พรหมพยาบาท - ทดลองอ่าน

พรหมพยาบาท

จีริหทัย : เขียน ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๗๗๓๕-๕๓-๕ พิมพ์ครัง้ ที่ ๑ : ส�ำนักพิมพ์กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ตุลำคม พ.ศ.๒๕๕๘ สงวนลิขสิทธิ�ตำมพระรำชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ� (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘ หมวดนวนิยำย ล�ำดับที่ ๕๖

จัดท�าโดย ส�านักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริษัท กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง จ�ากัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้ำ อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสำยไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสำร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็บไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing บรรณาธิการที่ปรึกษา : นำยแพทย์พงศกร จินดำวัฒนะ บรรณาธิการส�านักพิมพ์ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ ประสานงานการผลิต : สุลวัณ จันทรวริ นทร์ พิสูจน์ อักษร : กฤษดำ ศิริกิจพำณิชย์กลู และ เนตรนภำ ณ ถลำง ออกแบบปก : กัญจน์สภุ กั ค์ ยุกตำนนท์ ประสานงานการออกแบบปก : จำรุนนั ทน์ ศรี รัตนตรัย รู ปเล่ ม : พฤจิกำ ประสานงานการผลิตรู ปเล่ ม : Aim Graphic House โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสำร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑ พิมพ์ที่ : บริษัท เอ.พี. กราฟิ คดีไซน์ และการพิมพ์ ๑/๘ หมูท่ ี่ ๔ ต.บำงขนุน อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๐-๓ โทรสำร ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๔ จัดจ�ำหน่ำยโดย : บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ากัด ๑๐๘ หมูท่ ี่ ๒ ถ.บำงกรวย-จงถนอม ต.มหำสวัสดิ � อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๓-๙๙๙๙ โทรสำร ๐-๒๔๔๙-๙๒๒๒, ๐-๒๔๔๙-๙๕๐๐-๖ Homepage: http://www.naiin.com ราคา ๒๑๐ บาท

ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์

การระลึกชาติได้ การกลับชาติมาเกิด เป็ นเรื่องราวทีม่ นุษย์ค้นหา ค�ำตอบกันเสมอมา ค�ำสอนในพระพุทธศาสนาบอกให้ เรารู้วา่ ชีวติ มิได้ จบ ลงเพียงแค่ความตาย หากยังมีภพภูมทิ อี่ ยูห่ ลังจากนัน ้ การเวียนว่ายตาย เกิดเป็ นวัฏจักรของสรรพชีวติ ทังมวล ้ ตราบใดทีเ่ รายังไม่บรรลุมรรคผล

กรรมหรื อการกระท�ำที่คนเรามีต่อกัน ไม่ว่าจะเป็ นกรรมดีหรื อ กรรมชัว่ ล้ วนแต่สง่ ผลโยงใยถึงกันเป็ นห่วงโซ่ การกระท�ำใดๆ ก็ตาม มัก จะส่งผลกระทบถึงกันเสมอ กรรมดีทมี่ ตี อ่ กันก็โน้ มน�ำให้ เราได้ พบกันใน ชาติภพใหม่ มีความผูกพันช่วยเหลือเกื ้อกูลกัน ขณะทีก่ รรมชัว่ ก็พาให้ เราได้ไปพบกัน หากพกพาเอาความอาฆาตพยาบาทติดไปด้วย

‘พรหมพยาบาท’ เป็ นนวนิยายอีกเรื่ องของ ‘จีริหทัย’ ที่สะท้ อน ให้ เห็นมุมมองในเรื่ องนี ้อย่างถึงแก่น เรื่ องราวที่เริ่ มต้ นจากฆาตกรรม เล็กๆ รายหนึง่ น�ำไปสูก่ ารขยายผลทีด่ งึ เอาใครต่อใครเข้ ามาเกี่ยวข้ อง กันมากมาย และทังหมดหาได้ ้ เข้ ามาเกี่ยวข้ องกันโดยบังเอิญไม่ หาก มี ‘พรหม’ และ ‘กรรม’ เป็ นผู้ดลบันดาล

ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง มีความภาคภูมิใจเป็ นอย่างมากที่ ‘จีริหทัย’ ให้ ความไว้ วางใจ มอบนวนิยายเรื่องเยีย่ มเรื่องนี ้ให้ กบั เราเป็ น ผู้จดั พิมพ์ หวังเป็ นอย่างยิง่ ว่าหลังจากอ่าน ‘พรหมพยาบาท’ จบลง นอก เหนือไปจากความบันเทิงทีไ่ ด้รบั ท่านจะมองเห็น ‘สาร’ ทีผ่ ้เู ขียนพยายาม จะบอกเล่าผ่านตัวละครทังหลาย ้ เพือ่ น�ำไปปรับใช้ ในการด�ำเนินชีวติ ให้ ตังอยู ้ ใ่ นความมีสติ และประพฤติตนอยูใ่ นกรอบแห่งศีลธรรมอันดีงาม นายแพทย์ พงศกร จินดาวัฒนะ บรรณาธิการที่ปรึกษา ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริ ษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด

ค�ำน�ำนักเขียน

แรงบัน ดาลใจของเรื่ อ งนี เ้ กิ ด ขึน้ ที่ ใ นร้ านฟาสต์ ฟ้ ูดแห่งหนึ่ง เมื่อปี พ.ศ.๒๕๕๓ ต่อหน้ าชีสเบอร์ เกอร์ ไก่ทอด โค้ ก และเฟรนช์- ฟรายอีกหนึง่ กอง กับบทสนทนาอันไปเรื่ อยๆ ไม่มีจดุ จบของนักอยาก จะเขียนสองคน มีบางครัง้ ก็พดู ถึงงานเขียน มีบางครัง้ ก็พดู ถึงตัวเอง

