17. 2 Juni 2006
Inhoudsopgave Redactioneel stukje
BLZ 3
Iets van de voorzitter
BLZ 4
Chaotisme
BLZ 5
Peoples’s desire
BLZ 6
Home sweet home
BLZ 9
Feest in wassenaar
BLZ 12
Ingezonden brief van Filiz T.
BLZ 16
De sauna
BLZ 20
Onbegrip om Marco’s keuze
BLZ 22
Het voorval
BLZ 24
De strip
BLZ 26
Ziekelijke, lekkere en bovendien ziekteverdrijvende pasta
BLZ 27
De rebus
BLZ 30
Vrolik en Groot
BLZ 32
2
17. 2 Juni 2006
Ziek Na een aantal opvallende, maar onschuldige kinderziektes onder de leden gehad te hebben, is de Gymno er deze keer weer helemaal bovenop. Resistent tegen menig hardnekkige “taal-virussen” beginnen we weer met een schone lei. Weg met het gekuch en genies, het geproest en gekofschip,... na flinke dosis “krankheit” komt zonneschijn, en om deze zonneschijn straks flink te laten stralen, borduren we nu nog even voort op de “krankheit”. Na zijn kinderziektes overwonnen te hebben, drijft de Gymno nu de spot met “Meneertje Ziek” door ziek in deze Gymno centraal te stellen. Ziek makende stukjes, een nieuwe column van tante Marja, een rebus, feestrecensie en natuurlijk de Vrolik en Groot zullen de zieke revue passeren.“De strip” is deze keer ook te ziek voor woorden, en woorden zullen daarom ook ontbreken. Ziek, misselijk, algehele malaise, kramp, oorontsteking, Sorbon, buikpijn, pijn in je stuitje, hernia...,Ooo ziek,…Meneertje Ziek, wat bent u toch mooi met het vooruitzicht op beterschap. Wat zouden wij (met name de medisch biologen) zonder u moeten doen! Hoe lelijk, statisch en saai zou de wereld zijn zonder uw, naar de keelgrijpende, eigenwijze ziektes? Door u is verbetering mogelijk. Een stijgende lijn naar beterschap, geluk en wellicht een betere Gymno. Drie kuchjes voor de zieke;…kuch ..kuch..kuch.
c Dirk jan, Mark Retera 3
17. 2 Juni 2006
Ziek, zwak, misselijk... Eigenlijk ben ik niet vaak ziek. Althans mijn ziekten zijn niet noemenswaardig. Af en toe heb ik wel een griepje, maar gelukkig geen chronische akelige lichamelijke afwijkingen. Sinds ik de laatste tijd wat vaker rondloop op het AMC begin ik weer meer te beseffen hoe gezond ik ben. Toen ik onlangs een moeder een rolstoel zag duwen met haar kale dochter erin voelde ik me bijna schuldig om gezond te zijn. Het is natuurlijk absurd om je daarover schuldig te voelen, maar naar mijn idee moet er door veel mensen wel vaker beseft worden dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Als biomedisch wetenschapper krijg je vaak te maken met ernstige ziekten en dat drukt je wel op de feiten. Hierdoor is hyperchondrie geen zeldzaam verschijnsel onder medisch geschoolden. Jammer genoeg komt het tegenovergestelde nog veel vaker voor. Als bijbaantje ben ik beheerder in een sporthal, hier zie ik veel ‘sportieve types’ langskomen. Pas geleden waggelde er een man door het veld met “ Bier heeft dit prachtige lichaam gemaakt” op zijn buik. Ik weet nog steeds niet precies hoeveel bier zijn buik mede mogelijk heeft gemaakt, maar het is vast meer dan ik tot nu toe in mijn leven op heb. Verwaarlozing is het, kort door de bocht, en natuurlijk afzichtelijk. De gemiddelde student werkt ook toe naar zo’n goddelijk figuur door elke week laveloos de kroeg uit te rollen (ik ben natuurlijk ook schuldig). Toch wil ik jullie een kort moment laten inzien dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Wees blij dat je lichaam nu nog werkt, maar denk af en toe aan dat meisje in de rolstoel. Uiteindelijk zou ik natuurlijk blij moeten zijn dat er mensen ziek worden. Het is immers mijn toekomst. Zonder zieke mensen zal ik later overbodig zijn als biomedisch wetenschapper en de werkeloosheid tegemoet gaan. Dan zou ik ook met mijn jarenlang getrainde bierbuik onderuit gezakt ‘ the bold’ kijken, om vervolgens in mijn “ bier heeft dit prachtige lichaam gemaakt” shirt alleen in slaap te vallen...
Proost!
En liefs van jullie voorzitter, Shannon
4
17. 2 Juni 2006
Chaotisme Het is algemeen bekend: van alcohol sterven je hersencellen af. Dat verklaart waarom je dommer wordt naarmate je langer studeert. Helaas hebben de meeste studenten niet door dat ze dom zijn (ik noem geen namen)*. Van mezelf weet ik dit gelukkig wel. Hierdoor houd ik rekening met alle domme dingen die ik zou kunnen doen en dat maakt mij dan net weer iets slimmer. Ik hang bijvoorbeeld niet mijn huissleutels aan mijn fietssleutels, zodat ik niet alle sleutels tegelijk in de gracht laat vallen (weer geen namen). Jammer genoeg komt het vaker voor dat ik even vergeet dat ik niet de allerslimste ben. Mijn OV raak ik dan niet ĂŠĂŠn keer kwijt, maar minstens twee keer per jaar. Ik laat mezelf midden in de nacht, niet vrijwillig, opsluiten in de trein. Lak mijn nageltjes nog steeds op bed, zodat er mooie roze vlekken in mijn matras ontstaan. En natuurlijk kom ik te laat als de klok verzet moet worden, terwijl ik me de dag ervoor mezelf er minstens tien keer aan herinnerd heb mijn wekker eerder te zetten. Ja, ik heb last van chaotisme. Dit is danwel een ziekte of betekent gewoon dat ik een professor word. En hoewel ik zeer van puzzelen houd, zie ik dit laatste nog niet gebeuren. Toch voel ik me niet ziek. Maar dat zegt natuurlijk niets, want verslaafden voelen zich immers ook niet ziek. Toch roepen we allemaal dat zij genezen moeten worden. Ik vraag me af of iemand een geneesmiddel heeft voor mijn chaotische ziekte. Gelukkig is er een makkelijke oplossing om van een verslaving af te komen: een nieuwe verslaving beginnen. Dus wil je van je alcoholverslaving af? Begin een seksverslaving, is veel leuker en zo kom je vanzelf van dat bierbuikje af.
Marja S.
