Grenzenloos Magazine 32 - December 2016 by Grenzenloos Magazine & Books

GRENZENLOOS MAGAZINE

Grenzenloos.nl

Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters

December 2016 Lineke Breukel Thriller auteur

WAAR JE BENT...

Floor Franck vertelt waarom

THRILLER VAN ZWEEDSE BODEM Emigrante Lineke Breukel timmert aan de weg

KIJK, NOG MEER ZUID-FRANKRIJK! Succes van deel 1 krijgt vervolg

Uitgeverij

Grenzenloos

Welkom

Colofon

GRENZENLOOS MAGAZINE Gratis online magazine voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters. Verschijnt 11 x per jaar, rond de laatste vrijdag van de maand. Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos, een imprint van VanDorp Uitgevers Voor meer informatie of adverteren, kijk op www.grenzenloos.nl of mail naar info@grenzenloos.nl In dit nummer staan bijdragen van: Marielle Saegaert Ludique le Vert Stef Smulders Floor Franck Lineke Breukel Eric Jan van Dorp Coverfoto: Nicole Harrington Copyright©2016 VanDorp Uitgevers Op de teksten en foto’s in deze uitgave rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave mag worden opgeslagen, gekopieerd of op andere wijze dan ook worden verveelvoudigd en/of verspreid, zonder uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van de uitgever.

CHEAPTICKETS = CHEAP SERVICE

eizen is nog nooit zo makkelijk geweest als vandaag de dag. Met name de lage prijzen van vliegreizen maken het eenvoudig en ook betaalbaar om ons snel te verplaatsen. Handige sites om de goedkoopste prijzen te vinden maken het nog eenvoudiger. Cheaptickets.nl is zo’n site met gegarandeerde lage prijzen. Voor een meerprijs kun je een garantie afsluiten dat je vlucht kan worden omgeboekt. Mijn ervaring: je hebt de extra euro’s volledig voor niets uitgegeven. Met onzinnige smoesjes wordt omboeken zonder kosten onmogelijk gemaakt. Cheaptickets, cheap service dus. Mijn advies: gebruik de site alleen om prijzen op te zoeken en boek vervolgens bij de vliegmaatschappij zelf. Veel leesplezier met alle artikelen in het magazine van deze maand! Grenzenloos Magazine verschijnt 11 x per jaar, rond de eerste week van de maand.

Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur Twitter: @ericjanvandorp

Inhoudsopgave

Kijk, nog meer Zuid-Frankrijk!

Marielle Saegaert: Noviembre

Waar je bent...

Grenzenloos uitzicht

Ludique - Chateau te koop!

Thriller van Zweedse bodem

Stef Smulders: Unione civile

Provence

ijn vorige boek eindigde ik met de zinnen: ‘Misschien wordt het tijd om te verhuizen.’ Inmiddels bén ik verhuisd, al viel het me zwaar afscheid te nemen van m’n ‘oude’ dorp waaraan ik de herinneringen koester, aldus Renee Vonk-Hagtingius.

geleerd. Voor de zekerheid bestelde ik wel eerst een rouge (jawel, om 11 uur des ochtends, en die ging erin als Gods woord in een ouderling, wegens echt heel lekker) en vroeg naar de dichtstbijzijnde ‘distributeur de billets’. “Simple”, kreeg ik te horen vanaf het enige andere bezette tafeltje, waaraan een zo te zien rasProvençaal met doorgroefde gelaatsrekken onder een doorleefde lederen aphoed z’n Var Matin zat te lezen. “En ville.” Hij bedoelde de nabije stad, 12 km verderop. Toen greep de kroegbazin in (of misschien moet ik kroegtijgerin zeggen, ze oogt behoorlijk weerbaar, maar we zijn nog in de aftastingsfase) door simpelweg op te merken dat ik gewoon kon oversteken naar de tabac. “Le tabac, madame?” vroeg ik verbaasd. Ze gebaarde nonchalant naar de overkant van het pleintje, achter de fontein. De echtgenoot was er al geweest in verband met de aanschaf van een doosje sigaren, plus de krant. Begreep ik goed dat de Tabac tevens de dorpsbank was? De echtgenoot had er niets over gezegd, of er was hem natuurlijk weer eens niets opgevallen.

Ja ja, ik ben verhuisd. En ’t was erg, heel erg, maar dat weet iederéén die weleens verhuisd is, dus daar gaan we niet verder over doorzeuren. Het lijkt me alleen wel leuk om er af en toe een anekdote in te gooien over wat wèl goed ging, of memorabel was. Bijvoorbeeld dat het horloge dat ik van m’n opa geërfd heb er na 89 jaar ineens mee ophield na de eerste nacht in het nieuwe huis. Voor de grappenmakers: nee, ik ben geen 89, dat is de leeftijd van het horloge. Enne, ik doe niet echt aan bijgeloof, maar ik schrok toch. Ga je wonen in de buurt van een reeds eeuwen geleden overleden gehucht in de Provence Verte, en houdt de polspendule van opa er na jaren trouwe dienst mee op... “Tut hola”, oordeelde de echtgenoot, die overigens al een tijdje kampt met het opwindmechanisme van z’n eigen ultramoderne tijdmetertje, dat op polsbeweging reageert, maar na een nachtje stevig doorpitten steevast gereanimeerd moet worden door stevig schudden waarna het gelijk gezet kan worden met de tijdsaanduiding van BFMTV, en weer een dagje doorsukkelt. Op de derde dag van m’n verblijf alhier had ik wat cash nodig. Je wilt een broodje kopen bij de dorpsboulanger, een glaasje in de kroeg kunnen afrekenen, een krantje en een doosje sigaren bij de tabac kunnen betalen. Of er ergens een appentap in de buurt was, vroeg ik aan de waardin van de minuscule en minimaal bezette dorpsbistro. Daar moet je zijn als je wat over dorp en omgeving wilt weten, dat heb ik in al m’n Zuid-Franse jaren wel

“Mais oui!” zei ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Als je klant van de Crédit Agricole bent, kun je daar pinnen.” Ze draaide zich om en ging het koffie-apparaat poetsen.

Provence

Ik haastte me het straatje over, liet mijn bankkaartje zien en vroeg om 35 euro. “Hier uw bankpasje voorhouden aub”, zei de tabagiste, en toonde me een betaalapparaatje. Ik zocht naar een gleufje om m’n bankpasje in te schuiven. “Ah non”, zei de tabaksmevrouw, “payer sans toucher!” Betalen zonder contact, gewoon je kaartje voor het machientje houden. Daar had ik even niet van terug. In dit afgelegen gehucht in the middle of nowhere waren ze dus

Een ruime kwart eeuw geleden kocht

moderner dan in menige grote stad.

de zinnen: ‘Misschien wordt het tijd

Renée Vonk-Hagtingius een paar muren en een half dak ter hoogte van zo’n schilderachtig dorpje in de Provence. Ze was er zo mee in haar nopjes dat ze er uiteindelijk een blog over ging bijhouden. Een aantal van die verhalen werd vorig jaar gebundeld en verscheen onder de titel ‘Kijk, Zuid-Frankrijk!’ Ik eindigde m’n vorige boekje met om te verhuizen.’ Inmiddels bén ik

Banken en ik: nooit vrienden geweest. En al helemaal niet met de Crédit Agricole. Kwarteeuw geleden een rekening geopend op advies van een makelaar. Al jaren van plan dat ‘account’ op te zeggen, wegens nul dienstverlening. Maar ja, het gedoe... Dus altijd maar weer uitgesteld. En nu zit ik ineens goed, en kan ik dus – tot op zekere hoogte – flappentappen bij de sigarenboerin.

verhuisd, al viel het me zwaar afscheid te nemen van m’n ‘oude’ dorp waaraan ik de herinneringen koester. Ze staan in het tweede boekje. Plus m’n nieuwe ervaringen rondom het dorp waar ik nú woon.” Beide boeken zijn te bestellen op emigratieboek.nl

Inmiddels heb ik ook de plaatselijke cave ontdekt die een meer dan behoorlijke huiswijn (en meer) biedt, AOC en al. Met een kaartje betalen? Geen probleem. Ik geloof dat ik me hier nogal thuis ga voelen. Tekst: Renee Vonk-Hagtingius

NIEUW

Nu verkrijgbaar!

Een Spaanse maand

NOVIEMBRE

MARIELLE SAEGAERT E

lk jaar lijkt de datum weer naar voren geschoven. Eerst was het nog op zijn vroegst mid november, toen schoof het op naar het begin van de maand. Daarna brak er een verhitte discussie los over ‘de datum’ en werd die weer meer richting december geschoven.

hier niets over te zeggen hebben. Ik doe altijd mijn best niet al te veel Engelse woorden en uitdrukkingen te gebruiken, de Nederlandse taal is nou eenmaal veelzijdig en mooi genoeg, maar nu is de uitdrukking ‘The Holiday Season’ misschien toch wat handiger. Jullie hebben Sinterklaas, wij hier in Spanje vieren Driekoningen en bovendien pas begin januari. Alleen ‘Papá Noel’ hebben we natuurlijk gemeen.