ส่วนที่ พูดถึงเรื่ องส่วนตัวนี่ แหละท� ำให้ เกิ ดแรงบันดาลใจจุด เล็ก ๆ ที่ ก ลายมาเป็ นนิ ยายแนวสืบ สวนปนโรแมนติกเล็กๆ เรื่ องนี ้ ถ้ าเป็ นภาษาหนังภาษาละครก็ต้องบอกว่ามันมาจากอินเนอร์ ล้วนๆ เพราะมันไม่มีส่วนใดเลยที่เกี่ ยวกับเรื่ องส่วนตัวทัง้ ของจี ริหทัยและ ผู้ร่วมสนทนา แต่เป็ นความรู้ สึกภายในที่ เก็ บกดอัดอัน้ วนเวียนจน เราอยากจะเอาความรู้สกึ นันมาเขี ้ ยนเป็ นนิยายสักเรื่ อง

‘พรหมพยาบาท’ คือนวนิยายที่หยิบเอาความรู้สกึ ที่พลุง่ พล่าน ในการสนทนาครัง้ นันออกมา ้ ค่อยๆ ปั น้ ตัวอักษรไปเรื่ อยๆ ตังแต่ ้ วนั ที่คดิ โครงเรื่ องออก

ขอบคุณคุณกรู๊ฟกับคุณหมอพงศกรทีช่ ว่ ยคิดชือ่ เรื่องให้ ขอบคุณ เพือ่ นๆ หลายคนทีเ่ ป็ นก�ำลังใจรอนิยายเรื่องนี ้มาตังแต่ ้ เป็ นแค่โครงเรื่อง และขอบคุณคนอ่านที่ตดิ ตามสนับสนุนมาตลอดค่ะ จีริหทัย

๑

ค�่ำคืนของวันท�ำงานที่มนุษย์ เงินเดือนต่ างพากันหลับใหล บางสิ่ ง ร่ ว งลงมาจากฟ้ าอย่ า งรวดเร็ ว เสี ย งมัน กระแทกกับ พื น้ คอนกรี ตดังราวกับลูกมะพร้ าวสักทะลายตกลงมาจากต้ น ท�ำเอา ยามในป้อมที่อยู่ด้านข้ างถึงกับสะดุ้งสุดตัวเหมือนเจ้ ากระต่ายใน นิทานอีสปเพียงแต่เขาไม่ได้ ตะโกนว่าฟ้าถล่มเท่านันเอง ้ เจ้ าหน้ าที่ รักษาความปลอดภัยรี บวิ่งออกจากป้อมโดยเร็ ว แต่สิ่งที่หยุดฝี เท้ า ของเขาไว้ ที่หน้ าคอนโดมิเนียมแห่งนัน ้ มันยิ่งกว่ามะพร้ าวตก ยิ่ง กว่าฟ้าถล่ม มันท�ำให้ เลือดในร่ างกายของเขาเยียบเย็นแทบเป็ น น� ้ำแข็ง ดวงตาเบิกอ้ าความง่วงที่มีอยูห่ ายไปหมด

“คนตกตึก มีคนตกตึก!” ชายวัยฉกรรจ์ร้องเสียงดังด้ วยความ ตกใจ

ภาพอันน่าสยดสยองของหญิ งสาวในชุดสีขาวนอนจมกอง เลือด ท�ำให้ ยามควบคุมสติไม่อยู ่ เขาออกวิ่งสะเปะสะปะพร้ อมกับ ตะโกนขอความช่วยเหลือ

เท่านันเองความวุ ้ น่ วายก็เริ่มต้ นขึ ้นที่นนั่ ไฟจากห้ องพักต่างๆ

พรหมพยาบาท 7

ก็ ติดขึน้ เกื อบพร้ อมเพรี ยงกัน ไม่นานนักเสียงไซเรนของรถกู้ภัย ก็ ม าถึ ง แต่อ นิ จ จา...มี เ หลื อ เพี ย งซากของความสวยงามที่ เ คย ประดับอยูบ่ นโลกกองอยูใ่ ห้ เก็บกู้เท่านัน้

โทรศัพท์ ท่ ีวางอยู่ข้างเตียงดังรั วขึน้ จนคนที่นอนอยู่บน เตียงทนไม่ไหว ต้ องเอื ้อมมือไปคว้ าขึ ้นมากดรับสัญญาณก่อนจะ ส่งเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ ยินนันกลั ้ บไป

“หื อ...” หญิ งสาวลุกขึน้ อย่างรวดเร็ วปั ดผมที่ ปรกใบหน้ า ออก ขมวดคิว้ ย่นฟั งสิ่งที่ ฝ่ ายตรงข้ ามก� ำลังพูดอย่างตัง้ ใจ “คดี ฆ่ า ตัว ตายท� ำ ไมต้ อ งรี บ ร้ อนโทรมากลางดึก ด้ ว ย มัน เป็ นความ รับผิดชอบของท้ องที่ไม่ใช่เหรอ” น� ้ำเสียงของหล่อนปราศจากความ งัวเงียแต่ก็ยงั ไม่วายที่จะตังค� ้ ำถามกลับไปเพราะต�ำรวจอย่างหล่อน มี ห น้ า ที่ สื บ สวนและศึก ษาพฤติ ก รรมของคนร้ ายในคดี ที่ ต� ำ รวจ ท้ องที่ร้องขอมามากกว่าที่จะลงไปที่เกิดเหตุคดีฆา่ ตัวตาย นอกเสีย จากว่าการฆ่าตัวตายนัน้ มีลกั ษณะพิเศษแปลกประหลาดกว่าคดี ฆ่าตัวตายปกติ

“ท่านผู้บญ ั ชาการสัง่ ครับ ผู้กองรี บมาที่เกิดเหตุเถอะครับ” ความที่ท�ำงานมานานจ่าสมหมายเองก็ร้ ู สกึ ว่าคดีนี ้แปลกทุกอย่าง มันสมบูรณ์แบบเกินไป

“ขอรายละเอียดหน่อย” วรรณิดาสัง่

“ผู้ตายอายุยี่สิบแปดปี เป็ นแฟนกับเจ้ าของห้ องที่เป็ นนาย ทหารสัญญาบัตรซึง่ ก�ำลังท�ำโปรเจกต์ส�ำคัญให้ รัฐบาลครับ”

“เลยต้ องเรี ยกพวกเราไปสืบสวนรึ ไง” วรรณิดาท�ำเสียงใน ล�ำคอ “พิศวาสฆาตกรรมหรื อเปล่า”

