กลิ่นกำรเวก พงศกร : เขียน ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๗๗๓๕-๔๖-๗ พิมพ์เป็ นตอนๆ ในนิตยสารสกุลไทย พ.ศ.๒๕๔๘ - พ.ศ.๒๕๔๙ พิมพ์ครัง้ ที่ ๑ : ส�านักพิมพ์เพื่อนดี เมษายน พ.ศ.๒๕๔๙ พิมพ์ครัง้ ที่ ๒ : ส�านักพิมพ์เพื่อนดี ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๐ พิมพ์ครัง้ ที่ ๓ : ส�านักพิมพ์เพื่อนดี ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔ พิมพ์ครัง้ ที่ ๔ : ส�านักพิมพ์เพื่อนดี ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๖ พิมพ์ครัง้ ที่ ๕ : ส�านักพิมพ์กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง มิถนุ ายน พ.ศ.๒๕๕๘ หมวดนวนิยาย ล�าดับที่ ๕๒
จัดพิมพ์ โดย ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อ บริษัท กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้า อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสายไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสาร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็บไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing บรรณำธิกำรที่ปรึกษำ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ บรรณำธิกำรส�ำนักพิมพ์ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ ประสำนงำนกำรผลิต : สุลวัณ จันทรวริ นทร์ พิสูจน์ อักษร : กฤษดา ศิริกิจพาณิชย์กลู และ เนตรนภา ณ ถลาง ออกแบบปก : กัญจน์สภุ กั ค์ ยุกตานนท์ ประสำนงำนกำรผลิตปก : จารุนนั ท์ ศรี รัตนตรัย รู ปเล่ ม : พฤจิกา ประสำนงำนกำรผลิตรู ปเล่ ม : Aim Graphic House โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสาร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑ พิมพ์ที่ : บริษัท เอ.พี. กรำฟิ คดีไซน์ และกำรพิมพ์ จ�ำกัด ๑/๘ หมูท่ ี่ ๔ ต.บางขนุน อ.บางกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๐-๓ โทรสาร ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๔ จัดจ�าหน่ายโดย : บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด ๑๐๘ หมูท่ ี่ ๒ ถ.บางกรวย-จงถนอม ต.มหาสวัสดิ � อ.บางกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๓-๙๙๙๙ โทรสาร ๐-๒๔๔๙-๙๒๒๒, ๐-๒๔๔๙-๙๕๐๐-๖ Homepage: http://www.naiin.com รำคำ : ๓๙๐ บำท
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ การกลับมาของนวนิยาย ‘สยองขวัญ’ ที่นักอ่านหลายคนลง ความเห็นว่า ‘ตลกขบขัน’ มากที่สดุ เรื่ องหนึง่ ของ ‘พงศกร’ ใช่ครั บ...อ่านไม่ผิดหรอก เพราะ ‘กลิ่นการเวก’ คือนวนิยาย แนวทดลองที่คุณหมอนักเขี ยน ตัง้ ใจผสมผสานความสยองขวัญกับ ความตลกเอาไว้ ด้วยกัน ซึ่งเกิดเป็ นนวนิยายแนวใหม่ที่นักอ่านหลาย คนชื่นชอบ และเรี ยกร้ องให้ เราน�ำกลับมาพิมพ์ซ� ้ำมากที่สดุ ถึงแม้ จะเป็ นนิยายสยองขวัญผสมผสานกับความตลก แต่แก่น ส�ำคัญของเรื่ องที่ ‘พงศกร’ ต้ องการน�ำเสนอก็ยงั คงน่าสนใจ ไม่ว่าจะ เป็ นเรื่ องของความแค้ น การลวงหลอก หรื อแม้ แต่ความรักที่เกิดขึ ้นใน ยามที่ชีวิตตกอยูใ่ นสถานการณ์คบั ขัน ส่วนใครจะแค้ นใคร หรื อใครจะรักใคร ก็อย่าเพิ่งสงสัย มาหา ค�ำตอบด้ วยตัวเอง และสนุกสนานกับ ‘กลิ่นการเวก’ ให้ สมกับที่ รอ คอยกันมาเนิ่นนานดีกว่าครับ Let’s GROOVE ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริ ษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด
ค�ำน�ำนักเขียน ผมเขี ย นกลิ่ น การเวกขึ น้ ในปี พ.ศ.๒๕๔๘ หรื อ สิ บ ปี ที่ แ ล้ ว ด้ วยความคิดอยากเขียนนวนิยายผีที่มีความน่ากลัว ในขณะเดียวกันก็ มีความสนุกสนานอยูด่ ้ วยกัน นับเป็ นงานแนวทดลองของตนเอง หลังจากที่กลิ่นการเวกได้ ลงตีพิมพ์ในนิตยสารฉบับหนึ่ง ก็ได้ รับ เสียงตอบรับหลายกระแส นักอ่านที่เป็ นรุ่ นผู้ใหญ่หวั อนุรักษ์ นิยม จะ ไม่ชอบนวนิยายเรื่ องนี ้มากสักเท่าไรนัก ด้ วยจะเป็ นนวนิยายผีน่ากลัว ก็ไม่ใช่ เป็ นนวนิยายตลกก็ไม่เชิง ขณะที่นักอ่านรุ่ นใหม่ขึน้ มาหน่อย จะชอบกลิ่นการเวกมาก ด้ วยมีครบรสในเรื่ องเดียว มีทงความน่ ั้ ากลัว และตลกผสมผสานกันไป ทังหมดนี ้ ้เป็ นเรื่ องนานาจิตตัง เป็ นรสนิยม ในการอ่านของผู้อา่ นแต่ละช่วงวัย ซึง่ ผมก็น้อมรับฟั งด้ วยความเคารพ เมื่อกลิ่นการเวกได้ ตีพิมพ์เป็ นเล่ม ผ่านกาลเวลามาอีกหลายปี ปรากฏว่าความนิยมของนวนิยายเรื่ องนี ้มีมากจนผมประหลาดใจ เมื่อ หันมามองกระแสของโลกจึงเริ่ มเข้ าใจว่ากลิ่นการเวกนันเป็ ้ นนวนิยายที่ เข้ ากับเทรนด์การอ่านในปั จจุบนั พอดี ที่ประชุมสมาคมบรรณารักษ์ แห่งสหรัฐอเมริกา เพิง่ มีข้อสรุปเรื่ อง เทรนด์ของหนังสือนวนิยายในทศวรรษใหม่ มีประเด็นที่นา่ สนใจมากคือ นักอ่านในปั จจุบนั จะไม่ยดึ ติดกับแนวของนวนิยายรูปแบบใดรูปแบบหนึง่ โดยเฉพาะอีกแล้ ว นักอ่านในทศวรรษนี ้นิยมนวนิยายที่มีหลากหลายรส หลากหลายแนวอยู่ภ ายในเรื่ อ งเดี ย ว กล่า วคื อ หากเป็ นนวนิ ย ายผี ก็ขอให้ มีเรื่ องลึกลับ มีเรื่ องตลก และมีเรื่ องประวัติศาสตร์ ผสมอยู่ด้วย หากเป็ นนวนิยายโรมานซ์ ก็ขอให้ มีเรื่ องราวของสืบสวนสอบสวน เรื่ องผี เรื่ องตลกขบขันปนอยู่ในท้ องเรื่ อง เป็ นอันว่ากลิ่นการเวกนัน้ มาก่อน เวลาไปหลายปี ในวันนันผู ้ ้ อา่ นกลิน่ การเวกจึงรู้สกึ ประหลาดใจทีน่ วนิยาย เรื่ องนี ้จึงมีทงความน่ ั้ ากลัวและความตลกปนอยูด่ ้ วยกัน
ความประหลาดใจประการที่สองของผม ส�ำหรั บกลิ่นการเวก ก็คือ มีนกั วิชาการด้ านอักษรศาสตร์ หลายท่าน ได้ น�ำเอาเนื ้อความไป วิเคราะห์ด้วยทฤษฎีต่างๆ แล้ วพบว่า กลิ่นการเวกนัน้ มีกลิ่นอายของ Queer Gothic อยู่เ กื อ บตลอดทัง้ เรื่ อ ง ขอเรี ย นท่า นผู้อ่า นว่า ขณะ เขี ยนเรื่ องนี ข้ ึน้ มานัน้ ไม่ได้ น�ำเอาทฤษฎี ใดๆ มาเป็ นโจทย์ ตัง้ ต้ นใน การเขียนเลยแม้ แต่น้อย สิ่งที่เป็ นแรงบันดาลใจมากที่สุดส�ำหรั บการ เขียนนวนิยายเรื่ องนี ้คือ เรื่ องสันเลขานุ ้ การผี ของบรมครูเหม เวชกร ที่ ผมอ่านตังแต่ ้ วยั เด็ก แล้ วเกิดความประทับใจเป็ นอย่างมากเท่านันจริ ้ งๆ อย่างไรก็ตาม ความตัง้ ใจอีกประการหนึ่งของผมในการเขียน กลิน่ การเวกขึ ้นมา ก็คือ เรื่ องราวที่ได้ พบเห็นในแวดวงการเขียนหนังสือ เรื่ องของนักเขียนบางนามปากกาที่สง่ ต้ นฉบับมาโดยที่บรรณาธิการเอง ไม่เคยรู้ จักตัวตน ไม่เคยเห็นหน้ าค่าตา ซึ่งปั จจุบนั นีก้ ็ยังมีอยู่ ได้ ฟัง แล้ วก็ ได้ แต่ทึ่ง พร้ อมกับคิดไปว่า แล้ วเราจะรู้ ได้ อย่างไรว่าต้ นฉบับ แต่ละตอนที่สง่ มายังนิตยสารนัน ้ ใครคือคนเขียนที่แท้ จริ งกันแน่ ทังหมดนี ้ ้จึงประกอบร่างสร้ างตัวขึ ้นมาเป็ นหัสดินทร์ และคุณชาย อายุธในที่สดุ หัสดินทร์ นนมี ั ้ ความเป็ นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่ทิ ้งเจ้ านายของ เขาไปในยามทีค่ ณ ุ ชายก�ำลังล�ำบาก แม้ หสั ดินทร์ จะรู้สกึ แปลกประหลาด ว่าเจ้ านายของเขาอาจไม่ใช่คนปกติธรรมดาอย่างเราๆ ท่านๆ ก็ตาม กลิ่นการเวกนันขาดจากแผงหนั ้ งสือไปนานพอสมควร เมื่อส�ำนักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ได้ น�ำกลับมาพิมพ์ ใหม่อีกครั ง้ หนึ่งนัน้ จึงเป็ นเรื่ องที่ น่ายินดียงิ่ หวังว่าท่านผู้อา่ นคงจะอ่านกลิน่ การเวกด้ วยความสนุกเหมือน กับผู้เขียนที่เขียนเรื่ องนี ้ขึ ้นมาด้ วยรอยยิ ้ม ‘พงศกร’ พฤษภาคม ๒๕๕๘
