G.Mag #04 - maart 2013

Page 1

#04



REVIEWS Tomb Raider ...............................................

6

Crysis 3 .......................................................

10

Persona 4: Golden ......................................

12

Dead Space 3 ..............................................

14

Aliens: Colonial Marines .............................

16

Hitman: HD Trilogy .....................................

18

Special Forces: Team X ................................

19

The Bridge ..................................................

20

PREVIEWS Destiny .......................................................

22

Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate

24

Monster 3 Hunter: Ultimate ........................

25

Splinter Cell: Blacklist .................................

26

Dragon Commander ...................................

28

Tearaway ....................................................

29

FEATURES PlayStation 4 ..............................................

32

Interview: SimCity ......................................

34

Uit de oude doos: Duke Nukem 3D .............

35

Belgisch ......................................................

36

Indie ...........................................................

37

Mobile ........................................................

38

Lara Soft? Een nieuwe maand, een nieuwe G.Mag. Na de povere eerste maanden van 2013, sorry Ni No Kuni, zijn de eerste echte topgames in zicht. Tomb Raider bijt de spits af en krijgt binnenkort gezelschap van games als BioShock: Infinite, Gears of War: Judgment en StarCraft II: Heart of the Swarm. Meer en meer kiezen ontwikkelaars om een game te voorzien van een reboot eens het vet van de soep is. Capcom deed het eerder dit jaar al met DmC en die nieuwe aanpak was een succes te noemen. Dit is echter wel Lara Croft, gamebabe pur sang, die plots alle clichĂŠs laat vallen. Zijn de borsten deze keer iets kleiner en de lippen wat minder vol? Gelukkig laat onze eigenste Matthew zich door zulke dingen niet uit zijn lood slaan. Je leest er alles over in zijn coverstory van Tomb Raider. Zelf ging ik aan de slag met het befaamde Aliens: Colonial Marines, een game waar de fans nog enkele jaren nachtmerries van zullen hebben. Verder viel ook Crysis 3 op de deurmat neer, mijn inleiding tot de franchise. Naast tal van reviews en previews kunnen we bij G. ook niet naast de PlayStation 4 kijken. Tot slot geven we wederom enkele leuke prijzen weg op de volgende pagina. Veel leesplezier! Timmy De Craene Hoofdredacteur

3


Wedstrijden

Tomb Raider: Survival Edition Verder in dit magazine kan je lezen wat wij van Tomb Raider vonden, maar ook jij kan het ervaren. Wij geven in samenwerking met Square Enix twee exemplaren weg van de Survival Edition. We hebben zowel voor de PlayStation 3 als de Xbox 360 een versie liggen. Wat moet je hiervoor doen? Stuur een mailtje met je platform naar keuze naar info@gvangames.be met als onderwerp “Prijsvraag Tomb Raider” en beantwoord de volgende vraag. We verloten de prijzen onder de juiste inzendingen. Het juiste antwoord vind je terug in onze coverstory. Wat is Lara’s eerste wapen in deze nieuwe Tomb Raider?

KINGSTON USB-STICK In samenwerking met Kingston geven wij enkele niet in de handel verkrijgbare USB-sticks weg. 8 GB aan mobiele opslagruimte komt altijd van pas, toch? Hoe maak je kans op een van deze exclusieve hebbedingetjes? Stuur een mailtje naar info@gvangames.be met als onderwerp “Prijsvraag Kingston”. Je hoeft geen vraag te beantwoorden. We verloten de sticks onder alle inzenders. Ons wedstrijdreglement kan je nalezen op http://www.gvangames.be/disclaimer. Deze wedstrijden eindigen op 12 februari 2013 om 23:59. De winnaars worden persoonlijk verwittigd.

4


REVIEWS


REVIEW

door Matthew Deboysere

TOMB RAIDER Je moet het maar meemaken, zit je toevallig de hele reeks van Lost opnieuw te bekijken, krijg je Tomb Raider voorgeschoteld. Een verhaal waarin enkele mensen stranden op een niet zo onbewoond eiland na een pijnlijk ongeluk, achterna gezeten worden door onbekenden en uiteindelijk vreemde bunkers en grotten vinden. En dan hebben we het niet over Lost. Tomb Raider betekent na een lange stilte de echte terugkeer van Lara Croft. Ook al zagen we de rondborstige archeologe in een downloadable enkele jaren terug, de laatste echte Tomb Raider dateert toch van 2008. Tomb Raider Underworld werd toen matig tot positief onthaald en een groot succes bleef uit. De fans van de franchise waren teleurgesteld door de constant slechter wordende titels en wilden deze Underworld niet de steun bieden die het verdiende. Een nieuw pad Toch heeft Crystal Dynamics niet stilgezeten. De ontwikkelaar heeft in het geheim alles op alles gezet met een nieuwe Tomb Raider, een reboot van de franchise. We krijgen deze keer een totaal andere Lara Croft te zien. In een “origin story� leren we Lara kennen als een beginnende archeologe die samen met haar beste vriendin Sam en haar mentor Conrad Roth op expeditie vertrekt. Helaas voor haar lijkt de trip op niets uit te draaien, tot Lara een ingeving krijgt en een gevaarlijk pad doorheen de Duivelszee of Drakendriehoek verkiest.

6


DEEL 2

Dan begint het. De Endurance crasht, de schipbreukelingen stranden op een verlaten eiland en moeten zien te overleven. Dat mag je erg serieus nemen. Heel snel worden heel wat mensen ontvoerd en verschijnen de Russen ten tonele. Lara staat er bijna constant alleen voor en moet alles geven om haar vrienden te redden uit hun benarde posities. De ontvoering van Sam vormt het centrale punt in de verhaallijn, maar waarom de eilandbewoners haar precies nodig hebben zal je zelf moeten ontdekken. We kunnen je verzekeren dat het verhaal enkel maar beter wordt. Anders Wie eerder al enkele Tomb Raiders heeft gespeeld, zal eerlijk gezegd weinig herkennen in deze reboot. Lara Croft is een rookie. Ze schiet met pijl en boog omdat ze geen ervaring heeft met andere wapens en heeft een bloedhekel aan gravenjagen. Daarnaast heeft Crystal Dynamics enkele vreemde elementen bijgevoegd om de game toegankelijk te maken voor de ondertussen twintig jaar oudere fans, mensen die games anno 2013 misschien niet meer gewoon zijn.

Zo beschikt Lara over een “Survival Instinct”, een laag die je kunt oproepen door op de linkerbumper te drukken. Hiermee worden specifieke elementen opgelicht waarmee je kunt handelen. Klinkt handig, maar het is niet logisch. In games als Deus Ex: Human Revolution, waarin je omgebouwd werd tot menselijke robot, is zoiets begrijpbaar, maar Lara is een jonge, doodgewone vrouw. Zonder enige overlevingservaring. Daar struikelden we toch regelmatig over.

is in tegenstrijd “ Alles met hoe we ons

Tomb Raider herinneren

De eerste uren van Tomb Raider voelden daarom ook aan als een kunstmatige game volgens het boekje. Je verzamelt XP om skills te kunnen kopen, je hebt kampen om te rusten en je gear te verbeteren en je vindt overal ammo packs om je uit de nood te helpen. Je gezondheid hoef je niet in het oog te houden, want je geneest automatisch na enkele seconden. Alles is in tegenstrijd met hoe we ons Tomb Raider herinneren. Zelfs Lara Croft klopt niet, de naïeve snol. Het verhaal begon ook erg rommelig en de graphics leken bij wijlen ontzettend onafgewerkt.

18


DEEL 3

Ommezwaai Was de recensie gebaseerd op de eerste uren, dan lag de score een stuk lager. Tomb Raider leek aanvankelijk een game waarvan er al dertien in een dozijn bestaan. Na enkele uren veranderde echter plots alles. Crystal Dynamics toverde de ene prachtige omgeving na de andere tevoorschijn, Lara kreeg enkele legendarische quotes erbij, de puzzels werden best inventief en hoe meer wapens je erbij kreeg, hoe interessanter en diverser alles werd. De vijanden waren gevarieerd, enkele leuke bossfights zorgden voor het nodige vertier en de uitdaging steeg drastisch. Het verhaal begon epische proporties aan te nemen. Totaal onverwacht kreeg Tomb Raider wat het nodig had, en wat het eigenlijk beloofde. Tijdens het verhaal groeit Lara uit naar een echte heldin. Aanvankelijk vindt ze niet dat ze is zoals haar voorvaders, maar leert al doende dat ze een echte Croft is. De metamorfose die de dame ondergaat is prachtig uitgewerkt. Niet alleen past de stem van Lara perfect bij haar toonbeeld, ook kloppen de emoties bijna perfect. Het was geloofwaardig, en dat deed al veel. Een prachtig voorbeeld: op een gegeven moment beslist Lara om een zendtoren te beklimmen om een noodboodschap te verspreiden. Na een lange lijdensweg waarin de ene ellende na de andere overwonnen moest worden, beklimt ze

al bloedend de hoge toren, trede per trede. Je moet zelf nog de frequentie zoeken en eens gevonden voel je de spanning als er niet onmiddellijk antwoord komt op de oproep van Lara. En wat erna gebeurde voelden we zelfs diep vanbinnen. Prachtig. Lange speelduur We hebben elf uur nodig gehad om Tomb Raider uit te spelen. Crystal Dynamics heeft ons daar regelmatig mee weten te verrassen. Toen Square Enix ons al vertelde dat we zeker tien uur nodig hadden voor de recensie, namen we die mening met een korreltje zout. We dachten zelfs gelijk te krijgen toen we het einde voelden naderen en het slot verwachtten. Maar een serieuze plottwist zorgde voor nog vijf uur extra speeltijd. We moeten wel toegeven dat sommige momenten iets te uitgerekt voelden. Een grot die net te lang was of een gevecht waar die laatste vijanden er te veel aan waren, af en toe kom je zo’n situatie tegen. Hoewel de variatie hoog zat, was de balans niet helemaal perfect, en dat is toch enigszins jammer. Een ander punt van kritiek is het speelveld. Hoewel we op de map een reusachtig eiland te zien kregen en een open wereld verwachtten, volgen we in werkelijkheid een gigantisch pad doorheen bossen en grotten. Je kunt nergens een hoekje afsteken of zelf de bossen verkennen. Af en toe kom

8


DEEL 4

je op een plek met veel ruimte waar heel wat collectables te vinden zijn en dan gaat ons exploratiezintuig heerlijk rinkelen, maar je kunt niet zomaar een hoekje afsteken en zo nieuwe locaties verkennen. Gelukkig vind je in sommige kampen een fasttraveloptie die je veel miserie zal besparen. Anders mocht je tien uur backtracken als je eens een item vergeten was op te rapen.

mogen niet klagen, “ We het plezier van Tomb

Raider stijgt met de tijd.

Gelukkig zit Tomb Raider vol collectables, uitdagingen en optionele grotten. Als je zoals eerder verteld een open veld tegenkomt, loont het de moeite even rond te kijken en oude voorwerpen, documenten en GPSdata te verzamelen. Als je geluk hebt, vind je zelfs een optionele grot waar heel wat leuke schatten te vinden zijn. Helaas bevatten die niet altijd de meest inventieve puzzels. Als je na lang zoeken een verborgen grot vindt en de puzzel in een ogenblik al opgelost hebt, blijf je toch wat op je honger zitten. Niet alleen Maar we mogen niet klagen, want het plezier van Tomb Raider stijgt exponentieel met de tijd. Wie na het uitspelen nog niet genoeg

heeft gekregen van Lara Croft en haar kompanen, kan terecht in de multiplayer. De maps zijn precies zoals je ze verwacht: beklimbare wanden, touwen om aan te slingeren en heel wat grotten. De multiplayer werd pas in januari aangekondigd en eigenlijk stond niemand erop te wachten. Ontwikkelaar Crystal Dynamics heeft op het gemak verder gewerkt aan de campaign, en liet Eidos Montreal zich ontfermen over het meerspelerluik. Je hebt er de klassieke spelmodi zoals Free-For-All en Team Deathmatch, maar Eidos Montreal heeft ook enkele nieuwe modi bedacht die perfect in het overlevingsplaatje passen. In een modus onder de naam Rescue moet je bijvoorbeeld verschillende medkits verzamelen terwijl de vijand dit onder alle omstandigheden probeert te

verhinderen. In Cry For Help draait het dan weer vooral om voorkenning exploratie en verzamelen van items. De multiplayer kan boeien, maar biedt weinig meerwaarde aan de game. Initieel had iedereen een singleplayergame verwacht. Er is geen nood aan een extra modus om de speelduur te rekken. Het staat op de disc, maar ik vermoed niet dat veel gamers het langdurig zullen spelen. De singleplayer is het deel waar de kracht in zit en waar je naar moet kijken. De multiplayer is een leuke extra, maar dat is het dan ook. Het is een spijtige zaak dat dit een trend begint te worden bij veel ontwikkelaars.

