven jaar lang zeven maanden per jaar open geweest, verdeeld over de zomer en de winter. We hebben ons altijd erg betrokken gevoeld bij onze gasten. Het gaf energie, maar we gaven ook veel. Daarom vonden we het fijn om ook twee periodes in het jaar geen gasten te hebben. Wij verzorgden in onze zomerse familieweken vijf avondenavondeten; op zondag- en woensdagavond niet. In die middag en avond konden we dan met

het gezin zijn. Gasten vonden het prima; het gaan hen de ruimte om met het gezin lekker uit eten te gaan. Balans tussen aandacht voor je gasten en je eigen behoeften is essentieel om het werk vol te houden. Blijf voor ogen houden: “Waarom zijn we ook alweer vertrokken?” Dus… Wat is de eerstvolgende stap na een bezoek aan de etalage van de makelaar? Een bezoekje aan jezelf!

Smaken deze tips naar meer? Hans en Nel hebben een het ebook gemaakt met ’33 manieren om maar Droomgasten te krijgen’. Je kunt het gratis downloaden op DroomplekAcademie.nl

Tekst en foto’s: Hans & Nel

Over Hans & Nel Hans en Nel begeleiden mensen bij het realiseren én behouden van een succesvol gastenverblijf. Zelf vertrokken zij in 2009 vertrokken naar de Alpen om daar de Berghut te beginnen. Vanuit hun kernwaarden ontmoeten, inspiratie en bergbeleving hebben ze het bijzonder concept de Berghut neergezet. Nu delen zij vanuit de DroomplekAcademie hun kennis via (online) trainingen en coaching.

ItaliĂŤ

Joia (vervolg)

STEF SMULDERS

Stef Smulders verhaalde vorige maand zijn kennismaking met de hond Joia het hondenasiel Rocca degli Angeli. HEt avontuur gaat nu verder.

Het hondenasiel Rocca degli Angeli hield woord: na een paar weken konden we langskomen om

een pup uit te kiezen. De moeder verbleef met de zes koters tijdelijk in het administratiegebouwtje, waar we snel met een pensionmedewerkster naar binnen glipten om te voorkomen dat het hondenkroost zou ontsnappen. Het was nog â&#x20AC;&#x2122;s zomers warm en we droegen allebei een korte broek. Een foute keus! Eenmaal binnen werden

Stef Smulders we door de pups belaagd, die tegen ons op probeerden te klimmen. Met hun nageltjes, heel erg scherpe nageltjes. Als messen sneden de hondenpootjes lange sporen op mijn kuiten, waar bloed uit begon te druipen. Au, au, au! Ik sprong door het kantoortje heen en weer om de krengen te ontlopen. Gelukkig waren ze nieuwsgierig naar alles en lieten ze ons na het eerste enthousiasme met rust en kropen en klommen ze overal op en over, als een horde muizen. De moeder lag er nog wat versuft bij na de operatie (keizersnee) en liet het spul zijn gang gaan. Ze was een echte rashond, een zwart-wit gevlekte pointer, vertelde de medewerkster ons. De eigenaar had haar naar het asiel gebracht omdat de bevalling niet goed verliep en hij niet wist wat hij ermee aan moest. Hij zou terugkomen zodra de moeder bevallen was, beloofde hij, maar hij had zich sindsdien niet meer laten zien. Dus had het asiel maar besloten de pups bij ge誰nteresseerde mensen onder te brengen. De moeder zou waarschijnlijk wel in het asiel moeten blijven, want ze zou moeilijk onder te brengen zijn. Iedereen wil liever een pup. Wij eigenlijk niet, maar we kwamen voor de meeste oudere honden van het asiel niet in aanmerking, zoals de vorige keer gebleken was. Misschien waren er wel oudere honden in het asiel die we zouden kunnen adopteren, maar de eigenaren deden er zo vaag over dat we besloten hadden onze kans te grijpen en een van de pups te nemen. Dat werd wel weer een heel gedoe om het beest zindelijk te krijgen, zoals we ons van Thomas herinnerden: om de haverklap naar buiten, trap op trap af, om hem te laten plassen en poepen. Gelukkig hadden we de bench nog om nachtelijke onrust te voorkomen. Die bench

hadden we direct na de eerste, zeer onrustig verlopen nacht met Thomas aangeschaft en kon nu weer mooi dienst doen.

