De
: een uitnodiging
De kettingbrief Ik moet eerlijk toegeven dat ik even schrok toen De Veerman het idee van de aloude kettingbrief lanceerde als samenwerkingsproject met deSingel. Het was van mijn kindertijd geleden dat ik er nog van had gehoord en het had toen met briefjes van twintig frank in enveloppen steken te maken. En hopen dat je zo rijk wordt. Niet dus. Maar dit was iets heel anders. De kettingbrief was een bijzonder en heel direct middel om de koudwatervrees voor de kunsten te overwinnen bij mensen die anders nooit zouden participeren. Hoe maak je kunstbeleving tegelijkertijd toegankelijk, plezierig en leerrijk voor mensen van diverse pluimage zonder voorkennis? Alleszins niet alleen volgens de geijkte paden. Dat wist De Veerman maar al te goed. Al gauw was mijn kettingscepsis verdwenen, toen ik de eerste dertien mensen zag toekomen op een klassiek concert met strijkkwartet — een genre dat meestal alleen door kenners en melomanen wordt geapprecieerd. Maar ze hadden op voorhand voldoende handvatten aangereikt gekregen, kwamen meermaals samen en verwerkten hun ervaringen. Zij nodigden dan ieder iemand anders uit om samen met hen naar een dansvoorstelling te gaan. En zo was de bal aan het rollen voor in totaal vijfenzestig mensen die via de kettingbrief in deSingel voor het eerst proefden van de kunsten. Het motto van deSingel voor de seizoenen 17 — 18 en 18 — 19, Kom anders samen, werd zo letterlijk toegepast voor jong en oud.
2
3 Het vinden van de juiste methodiek om mensen met een beperkt artistiek vocabulaire te laten reflecteren over wat ze gezien hadden. Hen hints geven over hoe anderen te enthousiasmeren om met hun mee te komen. Van deSingel hun gezamenlijke ontmoetingsplek maken. Het waren allemaal opdrachten die door De Veerman als vanzelfsprekend werden gerealiseerd. En ik werd er heel goed gezind van, toen ik het zag gebeuren. De foto’s van de kettingkoppels in de wandelgang van deSingel liggen mij dan ook na aan het hart. Ze tonen mensen van vlees en bloed die elkaar hebben gevonden en van kunst hebben genoten. Het was een warm sociaal gebeuren dat de drempel van kunsttempel deSingel een stuk heeft verlaagd of zelfs heeft weggenomen.
Heerlijk.
Jerry Aerts directeur deSingel
Kom anders samen De Ketting: een uitnodiging
De Ketting
Inleiding: je bent geen buitenstaander
MatinĂŠe: we worden binnenstaanders
Reflectie: Anneleen’s Voorwoord
Wat heb je gezien? Wat heb je gehoord? Wat heb je gedacht? Wat heb je gevoeld?
Slot: wat is uitnodigen?
7
15
19 27
27 28 29 29
33
6
7
De Ketting * Bart staat met zijn vrouw Goedele naast een omgekeerde tafel waaraan vier kapstokken vervaarlijk bungelen en een aantal op het randje van de val balancerende balletjes mogelijk een heel proces in gang zetten van wegspringende houten latten, ijzeren haken en knikkers. ‘Dit is het resultaat van dertig jaar huwelijk,’ zegt hij. Dit is een wankelding. Dit is een uitnodiging.
* ‘‘De Ketting’’ zal in deze publicatie gevisualiseerd worden als ‘‘De ’’.
Iets zien wat je anders nooit zou zien. Het onverwachte tegen het lijf lopen. De deuren in je hoofd slopen, samen met mensen die je anders nooit had ontmoet. Dat is De De
.