Over welke dag heb ik het? Over de dag dat je in de supermarkt komt en je voor het eerst Sinterklaaas-/kerstversiering ziet… In Nederland winnen de pepernoten het uiteraard van de kerstman, kwestie van kalendervoordeel… Elk jaar is het weer een afwachten wanneer we door de commercie gedwongen worden in de “decemberstemming” te komen. Alsof we zelf

Noga De typische kerstlekkernij hier is ‘turrón’, een noga die in allerlei vormen en smaken wordt aangeboden. Zelfs kokosnoga zit er tussen… Een tikje te zoet voor mijn smaak maar de Spanjaard

Marielle Saegaert is een behoorlijke zoetekauw dus die turrón gaat elk jaar vaak genoeg over de toonbank. Het was begin november dat de eerste plakken in de schappen lagen. Multiculti Driekoningen Niet alleen over wanneer we de eerste versieringen in de winkels mogen hangen, ook over hoe we de feestdagen moeten vieren is een met elk jaar toenemende discussie. Na de eerste kerstslingers dit jaar duurde het misschien twee weken langer voordat ook hier de sociale media dat debat aanwakkerde. Wat was het geval? De burgemeester van Madrid, Manuela Carmena, populair in haar stad en door haar oppositie waarschijnlijk meer gewaardeerd dan ze ooit zullen toegeven, had vorig jaar besloten de traditionele kerstoptocht met de Drie Koningen wat te ‘moderniseren’. De tunieken van de wijze mannen uit het oosten waren ineens kleurig en fleurig, niet meer de traditionele gewaden die de gemiddelde Spanjaard zich herinnert van de optochten van vroeger. Er waren zelfs enkele Koninginnen te bewonderen in de optocht die volgens de burgemeester van de hoofdstad een ‘ode moest zijn aan de multiculturaliteit’. Het werd haar niet unaniem in dank afgenomen. De hang naar de traditionele kerst was toch sterker dan aangenomen en dit jaar heeft Carmena al aangegeven het weer iets anders te gaan doen, namelijk meer als vroeger. Men is het er hier ook nog niet unaniem over eens

of de donkere koning Baltasar wel of niet gespeeld mag worden door een blanke acteur die zijn gezicht zwart schminkt en zijn lippen fel rood. Verdeeldheid alom maar absoluut geen voorpaginanieuws zoals de discussie over wel-of-niet zwarte Piet. Ik heb het hier wel eens geprobeerd uit te leggen door ‘Pedro negro’ te beschrijven maar ik ben nog niet vijf minuten in mijn verhaal of ze beginnen me al uit te lachen. “Jullie zijn toch tolerant daar in het noorden?” en er wordt een nieuw rondje besteld. Driekoningen is nog even ver weg, 6 januari, dus ik ben bang dat we er nog heel wat over te horen krijgen de komende tijd.

‘30% van de volwassenen onder de dertig jaar is werkloos’ November was de maand dat de Spaanse werkeloosheid voor het eerst in drie jaar weer toenam, dit vooral omdat november toeristisch gezien een mindere maand is. Het was politiek gezien dus een opportune maand om de messen te slijpen en een verhoging van het miniem loon te eisen. Dit loon ligt nu op €655,20 en daar is men het dan wel over eens, dit is niet genoeg om een maand lang van rond te komen. Als je werk hebt, natuurlijk. Als je bedenkt dat de gemiddelde huur van een heel simpel flatje in Madrid rond de €500 ligt… Dat wordt dus huisgenoten zoeken! Of bij je ouders blijven wonen en dat is noodgedwongen nog heel

Een Spaanse maand frequent hier. Meer dan 30% van de volwassenen onder de dertig jaar is werkloos en voor degenen die wel een baan hebben, ligt het gemiddelde salaris onder de €1000. Al willen ze wel, vaak is het financieel onmogelijk om het huis uit te gaan. Nood breekt wet. De PP is behoorlijk trots op het feit dat, ondanks de stijging van de afgelopen maand, de werkloosheid gedaald is de afgelopen jaren. Echter die ligt nog steeds rond de 20% dus echt reden tot het zich trots op de borst kloppen is er niet, lijkt me. De werkeloosheid mag dan zijn ‘afgenomen’ dit is grotendeels te danken aan het feit dat banen nu zijn versnipperd in deeltijdbanen en onder vaak zeer beperkte arbeidsvoorwaarden. Een vriend van me heeft een contract van 40 uur, werkt er minstens 60 en hij verdient nipt €900. Werkgevers zijn zich buitengewoon bewust van de bijna wanhoop onder de beroepsbevolking en, de goeden niet te na gelaten, maken er handig misbruik van. Overuren worden niet uitbetaald, vrije dagen niet toegestaan, etc. Vandaar zoveel turrón: wat zoets is wel lekker na de bittere bijsmaak van deze “lagere” werkeloosheid.

land zich toestond voor even de ogen te sluiten voor dit menselijke drama. Een Hongaarse journaliste tackelt een Syrische vader die met zijn zoontje in zijn armen wegrent van een losgebroken menigte op een plek aan de Hongaarse grens. Deze man bleek voetbaltrainer geweest te zijn in zijn vaderland en een Spaanse eredivisieclub, Getafe, bood de man direct een baan aan. Hij werd herenigd met zijn tienerzoon die ondertussen in Duitsland zat en hij kon aan de slag op het voetbalveld. (Doorslaggevend was natuurlijk dat hij voetbaltrainer was en niet badmintoncoach.) Het bleef jammer genoeg ook het enige mooie verhaal want van de bijna 17.000 vluchtelingen die Spanje heeft toegezegd op te vangen, zijn het er nu nog geen 500 die daadwerkelijk een nieuw leven kunnen gaan beginnen hier. Veel gegoochel met de nummers, de regering verwisselt het woord ‘disponibiliteit’ vaak en graag met ‘op waarheid berustende statistieken’ maar feit is dat deze discussie niet leeft ‘op straat’. Men heeft het er nauwelijks over, zeker als je het vergelijkt met het noorden van Europa.

Vluchtelingen Ik was een paar weken geleden weer even in Nederland waar de situatie omtrent de opvang

Verbaal geweld Een gespreksonderwerp wat we dan wel meer gemeen hebben, is het toenemende verbale

van de vluchtelingen een dagelijks onderwerp van gesprek en debat is en niet minder vaak, zo lijkt het, punt van twist. Hier in Spanje ontbreekt die discussie bijna in zijn geheel. Niemand heeft het hier over de opvang van de vluchtelingen. De uitleg is voor de hand liggend: er zijn er in Spanje nog geen 500 opgenomen. (Spanje heeft een bevolking van bijna 47 miljoen.) Een paar jaar geleden, op het hoogtepunt van de aandacht die de media besteedde aan de vluchtelingenstroom, was er een mooi verhaal te vertellen waarmee het

geweld op de sociale media en de discussie in hoeverre dat ingetoomd kan en moet worden. Het meest recente Nederlandse voorbeeld zijn de bedreigingen aan Sylvana Simons, hier in Spanje bleek een andere politica ook bedreigingen ontvangen te hebben. Ik heb het over wijlen Rita Barberá; de voormalig burgemeester van Valencia waar ik het al eerder over gehad heb en die uit de PP is gezet door haar waarschijnlijke verantwoordelijkheid in enorme corruptieschandalen. Ze had getuigd

Marielle Saegaert en haar voormalige partijgenoten hielden hun hart vast want Rita heeft haar hele leven in de politiek en in de PP gezeten. Die kan mooie verhalen vertellen! Je had moeten zien hoe haar voormalige partijgenoten haar ‘welkom’ heetten op haar eerste werkdag in het Congres… Ze deden ongeveer allemaal of ze haar niet zagen.

Ineens was ze er niet meer. Na een hartinfarct is ze eind november plotseling overleden. Betreurenswaardig en beschamend was de retoriek die in die dagen naar haar overlijden losbarstte, over hoe de pers haar ‘gelynched’ zou hebben en dat dat de reden was dat de PP haar toentertijd uit de partij had gezet: om te proberen die media lynchpartij te voorkomen. Een schandalige leugen, ze konden niet anders: het corruptieschandaal berokkende hun verkiezingscampagne grote schade. Dat was de enige reden.