Enkele pups waren al vergeven maar er waren nog twee jongetjes en het enige meisje van het nest beschikbaar. We kozen voor de dame in de hoop dat deze een wat rustiger karakter zou hebben dan onze woesteling Thomas, die zich met zijn wilde gedrag de das had omgedaan. We pakten de kleine meid op om er een beetje mee te kroelen. De medewerkster begon alvast papieren in te vullen. Hoe ging ze heten, vroeg ze. Oeps, niet over nagedacht! Maar al snel kwamen we op Joia, van het Italiaanse gioia, vreugde. Want dat ging deze kleine haarbal ons ongetwijfeld brengen, naast een hoop gedoe, als Joia tenminste hetzelfde puppygedrag als Thomas ging vertonen: op de salontafel springen

Italië zodra je even de kamer verliet, om aan alle spannende dingen die daar lagen te gaan knagen: pennen, folders, boeken. Snoeren waren ook niet veilig en dus trokken we de stekkers allemaal uit de contactdozen om elektrocutie te voorkomen. Enzovoort. Maar we hadden goede hoop dat een teefje wat rustiger zou zijn. Konden we haar eigenlijk nu al meenemen? Daar waren we stiekem wel een beetje van uit gegaan. Maar nee: de pups waren nog te jong om van de moeder te scheiden. We moesten nog een paar weken geduld hebben. Bovendien kregen we haar dan eerst alleen op proef en zou er iemand na een weekje langskomen om te kijken hoe het ging. De Engelenrots ging niet over een nacht ijs! Terecht waarschijnlijk. Na een paar weken van ongeduldig wachten, mochten we ons mormeltje dan toch eindelijk ophalen. Ach wat was ze zacht en lief. En onzindelijk. Maar ze leerde toch verrassend snel dat het de bedoeling was dat ze haar bisogni buiten deed. Ze leerde het om ons tijdig te waarschuwen door zich strategisch bij de deur naar de trap op te stellen, desgewenst begeleid door wat gepiep en gejank als de baasjes niet zaten op te letten en niet snel genoeg reageerden. De bench leidde de eerste avond even tot wat gehuil, maar na een uurtje was ze er al aan gewend. Joia ontdekte de lol van het huppelen in de wijngaarden, maar zorgde er

wel altijd voor dat ze ons in zicht hield. Het was, kortom, een modelhondje. Villa I Due Padroni deed haar naam weer recht! Ondanks Joia’s voorbeeldige gedrag besloten we deel te nemen aan de zomercursus van een week bij het opleidingscentrum Il Biancospino, al was het maar om er zelf te leren hoe met een hond om te gaan. Joia wist dat allang en ook hoe ze met de baasjes moest omgaan, dat wil zeggen, hoe ze die moest inpalmen. En (niet heel erg) stiekem gingen we er ook graag heen om tussen de middag van de fantastische lunches van Gabriela te kunnen genieten. Haar keukenmeesterschap hadden we tijdens de cursus met Thomas drie jaar daarvoor ontdekt. Bovendien was Gabi zoals iedereen haar noemde een uitzonderlijk vriendelijke en hartelijke vrouw, die ook van grapjes hield. Toen ik er ter gelegenheid van mijn 50ste verjaardag ging lunchen, vroeg ze mij hoe oud ik geworden was. „Diciotto, achttien,” loog ik. „Ah, quindi hai un anno in più di me, je bent dus jaar ouder dan ik,” antwoordde ze heel snel en ad rem. Ik schatte haar in de vijftig. Na de lunch kwam ze met een speciaal voor mij gebakken chocoladetaart aanzetten met achttien kaarsjes, ha ha. Nog afgezien van het leuke gebaar was de taart zelf ook onvergetelijk: zo luchtig had ik hem nog nooit geproefd!

Stef Smulders Toen ik de eerste cursusdag het terrein van de Biancospino betrad, ging ik natuurlijk eerst even langs de keuken om Gabriele te begroeten (omhelzen en zoenen) en haar naar haar eerste kleinkind te vragen, waar ze zo trots op was. Tussen neus en lippen door vroeg ik dan ook nog even of ze vandaag ’toevallig’ ook de insalata russa, huzarensalade bij de lunch serveerde. Dat gerecht, huisgemaakt, dat vaak bij Italiaanse lunches geserveerd wordt, was namelijk ook een van haar specialiteiten. „Si, si, l’ho preparato ieri, ja ja, ik heb het gisteren voorbereid,” fluisterde ze mij samenzweerderig toe, knipogend en om zich heen kijkend alsof anderen het niet weten mochten. Ons geheimpje!

klasgenoot. Ze was ooit door zo’n bull aangevallen en had er een trauma aan overgehouden. Een maal, later tijdens de cursusweek ging het even mis tussen de pitbull en de hond van de trainer: de bull rukte zich los en vloog boven op de ander. Gelukkig wist de trainer ze op tijd te scheiden, voordat er echt gewonden vielen. Maar door deze agressieve aanval werd de spanning de getraumatiseerde vrouw teveel en rende ze huilend het terrein af. De leraar toonde veel begrip en het lukte hem warempel haar te helpen het trauma te overwinnen. Aan het eind van de week liep de vrouw met de pitbull (niet haar hond dus) aan de lijn het uitgezette parcours om te bewijzen dat ze haar angst overwonnen had!