“ยังสรุปไม่ได้ ครับ แต่นายทหารท่านนันไม่ ้ ได้ มาที่ห้องนี ้นาน 8 จีริหทัย

แล้ ว พยานยืนยันหลายคนครับ” จ่าสมหมายรี บบอก

“แชร์ โลเคชันมา อีกยี่สิบนาทีฉันจะไปถึง บอกทุกคนนะว่า อย่าเพิ่งเข้ าไปในห้ องที่เกิดเหตุให้ รอฉันก่อน” วรรณิ ดาสัง่ อันที่ จริ งเจ้ าตัวกระโดดผลุงลงจากเตียงตังแต่ ้ ได้ ยินค�ำว่าผู้บญ ั ชาการ แล้ ว ใช้ เวลาไม่ถึงห้ านาที เธอก็ อยู่ในชุดเสือ้ เชิ ต้ กางเกงสแล็กส์ สวมทับด้ วยแจ็กเกต ผมที่ยาวสลวยถูกรวบไว้ ด้านหลังเผยให้ เห็น ใบหน้ ารูปไข่และสายตาที่มงุ่ มัน่

ตึกสูงกว่ าสิบชัน้ สีขาวตัง้ ตระหง่ านอยู่ในซอยที่ตอนนี ้ คนพลุกพล่านไม่ต่างจากกลางวันเท่าใดนัก แสงสีแดงวูบวาบจาก ไซเรนบนหลังคารถต�ำรวจและรถมูลนิธิท�ำให้ วรรณิดารู้วา่ ที่เกิดเหตุ อยู่ตรงไหน หญิงสาวพยายามขี่รถจักรยานยนต์เข้ าไปด้ านใน แต่ ไม่สามารถพารถฝ่ าเหล่าไทยมุงที่ยืนปั กหลักอยูห่ นาแน่นด้ วยความ อยากรู้ อยากเห็นไปได้ หล่อนจึงน�ำรถไปจอดไว้ อีกฝั่ งหนึง่ ของถนน แล้ วเดินฝ่ าผู้คนเข้ าไป

วรรณิ ดาใช้ สองแขนค่อยๆ แหวกผู้คน เธอมุดศีรษะพลาง ขอโทษคนที่เบียดกันแน่นนันเข้ ้ าไปจนไม่เห็นคนอยูด่ ้ านหน้ าอีกแล้ ว ก็เงยหน้ าขึ ้น...ผู้กองสาวชะงักโดยไม่ร้ ูตวั ร่างกายรู้สกึ เย็นจนหนาว สัน่ ขึ ้นมาเสียเฉยๆ ร่ างของผู้หญิ งผมสันใส่ ้ เสื ้อสีขาวตัดกับผ้ าซิ่น สี เ ข้ ม นอนทอดกายจมกองเลื อ ดอยู่ต รงหน้ า นี่ เ อง นัย น์ ต าของ หล่อนผู้นนเบิ ั ้ กโพลงริ มฝี ปากขยับคล้ ายจะร้ องให้ ช่วย ความรู้ สึก คุ้นเคย ความสงสาร และความหดหู่ที่พากันบีบเข้ ามาในหัวใจจน เธอแทบจะวิ่งเข้ าไปที่ตรงนัน ้

แต่พริบตาเดียวภาพตรงหน้ า ก็เปลีย่ นไปกลายเป็ นหญิงสาว ผมยาวในชุดนอนผ้ านิ่มสีขาวที่เผยให้ เห็นผิวด้ านใน นอนจมกอง

พรหมพยาบาท 9

เลือดที่ไหลออกมาจากใบหูตดั กับชุดและสีผมด�ำสนิทของผู้เคราะห์ ร้ าย เสี ย งผู้ค นก� ำ ลัง คุย กัน ดัง ลั่น ไปหมด ต่ า งวิ พ ากษ์ วิ จ ารณ์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ ้น

ความรู้ สึกเศร้ าที่จู่โจมมาแบบไม่ทนั ตังตั ้ วก็หายไปอย่างน่า ประหลาด ต�ำรวจสาวไม่มีเวลาที่จะสงสัยว่าตัวเองตาฝาดหรื อแสง ที่ตกกระทบมันท�ำพิษเอาท�ำให้ หล่อนเห็นผู้เคราะห์ร้ายผิดเพี ้ยนไป จากความเป็ นจริ ง

“ผู้กอง ทางนี ค้ รั บ” จ่าสิบเอกสมหมายส่งเสียงเรี ยกนาย ต�ำรวจสาว

วรรณิดาสะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะกลบเกลื่อนด้ วยการกะพริ บ ตาถี่ๆ เหยื่อก็ยงั เป็ นสาวผมยาวในชุดนอนอย่างที่ควรจะเป็ น ไม่ใช่ หญิงสาวหน้ าตาโบราณคนนัน ้ ผู้กองสาวรู้สกึ โล่งใจอย่างบอกไม่ถกู หล่อนปรับตัวได้ อย่างรวดเร็ ว

“รู้ ชื่ อผู้ตายหรื อยัง” ผู้กองวรรณิ ดาสวมถุงมื อยางสีขาวที่ แนบไปกับมือก่อนจะเดินไปที่ร่างของผู้เคราะห์ร้าย หล่อนนัง่ ลงใช้ มือปั ดผมออกจากใบหน้ าเพื่อจะมองให้ ถนัด ใบหน้ าที่แนบอยู่กบั พื ้นกระดูกหักจนไม่เป็ นรู ปผิดกับอีกด้ านที่สวยงามราวกับยังมีชีวิต อยู่ หญิงสาวคนนี ้คงตกลงมาจากชันที ้ ่สงู ไม่ใช่น้อย ผู้กองสาวเงย หน้ ามองไปทางตึกที่เปิ ดไฟสว่างเกือบทุกห้ อง

“มีคนเห็นเหตุการณ์บ้างไหมจ่า” หล่อนไม่แตะต้ องศพมาก ไปกว่านี ้ เรื่ องชันสูตรคงต้ องปล่อยให้ เป็ นเรื่ องของทางต�ำรวจพิสจู น์ หลักฐานซึง่ ถูกตามตัวพร้ อมๆ กับหล่อนนี่แหละ