*Brenda & shannon weten wie ik bedoel
5
17. 2 Juni 2006
People’s desire Geleidelijk doorkruisen we een continu veranderend landschap. Smalle stroomversnellingen worden afgewisseld met panorama uitzichten van een schijnbaar rustig stromende, maar machtige rivier. Telkens weer doemt er aan de horizon een nieuwe berg op waar het kolkende water zich om heen moet werken. De 2-daagse bootreis over de Mekong Rivier is nog maar enkele uren bezig, maar het laat nu al onvergetelijke indrukken achter. Terwijl het bekende deuntje van de film ’Apocalyps Now’ zich in mijn hoofd blijft herhalen, probeer ik de afgelopen twee weken die ik in Myanmar heb gespendeerd voor de ogen te halen. Waar? Ja, bij mij ging er ook pas een lichtje branden toen de (oude) naam Birma voorbij kwam. Al decennia lang wordt Myanmar geregeerd door corrupte generaals. Mensen die het niet met het regime eens zijn ’verdwijnen’ van de ene op de andere dag. Tot voor kort was het verboden om Engels te spreken en mocht je als toerist het land niet eens in. Verder mag men nog steeds niet openlijk over de politieke situatie praten. Onlangs werd het huisarrest van Aung San Suu Kyi (winnares Nobelprijs voor de vrede) weer voor een jaar verlengd. Generaals kunnen maar een ding goed en dat is oorlog voeren. Een land besturen is hele andere koek en dat is te merken; de economie van het land draait namelijk voor geen meter. Het lijkt wel alsof de tijd er heeft stilgestaan. De juntabazen bezitten grote villa’s en de tweede stad van het land, Mandalay, zit nog zonder stroom. Het ’mis-management’ van de junta kan goed worden weergegeven door de volgende opgelegde bizarre regel: - Ergens eind jaren ’80 besloot de toenmalige opperbevelhebber, op aanraden van zijn persoonlijke astroloog, dat het land naar rechts verschoven moest worden. Dus moest al het verkeer in plaats van links, rechts gaan rijden. Logisch! Aangezien het stuur in de auto’s nu dus aan de verkeerde kant zit, leidt dit vaak tot hele gevaarlijke situaties in de vele onoverzichtelijke bochten. Daarnaast is het ook erg irritant om midden op een drukke weg de bus in te moeten stappen. Myanmar staat verder bekend om het eeuwenoude tempelcomplex in en rondom Bagan. Omdat het land jarenlang verboden gebied is geweest voor buitenlanders, is er van massatoerisme nog geen sprake. Je kan urenlang ronddwalen in een van de 2000 tempels, zonder ook maar een toerist tegen te komen. Het isolement heeft er verder voor gezorgd dat je nergens fastfoodketens tegen komt. Spijkerbroeken kennen ze er ook niet. Men verplaatst zich nog met een kar, die wordt voortgetrokken door een os. De vissen worden gevangen met een werpnet en men wast zich in de rivier.
6
17. 2 Juni 2006 Myanmar is een land dat nog niet verpest is door westerse invloeden. Maar voor hoe lang nog? Exportproduct nummer 1 is opium. In de onherbergzame uithoeken van het land maken machtige drugslords de dienst uit. De opium wordt daar met vrachtwagens vol van de berghellingen gehaald. En sinds de Amerikanen al een aantal jaar de baas zijn in Afganistan, heeft Myanmar het vaandel overgenomen als ’grootste producent van opium ter wereld’. De hoge heren van de junta laten alles oogluikend toe, want ook hun bankrekening is gebaat bij deze winstgevende handel. Nu zit er al een aantal jaar een aap in Washington die in z’n eentje de wereld wil ’verbeteren’ en ’veranderen’ naar zijn maatstaven. In het kader van de drugsbestrijding en het omverwerpen van schurkenstaten is de opium productie in Myanmar een erg goed excuus om ook dit nietige landje te onderwerpen aan de Pax Americana. De legerleiders in Myanmar onderkennen deze dreiging niet, gezien het levensgrote bord wat pontificaal voor de Amerikaanse ambassade in de hoofdstad Yangon is neergezet: People‘s desire Oppose those relying on external elements, acting as stooges, holding negative views Oppose those trying to jeopardize stability of the State and progress of the nation Oppose foreign nations interfering in internal affairs of the State Crush all internal and external destructive elements as the common enemy Ferme taal van een regering die niet gekozen is door de bevolking (had Al Gore niet meer stemmen dan Bush? Maar dat is een heel ander verhaal). In ieder geval zullen de generaals zich niet zonder slag of stoot gewonnen geven. Maar wat wil de bevolking eigenlijk? Wat heb je nodig om goed te kunnen leven? Dat is de vraag die ik mezelf ook vaak heb gesteld. Volgens mij willen mensen maar een ding; gelukkig zijn. Gelukkig zijn ze zeker niet onder het huidige regime, maar zullen ze veel beter af zijn door buitenlandse (lees: Amerikaanse) inmenging? Het lijkt wel of men moet kiezen tussen twee slechte opties. Gezien de politieke koers die de Yankees nu varen kan het niet lang meer duren totdat Myanmar bestookt gaat worden met slimme bommen en er Amerikaanse GI’s voet aan wal zetten. Binnenkort zullen alle meisjes hier in minirokjes rondlopen en kan je op elke hoek van de straat een hamburger scoren. Net zoals bij de invasies van Afganistan en Irak wordt er een marionette-regering neergezet, die de voeten van de aap in het Witte Huis niet alleen zal kussen, maar zelfs helemaal af- en schoonlikken. Uiteraard zullen Amerikaanse bedrijven de contracten krijgen
7
17. 2 Juni 2006 om het (door de Amerikanen verwoestte) land weer op te bouwen en te gaan boren naar olie. Laatst werd op Nederland 3 de docu-film ’Why we fight’ van Eugene Jarecki uitgezonden. In deze film wordt duidelijk gemaakt wat ik al een hele tijd denk: De Amerikaanse economie draait puur om oorlog. Washington moet continu de confrontatie aangaan om hun eigen economie draaiende te houden. Vorige decennia schaarde de Verenigde Naties zich nog wel eens achter de Amerikanen, maar de laatste jaren zijn de Amerikanen zo ver weggezonken dat ze zelfs al gaan oorlog voeren tegen de wil van de Verenigde Naties in. En als achteraf blijkt dat er helemaal geen massavernietigingswapens waren, dan wordt dat bestemeld als: ’Jammer, maar nu we er dan toch zijn, kunnen we mooi helpen het land opnieuw naar ons model in te richten’. Het lijkt wel alsof we niks meer aan dit fenomeen kunnen doen. De hele wereld zal moeten gehoorzamen aan onze Amerikaanse ’bondgenoten’. Het is geen keuze meer. Het wordt ons gewoon opgedrongen. ’If you ain’t with us, you’re against us’. Onze eigen JP gaf een poos terug al het goede voorbeeld door als één van de vele schoothondjes braaf op de koffie te komen in Washington. Meegaan met de stroming lijkt de enige oplossing... Ondertussen laat ik me meevoeren door een andere stroming. In de Mekong ontwijkt onze boot een voorbijdrijvende boomstam. Ik ga proberen de kopzorgen over complot-theoriën en wereldvrede (even) uit mijn hoofd te zetten en te genieten van de waterbuffels die verkoeling zoeken in de rivierbedding. PA