๑
เสียงนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน ดังก้ องกังวานไปทั่วทั้ง คฤหาสน์เก่าแก่แห่งนัน้ เสียงของนาฬิกาเรื อนใหญ่ เสียดลึกเข้าไปถึงภายในจิ ตใจของ ชายหนุ่มและหญิ งสาวทัง้ สอง ทีย่ ืนกันอยู่คนละมุมของระเบี ยงยาว “อย่าไป...บัวริ น...” เสียงทุม้ นุม่ ของชายหนุม่ ร่างสูงใหญ่ใบหน้า คมสันเว้าวอน พร้อมกันนัน้ เจ้าของเสี ยงก็ก้าวตรงเข้ามาหาหญิ ง สาวร่ างโปร่ งบางอย่างรวดเร็ ว มือใหญ่ของเขารวบเอาร่างบอบบางของสาวน้อยมากอดแนบ เอาไว้กบั อก “ปล่อยค่ะคุณชาย...ปล่อยบัวริ นเถิดนะคะ” หญิ งสาวพยายาม ดิ้ นรนและผลักไส “ไม่ปล่อย” เสี ยงของชายหนุ่มหนักแน่น นัยน์ ตาวาวโรจน์ ด้วยแรงแห่งรัก “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปไหนอีกแล้ว” “ดิ ฉัน ต้อ งไป” หญิ ง สาวน�้ ำ ตาริ นไหลด้ว ยความเจ็ บ ปวด รวดร้ าว “คุณชายคะ...ได้โปรดเถิ ด...ปล่อยดิ ฉนั เถอะค่ะ แม่และ กลิน่ การเวก 9
น้องรอดิ ฉนั อยู่ ดิ ฉนั จะต้องกลับไปจัดการทุกอย่างให้เรี ยบร้ อย... เสร็ จแล้วดิ ฉนั จะรี บกลับมาหาคุณชาย...เชื ่อดิ ฉนั เถิ ดนะคะ...ดิ ฉนั ให้สญ ั ญา...ว่าจะรี บกลับมา” “ไม่ บัวริ น” สี หน้าของชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ มีแต่ ความทุกข์ ทรมาน “ฉันไม่ให้เธอไป...ฉันจะปล่อยให้แม่ยอดดวงใจของฉันจาก ไปได้อย่างไร...ฉันเชื ่อเธอ แต่ฉนั ไม่เชื ่อกาลเวลา...จะท� ำอย่างไร หากทวารแห่งเวลาไม่เปิ ดให้เธอกลับมาที ่นี่อีก...หากเป็ นเช่นนัน้ แล้วละก็ เราคงไม่มีโอกาสพบกันอี กเลยชัว่ นิ จนิ รันดร์ และฉันจะ อยู่ได้อย่างไร หากปราศจากเธอเคียงข้าง” หญิ งสาวในอ้อมกอดของชายหนุ่มพยายามดิ้ นรนเป็ นก� ำลัง หล่ อนสะบัดจนเป็ นอิ สระจากวงแขนแข็ งแกร่ งของราชนิ กุลหนุ่ม แล้ววิ่ งตรงไปยังบานประตูไม้ทีม่ ี ละไอหมอกลอยกรุ่น “กลับมา...บัวริ น...” ชายหนุ่มเสี ยงสัน่ พร่ า “กลับมาอยู่กบั ฉัน...อยู่ด้วยกันเสี ยที ่นี่ อย่าจากฉันไปอี กเลย...ฉันรักเธอ ได้ยิน ไหม บัวริ น...ฉันรักเธอ...” ประโยคสุดท้ายของชายหนุม่ ท�ำให้มือของหญิ งสาวทีจ่ บั ลูกบิด ประตูบนั ไดทีท่ อดขึ้นไปสู่หอคอยนาฬิกาต้องชะงักลง ก่อนจะตกลง ข้างกายราวกับไร้เรี ่ยวแรง สีหน้าของบัวริ นเปี ่ ยมไปด้วยความสับสน ...ฉันรักเธอ... คุณชายเดชดนัยบอกว่ารักฉัน... แล้วฉันจะท� ำอย่างไรดี ...ใครก็ได้ บอกฉันที ว่าฉันควรจะท� ำ อย่างไร...บัวริ นคร�่ ำครวญกับตนเอง... เวลาก� ำ ลัง จะหมดลงแล้ว และฉัน จะต้องตัดสิ น ใจก่ อนที ่ ทวารแห่งเวลาจะปิ ดลง...หากช้าอี กสักนิ ด ฉันอาจจะไม่มีโอกาส 10 ‘พงศกร’
