Alles wat we wilden

“I think I may be the voice of my generation - or at least a voice of a generation.” (Hannah Horvath in Girls). Ken je dat gevoel? Jij bent net als de gehele redactie en je meeste studiegenootjes onderdeel van Generatie Y. We hebben alles wat we willen. The sky is the limit. Niemand houdt je tegen. Je ouders niet, de maatschappij niet. Je leeft in een vrij land en je hebt volledige keuzevrijheid. Niemand mag jou nog discrimineren op basis van geslacht, seksuele oriëntatie, huidskleur, sociale achtergrond of religie. Je leven is aan jou om in te richten.

“Wij zijn de noodgedwongen generatie Peter Pan, we hoeven niet op te groeien en we willen het misschien ook helemaal niet.”

Dus wat nou als het even wat minder gaat, als het even niet lukt. Wie zijn schuld is dat? De jouwe natuurlijk! En zo geven we onszelf keer op keer de schuld als we onze ambitieuze dromen niet kunnen waar maken. Als je de beste niet bent, wat heeft het dan nog voor zin om het te doen? Kan je dan niet beter want anders proberen? Misschien is het toch niet jouw ‘ding’?

Herken je jezelf al? Of herken je misschien een generatiegenootje die lijdt aan dit gedachtepatroon? Logisch dat onze generatie buiten proportie vaak aan burnouts lijdt. En wel precies hierom. Ons brein kan zoveel keuzes, ambities en mogelijkheden niet aan.

Zie het illustrerende artikel van Esther Visser (p. 12) voor een omschrijving van een voorbeeldig Generatie Y leven. Regelmaat en rust, daar hebben we een chronisch tekort aan. Gelukkig is het weekend, toch? Maar het weekend is geen weekend meer. Mailtjes komen ook binnen op zondagavond. In het weekend kom je toe aan al de extra dingen. Dan heb je je bijbaantje. Dan kan je eindelijk beginnen met het leren voor het tentamen of die achterstallige artikelen lezen. Het weekend is ook om te feesten. We zijn een party generatie. Work hard, play hard. Dat is wat we willen. Waar vroeger de bel voor het laatste rondje ging om middernacht begint de club nu net een beetje vol te stromen. Feesten is

een experience nu, een event. Twee biertjes is niet meer genoeg, want je kan pas de hele nacht door als je een paar pilletjes op hebt. En je zomer is niet geslaagd als je niet een paar festivals hebt meegepakt. We stellen torenhoge eisen aan onszelf, we willen net zulke coole levens hebben als al onze Facebookvrienden. We willen levenservaring opdoen. Een half jaar naar het buitenland is een must tegenwoordig. de maatschappij het ons heel erg moeilijk. Wij zijn de noodgedwongen generatie Peter Pan, we hoeven niet op te groeien en we willen het misschien ook helemaal niet. We hoeven nog geen kinderen of een vaste relatie. Een eigen huis kunnen we tegenwoordig toch al vergeten, net als een vast werkcontract. Een werknemer moet flexibel zijn, en je moet dankbaar zijn voor een baan. Het is tenslotte crisis. Ziek melden is geen optie. Je wilt diehard zijn, want behalve voor je AH moestuintje hoef je thuis voor niemand te zorgen. Je hoeft voor niemand om zes uur aan tafel te gaan. Je hoeft heus niet het acht uur journaal te kijken. Wie kijkt er tegenwoordig nog t.v. eigenlijk? Maar dan krijg je rugpijn en nekpijn. Massages helpen niet meer, acupunctuur ook niet. Je probeert meditatie en mindfulness om beter in slaap te komen. Je handen tintelen, je voeten soms ook. Maar je zit tenslotte de hele dag achter de computer. Misschien moet je ook meer sporten, waarom kan je er nou nooit eens strak uitzien? Soms heb je een dag dat je alleen nog

maar in bed wilt liggen. Een serie bingewatchen en je telefoon op stil. Of gewoon slapen, onder de dekens kruipen, je verstoppen voor de wereld. Je krijgt opeens een heel angstig gevoel, een verhoogde hartslag. Je bent nog zo jong. Je kan toch geen hartaanval krijgen? Een paniekaanval? Maar je bent toch helemaal geen gestrest persoon?

Je gaat naar de dokter. Psychoanalyse? Meditatie, nee dat heb je al geprobeerd. Zweverig gedoe. Of je kan antidepressiva nemen, of kalmeringsmiddelen. Dat is helemaal geen taboe meer hoor, tegenwoordig. Heel veel mensen slikken het. Je brein is gewoon een beetje verkeerd afgesteld, daar hoeven we helemaal niet moeilijk over te doen. Maar het probleem heb je niet bij de kern aangepakt. Het is slechts symptoombestrijding. Misschien moet Peter Pan toch maar opgroeien. Hoe gaat Generatie Y volwassen worden? Wat als we met zijn allen geen twentysomethings maar thirtysomethings worden; zullen we dan tot rust komen? Misschien kunnen we uiteindelijk wel omgaan met de moderne wereld. Onze telefoon uitzetten en 8 uur slapen per nacht. Werken van 9 tot 5, weekenden vrij. Niet meer alles willen. Geen heftige party’s meer, maar een burgerlijk diner met vrienden. Weg uit de stad, dichter bij de natuur. Je bent geen genie, ook al is je dat je hele jeugd verteld, en dat heb je nu geaccepteerd. Je kan het niet allemaal hebben. De carrière, de goede moeder/ vader zijn, een Pinterest-maaltijd op tafel zetten, gezond leven, een strak lijf, een hobby, een boek schrijven, quality time met je partner, je kind helpen met een surprise maken, een mooi fotoalbum maken van de eerste maanden met je baby. Je zal keuzes moeten maken.

Zullen we massaal de midlife crisis overslaan omdat we al een quarterlife crisis hebben gehad? De tijd zal het leren.

Nina van Bruggen