8
17. 2 Juni 2006
Home Sweet Home Afgelopen maandagochtend leek een dag als alle anderen. Toch was er vandaag iets speciaals. Voor het eerst in 3 jaar had ik namelijk weer eens een module op de oude vertrouwde Anna’s Hoeve. Sinds ik een aantal jaar geleden mijn studie Medische Biologie op een laag pitje had gezet en me volledig op Geneeskunde stortte, was ik natuurlijk wel een aantal keer teruggeweest, maar echt elke dag fulltime Science park was toch wel weer een tijdje geleden. Ondanks mijn lange afwezigheid staat het warme gevoel, dat ik kreeg als ik dat groene Watergraafsmeer in reed, mij nog altijd bij. Na mijn vertrek een aantal jaar geleden heeft dat warme gevoel plaatsgemaakt voor de kille, grijze, troosteloze gevoelens die het AMC oproept. Het massale en het onpersoonlijke karakter van het AMC is nooit een partij geweest voor het kleine, vertrouwde Anna’s Hoeve en ik verheugde me dan ook enorm op mijn terugkeer op het oude nest, in de hoop een sprankje van het gevoel van vroeger terug te vinden. Meteen toen ik bij het Amstelstation de trap af naar beneden was gelopen ging het mis. De oude vertrouwde bus 67 vertrok niet meer op dezelfde plek als vroeger! Sterker nog, buslijn 67 is vervangen door lijn 40! Ik weet dat alle GVB-bussen hetzelfde zijn en dat deze nieuwe lijn vaker rijdt, is natuurlijk een groot voordeel maar om een of andere reden geef ik vanuit nostalgisch oogpunt toch de voorkeur aan de 67. Het had toch wel ‘de 67’ kunnen blijven heten? Veranderen van namen is doorgaans geen goede zaak. Kijk bijvoorbeeld alleen maar eens naar een aantal namen van voetbalstadions ‘De Meer’ veranderd in ‘ArenA’, ‘Oosterparkstadion’ in ‘Euroborg’ of het londense ‘Highbury’ in ‘Emirates Stadium’ allen verloren hun nostalgische karakter en ditzelfde lot dicht ik nu helaas ook ‘de 67’ toe. Ondanks al mijn bezwaren ben ik toch maar in de bus gestapt maar toen we het Science Park binnen reden kreeg mijn hart opnieuw een forse dreun te voorduren. Nieuwe wegen zijn aangelegd, grote stukken grond worden bouwklaar gemaakt en enorme zandhopen domineren de vroeger zo groene weilanden. Even vraag ik me af of deze woestijn op dezelfde manier is ontstaan als in Zuid-Amerika, waar door totale ontbossing, grote woestijnachtige gebieden ontstaan in anders zo prachtige groene oerwouden. Ook in de Watergraafsmeer lijken deze praktijken aan de orde van de dag als ik de bomen die vroeger zo machtig en statig langst de weg stonden nu omgezaagd tegen het asfalt zie liggen. Het enige verschil met Zuid-Amerika is dat het zand hier geen gevolg is van de ontbossing maar anders om. Bomen moeten hier plaats maken zodat, immer af- en aanrijdende vrachtwagens met zand, hun lading kunnen dumpen ten behoeve van de nieuwbouw. Waar ik een aantal jaar geleden nog met tranen in mijn ogen naar tientallen frivool fladderende fazanten liep te kijken worden de tranen nu alleen nog opgewekt doordat er om de 2 meter een nieuwe
9
17. 2 Juni 2006
zandkorrel in mijn ogen waait en mijn harde lenzen irriteert. Met bloeddoorlopen ogen bereikte ik de kantine waar ik op het eerste gezicht nog niets kon ontdekken dat veranderd was. Opgelucht haalde ik adem en begroette de altijd aardige kantinedames die in al de tijd niets van hun charmes verloren bleken te hebben. Zonder aarzeling liep ik door naar de koffie automaten om erachter te komen dat de prijzen in de afgelopen 3 jaar met 300% gestegen zijn! Voor een normaal (=klein) bekertje koffie betaal je tegenwoordig een slordige €0.45! Je kunt zeggen wat je wilt over het AMC maar daar is diezelfde bruine meuk toch echt meer dan de helft goedkoper en net zo niet lekker! Net nadat ik me bij het idee neergelegd heb dat mijn eeuwig durende behoefte aan cafeïne deze aanslag op mijn portemonnee toch rechtvaardigt en wil betalen, kom ik erachter dat alle transacties op Anna’s Hoeve tegenwoordig dienen te verlopen met de Chipknip. Dat deze wijze van betalen in de rest van de wereld totaal geflopt is lijkt de faculteit hier niets te schelen. Koffie, studie klappers en de lunch worden tegenwoordig alleen nog maar verkocht aan bezitters van de bankpassen met een Chipknip, je zou het bijna discriminatie noemen! Als je als student je lunch überhaupt nog zou kunnen betalen! Sinds de SMAA is overgenomen door de Sorbon (met de klemtoon op ‘-bon’) is het met de prijzen in de kantine hard achteruit gegaan. Door de monopoliepositie die deze nieuwe cateraar bezit worden melk en broodjes kroket, toch de gemiddelde studentenlunch, voor de meeste studenten net zo onbereikbaar als champagne met toastjes kaviaar. Totaal overdonderd strompel ik in de richting van de Congo-kamer in de hoop dat dat kleine kamertje als enige plek binnen de faculteit de tand der tijd heeft doorstaan en niet ten prooi gevallen is aan deze extreme make-over van Anna’s Hoeve. De deur, nog altijd beplakt met tientallen krantenkoppen, oogt net zo vertrouwd als vroeger. Ik duw de deur op een kier en kijk vol spanning om het hoekje. Meteen zie ik dat onze oude, met bier doordrenkte, beschimmelde koelkast is vervangen door een ROZE!! gootsteenkastje. Als ik verder kijk blijkt het roze kleurelement op verschillende plaatsen in de kamer terug te komen. Het tafeltje en de kussentjes op de banken steken fel af bij de verder redelijk net uitziende Congo-kamer. Is dan helemaal niets op deze faculteit meer heilig? Moet dan alles ‘ge-pimped’, ‘ge-blink-blinked’ en gemoderniseerd worden? Waar is de sfeer van vroeger? De tijd dat ik er nog 3 minuten over deed, om van de ene naar de andere kant in de congo-kamer te lopen omdat er over de troep gesprongen moest worden en je schoenen altijd aan die lekkere plakkerige grond bleven hangen, is voorbij. Die borrelende gootsteen en die heerlijke putlucht die naar boven kwam als je niet snel genoeg de kraan aanzette. Die altijd ongecontroleerde chaos! Heerlijk! Ook ik plofte me, net als de huidige generatie Congolezen, op de bank tussen tientallen fel gekleurde kussentjes en dacht dat het gevoel, de sfeer van vroeger nu definitief had plaats moeten maken voor de modernisering. Maar al na tien minuten merkte ik dat ik het mis had! Er mag dan het een en ander veranderd zijn in de Congo-kamer