“ได้ ชื่อมาแล้ วครับ เอกสารอยู่กบั ต�ำรวจท้ องที่ครับ” จ่าสม- หมายบอก “ตอนนีอ้ ยู่กับผู้จัดการตึกก�ำลังสอบถามรายละเอียด อยู ่ ยามที่อยูใ่ นเหตุการณ์ก็อยูท่ ี่นนั่ ด้ วย” นายต�ำรวจชันผู ้ ้ น้อยมอง 10 จีริหทัย

หน้ าผู้บงั คับบัญชาด้ วยความฉงน ปกติแล้ วผู้กองรับมือกับศพได้ ทุกรู ปแบบ แต่วนั นี ้ดูสนั่ และไม่มีสมาธิเท่าไร “ผู้กองไม่สบายหรื อ เปล่าครับ”

“คงนอนน้ อยน่ะจ่า” นอกจากจะตอบนายต�ำรวจชันผู ้ ้ น้อย แล้ วยังเป็ นการย� ้ำกับตัวเองด้ วยว่าที่ตวั เองเห็นนันเป็ ้ นเพราะเหตุผล เดียวกัน “เข้ าไปด้ านในดีกว่า พวกพิสจู น์หลักฐานมาแล้ ว” หญิงสาว เดินน�ำไปที่ลอ็ บบีของคอนโดมิเนียมแห่งนันทั ้ นที

ชัน้ ล่ างสุดถูกจัดเป็ นพืน้ ที่ส่วนกลางมีพนักงานต้ อนรั บ ดูแลอยู่ด้วยแต่ตอนนี ้มีเพียงผู้จดั การอาคารแห่งนี ้ยืนหน้ าซีดเซียว อยู่กบั ต�ำรวจในเครื่ องแบบสองสามคนที่ก�ำลังซักถามอยู่ พนักงาน รักษาความปลอดภัยเองก็ยืนเหงื่อแตกอยูต่ รงนันไม่ ้ ตา่ งกัน

“คุณวิมลรัตน์เป็ นแฟนกับเจ้ าของห้ องครับ เมื่อก่อนผู้พนั มา พักที่ห้องบ่อยมาก แต่สองสามเดือนหลังมานี่ ผมไม่เห็นผู้พันมา ที่ห้องเลย มีแต่คุณผู้หญิ งเท่านัน้ ที่อยู่ห้องประจ�ำ” ผู้จัดการเล่า ปากคอสัน่

วรรณิดามาทันตรงนี ้พอจะสรุ ปได้ ว่า ถ้ าไม่ใช่เพราะผู้พนั ที่ ผู้จดั การคอนโดฯ พูดถึงไปราชการต่างจังหวัดหรื อต่างประเทศจน ไม่ได้ กลับคอนโดมิเนียม ก็คงเป็ นเพราะสองคนนี ้คงมีปัญหากัน

“ผมขอเอกสารทัง้ หมดที่เกี่ยวกับห้ องที่คุณวิมลรั ตน์ พกั อยู่ ด้ วยครับ คุณมีเบอร์ โทรติดต่อเจ้ าของห้ องไหม” นายต�ำรวจเจ้ าของ ท้ องที่หนั มาทางยามที่ยืนหน้ าซีดอยู ่ “ไม่มีใครเห็นตอนผู้ตายตกลง มาจากระเบียงเลยใช่ไหม”

“ไม่...ทราบครับ” ยามรี บพูดปากคอสัน่ “ผมไม่เห็นตอนตก ลงมาเลยครับ นัง่ อยู่ในป้อมดีๆ พอได้ ยินเสียงหล่นดังโครม ผมก็

พรหมพยาบาท 11

ออกมาดู ก็เห็นคุณเขานอนอยู่ตรงนัน้ แล้ วครับ” เจ้ าหน้ าที่รักษา ความปลอดภัยเช็ดหน้ าไปมาทังที ้ ่อากาศตอนนันไม่ ้ ร้อนเลย

“คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้ ยินเสียงอย่างอื่ นนอกจากเสียงของ ศพกระแทกกับพื ้น” วรรณิดาฟั งค�ำให้ การของยามแล้ วยังรู้ สึกว่า มีบางสิ่งที่ขาดหายไป จึงซักพยานโดยลืมไปว่าคดีนีต้ วั เองไม่ได้ รับผิดชอบโดยตรง

“ผมไม่ได้ ยินอะไรเลยครับ” เจ้ าหน้ าที่รักษาความปลอดภัย ของคอนโดมิเนียมพูดรัวแทบไม่เป็ นภาษา

“ก่อนหน้ านันคุ ้ ณท�ำอะไรอยูใ่ นป้อม” วรรณิดายังไม่ยอมปล่อย ไปโดยง่าย

“คือ...ผม...” ยามอึกอักทันที

“เดีย๋ วครับคุณผู้หญิง คุณเป็ นใคร” เจ้าหน้าทีต่ ำ� รวจผู้รบั ผิดชอบ คดีถามแทรกขึ ้น และมองหญิงสาวผมยาวที่สวมแจ็กเกตหนังแบบ พวกขี่จกั รยานยนต์อย่างไม่คอ่ ยพอใจนัก

หญิ งสาวที่ มาใหม่ไม่ตอบแต่หยิบบัตรประจ� ำตัวออกจาก กระเป๋ าเสื ้อยื่นให้ นายต�ำรวจท้ องที่อา่ นด้ วยตัวเอง

“ผู้กองวรรณิดาครับ นี่ผ้ หู มวดวีรยุทธครับ” จ่าสมหมายรี บ แนะน�ำ

“ท่านผู้บญ ั ชาการให้ ดิฉนั เข้ ามาร่ วมดูแลคดีนี ้ด้ วยค่ะ” วรร- ณิดาบอกพร้ อมกับรับบัตรประจ�ำตัวกลับ

นายต�ำรวจเจ้ าของคดีทำ� ความเคารพหญิงสาวเนือ่ งจากหล่อน มียศสูงกว่าเขา แล้ วหันไปทางพยาน

“มีอะไรก็ตอบผู้กองวิมลรัตน์ไป” นายต�ำรวจสัง่

“ผม...นั่งดูทีวีอยู่ในป้อมครับ เพราะยังไม่ถึงเวลาที่จะเดิน ตรวจ” เขาหลบตาผู้จดั การคอนโดฯ ที่มองมาอย่างไม่พอใจ “แต่ 12 จีริหทัย