ได้กลับบ้าน แต่ถ้าหากฉันกลับไปล่ะ...ฉันอาจจะไม่ได้กลับมาหา คุณชายเดชดนัยอีกเลยก็เป็ นได้... ใครก็ได้...ช่วยบอกฉันที ว่าฉันควรจะท�ำเช่นไร... หญิงสาวร่ างสูงโปร่ งวางต้ นฉบับนวนิยายบทสุดท้ ายใน มือลงบนโต๊ ะโดยแรงด้ วยความรู้ สกึ หงุดหงิด เกิดเสียงดังโครมจน ทุกคนในห้ องต้ องหันไปมองหน้ ากันเลิก่ ลัก่ หล่อนเดินอ้ อมกองเอกสารที่ กองอยู่บนพื น้ กลับไปยังโต๊ ะ ท�ำงานตัวโต แล้ วทิ ้งกายลงบนเก้ าอี ้อย่างแรง “กบ” หญิ งสาวเรี ยกลูกน้ องคนสนิทเสียงดังลัน่ หากไม่มี เสียงของผู้ใดขานรับ ทังที ้ ่ภายในห้ องก็นงั่ กันอยูค่ รบทุกคน ดังนันหญิ ้ งสาวจึงแผดเสียงดังขึ ้นกว่าเก่า “นังกบ” “ครั บ ...เอ๊ ย ...ขา...เจ๊ เ รี ย กหนูห รื อ คะ” ชายหนุ่ม รุ่ น น้ อ ง รู ปร่ างอ้ อนแอ้ นเดินสงบเสงี่ ยมเรี ยบร้ อย ท� ำใจดีส้ ูเสือเข้ าไปหา หญิงสาวที่นงั่ หน้ างอง� ้ำ “ระเบิดลงแบบนี ้...แกตายแน่นงั กบเอ๊ ย” หญิงสาวร่างท้ วมที่ นัง่ ท�ำงานอยู่โต๊ ะติดกันกระซิบเสียงค่อยพอให้ ได้ ยินกันสองคนก่อน จะยกนิ ้วชี ้ขึ ้นท�ำท่าปาดคอ แล้ วหลิว่ ตาให้ กบั ชายหนุม่ ร่างเล็ก “ตกลงแกติดต่อคุณชายอายุธได้ หรื อยัง” อรร� ำไพยิงค�ำถาม ชุด แรกใส่ทัน ที ที่ ก บเดิ น มาถึ ง หน้ า โต๊ ะ ซึ่ง มี ป้ ายเขี ย นเอาไว้ ว่ า ‘บรรณาธิการ’ “ยะ...ยัง...ยังไม่ได้คะ่ เจ๊ ” คนชือ่ ‘กบ’ หน้ าซีดเผือด เสียงที่ตอบ เลยพลอยตะกุกตะกักไปด้ วย “ไม่ได้ ...” หญิงสาวลุกพรวดขึ ้นอย่างรวดเร็ว ชะโงกหน้ าข้ าม กองเอกสารและหนังสือบนโต๊ ะ นัยน์ตาจับจ้ องเขม็งไปทีห่ น้ าขาวผ่อง กลิน่ การเวก 11
กับริ มฝี ปากแดงระเรื่ อราวกับสีกลีบกุหลาบของลูกน้ องหนุ่ม ทัว่ ทัง ้ ห้ องร้ อนระอุขึ ้นมาอย่างไม่อาจจะห้ ามได้ ด้ วยรังสีเพชฌฆาตจาก ดวงตาคู่สวย แผ่กระจายปกคลุมไปจนทั่ว “แกว่าไม่ได้ อย่างนัน้ เหรอ” “ค่ะ...คะ...ครั บ” กบเริ่ มมือไม้ สนั่ หน้ าตาสับสน ปากเบ้ เหมือนจะร้ องไห้ “บ้ าที่สดุ เลย...ตอบง่ายไปหน่อยมังนั ้ งกบ...ไม่ได้ ครับ ไม่ได้ ค่ะ...ตอบแค่นี ้เองน่ะหรื อ แล้ วทีนี ้ฉันจะท�ำยังไงล่ะ” แผดเสียงเสร็ จ แล้ ว หล่อนก็กระแทกกายโครมลงไปนัง่ จุมปุ๊ กในเก้ าอี ้เท้ าแขนตัว โตอีกครัง้ “เจ๊ ง เจ๊ ง...หนังสือเราเจ๊ งแน่ พวกแกเตรี ยมหางานใหม่ ได้ เลย” “โธ่เจ๊ ” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก พลางขยับแว่นสายตาไปมา ด้ วยความกระวนกระวายใจ “ก็ ติดต่อไม่ได้ จริ งๆ นี่ คะ คุณชาย ไม่ให้ เบอร์ ตดิ ต่อเอาไว้ เลย...” “ก็หดั สืบเอาบ้ างสิ” อรร� ำไพบ่น “สมองมีก็ใช้ คิดบ้ าง ไม่ใช่ วันๆ เอาแต่ท�ำสวยอย่างเดียว สมุดโทรศัพท์หน้ าเหลืองก็มี โทรไป ที่องค์การ โทรหาบริ ษัทบัก๊ หนึ่งเก้ าหนึ่ง...ที่ไหนก็ได้ ให้ เขาช่วย หาเบอร์ ให้ ยากนักก็ประกาศตามหาตัวผ่านทางรายการจราจร เสียเลย” “เจ๊ อร” เด็กหนุ่มท่าทางตุ้งติง้ เริ่ มหงุดหงิดขึน้ มาบ้ างแล้ ว เสียงของเจ้ าหล่อนจึงแหลมสูง “หนูกดถามเบอร์ พวกนันจนมื ้ อจะ หงิกอยู่แล้ วนะคะ แต่ไม่มีใครให้ ค�ำตอบได้ เลยว่า หม่อมราชวงศ์ อายุธ เทวินทร์ ใช้ โทรศัพท์ หมายเลขอะไร หนูว่าหมดหวังแล้ ว ละฮ่ะ” “หนูวา่ ไม่เห็นเป็ นไรเลยเจ๊ ” หลังจากนิ่งฟั งมานาน สาวน้ อย 12 ‘พงศกร’
