Grenzenloos Magazine 30 - Sept/Okt 2016 by Grenzenloos Magazine & Books

GRENZENLOOS MAGAZINE

Grenzenloos.nl

Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters

Sept/Okt 2016 Natasja Beumer Weer thuis

REVERSE CULTURE SHOCK Na langere tijd in het buitenland

EMIGRATIE & RELATIE Tips van een voetbalvrouw

STEF SMULDERS OP SHORTLIST Kanshebber voor de Stimuleringsprijs 2016!

Uitgeverij

Grenzenloos

Welkom

Colofon

GRENZENLOOS MAGAZINE Gratis online magazine voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters. Verschijnt 11 x per jaar, rond de laatste vrijdag van de maand. Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos, een imprint van VanDorp Uitgevers Voor meer informatie of adverteren, kijk op www.grenzenloos.nl of mail naar info@grenzenloos.nl In dit nummer staan bijdragen van: Marielle Saegaert Ludique le Vert Stef Smulders Natasja Beumer Auk Dijkstra

REVERSE CULTURE SHOCK

e weet pas dat je het hebt of hebt gehad als je er over leest. Want bij heel veel mensen die na een paar maanden of jaren in het buitenland terugkeren naar huis, treedt het op: Reverse Culture Shock. Het land, de omgeving, de mensen die je achterliet waren anders dan je eigenlijk herinnerde.Vraag iemand die minstens een paar jaar maanden in het buitenland is geweest of hij/zij zich buitensporig onwennig voelde bij terugkomst. Het antwoord zal vaak ‘ja, inderdaad’ zijn. Vreemd? Lees erover in het artikel en het boeiende boek van Natasja Beumer. Veel leesplezier met alle artikelen in het magazine van deze maand! Uw reacties en tips worden altijd gewaardeerd: info@grenzenloos.nl Grenzenloos Magazine verschijnt 11 x per jaar, rond de eerste week van de maand.

Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur Twitter: @ericjanvandorp

Annemies Gort Coverfoto: Kalen Amsley Copyright©2016 VanDorp Uitgevers Op de teksten en foto’s in deze uitgave rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave mag worden opgeslagen, gekopieerd of op andere wijze dan ook worden verveelvoudigd en/of verspreid, zonder uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van de uitgever.

Inhoudsopgave

Nieuws van over de grens

Marielle Saegaert: Septiembre

Reverse Culture Shock

Grenzenloos uitzicht

Ludique in een Yourte

Emigratie en je relatie

Stef Smulders: Mangiarotti

Nieuws RECORDAANTAL NEDERLANDERS KOOPT VAKANTIEHUIS IN SPANJE EEN KWART MEER AANKOPEN DAN IN 2015

et aantal Nederlanders dat een tweede huis in Spanje koopt, stijgt dit jaar naar recordhoogten. Dat zegt vastgoedspecialist Azull op basis van de cijfers van de Spaanse registratiekantoren. In de eerste zes maanden van dit jaar kochten 642 Nederlanders een buitenverblijf in Spanje tegenover 533 in dezelfde periode vorig jaar. Als deze trend zich doorzet, betekent dit een stijging van liefst 26 procent ten opzichte van 2015. De lage rentestand en het herstel van de

woningmarkt in eigen land gelden als twee voorname redenen voor Nederlanders om weer sneller in een tweede huis te investeren. Van oudsher zijn de vaderlandse kust en Frankrijk hierbij favoriete locaties. Dat Spanje steeds meer in de belangstelling staat, komt volgens Marleen de Vijtvan Azull mede doordat de Franse markt voor vakantiewoningen tekenen van verzadiging vertoont. Bron: Belangenorganisatie Mondi

Nieuws ZURICH DE MEEST DUURZAME STAD TER WERELD AMSTERDAM VOLGT OP PLAATS ELF

ürich is de duurzaamste stad ter wereld, althans, volgens onderzoeksbureau Arcadis die in de Sustainable Cities Index honderd steden rangschikt op duurzaamheid. In de top 25 zijn ook Amsterdam en Rotterdam te vinden, op de elfde en negentiende plaats. Arcadis berekent die duurzaamheid aan de hand van drie factoren van duurzaamheid: milieuvriendelijkheid, economische duurzaamheid sociale duurzaamheid. Bij milieuvriendelijkheid gaat het dan om zaken als CO2-uitstoot, luchtvervuiling, drinkwater en de hoeveelheid groen in een stad. De economische duurzaamheid wordt uitgerekend aan de hand van infrastructuur, zakelijk perspectief, toerisme en bruto binnenlands product (bbp) per inwoner. Bij sociale duurzaamheid wordt er vooral gekeken naar gezondheid, educatie, criminaliteit, woonkosten en inkomen.

De Sustainable Cities Index van Arcadis is niet de enige lijst waarin wereldsteden worden op leefbaarheid worden onderzocht. Vorige maand publiceerde The Economist een lijst met steden waar het goed toeven is. De Australische stad Melbourne scoorde het beste op het gebied van stabiliteit, gezondheidszorg, cultuur en milieu, onderwijs en infrastructuur. Het Oostenrijkse Wenen en de Canadese steden Vancouver, Toronto en Calgary kwamen bijna als evengoed uit de bus. De Australische steden Adelaide en Perth, het Nieuw-Zeelandse Auckland, de Finse hoofdstad Helsinki en de Duitse havenstad Hamburg volmaakten de top 10 van The Economist. Nederlandse steden kwamen niet in de top 10 voor. Bron: Arcadis

Een Spaanse maand

SEPTIEMBRE

MARIELLE SAEGAERT N

og steeds hebben we geen regering. Nou ja, “we”, ik woon hier dan wel maar als Nederlandse heb ik hier geen stemrecht. Ik zeg het er altijd gelijk bij als het onderwerp weer eens wordt aangesneden (hier natuurlijk altijd onder het genot van een aperitiefje en een tapaatje). Een half jaar geleden schreef ik nog hoopvol of misschien beter gezegd: naïef dat het geen Belgische taferelen zou opleveren, maar nu in september is de datum voor de eventuele derde(!) verkiezingsronde al vastgesteld. Het kan zo maar zijn dat de Spaanse stemgerechtigden op Eerste Kerstdag weer gaan stemmen, tussen alle diners en lunches door, met treiterende kater van de

heerlijke wijn waarmee dit land gezegend is... Beetje rare datum om te gaan stemmen met het oog op het bereiken van een hoge opkomst. Het is wel weer zo dat men behoorlijk genoeg heeft van deze roestvaste situatie. Dus misschien zal het nog wel meevallen met die opkomst, zelfs op eerste kerstdag. Analisten geven nu al aan dat de PP, de nog altijd demissionaire regeringspartij, dan wél genoeg stemmen zal halen om, met hulp van Ciudadanos dat wel, een regering te vormen. Afgelopen december waren de eerste verkiezingen: de twee nieuwe partijen Podemos en Ciudadanos behaalden prima resultaten. Zelfs zo goed dat vooral Podemos nog al hoog van de toren begon te blazen. Ciudadanos stelde