Al met al kijken we zeer positief terug naar deze Tomb Raider. Ondanks de gebreken die we aanvankelijk moesten waarnemen, hebben we er snel mee leren leven en kregen we een emotioneel verhaal over moed en overleven voor de voeten geworpen. Op het einde van de storyline werd Lara Croft de vrouw die we allemaal kennen. De multiplayer is niet slecht maar biedt weinig tot geen meerwaarde aan de game. De singleplayer smaakt in ieder geval naar meer. Wij kijken alvast uit naar een mogelijk vervolg. Make it happen, Square!

8,9

geweldig + grafisch sterk + emotioneel verhaal - komt traag op gang - overbodige multiplayer

9


REVIEW

door Timmy De Craene

CRYSIS 3 Wat is er leuker dan na een absolute k*tdag in de zetel te kruipen met een first person-shooter. Als eenmansleger stop je met het grootste gemak alle vijanden tien meter onder de stenen. Crysis 3 beantwoordt perfect aan de bovenstaande beschrijving. Maar is deze game meer dan een doodgewone shooter in een bloedmooie verpakking? In Crysis 3 strijden we nog steeds als Prophet tegen de CELL Corporation. Gepakt en gezakt met het befaamde Nanosuit en een coole boog trekken we samen met compagnon van dienst Michael ‘Psycho’ Sykes doorheen New York. Die laatste is na martelingen van CELL zijn eigen Nanosuit en enkele vijzen kwijt. Meteen valt op dat Crytek tijd gespendeerd heeft aan het uitdiepen van het verhaal en de daarbijhorende dialogen. Wetende dat Crysis 3 de beste graphics heeft die er op dit moment mogelijk zijn kan je eindelijk spreken van inlevingsvermogen in de Crysis-reeks. Gameplay van weleer Aan de core-gameplay van de game is echter niet zo heel veel gesleuteld. Crysis is nog steeds een game waar het niet de bedoeling is om een vijand levend achter te laten. Prophet heeft ditmaal nog meer gadgets en trucjes om andere soldaten van een bloederig einde te voorzien. Door de vloeiende stijl van spelen is het een genot om alle manieren zelf uit te proberen. Zo kan Prophet nu ook elektronische apparaten hacken en in zijn voordeel uitspelen.

10


DEEL 2

Vrijheid Crytek geeft de speler dus wederom de vrijheid om te doen wat hij wil. De ontwikkelaar introduceerde in dit derde deel ook de Predator Bow. Dit leuke wapen schakelt met een enkele pijl een vijand uit vanop een verre afstand. In combinatie met de Cloakmodus van het Nanosuit is dit echt geweldig. Net zoals in BioShock hebben we in Crysis elektrische en ontplofbare pijlen ter beschikking. Eigenlijk is deze boog zo plezant dat je vaak vergeet dat er nog tal van andere wapens te hanteren zijn.

Gezonde mix

Wat Crysis ook zo’n degelijke shooter maakt is dat alles enorm vlot speelt. Wil je een scope op je wapen? Geen probleem. Zonder de spelwereld te verlaten kan je ingame in een handomdraai alles van je wapen aanpassen naar smaak of situatie. Dit zorgt ervoor dat je op geen enkel moment uit de sfeer van de game getrokken wordt. Alles speelt zo lekker dat je tijdens de campaign zeven uren in de sfeer van Crysis gezogen wordt. De enige momenten waar er irritatie kan optreden is tijdens het besturen van voertuigen. Waar je de hele game het gevoel hebt perfecte controle over je bewegingen te hebben, ben je in voertuigen precies een 18-jarige die zijn eerste rijles krijgt.

Grafisch sterk

Bij de release van Crysis 2 was er bij de fans gemor te horen over het gebrek aan vrijheid. De eerste game had namelijk een hoog sandboxgehalte. Crytek heeft die kritiek ter harte genomen en heeft voor Crysis 3 een gezonde mix tussen vrijheid en lineariteit gevonden. Tijdens de zeven missies van dit spel komen we regelmatig gebieden tegen die werkelijk gigantisch zijn. Geen nood, er zijn meer dan voldoende checkpoints te vinden zodat je niet elke keer opnieuw moet beginnen.

Wat meteen opvalt is dat Crysis 3 een prachtige game is. De speler loopt rond in een vervallen New York dat tot in de puntjes uitgewerkt is en rond elke hoek valt je mond wel open van verbazing. Terwijl Crysis 3 zeker een mooie game

is, is het tegelijk het perfecte voorbeeld dat de huidige consoles op hun tandvlees zitten in vergelijking met de bloedmooie pc-versie.

Multiplayer

Crysis 3 bevat naast een degelijke singleplayer ook nog een multiplayermodus. Dit aspect van de game is niet de evenknie van de campaign te noemen maar doet niettemin wat er verwacht wordt. Net zoals in Call of Duty kan je in Crysis 3 gaan voor classes, perks en load-outs. De modi zijn aangepast zodat het Nanosuit volledig tot zijn recht komt. Zo wordt een hoopje CELL-soldaten uitgespeeld tegen twee onzichtbare hunters. Elke soldaat die sterft mag mee jagen tot er maar eentje meer over blijft. Een toffe extra na het uitspelen van de campaign.

Crysis 3 is een perfecte combinatie van de eerste twee delen geworden. Crytek heeft zich vooral gefocust op het verhalende. Met succes want Crysis laat de speler voor het eerst sympathie en medeleven voelen. De bloedmooie graphics versterken dat hele gevoel dan ook. Vlotte controls, verslavende gameplay en tientallen snufjes maken van Crysis 3 een goede shooter. Crytek voegde ook een multiplayer toe die de levensduur van Crysis nog enkele uren kan verlengen. Hopelijk wordt de lijn voor Crysis 4 nu doorgetrokken.

8,3

geweldig + sterker verhaal + vlotte gameplay + mooie graphics - ...

11


REVIEW

door Matthew Deboysere

PERSONA 4 Wie een lijstje opstelt met de beste Japanse RPG-franchises, zal daarin gegarandeerd Persona hoog noteren. Logisch, want Atlus is een van de weinige ontwikkelaars die erin slaagt de Aziatische sfeer perfect over te brengen naar onze contreien. Vijf jaar na de lancering van Persona 4 brengt Atlus de game opnieuw uit voor Vita. En wat doen ze het goed zeg. Persona 4 Golden is een remake van het PS2origineel uit 2008, maar brengt heel wat wijzigingen met zich mee. Zo komen we heel wat nieuwe personages tegen, bevat de titel nieuwe dialogen, tussenfilmpjes en missies, werd het gevechtssysteem wat aangepast en werd de speelduur drastisch uitgebreid. Atlus heeft een uitstekende game nog een pak beter gemaakt. Zeldzaam. Naamloos Het naamloze hoofdpersonage in Persona 4 Golden - wij noemden hem maar Masshuu - arriveert in Inaba, een rustig dorpje ver buiten de grote stad waar hij eigenlijk vandaan kwam. Hij trekt er een jaartje in bij zijn oom, een politie-inspecteur die zelden thuis is. Vlak na zijn aankomst staat het dorp op zijn kop wanneer twee mensen op een gelijkaardige manier om het leven komen. Onze held komt er met zijn vrienden achter wat er precies is gebeurd en reist daarom af naar een parallelle wereld om er zijn dorpgenoten te beschermen van een nakende dood.

12


DEEL 2

De gameplay van Persona 4 Golden is opgedeeld in twee delen. De eerste speelt zich af in de andere wereld. Je kunt maximaal drie vrienden meenemen en er verschillende dungeons betreden. Elk personage beschikt over een eigen Persona, een krachtige geest die je toelaat bepaalde spells op te roepen. Onderweg kun je andere Persona’s verzamelen en deze trainen. De vergelijking met Pokémon is niet ver weg. Het zoeken naar een perfecte geest is iets wat velen bezig zal houden en vormt het perfecte verslavende onderdeel dat nodig is om tientallen uren te investeren in een game als deze. En dan hebben we het nog niet eens over het kaartensysteem dat erachter zit. Sociaal De andere pilaar waar Persona 4 Golden op steunt, is het sociale aspect. We spelen dan wel een singleplayergame, maar Atlus heeft elk personage in deze game een gigantisch achtergrondverhaal gegeven dat je stukje per stukje los kunt krijgen. Atlus neemt met andere woorden het begrip “rol” in rollenspel wel heel serieus. Na je schoolwerk heb je de keuze om - in plaats van de dungeons in te trekken - ook simpelweg een normaal tienerleven te leiden en dus iets te drinken met je vrienden en te gaan winkelen. Op het vlak van personagevooruitgang is Persona 4 Golden een van de beste games op de markt. Je kunt heel diep gaan en het hele leven van de tientallen personages te weten komen. Dit wordt nog eens extra benadrukt via het tijdsbeheersysteem. Waar in veel videogames een dag een oneindige sequentie lijkt, heb je hier maar 24u en die dien je ze goed mogelijk in te plannen. Gezien je de dungeons moet inplannen volgens de aankomende mist, heb je dus altijd wel een paar dagen vrij om de stad te verkennen. Gamers die niet houden van tekstintensieve games, zullen snel een hekel krijgen aan Persona 4. Maar wie van dit genre houdt, zal vaak zichzelf uren aan een stuk verliezen in het lezen van grappige en intelligente dialogen.

Paar gebreken Toch is niet alles koek en ei. Zo is ondanks het stevige niveau van veel Japanse games de moeilijkheidsgraad toch wat aangepast. Dat merk je bij de savepunten. Bij het falen van een dungeon bijvoorbeeld moet je niet alles opnieuw uitvoeren: je begint gewoon opnieuw vanaf de start van de verdieping die je hebt betreden, niet bij het begin van de dungeon zelf. Uiteraard is er nog een andere factor die hier mede-verantwoordelijk is: de Vita. Handheldgaming is iets dat vooral gebeurt op de trein en de bus, of bij het wachten. Korte speelsessies zijn dus eerder regel dan uitzondering. Ook niet onbelangrijk zijn de graphics. Het ziet er wat flets en wazig uit, vooral omdat we te maken hebben met een opvoering van de resolutie. Atlus heeft zijn best gedaan de game aan te passen naar de normen van de Vita, maar we

konden in het begin toch niet zoveel onze gedachten ervan afwenden. Gelukkig let je er niet meer op na een tijdje. Persona 4 Golden is zo’n game die je speelt voor de gameplay, niet voor de graphics. Nagenoeg perfect En laat net die gameplay nagenoeg perfect zijn. Het trainen van de Persona’s voelt erg natuurlijk aan, de talrijke dungeons zijn heerlijk om te doorkruisen en de diverse personages zorgen telkens voor een gevarieerde ervaring. Wanneer het sociale aspect nog eens samenvalt met de dungeons, voel je je helemaal geweldig. Door te praten met je vrienden, kan je namelijk nieuwe spells en tactieken vrijspelen. Dit is niet verplicht, maar het helpt zeker wel.

Al met al is Persona 4 Golden een geweldige JRPG voor de PS Vita en een nieuwe reden om de handheld te kopen. Vooral met de diepgang bewijst Atlus dat het heer en meester is op vlak van storytelling binnen de Japanse RPG-industrie. Het verzamelonderdeel laat ons collectiehoeren alleen meer langer genieten. Het genre is misschien bestemd voor een niche publiek, maar wie Persona 4 op de PlayStation 2 heeft gespeeld en naar een nostalgische belevenis snakt met een fris windje, weet wat we aanbevelen.