Belediging Waar ook veel ophef over was, en terecht, waren de beledigingen aan het adres van een 10-jarig jongetje dat aan kanker lijdt en zijn wens stierenvechter te worden had uitgesproken. Een tegenstander van het stierenvechten had op haar Facebookpagina gezet dat hij ‘nu al kon sterven’. Ze opende haar geschrijf met dat ze ‘niet politiek correct zou zijn’ waarmee ze aangaf dat ze er bewust van was, iets te gaan schrijven wat niet door de beugel kon. Desalniettemin typte ze verder. Ze is ondertussen aangehouden door de Guardia Civil. Het was dus een barre maand. De rust op politiek gebied lijkt wel enigszins teruggekeerd: ‘in ieder geval is er nu een regering’, lijkt men te denken. Podemos gaat naar de smaak van velen iets te hard door de bocht en verdwaalt af en toe in de inderdaad nogal felle retoriek. Pablo Iglesias heeft het de laatste tijd op de pers gemunt. Het Ciudadanos van Albert Rivera voelde zich wat opzij geschoven door de PP toen zij hen even niet nodig had, maar dat is gelukkig weer bijgedraaid. De PSOE likt zijn wonden na turbulente maanden maar de rust lijkt enigszins wedergekeerd. De politici hier hoeven zich toch niet zorgen te maken naar Spanje meegenomen te worden door een verbolgen Sinterklaas, ze zijn er immers al. Op naar de kerst! Tot volgende maand! Tekst: Marielle Saegaert

Spanje

WÁÁR JE BENT... BEPAALT OOK WÍE JE BENT

Wáár je bent...

a je over de grens wonen, moet je jezelf opnieuw uitvinden. Daarvoor hoef je niet perse naar de andere kant van de wereld te verhuizen. Zelfs als je tijdelijk naar een buurland verhuist -België of Duitslandmerk je dat er subtiele cultuurverschillen zijn waardoor je niet helemaal jezelf kunt zijn. Onze leefomgeving heeft invloed op onze identiteit.

ik anders ben als ik in Zuid-Afrika ben. Niet dat ik helemáál een ander mens ben. In de kern draag ik mijn persoonlijkheid uit; mijn waarden en persoonskenmerken zijn over het algemeen hetzelfde. Maar ik gedraag en uit me op een andere manier dan ik gewend ben in Nederland. En de omgeving reageert ook anders op mij.

Bekende grond In Nederland ben ik een ondernemend mens. Met mijn haar in de wind haast ik me iedere werkdag op de fiets van hot naar her. Als ik de stad uit moet, brengt mijn 16-jarige oude Peugeotje me naar mijn afspraken. Ik houd van

We vormen onze identiteit in relatie tot anderen. Om jezelf te begrijpen moet je begrepen worden door de ander. En om door een ander begrepen te worden, moet je de ander begrijpen. Op die manier heeft onze sociale omgeving dus invloed op onze identiteitsontwikkeling. En het is nou eenmaal veel makkelijker te begrijpen en begrepen te worden in het land of cultuur waar je bent opgegroeid. Daar waar je de weg kent, waar reacties en gewoonten bekend zijn en waar jij weet hoe jij je tot anderen verhoudt. Sinds twee jaar leef ik in twee werelden. De helft van het jaar woon en werk in Nederland, waar ik in Utrecht mijn eigen coachingspraktijk run. De andere 6 maanden verblijf ik in Zuid-Afrika bij mijn geliefde die ook zijn eigen onderneming heeft. Hoewel de blanke Afrikaanse cultuur en taal dichtbij de Nederlandse ligt, ervaar ik dat

mijn werk waarin ik als zelfstandige coach anderen mensen mag ondersteunen de knopen te ontwarren. Ik houd van de levendige vibe in Utrecht. De grachten en prachtige herenhuizen, de bruine kroegen en hippe koffietentjes. Het is een genot om de weg te kennen, -als ik ergens op tijd moet zijn- en

Zuid-Afrika tevens om te kunnen verdwalen. Ontdekkingen van nieuwe wijken en steegjes zonder me onveilig te voelen. In gesprek met anderen weet ik welke reacties ik van anderen kan verwachten. In Nederland ervaar ik het ultieme gevoel van mezelf zijn. En het is de bekende omgeving, vrienden en familie die eraan bijdragen dat ik mezelf kan zijn.

die we hebben. Mensen hebben behoefte aan een positief en onderscheidend zelfbeeld. Werk is een concrete manier waarop je iets van jezelf aan de wereld kunt laten zien, iets teweeg kunt brengen en iets waardevols kunt nalaten. Als je werkt, ontwikkel je een verhaal met betekenis. Zonder twijfel is mijn werk als coach een groot onderdeel van mijn identiteit én zingeving.

Ergens anders ZIJN

‘Werk is een concrete manier waarop je iets van jezelf aan de wereld kunt laten zien.’

Tijdens mijn studententijd heb ik een half jaar in Brussel gewoond. De culturele verschillen met België zijn niet groot; een deel van België was ooit Nederlands. En toch ervoer ik er opvallend veel verschillen in communicatie, reacties en interpretaties. Mijn kritische vragen in de collegezaal werden opvallend vreemd gevonden door de professor en Belgische medestudenten. De architectuur van dorpen

Daarnaast kan ik mezelf laten zien in mijn werk. Ik ontplooi verschillende initiatieven en projecten en doe dat met veel plezier en enthousiasme. Uit diverse onderzoeken blijkt dat ons zelfbeeld sterk samenhangt met de baan

Wáár je bent... en steden zorgt ook voor andere routines, gewoonten en sociale contacten. Als ik in de weekenden terug ging, merkte ik hoezeer ik in Utrecht thuis was doordat ik er mensen op straat tegen kwam die ik goed of vaag kende.

‘Een zoektocht tussen aanpassen aan de culturele omgeving met behoud van mijn eigenheid.’ Twee jaar later woonde ik enkele maanden in Jordanië voor een onderzoek. In de Arabische samenleving was de uitdaging groter om mezelf te zijn. Het werd me door lokale wijkbewoners niet in dank afgenomen dat ik er een flatje huurde als vrouw alleen. Of alleen naar de universiteit liep. Het ging er niet zo ver dat ik gesluierd de deur uit moest, zoals dat het geval is in SaudiArabië. De uren die ik daar heb doorgebracht in koffietentjes in gesprek met Arabische vrienden hebben me laten stil staan bij mijn achtergrond en identiteit. Het was een zoektocht tussen aanpassen aan de culturele omgeving met behoud van mijn eigenheid. Een rijke ervaring van het bevechten en loslaten van stereotype beelden. Van mezelf én de ander. Tijdens de reizen die ik heb gemaakt, heb ik dit nooit zo sterk sterk ervaren. Op reis ben ik als een spons; het is fantastisch om andere culturen te ervaren en mensen te ontmoeten. Mijn eigenheid komt daarbij niet in het geding. Ik kan de verschillen zien en naast elkaar laten staan. Maar op het moment dat ik ergens anders woon, word ik me bewust van mezelf en hoe de leefomgeving invloed heeft op wie ik ben en wie ik wil zijn.

Settelen in Zuid-Afrika Met één been in Nederland en één been in ZuidAfrika voelt het alsof ik in een spagaat sta. Het is erg onrustig als de ene routine iedere 3 maanden onderbroken wordt voor de andere. Het op twee plekken wonen vraagt een voortdurende wisseling van focus en aandacht. Zelfs mijn bioritme is erdoor van slag. Nu sta ik voor de keuze om me definitief in Zuid-Afrika te vestigen of niet. En als ik de sprong waag, wat neem ik dan van mezelf mee en wat laat ik achter? Ik ben dankbaar dat ik tot nu mijn werk in Nederland heb kunnen blijven doen, hoewel ik daarin ook steeds offers heb gemaakt. Het helemaal loslaten van mijn coachingspraktijk is wel een heel groot verlies. Niet alleen een verlies van netwerk en opdrachtgevers, het is ook een verlies van een deel van mijn identiteit. En verlies van comfort, vrienden en familie, vrijheid, veiligheid en zelfstandigheid, bekendheid van omgeving, noem maar op. Waarom zou iemand bereid zijn dat op te geven als er niet iets anders tegenover staat?

‘Door los te laten ontstaat er ruimte voor iets nieuws.’ Ik geloof dat de keuze is gebaseerd op vertrouwen. Door los te laten ontstaat er ruimte voor iets nieuws. Ik kan de keuze om te emigreren alleen maken als ik erop vertrouw dat hetgeen dat voor me ligt beter is dan hetgeen ik achter laat. En door aandacht te geven aan het nieuwe vooruitzicht, groeit daar perspectief, hoop en positieve energie.

Zuid-Afrika Zuid-Afrika is een prachtig land om te zijn. En nog beter is dat ik hier bij mijn geliefde ben. Na zo’n tijd op en neer reizen doet zich vanzelf een moment voor waarop dat niet meer houdbaar is. We hebben behoefte aan onze eigen routine en een gezamenlijk focus. Een stabieler samenzijn waarin we één levenspad bewandelen. En daarvoor is één basishonk nodig dat we beiden ervaren als een thuis.

World Heritage Site, grenzend aan de Indische Oceaan, te bereiken met één lange doodlopende weg. Geheel omgeven door natuur en wildlife: de nijlpaarden lopen hier ‘s avonds door de onverlichte straten. Tropische temperaturen en geuren afkomstig van aarde, groen en zee. Hoewel een hele andere vibe dan in het voor mij bekende Utrecht, mag ik niet klagen over deze prachtige leefomgeving.