Marielle Saegaert zich minder veeleisend op en tekende met veel gevoel voor protocol een regeringspact met de PSOE. Jammer genoeg hadden ze samen niet genoeg stemmen om die regering te vormen dus werden er tweede verkiezingen uitgeschreven. Dit was eind juni en daar behaalde de PP meer stemmen dan in december en eigende zich zo het recht toe de nieuwe regering te proberen te vormen. Wederom was het Ciudadanos die zich leende voor een regeringspact. Maar ook dit debat is uitgelopen op niets… Waar Albert Rivera tijdens de verkiezingen nog duidelijk had gezegd dat zij níet voor Mariano Rajoy zouden gaan stemmen, “hoe moet ik het nog duidelijker zeggen: NO!”, was hij deze boude uitspraak rap vergeten toen hij de mogelijkheid kreeg alsnog in de regering te komen. Jammer voor Albert c.s. maar de andere partijen hielden wel voet bij stuk in hun afkeuring van de presidentskandidaat van de PP. Mariano NO! Het gaat niet alleen om Rajoy. Vooral de twee traditionele partijen, de

Terug naar Rajoy. Podemos zal uit ideologie nooit voor de PP (kunnen) stemmen en die houding had ook de PSOE aangenomen, nog altijd met de hoop een linkse regering te kunnen vormen. De PP beroept zich vooral op ‘ervaring’ en de ‘betere economische situatie’ maar de PSOE klinkt idealistischer (kan ook niet anders, ze zitten immers in de oppositie.) Ze hebben dit idealisme in hun boodschap niet verloren. Een soort van “Yes, we can” maar dan anders, zullen we maar zeggen. Waarom roept señor Rajoy zoveel afwijzing op bij de andere partijen? Vanwege zijn totale gebrek aan transparantie, vanwege de enorme en niet aflatende stroom van corruptie-schandalen die, niet alleen maar wel vooral, in zijn partij zijn ontstaan en vanwege enkele controversiële wetten die de PP er doorheen heeft weten te halen. Samenvattend dan. Het is vooral de corruptie die Rajoy stemmen kost. Ik heb het al eerder gehad over de voormalige burgemeester van Valencia,

PP en de PSOE, lijken er moeite mee te hebben zich te moeten “verlagen” tot een coalitieregering. Dit is immers nog nooit nodig geweest! Echter ook de andere partijen willen maar weinig water bij de wijn doen. Ciudadanos is daar wellicht een lichte uitzondering op maar zij hebben dan ook een sleutelpositie in handen: zowel de PP als de PSOE zijn bereid geweest om met hun in onderhandeling te gaan. Onderhandelen met Podemos roept vooralsnog behoorlijk wat verzet op binnen de overige partijen.

Rita Barberá, die tot haar nek in de problemen zit. Juist Rita kan de regering in Madrid heel veel schade berokkenen… Zij heeft echter een ijzersterke troef die zij niet uit handen zal geven: haar parlementaire onschendbaarheid. Het is zo gegaan: het miljoenenschandaal van de regionale partijafdeling van de PP in Valencia begon het haar wel erg moeilijk te maken afgelopen zomer… De hete adem van justitie voelde zij in haar nek. De genadeslag leek het feit dat ze haar burgemeesterschap niet wist te verlengen en zo

Een Spaanse maand haar onschendbaarheid verloor… Dus was de landelijke PP in Madrid er als de kippen bij om haar een plaats in de Senaat te bezorgen met de parlementaire onschendbaarheid die daarbij hoort… Want Rita mag er dan uitzien als een gezellige dame, met veel grappen en grollen, niemand in de regering maakte zich illusies over haar bereidheid de gevangenis in te gaan. Want als Rita haar mond open doet en begint te vertellen over wat er allemaal gaande was in haar autonome regio en de miljoenen publieke euro’s die daar zijn verdwenen en over de balk gegooid (peperdure ‘relatiegeschenken’, luxe hotels, diners, etc.)… Reken er op dat er dan heel wat politici in de PP zijn die trillend en zwetend van de zenuwen de harde schijf van hun computer beginnen te wissen. Bijvoorbeeld.. sí: Mariano Rajoy. Voor haar val liet hij niet na haar de hemel in te prijzen, zij was een van de “beste krachten” van de PP, hij was dankbaar voor de “hechte vriendschap” die hen verbond… Maar het moment kwam dat Rajoy moest reageren. De PP mocht dan wel de tweede verkiezingsronde in juni “gewonnen hebben” zoals ze zelf niet nalaten te melden, maar dit schandaal kon (en kan!) hen duur komen te staan. Oplossing: Rita moest haar lidmaatschap van de partij opzeggen. Zo konden de politici in Madrid volhouden dat ze geen zeggenschap meer over haar hadden. Maar ze behield natuurlijk wel haar

senaatszetel… Iedereen weet: die zal de PP haar niet gaan ontnemen. Dus kon Rita haar nieuwe baan in de Senaat beginnen. Overigens deed ze dit snurkend wat natuurlijk weer een leuke foto opleverde. Echt lachen doen de Spanjaarden er niet om: men is er veel te bewust van dat Rita een wandelende doofpot voor een corruptieschandaal is dat Mariano en de zijnen hard onderuit kan halen. Panama Papers Nog een voorbeeld waarom de andere partijen en in hun verlenging hun kiezers van Rajoy af willen: toen het schandaal van de Panama Papers uitbrak, bleek de minister van Industrie fout te zijn geweest: hij stapte op! Wonderlijk eigenlijk want ze zijn hier niet zo snel met het nemen van hun politieke verantwoordelijkheid. (Verderop komt hier nog een goed voorbeeld van!) Meneer Soria stapte op en we konden over tot de orde van de dag. Die werd nog altijd beheerst door het vormen van een nieuwe regering… Nu komt het: tijdens het debat van Rajoy’s regeringsvoorstel werd bekend dat de regering Soria had voorgesteld voor een hoge functie bij de Wereldbank. Rajoy dacht zeker de orkaan uit Panama over te kunnen laten waaien en dan zijn vriend een topfunctie in Washington te kunnen bezorgen. Jammer, maar ook dit ging, op het laatste moment, niet door. Autonomie Net toen we dachten dat al deze streken de PP duur zouden komen te staan… was het tijd voor regionale verkiezingen in het noorden van het land. Baskenland in het noorden en Galicië in het noordwesten gingen afgelopen zondag 24 september naar de stembus. Regionale verkiezingen zijn een verhaal apart