9,3 geniaal

+ diepgang + veel te doen - minder uitdaging - fletse graphics

13


REVIEW

door Robin Libbrecht

DEAD SPACE 3 De oorspronkelijke Dead Space was een game vol angst en spanning. De tweede game in de reeks gaf de voorkeur aan harde actie en onvergetelijke momenten. Dead Space 3 zou een goeie mix van de twee worden volgens ontwikkelaar Visceral. Of het team de belofte kan waarmaken, is echter een totaal andere vraag. Deus Ex Machina We beginnen Dead Space 3 met een proloog, ongeveer tweehonderd jaar voor de feiten uit de andere games. Dit kort stukje dient als een vertrekpunt voor het hele verhaal van Dead Space 3. Mooi om wat meer informatie aan de speler te geven, maar voor de rest eigenlijk compleet nutteloos en verwaarloosbaar. Nadien kunnen we aan de slag met Isaac, die echt aan lager wal zit. Hij weigert nog iets te maken te hebben met de Markers, de bron van alle onheil, en sluit zich op in zijn appartement. Al snel loopt alles mis en zit hij weer tot aan zijn heupen in lijken van Necromorphs. Het verhaal doet wat het moet doen, maar veel meer moet je niet verwachten. Daarnaast vallen alle pogingen om drama te creĂŤren plat op hun buik. De ontwikkelaars rekenen te veel op voorspelbare plotwendingen. Het verhaal sluit dan nog eens af met een sisser van formaat en doet tegelijk de deur open voor een vervolg. In zijn geheel is het verhaal van deze derde Dead Space wat verwarrend, vooral op het einde als de grote twist komt. Er kon in onze ogen meer uit gehaald worden.

14


DEEL 2

Recyclage In tegenstelling tot wat de marketing van EA ons deed geloven speelt het spel zich niet helemaal af op de ijsplaneet, Tau Volantis. Ongeveer de helft van het spel zal je doorbrengen op verschillende ruimteschepen die zweven in een baan rond de planeet. Hier krijgen we de gekende gameplay voorgeschoteld. Smalle gangen, roestige interieurs en veel pogingen tot schrikmomenten. De ontwikkelaars probeerden in Dead Space 3 het wat minder rechtlijnig te maken door de toevoeging van optionele missies, maar deze zijn in realiteit echter niets meer dan een simpel pad volgen naar een kist vol items. Je krijgt wat achtergrondinfo over verschillende dingen in het spel, maar meer stellen ze echter niet voor. Een gemiste kans lijkt ons. De gameplay is niet zoveel veranderd buiten het feit dat je nu wapens en voorwerpen kan maken. Dit systeem is een leuke toevoeging en zorgt ervoor dat je meer gaat experimenteren met de verschillende mogelijkheden van wapens. Altijd al eens een shotgun willen combineren met een vlammenwerper, dan is dit je kans. Grondstoffen voor deze wapens verkrijg je door ze te vinden of vijanden neer te knallen. Daarnaast krijg je ook een klein robotje die je kan gebruiken om grondstoffen te laten zoeken. Je kan ze uiteraard altijd kopen met geld, maar dit raden we ten sterkste af. Je vindt namelijk genoeg om alles te maken wat je wil. Met zijn tweeën Nieuw is dat je nu ook het spel samen kan spelen met een vriend. Die neemt dan de rol aan van Carver, een erg te vergeten personage. In het algemeen voelt deze coöpmodus eigenlijk niet aan als een meerwaarde. Wij hadden zelfs het gevoel dat de game geen rekening hield met Carver. Dit is vooral aanwezig in de tussenfilmpjes, waar de nadruk constant op Isaac ligt. Carver staat dan meestal wat lullig op

de achtergrond of is zelfs niet te zien. In sommige filmpjes komt hij dan op miraculeuze wijze weer tevoorschijn. De drie missies in het spel die je enkel samen kunt spelen met een vriend, zijn wel leuk aangepakt. Vooral omdat de speler die met Carver speelt andere dingen ziet dan de speler met Isaac. Eens op Tau Volantis zelf behouden we dezelfde structuur, een rode draad met optionele missies. De omgevingen zijn in het begin echt leuk maar al snel bevinden we ons terug in de gekende gangetjes. Het spel heeft trouwens enorm last van recyclage. Constant zie je dezelfde locaties. Dit zorgt dat het spel eigenlijk snel gaat vervelen. Daarnaast moet je ondraaglijk veel wachten voor deuren en in liften. Deze dienen als een soort laadscherm, maar zijn echt te hard aanwezig.

Strak in het ruimtepak Op technisch vlak kunnen we niet veel aanmerken. De stukken waar je in de ruimte tussen de schepen en brokstukken zweeft, zijn werkelijk adembenemend mooi. De buitenomgevingen op Tau Volantis zijn ook zeer indrukwekkend, maar we kunnen er te weinig in vertoeven. Het geluid zit uiteraard prima, wat gewoon hoort in een game in dit genre. De Necromorphs klinken angstaanjagend en vies. Je wapenarsenaal heeft de nodige punch en omgevingsgeluiden zijn uitstekend. In onze speelbeurten hadden we wel te maken met een bug waardoor de game even vastliep in een coöpsessie. Maar buiten deze bug is er ons niets opgevallen. Een zeer afgewerkte game op technisch vlak.

Hoe langer we er over nadenken, hoe duidelijker het plaatje wordt. Dead Space 3 is geen slechte game, eerder een teleurstellend deel. De zware focus op actie is hier eigenlijk de grote boosdoener. Het eerste spel uit de reeks was een intense ervaring die wij niet gauw zullen vergeten; veel van de dingen die in Dead Space 3 gebeuren zijn wij echter al vergeten. Een degelijke actiegame, niets minder en zeker niets meer. Wie zich met de vorige twee delen goed geamuseerd heeft kan echter met een gerust hart Dead Space 3 kopen.

7,0 goed

+ adembenemend mooi + geluid - zwakke coöp - saaie extra’s

15


REVIEW

door Timmy De Craene

COLONIAL MARINEs Beloftes, daar begon alles mee voor Aliens: Colonial Marines. Gearbox, ontwikkelaar van dienst, beloofde de sfeer en de angst van de Aliens-film te vertalen naar een waardige game die dient als een directe sequel op de film uit 1986. Voor de laatste goede Alien-titel moeten we echter al terug naar 2001 toen Aliens vs Predator 2 op de markt kwam. Kon Gearbox de beloftes waarmaken en terug een goede game toevoegen aan de franchise? Aliens: Colonial Marines speelt zich zeventien weken na de verschrikkelijke gebeurtenissen uit de film van James Cameron af. Een nieuw team gaat op verkenning naar de planeet LV-426 en het verlaten ruimteschip Sulaco om te zien of er nog overlevenden zijn van het vorige team. Al vrij snel komen we een van de iconen tegen die de franchise zo populair maakt, namelijk de Xenomorph. Na een confrontatie met deze Alien is het al duidelijk dat de Xenomorphs niet zo sluw en onverslaanbaar zijn als op het witte doek. In het eerste level valt ook al snel op dat Gearbox heel duidelijk wil aantonen dat deze game aansluit op de film, iets wat de fans van de franchise vermoedelijk wel kunnen smaken. Belachelijk Wij hadden wel zin in een uitdaging dus kozen we meteen voor de ‘Badass’moeilijkheidsgraad. Spijtig genoeg is dit geen kluif voor de doorsnee gamer. De Xenomorphs zijn lachwekkend dom en doen nooit moeite om in groepjes te jagen of subtiel te werk te gaan.

16


deel 2

Zelfs wanneer je drie teamleden voor je neus hebt lopen zal de alien iedereen voorbij lopen om zich in een persoonlijke strijd met jouw marine te mengen. Het lijkt ook alsof de rest van het team met losse flodders schiet in plaats van echte kogels. Op een gegeven moment lieten we het team achterwege met twee Xenomorphs om een van de verzamelstukken te zoeken. Na een zoektocht van tien minuten waren de marines als de aliens nog steeds in volle strijd met elkaar. De A.I. in deze game is dus belachelijk slecht langs beide kanten. Het zorgt er ook voor dat je geen moer geeft om je teamgenoten. Ze tonen geen enkele emotie en zijn een doorn in het oog van de speler. Tijdens de films is de spanning op elk moment te snijden. Je weet namelijk nooit wanneer een Xenomorph zich op je stort en zijn tanden door je strot boort. In deze game is er van spanning absoluut geen sprake. Onze held is wel in het bezit van een bewegingssensor maar je hebt nooit echt het gevoel dat dit toestel een meerwaarde is. De meeste ruimtes zijn goed verlicht en elke vijand die jouw pad kruist kan je afmaken met een van de zevenhonderd wapens die je bij je hebt. Tijdens het spelen kan je ook levelen en de wapens upgraden. Deze schietijzers zijn bovendien ook enorm overpowered. In de meeste games zijn shotguns enkel te gebruiken op korte ruimtes, in Aliens: Colonial Marines kan je iemand met dit wapen afmaken bij tien meter afstand. We krijgen ook enkele keren een Smartgun in de handen geduwd. Dit wapen mikt vanzelf. Het enige wat onze marine hoeft te doen is de trekker overhalen en aanschouwen hoe elke vijand smelt als sneeuw voor de zon. Had Gearbox niet elke ruimte van kogels voorzien en enkele lampen gedoofd hadden we kunnen spreken we van spanning. Helaas.

Minder dom Wie denkt dat deze game draait om Aliens komt spijtig genoeg ook bedrogen uit. Het overgrote deel van de singleplayer spendeer je aan het afmaken van Weyland Yutani-soldaten. Deze vijanden zijn iets slimmer (of iets minder dom?) en zoeken dekking tijdens de vuurgevechten. Meestal kan je ze met gemak doodschieten vanaf een afstand maar of je ze nu in de voeten schiet of tussen de ogen, veel verschil is er niet. Zelfs wanneer deze game voor een verfrissende verandering zorgt, valt alles nog steeds in duigen. In een bepaald level worden we ge誰ntroduceerd met een nieuw alienras, de Boilers. Deze hebben geen ogen en ontploffen wanneer er teveel geluid is. Door een simpel zuigsysteem te activeren worden alle aliens in een rooster gezogen en na een minuutje

wachten kan je weer verder. De zoveelste teleurstelling tijdens deze amper vijf uur durende singleplayer. Alles in Alien: Colonial Marines voelt gedateerd aan. Deze game bevat dan ook geen enkel vernieuwend element en is op zijn best door en door middelmatig.Grafisch hebben we acht jaar geleden bij de launch van de Xbox 360 betere games gezien. De muziek komt regelrecht uit de film en is wel een meerwaarde te noemen, de prijs voor originaliteit wint deze game er echter niet mee. De bugs in Aliens: Colonial Marines zijn niet eens op tien handen te tellen en de multiplayer voelt overbodig en onge誰nspireerd aan. De multiplayer is concreet een Aldi-versie van Left 4 Dead maar dan met Aliens.

Op voorhand hadden we met de hele crew enorm uitgekeken naar deze game, maar het eindresultaat is helaas op zijn minst een koude douche te noemen. Met spijt in het hart kunnen we zelfs de fans van de franchise deze titel niet aanraden. Deze game heeft geen sterke punten en zal de speler enkel maar achterlaten met een pak frustratie. Zowel op het vlak van gameplay als graphics is dit spelletje gewoonweg niet goed te noemen. Zowat elke belofte die Gearbox gemaakt had is een loze belofte geweest. Wat een van de toppers van dit jaar moest worden blijkt de grootste teleurstelling in tien jaar.

