Column Keskin

Gymno Column

Dat laatste uur ging echt als een speer. Je was overal en nergens, maar vooral dat constante bewegen van je benen was iets wat je redelijk verwarde. Wow, die ruimte daar verderop lijkt ook echt fantastisch! Waarom is niemand eigenlijk aan het dansen? Je bent al minstens 25..26..27..28 seconden aan het zitten. De dansvloer wacht!

(Designerdrugs kunnen net zoals alle andere drugs veel schade aanrichten. Laat ze dan ook beter links liggen.)

Jamie Hoefakker

Altijd zin met Keskin

Generatie Y. Blijkbaar behoren wij (wij ja, zelfs Keskin) daartoe. Het is een zoveelste hokje waar we ongegêneerd mensen in kunnen stoppen. Lekker alles over één kam scheren, is leuk. Alsof geaardheid, politieke voorkeur, geloofsovertuiging etcetara nog niet genoeg zijn. Binnen deze hokjes stoppen wij echter nog mensen met een vergelijkbare mindset. Hele generaties daarentegen, not so much. Hokjes maken het makkelijk te generaliseren en zo groepen de hemel in te prijzen of om lekker even ongefundeerd op af te geven zonder naar de individu te kijken. Misschien dat we daarom zo verslaafd zijn aan hokjes. Enfin, Generatie Y, de millennials of Generation Next loopt van de begin jaren tachtig tot tweeduizend. Een flink lange periode, en als je alleen al naar de top 40 kijkt een aardig diverse. Blijkbaar horen de mensen die los gingen op Abba en Earth, Wind and Fire in het zelfde hokje als waarin men van de bank glijdt bij het horen van de Macarena. Het is een generatie die volgens Wikipedia de competenties ondernemerschap, klantgerichtheid, besluitvaardigheid en omgevingsbewustzijn bezit. Al direct beginnen hier bij mij alarmbellen te rinkelen. Op menig terras, kroeg of winkel waar ik geholpen wordt door een mede next-genner, is de klantgerichtheid om te huilen en ver te zoeken. Besluitvaardigheid is er nog zo eentje, wordt er niet juist vanuit de politiek hard ingegrepen omdat men te veel wisselde van studie en daardoor al snel 10 jaar bezig was in plaats van nominaal zijn studie doorliep? Maar misschien ligt hier, en is er toch, een verbindende factor. Onze generatie heeft het voor de wind gehad. Onze ouders komen uit een periode met een overvloed aan banen, steeds groter wordende welvaart en mogelijkheden. Iedereen kon bijvoorbeeld zijn kind laten studeren, als het maar slim genoeg was. En hier heb je een van de verbindende factoren. Het is niet voor niets dat er onlangs een boek uitgebracht is, genaamd de prestatie generatie. Deze welvaart en keuzevrijheid heeft er voor gezorgd dat onze generatie gebukt gaat onder de grootste verwachtingen die een generatie tot nu toe heeft gehad. Onze ouders zijn groot geworden met het dogma dat alles groter, beter en meer moest en in combinatie met de mogelijkheden van onze generatie is voor ons the sky the limit.

“Het is juist aan deze positiviteit dat we ten onder gaan. Als je de hersens hebt maar je gebruikt ze niet, ben je verkeerd bezig. Als je klaar bent met econometrie en even gewerkt hebt bij een leuke bank maar beseft dat je gelukkiger bent als barman, ben je verkeerd bezig.”

Ondertussen hoor je ook andere bericht-en in de media, namelijk dat wij juist de generatie ik zijn. Narcistisch, egocentrisch en te hoge verwachtingen hebben over ons salaris en eigen kunnen. Niet heel erg gek als je dagelijks geconfronteerd wordt met het feit dat alles mogelijk is en je geweldig bezig bent. Het is juist aan deze positiviteit dat we ten onder gaan. Als je de hersens hebt maar je gebruikt ze niet, ben je verkeerd bezig. Als je klaar bent met econometrie en even gewerkt hebt bij een leuke bank maar beseft dat je gelukkiger bent als barman, ben je verkeerd bezig. Juist dit maakt van ons keuzeloze, onvolwassen medemensen. We hebben het gevoel constant te moeten presteren in plaats van te kijken naar waar wij echt gelukkig van worden. Wij moeten, net als de vorige generatie, altijd meer willen in plaats van genoegen nemen met wat je hebt. Dit terwijl onze generatie de arbeidsmarkt op kwam net voor of tijdens de kredietcrisis en wij hier nog altijd de vruchten van plukken. Ineens lagen de banen niet meer voor het oprapen, maar toch moeten en zullen onze generatiegenoten het moeten maken. Wij zijn geen ondergeschikten meer van een baas, maar highpotentials. Via onbetaalde stages, traineeships en zo veel mogelijk buiten de studie doen moeten wij excelleren om nog beter zijn dan de 200 andere studenten voor dezelfde functie. Ondertussen zijn medestudenten concurrenten geworden in plaats van een gesprekspartner. Langzaam beginnen wij ons hier dan toch tegen te verzetten, terwijl een gedeelte nog in de mindset van de vorige generatie blijft hangen. Kijk naar de bezetting van het Bunge- en Maagdenhuis. Vanuit de politiek, het bedrijfsleven en zelfs de universiteiten wordt hard gewerkt om nog meer druk te leggen op het presteren. Menig student ziet het kwaad hier trouwens niet zozeer van in en vindt het allemaal wel prima. Wederom een gedegen argument tegen het over een kam scheren van een generatie. Nee, als er dan al een verbindende factor zou moeten zijn voor onze generatie, dan is het hooguit dat wij allemaal zijn opgegroeid met internet, social media en mobiele telefoons. Wat ons onderscheid van de vorige generatie is dat wij niet beter kennen dan constant in verbinding staan met de rest van de wereld. Alles wat wij doen te delen met onze volgers en digitaal ons geluk, verdriet of frustratie uiten, verwerken of botvieren. Wat ons zal onderscheiden van de volgende generatie is dat wij hier mee opgegroeid zijn zonder precies te weten hoe we hier mee om moeten gaan. Ondertussen begint zich er een social code te ontwikkelen voor het gebruik van social media en hoe je te gedragen via deze media. Het gebruik van Facebook begint ook voor het eerst weer af te nemen, de waarde van face-to-face encounters begint weer prioriteit te krijgen met weldegelijks social media als een hulpmiddel of toevoeging hierop. Toch is er nog wat dat betreft een lange weg te gaan. Vanuit mijn oogpunt kun je de bevolking niet categoriseren op basis van een geboortejaar. Terwijl mijn Facebook gespamd wordt door de een vriend met babyfoto’s, weigert de ander ook maar iets online te zetten. Werd het Bungehuis bezet door studenten, zitten er nu professionele krakers in het Maagdenhuis. Post IS onthoofdingsfilmpjes online en trekken leeftijdsgenoten naar Syrië om mee te vechten. Ik zit ondertussen eindelijk aan een biertje alles gade te slaan en vind het allemaal wel best. Ik zie het allemaal wel, linksom of rechtsom: Het komt allemaal wel goed schatje. Roosvicee.