Marielle Saegaert hier in Spanje, dit vanwege de verregaande autonomie die deze regio’s hebben. Juist naar die in Galicia en Baskenland werd uitgekeken in Madrid. In Galicië is de PP traditioneel heel sterk en het Baskenland heeft vanwege economische redenen en de recente historie behoorlijk wat invloed op de nationale politiek. In het noordwesten heeft de PP een absolute meerderheid behaald en heeft de PSOE veel gezicht verloren: Rajoy kon opgelucht adem halen… En in Baskenland is het de regionale nationalistische PNV die wederom de winst behaalde. Maar wat in de huidige situatie belangrijker was: ook hier heeft de PSOE slechte resultaten behaald. Problemen dus voor Pedro Sánchez, de lijsttrekker van de nationale PSOE in Madrid… Ze lazen een wel zeer beknopte en weinigzeggende verklaring voor in de persconferentie en daar bleef het voor die verkiezingsavond bij. Het echte spektakel moest namelijk nog beginnen… Sánchez

droom om ‘presidente’ te worden is bij Pedro dus nog levend… Sánchez is gekozen tot lijsttrekker door de leden van de partij en velen van hen hebben via Twitter laten weten dat ze geen vertrouwen hebben in het politieke spel in Madrid. Overigens hebben veel kiezers, niet alleen die van de PSOE, daar schoon genoeg van. Nu heeft Sánchez en zijn trouw gebleven collega’s hunzelf uitgeroepen tot ‘demissionair’ partijbestuur. Smullen voor de politieke pers maar erg vermoeiend voor de gemiddelde Spanjaard want wanneer krijgen we nou eindelijk eens een nieuwe regering??

heeft besloten geen verantwoordelijkheid op zich te nemen voor deze slechte resultaten en heeft zich, vrij letterlijk: verschanst in de partijkantoren in de hoofdstad. De helft van de regionale vertegenwoordigers en partijbestuur heeft hun steun opgezegd maar hij wil van geen wijken weten. Volgens hem heeft hij nog steeds de bevoegdheid om een partijcongres bijeen te roepen in oktober. Dit in de hoop tijd te verkrijgen om de schade te repareren en zich wederom te kunnen kronen als lijsttrekker. De

dit gezegde zal de PP een hart onder de riem steken in de komende maanden als veel van de corruptierechtszaken zullen beginnen… Want wie kan voorlopig weer even opgelucht ademhalen en met de interne oorlog die woedt binnen de PSOE, met een behoorlijk gerust hart naar de derde verkiezingen in een jaar (!) uitkijken… Juist. Merry Christmas, Mr. Rajoy.

Merry Christmas Er is hier een mooi spreekwoord dat luidt: “más vale lo malo conocido que lo bueno por conocer”. Beter het slechte dat je kent, dan het goede waar je nog achter moet komen. Een soort van “laten we het maar houden zoals het is, dan weet je tenminste wat je in huis hebt.” En

Tekst: Marielle Saegaert

Spanje

REVERSE CULTURE SHOCK NA LANG VERBLIJF IN BUITENLAND

Weer thuis

k had er nog nooit van gehoord, totdat het beestje een naam kreeg en toen bleek dat ik er middenin zat. ‘Reverse culture shock, re-entry shock, omgekeerde cultuurschok’. Er bestond dus zoiets als een cultuurschok bij terugkomst.

waarin je opgroeit is mede verantwoordelijk voor jouw cultuur en die onderscheidt zich weer van andere culturen. Hoe je tegen een bepaalde cultuur aankijkt, is per persoon verschillend en gekleurd door je eigen culturele normen en waarden en niet te vergeten je eigen persoonlijkheid. Wat in jouw ogen ‘normaal’ is kan in een ander land als ‘schokkend’ worden ervaren. Jij hebt van je ouders geleerd dat kakkerlakken vies zijn en je die niet in je mond moet stoppen en in Thailand is het voor kinderen juist een lekkernij. In Nederland kan je rustig in een minirok over straat, in andere landen is dat echt ‘not done’. Je bord wel of niet leegeten?

Als je op vakantie gaat dan neem je wel een stukje van de cultuur van het land in je op, maar het is meestal oppervlakkig. Je gaat er niet totaal in op, je luistert naar de muziek zonder die te herkennen of je te verdiepen in wie het zingt, je leert een paar woordjes van de taal zonder dat je de taal écht kunt spreken en je ontmoet de mensen, zonder dat je bij ze thuis komt. Je denken, doen en laten worden ook nog steeds bepaald vanuit je eigen culturele normen. Als je voor onbepaalde tijd naar het buitenland vertrekt om er te wonen, te werken, te studeren of om rond te reizen dan beleef je de lokale cultuur veel intensiever. Een soort onderdompeling want je maakt er nu deel van uit. Je verdiept je in de geschiedenis, politiek en religie, leert de taal, maakt er vrienden en went aan de gewoontes en gebruiken van het land maar ervaart dit nog steeds vanuit je eigen cultuur.

Als kind krijg je te horen dat als je je bord niet leegeet je zonder toetje naar bed gaat. In Aziatische landen is het onbeleefd als je je bord wel leegeet want dan geef je aan dat je nog trekt hebt en je niet genoeg hebt gehad. Een heuse belediging voor de gastvrouw. Het is niet altijd duidelijk wat

Cultuur is specifiek voor een bepaalde groep en wordt overgedragen en aangeleerd, je krijgt het bewust en vooral ook onbewust mee. Het is zichtbaar en onzichtbaar. De sociale omgeving

Reverse Culture Shock cultuurverschillen nu precies inhouden want ze gaan veel dieper. Hoe kijkt een bevolkingsgroep (cultuur) tegen gezag aan? Welke rol speelt het gezin, school en werk binnen de samenleving. Is men individualistisch ingesteld of staat het groepsbelang voorop? Gaan we voor een zorgzame samenleving (vrouwelijk) gericht op de kwaliteit van het leven of voor een samenleving gericht op prestatie en succes (mannelijk)? Heeft de vrouw een ondergeschikte, traditionele rol in de maatschappij of zijn mannen en vrouwen gelijk. Hoe functioneren mensen binnen een bepaald

(politiek) systeem? Wie heeft de macht, hoe komt men aan die macht en wie mag daar over beslissen? Er heerst waar ook ter wereld onzekerheid over de toekomst. Hierdoor hebben we behoefte aan regels en wetten waar we ons aan vast kunnen houden. In sommige landen is er veel bureaucratie in andere juist niet. Hoe gaan we om met onverwachte situaties? Hoe beheersen we agressie en uiten we boosheid en verdriet? Door al deze aspecten kennen we verschillende culturen die erg kunnen verschillen van elkaar

Weer thuis maar er zijn ook overeenkomsten. Het betekent ook dat als je voor langere tijd in een ander land verblijft je je eigen culturele normen en waarden een beetje los moet laten zodat je de vreemde cultuur beter kunt accepteren en begrijpen. Je moet je aanpassen aan het land en dat duurt even. Daarna vind je bepaalde dingen weer gewoon terwijl je je hier in het begin over verbaasde en om sommige dingen zelfs moest lachen. Het omgekeerde gebeurt als je na een aantal jaren weer terugkeert naar huis. Je hebt je inmiddels aangepast aan je gastland en een aantal dingen geïntegreerd in jouw leven, gewoontes en gebruiken overgenomen die bij je passen en ineens kan je ook even niet meer op dat ene Nederlandse woordje komen. Ik was totaal niet voorbereid op mijn terugkomst in Nederland, want zodra ik terug ben is alles nog hetzelfde en is er thuis niets veranderd. Wat is het probleem? Ik had nog nooit van reverse culture shock gehoord totdat ik bij een psycholoog zat. Toen ik na jaren terugkwam uit het buitenland kon ik maar moeilijk wennen in Nederland en ik weet nu waarom.