3,2

gebuisd + ... - slechte gameplay - lelijke graphics - dom verhaal

17


REVIEW

Developer Publisher platform

LUDOCRAFT LUDOCRAFT PC

genre release

FIrst-person actiondoor 5 december 2012

Robin Libbrecht

HITMAN HD TRILOGY Het is een veel gebruikte praktijk deze generatie: om de haverklap krijgen we herwerkte versies van games die al een paar jaar oud zijn. Vaak gaat dat dan om games die een sequel krijgen, soms ook om vergeten pareltjes. Nu is het terug die eerste reden. Drie Hitman-games kregen een opknapbeurt. Of dat een goede zaak is, kom je te weten in deze review. My name is 47 De Hitman HD Trilogy bevat de volgende titels: Hitman 2: Silent Assassin, Hitman Contracts en Hitman: Blood Money. De allereerste titel uit de reeks is nergens te bespeuren. Een groot verlies is dat eigenlijk niet, want de meeste missies hebben herwerkte versies in Hitman: Contracts. In de Hitman-games kunnen we aan de slag met Agent 47. Een bekende huurmoordenaar in de onderwereld met een doeltreffendheid om u tegen te zeggen. Over de verschillende spelletjes heen reis je rond de wereld en doe je waar je het best in bent, mensen een kopje kleiner maken. In tegenstelling tot de nieuwste Hitman-game is er niet echt sprake van een coherent verhaal, eerder een samenraapsel van missies met een zeer dunne rode draad. Sneaky, sneaky Het verhaal doet er eigenlijk niet toe in een Hitman-game. Het is namelijk veel toffer om je eigen verhalen te maken in de verschillende missies. Agent 47 is een meester sluipmoordenaar, hij kan zich in zijn omgeving mengen als geen ander. Deze oude games hebben echter de tand des tijds niet zo goed doorstaan. Silent Assassin en

Contracts hebben vaak last van bugs en zeer verouderde gameplaytechnieken. Vooral Silent Assassin heeft hier het meest last van, waar vaak de controls wel eens durven tegenwerken. Daarnaast voelen de omgevingen zeer leeg aan en dat is jammer, maar wel te begrijpen voor een oudere game. Contracts en Blood Money zijn een stuk beter. Die laatste wordt door velen nog altijd beschouwd als de beste Hitman-game. Deze titels komen echt tot hun recht als je een plan bedenkt en die tot de perfectie uitvoert. Jammer genoeg gooit de A.I. vaak roet in het eten. Niet omdat deze zo uitstekend is, integendeel! De A.I. is vaak veel te gemakkelijk te doorgronden wat ervoor zorgt dat de game te eenvoudig aanvoelt. Het is niet natuurlijk genoeg. Deze minpunten zorgen eigenlijk voor een serieuze domper op de feestvreugde. Stealth-games zijn pas echt leuk als de A.I. een te duchten tegenstander is. Maar we spelen uiteindelijk games van een hele tijd terug. Stront aan de kale knikker Aan de technische kant is deze opknapbeurt echt mager te noemen. Buiten een verhoging van de resolutie

is er niet veel te bespeuren. De games draaien zelfs niet aan zestig frames per seconde, wat eigenlijk echt schandalig is voor deze oude games. De resolutieverhoging is eigenlijk zelfs verwaarloosbaar aangezien je deze games gewoon op pc kan spelen op een hoge resolutie - en wel aan zestig frames per seconde. Ze zijn dan nog eens goedkoper ook. Gelukkig zijn er nog achievements en trophies toegevoegd, maar dat is het dan ook. Op het einde van de rit is deze collectie eigenlijk teleurstellend. De games hebben de tands des tijds niet zo goed doorstaan. De bugs en stomme A.I. doen de gameplay zeker niet ten goede. Daarnaast krijgen we enkel een verhoging van resolutie en achievements. Als je per se het verleden van Agent 47 eens wil beleven, kan je hier wel je ding vinden, maar wees bereid een stapje terug in de tijd te zetten op het vlak van gameplay. Want ons betreft mag het wel eens stoppen met deze HD-remakes. Of ze moeten echt goed gedaan worden. Dat is deze Hitman HD Trilogy dus niet te noemen.

6,0

geslaagd

18


REVIEW

Developer Publisher platform

LUDOCRAFT LUDOCRAFT PC

genre release

FIrst-person action 5 december 2012

door Bart Taelemans

Special forces team x Een meeslepende verhaallijn, diep uitgespitte personages, epische cutscenes en een soundtrack om u tegen te zeggen. Niks van dat alles vind je in Special Forces: Team X. Maar laat het duidelijk zijn, als je daarnaar op zoek bent, blijf je maar beter ver weg van deze game. Deze third-person shooter heeft namelijk enkel een multiplayerluik, zonder veel poespas. Meteen kom je in het menu terecht. Daar kun je een sessie kiezen uit een van de vijf multiplayermodi die de game biedt. Naast de klassieke Deathmatch en Capture the Flag biedt Special Forces: Team X ook nog de modi Hotspot, Control Point en High Value Target. Vooral de laatste twee zijn erg leuk om te spelen. Zeker als je bij Control Point een aantal punten te verdedigen hebt, dan wordt het een rondrennen van jewelste. Dat rondrennen doe je overigens best niet alleen, want de game biedt bonuspunten als je in de buurt van je team blijft. Dat element van teamwork biedt ook een meerwaarde, aangezien je na een stevige match wel behoorlijk wat extra experience kunt verzamelen. De game werkt met een levelsysteem, waarmee je wapens en uitbreidingen kunt kopen. EĂŠn enkele keer gebeurde het ons wel dat de punten niet toegekend werden na een match. Hopelijk steekt deze glitch niet te vaak de kop op, want het kan behoorlijk frustrerend zijn als je net een glansrijke overwinning behaald hebt en dan naar je XP kunt fluiten.

Een absolute aandachtstrekker van deze game zijn de maps. In traditionele shooters heb je een aantal vooraf bepaalde terreinen om op te spelen. In Special Forces: Team X stellen de spelers zelf de map samen. Dat gebeurt in drie delen: elke speler kiest twee spawn points en een middenstuk. Elk van de drie stukken heeft zo’n vijf mogelijke indelingen. Dat lijkt weinig op zich, maar je kunt er toch meer dan honderd combinaties mee maken. Naast de samenstelling van de maps is de grafische stijl ook erg leuk. De game werkt met cel-shading, zoals eerder al te zien in XIII, Borderlands en The Walking Dead. Een ander origineel element zijn de honden die je kunt inzetten om andere spelers aan te vallen. Het is eens wat anders dan granaten gooien. Alleen jammer dat de AI van deze honden best wat te wensen overlaat. Vaak staan ze maar gewoon wat om zich heen te staren Nu komen we bij de minpunten van het spel. Naast het complete gebrek aan een singleplayercampaign, waar ik persoonlijk wel van hou, gaat het spel al snel vervelen. Dat kan natuurlijk aan mezelf liggen, maar al na een paar matches kwamen de maps me al bekend voor, ondanks de vele

combinaties. Bovendien boeien de originele elementen als de honden en dergelijke niet lang genoeg om van deze game een echte hoogvlieger te maken. Ook is het coversysteem van het spel, waar het overigens op aangeprezen wordt, soms behoorlijk irritant. Het is goed dat de mogelijkheid er is, maar af en toe moet je je losrukken van de muur zonder dat je zelf voor die cover gekozen had. Dat kost je tijd, levens en punten. Ook een minpunt is het feit dat de Xbox-versie van deze game geen dedicated servers heeft. Die zijn alleen voorzien voor pc. Je bent dus afhankelijk van andere spelers, en dat leidt tot de occasionele lag en soms ook een mager aanbod aan matches. Special Forces: Team X is een aardig tussendoortje voor al het multiplayergeweld van de grote franchises. Grafisch is de game mooi om naar te kijken, en met de terreinindeling, het teamwork en de honden als companions krijg je een paar originele elementen. Helaas zitten er net iets te veel kleine ergernissen in die je je interesse snel doen verliezen, zoals het manke coversysteem.

5,5

geslaagd

19


door Lennord Cox

REVIEW

THE BRIDGE De gamesindustrie kun je best vergelijken met een appelboom. Je vindt er rotte appels en lekkere appels. Diverse soorten gaande van rood, groen, klein en groot. En zo nu en dan valt er een appel op je hoofd die je met verstomming slaat. Laat dat nu net zijn hoe The Bridge, een 2D-platformer door indie-ontwikkelaars Mario Casaneda en Ty Taylor, begint. Escher De eerste keer dat je het spel opstart hoor je iemand luid snurken. Al snel kom je erachter dat je hoofdpersonage, een iets oudere man, ligt te slapen onder een appelboom. De omgeving doen de kunstkenners onder ons vaag denken aan Escher gezien alles zwart-wit is weergeven. De link met deze schilder maken we overigens niet geheel toevallig want net als in de schilderijen van Escher zal gezichtsbedrog en creativiteit hoogtij vieren. Als eerste leer je de omgeving te manipuleren. Met de pijltjestoetsen hel je het beeld naar links of rechts waardoor vanzelfsprekend losse objecten onderhevig worden aan de wetten van de zwaartekracht. Je eerste taak is de appelboom door elkaar te schudden totdat er een vrucht pal op je personage zijn hoofd valt. Het bewegen van je personage gebeurt, zoals gamers gewoon zijn, met de w,a,s en d-toetsen. Zwaartekracht en tijd Verwacht geen intens verhaal of opzwepende muziek in dit spel. Een rustige melodie, de artistieke omgeving en uitstekende puzzels

zorgen ervoor dat je tijd goed besteed zal worden. Het is in het begin even wennen hoe je nu exact het beeld en bijgevolg de zwaartekracht, samen met je personage beheert, maar zodra je alles onder de knie hebt speelt het spel bijna perfect. De puzzels beginnen eenvoudig met enkele concepten om de zwaartekracht helemaal te doorgronden. Er loert echter ook gevaar want doorheen veel van de levels zal je rotsblokken tegenkomen met een nogal kwaadaardige grijns op getekend. Het is dus oppassen geblazen. Deze rotsen bewegen mee aan de hand van je manipulatie en een ongeluk met je personage is snel gebeurd. Vrij uniek aan het spel is echter dat je niet echt dood kan gaan. Als je mannetje sterft kun je namelijk eenvoudig de spatiebalk inhouden en hierdoor de tijd terugdraaien. Erg handig gezien je kort op de bal kan spelen en dus niet alles opnieuw hoeft te doen. Is je volledige aanpak verkeerd of heb je jezelf even klem gezet, dan kun je ook de spatiebalk inhouden tot het spel is teruggespoeld op het punt van jouw voorkeur.

Schoolproject The Bridge was oorspronkelijk zelfs geen game die het daglicht zou zien. Ontwikkelaar Ty Taylor begon aan het spel als onderdeel van zijn masteropleiding in computerwetenschappen. Al snel nam hij Mario Casaneda aan als artiest voor de vormgeving van zijn idee en zo kreeg dit concept van een 2D-platformer al snel vorm. Het ging zelfs zo goed dat beide heren na hun studies bleven verder werken, talloze prijzen (voornamelijk voor de vormgeving) ontvingen en op 22 februari hun spel lanceerden via ondermeer Steam. Wie even wil ontsnappen aan de dagdagelijkse sleur en tegelijkertijd zijn hersenen een aangename uitdaging wil geven, is bij The Bridge aan het juiste adres. De artistieke uitstraling, de rustgevende muziek en de uitdagende puzzels op basis van zwaartekracht en beeldschermmanipulatie zorgen ervoor dat The Bridge een game is die je volle aandacht verdient.

8,9

geweldig

20


PREVIEWS


PREVIEW

door Siemen Dewael

DESTINY Bungie is een van de meest ronkende namen in de gamingindustrie. Na het jarenlange succes van Halo leek het een logische keuze om in diezelfde richting te evolueren. Maar dat deed Bungie niet en Destiny is daar de vrucht van. Geen rechtlijnige shooter, maar een genre-overstijgend epos van buitenaardse proporties. Jij bent een guardian en hebt als taak de mensheid te beschermen tegen alle soorten onheil. Helaas is er niet veel meer om te verdedigen na de val van de volledige menselijke samenleving. Wie daarvoor verantwoordelijk is, zul je zelf mogen ontdekken. Je bent gestationeerd in de laatste veilige stad op aarde, weggedoken onder een gigantische zwevende bol, een mysterieuze beschermer van Death Star-proporties die de laatste resten van de mensheid vrijwaart van groter gevaar en de naam Traveller meekrijgt. Waar de Traveller vandaan komt en wat zijn echte missie ook mag zijn, kunnen we op dit moment alleen nog maar naar gissen. Het gouden tijdperk van de mensheid is volledig verpulverd en de ruimtekolonisatie is herleid tot niets. Alle voormalige buitenaardse kolonies die de mensheid had overgenomen zijn opnieuw overspoeld door slechtgezinde aliens. Natuurlijk blijft jouw avontuur niet beperkt tot die veilige thuishaven op de aardkloot en kun je al snel met je eigen ruimteschip naar die oude kolonies trekken. En hoogstwaarschijnlijk niet om een vredespact te sluiten met de huidige bezetters. Want niet alleen jij hebt