We wonen hier in een dorp -St Lucia- dat bestaat uit 500 inwoners. Met één hoofdstraat waar zich enkele restaurants, winkels en reisorganisaties bevinden, schat ik dat de dorpstraten verdeeld zijn over een oppervlakte van 3 bij 3 km. Het dorp ligt midden in een

Of ik me er helemaal thuis ga voelen, is nog de vraag. Wel ben ik vastberaden om te focussen op de groei van nieuwe mogelijkheden. Zeker is dat ik wil blijven werken. Als er al zoveel om me heen verandert, is het wel zo veilig om niet alles tegelijkertijd overboord te gooien.

Wáár je bent...

Samen met collega coach Martine Hulsman die met haar gezin naar Brazilië is verhuisd, heb ik feelathomeabroad.com opgericht. Bij ‘Feel at

van betekenis zijn vanuit mijn eigen expertise. Zodat ze de zoektocht naar ‘wie ben ik en wie wil ik zijn’ in een nieuwe leefomgeving niet helemaal

home abroad’ coachen we mensen online, die -net als wij- de uitdagingen van het wonen over de grens willen ombuigen tot een betekenisvolle ervaring. Mijn werk is één van die dingen die ik meeneem om een belangrijk deel van mijn identiteit te behouden. Het online coachen van mensen waar ik persoonlijk écht feeling mee heb, helpt me ook om mezelf te zijn. Door anderen die over de grens wonen bij te staan, kan ik me verbinden met unieke ervaringen van ‘soortgenoten’ en voor hun

alleen hoeven af te leggen.

2017 wordt het jaar van de grote keuzes. Zolang ik mijn eigenheid kwijt kan en een levensdoel heb, ervaar ik een zinvol bestaan. En kan ik met vertrouwen de moed vinden om de juiste keuze te maken.

Tekst & foto’s: Floor Franck www.feelathomeabroad.com

Grenzenloos uitzicht Foto: Paul Itkin

Ludique

LUDIQUE CHATEAU TE KOOP!

udique is het pseudoniem van een ouddocent die na zijn pesionering samen met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.

dan hoognodig een poosje van ons erf af, voelen wij wel. Even eruit! Of eraf, zo u wilt. Het zijn opwellingen. Zoals je op Kerstdag ineens trek kunt hebben in een nieuwe haring. Het is slechts een lichte aandoening die sporadisch haar kopje opsteekt. En route dus! Met de frêle klaviertjes van Lief aan rad en deurklink, zo oogt de pook van een Frans Viertje nu eenmaal, koerst ze nonchalant en welhaast blindelings over alle zich gaandeweg spontaan aandienende Petite Routes en Chemins. Lief stuitert er elegant en blijmoedig overheen. We zien wel waar het schip strandt. We rijden nooit verkeerd, maar anders. Evenmin zijn we ooit de weg kwijt, maar kunnen die mogelijk even niet

Er is eigenlijk geen enkele aanwijsbare reden voor, maar bij tijd en wijle bestijgen Lief en ik ineens ons oude meiske de Quatrelle om, tamelijk stuur- en richtingloos, zomaar wat in het wilde weg te gaan rondtoeren. Wij moeten

Frankrijk vinden. En zo bladeren Lief en ik met regelmaat de ganse regio door. Heerlijk! Toegegeven, zowel Petite Routes als Chemins zijn net asperges. In aanvang aantrekkelijk, maar in feite alle eender, als u mij volgen kunt. Heb je er één gehad, dan heb je ze allemaal gehad. Net als bos. Een bos is een bos. Mooi, maar onverschillig. Het is echter ook het decor waartegen onroerende, roerende en ontroerende dingen onverwacht acte de présence geven! En wat zouden wij graag eens willen kijken in die al jarenlang verlaten huizen en schuren. Niet zelden nog volledig ingericht en vol oude spullen en materialen. Let wel, dat doen wij beslist niet! Het is hier immers echt hoogst ongepast om zomaar een Frans erf te betreden. Ik heb eens een oom gekend die dat wel deed en door de eigenaar met een jachtgeweer, een floret en een tuba van het erf werd gebonjourd. Terwijl tante Agaath nog in het prikkeldraad hing, bood oom van pure schrik meteen de volle vraagprijs, maar de boer weigerde het ooit nog aan hem te verkopen! Niet doen dus! Afijn, zelf zoeken wij ook eigenlijk

half vergane, Renault Victoria uit de dertiger jaren of een door kolossale varkens gekraakte boerenbehuizing en warempel, een week of wat geleden, een volslagen overwoekerd, nagenoeg geheel aan het oog ontrokken, compleet landgoed. Aan de toegangshekken hing een door de zon gebleekt amper nog leesbaar makelaarsbord. Chateau a Vendre, zo wisten wij nog te ontcijferen. Lief, die een overwegend kordate en doortastende inborst heeft, aarzelde geen seconde en belde onmiddellijk de nog vaag en bleekjes geafficheerde huizenboer. “Het is nog te koop!” juichte ze na een langdurig en kennelijk enerverend gesprek. “Hoe bestaat het...” mompelde ik voor me uitstarend naar de ondoordringbare woestenij achter de smeedijzeren toegangshekken die met een verroeste ketting en kloek middeleeuws hangslot bijeen en vermoedelijk ook

helemaal niks, maar wij vinden ‘en passant’ wel van alles! Een vervallen chateau, een verdronken moulin of een verlaten, dodelijk vermoeid keuterboerderijtje waar het theeservies al een halve eeuw onberoerd op de keukentafel is blijven staan. Een door ongeregeld pluimvee bewoonde,

overeind werden gehouden. Al decennia lang, waagde ik te veronderstellen. “Volgende week wordt alles opgeruimd”,

Ludique verklaarde Lief monter die mijn kommervolle staren kennelijk had opgemerkt. “De week daarop gaan we kijken! We hebben op dinsdagmiddag een afspraak.” “Waar gaan we dan precies naar kijken?” vroeg ik. “Wat valt er te zien? En voor het geval er überhaupt iets te zien valt, wat moeten wij daar dan vervolgens mee?” “Luister!” nodigde Lief uit zoals iemand aankondigt de minutenwals op een triangel ten gehore te zullen gaan brengen. “Het chateau is een historisch monument met een prachtige...” begon Lief met het overijverige enthousiasme van een handelaar in tweedehands auto’s. “Een monumentale ruïne dus”, vertaalde ik gemakshalve de vermoedelijk zwaar opgeblazen juich- en verkooppraatjes van de makelmeneer op courtagekoers. “Met een prachtige, enorme natuurstenen cantou. Er zijn drie flink grote woonhuizen waarvan er een al direct bewoonbaar is...” vervolgde Lief onverstoorbaar en vermoedelijk nog steeds citerend. “Zeg dus maar twee ruines en een bouwval”, verduidelijkte ik de ondertiteling verzorgend. “Met twee grote terrassen, helemaal privé, en een ongekend werkelijk uniek panoramisch uitzicht. Er is zelfs een onderaardse

“En er is een paar hectare grond bij waar nog ergens een boerderij met stallen en een moulin moeten staan, maar die hebben ze nog niet teruggevonden. Leuk hè? Nou ja, we gaan het allemaal zien!” beëindigde Lief hijgend haar lofzang. “Jaja”, knikte ik traag en een tikkeltje zwaarmoedig.

atoombunker van vlak na de Tweede Wereldoorlog en...” “Twee Luftwaffe Messerschmitts op de tennisbaan?” vulde ik in. “Hè?! Is er ook een tennisbaan?” vroeg Lief verbaasd. “Dat heeft die meneer me helemaal niet verteld. Er is wel een groot zwembad, maar dat is nu natuurlijk leeg en...” reanimeerde Lief haar onstuitbaar promotioneel relaas. “Een leeg zwembad is een lek zwembad, Lief”, merkte ik op.

ons met een zwaailicht op z’n hoofd zit!” schamperde ik. Maar, ik zag wél een potentieel gegadigde. Een oververmoeide, middelbare guur in de overgang met bijpassende aktetas, paperassen, agenda en het mobieltje onder handbereik. Eenzaam wijn nippend aan een schaduwrijk tafeltje. “Ik denk dat dat onze courtagetijger is”, veronderstelde Lief overdreven luidruchtig terwijl we aan een vrijgekomen tafeltje, vlakbij de bewuste man, plaatsnamen.