‘Afscheid nemen, loslaten en weer verder gaan. Ik was er inmiddels een expert in geworden: meer dan twintig keer verhuisd in binnen en buitenland en de helft zoveel keer op zoek naar een nieuwe baan. Een omgekeerde cultuurschok treft mij zowel voor als na mijn wereldreis. Mijn laatste liefde verlaat me voor een ander, mijn eerste grote liefde verongelukt en mijn beste vriendin overlijdt aan kanker. Een weg vol met hindernissen, maar ik ben weer thuis...’ Een boek over weggaan en thuiskomen, scheiden en verbinden.

Na terugkeer ga je door een aantal fases waarbij je eerst blij bent dat je weer terug bent en later tot de ontdekking komt dat Nederland eigenlijk heel anders is dan in je herinnering en sommige dingen begrijp je totaal niet meer. Hoe ze dat elders doen is toch veel logischer en beter. Waarom zijn die Nederlanders allemaal zo gehaast? Totdat je je beetje bij beetje weer hebt aangepast aan je eigen land. Nederland wordt langzaamaan weer jouw land en jouw thuis en je kijkt er met een nieuwe en frisse blik naar, gekleurd met een vleugje levensgeluk. Tekst: Natasja Beumer Foto’s: Anna Dziubinska, Lizzie Guilbert

‘Weer thuis’, het boeiende autobiografische reisverhaal van Natasja Beumer is overal te bestellen. O.a. bij Bol.com en Emigratieboek.nl

Grenzenloos uitzicht Foto: Laith Abdulkareem

Ludique

LUDIQUE IN EEN YOURTE

udique is het pseudoniem van een ouddocent die na zijn pesionering samen met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.

bezigheden buitenshuis. Zo ontmoeten wij de kleine, blonde Claudine voornamelijk in de supermarkt van het nabij gelegen dorp alwaar zij in hoogst cabareteske ADHD-stijl de humor en de vaart erin houdt. Jean horen en zien wij louter op zon- en feestdagen op zijn snorrende zitmaaier aan de horizon voorbij hobbelen. Een enkele keer zoeken we hem op in de Bricolage voor een pakkend advies aangaande houtdraadschroefboutjes of dergelijke. Maar afijn, daar gaat het nu niet over. Ik dwaal af.

Claudine en Jean wonen ‘achter’ ons maar dat moet u behoorlijk ruim zien. Het Franse platteland is tenslotte geen Hollandse Vinexwijk. We zien deze goede buren dan ook eigenlijk zelden. Zij hebben bovendien hun

Claudine en Jean zijn allerliefste Franse streekgenoten. Ergens vorig jaar stond Jean zomaar ineens pardoes bij ons aan de poort.

Frankrijk Lief en ik hebben hem vreugdevol en gastvrij het erf op gesleurd en onmiddellijk de séjour ingebonjourd, anders krijg je de brave kerel nooit binnen. Bescheiden en beleefd als ie is. “We gaan op vakantie.” meldde hij ons. “Veertien dagen,” voegde hij er bijna verontschuldigend aan toe en keek ons daarna langdurig tamelijk kommervol aan. Lief voelt delicate, penibele zaken immer haarfijn aan. Zij doorziet direct wat er aan scheelt en komt de zieltogende boodschapper onverwijld welwillend tegemoet met een tactische openingszin. “Leuk!” kraaide ze bijna theatraal enthousiast. Jean toonde een milde glimlach vanonder zijn trouwe hondenogen. Het had wel iets guitigs. “En de honden, gaan die ook mee?” vroeg Lief die van aanpakken weet en zonder omhaal de vinger op de zere plek legt. Jean knapte zienderogen op. “Nee,nee, die kunnen helaas niet mee, die blijven hier en nu zou ik willen vragen……..” “Of wij zolang op de honden willen passen!” vulde Lief aan met een ruimhartige, inviterende blik in de ogen. “Jawel, maar ik wil

Ik zweeg wijselijk. Mij leken twee weken achtereen dagelijks een paar keer op en neer verplicht oppassen, voeren, spelen en uitlaten, mogelijk iets te veel van het goede. Ik houd niet van lang lopende verplichtingen. Zo heb ik wel eens voorgesteld zelf geen kinderen te nemen maar deze te leasen. Veertien dagen later kwamen Claudine en Jean terug van de welverdiende vakantie. Ze hadden genoten en schonken ons, voor onze goede zorgen, een drietal exotische prachtwijnen plus, en nu komt de kern van dit verhaal, een gratis overnachting in een willekeurig etablissement naar keuze. Waar of wat dan ook. In heel Frankrijk. Een soort boekenbon, maar dan anders. Een snurk-, slaap- of bedbon, u zegt het maar. “Dat hadden jullie toch niet hoeven doen.” kraaide Lief, die dol is op avontuurlijke uitstapjes, vals bescheiden.

jullie niet derangeren.” vervolgde Jean aarzelend. “ Ik kan het ook aan mijn broer Roger vragen of……...” “Onzin, wij doen dat met alle plezier en liefde. Prima! Komt helemaal goed. Maak je geen zorgen. Geniet van de vakantie! Wij passen op!”

Ludique “We hebben het echt met alle plezier voor jullie gedaan. Dus, als jullie nog eens...” Ik veinsde een heftige en zeer luidruchtige hoestbui. Die nacht sliep Lief in de caravan in de grange.

bevreesd en onwetend. Het woord ‘Yourte’ klonk mij hoogst on-Frans en beangstigend alternatief in de gehoorgangen. Mijn brein vertaalt dat acuut in een zweverige dekmantel voor kinderlijk primitief en vooral erg ongemakkelijk. Ik voorzag een opkomende driedaagse vakantiehernia en chronische campingontsteking aan de blaas. “Een Yourte,” verklaarde Lief alwetend, “dat is een grote ronde tent. Een Nomadentent uit Mongolië. Dat gaan we doen! In de Ardèche. Plakken we er zelf nog een extra nachtje bij aan. Wat jij?” Ik houd niet van kamperen. Ik heb nooit begrepen waarom mensen een heel jaar krom liggen om vervolgens op vakantie ook nog eens te gaan kromliggen in een te krappe wappertent op een natte, hellende voetbalcamping bevolkt door kratten bier, een mud aardappelen, pindakaas, ingeblikt vlees en de schoonfamilie naast je. Een morbide cocktail.