ร่างท้ วมประจ�ำกองบรรณาธิการอีกผู้หนึง่ ออกความเห็นด้ วยท่าทาง หวาดหวัน่ ว่าจะท�ำให้ ความโมโหโกรธาของหญิงสาวร่ างสูงโปร่ ง เพิ่มมากกว่าเดิมหรื อไม่ “ไม่มีก็คือไม่มี ท�ำไงได้ ล่ะคะ ก็นกั เขียน ไม่ยอมส่งต้ นฉบับมาเองนี่นา” “พูดอย่างนันได้ ้ ยงั ไง กุ้งแก้ ว” อรร�ำไพหันขวับไปทางสาวน้ อย ซึง่ น่าจะมีชื่อว่าหมูกรอบมากกว่ากุ้งแก้ ว น� ้ำเสียงแม้ จะแผ่วลง หาก ยังคงบ่งบอกถึงความหงุดหงิด “หนังสือเราขายนวนิยายนะ แล้ วที่คนอ่านเขาติด เขาซือ้ กันอยู่ทุกปั กษ์ น่ีส่วนหนึ่งก็เพราะว่านวนิยายของคุณชาย...” อร- ร� ำไพขมวดคิ ้วมุน่ “ยังมีต้นฉบับเหลืออีกหนึง่ บทนี่คะเจ๊ ...ยังพอหายใจได้ อีกสัก อาทิตย์นงึ ” กุ้งแก้ วหันไปพยักพเยิดกับหนูกบ “เนอะกบเนอะ “แต่เราจะต้ องรีบปิ ดต้ นฉบับเล่มหน้ าแล้ วนะ ใกล้ ปีใหม่เต็มที โรงพิมพ์หยุดยาวหลายวัน ขืนปิ ดไม่ทนั ปี ใหม่ เปิ ดมาหลังวันหยุด หนังสือเราออกไม่ทนั แน่...ไม่อกี ทีกต็ ้ องยอมตัดนวนิยายของคุณชาย อายุธไปเล่มหนึ่ง แถลงบอกคนอ่านว่าเกิ ดเรื่ องสุดวิสัย...” อร- ร� ำไพพลิกดูปฏิทินวุน่ วาย “ใจเย็นเหอะอร” ช่างภาพหนุม่ ร่างสูงใหญ่ทนี่ งั่ ฟั งการโต้ เถียง ของผู้คนในห้ องมานาน เพิ่งเอ่ยขึ ้นเป็ นครัง้ แรก “พี่ว่ารออีกสักวัน สองวัน ประเดี๋ยวแกก็สง่ ไปรษณีย์มาเองละ ไปดุกบมันท�ำไม เท่า ที่พี่นงั่ อยูใ่ นห้ องนี่ ก็เห็นมันพยายามจนสุดความสามารถแล้ ว” กบหันไปยกมือไหว้ ขอบคุณอารงค์ ที่ขี่ม้าขาวมาช่วยชีวิต เจ้ าหล่อนเอาไว้ ทนั เวลา แล้ วค่อยเดินนวยนาด เอวบิดราวกับสุด ยอดนางแบบ กลับไปนัง่ ประจ�ำที่โต๊ ะท�ำงานของตนตามเดิม “พี่รงค์” เสียงของอรร� ำไพค่อยอ่อนลงไป เมื่อหันไปสบตา กลิน่ การเวก 13
ชายหนุ่มรุ่ นพี่ที่ท�ำงานด้ วยกันมานานจนรู้ ใจ “อรไม่ได้ ประสาทไป เองนะคะ ปกติคณ ุ ชายแกจะส่งต้ นฉบับล่วงหน้ ามาทีละสิบบท แต่ นี่หลังจากบทที่ ๓๐ กลับหายเงียบไปเลย...หนังสือที่จะออกหลัง ปี ใหม่นีก้ ็เป็ นตอนที่ ๓๑ แล้ ว ถ้ าภายในอาทิตย์ นีไ้ ม่ส่งตอนต่อ ไปมา ฉบับต่อจากปี ใหม่ก็จะไม่มีเรื่ องของแกลง...” “เดี๋ยวหนูเขียนตอน ๓๑ ให้ เอง...โธ่ หนูน่ะเซียนนิยายนะ เจ๊ ...” กุ้งแก้ วพูดหวังจะให้ ทกุ คนในห้ องข�ำ แต่เมื่อทุกคนเห็นสีหน้ า เคร่งเครียด กับดวงตาพิฆาตของอรร�ำไพซึง่ เป็ นบรรณาธิการหนังสือ แล้ ว ก็เลยพากันยิ ้มไม่ออก “จะบ้ าเหรอ” พอฟั งค�ำของกุ้งแก้ ว คลื่นลมที่ก�ำลังจะเงียบ สงบลงของอรร� ำไพเลยปะทุขึ ้นมาอีกครัง้ “คนอ่านเขาไม่โง่พอที่จะ แยกไม่ออกหรอกย่ะ ว่าส�ำนวนไหนของอายุธเขียน ส�ำนวนไหน ไม่ใช่” เด็กพวกนี.้ ..หล่อนนึกพลางถอนใจแรง...ท�ำเหมือนไม่ร้ ู ว่า นามปากกา ‘อายุธ’ ดังขนาดไหน…จะเรี ยกว่าเป็ นนักเขียนระดับ พระกาฬเลยก็วา่ ได้ ... นวนิยายของเขาทุกเรื่ องได้ รับการจองจากคณะละคร เพื่อ น�ำไปสร้ างฉายในโทรทัศน์ ตงั ้ แต่ยังไม่ทันลงจบในนิตยสาร และ ทุกเรื่ องล้ วนแต่เป็ นที่นิยมชมชอบของมหาชน ที่ นิต ยสารของหล่อ นยัง คงยื นหยัด ได้ ในวงการ ด้ วยยอด ขายที่สงู ลิ่วจนนิตยสารแนวเดียวกันต้ องอิจฉา อรร� ำไพยอมรับโดย สนิทใจว่าส่วนหนึง่ เป็ นเพราะนวนิยายของอายุธ... โดยเฉพาะเรื่ องล่าสุด ‘รอยรั กข้ ามกาลเวลา’ …นวนิยาย ย้ อนเวลา...ที่ ก� ำลังลงอย่างต่อเนื่ องกันในเวลานี ้ เป็ นเรื่ องที่ ฮิต มากที่สุด หากเปรี ยบเทียบกับนวนิยายเรื่ องอื่นที่ก�ำลังตีพิมพ์อยู ่ 14 ‘พงศกร’