22


DEEL 2

interesse in de restanten van het vorige tijdperk. Al die buitenaardse rassen zijn op zoek naar iets in alle ruïnes die nog rechtstaan. Destiwie? Destiny introduceert een dynamische wereld die blijft verder leven als jij offline bent. Samenwerken met andere spelers is geen vereiste, maar zal je wel veel beloningen opleveren. Destiny moet een uitdaging zijn voor de gewone én de hardcoregamer. Je kan perfect in je eentje de werelden veroveren, maar ook in grotere groepen. En dat zal volgens Bungie ook het plezier van het spel verhogen. Toch blijft het voorlopig nog onduidelijk hoeveel spelers je exact zou kunnen tegenkomen in je eigen wereld en met hoeveel spelers je in groepsverband kan spelen. Mix van genres Bungie wil Destiny niet in een specifiek hokje duwen en geeft het spel de vrijheid die het verdient. Het FPSconcept wordt gecombineerd met het looten van locaties en de zoektocht naar betere uitrustingen en wapens. Je kan je speelstijl en je personage aanpassen en ook nog eens een ruimteschip besturen. Bovendien speelt dit alles zich af in een online wereld waar je steeds andere spelers kan tegenkomen,

tenzij je dat niet wilt. Voorlopig heeft Bungie nog maar drie buitenaardse rassen vrijgegeven, variërend van mechanische monsterinsecten tot mensachtige tegenstanders. Waarom al die verschillende buitenaardse rassen zo geïnteresseerd zijn in de restanten van de menselijke kolonies zal een grote rol gaan spelen, maar ook daar is Bungie nog zeer stilzwijgend over. Ook over je eigen personage is nog niet alles gekend. Je zal kunnen starten met keuze uit minstens drie verschillende klassen: Titan, Hunter of een Warlock. Ondanks de gelijkaardige namen in andere MMO’s zal je hier altijd een wapen in je handen geduwd krijgen in plaats van magische krachten zoals je zou verwachten bij de naam ‘Warlock’. Naarmate je vooruitgang in het spel, zal je personage ook sterker worden. Toch lijkt Bungie af te stappen van de traditionele sterkteweergave in levels en zal het een andere indicatie gebruiken om aan te tonen wie sterker is. Het traditionele queesten op zoek naar betere uitrusting zal wel voldoende aanwezig zijn. Vernieuwend epos Het totaalplaatje zal alvast allesbehalve traditioneel blijven. De aarde in Destiny is niet zoals wij ze kennen en Bungie heeft een eigen fantasierijke

interpretatie gebouwd op een volledig nieuwe engine. De nieuwe engine geeft Bungie de optie om een dag- en nachtcyclus in te bouwen en geeft hen ook de kracht om een veel grotere omgeving in elkaar te steken dan we gewend zijn van Halo. Bungie zet grote middelen in. Ze bouwden een volledig nieuwe engine, componeerden een volledige soundtrack in de legendarische Abbey Road-studio in samenwerking met Paul McCartney, ze doorbreken de huidige genres en sparen kosten noch moeite om het spel volledig af te werken. De eerste berichten spraken van een release in 2013, maar uitgever Activision verzekert ons dat niet te verwachten.

Destiny zou wel eens een natte droom kunnen zijn. Een wereld met ongeziene afmetingen waarin je met je eigen aanpasbare ruimteschip erop uit kunt trekken om de voormalige kolonies opnieuw te veroveren. De schaarse beelden van Destiny bewijzen alvast dat Bungie een ongezien oog voor detail wil verwerken. En nu hopen dat de ontwikkelaar er in slaagt om die krachtpatserij op de consoles tevoorschijn te toveren, want Destiny verschijnt op PlayStation 3, Xbox 360 én PlayStation 4.

23


door Matthew Deboysere

PREVIEW

Castlevania: mirror of fate Onlangs probeerde ondergetekende Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate voor Nintendo 3DS uit bij Nintendo. Na een geslaagd eerste deel voor PS3 en Xbox 360 lag de verwachting hoog. Gelukkig bewijst Mercury Steam te weten waar het mee bezig is en converteert de 3D-platformer perfect naar een 2D-handheldgame. Castlevania staat voor velen bekend als een 2D-platformer, maar enkele jaren terug probeerde Mercury Steam de franchise om te vormen tot een hack & slash-titel met een extra dimensie. Verrassend genoeg slaagde het concept en werd de lat voor toekomstige titels meteen een pak hoger gelegd. Nu wil het team de vernieuwde franchise terugbrengen naar een 2D-perspectief, maar wil er verder de ervaring compleet houden. Mirror of Fate is het resultaat. Gabriel Tijdens onze testsessie konden we alvast aan de slag met de eerste paar uur van Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate. Het verhaal speelt zich jaren na het origineel af. Gabriel Belmont heeft om zijn vrouw Marie te redden zichzelf moeten opofferen en is veranderd in de bloederigste vampier van allemaal: Dracula. Wat Gabriel niet weet is dat zijn vrouw tijdens zijn laatste dagen op aarde zwanger werd en hij dus eigenlijk een kind heeft rondlopen. In Mirror of Fate speel je dan ook met de kleinzoon van Gabriel. Simon Belmont kent grappig genoeg precies dezelfde trucjes als zijn grootvader. Met een reusachtige

zweep kan je de monsters vanop een afstandje een flinke mep verkopen. Soms vallen ze je ook uit de lucht aan, dus dan komt die zweep zeker van pas. Het leuke is dat de game verteld wordt vanuit een omgekeerd perspectief. Je begint met de nieuwste generatie en speelt stukje per stukje verder tot je terug bij de oudste bent. Steeds moet je het opnemen tegen eenzelfde Demon Lord, graaf Dracula. Simon Doordat je de game op de Nintendo 3DS speelt, heb je enkele knoppen tekort om het spel zoals op de console te spelen. Met X en Y geef je jouw tegenstanders zoals verwacht enkele rake klappen. Buttonbashen is niet aangewezen, daarvoor stijgt de moeilijkheidsgraad van Mirror of Fate te snel. Je zult enkele tactieken moeten uitwerken om bepaalde wezens te verslaan, en ook bij eindbazen zal je toch even moeten nadenken.

even te veel wordt, activeer je haar hulp en kan je flink wat klappen incasseren voor je terug leven begint te verliezen. Dracula Vooral tijdens eindbazen is haar hulp zeer welkom. Hoewel dat soort gevechten zeer chaotisch kan worden, is er altijd een specifieke techniek om de strijd tot een goed einde te brengen. Een paar keer sterven om die techniek onder de knie te krijgen is geen schande, want je wordt er enkel slimmer door. Eens je het juiste inzicht hebt in de situatie, zal je bijna elk gevecht zonder een schrammetje kunnen doorstaan. Al met al hebben we ons tot nu toe zeer goed geamuseerd met Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate. We verwachten nog heel wat van deze Nintendo 3DS-platformer en kunnen niet wachten op het eindresultaat. Deze Castlevania ligt op 8 maart in de rekken.

Leuk is de magische geest die je beschermt zolang je nog genoeg magie op je meter hebt staan. Op die manier kan je vervloekte watervallen doorkruisen en andere gevaarlijke passages trotseren. Ook in gevechten is die spiritus een handige hulp. Als het je

24


door Jonas Roelen

PREVIEW

MONSTER HUNTER 3 ULTIMATE Fans van het genre zullen niet onbekend zijn met de Monster Hunter-franchise. Binnenkort komt uitgever Nintendo op de proppen met Monster Hunter 3 Ultimate, een remake van de Wii-game voor de 3DS en de Wii U. G. mocht bij Nintendo neerzitten voor een testsessie met de Wii U en de 3DS. Pak je harnas en wapens en maak je klaar om te jagen. Voor degenen die de Monster Hunterreeks niet kennen een snelle uitleg. Je bent een hunter - natuurlijk - die de taak heeft om het land te verdedigen tegen allerhande monsters en ongedierte die ronddwalen in je land. Je bent aangesloten bij The Guild. Die knapen geven je opdrachten en vertellen je welke beesten er dood moeten. Daarnaast kan je de monsters villen en uitbenen om allerlei resources te vergaren, waarmee je nieuw en betere gear kunt vervaardigen. In het begin zie je er als een amateuristische keldertrol uit die avonturiertje wil spelen, maar al snel ben je een wandelend hoopje ijzer met veel scherpe randjes. Pas dan kan je het echt opnemen tegen de grootste rotzakken die het land te bieden heeft. Beginnen met kleine stapjes Je begint in Moga Village, waar je de controls onder de knie moet krijgen. Daar krijg je ook je eerste Guildopdrachten en mogelijkheden om harnas en wapens te maken of kopen. Die controls zijn redelijk intuïtief en krijg je al snel onder de knie. Bij de Wii U biedt de Gamepad een aangename toevoeging aan de ervaring en maakt het alles nog net dat ietsje fijner om te spelen. Op de Gamepad heb je

allerlei aanpasbare kaders en knoppen die je sneller laten reageren wanneer het nodig is. Daarnaast kan je de menu’s op je tweede scherm volledig aanpassen naar je eigen noden, wat het alleen maar beter maakt. Dezelfde vlieger gaat op voor de 3DS-versie, al is het soms een beetje prullen door de kleinheid van je handheld, maar dat is natuurlijk bij alle spellen waar je snel moet reageren. De HUD op het scherm is bij allebei de versies zoals altijd simpel, maar elegant en bevat alles wat je nodig hebt. In dromenland Wat zeker niet vergeten mag worden zijn de graphics. Die zien er subliem uit. Je personage lijkt soms houterig en de area’s zijn af en toe in de verte wat flets. Daar moet je even naast kunnen kijken om de rest te kunnen appreciëren. In Moga Village heb je bijvoorbeeld zelfs een beetje het gevoel in een Studio Ghibli-dorp te staan, wat uiteraard een gigantisch compliment is. De omgevingen zijn daarnaast ook erg gevarieerd en lijken leven uit te ademen. Hoedje af voor ontwikkelaar Capcom. Voeg daar een erg fijne soundtrack aan toe en al snel ben je verslingerd aan een dynamische wereld waar je niet snel op uitgekeken bent.

Jammer genoeg is je strijder niet altijd fantastisch geanimeerd. Hij (of zij) ziet er wel goed uit, maar de gevechtsanimaties duren soms eeuwen voor ze vervolledigd zijn. Als je een aanval hebt gemist kan dat erg frustrerend zijn omdat je niet snel kan reageren. Dat hangt natuurlijk deels van je wapenkeuze af ook. Je hebt onder meer hamers en gigantische bottenzwaarden tot je beschikking. Onderwatergevechten zijn niet altijd even gemakkelijk, maar met wat oefening gaan die na een tijdje ook lekker vlot. Multiplayer Monster Hunter 3 Ultimate heeft een uitgebreide multiplayer. Met vrienden kan je je wagen aan grotere en sterkere monsters voor goede beloningen. Zonder samenwerking zal het echter niet lukken, want het spel wordt een pak moeilijker naarmate er meer spelers in de map rondlopen. Maak je dus maar klaar voor de uitdaging.

25


door Jan Vanbockrijck

PREVIEW

Splinter cell blac

k

list

Toen Ubisoft ons met Splinter Cell voor het eerst voorstelde aan Sam Fisher, was dat een enorme vernieuwing voor het stealthgenre. Er zijn ondertussen al zeven games in de populaire reeks verschenen en Blacklist zal de achtste worden. Doorheen de jaren is de serie geĂŤvolueerd, maar niet altijd in de goede richting. Conviction, de laatste game in de reeks, brak met de traditie op zowel het vlak van gameplay als verhaal. Waar Sam Fisher in de vorige games een koele huurmoordenaar was die zonder verpinken de vijanden hun nek omdraaide, zag je in Conviction een emotionele Fisher die werd gedreven door woede en wraak. In dat spel verloor onze held zijn dochter aan datgene wat brood op de tafel bracht voor zijn gezin, namelijk een moord. Vastberaden om degene die zijn dochter van hem heeft afgenomen op te sporen en uit te schakelen, komt hij na een kluwen van intriges en geheimen terecht bij zijn eigen firma, de Third Echelon. De geheime overheidsinstantie bleek corrupt te zijn en dus werd de organisatie opgedoekt. Nog geen half jaar daarna blijkt dat de president van de Verenigde Staten Sams prachtige groene ogen mist en hij doet Fisher een wel heel aanlokkelijk voorstel. Like a boss Om ervoor te zorgen dat de welig tierende corruptie in de kiem wordt gesmoord, wordt de integere Fisher aan het hoofd gezet van de nieuwe geheime organisatie, de Fourth Echelon. Dat heeft uiteraard een enorme impact op de gameplay. Nu onze held zelf de