ผมก็ดูประตูเข้ าออกตลอดเวลานะครับ ใครเข้ ามาไม่รอดสายตา ผมแน่ๆ” เขาพยายามแก้ ตวั อย่างสุดความสามารถแต่ไม่ร้ ู ว่าพรุ่ งนี ้ จะยังได้ ท�ำงานที่นี่อยูอ่ ีกไหม

“พอคุณเห็นศพ คุณได้ มองขึ ้นมาบนตึกนีไ้ หม” ผู้กองสาว ถามต่อ

“มองครับ” ยามตอบ

“แล้ วเห็นอะไรบ้ าง” หญิงสาวถาม

“ไม่เ ห็ น ครั บ มัน มื ด ไปหมด ปิ ดไฟกัน เกื อ บทุก ห้ อ งแล้ ว ” ยามส่ายหน้ าพร้ อมกับยิ ้มแห้ งๆ “แล้ วผมก็ตกใจจนไม่ร้ ูวา่ อะไรเป็ น อะไรเลยครับ”

“ลองหลับตาดูนะ” วรรณิดาสัง่

เจ้ าหน้ าที่รักษาความปลอดภัยท�ำตาม

“คิดนะว่าตอนนี ้คุณมองไปที่ตกึ ” วรรณิดาหยุดรอให้ เขาท�ำ ตาม “มองสูงขึ ้นไปทีละชัน ้ ทีละชัน ้ คุณเห็นใครที่ระเบียงไหม”

ยามค่อยเงยหน้ าช้ าๆ ราวกับว่าเขาก�ำลังมองตึกตรงหน้ าไป ทีละชัน ้ ทุกคนนิ่งเงียบใจจดใจจ่ออยูก่ บั ค�ำตอบของพยาน

“ไม่ครับ ไม่เห็นใครเลย” ยามพูดพร้ อมกับส่ายหน้ า

“ลืมตาได้ ” วรรณิดาซ่อนความผิดหวังเอาไว้ ในสีหน้ าเรียบเฉย แล้ วก็พยักหน้ าให้ กบั นายต�ำรวจเจ้ าของคดี ที่จะซักถามพยานต่อ

“ช่วงหัวค�่ำมีใครเห็นผู้ตายบ้ างไหม” ผู้หมวดวีรยุทธถามทัง ้ ผู้จดั การคอนโดมิเนียมและเจ้ าหน้ าที่รักษาความปลอดภัย

“ผมไม่เห็นครับ” ผู้จดั การรี บชิงตอบก่อน

“เห็นครับ ตอนเดินผ่านที่ป้อมช่วงสักสองทุ่มกว่า น่าจะไป ชอปปิ งมา เห็นถือถุงมาเต็มเลยครับ” ยามประจ�ำคอนโดมิเนียม ตอบ เขาชอบมองสาวๆ สวยๆ ทีอ่ ยูใ่ นอาคารแห่งนี ้อยูแ่ ล้ ว ยิง่ วิมล-

พรหมพยาบาท 13

รัตน์นนยิ ั ้ ่งสวยกว่าทุกคนที่อยูใ่ นตึกนี ้ด้ วยซ� ้ำใครเห็นก็ต้องสะดุดตา จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาจะคอยมองว่าเมื่อไรหล่อนจะเดินผ่านป้อม ยามที่เขาเฝ้าอยู่

“ถ้ างันผู ้ ้ จดั การช่วยพาพวกเราไปห้ องของผู้ตายด้ วย” วรร- ณิดาบอกอย่างเร็ ว มันแปลกมากถ้ าวิมลรัตน์ต้องการจะฆ่าตัวตาย แล้ วจะซื ้อของเข้ าบ้ านมากมายขนาดนันท� ้ ำไม แต่ยามอาจจะมอง ผิดก็ได้

“นี่ ผ้ ูกองครั บ ไม่ปรึ กษาอะไรกันก่อนเลยหรื อครั บ” ร้ อย- ต�ำรวจโทวีรยุทธถามหลังจากที่เห็นผู้จดั การเดินกลับเข้ าไปด้ านใน เพื่อเอากุญแจและเห็นจ่าสมหมายคุยอยูก่ บั ยาม

“คุณไม่เห็นหรื อว่ามันทะแม่งๆ คนที่จะฆ่าตัวตายที่ไหนจะ ซื ้อของเข้ าบ้ าน” วรรณิดากระซิบตอบ “เราถึงต้ องไปดูไงว่า ผู้ตาย น่ะซื ้อของจริ งหรื อเปล่า”

“ถ้ าเขาซื ้อจริ งผู้กองคิดว่ายังไง” เจ้ าของคดีเองก็ตดิ ใจเรื่ องนี ้

“เราอาจจะต้ องรอผลตรวจเลือดของผู้ตายก่อน แต่ฉันว่า ตอนที่เข้ าไปดูศพฉันได้ กลิ่นไวน์นะ ถึงมันจะโดนกลิ่นเลือดกลบก็ เถอะ” ผู้กองสาวตอบ

ยังไม่ทนั ที่ทงสองจะคุ ั้ ยกันต่อผู้จดั การอาคารก็เดินออกมา จากห้ องพร้ อมด้ วยกุญแจห้ องที่จะเข้ าไปในห้ องของผู้ตาย

“น�ำไปเลย” วีรยุทธพยักหน้ าให้ กบั ผู้จดั การ

ทังหมดเดิ ้ นตามขึ ้นลิฟต์ไปยังชันสิ ้ บซึง่ เป็ นชันที ้ ่ห้องของนาย ทหารคนรักของวิมลรัตน์อยู่ ก่อนจะถึงลิฟต์มีกล้ องวงจรปิ ดที่เห็น ได้ ชดั ว่าเพิ่งติดหลังจากที่ตกึ สร้ างไปนานแล้ ว เสียงประตูลิฟต์เปิ ด ดังกึกกักบ่งบอกถึงความเก่าของมัน