We bladerden dagen door de kleurrijke catalogus vol met het standaard saaie, anonieme hotel, de geitenharenwollensokken Gite, het authentieke boeren Bed and Breakfast, de twaalf sterren Chambre d’Hote, de glossy Table d’Hote en nog veel meer van dat eeneiige type cliché gelegenheden waar Lief en ik maar niet opgewonden van raken. Maar, wij zijn dan ook niet helemaal in orde. “Ik wil wel op een mooie, klassieke zeilboot aan de Atlantisch kust,” opperde ik gretig. Ik heb per slot van rekening mijn leven lang geschipperd, gelaveerd en bakzeil gehaald. Maar de folder had louter van die foeilelijke, opzichtige, futuristische, witte strijkijzers in de aanbieding. “Ik wil misschien wel naar zo’n bouwvallig ‘Oud Geld’ kasteeltje,” overwoog Lief. Maar de brochure offreerde slechts oogverblindend witte sprookjeskastelen van het type ‘Nieuw Geld’, gelardeerd met maagdelijk witte partytenten, blauwe zwembaden,

Het werd dus de Yourte. We vertrokken met de rooie bestelbus. Ik had het binnengebeuren van het vehikel, voor het eerst in haar bestaan, eens een tikkeltje gekuist. Van pure schrik bleek de radio het ineens weer te doen en spuugde spontaan een cd-tje uit dat we al jaren verloren

decadente bolides in badkuipmodel, design ligstoelen, hebberige merkhandtasjes en geblondeerde parelkettinkjes. “Een Pipowagen! Bij Mamalou, Petra en Klukkluk.” stelde ik nog voor. “Een Yourte!” juichte Lief ineens triomfantelijk en priemde met een vingertje vastbesloten op een uitheems aandoend prentje achterin het wervend bedoelde boekwerkje. “Een wat?! Een Yourte? Wat is dat nou weer voor toeristische hangplek?” vroeg ik pijnlijk

waanden. Afijn, honden mee. Stuiterbal Sammie in de bench achterin. Ik had de tussenwand er voor de gezelligheid maar weer eens uitgesloopt. De zijschuifdeur, die van nature kiert, tocht en huilt als een Scandinavisch fjord, met zes rollen Ducktape rondom dicht gekit. Sophie voorin, languit gestrekt over de drie zitplaatsen. Kop op schoot. Een kilo Nederlandse pepernoten, zestien gevulde amandelspeculaaskoeken, vier flessen Champoepel, vijf flessen wijn en een

Frankrijk meurende Camembert met Calvados in het vooronder. De Meteo beloofde matig tot slecht weer. Tien uur, half elf in de ochtend. En route! En het spoelde. Het hoosde! Een ziedende zondvloed uit een donkergrijs tot diep zwart massief wolkendek. Van alle beloofde schoonheden onderweg zagen wij in het geheel niets. Geen berg, dal of ravijn te zien. Ook de weg was weg. Tante Jo, zo noemen wij onze Tomtom, wees ons niettemin onverstoorbaar de weg. Snelweg en zo. Dik vierhonderd kilometer. In de namiddag parkeerden wij op bijna duizend meter hoogte in een piepklein bergdorpje bij het beoogde particuliere Yourteloket. Een imposante woesteling in

wapperende jas en met een enorme bos zwart krullend haar gelijk een ontploft kraaiennest kwam ons, de straffe bergwind trotserend, ietwat wankelend tegemoet. Of wij voor de Yourte kwamen? Ik wou nog ontkennen, maar Lief knikte gretig bevestigend. De reus verwees ons naar een lieftallig winkeltje in decoratieve snuisterijen en adviseerde ons met kracht en volhardendheid aan te bellen omdat zijn vrouw, in een vlaag van kunstzinnige bedrijvigheid en creativiteit, luidruchtig aan het polijsten zou zijn. En jawel, Moeder Overste deed zelf open. Tamelijk kort aangebonden en een tikkeltje nors wees ze ons de weg. Wij begrepen dat. Een bestaan in de bergen en bovendien in dĂŠ Kunst is immers hard.

Ludique Aldus doken wij luttele kilometers verderop zes meter diep het ravijn in om aldaar op een provisorisch uitgehouwen pannenlap de bus te parkeren. Definitief, vreesde ik. Een neerwaarts pad voor jeugdige, behendige berggeiten, bracht ons naar De Yourte. En warempel, daar stond het ding. Een circustent in pocketuitvoering. We stapten, teneinde een schedelbasisfractuur te voorkomen, diep gebukt de piste in. De nomadische Mongoliërs bleken het geheel van houten deurtjes, luiken, steunen, baleinen en meubilair in Staphorster stijl en volgens Hindeloops gebruik folkloristisch te hebben ingekleurd. Handwerk! Weliswaar niet handvast binnen de lijntjes, maar wel erg prachtig, romantisch en authentiek.

tweeën. Hopla, twee drinkbekers. Een beetje nomade is inventief. We namen met een klinkend santé plaats aan de tafel. Nou ja, het tafeltje. En, een láág tafeltje. Op kniehoogte en met een duo houten zitkubusjes van elk pakweg dertig bij dertig bij dertig centimeter. Dobbelsteentjes, zeg maar. Peuterspeelzaalformaat. Daar valt niet duurzaam op en aan te zitten. Ook niet in amazonezit. Het verbaast ons dus niet in het minst dat peuters al vroeg ADHD krijgen toebedeeld en nomaden er gaandeweg de brui aan hebben gegeven en die pygmeeëncircustenten te koop hebben gezet. Die zoeken massaal de Vinexwijken op. Wij begrijpen dat!

“Eerst maar eens een lekker wijntje!” opperde ik inviterend en rukte uit het krat een fles die ik met de meegebrachte flessenopener uit de EHBO-trommel terstond openrukte. “Er zijn hier geen glazen,” mompelde Lief bezorgd met haar kop half in een van de rijk gedecoreerde maar verder lege kastjes. “Er is hier helemaal niets! Geen glazen, kopjes of bekers. Geen pannen, fluitketel, borden of bestek. Niets, helemaal niets.” We goten een fles mineraalwater leeg in de drinkbak van de honden en ik sneed met de Opinel de lege plastic fles in

Tegen achten viel zowel Moeder Overste als de duisternis in. Ze bracht ons een werkelijk verrukkelijk repas van streekgerechten. Inclusief wijn en twee glazen. En daarna, het wordt immers al rap donker dezer dagen en er waren maar twee sneue kaarsjes en vijf vermoeide waxinelichtjes, gingen Lief en ik richting nomadensponde. Romantisch! Het bleken echter twee solobedjes te zijn. Zedig naast elkander met een, beperkt erotiserende, meer dan matrashoge, harde houten damwand ertussen. Lief en ik torsen elk ruim onvoldoende spek op de botten om een dergelijke hindernis en malkander te nemen. Geen wonder dat die nomadenstammen uitsterven. Wél hebben we beiden heerlijk geslapen. De volgende ochtend bracht Moeder Overste het ontbijt. Alweer uitmuntend! De glazen werden dan weliswaar onmiddellijk weer in beslag genomen, maar er werd warempel een vaag lachje en een vriendelijk woordje

Frankrijk bij geserveerd. Ze was zichtbaar opgeklaard evenals het weder. We hebben de ArdĂ¨che een beetje verkend. Dat wil zeggen, Lief heeft vrolijk rondgekeken terwijl ik, met bloed, zweet, tranen en ware doodsverachting, de rooie bus op de bergweggetjes langs diepe ravijnen en hoge bergwanden in het spoor trachtte te houden.