26


DEEL 2

orders uitdeelt in plaats van ze blindelings te volgen, krijgt hij heel wat meer armruimte. Je begint met een behoorlijk startkapitaal dat je uitbreidt door missies tot een goed einde te brengen. Als je niet bezig bent met terroristen uit te schakelen, dan vertoef je in een Paladin-vliegtuig dat dienst doet als een hub. Met het geld dat je verdient kan je op dat vliegtuig nieuwe rekruten inlijven, upgrades en gadgets kopen en zelfs volledige missies vrijspelen. Sam & Mark Natuurlijk zijn de missies nog steeds het belangrijkste van de Splinter Cellgames. De ontwikkelaars hadden gepoogd om Conviction toegankelijker te maken. Chaos Theory, de voorlaatste uit de reeks, was namelijk iets te moeilijk en dus haakten veel spelers af. Door de toevoeging van enkele features en het weglaten van andere werd Conviction meer een tactische shooter gecombineerd met een actiegame dan een stealthgame. Hoewel dat volledig in lijn lag met de blinde woede van onze protagonist, vonden de die-hardfans dat er te weinig aandacht werd besteed aan het sluipen en de game daardoor minder uitdagend was. Een van die nieuwe mogelijkheden was Mark and Execute, waarmee je met een simpele druk op de knop een vijand in het hoofd kan knallen. Althans voor degenen die dat wilden, want je kon er uiteraard nog steeds voor kiezen om al sluipend door de levels te gaan. Dit bracht echter geen extra bonussen met zich mee en dus was er weinig motivatie om je aan die speelstijl te houden. Back to the roots De verschuiving naar actie wordt in zekere zin voortgezet in Blacklist, al is er toch ook een terugkeer naar de pure stealth. Zo is er de mogelijk om te kiezen voor de Perfectionist-moeilijkheidsgraad, die sterk doet denken aan de Purist-modus van Hitman Absolution. Alle visuele hulpmiddelen worden weggehaald, je kan enkel je vijand langs achteren uitschakelen en ook is het onmogelijk om gebruik te maken

van Mark and Execute. Ook word je nu beloond als je onopgemerkt door de levels loopt. Je prestaties worden ingedeeld in drie verschillende speelstijlen, namelijk Assault, Ghost en Panther. Bij de eerste ga je onbezonnen maar met veel vuurkracht te werk, terwijl je als Ghost zo veel mogelijk in de schaduwen blijft. De laatste categorie is een combinatie van de twee vorige speelstijlen. Welke speelstijl je kiest heeft een invloed op het geld dat je verdient per missie. Hoe stiller je je verplaatst, hoe meer groene briefjes uiteindelijk in je handen belanden als je een opdracht tot een goed einde brengt. Kill in Motion Een van de nieuwe mogelijkheden die je krijgt in Blacklist is Kill in Motion. Dat is eigenlijk hetzelfde als Mark and Execute, maar dan wat uitgebreider. Je kan verschillende doelwitten tegelijk uitschakelen met Kill in Motion. In plaats van op een afstandje een kogel af te vuren, loopt Fisher nu bij deze vaardigheid gezwind rond door de levels om zijn vijanden op spectaculaire manier om te brengen. Hoe vaak je Kill in Motion zal kunnen gebruiken is nog niet helemaal duidelijk, maar aangezien het nog gemakkelijker is dan Mark and Execute, gaan we ervan uit dat je dit slechts een beperkt aantal keren zal kunnen uitvoeren.

Exit Ironside Wat misschien wel nog ingrijpender is dan alle eerdergenoemde veranderingen is dat er een andere stemacteur is ingehuurd. Spijtig genoeg zal Michael Ironside dus niet meer de rol van Sam Fisher vertolken. Hij heeft de fakkel doorgegeven aan Eric Johnson, die hij wel nog zal bijstaan tijdens de ontwikkeling van Blacklist. De reden voor zijn ontslag was waarschijnlijk de ouderdom. Ironside is met zijn 63 lentes niet meer bij de kwieksten en de evolutie naar performancecapture heeft ervoor gezorgd dat hij werd ingeruild voor een jonger model. Bij die techniek wordt namelijk niet alleen de stem geregistreerd, maar ook alle lichaamsbewegingen. Aangezien er behoorlijk veel actiescènes zijn in Splinter Cell, is de beslissing dus enigszins begrijpelijk,. De ontwikkelaars hebben duidelijk geprobeerd om een goede balans te vinden tussen actie en stealth. Als leider van de Fourth Echelon krijg je een pak meer mogelijkheden en ook in de missies krijg je heel wat nieuwe opties. Als fans van Sam Fisher bidden we in ieder geval dat Ubisoft Toronto een volwaardige game kan afleveren en niet zomaar een bijeen gehaspelde mix van genres die kant noch wal raakt. Hopelijk krijgen we dus niet uit het niets een mes in onze rug geplant op 20 augustus, maar in tegenstelling tot Fisher kijken we nog even door een roze bril naar de toekomst.

27


door David Nys

PREVIEW

DRAGON COMMANDER We hebben niet veel ontwikkelaars in België, maar we kunnen erg trots zijn op degene die we hebben. Kleine indie-ontwikkelaars houden nog steeds het hoofd boven water en Larian Studios maakt games die de titel van AAA-game waard zijn. Momenteel werken ze aan twee nieuwe Divinity-games, waaronder Dragon Commander. Burgeroorlog Het epos van Dragon Commander speelt zich af binnen dezelfde wereld als de Divinity-serie, maar moet een stevige spin-off voorstellen. Als koning Rivellon vermoord wordt, moeten verschillende facties de handen in elkaar slaan om de kwaadaardige keizerin Aurora te stoppen. Zelf behoor je tot de menselijke factie, maar je dient de anderen tot je vrienden te houden om op hun steun te kunnen rekenen. Buiten het actiegedeelte is er dus ook een management- en diplomatiekluik.

geheel doet wat “ Het denken aan de Total

War-serie, wat absoluut geen slechte zaak is

Mix van genres Dragon Commander is een spel dat zich niet in één genre laat plaatsen. De focus ligt overduidelijk op strategie, met een grote map om je legers te verplaatsen en RTS-veldslagen. Het geheel doet wat denken aan de Total War-serie, wat absoluut geen slechte zaak is. Je kan

echter ook tijdens en voor veldslagen verschillende kaarten gebruiken om je legers bonussen te geven en je kan je eigen personage, een gigantische draak met een jetpack, uitbouwen. Dit doet dan weer denken aan een RPG. Ook zijn er duidelijk actie-elementen, aangezien je met je strijder tijdens moeilijke momenten in de veldslag rechtstreeks kan ingrijpen en massa’s schade uitdelen. Geen leien dakje De ontwikkeling van Dragon Commander ging niet van een leien dakje. Normaal stond de titel reeds gepland in 2012, maar het team van Larian voegde steeds nieuwe elementen toe. Zo kondigde Swen Vincke, reeds aan dat de drakengevechten niet enkel in de lucht zich zouden afspelen en bevestigde daarmee dat er ook gestreden zal worden op het land. Tijdens de demonstratie en speelsessies op de afgelopen FOM in Wieze kregen we hier nog niet veel van te zien, maar het was meteen een vuurdoop voor Larian. Het was de eerste keer dat ze met het spel naar buiten kwamen en de gewone gamers ermee aan de slag lieten. Ze kregen een hoop feedback meen aar huis, maar die nemen ze ten harte.

Come fly with me Ondanks de zeer unieke aircombat, voelen de controls zeer natuurlijk aan en je zal snel weg zijn met de veldslagen. Tegen de grote blockbusters kan het spel op grafisch vlak niet opbotsen, maar de unieke eenheden en omgevingen maken het spel toch een lust voor het oog. De steampunklook, erg populair tegenwoordig in games, geeft het spel dat tikkeltje extra. Zo worden fantasy-elementen zoals draken, elven en dwergen gemengd met gigantische, hoogtechnologische luchtschepen en jetpacks. Dit alles maakt dat Dragon Commander een stuk Belgische trots is waar we met grote verwachtingen naar uitkijken. Dragon Commander is Larians eerste titel na een lange tijd stilte. De mix tussen RTS, RPG en actie deed ons toch eens opkijken. Vernieuwing en afwisseling is iets dat wel nodig is in het soms eentonige gaminglandschap. Er is wel nog wat werk aan de winkel, maar dat zou normaal gezien goed moeten komen. Een officiële releasedatum is nog niet bekend. Larian liet gelukkig verstaan te mikken op mei 2013.

28


door Matthew Deboysere

PREVIEW

TEARAWAY Wie aan ontwikkelaar Media Molecule denkt, zal zich LittleBigPlanet voor de ogen halen. De Britse studio die exclusief voor Sony werkt, kondigde op Gamescom vorig jaar een nieuwe titel aan voor PlayStation Vita. Tearaway kent veel gelijkenissen met de populaire platformfranchise, maar legt de lat voor het team toch weer een beetje hoger. In Tearaway is alles van papier gemaakt. Dit merk je niet enkel aan het hoofdpersonage Iota (of Atoi, als je de vrouwelijke versie kiest), wiens hoofd een enveloppe moet voorstellen, maar ook aan de omgeving. Alles ziet eruit alsof een kunstenaar maanden werd opgesloten met een pakje gekleurd papier, een schaar en wat lijm en zich vervolgens eens helemaal mocht laten gaan. Alles in de game is duidelijk herkenbaar, ook al bestaat alles slechts uit een flinterdun laagje schrijfwaren. Lijm en vingers Media Molecule heeft zijn best gedaan om de omgeving niet alleen de uitstraling te geven van een papieren wereld, maar ook qua besturing heb je allerhande trucjes tot je beschikking. Zo zijn sommige muren bestreken met lijm, waardoor je over die wanden kunt lopen. Het touchpad op de achterzijde van de Vita laat dan weer toe op de onderkant van de papieren spelwereld te tikken. Zo kun je jouw heldje of zijn vijanden wegtrommelen of zelfs een scheur maken in de wanden om met je vinger de nodige schade aan te brengen. Ook de wind vormt een interessant spelkenmerk. Je hebt uiteindelijk toch maar met papier te maken, he?

Na een paar demonstraties en een testsessie voelt de wereld van Tearaway aanvankelijk lineair aan, maar Media Molecule belooft de nodige vrijheid. Regelmatig krijg je de kans om de omgeving te verkennen en zo nieuwe schatten en beloningen vrij te spelen. Net zoals in LittleBigPlanet kan je tevens spelelementen aanpassen. Je kunt foto’s nemen en ze als textures gebruiken in-game. Ook Iota en Atoi kunnen worden aangepast.

toch “ Jemaarhebtmetuiteindelijk papier te maken, he?

Stefan Kamoda: “3D Studio Max is meesterlijk in curven en het plooien van gewrichten, maar de combinatie van die twee is niet eenvoudig. We hebben veel aangepaste software moeten schrijven voor we echt aan Tearaway konden beginnen.” Media Molecule heeft eerder al laten verstaan dat het voor Tearaway zijn inspiratie haalde uit de overvolle bureaus en de papieren maquettes op de kantoren van de studio. Het wil dan ook graag de traditie van LittleBigPlanet verder zetten zonder in herhaling te vallen. Tot nu toe lijkt de studio daarin te slagen. Wanneer Tearaway zal verschijnen is op het moment van schrijven nog niet duidelijk maar we mogen de titel nog dit jaar verwachten.

Ondanks dat de LittleBigPlanetfranchise door Media Molecule werd bedacht en Sony eerder al een PSP- en een Vita-versie uitgaf, is dit de eerste handheld-game die het team zelf ontwikkelt. De editie voor PlayStation Vita van vorig jaar werd onafhankelijk ontwikkeld door Double Eleven. Om de papieren wereld realistisch op het Vita-scherm te krijgen, schreef het team enkele plug-ins voor zijn 3D-software.

24 29



FEATURES


FEATURE

door Matthew Deboysere

PLAYSTATION 4 Op 20 februari kondigde Sony de langverwachte opvolger van de PlayStation 3 aan. De vierde iteratie in de consolereeks van de Japanse gigant belooft alvast een mastodont te worden. Sony verklapte heel wat over de PlayStation 4, maar wilde de grootste verrassing nog voor ons geheim houden: de console zelf.