ต่างฝ่ ายต่างเงียบจนกระทัง่ ขึน้ มาถึงชัน้ เป้าหมาย ดวงไฟ 14 จีริหทัย

จากเพดานให้ แสงสว่างเพียงสลัวๆ แค่ให้ คนเดินสวนกันมองเห็น หน้ ากันเท่านัน้ กล้ องวงจรปิ ดก็ ถูกติดไว้ ที่หน้ าลิฟต์ หนึ่งตัวและ ที่ทางเดินอีกหนึง่ ตัวเท่านัน้

ทัง้ หมดเดินไปจนถึงหน้ าห้ องพักของผู้ตาย ลูกบิดประตูก็ เป็ นแบบธรรมดาดูไม่ค่อยจะแน่นหนา เจ้ าหน้ าที่พิสจู น์ หลักฐาน รี บเก็บลายนิ ้วมือที่ลกู บิดหลังจากนันหมวดวี ้ รยุทธสวมถุงมือและ ค่อยหมุนลูกบิดด้ วยความระวัง แต่ด้านในล็อกเขาจึงพยักหน้ าขอ ลูกกุญแจจากผู้จดั การเปิ ดเข้ าไปด้ านใน

เมื่อประตูห้องเปิ ดออกกว้ างก็เห็นว่าโคมไฟตัง้ พืน้ ที่อยู่มุม ห้ องถูกเปิ ดไว้ แต่มันให้ เพี ยงแสงสีเหลืองนวลสว่างอยู่เฉพาะที่ บริ เวณที่จดั ไว้ ส�ำหรับรับรองแขก หมวดวีรยุทธบอกให้ ผ้ จู ดั การเปิ ด ไฟกลางห้ องให้ สว่างขึ ้น เห็นพื ้นของห้ องที่ปดู ้ วยกระเบื ้องสีเข้ มตัด กับผนังสีขาว ลมพัดจากด้ านนอกผ่านประตูระเบียงที่เปิ ดอ้ าไว้ จน ผ้ าม่านหนาหนักที่รูดปิ ดไว้ พดั ปลิวไปมาจนได้ ยินเสียงโซ่ถ่วงม่าน ที่กระทบกับวงกบ ด้ านข้ างของห้ องมีประตูจะที่น�ำไปสู่ห้องนอน เฟอร์ นิเจอร์ ที่มีอยูน่ ้ อยชิ ้นถูกจัดวางอย่างเป็ นระเบียบ นอกจากบน โต๊ ะเตี ้ยที่อยูต่ รงโซฟาเท่านันที ้ ่มีขวดไวน์ที่เปิ ดแล้ วตังอยู ้ ส่ ามขวด

ตู้โชว์ที่วางของเล็กๆ น้ อยๆ จนไปถึงกรอบรูป วรรณิดามอง ดูรูปพวกนันอย่ ้ างพินิจโดยเฉพาะรู ปเจ้ าของห้ องตัวจริ งที่มีอยู่น้อย เสียเหลือเกิน รู ปที่มีก็เป็ นรู ปคู่กบั ผู้ตายทังนั ้ น ้ ผู้กองสาวเงยหน้ า ขึ ้นจากรู ปแล้ วมองไปรอบด้ าน มองดอกไม้ ปลอมที่ประดับบนโต๊ ะ อาหาร ภาพวิวบนฝาผนัง สิง่ เหล่านี ้ไม่นา่ จะมาจากความชอบของ ผู้พนั เจ้ าของห้ อง แต่นา่ จะเป็ นฝี มือการแต่งห้ องของวิมลรัตน์

“นี่เป็ นรูปผู้ตายกับเจ้ าของห้ องใช่ไหม” วรรณิดาชี ้ให้ ผ้ จู ดั การ อาคารดูรูปคูท่ ี่อยูใ่ นกรอบ

พรหมพยาบาท 15

“ใช่ครับ” เขาพยักหน้ า “นี่แหละครับผู้พนั พีระพัฒน์เจ้ าของ ห้ องนี ้”

“ผู้กองน่าจะไปดูตรงระเบียงหน่อยนะครับ” จ่าสมหมายเดิน กลับมาจากระเบียง “ผมว่าผู้ตายน่าจะเมาตกระเบียงไปมากกว่า”

“ท�ำไมรึจา่ ” วรรณิดาถามด้ วยความสนใจ

“ผู้กองไปดูเองเถอะครับ” จ่าเดินน�ำไปที่ระเบียงทันทีแล้ วชี ้ ให้ ดตู รงขอบระเบียง “ดูนนั่ สิครับ แก้ วไวน์ที่ผ้ ูตายดื่มไว้ ยงั ตังอยู ้ ่ บนขอบรัว้ ระเบียงเลย”

วรรณิ ดามองแก้ วก้ านยาวที่มีไวน์ เหลือติดอยู่กว่าครึ่ ง น่า แปลกใจที่มนั ยังไม่โดนลมพัดตกลงไปด้ านล่าง แม้ ว่าที่กัน้ จะท�ำ ด้ ว ยคอนกรี ต และมี ค วามกว้ า งกว่า หกนิ ว้ ก็ ต าม แต่ต อนที่ พ ลัด ตกลงไปวิมลรัตน์ตกลงไปท่าไหนแก้ วถึงยังตังอยู ้ ่ตรงนันได้ ้ หรื อว่า หญิงสาวขึ ้นไปนัง่ บนรัว้

“ให้ เจ้ าหน้ าที่พิสจู น์หลักฐานดูลายนิ ้วมือที่ติดอยู่ตรงนี ้ด้ วย นะ” วรรณิดาสัง่ เสร็ จก็เข้ าไปในห้ อง

“เป็ นไปได้ ไหมครับว่า ผู้ตายจะขึ ้นไปนัง่ ดืม่ ทีข่ อบระเบียงแล้ ว ตกลงไป” ผู้หมวดวีรยุทธเองก็สงสัยประเด็นนี ้เหมือนกัน “อาจจะ ไม่ได้ ตงใจฆ่ ั ้ าตัวตาย”

“ฉันก็ ไม่ร้ ู เหมื อนกัน” ผู้กองสาวก็ ไม่ได้ ตัดประเด็นนี อ้ อก ไป “แต่มีหลักฐานอย่างอื่นที่ฉนั อยากจะลองหาดูก่อน”