is een kettingbrief, maar dan
in het echt. Een groepje mensen gaat naar een voorstelling in deSingel, komt daarover nadien samen. Iedereen nodigt vervolgens iemand anders uit, die hij meeneemt naar de volgende voorstelling, zodat de groep verdubbelt. Voor de derde ontmoeting valt de eerste groep af en brengen de genodigden op hun beurt iemand mee die toe is aan iets nieuws. Zo groeit De
uit tot een diverse groep van mensen
die samen hun horizon verbreden en hun eerste passen zetten binnen deSingel. Voor de voorstelling ontmoeten de deelnemers elkaar tijdens een inleiding. Ze delen hun verwachtingen en krijgen handvatten van een expert in het vakgebied om naar het podiumgebeuren te kijken. Vanuit de buik, los van vakjargon. Op de zondagochtend na de voorstelling tref-
8
9
fen ze elkaar weer tijdens een matinée. Dan verwerken ze wat ze gezien hebben in een uitnodiging voor de persoon die ze de volgende keer zullen meenemen. De Veerman selecteerde vijf uiteenlopende voorstellingen. Van klassieke muziek tot hedendaagse dans en theater. Wie in De
verzeild
geraakte, zag twee van de volgende producties:
Julia Fischer Quartet DO 01.02 2018
Het Julia Fischer Quartet bestaat uit vier schitterende muzikanten die zich voor de gelegenheid aan een aantal hoogtepunten uit de strijkkwartetliteratuur wagen. Met het tiende strijkkwartet van Beethoven, het Rosamunde Kwartet van Schubert en de Kreutzersonate
&
van Janáček werd dit een avond vol passie,
ZO 04.02 2018
muziek // passie // hartstocht // emotie //
hartstocht en melancholie.
melancholie
Anneleen & Annemie
Bram & Anneleen
10
Salia Sanou & Compagnie Mouvements perpétuels, Du désir d’horizons VRIJ 23.03 2018
Dansworkshops in vluchtelingenkampen in Burundi en Burkina Faso waren de basis voor Du désir d’horizons van choreograaf en pionier van de Afrikaanse hedendaagse dans Salia Sanou. Deze choreografie is een re-
&
flectie op de kwetsbare situatie van vluchtelingen en op de weerklank ervan in elk van ons. De voorstelling toont de wil om niet op
ZO 25.03 2018
te geven en de kracht om te verlangen naar meerdere horizonten. Afrika // dans // eenzaamheid // hoop
Sam Asaert & HERMESensemble, Emruz — Vandaag WOE 25.04 2018
Emruz bevindt zich op het kruispunt tussen poëzie, muziek en film. Vijf componisten, vier Iraniërs en één Belg, lieten zich inspireren door de eeuwenoude verzen van de 14de-eeuwse Perzische dichter Hafez. Hun
&
interpretatie richt de blik op vandaag zonder de aloude Iraanse traditie uit het oog te verliezen, binnen een visueel kader van fo-
ZO 29.04 2018
tograaf en documentairemaker Sam Asaert.
poëzie // taal // muziek // video
Isabelle & Irina
Lenneke & Isabelle
12
13
Simon McBurney – Complicite, The Encounter
WOE 09.05 2018
Acteur, schrijver en regisseur Simon McBurney vertrekt vanuit een merkwaardig, waargebeurd verhaal. Loren McIntyre, fotograaf bij National Geographic, verdwaalde in het Amazonewoud en stootte daarbij op de ex-
&
centrieke wereld van lokale stammen die de grenzen van het menselijk bewustzijn uitdagen. McBurney neemt je mee in een hallucinante trip. Een auditief en visueel
MA 14.05 2018
verbluffende belevenis.
bewustzijn // audiovisueel // theater
Peeping Tom, 32 rue Vandenbranden DO 07.06 2018
32 rue Vandenbranden is een klassieker uit het repertoire van Peeping Tom. Een gemeenschap woont in een afgelegen trailerpark. Wat doet het isolement met mensen? Hoe botst de werkelijkheid met hun bewustzijn? In een hybride voorstelling tussen dans
&
en theater wisselt pure slapstick zich af met
ZO 10.06 2018
dans // muziek // humor // isolement // angst
gitzwarte humor.