ในเวลาเดียวกัน ความนิยมของ ‘รอยรักข้ ามกาลเวลา’ บอกได้ จากจดหมาย ของผู้อ่านถึงบรรณาธิ การจ� ำนวนหลายร้ อยฉบับที่ ส่งมาจากทั่ว สารทิ ศ แม้ แ ต่ นัก อ่ า นที่ อ ยู่ต่ า งประเทศ ทุก ฉบับ ล้ ว นกล่ า วใน ท�ำนองเดียวกันว่า เป็ นนวนิยายที่ชอบมากที่สุดและต้ องรี บเปิ ด อ่านเป็ นเรื่ องแรกเมื่อได้ รับหนังสือเล่มใหม่ อายุธเป็ นนักเขียนชื่อก้ องฟ้าเมืองไทย เป็ นนามปากกาที่มา จากชื่อจริงของหม่อมราชวงศ์อายุธ เทวินทร์ ...เจ้ าของวังเทวินทร์ ... ไม่มีนกั อ่านคนใดไม่ร้ ู จักอายุธ...แม้ แต่คนที่ไม่อ่านหนังสือ อรร� ำไพก็เชื่อว่าต้ องเคยได้ ยนิ ชื่อของอายุธมาบ้ างเช่นกัน ค่าที่ละคร ซึง่ สร้ างมาจากนวนิยายของเขาโด่งดังมากจนไม่มีใครไม่ร้ ูจกั นวนิยายของเขาเป็ นนวนิยายพาฝั นทีม่ เี นื ้อหาสาระสอดแทรก อยู่ด้ ว ย แนวของนวนิ ย ายก็ เ ป็ นแนวที่ เ ด็ก อ่า นได้ ผู้ใ หญ่ อ่า นดี ไม่มีเนื ้อหาล่อแหลมหรื อผิดศีลธรรม วัยหนุ่มสาวชอบความหวานของพระเอกนางเอกในเรื่ อง ใน ขณะที่วยั คุณพ่อคุณแม่ คุณลุงคุณป้า จะชอบเนื ้อหาและปรัชญา ที่สอดแทรกมากับเนื ้อเรื่ องในแต่ละบทแต่ละตอน เรื่ องของอายุธ จึงเป็ นที่ตดิ อกติดใจของนักอ่านทุกเพศทุกวัย และอายุธนี่ละที่เป็ นจุดขายของ ‘นิตยสารรวี’ ซึ่งอรอ�ำไพ นัง่ เป็ นบรรณาธิการ เนื่องจากทุกวันนี ้ อายุธเขียนนวนิยายให้ กบั ‘รวี’ เพียงเล่มเดียวเท่านัน้ ความโด่งดังของอายุธนันมี ้ มากพอๆ กับความลึกลับของเขา เพราะนับ ตัง้ แต่ ม.ร.ว.อายุธ เทวิ นทร์ เขี ยนนวนิ ยายเรื่ องแรก ภายใต้ นามปากกา ‘อายุธ’ มาจนถึงเรื่ องปั จจุบัน เป็ นเวลาต่อ เนื่องมากว่า ๔๐ ปี …เขาไม่เคยให้ สมั ภาษณ์ เรื่ องส่วนตัวกับใคร กลิน่ การเวก 15
เลย... คุณชายอายุธไม่เคยออกงานสังคม ไม่พบปะสมาคมกับ นักเขียนด้ วยกัน ไม่ยอมพบแม้ แต่บรรณาธิการของส�ำนักพิมพ์... เขาจะส่งต้ นฉบับมาทางไปรษณีย์อย่างสม�่ำเสมอไม่เคยขาด และส�ำนักพิมพ์ก็จะจ่ายเงินค่าต้ นฉบับให้ กบั เขาโดยทางไปรษณีย์ เช่นเดียวกัน จนกระทัง่ ปั จจุบนั นี ้ ที่การสื่อสารทางอิเล็กทรอนิกส์ทนั สมัย ไปมากแล้ วก็ตาม หากอายุธไม่ใช้ โทรสาร หรื อแม้ แต่อีเมล ต้ นฉบับทุกเรื่ องของเขาจะพิมพ์ด้วยพิมพ์ดีดอย่างเรี ยบร้ อย ไม่มรี อยขูดขีดหรือลบให้ เลอะเทอะ นอกจากนี ้ ต้ นฉบับจาก ‘อายุธ’ จะได้ รับการตรวจสอบในเรื่ องของภาษาเป็ นอย่างดี จนบรรณา- ธิการแทบจะไม่ต้องตรวจทานอีก ‘อายุธ’ วางมือจากงานเขียนไปนาน จนทุกคนคิดว่าเขาเลิก เขียนนวนิยายไปแล้ วอย่างถาวร จนเมื่อหลายปี ก่อน ตอนที่นิตยสารเริ่ มถึงทางตัน ยอดขายตกลงจนน่าใจหาย หลังจากประชุมกับ กองบรรณาธิการ และการส�ำรวจความคิดเห็นของนักอ่าน อรร� ำไพ ตัดสินใจลองเสีย่ งเขียนจดหมายไปเพือ่ ติดต่อขอเรื่ องจาก ‘อายุธ’ ดู หลังจากส่งจดหมายไปแล้ ว อรร� ำไพก็กลับไปนอนกุมขมับ กินยาแก้ ปวดต่างข้ าวอยู่เกือบสองอาทิตย์ ด้ วยไม่ร้ ู ว่าจะได้ รับค�ำ ตอบอย่างไรจากนักเขียนใหญ่... อายุธมีอารมณ์ อ่อนไหวเหมือนกับศิลปิ นคนอื่นๆ อรร� ำไพ ไม่มีทางรู้ เลยว่านักเขี ยนชื่ อดังอย่างเขาจะยอมเขี ยนเรื่ องให้ กับ หนังสือเล็กๆ อย่าง ‘รวี’ หรื อไม่ คุณชายอายุธเงียบหายไปนานเกือบสองเดือน และยอดขาย หนังสือ ‘รวี’ ก็ตกต�่ำลงไปกว่าเก่าจนหล่อนก�ำลังจะถอดใจยอมแพ้ 16 ‘พงศกร’
คุณชายก็สร้ างความประหลาดใจให้ กบั หล่อน ด้ วยการส่งต้ นฉบับ ตอนแรกของนวนิยายเรื่ อง ‘สุดฝั่ งฝั น’ มาให้ พร้ อมกับโน้ ตสันๆ ้ ถึง บรรณาธิการว่า ยินดีที่จะเขียนเรื่ องให้ กบั ‘รวี’ อรร� ำไพดีใจจนแทบจะกรี ดร้ องออกมาดังๆ อาทิตย์นนหล่ ั ้ อน อารมณ์ ดีจนน้ องๆ ในกองบรรณาธิการนึกว่าหล่อนคงจะไม่สบาย หรื อกินอาหารผิดส�ำแดง ด้ วยตลอดทังสั ้ ปดาห์เธอไม่ได้ แผดเสียง ใส่ลกู น้ องคนไหนเลย จะว่าไสยศาสตร์ มีจริ งหรื อเป็ นเพราะความดังของอายุธ อร- ร� ำไพไม่สามารถจะตอบได้ เพราะหลังจาก ‘สุดฝั่ งฝั น’ ตอนแรกลง ตีพิมพ์ ยอดขายของนิตยสาร ‘รวี’ ก็พ่งุ พรวดขึ ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ใจ พลิกสถานการณ์ ของนิตยสารให้ กลับมารุ่ งเรื องในชั่วเวลาไม่ นาน มีนกั อ่านมากมายถึงกับลงทุนมาที่หน้ าโรงพิมพ์ เพื่อรออ่าน เรื่ องตอนต่อไปของเรื่ อง ‘สุดฝั่ งฝั น’ รวมทัง้ โทรศัพท์ มาต่อว่าจน สายแทบไหม้ เมื่ออายุธหักมุมให้ นางเอกของเรื่ องเสียชีวิตลงใน ตอนจบ... จาก ‘สุดฝั่ งฝั น’ ซึง่ เป็ นนวนิยายเรื่ องแรกของอายุธใน ‘รวี’ ตามมาด้ วยเรื่ องที่ สอง เรื่ องที่ สาม จนมาถึง ‘รอยรั กข้ ามกาล- เวลา’ ซึง่ เป็ นเรื่ องล่าสุดของเขารวมทังเป็ ้ นเรื่ องที่ฮิตมากที่สดุ ด้ วย อรร� ำไพวัดได้ จากเสียงชื่นชมทังทางจดหมายที ้ ่ผ้ ูอ่านเขียน มา รวมทัง้ บางรายก็จะโทรศัพท์ เข้ ามาสอบถามถึงเรื่ องราวตอน ต่อไปอยูเ่ นืองๆ ‘รอยรักข้ ามกาลเวลา’ เป็ นนวนิยายที่นางเอกย้ อนยุคกลับ ไปในอดี ต หรื อ อย่า งที่ นัก เขี ย นเรี ย กกัน ว่า แนว Time Travel ซึ่งเป็ นแนวที่นกั อ่านชอบ หากหานักเขียนที่เขียนเรื่ องในแนวนี ้ได้ กลิน่ การเวก 17
ไม่มากนัก เรื่ อ งก� ำ ลัง ด� ำ เนิ น มาถึ ง บทส� ำ คัญ แต่ต้ น ฉบับ ตอนต่อ ไป กลับยังมาไม่ถึงมือของบรรณาธิ การ...หนังสือฉบับต่อไปก็เลยยัง ปิ ดเล่มไม่ได้ เพราะรอเรื่ องของอายุธอยูเ่ พียงคนเดียว ดังนัน้ จึงเป็ นความกดดันของบรรณาธิ การเป็ นอย่างมาก หากเรื่ องของอายุธจะต้ องขาดหายไปจากหน้ านิตยสารโดยไม่มี ต้ นสายปลายเหตุ... ...หรื อว่าหม่อมราชวงศ์อายุธจะมีเรื่ องโกรธเคืองอะไร...หญิง สาวขมวดคิ ้วมุ่นด้ วยความข้ องใจ แต่ก็ตอบตนเองได้ ในทันทีนนว่ ั ้ า ไม่น่าจะมี...เพราะนอกจากการส่งต้ นฉบับและจ่ายค่าต้ นฉบับแล้ ว หล่อนและนักเขียนไม่เคยได้ ติดต่อกันอีกเลย แล้ วเช่นนี ้ คุณชายจะโกรธเรื่ องอะไร... ...หรื อว่าเขาอาจจะไม่สบาย... เป็ นไปได้ ...อรร�ำไพถามเองตอบเอง...ม.ร.ว.อายุธเขียนหนังสือ มานานกว่า ๔๐ ปี อายุของเขาย่อมน่าจะมากกว่านัน ้ และอาจ เป็ นไปได้ ที่เขาจะไม่สบาย... ...หรื อว่าเขาจะไปเที่ยวต่างประเทศ แล้ วกลับมาไม่ทนั ... นัน่ เป็ นค�ำถามมากมายที่ประดังประเดขึ ้นมา ล้ วนแล้ วแต่ เป็ นค�ำถามที่อรร� ำไพไม่สามารถตอบได้ และจะว่าไปหล่อนก็ไม่ได้ ต้ องการค�ำตอบ สิ่งเดียวที่หล่อนอยากรู้ ในตอนนี ้ก็คือ...จะติดตาม เอาต้ นฉบับของนวนิ ยายตอนล่าสุดจากอายุธมาได้ อย่างไรต่าง หาก... ความคิดของหล่อนแล่นปรู ดปราดไปมา จนท้ ายที่สดุ หลัง จากนิ่งคิดวิธีโน้ น วิธีนี ้กลับไปกลับมานานกว่าชัว่ โมง อรร� ำไพจึงคิดออกว่ายังมีหนทางอยูอ่ ีกหนทางหนึง่ ... 18 ‘พงศกร’
หนทางที่หล่อนไม่อยากท�ำ แต่อาจจ�ำเป็ นต้ องท�ำ หากรอ จนสุดสัปดาห์นี ้แล้ ว และต้ นฉบับจากอายุธยังมาไม่ถงึ “กบ” หล่อนเรี ยกหาชายหนุ่มร่ างผอมบาง ซึ่งเป็ นผู้ช่วย บรรณาธิการ และเป็ นคนสนิทด้ วยเสียงที่ดงั ไม่แพ้ ครัง้ แรก เสียงดังโครมเมื่อหนูกบมือไม้ สนั่ จนท�ำโทรศัพท์ มือถื อใน มือหล่นลงพื ้น “ตายแล้ วเจ๊ ” กบอุทาน “โทรศัพท์ของแกต่างหากที่ตายไปแล้ ว” อรร� ำไพอดหัวเราะ ไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางตกใจของลูกน้ องคนสนิท “ส่วนฉัน...ไม่ตาย ง่ายๆ หรอกย่ะ ยังต้ องอยู่ผจญเวรผจญกรรมกับพวกแกต่อไปอีก นาน” หนูกบท�ำสายตาค้ อนปะหลับปะเหลือกไปยังหัวหน้ าของเจ้ า หล่อน ก่อนจะบ่นพึมพ�ำกับตนเอง แล้ วก้ มลงเก็บโทรศัพท์มือถือ ที่แตกกระจายเป็ นเสี่ยงๆ อยูบ่ นพื ้นห้ อง “เอา เอา...