หญิ งสาวเดินกลับเข้ าไปด้ านในและไปยังส่วนที่กัน้ ไว้ เป็ น ห้ องเตรี ยมอาหารเล็กๆ จะเรี ยกว่าห้ องครัวก็ไม่ถนัดปาก เพราะ มันมีแค่เตาอบไมโครเวฟกับหม้ อหุงข้ าวเท่านันที ้ ่พอจะท�ำอาหารได้ วรรณิดาเปิ ดประตูต้ เู ย็นออกดู ในนัน้ เต็มไปด้ วยอาหารส�ำเร็ จรู ป ผัก ผลไม้ แน่นไปทังตู ้ ้ ทุกอย่างยังดูสดอยู่ 16 จีริหทัย

วรรณิ ด าหยิ บ ถุง มื อ ยางออกมาใส่ทัง้ สองมื อ เปิ ดประตูต้ ู ใต้ อา่ งล้ างจานออกก็เจอถังขยะอย่างที่คิดไว้ หล่อนมองหาถุงด�ำที่ อยูด่ ้ านในแล้ วคลี่ออกและหยิบขยะออกจากถังทีละชิ ้น

“คุ้ยขยะเองเลยหรื อผู้กอง” วีรยุทธมองด้ วยความสนใจ

“แน่นอน” หญิงสาวตอบโดยไม่เงยหน้ า ในที่สดุ หล่อนก็ดงึ กระดาษชิน้ เล็กยาวออกมาจากถังขยะนัน้ “แม่สาวคนนีค้ งไม่ใช่ พวกที่ท�ำบัญชีครัวเรื อนถึงได้ ทิ ้งใบเสร็ จของลงในถังแบบนี ้” วรร- ณิดาคลี่กระดาษนัน้ ออกดูวนั ที่และของที่ผ้ ูตายซื ้อเข้ าบ้ าน “มีทง ั ้ ไวน์ทงอาหารหลายอย่ ั้ างเลย คนที่จะฆ่าตัวตายคงไม่ซื ้อของเยอะ ขนาดนี ้มัง”้

หมวดวีรยุทธเองก็คิดเช่นเดียวกัน เขาหันไปมองขวดไวน์ที่ ตังตรงโซฟาอี ้ กครัง้ แต่ก็เห็นอะไรบางอย่างตกอยู่ด้านล่างของโต๊ ะ มันเกือบจะเข้ าไปอยู่ใต้ โซฟาเสียด้ วยซ� ้ำ เขาเดินไปดูอีกครัง้ หนึ่ง แล้ วใช้ ปากกาสอดเข้ าไปด้ านในแล้ วเขี่ยของสิ่งนัน้ ยกมันขึน้ มาดู อย่างระมัดระวัง

“ในถังขยะมีใบเสร็ จจากร้ านขายยาไหมครับ อาจจะเป็ นวัน อื่นก็ได้ ” หมวดวีรยุทธยกขวดพลาสติกสีชาขนาดใหญ่กว่านิว้ มือ ไม่มากขึ ้นมาดูอย่างละเอียด ไม่มีฉลากติดข้ างขวด “เอาไปตรวจ ลายนิ ้วมือด้ วย” เขาบอกกับทางเจ้ าหน้ าที่พิสจู น์หลักฐาน

“ยานอนหลับหรื อครับ” จ่าสมหมายมองขวดสีชาที่ก�ำลังถูก หย่อนลงในถุง

“ยังบอกไม่ได้ มันไม่มีป้ายบอกอะไรสักอย่าง” ร้ อยต�ำรวจโท หนุม่ บอกเจ้ าหน้ าทีแ่ ล้ วค้ นหาตัวยาทีอ่ าจจะตกอยูบ่ ริเวณนันเพิ ้ ม่ เติม

“ทังยานอนหลั ้ บทังไวน์ ้ ” จ่าสมหมายพูดแล้ วหันไปมองระยะ ทางจากโซฟาไปยังระเบียงแล้ วก็สงสัย “หมดทังสามขวดเลย ้ เป็ น

พรหมพยาบาท 17

ผมนะคลานจากนี่ไปที่ระเบียงยังล�ำบากเลย”

“ไม่มีใบเสร็ จร้ านขายยา เขาอาจจะซื ้อมาจากพวกขายยา เถื่อนตามข้ างถนนก็ได้ ” วรรณิดาลุกขึน้ ถอดถุงมือออก “คงต้ อง รอผลการตรวจเลือดอย่างเดียวเลย จ่าลองหาประวัติการรักษาตัว ของผู้ตายด้ วย ลองดูในกระเป๋ าน่าจะมีบตั รประจ�ำตัวผู้ป่วย อย่า ลืมไปขอหมายศาลล่ะ” หล่อนคิดแบบเดียวกับลูกน้ องว่าวิมลรัตน์ น่าจะตายจากไวน์และยามากกว่าที่จะตกตึกตายแบบที่เป็ นอยู่

“เอาไงกันต่อครับ” จ่าสมหมายถามขึ ้น

“เจ้ าของห้ องให้ ทนายติดต่อมาครั บ ตอนนีร้ ออยู่ที่สถานี” ต�ำรวจชันผู ้ ้ น้อยที่มากับหมวดวีรยุทธพูดขึ ้นมา

“ท�ำไมเจ้ าของห้ องไม่มาเองล่ะ” วีรยุทธถามกลับ

“เห็นว่าอยู่ตา่ งจังหวัดครับ ไม่สะดวกที่จะมาให้ ปากค�ำเอง” ลูกน้ องรายงาน

“ไปด้ วยกันไหม” หมวดวีรยุทธมองหน้ าเพือ่ นร่วมงานคนใหม่

วรรณิดาพยักหน้ า

ในห้ องรั บรองของสถานีตำ� รวจ ชายวัยกลางคนในชุด สูทเรี ยบกริ บก�ำลังนัง่ หลังตรงเบื ้องหน้ ามีเอกสารมอบหมายให้ เป็ น ตัวแทนวางอยู่บนโต๊ ะอย่างเรี ยบร้ อย ต�ำรวจทังสองมองทนายที ้ ่ถกู ส่งมาด้ วยความทึง่