// droom versus realiteit
Anna & Luis
14
15
Inleiding: je bent geen buitenstaander De schakels van De
werden bij elkaar
gehouden door Annemie Geerts van De Veerman, die als projectcoördinator de inhoudelijke lijn van het project uitzette, en de eerste groep deelnemers uitnodigde. Daarnaast was schrijver Anneleen Van Offel als vast gezicht aanwezig tijdens de vijf voorstellingen, zij begeleidde de matinées. Isabelle Laermans deed voor haar stage bij De Veerman grondige research naar de makers en de gezelschappen en leverde telkens een document aan dat als basis diende voor de uitwerkingen van de inleiding en matinée. Voor de inleiding vroeg De Veerman per genre een artiest uit het vakgebied van de voorstelling: Isabelle zelf voor theater (The Encounter van Simon McBurney), Marieke Berendsen voor klassieke muziek (Julia Fisher Quartet), Lenneke Rasschaert voor dans (Du désir d’horizons van Salia Sanou en 32 Rue Vandenbranden van Peeping Tom) en Joeri Wens voor hedendaagse Iraanse muziek (Emruz van Sam Asaert & HERMESensemble). De inleiding stelde de voorstelling niet alleen inhoudelijk voor, ze was vooral ook een moment waarop Toen conquistador Francisco de Orellana in 1541 een stroom afvoer die later de naam “Amazone” zou krijgen, dacht hij dat de krijgers die hem en zijn manschappen met vergiftigde pijlen bestookten, vrouwen waren. Hij beschreef ze als “Amazonen” in zijn reisverslag. Zo kreeg de rivier haar naam. 1
iedereen kon thuiskomen in de groep. Zo konden we samen vertrekken naar het stuk. Het verhoogde de betrokkenheid, we waren een Ketting. Niet iedereen vond het vanzelfsprekend om een klassiek concert, dansvoorstelling of experimenteel theaterstuk bij te wonen. Een artiest uit het vakgebied van de avond gaf een aantal sleutels om te kijken. Elke expert deed dat op heel andere wijze, vanuit de
eigen praktijk. Marieke Berendsen ontleedde de vorm van de sonate aan de hand van beeld– en geluidsfragmenten, Lenneke Rasschaert gebruikte een schaakbord om te tonen hoe choreografen omgaan met de podiumruimte en maakte een muzikaal pak om de verschillende lagen van 32 Rue Vandenbranden uit te leggen, Isabelle Laermans bracht het Amazonewoud naar de vergaderzaal van deSingel door weetjes onder de stoelen van de deelnemers te plakken. (Wist jij dat het Amazonewoud genoemd is naar de Griekse Amazones? 1 Wij ook niet.) Af en toe gaven we de deelnemers een opdracht mee om tijdens de voorstelling aan te denken. Tijdens het concert van het Julia Fisher Quartet kregen ze een persoonlijk briefje, dat ze pas voor De Kreutzersonate mochten openvouwen. Daarop stond voor iedereen persoonlijk een citaat uit De Kreutzersonate, een roman van Tolstoj die voor Janáček de inspiratie was voor de sonate. Lenneke Rasschaert vroeg om op de matinée van Du désir d’horizons (Salia Sanou) één beweging mee te nemen uit de dansvoorstelling. Wat zijn de ruïnes van de voorstelling? Wat blijft er na een dag zwerven in je hoofd? Omdat we de voorstelling zelden op voorhand konden bekijken (behalve 32 Rue Vandenbranden van Peeping Tom en het programma van het concert van het Julia Fisher Quartet), was het zoeken naar een manier om aansluiting te vinden bij wat er zou gaan gebeuren. Vaak lukte dat door te focussen op het genre, zoals Isabelle deed met The Encounter (Simon McBurney – Complicité). Zij trok de verwachtingen van de deelnemers over wat theater is, open. Soms gingen we daar iets te ver in, zoals met Emruz
16
17
van Sam Asaert & HERMESensemble. Joeri Wens demonstreerde enkele traditionele Iraanse muziekinstrumenten waarop de deelnemers vergeefs naar die instrumenten zochten op het podium. Hierdoor leerden we ook dat niet elke productie even geschikt is in een kortlopend traject als De
. De hedendaagse Iraanse muziek vergde
veel van de deelnemers en hoewel een aantal van hen na afloop van het concert aangaf tot rust te zijn gekomen, bleek de drempel voor enkelen van hen te hoog om de nabespreking bij te wonen.
Melina en Margot
Oona & Margot
18
19
Matinée: we worden binnenstaanders Informeren. Reflecteren. Presenteren. Dat was De
. Ook tijdens de matinée namen we
de tijd om samen met de expert bepaalde zaken uit de voorstelling inhoudelijk toe te lichten. Vervolgens was er ruimte om te reflecteren, om wat we gezien hebben los te haken van de theaterzaal en met ons eigen leven te verbinden. Tot slot presenteerden we die verwerking in een uitnodiging. Daarin werden we telkens gewaagder, tot duizelingwekkende installaties toe. De matinée kreeg al gauw een duidelijke vorm. Allereerst was het de bedoeling dat alle deelnemers zich een schakel van De
voelden. Daarom
startten we elke matinée met een rondje waarin de deelnemers hun genodigde voorstelden in één woord (na de theatervoorstelling), beweging (na de dansvoorstelling), of geluid (na de concerten). Om het ijs te breken begon Anneleen met een vast rubriekje, Het Voorwoord. Vier vragen waarop de deelnemers met één woord mochten antwoorden:
Wat heb je gezien? Wat heb je gehoord? Wat heb je gedacht? Wat heb je gevoeld?