Op de dag van de ‘visite’ dirigeerde Lief mij met onze rode bestelbus over een onnavolgbare wirwar van Petite Routes richting ‘Chateau a Vendre’. U kent ze wel, al die leuke, smalle kronkelweggetjes binnendoor en op en neer. “Is die visite vandaag nog of pas volgende week?” vroeg ik na enige tijd. Dit omdat we volgens het beruchte Mikado kaartsysteem van Lief nog minder dan amper vijftig kilometer in een uur afleggen. “Vanmiddag pas om half drie op het terras van het café naast de kerk. Kan niet missen!” stelde Lief mij gerust en stuurde me niettemin per direct de rappe Route Nationaal op. We zoefden nu voort. “Waar zit die huizenboer nu?” vroeg Lief druk om zich heen speurend toen we het overbevolkte terras van het café naast de kerk bestegen. “Ik verwacht niet dat ie hier speciaal voor

Frankrijk “Mag het volume iets lager, Lief?” vroeg ik met gedempte stem en de wijsvinger aan de lippen. “Nee! Dat doe ik expres! Dan hoort ie toch meteen dat wij Nederlanders zijn en komt ie vanzelf wel naar ons toe”, reageerde Lief luid en keek daarbij onze kandidaat strak aan. De beste kerel bleef niettemin zitten waar ie zat en verroerde zich niet. Een serveerster bracht hem zwierig nog een glaasje wijn. Het leek zo nog wel even te kunnen duren. Frankrijk, zeg maar. Wij zaten inmiddels aan ons tweede of derde puntje wijn toen een tamelijk mondaine jongedame in luchtig zomerse, grootstedelijke designverpakking, elegant en kwispelend als een amoureuze slagroomsoes naast ‘onze’ man neerstreek. Het was in ieder geval niet de hare. Er werd gretig gekust en ongegeneerd puberaal gegiecheld. “C’est l’amour!” lispelde Lief vertederd. “Penopauze!” riep ik frivool en bestelde nog

maar weer een rondje wijn. Het derde of vierde. Een Frans kwartiertje later stond de man ineens op. Goot de wijn achterover en gebaarde zijn lief hem te volgen. Twee seconden later meerde het speelse duo langszij onze tafel af. “Bonjour”, groette de man hooghartig en stelde zich kort voor. Inderdaad ons courtagekanon. Mademoiselle serveerde zichzelf als dé dochter van dé kasteelheer. Formeel namens déze present bij de bespreking én bezichtiging van hét familiebezit. Zo heet dat in de hogere makelkringen. Alles zweeft meteen een toontje hoger. Ze nam vervolgens zedig zwijgend plaats op het puntje van een inderhaast bijgeschoven terrasstoeltje. “We kunnen weldra gaan kijken”, opende de man. “Gebouwen en erf zijn vorige week grondig opgeruimd. Goed toegankelijk nu. Houd u er rekening mee dat het al vrij lang leeg staat.” “Daar kunnen wij wel doorheen kijken. Heus

Ludique wel! ” beloofde Lief die alles doorziet. “Als het tenminste inderdaad is opgeruimd.” De man negeerde haar opmerking. “U heeft interesse”, stelde hij vast. “Excellent! Het heeft een enorm potentieel. U zult zien, eenmaal gerenoveerd is het een vermogen waard. Een veelvoud van de huidige vraagprijs, verzeker ik u. Een werkelijk unieke kans voor beleggers. Er zijn meerdere belangstellenden. Over de vraagprijs kan zo nodig nog een weinig worden gedebatteerd”, kakelde de man op volle, commerciële toeren in steriel makelaarsjargon voort. “Over de prijs valt nog te babbelen?” vroeg ik. “Ik neem aan dat u niet bedoelt dat ie daarmee hoger wordt?” “De prijs kan eventueel herzien worden”, sprak de man onverstoorbaar. “Daar is echter wel een voorwaarde aan verbonden,” vervolgde hij en keek Mademoiselle daarbij ietwat schichtig en samenzweerderig aan. “Mademoiselle komt bij ons inwonen?” gokte Lief ondeugend. De man wierp haar een vileine blik en giftige grijns toe. “U dient bij aankoop vijftigduizend euro aan Mademoiselle te betalen”, hervatte hij zijn verkoopverhaal. “Of aan mij vanzelfsprekend, de makelaar.” Hij zweeg enkele seconden. “En,” zo voegde hij er tenslotte streng aan toe, “in contanten!” De praatjesmaker zakte vervolgens traag en zwijgend, in kennelijke afwachting van het effect van zijn woorden, achterover in zijn stoel. “We hebben nog maar zeventien euro tot de drieëntwintigste, deze maand”, fluisterde Lief mij zorgelijk in het oor. “Is er een probleem?” vroeg de huizenboer plompverloren. “Nou, om van zeventien euro....,” begon Lief ietwat geschrokken van de on-Franse directheid.

“Geen enkel punt!” beloofde ik krachtdadig en hief mijn glas. “Santé!” Een puntje wijn of wat doet een mens goed. De Franse cultuur, zeg maar. Daar knap je meteen van op. “Akkoord!” sprak de brave borst overeind schietend en zichtbaar opgelucht. “Laten we dan nu maar meteen eens gaan kijken.” De jongedame krulde een schalks lachje in zijn richting. Lief en mij ontgaat niets. “Dat is toch verboden, contant onder de tafel?” piepte Lief in mijn oor. “Dit zijn figuranten in een slechte thriller, Lief. Het doek valt vanzelf”, zei ik. We volgden het illustere tweetal via een aanpalend boerenerf en gezamenlijk klauterend over een wrakke afrastering betraden we het landgoed. “U heeft even geen sleutel van het toegangshek aan de voorkant?” vroeg ik naar de bekende weg. “Onze excuses, monsieur. Ik meende de zaak opgeruimd te mogen aantreffen. Maar, dat is kennelijk niet uitgevoerd. We kunnen de hekken zo niet openen, vrees ik.” We geraakten traag en moeizaam in een waarachtig alles overwoekerende jungle. “Het Chateau staat daar verderop”, wees de man ons. Het Chateau stond in een diepte en was niets meer dan een halve, zwaar overhellende, grotendeels ingestorte toren met, toegegeven, een inderdaad zeer fraaie cantou. Maar, zonder doodsverachting of suïcidale aspiraties volstrekt onbereikbaar. Levensgevaarlijk! Makelaar en Mademoiselle hadden zich weer bij ons gevoegd. Nog steeds druk pratend, telefonerend en berichten versturend. De drie huizen toonden zich onbewoonbaar.

Frankrijk Volledig overhoop gehaald, deels gesloopt en leeggeroofd. Een kamertje lag bezaaid met antieke pornoblaadjes. Aandoenlijk haast, grappig. Documenten van een paradoxaal zinnelijke en tegelijkertijd zedige oudheid. Zwart, wit. Ik wees belangstellend op een zeer oude bandrecorder. “Nee, nee!” zei de man me, die het ding ook voor het eerst leek te zien.”Die heb ik zelf al van de verkoper gekocht. Die gaat mee”, voegde hij er vlotjes aan toe en nam het ding onder de arm. Het zwembad, een grauwe, op de rand van een ravijn balancerende, betonnen bak, was inderdaad leeg. Er groeide een forse boom middenin. Het terras was prachtig evenals het enorme uitzicht. In een smal, bouwvallig schuurtje vonden we een antieke tractor. Zo te zien in redelijke staat, de sleutel stak nog in het contactslot. “Bij de koop inbegrepen?” vroeg ik. “Hè?” vroeg de man verbaasd kijkend naar de vondst. “Nee, nee, die is al verkocht. Die wordt binnenkort opgehaald”, herstelde hij zich. “Natuurlijk”, zei Lief sarcastisch. “We zijn er wel klaar mee nu”, kondigde ik aan. “We hebben wel een indruk gekregen.” Teruggekomen bij de auto’s namen we afscheid van het opmerkelijke span en ‘hun’ Chateau. “En?” vroeg de man gretig, “kunnenwe al iets afspreken?” “Nou, dat dacht ik toch van niet. U wel?” sprak Lief ongekend gedecideerd en stapte in de bus. Lief en ik zijn weer thuis. Het mooiste boerderijtje op de mooiste plek in onze eigen, zo geliefde Corrèze. We zouden het nog voor geen miljoen willen verkopen. Ook niet met een bandrecorder en een tractor erbij. We zijn gewoon weer lekker thuis. Tekst: Ludique le Vert

Dit is een van de verhalen die Ludique le Vert geschreven heeft over zijn belevenissen in Frankrijk. Er zijn reeds drie bundels uitgekomen met zijn meest hilarische gebeurtenissen, op een ongekend geestige en aanstekelijke wijze opgetekend.

NIEUW!

• Hilarisch Frankrijk • Kolderiek Frankrijk • Kaaskoppen in Frankrijk (nieuw!)

Archief

ALLE EDITIES VAN GRENZENLOOS MAGAZINE ALTIJD TERUG TE LEZEN

Nieuwe boeken

KIJK, NOG MEER ZUID-FRANKRIJK! RENEE VONK-HAGTINGIUS

“Ik eindigde m’n vorige boekje met de zin: Misschien wordt het tijd om te verhuizen. Inmiddels ben ik verhuisd, al viel het me zwaar afscheid te nemen van m’n oude’ dorp waaraan ik de herinneringen koester. Ze staan in dit tweede boekje. Plus m’n nieuwe ervaringen rondom het dorp waar ik nu woon.”

NIEUW!

Nu te bestellen

KAASKOPPEN IN FRANKRIJK!

LUDIQUE LE VERT

NIEUW!

De verhalen van auteur en emigrant Ludique werden gebundeld in een eerste boek genaamd Hilarisch Frankrijk (2014). Een tweede genaamd Kolderiek Frankrijk volgde (2015). Nu de derde in de uiterst succesvolle reeks. Kaaskoppen in Frankrijk (2016). Hilarisch, kolderiek, opmerkelijk en meeslepend. Nu te bestellen

PROVENCAALSE PRAATJES PETER HOOFT

NIEUW!

emigratiebeurs 2017 Een wereld aan kansen!