Dit is een van de verhalen die Ludique le Vert geschreven heeft over zijn belevenissen in Frankrijk. Er zijn reeds twee bundels uitgekomen met zijn meest hilarische gebeurtenissen, op een ongekend geestige en aanstekelijke wijze

De dag daarop zijn we weer vertrokken. Moeder Overste had zich gaandeweg ontpopt als een liefhebbende en zorgzame, kunstzinnige moeder en gastvrouw. Of was inmiddels tot die sympathieke gemoedstoestand ontdooid. Een begrijpelijk verschijnsel op de sneeuwgrens, lijkt ons.

Per saldo hebben we genoten! Die indrukwekkend pracht van de ArdĂ¨che. De kabouterbelevenis van de yourte. Dat heerlijke eten. Dat alles zullen we nooit vergeten. En daar ging het ons om. Een belevenis vol bewondering en verwondering. Tekst: Ludique le Vert

opgetekend. Beide bundels zijn overal te bestellen, o.a. bij Bol.com en Emigratieboek.nl

Archief

ALLE EDITIES VAN GRENZENLOOS MAGAZINE ALTIJD TERUG TE LEZEN

Facebook

GRENZENLOOS MAGAZINE OP FACEBOOK EN TWITTER

Elke maand verschijnt er een nieuwe editie van Grenzenloos Magazine. Maar wist u al dat Grenzenloos Magazine dagelijks actueel interessant nieuws publiceert via Facebook en Twitter? Speciaal uitgezocht voor (potentiele) emigranten, expats en bezitters van een tweede huis over de grens. Nieuws waarmee u op de hoogte blijft van de laatste ontwikkelingen die ook voor u belangrijk kunnen zijn.

Wanneer u de Grenzenloos Magazine Facebook pagina liked blijft u dagelijks op de hoogte van al het belangrijke â&#x20AC;&#x2DC;grenzenloosâ&#x20AC;&#x2122; nieuws. U vindt de pagina op dit adres: www.facebook.com/grenzenloosmagazine Daarnaast rapporteert Grenzenloos Magazine al het actuele nieuws ook op Twitter. Volg ons dus ook daar. https://twitter.com/GrenzenloosMag

STEM NU OP STEF SMULDERS! Voor voor Stimuleringsprijs 2016!

tef Smulders is al vanaf het begin een vaste columnist in Grenzenloos Magazine. Elke maand vertelt hij op zij eigen meeslepende wijze, doordrenkt met humor en een gezonde dosis zelfspot, over zijn leven in Italie. Wie de eerste alinea van een column leest, wordt direct meegezogen in het korte verhaal.

Onlangs kwam Stefs tweede bundel ‘Meer Italiaanse toestanden’ uit. Iedere Italië-fanaat heeft deze bonte verzameling verhalen op zijn of haar nachtkastje liggen. Deze bundel is volledig terrecht genomineerd voor de Stimuleringsprijs 2016 van Schrijverspunt.nl Stem nu op ‘Meer Italiaanse toestanden’ en maak kans op een gesigneerd exemplaar van het boek. Ga naar: https://www.schrijverspunt.nl/ stimuleringsprijs-2016/7315-meer-italiaansetoestanden stem op het boek en stuur daarna een e-mail naar info@grenzenloos.nl met uw naam en adres. Onder alle inzenders verloten wij drie gesigneerde exemplaren van het geweldig leuke boek van Stef Smulders!

MEER ITALIAANSE TOESTANDEN Stef Smulders

“Het leukste boek over Italië sinds jaren!”

Emigratie & relatie

VOETBALLERS KIEZEN ALTIJD VOOR ZICHZELF WAT EEN EMIGRATIE DOET MET JE RELATIE

n 2002 vertrekken Elliëtte en Michel Kreek met hun zoontje naar Athene. Michel krijgt de kans om te gaan voetballen bij Athene AEK. Elliëtte is hoogzwanger. Na een avontuur van twee jaar keren ze terug naar Nederland. “We zagen elkaar heel veel. We waren tot elkaar veroordeeld.”

Vrij plotseling vertrok ze in 2002 samen met haar man en tweejarige zoontje naar Athene. “Michel zat bij Vitesse en had aangegeven dat hij wat anders wilde. Er waren een aantal opties en Athene werd concreet. Ik was acht maanden zwanger en ik stond er wel voor open om naar het buitenland te gaan. Ik ben vrij snel na de verhuizing bevallen in een Grieks ziekenhuis. Via de club zijn we in contact gekomen met een goede gynaecoloog en kon ik bevallen in een moderne privékliniek. Dat vond ik fijn want in Griekenland zijn ziekenhuizen niet hetzelfde als in Nederland.

Elliëtte Kreek is een pionier. “Ik ben ondernemend, ik vind het leuk om van alles te ontdekken. Dat deed ik in Athene ook. Ik ging op zoek naar restaurantjes, naar speeltuintjes voor de kinderen... Als je verlegen bent, red je het niet in een ander land.”

Profvoetballer Michel Kreek Regel een oppas Vanwege het warme weer trainde Michel of ’s ochtends heel vroeg of ’s avonds. “We zagen elkaar altijd overdag, we dronken koffie op terrasjes in onze wijk. Ik dacht wel eens: kon ik maar eens met iemand anders koffie drinken. We zeiden het ook wel tegen elkaar. We waren tot elkaar veroordeeld. Dan dacht ik: geef me een afstandsbediening en zet er iemand anders neer, de buurvrouw of zo. We botsten vaak, maar daarna praatten we er wel altijd over.