20
Dit bracht alle deelnemers op dezelfde lijn: iedereen kreeg dezelfde ruimte om te antwoorden, het creëerde een kringgevoel en gaf meteen vaart aan het gesprek. Bovendien werd zo al gauw duidelijk wat het algemene gevoel was na de voorstelling en wie welke gedachtes deelde. Vervolgens gingen we dieper in op hoe de deelnemers de voorstelling hadden ervaren. In het begin lieten we dit heel gestructureerd verlopen met postits, opdrachten en vragenkaartjes, maar gaandeweg kwamen we tot de essentie: dat rust en ruimte creëren vanzelf een open gesprek uitlokte. In dit open gesprek kwamen vaak vragen naar boven waarop de expert dieper kon ingaan. Soms hielp een rechtstreeks contact met de makers daarbij: tijdens de matinée over Emruz konden we bellen met de cellist uit het HERMESensemble 2, en na The Encounter had Isabelle de kans om Simon McBurney zelf een aantal vragen voor te leggen over het maakproces. Na deze inhoudelijke bespreking maakten de deelnemers een uitnodiging voor de persoon die ze in gedachten hadden om mee te nemen naar de volgende voorstelling. Hierin botsten we op een paar problemen: voor de deelnemers zelf was het op dat moment niet altijd duidelijk wie ze wilden uitnodigen, hoe zouden wij als begeleiders de groep betrekken die al iemand had meegebracht en dus geen uitnodiging hoefde te maken en hoe konden we de reflectie uit het eerste deel van de matinée verwerken als het een uitnodiging was voor een andere voorstelling. Bovendien drong de vraag zich op naar wat een uitnodiging precies is. Tijdens de eerste matinée bleken de deelnemers het redelijk letterlijk als een brief op-
Iemand uit de groep vroeg welke instructies de muzikanten kregen van de componisten toen die een repetitie bijwoonden. De componisten hadden heel duidelijke feedback gegeven over hoe de muziek moest worden geïnterpreteerd en hoe ze uiteindelijk moest klinken. De cellist zong hetzelfde fragment met twee verschillende interpretaties om te verduidelijken.
2
21
gevat te hebben. Om de creativiteit aan te wakkeren en omdat de tweede voorstelling (Du désir d’horizons, Salia Sanou) over grenzen ging, legden we een beperking op. De deelnemers kregen een stapel bierviltjes en de opdracht om daarmee een uitnodiging te maken. Er waren alleen scharen, balpennen en touw voorhanden. Sommige deelnemers gingen scheuren, versierden hun bierviltjes met koffievlekken en bloed 3, anderen schreven ze helemaal vol, maakten een mobiel of een onleesbaar dichtgeknoopt pakketje. Hoewel dit resultaat dichter kwam bij wat wij oorspronkelijk bedoelden, bleef het wringen dat het maken van de uitnodiging in zekere zin losstond van de rest van de matinée. Daarom besloten we om mensen vooral een moment te geven waarin ze de voorstelling op een creatieve manier konden verdiepen. Dat kon leidden tot een uitnodiging in welke vorm dan ook, maar het hoefde niet. Het gaf ons meer vrijheid voor de volgende drie voorstellingen en paradoxaal genoeg kwamen we daardoor heel dicht bij wat een uitnodiging kan zijn. Voor Emruz bijvoorbeeld, vertrokken we vanuit een beeld dat tijdens het concert geprojecteerd werd: dwarrelende snippers. In Iran is het een traditie om verzen uit de gedichten van Hafez op blaadjes te schrijven en er vervolgens een vogel op los te laten. De snipper die hij eruit pikt, is een antwoord op een persoonlijke levensvraag. We deden hetzelfde en dat leidde tot een verwarmend groepsgesprek over wat we belangrijk vinden in het leven en waarom. De uitkomsten van het gesprek waren een uitnodiging om de voorstelling de komende tijd mee te nemen in
3
Inderdaad.
het dagelijkse leven.