Met meer dan 1 miljoen vacatures in het buitenland, ruim 12.500 bezoekers en veel exposanten is de EmigratieBeurs hét trefpunt voor de emigratiebranche. Gezocht worden: vaklieden uit bouw en transport, ingenieurs, medische specialisten, verzorgend personeel, IT’ers, ondernemers en veel meer. Neem uw CV of business plan mee, volg de vele presentaties, oriënteer, informeer en doe zaken! Op de EmigratieBeurs staan ruim 165 binnen- en buitenlandse exposanten en is er een uitgebreid programma met (gratis) presentaties.De indeling van de beurs is thematisch, dit jaar is Duitsland het gastland. Uiteraard is Uitgeverij Grenzenloos ook aanwezig! Beurslocatie

Expo Houten Meidoornkade 24 3992 AE Houten www.expohouten.nl / emigratiebeurs.nl Openingstijden

Zaterdag 11 februari 2017 10.00-17.00 uur Zondag 12 februari 2017 10.00-17.00 uur Entree met korting

Entreetickets zijn verkrijgbaar voor € 17,50 p.p. (kinderen t/m 16 jaar gratis). U kunt ze hier echter voordelig bestellen voor slechts € 12,50.

Thriller

at is er leuker dan rond de kerstdagen met een spannend boek voor de open haard te kruipen en urenlang heerlijk te lezen? Om in de stemming te komen hebben wij voor u het eerste stuk van de ijzingwekkend spannende thriller IJsblauw - Het Instituut van auteur Lineke Breukel.

Geen horloge of ringen die ze wellicht zou herkennen... Ter controle wil ze aan zichzelf vertellen hoe ze heet en wat ze hier doet, maar ze kan op geen van beide vragen antwoord geven. Ze mist eenvoudigweg de informatie en die wetenschap is zo confronterend dat haar onrust omslaat in paniek. Haar ademhaling versnelt zich en ze voelt haar hart in haar keel slaan. “Wie ben ik? Waarom weet ik verdorie mijn eigen naam niet eens?” Ze spreekt Nederlands, dat ontdekte ze net. En ze weet dus ook wie Mickey Mouse is, concludeert ze, en hoe Nederlands klinkt, maar waar is de rest van haar geheugen? Ze heeft geen hoofdpijn of iets anders dat dit gat in haar bewustzijn kan verklaren. Geschokt kijkt ze om zich heen. Kennelijk bevindt ze zich in een park, maar ook de plek kent ze niet. Dan pakt ze de jas en voelt in de zakken. Paniekerig, met hortende ademhaling. “Geen papieren, oh wacht... Hier zit iets.” In een binnenzak vindt ze een klein papiertje. Het is verschillende keren opgevouwen en vormt eigenlijk meer een klontje. Hopelijk een klontje met informatie. Met bevende vingers vouwt ze het papiertje open waardoor het begint te scheuren. Dat is oud, of een keertje meegewassen...

Blauwe hemel met kleine wolken. Ze gaan niet snel, het waait dus niet hard. Eentje lijkt op Mickey Mouse met ongelijke oren... De wereld is er ineens en natuurlijk is die nooit weggeweest. Ze kan zich alleen niet herinneren dat zijzelf afwezig was. Er komt niets als ze in haar geheugen haar laatst gezette stappen probeert terug te vinden. “Waarom lig ik op mijn rug?” Met een schok beseft ze dat haar stem onbekend klinkt. Een volgende realisatie is dat ze niet weet hoe haar stem dan gewoonlijk hoort te klinken. Om zich heen glurend maakt ze zachtjes een keelgeluid. “Uuuuuuuuuh...” Wat... die stem ken ik niet! Hoe kan dat? Met een schok komt ze overeind en vindt zichzelf terug op een kort gemaaid gazon. Ze heeft op een jas gelegen, maar ook die kent ze niet. Wiens jas is dat? Haar handen zijn slank met lange vingers en het lijkt net of ze van iemand anders zijn. Een vreemd gevoel van loskoppeling overvalt haar. Alsof ze met haar bewustzijn in het lichaam van een ander is binnengedrongen en van binnenuit kijkt naar die onbekende handen. Na een paar seconden verschuift dat gevoel naar een knagende onrust en ze draait haar vreemde handen voor haar gezicht rond.

IJsblauw Het opengevouwen velletje is niet veel groter dan een ansichtkaart en er is met de hand op geschreven. De zwarte inkt is wat verbleekt, maar toch leest ze duidelijk een naam en een telefoonnummer. ‘Sandra McKinley’ 06-445 566 09 “Wie is dat? Ben ik dat?” “Sandra, Sandra McKinley...” De naam geeft geen klik, geen vonkje van herkenning. “Waarom zou ik ook met mijn eigen naam en telefoonnummer rondlopen?” Het zal een naam zijn van iemand die ze kent, hopelijk iemand die haar kent en ineens springt ze overeind. Haar broekzakken zijn leeg, geen sleutels of telefoon. Niet eens een zakdoek. Wat nu? Direct om haar heen is het rustig, maar een paar meter verderop zit iemand tegen een dikke boom geleund. Het is een jonge man en hij leest zo te zien een boek. Zonder aarzeling loopt ze op hem af en gaat voor hem staan. “Hallo, eh... sorry dat ik je moet storen, maar ik zit met een probleem...” De jongen kijkt verstoord op uit zijn boek. Over zijn bril heen kijkt hij haar vragend aan. “Eh, ik moet dringend iemand bellen, maar het lijkt erop dat ik beroofd ben. Ik ben mijn telefoon, mijn sleutels en mijn portemonnee kwijt. Zou ik je mobieltje mogen gebruiken?” Even blij de man stil en ze ziet hem aarzelen. De blik in haar ogen doet hem echter kennelijk zwichten en hij pakt zijn telefoon uit zijn zak. “Hier dan, maar maak het wel kort alsjeblieft, want ik ben een arme student met weinig beltegoed.” “Dank je wel, ik zal het kort houden. Dat beloof ik je.”

Ze draait zich van hem weg en voert het nummer in dat op het papiertje staat. Het is een Samsung mobieltje, dat merk kent ze. Waarom dan mijn eigen naam niet? Gespannen brengt ze de telefoon naar haar oor. Het mobieltje gaat over en de lange serie pieptonen vertelt haar dat Sandra niet bij haar telefoon in de buurt is. Dan volgt er een mededeling. Een vreemde stem vertelt haar vervolgens dat ze een boodschap kan achterlaten omdat Sandra nu niet kan opnemen. Heel even aarzelt ze. Het is niet de stem die ze bij zichzelf heeft gehoord, haar eigen vreemde stem. Zij is dus niet Sandra, maar het moet een bekende van haar zijn. Waarom zou ze anders die gegevens bij zich hebben, er natuurlijk van uitgaande dat die jas van haarzelf is. “Hallo Sandra, ik ben het.. eh, wie ik dan ook ben. Ik heb je telefoonnummer gevonden op een papiertje in mijn jas. Kun je mij helpen? Ik ben geloof ik mijn geheugen kwijtgeraakt. Ik zal proberen om je op een later tijdstip terug te bellen, alvast bedankt.” Als ze de telefoon aan de jongen teruggeeft , kijkt deze haar verbaasd aan. “Weet je niet meer wie je bent?” Een briesje doet haar haren naar voren waaien, ze ontdekt dat ze heel donker bruin zijn, bijna zwart zelfs. Lang ook en sluik. Ze draagt haar haar in een staart. “Ja, dat lijkt er gek genoeg op. Ik werd daar verderop wakker en ik weet niet hoe ik heet en waar ik woon. Zelfs mijn eigen stem klinkt mij vreemd in mijn oren.” De jongeman legt zijn boek naast zich neer en komt overeind. Het rood van de kaft schreeuwt haar zintuigen tegemoet. De titel van het boek is