10
17. 2 Juni 2006 maar de mensen, de gezelligheid, de sfeer en het echte Congo-gevoel is nooit verdwenen! Een oude generatie heeft plaats gemaakt voor een nieuwe zoals dat hopelijk nog tientallen jaren na nu het geval zal blijven zijn. Natuurlijk zorgt dit altijd voor kleine veranderingen die bij de oude generatie vaak het “vroeger-was-alles-betergevoel� zal doen oproepen. Maar de generatie oude lullen, waartoe ik nu ook al enige tijd behoor, kunnen met een gerust hart gaan afstuderen. De faculteit mag dan veranderen maar Congo is Congo gebleven. Ik vind het nu al jammer dat Ethiek maar 3 weken duurt en ik weer terug moet naar die betonnen blokkendoos in de Bijlmer, ik ga deze sfeer zeker missen! DL
11
17. 2 Juni 2006
Feest in Wassenaar Ik ben een student, dus mijn leven bestaat voornamelijk uit feestjes; soms vette, hydrofobe feestjes, en soms wat minder vette, hydrofiele feestjes. Of dit nu een drogreden is of niet, de afgelopen paar weken geld deze stelling voor mij zeker. Dit is voornamelijk het gevolg van de hoeveelheid vrije tijd die ik de laatste paar weken tot mijn beschikking had. De oorzaak was dat ik me te laat had ingeschreven voor de 4e module. In de afgelopen 2 jaar is de faculteit/ examencommissie blijkbaar erg streng geworden, en dulden ze helemaal geen "gejamaar" meer. Kortom, veel feest en uitslapen! Zo ook afgelopen zaterdag, toen ik een feest had in het rijke Wassenaar. Wat ik voorheen over Wassenaar wist? Het enige wat in mij opkwam als ik aan Wassenaar dacht was dat in-je-hoofd-hangendedeuntje van Ross en IB uit de jaren '90. Daarnaast was Wassenaar voor mij het stadje met veel grote huizen en oprijlanen waarmee je zonder je te schamen, makkelijk de koningin kunt ontvangen. Wassenaar, het plaatsje dat onder andere ook bekend is geworden door de familie Flodder, de fictieve voorloper van de familie Tokkie. De Flodders waren in het kader van een sociaal experiment in een hele nette buurt geplaatst. De familie paste niet in het chique Wassenaar en dit leidde natuurlijk tot hilarische taferelen. Wassenaar,..Wassenaar,..who ho hoo Wassenaar.. Hoe dan ook, ik was erg benieuwd naar zowel Wassenaar als het feestje. Het feestje werd gegeven door twee biologie studenten. Niet het soort mensen dat ik erg vind thuishoren in Wassenaar. Waarom weet ik niet, maar misschien komt het wel door dat beeld dat ik heb van Wassenaarse mensen en biologie mensen; respectievelijk, kak en anti-kak. Wel overlapten die twee beelden elkaar enigzins, toen ik te horen kreeg dat er kanotochten georganiseerd waren en dat er in de tuin gekampeerd zou worden. Het was dan ook een pre om je zwemspullen en je tent mee te nemen. Op weg naar het feestje, zat ik in de trein naar Den Haag. In de trein dacht ik na over mijn weloverwogen keuze om geen tent mee te nemen. Ik zou daar toch wel ergens een slaapplaats kunnen regelen en om nu eerst helemaal naar Enschede te moeten reizen om mijn tent bij mijn ouders op te halen, ging mij letterlijk en figuurlijk te ver. Wel had ik mijn zwembroek en mij tandenborstel meegenomen. Bovendien had ik die middag ook nog een te grote zonnenbril gekocht. Niet met het idee dat een te grote zonnebril een tent kon compenseren, maar puur omdat ik dit jaar weer een nieuwe zonnebril nodig had. Sinds mijn 15e heb ik een soort haat-liefde relatie met verschillende zonnebrillen gehad. De eigenschap van een zonnebril dat die de zon uit je ogen haalt, is voor mij niet echt belangrijk.
12
17. 2 Juni 2006 Belangrijker vind ik dat mijn zonnebril er cool en rebels uitziet. Helaas faal ik er altijd weer in om een coole zonnebril te kopen. Elk jaar koop ik zo'n op het eerste moment rebels uitziende bril, om er vervolgens na een tijdje enkele weken- achter te komen hoe belachelijk die bril er wel niet uitziet. Op deze manier heb ik al veel brillen versleten en heb ik deze keer ook weer het gevoel dat ik de pikzwarte, jaren '80, 'knight-rider’ zonnebril die ik deze keer gekocht heb, volgend jaar gebruik om mijn reet mee af te vegen. Natuurlijk niet letterlijk bedoelt, want met een zonnebril je reet af vegen is echt zooo onpraktisch! Met mijn nieuwe zonnebril en mijn tandenborstel trein ik en vervolgens bus ik naar Wassenaar. Eenmaal aangekomen, viel mij de grootte van de huizen een beetje tegen. Niet dat ze klein waren, dat zeker niet, maar blijkbaar was mijn beeld van Wassenaar ietwat ovendreven. Wellicht was ik ook wel bij toeval in de slobberwijken van Wassenaar uitgestapt. Na een tijdje zoeken, kwam ik uiteindelijk op de straat uit waar ik moest wezen. Gelukkig voor mijn ‘beeld’ van Wassenaar stond hier wel een huis dat aan mijn verwachtingen voldeed. Toen ik van huisnummer 35 naar huisnummer 39 wilde lopen, moest ik eerst langs een twee kilometer lange heg. Het huis had een tuin dat je makkelijk kon vergelijken met het Oosterpark in Amsterdam. Dit waren de huizen en de tuinen die de grote W van Wassenaar verdienden. Het huis ernaast was het huis waar de party gegeven werd. Hoewel het oorspronklijk de schuur en het arbeidershuisje was dat hoorde bij dat grote huis met het Oosterpark tuintje, zag dit huis er ook erg aantrekkelijk uit. Oud en groot (maar niet overdreven) met een aardig stuk grond als tuin. Op het feest aangekomen -het was inmiddels 4 uur in de middag- werd ik vrijwel direct, maar wel zonder tegenzin, de kano ingegooid. Het weer was uitstekend en een kanotocht was daarom wel wenselijk. Het enige verontrustende was de kwaliteit van het slootwater. Dat rook namelijk sterk naar te lang in de zon gelegen eieren. Na een tijdje peddelen kwamen we uiteindelijk in de aangenaam ruikende wateren. Ons vertrouwen in de kwaliteit van het water was op een gegeven moment zo groot, dat we het er zelfs op waagden om daar in het, in de buurt gelegen, door sloten omringend meertje te gaan zwemmen. Hoewel het schoon leek, kwamen we er toch helemaal groen uit. De biologen zeiden dat het waarschijnlijk groene algen waren. Echt gerustellend vond ik dit niet, maar aangezien ik me nu nogsteeds goed voel en niet ziek (thema van deze Gymno-editie), denk ik dat ik het wel als iets gerustellends had moeten opvatten. Na het kanooen werden de algen weggedoucht, en konden wij na het douchen meteen vlees en hapjes van de barbeque op onze borden laden. Het vlees was er meer dan vertegenwoordigd omdat de gastheren op meer mensen hadden gerekend en dus teveel hadden ingekocht. Omringd door voornamelijk biologen, schransde ik me een weg door al het vlees en ander soort voedsel. In de tussentijd werd er een grote muziekinstallatie opgebouwd. Alles was er: ronddraaiende discolampen, grote gekleurde lampen, schijnwerpers, rookmachines, blacklight, versterkers, 13