Pieter & Andrea
Marler & Pieter
Marler & Franka
22
Katrien & Diana
Adolfo & Diana
Milco & Adolfo
23
Ook tijdens The Encounter konden we de voorstelling beter op onszelf betrekken. Omdat het stuk een metafoor was voor het verdwalen, voor de zoektocht naar welke plek je wil innemen in de wereld en in je eigen leven, maakten we een kaart over onze eigen ontdekkingsreis (‘Waar wil jij graag heen?’) aan de hand van de Atlas van de Belevingswereld. De kaarten adresseerden we aan ons eigen adres. Anneleen zal ze op een onverwacht moment in de toekomst versturen, zodat de deelnemers een uitnodiging krijgen van zichzelf. Een uitnodiging om op zoek te gaan naar dat moment in de toekomst, net zoals het hoofdpersonage deed in The Encounter. Een uitnodiging als een herinnering: dat ze deel uitmaken van een Ketting. Voor de laatste matinée, over 32 Rue Vandenbranden van Peeping Tom, kozen we een terugkerende beweging uit de voorstelling als aanknopingspunt: het wankelen. De deelnemers maakten een wankelding, een installatie die moest wankelen. Daaraan verleenden ze dan zelf betekenis, die ze tijdens een wandeling langs de wankeldingen verklaarden. Sommigen betrokken het op hun eigen leven, anderen bleven dicht bij het stuk. Bart en Goedele gingen aan de slag met tafel en kapstokken, Stan met kleine houtjes en touw, Tine maakte van een fietswiel een metafoor voor de cyclus van verdriet en geluk.
24
25
Bart: ‘Het stuk heeft nu een heel andere betekenis gekregen voor mij’
Maria & Karel
Maria & Maria
26
27
Reflectie: Anneleen’s Voorwoord Wat heb je gezien? Ik zag De
mensen verbinden die elkaar
anders nooit zouden ontmoeten. Ik zag mensen met een ontzettend uiteenlopende achtergrond elkaar opzoeken tijdens de pauze, gul en gulzig om van gedachten te wisselen, bruggen te slaan, ervaringen te delen. Ik zag mensen wankelen, zoeken, groeien. Ik zag hoe belangrijk de collectieve ervaring van de podiumkunsten is: we beleven de voorstelling allemaal in het donker, maar lachen op hetzelfde moment, houden tegelijk onze adem in. Een applaus wordt pas applaus als we samen onze handen tegen elkaar slaan. De
bestond uit mensen met een volkomen
verschillende achtergrond. Mensen met een kwetsbare sociale positie, mensen die konden studeren. Mensen die sterk in hun schoenen staan, mensen die wankelen. Een nachtwinkeluitbater, klusjesman, filosofe, financieel analiste, gepensioneerde psycholoog, arts, werkloze, muzikant, huisvrouw, milieuactiviste, regisseur, opvoeder, barman en veel anderen: allemaal ontmoetten ze elkaar rond thema’s die iedereen herkent. Liefde. Eenzaamheid. Fernweh. De ontmoetingen doorbraken de vooronderstellingen die we onbewust over elkaar hadden. Ook artsen gaan op in een spel, ook mensen met Nederlands als tweede taal spreken in metaforen. De
was een uitvergroting van wat podi-
umkunsten kunnen betekenen. We maakten de collectieve ervaring heel concreet, zochten nadrukkelijk naar hoe de voorstellingen ook over onze eigen levens gingen en we doorbraken de clichés die de werkelijk-
heid ons oplegt: de onzichtbare muren tussen mensen met een andere sociale plek werden gesloopt, voor op z’n minst een zondagochtend, maar langer in ons hoofd. De podiumkunsten creëren een beeld van de werkelijkheid waartoe we ons kunnen verhouden. De
stelde het beeld bij dat we van de werkelijk-
heid hebben gekregen, net dankzij de kunsten. Iedereen kijkt zoals hij is op dat specifieke moment. Het was heel duidelijk voor de deelnemers dat hun blik belangrijker was dan absolute kennis. Daardoor konden ze erg zinnige dingen vertellen over de thema’s, over de keuzes die de makers gemaakt hebben. Patrick was nog nooit naar een klassiek concert geweest, en antwoordde op de vraag ‘Wat heb je gezien’: ‘Chaotische en giftige muziek, maar vooral ook heel gevoelsmatig, met veel plezier en overtuigend om nog een keer de stap te zetten’. Wat heb je gehoord? Ik hoorde mensen die voor het eerst in achttien jaar werden uitgenodigd. Ik hoorde verhalen van mensen die niemand hadden om mee te vragen, en dus op collega’s of buren terugvielen, of in hun eentje terugkwamen. Ik hoorde mensen hun weg in het Nederlands zoeken. Ik hoorde Karel vertellen ‘Dit komt te dichtbij’. Ik hoorde verhalen over paarden in Azerbeidzjan, die herkend werden in het Rosamunde Kwartet van Schubert. Ik hoorde stemmen van jonge mensen, oudere mensen, mannen, vrouwen, Nederlands met sporen van verschillende oorsprong. Ik hoorde veel mensen na de matinée zeggen dat ze de voorstelling nog wel eens opnieuw hadden willen bekijken.