Thriller ‘Influence’ en het is geschreven door ene Robert Cialdini. Ze kent het niet. De stem van de jonge man trekt haar blik omhoog, naar zijn gezicht. Zijn lippen zijn dun, bleek van kleur ook. “Dat is niet best. Ik kan mij niet herinneren dat ik je heb zien aankomen of dat er anderen bij je waren. Zo te zien heb je geen bult op je hoofd of zo. Heb je nergens pijn?” Met haar handen begint ze haar hoofd af te tasten en daarna haar nek. “Hé, mijn nek doet pijn. Precies hier.” De student buigt zich iets naar voren en kijkt aandachtig naar de plek die ze aanwijst. Hij

zich los te rukken, maar toch laat ze zich gedwee door haar knieën zakken. Beiden zitten ze nu op het gras, de student opnieuw met zijn rug tegen de boom aanleunend. “Voel nog eens goed in al je zakken, misschien vind je nog iets dat je kan helpen.” Gehoorzaam zoekt ze met haar handen langs haar broek. Haar benen voelen hard aan, haar spieren gespannen. Ze hee dunne kleding aan die strak om haar ledematen zit. Dan doet ze haar schoenen uit, het zijn korte kisten van een lichte stof of halfhoge bergschoenen, in ieder geval niet zwaar. Opvallend licht van gewicht

ruikt heel licht naar deodorant, of naar eau de toilette. In ieder geval niet onaangenaam. “Geen bult of zo, oh maar wacht eens. Ik zie een prikje. Je bent er gestoken, lijkt het wel.” “Gestoken of geprikt?” “Wat bedoel je, wat is het verschil?” Ze heeft de vraag nog niet gesteld of zijn gezichtsuitdrukking verandert. “Je bedoelt geprikt als ‘met een injectienaald’?” “Ja. Oh God, ik ben toch geen junkie hoop ik?” Met een wenkbrauw omhoog bekijkt de man haar gezicht en vervolgens de rest van haar lichaam. “Nee, dat denk ik niet. Je ziet er veel te gezond uit voor een junkie.” “Hoe zie ik er dan uit? Ik weet niet eens hoe ik eruit zie!” Opnieuw slaat de paniek toe. Een hete steek adrenaline schiet door haar aderen heen en zet haar hoofd in brand.

eigenlijk. Ze kent het merk niet, maar ze zien er sportief uit. Ook in haar schoenen zit niets. “Ik heb niets verstopt voor mijzelf, helaas. Dit briefje is het enige dat ik heb kunnen vinden en ik weet niet eens wie Sandra is. Voor hetzelfde geld is het iemand die een hekel aan mij heeft.” De jongen kijkt haar even doordringend aan. Lichtbruine irissen met donkere ringen er omheen. Zijn bril heeft een donker montuur dat bij zijn donkere wenkbrauwen past. Hij heeft een moedervlek onder zijn linkeroog zitten... Zijn stem haalt haar dan opnieuw uit haar nauwgezette observatie. “In ieder geval is het iemand waarvan je het nummer bij je hebt. Dus lijkt het mij een persoon die je kunt opbellen. Ook al zou ze je niet mogen, dan is dat geen reden om je niet te helpen in een noodsituatie.” Met een glimlach steekt hij zijn hand uit.

“Rustig maar, kom even zitten.” Met zijn handen pakt hij haar bij haar beide bovenarmen. Direct voelt ze de instinctieve neiging om

“Gelukkig weet ik mijn naam nog wel, ik heet Tom. Eigenlijk Thomas, maar Tom is Hollandser.” Ze schudt hem de hand en voelt dan gelijk

IJsblauw het sociale gat waar ze in valt. “Ik weet mijn naam dus niet, maar noem mij maar ‘de vriendin van Sandra’.” Daar moet Tom even om lachen. “Dat is wat lang. Weet je wat? In Amerika noemen ze mensen van wie ze de naam niet weten ‘John’ en ‘Jane’. Waarom noem ik je niet gewoon ‘Jane’ in de tijd dat je je eigen naam nog niet hebt teruggevonden?” “’Jane’... ach waarom niet. ‘Jane Doe’ dus.” Opnieuw is hij even stil, dan kijkt Tom op zijn telefoon. “Het is inmiddels middag, waarom ga je niet mee? Dan zoeken we een tentje op en nemen we iets te eten. Ik ben niet rijk, maar ik weet hier wel een paar plekken waar we voor weinig geld een tosti met koffie kunnen krijgen. Zo kom je even tot rust en wellicht begint er dan iets bij je te dagen.” “Waar zijn we eigenlijk? Ik bedoel, in welke stad?” Zijn glimlach is lief. Eigenlijk is heel zijn gezicht lief en hij straalt vooral behulpzaamheid uit. “Welkom in Amsterdam, Jane. We zijn in het Vondelpark en vandaag is het vijftien juni tweeduizendzestien. In ieder geval weet je nu dus waar je bent en op welke dag van het jaar.” Opnieuw kijkt hij haar verwachtingsvol aan. Ze heeft hem geen antwoord gegeven op zijn vraag. Even denkt ze terug aan zijn voorstel en overweegt snel of hij te vertrouwen is. “Eh, oké dan, maar ik kan niets terugdoen voor je. Ik heb geen rooie cent.” “Zoals ik al zei, ik weet wel een tentje of twee waar ik niet gelijk arm ben na twee tosti’s.” Galant biedt Tom zijn arm aan terwijl hij opstaat. Zijn boek verdwijnt routinematig

onder zijn andere arm. Het zou een studieboek kunnen zijn en de titel duidt op een studie richting Psychologie of iets anders dat met mensen te maken heeft . “Je zei dat je student bent, wat studeer je dan?” “Informatiekunde, hier aan de UVA.” “De wat?” “De universiteit van Amsterdam.” “Eh ja, dat klinkt logisch.” Informatiekunde, dat had ze niet verwacht, maar er gebeuren op dit moment zoveel onverwachte zaken dat het haar eigenlijk niet verbaast. Met een zucht laat ze het los en richt haar aandacht weer op haar situatie. Het is veel te warm voor de jas en Jane vraagt zich af waarom ze hem bij zich heeft. Iedereen om hen heen is zomers gekleed en ook Tom heeft alleen een T-shirt aan. Als ze zich bukt om de jas op te pakken, voelt Jane ineens iets onder haar strakke topje bewegen. Ze was ervan uitgegaan dat ze in haar bovenkleding niets zou vinden. Nu ontdekt ze dat ze toch iets bij zich heeft . Ze draagt een lange ketting. Voor Tom was dit kennelijk zo gewoon dat het hem niet was opgevallen, maar Jane voelt het gewicht ervan nu duidelijk om haar nek. Er hangt iets zwaars aan. Als ze het sieraad tevoorschijn haalt, kijkt Tom er geïnteresseerd naar. “Wauw, dat is bijzonder!” De ketting is lang en van zilver zo te zien en er hangt een amulet aan. “Niet dat ik er verstand van heb, maar die hanger lijkt mij nogal oud.” Jane is het met de student eens. De amulet ziet er oud uit. Het metaal lijkt op zilver maar is verweerd, zwart geworden in kleine hoekjes ervan. Duidelijk onderscheidt ze echter de

Thriller symbolen die erop staan. In een driehoek is een cirkel getekend met daarin een symbool dat gevormd wordt door drie halve cirkels die in elkaar grijpen. Als ze de amulet omdraait dan ziet ze een klein gegraveerd monogram. Ze leest de gedeeltelijk in elkaar grijpende letters ‘B.I.B.I.’ hardop. Daaronder staan de letters ‘EL’ en de getallen ‘01’ en ‘2016’ gegraveerd. “Wat moet dat allemaal betekenen?” Met grote ogen kijkt Tom naar de amulet. Met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht pakt hij hem dan van Jane aan en draait hem een paar keer in zijn hand om. “Dat symbool lijkt wel op die van de Illuminati of iets dergelijks! Oh nee, wacht. Die gebruiken wel die driehoek, maar dan met een oog erin.”

Jane weet niet wat ze ervan moet denken en met een zucht stopt ze de amulet weer onder haar shirt. Dan krijgt ze een ingeving. “Misschien herken ik mijn gezicht als ik mezelf kan zien.” Het is meer ‘wishful thinking’ dan wat anders, maar het is beter dan niets. “Dan moeten we je naar een spiegel krijgen zodat je jezelf kunt bekijken. Bovendien heb ik een oude schoolkameraad die op de afdeling Archeologie van de universiteitsbibliotheek werkt. Hij weet wellicht wat meer over het symbool op die amulet van je. Tijd om te gaan dus!” Benieuwd geworden hoe dit gaat aflopen? IJsblauw - Het instituut is te koop als paperback en eBook. Onder meer op vandorp.net

Lineke Breukel emigreerde in 2012 van het drukke westen van Nederland naar Zweden, waar zij sindsdien midden in de natuur leeft. Hierover schreef ze eerder twee leuke boeken onder de naam ‘Zweedse buren’ en ‘Rare jongens, die Zweden’. Sindsdien legt ze zich toe op het schrijven van bloedstollende thrillers. Eerder verscheen van haar hand de succesvolle trilogie Vluchtspel en de thriller Tijdbuigers. IJsblauw - Het Instituut is het eerste deel van een nieuwe trilogie.