17. 2 Juni 2006 boxen, etc etc. Na het hebben doorstaan van een flinke afterdinner dip, waagde ik me tussen de boxen en zette ik het aan tot sierlijke, maar wel mannelijke dansbewegingen. De sfeer was goed, en het drank voornamelijk bier-, dat net als het vlees in te grote hoeveelheden was ingekocht, werd rijkelijk geconsumeerd. Tot in de late uurtjes kon er gedronken en gedanst worden. Enigzins eigenaardig en geheel onverwacht kwamen de buren midden in de nacht zelfs langs om ons erop te wijzen dat we nu nog jong zijn er het ervan moesten nemen. De volumeknop moest dus flink open gedraaid blijven, en het drank moest vloeien als een rivier. Een rivier waar de zalm in voorkomt die met zijn/haar gespierde lichaam tegen de stroming in zwemt. Zo'n rivier dus‌( Huh?) Na een tijdje moest de muziek echter toch uit -van wie weet ik niet meer-. We schoven het feestje toen maar op naar het kampvuur dat achterin de tuin eerder die avond was aangestoken. De muziek kwam toen niet uit de speakers, maar traditioneel uit de keeltjes en de gitaar. Half in slaap sukkelend met een pilske in mijn hand maakte in de tussentijd de nacht beetje bij beetje plaats voor de dag. Mensen begonnen naar hun tentjes te gaan en ik bleef als een van de weinigen over bij het kampvuur. Een helder moment zette mij aan tot actie. Er moest een slaapplaats gezocht worden voordat ik bij het kampvuur in slaap zou vallen en over een paar uurtjes onaangenaam in de brandende zon zou wakker worden. Omdat alle tenten al vol waren, ging ik het huis maar in en vond ik een slaapplek op de vloer van een slaapkamer in de kelders van het huis. Het twee-persoons bed dat ook in die kamer stond was helaas al bezet. Na een paar uur naar omstandigheden goed geslapen te hebben, werd ik gewekt door de harde muziek van buiten. Blijkbaar waren er al mensen wakker en was het nodig om de andere mensen 14
17. 2 Juni 2006 ook uit hun slaap te halen. Dit alles met het doel dat er goed ontbeten kon worden. Na het onbijten stond er een tweede kanotocht op het programma. Deze moest ik echter afslaan, omdat het voor mij tijd was om terug naar Amsterdam te gaan. Ik moest namelijk om half 4 weer geld gaan verdienen. Met een heel brood, een pot jam en een tas vol appels -want alles moest opgemaakt worden- keerde ik met een droge bek en een voldaan gevoel weer terug naar Amsterdam.
MJ
15
17. 2 Juni 2006
Ingezonden brief van Filiz T.... Na opruimen volgt nu ziekte. Wat is er gebeurd, zijn er onbekende pathogenen van onder het tapijt opgestoven? De eerste stap naar de oplossing is altijd erkenning van het probleem. Wij zijn hier allemaal biologen, op vele manieren maar bioloog is het sleutelwoord. Wij kunnen best spreken over pathogenen en resistentie eiwitten. Of er een scriptie over schrijven. Miniscriptie noemen ze dat, schrijf maar eens 3000 woorden over het resistentiemodel in planten. Als medisch bioloog. ach, biologen zijn we allemaal toch? Dat zei ik zelf. Altijd beginnen met de inleiding. Het begin. Wat is een ziekte? Een aandoening waardoor je bepaalde, meestal leuke, dingen moet laten. Die ervoor zorgt dat je pijn hebt als je wakker wordt, of er zelfs voor zorgt dat je niet kan slapen. Zo gesteld lijd ik volgens mij op dit moment aan een ziekte. De ziekte die miniscriptie heet. Oh ironie, dat de enige hoop op genezing van deze ziekte is om te schrijven over hoe planten dat doen. Gelukkig is daar altijd Gymno als studie ontwijkend gedrag. Ook hier gaat het over ziektes, maar de meest typerende ziektes voor dit krantje zijn volgens mij katers en soa’s. Want ondanks ons universitair niveau, trappen wij regelmatig in de vallen des levens. Tot op moleculair niveau kunnen wij beschrijven waarom je bepaalde dingen niet zou moeten doen. En toch zuipen we ons klem, neuken we zonder condoom en proberen we ’s ochtends over de kater heen te komen met een lekker jointje. En waarom ook niet? Misschien kunnen de psychobiologen onder ons mij vertellen of geluk ook een factor is in lang en gezond leven. Muggenzifterig: je hebt die dingen toch niet nodig om gelukkig te zijn? Natuurlijk niet! Maar het laten kan je wel flink ongelukkig maken. Intrinsiek geluk gaan we nu over praten. We springen zo van het een naar het ander, de zapjeugd van tegenwoordig kan zijn aandacht niet lang bij een onderwerp houden. Jeugdig zijn we allemaal toch? Mooi. Intrinsiek geluk. Ik heb intrinsiek opgezocht in de Dikke van Dale: wezenlijk, innerlijk. Ik heb echter altijd geleerd dat intrinsiek wil zeggen dat het gaat om later, het doel wat je ermee bereikt en dat je daardoor nu al de vruchten plukt. Met andere woorden, dat je gelukkig bent omdat je iets doet waarmee je later gelukkig kan zijn. Had de Van Dale toch gelijk, dat lijkt me wel wezenlijk geluk. Behalve dat getuigt het volgens mij ook wel van een vrij grote intelligentie. Of in ieder geval vermogen tot anticiperen: vooruitkijken dus. Hoe kwam ik daar ook alweer op? Gezond leven, zou dat kunnen leiden tot intrinsiek geluk? Gewoon stoppen met roken, drinken, onveilige sex, vet eten, te lang in de zon liggen, en al die andere dingen waarvan ze tegenwoordig zeggen dat ze slecht voor je zijn? Dat zal inderdaad wel, mits je gezond gelijk stelt aan geluk. Want door deze dingen te laten, kan je nu gelukkig zijn, als je ervan 16
17. 2 Juni 2006 uitgaat dat je later ook gelukkig bent, alleen maar omdat je gezond bent. Als je deze redenering door zou trekken zou je kunnen zeggen, dat als je je gezondheid geen voorwaarde voor geluk laat zijn, dat je eigenlijk altijd gelukkig kan zijn. Ook als je vele ‘slechte’ dingen doet. Veroordeel jezelf niet, misschien is misbruik van genotsmiddelen niet ongezond. En ook al was het dat wel, je gezondheid is geen voorwaarde voor geluk, toch?