De bevalling zal ik niet snel vergeten. Michel mocht er niet bij zijn, pas op het allerlaatste moment. En na de bevalling moest ik verplicht rusten. Mijn zoontje werd meteen weggehaald, die zag ik pas de volgende ochtend. Ja, het was heel anders dan in Nederland. Ik ben Nederland veel meer gaan waarderen.” Zoek je woonwijk zorgvuldig uit De twee jaar in Griekenland waren soms best zwaar voor Elliëtte. “Het klinkt romantisch om naar Griekenland te gaan, maar dat was het niet. Ik was veel alleen, keek tv. Ik zat met twee kleine kinderen op een Grieks appartement. De telefoonrekening was in die tijd heel hoog. Michel was regelmatig ’s nachts weg voor een

Eens in de zoveel tijd ging ik een weekje met de jongens naar Nederland, om op te laden. Dat kon financieel, dat scheelt. En we hadden ons huis in Nederland aangehouden, dat maakt ook uit.” Ze adviseert andere jonge ouders om meteen een goede oppas te regelen. “Dan je kun je allebei je eigen dingen doen. In Nederland kon ik terugvallen op onze ouders. Dat gemis heeft veel impact in je dagelijks leven, in Nederland breng je de kinderen makkelijker even bij opa en oma. Daardoor waren we in onze vrijheid beperkt.”

‘DE MENTALITEIT IN HET GRIEKSE VERKEER IS VERSCHRIKKELIJK’ trainingskamp. In Nederland kun je met kinderen naar speeltuintjes. In Griekenland zijn die er weinig. En nergens is er een normale stoep. Dan liep ik met de kinderwagen op straat, reed er weer zo’n gek met zijn auto bijna de cellulitis van je benen. De mentaliteit is verschrikkelijk. Als ik met twee kleine kinderen een taxi wilde pakken vanuit de stad naar Kifissia, werd ik vaak afgepoeierd. Ik had gelukkig onze huisbazin waar ik veel contact mee had. Ik had ook contact met de moeders van de school van mijn oudste zoontje. Maar achteraf was een huis met een lift of een huis op de begane grond makkelijker geweest! Die kinderwagen steeds omhoog en omlaag tillen, was een hele klus. Maar onze huisbazin was echt een moederfiguur en daar heb ik veel steun en gezelligheid aan gehad.”

Pas je aan Michel had het beter naar zijn zin in Griekenland dan zijn vrouw. “Hij was minder eenzaam, hij had zijn voetbal en alle contacten die daarbij horen. Bovendien was het leven voor hem heel overzichtelijk.

Emigratie & relatie In Nederland ging ik de hort op, in Griekenland was ik er altijd voor hem. Voor hem kwam de moeilijke periode pas veel later, toen we terug waren in Nederland en hij stopte met voetballen. Tot die tijd was hij gewend dat hij centraal stond in ons gezin. Alles stond in het teken van zijn werk. Zo gaat dat bij profvoetballers.

bijvoorbeeld gaan werken. Hij heeft zich moeten aanpassen en dat heeft hij gedaan. Hij is een leukere man geworden.” Gun elkaar baalmomenten De basis van hun relatie is goed, weet Elliëtte sinds ze in Griekenland heeft gewoond. “Anders hadden we dit avontuur niet overleefd. Ik vind dat we er sterker uitgekomen zijn. Als ik iemand moest kiezen op een eenzaam eiland dan zou ik voor Michel kiezen. Door zo’n avontuur word je gedwongen om met elkaar te praten.

‘MICHEL IS NA ZIJN CARIERE EEN LEUKERE MAN GEWORDEN’ Als partner ben je altijd ondergeschikt aan de carrière van je man. Voetballers hebben nooit moeite om keuzes te maken want ze kiezen altijd voor zichzelf, voor hun eigen carrière. Maar toen hij stopte, veranderden voor mij de voorwaarden. Ik heb tegen hem gezegd: nu zijn alle gezinsleden gelijkwaardig. Ik wilde

Communicatie is zo belangrijk. Je worstelt allebei met hetzelfde. Je bent geneigd om alles vanuit je eigen gezichtspunt te zien maar het is belangrijk om je in de ander te verplaatsen. En om elkaar de ruimte te geven om te balen, om de ander baalmomenten te gunnen. Ik hoor

Profvoetballer Michel Kreek wel eens mensen zeggen: we gaan uit elkaar, het werkt niet meer. Dan denk ik bij mezelf: wat heb je eraan gedaan? Wij hebben ook lastige periodes gehad. Maar we zijn bij een gesprekscoach geweest en die heeft ons verder geholpen.”

Dit interview is samen met 16 andere interviews van bekende en minder bekende Nederlanders verschenen in het boek ‘Het eerste jaar is alles opwindend’. ‘Het eerste jaar is alles opwindend’ is een

Ga naar een gesprekscoach Elliëtte kan iedereen aanraden om met een gesprekscoach te praten als je samen in een moeilijke periode zit. “Hij heeft ons als het ware gereset. Hij zet je weet terug in de fabrieksinstellingen. Hij geeft je inzicht in jezelf en in je relatie. Dan snap je wat je verkeerd hebt gedaan.”

aanrader als je overweegt om voor korte of lange tijd in het buitenland te gaan wonen. Het boek bevat veel handige tips van mensen die je zijn voorgegaan. Daarnaast geven zes experts – van emigratiecoach tot seksuoloog – adviezen om je samen goed voor te bereiden.

‘DE GESPREKSCOACH HEEFT ONS GERESET’ Elliëtte heeft geen moment spijt van het Griekse avontuur. “Je wordt er als mens rijker van. De tegenslagen die je oploopt, zijn weer lessen in je leven. Je wordt op jezelf teruggeworpen en daardoor leer je jezelf beter kennen. Verwachtingen scheppen teleurstellingen, daarom is het zo belangrijk om open minded te blijven en je aan te passen aan de situatie. Ja, ik denk dat dat het belangrijkste is als je zo’n avontuur aangaat.”

Het eerste jaar is alles opwindend

Tekst: Auk Dijkstra & Annemies Gort

Wat een emigratie doet met je relatie

Foto’s: Elliëtte Kreek

Auk Dijkstra & Annemies Gort UItgeverij Grenzenloos ISBN 9789461850607 Prijs € 16,95 O.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

Italië

Mangiarotti

STEF SMULDERS

Stef Smulders trakteert de lezers van Grenzenloos Magazine elke maand op prachtige verhalen uit het alledaags leven in het mooie Italie. Dingdong, dingdong! Daar was Roberto weer. Nu alweer? Hij was vanochtend al komen buurten en was nog maar pas een uurtje of twee geleden vertrokken. Wat zou hij komen doen? En waar was zijn auto? Hij was toch niet komen lopen? Dat deed hij als rasechte Italiaan nooit, hoewel

hij maar een paar honderd meter bij ons vandaan woonden. Nee, hij kwam altijd met zijn auto blu zoals we zijn grijze Peugeot plagerig noemden, verwijzend naar de karavaan van belastinggeld verslindende dienstauto’s voor politici, de dure blauwe sleeën waar de gewone Italiaanse burger zich groen en geel aan ergert. Premier Renzi schijnt het aantal van deze luxeobjecten teruggebracht te hebben van meer dan 60.000 naar ruim 20.000 maar Roberto gelooft er, alweer als rechtgeaarde Italiaan, niets van.