JDe persconferentie van meer dan twee uur ging razendsnel voorbij. Andrew House, CEO van Sony Computer Entertainment, liet al meteen verstaan dat de nieuwe generatie PlayStation uit de doeken zou worden gedaan. Amper tien minuten later kwam hoofdsysteemarchitect Mark Cerny het podium op om te vertellen dat ze voor de PlayStation 4 vooral naar de ontwikkelaars hebben geluisterd. Al in 2008 liepen de eerste gesprekken. Het doel leek eenvoudig maar was het alleszins niet: het plezier van het gamen mag nooit be誰nvloed worden door het systeem. Systeemconfiguratie Waar de PS3 veel aangepaste onderdelen bevatte, lijkt de PlayStation 4 intern op een normale computer. Centraal staat de x86-64-processor, die volgens de geruchten een met acht kernen geoptimaliseerde Jaguar-processor zal worden van AMD. Experts beweren dat de PS4 al zijn kernen zal gebruiken in tegenstelling tot de nieuwe Xbox, die enkele kernen opzij plaatst voor andere mediadoeleinden. Theoretisch zou de PlayStation 4 een stuk sneller moeten zijn dan zijn concurrentie, maar er zijn nog tientallen andere factoren die daar een rol in spelen. Verrassend is dat de processor een APU wordt, een processor die reeds een grafische eenheid

32


DEEL 2

bevat. Op die manier wordt het verkeer tussen de grafische kaart en de processor ingeperkt. Welke grafische kaart er in de PlayStation 4 zal schuilen is niet bekend, maar dat AMD deze zal leveren is alvast een zekerheid. Snelheid is belangrijk, dus wordt de nieuwe console geleverd met 8GB GDDR5-werkgeheugen. Deze niet zo goedkope technologie laat toe om gegevens uit te wisselen aan een snelheid van 176 GB per seconde. Niet dat we die snelheid nodig zullen hebben, maar het is alvast goed te weten dat Sony de laadtijden extreem wil drukken. Om nog meer tijd te besparen, zit er in de PlayStation 4 een extra chip die alle achtergrondtaken verwerkt. Downloads en updates zullen op die manier live kunnen gebeuren en niet je game-ervaring hinderen. DualShock 4 Voor het eerst heeft de gamepad een grondige restyling ondergaan. Om te beginnen heeft de controller een betere grip gekregen door de grotere handvaten, zijn de triggers en het d-pad aangepast en zijn de sticks verkleind. Sony heeft de controller tevens een stukje zwaarder gemaakt, waardoor het ding nu 210 gram weegt in plaats van 190 gram. De oude controllers zijn niet meer compatibel omdat er zoveel nieuwe eigenschappen bijgekomen zijn. Zo vinden we in het midden van de DualShock 4 een touchpad terug, gelijkaardig aan die op de achterzijde van de Vita. Sony gaat nog een stapje verder en neemt definitief afscheid van de eigenlijk nutteloze Start- en Select-knoppen. Deze werden vervangen door Share en Options. Die laatste zal waarschijnlijk de nieuwe Start-knop worden, maar via die eerste kan je je games livestreamen en je controller personaliseren. De lichtbalk aan de bovenzijde van de controller helpt je de gamepad te identificeren. Daarnaast is er onmiddellijke ruimte voor een headset via een speciale input aan de onderzijde.

Knack (Sony Japan Studio): In Knack ben je een wezen dat uit hopen oude rommel bestaat. Hiermee wil Sony aantonen dat de PS4 in staat is honderden losse elementen samen te laten beheren. De game ziet eruit alsof het rechtstreeks uit de stallen van Pixar komt. Sony beschrijft de game als een mix tussen Crash Bandicoot en Katamari met een vleugje God of War. Killzone: Shadow Fall (Guerilla Games): De Nederlandse ontwikkelaar Guerilla Games komt met een nieuwe Killzone. Deze shooter wordt een lanceertitel voor de PlayStation 4. We ontmoeten een nieuwe locatie en een nieuwe held. Het speelt zich af dertig jaar na Killzone 3. Vektans en Helghans leven nu naast elkaar, al zijn ze van elkaar gescheiden via grote muren. Drive Club (Evolution Studios): Het team achter de Motorstorm-games brengt voor de verandering eens een andere game uit. Al is het ook een racegame. Geen pilotmode meer, maar letterlijk first-person. Je stapt zelf in en uit je wagen, je bekijkt alles door de ogen van een personage, niet gewoon een cameraatje. Het draait vanaf nu om jou en je collega-racers. Start een club, ga uitdagingen aan en neem het op tegen je vrienden.

InFamous: Second Son (Sucker Punch): Zeven jaar na InFamous 2 hangt de hele stad van dit spel vol camera’s. Delsin Rowe is ons nieuwe hoofdpersonage en beschikt over interessante superkrachten. Deze 24-jarige is “bestemd om grote dingen te doen”. Mensen worden van straat geplukt omdat ze enigszins op een “bio-terrorist” lijken en ook Delsin zal worden meegevoerd. Alleen niet zo stil als de anderen. Deep Down (Capcom): Heel weinig is eigenlijk bekend van Deep Down. Het spel wordt ontwikkeld door Capcom en lijkt sterk op Dragon’s Dogma qua opzet. In een fantasy-setting nemen we het op tegen ridders en draken. De motor van de game is Capcoms nieuwe engine: Panta Rhei. En daarmee weten we alles. Watch Dogs (Ubisoft): Reeds aangekondigd op de E3, maar nu officieel: Watch Dogs komt naar de PS4. De game wordt een lanceertitel en vertelt het verhaal van Aiden Pearce, een meesterhacker die gebruik maakt van moderne technologie om aan zijn informatie te komen. Pearce is in staat telefoongegevens te achterhalen, verkeerslichten te veranderen en nog zoveel meer.

33


door Nick Van Waes

INTERVIEW

SIMCITY Onlangs werd G.Mag uitgenodigd in Breda om er aan de slag te gaan met SimCity. Daar wisten we een gesprekje te strikken met Jason Haber, een van de producers van de simulatietitel. We vroegen hem onder andere naar de multiplayer en de fans van de SimCity-franchise. SimCity 4 is ondertussen tien jaar oud. Wat zijn de grootste veranderingen die spelers kunnen verwachten? Er zijn een hele hoop nieuwe features. De belangrijkste is waarschijnlijk de nieuwe GlassBox-engine die alles wat je ziet waarheidsgetrouw simuleert, van de auto’s, tot de winkels en zelfs elke aparte Sim. Het design is ook fel verbeterd tegen vroeger. De stad voelt hierdoor meer aan als één grote speeltuin die je volledig kan aanpassen naar je persoonlijke voorkeuren en die je ook constant feedback geeft. Verder is er de City Specialization en Multi City Play. Dit wil zeggen dat je vanaf nu meerdere steden in één regio kan besturen. Je kan die steden allemaal een eigen specialisatie geven, zodat ze onderling op een heel unieke manier op elkaar reageren. Multi City Play is dus eigenlijk een soort multiplayer die je alleen of met je vrienden kan spelen. Kun je ons wat meer vertellen over de multiplayer? Sims kunnen van de ene stad naar de andere reizen, om te pendelen of om op vakantie te gaan. Je kan verschillende nutsbedrijven delen

zoals vuilnisdiensten, brandweer en politie om elkaar uit de nood te helpen als je met een probleem zit. Je kan je buren trouwens ook flink op de zenuwen werken door je vervuiling zo uit de hand te laten lopen dat zij er ook last van hebben. Je stad maakt dus echt deel uit van een grotere SimCitywereld. Je zal kunnen samenwerken met je vrienden om bepaalde uitdagingen te voltooien. Verder hebben we uiteraard verschillende leaderboards, wat de game een competitief aspect geeft. Zo is er voor ongeveer elke factor in het spel wel een ranglijst, van hoeveel geld je hebt tot hoeveel doden er vallen in je stad. Spelers kunnen ook samenwerken aan de zogenaamde Grote Werken buiten de stadsgrenzen, constructies die veel tijd en geld kosten maar wel heel aantrekkelijke bonussen opleveren voor alle steden in de regio. SimCity had de reputatie van redelijk een redelijk complex spel te zijn. Hoe toegankelijk is deze nieuwe game voor iemand die niet bekend is met de reeks? Toegankelijkheid was één van onze belangrijkste doelstellingen voor dit spel, zonder daarom te moeten

inboeten aan diepgang voor onze hardcore fans. Eén van de manieren waarop we dat gedaan hebben is het Data Layer-systeem. Voor elke factor in je stad, zoals bijvoorbeeld grondstoffen, het humeur van je inwoners of winkels, is er een knop die via een handige filter meteen laat zien wat je moet weten. Die lagen zijn zo opgesteld dat je in een oogopslag kan zien wat je moet doen maar tegelijk ook uitgebreid kunnen worden als je je wil specialiseren in één aspect. De hele interface is trouwens een pak gebruiksvriendelijker als vroeger, al kan je nog altijd terug naar de oude rasters als je wilt. Steden aanleggen is allemaal goed en wel, maar hoe zit het met de rampen die steden van de kaart kunnen vegen? Rampen zijn altijd al een leuk aspect geweest van de reeks. Dit keer hebben we weer genoeg UFO-aanvallen, aardbevingen of meteorietenregens voorzien. De bedoeling hiervan is om een tegengewicht te geven zodat spelers niet op hun lauweren blijven rusten. Ze kunnen onverwacht opduiken, maar na verloop van tijd kan je ze ook zelf oproepen als je dat wil.

34


door Timmy De Craene

feature

Duke nukem 3D Wanneer het gaat om de enige echte koning onder de first-person shooters is er altijd veel discussie. Is het nu Doom? Wolfenstein 3D? Quake? Sommige fans durven echter ook Duke Nukem 3D zeggen. Hail to the King, Baby! Bij de release van Duke Nukem 3D in 1996 waren de first-person shooters bezig aan een ware opmars. Eerder zetten games als Hexen, Quake en Marathon de toon voor een era boordevol shooters. In Duke Nukem 3D ligt de wereld onder vuur door een heuse alieninvasie. Het is de taak van Duke Nukem om de wereld te redden. Het verhaal was niet bijster origineel maar de details en de humor maakten veel goed. Ondanks het feit dat de game een echte mijlpaal voor het genre bleek te zijn, kreeg Duke Nukem 3D ook bakken kritiek. Het ging zelfs zodanig ver dat het spelletje in vele landen werd verbannen omwille van enkele gepixelde borsten en een handvol slipjes. Wat waren we vroeger toch preuts.

ons presenteerde. Wapens zoals de Shrink Ray en accessoires zoals Scuba Gear waren tot dan ongezien. De optie om powerups op te slaan was ook een handige nieuwigheid in Duke Nukem 3D. Voor het eerst gingen deuren ook horizontaal open in plaats van omhoog te schuiven.

Gelukkig waren er toen ook een heleboel mensen die de game prezen voor zijn vernieuwingen zoals een interactieve omgeving en de optie om op verschillende manieren ons doel te bereiken. Duke, een macho pur sang, kon zichzelf in de spiegel bewonderen, kranen kapot schieten, het licht aansteken en allerlei hendels bedienen. Met de blonde held rondkruipen in ventilatiebuizen was tevens een van de grote vernieuwingen die de game

De multiplayer die het spelletje bevatte was ook een hele stap vooruit in die tijd. In ‘Dukematch’ konden spelers het tegen elkaar opnemen. De maps zaten boordevol geheime gangen waardoor het echt wel spannend werd. Vandaag de dag is ‘Deathmatch’ in zowat iedere shooter een standaard geworden.

Het schitterende stemmenwerk van Jon St. John betekende ook een enorme meerwaarde voor deze game. Wie kent one-liners als “It’s time to kick ass and chew bubble gum. And I’m all out of gum.” en “Your face. Your ass. What’s the difference?” nu niet? De geluiden van overvliegende vliegtuigen en andere voertuigen waren details die de wereld nog nooit eerder had gezien in games.

Duke Nukem 3D is een mijlpaal in de gamegeschiedenis te noemen. Het spelletje nam de basis van eerdere pionier Doom over en voegde er een eigen identiteit aan toe, boordevol slimme en grappig details. De ranzige humor van The Duke en een multiplayermodus maakten de game nog beter. Spijtig genoeg kon opvolger Duke Nukem Forever de torenhoge verwachtingen allesbehalve waarmaken. Gelukkig werd de oude versie geport naar zowat alle mogelijke platformen waaronder de iPhone en de Xbox 360. Momenteel werkt de studio aan een next-gen remake van deze klassieker.