เดี๋ยวเสร็ จงาน ตามต้ นฉบับจากคุณชายอายุธ มาได้ แล้ ว ฉันจะซื ้อให้ ใหม่เครื่ องนึง” อรร� ำไพเดินไปชะโงกหน้ ามอง ชิน้ ส่วนของโทรศัพท์บนโต๊ ะของหนูกบ “คราวนีจ้ ะซื ้อแบบใหญ่ๆ แข็งแรงชนิดปาหัวคนแตกเลยดีไหม” “โห...รุ่นที่เจ๊ วา่ น่ะ มันโทรศัพท์หรื อดัมบ์เบลล์กนั แน่คะ” กบ หน้ าง� ้ำ “แล้ วตอนนี ้ล่ะคะเจ๊ เกิดกิ๊กหนูโทรมาหาจะว่าไง” “เออน่า” อรร� ำไพเริ่ มอารมณ์ ดี “ฉันอนุญาตให้ ใช้ โทรศัพท์ ที่ท�ำงานเป็ นกรณีพิเศษก็ได้ ...แต่เฉพาะแกเท่านันนะยะกบ...คนอื ้ ่น ไม่เกี่ยว...” หญิงสาวกวาดสายตาไปก�ำราบกุ้งแก้ วทีก่ ำ� ลังท�ำท่าไชโยโห่หิ ้ว เมื่อได้ ยินบรรณาธิการอนุญาตเรื่ องใช้ โทรศัพท์ กลิน่ การเวก 19
“ตกลงเจ๊ มีแผนยังไง” กุ้งแก้ วรี บเบี่ยงเบนประเด็น โดยการ ถามค�ำถามที่คนทังห้ ้ องก�ำลังเงี่ยหูคอยฟั งค�ำตอบ “ก็รอจนถึงวันศุกร์ อย่างที่พี่รงค์เสนอ” หญิงสาวยักไหล่ ก่อน จะหัน ไปมองกบด้ ว ยสายตาชนิ ด ที่ ว่า หากเรี ย กตามส� ำ นวนใน หนังสือก�ำลังภายในแล้ ว จะต้ องกล่าวว่า เป็ นสายตาที่ฉาบเอาไว้ ด้ วยรังสีอ�ำมหิต “ถ้ ายังไม่มา วันเสาร์ ...แก...นังกบ...” “คะเจ๊ ” กบสะดุ้งโหยง ในใจนึกว่าจะคุ้มกันไหมกับโทรศัพท์ มือถือเครื่ องใหม่ที่ลกู พี่คนสวยสัญญาว่าจะซื ้อให้ “แก...กับฉัน...เราจะไปวังเทวินทร์ กนั ...” “คะ” คราวนี ้ชายหนุม่ ผู้มจี ติ ใจอ่อนไหวและอ่อนหวานไม่ตา่ ง จากหญิงสาวตาเหลือกขึ ้นมาด้ วยความตกใจจริ งๆ “เจ๊ ว่าอะไรนะ ...ไปวังเทวินทร์ เหรอ...” “เออ” อรร� ำไพตอบสันๆ ้ “ท�ำไม มีปัญหาอะไร...” “จะ...จะ...เจ๊ ...” กบปากคอสัน่ และส่ายหน้ าไปมาเหมือน กับตุ๊กตาไขลาน “หนูไม่เอาโทรศัพท์ใหม่ก็ได้ นะคะ นังกุ้งแน่ะ... เห็น บ่น ว่า เครื่ องเก่ า ของเธอส่ง ข้ อ ความไม่ไ ด้ ก� ำลัง อยากจะได้ โทรศัพท์ใหม่อยูไ่ ม่ใช่เหรอ ไปกับเจ๊ แกสิ ฉันยอมเสียสละให้ ” “ท�ำไม พวกแกจะมีปัญหาอะไรกันนักหนา” อรร� ำไพเขม้ น มองกบ ซึง่ เอาแต่ก้มหน้ าหลบตาเป็ นพัลวัน “ไม่เอาหรอก...คุณหรรษา...” กบพึมพ�ำชื่อเจ้ าของหนังสือ ‘รวี’ ผู้ซึ่งท�ำงานคลุกคลีกับนักเขียนในวงการมานานกว่า ๖๐ ปี ด้ วยเสียงแผ่วเบา “คุณหรรษาเคยสัง่ ห้ ามเด็ดขาด ไม่ให้ ใครก็ตาม ไปพบคุณชายที่วงั ...แกว่าคุณชายไม่ชอบให้ ใครไปยุ่งเรื่ องส่วนตัว ...เจ๊ ก็ร้ ูนี่...” อรร� ำไพถอนหายใจ...ท�ำไมจะไม่ร้ ู... 20 ‘พงศกร’
ด้ วยนัน่ เป็ นเงื่อนไขเดียวที่ ม.ร.ว.อายุธ เทวินทร์ ขอมา เมื่อ ตอนที่สง่ ต้ นฉบับนวนิยายเรื่ องแรกมาให้ กบั ‘รวี’ เขาบอกมาในโน้ ตที่มีถึงหล่อนว่า ไม่ต้องการให้ มีคนจาก ส�ำนักพิมพ์มายุ่มย่ามกับชีวิตส่วนตัว ดังนันจึ ้ งห้ ามเด็ดขาดไม่ให้ ใครไปหาที่บ้านซึง่ ก็คือวังเทวินทร์ ... และคุณหรรษาเจ้ าของนิ ตยสารก็ เห็นด้ วยกับข้ อเสนอนัน้ จึงออกเป็ นกฎเหล็กให้ ทกุ คนได้ ร้ ูและปฏิบตั ติ าม... “ฉันจะเป็ นคนอธิ บายถึงความจ� ำเป็ นให้ คุณหรรษาเข้ าใจ เอง” อรร� ำไพบอกกับลูกน้ อง “และถ้ าโชคร้ าย คุณชายอายุธไม่สง่ ต้ นฉบับมา เราก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้ องไปพบกับคุณชาย ที่ วังเทวินทร์ และแก...นังกบ...ฉันไม่ได้ ให้ แกเลือกว่าจะไปหรื อ ไม่ไป...นี่คือค�ำสัง่ ...ฉันสัง่ ให้ แกไปด้ วยกันกับฉัน...เข้ าใจไหม”
กลิน่ การเวก 21