28
29
Wat heb je gevoeld? Ik heb in De
vooral ruimte ervaren. De fy-
sieke ruimte zorgde voor ruimte in ons hoofd. Daarvoor kleedden we de vergaderzaal van deSingel aan tot ze een warm welkom was. Croissants op zondagochtend, wijn op de enige soirée (na The Encounter). Ik voelde hoe de voorstellingen over ons eigen leven gingen en omgekeerd hoe ons eigen leven bepaalt hoe we naar de voorstellingen keken. Ik voelde verbinding in het kijken, in het luisteren, in het vertellen. Wat heb je gedacht? Voor een aantal mensen bleek de stap te groot om ook naar de matinée te komen. Dat lokte de vraag uit: wanneer is dit project geslaagd? De kern van De was uitgenodigd worden en uitnodigen, naar voorstellingen gaan die je anders nooit zou meemaken. Daarom hebben we ons niet blind gestaard op de matinées en konden we het loslaten dat sommige kettingen losse eindjes werden. Doorheen het hele proces sloten nieuwe mensen aan, waardoor De
uiteindelijk vijfenzestig men-
sen iets kon laten zien dat ze nog nooit eerder zagen. Wat ik, Anneleen, als begeleider eerder jammer vond, was dat er geen terugkoppeling mogelijk was naar de makers. Wat dat betreft was het eenrichtingsverkeer van ‘de kunsten’ naar ‘de mensen’, terwijl de zinvolle zaken die de deelnemers erover konden vertellen op hun beurt ook de makers hadden kunnen inspireren om anders naar hun werk te kijken. Uiteindelijk ‘maakten’ we de voorstelling door erover te praten, door ze te verwerken ontstond er een nieuwe versie van wat we gezien hebben.
Tine & Goedele
Bart & Goedele
30
31
Tot slot was De
ook een manier om een
ander publiek te bereiken. Door iedereen persoonlijk iemand anders te laten uitnodigen, konden mensen deelnemen die anders niet in een participatieproject van De Veerman en deSingel zouden terecht komen.
Tine: ‘Als eindconclusie over het gebeuren rond deze dansvoorstelling en het delen met anderen zei ik in de kring als kernwoord herboren. Een project zoals dit heeft me weer een beetje dichter bij de levenslustige en begeesterende Tine gebracht.’
32
Iemand die afhaakte voor de matinée liet ons achteraf weten dat hij om de verjaardag van een vriend te vieren had voorgesteld om naar theater te gaan in plaats van naar de film. ‘Want naar de film kan je altijd, en theater is toch iets speciaals.’
33
Slot: wat is uitnodigen? Uitnodigingen komen in vele vormen. Het is aanbellen bij de buur die je nauwelijks ziet, een kaartje sturen, een vraag stellen waarover moet worden nagedacht. Het is het onverwachte tegenkomen: in een kaart die plots in de bus valt, in de vraag van de collega met wie je af en toe samenwerkt. Het is horen dat je erbij hoort. Uitnodigen maakt de vele onzichtbare kettingen die ons verbinden zichtbaar. De
is een andere manier om te zeggen:
ik weet dat je er bent en ik wil samen met jou iets meemaken. Mee iets maken. De handen in elkaar slaan, tot er een applaus ontstaat.
Concept en publicatie De Veerman In coproductie met deSingel
Grafische vormgeving Nathalie Rijckoort
Tekst Anneleen Van Offel Fotografie Victoriano Moreno Kioni Papadopoulos
Eerste druk Oktober 2018
36
De Veerman Marialei 25 2018 Antwerpen
03/290 69 66 www.veerman.be