“ผมชื่ออานนท์เป็ นตัวแทนพันตรี พีระพัฒน์ เรื่ องที่คณ ุ วิมลรัตน์ประสบอุบตั ิเหตุท่านได้ ทราบทังหมดแล้ ้ ว เพียงแต่ตอนนี ้ท่าน ยังติดราชการอยู่จึงไม่สามารถมาให้ ปากค�ำด้ วยตัวเองได้ ” ทนาย เป็ นคนเปิ ดฉากเจรจาเอง

“ผมเป็ นเจ้ าของคดีชื่อวีรยุทธ ส่วนนี่ร้อยต�ำรวจเอกวรรณิดา 18 จีริหทัย

จะรับผิดชอบคดีนี ้ร่วมกับผมครับ” ผู้หมวดหนุม่ แนะน�ำตัว

“เรามาเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ” ทนายความเข้ าประเด็น ทันที

“คุณ พอบอกได้ ไ หมคะว่า คุณ วิ ม ลรั ต น์ ผ้ ูตายเป็ นอะไรกับ พันตรี พีระพัฒน์” วรรณิดาถามขึ ้นทันที

“เป็ นเพื่อนครับ” ทนายความซึง่ เตรี ยมตัวมาพร้ อมคลี่ยิ ้มให้ กับหญิงสาว

“สนิทกันขนาดไหนคะ” วรรณิดายิ ้มตอบแต่ก็ยงั ซักต่อ

“ก็ เ หมื อ นชายหญิ ง ทั่ว ๆ ไปที่ ค บหากัน สมัย นี แ้ หละครั บ เป็ นเรื่ องธรรมดาของผู้ชายโสดในวัยนีท้ ี่จะมีเพื่อนหญิ งที่สนิทกัน ไม่ผิดกฎหมายไม่ใช่หรื อครับ” อานนท์เตรี ยมตัวมาดีด้วยรู้ อยู่แล้ ว ว่า อย่างไรเสียต�ำรวจก็ต้องถามประเด็นนี ้

“ปกตินนั่ แหละครับ ถ้ าเพื่อนหญิงที่สนิทไม่ตกตึกลงมาจาก ห้ องของเขา” หมวดวีรยุทธขัดขึ ้น

“นัน่ เป็ นเหตุการณ์ที่น่าสลดใจ ผมเองก็เสียใจกับครอบครัว ของเธอด้ วย แต่ลกู ความของผมมีหลักฐานแน่นหนาว่าไม่ได้ อยู่ใน ห้ องนันในเวลาที ้ ่เกิดเหตุ” อานนท์พดู อย่างใจเย็น

“แล้ วตอนนี ้เขาอยู่ไหนคะ” วรรณิดาต้ องการรู้ ที่อยู่ให้ แน่ชดั และพยานเรื่ องที่อยูข่ องเขาด้ วย

“อยูท่ ี่ปัตตานีครับ อยูใ่ นค่ายทหาร คุณคงไม่คิดว่าลูกความ ผมจะขึ ้นเครื่ องมาท�ำร้ ายคุณวิมลรัตน์แล้ วก็ขึ ้นเครื่ องกลับนะครับ” เขามองออกถึงแววผิดหวังในดวงตาของผู้กองสาว

“เราคงต้ องขอให้ เขามาให้ ปากค�ำด้ วยตัวเองอีกสักครัง้ นะครับ” หมวดวีรยุทธพูดขึ ้น

“จ� ำเป็ นด้ วยหรื อครั บ ในเมื่ อเป็ นอุบัติเหตุ ลูกความผมก็

พรหมพยาบาท 19

ไม่ได้ เกี่ยวข้ องอะไรกับเหตุการณ์ มีพยานรู้ เห็นตลอด” อานนท์ท�ำ หน้ าระอา

“เรายังไม่ได้ บอกเลยนะคะว่าเป็ นอุบตั ิเหตุ” วรรณิดายิ ้มมุม ปาก “ส�ำนวนยังไม่สรุ ปเลยค่ะว่าคุณวิมลรัตน์ตกลงมาจากตึกได้ อย่างไร”

“ถ้ าคุณมีหลักฐานว่าลูกความผมมีสว่ นเกี่ยวข้ องเราค่อยคุย กันอีกครัง้ ดีกว่าครับ” อานนท์ลกุ ขึ ้นยืนยื่นเอกสารให้ กบั วีรยุทธ

“เราแค่ขอความร่ วมมือเท่านัน้ ไม่ได้ ตงข้ ั ้ อหาอะไรทัง้ นัน้ ” หมวดวีรยุทธเข้ าใจวรรณิดาเหมือนกันว่า คดีนี ้ต้ องการข้ อมูลด้ าน ความสัมพันธ์ของนายทหารกับแฟนสาวด้ วย

“ผมก็ยงั คิดว่าไม่มีความจ�ำเป็ นที่ลกู ความของผมจะต้ องไป พบกับต�ำรวจ ผู้กองแค่โทรศัพท์ไปที่ค่ายทหารก็จะพบว่าท่านยัง อยู่ที่นั่น ความจริ งท่านรอรั บอยู่ที่โทรศัพท์ เลยด้ วยซ�ำ้ ” เขาขยับ เสื ้อสูทให้ เข้ าที่ “หมดเรื่ องแล้ วผมขอตัวนะครับ”

ต�ำรวจทังสองมองหน้ ้ ากันอย่างอ่อนใจ พวกเขาไม่ต้องการ จะถามอะไรทนายความอีก ที่เขาต้ องการคือสอบถามจากพันตรี พี ระพัฒน์ เองซึ่งน่าจะได้ รายละเอี ยดที่ ท�ำให้ มองเห็นรู ปคดีที่ชัด กว่านี ้

“ขอบคุณที่ให้ ความร่วมมือค่ะ” วรรณิดาพูดตามมารยาท

“ไม่เป็ นไรครับ นี่นามบัตรของผม ถ้ ามีความคืบหน้ าอะไร หรื อต้ องการอะไรก็ติดต่อตามนามบัตรนี ้นะครับ” ทนายความยื่น นามบัตรให้ กับต�ำรวจทัง้ สองแล้ วก็ค้อมหัวเล็กน้ อยก่อนเดินออก จากห้ องไป

20 จีริหทัย