35


feature

Games ontwikkelen duurt lang, vaak zelfs te lang. Het kan jaren duren vooraleer een spel af is, maar Game Jam bewijst dat het ook anders kan. Dit globale initiatief brengt op verschillende plaatsen allerlei artiesten bij elkaar met als doel meerdere spelletjes te maken op slechts een weekend tijd. Al onder de indruk? Lees dan zeker verder. Ook de jonge Belgische ontwikkelaars en designers sloegen de handen in elkaar met enkele veteranen in het vak en de zeventig deelnemers kwamen met maar liefst veertien verschillende games op de proppen. Deze editie wist niet alleen het grootste aantal geïnteresseerden te lokken, maar ook kwalitatief zat de Game Jam van dit jaar volledig snor. Dat is geen toeval, want de Game Jam werd voorafgegaan door een andere belangrijke gebeurtenis voor Vlaamse ontwikkelaars: de oprichting van het overkoepelende orgaan FLEGA. Die organisatie wil de knowhow van de gevestigde waarden op gamesvlak in België bijeen brengen om zo de Vlaamse gamedevelopers te helpen ontwikkelen en promoten. Na de voorstelling van FLEGA was het tijd om de groepen in te delen. Omdat de deelnemers zo weinig tijd krijgen, is het belangrijk dat ze een ijzersterk concept hebben dat ook nog eens vrij gemakkelijk uit te werken is. De Living Game bijvoorbeeld nam als uitgangspunt willekeurige levels die je toch zelf kan beïnvloeden. Door telkens aan te geven welke levels jij goed vindt, zal het volgende level meer aangepast zijn aan je wensen. Andere games blonken dan weer uit door

hun eenvoudige concepten. Zo heb je You Have One Minute To Save The World. Zoals de titel doet vermoeden is deze game rechttoe rechtaan en is de gameplay enorm intuïtief. De Game Jam is ook een moment waar creativiteit ongebreideld kan vloeien zonder te moeten denken aan politieke correctheid. Kindergarten Killer Klub zal waarschijnlijk nooit in de winkelrekken belanden, maar dat neemt niet weg dat het idee en vooral ook de uitwerking zalig en vooral ook zeer grappig zijn. De Game Jam is echter meer dan een hele hoop “nerds” die drie dagen lang achter hun computerschermen. Hoewel plezier voorop staat, kan je op het evenement ook aan networking doen en kijken hoe stressbestendig je bent. De randanimatie mocht er ook best wezen en de cheerleaders wisten op strategische momenten de vermoeide deelnemers weer nieuw leven in te blazen. Ook indrukwekkend was de 3D-scanner van IIID Evolution. In enkele luttele seconden namen tientallen camera’s foto’s van je hoofd en vormden daarmee een 3D-beeld van elke persoon die in de grote witte kubus stapte. Daarnaast stond er ook een koffietafel waar een eenvoudige game op geïnstalleerd was, zodat je je

nooit zorgen meer moet maken over omgevallen drankjes die misschien je prachtig stukje technologie om zeep helpen. Plus, het is gewoon fancy om zo’n designtafel in huis te hebben. Als laatste moet ook de Winnitron vermeld worden. Dankzij Winnitron kan je zelf een arcadekast bouwen waar talloze gratis games van onafhankelijke ontwikkelaars op te spelen zijn. Alleen jammer dat de onderdelen van de arcadekast nogal duur zijn en je dus best wat geld moet uitgeven om dit speeltje in huis te halen. De Belgische editie van de Game Jam was dus zeker geslaagd. Wie denkt dat er in ons kleine landje geen talenten op het gebied van de ontwikkeling en het design van games rondlopen, zal zeker van gedachten veranderen na een bezoekje aan dit creatieve evenement. Alleen spijtig dat we nu nog een jaar erop moeten wachten.

36


feature

INDIE GAMING

Indiegames krijgen over het algemeen minder aandacht omdat hun studio’s gewoonweg over minder middelen beschikken. Dat wil echter niet zeggen dat ze minder goed zijn. Daarom richten we elke maand de schijnwerpers op enkele onafhankelijk ontwikkelde games. Deze week in de spotlight: een game met eindeloze mogelijkheden, een Japanse indieconventie en een retro racer.

Project Awakened De hype rond Kickstarter begint langzaam weg te ebben, maar dat komt niet omdat er geen beloftevolle games meer op verschijnen. Getuige daarvan is Project Awakened, een game met een wel zeer ambitieus doel. In veel games heb je vaak de keuze: ofwel ziet je personage er net uit zoals jij dat wilt, ofwel kan je de vaardigheden volledig naar je hand zetten. Weinig games weten echter die twee dingen te combineren, maar Phospor Games Studio wil daar verandering in brengen. De ontwikkelaar wil een game creëren waar je de absolute vrijheid hebt om je personage te modificeren, zodat elke ervaring uniek is. De game speelt zich af in een hedendaagse open wereld, maar met de technologie van de toekomst. Ze hebben ook enkele extra features in petto als ze hun doel weten te overschrijden. Zo zijn ze van plan om een multiplayer en ondersteuning voor mods toe voegen. Het is echter nog niet zeker dat ze überhaupt hun doel halen, want met nog twee weken te gaan hebben nog niet eens de helft verzameld.

Bit Summit We zouden het bijna durven vergeten, maar in het land van de rijzende zon worden er ook indiegames ontwikkeld. Meer zelfs, de scene van onafhankelijke ontwikkelaars in Japan wordt almaar groter. De internationale media is echter nog niet helemaal overtuigd van het potentieel van die kleine Japanse ontwikkelaars, mede door de grote taalbarrière. Daarom wordt op 9 maart de allereerste Bit Summit georganiseerd, gesponsord door onder andere Epic Games. De leiding is in de capabele handen van James Mielke, bekend van 1UP.com en de game PixelJunk. Op deze conventie zal je met de hulp van tolken de Japanse games volledig kunnen uitpluizen. Wie geïnteresseerd is om de reis naar Kyoto te maken moet wel snel zijn, want de toegang is gratis en er zijn slechts een beperkt aantal plaatsen beschikbaar. Hopelijk wordt dit evenement een succes, zodat we binnen afzienbare tijd de Japanse indiegames op eigen bodem kunnen spelen.

The 90’s Arcade Racer Een iets minder ambitieus project op Kickstarter wist wel al vrij snel de benodigde financiering te verkrijgen. Anthony Pelekanos, ook wel Pelikan13, is een Griekse onafhankelijke ontwikkelaar die er naar verlangde om de racers van weleer in een hedendaags jasje te spelen. Toen bleek dat zo’n game niet bestond, vatte hij dan maar meteen het plan op om zelf zo’n spel te maken. Voor The 90’s Arcade Racer wist hij in een mum van tijd het benodigde geld te verzamelen. De game ziet er al zeer indrukwekkend uit en weet perfect het nostalgische gevoel op te roepen waardoor je het gevoel hebt dat je weer als jonge knaap aan het stuur van de arcadekast staat. Omdat hij zelf zeer weinig ervaring heeft op marketinggebied, heeft Pelikan13 de handen in elkaar geslagen met Nicalis, een uitgever met een liefde voor indiegames. De retroracer zou normaal gezien enkel verschijnen voor Windows, Mac en Linux, maar dankzij Nicalis zullen we de game binnenkort ook op iOS, Android en zelfs de Wii U kunnen spelen.

37


feature

MOBILE GAMING Might & Magic Clash of Heroes (7.5/10)

Cordy 2 (8/10)

Angry Birds Seasons (8/10)

Ubisoft houdt zich al jaren vast aan de succesvolle Might & Magic-franchise en probeert op elke manier nieuwe spelers te lokken door onbekende genres en platformen te verkennen. Onlangs bracht het Clash of Heroes uit, een strategische puzzelgame voor

Wie nood heeft aan een leuke platformer, moet eens Cordy 2 proberen. Echt vernieuwend is het concept niet, maar het is behoorlijk amusant. Je speelt als Cordy, een jong robotje dat niets beters te doen heeft dan anderen te helpen. Je loopt en springt doorheen de verschillende

Klinkt het vreemd dat een van de eerste Angry Birds-titels in deze reviewsectie belandt? Absoluut, maar toch is het spelletje nu pas verschenen voor Windows Phone. Het nieuwe platform heeft nog heel wat schade in te halen, dat is alvast duidelijk. Angry Birds Seasons verscheen in

onder andere Xbox 360, PlayStation 3 en Nintendo DS. In principe is Clash of Heroes een lange reeks puzzels aaneengeschakeld door een verhaaltje. De puzzels vinden plaats in de vorm van gevechten op een raster. Je moet je strijders per drie positioneren om aan te kunnen vallen en kunt zo horizontaal of vertikaal chargeren. Ook al stijgt de moeilijkheidsgraad niet zo snel, het is wel een leuk concept om af en toe op te pikken. Grafisch ziet het er uitstekend uit, maar de laadtijden tussen elk potje beginnen al snel te irriteren. Het spel werkt vooral prima op de iPad, maar op het kleine scherm van de iPhone

levels en verzamelt onderweg sterren om andere niveaus vrij te spelen. Dit is misschien het grootste probleem aan Cordy 2. Het is van nature een platformer, maar maakt de fout de “mobiele verplichtingen� toe te passen, met scores te werken en je dingen te laten verzamelen om verder te kunnen. Zo geef je de gamer een doel, maar bij platformers is het einde van het level halen op zich al een doel. De controls zijn loepzuiver, er is voldoende variatie dankzij de verschillende tools waar je over beschikt en het ziet er gelikt uit. Ontwikkelaar SilverTree weet duidelijk waar het mee bezig is.

2010 als speciale Halloween-versie van het katapultspelletje, maar kreeg de maanden nadien ook heel wat andere feestelijke levels ter ere van bijvoorbeeld Kerstmis, Valentijn en Pasen. Nu kunnen Windows Phone 8-gamers gretig de verklede vogels tegen zwijnen en muren katapulteren in meer dan driehonderd levels. In tegenstelling tot vroeger kost deze editie slechts 99 cent, maar daar tegenover staat dat Seasons enkel speelbaar is op toestellen met Windows Phone 8. Wie de vorige versie van het besturingssysteem heeft staan, kan dus nog niet beginnen.

Beschikbaar voor iOS (iPhone, iPod Touch en iPad).

Beschikbaar voor iOS (iPhone, iPod Touch en iPad) en Android.

Beschikbaar voor WP8. Eerder al beschikbaar voor iOS en Android.

38


Exit

Met de aankondiging van de PlayStation 4 lijkt de overstap naar next-gen gaming gezet voor console-eigenaars. Samen met deze stap zet Sony ook verder in op de evolutie om van hun platform een soort multimediabox te maken. Waar men vroeger enkel games op kon spelen is het nu mogelijk films te downloaden, muziek te beluisteren, tv te kijken en op internet te surfen. De vraag is echter of iedereen zo opgezet is met deze vooruitgang. Het is ontegensprekelijk handig dat we al deze functies krijgen, maar wat als je alleen wil gamen? Men grapt al eens vaak dat gamers antisociaal zijn. Gamen is een ontspanningsmethode en dan is het dus ook logisch dat alle aandacht zich richt op het plezier dat je aan het beleven bent. Irritante zusjes die dan opeens een dansspel willen spelen of ouders die een film willen kijken verstoren dan je ontspanning. In combinatie met de nieuwe controller zal vooral social media een grote rol opeisen bij de PlayStation 4. Met de share-toets kun je gemakkelijk en snel foto’s en video’s van je bezigheden delen met de rest van de wereld. Het gaat zelfs zo ver dat andere mensen tijdens het kijken tips kunnen geven of zelfs helemaal de besturing overnemen. Constante commentaar van buitenaf hoe ik mijn eigen spel moet spelen lijkt me allesbehalve ontspannend te werken. Sony lijkt erop gebrand om iedereen te laten zien dat je met hun console bezig bent. Leuk voor hen, het is namelijk gratis marketing. Uiteraard kun je gewoon de knop en bijhorende functies links laten liggen, maar de vraag is hoe goed Sony de consumenten gaat afschermen die er wel gebruik van maken. Sociale media is zoals algemeen geweten immers niet zonder zijn gevaren.. Lennord Cox

G.MAG #05 vanaf 26/03/2013 op www.gvangames.be Verantwoordelijke uitgever Hoofdredacteur Eindredactie

Medewerkers Vormgeving Marketing & Sales

Matthew Deboysere Timmy De Craene Matthew Deboysere Sally Vereecken

David Nys Jan Vanbockrijck Jonas Roelen Lennord Cox Nick Van Waes Robin Libbrecht Siemen Dewael Thijs Morlion Bart Taelemans Timmy De Craene Matthew Deboysere matthew@gvangames.be

G.Mag is een gratis uitgave van digitaal uitgever krakanders. Krakanders - G.Redactie Steensedijk 643 8400 Oostende info@krakanders.be www.krakanders.be Dit magazine is auteursrechtelijk beschermd. Het (gedeeltelijk) overnemen van artikelen uit deze editie is niet toegestaan zonder schriftelijke goedkeuring van de uitgever.

39



Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.