FT
17
17. 2 Juni 2006
18
17. 2 Juni 2006
De Sauna Het kleine plaatsje L’Estaing, midden in de Pyreneen, is het plaatsje waar de mensen die meededen met de liftwedstrijd, een week met elkaar hadden doorgebracht op een luxueuse camping. Het verblijf op deze camping in Estaing was van alle basis gemakken voorzien: toilet, wc’s, receptie, winkel en behulpzame campingbeheerders. Naast deze ‘basisbehoeftes’ was er op deze camping ook nog een saunahuisje. Van deze sauna kon iedereen, dus ook de liftende studenten, gratis gebruik maken. Dit werd dan ook met veel genot veelvuldig gedaan. Daarom hier een ode aan de sauna in het kleine plaatsje Estaing. De sauna, het houten huisje met een hete kachel en lamellen voor de deur, die mensen in een alles verzengende hitte hun welverdiende warmte deed toekomen. Het oh zo kunstelijk te regelen kacheltje dat met alle gemak de lucht tot 75 graden of meer deed verwarmen. De waterbevattende emmer met houten pollepel die gebruikt kon worden om de luchtvochtigheid in de sauna te verhogen en daarmee de temperatuur ophitsend. Het zweet dat uit talrijke poriën vloeide, de badstof handdoek vochtig makend waar met billen op gezeten werd. Het kortstondig en makkelijk glijdend contact tussen twee huiden wanneer even van plaats verwisseld werd. De aangename temperatuur op vloerhoogte, de te verhapstukken temperatuur op de eerste bank en de moeilijkere temperatuur op de hoogste bank, die diende voor de doorzetters, de saunameesters, de ervaren hittepatsers. En dan die douche. Die verrekte koude douche waarvan de watertemperatuur ook te regelen viel, van maximaal 5 graden tot minimaal -18 graden. Gevoelstemperatuur, welteverstaan. Persoonlijk ben ik geen koukleum, behalve als het om koude douches gaat. Voor zover ik weet, zijn koude douches in twee gevallen noodzakelijk. Als eerste natuurlijk in het geval dat je een Extreem Lekker Persoon ziet die het je lastig maakt, omdat een bepaald deel van je lichaam een eigen leven gaat leiden, net op dat moment dat jij in je korte broek en daarbij je wijdste boxershort bij de bakker een bestelling staat te doen. Op zo’n moment kan een koude douche uitkomst bieden. Het tweede moment is dus in de sauna. Daar is het zowat verplicht een koude douche te nemen als je klaar bent met zweten. De hitte in het lichaam en vooral het hoofd moet bekoeld worden, daar ben ik achter gekomen. Ik houd namelijk niet van koude douches, vandaar dat mijn bakker het gewend is dat ik in de winkel sta met een broek die één richting opwijst en beschuitbollen bestel. En dat vind ik zowaar nog minder bezwaarlijk dan geen gebruik te maken van de koude douche, of nog erger, het koude badje, in een sauna. Toen ik tijdens mijn laatste bezoek aan een saunacomplex in het oosten des lands keer na keer weigerde me af te koelen, eindigde ik in het zwembad met een alom aanwezige door duizeligheid vergezelde 19
17. 2 Juni 2006 hoofdpijn die me deed besluiten de eerstvolgende keer gebruik te zullen maken van het koude natte. En zo geschiedde in Estaing. Met het water ingesteld op z’n warmst, 5 graden, ging ik oververhitting tegen. Zo deed eenieder van de hittepatsers met wie ik in de sauna zat. Zoals de keer dat we er met z’n zessen inzaten. We begonnen met vier zweetopzoekende mannen die, alle trots op wat ze te laten zien hadden, de handdoek zitklaar maakten en met gemak 15 minuten uithielden. Spoedig kwamen er nog twee anderen bij, zodat we daar toch met een zeskoppig geslurfte zaten. Totdat de lamellen open geschoven werden en er twee vrouwenogen doorheen keken. Ze stapte binnen zonder schaamte en ging ons aanschouwen vanaf de ligstoel die er stond. Wij, met heel ons hebben en houwen, zaten daar plotseling achter paal. Wat nu te doen? Hoe één vrouw dat zeskoppig geslurfte toch stil kan krijgen! De oplossing bleek ultiem mannelijk te zijn: joelen. “Kom er maar bij, ach, kan best, past ook makkelijk hiertussen, die sauna is groot genoeg!” En dat werd aanvankelijk genegeerd. Terwijl zes mannen daar nakend voor haar zaten, het zweet druipend op handdoek, geslacht of buik, werd even heel speels overwogen om er bij te komen of niet. Over zoiets zou een man niet nadenken, mocht hem dat überhaupt ooit overkomen. Zelfs niet als het zes nakende vrouwen met handdoeken boven hun hoofd zwaaiend, likkend aan de saunaruit, spugend op de kachel en hun tepels tegen de verhitte banken aankletsend zouden betreffen. Maar goed, er werd overwogen en besloten. Eerst zou, op mannelijk aandringen, alcohol gehaald worden en daarna kon een zevende positie ingenomen worden. Aldus geschiedde en het hoogtepunt van 15 minuten hitte werd bereikt. Daarna ging ieder op zijn beurt die verrekt koude douche te lijf, het mannelijke aanzien reducerend tot dat van een kleuter. Hoe zo’n sauna de mens toch kan verschaffen met een gevoel van frisse reiniging, hem geschikt maakt nachtelijke kampvuren te trotseren en bovenal een welkome, prettige aanvulling levert op het toch al zo fijne Estaing!