Stef Smulders “Le solite favolette. De gebruikelijke fabeltjes,” was zijn reactie op mijn bewering dat Renzi dat toch maar mooi geregeld heeft. Voor alles wat je wil laten doen of wil kopen is er een mannetje di fiducia, maar een governo di fiducia, nee dat is een contraddizione in termine, hoe vaak elke regering het vertrouwensvotum ook aan het parlement vraagt. De Italiaanse burger vertrouwt geen enkele regering, of die nu links of rechts is. Roberto was echt komen lopen, want zijn auto stond niet op de plaats waar hij hem altijd parkeerde: een stukje braakliggend terrein van bovenbuurman Antonio. Wat had hij in zijn hand? Een brief? Roberto keek ernstig, en dat was ook heel ongebruikelijk want hij kwam altijd alleen maar langs voor een beetje vertier, een chiacchierata, niet voor ernstige zaken. Toen hij ons appartement binnenstapte hoorde ik dat hij kortademig was, niet van het trappenlopen maar van de opwinding. Hij stak mij zonder iets te zeggen de brief toe. Ik zag dat deze aangetekend was en afkomstig van een advocaat in Broni. De inhoud was kort: Roberto en Antonica werden er in formele juridische taal van beschuldigd de naam ‘Locanda Amici Miei’ illegaal te gebruiken voor ‘restauratieve’ activiteiten ten huize van Villa I Due Padroni. Als we daar niet mee ophielden dan zou er wat zwaaien: “La diffido a cessarne immediatamente l’utilizzo, in caso contrario il mio cliente procederà giudizialmente nei Suoi confronti ...” Hoogachtend, advocaat Mangiarotti.

Hè? Het duurde even voor het ons doordrong wat er aan de hand was. De eigenaar van het restaurant Amici Miei die Antonica en Roberto anderhalf jaar geleden weggepest had, beweerde dat wij ‘zijn’ naam illegaal gebruikten. Waarschijnlijk dacht hij dat we potentiële klanten bij hem weglokten. Dat hij weinig klandizie had, was wel duidelijk: telkens als we langs het pand reden zagen we dat de parkeerplaats leeg was en de keren dat ik ’s avonds even na achten passeerde, had de gestore de zaak alweer gesloten. Roberto hoorde van zijn oude leveranciers van water en wijn dat er veel minder werd besteld dan vroeger toen Roberto er nog was. En toen we een keer met gasten van ons, wijn aan het proeven waren bij Roberto’s voormalige hofleverancier Monteguzzo, kwam toevallig de zoon van de eigenaar van Amici Miei ook langs om wijn te bestellen. Hoeveel dozen vroeg Alberto in zijn enthousiasme. “Nee, drie flessen,” was het ontluisterende antwoord. Drie flessen? Voor een restaurant? Voor ons, niet-restauranthouders, niet-Locandisten, stonden inmiddels zes dòzen klaar! Het restaurant liep duidelijk niet. Het was duidelijk jalousie de metier die de eigenaar er toe had aangezet onze bezigheden te bespioneren en ons die dreigbrief te sturen! Maar wij hadden

Italië helemaal geen restaurant in onze Villa geopend en al helemaal niet onder de naam ‘Locanda Amici Miei’! Waar doelde de niet zo beste man op? Het kon niet anders of hij had op Facebook gezien dat we vorig jaar verschillende etentjes voor onze gasten georganiseerd hadden, waarbij de gerechten door Antonica en de wijn door Roberto geserveerd waren. En ja, bij enkele posts werd wel gerept van Amici Miei, maar dan in de zin van ‘de vorige eigenaren van ...’, of ‘a la Amici Miei’. Niks restaurant, niks ‘Locanda’. Omdat Antonica in alle staten was (“Mica Sarda sono! Ik ben verdorie een Sardijnse!”) en Roberto ook geagiteerd was, besloot ik alle vermeldingen op Facebook maar te verwijderen. Op onze website ontdekte ik nog een oude verwijzing naar het restaurant bij ons culinair arrangement, en hoewel dat duidelijk naar de oude situatie verwees en niet naar een nieuw restaurant met dezelfde naam bij Villa I Due Padroni, verving ik Amici Miei hier maar meteen

door Osteria Versa waar we tegenwoordig mee samenwerken. Klus geklaard! Rest de vraag waarom de eigenaar van ‘Locanda Amici Miei’ zich met deze negatieve activiteiten onledig hield in plaats van voor betere publiciteit voor zijn restaurant te zorgen. De Tripadvisor-vermelding van Amici Miei, die we geblokkeerd hadden toen Roberto en Antonica er vertrokken waren, was bijvoorbeeld nog steeds niet vernieuwd. Hypocriet was het gedrag van de aanklager ook, want we wisten van verschillende vrienden van Roberto dat de booswicht als je hem belde en vroeg of hij Roberto was, met “Sì” antwoordde om de vroegere klanten van Roberto en Antonica onder valse voorwendselen naar binnen te lokken! Wij gebruikten niet valselijk zijn naam, het was precies andersom! We voelden ons niet schuldig en de eigenaar van Amici Miei had geen been om op te staan. Maar moesten we de brief nog

Stef Smulders beantwoorden? Er werd geen vraag in gesteld. Wel leuk dat de advocaat Mangiarotti heette, wat zoiets betekent als ‘bedorven eten’! Misschien moesten we alleen maar laten weten dat we de naam ‘Locanda Amici Miei’ nooit gebruikt hadden ook niet zouden gaan gebruiken. Duidelijk was wel dat we zo min mogelijk aanleiding moesten geven tot verdere discussie, want dat het heerschap op oorlogspad was, was wel duidelijk. Italiaanse oorlogstoestanden! Gelukkig duren rechtszaken hier gemiddeld tien jaar, dus mocht het toch zover

komen... In het vervolg zullen we bij onze posts op Facebook over de (heerlijke) etentjes met Roberto en Antonica, want daar gaan we natuurlijk stug mee door, vermelden dat dit geen cene met amici miei, onze vrienden, zijn, maar met nemici vostri, jullie vijanden!

Tekst en foto’s: Stef Smulders

NIEUW!

Italiaanse toestanden

Meer Italiaanse toestanden

Leven en overleven in Italië

Het dagelijks leven in Italië Humoristische korte verhalen over het emigreren naar Italië en de kennismaking met tal van karakteristieke Italianen.

De nieuste bundel met hilarische verhalen over

Te koop via Emigratieboek.nl

het leven van alledag in Italië.

Het volgende nummer van Grenzenloos Magazine verschijnt de eerste week van november. Schrijf u in op Grenzenloos.nl om op de dag van uitkomen een e-mail als herinnering te krijgen.

Emigratieboek.nl BOEKHANDEL VOOR LANDVERHUIZERS

GIDSEN TAALCURSUSSEN ERVARINGSVERHALEN

Kijk regelmatig op Emigratieboek.nl en ontvang ook onze wekelijkse nieuwsbrief Volg ons op Twitter (@emigratieboek) en Facebook (fb.com/emigratieboek)