Italië

Unione Civile STEF SMULDERS

tef Smulders trakteert de lezers van Grenzenloos Magazine elke maand op prachtige verhalen uit het alledaags leven in het mooie Italië. Een paar jaar geleden belandde een van onze gasten op de Intensive Care van het San Matteo ziekenhuis in Pavia. Dat was al erg genoeg maar toen we in de wachtkamer zaten te wachten, lazen we uit verveling alle A4’tjes met mededelingen waarmee de deur naar de afdeling was volgeplakt en viel ons oog op de tekst ‘Ammissione solo a parenti stretti. Toegang alleen voor directe familieleden.’ Wat betekende dat eigenlijk voor ons, vroegen we ons af, in geval een van ons tweeën in het ziekenhuis zou belanden? Wij waren dan wel voor de Nederlandse wet getrouwd (en dus parenti stretti), maar voor de Italiaanse

wet niet. Ook ons samenlevingscontract, daterend uit de tijd dat er nog geen homohuwelijk bestond, had in Italië geen waarde. Zou het ziekenhuis ons echt belemmeren in het bezoeken en ondersteunen van elkaar in het geval dat? Het antwoord luidt helaas ‘Ja’, zoals een, nota bene landelijk bekend stel, hetero maar ongetrouwd, moest ervaren. Ze deden er in een landelijke krant verontwaardigd verslag van. Rechtlijnige autoriteiten kunnen de partner van een patiënt de toegang tot de behandelafdeling weigeren om de eenvoudige reden dat er geen wettelijk bewijs van partnerschap (lees: huwelijk) is. Dat is heel zorgelijk omdat de patiënt in Italiaanse ziekenhuizen veel meer van de steun van familie afhankelijk is dan in de Nederlandse en wij als emigranten geen directe familie in de nabije omgeving hebben. Als een van ons twee in

Stef Smulders het ziekenhuis opgenomen moet worden dan is hij helemaal op zichzelf aangewezen. Een schrikbeeld van jewelste! Gelukkig beseft een deel van de Italiaanse politiek ook wel dat dat zo niet langer kan, zeker nu er steeds meer samenwonende stellen zijn die niet willen of kunnen trouwen. Bovendien heeft ItaliĂŤ al verschillende Europese veroordelingen aan de broek wegens het ontzeggen van gelijke rechten aan nietgetrouwde stellen. De pogingen om tot een wet op dit gebied te komen dateren echter al van de jaren tachtig, zonder dat er ooit een succesvol is afgerond. De rechtse politieke partijen zijn tegen, net als de katholieke politici. De enige hoop op een regeling moet dus van een linkse regering komen en die is nooit lang genoeg aan de macht om het tergend lange parlementaire wetgevingsproces te kunnen voltooien. De laatste poging was er een van de regering Prodi in 2006 die echter door interne strijd ook al weer vroegtijdig ten onder ging. Maar het leek de jonge, ambitieuze premier Renzi, inmiddels ex, toch gelukt. De wet op het samenlevingscontract, de unione civile, is in juli dit jaar in het Staatsblad gepubliceerd en

moest (wettelijk verplicht) binnen een half jaar operationeel zijn. De tegenstanders probeerden de wet tegen te houden, maar waren in de minderheid: de Italiaanse burger weet allang wat er in de wereld te koop is en laat zich geen politiek-retorisch oor aannaaien. Homoseksuele paren bestaan en dienen dezelfde basisrechten te krijgen als andere stellen, getrouwd of niet. En er zijn genoeg heterostellen die uit principe niet willen trouwen. Ook de rechtspraak loopt allang op de politiek vooruit en geeft stellen die gelijke rechten opeisen steeds gelijk. Een wet die deze rechten ondubbelzinnig vastlegt, heeft echter een duidelijke signaalwerking en voorkomt onnodige en ellenlange juridische procedures. Justitie heeft het al druk genoeg met alle corruptiezaken! De nuchtere houding van de Italiaanse burger staat volkomen in contrast met het theatrale drama dat de Romeinse politici over dit onderwerp opvoeren. Dit merken we ook bij ons in de streek, op het platteland nota bene. De meeste van onze kennissen doen helemaal niet moeilijk over het verschijnsel homoseksualiteit, een enkele strenge katholiek uitgezonderd, en onze Leda bekende zelfs dat ze liever had dat haar zoon met een man thuis zou komen dan dat hij alleen zou blijven. De verhitte discussies in

Italië de politiek rond het onderwerp van de unione civile waren niet fraai en zelden to the point. De mogelijke gelijkenis met een ’echt’ huwelijk moet van rechts en van katholiek Italië, inclusief het bevriende staatshoofd van het Vaticaan, ten koste van alles voorkomen worden. Het mag GEEN homohuwelijk zijn. Dit standpunt hangt de rechtse coalitiepartner van Renzi’s sociaaldemocraten ook aan en leidde tot het meest hilarische punt in de regeling van de samenlevings-overeenkomst: het aangaan van een unione civile houdt van alles in maar niet dat de partners elkaar trouw beloven. Die belofte zou het teveel op een huwelijk doen lijken! Heerlijk! Eindelijk kun je officieel laten vastleggen, ten overstaan van een gemeenteambtenaar en gadegeslagen door twee getuigen, dat je je partner niet trouw hoeft te zijn. Heel veel echt getrouwde Italiaanse mannen zijn

al toegekend om de simpele reden dat dat het beste is voor het kind. Dat ze wat dit punt betreft dus volkomen buiten de werkelijkheid staan, interesseert de tegenstanders kennelijk niets.

hier vast stikjaloers op! Minder hilarisch maar kennelijk onvermijdelijk was het schrappen van het recht op adoptie van de kinderen van een van de partners door de andere partner, de stepchild adoption. Zodra er kinderen in het spel komen, lopen de (al dan niet valse) emoties nog veel hoger op. De regering Renzi heeft wat betreft de adoptie voorlopig bakzeil gehaald. Ondertussen kunnen homo- of heterokoppels de adoptie gewoon regelen door naar de rechter te stappen. In veel gevallen hebben de rechters de adoptie

Maar het kan nog hypocrieter: in de protestoptocht liepen heel veel politici mee waarvan bekend is dat ze (soms meermalen) gescheiden zijn en die kinderen uit die verbroken huwelijken hebben. Hoezo ’family’? Hoe vaak zien die kinderen hun vader? Hoe vaak zit hij met hen aan tafel tijdens het eten? Er zijn al burgemeesters (van de Lega Nord) die roepen dat ze zullen weigeren om ’homohuwelijken’ te sluiten terwijl het daar helemaal niet over gaat! Vanaf december 2016, zouden we op basis

Vlak voordat de wet door het parlement aangenomen zou worden, hielden de tegenstanders een grote protestbijeenkomst onder de naam ’Family Day’. Om de een of andere reden denken de opponenten van homopartnerschap of -huwelijk altijd dat het heterohuwelijk en het gezin ten onder gaan zodra homorelaties officieel erkend worden. De protestdag was het initiatief van een getrouwde man die met zijn vrouw maar liefst zeven kinderen heeft geadopteerd! En dan wil hij de partner van een niet getrouwd, maar wel geregistreerd stel, dat recht ontzeggen!

Stef Smulders van onze dertig jaar durende relatie en in aanvulling op ons vijftienjarige Nederlandse huwelijk, bij de gemeente Montecalvo moeten kunnen laten registreren dat we een unione civile vertegenwoordigen. Hoe zou onze burgemeester er over denken? Het leek al met al een spannende kerst te gaan worden. Moest, leek, zou: u, beste lezer, voelt ‘m al aankomen. En ja hoor! Bravo! Voor 5 december had de regering Renzi een definitief decreet over de unioni civili moeten indienen bij het parlement, met daarin de praktische aanwijzingen betreffende deze registraties (zoals: wat te regelen in geval van buitenlandse homohuwelijken). Tot 5 december gold er een overgangsdecreet, dat echter op die dag zijn rechtskracht verloor. Het is de verantwoordelijke minister Alfano niet gelukt een

definitief decreet af te scheiden. Op de dag dat het decreet er had moeten zijn, stapte Renzi op. Timing! Er komt nu een overgangsregering die alleen belangrijke zaken moet regelen. Of daar dat decreet onder valt? Waarschijnlijk niet. Inmiddels zijn er veel unioni civili bekrachtigd maar kunnen er, formeel, geen nieuwe gesloten worden. Onze gemeente verklaarde de afgelopen maanden op ons herhaalde aandringen dat ze nog niks konden doen want ‘ze hadden het officiële register nog niet ontvangen’. En nu komen we er net ook nog achter dat ons trouwboekje in de thuiskluis ligt, die niet meer open wil. Scheiden lijkt de enige oplossing. Gelukkig kan dat sinds kort wél heel snel in Italië! Tekst en foto’s: Stef Smulders

NIEUW!

Italiaanse toestanden

Meer Italiaanse toestanden

Leven en overleven in Italië

Humoristische korte verhalen over het emigreren naar Italië en de kennismaking met tal van karakteristieke Italianen.

De nieuste bundel met hilarische verhalen over

Oa te koop via Emigratieboek.nl

Het dagelijks leven in Italië het leven van alledag in Italië.

Het volgende nummer van Grenzenloos Magazine verschijnt de eerste week van januari. Schrijf u in op Grenzenloos.nl om op de dag van uitkomen een e-mail als herinnering te krijgen.

Emigratieboek.nl BOEKHANDEL VOOR LANDVERHUIZERS

GIDSEN TAALCURSUSSEN ERVARINGSVERHALEN

Kijk regelmatig op Emigratieboek.nl en ontvang ook onze wekelijkse nieuwsbrief Volg ons op Twitter (@emigratieboek) en Facebook (fb.com/emigratieboek)