JvH
20
17. 2 Juni 2006
Onbegrip om Marco’s keuze 14 mei 2006, half 12. Heel voetbalminnend was er ziek van. Bondscoach Marco van Basten had zojuist zijn WK-selectie bekend gemaakt. 23 Voetballers waren uitverkoren om de nationale kleuren te verdedigen in Duitsland, maar Hij was er niet bij. Klaas-Jan Huntelaar, de kersverse nationale topschutter mocht niet mee naar het WK. Waarom uitgerekend hij niet? Klaas-Jan Huntelaar werd op 12 augustus 1983 geboren in het Gelderse Drempt. Zoals de meeste jongens uit zijn buurt hield hij van voetbal, maar het werd al snel duidelijk dat hij een stuk getalenteerder was dan zijn leeftijdsgenoten. Hij begon met voetballen bij H&K, maar dankzij zijn ijverige speelstijl werd hij toegelaten tot de jeugdopleiding van De Graafschap. Zijn plafond bleek nog lang niet bereikt, want in 2000 maakte hij de overstap naar de jeugd van PSV, waar hij kwam te spelen in de nationale A-jeugd competitie. Hoewel hij daar veelvuldig scoorde en als groot talent gezien werd, kwam hij slechts tot 1 wedstrijd in het eerste van PSV. Hij werd in 2003 verhuurd aan De Graafschap, maar 9 wedstrijden, 0 doelpunten en een degradatie later bleek dat geen succes. Huntelaar leerde direct hoe hard de voetballerij kon zijn, want niemand had ineens meer interesse in de eens zo talentvolle spits. AGOVV Apeldoorn, net toegelaten tot het betaalde voetbal, durfde het wel aan met hem, waardoor hij nu in de eerste divisie kwam te voetballen. Dankzij het vertrouwen van trainer Jurrie Koolhoff bloeide Huntelaar weer op. In 35 wedstrijden trof hij 26 keer doel, een hoog gemiddelde bij een club die laag in de competitie stond. Aan het eind van het seizoen kwam er weer volop interesse en SC Heereveen werd uiteindelijk zijn nieuwe werkgever. Hij bleef daar anderhalf seizoen, want 47 wedstrijden en 34 goals waren meer dan genoeg om naar Ajax te mogen. Hij redde hoogstpersoonlijk het verloren seizoen voor de Amsterdammers, door ze met zijn doelpunten naar de voorronde CL te leiden. Ook won Ajax de bekerfinale dankzij 2 doelpunten van KJH. Met Jong Oranje, SC Heereveen, en Ajax heeft Huntelaar nationaal en internationaal in het seizoen 2005/2006 51 wedstrijden gespeeld en 50 doelpunten gemaakt. Hij is als 5de geëindigd in de Europese topscorerslijst, beter dan gevestigde namen als David Trezeguet, Andrei Shevchenko, en Ruud van Nistelrooij. Na de thuiswedstrijd tegen Internazionale (2-2), werd hij zelfs door de Italiaanse pers opgehemeld. De spitsen die wel geselecteerd zijn, hebben een beduidend minder seizoen achter de rug. In de eredivisie heeft Dirk Kuijt met Feyenoord weer een teleurstellend jaar beleeft. Jan Vennegoor of Hesselink is wel met PSV kampioen geworden, maar heeft het gehele seizoen in de schaduw gestaan van Arouna Koné en Jefferson Farfan. Kuijt en Vennegoor hebben met respectievelijk 22 en 11 doelpunten samen evenveel doelpunten in de competitie als Huntelaar in zijn eentje (33). Ruud van Nistelrooij heeft 21 keer gescoord voor Manchester United, maar heeft het verpest bij trainer Sir Alex Ferguson. Met zijn storende houding in de 21
17. 2 Juni 2006 kleedkamer en op het trainingsveld en zijn gebrek aan inzet op het veld, kan hij na 5 seizoen uitkijken naar een andere club. Het dieptepunt was de laatste (belangrijke) wedstrijd van het seizoen, toen van Nistelrooij plaats moest maken voor het 18-jarige talent Giussepe Rossi. Ruud vertrok boos naar huis, pakte zijn spullen en ging naar het trainingskamp van Oranje. Klaas-Jan Huntelaar heeft het dus duidelijk beter gedaan dan zijn collega’s. Maar waarom is hij dan niet geselecteerd? Omdat hij niet verzekerd is bij Nationale Nederlanden? Omdat hij te dicht bij de Duitse grens is geboren? Omdat Talpa veel geld heeft geboden om hem mee te laten doen aan het EK van Jong Oranje? Nee, de reden ligt waarschijnlijk dieper, en wel bij Marco van Basten zelf. In 1988 werd het Nederlands elftal namelijk Europees kampioen onder de leiding van Marco van Basten, die toen zelf in de spits stond. Met 6 doelpunten dat toernooi heeft hij ons nog altijd de enige prijs bezorgd. En nu, 18 jaar later, is er precies zo’n spits die Oranje naar een nieuw succes kan leiden. Klaas-Jan Huntelaar is in staat met zijn doelpunten de records van van Basten te verbreken. Dat weet iedereen, ook van Basten. Dat is ook precies de reden waarom hij niet mee mag. Want Marco weet dat Huntelaar een betere spits kan worden dan hijzelf ooit was. Als Huntelaar Oranje als topscorer van het toernooi wereldkampioen zou maken, dan zou hij op handen worden gedragen en zou niemand het hebben over het trainerssucces van de bondscoach. Dan zou ook niemand het meer hebben over de goal in ’88 van Marco, maar over de goal in ’06 van Klaas-Jan. Het is wreed, maar waar. Mee mogen als je goed bent, maar niet als je te goed bent. Met een bondscoach als van Basten kan je wel wereldkampioen worden, maar met een spits als Vennegoor of Hesselink niet. De trainer heeft nu wel een goed excuus als we geen wereldkampioen worden; Hij was er niet bij… FH
22
17. 2 Juni 2006
Het voorval... Ik liep s’nachts alleen door Rotterdam. Dat kan best, ook al ben ik blond. Ik liep er net en moest oversteken bij de stoplichten. Aan de overkant zag ik een groep jongeren. “Ok” dacht ik, “dat kan”, maar er lag er ook 1 op de grond. “Dat is een beetje vreemd”. Ik draaide mij in paniek om, belde mijn vriendin Annick, en ik liep een stuk terug. Ik bleef even ergens anders staan en besloot na een tijdje om toch weer koers te zetten naar de club. De groep jongeren had ik eerder al zien wegrennen en ook die van de grond lag er niet meer. In de club danste ik met een rock&roll-er, bijna 30. Hij kende het meisje waarmee ik was. “Ga je mee een biertje aan de bar drinken?”, vroeg hij. “Moet ik helemaal mee?”, vroeg ik. “Dat is wel zo gezellig”, zei hij op een verlegen manier en glimlachte. Ik stond dus aan de bar. Wachtte op mijn biertje. Kreeg mijn biertje. Dronk mijn biertje en kreeg er nog een. Hij was stratenmaker, woonde om de hoek, had een vriendelijk gezicht en een kind. Als hij mocht zou hij goed voor het kind zorgen. We mochten er niet over praten, daar werd hij neerslachtig van. Hij zag er ook wel getekend uit. We lachten wat. Ik mocht hem niet analyseren. “Mag ik een sigaretje? Ik ben mijn shag in een gevecht verloren”, zei hij. Ok....., natuurlijk dacht ik aan het incident dat zich een half uur geleden had afgespeeld, maar ik durfde het niet meteen te zeggen. “Ja hoor, ze kosten toch maar 20 cent”, zei ik, terwijl er door mijn hoofd ging dat ik niet met zulke mensen mag praten. Ik glimlachte moeilijk. Hij zweeg. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” “Ze zijn uit china”. “O, mijn huisgenoot heeft ook chinese, maar die zijn echt nog viezer”. Zijn huisgenoot schijnt heerlijk chinees te koken, en hij doet dan de afwas... Natuurlijk bleef ik wel praten... “Zag ik je net niet...” “Bij het stoplicht? Ja....., maar hij verdiende het” Maar ze waren toch minstens met z’n vijven tegen één, en terwijl ze wegrenden zag ik er nog een terug rennen om een laatste schop te verkopen. “Niemand verdient dat”, zei ik. Het gesprek ging de andere kant op en het duurde nog wel een 15 minuten eer ik 23
17. 2 Juni 2006 vroeg waarom hij dat verdiende. Het was een vriend van een vriend van hem. Die vriend van hem ging bijna trouwen, maar de jongen van de grond, ging er met dat ‘wijf’ vandoor. Terwijl de vriend altijd voor de jongen van de grond klaarstond. Of hij dat wijf ook ging slaan? Nee....daar had hij vriendinnen voor. Ik had uiteraard een tegenbetoog. Hij mocht hem haten-natuurlijk!-, maar dit.. “We hebben hem laten leven, toch?”, zei hij vertwijfeld. Ik kreeg een kus op mijn hand. En schudde toen mijn hoofd. “Weet je, ik vind je wel leuk”, zei hij. -Hij vond me leuk?- Hij had zo’n vriendelijke en moeilijke uitdrukking.... Constant! “Eigenlijk verdoe ik mijn tijd hier he?” “Ja”, knikte ik. Iemand zei dat hij er vannacht nog wel over na zou denken. Ik heb nog even met hem gedanst. Alsof iedereen tot alles in staat is.
BT
24
17. 2 Juni 2006
25
17. 2 Juni 2006
Ziekelijk eenvoudige, lekkere en bovendien ziekteverdrijvende pasta. Nu ik al een tijdje student ben, weet ik onderhand wel hoe ik voor mezelf moet zorgen. Daartoe behoort natuurlijk ook voor jezelf koken. Goed koken, want je moeder doet het helaas niet meer (mits je een ware student bent). Na vanalles geprobeerd te hebben ben ik mij gaan specialiseren op het bereiden van pasta. Pasta heeft namelijk als voordelen: -het is goedkoop -het is eenvoudig -het gaat snel -het is erg varieerbaar -het is licht en gezond (mits je de juiste ingredienten gebruikt) Nu wil ik graag twee pastagerechten met jullie delen. Het ene pastagerecht is erg gezond, makkelijk en voor een breed publiek lekker. Het andere pastagerecht, dat ik onder noodomstandigheden heb uitgevonden (het waren magere tijden en ik had slechts 3 produkten in huis), is meer voor de culinaire elite.
Pasta-frio di advocadi-brocolli con di tono I di ketchupe de Heinz Ingredienten voor 1 student:
1 advocado 1 of 2 teentjes knoflook 50 gram zonnebloempitten +/-150 gram brocolli half blikje tonijn 4 eetlepels ketchup (Heinz Ketchup) 1 eetlepel rode wijn 1 portie pasta
Men zet twee pannen op met heet water. In de ene pan (voor de brocolli) mag er slechts een klein laagje water tot koken gebracht worden en in de andere pan (voor de pasta) moet er een halve pan water tot koken gebracht worden. In de tussentijd prakt men de advocado, of de advocadi helemaal tot een gladde brij. Vervolgens voegt men hiertoe een halve of hele teen fijngeperste knoflook (dit hangt ervan af of men nog wilt gaan zoenen of niet). Daarna voegt men aan de fijngeprakte advocado, 3-4 eetlepels Heinz Ketchup en een eetlepel rode wijn toe 26
17. 2 Juni 2006 en mengt men dit alles tot een mooie ietwat bruin-rode brij. Als het water in beide pannen kookt, doet men de pasta en de brocolli in de pan waar ze in moeten. De pasta en de brocolli laat men dan meekoken met 1 teentje of een 1/2 teentje knoflook. Let op dat je de brocolli niet te lang laat koken. Het lekkerste en het gezondst is als je de brocolli slechts 5 minuten in de pan laat stomen. Vervolgens maakt men de koekepan heet en kunnen de zonnebloempitten in de olijfolie geroosterd worden. De geroosterde zonnebloempitten voegt men vervolgens samen met het halve blikje tonijn toe aan de bruin-rode brij. Als de pasta en de brocolli klaar zijn, giet men het hete water af en laat men de pasta en de brocolli afkoelen. Als beide afgekoeld zijn, kan men ze mengen met de advocado/tonijn/Heins ketchup brij. Het enige wat dan nog rest is jezelf smakelijk eten wensen en voor de tv gaan zitten.
Pasta-frio di bloedeworst con appelmoeze. Ingredienten voor 1 student:
2 a 3 schijven (twense) bloedworst 1 pot appelmoes portie pasta
Men zet een pannetje op met water. Als het water kookt, doet men de pasta in de pan en kookt men de pasta gaar. Vervolgens braadt men de bloedworst in een koekepan. De gebraden bloedworst legt men even op een koud schaaltje om het af te laten koelen. De pasta koelt men vervolgens ook onder de koude kraan. Als beide afgekoeld zijn, voegt men ze bij elkaar. Vervolgens schroeft men de deksel van de pot appelmoes eraf en dompelt men de pasta met bloedworst onder in een rijke laag appelmoes.
MJ
27
17. 2 Juni 2006
Pasta-frio di bloedworst con appelmoeze voor iedereen die groot en sterk wil worden (reclame)
28
17. 2 Juni 2006
Naar de Universiteit gaan, kost veel ATP. Voor de slimmeriken onder ons, de hoogbegaafden, die zich maar een beetje vervelen tijdens colleges, en met twee vingers in de neus de EC’s halen, is er hier een ware uitdaging in de vorm van een rebus. Deze intelligente, hersenpijnigende rebus mag alleen met mate gebruikt worden. Het advies luidt dan ook om niet langer dan 2 uur over deze rebus na te denken. Geniet maar rebus met mate....
29
17. 2 Juni 2006
Kom je er niet uit? Kom dan even langs in de congokamer. Daar staan altijd mensen voor je klaar die je graag willen helpen met al je rebusproblemen.
van Silvia en Stijntje 30
17. 2 Juni 2006
6 Juli Congo presents:
The 90’s party locatie club LA
Voor meer informatie: kijk op www.congo.tk
33