Maar eerst aan het werk! De klas bestond uit circa tien eigenaren met honden van allerlei ras, type en gedrag. Een man had een echte pitbull, die hij aan een vervaarlijke, zware ketting hield. Was het beest echt zo gevaarlijk als hij er uit zag? We gingen met ons kwetsbare teefje maar niet naast hem staan: een hap van die grote muil en weg is Joia! Dit nam niet weg dat de trainer onze schat tijdens de cursus een keer (mis)bruikte toen de pitbull niet door de hoepel wilde springen: misschien lukt het wel als er aan de andere kant een damesachterwerk aangeboden wordt, dacht hij. En dus pakt hij Joia en hield haar maagdelijke achterkantje als lokkertje voor de vervaarlijke pitbullsnuit. Maar het hielp niet: de bull viel zeker alleen op oudere dames. Een van de andere cursisten, een vrouw met twee ADHDers van het ras Australische herder, was ook niet blij met deze

Italië Onze Joia deed het ook verrassend goed, ondanks haar jachtinstinct. Ze leerde het hele agilityparcours met tunnels, bruggen, hordes en hoepels af te leggen. Dat ze bij elke hindernis (en een keer zelfs midden in een tunnel) stopte om een aldaar aangetroffen krekeltje te besnuffelen, ach wat maakte dat uit. Het gaf weer aanleiding tot een moment van ontspannend geschaterlach. Bij het aller-leukste moment van de week echter was onze kokkin Gabi betrokken. We stonden met alle honden in een kring tussen het restaurant en het bijgebouw en luisterden naar de uitleg van de trainer. Opeens kwam Gabriela uit het bijgebouw, met twee enorme salami worsten in haar handen,

en stapte zo midden in de kring. Een twintigtal begerige hondenogen keken naar haar, of beter naar de worsten. „Gabi, che cosa fai, wat doe je nu?” riepen wij allemaal opgewonden, bang dat de hele roedel zich op onze geliefde kokkin zou storten. Gabriela lachte en maakte zich toch maar snel uit de voeten. Ik keek op mijn mobiel: was het al lunchtijd? Bijna.

Tekst en foto’s: Stef Smulders

NIEUW!

Italiaanse toestanden

Meer Italiaanse toestanden

Leven en overleven in Italië

Het dagelijks leven in Italië Humoristische korte verhalen over het emigreren naar Italië en de kennismaking met tal van karakteristieke Italianen.

De nieuste bundel met hilarische verhalen over

Te koop via Emigratieboek.nl

het leven van alledag in Italië.

Toekomst & Tapas EEN EIGEN RESTAURANT AAN DE ZONNIGE COSTA

Robert en Ariane zijn net dertig als zij hun internetbedrijf in Nederland verkopen. Tegen alle verwachtingen in investeren ze hun geld in een Bagles & Salads restaurant in Nerja, Andalusia. In het boek Toekomst & Tapas beschrijft Ariane op meeslepende wijze het avontuur dat volgt. Een absolute must-read voor iedereen met interesse in wonen en/of ondernemen in Spanje. Toekomst & Tapas Ariane van Wijk isbn 978 94 61851 000 Uitgeverij Grenzenloos Te bestellen o.a. via Bol.com Amazon.es Emigratieboek.nl w w w. e m i g r at i e b o e k . n l

w w w. g re n z e n l o o s . n l

oom

VERZEKERINGEN RINGEN

Hollandse zekerheid tijdens uw buitenlands avontuur! Kijk op www.oomverzekeringen.nl of bel +31(0)70 353 21 00.

OOM Verzekeringen

Het volgende nummer van Grenzenloos Magazine verschijnt rond 30 april. Schrijf u in op Grenzenloos.nl om op de dag van uitkomen een e-mail als herinnering te krijgen.

Emigratieboek.nl BOEKHANDEL VOOR LANDVERHUIZERS

GIDSEN TAALCURSUSSEN ERVARINGSVERHALEN

Kijk regelmatig op Emigratieboek.nl en ontvang ook onze wekelijkse nieuwsbrief Volg ons op Twitter (@emigratieboek) en Facebook (fb.com/emigratieboek)